Dom Sayony

[Ōkami]

Misja Rangi - C - 1/30

---

- Rok 389 - Zima -
- Sayona Kidori -
- Dom Sayony -
- Na tropie -

---

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=wy1bXhEczGM[/youtube]

Było pewnikiem, że ta historia z Saikuronem, Junpeiem i trójpokoleniową rodzinką nie może się tak łatwo skończyć. I to nawet nie było tak, że był to jakkolwiek błąd ze strony Sayony. Ta wykonała swoje zadanie w sposób śpiewający, czterech zamieszanych w sprawę ludzi było wszak w lochach, gdzie mieli zostać aż do skutku, a jak na razie wszyscy się stawiali i nie chcieli pisnąć ani słówka. Nie było świadków na wolności którzy chcieliby się mścić, więc też nie było szansy, że ktoś przyjdzie do rodziny małej Senju i będzie chciał odebrać zapłatę w prostej walucie krew za krew. Dziewczyna mogła więc spać zupełnie spokojnie, nie bojąc się o swoje życie, ani swojej rodziny czy przyjaciół. Problem jednak w tym, że w sumie ujęcie Azuny jako zatwardziałego ninja czy bandytów z Koyo nic nie zmieniło i zupełnie nic nie dało. Dalej pozostawał zniszczony dom Aragakiego i Aona, dalej pozostał tajemniczy Morita… Chociaż teraz, kiedy nie było już czynnika uciszającego w postaci ojca, młody chłopak być może byłby bardziej rozmowny? Wszystko pozostawało jednakże w sferze domysłów i niczego poza tym… dopóki do drzwi ktoś nie zapukał.

Do drzwi rodzinnego domu Kidori z rodu Senju przybył młody chłopak, ale starszy od Sayony, a na pewno wyższy i szerszy. Jego odznaka mówiła, iż jest shinobim Senju, a jego ranga to akoraito, więc jedynie ciut wyżej od Sayony. Nie tak jak Sentoki Junpei, prawda?
Chłopak był w pełnym bojowym rynsztunku, z krótkim ostrzem przy boku, w kamizelce i płaszczu, solidnych butach, z plecakiem na plecach.
- Mam list. - Oświadczył z roztropnością i bystrością kiełkującego worka ziemniaków.
Te “mam liiiist” rozbrzmiało z siłą słowa Bogów, mogącego rozdzielać morza i tworzyć nowe lądy. Tak jakby to wszystko mówiło i wszystko zakańczało i nie ma już sensu nic więcej mówić. Podał dziewczynie zwój gdy ta do niego zeszła, czekał, aż go rozwinie, a potem niemalże recytował treść listu, bezgłośnie poruszając ustami, gdy dziewczyna czytała. Bardzo subtelny znak, że też zna jego treść. Chłopaczek jak chłopaczek, ot taki wyższy o głowe blondynek, bez blizn i znaków szczególnych, z włosami w kolorach jesiennych liści na kilka centymetrów i każdy w inną stronę.

Do Doko Sayona Kidori.
Sentoki Junpei, aktualnie przechodzący rehabilitację ze względu na swój stan zdrowia, wyznaczył Ciebie jako swojego zastępce w poszukiwaniach potencjalnego zbiega z rodu Senju, Mority Ai. Nie figuruje u nas w archiwach nikt taki, są to więc najpewniej dane fałszywe. Władze rodu przychyliły się do nominacji Junpeia w związku ze wskazanym przez niego posiadaniem przez Ciebie wiedzy na temat dwóch mężczyzn znających Moritę osobiście i możliwość iż Cię z nim zapoznają. Do pomocy wysłaliśmy ci wraz z tą wiadomością akoraito Noragamiego. Będzie także twoją ochroną, gdyby pojawiło się zagrożenie. Jeśli stwierdzisz iż Morita przekracza twoje umiejętności NIE przystępuj do pojmania, uważając swoje zdrowie za ważniejsze niż niepewna poszlaka.-

Po przeczytaniu listu chłopaczek bez słowa się ukłonił, uznając, że wymienienie jego imienia w przesłanym zwoju będzie wystarczającym zapoznaniem.

Noragami

[Sayona Kidori]

Mówienie, że Sayona spała zupełnie spokojnie od zakończenia misji było prawdą, ale jej dni już takie spokojne nie były. Często się zastanawiała nad tym jak toczy postępowanie w tej sprawie, bo co do tego, że coś się dzieje nie miała wątpliwości. Miała nadzieję, że niedługo Junpei wróci do sprawności i przyjdzie po nią, by dalej ruszyli naprawiać świat i złapać przestępców tego świata, a przynajmniej jedną, zabitą dechami wiochę i złapać jedną grupę przestępczą. Ale od czegoś trzeba zacząć!
Tego dnia była jednak obudziła się dość wcześnie i przed dłuższą chwilę po prostu leżała w łożku, patrząc w sufit. Nie pamiętała swoich snów, ale nie czuła się wypoczęta, a równocześnie nie potrafiła ponownie zasnąć. Im dłużej czekała na sen tym bardziej czuła się rozbudzona, aż w końcu wstała i zaczęła się szykować do nowego dnia. Zeszła na dół, by odkryć, że ogień był już rozpalony, wstawiła więc garnuszek z wodą, by ją zagotować i zrobić sobie naparu. Do dzbanuszka wrzuciła lipy i mięty, a sama zjadła śniadanie. Nie zdążyła nawet dopić napoju, gdy usłyszała pukanie do drzwi.
Szybko poszła do drzwi, sprawdzić kto tu czego szuka o tak wczesnej porze. Kiedy ostatnio ktoś z tak rana do niej zapukał, dostała bukiet kwiatów i dość dziwną historię do wysłuchania. Jednak tym razem nie był to żaden wielbiciel, a definitywnie shinobi, niewiele od niej starszy, a o jedną rangę wyższy od mniej. I zamiast dzień dobry czy cokolwiek innego, chłopak stwierdził jedynie “mam list”. Sayona uniosła brew, biorąc do ręki wiadomość, a jednocześnie od razu mówiąc do chłopaka.
- Taak, ja tobie też dzień dobry - prychnęła rozbawiona, po czym zaczęła czytać. Po krótkiej chwili jednak przestała, bo zauważyła, że chłopak rusza ustami jakby.. Nie, on po prostu znał treść listu. Zmarszczyła brwi, po czym odwróciła kartkę i pokazała palcem sam początek listu.
- Czy ty jesteś Doko Sayona Kidori? - zapytała patrząc na niego poważnie, choć pytanie było oczywiście retoryczne - To dlaczego znasz treść listu? - tym razem jednak oczekiwała odpowiedzi. Czyżby już był wprowadzony w zadanie? Był przy pisaniu listu? A może po prostu przeczytał list zanim jej go dał? Chciała wiedzieć o co tu chodzi. Dopiero wtedy zaczęła ponownie czytać zawartość listu. Dopiero po nim podniosła wzrok na swojego nowego pomocnika, dość niechętnie się mu przypatrując.
- Więc Junpei jeszcze nie wyzdrowiał.. - westchnęła z zawodem. Oczywiście, że wolałaby znanego już jej sentokiego niż kogoś nowego, w dodatku mniej doświadczonego, wyglądającego na kogoś, kto ledwo co ten awans dostał.
- Wiesz o co chodzi w tej sprawie? - skapitulowała w końcu, gestem zapraszając chłopaka do środka. Nalała chłopowi naparu, a sama zajęła się inni rzeczami. Wyciągnęła z szafki w kuchni ołówek i papier i zaczęła pisać wiadomość do rodziców, zgodnie z tym co ustaliła z nimi: gdzie wyjeżdża, ile jej to zajmie oraz by szczegółów dopytywali się w siedzibie władz lub u Junpeia. Po tym ze swojego pokoju zabrała swój ekwipunek, ubranie na zmianę, potem ze spiżarki jakieś zapasy i wodę..
- Masz swoje jedzenie na drogę? - zapytała go jeszcze, przychodząc do kuchni, gotowa do wyjścia praktycznie.

[Ōkami]

Misja Rangi - C - 3/30

---

- Rok 389 - Zima -
- Sayona Kidori -
- Dom Sayony -
- Na tropie -

---

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=wy1bXhEczGM[/youtube]

Gdyby Sayona pofatygowałaby się do siedziby władz, czego nie uczyniła, wiedząc, że nie ma to i tak najmniejszego sensu. Usłyszałaby ciągle to samo, że nie ma żadnego poważniejszego rozwoju w sprawie. Z całkowicie różnych przyczyn na to wygląda, gdyż jedna strona konfliktu prezentowana przez trójkę bandytów zwyczajnie niewiele wiedziała, będąc raczej pachołkami większej siły… a druga strona tego dziwacznego konfilktu w postaci Azuny nie chciała nic mówić, mając święte niezmącone niczym przekonanie, że mimo bycia pojmanym nie ma nic co już byłoby stracone i cały czas może walczyć, a przynajmniej mając szczerą nadzieję, że to jeszcze nie koniec. Wszak dopóki funkcjonował i miał się dobrze Morita nic nie było jeszcze przesądzone.

Junpei z kolei oberwał, jak się okazało, znacznie poważniej, niż pierwotnie to wyglądało. Po opatrzeniu wszystkich jego ran okazało się, że część płuca musiała zostać usunięta, gdyż wdało się zakażenie przez przebicie błotnym kolcem, na którym do rany dostała się zatruta ziemia Saikuronu. To stanowczo spowolniło jego dojście do zdrowia jak i zmniejszyło szansę na powrót do całkowitej formy. A przynajmniej w krótkim czasie. Nie zmieniało to jednak niczego w tym, że do pomocy Sayonie nie mógł zostać teraz wyznaczony sam Junpei, dlatego mężczyzna optował za wysłaniem tam swojego innego ucznia i pomocnika, który może jest jedynie cieniem jego własnych umiejętności, ale chociaż może mu zaufać i co do jego lojalności nie można mieć żadnych zastrzeżeń. Wysłanego przez Junpeia chłopaka jakby nawet złotymi górami kusić, to nie odwróci się od swojego celu. Przez jednych nazywane honorem, przez innych głupotą, taki właśnie był Noragami.

Kiedy dziewczę skorygowało jego brak manier swoim sarkastycznym odpysknięciem, chłopaczek żachnął się, szczerząc na krótki moment zęby.
- Żaden dzień nie jest do końca dobry, dopóki po świecie chodzą złoczyńcy i zbiegowie przynoszący hańbę najlepszemu rodowi pod słońcem! - Wyrecytowana formułka, stanowiąca niemalże credo chłopaka. Przy okazji oznaczało, że nie tylko znał treść listu, a też znał prawdopodobnie od Junpeia całą sprawę. To definitywnie ułatwiało sprawę, nie będzie musiała go osobiście we wszystkie niuanse wprowadzać strzępiąc język po próżnicy.
- Nie! - Odkrzyknął z radością na pierwsze pytanie. - Znam? - Odpowiedział pytaniem na pytanie, co do treści listu. Robił z siebie głupka, bo został przyłapany na gorącym uczynku. - Nie przykładałem wagi do tego co piszę, a piszę dosyć szybko, to się mną wyręczyli. Najpierw zaniosłem list od Junpeia, a potem spisałem co dyktowali i przyniosłem ten. - Odpowiedział zgodnie z prawdą. Widać było, że o ile znał treść listu to średnio się nim przejął bo zadanie to zadanie i trzeba je wykonać.
- Problemy z ręką, usunięta część płuca. Ząb mu jeden wstawili, drugiego nie. Ma teraz fajny, srebrny, jak bandyci. Oprócz tego goi się. - Odpowiedział na westchnięcie Sayony, nie zdając sobie chyba sprawy, że było to jedynie westchnięcie, a nie pytanie.
- Mniej więcej wiem. To co w liście i to co od Junpeia. Nie wiem, jak miałbym pomóc, bo mało mnie całe to zadanie obchodzi gdyż dzieje się poza terenem Shinrin, ale jeśli to prawdziwy zbieg naszego rodu to trzeba go za wszelką cenę przyprowadzić, żywego lub martwego. - W oczach blondynka zabłysnął sprawiedliwy żar. Ośmieszony nieco przez głośne burczenie w brzuchu. Cóz to za paladyn sprawiedliwości któremu głód tyłek ściska?
- No nie mam zapasów. W sumie to nawet teraz coś bym zjadł, bo mnie już rano zwlekli bez śniadania bez niczego. Śpię ze strażnikami, jestem sierotą, ale mam za dużo lat na przytułek, a skoro na siebie zarabiam… No, ale nie nakarmili dziś. Więc jak proponujesz to naprawdę nie pogardzę. - O, jest i prosta, ludzka strona małego służbisty rwącego się do wymieszania sprawiedliwości, którego dotychczasową największą wadą jest pewność siebie granicząca z lekkim wrażeniem ignoranctwa. Ale do podróży to był gotów w każdym momencie.

Noragami

[Sayona Kidori]

Odpowiedź na jej przywitanie była co najmniej.. Zaskakująca. Sayona uniosła lekko brew, patrząc na niego z rozbawieniem, ale i nieco ze zdezorientowaniem. Żaden dzień nie jest dobry dopóki po świecie chodzą złoczyńcy? Dobre sobie. Sama nie wiedziała, czy chłopak jest takim optymistą czy takim pesymistą, stawiając taki warunek. Uważa, że żaden nie będzie już nigdy dobry i jest pesymistą czy liczy na to, że złapie wszystkich złoczyńców i zbiegów, co była zadaniem niemożliwym do przeprowadzenia i było założeniem mocno optymistycznym?
- Czyli żaden nie będzie dobry - skomentowała, obserwując jego reakcję by wywnioskować, który z założonych przez nią toków myślenia będzie tym prawidłowym. Nie była to jednak najważniejsza część ich konwersacji, bo mieli kolejne rzeczy do przeanalizowania. Pokiwała głową na wyjaśnienia chłopaka.
- Oh, więc go po prostu spisywałeś.. - stwierdziła powoli, nie dopytując się dalej. To co mówił miało sens, zwłaszcza w kontekście tego, że wiedział o stanie Junpeia, i to znacznie więcej niż ona sama! Skrzywiła się na opis jego obrażeń, bo nie brzmiało to dobrze. Szczerze mówiąc wyglądało to tak, jakby Junpeiowi znacznie to ograniczyło możliwość dalszej kariery jako shinobi, ale znała sentokiego na tyle, że wiedziała, że to go nie powstrzyma. Na pewno wróci do czynnej służby, uparty był z niego facet. Wystarczyło tylko aby walczył dalej o powrót do zdrowia!
Nieco ją zdziwiło podejście chłopaka, choć w sumie jakby o tym pomyśleć, już wcześniej przejawiał jakieś dziwne skłonności co do promowania ich rodu. Junpei był podobny, ale starszy i jego poglądy były łagodniejsze, nie napędzane tym żarem młodości.. Sayona również była dumna ze swojego rodu, ale nie była zapatrzona w niego tak bardzo, by nie dbać o nic poza granicami swojej prowincji. Tym bardziej zabrzmiało to śmiesznie w kontekście doskonale słyszalnego burczenia w brzuchu. Dziewczyna westchnęła głęboko.
- Siadaj, przyniosę ci coś.. - stwierdziła zrezygnowana, wracając się do spiżarki, skąd wzięła mu chleba, mięsiwa i sera. Nie miała czasu zrobić mu czegoś na ciepło, ale chociaż miał jeszcze gorący ziołowy napar, więc nie wychodziło tak źle. Postawiła przed nim deskę z jedzeniem, sama zaś w tym wyszła do przedpokoju, by przed lustrem związać włosy w wysoki kucyk, a potem resztę w ciasny warkocz.

[Ōkami]

Szlak transportowy - Shinrin