Rezydencje

[Kaiho]

Misja rangi D

I said i'm sorry but I just can't stop

22 Zgadza się, ten ludojad, potworna bestia drąca się tak, że człowieka dusza stawała cała dęba przy tych dziwacznych i obcych odgłosach, był przerażony. Tu ją szarpali, tam ją trzymali, tutaj nie chcieli puścić. Do domu! Ona chciał tylko do domu! Choć w obecnym stanie, jak to zwierzę, pewnie pobiegłaby po prostu przed siebie. Jeszcze o tym nie wiedziałaś, ale ChouChou była naprawdę dobra w taranowaniu przeszkód na swojej drodze. I jeszcze lepsza w uciekaniu! Pewnie gdyby jej nie skusiły dobroci w stajni (albo cokolwiek ją tutaj ściągnęło) to byłaby niepochwycona niczym wiatr! Wolna niczym motylek! Prędka niby struś! Trafiła jednak tu, pośród wierzchowce, tak i tu, z przejęciem, się nią zajęto. I dokładnie w tym stylu - bardzo męskim. Albo raczej - bardzo prostackim. Kiedy prości ludzie po prostu się gubili i pojęcia nie mieli, co mają zrobić w tej sytuacji i jak sobie poradzić z wyzwaniem, jakie przed nimi postawiono. Konie zamknięte w boksach chyba bardziej się w tym wszystkim odnajdywały. Jeden z nich, łaciaty jak krowa, rżał głośno i uderzał właśnie kopytami w drzwi boksu domagając się... czegoś tam. Znasz się na koniach? Jeśli tak, to można się było domyślić, że młody rumak był najzwyczajniej w świecie sfrustowany i chciał też się tutaj posiłować! A nie, że lama można a jemu to nie, nie wolno jemu. Taka właśnie, panie Bożu, sprawiedliwość na tym świecie była. Jedni dostają - innym pozostaje patrzeć z zazdrością.
Czy ChouChou rozumiała, co się do niej mówi? No, chyba nie bardzo. Ty do niej - "stój!", ona na to "do przodu!". Właściwie to nie rozumiałyście się wzajemnie. Dwa obce języki, brak możliwości porozumienia na jednej płaszczyźnie i oto katastrofa gotowa. A siły miałaaa..! Aż podziwiać! Człeka mogła wręcz złapać myśl, że skoro to tak zasuwa i ma tyle uporu, to czemu tego od razu w zaprząg nie wziąć! Albo przynajmniej w orke. Na pewno by się sprawdziła do orania pola. O ile to futerko nie brudziłoby się za szybko. Matko bosko, ale czyszczenia przy tym musiało być jak się taka ufajdała... Teraz, na szczęście, była tylko odrobinkę zakurzona.
- C-chłopca? Żadnego, panienko! Nikt się tu... nie... kręcił! - Mężczyzna zatkał się na moment, kiedy lama pociągnęła mocniej, a potem poleciał do przodu, kiedy nagle przestała napierać w przód i cofnęła o krok, wznosząc swój łeb, wyginając go tak, że aż nadstawiało się ucha, oczekując dźwięku pękanego kręgosłupa... ale nie. Nic takiego nie miało miejsca i kiedy ten łeb opuściła to miała się świetnie. Ewidentnie zwierzę było już wykończone. Tak samo jak dwójka mężczyzn, która się z nim szarpała i nie mogła sobie z nim poradzić. Bo przede wszystkim nie wiedziała, jak mają sobie poradzić. - To... to jakoś... no niedawno całkiem! Po sjeście jakoś! - A raczej przy sjeście się jeszcze ganiali... ale, ach! Z powątpieniem jeden z nich spojrzał na zwierzę, które się uspokoiło, wykończone. Dać mu wody? No tak, pewnie. Tylko jak wcześniej wierzgała jak szalona to do niej się nawet zbliżyć nie można było. A teraz? No patrzcie! Prawie potulna owieczka! Zanim jednak dobrze ten bardziej wygadany polecił drugiemy towarzyszowi, co by iść po tę wodę, można było usłyszeć krzyk drugiego z rodzeństwa Maji.
Cokolwiek przejęta kobieta z kulką na rękach w postaci dziecka chciała powiedzieć i cokolwiek już robiła, gdy zbliżała się do płotu, pozostało tajemnicą, bo skupiłeś się na rzeczy o wiele ważniejszej - bezpieczeństwie twojej siostry. Poważna sprawa. Zwłaszcza z wizją lamy! To mógł być przecież kryptonim bardzo niebezpiecznego stworzenia... a bo to mało było opowieści o możnych na pustyni, co sobie tygrysy sprowadzali czy inne lwy albo gepardy? No niemało! Że się ich nie widywało to już inna sprawa. Szybki bieg nie trwał długo. Słyszałeś coraz wyraźniej krzyki i toczone w stajni rozmowy, a siostrę nawet mogłeś zobaczyć już biegnąc po prostej drodze - jak siłowała się z... z... TYM!
Lamą ChouChou z kokardką między słodkimi uszkami.
Żeby było zabawniej, to lama z ciekawością uniosła łeb i tymi uszami zastrzygła, kiedy wypowiedziano jej imię.
Reszta była już formalnością. Stajenni rzeczywiście przynieśli wodę w wiadrze, narzekając, że ta cholera zjadła im całą tacę cukru dla koni. A cukier był przecież drogi. Ten na ziemi, kiedy już wygrzebał resztki piasku z języka i ust po niefortunnym upadku zapytał "więc to nie jest ludojad..?". Wyraźnie mu ulżyło. Dziwić się facetowi? Lama się uspokoiła rzeczywiście. Nawet dała się pogłaskać! A taka milusia była w dotyku, taaaka milusia! Bez problemu więc powędrowała za wami, kiedy złapaliście za sznurki, czaasem tylko stawiała opór, jakby zmieniła swoje plany i zamiary i stwierdziła, że w sumie to lepiej jej tam w stajni było niż w domciu, więc ona tooo... zawraca! Ale była już zmęczona. Więc sobie z nią poradziliście. Haruko tylko zostaną brzydkie ślady na skórze przez kilka godzin, góra dzień. Nawet nie musiała czekać, żeby do wesela się zagoiło. I takim sposobem dotarli z powrotem do domu Mei. Przyjęła ich służka, cała spocona, już bez ośmiolatka na rękach. I przestała być też uświniona. Odświeżona, w lepszym stanie, wydająca się też bardziej trzeźwa, ale nadal - spocona ze stresu - przywitała was z otwartymi ramionami i ulgą. Albo raczej - przywitała lamę z ulgą. Chłopczyk siedział sobie pod parasolek i właśnie grzebał coś zawzięcie patykiem w ziemi, ale kiedy tylko zobaczył ChouChou wstał i podbiegł do niej, żeby przytulić się do jej nogi. Lama wydawała się całkiem ukontentowana z takiego obrotu sprawy.
Służąca poprosiła was, żebyście poczekali - i zaprosiła do ogrodu, przyniosła orzeźwiającą herbatę, żebyście ugasili pragnienie. A poczekać należało, aż pani Mei wróci ze swojego zabiegu upiększającego, by mogła was odpowiednio wynagrodzić. Nie kazała na siebie bardzo długo czekać. Zjawiła się po pół godzinie, wydając z siebie nie cichszy ryk niż ta lama. Choć to akurat przynajmniej brzmiało ludzko (?) i zbliżone było do pisku szczęścia.
- Przepraszam, ja po prostu nie mogę przestać! - Rzuciła w waszym kierunku, kiedy przytuliła się do lamy i zaczęła ją obłapiać wysławiając jej piękno, wspaniałość i jakim to ona nie jest Pimpusiem. - Ależ z was poskramiacze! Brawo! Brawo! Śliczniusia robótka! To co, dzieciaczki? Zasłużyliście na pieniążki, prawda? - Odezwała się z zachwytem i kazała na siebie poczekać. A kiedy wróciła usiadał naprzeciwko, a jej służący postawił na stole cały kufer. Pieniędzy. Otworzyła go i... zaczęła wyliczać. - Raz. Dwa. Trzy. Czteery. (...) Sto dwadzieścia dwa... Oooh, ChouChou! Nie wolno brać patyczków do buzi! Nie wolno! Gdzie ja to... Ahaha! Zapomniałam! Dwa, cztery, sześć, osiem... - Przeliczanie na nowo tego, co już leżało na stole. Ale w końcu jej się udało. Dobrnęła do 250. - Momencik! Tak ładnie się spisaliście... Dam wam po równo! Bo jak to tak... Raaaz... Dwaaa...
Miłej zabawy! Życzy lama ChouChou!

Misja zakończona sukcesem!

[Akio Maji]

- Co tu się dzieje?! - wpadł do środka, rozglądając się, szukając zagrożenia. Cóż to były za wrzaski, cóż za okrzyki! Ale zaraz, moment, chwileczkę! gdzie ten potwór?! Czyżby został niecnie oszukany?! Bo w środku nie było żadnego diaboła.
W środku stała Haruko, siłując się na linę z lamą i mężczyznami. Cóż to był za komiczny obraz. Akio przez chwilę nie wiedział, czy ktoś stroi sobie z niego żarty, ale sytuacja była bardzo poważna - a przynajmniej dla mężczyzn pracujących w stajni, którzy krzyczeli coś o jakimś ludojadzie. Mina Akio wyrażała więcej niż tysiąc słów, które można było skrócić do trzech: what the fuck. Kilka dorosłych osób szarpało się z jakąś lamą i nie potrafiło ich ogarnąć. To było wręcz nieprawdopodobne i... brak słów. A pytań setki.
Ona chciał tylko do domu. Tak można było podsumować wszystko, co się stało tutaj w ciągu ostatniej godziny, czy ile tam minęło od czasu rozpoczęcia misji. Po jakimś tam cieście, jak to powiedział jeden z facetów ze stajni. Blondyn jedynie westchnął głośno, bedąc już zmęczony całą tą sytuacją. W pewnym momencie chyba nawet miał wrażenie, że śni, a sen... sen jest naprawdę, naprawdę wyjątkowo durny. Taki z różową kokardką przy uszkach.
- Rozmawiałem z sąsiadami. Na poczatku myślałem, że wszyscy robią ze mnie idiotę, łącznie z karczmarzem. Ale idiotką to jest ta matka. Bo tak, ChouChou to syn. Taki rodzony, z łona. Ale ona też nazwała tak lamę. LAMĘ. - w tym momencie można było usłyszeć głośny plask dłoni uderzającej o czoło chłopaka. No co by tu dużo mówić - Akio załamał się niekompetencją matki. - I w dodatku nazywa ją swoim synkiem. Bogowie, miejcie nas w opiece... - westchnął głęboko chłopak, opierając się o ścianę i biorąc kilka głębokich oddechów. - Ale zaraz... chcesz powiedzieć, że TO COŚ wydawało takie dźwięki!? - ostentacyjnie wskazał palcem na ChouChou, powątpiewając w to, czy taka puchata słodkość mogła brzmieć jak demon z czeluści piekieł. Na całe szczęście opuścili już teren stajni, także chłopstwo przestało bać się o zjedzony cukier dla koni, albo inne przypadkowe przywołanie belzebuba. Belzebub czekał na nich za rogiem.
Albo raczej to oni czekali na belzebuba - bowiem jak się okazało, pani Mei była na zabiegu upiększającym. Przyjęła ich służka, która poinformowała rodzeństwo o tym fakcie i poprosiła o poczekanie. W towarzystwie ChouChou. Jednego i drugiego, jakby nie patrzeć. Akio tylko spojrzał na swoją sisotrą z niedowierzaniem na twarzy.
W końcu pani na włościach wróciła do nich, choć Maji nie zauważył żadnej różnicy między tą panią Mai, a tamtą. Dalej wyglądała tak samo... niekorzystnie.
- Tak. - odpowiedział krótko blondyn na pytanie o to, czy zasługują na nagrodę. Zdecydowanie. Dbanie o swoje zdrowie psychiczne nie należało do najtańszych przyjemności w Atsui. A jakoś chyba trzeba było się znieczulić po tym wszystkim. I Akio bynajmniej nie zamierzał się poddać po tym, jak Mei rąbnęła się po tych stu dwudziestu Ryo. Cierpliwie czekał, aż dostanie nagrodę. Dopiero potem, po wszystkim, miał zamiar odejść razem z siostrą.
- O bogowie, mam dosyć tego dnia. Nie wiem jak Ty, ale ja zamierzam wrócić do domu i iść spać. Mózg mi płonie. - a to dopiero południe.

[Haruko]

Co oni tak z tą sjestą… Co to w ogóle jest, sjesta. Jakaś nowomowa możnych chyba, którzy mieli za dużo czasu i wymyślali jakieś głupoty. Chodziło chyba o jakieś spanie, bo jak pani Mei tuptała (bardzo głośno, aż się cały świat trząsł) do karczmy, to później opowiadała o jakimś drzemaniu, czy coś tam – Haruko nie była do końca pewna, bo była wtedy oniemiała w (negatywnego) wrażenia. Tak czy siak… Nie było to aż tak istotne. Lama (?) została pociągnięta i nie miała wyjścia – musiała iść, czy jej się to podobało czy nie.
- Aha… Więc jednak mi się nic nie pomyliło. Ale miałam rację, że to imię dla zwierzaka, a nie dla dziecka – w końcu… najpierw skojarzyło jej się z psem, albo kotem. Ale żeby nazwać tak i dziecko, i zwierzę? Jak bardzo trzeba było mieć nie po kolei we łbie? Sądząc po pani Mei – bardzo. - No… Bardzo niezadowolona była, że ją linami trzymają. Wyrwać się próbowała. Patrz, co mi zrobiła – i Haruko nawet pokazała bratu swoją dłoń, a jej wnętrze – zaczerwienione i lekko obdarte przez linę. - Oni myśleli, że to ludojad. A to tylko ta… Lama, tak? Zobacz, jaką ma uroczą kokardkę! – uroczą… Taaa. No, ale Haruko się podobała. Kolor różowego bardzo dobrze pasował do bieli puchatej owie… no, lamy. Troszkę ubrudzonej, ale nadal białej i mięciutkiej.
W końcu trafili na posesję właścicielki lamy i totalnego braku gustu, poczekali, popili herbatkę, Haruko w tym czasie zdążyła pomyśleć o życiu i śmierci… A potem się zjawiła. Zupełnie bez różnicy od momentu, kiedy zobaczyli ją pierwszy raz – bo wyglądała dokładnie tak samo. Przynajmniej zachowała się porządnie i od razu (po koniecznych czułościach) zabrała się za wyliczenie im należności za pracę. A była to praca w trudnych warunkach, bo nikt nie raczył dokładnie sprecyzować powodu poszukiwań. Dla niej było oczywiste, że szukają dziecka, a nie zwierzę – jakby od początku wiedzieli CO szukają, to poszłoby trzy razy szybciej i nikt nie robiłyby z nich debili. Haruko nie lubiła, kiedy robiło się z niej idiotkę… A najgorsze w tym było to, że Mei zdrabniała… prawie wszystko! Prywatna opinia czarnowłosej Maji była taka, że za słowo “pieniążki” powinno się ludzi zamykać w ciemnym lochu, albo przynajmniej wybatożyć dla przykładu na placyku. Pieniążki wywoływały w niej skręt kiszek, dreszcze i chęć zwymiotowania. Na szczęście jednak obyło się bez tego…
I z cięższymi sakiewkami w końcu mogli się oddalić w swoją stronę.
- Muszę się przejść. I trochę pomyśleć. Mam dość ludzi na dzisiaj – odpowiedziała po prostu i prędzej czy później rozdzieliła się z bratem.
Haruko była trochę jak kot. Zawsze kroczyła swoimi ścieżkami.

[zt]