Nieużywany plac

[Shins]

Misja rangi D dla Shinsa
"Wybuchowa robota"
Postęp: 6/15

Niespodziewanie chyba nawet dla samego siebie rozmówca Shinsa opowiedział mu o Górze Kankaku i rzekomo znajdującym się pod działką szefa tego mężczyzny tunelu prowadzącym do jakiegoś grobowca czy innego wychodka. W każdym razie gdzieśtprowadzącym. Shins nie do końca rozumiał w czym problem - w końcu wykopanie tunelu to tylko kwestia czasu. Chyba,tżetczas jest kluczowy. Bo na przykład prawdziwy właściciel wraca już w piątek. Albo leży związany w piwnicy, a sąsiedzi już zaczęli się o niego dopytywać.

W każdym razie sytuacja przedstawiała się ciekawie - co też było powodem, dla którego szefa grupy kopaczy zastraszano niby dłużnika jakiejś mafii. Trzeba to zbadać, być może okaże się to całkiem ciekawe. "O tej całej górze nie słyszałem, aletmożliwe, że mogę Ci pomóc. Tylko powiedz na czym dokładnie polega problem, bo gdyby to była kwestia samego kopania to chyba wystarczyłoby nająć kilku dodatkowych ludzi? - zapytał rozmówcę chłopak. Po czym dodał - "I w ogóle to pokaż mitmiejsce, w którym tunel ma powstać".

Ciekawe, czy będzie okazja do zastosowania nowych sztuczek? A może to jednak stare, sprawdzone metody bazujące na wybuchowej glinie okażą się kluczowe? Kto to wie?

Następny post: Góra Kankaku

  Ukryty tekst

[Kakita Asagi]

Misja rangi D dla Shinsa
"Wybuchowa robota"
Postęp: 7/15





Czy właściciel terenu istotnie powracał w piątek, lub też znajdował się wbrew swojej woli w jakimś ciemnym pomieszczeniu o chlebie i wodzie (a może i nawet nie)? Raczej wątpliwe, chociaż należy otwarcie przyznać, że jest to ciekawy pomysł... Rzeczywistość jednak była nieco inne, zwyczajnie terminy goniły, a robota nie szła - co mogło to w zasadzie oznaczać? Cóż, to już zależy od tego, co się miało w umowie, ewentualnie na co się przepuściło fundusze przeznaczone na usprawnienie prac, albo... no możliwości było całkiem sporo, a w chwili obecnej pewne było jedno - ten gość się tym zdecydowanie stresował.
- Jakby to była kwestia pracowników, to bym to rozwiązał... - odparł Aki z miną "mów mi dalej, kapitanie oczywistość", o czym słysząc dalszą część wypowiedzi młodego shinobi, uniósł brew ze dziwienia - co w zasadzie ten koleś chciał? To był jakiś test, Miyagi chciał go sprawdzić? W ogóle, co ten młodzian tutaj robił, dlaczego się tak powił znikąd i w zasadzie, skąd ta nagła chęć pomocy?
- Momencik, powoli... - odparł Aki cofając się o dwa kroki, po czym kontynuował - Przede wszystkim, dlaczego miałbyś mi pomagać? Co z tego będziesz miał i kim jesteś? Bo rozumiem że jesteś ninja... No tak. Szukasz możliwości dodatkowego zarobku? - wydedukował pan "inżynier", po czym w zasadzie z braku lepszych rozwiązań dodał.
- Nazywam się Aki Shirou. Jeśli jesteś zainteresowany tą robotą, to w zasadzie zapraszam za mną. Ale ostrzegam, za wiele zaoferować nie mogę, z resztą, wątpię byś mógł pomóc, mówię, tamta skała jest niezwykle twarda... - po czym zaczął oddalać się w kierunku wyjścia z osady, jeśli Shins za nim podąży, to czego go podróż w kierunku Pustyni...

Przechadzka przez masę piachu, nad którą zapada zmierzch nie jest sympatyczne - cienie wydm stają się coraz dłuższe i groźniejsze, a wszelakie zwierzęta które do tej pory kryły się przed palącym słońcem wychodzą z ukrycia. Skorpiony, solfugi, jadowite pająki i wszelkie gryzonie - całość paskudztwa pojawia się gdy ciemność obejmuje we władanie nieskończone morze piasku, a i zimno na skórze się robi...
Aki kroczył pewnie przed siebie, zawiązując na głowie swój turban, szczelnie kryjąc twarz przed niesionym przez wiatr piachem. Czy młodemu shinobi szło równie dobrze, to generalnie wie tylko on. Powiedzmy, że celem uniknięcia spotkania z krzątającym się tu i ówdzie robactwem należało uważnie stawiać stopy, najlepiej krocząc krok w krok za Aki'm.
Co do samego spaceru, trwał on dość długo, trudno powiedzieć, czy monotonia krajobrazu potęgowała odczucie ciągnącego się czasu, czy może przeciwnie, brak dodatkowego oświetlenia i naturalnych przeszkód pozwalające podziwiać niebo umilały drogę. Pewne jest jedno - po jakimś czasie podróżujący dostrzegli ogromny szczyt górujący nad pustynią, a u jego podnóża składające się z pięciu namiotów obozowisko, po środku którego znajdowało się ognisko i siedziało około 20 ludzi, a w prowizorycznej nagrodzie spały trzy wielbłądy. Mężczyźni śmiali i się dokazywali pijąc alkohol i zagryzając strawę, w oddali znajdowała się masa kamieni, najpewniej wydobytego gruzu i porozrzucane narzędzia, w większości mocno uszkodzonych...
PRZECHODZIMY TUTAJ

P

[Makuto]

Słońce powoli chowało się za horyzontem, chcąc w końcu dać wytchnienie wszystkim, którzy przetrwali w jego blasku — a szczególnie tym, którzy Samotnych Wydm. Miejsca niegościnnego, jednocześnie żywego i martwego, w którym możesz polegać tylko na sobie. Człowieku. Nie na bogach. Nie na innych. Tylko na sobie. Gdy cień zaczął powoli już spowijać ziemię, jeden chłopiec wciąż pozostawał w miejscu, jakby wyrwanym z rzeczywistości, otoczony opuszczonymi budowlami i wciąż słyszący głosy ludzi dwie ulice dalej — którzy korzystali z tej krótkiej chwili, gdy temperatura stała się w końcu optymalna.
Makuto siedzący tuż przy jednym z opuszczonych budynków, jedynie śledził wzrokiem nieliczne chmury, które pokonywały niezliczone odległości na niebie, mknęły przed siebie, nie zważając na nic. Były godne podziwu. Czasami chłopak się zastanawiał jednego, co jeśli chmury to są dusze zmarłych ludzi? Była to bajka, którą mu kiedyś opowiedzieli rodzice, jednak taka, która miała w sobie zachęcające, pozytywne przesłanie. Jak człowiek mógł opłakiwać zmarłych, jeśli stawaliby się tak pięknymi chmurami...? A jednak to robił, w tym opuszczonym przez bogów miejscu, w którym mógł, robić co chce, a przede wszystkim być sobą... Z dala od treningów i zadań. Ale czy mógł tak robić wiecznie? Niestety nie. Chcąc czy nie zaraz musiał się zbierać, jednak jeszcze tylko chwila...

[Minami]

Skarby pustyni [ D ]
1 / 15
Sakata Makuto Dusze zmarłych powoli przesuwały się na tle nieba, a wiatr spokojnie przelatywał przez bezkresne połacie pustyni. Mieszkańcy powoli mogli odczuć zmieniającą się porę roku, choć wciąż wysokie temperatury dominowały na terenach Sabishi. Teraz jednak dało się wyjść nawet w samo południe i nie dostać udaru słonecznego, o który było nie trudno kilkanaście tygodni temu. Czas ten postanowił wykorzystać młody lalkarz, który jednak nie miał zbyt wiele czasu na przemyślenia czy opłakiwana straconych sobie osób.

Siedząc i podpierając ścianę nieużywanego od lat budynku, do jego uszu zaczął powoli docierać szelest przesypywanego piasku, który z każdą sekundą robił się coraz głośniejszy. Po chwili, zza piaskowej wydmy, w kierunku Makuto wybiegła hiena z wywalonym na wierzch jęzorem. Znajdowała się na oko 12 metrów od naszego bohatera, lecz jak wiadomo, ciężko w takiej sytuacji dobrze wymierzyć odległość. Z pozoru wydawała się na wychudzoną, pewnie łapie się pierwszej lepszej żywej istoty, jaką w ogóle zobaczyła i wyczuła na tym nieuczęszczanym skrawku pustyni. Czasu nie było zbyt wiele, bo hiena nie odpuszczała i wręcz przyśpieszyła, aby tylko ofiara nie była w stanie się uchronić. To musiała być wielka desperacja, aby takie stworzenie zapuściło się w tereny tak bliskie ludziom. Desperacja lub głupota, choć w przypadku zwierząt to raczej zwykły instynkt.

[Makuto]

- K-Kto tam...? - z ust chłopaka wydobyło się pytanie, w odpowiedzi na szelest przesypywanego piasku. Mimowolnie za dźwiękiem skierowały się oczy, które nieco się rozszerzyły w momencie, gdy zobaczyły, z czym mają do czynienia. Właśnie w jego kierunku biegła wygłodniała hiena, w reakcji na to młody lalkarz, aż gwałtownie podskoczył, w pierwszej kolejności myśląc nad ucieczką. Oczy Makuto panicznie szukały kogokolwiek, kto mógłby pomóc, kogokolwiek... Postanowił jednak zadziałać w swojej samoobronie... Z końcówek jego palców momentalnie wyszły nici chakry, które podłączyły się do plecaka leżącego tuż obok. Cała jego nadzieja była w tej jednej kukle... Shiriaru... Nie była jego, nawet nie wiedział, czy potrafiłby samemu stworzyć marionetkę. Jednak wierzył, że ta broń i tarcza, którą jest to narzędzie, go ochronią przez zagryzieniem. Nie posiadał przy sobie żadnej innej broni, czemu nie pomyślał o czymś takim?!
- Pomocy! - wydarł swoje nieprzyzwyczajone do krzyków gardło, chcąc mimo wszystko kogokolwiek sprowadzić, nawet nie zaatakować hienę, ale przynajmniej dowiedzieć się czemu tutaj jest... Cokolwiek z nią zrobić!

Nazwa Kukły

Shiriaru

Ranga

D

Klasa

Ultra Lekka

Cena

500 Ryo

Materiały

Tkanina, drewno

Wygląd Kukła wygląda jak zamaskowany człowiek (wzór maski dowolny) wysokości 180cm. Proporcje ciała odpowiadają prawdziwemu człowiekowi. Odziany w prostą szatę z kapturem i wysokim kołnierzem, z rękawami całkowicie zakrywającymi ręce. Dolna część ciała to proste spodnie z materiału. Spod ubrania nie widać najmniejszego skrawka ciała. Sama kukła jest po prostu ludzkim manekinem pozbawionym jakiejkolwiek estetyki, skóry, sztucznych oczu, włosów, itd.

Mechanizmy

• 9 stawów kulistych (kolana, łokcie, nadgarstki, ramiona. szyja).
• 2 ostrza długości 30cm, obusieczne, wysuwane z wewnętrznej części dłoni kukły.
• 2 ostrza długości 30cm, obusieczne, wysuwane ze spodu nóg kukły.
• Miotacz senbon w głowie (w masce pojawia się otwór).
• Magazynek mały (w głowie), 25 punktów objętości, połączony z miotaczem senbon.
• Możliwe jest odłączenie każdej kończyny kukły od korpusu i sterowanie nimi osobno (przynajmniej jedna nić na kończynę, głowa też odczepiana).

Uwaga

Kukła dostępna wyłącznie na terenie Sabishi dla członków Rodu Ayatsuri

[Minami]

Skarby pustyni [ D ]
3 / 15
Sakata Makuto Linki z chakry podpięły się do kukiełki znajdującej się wewnątrz plecaka. Ta całkiem pokaźnych gabarytów marionetka, z pewnością zablokowałaby uderzenie nadciągającego stworzenia. Zresztą to była jedyna możliwa obrona, jaka przyszła teraz młodzikowi do głowy. Shiriaru posłusznie stanął na drodze między Makuto i hieną i już po chwili niebieskowłosy mógł poczuć jak głowa ssaka uderza o drewniany tułów marionetki, a ta, mimowolnie przesunęła się do tyłu na swojego właściciela. To jednak byłoby wszystko z tego całego ataku, ponieważ hiena nie zamierzała rozszarpać chłopaka na strzępy, a jedynie wydawała dziwne odgłosy trzęsąc się delikatnie na ziemi. Sam atak też nie był specjalnie mocny, dlatego chłopak, jeżeli przezwyciężył już swój lęk przed żądnym mięsa potworem, mógł zobaczyć jak kilka centymetrów od jego stóp hiena wesoło podskakuje, a raczej jak telepie się jej głowa i jedna z przednich nóg. Jeszcze żyła, ale raczej była to tylko wegetacja, bo z okolicy szyi wystawał dość pokaźnej wielkości bełt, który najwyraźniej był przyczyną tego dziwnego zachowania hieny. Teraz wystarczyłoby już tylko ją dobić, lecz czy Makuto odnajdzie w sobie tyle siły, a może po prostu odejdzie gdzieś dalej nie zauważając problemu?

Choć istnieje też opcja, że kompletnie zapomniał o hienie, a jego problemem stał się bełt, którego wcześniej nie widział w okolicach głowy hieny. Raczej broń sama nie pojawia się w ciałach zwierząt, więc musiała to być czyjaś sprawka. Na odpowiedź jednak nie trzeba było długo czekać, bo zza jednego z budynków, oddalonego o kilka metrów od Makuto, wyszedł po chwili białowłosy mężczyzna z kuszą opartą o prawe ramię. Przy prawej stronie pasa znajdował się kołczan z kilkunastoma bełtami w środku, a wokół niego rozmieszczone były zwoje o różnorakim kolorze i niewielka torba o brunatnym, pasującym do płaszcza kolorze. Widząc Makuto uśmiechnął się do niego serdecznie pokazując swoje śnieżnobiałe zębiska. – Bach! – Wystawił kuszę w kierunku chłopaka i szybkim ruchem naciągnął cięciwę, którą równie błyskawicznie puścił. Na szczęście żaden bełt nie znajdował się w mechanizmie, a sam mężczyzna raczej chciał się tylko zabawić kosztem młodzieńca. – Co to za hieny tutaj przyprowadzasz? Jak masz się z nimi bawić, to raczej na pustynie idź, one chętnie się z tobą pobawią, hehe. – Ruszył wolnym krokiem w kierunku chłopaka i hieny, i o ile niebieskowłosy go nie zaatakował, to jedną wolną ręką złapał bełt, i przytrzymując nogą ciało hieny, wyrwał go ze swojej ofiary, która powoli zaczęła się wykrwawiać, lecz do śmierci jeszcze nie tak blisko, niestety. – Niezbyt mi to wyszło, co? Lepiej do domu wracaj dziewczyno, a nie się szwędasz niepotrzebnie po pustkowiu. Tutaj jest walka o przetrwanie!

[Makuto]

Chłopak nieco się cofnął, gdy tylko zauważył, że kukiełka przesunęła się pod wpływem uderzenia do tyłu, choć uspokoił się w momencie, gdy się okazała, że ta nie ma zamiaru przewrócić się na swojego właściciela, a pies nie kontynuował ataku. Nieśmiele spojrzał zza marionetki, by z zaskoczeniem zmieszanym z obrzydzeniem i przerażeniem, zauważyć, że to, czego przed chwilą się bał — samo zasługuje obecnie na współczucie i empatię. Z dużą niechęcią ruszył palcem, by Shiriaru zrobił to, co potrzeba... Z jego dłoni wysunęło się ostrze, które po chwili dosięgło dogorywające zwierzę.
- Lepsze to niż dalsze cierpienie... - mruknął do siebie, już opanowując swoje nerwy... Spoglądając już na martwą hienę, a szczególnie na bełt. Sam się na pewno nie wbił, to jest pewne i oczywiste. Tylko kto to zrobił...? Odpowiedź przyszła sama, zanim umysł chłopaka zaczął poddawać to wydarzenie dogłębnej analizie. Zza jednego budynków wyszedł białowłosy mężczyzna, którego można było uznać za przyczynę stanu zwierzęcia, dzięki ekwipunkowi, który nosił. A ruch ze strony nieznajomego mało nie spowodował zawału u młodego kuglarza, niemalże biały jak ściana po wycelowaniu i wystrzeleniu z kuszy w Jego kierunku, na szczęście nie było pocisku...
- Sama przyszła... I nie jestem dziewczyną... - mruknął słabo w odpowiedzi, nieco odwracając wzrok. Po chwili jednak ponownie spojrzał na mężczyznę. - Jaka walka o przetrwanie? To tylko hiena.

[Minami]

Skarby pustyni [ D ]
5 / 15
Sakata Makuto Schował wyciągnięty przed chwilą bełt do zawieszonego kołczanu i spojrzał z zaciekawieniem na Makuto. Nie baba? No może i nie baba, jak spojrzy się bardziej z bliska. – No może i nie jesteś, ale z odwagą to u Ciebie całkiem średnio, co nie? Ale udało Ci się! – Krzyknął co sił widząc martwą już hienę, która niestety zdążyła się nieco wykrwawić i poplamić nie tylko siebie, ale i ziemie blisko niej. – Trochę z tym zwlekałeś, ale widzę, że do czegoś się jednak nadajesz, synku. – Ostatnie słowo zaakcentował jakby z przekąsem, ale widać było, że raczej nie zamierza robić Makuto więcej problemów na tym tle i jest raczej dość pozytywnie nastawiony do jego wyglądu. Wyciągnął następnie wolną rękę i delikatnie poczochrał niebieskie włosy chłopaka. Czy tego chciał czy nie, raczej ciężko byłoby się przeciwstawić temu o prawie 30 centrymetrów wyższemu i lepiej zbudowanemu mężczyźnie. Choć zawsze pozostaje ukryty atak marionetką!

– Hiena też walczy o przetrwanie. Ty albo ona! W tym starciu wygrałeś Ty, ale przecież nie zawsze musi tak być. Ten, kto raz jest drapieżcą może stać się ofiarą, no ale z tej hieny już chyba nic nie będzie. – Sprawnym ruchem schował kuszę do pokrowca zawieszonego na plecach i przykucnął bliżej zabitego stworzenia. – Skóra licha, poplamiona i do tego widać, że zwierzę jest stare. Słaby zysk, a nam przecież zależy na nim, prawda? Hehe – Zaśmiał się cicho, a następnie chwycił hienę w okolicach głowy i rzucił na pustą przestrzeń. Tylko... zaraz, o jakie my mu chodziło? – Sępy się ja już zajmą. Skoro jesteś taki chętny do ich zabijania i nie traktujesz tego jak niebezpieczeństwo, to co powiesz na zostanie żywą ... pomocą? – Zawahał się przez chwilę, ale w końcu odnalazł odpowiednie słowo. Może nie do końca o to mu chodziło? – Zajmuję się skórowaniem zwierząt. Nie ma ich tutaj zbyt wiele, więc każda skóra jest na wagę złota. Idziesz ze mną?

[Yoshimitsu]

  Ukryty tekst

[Gundan]

Idąc za Yoshim dotarłem do pewnego miejsca, które zdecydowanie nie należało do specjalnie używanych. Innymi słowy idealne miejsce na trening ponieważ jak coś się zniszczy nikt nie będzie miał jakoś specjalnie tego za złe. Poza tym nie było tu niepotrzebnych gapiów, no za wyjątkiem mnie.
Przygladałem się temu co robił pazur tak by przy okazji nie przeszkadzać mu w jego treningu i dopiero gdy ten miał chwilę przerwy postanowiłem zbliżyć się żeby nie musieć krzyczeć.
- Szefie, co byś powiedział abyśmy urządzili sobie mały sparing o którym wspominałeś wcześniej? Chciałbym poprawić swoje Taijustsu, żeby nie polegać tylko na technikach wymagających chakry, a wydaje mi się że byłbyś najlepszym nauczycielem w tej kwestii Yoshimitsu'san. - zapytałem pełen zapału do walki z białowłosym, a może to nie zapał tylko panującą tu pogoda? W każdym razie widząc co robi kapitan drużyny i wspominając misję na której musiałem polegać na moich unikalnych zdolnościach przez które zaatakowałem towarzysza stwierdziłem, że Taijustsu to będzie najlepszy pomysł na trening.

[Yoshimitsu]

Yoshimitsu starał się dawać z siebie maksimum w celu rozwinięcia swoich umiejętności, a Juugo który wybrał wędrówkę z Nim obserwował dokładnie jego ruchy. Trening był odrobinę wyczerpujący fizycznie więc kiedy Pazur postanowił odpocząć, Gundan zabrał głos. Mały sparing wydawał się niezłym pomysłem zważywszy, że białowłosy miał stanąć w szranki z różnymi przeciwnikami. -Zgadzam się, nie wiem czy poprawisz dzięki temu taijutsu ale zawsze spokojniej będziesz podchodził do następnych potyczek. Powiedział i machnął lekko ręką.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Yoshimitsu]

  Ukryty tekst

[Yoshimitsu]

  Ukryty tekst

[Yoshimitsu]

  Ukryty tekst

[Yoshimitsu]

  Ukryty tekst