Niezamieszkany obszar...

[Gundan]

- Wcale nie musisz mi dziękować przyjacielu. Po prostu jestem ci coś winny za pomoc w Dashi, zapomniałeś? Hahahahahaha. - odparłem z uśmiechem nie przyznając się do końca co do realnego stanu rzeczy. Człowiek może i się zmieniał jednak był to proces który nieco trwał, niektóre rzeczy zwyczajnie nadal były dla mnie trudne jak choćby obnażanie się ze swoich uczuć przed innymi. Nawet jeśli spędzałem z Jun'ichim sporo czasu to jednak nie byłem w stanie powiedzieć, że robię to ponieważ mnie zaakceptował? Został moim przyjacielem mimo że wiedział o mojej przeszłości.
Gdy wraz z tym przystojniejszym z naszego duetu zakończyliśmy nasze treningi i zdążyliśmy odpocząć po nich podniosłem się zarzucając na siebie płaszcz, a następnie spojrzałem na swego towarzysza.
- Musimy się zbierać przyjacielu, długa droga nas czeka nim dotrzemy na pustynię ale zakupy będziemy musieli zrobić gdzieś indziej. Tu może być to zbyt niebezpieczne. - po tych słowach zaczekałem aż Hyuuga się zbierze na spokojnie i ruszyliśmy ulicami by wydostać się z miasta zaczynając kolejny etap naszej wojny przeciw mafii.
Wydostaliśmy się na główną ulicę ponieważ w tym obszarze i o tej porze raczej nie powinniśmy nikogo spotkać a zależało mi by jednak w miarę jak najszybciej opuścić mury miasta. Niestety plany mają to do siebie, że lubią się pierdolić i tak też właśnie wydarzyło się tym razem. Gdy szliśmy całkiem szybkim krokiem i właśnie wychodziliśmy zza zakrętu ktoś stanął nam na drodze.
Mężczyzna wręcz moich gigantycznych rozmiarów odziany w czerń wcale nie napawał mnie optymizmem. Nie wyglądał jak ktoś z tej części miasta bo wyglądał po prostu zbyt dobrze, na strażnika również nie wyglądał bo gdzie niby był jego mundur? Pytanie kim więc mógł być ten prawie dwumetrowy olbrzym stojący na przeciwko? Mój mózg wiedział, choć nie chciał dopuścić tej myśli. Nie odrywając wzroku od giganta ściszyłem głos tak aby tylko Jun'ichi mógł mnie usłyszeć

  Ukryty tekst

Następnie postanowiłem zwrócić się do nieznajomego.
- Dzień dobry, chyba się pan zgubił ta część miasta nie jest dostępna do zwiedzania dla turystów.

  Ukryty tekst

[Jun'ichi]

Odziany w płszcz, który delikatnie powiewał na wietrze, skryty za swoją dwubarwną maską i podpierający się drewnianym kijem, Jun'ichi szedł pół kroku za swoim towarzyszem. Targały nim sprzeczne emocje, bowiem z jednej strony czuł zawód, niemoc w związku z tym, że podejmują taktyczny odwrót w walce z mafią, z drugiej jednak strony wiedział że wciąż temat żyje, jest w jakikolwiek sposób realizowany i pchany do przodu. Nie uciekali i nie porzucali swojej misji, po prostu planowali lepiej się do niej przygotować. Mimo to, chłopak nie potrafił przywołać na swojej twarzy szczerego uśmiechu, dlatego szedł w ciszy, przytakując jedynie Gundanowi, który sugerował daleką podróż w stronę terenów pustynnych. Dla Hyugi było to coś zupełnie obcego, nieznanego, jednak nie zamierzał się opierać.

Z lekkiej zadumy chłopaka wyrwała nagła zmiana zachowania Gundana. Mężczyzna zatrzymał się tuż po wyjściu zza jednego z budynków i szeptem ostrzegł przed nieznajomym, który znalazł się na ich drodze. Słysząc to, kaleka momentalnie pod swoją maską uniósł wzrok na nieznajomego, który okazał się równie wysoki co Jugo, jednak na pierwszy rzut oka sprawiał wrażenie bardziej szczupłego. Mimo to, spotkanie go w tym miejscu, w dodatku w takich okolicznościach, dodawało mu nieco złowrogiej aury, która skłoniła Hyugę do tego, by bardzo poważnie wziąć sobie do serca słowa wyszeptane przez towarzysza. Nie mógł jednak zaatakować pierwszy, nie był agresorem, nie przybył tutaj by rzucać się na ludzi, którzy może w rzeczywistości nie stanowili zagrożenia. Czekał więc na reakcję, bacznie przyglądając się nieznajomemu, podczas gdy jego dłoń mocniej zacisnęła się na kiju.

  Ukryty tekst

[Souei]

Wiadomo było, że w takim miejscu nie powinno się szukać kłopotów. Co jednak robić, gdy kłopoty same pakują się przed nos i chcą, aby się nimi zajęto? Przyjacielskie pogaduszki w strefie mętów i bydlaków były raczej rzadkością, tak samo jak życzliwe rady od nieznajomych spotkanych przypadkiem na drodze. Taki duecik dosłownie wpadł na Soueia na jednym z zakrętów, co momentalnie spowodowało spięcie jego ciała. Nie wierzył w przypadki i przeznaczenie, a taka nagła konfrontacja mogła być po prostu sposobem na napaść zaczynającym się od zaskoczenia ofiary. Nikt jednak nie postawił Matsudy przed wyborem pieniędzy albo życia, co trochę go zdziwiło, ale nie osłabiło czujności. Zamiast tego jeden zaczął szeptać do drugiego, co było jak zaproszenie do wytężenia słuchu w ich stronę, aby podsłuchać czegoś, co mogło wyrazić więcej niż tysiąc słów.* Musieli dogadać szczegóły planu, stojąc dosłownie tuż obok niego? To byłoby wysoce nieprofesjonalne zachowanie ze strony każdego rabusia. Pazur z natury był nieufny i podejrzliwy, tym bardziej że dotarł do niego fakt, że rysopis stojącego przed nim rosłego chłopaka odpowiada tym ogólnikom, które otrzymał od Okimoto. Nie wspominał on jednak wtedy o jakimś zamaskowanym towarzyszu niewiadomego imienia, który potencjalnie mógł stanowić problem. Dlatego też póki co Souei pozostawał cały czas w gotowości do uników i kontrataków, obserwując każdy ruch i gest stojących przed nim mężczyzn oraz nasłuchując jakiegokolwiek przygotowania do walki.
*Proszę o ocenę czy moja percepcja wystarczy do podsłuchania słów Gundana do Jun'ichiego. Od tego zależy moja reakcja na słowa Gundana do mnie.

  Ukryty tekst

[Support nr 5]

Spotkanie po środku niczego, czyli kto kogo w Shigashi...

---

Czyjś fart bywa cudzym nieszczęściem, jak było w tym momencie? No cóż, w zasadzie po środku jednej z najbardziej zapomnianych części "Miasta Mafii" spotkały się istnie nietuzinkowe osoby - pierwszą był Pazur "Smoczej rodziny" - wysoki, siwowłosy, ambitny i doświadczony. Drugim był nieznacznie przewyższający go wzrostem (o całe 2 cm) inny jasnowłosy jegomość - były mafioza, mający na swoim koncie usunięcie jednego kryminalisty. Czy obaj panowie się znali? Generalnie, chociaż w ich żyłach płynęła podobna krew, to jednak nigdy wcześniej ich ścieżki się nie skrzyżowały, nigdy aż do tej chwili. Ostatnim obecnym był zamaskowany "kaleka" tajemniczy posiadacz kijka, którego personalia były skrzętnie ukryte...

Jak miało się rozwinąć to spotkanie? No cóż, zaczęło się niewinnie, ale... No właśnie, coś wisiało w powietrzu. Wszyscy trzej byli doświadczonymi wojownikami, przy czym dwaj mieszkali w tym mieście od dłuższego czasu i wiedzieli, że najbezpieczniej po nieznajomych spodziewać się najgorszego, zwłaszcza w takim miejscu jak to, tak więc przygotowali się do działania, każdy na swój sposób...
Najbardziej "widowiskowo" zareagował Gundam - mimo iż próbował sprawę rozwiązać rzekomo polubownie, to jednak na jego ciele pojawił się nietypowy, przywołujący na myśl potwora, wzór wężowych łusek. Dla większości ludzi obraz ten budziłby uzasadniony i niezrozumiały lęk, ale w przypadku Suei'a nie byłby to lęk, lecz... ostrzeżenie. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, co widział przed sobą - aktywację trybu bojowego, tak typowego dla jego klanu. I na pewno nie był to poziom pierwszy, co to, to nie. Co nastąpiło dalej? Paradoksalnie... nic. Sytuacja zawisła w powietrzu, zrobiło się niebezpiecznie, czy sprawa jednak rozejdzie się po kościach, czy (niekoniecznie zaplanowana) prezentacja Gundama będzie wystarczyć by zażengać konflikt czy przeciwnie, będzie to wstęp do mordobicia?

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

Panowie kilka zasad:

1. Dopóki się na siebie nie rzucacie, kolejka jest wolna, jeśli jednak dojdzie do walki to...
2. Będziemy ją prowadzić zgodnie z regulamin Walk. Proszę go sobie odświeżyć.
3. Niezależnie od tego co robicie, jeśli cokolwiek aktywujecie, życzę sobie mieć kompletną WT w Uhide,
4. Liczcie sobie Chakrę tak, bym widział.
5. W razie pytań, ślijcie je albo na DC, albo na PW do Shifu - na Kakita Asagi w zasadzie nie patrzę na PW.

Mapka taktyczna

• "Szare" - bliżej nieokreślone pozostałości pustostanów
• "Zieleń" - trawa
• Kółko czerwone - Suei
• Kółko granatowe - Gundam
• Kółko fioletowe - Jun'Ichi

Edit: Treść właściwa posta wstawiona ok. 20:15.

[Gundan]

Atmosfera była napięta, a może tylko mi się tak zdawało? Ciężko było zgadnąć co takiego działo się w głowie drugiego olbrzyma jednak jedno mi się zdecydowanie nie podobało. Nie odpowiedział, właściwie nie zareagował na moje słowa w żaden sposób. Nie podobało mi się to, bo w końcu jak często można spotkać kupców moich rozmiarów do tego całkowicie ignorujących zaczepkę nawet i słowną? No ja w swoim życiu zbyt wielu ich nie spotkałem, za to w dawnych latach udawałem się czasem w te rejony w celu załatwienia tego czy innego.
Uśmiechnąłem się pod kapturem, czułem też a raczej słyszałem w swojej głowie znajomy głos. Nienawidziłem go, może nawet nieco obawiałem się go słyszeć jednak tym razem mógł być przydatny, bo prawda była taka że to mogła być tylko moja paranoja jednak gdy stawką jest moje życie wolałem chuchać na zimne.
- Rozumiem, a więc tym razem postanowili wysłać kogoś bardziej moich rozmiarów?! - po pierwszym słowie zrobiłem iście teatralną pauzę po czym szybkich ruchem ręki jak najbliższym ciała, aby skrócić drogę maksymalnie, sięgnąłem prawą ręką do torby schowanej pod płaszczem. W razie jakiegoś ataku w naszą stronę odskakuję tak aby znaleźć się na pasie zieleni po mojej lewej stronie i "złapać" przeciwnika w kleszcze. Gdyby jednak unik był niemożliwy zasłaniam się lewą ręką, która natychmiast zmienia się w tarczę. Jednocześnie skryty za zasłoną w postaci ów tarczy wykorzystuję jeszcze jeden trick,

  Ukryty tekst

.
Gdy tylko sięgnę ku torbie chwytam nią skryte tam shurikeny w liczbie trzech chwytając je między palce po czym nie przestając się przemieszczać tak aby jak najbardziej oflankować przeciwnika ciskam nimi w jego stronę.

  Ukryty tekst

Aby następnie zacząć skracać dystans tak do dwóch metr po których odskakuję w tył korzystając z prawej ręki która ma wydłużyć się do trzech metrów raniąc przed odskokiem przeciwnika w okolicę brzucha/ud w zależności od tego w co będzie większa szansa trafić na dany moment.
- Zdradź mi swoje imię nim będzie za późno, hahahahahaha! - głos który rozbrzmiewał w mojej głowie tym razem zabrzmiał przez moje gardło, a twarz wykrzywiła się w paskudny grymas tylko przypominający uśmiech.
W sytuacji gdyby przeciwnik chciał się do mnie zbliżyć staram się utrzymać dystans minimum dwóch metrów przez cały czas, jeśli jednak z jakiegoś powodu by się to nie udało i zbliży się on do mnie nawet o kilkadziesiąt centymetrów bardziej niż dopuszczalna odległość wykorzystuję manewr z ręką przemieniającą się w włócznię aby go przebić.

//Gdyby coś w moim opisie było niezrozumiałe bądź budziło wątpliwość prosiłbym o kontakt abym mógł spróbować wyjaśnić ruch/zagranie raz jeszcze\\

  Ukryty tekst

[Jun'ichi]

Atmosfera zdawała się na tyle gęsta, że można byłoby przecinać ją nożem, a to przypominało kalece liczne przygody, w trakcie których stawiał na szali swoje zdrowie i życie. Tym razem miał wrażenie, że jest podobnie, bowiem stojący przed nimi mężczyzna zdawał się być silny duchem, bił od niego dziwny spokój oraz pewność siebie, a to mogło oznaczać że nie będzie łatwym rywalem - o ile w ogóle nim będzie. Przez krótką chwilę chłopak zapomniał o mafii i całej swojej wojnie z nimi, skupił się tylko na szczupłym człowieku, jednak wreszcie dotarło do niego, że może to być właśnie ktoś z nich, ktoś stojący za cierpieniem jego rodu, za śmiercią jego pobratymców. Dopiero wtedy wezbrała w nim nieco większa pewność siebie, powoli mieszająca się z narastającym gniewem. Niechęć do mafii powracała, jak gdyby wypływała na powierzchnię i dodawała mu sił by stawić czoła temu niespodziewanemu wyzwaniu.

Momentem zapalnym okazały się słowa Gundana, który wyraźnie zasugerował, że nieznajomy jest członkiem mafii, który został tu wysłany by go odszukać. Nie było powody by nie wierzyć towarzyszowi, w końcu był najlepszym źródłem informacjo odnośnie Rodziny jakiego znał. Gdy więc tylko mięśniak ruszył do boju, Hyuga wyzbył się wszelkich wątpliwości i sam również przystąpił do boju, nie chcąc zostać uznanym za mało przydatnego i brońcie bogowie za bojaźliwego.
Chłopak odbił się od podłoża na którym stał, wyskakując tym samym wprost przed siebie (patrząc na mapkę -> wprost do góry, nie bezpośrednio na Soueia) na ~2 metry, aby w momencie gdy dotknie podłoża, uwolnić zebraną w prawej dłoni chakrę i posłać ją w formie silnego podmuchu wprost na członka mafii. Na tym jednak nie zamierzał skończyć, bowiem spodziewał się że mężczyzna nie da się tak łatwo zaskoczyć i pokonać, dlatego też chłopak planował ruszyć śladem rywala tuż po swoim "powietrznym" ataku, wykonując przy tym silny zamach swoim drewnianym kijem. Od lewego, dolnego boku, aż po górny prawy, aby dać nieco mniej szans na uniknięcie tego ciosu wymierzonego w tors lub ramię którym mógłby się zasłonić.

mapka

  Ukryty tekst

[Souei]

Theme

To nie tak, że ich ignorował. Souei miał nawet zamiar zacząć tłumaczyć, że przecież nie było nigdzie żadnej tabliczki informującej o zakazie zwiedzania przez turystów, ale okazało się, że najlepiej było nie robić nic. Należało pozwolić sytuacji się rozwijać i po prostu nie przeszkadzać. Poszukiwany Juugo ujawnił się sam. Był chyba zbyt spanikowany swoją sytuacją, aby zachować zimną krew. Swoją drogą, ciekawe jakim cudem udało mu się tak długo pozostać przy życiu z takim nastawieniem? Souei stał i obserwował jak ciało tamtego pokrywają łuski, samemu zaś zaczął w tym samym momencie zbierać chakrę natury, przygotowując się do swojej własnej przemiany. Wszystko wskazywało więc na to, że w jakiś sposób został rozpoznany, co w sumie nie musiało być aż takie niewiarygodne. Większa była szansa na to, że Łuska rozpozna Pazura, niż odwrotnie. Matsuda miał jednak przed sobą wystarczająco dużo poszlak aby być pewnym, że stoi przed nim jego cel, który nieostrożnie przyprowadził ze sobą innego człowieka. Zapewne dlatego był taki pewny siebie, jednak Souei również nie dał się zdominować. Widział w swoim życiu wiele i choć idea walki z posiadaczem podobnego daru była niezwykle ekscytująca, nie dawał tego po sobie poznać. Na tym etapie rozwoju sytuacji jego odpowiedzi były kompletnie zbędne. Usłyszał już i zobaczył to co chciał, więc na oczywiste wyzwanie do walki zamierzał odpowiedzieć czynem, a nie słowem. Nie zamierzał się powstrzymywać. Nierzadko miał okazję walczyć w terenie, gdzie mógł sobie pozwolić właściwie na wszystko bez obawy o ujawnienie przed nieodpowiednimi osobami. Postanowił wykorzystać te sprzyjające, odludne warunki otoczenia i po prostu let it go.
Gdy tylko walka się rozpoczęła, wypełniła go eksplozja chakry natury, która spowodowała gwałtowne zmiany wewnątrz, jak i na zewnątrz jego ciała. Mięśnie wyraźnie się zarysowały, ramiona i tors pokryła biała sierść, zęby stały się kłami, a paznokcie pazurami. Dziwaczne brwi wydłużyły się wysoko ponad czubek głowy. To jednak nie był koniec. Momentalnie na jego ramionach i łydkach wyrosły ogromne dysze, z których buchnęła czysta chakra. Nie stał jednak kołek ze swoją prezentacją. Ile zdążył wykonać przed pierwszym ruchem któregokolwiek z przeciwników to wykonał, reszta dokonała się podczas uniku w jego lewą stronę, gdy zobaczył, że Gundan chce zajść go z prawej. Jego mobilność była teraz na tak wysokim poziomie i wraz z kolejnymi modyfikacjami ciągle rosła, że był pewny tego, że przeciwnikowi nie uda się go dogonić. Tym samym sposobem Souei miał również zamiar uniknąć rzuconych w jego stronę shurikenów i trzymać jednego z przeciwników na dystans, zwracając się ku temu drugiemu, z kijem. Ubrany na szaro osobnik również rozpoczął ofensywę, jednak po swojej lewej ręce Matsuda miał tyle miejsca ile tylko zapragnął, wszelkie wymierzone w niego ataki dystansowe miał zamiar wymanewrować unikami na boki, jednocześnie zygzakiem zbliżając się do Jun'ichiego od jego prawej strony, aby w miarę możliwości zmylić jego zmysły co do aktualnej pozycji. Idea była taka, aby ustawić ich sobie w linii, tak aby ten bliżej był jednocześnie żywą tarczą przed ewentualnymi atakami tego z tyłu, lub przeszkodą podczas szarży. Swoją szarżę przeprowadzał także Pazur. Jeśli udało mu się przy pomocy chakrowych dysz odrzutowych wyminąć niebezpieczeństwa, wówczas kieruje swoją agresję na kolegę Gundana. Tamten jednak wyposażony był w broń o długim zasięgu. Jeśli zdąży wziąć zamach i zaatakować pierwszy, wówczas Souei będzie musiał uniknąć również ciosu kijem. Spróbuje dokonać tego balansem ciała i uchyleniem się w dół w wolną przestrzeń, która pojawiła się przy okazji wyprowadzania uderzenia na skos. Jeśli zaś to on będzie szybszy, wówczas bez wahania atakuje jako pierwszy, nie dając szans na postawienie obrony. Tak czy siak, wszystko dążyło do zadania celnego ciosu w serce oponenta, jednak nie standardowo przy pomocy pięści, lecz wyprostowanej, ułożonej poziomo dłoni. W tej formie była on wyposażona w śmiercionośne pazury, które były w stanie przebić na wylot wątłe, ludzkie ciałko. W razie niepowodzenia tego planu, Souei stara się pozostać blisko przy Jun'ichim i ponawiać ataki, nie dając mu czasu na wyprowadzenie własnych. Jednocześnie chciał zmieniać swoją pozycję i kontrolować starcie w taki sposób, aby Gundana oddzielał od niego (Soueia) jego (Gundana) własny kompan (Jun'ichi).

  Ukryty tekst

[Support nr 5]

Spotkanie po środku niczego, czyli kto kogo w Shigashi...

---

Pośrodku niczego, daleko od ludzkich oczu, rozpoczęła się walka, ale, czy to była istotnie walka?
Pierwszym, który miał znaleźć odpowiedź na to pytanie, był Souei - doświadczony zabijaka ze "Smoczej mafii" doskonale potrafił rozpoznać aktywację swojej rodowej mocy, którą zdemaskował się jego cel. Nie było już mowy o tym, że sprawa rozejdzie się po kościach, chociaż czyjeś kości na pewno wylądują na ziemi, z resztą nie tylko kości. "Szczuplejszy Jugo" nie zamierzał pozostawić "wyzwania" bez odpowiedzi i również sięgnął po swoją ukrytą moc, a przemiana jakiej dokonał w swoim ciele powinna wzbudzić lęk, zarówno u Gundana jak i Jun'Ichi'ego. Szczególnie ten drugi, mimo deklarowanej odwagi i zachęcenia słowami swojego kolegi powinien poczuć lęk, bo chociaż jego oczy nie pozwalały mu szacować poziomu chakry przeciwnika, to jednak nagłe poruszenie w jego układzie zapowiadało, że zaraz będzie źle. Jak bardzo?
Dalej sytuacja potoczyła się niczym w zwolnionym tempie, przy czym... tylko oczy jednej osoby były w stanie ją obserwować. I nie był to ani Gundan, ani nawet białooki Jun'Ichi. Kiedy bowiem Gundan zaczął zajmować nieco bardziej dogodną pozycję, a Jun'Ichi wybił się ze swoim planem przed siebie, ciało Souei'a zakończyło ostatnie przemiany - to jeszcze widział białooki, ale potem nastąpił "wybuch" chakry z ciała i... Jun'Ichi mógł jedynie kontynuować swój plan. Jego celem było zaatakować z nieco innej pozycji za pomocą swojej rodowej techniki którą istotnie posłał w coś, co wydawało mu się być obrazem napastnika (a raczej broniącego się) ale kiedy podmuch dotarł do widzianego "przezeń" oponenta okazało się, że... nie zrobiło to na nim żadnego wrażenia. Mało tego, nawet zastosowany atak kijem, mający być sprytnym przejściem do zastosowania rodzinnego stylu walki był wobec tego przeciwnika niczym. Dlaczego? Bowiem zanim Jun'Ichi zrozumiał co w zasadzie się dzieje nagle poczuł stuknięcie, a może jedynie muśniecie, niczym dłonią kochanki po swoim torsie. I chociaż początkowo ani jego ciało, ani umysł nie rozumiały, co się stało to białe oczy dostrzegły Souei'a, który już nie stał tam gdzie przed chwilą, ani tam gdzie posłał rodzinne jutsu, teraz był już bliziutko, tuż obok... I ułamek sekundy później, świadomość dotarła do białookiego wojownika. W jego klatce piersiowej znajdowała się ogromna...dziura. Pod wpływem niewyobrażalnej siły dalece wykraczającej poza jego zdolność odczuwania jego zmiażdżone serce znalazło się wraz z kawałkami żeber, płuc i lewej łopatki kilka metrów dalej, a ścieżka ich lotu znaczona była krwią, długą smugą krwi, która dopiero zaczęła się pojawiać. Wnętrzności te poleciały prosto do stóp drugiego z obecnych tu Jugo, który widząc jak nadlatywały, rozpoznał w nich atak i zasłonił się stworzoną z ciała tarczą, działając zdecydowanie bardziej instynktownie, niż planowanie...
. Jak wspomniano, Gundan zasłonił się swą tarczą, bowiem w momencie, gdy Souei rozprawiał się z jego towarzyszem, on sam zdecydował się zająć dogodniejszą pozycję. Tak więc zgodnie z planem, Gundan sięgnął po swą broń mógł teraz szukać wzrokiem swojego oponenta już mógł przygotowywać wydłużenie dłoni które następowało, ale... no właśnie. Jego mózg otrzymał pewną sprzeczną informację - Suei już nie stał tam, gdzie przed chwilą. Mało tego, w jakiś dziwny sposób pojawił się teraz przy Jun'Ichim i... przebił go dłonią na wylot. Dowody tego ciosu znajdowały się obecnie na tarczy, jaką stworzył. Może jeszcze do końca nie wiedział, czy ciepła, kleista ciecz jaką spływała po jego osłonie w istocie była krwią jego towarzysza.
Kontratakować? Jak? Soueil skutecznie poruszał się po polu walki (a z punktu widzenia Gundana pojawił się) tak, że obecnie stał tak, że jeśli Gundan zamierzał rzucać jakimkolwiek pociskiem (czy też w ogóle zamykać dystans), to musiałby uderzyć w ciało swojego towarzysza, chociaż Jun'Ichi'emu teraz nic by już nie zaszkodziło...
Pozbawione krążenia krwi ciało Hyuugi bardzo szybko zaczęło poddawać się ogarniającej je agonii. Sam Hyuuga widział swoimi białymi oczami jedynie biel i światło. Dobiegające do mózgu informacje wszelakich nerwów krzyczących o dewastacyjnym ciosie zlały się w jeden kolor - biel. Biel śmierci, która teraz przyszła po dzielnego kaleke, w zasadzie stała tuż obok niego, trzymając dłoń na jego piersi. A może był to tylko Souei...
Wracając do Gundana... jego oczom okazała się prawdziwa potęga jego klanowej mocy. Najpewniej nigdy wcześniej nie widział czegoś takiego. Mógł słyszeć opowieści o tym, jak sprawni bywają jego pobratymcy, ale na pewno pierwszy raz w życiu widział taki poziom przemian, taką niewiarygodną przewagę nad tym, co mógł samemu wykrzesać - jego zmysły były na zbyt niskim poziomie, by uświadomić sobie z jakim potworem się mierzy. Może, to lepiej dla niego...

---

Panowie kilka zasad:

1. Stale obowiązuje Regulamin Walk
2. Niezależnie od tego co robicie, jeśli cokolwiek aktywujecie, życzę sobie mieć kompletną WT w Uhide,
3. Liczcie sobie Chakrę tak, bym widział.
4. W razie pytań, ślijcie je albo na DC, albo na PW do Shifu - na Kakita Asagi w zasadzie nie patrzę na PW.

Kolejka:
Soeui -> Gundam.

Mapka taktyczna

• "Szare" - bliżej nieokreślone pozostałości pustostanów
• "Zieleń" - trawa
• Kółko czerwone - Souei
• Kółko granatowe - Gundam
• Kółko fioletowe - Jun'Ichi
• "Czerwone szlaczki" - wnętrzności Jun'Ichi'ego wyrzucone atakiem Souei'a

Jun'Ichi - śmierć postaci.

[Souei]

Jakże satysfakcjonujące było to odwrócenie ról. Gdyby Souei nie był w morderczym transie na pewno dostrzegłby tą ironię losu, gdy domniemana ofiara wyszarpała serce z klatki piersiowej polującego na nią drapieżnika. Nie miałby pojęcia co skłoniło tą dwójkę do bezpośredniego ataku na niego ale byłby zadowolony, że to zrobili. Pazur przecież również chciał tej konfrontacji, a pominięcie podchodów i rozpoznania było dla niego po prostu sporą oszczędnością czasu.
Tych mądrych wniosków i przemyśleń nie było jednak teraz jego głowie. Przed oczami miał gasnący wzrok przeciwnika, w garści trzymał fragment jego wnętrzności, a biel ramienia została przyozdobiona szkarłatem. Był w swoim żywiole - dziki i nieokiełznany. Pozwolił dojść do głosu pierwotnej sile, która drzemała w nim od urodzenia i zbyt rzadko widywała światło dzienne. To był jednak jeden z tych nielicznych momentów, w których mógł rozkwitnąć w całej okazałości i pokazać przynajmniej tym dwóm gnojkom, że żyjąc tracili tylko czas. Zatapiając rękę w ciele przeciwnika czuł euforię, której nie odczuwał zabijając w normalnej postaci. Przeobrażenie budziło w nim prawdziwie krwiożercze instynkty, jednocześnie wciąż panował nad wszystkimi reakcjami i zmysłami. Było to prawdziwie mordercze połączenie fizjologii bestii i umysłu zimnokrwistego zabójcy, który teraz musiał dokończyć robotę i nie pozwolić ponieść się emocjom.
Wyszarpał ramię ze środka przeciwnika. Jednym szybkim ruchem, bez sentymentów i szacunku dla tego, którego właśnie zabił. Odrzucił truchło na bok, aby nie przeszkadzało mu w dalszej pracy, a jego zimny wzrok spoczął na Gundanie. Wciąż nie odezwał się słowem, bo żadna rozmowa niczego by już nie zmieniła. Bez żadnego ostrzeżenia czy sygnału ruszył do ataku ponownie, czemu towarzyszyły kolejne potężne wyrzuty chakry ze wszystkich dysz na nogach i ramionach. Widział, że drugi z przeciwników zdążył wytworzyć tarczę na jednym z ramion, natomiast drugie pozostawało wolne i miało zapewne służyć do ataków i kontrataków. To było otwarcie, które zamierzał wykorzystać Souei. W jednej chwili przyspieszył ponownie do swojej maksymalnej prędkości aby odbić nieco w swoją lewą stronę. Nie zamierzał przebijać się przez defensywę przeciwnika, lecz ominąć ją. Po pierwszym ruchu ruszył dalej na przeciwnika poruszając się swoją lewą flanką, monitorując zachowanie Gundana i jego próby zmiany pozycji lub wyprzedzającego ataku dystansowego. Obserwował również czy jego ręce nie przyjmują żadnej innej postaci, aby mógł w porę dostosować się do sytuacji. Plan obejmował zbliżenie się do przeciwnika od boku, a następnie w ostatniej chwili jeszcze jeden najszybszy jak to tylko możliwe unik za jego plecy. Miało się tu udać dzięki dyszom, które pozwalały na natychmiastową zmianę kierunku poruszania się w zależności od tego, jak akurat były ustawione. Skoro oponent do tej pory nie zareagował w żaden sposób najpierw na atak na swojego kompana, a potem jego śmierć, dawało to nadzieję na to, że nie zdąży również z reakcją na atak na samego siebie. Czysto fizycznie nie zdąży dostosować się do manewrów Soueia i przez to wpuści go za siebie. Pazurowi wystarczyłby wtedy tylko ułamek sekundy, aby wyprowadzić potężne, napędzane dyszami drugiej ręki uderzenie łokciem, które miało albo od razu zabić, albo odrzucić przeciwnika poziomo tuż nad ziemią na kilkanaście metrów z ogromną prędkością. W tym drugim przypadku Matsuda pognałby za lecącym bezwładnie ciałem i wyprzedził je, aby kawałek dalej przygotować się do miażdżącego uderzenia od góry, które miało wbić Gundana w ziemię i tym razem zakończyć jego życie na dobre. Starał się przy tym nie celować w głowę, która mogła mu być potrzebna jako dowód wykonanego zlecenia.
Ewentualna obrona przed kontratakami miała polegać w głównej mierze na unikaniu zagrożeń poprzez natychmiastowe uniki, wykorzystując całą dostępną szybkość, z jednoczesnym ciągłym zbliżaniem się w kierunku Gundana. Matsuda chciał "zatańczyć" wokół niego tak, aby zupełnie stracił on orientację co do aktualnej pozycji Pazura, a następnie przy pierwszej okazji zakończyć walkę. Jeśli jednak nie byłoby to możliwe, starcie miałoby się przedłużyć, a Souei stracić nad sobą kontrolą, wówczas opuszcza formę Przeobrażenia i ogranicza się jedynie do Przemiany. W przypadku zakończenia walki, aktywuje jedynie Klątwę.

  Ukryty tekst

[Gundan]

To co się wydarzyło było co najmniej przerażające. W końcu któż by się spodziewał, że w mieście znajduje się potwór tego kalibru? Czyżby to byłą prawdziwa siła którejś z rodzin? Czy właśnie tego dnia miałem dokonać żywota swojego Gundan? Tyle pytań ale tylko na jedno znałem odpowiedź.
Do niedawna na mojej twarzy malował się paskudny uśmiech teraz, jednak gdy widziałem na własne oczy z czym się mierzymy zastąpiło go niedowierzenie. Choć w tamtej chwili bardziej by pasowało powiedzieć, z czym się mierzę ponieważ mój przyjaciel został przedziurawiony na wylot. Widziałem to na własne oczy ale jednak nie mogłem tego zrozumieć.
Poczułem jak po policzku spływa mi powoli ciężka łza, serce natomiast waliło mi ze strachu, gdyż coś w rodzaju zwierzęcego instynktu mówiło mi że przeciwnik jest w kurwe i jeszcze trochę niebezpieczny. Nie miałem szans uciec dlatego postanowiłem przy użyciu specjalnej techniki wykonać szarżę. Obrona tutaj nie miała najmniejszego sensu bo i tak nie zauważyłbym uderzenia dlatego wszystko musiało zostać postawione na atak.
Ruszyłem więc z pełną prędkością transformując obie ręce w topory którymi planuję zaatakować z obrotem. Pierwsze uderzenie powinno nadać nieco siły obrotowi tak aby drugie uderzenie wyszło zwyczajnie silniejsze. Celuje w ten sposób mniej więcej w szyję, głowę, w cokolwiek.
Oczywiście wiedziałem, że może się zasłonić za ciałem mojego towarzysza, jednak poznałem Jun'ichiego na tyle że miałem wrażenie iż nie będzie mu to przeszkadzało jeśli dzięki temu będzie można choć spróbować zabić kolejną kanalię z tego zepsutego miasta. No i dzięki temu że atak ma być z obrotu to w takim wypadku pierwsze cięcie utorowało by drogę aby drugie doszło do celu.

  Ukryty tekst

[Support nr 5]

Spotkanie po środku niczego, czyli kto kogo w Shigashi...

---

Czy już znaliście odpowiedź na zadane pytanie? Tak, dobrze mówicie. To nie walka, to egzekucja - prawdziwa, mafijna egzekucja, daleko od świadków, bezwzględnie skuteczna i zupełnie niepowstrzymywalna...
Soueil wyciągnął dłoń ze swojej ofiary, której ciało padło bezwładnie na ziemię, by następnie zacząć zatapiać się w kałuży własnej krwi, a nienasycony drapieżnik przeniósł spojrzenie na nowy cel, w którym płynęła krewniacza krew. Może w innym miejscu i w innym czasie, losy Souei'a i Gundana potoczyłyby się inaczej? Może Pazur mógłby zostać mentorem łuski, wprowadzić go w arkana mafijnego fachu, powiedzieć więcej o mocy, która płynęła w ich żyłach. Może. Dziś jednak stali tam gdzie stali, naprzeciwko siebie, jako wrogowie - drapieżnik i ofiara. To mogło się skończyć tylko w jeden sposób i obaj to wiedzieli.
W obliczu nieuniknionego można zrobić wiele. Można próbować uciec, można paść na kolana i błagać o litość, można zamknąć oczy, albo... zrobić to co zrobił Gundan. Widząc jak z jego przyjaciela uchodzi życie, zdecydował się odejść razem z nim. Nie łudząc się szansą na jakąś obronę, zaczął przemieniać swoje dłonie w dwie potężne bronie, z jednym tylko celem - odejść jako wojownik, dosłownie z bronią w dłoni. To chwalebna postawa...
Jego oponent również nie zamierzał marnować cennych sekund. Dzieliło ich parę metrów dystansu i całe lata świetlne umiejętności i doświadczenia. Souei nie zamierzał sprawdzać, cóż takiego ma dla niego Gundan i sięgając po cały swój potencjał postanowił ostatni dziś raz dać pokaz swej ogromnej mocy. Z jego dyszy buchnęła chakra i było to wszystko, co wdział jasnowłosy, natomiast Pazur... Pazur doskonale widział wszystko i wiedział jak poruszać się w sposób taki, by wyminąć wszelką możliwą kontrofensywę dawnej Łuski...
Pierwsze uderzenie nadeszło z flanki. Gundan nawet nie zauważył, gdy jego przeciwnik zamienił się w sunącą smugę śmierci, istną personifikację Shinigami-sama. Uderzenie było potężne, zmiażdżyło żebra, które przebiły płuca i zniszczyły wątrobę. Cios był wręcz ogłuszający, zmysły Gundana odnotowały że został wyrzucony w powietrze i leci, a może koziołkuje. I chwilę później nastąpiło kolejne uderzenie, które wbiło jego ciało w grunt. Cios potężny, rozbijający grunt pod ciałem. Głowa Gundana uderzyła o ziemię, a czaszka pękła. Bezbolesna, wręcz nieświadoma śmierć. Pytanie, czy duch Gundana w ogóle zauważy, że już nie jest przykuty do surowej materii i powinien udać się do świata duchów, czy może pozostanie tutaj - przeistoczy się w demona i będzie nawiedzał swojego zabójcę, a może jeszcze będzie mu dane powrócić w innym wcieleniu odegrać jeszcze jakąś rolę na deskach teatru zwanego Światem Shinobi War?
Walka, wróć, egzekucja została wykonana. Gundan i jego towarzysz byli martwi, Souei mógł stwierdzić, że jego ciosy okazały się w pełni skuteczne, czaszka głównej ofiary chociaż strzaskana nie utrudniała identyfikacji celu. Teraz pozostawało tylko sprawdzić, cóż takiego mogli mieć przy sobie obaj mężczyźni...

---

Panowie, dziękuję za możliwość ocenienia tej walki. Gratuluje Zwycięzcy, Pokonanym życzę szybkiego powrotu w nowych wcieleniach, bo przecież nas nie porzucicie, prawda ?

  Ukryty tekst

Gundan - śmierć postaci.

[Sans]

Przyklepuję.

[Souei]

Lubił gotować, rozmawiać ze zwierzętami i oglądać deszcz siedząc pod dachem. Jego prawdziwym żywiołem było jednak to, co robił teraz ze swoimi przeciwnikami. Był w pełni zmysłów, a mimo to widok, zapach, a nawet dźwięk chlapiącej wszędzie krwi były teraz dla niego prawdziwym katalizatorem dzikich emocji. W chwilach takich jak te, gdy wgniatał swojego przeciwnika w ziemię, odnajdywał swoje drugie ja i zestrajał się z nim chociażby na chwilę. Zrównoważony i wyrachowany Pazur, czy pierwotna i zabójcza Bestia - to zawsze był on.
Łuska, która stanęła mu na drodze podręcznikowo odzwierciedlała różnicę siły, jak powinna dzielić szczeble mafijnej hierarchii. Być może gdyby spotkali się w innych okolicznościach ich znajomość potoczyłaby się inaczej, w końcu nie co dzień spotyka się osobę o zdolnościach tak wyjątkowych jak Senninka. Gdyby oboje byli shinobi z krwi i kości, ich szczep zapewne ubolewałby nad bratobójczą walką, lecz w obecnym scenariuszu Pazurowi nawet brew nie tyknęła, gdy zadawał brutalne, śmiertelne ciosu najpierw jednemu, a potem drugiemu. To był koniec - dla nich na pewno bolesny, ale przynajmniej szybki. Gdy huk pękającej ziemi rozległ się po okolicy, a ciało znieruchomiało po uderzeniu, Souei wiedział, że nie musi już uderzać po raz trzeci. Nie pastwił się więc dłużej nad ciałem, lecz skupił się na wyczuciu, jak w poszukiwanym zdrajcy gaśnie ostatnia, upodlona uncja życia.
Gdy już się upewnił, co nie było trudne nawet na podstawie zwykłych oględzin krwawego pobojowiska, cofnął Senninkę do postaci Klątwy, a następnie złapał każdego z nich za jedną nogę i zawlókł pomiędzy ruiny najbliższych domów, aby dokończyć dzieła. Rzeczy, które zamierzał zrobić nie mógł dokonać na widoku nawet w opustoszałej dzielnicy. Wyszukał sobie osłonięte i opustoszałe miejsce, uprzednio w miarę możliwości upewniając się, że w okolicy nie ma nikogo, kto mógłby nawidzić go w ciągu najbliższych kilkunastu minut. Nie mówił nic, nie zamierzał rozmawiać z trupami, co stworzyło dosyć nietypową sytuację. Bez żadnego wypowiedzianego słowa, spotkał po raz pierwszy w życiu i zabił dwóch ludzi. Nie żeby jakkolwiek go to wzruszyło, ale mimo wszystko nie przypominał sobie drugiej takiej sytuacji w swoim życiu. Zazwyczaj nawet jeśli zabijał kogoś bez ostrzeżenia, to sam wiedział komu to robi i z jakiego powodu. Tutaj walka nie z jego inicjatywy bardzo szybko przerodziła się w krwawą łaźnię, która jednak miała swoje szczęśliwe zakończenie.
Przeszukał ciała i obrabował je z przedmiotów i pieniędzy, które już nie będą im potrzebne, a które mogłyby przydać się jemu samemu. Były wśród nich również dziwne ciężarki, z którymi Souei nie miał jeszcze do czynienia, ale ciekawość nie pozwoliła mu zostawić ich tutaj, na pożarcie czasu, albo co gorsza - szabrowników kręcących się po okolicy. Wyglądały na cenne, więc postanowił zabrać je ze sobą. To była jednak tylko otoczka, prawdziwy skarb znajdował się na ich szyjach i ten skarb Souei również postanowił sobie przywłaszczyć. Odrąbanie głowy Gundanowi było zabiegiem oczywistym. Pazur musiał mieć dowód na to, że to on go uśmiercił. Zazwyczaj tego nie robił. O zgonie jego celów można było dowiedzieć się na różne sposoby, jednak nikt nie usłyszy o potyczce w opustoszałej dzielnicy, a każdy mógłby przyznać się do tego zabójstwa i przypisać sobie nieswoje zasługi. Matsuda jako mafijny Rzeźnik musiał dbać o swoją reputacje, tym bardziej że zlecenie otrzymał bezpośrednio od Kła. Dobrze wykonana robota zawsze była mile widziana, więc dlaczego nie upomnieć się o swoje? Druga głowa była mniej oczywista, lecz tak naprawdę była dowodem na pokonanie nieprzewidzianej trudności. To nie był wcale szczegół, jeśli jego cel nie był w swoim przedsięwzięciu osamotniony. Mafijni przełożeni na pewno zechcą o tym usłyszeć. Być może Gundan miał całą swoją paczkę, którą należałoby wytropić i przywołać do porządku w podobny sposób? Zamiast jednego zdrajcy, zabił zdrajcę i jego kamrata, a do tego... zdjął maskę i ujrzał białe jak śnieg, otwarte nawet po śmierci oczy. Shigashi nie było naturalnym środowiskiem dla członków Hyuuga, lecz Souei nie potrafił jeszcze stwierdzić, czy ma do czynienia z klanowym zbiegiem, czy pełnoprawnym shinobi z Kyuzo. Tak czy siak, jego głowa należała teraz do Pazura, a ten postanowił zarobić na niej kilka dodatkowych ryo.
Jego przedramię przybrało kształt topora, a następnie odrąbało obie głowy tuż nad barkami. Zamierzał chwilę odczekać, aby krew wyciekła, a w tym czasie zajął się utylizacją zwłok, aby pozbyć się najważniejszego dowodu. Przybrał na chwilę postać Przemiany, a następnie wbił klanową igłę najpierw w jedno, a potem w drugie ciało. Oba wessał nie pozostawiając żadnego fizycznego śladu oprócz dziwnie ułożonych ubrań. Po odzyskaniu z nich płaszcza Gundana, rozkopał je tak aby leżały w nieładzie, a następnie wrócił do odciętych głów. Ciasno zawinął je w płaszcz, aby resztki krwi nie przeciekały przez materiał. Na spód plecaka bezimiennego Hyuugi położył jego ciężarki treningowe, a następnie włożył do niego również dwie głowy zawinięte w płaszcz. Znaleziony jeden komplet kunaia z dołączoną notką wybuchową włożył do swojej torby, tak samo jak znalezioną przy nich gotówkę. Upewniwszy się, że nie ma już żadnych śladów, które mógłby za sobą zatrzeć, postanowił przekraść się do swojego mieszkania nad Fugu najkrótszą możliwą drogą i bez żadnych przystanków z dala od jakichkolwiek oczu, a w szczególności strażników i każdego, kto mógłby go zaczepić i zatrzymać z tym niezręcznym bagażem.

zt.

  Ukryty tekst

[Kyoushi]

• Nie spodziewał się szczerze mówiąc takiego spokojnego przyjęcia przez bruneta. Był on świadom tego, że Ichirou nie należał do zbyt emocjonalnych, raczej wyrachowanych i trzeźwo myślących w każdej sytuacji, ale myślał on jeszcze szybciej niż potrafił walczyć. To mogło imponować, dzięki czemu już wiedział, że dobrze postąpił. Shiroyasha wszystko wyjawił, dzięki czemu ulżyło mu, że jego tajemnica była już znana wśród jego lidera i grupy, do której tak bardzo się przywiązał. Zdając sobie sprawę, że to jest miejsce i to są ludzie, z którymi chce żyć i dzielić swoje pasję - a szczególnie jedną, najważniejszą. Stać się najpotężniejszym shinobi obecnych czasów, stworzyć legendę białego demona i pomóc Ichirou by zrealizować jego marzenie. Marzenie dotyczące Biblioteki, które stało się także marzeniem czerwonookiego szermierza.
  Na wieść o tym, że temat został zakończony i nie musi się martwić, że kolejny raz zostanie przesłuchany za pomocą technik iluzji piaskowego księcia, odetchnął teatralnie z ulgą, by uśmiechać się szczerze i obrazowo. Doszli jednak do momentu, w którym musiałby się pochwalić tym jak wygląda jego stan, gdy już przestaje nad sobą panować.
  - Gdy zacznę emanować chakrą złowrogą i widoczną gołym okiem, gdy nie będę potrafił odpowiedzieć na żadne z pytań, tracąc jakikolwiek kontakt z rzeczywistością. Prawdopodobnie przybiorę postać, która przypominać będzie ogoniastą bestię, jednak nie w pełnej okazałości, bo gdyby to tego doszło... To wiemy, że już wtedy będę martwy. - to chyba powinno wystarczyć. Przekazał wszystko co wiedział ze swoich podróży do tajemniczego lasu, w którym odkrywał siebie za każdym razem na nowo, wraz ze swoją tajemną podróżniczką - Nibi no Matatabi.
  Słysząc by się ruszyć do celu ich wewnętrznej misji, skinął głową twierdząco, by ruszyć w miejsce, które wskazała mu Kaede, były to bardzo podejrzane niezamieszkane już obszary Shigashi, jednak po drodze jeszcze mieli coś do obgadania.
    Ukryty tekst
  - To gdzieś tutaj. - rzekłszy, gdy dotarli tam gdzie wskazała mu miejsce jego poprzednia zleceniodawczyni. To był moment, w którym miał poznać osobę wskazaną przez mafioze.

[Rokuramen Sennin]

Dzikie zaułki miasta - tak można nazwać tereny, w których mieszkają już tylko duchy. Nie były dzikie dlatego, że porastała je gęsta roślinność, bo nikt już nie dbał o równiutkie trawniki ani ogródek, co by w nim cebulka rosła. To przecież nie tak, że to miejsce wymarło zupełnie. Nie tak, że nie znalazłbyś tutaj żywej duszy - i siebie samego nawet nie trzeba w to wliczać. To miejsce opiewało dzikością, ponieważ nie było tutaj straży, która pilnowałaby porządku i brakowało świecących odznak ninja, których obecność dawałaby poczucie bezpieczeństwa zwykłemu obywatelowi. Tutaj ściany miały uszy, a każde okno spoglądało na ciebie własnymi oczyma. Niezahartowani ludzie się tutaj nie wybierali. Dreszcz byłby ich nieustannym towarzyszem, a wraz z nim oglądanie się za bark co rusz. Złe miejsce... Nawet kiedy za swoimi plecami miało się przygody, o których nie śniło się większości ninja, jeśli stawało się twarzą w twarz z demonami, to miejsca takie jak to budziły respekt. Nawet nie chodziło o strach dla takiej osobistości jak ty. Chodziło o czyste przeświadczenie, że skoro to tutaj kierują cię na spotkanie z kimś, kto mógł się dowiedzieć o wszystkim... to kogo jeszcze można było w takich zakamarkach spotkać? Jak wiele osób, które celowo wymazały swoje imię, kryło się w miejscach takich jak to?
Mając dokładne namiary wiedziałeś, gdzie się kierować, a jednak stąpałeś ostrożnie. Droga nie była zaminowana - pod spodem nie czaiły się notki, a żadne ostrze nie błyskało z zaułku, mimo to, mimo tego wymarcia, mimo wygłodzonego psa, który snuł się w cieniu uliczki i z podkulonym ogonem na ciebie spoglądał, umykając, gdy się zbliżyłeś, poczucie samotności wcale tu nie istniało. Przemierzając kolejne metry, spoglądając w każdą stronę tego świata, uważając na ciemne uliczki, w których ciężko by się było poruszać, a jednak z jakiegoś powodu stanowiły żyły tego miejsca, które szumiały najmocniej nabuzowaną krwią, w końcu zobaczyłeś widok potencjalnie kuriozalny. Oderwany od tego miejsca, jakby stanowił prześmiewsze przekreślenie i drwinę z obaw przed cieniami i nożami skierowanymi w plecy. Za jedną z uliczek zobaczyłeś kolejne ze starych domostw, przed którym ktoś postawił sobie stoliczek, wbił w ziemię kolorową parasolkę, która zasłaniała światło słońca i siedział - układając karty. Pasjansa? Ktoś w kamizelce w paski, pod której miał lnianą koszulę, kolorwej - rzecz jasna, zupełnie niedopasowanej do reszty równie pstrokatego i poplamionego przy okazji odzienia, które pamiętało lepsze czasy, z daleka mógł być pomylony z dzieckiem. Metr dwadzieścia w kapeluszu. Ale nie z bliska. Widziałeś, że ten mężczyzna musi mieć z 40 lat! Przynajmniej! Budowa ciała a konkretnie twarz na to wskazywały. Mimo niechlujnego ubioru był elegancko ogolony, włosy przylizane i gdyby zostawić samą twarz z okularami na nosie to wyglądałby jak arystokrata, którego nic tylko wsadzić na salony Ryuzaku no Taki. Ale na pewno nie tu. Aby obrazek został dopełniony - karzeł siedział na drewnianym krześle z... kołami.
- Shiroyasha Kyoushi. - Stwierdzenie? Pytanie? Głos dobiegł zza twoich pleców - trzy metry za nimi. Był słodki. Nie słyszałeś żadnych kroków. Nie słyszałeś, żeby się zbliżał. Ale był - mężczyzna z długimi włosami złapanymi w kuc na jego głowie, o skośnych oczach i jednocześnie spojrzeniu, które wydawało się przenikać na wskroś. Nie był chyba uzbrojony. Przynajmniej nie widziałeś na jego purpurowych szatach. Nieprzesadnie wystawnych szatach, ale i nie przesadnie skromnych. Zupełne przeciwieństwo mężczyzny, który jako pierwszy zwrócił twoją uwagę. Wskazał ci gestem dłoni uliczkę, gdzie widziałeś karła. - Jest Pan oczekiwany. Czy został Pan poinformowany o zasadach korzystania z naszych usług? - Między palcami mężczyzny dojrzałeś monetę. Potencjalnie wyglądała jak każdy inny krążek ryo... a jednak. W środku miała wydrążony kwadratowy otwór. Nie czekał nawet na twoją odpowiedź. Po prostu kontynuował, jakby to był jego obowiązek, żeby po prostu wypełnić pewne formalności. - Nasze ceny nie podlegają negocjecjom. Połowa płatna z góry. Może ulec zmianie w zależności od... zmiennych. Nie wolno Panu przekazywać nikomu informacji na nasz temat ani jakiejkolwiek innej związanej z tą konwersacją poza informacjami, jakie pan otrzyma za opłatą. Z naszej strony zapewniamy również pełną poufność. Jeśli nie ma Pan pytań - zapraszam.