Shinobi War PBF Naruto

Dawno, dawno temu, tutaj był Dom. Teraz też jest dom, ale już nie taki jak kiedyś. Okna powybijane, ściany podrapane, dach dziurawy. Właściciel już dawno się wyprowadził i żyje sobie wygodnie w centrum osady, z pieniędzy od biedaków, którym go wynajmuje. Chałupkę można wynająć na noc, dwie noce, trzy... dłużej się w niej nie wytrzyma. Idealna opcja dla nowo przybyłych do miasta, którzy nie mają jeszcze pieniędzy na własne lokum, ale nie chcą - z różnych powodów - sypiać w gospodzie.
Dom posiada jedno piętro, taras, studnię oraz niewielki zagaj... ogród.

Ciężko stwierdzić czy szło mi z kobietami. Rozmowa z Ai nie dowodziła niczego. To był po prostu czysty "biznes". Mogę wykonywać zlecenia dla różnych kobiet, o ile mają pełną sakiewkę i czym mi zapłacić. Ba! Mogę nawet wykonywać te zlecenia za darmo, bo w końcu jestem "szlachetnym samurajem". To znaczy... chciałbym być. Mogę kupić ryż od handlarki na placu targowym. Czy to jednak znaczy, że byłbym w stanie poderwać te kobiety? Sprawić, by odwzajemniły moją miłość? Wątpiłem w to. Rozmowa ze staruszką nie różniła się niczym od kupowania ryżu od osoby, która ten ryż sprzedaje. Najpierw poprosiłem o grę, później przedstawiłem swoją historię, by w końcu nawiązać do historii Ojīego. Kobieta z początku nie skojarzyła mężczyzny. Dopiero moje słowa odświeżyły jej pamięć. Była bardzo zdziwiona. A więc po prostu nie była świadoma... Tak jak przypuszczałem. Chciała wiedzieć gdzie on jest, ale nim zdążyłem odpowiedzieć na to pytanie... kobieta opuściła stolik, zostawiając zdewastowaną planszę (a raczej pionki) i sama odnalazła ukochanego dziadka (mam nadzieję!). Nie miałem nic więcej do roboty. Gra została przerwana. Dlatego także postanowiłem opuścić stolik. Dość szybko odnalazłem tą dwójkę w miłosnym (oby!) uścisku. Przytulali się. Niby to starzy ludzie i jak pomyślę, że oni mogliby robić "wiadomo co" (o ruchanko chodzi, jakby ktoś miał wątpliwości), to mi się lekko niedobrze robi... ale w gruncie rzeczy cieszyłem się z ich szczęścia. To było na swój sposób urocze... Utracona przez mężczyznę miłość, odnaleziona po latach. Pirackie (i może nie tylko pirackie!) przygody, które koniec końców popchały kobietę w objęcia samotności (a może zwyczajnie umarł jej mąż), teraz nagle przestały mieć znaczenie. Kobieta, która wcześniej była "sama, ale nie samotna", teraz nie była ani sama, ani samotna. Mężczyzna, który desperacko poszukiwał swojej ukochanej, w końcu może odnaleźć spokój (o ile jakiś samuraj nie będzie go nękał żądaniami nauki). No po prostu nie sposób było się nie wzruszyć. Po prostu popłakałem się lekko ze wzruszenia (LEKKO, nie przesadzajmy, byłem "prawdziwym facetem", a prawdziwi faceci nie płaczą! a na pewno nie przez pół godziny... ledwie dwie czy trzy łzy, góra cztery... Oashisu nie wie co traci).
- W sumie to już otrzymałem swoją nagrodę - odparłem. - Czy może być coś piękniejszego i cenniejszego niż scena, której byłem świadkiem? Ale chętnie przyjdę, by zobaczyć jak się Wam układa. Bywajcie, drodzy Państwo.
Ukłoniłem się i pozwoliłem im odejść. To był naprawdę cudowny spektakl. Ludzie płacili artystom za ich twórczość... by ci wzbudzili w nich emocje... swoją muzyką lub innym typem sztuki. Ja byłem świadkiem cudownego spektaklu, który napełnił me serce pewnego rodzaju radością. I to zupełnie za darmo! To była moja nagroda za bycie jednym z aktorów. Prapremiera się odbyła. Pora opuścić scenę. Tak też zrobiłem.
Nie zamierzałem jednak wracać do domu. Napisałem przecież wyraźnie (mam nadzieję... nie chcę, żeby ludzie mówili "słaby, niehonorowy, niesamurajski, bez powodzenia u kobiet, heretyk, a do tego "bazgrze jak kura pazurem"... zbyt dużo negatywnych określeń jak na biednego Yasuo - tj. mnie), że nie będzie mnie tam przez jakiś czas. Odnalazłem jakąś karczmę, wynająłem pokój na jedną noc, zjadłem coś, umyłem się, rozebrałem i to w sumie tyle. Poszedłem spać, wstałem, ubrałem się, zjadłem coś i ruszyłem w stronę tego starego domu na przedmieściach. Znałem Yinzin, więc mniej więcej kojarzyłem gdzie to jest, chociaż osobiście nie zapuszczałem się w takie strony. Co to było? Jakaś gospoda "najgorszego sortu"? W sumie to nie wiedziałem. Stojąc przed wejściem, miałem wątpliwości.
"Co teraz? Mam tam wejść?"
Wyglądało to cholernie tragicznie. Jakby moją psychikę porównać do jakiegoś budynku, to pewnie by to było coś w tym stylu. Miałem depresję, lecz ciągle walczyłem, by się totalnie nie załamać. Dlatego właśnie miałem wątpliwości. Nie chciałem, żeby ten "dom" także się załamał... i to ze mną w środku. Ostatnie czego mi było trzeba to dachu, który zamiast być z 5 metrów nad moją głową co najmniej, postanowił stać się moją czapką i spadł mi prosto na durny łeb. Ale co miałem zrobić? Wszedłem. Nie bałem się śmierci.

"Strategie uwodzenia"
Dla: Yasuo
Misja rangi D
21/15 Budynek może nie wyglądał zachęcająco, ale chyba nie było innego wyboru jak tylko do niego wejść.
Yasuo postąpił pierwsze kroki na krótkich schodkach, których połowa była zarwana, a druga połowa wyglądała, jakby zaraz miała się zarwać. Chyba już lepiej było je przeskoczyć, ale taras też nie wyglądał zachęcająco. Lepiej tutaj nie skakać.
Przeszedł przez mały przedpokój i kilka większych pokoi, nigdzie jednak nie było dziadka, ani nawet jego śladów. W końcu, usłyszał stukot glinianych naczyń dochodzący zza domu. Jeśli poszedł w tamtym kierunku – a raczej nie miał nic lepszego do roboty – znalazł staruszka ze staruszką, pijących herbatkę od strony ogrodu.
-O, jesteś, młody – zawołał przyjaźnie dziadek, a babcia ukłoniła się jak życzliwa pani domu. - Wchodziłeś do środka? Masz nerwy. Chodź tutaj, chodź, obiecałem ci nagrodę.
Yasuo został zaproszony do niskiego stolika, przy którym przesiadywali, a Ai-chan nalała mu herbaty. Z rozmowy dowiedział się, że dziadek wynajmuje ten teren, ale woli sypiać w altanie ogrodowej, bo nie ma zaufania do konstrukcji domu. Dowiedział się też trochę więcej o przeszłości obojga staruszków. Podobno Oji, w młodości, był całkiem przystojny. Z kolei Ai zawsze uchodziła za piękność i miała rzesze adoratorów. Opowiedziała też trochę o swoich przygodach. Ale przede wszystkim, oboje po wielokroć dziękowali Yasuo za pomoc.
-Obiecałem ci trening – powiedział dziadek, gdy wypili już całą herbatę i Ai-chan zaczęła zbierać naczynia. - Ale wcześniej chcę ci jeszcze coś dać – sięgnął za siebie i podał Yasuo, wcześniej przygotowany, worek. W środku znajdowała się stara fajka i kilka monet. - Wydaję mi się, że posiadasz naturę ognia. Ta fajka posiada moc rzucenia techniki tego żywiołu. Ale możesz jej użyć tylko raz!
Ai-chan na dobre zniknęła gdzieś w okolicach studni – prawdopodobnie, by pozmywać naczynia – a Oji-san wyprowadził Yasuo na środek ogrodu, gdzie miał się rozpocząć jego pierwszy trening ninjutsu...

Misja zakończona!

Fajka jest prezentem z jakiejś loterii, którą Yasiek chciał fabularnie odebrać.
NPC zostaje przekazany jako "nauczyciel ninjutsu".

Musiałem wejść do tego domu. Nie było innego wyjścia. Tak mi się zdawało, a mi wiele rzeczy "się zdawało" czasem... i czasem po prostu źle mi się zdawało. Mogłem jakoś obejść ten dom, gdybym tylko wiedział, że tamci są gdzieś za domem i wynajmują altanę. Jednak udało mi się ich odnaleźć. Odwzajemniłem ukłon, którym obdarowała mnie Ai. Ukłoniłem się także starcowi. Pierwsze słowa Ojīego sprawiły, że uniosłem lekko brew.
- Gdybym tylko wiedział, że tutaj się Państwo znajdują... - wzruszyłem ramionami. To nie było ważne. Przeżyłem podróż przez tą ruderę i żaden dach mi nie spadł na głowę. Jednak zerknąłem jeszcze raz w kierunku domu, który prawdopodobnie miałem właśnie za plecami. No... pewnie stał, bo jakby się zawalił, to bym raczej to usłyszał. Ale wolałem się upewnić.
W końcu przyszła pora, by odebrać nagrodę. Wcześniej jednak wysłuchałem historii tych dwóch staruszków. Uśmiechnąłem się. W sumie tego można było się spodziewać. Teraz... też nie wyglądali jakoś tragicznie, zwłaszcza biorąc pod uwagę ich wiek. Trzeba było to otwarcie przyznać:
- Teraz także jest Pan przystojnym mężczyzną, a Pani... piękną kobietą.
Oczywiście nie na moje standardy. Preferowałem dużo młodsze dziewczyny. Ale tych dwoje naprawdę do siebie pasowało. Jednak mój komentarz "przeszedł bez echa" widocznie, bo tamci tylko się uśmiechnęli. No dobra... teraz przyszła pora, bym odebrał swoją nagrodę. Dostałem woreczek... potrząsnąłem nim i od razu usłyszałem brzdęk monet. Uniosłem brwi, wyrażając swoje zdziwienie. Jednak... w woreczku było jeszcze coś. Zdaje się, że drewnianego. Otworzyłem pakunek. Fajka. Czyżbym zamiast upić się na śmierć... miał "utopić" swoje smutki w dymie? Westchnąłem.
- Dziękuję - odpowiedziałem, jednak to nie był koniec. Podobno posiadałem naturę ognia, a fajka była zdolna do rzucenia techniki tej natury. Teraz to już nie wiedziałem co powiedzieć. Ludzie potrafili używać technik tego żywiołu, ale, żeby zwykły przedmiot? No i skąd on wiedział, że ja także jestem zdolny, by używać tego typu "ognistych technik"? A może chodziło mu, że mam po prostu "gorącą krew"? Ostatnio chyba trochę wystygła, bo... tak jakoś... ciężkie to życie miałem i w cholerę dużo pecha. Nie przyłożyłem większej wagi do słów staruszka, ale uśmiechnąłem się i raz jeszcze podziękowałem.
- Dziękuję. Piękne prezenty, chociaż nie trzeba było...
Nie zależało mi na dobrach materialnych i rzeczywiście "nie trzeba było", ale w kwestiach finansowych byłem lekkim hipokrytą. Sam nie namawiałem do tego, by mi dawano... ale jak już ktoś dawał, to "nie wypadało odmówić".
W końcu przyszedł czas na mój pierwszy trening ninjutsu. Pierwszy, prawdziwy trening. Poszedłem za staruszkiem. Najpierw zapytał czy w ogóle słyszałem o jakiejś technice ninjutsu. Potaknąłem tylko głową i zacząłem opowiadać co wiem na temat techniki, której chciałem się nauczyć.
Ukryty tekst
Był to dzień finałów w turnieju... a ja... po przyjściu tutaj o godzinie mniej więcej 8 lub 9 rano... nim się obejrzałem... była godzina około 16 lub nawet 18. 8 godzin na jedną technikę...
- Odpocznij, bo Ci się przyda. Za jakieś 2 czy 3 godziny... zaczynamy ponowny trening.
A więc to jeszcze nie koniec...

Wiedza postaci:
Ukryty tekst
Informacje dla Administracji:
Ukryty tekst

Kopiuj

-[color=#FFBF00] Mowa Ojīego[/color]

Miałem chwilę czasu, by sobie odpocząć. Może nawet dłuższą chwilę. Jedzenie, które ponownie zaserwowała mi Pani Ai i herbata... dodały mi sił i pozwoliły zregenerować trochę dość sporo utraconej niebieskiej energii (może nawet całą. Miałem dwie lub trzy godziny. Wystarczająco czasu, by nie dość, że dojść do stanu, który umożliwi mi dalszy trening, z którego oczywiście nie miałem zamiaru rezygnować, ale także, by trochę potrenować... ciało. Rozciąganie, później jakiś bieg dookoła altanki (po okręgu około 10 metrów), coraz szybciej i szybciej. Starałem się przy tym być konsekwentny. Nie nadwyrężałem się i po każdym okrążeniu robiłem około dwóch minut przerwy, by trochę odsapnąć. Zrobiłem może ze 20 okrążeń? Później... "boks z powietrzem", "kopniaki w niewidzialnego wroga". Coś co pozwoliłoby mi się poruszać szybciej i szybciej. Ojī pozwolił mi potrenować w sposób jaki znałem. Nie tylko techniki były ważne... o tężyznę fizyczną też wojownik musiał dbać. Trenowałem także szybkie składanie pieczęci: Baran, Wąż, Tygrys. Ta umiejętność z pewnością mi się przyda.
- Skończyłeś już? - zapytał Ojī-sensei w pewnym momencie. - Właśnie minęły 3 godziny, ale odpocznij jeszcze ze 30 minut. No, może z 45.
- Jasne - odpowiedziałem.
Jak powiedziałem, tak zrobiłem. 30 czy 45 minut odpoczynku trochę pozwoliło mi się zregenerować. Byłem gotowy na dalszy trening ninjutsu. Zastanawiałem się co takiego mój nauczyciel dla mnie jeszcze zaplanował. Było około godziny 21 czy 22. Ciemność zapadła, ale Ojī i Ai rozpalili trochę pochodni, więc bez problemów mogłem jeszcze trenować... zwłaszcza, że księżyc świecił jasno. A trening... nie był tym czego się spodziewałem. Ten trening był... inny niż zakładałem, co wcale nie znaczy, że gorszy.
Ukryty tekst
Przespałem całą noc. Obudziłem się około 9 rano. Byłem nawet wypoczęty. Pani Ai i Pan Ojī powitali mnie z uśmiechem na ustach i z wyraźną ulgą. Staruszek przemówił:
- Jestem pod wrażeniem... udało Ci się niemalże perfekcyjnie. Co teraz zamierzasz?
- Wrócić do domu. Dziękuję Panu bardzo i Pani również. - Oczywiście to staruszek mnie trenował, ale kobieta potrafiła zadbać o coś do jedzenia i picia... bez tego mogłoby być ciężko. Obu im byłem niesamowicie wdzięczny.
- Rozumiem... żegnaj więc i przychodź, to Cię pouczę, młody! Do zobaczenia! - Ukłonił się, a ja odwzajemniłem ukłon.
-Żegnaj, młodzieńcze - Ai-sama także się pożegnała. Odwzajemniłem ukłon również.
- Również żegnajcie, drodzy Państwo i szczęścia życzę. Postaram się wpaść jeszcze.
Ukłoniłem się raz jeszcze i opuściłem tą "posesję". Gdzieś z tyłu głowy jednak miałem to, że może niekoniecznie uda mi się wrócić. Smutne... polubiłem tych ludzi. Zamierzałem wrócić do domu, ale... dopiero później. Trochę się powłóczyłem po mieście. Odpocząłem. Zjadłem coś w jakimś ryokanie. Dzień po finale, ludzi już nie było na ulicach tak dużo. Odpocząłem... i znowu zacząłem swój trening. Biegałem, trenowałem szybkość. Potem wykonałem jeszcze ze 4 klony... tak dla pewności.

z/t

Wiedza postaci:
Ukryty tekst
Informacje dla Administracji:
Ukryty tekst

Kopiuj

-[color=#FFBF00] Mowa Ojīego[/color]

Kopiuj

[color=#FFBFFF]-Mowa Ai[/color]

Shinobi War PBF Naruto

Stary dom na przedmieściach

Stary dom na przedmieściach

Re: Stary dom na przedmieściach

Re: Stary dom na przedmieściach

Re: Stary dom na przedmieściach

Re: Stary dom na przedmieściach