Obrzeża osady

[Tsuyoshi]

Desperacja najczęściej była w bliskiej relacji z brakiem myślenia i porywistością, która bardzo utrudnia walkę. Gdy stanęli naprzeciw siebie Tsu już dawno w głowie miał plan. Ten gość był słaby, prawdopodobnie wolny i głupi. Był idiotą tak, jak pozostała dwójka. Przesunął się nieco dalej od ściany tak, aby mieć troszkę miejsca i przygotował się na atak. Nie dość, że był w razie czego broniony przez zbroję, która była nie do spenetrowania przez takich, jak on. Uśmiechnął się tak, jak miał to w zwyczaju, gdy dochodzi do walki. Sam nie wiedział skąd to ma, ale… Cieszył się, gdy mógł sprawdzić się w boju. Nieważne z kim, nieważne kiedy. Uśmiech zawsze zagości na jego twarzy, gdy dojdzie do walki. Jeszcze przed szarżą bliznowatego splunął w jego kierunku dobywając przy tym miecza.


- No, dawaj. Ze mną nie będzie już tak łatwo - powiedział w momencie, gdy już byli naprawdę blisko. I gdy mieli już zetknąć się ostrzami, Senju wykonał krok w bok, w tym samym kierunku, gdzie ręka dzierżąca broń, uderzając ostrze oponenta tak, aby wytrącić go z równowagi. Do tego dołożył jeszcze podstawienie nogi, aby ten bezproblemowo wylądował na glebie. Gdy tylko to zrobił, nie dał mu nawet czasu na reakcję, podskoczył w górę, aby finalnie spaść nogą, dodając do tego sporo siły, na kostkę jegomościa tak mocno, aby ją skręcić.

Jeśli jednak unik nie poskutkował, spróbował sparować atak odbijając go w bok, aby następnie wolną lewą ręką zadać cios w nos. To powinno choć na chwilę przyćmić mi wzrok. Ale nie skończy na tym. Od razu po tym uderzy z całej siły w krtań tak, aby ten zaczął się dusić finalnie kończąc na glebie w walce o oddech.

- A teraz mi wyśpiewasz wszystko, jasne? Gdzie macie dokument z kuźni? I gdzie są pieniądze? Mów! - W zależności od sytuacji albo naciśnie stopą na kostkę albo na rękę w której był miecz.

  Ukryty tekst

[Seinaru]

Misja C
27/30 Facet od początku bardzo się nakręcił na zwyciężenie w pojedynku od razu, bez badania swojego przeciwnika, który również był bardzo pewny siebie. To chyba najbardziej fifarafa Doko jakiego ta ziemia nosiła. Niestety brakowało mu jeszcze odrobiny doświadczenia, zwłaszcza w szermierce. Przeciwnik ciął wertykalnie więc unik poskutkował, ale próba wytrącenia go z równowagi już nie. Facet cofnął miecz do siebie, lecz nie zdążył postawić bloku przed nadchodzącym ciosem. A nawet gdyby spróbował jakiegoś genialnego kontrataku, to niemożliwym było dla niego przebicie się przez ziemną zbroję. Otrzymał potężne uderzenie w krtań, które poprzedziła jeszcze potężniejsza fanga w nos. Bliznowaty zaczął charczeć i krztusić się no i... kto najpierw wali człowiekowi w krtań, a potem każe odpowiadać na pytania? Chyba się Panu pomyliła kolejność, panie Tsuyoshi. Teraz nie pozostało nic innego niż wezwać straże. Może na posterunku coś z nich wycisną, jak ci dojdą już do siebie.

[Tsuyoshi]

Gdyby nie ta zbroja, którą na sobie miał to zarówno ostrożność, jak i podejście wyglądałoby zupełnie inaczej. Teraz jednak jego pewność siebie była na tak wysokim poziomie, że zapomniał o podstawach. Całe szczęście przebiegłością nadrobił głupotę, bo w momencie, gdy unik nie wyszedł, poczęstował jegomościa potężnym strzałem w nos, po którym nastąpił ten w krtań. Nic przyjemnego dla bandziora, to było pewne. Pytanie w ogóle nie doszło do jego pustego łba. I nie ma się co dziwić. Nie dość, że musiała boleć go każda twarz, to i powietrza zapewne brakowało. Jeszcze tylko dla pewności, zanim poszedł zawołać straże, kopnął zabliźnionego w szczękę. Starał się go znokautować. Czy z marnym skutkiem? To już nie było ważne. Najważniejsze było to, że miał przeżyć. To wszystko.

- Straże! Do mnie natychmiast! - Wrzasnął ile sił w płucach. - Zawołać straże! - Dodał jeszcze, gdyby Ci go nie dosłyszeli. Najważniejszym było to, aby działać jak najszybciej. Gdy tylko Ci zjawią się na miejscu, Tsu opowie im co się stało, a także poprosi, aby spisali zeznania zarówno od Pani Miyuki, jak i kowala wraz z jego podwładnymi. Tutaj prawdopodobnie zakończy się to zadanie. Bandyci zostali wyłapani. Nie pozostało nic innego, jak przesłuchać ich wszystkich i wtedy ewentualnie wyruszyć w dalszą pogoń, o ile taka będzie potrzebna. Oczywiście, co jakiś czas spoglądał na każdego z nich nawet, gdy strażnicy transportowali ich do siedziby władzy, czy gdziekolwiek ich tam prowadzili.

Po wszystkim, gdy tylko tamci wylądują tam, gdzie powinni, Tsu uda się w miejsce, gdzie powinien zdać raport.

[Seinaru]

Misja C
29/30 A więc jedyne co zostało jeszcze do zrobienia, to po sobie posprzątać. Prawdziwego mężczyznę poznaje się przecież po tym jak kończy, chociaż początek w wykonaniu Tsuyoshiego był równie dobry. Niestety darcie się z tyłu domu raczej nie sięgało ulicy, dlatego po dodatkowym kopniaku wycelowanym na twarz leżącego zbira (auć!) Senju musiał pofatygować się kilka kroków samemu, aby zaczepić w końcu jakieś straże, które pomogły mu w aresztowaniu i przetransportowaniu bandy. Oczywiście sugestie Doko co do dodatkowych świadków i ofiar zostały wysłuchane i odnotowane. Zamieszanie wokół domu zwabiło z powrotem panią Miyuki, która z wdzięcznością przyjęła dar pomocy od chłopaka. Pracowania nie została zdemolowana prawie w ogóle, duet bandytów zdążył tylko porozrzucać kilka rzeczy w czasie gdy Tsu nokautował pierwszego z nich przy nibyskrytce.
- Dziękuję Panu bardzo. - Odezwała się pani szewc z podziękowaniami. Odczuwała dużą ulgę i wdzięczność, co było wyraźnie słyszalne.
Sprawcy musieli zostać odrobinę podleczeni, aby dało się ich szybciej ocucić, aby następnie zakutych już przeprowadzić do aresztu. Senju natomiast mógł udać się do siedziby klanu aby zameldować o swoim sukcesie i oczywiście odebrać zasłużoną zapłatę.

// Proszę o jeszcze jeden post w siedzibie klanu, który będzie 30/30 i jednocześnie kończył misję.

[Sayona Kidori]

Kilka dni treningów z rzędu to była granica tego co Sayona mogła zrobić samodzielnie. Była zbyt rozrywkowa i zbyt socjalna by zamykać się na dłuższy okres sam na sam ze zwojami i swoją czakrą i rozwijać swoje umiejętności, choć z pewnością była to wydajna metoda. Młoda Senju jednak szybko się nudziła i efektywność nauki spadała bardzo wyraźni w czasie, bo w pewnym momencie zajmowała się wszystkim tylko nie tym, czym powinna. Najlepszym dla niej rozwiązaniem był tryb, w którym funkcjonowała zazwyczaj - kilka dni wytężonego wysiłku, kilka dni przerwy, rozluźnienia lub wykonywania jakiś drobnych zadań. Nieco czekała na wiadomość od Kogane, ale na razie nie miała od niego żadnych wieści, więc zapewne na razie nie miał dla niej żadnych zadań na razie. Takeda także się nie odzywał, choć zastanawiała się czy znalazł swoją dziewczynę i wyjaśnił z nią to nieporozumienie - bo wciąż miała nadzieję, że to było tylko nieporozumienie, a nie jakaś celowa próba oszukania chłopaka, wyłudzenia czegoś od niego czy jakieś inne podejrzane działalności. To była ciekawa historia i Sayona z chęcią by poznała jej zakończenie, choć nie była pewna czy będzie jej to dane.
Szwendając się po okolicy, zaszła w końcu na samo obrzeże wioski, przy samym wyjeździe z niej. Była to stosunkowo ciekawa okolica, bo często ludzie tędy przejeżdżali, odwiedzając lub opuszczając Hayashimurę i można było znaleźć dość łatwo osobę do której można było zagadać, nawet jeśli tylko po to by wskazać drogę czy porozmawiać o byle czym. Dlatego dziewczyna rozglądała się ciekawie, szukając jakieś ofiary osoby skłonnej do kontaktów z innymi ludźmi, ku jej rozrywce.

[Ōkami]

Misja D 1/15 - It ain’t much, but it’s honest work W Shinrin, jako krainie w której znajdowała się Hayashimura, a ta z kolei była osadą rodu Senjuu, słynącego z umiejętności manipulacji drewnem i roślinami, nie trudno było o kilka rzeczy: po pierwsze nie trudno było zobaczyć tutaj nie tylko Shinobi, ale i kupców, którzy przybywali po szczepy roślin, nasiona i różne produkty, które wyjść mogły tylko spod ręki specjalistów od wzrostu roślin. Po drugie samych roślin w Hayashimurze, a także ogólnie w Shinrin było bez liku, od wielkich lasów, przez względnie zwykłe rośliny kwietne czy krzewy, pod tym względem Shinrin było stuprocentowym przeciwieństwem krain pustynnych, gdzie dominowała żółć - w całym Shinrin wszędzie jak okiem nie sięgnąć królowała soczysta zieleń. Po trzecie, jak połączy się jeden i dwa to zwykłym jest przyjmować, że wyszło trzy, po trzecie trzeba też zrozumieć fakt, że możliwość przyśpieszania wzrostu roślin była na tyle korzystna, że wielu hodujących przybywało do Shinrin by zdobyć dostęp do roślin o specjalnych właściwościach.

Bo chyba oczywistym faktem jest, że zdobycie odmiany roślin owocujących, która to odmiana będzie dawała dużo większe plony niż zwykła, półdzika, zwiększało szanse przetrwania mniejszych osad i wsi niebotycznie, nie mówiąc o roślinach leczniczych które zasuszone, nawet wykorzystane w palącym słońcu Atsui z dala od swojego domu, mogły stanowić o przetrwaniu lub śmierci.

Dlatego widok starszego, bardzo starszego mężczyzny o siwej jak posypanej śniegiem głowie, nieco pomarszczonej skórze i wyraźnie pragnącego prezentować się jeszcze godnie mimo wspierania się na lasce, który nadzorował dwójką mężczyzn około czterdziestki i na oko dwudziestoletniego, pakujących na rozlatujący się wóz kolejne worki z nasionami i pożywieniem nie mógł dziwić.
No, może bardziej dziwić to, że mężczyźni wyglądali jak swoje kolejno następujące kopie tylko z każdym to coraz młodsza. I niby wszystko prócz tego w porządku, aż Hayashimurą nie wstrząsnął trzask. I nie, nie były to plecy najstarszego z trójki. Najmłodszy chłopak rzucił piąty worek na odlew, przeciążając wóz i powodując pękniecie jego konstrukcji w pół. Pojazd wyglądął, jakby to był odwlekany w nieskończoność wyrok, ale i tak spowodował furię u średniego.
-No debil, brawo, ja nie wiem, Ciebie to chyba musieli nam zza muru katapultą podrzucić i matka się z dobroci serca przyznała.- Skwitował dzieło najmłodszego średni, na co najstarszy z mężczyzn, siwy, a nie szatyn jak pozostała dwójka, podniósł powoli dłoń i wyciągnął ją w stronę młodego, kładąc mu na ramieniu.
-Azuna zostaw mojego wnuka, w jego wieku nie byłeś lepszy! - Mimo różnicy trzypokoleniowej mężczyźni wydawali się doskonale dogadywać.

Aon
Azuna
Aragaki

[Sayona Kidori]

Shinrin było piękną prowincją.. Pełną lasów i roślinności, spokojną, zrównoważoną. Ludzie tu z zasady żyli długo i w dobrym zdrowiu, polityka klanu była pokojowa, a od wojny z Uchiha wszystkie wstrząsające światem wydarzenia zdawały się omijać tą część Prastarego Lasu. Nawet niedawna wojna między Aburame i Nara działa się na uboczu, drzewny klan nie popierał żadnej ze stron. Można więc powiedzieć, że trwali w stabilnym okresie pokoju. Większość z takiej stabilności bardzo się cieszyła, w końcu to lepszy rozwój gospodarki, usposobienie ludzi, odbudowanie strat w wojsku, zapasach, shinobich.. Ale Sayona wcale nie była zbytnio szczęśliwa z powodu tej ogólnokrajowej szczęśliwości.
To nie tak, że bardziej ucieszyłaby ją wojna lub jakieś nieszczęście, ale tak ogarniała ją od czasu do czasu po prostu nuda. Wykonywała proste zadania jako Doko, trenowała, pomagała rodzicom.. Ale w zasadzie, zaczynała się nudzić, a gdy zaczynała się nudzić, zaczynała wypełniać sobie czas szukając kolejnych zajęć, by się rozerwać. Dlatego właśnie włócząc się po okolicy, znalazła się w okolicy głównej drogi przecinającej Hayashimurę, a tam, na ciekawą sytuację.
Trzy pokolenia mężczyzn, jeden wóz i o jeden worek za dużo, to była prosta droga do małej tragedii. Nawet Sayona się skrzywiła słysząc skrzypnięcie, a następnie trzask pękającego drewna. Ale zaraz po tym parsknęła cicho pod nosem, słysząc oryginalną obelgę z ust środkowego mężczyzny i spuściła lekko głowę, by ukryć szeroki uśmiech. Odchrząknęła, podchodząc do nich jeszcze nadal uśmiechnięta. Stanęła, stuknęła butami by zwrócić na siebie uwagę i ukłoniła niezbyt głęboko.
- Czy potrzebują Panowie pomocy z wozem? - zadała raczej retoryczne pytanie, bo to, że potrzebują pomocy było raczej oczywiste, patrząc na sytuację. No a kto miałby im pomóc bardziej niż ktoś z rządzącego tą prowincją klanu, który przypadkiem miał zdolności doskonale pasujące do sytuacji? No chyba właśnie nikt, ale jeszcze ktoś musiał ich uświadomić jakie szczęście ich spotkało!
- Sayona Kidori, z rodu Senju. To byłaby drobnostka - uśmiechnęła się szeroko, nie dając im za wielkiego wyboru w sprawie zaszczytu jaki ich spotkał.

[Ōkami]

Misja D 3/15 - It ain’t much, but it’s honest work

Ciekawe zjawisko, w którym Doko, czyli na dobrą sprawę uczeń i najbliższa zwykłym ludziom sól tej ziemi, narzeka na to, że jest zbyt dobrze. Fakt, kiedy zupełnie nic się nie dzieje, kiedy panuje ogólna szczęśliwość i nikomu nic nie dolega - ciężko się wybić. W czasach wojny nagle się mogłoby okazać, że taki Doko zrobi coś na miarę Sentokiego, a potem po zakończeniu konfliktu dostanie zaocznie po wszystkim awans i kariera wystrzela do przodu. Niby wszystko ładnie słodko, gorzej, jeśli ten awans nastąpi post-mortem, prawda? A w czasach spokoju i szczęśliwości, gdy zupełnie nic się nie dzieje to i zagrożeń jest na szczęście bardzo mało. Była nuda, ale nie było konieczności bać się o swoje życie, nie latały nad głową techniki, bronie i nie trzeba było myśleć, że idąc do siedziby władz swojego rodu nagle ktoś się tam wysadzi potężną techniką.

Dzięki właśnie tej dla co po niektórych nudnej szczęśliwości można było spotkać ludzi różnej maści i poznać ich jeszcze różniejsze problemy, z którymi bądź co bądź musieli sobie jakoś radzić. A dzięki szczęśliwości ogólnokrajowej mogli liczyć na pomoc shinobich, którzy w innych okolicznościach pewnie byliby zajęci wojną.

Pomoc, która była wymagana po trzasku tak radośnie destrukcyjnym, że aż zęby zebranych mogły zaboleć, a jak komuś dolegały kości to i o własnych stawach gotów teraz pomyśleć z lekką zadumą i przestrogą.
Nikt się nie przejął prócz Sayony, która po tym jak obeśmiała sytuacje, postanowiła nawet pomóc. Stanęła obok, stukając butami i próbując zwrócić na Siebie uwagę. Nim jednak jej się to udało, Azuna, średni z trójki, spojrzał na nią tak, jak zadłużony patrzy na każdego urzędnika państwowego. Mieszanka zniechęcenia, braku chęci do życia i irytacji.
-Przeszkadzamy z tym wozem panience? Jak zaraz mu odrosną zepsute elementy to odjedziemy. - Prychnął, spuszczając wzrok i przenosząc go na uszkodzony wóz. Ze wzrokiem spuścił takżę głowę i tylko to go uratowalo od bycia zdzielonym przez własnego ojca, najstarszego z trio.
-Ród Senjuu? W takim miejscu? - Wspomniany najstarszy, w każdej innej sytuacji, mógł zostać odebrany za wrednego. On jednak nie przejawiał najmniejszego śladu niechęci czy wrogości, definitywnie nie był pewien. Zanim jednak Sayona się odezwała znów, rozwiewając pewnie wątpliwości, ubiegł ją najmłodszy. Iroki z imienia.
-Dziadku, to jest prastary las, Shinrin. Wybaczy Panienka dziadkowi. Dziadek jest najstarszym w małej wsi między Sogen, a Ryuzaku no Taki. Wieziemy nasiona z tajemniczego lasu, część dla nas, a część na wymianę za bardzo cenny specyfik, co ma nam pomóc we wsi. - Chłopak mimo dość szorstkiej aparycji miał miły głos i wydawał się równie sympatyczny co dziadek, zupełnie biorąc przykład z niego, a nie z ojca.
-No, wieźliśmy. Jak jeszcze wóz mieliśmy. A teraz będziesz na plecach niósł synu swojej matki. - Prychnął średni z mężczyzn.

Aon
Azuna
Aragaki

[Sayona Kidori]

Szeroki uśmiech nie znikał z ust dziewczyny, którą niewątpliwie bawiła ta sytuacja znacznie bardziej niż samych poszkodowanych. Widocznie nie znali możliwości rodu Senju, skoro nadal się martwili wozem po tym jak ktoś z rodu zaoferował im pomoc! Ale to się zdarza, to byli tylko niewykształceni rolnicy, nie wiedzący za wiele o świecie, była skłonna im to wybaczyć.
- Sądziłam, że to Panom przeszkadza w tym stanie - pokusiła się o żartobliwą uwagę, poruszając brewkami - Ale da się załatwić, Panie - puściła mu oczko, przygotowując sobie grunt pod niewątpliwy spektakl, który ich czekał niedługo. Oh, ich nieświadomość czyniła to wszystko jeszcze lepszym i zabawniejszym, Sayona czuła się trochę jak magik, który właśnie ma pokazać publiczności swój najlepszy numer.
Choć oczywiście, to nie była to jej jedyna sztuczka, nie była one-trick pony.
Skłoniła się lekko w stronę starszego mężczyzny, kiedy najmłodszy wyjaśniał mu dlaczego Senju była akurat w tym miejscu, gdzie być powinna, bo kogo innego mieliby oczekiwać w Shinrin? Nieporozumienie jednak zostało wyjaśnione, kiedy okazało się z jakich okolic pochodzą ów kupcy. Granica Sogen z Ryuzaku znajdowała się dość daleko, a i mężczyźni pokonali niebagatelną drogę. Bardziej jednak zaskoczył ją ich wcześniejszy cel podróży.
- Zaraz zaraz - zatrzymała ich, podnosząc dłonie do góry, wnętrzem skierowanym w ich stronę - Wracacie z Tajemniczego Lasu? - lekkie niedowierzanie wdarło się w jej słowa, chociaż to nie było tak, że im nie wierzyła. Po prostu wydawało się jej nieco nieprawdopodobne, że trójka kupców z jakieś zapyziałej wsi tak po prostu sobie jedzie do owianego złą sławą Tajemniczego Lasu, by pozbierać jakieś nasionka. Ostrożność i lekkie niedowierzanie było uzasadnione, co jednak nie oznaczało, że zamierzała zrezygnować z pomocy. Uśmiechnęła się do średniego z mężczyzn, przymrużając oko.
- Szkoda byłoby młodych pleców. Coś na to poradzimy - rzuciła lekko, po czym się skupiła. W tym wypadku nie potrzebowała żadnej konkretnej techniki, wystarczyło reberu, by przed nią pojawił się posłuszny jej woli bal drewna, który sam z siebie ruszył w stronę wozu, by wsunąć się pod niego, wypchnąć stare deski i zastąpić je świeżym drewnem. By nie trzeba było go przybijać, zawinęła końce nowego podłoża dookoło belek z obu stron. Krytycznie przyjrzała się też pozostałym deskom podłoża wozu.
- Może wymienić wszystkie deski z dołu? - zaproponowała, jakby to było nic. Bo dla niej w sumie to było.

Nazwa

Mokuton no Jutsu: Reberu Shi

Ranga

C

Podwyższenie umiejętności klanowych wiąże się z szeregiem nowych możliwości. Przede wszystkim, Mokuton dość znacząco zyskuje na rozmiarach. Można go wykorzystywać zarówno w ofensywie, jak w celach obronnych. Dzięki dość dużej różnorodności technik - teraz można wytwarzać chociażby kolce, pale i niewielkie drzewa - istnieje wiele możliwości. Dodatkowo Senju może pobudzić do wzrostu rośliny w bliskim swoim otoczeniu, jednak ta umiejętność nie posiada zastosowania w boju. Do tego wzrastają również możliwości defensywne, pozwalając użytkownikom na wykonywanie twardszych barier.

Wytrzymałość

Mierna (100)

Szybkość

Słaba (60)

Zasięg

Brak Skupienia

20 metrów

Pełne Skupienie

40 metrów

Wielkość Max.

Szerokość

3 metry

Wysokość

3 metry

Długość

3 metry

Dodatkowe Możliwe jest podwojenie jednego wymiaru kosztem zmniejszenia o połowę pozostałych.
Przy braku skupienia wymiary wynoszą połowę pierwotnej wartości

Koszt Chakry

E: 24% | D: 18% | C: 15% | B: 12% | A: 9% | S: 6% | S+: 3% (na turę)

Czakra 101 - 18 = 83%

[Ōkami]

Misja D 5/15 - It ain’t much, but it’s honest work

Dziewczyna mimo żartobliwego i entuzjastycznego podejścia do sprawy zdawała się być główną i jedyną nadzieją dla mężczyzn na rozwiązanie sytuacji w sposób dla nich korzystny i przy tym obiecujący szczęśliwe zakończenie całej wyprawy. Bo w sumie po tym co już przeszli wyłożyć się na ostatniej prostej byłoby strasznym wstydem. Do Sayony podszedł najmłodszy, chłopak w wieku lat około dwudziestu.
-W ogóle wybaczy Panna nietakt z naszej strony. To mój ojciec, Azuna. - Wskazał spojrzeniem na Azunę, którego Sayona z imienia już poznała, gdy dziadek zwracał mu uwagę. - A to jest mój dziadek Aon. Mi na imię Aragaki. - Wyciągnął do niej dłoń by ją uścisnąć. Nie znał na tyle rytuałów i wszystkich innych dziwactw na tyle, by wiedzieć, że najkulturalniej byłoby się ukłonić. Podanie graby było takie proste i cudowne, jak to wielkie chłopy na polu zawsze czyniły, że wydało mu się to całkowicie odpowiednie.
-I tak, śpieszę z wyjaśnieniem, właśnie podróżujemy z Tajemniczego Lasu. To jest jeden z dwóch elementów, które są nam potrzebne do cudu stworzenia, a raczej wskrzeszenia. Mój dziadek Aon zna znachora który słyszy ziemię i wie, czego jej potrzeba. A mój ojciec, Azuna, wie, gdzie w tajemniczym lesie jest wiecznie zielony zagajnik. - Młody chłopak się uśmiechnął do dziewuszki z imienia Sayona, próbując chyba jej zaimponować swoją wiedzą i dość ciekawymi informacjami jakie jej serwował. Taka forma rewanżu za sztuczkę, którą pokazała im shinobi, tworząc nowy belkowy stelaż do ich wozu. Nie chciał wyjść na całkowicie nudnego przy niej, chociaż jego drewno się ani ciut nie słuchało tak, jakby sobie życzył. On miał władzę nad drewnem tylko kiedy je strugał, najprędzej dziad Aon który umiał podobno wyhodować jabłoń nawet na piachu.
-Jak już musisz imponować młódkom Aragaki, to może jeszcze jej opowiesz jak udało nam się podróżować przez tajemniczy las wte i nazad?

Mimo dość prześmiewczych słów dziadek zachowywał radosne podejście do wnuka z dużą dozą pobłażliwości i sympatii. Ojciec chłopaka prychnął tylko i odsunął się od wozu, widząc, że chłopak ku niemu zmierza. Nie było mu w smak popisywanie się, jako wyznawcy ciężkiej pracy własnych rąk, z permamentnym stanem niezadowolenia i bólu istnienia.
-Ano, mogę. - Chłopak podszedł do częściowo już naprawionego wozu i ściągnął z niego zawiniątko, do tej pory ukryte za workami. Odpiął pasek na zawiniątku i podrzucił je do góry, szybko kłądąc się na ziemi. Płachta rozwinęła się w locie i przykryła chłopaka, zwijając się dookoła niego… i transformując go w kamień. Przez skomplikowane kolorystyczne maskowanie i wielokrotne przeszywanie szwów na szwach, płachta ułożyła się na chłopaku tak, że jak nie leżał tak przypominał zwyczajny głaz. Po chwili podniósł się i zaczął składać swój twór.
-Wszystko i wszyscy w lesie nas omijali, bo po co zajmować się opuszczonym wozem i jakimś głazem obok, nie? - Widać było z jego twarzy i jej wyrazu, że był strasznie z Siebie dumny. Kiedy dziewczyna zapytała czy wymienić cały element wozu narażony na uszkodzenia, cała trójka jednogłośnie skinęła głowami potwierdzając, że jeśli nie byłby to dla niej wielki problem to byliby wielce kontentni.

Aon
Azuna
Aragaki

[Sayona Kidori]

Sayona nie wybrzydzała na formę powitania, jeśli chłopak chciał uścisnąć rękę - proszę bardzo, Senju już wyciągała dłoń by potrząsnąć nią w uścisku. Było jej totalnie wszystko jedno jak witała się z nowymi czy starymi znajomymi, mógł być uścisk dłoni, mogła się ukłonić, nawet mogła się z nimi przytulać gdyby chcieli, a co tam! Tutaj jednak powitanie był dość standardowe, choć nieco spóźnione.
- Miło mi poznać. Ohm, wszyscy u was w rodzinie mają imiona na literę A? - uśmiechnęła się wesoło, zauważając podobieństwo między członkami rodziny nie tylko fizyczne, ale nawet w nazywaniu. To nawet był sposób! Nie potrzeba nazwisk na wsi, jak każda rodzina będzie się nazywać na inną literę alfabetu! Wystarczy imię i bam, wszystko wiadomo. Bardzo rozsądne podejście, Sayona nawet sobie sama pokiwała głową do tych rozmyślań. Potem jednak wróciła na ziemię, wysłuchać ciekawej opowieści o podróżach zwykłych kupców. Brzmiało to paradoksalnie, ale tak właśnie było - ich podróże były ciekawszy niż życie jej, kunoichi z klanu Senju. Trochę wstyd, ale teraz dziewczyna skupiała się na rozmówcach. Spojrzała z zaskoczeniem na dziadka kiedy wnuk powiedział o nim coś nietypowego.
- Słyszy Pan.. Ziemię? - zająknęła się, pytając z lekkim niezrozumieniem, po czym zmarszczyła brwi i odwróciła głowę w stronę średniego z mężczyzn - Wiecznie zielony zagajnik? - może było to dlatego, że mówili takimi ogólnikami, ale im dalej mówili tym bardziej jakoś ta historia zdawała się niejasna. No i nadal nie wyjaśniało to jak się poruszali po Tajemniczym Lesie, będąc zwykłymi kupcami. A może nie byli, tylko Sayona tak założyła? Na szczęście trójka postanowiła wyjaśnić jej tą tajemnicę, wyjmując jakieś tajemnicze zawiniątko z wozu. Zaciekawiona, podeszła kilka kroków i prawie dostała w nos płachtą, którą chłopak z rozmachem rozłożył. Ku jej zaskoczeniu, chłopak rzeczywiście wyglądał jak głaz! Nie z bliska oczywiście, ale z daleka można się było spokojnie pomylić.
- Niesamowite! - krzyknęła zachwycona, składając przed sobą ręce - Bardzo pomysłowe! Ale nie boicie się, że nie zdążycie albo że zaatakuje was jakieś zwierze? Nie wiem czy drapieżnika zmyliła by taka osłona - dodała zaraz, rozmyślając i ciągnąc temat dalej. Słyszała już tak dzikie opowieści o tym lesie, że aż się jej nie chciało wierzyć, że dało się go pokonać stosując tylko jedną sztuczkę.
- Jak sobie panowie życzycie! - rzuciła, prostując się dumnie, po czym skupiła i ponownie użyła reberu. Tym razem użyła drewna, by podważyć pozostałe deski i zamontować nowe, w podobny sposób co poprzednio. Teatralnie otrzepała ręce, choć nawet ich nie użyła by im pomóc. Uśmiechnęła się szeroko, skłaniając głowę.
- W czymś jeszcze pomóc? - zapytała żartobliwie.

Nazwa

Mokuton no Jutsu: Reberu Shi

Ranga

C

Podwyższenie umiejętności klanowych wiąże się z szeregiem nowych możliwości. Przede wszystkim, Mokuton dość znacząco zyskuje na rozmiarach. Można go wykorzystywać zarówno w ofensywie, jak w celach obronnych. Dzięki dość dużej różnorodności technik - teraz można wytwarzać chociażby kolce, pale i niewielkie drzewa - istnieje wiele możliwości. Dodatkowo Senju może pobudzić do wzrostu rośliny w bliskim swoim otoczeniu, jednak ta umiejętność nie posiada zastosowania w boju. Do tego wzrastają również możliwości defensywne, pozwalając użytkownikom na wykonywanie twardszych barier.

Wytrzymałość

Mierna (100)

Szybkość

Słaba (60)

Zasięg

Brak Skupienia

20 metrów

Pełne Skupienie

40 metrów

Wielkość Max.

Szerokość

3 metry

Wysokość

3 metry

Długość

3 metry

Dodatkowe Możliwe jest podwojenie jednego wymiaru kosztem zmniejszenia o połowę pozostałych.
Przy braku skupienia wymiary wynoszą połowę pierwotnej wartości

Koszt Chakry

E: 24% | D: 18% | C: 15% | B: 12% | A: 9% | S: 6% | S+: 3% (na turę)

Czakra 83 - 18 = 65%

[Ōkami]

Misja D 7/15 - It ain’t much, but it’s honest work

Bliski kontakt z wyciągniętą ręką Aragakiego mógł być dla Sayony zaskoczeniem z wielu względów. Po pierwsze sama dłoń nie wydawała się być ręką normalnego człowieka. Sayona jako dziecko wychowane w Shinrin nigdy wcześniej nie miała raczej kontaktu z rolnikami, z chłopami pracującymi fizycznie. Nie zrozummy się źle, Aragaki nie był brzydki ani nie miał sztucznej dłoni, po prostu jego skóra od ciężkiej pracy była równie mocna i szorstka, a pewnie i wytrzymalsza, od niejednego skórzanego pancerza. Mężczyzna z bliska pachniał piżmem, potem, który nie śmierdział ze względu na dość ubogą w mięso dietę, gdyż okoliczności które zmusiły ich do całej tej wyprawy były też okolicznościami, które sprawiały, że mieli dość ubogą dietę składającą się z najłatwiejszych w hodowli roślin.
-Nie do końca. Mama ma na imię Asana, a babcia... okej, tak, wszyscy mamy imiona na literę A. - Chłopak rzucił spojrzenie pełne wyrzutu w stronę swojego dziadka, a ten uśmiechnął się jedynie szeroko i radośnie, ciesząc się, że nareszcie po tylu latach ktoś spoza rodziny zauważył ten cudowny żart. Choć fakt faktem, podsunięcie synowi, Azunie, dziewuszki o imieniu na A nie było łatwe, ale rezultat był tego warty.

Kiedy jednak Sayona wyskoczyła ze słyszeniem ziemi, Aon podszedł do niej, odchodząc na chwilę od wozu i poklepał ją po głowie dłonią większą od jej głowy, jakby przykrywał ją miską. Był to w rzeczy samej mimo wieku potężny mężczyzna, zahartowany dziesięcioleciami pracy z dość jednak wymagająca kochanką jaką jest matuszka natura.
-Nie, dziecko. Ja nie słyszę ziemi. Aragaki, gdyby przestał patrzyć na Ciebie jak na porcję świeżego dango i mówił trochę wolniej, wyjaśniłby ci, że IDZIEMY do kogoś, kto słyszy ziemię, do znachora. Patrząc na to, co robisz z drewnem nie zdziwiłbym się jakby był twoim dalekim krewnym dziewuszko. On dotykiem dłoni wzbudzał ziarna do kiełkowania i na podstawie takiej szybkiej kultywacji orzekał które warto sadzić, a które będą marnotrawstwem czasu. - Aon, najstarszy z tego małego rodu, wydawał się być skarbnicą ciekawej wiedzy.

Jedynie Azuna, najbardziej burkliwy, zajmował się pracą i lepszym układaniem worów, tylko po to, by chwycić za zydel i upaść pod ciężarem wozu.
-Jej belki są cięższe od naszych. Grubsze. Nie damy rady sami, musimy wynająć konia. - Podsumował sytuację ojciec chłopaka, na co, wspomniany chłopak, rozweselił się i rozchmurzył niebotycznie.
-To może ty tato odpoczniecie z dziadkiem, a panienka Sayona zaprowadzi mnie do osady i przyprowadzimy konia? - Pomysł podobał mu się głównie dlatego, że kochał konie, a także podobała mu się możliwość spędzenia czasu z Sayoną, która wydawała się strasznie oczarowana jego małym wynalazkiem płachtogłazowym. Azuna klnąć pod nosem przekleństwa które lepiej pominąć wysupłał mieszek i rzucił chłopakowi, a Aon jedynie pogroził palcem ze słowami "pamiętaj, nie dam błogosławieństwa bo nie ma imienia na A!".
-Chodźmy, zaprowadzisz mnie gdzieś, gdzie kupię konia? A w zamian po drodze odpowiem na wszystkie twoje pytania! - Rzucił do Sayony Aragaki, kiedy już się parenaście kroków oddalili od pozostałych dwóch pokoleń.


Ok. Pisz tutaj. Uznaj, że droga przez osadę, zaskoczenie, przebiegła zupełnie spokojnie. Obowiązuje oczywiście opis tematu z pierwszego posta tam -> http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?f=85&t=2126

Aon
Azuna
Aragaki

[Sayona Kidori]

Przy innej okazji może by i podziwiała kunszt starszego kolegi, na razie jednak była nieco skwaszona jego interwencją. Mieliby przecież okazję to takiej zabawy, bieganie za końmi rozbiegającymi się we wszystkich kierunkach byłoby dobrą rozrywką. Stety niestety, trzeba było szybko przejść nad tym do porządku dziennego, bo były kolejne rzeczy do roboty! Sayona z pewną ostrożnością podchodziła do koni i z uwagą je odprowadzała, bo chociaż umiała jeździć konno to jednak jeśli chodzi o opiekę nad nimi to była dość zielona. Wiedziała, że potrzebują jeść, pić i dach nad głową, ale by jakieś szczegóły na ten temat? To nie miała pojęcia, dlatego była wobec nich nieco nieufna.
To była wspaniała okazja do lekkiego targowania się! Sayona naprawdę liczyła na opuszczenie ceny, ale zamiana konia.. Mogłaby w zasadzie być nawet bardziej opłacalna! W końcu przecież różnica w wartości klaczy po połogu i młodego, zdrowego ogiera musiała być duża, czyli w zasadzie dostał zniżkę na tego konia! I była to oczywiście jej zasługa, bo trzeba było się upomnieć o swojego, a młody rolnik nie miał aż tyle odwagi by się odezwać i walczyć o jakieś względy. W swojej wiosce pewnie nie musiał o wszystko prosić i pilnować, by dostać za swoją pomoc, ale tu było miasto. Kto się nie potrafił odezwać ten po prostu tracił lub zostawał z czystym dziękuję, a w jego sytuacji.. No nie był na miejscu, gdzie dziękuje było dla niego wystarczające, nie kiedy na tego konia wydawał niemal połowę swoich oszczędności.
Wracała więc z chłopakiem całkiem zadowolona z siebie i chętnie rozmawiała z chłopakiem, odpowiadając na jego kolejne pytania dotyczące zdolności klanowych. Oczywiście, nie we wszystkim była pewna, bo i ona sama była jeszcze dość początkująca, co najwyżej przeciętna w zakresie tych umiejętności, ale to i tak było zdecydowanie więcej niż osoba, która nie miała zupełnie nic wspólnego z klanem ani nawet z czakrą! Mogła więc się nieco popisać wiedzą, choć jej pozycja oczywiście spadła przez poprzedniego Senju, ale nadal była dobrym źródłem informacji.
Widząc z daleka pozostałą część wesołej rodzinki pomachała im z uśmiechem, z zadowoleniem.

[Ōkami]

Misja D 15/15 - It ain’t much, but it’s honest work

Młody chłopak prowadził młodego i jurnego konia, muskularnego jak na swój wiek i widać, że pełnego energii, gotowego do ciężkiej pracy fizycznej do której został wybrany. To też było zasługą Sayony, bo chłopak, stosunkowo nieżyciowy, a może raczej niemiastowy, dałby się zagadać, zakrzyczeć i nic by sobie sam nie załatwił. Na wsi wszystko o prostu było prostsze, tam nie musiał się targować ani wymyślać niczego. Wszystkie relacje były dużo prostsze i dużo bardziej zero-jedynkowe, czarno-białe, kiedy było się prostym rolnikiem, a w mieście? A w mieście to każdy z własnym interesem i własną agendą. Na szczęście bardzo dobrze w mieście odnajdywała się dziewuszka Senju, mimo swojego uroku i szerokiego uśmiechu nie przepuszczająca ani okazji.

Chłopak był jej niezwykle wdzięczny, ale też nie umiał zbytnio się jej odwdzięczyć, a może po prostu nie miał jak. Kiedy duet doszedł na miejsce, gdzie ostatni raz widzieli dziadka i ojca z pokoleń trzech A, zastała ich stosunkowo miła niespodzianka - ziarna w worach nie były już w nieładzie, tylko bardzo sprawnie poukładane na płasko na wozie, nie przeciążając go w żadnym z miejsc. Blisko zydla znajdowała się za to wiklinowa konstrukcja w kształcie krytego koszyka, gdzie nawet bez przyglądania się było widać, że znajduje się jedzenie. Chłopak wystrzelił przed szereg jak strzała, zbliżając się do dziadka i ojca ze zdziwieniem wymalowanym na twarzy.

Zbliżając się do wozu, nawet Sayona mogła ujrzeć, że jest tam zapasów na kilka dni, a także woda. Żadnej z tych rzeczy nie było, co też było powodem złości chłopaka - że miał wydać połowę oszczędności na konia, a przecież musieli jeszcze zrobić zapasy.
-Zdrowy ogierczek. - Rzucił dziadek, patrząc na przyprowadzone zwierzę i zagwizdał. - Na oko to ze dwa razy tyle co ci daliśmy. - Dodał po chwili, obchodząc zwierzaka dookoła i oceniając go od góry do dołu. - Nie ukradłeś, prawda? Bo ręką by ci uschła, broń cię Amaterasu. - Mimo cały czas radosnego usposobienia na twarzy Aona była widoczna groźba, jeśli chłopak się nie wytłumaczy to pewnie oberwie po łbie.
Aragaki rozłożył ręce w geście poddania się albo całkowitej kapitulacji.
-Ktoś spłoszył konie, Senjuu je złapał! Pomogłem je potem wypętać i zaprowadzić do stajni, a panienka Sayona wytargowała dla mnie tego konia, zamiast klaczki po połogu. - Jego głos był pełen entuzjazmu, a także zachwytu niegasnącego nad niedawnymi wydarzeniami. Dziadek po raz kolejny zagwizdał i spojrzał na Azunę. Ten jedynie skinął głową, przytraczając wóz do konia. Dziadek odebrał mieszek, o połowę lżejszy, od wnuka i rzucił go Sayonie z uśmiechem na ustach.
-Dwieście pięćdziesiąt ryou. Jeśli mój wnuk nie kłamie, a on nigdy nie kłamie, to i tak dzięki tobie zyskaliśmy więcej. A zapasy już niepotrzebne, przehandlowaliśmy jedną torbę ziarna za zapasy, więc doskonale. Dobra, Aragaki, pomóż ojcu i ruszamy nim się mroczyć zacznie. - I w ten sposób trójka mężczyzn wzięła się do pracy.

Jeśli Sayona nie miała żadnych pytań więcej, to mężczyźni wyruszyli w stronę granicy Shinrin, kierując się w stronę Sogen i Ryuzaku, przy obietnicy wnuka, że "jeszcze się pewnie kiedyś spotkają, a jeśli ona byłaby w okolicy, to niech pyta o nich i sołtysa, to zawsze dostanie ciepłe jedzenie i ciepłe posłanie".

Ostatnia ciekawostka - kiedy mężczyźni zniknęli Sayonie z oczu za horyzontem, dziewuszka, chcąc ich odprowadzić wzrokiem, mogła zobaczyć kogoś opuszczającego osadę w pośpiechu, podążającego w tym samym kierunku co trójka mężczyzn. Z tyłu widziała jedynie kamizelkę shinobi na jego plecach i długie, czarne włosy.

Dziękuję za misję.

Aon
Azuna
Aragaki

[Sayona Kidori]

Starsza dwójka z tercetu rolników nie próżnowała w czasie gdy oni udali się po konia do wozu. Poukładane elegancko worki świadczyły o tym, że wzięli się za porządki, zaś wiklinowy kosz, że nie tylko oni robi zakupy. Widząc jak Aragaki leci do przodu nie mogła dać zostawić się w tyle i swobodnie pobiegła razem z nim. Loki radośnie podskakiwały w rytm jej kroków, zadowolona z siebie Sayona lekko podrygiwała przy biegnięciu. Wszystko szło doskonale przecież!
Zatrzymała się gwałtownie przy wózku, rozglądając się dokładnie po zmianach. Na słowa dziadka wyszczerzyła ząbki, gotowa podjąć tą grę i spojrzała kątem oka na wnuczka.
- No, cóż... - zaczęła kryptycznie, gotowa zacząć wkręcać nieco dziadka nim powiedzą mu całą prawdę, ale młodzieniaszek nie umiał się bawić. Od razu wylał całą historię jak wiadro zimnej wody na chęć Sayony do pożartowania, ale młoda Senju nie była na niego zła. To był prosty chłopak, z dużym szacunkiem dla starszych, nie mogła go za to winić. Zamiast tego Kidori jedynie drgnęła wdzięcznie z psotnym uśmiechem, przypominając sobie, że mało brakowało, że byłaby nie źródłem wdzięczności, a prędzej frustracji z powodu zaginionych koni. Jednakże była przygotowana, że za swoją pomoc otrzyma od rolników co najwyżej dobre słowo, może nieco nasionek, a na pewno nie pieniądze. Zaskoczona, bardziej z przyzwyczajenia niż z rozmysłem złapała woreczek, patrząc na całą trójkę pytająco. Na ich wyjaśnienia wolno pokiwała głową. Zdążyła ich poznać wystarczająco by wiedzieć, że próba oddania pieniędzy będzie z góry skazana na porażkę, więc postanowiła przyjąć nagrodę z wdzięcznością.
Zaśmiała się jeszcze na propozycję Aragakiego i obiecała młodemu rolnikowi, że owszem, jak tylko dostanie awans to ich wioska będzie pierwszym miejscem które odwiedzi, o ile wcześniej nie będzie okazji. Pożegnali się i rozstali i właściwie miała też ruszyć już w swoją drogę.. Ale zauważyła, że ktoś za nimi rusza. Nie tylko w tym samym kierunku, co oni, ale właśnie jak się wydawało, za nimi! Sayona postanowiła to sprawdzić i śledzić śledzącego.