Niezamieszkany obszar...

[Kisuke]

Ich pobyt w Ryokanie dobiegał końca. Spotkali się tam całkowicie przypadkowo, nie spodziewając się, że rozmowa może się tak potoczyć. Tak to jednak bywa, że gdy takie jednostki napotkają siebie nawzajem na swojej drodze, to dochodzi do czegoś ciekawego. Teraz jednak potrzebowali znaleźć znacznie lepsze i cichsze miejsce, gdzie będą mogli kontynuować. Na całe szczęście jeden z nich miał pewien pomysł, na który pozostali się zgodzili. Lokalizacja bardzo opuszczona, ale wręcz idealna do tego, co potrzebowali. Lepszy byłby szpital albo czyjś dom, ale z wiadomych względów, raczej nie wchodziło to obecnie w grę. Teren został wstępnie sprawdzony przez Kyoushiego, który wspomniał, że nikogo nie wyczuwa. Także posiada zdolności sensoryczne? Musiałby być one innego rodzaju, skoro później poprosił Misae o sprawdzenie. Na całe szczęście był tutaj też Minoru, który później będzie mógł czuwać, czy nikt im nie przeszkodzi w połowie. Idealna drużyna do tego procederu.

-Nie sądzę, ale lepiej upewnić się po raz trzeci- Kisuke ufał zdolnościom Misae, bo już nie raz się przydały, ale lepiej sprawdzić coś kilkukrotnie, aniżeli potem żałować. Rozstawił swoje ramiona na boki, a z rękawów wystrzeliła mu spora ilość czarnych owadów. Rozproszyły się one po ścianach, lecąc w stronę nawet najbardziej oddalonych miejsc i zakamarków tego miejsca. Jeśli coś by tutaj było, znalazłyby to. Wyglądało jednak na to, że nikogo i niczego tutaj nie ma, przez co wróciły, ponownie chowając się w jego rękawach. Nawet przez chwilę nie pomyślał, że Kyoushi nie miał jeszcze okazji zobaczyć tych umiejętności, ale była to sprawa drugorzędna.

Ario tutaj wydawał rozkazy, a Kisuke nie planował się z nim kłócić. To lalkarz będzie tutaj odpowiadał za wszystko, a podnoszenie mu ciśnienia głupimi kłótniami, gdy zaraz ma ci gmerać i podmieniać to i owo, to niezbyt dobry pomysł. Czyszczenie wszystkiego i przygotowanie do samej operacji. Co prawda, nie znał się na czyszczeniu narzędzi medycznych, ale za to ogarnięcie stołów i miejsca, gdzie będą mogli to wszystko zrobić, już nie wymagało zbytniego ogarnięcia. W międzyczasie słuchał tego, co Misae i Ario mówią o samym procesie. Co prawda nie mógł im już w żaden pomoc, bo to on potrzebował ich pomocy, aby jego plan się ziścił. Toksyny, paraliż, środki znieczulające, porcje, kłucie. Sporo tego, ale teraz jasnym było, czemu nie jest to taka prosta rzecz i nie wykonuje się tego powszechnie.

-A oto i nasz denat. Zaczynajcie- Zdjął zwój z pleców, rozkładając go na jednym ze stołów. Jeszcze tylko przelanie chakry, a gdy obłok dymu zniknął, na stole pojawiło się ciało, które on wcześniej zabrał. Czarne oczy, czarne włosy. Uchiha. Isei. Jeśli dobrze Kisuke pamiętał, gdy ten się przedstawiał. Zrobił kilka kroków w tył, aby dać miejsce dla medyków, ale samemu nadal chciał wszystko obserwować.

  Ukryty tekst

[Kyoushi]

Wszystko było mniej więcej dogadane. Nawet obserwatorzy, gdzie sama Misae stać się raczej miała aktywnym uczestnikiem tego wydarzenia. Jakże wielkiego wydarzenia. Jej komentarz na temat nieprzyjemności spotkania bestii oko w oko była w pełni usprawiedliwiona. Ciekawe jak zareaguje na wieść, że sam Shiroyasha jest nie tylko pojemnikiem, ale sam jest bestią. Musi przemyśleć jak to ująć w słowach by jej bardzo nie… Zaskoczyć. Nie będzie to rozmowa jak z Ichirou, który widział w życiu wiele i wiedział jeszcze więcej. Misae mogła być naprawdę w wielkim szoku. Odłoży to na idealną okazję, najlepiej taką, gdy ogarną własną siedzibę Sunadokei, w której mógłby ujawnić to tajne info wszystkim zebranym członkom.
Białowłosa sprawdziła teren obwieszczając, że rzeczywiście jest czysto, przez co mógł odetchnąć. W tym samym czasie skomentowała to, że nie odwiedzie białowłosego od tego pomysłu i się nie myliła. Znała go już i wiedziała, że czerwonooki nie jest skory do negocjacji, a jego entuzjazm mówił sam przez się. Jej słowa o tym, że nie dałaby go skrzywdzić jeszcze bardziej go budowały. Czuł, że ta znajomość i przyjaźń to kolejna zaufana osoba w jego życiu, dla której chętnie by się poświęcił, gdyby trzeba było. Właśnie dla nich stawał się co raz silniejszy, by nigdy nie dać im cierpieć.
Będąc już na miejscu z chęcią wysłuchał samego Ario, który miał tu i teraz dowodzić całą operacją pod tytułem wiadro. Mając na uwadze jego spostrzeżenia szybko zabrał się do wyznaczonej mu roboty. Trzeba było posprzątać pokój, w którym akcja miała mieć udział. Nie były to wygórowane warunki, w końcu przemycie stołu, zasłonięcie jakichś zasłon czy po prostu pozbieranie gruzów czy jakichś innych brudów by w miarę można się było tu poruszać nie mogło zająć mu więcej czasu. Samo rozebranie się jednak stanowiło problem, jednak miał na to radę. Wiedział co zrobić, żeby zasłonić swoją pieczęć, która w końcu była na jego brzuchu, przypominając tatuaż.
Używając specjalnej techniki panowania nad bandażami, przekierował te, które posiadał na dłoniach po ciele tak, by zakryły w zupełności go od pasa po klatkę piersiową. Idealnie zasłaniały to, czego nie chciał pokazywać wszystkim. Nie wiedział czy ktoś tu nie miał wiedzy na temat pieczętowania demonów, więc postanowił to ukryć na ile tylko potrafił. Czarne bandaże trafiły na brzuch, a on w tym czasie odpiął katany, zdjął swój kruczoczarny płaszcz, ciężką, kantaiską zbroję oraz rozpiął białą koszulę, by złożyć ją w czystym i nienagannym miejscu. Ciągle spoglądał na resztę. To był jeden z niewielu razy, gdy pokazywał swoje ciało pozostałym.
- Ogień? Bardzo proszę – to był moment, w którym delikatnie zebrał chakrę i wydmuchał w postaci łagodnego ognia, który spokojnie mógł zapalić wszystko co chcieli. Wiedzieli już nad jakim żywiołem panuje białowłosy, w końcu nie każdy ot tak tworzy ogień, co nie? W tym samym czasie wyjął jeszcze z marynarki szluga, którego odpalił by zajarać tuż przed, nie mógł się powstrzymać, oglądając jak reszta pracuje nad rzeczami, gdy on sam wprawia się w stan relaksu. Gdy tylko jarał, przysłuchiwał się słowom Ario o przeszczepie. Brzmiało to dla niego jak coś dziecinnego. Jak spalenie strażnicy w Shigashi, coś co było dziecinnie łatwe, ale dla szermierza z Klepsydry. Palił se szluga do okna, spoglądając na to przebrzydłe miasto opanowane przez mafię, której miał także sprostać. A przynajmniej jednej z rodzin. To życie wyglądało naprawdę co raz ciekawiej. Gdy już miał zostać przywołany, skiepował swojego papierosa o ścianę i wyrzucił przez okno, zasłaniając zasłony by położyć się na stole.
- Ufam Ci. – tylko tyle powiedział w stronę Misae, która była tuż obok. Więcej nie musiał, a pozostałe informacje mogła wydedukować z jego pełnego, szczerego uśmiechu, który pozostawał na jego twarzy. Jeśli potrzebujecie jeszcze kogoś do podtrzymywania mogę stworzyć swoje kopie. Są silne. – jeżeli tylko wyrażą potrzebę, Kju stworzy dwa klony, które na jego rozkaz mają po prostu przydać się podczas przytrzymywania ciała podczas operacji. To było proste zadanie, z którym nawet one powinny sobie poradzić. Cała reszta pozostawała w rękach Ario oraz Misae.

  Ukryty tekst

[Misae]

Kisuke dodatkowo swoimi robaczkami sprawdził teren utwierdzając ją w tym co szczęśliwie już sama wiedziała. Im mniej ludzi, którzy mogli przeszkadzać tym lepiej.
Sluchala i pomagała we wszystkim co robił i czego wymagał lalkarz, aż zdał się w nią wątpić zupełnie mylnie rozumiejąc jej intencje i słowa.
-Nie myl mojej troski o kogoś bliskiego ze słabością. Bo jest dokładnie odwrotnie - odparła wytrzymując jego wzrok. Ktoś musiał być głosem rozsądku i zatrzymać wszystko jeżeli miałoby się okazać, że mają za chwilę popełnić ogromny błąd. Dalej nie była przekonana co do tego pomysłu, ale musiała zaufać intuicji białowłosego. Skoro nie zamierzał zrezygnować to będzie do końca czuwać nad zabiegiem. Taki jego prywatny anioł stróż patrzący lalkarzowi na dłonie.
Sama nie zamierzała unikać przygotowań. Nim zajęła się tym, o czym mówił Ario sama postanowiła poczynić swoje przygotowania. Sięgnęła po jeden ze swoich zwój, gdy tylko odsunęła się kilka kroków w bok. Rozwinęła go na podłodze i wypieczetowała z niego swój własny zestaw medyczny i pokaźnych rozmiarów rolkę bandażu. Zamierzała być gotowa na wszystko. Jeszcze raz rzuciła okiem by sprawdzić zawartość. Musiała być gotowa w przypadku komplikacji reagować natychmiastowo, a nie było czasu ani miejsca na błąd.
Wykonywała polecenia rudzielca. Ze skinieniem głowy przyjęła od niego lek,notując w głowie dokładnie w jaki sposób ma podawać oraz jakie jest dawkowanie. Była lekarzem. Takie sprawy były dla niej naturalne niczym oddychanie. Iniekcje, nigdy nie miała z nimi problemu. Oby tylko Kjosz lubił igły.
W końcu obok nich pojawił się denat. Znała to ciało. To był Isei, którego poznała tuż przed rozpoczęciem całej farsy na Murze. Nawet zdążyli wymienić kilka zdań, a ten okazał jej troskę. Przykre było, że stracił życie. Jako jeden z niewielu zdawał się podzielać jej zdanie co do konfliktu. Przymknęła na chwilę oczy. Złożyła krótką modlitwę do bóstw, by okazać szacunek jego śmierci i ofierze, którą dokona już po niej. Jakiś jego fragment będzie dalej żywy w Kisuke i Kyoushim.
Słysząc słowa białowłosego wróciła do niego spojrzeniem. Przyłożyła na chwilę dłoń do jego policzka. Na takie słowa trudno odpowiedzieć czymś innym niż równie szczerym, ciepłym uśmiechem. Ktoś mógłby stwierdzić, że dołożył jej presji, jednak było zupełnie odwrotnie. Poczuła napływ pewności i gotowości. Zrobi to dla niego.
Zaraz potem przełożyła dłoń na ramię Minoru, skinęła mu głową jednocześnie szukając w jego spojrzeniu gotowości. On mógł widzieć, że ona się nie waha. On również nie musiał.

  Ukryty tekst

[Minoru]

Wyjąć oko z jednej osoby i wszczepić drugiej. Wszczepić oznaczało chyba umieścić w sobie. Minoru aż poczuł jak ulatuje z niego powietrze, a głowa zaczyna boleć coraz intensywniej. Z jednej strony brzmiało to wszystko niedorzecznie, z drugiej był człowiekiem który strzelał piorunami z palców. Tak więc gdzie tak naprawdę kończyło się możliwe a zaczynało niemożliwe. I jeszcze ten cały Kyoushi, patrzył na Rakuraia i uśmiechał się, zupełnie jak kot spoglądający na tłustą mysz.
Przez cały ten czas był właściwie biernym słuchaczem. Oni mówili, on słuchał bez słowa. Zresztą o czym miał mówić? Nie znał się na tym wszystkim o czym mówili. Przeszczepy, bijuu i cały ten syf dotąd był dla niego do dzisiaj jedynie zlepkiem liter. Biernie podążył również za nimi dalej. Po pierwsze, bo szła z nimi Misae, po drugie, bo nie chciał zostawać w mieście mafii samemu. Był jednak mocno poddenerwowany. Jego dłoń niemalże non stop leżała na ostrzu katany. Rozluźnił się dopiero gdy dotarli na opuszczone odludzie. Nie to, że podobało mu się tutaj, ale przynajmniej wiedział, że nikt ich tutaj nie napadnie. Właściwie to uwierzył w słowa innych, którzy twierdzili, że jest tutaj bezpiecznie.
Gdy padła prośba by przeczesać okolice, wreszcie poczuł się przydatny. Co prawda, prośba nie padła w jego kierunku, ale musiał coś ze sobą zrobić. W odróżnieniu jednak do przyjaciółki, Minoru nie składał pieczęci, dzięki czemu nie zdradzał się przed innymi. Również i on nie wyczuł nikogo, nie czuł więc potrzeby zdradzać innym faktu, że i on posiada sensora.
Gdy dotarli na miejscem Minoru był nieźle zaskoczony. Miejsce to nie wyglądało tak jak wyobrażał sobie sale operacyjną. Było tu brudno, zagracone i… no po prostu panował tutaj syf. Ario natychmiast zaczął wydawać rozkazy dysponując każdą osobą, która znajdowała się w pomieszczeniu. Każdą oprócz niego i Misae. Minoru czuł się w tym towarzystwie jak piąte koło u wozu, ale chrzanić to, tak było lepiej. Kolejny raz postanowił więc wciąć się między innych i nie proszony rozpoczął mozolny proces czyszczenia tego miejsca. Ścierał kurze, gdy było trzeba polewał brudne powierzchnie wodą wytworzoną za pomocą swojego suitonu, wszystko, żeby to pomieszczenie choć odrobinę stało się sterylniejsze.
– Najlepiej byłoby po prostu spalić tu wszystko i wymieść na zewnątrz - pozwolił sobie nawet zażartować. Choć wątpił by ktokolwiek zwrócił na to większą uwagę. A jednak czuł ulgę, że mógł się przydać, nawet jeśli nie do końca wiedział w czym pomagał. A później, później rozpoczęło się tłumaczenie całego procesu operacji. Słuchał uważnie, właściwie robili to wszyscy. Nakłucia, substancje paraliżujące, wiązanie pacjentów. Cholera jasna robiło się naprawdę poważnie.
– Jakie są szanse, że nic im nie będzie? - Zadał pytanie, na które nikt wcześniej chyba nie zechciał odpowiedzieć.

[Ario]

Wszyscy byli przygotowani. Niczym konie w boksie startowym przed wystrzałem, zaraz miało się wszystko rozpocząć. Napięcie sięgało zenitu, a atmosfera była tak gęsta, że można było ją ciąć nożyczkami. Czy jednak wszyscy trochę aby nie przesadzali? Fakt - nie znali może Ario tak jak Kisuke, a dla nieświadomych ludzi operacja przeszczepu oka wydawała się niesamowicie skomplikowanym zabiegiem...jednak dla samego Sentokiego było to coś w stylu codzienności. Inni medycy rzeczywiście musieli rozwijać się niejako w jednym kierunku, aby dojść do tego momentu. Ario odbył drogę zupełnie od końca. Jako Ayatsuri był mistrzem manualnych manewrów, jako wynalazca zaś umiał to wszystko ze sobą połączyć. To na marionetkach nauczył się podstawy operowania narzędziami, a dopiero potem nauczył się je kontrolować. Przy tym zaczynał łapać podstawy humanoidalnych zasad - takich jak to jak funkcjonują stawy, w którą stronę mogą się zginać, a kolejne doświadczenia, które tę wiedzę pogłębiały, nabywał podczas kontrolowania nićmi chakry ludzi. Tam nauka anatomii przychodziła wraz z kolejnymi zadaniami, które Sentoki wykonywał. Gdy dodać do tego tworzenie trucizn, gdzie Ario poznawał budowę jak działają w praktyce systemy nerwowe oraz niektóre substancje, tworzy nam się coraz bardziej obraz naszego dzisiejszego chirurga. Kunisaku potrafił tworzyć zaawansowane preparaty medyczne, które w tejże operacji również miały pełnić kluczową rolę. Na sam koniec, gdy Ario był już dość obyty w praktyce i dołożył do tego wiedzę teoretyczną, której mu wcześniej brakowało, można powiedzieć, że stał się kompletnym medykiem. Kto miałby przeprowadzić lepiej operację, niż on? A co chwilę i tak padały pytania, czy się uda. Tym razem to Minoru zadał pytanie, a Ario tylko odwrócił głowę w jego stronę, by skomentować to dość jednoznacznie.
- Nie traciłbym czasu na operację, która się nie uda. - to już nawet nie była odpowiedź, tylko bąknięcie. Ario podszedł do ciała, które Kisuke przywołał i przyjrzał się w jego stylu.
- Zaczynamy.

Ario w pierwszej kolejności umył dokładnie dłonie. Wiedział, że podstawą jest higiena, na co zwracał uwagę od samego początku. Następnie podszedł do swojego sprzętu i przygotował pojemnik z substancją konserwującą. Chciał zacząć od wyjęcia oka z martwego ciała, by podczas podmiany, Kyoushi nie musiał czekać z otwartym okiem. Pewnym ruchem dobył narzędzie, którym chciał rozszerzyć powieki w martwym ciele. Mógł co prawda przytrzymywać sobie to palcami, ale jak przystało na Sentoki Ayatsuri, robił wszystko by ułatwić sobie to zadanie. Rozszerzył delikatnie palcami skórę przy oku, tak by martwe ciało otworzyło oko. Następnie przyłożył narzędzie do rozszerzania powieki i przykręcił tak, by całość była stabilna i się nie ruszała. Oko martwego pacjenta miało niejako patrzeć na Ario swoim nieobecnym wzrokiem, jakby pytało zdziwione co się dzieje. Sentoki nie miał zbytnio empatii do ciała, tak więc nie zamierzał do niego przemawiać ani nic. Następnie chwycił konkretne szczypce o szerokiej i płaskiej końcówce - takie, których używa się do tego rodzaju przeszczepów i delikatnie przyłożył do oka. Rozwarcie powiek miało mu to ułatwić w dużym stopniu, gdyż powolnymi ruchami Ario zaczął podważać oko w ten sposób, by złapać je od dołu. Następnie gdy utwierdził się, że ma solidny uścisk, to równie powolnie zaczął oko wyciągać. W końcówce czynności sięgnął po skalpel, którym odciął nerw wzrokowy od oka, by nie było połączenia z ciałem martwego Uchihy. Kunisaku wyjęte oko wsadził więc do pojemnika z substancją konserwującą, a sam jeszcze spojrzał ukradkiem na ciało mężczyzny. Ciekawe, czy spodziewał się za życia, że nawet po śmierci inni ludzie będą spadkobiercami jego mocy. Ario potrafił godzinami majsterkować w swojej pracowni, więc robienie takiej operacji wydawało mu się dość prostym zabiegiem, w porównaniu do ręcznego montowania ponad 600 senbonów w scisłych pojemnikach, do których nie ma się innego dostępu, jak drobnymi narzędziami. A całość jest pokryta w truciznie. Tam to dopiero jest precyzja. Tutaj miał dwa wielkie obiekty, do których jest łatwy dostęp. Jedyną niewiadomą była odporność na ból pacjenta - wszak każdy ma inną czułość na bóle w nerwach. Ario patrzył na unoszącą się w substancji gałkę oczną, po czym sięgnął po jeden ze swoich flakoników z trucizną.
- Misae-san, podaj pierwszą dawkę. - wydał polecenie, a sam podszedł do Kyoushiego. - Dostaniesz dwa znieczulenia. Jedno na oko, drugie dożylnie. Poczekamy chwilę, aż znieczulenie się rozejdzie. Jeżeli nie masz nic przeciwko, zabieg przeprowadzimy na prawym oku. - wyjaśnił, po czym rozszerzył delikatnie oko Kyoushiego, by skroplić na nie płyn z flakonika. Następnie puścił powiekę i wrócił do stołu. - Rozmasuj delikatnie oko i pomruż oko. Niech substancja rozejdzie się w całości. - wyjaśnił, obserwując czy Misae podała pierwszą z dawek. Następnie sięgnął ponownie po narzędzia, które umył w drugiej misce i tym samym po umyciu dodatkowo wypalił nad ogniem. Odczekał kilka chwil, po czym złapał swoją rozszerzarkę do powieki i podszedł do Kyoushiego. - Nie możesz się ruszyć. - wyjaśnił poważnym tonem, po czym zaczął od rozszerzenia powieki przez narzędzie. O tyle o ile wyjęcie oka było dość proste, tak tutaj było ciut trudniej. Rozszerzona powieka dawała łatwy dostęp do oka, co Ario wykorzystał powtarzając swój manewr. Najpierw delikatnie wsunął swoje płaskie szczypce, by podważyć oko, a następnie zaczął je bardzo powoli wyjmować. Czuł opór jaki był z nerwu wzrokowego, który de fakto odpowiadał za całość. Chłopak w swoim stylu przyglądał się z jakby nieobecną twarzą, co mogło budzić zarówno i niepokój i spokój. Sentoki dbał o każdy szczegół, nie dopuszczając żadnych błędów w swojej perfekcyjnej sztuce ulepszania wszystkiego. Najmniejszy bodzieć, który wydał z siebie Kyoushi - czy to jakiś ruch, czy głośniejszy oddech sprawiał, że Ario momentalnie zatrzymywał się w tym co robi niczym jak za sprawą magicznego paraliżu, oczekiwał aż wszystko się uspokoi, a następnie kontynuował swoje starania, by jak najlepiej wykonać zabieg. W tym samym momencie, gdy oko miało wyjść z oczodołu, Ario powolnym ruchem przeciął nerw, w taki sposób, by ten jak najbardziej wrócił na swoje miejsce.
- Misae-san, zacznij zaleczać ranę, wesprę Cię w tym. - powiedział krótko. - Ja zaś potem dodatkowo połączę nerw z okiem.. Ario po tych słowach zaczął przesyłać w miejsce rany chakrę, mając tym samym wspomóc dziewczynę w zaleczaniu krwawienia. Tym samym stare szybko położył obok, by nie pomieszało mu się z okiem w słoiku, a właściwe oko, które było na dnie substancji konserwującej, złapał szczypcami i wyjął z cieczy. Cały czas starał się obserwować, czy Misae w odpowiednich dawkach podaje znieczulenie, dodatkowo wspierać ją w leczeniu oczodołu, ale patrząc na doświadczenie kobiety - nie miał żadnych uwag. Miała proste, a zarazem odpowiedzialne zadanie. W takich pracach, szczególnie przy żywym organizmie, najważniejsze było jak najdokładniejsze wykonywanie każdej czynności, a także brak pośpiechu, który mógł być zdradziecki. Cały zbieg musiał być wykonywany krok po kroku, a obaj medycy działać niczym w zegarku. Z właściwym okiem w szczypcach, Ario podszedł z powrotem do Kyoushiego, po czym powolnym ruchem zaczął umiejscowywiać oko w oczodole. Z pełną precyzją, dopiero jak całe oko weszło na miejsce, z jego lewej ręki wydobyła się niebieska łuna, oznaczająca wykorzystywanie chakry, by przecięty nerw wzrokowy zasklepić z podmienionym okiem. W rozumowaniu Ario można było to troszeczkę porównać z tym, jak Ario kiedyś montował mechanizm samoczynnej zapalarki w głowie Córki Rybaka. Tam też musiał połączyć zarówno wąską rurkę, która była dopływem powietrza do mechanizmu, a także wylot, gdzie dwutlenek węgla, a dokładniej para wydobywała się z marionetki, by nie zgasić płomienia. Tam tylko trzeba było wszystko montować ręcznie, tutaj Ario może posiłkować się chakrą, co bardzo ułatwiało cały proces. Chłopak trzymając rękę nad twarzą Kyoushiego, odłożył narzędzie do wody, a następnie drugą ręką powolnie zaczął odkręcać mechanizm podtrzymujący powiekę. Gdy miał już pewność, że nerw jest zaleczony, delikatnie odłóżył mechanizm, a sam położył czystą szmatkę na zamkniętej powiece.
- Wstrzyknij mu jeszcze jedną dawkę, a Ty Kyoushi poczekaj jeszcze z otwieraniem oka. Przytrzymaj szmatkę przez pół godziny, żeby nerw wzrokowy dobrze się zasklepił. - wyjaśnił, po czym zebrał narzędzia i umył je w wodzie.
- Minoru, podmień proszę wodę na czystą, a Ty Kisuke zacznij się przygotowywać do zabiegu.

  Ukryty tekst

[Misae]

Misae strzeliła z palców. Pora przejść do clou tego całego zamieszani. Odetchnęła głęboko. Nie podobało się kunoichi, że wszystko ma miejsce w co najmniej mało sterylnych warunkach. Spięła włosy w warkocz, aby kosmyki nie przeszkadzały w czasie zabiegu. Podeszła do jednej z misek z wodą. Dokładnie obmyła ręce. Żałowała, że nie ma przy sobie żadnych substancji odkażających. Niestety, jednak musiało wystarczyć to co mieli przy sobie. Wróciła na swoje miejsce. Ustawiła strzykawki ze specyfikiem pod ręka, jednak nie na tyle blisko, aby przy ewentualnych ruchach głową Kyoushi nie zrzucił i nie rozbił szklanych pojemników. Gdy Ario zajmował się okiem, ona podeszła do Kyoushi’ego. Ustawiła jego twarz na wprost w stabilnej pozycji. Oczyściła z potu i zebranego brudu miejsce na szyi, w które wiedziała, że za chwilę będzie wykonywać iniekcje, oraz okolice oczodołu, by ograniczyć ryzyko infekcji, która mogła nieść bezpośrednie zagrożenie życia białowłosego. Ruchy były delikatne, jednak niezwykle precyzyjne. Wiedziała co ma robić i tego się trzymała. Jej twarz przyjęła poważny wyraz, niewzruszony. Była w innym trybie niż widzieli ją na co dzień.
W czasie gdy skończyła swoje przygotowania lalkarz przygotował ciało i wydobył ze zwłok oko. Delikatnie wymacała żyłę szyjną. Nie tak prosto się było do niej dostać, a podawanie leków w tętnicę nie tylko nie było zgodne ze sztuką, a mogło zagrażać życiu Kota – rozerwani tętnicy oznaczało niemal natychmiastową utratę krwi i walkę o życie. Postukała delikatnie w miejsce gdzie było naczynie. W momencie gdy dostała od Ario jasne polecenie, podała pierwszą dawkę. Zegar ruszył. Dokładnie pamiętała instrukcje kiedy i jak ma podawać kolejne zastrzyki. Miała pewną rękę. Gdyby zastrzyki były dla niej czymś trudnym jak śmiałaby nazywać się iryoninem? Żałowała jedynie, że nie posiada na wyposażeniu wenflonu, oznaczało to, że musiała ustabilizować rękę, a w momencie zmieniania strzykawki zachować niezwykłą uwagę i pewną dłoń, by nie uszkodzić niechcący delikatnych naczyń.
Po zakropieniu oka to ona wymasowała je delikatnie by rozprowadzić substancje. Nie była pewna czy polecenia były skierowane do niej czy do Kyoushiego, jednakże nie mogła pozwolić aby ten brudną dłonią zanieczyścił pole operacyjne. On miał leżeć i pilnować by się nie ruszać, reszta pozostawała w ich kwestii.
Nie minęła chwila a rudowłosy ninja przeszedł do ekstrakcji gałki ocznej. Miała nadzieję, że Minoru czy Kisuke taki obraz nie będzie przeszkadzał. Było to coś całkowicie innego niż walka. Tam adrenalina często nawet nie pozwalała zanotować niektórych obrazów. Tu wszystko działo się powoli. Mogli widzieć jak oko opuszcza oczodół białowłosego. Dla niej nie robiło to wrażenia. Póki była w trybie pracy nic co było związane z ciałem nie wpływało na nią dekoncentrująco. Od razu przyłożyła dłoń do rany. Opatulona zieloną chakrą skóra szybko wspomogła regeneracje komórek. Nie mogła przesadzić, nie mogła zaleczyć całej rany, aby nie przeszkodzić przeszczepowi, a z drugiej strony nie mogła pozwolić aby pole operacyjne zostało zalane krwią. Nim rudowłosy pojawił się w nowym okiem Misae zdążyła jeszcze przetrzeć miejsce, aby mężczyzna miał pełen wgląd w całe pole, aby widoczne były żyły, mięśnie oraz nerwy. W razie potrzeby gdy tylko głowa Kyoushi’ego miałaby zadrżeć od razu chwytała ją w dłonie i stabilizowała. Kunoichi nie zapominała o swojej roli w podawaniu znieczulenia. Dokładnie odliczała czas i podawała kolejne dawki. Nie wyciągała igły, którą pozostawiła w żyle mężczyzny, a jedynie wymieniała kolejne strzykawki. Nie było to takie proste, lecz zmniejszało ryzyko zakażenia uszkadzając w kolejnych miejscach naczynie krwionośne.
Kiedy Ario przeszedł do przeszczepu ona skupiła się na swojej roli wsparcia. Podawała leki, stabilizowała głowę, oczyszczała pole operacyjne i pilnowała stanu Kyoushiego. Liczyła częstotliwość oddechów oraz kontrolowała puls, przykładając dwa palce do tętnicy żylnej. Do tego dostosowywała dawki w razie czego podając nieco więcej – niewiele, jednak na tyle aby dostosować do organizmu białowłosego – każdy człowiek był inny i reakcje ich ciała mogło być nieco inne. Dobry medyk potrafił reagować instynktownie i dopasowywać swoje leczenie pod konkretnego pacjenta, a nie pacjenta pod leczenie.
W momencie zakończenia zabiegu podeszła po bandaż. Ucięła nieco większy fragment zwijając go w coś na wzór kompresu, zabezpieczając nim oko, a potem owinęła głowę mężczyznę oby zabezpieczyć świeże rany. Nie zamierzała kazać mu trzymać materiału przy oku jak nakazał lalkarz. Ciało białowłosego mogło być osłabione przez leki i samą ingerencję w organizm. Wszystko musiało się jeszcze ze sobą połączyć, ciało musiało odpowiedzieć i rozpocząć naturalne procesy leczenia. Nie mogło być pośpiechu. Dla niej nawet to pół godziny było nieco zbyt krótkie, jednak nie zamierzała poprawiać słów Ario. To on tu prowadził zabieg.
- Odpocznij, przyda ci się – uśmiechnęła się do niego łagodnie, przyłożyła dłoń do jego policzka. Tu były dwa powody. Z jednej strony okazywała mu wsparcie, a z drugiej sprawdzała czy ciało nie odpowiadało gorączką próbując odrzucić nową część ciała. Była przyjaciółką, lecz przede wszystkim teraz była lekarzem. Lekarzem gotowym do kolejnego zabiegu.

  Ukryty tekst

[Papyrus]

Ario, Misae - zabieg zakończony sukcesem.
Kyoushi - przeszczep udany.

  Ukryty tekst

[Kisuke]

Potrzebowali odpocząć. Wszyscy. Mimo że Kisuke i Minoru jedynie się przyglądali, to sam Aburame czuł się tak, jakby brał udział w solidnym konflikcie. Spokojnie wszystko obserwował i analizował, ale był gotowy na wszystko, co mogło się wydarzyć. Prawie jak strateg obserwujący swoje wojska. Rozdzielił zadania, wybrał odpowiednich ludzi, dał im narzędzia oraz pole do bitwy. Ario i Misae stoczyli ten pojedynek wręcz perfekcyjnie. Sam marionetkarz wydawał się prawie jak pod działaniem genjutsu. Zewnętrzny świat nie miał dla niego znaczenia, całkowicie poświęcił się temu, co robił. Czy tak samo tworzył każdą ze swoich marionetek? To tylko pokazywało, z jaką troską i profesjonalizmem do tego podchodził. Należało mu się jeszcze więcej uznania, niż Kisuke sądził, a cenił swojego przyjaciela szczególnie. Uratował mu przecież życie, a i wspólnie walk stoczyli już sporo.

-Odpocznijcie, jutro zabierzemy się za resztę- Rzekł Kisuke, ponownie pieczętując ciało w zwoju, by poczekało na swój czas. Teraz dwóch medyków musiało zająć się pacjentem, a on miał chwilę, aby zdobyć to, co będzie im potrzebne. Ogarnięcie jedzenia na dziś i jutro, coś do spania, żeby móc się położyć na czymś innym niż gołej ziemi. Wrócił, gdy wszystko to już ogarnął w centrum miasta. Shigashi, jak przystało na kupieckie centrum, umożliwiało zdobycie praktycznie wszystkiego. To bardzo wygodne, zwłaszcza w ich sytuacji.

Wieczór spędzili na odpoczynku i wstępnych przygotowaniach przed kolejnym przeszczepem. Luźne rozmowy, trochę chodzenia bez celu, leżenia, gapienia się w sufit albo sprzątania przed kolejnym zabiegiem. Nikt nikogo tutaj za rękę nie trzymał, w każdej chwili mogli stąd odejść, ale jednak Kisuke liczył, że pozostali rozumieją, co próbują tutaj osiągnąć. Do tego Kyoushi wymagał jeszcze trochę opieki, zanim wróci do pełni sprawności. Kisuke nieco obawiał się tego momentu, gdy czekać go będzie ten sam los. Tym bardziej że po Siwym było widać jakim wytrzymałym jest osobnikiem. Hiroe trochę gorzej mógł to znieść. Miał obok siebie jednak Ario, więc nie będzie tak źle.

-No to lecimy ponownie. Róbcie, co musicie- Następnego dnia, gdy już wszyscy się rano ogarnęli, padł jasny komunikat. Zwój rozłożony na stole, odpieczętowanie ciała, przygotowanie wszystkiego pozostałego i on sam mógł się teraz położyć na miejscu pacjenta. Widział wszystko, co robili wcześniej krok po kroku. Był przygotowany. Spokojny. Można zaczynać kolejne starcie.

  Ukryty tekst

[Kyoushi]

Teoretycznie to on był tym, który najmniej w tym momencie robił. Był tym, który musiał po prostu być na miejscu i przeżyć całe zamieszanie, szczególnie, że gdyby jego życiu coś groziło to wszyscy tutaj zebrani straciliby także swoje życia. Nie pozwolił na to w żadnym momencie. To nie było takie proste jak mogłoby się wydawać wszystkim, którzy to obserwowali. Żadne z nich także nie zdawało sobie sprawy z tego, że to tak wielkie niebezpieczeństwo, gdy sam ich o tym nie poinformował. Zdawał sobie sprawę, że musi to wytrzymać fizycznie, a psychicznie już dawno był nastawiony na to, że demona trzeba cały czas kontrolować. Nawet gdy się śpi. Nie doszedłby tutaj gdzie jest, gdyby nie ta świadomość i umiejętności, które tak długo szlifował.
Z operacji tak naprawdę nie chciał i nie pamiętał wiele. Środki znieczulające były na tyle silne, że nie czuł niczego poza... No właśnie czym? Nawet nie widział dobrze co się dzieje oprócz twarzy swoich lekarzy, którzy tak pilnie i długo bawili się z tą operacją. Gdzie słowo bawili mocno nie pasowało do tego klimatu. Białowłosy nie spodziewał się nawet, że Misae jest tak świetnym medykiem, bo Ario prawie nie znał. Wydawał się profesjonalistą, przez co łatwo byłoby mu zaufać. Tak naprawdę było wiele do zyskania, tak mało do stracenia, że nie bał się zaryzykować, szczególnie, gdy ona była obok niego i miała wciąż na niego oko, przez co naprawdę wiedział, że to nie może się nie powieść. Był pewny siebie nawet, gdy był mocno znieczulony.
Białowłosy posłuchał co do niego mówili i wcale nie otwierał oka. Miał przyłożoną szmatę i tak czekał. Jedyne co powiedział to na odpoczynek Misae, gdy ta o to go poprosiła.
- Podaj mi skręta z marynarki.. - powiedział, siląc się na uśmiech, jednak środki znieczulające wciąż działały, przez co jego twarz nawet nie drgnęła. Gdy tylko otrzymał fajka, dmuchnął delikatnie, by rozpalić szluga i na leżąco, na stole sobie puszczał dymki, nie próbując się nawet wysilać. Kiepował obok siebie, bo przecież nie mógł wstawać, więc tak pozostał. Minęło trochę czasu, nim w ogóle postanowił się ruszyć, jednak wydawał się mocno wycieńczony. Nie reagował za bardzo na to co się działo, był jakby pod wpływem czy to iluzji czy narkotyków. Kisuke wtedy mądrze zadecydował by odpocząć. Białowłosy ze szlugiem w pysku nawet nie zaprotestował, nawet się nie ruszał. Gdy był już późny wieczór, on po prostu poszedł w kimę. Nie wysilał się bardziej, postanowił zrobić to następnego dnia, który nastał, a on gdy tylko wstał. Zdjął z siebie opatrunek, by podejść do okna, wstał przecież pierwszy, bo spał także najdłużej, zasypiając najwcześniej. Przy oknie kolejny raz odpalił szluga, wypuszczając dym na zewnątrz. Gdy tylko pozostali wstali, wiedział już, że nie będą dłużej czekać i teraz pora na Kisuke.
Obrócił głowę w kierunku swoich kompanów, by zażartować, gdy już w końcu mógł widzieć na obydwoje oczu, co było dla niego niezwykłym przeżyciem.
- I jak wyglądam? - zapytał, szerząc zębiska, gdy jedno z jego oczu zamiast jaskrawej-czerwieni, było po prostu kruczo-czarne. Heterochromia już nie była tylko domeną dziewczyny, ale także i szkarłatnookiego, który zyskał coś, o czym od dawien dawna myślał, a także marzył. Stał się siłą, do której dążył. Spokojnie oddychając, dokończył papierosa, by nie wysilając się, w końcu odział się w swoje rzeczy, by bandaże przewiązać na powrót na swoje ręce, zakładając ponownie koszulę, poprawiając wisior, zakładając ciężką zbroję, a także płaszcz.

[Misae]

Głęboki wdech. Zabieg się zakończył. Nigdy nie sądziła, że będzie uczestniczyć w czymś takim. W czymś o czym jeszcze nie tak dawno temu nawet nie miała pojęcia. To utwierdzało ją w przekonaniu jak niewiele wie o medycynie. Jak wiele tajemnic skrywa jeszcze ludzkie ciało. Czy kiedykolwiek dane jej będzie uchylić chociaż rąbka tych wszystkich sekretów? Przed nią było jeszcze całe życie, wszystko możliwe.
Umyła po zabiegu dokładnie ręce, przetarła twarz dla odświeżenia. Białowłosy nie omieszkał od razu skorzystać z okazji i nieco rozluźnić atmosfery. No cóż. Jego niedoczekanie.
- Nawet nie ma takiej możliwości.- ukróciła szybko pomysł. Jeżeli był ktoś kto teraz mógłby sobie pozwolić na tego typu odprężenie był to Ario bądź Misae. Byli po wyczerpującym zabiegu. A Kyoushi? Na zdrowie mu wyjdzie ograniczenie używek.
- Wyśpijcie się, kolejny dzień również będzie wymagający – uśmiechnęła się do obecnych ze spokojem. Dojrzałością, która skrywała w sobie dużo. Dużo emocji, którymi nie miała siły się dzielić. Z wdzięcznością przyjęła przygotowane przez Kisuke miejsce do spania i posiłek. Medycy nie mieli czasu by o tym myśleć w czasie zabiegu, więc dobrze było, że znalazł się ktoś kto miał na to czas i sposobność. Przy wieczornych rozmowach nie uczestniczyła. Wolała odpocząć i zebrać wszystko myśli do kupy. Gadatliwy białowłosy i tak w spokoju mógł radził sobie w zagadywaniu towarzystwa. Nie potrzeba było kolejnej osoby do tego. Zwłaszcza, że noc wcale nie była dla niej tak prosta. Regularnie budziła się by monitorować stan Kyoushiego. Sprawdzała czy nie ma gorączki, czy jego oddech jest równy, a tętno płynne. Sam nie zdawał sobie sprawy jak wiele ryzykował. Ktoś musiał trzymać nad tym pieczę.
Z samego rana zaczęła od porządnego posiłku. Musiała mieć energię przed kolejnym bardzo długim dniem. Podeszła do rudowłosego.
- Zajmę się Kisuke, Ario. Lekarz nie powinien leczyć najbliższych – była to prosta prawda przekazywana każdemu medykowi. Przy bliskich trudniej było o obiektywizm. Częściej wkradał się błąd, a ten mógł być opłakany w skutkach. Jeżeli uszkodziliby jeden z głównych nerwów bądź naczyń Kisuke mógłby na stałe stracić wzrok. W jej słowach nie było zawahania. Była pewna tego co zamierzała zrobić.
- Minoru, przegotuj wodę i rozpalcie światło – poleciła do dwójki, która miała nie uczestniczyć w zabiegu. Znaczy bardziej białowłosy, bo Minoru dalej powinien pełnić swoją pieczę przy osobie poddawanej zabiegowi aby przypadkiem nie drgnęła w newralgicznym momencie. Liczyła, że będą pamiętać aby unieruchomić jego kończyny i korpus. Strzeżonego bogowie strzegą.
Nie zamierzała tracić czasu na instruowanie rudowłosego co do dawkowania znieczulenia, bo sam znał je jak nikt inny. Zamiast to przygotowała sobie wszystko do zabiegu. Spięła włosy w misterny kok, by nie przeszkadzały jej przy zabiegu. Grzywkę ogarnęła uciętym kawałkiem bandaża, który zawiązała wokół głowy niczym opaskę, która z jednej strony zapobiegała wpadaniu włosów do oczu, a jednocześnie wchłaniała część potu by w czasie zabiegu nie przeszkadzał. Wzięła czysty materiał i zasłoniła nim swoje ubrania co przypominało swego rodzaju fartuch. Potem dokładnie umyła ręce. Aż do łokci. Palce, paznokcie, przestrzenie między nimi. Dobrze pamiętała jak należy to robić aby ograniczyć ilość zanieczyszczeń.
Rozłożyła czysty materiał a na nim ułożyła narzędzia. Kleszcze, imadła, skalpele, nożyczki, pincety, klemy, haki chirurgiczne i takie, których nazwy mało kto pamiętał. Ułożone były w kolejności mającej pomóc dziewczynie w szybkim dobieraniu i wygodzie działania. Były już odkażone więc nie musiała się martwić o sterylność. To znowu się stało. Znów weszła w tryb pracy. Tryb pełnego skupienia. Powagi, gdzie powieka nawet na chwilę nie może drgnąć.
- Proszę, znieczul Kisuke – poleciła do Ario. Sama podeszła do denata, już dzień wcześniej ograbionego z pierwszego rodzinnego skarbu. Klemami chwyciła jednej z wacików z zestawu medycznego. Zamoczyła go w przegotowanej wodzie by oczyścić obszar oczodołu. Gdy tylko zniknęły z niego wspomnienia brudu jeszcze nie tak dawno temu, trwającej walki chwyciła rozwieracz. Uniosła powieki i dzięki narzędziu utrzymała je otwarte. Sięgnęła po chwytaki. Powoli i pewnie zaczęła wydobywać gałkę z oczodołu. Nie mogła ciągnąć, by przypadkiem nie rozerwać delikatnych połączeń. Nerwy, mięśnie i naczynia musiały być jak najdłuższe, aby zachować margines błędu przy połączeniu z tymi należącymi do Kisuke. Sięgnęła po skalpel ucinając wszystko w odpowiednim miejscu, a następnie za pomocą kleszczy zabezpieczając końce. W martwym ciele krew już nie płynęła. Było to prawdziwe ułatwienie, choć ta część mogła być prosta. Pacjent się nie wiercił i nie uskarżał na ból. Gałka oczna wylądowała w pojemniku z płynem, w którym wcześniej znajdowało się pierwsze oko – oczywiście przed kolejnym zabiegiem zostało ono dokładnie umyte i oczyszczone, by nie doszło do zakażenia.
Kolejny krok był dużo trudniejszy. Musiało dojść do ekstrakcji oka żywej jednostki. Podeszła do pacjenta. Uśmiechnęła się do niego ze spokojem, jakby chciała mu powiedzieć, że nie ma powodu by się czymś przejmował, po czym spojrzała na jego stan. Oceniła oddechy, to czy lewe oko do przeszczepu było również odkażone, co miała ocenić po szerokości źrenic. Tak jak w przypadku zwłok i u Kisuke oczyściła okolice oczodołu czystym gazikiem zamoczonym wodą, trzymanym w klemach. Dopiero wtedy mogła delikatnie opukać obszar by sprawdzić czy nie ma żadnej reakcji, tiku. Nie wątpiła w Ario, jednak jako lekarz musiała mieć pewność, że znieczulenie działa i pacjent nie ruszy się choćby o milimetr. Chwyciła kawałek bandaża i ucięła go na tyle aby zasłonił on prawą połowę twarzy chłopaka – a w szczególności oko, które ma pozostać na miejscu. Nie bała się, że z jakiejś bliżej nieokreślonej przyczyny pomyli oczy i usunie nie to co powinna. Robiła to by zachować komfort bruneta. Aby nie musiał widzieć jak pozbawiany jest oka. Był to raczej dość drastyczny obraz. Gdy była pewna mogła przejść do kolejnego etapu. Pozbawieniu Kisuke oka. Tu zachowywała jeszcze więcej uwagi i precyzji niż kilka chwil wcześniej. Brunet mógł w każdym momencie się ruszyć, co w lawinie nieszczęść mogło doprowadzić do uszkodzenia jakiegoś z ważnych naczyń czy połączeń. Było to powód, dla którego oko, które niegdyś należało do Isei’a wycięła z zapasem. Potrzebowała mieć margines błędu na drgnięcie – swoje lub Aburame. Cały czas obserwowała jego reakcje. Czy oddech nie przyspiesza, czy nie porusza się nerwowo. Dała mu chwilę po przyłożeniu rozwieracza i utrzymaniu powieki w otwartej pozycji. Nie mógł tego czuć, jednak bała się do jego dyskomfort psychiczny. Będzie widział jak jej palce niebezpiecznie się zbliżają. Jak chwytak pewnie łapie gałkę i równomiernym ruchem wyciąga ją poza obręb ciała. Napięła ciało. Wyczekała do ostatniej sekundy i przecięła połączenia. Krew powoli zaczęła napływać. Skinęła jedynie do Ario. Wiedział co ma robić. Ma zatamować krwawienie chakrą gdy ona przejdzie do kolejnego kroku.
Oko Kisuke wylądowało w wyjętym swego czasu pojemniku z formaliną z plecaka dziewczyny. Nie poświęcała mu już więcej czasu. Formaldehyd odpowiednio je zakonserwuje. Wróciła natomiast do oka Isei’a. Oczyściła je dokładnie i wróciła z nim do Kisuke. Ustawiła je w odpowiedniej pozycji. Po kolei sięgała kleszczami po kolejne naczynia łącząc jedno za drugim za pomocą błękitnej chakry opatulającej jej dłoń. Jedno Iseia i analogiczne to należące do Kisuke. Później nerwy, dbając o to aby zachowały ciągłość, odpowiednią strukturę i fakturę. Na końcu mięśnie by zachowały mobilność. Odłożyła narzędzia i skupiła się w pełni na operowaniu energią. Zmuszała komórki do regeneracji i scalania się ze sobą w zgodne tkanki, rekonstruując zmysł wzroku. Reagowała płynnie do tego co miało miejsce. Gdy krwawienie było zbyt mocne zwiększała działania leczące. Gdy tkanki scalały się zbyt szybko i było ryzyko, że coś pójdzie nie tam zwalniała. Sama była sobie kapitanem, który wytyczał moment, aż dobije do brzegu. Nie musiała się nigdzie spieszyć.
W głowie na pamięć znała schematy budowy oka. Wiedziała dokładnie jak ma to wyglądać. Musiała jedynie przenieść te obrazy do rzeczywistości. Nie bez powodu dzień wcześniej przyglądała się poczynaniom rudzielca. Wyciągała z nich naukę. Bardzo, ale to bardzo dobrą naukę. Jej styl pracy odbiegał od tego używanego przez lalkarza. Kiedy on posiłkował się skomplikowanymi mechanizmami, ona korzystała ze sprawdzonych metod, w których czuła się pewnie. Z narzędzi, którym mogła i którym zawierzała życie. On był powiewem nowości, kiedy ta była dobrym duchem tradycji. Oboje mieli wszystko.
W końcu skończyła. Rzuciła narzędzia do nerki na nie przeznaczone, tam gdzie trafiały te zużyte, zakrwawione, niesterylne.
Ostatnim etapem było zabezpieczenie nowego oka opatrunkiem i owinięcie głowy mężczyzny bandażem. Nie spieszyła się. To było niczym wisienka na torcie. Zwieńczenie jej ogromnego wysiłku, a zarazem punkt, którego nie spodziewała się, że kiedyś dosięgnie.
- Kisuke odpocznij, musisz w najbliższym czasie oszczędzać oko – uśmiechnęła się do niego z troską, jednak w jej minie było coś odległego. Było to coś czego zwykły zjadacz chleba nie zrozumie. To uczucie po operacji. Kiedy wiesz, że zrobiłeś wszystko, kiedy czujesz, że ci się udało. Ta mieszanina szczęścia i przytłaczającego zmęczenia. Gdy z jednej strony zdobyłeś szczyt góry, a z drugiej będąc już na nim, nie masz siły by zejść. Koisz serce pięknym widokiem, a zarazem nie masz energii utrzymywać powiek otwartych.
Podeszła do miski ze świeżą wodą. Zamoczyła i zaczęła dokładnie zmywać z niej krew Kisuke. Nie mówiła nic. Niczym w transie przyglądała się jak blada skóra wyłania się spod szkarłatu zabarwiając zawartość naczynia. Na chwilę spojrzała w swoje odbicie w czerwieni. Na swoją twarz, zmęczoną zabiegiem. Przetarła z czoła kilka kropel potu. Czuła zmęczenie. Inne niż mogli sobie wyobrażać. Nie przebiegła maratonu, lecz dokładnie to odczuwała. Napięte do granic możliwości mięśnie powoli zaczęły odpuszczać. Zabieg trwał minuty? A może godziny? Będąc w takim transie człowiek zatracał poczucie czasu. Była pewna, jedynie tego, że przez cały ten czas była skupiona do granic możliwości.
Nawet nie zauważyła, że na dłuższy moment zamarła w bezruchu. Niczym posąg. Myślami była bardzo daleko od nich. Otrzeźwienie pojawiło się samo. Względnie. Przetarła dłonie w czysty materiał, zaraz potem twarz. Rozpuściła swoje niezwykle długie włosy, pozwalając by niczym biała tafla spłynęły po jej ramionach, plecach daleko za pośladki. Zdjęła bandaż z czoła i materiał przykrywający jej ubrania. Odłożyła je na stolik obok narzędzi.
Wolnym krokiem ruszyła na zewnątrz. Było już ciemno. Odeszła w bok budynku. Oparła się plecami o chłodną ścianę. Delikatny letni wiatr smagał jej skórę przynosząc kojącą ulgę. Uniosła wzrok gu niebu. Niezliczone ilości gwiazdy odbijały się w jej oczach. W tej nocy było coś magicznego. Coś się zaczynało, coś się kończyło. Nawet ptaki na chwilę ściszyły swój świergot. Zapadła cisza. Głęboka, kojąca cisza...

  Ukryty tekst

[Minoru]

Minoru poczuł się jakby ktoś go skarcił, gdy Ario odpowiedział mu na pytanie o niebezpieczeństwo operacji. Dlatego też wrócił do swej poprzedniej, milczącej postaci, trzymającej się gdzieś z tyłu, nie przeszkadzającej innym. Czuł się w tej scenerii jak statysta. Jak poboczny aktor występujący w nō, który miał być tylko zapchajdziurą. I właściwie czy tak nie było? Od samego początku do niczego się nie przydał, a znalazł się tutaj jedynie dlatego, że Misae niemalże porwała go z Sogen. Dlatego też pogodził się ze swą rolą, więc milczał i patrzył, patrzył i milczał.
Początkowo nie dostrzegł nawet jaki emocjonalny rolecoaster szykowali mu jego nowi „towarzysze”. Ot Ario umył dłonie, Misae powtórzyła ten sam ruch. Ario podszedł do ciała martwego Iseia, a Misae do swojego białowłosego znajomego, kolegi… przyjaciela? W każdym razie przygotowywała go do tego co miało nadejść. Minoru jednak skupił się bardziej na kuglarzu i zwłokach. Dziwnie było patrzeć na pozbawione życia ciało kogoś kto jeszcze nie tak dawno rozmawiał z nim samym. Kogoś, kto podczas ostatniej wspólnej rozmowy, kazał mu uciekać by znaleźć Misae. Wyglądał tak spokojnie, niczym jedna z tych śmiesznych porcelanowych lalek. I wtedy Ario otworzył jego oko, a Minoru przeszedł dreszcz. Było w tym co robili coś złowieszczego, coś co wzbudzało w nim ogromny niepokój. Wszystko to potęgowało, martwe, wpatrzone w sufit oko. Nie był jednak gotowy na to co nastąpiło chwilę później. Dostrzegł nagle jak kuglarz chwycił jakiś przedziwny przedmiot, który wprawnym, acz ostrożnym ruchem zaczął wsadzać w oczodół. Rakurai poczuł jak żołądek ściska mu się nieprzyjemnie, a zawartość żołądkowa podchodzi odrobinę wyżej. I być może opanowałby się, gdyby nie to, że Ario podważył oko, które wypadło z oczodołu, tak że Minoru mógł dostrzec wszystko doskonale.
Chłopak usunął się więc z pokoju, czując że za chwilę zapaskudzi podłogę. Zdążył jedynie wyjść na zewnątrz, zatrzaskując za sobą jeszcze drzwi, gdy zawartość żołądka znalazła się w jego ustach, a chwilę później wylewała się obficie z jego ciała na zewnątrz. Dobrze, że chociaż zachował na tyle przytomności by rozstawić szerzej nogi by nie zwymiotować na swoje stopy. Po pierwszym zwrocie nastąpił drugi, dużo słabszy, ale bardzo nieprzyjemny. Po nim wyglądało, że trzeci nie nadejdzie, lecz mózg Minoru postanowił wyświetlić mu najlepsze klatki z tego co właśnie zobaczył i chłopak chlusnął jeszcze raz. Potem, już tylko walczył z odruchem wymiotnym, lecz w żołądku nie pozostało już nic co by mogło wyjść na zewnątrz. Pozostał jednak na zewnątrz jeszcze chwilę, oddychając głęboko, płucząc kilkukrotnie usta. Gdy wrócił, pacjenta pozbawiono już oka, a Misae używała na mężczyźnie swej leczniczej chakry. Jak to możliwe, że oni wszyscy wytrzymywali ten widok? Sam jednak, tym razem, nie pozostawał gorszy. Brak treści żołądkowej bardzo ułatwiał mu sprawę.
Obserwował jak Ario wprawnym ruchem chwyta oko, które jeszcze jakiś czas temu należało do Iseia, jak wprowadza je do oczodołu, a następnie dołącza do Misae i używa swej leczącej chakry. Wszystko to wyglądało tak prosto, jakby robili to oboje już któryś raz. Z zamyślenia wyrwały go dopiero słowa kuglarza, który poprosił go o wymianę wody. Rakurai, niczym młodzik chcący się wykazać, chwycił miskę i o mało nie rozlewając wszystkiego, wyniósł starą miskę z wodą na zewnątrz. Jej zawartość wylał, następnie przepłukał ją dokładnie swoim suitonem i napełnił, odnosząc z odpowiednim namaszczeniem na swoje miejsce.
Reszta wieczoru przebiegła spokojnie. Kyoushi dochodził do siebie, Ario i Misae pomagali mu w tym na ile tylko potrafili, a Kisuke wymknął się do miasta sprowadzić prowiant. A Rakurai? Minoru ponownie wyszedł na zewnątrz. Odetchnąć wieczornym powietrzem i sprawdzić czy okolica wciąż jest „bezpieczna”. Wrócił dopiero, gdy pojawił się Kisuke z jedzeniem. Nie jadł zbyt dużo, jego żołądek był mocno wymęczony. Nie spał również za wiele, gdyż gdy tylko zamykał oczy, wciąż widział martwy wzrok Iseia i zwisające z oczodołu oko. ~~Następnego dnia~~ Poranek nie był wcale spokojniejszy. Wszyscy wiedzieli co ich czeka, a raczej co czeka Kisuke i dwoje medyków. Misae była w mocno bojowym nastroju. Skupiona, poważna, nawet wrzuciła w siebie więcej jedzenia niż zwykła to robić. Była aż tak bardzo zestresowana, że miał ochotę ją przytulić. Nie zrobił tego jednak, nie chciał jej wytrącać z transu, w którym była. Zamiast tego, to ona wytrąciła jego z jego własnego transu. Poprosiła, by przygotował wodę. Natychmiast zabrał miskę na wodę i wyuczonymi już ruchami, przemył je obie swoim podstawowym suitonem, by następnie, tym samym suitonem ją uzupełnić i zabrać do środka. Następnie, umieściłby miskę nad paleniskiem, jeśli to jeszcze się paliło, a jeżeli nie to rozpaliłby ogień za pomocą kawałków drewna i hubki, jak na przeszkolonego shinobi przystało, lub też ewentualnie spojrzałby pytającym wzrokiem na Kyoushiego, który być może posiadał żywioł katonu i być może był już w stanie oddać się choć takiemu wysiłkowi. Tak czy siak, pozostawił by wodę na palenisku, aż do momentu gdy woda się nie zagotuje. W między czasie, otworzyłby wszelkie okna, które jeszcze by istniały w tym pomieszczeniu, a jeśli by trzeba odpalił by również świece, by dać przyjaciółce jak najwięcej światła tak jak prosiła. Na końcu, wrzącą wodę odstawiłby gdzieś na bok, by mogła ostygnąć.
Sądził, że był to koniec jego zadań, lecz Misae, chciała by pomógł jej utrzymać pacjenta gdyby ten wierzgał zbyt mocno. Minoru nie był zbyt silny co prawda, lecz skoro mógł się do czegoś przydać, to robił to z ochotą. Przywiązał więc za pomocą sznura nogi Kisuke do stołu, tak samo dłonie i na końcu przewiązał chłopaka na wysokości klatki piersiowej. Ostatecznie Kisuke zaczynał przypominać ofiarę BDSM, a nie pacjenta przed operacją, ale bogowie świadkiem, że choćby chciał, nie drgnie nawet o milimetr. Dalej pozostało mu jedynie przytrzymać głowę przyszłego, oby nie, denata. Wiedział doskonale co się wydarzy za chwilę, lecz dzisiaj miało być odrobinę gorzej. Dzisiaj miał widzieć wszystko z o wiele bliższej odległości, co niepokoiło go. Dobrze więc, że nie zjadł obfitego śniadania. Tylko tego brakowało, żeby miał zacząć wszystkim rzygać pod nogi.
Podczas operacji, głównie zajmował się, pilnowaniem by Kisuke nie szarpał się, nie poruszał, nawet nie kaszlnął. Oraz wymianą wody na świeżą. Pomagało mu to ogromnie w dostosowaniu w sytuacji, w której się znalazł. Wszak nie od dziś wiadomo, że człowiek któremu nadano cel, to człowiek który łatwiej znosi wszelkie przeciwności.

[Ario]

Cała operacja wydawała się zakończyć pełnym sukcesem. Nie mniej, reszta drużyny uznała, by przełożyć dalszą część operacji na jutro - by wszyscy się mogli zregenerować. Ario pomógł więc posprzątać wszystko, jednak widząc chęci Misae w kwestii dokonania drugiego wszczepu oka, chłopak jedynie skinął głową.
- Nie widzę problemu. - odparł. Kobieta aktywnie asystowała podczas operacji, a sam Sentoki nie uznawał tego procesu za jakoś niewiadomo jak skomplikowany. Oko było dość dużym elementem, a wszystkie narzędzia dawały do niego bardzo łatwy dostęp. Tutaj naprawdę trzeba było albo się nie znać, albo zrobić coś zupełnie nieprecyzyjnie, by cały zabieg się nie udał. Misae zaś pokazała, że podczas walki, gdzie trzeba mieć bardzo podzielną uwagę, dawała radę zasklepić niemalże przecięty na pół brzuch Minoru. To było według Ario dużo bardziej skomplikowanie, niż wymiana gałki ocznej i zasklepienie nerwu wzrokowego. Da sobie radę.

Kyoushi był trochę otumaniony, zaś Ario był zadowolony z efektu działającego znieczulenia. Ten wydawał się mało odczuć, a to znaczyło, że substancja była skonstruowana poprawnie. Chłopak trochę zastanawiał się, czy aby nie dobrym pomysłem byłoby wzmocnić substancję jeszcze bardziej, by paraliż działał na całe ciało. Podbić zastosowanie bojowe. Wkońcu teraz prędzej będzie mierzył się z wojownikami tego typu, niż zwykłymi bandytami na szlaku. Wszystko miało swoją cenę, a Ario jeżeli miał mieć jakieś korzenie, to napewno były to jakieś odłamy shinobijskiej odmiany żydostwa. Pieniądze musiały się zgadzać, a Ario o to dbał.
- Kyoushi-san, następnym razem jak się spotkamy, chciałbym abyś mi powiedział więcej o możliwościach tego doujutsu. Jakbyś spotkał jakichś wartościowych shinobi, na których można by przeprowadzić różnego rodzaju badania, to też pamiętaj, by takie zwłoki mi dostarczyć. Wcześniej nie brałem pod uwagę możliwości całego Iryojutsu, jednak im dłużej na to patrzę, tym więcej mam pytań, na które nie umiem odpowiedzieć. - wyjaśnił krótko, zbierając i oczyszczając narzędzia na jutrzejszy zabieg. - Poza tym chciałbym otrzymać wynagrodzenie za zabieg. Tak jak wcześniej mówiłem, będziemy potrzebować funduszy na rozbudowę organizacji, zaś Ty nie wyglądasz na biednego. - Ario w swojej szczerości mógł być ciężki do zrozumienia, ale po dłuższym przebywaniu obok pacynkarza, raczej każdy się zdążył przyzwyczaić.

---

Wieczorem Ario przymierzał się do złożenia jednej ze swoich marionetek, ale finalnie postanowił zrobić to jak dotrze na pustynie, a czas wolny poświęcić na studiowanie ciała ludzkiego. Wyjął swój notatnik i zaczął robić jakieś zapiski, siedząc w kącie i nie odzywając się za bardzo do reszty. Nawet on potrzebował spokoju, kiedy brał pod analizę tematy, których jeszcze nie do końca rozumiał. Pytanie jakie sobie zadawał cały czas - gdzie jest granica. Gdzie jest granica tego, dokąd może dojść. Czy przeszczep oka, zmontowanie protezy to jego koniec? A może początek? Tego nie rozkminił aż do rana, gdy obudził się tak jak siedział, zasypiając po prostu podczas pracy. Wstając rozciągnął się i rozejrzał. Wszyscy wydawali się być gotowi, a więc Ario zrozumiał, że nadszedł czas drugiej operacji.

Podczas całego zabiegu robił to samo, co wcześniej Misae. Zamienili się stanowiskami, gdzie teraz kobieta miała zrobić operację przeszczepu. Rolą Ario było więc wstrzykiwanie znieczulenia, a także zasklepianie rany podczas kluczowego momentu. Chłopak więc zadbał o przede wszystkim higienę swoją, jak i narzędzi, a następnie przygotowanie dawek do zastrzyków. Przez sekundę Sentoki zastanawiał się, czy nie zwiększyć może dawek znieczulenia, ale skoro Kyoushi-san mówił, że było dobrze, to nie było sensu tego zmieniać. Ario zaczął więc od wstrzyknięcia pierwszej dawki w szyję Kisuke, w drugiej kolejności skroplenie oka, a na samym końcu utrzymywanie znieczulenia przez resztę zabiegu. Ario obserwował Misae w całej jej operacji, będąc gotowym do momentalnej interwencji za pomocą nici chakry, lub użycia wiązki chakry w celu leczenia, gdyby coś miało się nie udać. Kobieta miała rację, że robienie operacji dla bliskich to wyzwanie, jednak zapomniała, że Ario nawet w rozumieniu bliskich, ma główny podział na marionetki i wszystko inne. Dla niego operacja bliskiego czy kogoś innego była taka sama - wręcz identyczna. W tym co robił zawsze starał się być profesjonalny, a to znaczyło, że nie pozwalał sobie na takie błache myślenie. Wkońcu jego dziwny brak empatyczności miał się do czegokolwiek przydać.

Żadna interwencja nie była potrzebna - kobiecie szło wyśmienicie, perfekcyjnie. Gdy doszedł moment wyciągnięcia oka z Kisuke, Ario odrazu zaczął zaleczać ranę, a gdy nowe oko wylądowało już w swoim miejscu, spojrzał na Aburame po całej operacji.
- Ty też mi będziesz musiał opowiedzieć o możliwościach. Trzeba będzie poszukać więcej informacji na temat tego doujutsu. Wydaje się być kluczem do niewyobrażalnej potęgi. - skomentował po zabiegu, po czym w swoim stylu podszedł do Misae i wyciągnął rękę w jej kierunku. Tym razem nie pacnął ją w czoło, a położył rekę na barku i z czystą szczerością wypalił.
- Naprawdę jesteś znakomitym medykiem. Tak trzymaj. - skomentował. Szczerość Ario w takich momentach mogła dać więcej, niż puste słowa kogoś innego.

  Ukryty tekst

[Kyoushi]

Nie dane było mu zajarać szluga na leżąco. Stara Misae nie pozwoliła, więc nie miał siły za bardzo samemu się ruszyć to i szlugensa nie spalił. Leżał tak ze smutną miną jak zbity kot i patrzył w sufit aż zasnął, by kolejnego dnia, w pełni sił już wstać i spalić co mu się należało. Wtedy też ujawnił swoje oczy, które zmieniły się nie do poznania i nie do yinzin. Prawe, kruczoczarne oko obserwowało równie bacznie co jaskrawoczerwone, naturalne oko lewe, które nie miało tych umiejętności co miało posiadać jego nowe. Gdy pozostali przygotowywali się do operacji, pomagał ze wszystkim na co miał siłę. Głównie na dezynfekcję narzędzi ogniem, które po prostu przepalał na tyle, by nie stopić stali. Do tego jakieś świece czy cokolwiek, a on sam przydał się do rozpalania także drewna na zagotowanie wody. Kolejny szlug i wszystko było lepsze niż mogłoby się wydawać, a Minoru się nie mylił – Katon był jednym z wiodących żywiołów białowłosego, który wcześniej już przy nim rozpalał cokolwiek tam było, wydmuchując ogień z ust. Może nie zauważył.
Słowa Ario od razu na niego wpłynęły. Oczywiście to samo obiecał Kisuke, więc wiedział ile musi poświęcić, jednak tylko jeden test mógł przeprowadzić po operacji. Było to sprawdzenie czy Sharingan rzeczywiście przyjął się i jest kompatybilny z jego organizmem. Zrobił to, jednak nieco później, ponieważ pierw odpowiedział samemu Ario.
- Myślę, że Kisuke już teraz będzie chciał wiedzieć co nieco o nim, więc pewnie ci przekaże moją wiedzę. Co do badań na organizmach… Zwłoki? Cóż, czuję się zobowiązany by o tym pomyśleć i rozważyć w podzięce, jeśli moje oko rzeczywiście działa. Póki co widzę i nie mam żadnych skutków ubocznych. Czy potrzebujesz wojowników o jakichś interesujących cię umiejętnościach? – zapytał bardzo bezpośrednio, bo przecież taki właśnie był. Owijanie w bawełnę nie było dla niego zbyt komfortowe, więc nie zamierzał tego robić. A wtedy Ario wspomniał o funduszach, gdy ten sięgnął do torby, w której trzymał swoje mieszki. Wyjął sześć tysięcy ryo, które było niebywałą kwotą. Nawet dla shinobi, jednak nie dla białowłosego. On był rzeczywiście bogaty. - Obiecałem wam także wspomogę finansową, a skoro już o tym wspomniałeś Ario, to tutaj czeka na ciebie zapłata. Liczę na dalszą owocną współpracę. – powiedział, pijąc przygotowany wcześniej napar z ziół. Był to potężny mieszek z zawartością pieniężną, której niejeden mógł pozazdrościć. Teraz ich właścicielem stał się kuglarz. Gdy tylko operacja się zakończył, nie podchodził, jednak zadał pytanie z daleka.
- I jak się czujesz w tej roli Misae? Muszę o tym powiedzieć Kuroiowi, że wyprzedzasz go w poczynaniach. Chyba, że o czymś mi nie mówił… – zażartował. W końcu Misae przeprowadzała swój pierwszy przeszczep, który rzeczywiście musiał być niezwykły. Jednocześnie chciał wiedzieć jak dziewczyna się czuła. Jej umiejętności medyczne były niemożliwie genialne i mogły przynieść dużo dobrego Klepsydrze, a to chciał wnosić do ich organizacji. Umiejętności, wiedzę i siłę. Gdy Kisuke był już w miarę ogarnięty i wiedział co się dzieje, białowłosy odezwał się i do niego.
- Mam nadzieję, że szybko nie uciekacie z Shigashi i zechcesz ze mną spróbować nowych umiejętności? W ten sposób będzie mi łatwiej wytłumaczyć co potrafią te oczy. Będzie to dobry sprawdzian czy przeszczep oprócz tego, że się przyjął – czy to działa. – to był czas na kolejną fajkę, którą wyjął i rozpalił. Białowłosy miał szyderczy uśmieszek, który zwiastował to co zwykle, coś niedobrego i chytrego. Ciekawe było czy się zgodzi i czy białowłosa będzie bardzo oponowała temu. On sam był ciekaw tego co potrafią w rzeczywistości te oczy.

-6k ryo

[Minoru]

I co, już, operacja skończona? Wydawało mu się, że poszło szybciej niż wczoraj, a może był lepiej przygotowany psychicznie do tego co działo się podczas operacji? Jaka by nie była prawda, był szczęśliwy, że był to już koniec. Bo był, prawda?
Spojrzał w kierunku Misae. Była zmęczona, nie, zmęczona to zbyt łagodne słowo, wyglądała na wyczerpaną tak fizycznie jak i emocjonalnie. Ot kolejna zmiana, której dotąd nie dostrzegł w niej. Nie była już tą samą dziewczynką, z którą rzucali błotnymi kulkami w przejeżdżające powozy. Była teraz dorosłą kobietą, kunoichi, którą chwalono za jej umiejętności. Odprowadził ją wzrokiem wpierw do miski, gdzie obmyła sobie ręce, a następnie do drzwi, aż do momentu gdy zniknęła za nimi. Chciał pójść za nią, potowarzyszyć jej, wesprzeć. A jednak postanowił wpierw dać jej odrobinę samotności, by mogła odetchnąć świeżym powietrzem, poukładać wszystko w głowie. Minoru zawsze potrzebował tego czasu w samotności dla siebie i zawsze popełniał ten sam błąd gdy zakładał, że inni ludzie mają tak samo.
Sam również wstał ze swego miejsca i udał się przemyć dłonie. Nie był co prawda umorusany tak jak dwójka chirurgów, lecz czuł się brudny i choćby był to brud wirtualny, chciał go zmyć z siebie. Tylko co dalej? Rozejrzał się po pomieszczeniu, po zebranych i ich minach. Kisuke musiał leżeć i odpoczywać, było to oczywiste. Pozostała dwójka jednak wydawała się być jednak w pełni sił i gawędzili sobie między sobą, dlatego też Minoru postanowił na chwile przyłączyć się do ich dwójki.
– Przepraszam - zaczął trochę nieśmiało, nie chcąc wyjść na grubianina, który wbija się między wódkę a zakąskę bez pytania. – Czy ktoś mógłby mi wytłumaczyć po co to wszystko? Czy te oczy naprawdę warte są tak wielkiego niebezpieczeństwa? - zapytał niedowierzająco, że ktoś naprawdę mógł chcieć przejść przez coś takiego. Że ktoś mógł chcieć dać wydłubać sobie oko w miejscu, które szpitala nawet nie przypominało, tylko po to, by mieć nowe czerwone oko. Rozumiał, że jest to dojutsu, znał byakugana, więc wiedział że to oko też musi mieć jakieś moce, ale czy naprawdę było to warte zachodu?

[BeeBee-Hachi]

Misae, Ario - zabieg zakończony sukcesem.
Kisuke - przeszczep udany.

  Ukryty tekst