Farma dzików Kyoheia

[Kyohei]

Usadowiona niedaleko Hayashimury, gdzieś pomiędzy Prastarym, a Tajemniczym Lasem, na polanie posiadłość z zagrodą, w której Kyohei kontynuuję pasje po ojcu - czyli hodowle dzików na skóry i mięso. Samych dzików nie jest już jednak tak dużo jak niegdyś. Ostały się 3 sztuki, z którymi Kyohei zżył się na tyle, że nie chce ich zabijać. Traktuje je poniekąd jako zwierzęta domowe bardziej niż hodowlane. Dotrzymują mu one towarzystwa. Sama chata jest prawie całkowicie wykonana z drewna. Dom jest raczej duży, bo liczy aż sześć pokoi: dawny pokój Kyoheia, który teraz stał się pokojem gościnnym, wspólny pokój rodziców, w którym aktualnie mieszka Kyohei, ponieważ jest z większym łóżkiem, pokój do oprawiania skór/rzeźnię, który obecnie służy za magazyn na sprzęt shinobiego, spiżarnię podziemną w piwnicy, przedpokój i salon, w którym przyjmowano niegdyś klientów. Dom jest ogrzany słomą/sianem. Posiada parę okien, przez które w zimne dni odczuwa się wlatujące do środka chłodne powietrze. Mało kto odwiedzał Kyoheia w jego chacie, była poniekąd na odludziu. Na polanie znajdowała się studnia, z której od lat rodzina Kyoheia korzystała, a obok której stał również wychodek.

[Kyohei]

Kyohei wrócił do domu po wizycie w Barze pod Gruszą. Był najedzony, jednak z uwagi na późną porę, całkiem zmęczony. Nakarmił dziki paszą, jak to miał w zwyczaju każdego poranka i wieczora, a następnie, z uwagi na to, że jego ubrania były kompletnie uwalone błotem, rozebrał się i poszedł po wodę do studni. Umył dokładnie swoje ciało, a następnie zmył błoto ze swojego stroju. Zostawił je do wysuszenia na świeżym powietrzu, powinno wyschnąć do następnego poranka.

- Trzeba będzie niedługo udać się do Senju kupić sobie wreszcie łuk...

Pomyślał na głos, patrząc w domu na swój pęknięty łuk z młodzieńczych lat. Nikt nie powinien już dzisiaj niepokoić młodzieńca, więc postanowił, że nie warto ubierać czystych ubrań. Położył się nago do łóżka i przykrył pierzyną. To był dobry dzień stwierdził zadowolony w swoich myślach udając się w objęcia morfeusza.

[Kyohei]

Kyohei wyspał się jak nigdy. Obudziła go poranna, lub raczej nawet już południowa, porządna dawka słońca, wlatująca przez niedopchane słomą dziury w dachu i ścianach. Kyohei przetarł oczy, odgradzając ręką promień światła zdala od swoich źrenic. Przeciągnął się jeszcze parę razy, ziewnął głośno i zsunął z siebie pierzynę. Ubrał na siebie bieliznę i poszedł odświeżyć się do studni przed domem. Po porannej toalecie, poszedł zobaczyć czy wyschły już mu obrania. Słońce co prawda współpracowało, ale nie było na tyle ciepło, aby jego strój całkowicie wysechł. Niezadowolony, ubrał jeszcze wilgotne spodnie i koszulę. Wrócił do domu, aby wysypać dzikom paszę. Wszedł po nią do spichlerza, mijając swoje rzucone na półkę kunaie i shurikeny. Po nakarmieniu nie-do-końca-dzikich świń udał się na medytacje na polanę przed domem. Tak rozluźniał swój umysł z rana. Po zakończonej medytacji wrócił do domu, pokrzątał się po kątach, dopilnował, że zamknął drzwi i ruszył przed siebie w stronę cywilizacji

z/t

[Kyohei]

Kyohei wrócił do domu, zadowolony po odbytych przygodach, treningu i zakupach. Dziki nie jadły chyba ze dwa dni. Niedobrze, a co, jak się obrażą? Mimo zmęczenia, postanowił najpierw nakarmić swoje zwierzęta. Wysypał im sporo paszy - jakby w ramach przeprosin. Jadły aż miło, o ile można tak powiedzieć, bo nie były to najbardziej urocze zwierzęta. Dla Kyoheia liczyło się jednak to, że były jego. Dbał więc o nie. Wrócił do domu, ściągnął kamizelkę i zrobił sobie ryż w kuchni. Czuł się brudny, ale nie chciało mu się myć w zimnym, przełożył więc to na dzień jutrzejszy. Należał mu się odpoczynek. Rozebrał się do naga i przykrył kocem. Spał jak zabity przez około 10 godzin. Śnił przepiękne sny: było ciepłe lato, a Kyohei został właśnie wybrany na przywódcę Hanamury. Był zaskoczony wyborem, ale bardzo mu się taka wizja podobała.

Po przebudzeniu wstał aby pójść do studni i się umyć. Nabrał wiadro wody i przemył się dokładnie, następnie wrócił do domu, dokończył wczorajsze jedzenie, którego zrobił sporo i był już gotowy na następny dzień swojego życia.

Opuścił chatę z uśmiechem na twarzy Kyohei Z/T

[Kyohei]

Po długim dniu, treningu, sparingu, wspólnym obiedzie spędzonym z Sayoną, Kyohei postanowił, że pora nareszcie odpocząć. W domu było zimno jak w psiarni. Ściągnął z siebie przemoczone buty, przetarł twarz ręką i zajęczał zmęczony.

- A no tak. Dziki głodne.

Rzekł do siebie, wszak był sam. Obowiązki to jednak obowiązki. On dzisiaj spożył pyszny udon, natomiast jego zwierzakom pasza w korycie się skończyła. Biedne. Słabego mają opiekuna. Poszedł więc do spiżarni po zapas jedzenia dla dzików, a następnie rozsypał im sporą porcję. Niech mają, zimno teraz to więcej się należy. pomyślał Kyohei , niejako z wyrzutami do siebie za zaniedbywanie zwierząt. Wiedział, że dają radę i przeżyją, ale tak po ludzku szkoda mu ich było. Czasami. Na dworze było ciemno, postanowił zapalić sobie lampę. Był głodny kiej wilk, ale jeszcze bardziej potrzebował snu i odpoczynku. Rozebrał się do naga i położył w łóżku. Czuł jak z dachu przeszywa go zimne powietrze. Trzeba będzie poprosić Sayonę o pomoc w remoncie. Te dziury go dobijają, szczególnie zimą. Opatulił się dokładnie kołdrą, poszczękał trochę zębami i oddał się w objęcia morfeusza.

Następny dzień obudził go stosunkowo wcześnie. Dziki ryły w ziemi i pochrumkiwały. Ubrał bieliznę i poszedł sprawdzić koryto. O dziwo nie zjadły jeszcze wszystkiego. To dobrze. Dosypał im do pełna i wtedy poczuł potężne burknięcie w swoim brzuchu. Nie jadł już prawie 24 godziny, a wczoraj zmarnował na sparingu prawie całą swoją chakrę. Nic więc dziwnego, że potrzebował uzupełnienia kalorii. Zszedł do spiżarni w poszukiwaniu jedzenia. Było jednak to co zawsze. Ryż. Zasolone mięso. Dieta Kyoheia nie była zbyt bogata, kiedy ten stołował się w domu. Poszedł przygotować sobie poranny posiłek w kuchni, a następnie umyć się przy studni za domem. Na dworze było sporo śniegu. Wczesnymi godzinami nie przeszkadzało to jednak młodemu shinobi, który czuł się teraz spocony i brudny. Umył się tak dokładnie jak umiał, a następnie swoje ubrania. Był już w pełni gotowy do rozpoczęcia nowego dnia.

- Cholera. Jeszcze zęby. Omal bym nie zapomniał

Wrócił się do domu aby wyszorować swoje zęby. Następnie ubrał się ciepło i opuścił dom rodzinny, wszak siedzenie samemu w domu w zimę było co najmniej depresyjnym sposobem na spędzenie dnia.

Z/T.

[Kyohei]

Kyohei zjawił się w domu późnym popołudniem. Dziki były już głodne, a ten, samolubnie i egoistycznie, poszedł najpierw odprawić codzienną toaletkę. Gdy był już czysty i porządnie wyszorowany, przebrał swoje ubrania i przyodział ciepłe, zimowe ciuchy, zaraz po tym jak natarł swoją nogę medykamentem otrzymanym od mężczyzny, który go leczył. Wtedy dopiero zajął się sprawą paszy dla dzików, wsypując im znów więcej, niżli są w stanie dziennie zjeść i więcej niż potrzebują. Wiedział, że opuszczając dzisiaj dom, może go nie być przez więcej niż dobę, a nie chciał pozostawiać ich w głodzie. Zrozumiał, że w jego życiu potrzeba będzie kogoś, kto będzie w stanie pomagać mu przy hodowli. Przyjaciel? Kobieta życia? Nie było to sprecyzowane, ale w jego głowie pojawiła się, po raz pierwszy, taka myśl oraz potrzeba.

  Ukryty tekst

[Kyohei]

Rozmyślając nad swoim pojedynkiem z Sayoną, a także walką na śmierć i życie podczas poprzedniej misji, Kyohei postanowił przygotować pułapkę w swoim ogródku. Był to pomysł, który miał mu kiedyś uratować życie, jeśli udałoby mu się zwabić tutaj goniącego go przeciwnika. Pomysł zarazem prosty, a jednocześnie genialny. Śnieg nie miał być przeszkodą w wykonaniu zadania, mimo, że zmarznięta gleba niezbyt pomagała. Plan powstał w głowie jeszcze w budynku, ale jego rozwinięcie i umiejscowienie zostało ustalone dopiero po analizie geometrycznej polany, na której ów budynek się mieścił. Dało się tam dojść z dwóch stron, natomiast do domu jedynie od jednej strony. Postanowił on zostawić puste miejsce, pozbawione pułapek, żeby mieć wygodną drogę powrotną do posiadłości. Z drugiej strony, nie miewa tutaj gości...

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

Po męczącym popołudniu, Kyohei wrócił do domu, zjadł obiad i położył się spać. Obudził się po wielu godzinach, wczesnym rankiem. Wyszedł się umyć do studni przed domem, następnie wysypał dzikom paszę i zaczął domowe porządki. Dawno przecież nie sprzątał.

[Kyohei]

Kolejny dzień powitał młodego shinobi mroźnym wiatrem i szczęśliwymi promieniami słońca. Dziś także postanowił się czegoś nauczyć. Myślał o takich możliwościach użytkowania chakry już dawno temu, podczas treningu na polach uprawnych. Wtedy nie udało mu się dojść do doskonałości w formowaniu energii w ten sposób, ale czuł w głębi duszy, że dzisiaj był Ten dzień. Wyszedł przed dom, aby nie zniszczyć swojego mieszkanka czy nie nabrudzić. Szkoda by było.

  Ukryty tekst

Wrócił do domu się posilić, ale będąc w kuchni zawrócił po szczoteczkę do zębów. Użył śniegu sprzed domu do przepłukania ust i wyszorował swoje zęby. Wtedy nadeszła dopiero pora na obiad.

[Ōkami]

Misja Rangi - C - 1/30

---

- Rok 389 - Zima -
- Kyohei Kabutomushi -
- Dzika farma dzików Kyoheia -
- Pachnie miłością, bzem i zazdrością -

---

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=YkADj0TPrJA[/youtube] Dużym ułatwieniem wynikającym z tego, że Kyohei postanowił zostać odpowiedzialnym, dojrzałym mężczyzną i wziąć się za uczciwą robotę w rodzie - hej, to opieka nad dzikami nie jest uczciwą robotą? Przecież jest, na dobrych bogów! - było to, że posiadał odznakę, był wciągnięty w rejestr, było wiadomo gdzie mieszka. Jak coś zbroi będzie wiadomo wszystko, włącznie z tym gdzie go szukać, ale jak ktoś z rodu postanowił dać mu zarobić to też wiadomo było gdzie go szukać! I tak też było w tej sytuacji. Do Kyoheia, do jego potężnej farmy, wysłany został posłaniec.

Osobnik dość zabawny, w płaszczyku i rękawiczkach, mimo bycia karykaturalnie wysokim był również karykaturalnie wychudzony, co nadawało mu w aktualnym płaszczyku naciągniętym na grzbiet wyglądu strachu na wróble który zerwał się komuś ze smyczy i hasa niebezpiecznie po okolicach Hayashimury szukając niegrzecznych dzieci. Kapelutek ze słomy wyłożonej niewyprawionym runem pozwolił uciec kilku pasmom płowych włosów okalających teraz jego kościstą twarz i zapadnięte oczy.
Zmierzał dość sprężyście i prężnie w stronę domu. Kiedy znalazł się przed drzwiami zaczął uderzać w drzwi prawie, że pięścią.
- Kyohei byku zimno jest otwórz mi. Teraz jesteś pieskiem władz jak my wszyscy, kolejny fragment układanki i musisz przyjmować głupoty ode mnie, potężnego nosiciela głupich rozkazów i poleceń, Imagawy Nihiro! - A potem przeraźliwie głupi, łamiący się śmiech. Ktoś tu chyba był na skraju wytrzymałości psychicznej robiąc za posłańca tej wyjątkowo nieładnej pod względem pogody zimy.

Posłaniec Imagawa

[Kyohei]

Kyohei spędzał popołudnie sympatycznie, odpoczywając sobie po treningu. Dziki nakarmione, brzuszek nakarmiony, w domu co prawda zimno, ale narzekać nie było na co. Zaciągnięcie się do roboty u Senju nie było wcale tak głupim pomysłem, przynajmniej nie było już problemów typu "nie mam co włożyć do gara".
- Nie pali się przecież, po co tak nawala, już idę!
Odkrzyknął Kyohei ubierając się czym prędzej. To była pierwsza czyjaś wizyta w jego domu od dłuższego czasu, nie był do tego przyzwyczajony. Narzucił na siebie rzeczy tak, aby nie wyjść na śpiocha, a następnie otworzył drzwi i przywitał posłańca.
- Witam w moich skromnych progach. Co trzeba zrobić? Zaproponowałbym herbaty, ale niestety nie kupiłem.
I wpuścił mężczyznę do środka, aby ten nie marznął za drzwiami. Młodzieniec był gościnnie nastawiony, mimo słabej kultury jego rozmówcy.

[Ōkami]

Misja Rangi - C - 3/30

---

- Rok 389 - Zima -
- Kyohei Kabutomushi -
- Dzika farma dzików Kyoheia -
- Pachnie miłością, bzem i zazdrością -

---

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=YkADj0TPrJA[/youtube] Imagawa był osobnikiem, który spędził trzydzieści lat jako posłaniec. Niektórzy rodzą się wojownikami, ich mięśnie mają jakby większą gęstość, kości są mocniejsze, duch bardziej hardy. Inni rodzą się myślicielami czy alchemikami, posiadając umysły pojętne na wiedzę każdego rodzaju, które są w stanie zapamiętać tyle, co niektórzy nie zapamiętają przez całe życie. No, Imagawa nie był ani wojownikiem ani myślicielem. Imagawa był gońcem. Cholernie dobrym gońcem, który mógł łazić całe dnie i się nie nudził i nie męczył. Chodził i chodził, nie był zbyt mądry, nie był zbyt silny, ale był nie do zajechania. W jego rodzinnej wioske, w Shohei, mawiało się "być twardym jak Imagawa" co oznaczało, że coś jest niemalże niezniszczalne. Tak, to dobre określenie. Imagawa Nihiro, niezniszczalny goniec.
Kiedy Kyohei odkrzyknął mu, że się nie pali, walenie w drzwi przybrało na sile. Nie dlatego, że mu się śpieszyło. Po prostu chciał. A Nihiro zawsze robił właśnie to, co chciał i kiedy chciał. A zazwyczaj chciał roznosić wiadomości, paczki, przesyłki, podarunki, dostawy, listy... A teraz chciał trochę pobawić się kosztem najnowszego rekruta sił shinobi Hayashimury.
- A skąd wiesz, czy się nie pali, byku? Ja pochodzę z Sogen. Wiesz jak to daleko? Może właśnie mi się dom rodzinny pali? Może powinienem wracać? Może przez ciebie zginie moja babcia? W pożarze? Życzysz mojej babci śmierci w pożarze?! - Wszedł po tych słowach do środku, z niegasnącym uśmiechem wymalowanym na twarzy. Szczerzył się... ciut złowrogo? Sięgał głową sufitu, a gdyby podniósł ręce to musiałby szorować nimi po suficie.
- Kiełbasy z dzika mnie daj. Nie żałuj mi. - Po czym odwrócił uwagę Kyoheia wskazując za niego z przerażeniem na twarzy... tylko po to by poklepać go po brzuchu. - No, no, tobie już starczy. List od władz jest. Pa, jaki szpan. Zadanie dla Ciebie. - Po czym wyciągnął z torby na dupsku zwój i podał go Kyoheiowi.

Do Kyoheia Kabutomushiego, doko na usługach rodu Senju, władz Hayashimury

Czeka cię znowu podróż do Takaharu. Odnaleziona przez Ciebie odznaka należy do posłańca z Takaharu. Szukanie jego zwłok teraz w zimę byłoby misją samobójczą, będzie się można tego podjąć jak przyjdą pierwsze roztopy. Musisz poinformować jego żonę o jego śmierci, a także wypełnić misję eskortową. W domu siostry posłańca z Takaharu zatrzymała się zdolna alchemiczka. Poproś żonę posłańca o zaprowadzenie cię, a potem przyprowadź alchemiczkę do Hayashimiury całą i zdrową.

W razie wątpliwości możesz odwiedzić posterunek straży.
PS. Nie zapomnij odznaki, Kabutomushi.

Tak jak cały list spisany był raczej porządnie i poprawnie, mocnym i sztywnym pismem, tak ostatnie zdanie, postscriptum, spisane było lekką, kobiecą ręką. Kyohei mógłby przysiąc, że widział gdzieś ten styl zapisu znaków... Co nie zmieniało faktu, że znając swoje następne kroki, które powinien podjąć, może podziękować posłańcowi za przekazanie wiadomości i kierować się ku przygodzie.

Posłaniec Imagawa

[Kyohei]

Imagawa był osobą... specyficzną. Głośną, wszędzie go pełno, ale może były to cechy dobrego posłańca. Miał za to fatalne maniery i nie był najlepiej wychowany. Tego jednak Kyohei nie miał zamiaru komentować, sam będąc dzieckiem lasu. Jego przytyków do palenia się także zdecydował się nie komentować. Po co wdawać się w głupie kłótnie? Kyohei nie był człowiekiem stalowych nerwów, czemu więc miałby testować jeszcze bardziej swoją cierpliwość? Nie chciał sprawiać przykrości posłańcowi, który, bądź co bądź, swoją robotę wykonał.
A propos roboty, zaraz pora przyodziać kamizelkę, ciepłe ubranie i wykonać Kabutomushową misję. Znowu Takaharu. Może on by się tam przeprowadził? Chodzić by nie trzeba było tak długo... Tylko jak dziki zniosłyby taką długą wyprawę w zimę? Pewnie ciężko. No cóż. Przeczytał list, a następnie odpowiedział na przytyk posłańca związany z jego hodowlą.

- Kiełbasy nie mam, wyglądam Ci na masarza? Proszę Cie... Jak nie chcesz pilnować dzików, aż nie wrócę, to informuję, że wychodzę. Mam misję do wykonania i chyba spotkanie ze starą znajomą. Przydałaby mi się jakaś maść przeciw robakom, psia mać.

Zaprosił gestem mężczyznę do wyjścia z posesji, pozbierał potrzebne mu fanty, spakował odznakę oraz list i wyruszył prosto w stronę Takaharu. Znowu.

Z/T

[Ōkami]

Szlak prowadzący do Takaharu