Leśna droga

[Toshiro]

Nastała pora popołudniowa. Słońce oświetlało drogę pojedynczym płatkom śniegu spadającym z nieba na ubite już w większości śnieżne zaspy. W końcu już jakiś czas była zima, więc nic dziwnego, że i tutaj było pełno śniegu. Toshiro miał na sobie czarny płaszcz z racji na panującą temperaturę. Oczywiście szedł z nałożonym na głowę kapturem, chyba z przyzwyczajenia, ponieważ aż tak źle nie było. Chodź z reguły nie chciał się wyróżniać za bardzo, to musiał na prawdę rzucać się w oczy pośród wszechobecnej bieli, która pokrywała już chyba dosłownie wszystko. Brunet dotarł w końcu do leśnej drogi, która prowadziła do osady Kosekich. Wracał własnie z jednej ze swoich podróży. Co prawda nie zaszedł daleko, ponieważ ród Hyuga i Yamanaka byli w stanie wojny, więc wszelkie granice był zamknięte, ale zrobił sobie małą rundkę po Daishi. Niestety nic nie przyniosło mu zajęcia, być może akurat nikt nie potrzebował usług shinobi? Nie było jednak tego złego, co by na dobre nie wyszło. Teraz jednak wiedział, że będzie musiał wrócić do wioski, aby znów oddać się treningowi wraz z Masaru, który zapewne wyczekiwał jego powrotu. Nie było go kilka dni, więc był też ciekaw co u niego słychać. Miał nadzieję, że i tym razem uda mu się zaskoczyć swojego mistrza poznanymi iluzjami. W końcu jak na razie parał się głównie tą sztuką, w niej też czuł się najlepiej.Tak rozmyślając Nishiyama szedł sobie środkiem ośnieżonej leśnej drogi obserwując jak drzewa kołyszą się na wietrze i dodatkowo uginają pod naporem śniegu, który co jakiś czas zsypywał się z niektórych gałązek.

[Asaka]

Misja C
Toshiro
1/30

Gdyby tak spojrzeć na to, co działo się na południu oraz południowym wschodzie możnaby stwierdzić, że Daishi to nadzwyczaj spokojna prowincja. Drzewa już dawno straciły wszystkie liście, których nawet nie było widać na ziemi, skoro przykryła je gruba warstwa puchatego, śnieżnobiałego śniegu. Mało tego – większość zwierząt, które można było spotkać od wiosny do jesieni, skryła się w swoich norkach czy jaskiniach zapadając w zimowy sen, skoro już nazbierały zapasów. Tyle, że nadal nie tak trudno można było natknąć się na sarny, jelenie, czy wilki. Albo wielkie dziki. Albo niedźwiedzie, którym coś się mocno pomieszało. Nie, mój miły panie, Daishi nie było spokojną prowincją. Tutaj zawsze trzeba było się mieć na baczności.
Było zimno, a choć popołudniowe słońce przedzierało się przez łyse gałęzie, padało na dróżkę, którą stąpał Toshiro, to bardziej oślepiało niż grzało. Jedyną pociechą w tym wszystkim było to, że wiatr przynajmniej przestał dąć i nie przerzucał już śniegu z lewa na prawo i z prawa na lewo, tworząc przy tym kolejne zdradliwe zaspy, w których obuta noga mogła zapaść się aż po udo. Dodać do tego jeszcze nierówny, górzysty teren, ukryte pod śniegiem kamyczki, kamulce i głazy i… nieszczęście gotowe. A ten lód sprytnie przykryty warstewką śniegu? Trzeba było stawiać stopy bardzo uważnie, by za chwilę nie wyrżnąć i nie obić sobie boleśnie tyłka.
Robota się nie znalazła. Kilka…naście, a może i więcej dni spędzonych na samotnej wędrówce po znajomych zakamarkach prowincji i nic. Zupełnie nic. Sakiewka miast robić się cięższa – traciła na wadze, mięśnie stygły. A nuda jak była, tak rosła wprost proporcjonalnie do rozdrażnienia. Czy to możliwe, że nikt, absolutnie nikt nie potrzebował usług shinobi? Aż nie chciało się wierzyć i może to po prostu Toshiro nie szukał tej roboty zbyt skrupulatnie? A może… Może to nie on miał znaleźć pracę, a ona miała znaleźć jego? Przecież często tak właśnie było; przestajesz szukać, zapominać i tu nagle znajduje się dokładnie to, co było potrzebne jeszcze tydzień temu. Los lubiła się zabawić ludzkim życiem i było to czasami jak głaz rzucony na taflę jeziora. Rozprysk zimnej wody potrafił otrzeźwić niejednego zamyślonego.
Takim rozpryskiem, kubełkiem zimnej wody na lodowatym powietrzu, które wzbijało parę z oddechu przy każdym wypuszczeniu powietrza przez nos był dźwięk, który dobiegał z oddali. Z początku Nishiyama mógł to całkiem przeoczyć, jednak po chwili, z każdym krokiem stawianym na leśnej ścieżce, było to wyraźniejsze.
Dźwiękiem był głos. Damski głos dokładniej, niosący się jakby sprzed drogi, którą zmierzał czarnooki, a ta miarowo pięła się w górę, po dość łagodnym, obrośniętym drzewami i sosnami.
- Akio!... Akio! – chwila przerwy i znowu.

[Toshiro]

Krajobraz, który malował się wokół zdawał się powoli zastygać. Oznaczało to, że wiatr słabł z każdą chwilą. Było to dobrą wiadomością, ponieważ w trakcie mrozów był on chyba najbardziej drażniącym elementem pogody. Śnieg, który opadł już na ziemię w końcu mógł chwilę odpocząć i przywrzeć do powierzchni, na której się znalazł tworząc kolejne zaspy śniegu. Były one tutaj dość problematyczne, szczególnie, że droga nie była w żaden sposób odśnieżana. Przy tak górzystym terenie tak na prawdę nie było wiadomo kiedy stąpnie się na coś nie równego. Kontuzja prawie gwarantowana, no chyba, że jesteś shinobi albo masz farta. Co prawda nie dało się słyszeć ćwierkania ptaków, które często bywają w takich miejscach, jednak gdzieniegdzie były jeszcze oznaki tej zimowej części fauny. Czasem jakaś wiewiórka. Gdzieś w oddali przebiegła jakaś sarna. Choć wydawało się, że jest sam na tym pustkowiu, to zwierzęta nie dawały mu radochy z bycia samym ze sobą co jakiś czas przypominając o swojej egzystencji. Choć mimo wszystko daleko im było do ludzi i ich marudzeń, roszczeń i zawiści. Oj daleko. Zawsze go dziwiło, że to ludzie są na szczycie łańcucha pokarmowego oraz obdarzeni największą inteligencją nie są w stanie poradzić sobie z własnymi problemami. Ewidentnie coś tutaj nie pasowało.
Słońce niestety nie grzało, za to dawało się we znaki jedynie oślepiając. Toshiro był przyzwyczajony do panujących tutaj zim, więc tak na prawdę nic sobie nie robił z tego jak to wszystko wyglądało. Aczkolwiek nie pogardziłby gdyby przyszło mu się w końcu trochę poruszać. Niestety nie zanosiło się na to, a przynajmniej na razie. Nie wiedział czy zależało to od niego, czy po prostu tym razem nie działo się nic ciekawego, bo większość ludzi była skupiona na konflikcie, który tak na prawdę dział się pod ich granicami.
Wiadomym było, że jak nie znajdzie jakiejś pracy, to w końcu przydzielą mu ją w domu. Ród Kosekich zawsze miał coś do roboty, co wymagało więcej lub mniej doświadczenia bojowego. Jak na razie brunet należał do tej drugiej grupy. Nie był z tego zbyt dumny, jednak jeśli w grę wchodziło coś innego niż zapewnianie bezpieczeństwa normalnym mieszkańcom, to czuł, że nie jest to coś dla niego. Strasznie nie lubił się bawić w politykę, a zapewne musiałby to zrobić, aby wspiąć się wyżej w hierarchii. Jak na razie jednak nie było mu nigdzie śpieszno, ponieważ było mu po prostu dobrze z tym co teraz robi.
Nagle pośród ciszy rozległ się jakiś głośniejszy dźwięk. Z początku czarnooki w swoim zamyśleniu zupełnie go zignorował. Jednak za drugim razem od razu się ocknął będąc gotowy choćby na nadejście całej armii. Skarcił się w myślach za to, że za pierwszym razem tego nie usłyszał. Gdyby od tego zależało jego życie - już byłby martwy. Na szczęście jednak tak nie było i po krótkiej chwili mógł wyraźniej usłyszeć krzyki. Był to głos kobiety nawołujący kogoś po imieniu. Czyżby kolejna zguba? Ktoś zostawił dziecko, albo poszło się bawić i nagle zniknęło? Miał nadzieję, że to nie tego typu nawoływanie. Miał złe zdanie o ludziach, którzy byli nieodpowiedzialni i sceptycznie do nich podchodził kiedy potrzebowali od niego pomocy. Nishiyama łudził się jeszcze przez chwilę, że zaraz nawoływania ucichną i będzie mógł iść w swoją stronę. Na nieszczęście(albo właśnie szczęście?) dla niego - nie ustały. Zdecydował się więc zbadać sprawę skoro i tak nie ma nic lepszego do roboty. Może akurat trafi się jakieś zlecenie? Przyśpieszył kroku udając się w kierunku nawołującego głosu oczywiście tym razem zachowując czujność i rozglądając się dookoła. Kto wie? Można tak przecież przez przypadek znaleźć czyjąś zgubę i pomóc zanim nawet tak na prawdę zapyta się co się stało.

[Asaka]

Misja C
Toshiro
3/30

Słodkiego ćwierkania może i nie było, ptasie trele wrócą wraz z nastaniem wiosny, ale do tego czasu jeszcze sporo musi upłynąć, a śniegu się roztopić, co na tych terenach, dość chłodnych w porównaniu z resztą Karmazynowych Szczytów, wcale nie następowało szybko. W niektórych miejscach, na najwyższych szczytach, nie przychodziło nigdy, a śnieg trzymał się na nich jak lukier na najpyszniejszym cieście. Na szczęście jednak Seiyama nie ulokowana została na takim szczycie. Na wzgórzu – owszem, co było dość taktycznym posunięciem z puntu widzenia ewentualnej wojny i otoczenia stolicy, ale zbocze, po którym miarowo wspinał się Nishiyama było dość łagodne. Tak więc ćwierkania może i nie było, ale niemal grobowe krakanie wron, gawronów i czasem kruków potrafiło przeciąć tę słodką ciszę i ją zakłócić.
Polityka politykom, jednak mało który Doko czy Akoraito tak na dobrą sprawę się w nią mieszał. Ranga nie zawsze szła w parze z umiejętnościami czy siłą, nie mówiąc o inteligencji – choć raczej były to wyjątki od reguły i to w prowincjach, w których shirei-kan bardziej się słuchał swoich doradców, nieraz skorumpowanych, podpowiadających to i owo nie dla korzyści prowincji, a swojej. Taka sytuacja jednak nie miała miejsca w Daishi, a przynajmniej nie na terenach, na których twardą ręką rządził Koseki Kazuo. Wszyscy doskonale wiedzieli, że dla dobra klanu robił tylko i wyłącznie to, co sam uważał, nie słuchał się doradców, ani nawet swojej rodziny, co w ogólnym rozrachunku, gdy nie był wyprowadzony z równowagi i nie działał impulsywnie, wychodziło wszystkim na dobre. Polityczne zmagania zostawiał głównie sobie, w Daishi było wystarczająco niebezpiecznie, by Doko i Akoraito mieli swoje główne zajęcia przy pomocy zwykłym ludziom. Nie było zresztą niczego złego piąć się wyżej w hierarchii i poświęcić się pomocy innym mając znacznie większe możliwości i… wpływy, z którymi tak bardzo Toshiro nie chciał mieć nic wspólnego.
To nie cała armia szła na jego spotkanie. Do nawołującego głosu nie dołączył kolejny, a ten jedynie wzmógł na sile, gdy chłopak przyspieszył kroku i wyruszył na jego spotkanie. Śnieg skrzypiał pod jego butami, ale niezrażone tym dwie wrony, które przycupnęły na gałęzi jednego z gołych drzew, oddały się kraczącej konwersacji, przekrzykując jedna drugą. Ten głos niósł się jeszcze przez chwilę i odprowadzał czarnowłosego idącego za tym innym, dużo ładniejszym i przyjemniejszym, kobiecym. Rozglądał się, a i owszem, ale ewentualnej zguby nie znalazł. Jedyne, co tak na dobrą sprawę mógł zauważyć, to niczym nie wyróżniające się od całej reszty drogi, którą zdążył już pokonać, ślady łap i kopyt najróżniejszych zwierząt, które przecinały trakt. Jedne starsze, drugie świeższe, mniejsze i większe, ale nic nadzwyczaj przykuwającego uwagę swoją odmiennością. Część i tak gubiła się, przysypana śniegiem zawianym przez wiatr.
Kobieta nie była wysoka. Jasnobrązowe, długie włosy spięte miała w warkocz, który przewiesił jej się przez jedno ramię, zaś gruby płaszcz z futrem wystającym spod kołnierza i rękawów przysłaniał jej ubiór aż do ud. Jednak nietrudno było sobie wyobrazić w co była ubrana, jako, że aż do kostek spływała jej tradycyjna, szeroka, czerwona spódnica. Niosła też plecak.
- Miły panie! – zwróciła się do czarnookiego niemalże natychmiast, gdy tylko go ujrzała i podbiegła doń. Na jej twarzy wyryte było zmartwienie. - Czy nie widziałeś młodego chłopca po drodze? Niewysoki, o tak dotąd mi sięga – pokazała dłonią wysokość, sięgał jej gdzieś do pach. - Czarne, krótkie włosy, w brązowym za dużym płaszczu – na jej bladej twarzy można było zauważyć nadzieję, że może jednak Toshio widział gdzieś jej zgubę. Zaraz jednak odwróciła od niego głowę i znowu krzyknęła: - Akio!

[Toshiro]

Zima jak zawsze tutaj była dość sroga. W końcu znajdowali się praktycznie w górach. Tutejsze tereny znajdowały się bardzo wysoko względem innych. Czasem nawet śnieg utrzymywał się przez wiosnę i lato, ale to chyba normalne jeśli weźmiemy pod uwagę, że było tak tylko na tych większych szczytach. Na szczęście znajdował się jedynie na jakimś łagodnym zboczu, które było konkretnie zalesione. Gdzieniegdzie znalazła się jeszcze jakaś wrona, która wytrwale żerowała w tutejszych lasach. Co jakiś czas zakłócała ciszę dając również znać o sobie. W końcu nie obyłoby się bez tych krukowatych w okolicy. Zawsze gdzieś jakiś musiał się przypałętać i zepsuć wszystko krakaniem. A może właśnie nadać temu wszystkiemu trochę klimatu? W końcu te dźwięki kojarzyły się właśnie z zimą, pozbawionymi liści drzewami, czy też jakąś ponurą scenerią.
Co do swojej siły Toshiro zawsze miał jakieś zastrzeżenia, ale nie tylko on. Jego mentor, który cały czas się nim opiekował również. Nigdy nie spotkał wcześniej tak wszechstronnego człowieka, który mógłby mu dać wskazówki w tylu dziedzinach. Zawsze starał się czerpać garściami i uczyć się czegoś nowego, jak nie ze swojej inicjatywy, to z inicjatywy Masaru. Był również ciekaw jakie stanowisko piastował wcześniej i dlaczego zrezygnował z niego skoro dalej był tak sprawny. Wiadomym było, że Daishi jest jednak inną prowincją niż wszystkie, tutaj często się coś działo, więc widocznie po prostu miał pecha. Oprócz tego tutejszy lider wydawał się wiedzieć co robi i nie było aż tak źle jak w innych przypadkach. Pewnie dlatego trafił właśnie tutaj, a nie gdzieś indziej. Koniec końców żył tutaj już dobre kilkanaście lat, więc przyzwyczaił się do panujących zwyczajów, a także do tego, że czasem ranga często nie odzwierciedla umiejętności. Mógł spędzić całe życie jako Doko, a posiadać siłę godną shirei-kana, wszystko zależało tak na prawdę od chęci, których... Nishiyama po prostu nie posiadał.
Wracając jednak do tu i teraz, głos stawał się coraz wyraźniejszy i bliższy. Nawoływania nie ustawały, więc nie było co liczyć na jakieś rychłe rozwiązanie sprawy. Śnieg skrzypiał pod butami za pewne szybciej dając jej znać, że zbliżał się w stronę kobiety. Niestety po drodze nie dostrzegł niczego co przykuwałoby jego uwagę. W sumie zdziwiłby się, gdyby coś takiego znalazł. W końcu dostrzegł jednak osobę odpowiedzialną za nawoływania. Była to niewysoka kobieta o jasnobrązowych włosach w grubym płaszczu z futrem. Spod niego zaś wystawała czerwona, tradycyjna sukienka. Nic mu ten ubiór nie mówił. Był zwyczajny. Po dostrzeżeniu chłopaka, czym prędzej zwróciła się do niego z pytaniem czy widział jakiegoś młodego chłopca po drodze starając opisać się go jak najdokładniej.
- Niestety nie widziałem takiego. W sumie to nie mijałem nikogo po drodze i bardzo się zdziwiłem kiedy usłyszałem pani krzyki. - odparł zastanawiając się co począć. No przecież nie zostawi jej teraz kiedy zdecydował się pomóc. Podniósł ręce w standardową pozycję gdy chciało się kogoś uspokoić. Po co w ogóle ludzie tak robili jak to nigdy nie działało?
- Proszę się uspokoić, być może uda mi się pani pomóc. Proszę mi powiedzieć o okolicznościach zaginięcia. Gdzie? Kiedy? Jak to najprawdopodobniej się stało? - zaczął od najprostszych pytań, aby ustalić na czym tak na prawdę stoi.
- Czy ma pani jakichś wrogów albo coś w tym stylu? Kogoś kto źle życzył rodzinie? - dopytywał, aby zebrać wszystkie potrzebne informacje. Często działo się tak, że albo po prostu dziecko gdzieś sobie poszło i nikogo o tym nie poinformowało, jednak czasem ktoś lubił pomóc zgubić się dziecku w ramach jakiejś zemsty czy też szantażu. Były to dość podłe zagrywki, które chyba były najskuteczniejsze jeśli chciało się coś osiągnąć. Osobiście brunet gardził takim zachowaniem, jednak rzeczywistość była rzeczywistością.

[Asaka]

Misja C
Toshiro
5/30

Nie, uspokajający gest rzeczywiście na niewiele się zdał, bo po słowach Nishiyamy kobieta wcale nie wydawała się uspokojona. Jeszcze bardziej zmartwiona i przerażona – owszem, ale na pewno nie spokojniejsza. Jednak jego pytania sprawiły, że jednak wstąpiła w nią nadzieja. Ostatecznie co dwie głowy to nie jedna, a w dodatku to dwie pary oczu. Można było więcej wypatrzyć. A jak daleko mógł zapuścić się chłopiec?
- Akio to mój syn. Zmierzaliśmy z Sonoyamy na południe, w odwiedziny do mojej matki – kobieta przygryzła wargi. Cóż, teraz wyjaśniło się przynajmniej po co jej ten plecak. Wyglądało na to, że kobieta znalazła się tutaj nieprzypadkowo. Zaś Sonoyama, miasto portowe, znajdowało się na północy prowincji, faktycznie kilka dobrych dni drogi stąd. - Jesteśmy w drodze już od kilku dni. Godzinę temu zatrzymaliśmy się na postój, chwila odpoczynku. Szukałam czegoś w plecaku, ale Akio jest taki roztrzepany. Mówiłam mu, żeby nigdzie nie szedł, żeby chwilę poczekał, ale pewnie coś go zaciekawiło i ruszył. Po chwili już go nie było nigdzie widać – kobieta ponownie spuściła wzrok z twarzy Toshiro i rozejrzała się wokół, jakby jej zguba miała się nagle znaleźć, schowana za pniem o tamtego drzewa. Niestety tak się nie stało. Nikogo nie było widać, ani słychać. - Szłam za jego śladami przez pewien czas, ale w końcu je zgubiłam. Pomieszały się z mnóstwem innych, takich dużych, w dodatku padał śnieg i wiał wiatr no i… - no i go zgubiła.
Brązowowłosa objęła się ramionami, jakby jej było zimno, choć była dość grubo ubrana. Może zmroziła ją jakaś myśl, która męczyła ją już od dłuższego czasu? Te duże ślady…
- Miły panie, błagam o pomoc! Wynagrodzę pana, niech tylko mi pan pomoże poszukać Akio. Wie pan jak tu jest, tak się boję, że poszedł za śladami jakiegoś drapieżnego zwierza bawiąc się w myśliwego. A co, jeśli niedźwiedź go zaatakuje?! – ach, rozpacz.
Brakowało tylko łez, które spłynęłyby po jej policzku – te się jednak nie pokazały. Jeno zmarszczone czoło, błaganie widoczne w ciemnych oczach…
- Szliśmy stamtąd… - wskazała ręką kierunek, z którego zmierzała.
Jej droga nie wypadała bezpośrednio po leśnej drodze, na której właśnie się znajdowali. Wyglądało na to, że zmierzali lasem – lecz trudno było w tej chwili orzec, czy cały czas, lekkomyślnie, kierowali się pomiędzy drzewami, czy jednak kierowali się traktem, a chłopiec zboczył w las, zaś matka za nim. Pomiędzy drzewami, z miejsca, w którym stali oboje, faktycznie było widać mnóstwo śladów zwierząt, które kierowały się to w jedną, to w drugą stronę. Nic nadzwyczajnego, czyż nie?

  Ukryty tekst

[Toshiro]

Tak jak przewidział Toshiro, nie udało się uspokoić kobiety samym gestem. Dopiero zasypanie gradem pytań dało jakieś skutki. Jednak to wszystko dalej ją nakręcało i wydawała się być z każdą sekundą coraz bardziej zmartwiona. Szczególnie po tym jak powiedział, że go nie widział. Nie było to w sumie nic niespodziewanego. W końcu udało się kobiecie skupić na odpowiedzeniu na jego pytania, a co za tym idzie - opowiedzeniu co się stało. Akio był jej synem, czego nie trudno było się tak na prawdę domyślić. Wyruszyli w podróż, aż z Sonoyamy, która była kilka drogi stąd. Toshiro lekko się zdziwił kiedy to usłyszał, ponieważ musieli przejść już na prawdę duży dystans i to tylko w "odwiedziny" do jej matki? Od razu coś mu tutaj nie pasowało, na dodatek przygryzanie tych warg rzuciło mu się w oczy. Co prawda mogła to wytłumaczyć zdenerwowaniem o syna, ale jak na razie czarnowłosy po prostu miał to na uwadze i nie wysnuwał pochopnych wniosków, po prostu wziął to na poprawkę, że może kłamać. Pomimo tego wszystkiego wszystko wydawało się ze sobą łączyć. Sonoyama jest kilka dni stąd, więc mogą już tyle podróżować. Z dalszej opowieści okazało się, że chłopak zaginął niecałą godzinę temu, więc to jeszcze nie tak źle. Nie powinien być daleko, a przynajmniej w teorii. No chyba, że się okaże, iż też jest shinobi. Wtedy sprawa może być nieco bardziej skomplikowana, szczególnie jeśli jest roztrzepany. Dziwnym trafem też zniknął nagle jak zaczęła szukać czegoś w plecaku i już nigdzie go nie widziała. Co prawda teren, na którym się znajdowali był górzysty, ale akurat tutaj zbocze był bardzo łagodne, więc musiał się bardzo szybko oddalić żeby jego matka straciła go ze wzroku. To wszystko dalej mu nie pasowało, choć musiał przyznać, że kobieta wyglądała na na prawdę zmartwioną.
- Musi być pani bardzo zdeterminowana skoro wybrała się pani w tak długą podróż tylko w odwiedziny. - zauważył, a następnie zaczął analizować resztę faktów.
- To dziwne i dość niepokojące, że tak szybko zniknął pani ze wzroku. - oznajmił słuchając dalej jej zawiłej opowieści. Dodatkowo dziwne było to, że szli lasem, a nie po prostu drogą, którą zdecydowanie lepiej i szybciej się szło.
- W takim razie myślę, że powinniśmy zacząć od miejsca gdzie ślad się urwał i ustalić, w którą stronę poszedł na podstawie innych, może nieco bardziej oddalonych śladów, albo takich mniej wyraźnych. Śnieg nie pada dość mocno, więc większość tropów powinna pozostać nienaruszona. W takim razie jeśli mogłaby pani mi pokazać to miejsce gdzie ślad się urywa, to byłbym wdzięczny. - oprócz tego, że tak najłatwiej ustalić, w którą stronę mógł udać się chłopak, to chciał sprawdzić, czy historia jest rzeczywiście prawdziwa i nie znajdzie też innych śladów wskazujących na to, że nie było to zwykłe zniknięcie.
- Proszę się uspokoić i nie panikować, bo to w niczym nie pomoże. Czy podczas postoju jadł coś albo pił? Miał coś ze sobą jeszcze? Jeśli jest głodny, to być może będzie rozglądał się za jedzeniem. - zapytał po chwili, a następnie w myślach przywołał najbliższe punkty, w których mógłby znaleźć jakieś jedzenie, albo nawet jakieś schronienie. Być może jakaś wioska lub większa osada była dość blisko. Gdy dotarli na miejsce pierwsze co zrobił Toshiro to przyjrzał się uważnie śladom starając się mniej więcej obrać kierunek, w którym mógłby zmierzać chłopak. Następnie w okolicy szukał czegoś co mogłoby ich naprowadzić na jakiś trop. Połamane gałązki, usypane kupki śniegu, które mogłyby wskazywać na zatarcie śladów, a także nie widać ich na pierwszy rzut oka.

[Asaka]

Misja C
Toshiro
7/30

Nie wszystko jest takim, jakim się jawi. Kobieta nie znała Toshiro i wyglądało na to, że sporo ją kosztuje chociaż częściowe uspokojenie się i odpowiadanie na pytania; przywoływanie w swych myślach konkretnych sytuacji oraz wybranie z nich najbardziej istotnych informacji, by nie zasypać nieznajomego gradem zupełnie niepotrzebnych słów. Ludzie robili różne rzeczy, gdy byli zdenerwowani, tak jak ewidentnie zdenerwowana była kobieta.
- Mamy taką tradycję w rodzinie, że nowy rok zawsze spędzamy w większym gronie. Więc co roku wybieramy się w podróż. Zawsze był z nami mój mąż, który był w stanie przypilnować Akio, ale… - zmarszczki pojawiły się na jej twarzy, jakby przywoływała do siebie bolesne wspomnienia. - Zmarł na wiosnę. Pierwszy raz wybieramy się sami.
Czy naprawdę aż tak dziwne było, że dla ludzi ważne były więzy…? Ich rodzina, teraz pomniejszona o jedną osobę? W Karmazynowych Szczytach jak i w Daishi było to niesamowicie ważne – rodzina… Żony i mężowie najczęściej wybierani przez rodziców. Tak to już tutaj było, nikogo to też zresztą nie dziwiło.
Czy dziwne i niepokojące było, że tak szybko jej zniknął z oczu? Z pewnością, pewnie właśnie dlatego wpadła w taką panikę i z taką zapalczywością go szukała. Zimą wcale nie było tutaj bezpieczniej niż w lecie. Może i więcej zwierząt spało, ale więcej było też zwyczajnie głodnych. Mało to potrzeba, by chłopiec natknął się na… niedźwiedzia? Albo wilka? Naprawdę niewiele potrzeba było, by nieszczęście było gotowe.
- Myśli pan, że o tym nie wiem? – jej ciemne oczy patrzyły teraz na rozmówcę z pewną siłą, determinacją. Po chwili jednak rozszerzyły jej się ze zdumienia i przerażenia jednocześnie. Najwyraźniej myśl, która wpadła jej właśnie do głowy nie była zbyt przyjemna. - A co jeśli… Myśli pan, że ktoś go porwał? Jakiś shinobi? – rozglądnęła się niespokojnie wokół, szukając tego niewidzialnego niebezpieczeństwa. - Czy pan też jest shinobi? – dopiero teraz przyjrzała się temu, jak ubrany jest Toshiro i nie wyglądał na byle chłopa. Mógłby być myśliwym, tylko jakoś łuku brakowało na plecach. Wyglądało to tak, jakby nawet trochę się bała mitycznych, magicznych zdolności, którymi dysponowali shinobi, ale najwyraźniej niemal każda matka mogła zaprzedać duszę diabłu, byle tylko wyratować swoje dziecko z niebezpieczeństwa.
Ostatecznie jasnobrązowa kobieta uznała chyba, że nieistotne, czy miała teraz do czynienia z shinobi czy nie, bo druga osoba do pomocy w szukaniu zaginionego chłopca przyda się na pewno. Kiwnęła więc głową, dając znać, że zgadza się na propozycję Nishiyamy i poprowadziła go kawałek po zasypanym, jednak odróżniającym się trakcie, leśnej drodze, przypatrując się poboczu jak sroka wypatruje świecidełek. W końcu wypatrzyła miejsce w którym weszła na drogę i po swoich śladach – niedużych odciskach butów zmierzających w stronę z której szli, starała się odtworzyć drogę. Po drodze pomiędzy drzewami, z obu stron widoczne były liczne przecinające się ślady zwierząt, które zmierzały w jedną i w drugą stronę i te same ślady butów, po których szli, które zmierzały to w jedną to w drugą stronę i zawracały, co dowodziło, że kobieta faktycznie szukała swojego syna.
- Nie jadł wtedy ani nie pił. Mieliśmy sobie zrobić krótką przerwę, szukałam wtedy jedzenia i picia po plecaku, ale nim się obejrzałam, jego już nie było – odpowiedziała jeszcze gdy szli. Ona prowadziła, a chłopak, wyższy od niej o dobrą głowę, za nią.
Droga, którą szli, opadała łagodnie i zakręcała wokół góry, zaś szlak wytyczony przez ślady odbite w śniegu zakręcały kilkukrotnie wokół większych drzew, aż ostatecznie, po dobrej półgodzinie, udało im się wyjść na nieco szerszy i nawet trochę odśnieżony trakt (a może to po prostu jego powierzchnia była bardziej ubita wieloma odciskami butów i widocznymi śladami kół wozów i końskich kopyt). Kobieta zatrzymała się kawałek od drogi, w lesie, którym właśnie tutaj przyszli, przy jednym z drzew.
- Tutaj się zatrzymaliśmy. Zeszliśmy z traktu na tę chwilę odpoczynku – bezradnie rozłożyła ramiona. - Tutaj widać jeszcze kroki Akio – kobieta wskazała wydeptane, dużo mniejsze odciski butów. Szły one od strony szerszego traktu tuż obok tych jej aż do drzewa, gdzie nastąpiło ich natężenie w różne strony, jakby chłopiec krążył sobie wokół znudzony, jak to dziecko. Pojedynczy szlak szedł w stronę, z której oboje tutaj teraz przyszli (w głąb lasu), już nieco przysypane śniegiem, ale nadal widoczne i kierowały się tak dobre sto metrów (zaś odległość między poszczególnymi odciskami stóp była taka, że można było spokojnie uznać, że chłopiec biegł), by zgubić się w miejscu, w którym była kumulacja odcisków wielu zwierząt, w tym również sporych niedźwiedzich łap, o które tak bardzo bała się kobieta. - Tutaj zgubiłam trop – przyznała zdenerwowana, gdy jeszcze raz przeszła razem z Toshiro trasę po śladach Akio do miejsca, gdzie zaczęło się jej kluczenie. - I co, widzi pan coś? – zapytała z nadzieją.
W okolicy znajdowało się sporo gołych drzew i właśnie śladów zwierząt, oraz, rzecz jasna, odcisków stóp kobiety, która kręciła się tutaj po okolicy dość sporo, nim nie obrała jednego kierunku później. Teraz rzecz jasna były tutaj jeszcze ślady Toshiro. Nikogo innego tutaj nie było, żadnych innych ludzkich odcisków. Tylko te zwierzęce i największe, za którymi poszła kobieta.
- Uznałam, że chciał pobawić się w myśliwego, tropiciela, jakim był jego ojciec… Założyłam, że poszedł za śladami niedźwiedzia, o tutaj, stawiając stopy po jego łapach... Bo jak inaczej wytłumaczyć to, że dalej nic nie widać? – strach, którym emanowała kobieta, był niemalże namacalny.
Najbliższym skupiskiem ludzi stąd była osada Seiyama, stolica Daishi, ale i do niej był stąd kawałek i to w zupełnie inną stronę, niż obecnie znajdowali się Toshio i kobieta w potrzebie. Zaś co się tyczy widoczności… Z miejsca, w którym obecnie się znajdowali, nie widać było traktu, ani drzewa, przy którym zatrzymali się na postój w pierwszej kolejności. Akio kierował się po łuku i bardzo prędko zniknął za jedną z licznych skarp, w dodatku kierował się powoli pod górę.

  Ukryty tekst

[Toshiro]

Kobieta z każdym wytłumaczeniem stawała się coraz bardziej wiarygodna. Oprócz tego jej reakcje wydawały się być prawidłowe, jeśli można tak to nazwać w takiej sytuacji. Im dłużej to trwało tym bardziej wydawała się być roztrzęsiona, choć tak na prawdę wszyscy wiedzieli, że za bardzo tym nie pomaga. Aczkolwiek widać było, że na prawdę dawała z siebie wszystko. Co do tego Toshiro nie miał już wątpliwości. Najpierw wytłumaczyła mu w ogóle dlaczego w taką podróż się udali. Gdy dowiedział się jaki był powód tego, że udała się z nią sama wraz z synem zrobiło mu się smutno. Tak po prostu, po ludzku, smutno. W tym momencie zapragnął pomóc kobiecie jak tylko będzie potrafił.
- Rozumiem. W takim razie proszę przyjąć ode mnie wyrazy współczucia. - oznajmił poważnym tonem, a następnie dał jej chwilę aby ochłonęła. Nie chciał, aby dosięgnęła jej kolejna tragedia skoro tak niedawno już jedna na pewno trawiła tę rodzinę od środka. Czarnowłosy wiedział, że takie coś potrafi po prostu zniszczyć ludzi. Sam stracił kiedyś rodzinę, jednak on miał kogoś kto dalej jest dla niego jak ojciec. Zajmował się nim, trenował z nim, z resztą ciągle tak jest. W przypadku gdy ktoś traci wszystkich nie można go winić za to, że się poddał. Miał nadzieję, że tutaj uda się temu zapobiec.
Dalsza opowieść nie zwiastowała tak na prawdę niczego dobrego. Być może niepotrzebnie wspominał o tych wrogach, teraz tylko dołożył jej zmartwień, choć lepiej być przygotowanym i na taką opcję, szczególnie, że to on będzie musiał w razie czego się z nim uporać.
- Nie można wykluczyć takiej możliwości, jednak takie rzeczy rzadko się dzieją bez powodu. Dlatego wcześniej spytałem o wrogów, czy też kogoś kto źle pani życzy. - powiedział spokojnie choć i wcześniej nie dostał odpowiedzi na to pytanie. Mogło jej coś umknąć w tym zdenerwowaniu, nie winił jej i dalej był cierpliwy.
- Tak, też jestem shinobi, dlatego postaram się pomóc w razie konfrontacji. - dodał kiedy padło pytanie o jego zawód. W końcu od tego byli. Do poszukiwania zgub, nieważne jakiego rodzaju. Wspomaganiu ludności cywilnej czy też do zaprowadzenia porządku w osadzie. Ktoś musiał dbać o to, aby innym żyło się lepiej. Przy czym brązowowłosa wydawała się należeć do tych, którzy raczej boją się posiadaczy rozwiniętej bladoniebieskiej energii, aniżeli pałała do nich szacunkiem i wdzięcznością. Mimo wszystko nie miało to wpływu na ich dalszą rozmowę. Czarnooki miał nadzieję, że tak pozostanie do końca. Przecież i ona i on mieli teraz wspólny cel, którym było odnalezienie jej syna.
Ruszyli razem po tym jak kobieta przystała na jego propozycję. Po drodze nie widział nic nadzwyczajnego oprócz śladów zwierząt jak i śladów chłopca. Po rozstawieniu mógł rozpoznać, że biegł. Była to pierwsza wskazówka, choć wydawało się, że na tę chwilę zbyt dużo mu nie dawała. Na szczęście wiatr nie wiał mocno, ani nie padało, to mimo wszystko bardzo ułatwiało. Po drodze Nishiyama zapamiętał mniej więcej jaki odstęp miały jego ślady, a także jak duże i głębokie były, tak aby później porównać je z teorią kobiety. Wziął też poprawkę na to, że później mógł przestać biec przez co ślady będą nieco płytsze, aczkolwiek nie mógł od tak po prostu zniknąć. No chyba, że wskoczył nagle na drzewo i zaczął po nich biec - jak shinobi, ale wtedy powinny być też czyjeś ślady. No chyba, że ktoś po prostu się w coś zmienił i narobił tyle śladów. Niestety albo stety okazało się, że chłopak niczego nie jadł ani nie pił, co oznaczało, że za jakiś czas będzie musiał zrobić sobie przystanek, o ile był sam. Gdy dotarli na miejsce zatrzymania przyjrzał się śladom pozostawionym przez chłopca kiedy po prostu spacerował. Aż w końcu dotarli na miejsce, gdzie kobieta zgubiła trop. Okolica nie była jakaś szczególnie wyróżniająca się od innych, ot drzewa i wiele, wiele śladów zwierząt. Chłopak podrapał się po głowie przyglądając się temu wszystkiemu. Musiał teraz coś wymyślić, ponieważ teraz był kluczowy moment, aby obrać dobry kierunek. Najpierw postanowił sprawdzić ślady zwierząt w okolicy nie odchodząc zbyt daleko od początku, które były większe od śladów Akio, a także nie miały większego rozstawu niż te, które zostawił kiedy biegł. W końcu musiał się tutaj zatrzymać, to było pewne. Sprawdził czy "w środku" nie ma jeszcze większego wgłębienia niż przy zewnętrznej części śladu lekko dmuchając, aby świeżo opadnięty śnieg nieco się rozproszył. Jeśli to nie da mu żadnej wskazówki to stara się przyjrzeć drzewom, szczególnie na wyższym poziomie, aby zobaczyć czy nikt nie zostawił na pniach czy też większych gałęziach jakiegoś śladu na korze.

[Asaka]

Misja C
Toshiro
9/30

Kobieta przyjęła wyrazy współczucia ze smutkiem na twarzy i z kiwnięciem głowy. Nic więcej w tym momencie nie było do dodania. Co innego było stracić męża, który był oparciem, co innego stracić dziecko, które było całym światem, a sądząc po wysiłkach kobiety w tym, jak bardzo próbowała go odnaleźć – tak właśnie było. Smutek, zaniepokojenie, zdenerwowanie i determinacja mieszały się w jedno na jej twarzy, zaś drżenie rąk skutecznie było powstrzymane przez jej zaciskanie dłoni na ramionach.
- Przepraszam, całkiem mi to umknęło – pytanie o wrogów musiało w jej głowie brzmieć tak abstrakcyjnie, że za pierwszym razem w ogóle nie przyjęła go do wiadomości, choć sugestie Toshiro były cokolwiek obrazowe. - Nie, nie mieliśmy żadnych wrogów. Nie jesteśmy nikim specjalnym, ani nie jesteśmy wpływowi, by komukolwiek się to opłacało. Mój mąż był zwykłym myśliwym, a ja jestem tkaczką i krawcową – to też tłumaczyło, dlaczego jest dość porządnie ubrana. Była reklamą samą w sobie, że warto było skorzystać z jej usług.
Ciemnooka przyjęła bez dalszego komentarza to, że ma do czynienia z shinobim. Czy to dobrze, czy to źle – to się przecież okaże, jeśli… gdy uda się znaleźć jej syna. Najwyraźniej kobieta była z tych, którzy nie patrzyli w zęby darowanemu koniowi, a to, że najwyraźniej nie była fanką ninja musiało zejść na dalszy plan.
Bardzo dobrze, że Nishiyama sprawdził mniej-więcej rozstaw kroków chłopca w momencie, gdy biegł, bo to faktycznie mogło ułatwić sprawę i nieco zweryfikować teorię matki Akio. Cóż, była tylko zwykłą kobietą, rzemieślniczką, a nie żadną bojową jednostką przeszkoloną do tego, by działać pod presją, analizować sytuację i tak dalej. Toshiro obszedł miejsce, w którym urywał się trop chłopca, obejrzał ślady najróżniejszych zwierząt, które tutaj się przecinały idąc w różne strony. Kilka razy musiał schylić się i zdmuchnąć wierzchnią warstwę śniegu, by z bliska spojrzeć, czy w środku tropów nie ma niespodzianki w postaci lekkiego odcisku stopy dziecka. Nie było. Ani w tych wielkich, niedźwiedzich, za którymi poszła kobieta, ani w żadnych innych. Oprócz tego w żadnym miejscu „wolnym” od śladów nie było absolutnie żadnych odcisków butów, które mogłyby należeć do Akio, albo do kogokolwiek innego niż czarnowłosy i zmartwiona matka.
Trzeba było poszukać innego sposobu. Czarnooki postanowił więc obejrzeć drzewa, które znajdowały się w miejscu, w którym urywały się ślady chłopca a zaczynało natężenie zwierzęcych odcisków. Kobieta patrzyła nań powątpiewająco, ale nie odezwała się, nie chcąc przeszkadzać. Rzeczywiście nie było sensu spoglądać nisko na pień, bo drzewa na poziomie do około metra wysokości były nieco obdrapane przez zwierzęta, które się o nie ocierały. W tych miejscach kora gdzieniegdzie poodpadała, ale nie było jej nigdzie widać, jakby były to stare ślady, przykryte już przez śnieg – a więc nic, co mógłby zrobić mały chłopiec. Za to wyżej… Na pierwszym z brzegu drzewie niczego nie było, ale na kolejnym, na poziomie półtora metra i wyżej, widoczne były wgłębienia w korze, jakby ktoś ją kopnął, jednak z cieńszych gałęzi była złamana, zupełnie jak w momencie, gdy ktoś próbuje na niej oprzeć swoją nogę. To chyba było dobre miejsce, by rozejrzeć się po drzewach. W niebo, nie w ziemię. Oględziny okolicznych drzew wykazały dziwne otarcia trochę wyżej niż na poziomie wzroku Toshiro, gdzie znajdowały się pierwsze najgrubsze gałęzie. Trop prowadził w zupełnie innym kierunku, niż przemieszczał się niedźwiedź, bo pokrywał się z odciskami kopyt, a nie łap i szedł bardziej na zachód, niż na południe. Zaś na jednej z gałęzi smętnie powiewał sobie nieduży kawałek ciemnobrązowego materiału. Toshiro musiałby podskoczyć, albo wejść na drzewo, by po niego sięgnąć i go ściągnąć.

  Ukryty tekst

[Toshiro]

Choć dla niektórych ukochana osoba potrafiła być całym światem, tak akurat dla tej osoby najważniejsze było dziecko. Widać, że była smutna z powodu śmierci swego męża, jednak nikt nie mógł przewidzieć tego co by się stało gdyby kobieta straciła jeszcze swojego syna. No cóż, każdy ma różne priorytety w życiu, mimo wszystko ten był całkiem zrozumiały. Na jej szczęście napotkała kogoś, kto nie był obojętny na ludzkie nieszczęście. Wiedział jak on się czuł gdy tracił bliskich i nikomu nie życzył tego samego... No chyba, że tym, którzy mu ich odebrali, ale to nie było teraz tak ważne. Brązowowłosa szybko oprzytomniała kiedy ten po raz kolejny zapytał się o wrogów. Nie chciał, aby zabrzmiało to złośliwie, po prostu wolał wiedzieć na czym stoi. Okazało się jednak, że nie byli żadną znaczącą rodziną ani nie mieli też żadnych zatargów. W takim razie potencjalnie mogła to być jakaś pomyłka lub rzeczywiście chłopak udał się za jakimś zwierzem.
Już bez zbędnych rozmów Nishiyama przystąpił do rozeznania w terenie. Nie chciał też tracić czasu, ponieważ tak na prawdę nie wiedział ile go ma. Wiedział już tak na prawdę wszystko czego mógł dowiedzieć się od matki Akio. Przechodząc jednak do samego odczytywania śladów. Nie było to zbyt skomplikowane. Ot porównać ślady, z którymi zetknął się wcześniej do tych, które były w miejscu gdzie trop chłopaka się urywał. Na szczęście brunetka nie przeszkadzała za bardzo, ani go nie nagabywała przez co mógł pracować w spokoju, co w tej sytuacji bardzo się ceniło. Czasem jeden mały szczegół o wszystkim zaważyć.
Niestety po dogłębnych oględzinach okazało się, że żaden ze śladów nie zawierał w sobie odcisku stopy Akiego. Czarnowłosy nie był pocieszony tą myślą, ponieważ wiedział co najprawdopodobniej to oznacza - ingerencja trzeciej osoby. Pomimo tego, że brunetka stwierdziła, iż wrogów nie mają, to musiał się tutaj napatoczyć jakiś ninja. Nie widział innej możliwości skoro nie było żadnych innych śladów na ziemi. No chyba, że nagle przyleciał tutaj jakiś pterodaktyl i porwał młodzieńca do dinolandii. Na to chyba nawet i on nie mógłby nic zaradzić.
Toshiro założył na chwilę ręce na torsie przyglądając się terenowi wokoło, po czym przystąpił do oględzin drzew. Na pierwszy rzut oka nie widział nic ciekawego - kto by się spodziewał. Tylko pniaki wyniszczone przez zimę, czy to jakieś zwierzęta. Wszystko w jak najlepszym, naturalnym porządku. A gdyby tak spojrzeć nieco wyżej? Przyjrzeć się możliwością tylko dla shinobi? Pierwsze drzewo - nic szczególnego. Na kolejnym - nic szcze... Czekaj, czekaj... Jednak coś się znalazło! Bingo. Wgłębienia w korze, które były nienaturalnie wysoko, a na dodatek złamana gałąź. Nie była specjalnie gruba, jednak żaden z ptaków nie jest na tyle ciężki, aby coś takie zrobić. No chyba, że jest pterodaktylem z dinolandii, ale to raczej nie ten przypadek. Po odnalezieniu tej pierwszej wskazówki nietrudno było określić drogę najprawdopodobniej ninjy, która chapnęła sobie chłopaka. Tylko po co komu jakiś zwykły chłopiec? Czyjeś dziecko. Oprócz tego dostrzegł jakąś dziwną zależność, a mianowicie trop na drzewie pokrywał się ze śladem kopyt. Czyżby porywacze używali też koni? Nie brzmiało to dla nich zbyt dobrze, ponieważ byli o wiele szybsi od nich. Nishiyama postanowił wejść po drzewie po powiewający kawałek materiału, który spostrzegł po chwili. Oprócz tego zamierzał lepiej się rozejrzeć z tamtego miejsca, by być może dostrzec jeszcze swoje... "ofiary", a przynajmniej taką miał nadzieję. Być może postanowią rozbić jakieś obozowisko i dostrzeże smugę dymu? W końcu minęło już trochę czasu odkąd się stąd ulotnili. Na szczęście jednak nie byli z niczym. Znał już kierunek, tylko teraz co ma zrobić z tą kobietą...? Nie może jej chyba zabrać ze sobą? A może musi? Po wzięciu skrawka materiału i rozejrzenia postanowił podzielić się zdobytą wiedzą.
- Sprawa wygląda tak... Akio raczej od tego skupiska tropów nie porusza się o własnej woli. Najprawdopodobniej został przez kogoś odnaleziony i dalej transportowany na koniu albo ktoś go po prostu niósł skacząc po drzewach, o w tamtym kierunku. - oznajmił spokojnie i jak najbardziej neutralnie jak tylko mógł, aby nie wywołać paniki potencjalnym porwaniem.
- Musi mi tylko pani potwierdzić, że ten skrawek materiału jest z ubrania pani syna. - powiedział wręczając jej znaleziony wcześniej brązowy kawałek materiału. Wtedy dopiero będzie mógł się zastanowić co dalej zrobić zależenie od tego co udało mu się wypatrzyć z drzewa.

[Asaka]

Misja C
Toshiro
11/30

Kopyta kopytom nierówne – jak to powiedział pewien mędrzec Noriyuki, pustelnik, nazywający samego siebie czcigodnym ze szczytu, zmarły kilkadziesiąt lat wcześniej, o czym nie wiedział, ani tak na dobrą sprawę chyba nikt nie słyszał. Rzecz w tym, że leśne zwierzęta poruszały się na łapach, jak niedźwiedzie, wilki czy na przykład rysie, bądź na kopytach. Choć może powinnam napisać racicach? Ślad, który widział Nishiyama bardziej mógł należeć do dzika, sarny, może jelenia, niż do konika z prawdziwego zdarzenia – tym niemniej faktycznie pokrywał się on z drogą, jaką można było wysnuć po śladach na drzewie i to było bardziej niż pewne.
Toshiro wskoczył na drzewo, co nie było w żadnym razie trudne i bez większych komplikacji ściągnął zaplątany w gałąź skrawek materiału. By zobaczyć coś dokładniej z drzewa, na które się wspiął, musiałby znaleźć się nieco wyżej, by wyjrzeć poza zasłaniające gałęzie, ale już z tego miejsca można było coś wywnioskować. Co prawda żadnego dymu z ogniska nie widział, ale zauważył, że w tym kierunku, jaki wytyczają zwierzęce ślady, teren opada chyba nieco gwałtowniej, a w oddali, za sprawą wciąż przedzierającego się przez chmury słońca, coś się mieniło i widać to było spomiędzy drzew. Nie jak ogień, ale nieco podobniej, a zarazem mocniej, od śniegu, który odbija promienie słońca. Nic poza tym z tego miejsca, i przez drzewa, widać nie było widać.
Chwilę później chłopak już znalazł się na ziemi. A mimika kobiety wyraźnie pokazywała jedno: zgrozę. Toshiro może i nie chciał wywołać takiej reakcji, ale najwyraźniej wyobraźnia kobiety sama wszystko dopowiadała i podpowiadała. Wzięła w obie dłonie skrawek grubszego materiału, który Nishiyama ściągnął z drzewa i obejrzała go bardzo dokładnie.
Musiała mieć pewność. To, co rysowało się na jej twarzy było jednocześnie ulgą i dalszym przerażeniem.
- To z jego płaszcza – powiedziała po chwili i jakby sama niedowierzając spojrzała w górę, na drzewo, z którego dopiero co zlazł shinobi. Jeżeli jakąkolwiek odpowiedź tam szukała, to jej nie znalazła, bo kilka sekund później patrzyła z powrotem na ślady zmierzające w tym kierunku. Teraz zaś wpatrywała się w twarz Toshiro – determinacja i błaganie na nowo widoczne. - Pomoże mi pan? Musi pan!
Nishiyama nic nie musiał, ale to chyba znaczyło, że nie odwiedzie jej od pomysłu, by poszła razem z nim. Mało tego – zaraz zresztą już była gotowa do biegu i do ruszenia po śladach kopytkowych raciczek.

  Ukryty tekst

[Toshiro]

Wejście na drzewo nie było zbyt dużym wyzwaniem w obliczu tego co go niedługo zapewne czeka. Wpakował się w niezłe bagno, z którego teraz było tylko jedno wyjście - odnalezienie i najprawdopodobniej odbicie chłopaka. Wspinał się coraz wyżej tak, aby mieć dostatecznie dobrą widoczność. Mógł równie dobrze wejść na sam czubek jeśli taka była potrzeba, jednak okazał się, że nie takowej nie było. Spojrzał w dal. Okazało się, że kierunek, który obrała jego "ofiara" był kierunkiem zupełnie innym niż ten, który kobieta uznała za prawidłowy. Nie dostrzegł ani skaczącego ninjy, ani też żadnych obozowisk czy też dymu z ognia. Aczkolwiek znalazło się coś godnego uwagi. Udało się dojrzeć jakiś błysk, coś mieniło się w oddali. Najprawdopodobniej był to jego cel. Stał przez chwilę obserwując, w którym kierunku się przesuwa, aby móc określić drogę do pościgu. No chyba, że po wejściu wyżej udało się określić coś więcej, jeśli nie to zszedł drzewa i przekazał materiał kobiecie. Ta wyglądała na nieco przerażoną, aczkolwiek nieco jej ulżyło. Zdawało się, że Toshiro jak na razie nie popełnił żadnego błędu, a przynajmniej tak mu się wydawało. Był pewny w tym co robi, a na dodatek wszystko jakoś sklejało się w całość. Chłopak dotarł tutaj za śladami zwierząt, po czym ktoś go porwał, a następnie uciekł skacząc po drzewach. Jednak po co komuś syn myśliwego? Tego jeszcze nie wiedział, a miał nadzieję jak najszybciej się dowiedzieć.
Matka Akio potwierdziła, że należy to do niego, więc nie pozostawało nic więcej jak wyruszyć w drogę. Niestety było widać, że kobieta chce iść wraz z nim, co w sumie nie było niczym niespodziewanym zważywszy na zaistniałe okoliczności. Jednak nie było to najlepsze rozwiązanie.
- Pomogę... Jednak nie wiem czy to najlepszy pomysł żeby pani szła ze mną. Będzie mnie pani tylko spowalniać, a dodatkowo musiałbym też chronić panią zamiast skupić się na potencjalnym zagrożeniu. Czy jest gdzieś w pobliżu miejsce, w którym mogłaby się pani schować, a potem ja bym wrócił wraz z pani synem do tego miejsca? - zaproponował starając się mówić tak szybko jak to było możliwe, czas mógł być tutaj kluczowy, a jeśli wyruszy z nią, to będzie go niepotrzebnie tracić. W sumie niezależnie od tego co powiedziała kobieta musiał już ruszać, czy to z nią czy bez. Jeśli dalej się upierała, to powiadomił ją tylko, że jak na razie to nie zamierza czekać, jednak jeśli będą się zbliżać, to ma zachować ciszę, on pójdzie jak na razie przodem. Dodatkowo polecił jej podążaniem śladów kopyt, tak w razie czego gdyby go zgubiła z oczu. Kiedy już wszystko było ustalone czarnowłosy ruszył śladem pozostawionym przez porywacza po drodze uważając na wszelkiego rodzaju pułapki. Oczywiście nie podpalał się i nie gnał na złamanie karku, tylko do wszystkiego podchodził bardzo ostrożnie. Jeśli dało się gdzieś skrócić, to to robił, kobieta mogła iść dalej tropem tamtego zwierzęcia. W każdym razie kierunek jego pościgu został już wyznaczony wcześniej przez obserwację mieniącego się punktu. No chyba, że dostrzegł coś co okazało się być bardziej przydatne w określeniu trasy.

[Asaka]

Misja C
Toshiro
13/30

Z poziomu, na którym Toshiro zebrał ten porwany kawałek materiału, po który się w ogóle fatygował na drzewo – nie widział wiele więcej ponad ten mieniący się „punkt”. Wiele punktów tak na dobrą sprawę, a gdy Nishiyama postanowił wspiąć się wyżej na drzewo, by swoją kruczoczarną czupryną wyjrzeć nieco ponad otaczające drzewa – wszystko stało się krystalicznie jasne. Teren opadał, co chłopak zdołał już ustalić wcześniej, a za nim jeszcze przez jakiś czas rozciągała się linia drzew, by na pewien czas zniknąć. Tam już tylko widniała połać śniegu i jedna, wijąca się jak wąż linia – linia, nie punkt, bo tym, co tak mieniło się między drzewami, była rzeka wpadająca w którymś momencie do całkiem dużego jeziora i odbijające się od wody i lodu promienie słońca. Niby podobnie jak od śniegu, ale jednak zdecydowanie mocniej. Pomiędzy Toshiro i kobietą, a jeziorem było… kilometr, może trochę więcej, trudno było jednoznacznie orzec wyglądając z drzewa na świat. Ogniska nigdzie nie było. Ani na lewo, ani na prawo, ani na wprost. Zero ognia, zero dymu. Idąc za linią rzeki na prawo, gdzieś w oddali rysowały się kolejne pagórki i być może jakieś jaskinie, lecz to nie to przykuło uwagę młodzieńca. Tuż przy jeziorze, niemalże na wprost, mógł dostrzec lekko poruszające się, nieco ciemniejsze punkciki, które mógłby w pierwszym odruchu przeoczyć. Ale cóż to było? Zwierzęta, porywacze, Akio…? Za daleko by takie rzeczy stwierdzić, jednak wszystko wskazywało na to, że jest to dobry kierunek.
- Nie wiem, nie znam tego miejsca. Zawsze wędrowaliśmy szlakiem, a nie włóczyliśmy się po lesie… - nic dziwnego, że kobieta się nie znała. Weszła w las tylko po to, by poszukać swojego syna, który tak lekkomyślnie się oddalił i zniknął jej z oczu. - Obiecuję, że będę trzymać się z tyłu. Nie będę wchodzić panu w drogę – sama myśl, że miałaby tutaj zostać, na zimnie i wietrze, czekając Amaterasu wie jak długo na powrót Toshiro z jej synem… albo bez niego. Bogowie, nie – musiała tam pójść z nim!
Na dalsze, szybko wyrzucane z płuc słowa młodzieńca kobieta przygryzła ze zdenerwowaniem wargi, ale tylko kiwała głową, słuchając dalszych instrukcji. Tak, nie będzie na nią czekać, ma iść za śladami kopyt, ma zachować ciszę, a więc nie wołać po imieniu swojego syna tak, jak robiła do tej pory. Przyjęła to wszystko do wiadomości i naprawdę nie zamierzała wchodzić mężczyźnie w drogę. Zresztą nie tracąc więcej czasu ruszyli, on przodem – ona nieco wolniej z tyłu, jednak nie zamierzała stracić go z oczu. A jednak tak właśnie się stało, gdy już dotarli do opadającego terenu. Toshiro radził sobie zdecydowanie lepiej niż ona i nic dziwnego, że prędzej czy później został sam.
Nie trwało długo, nim wyszedł na w miarę płaski teren, skąd jeszcze lepiej widać było linię rzeki, przeświecającą w oddali pomiędzy drzewami. Na górze skarpy ślady kopyt zakręcały, jakby w poszukiwaniu łagodniejszego zejścia, ale nietrudno było zgadnąć po co zwierzęta szły akurat w tę stronę. Do jezioro, do wodopoju. Młodzieniec nie natrafił po drodze na żadne pułapki a w miarę przemieszczania się w obranym kierunku, ponownie natrafił na ślady zwierząt odbite w śniegu. A więc matka chłopca z pewnością się nie zgubi i trafi w końcu na dobrą drogę.
Wyszedł w końcu spomiędzy drzew na tę połać terenu ich pozbawioną i teraz dokładnie mógł się przyjrzeć wszystkiemu z oddali. Ruszające się punkciki, które widział z drzewa, to były zwierzęta, najpewniej sarny i jelenie, patrząc z tej odległości (to jest z dobrych 300 m), które cały czas kręciły się przy linii brzegu. Raz po raz, pomiędzy nimi, migało mu coś, co zwierzęciem chyba nie było. Jakiś człowiek? Ale z pewnością nie wyróżniał się wzrostem na tle rogaczy. Ile ich było? Chyba dobry tuzin, a może i o kilka sztuk więcej. Zaś od prawej strony, od strony pagórków, które Toshiro widział z drzewa, też coś się zbliżało idąc przy linii rzeki. Jedna sztuka. Trochę większa. Tyle, że z takiej odległości, ponad połowy kilometra, trudno było orzec cóż to takiego.

  Ukryty tekst

[Toshiro]

Po wdrapaniu wyżej mieniący się punkt okazał się zbiornikiem wodnym, takim z dopływem. Było to nic innego jak sporych rozmiarów jezioro, do którego dopływała jakaś rzeka. Co prawda miał nadzieję, że będzie to coś innego, jednak wyjaśniało to wiele rzeczy. Nic dziwnego, że większość zwierząt kierowała się w tamtym kierunku. W końcu każdy potrzebował do życia wody, szczególnie one. Oprócz tego był to dobry punkt orientacyjny, więc nie martwił się o to czy kobieta tam dotrze, czy też nie. Wystarczyło, że dojdzie do wody, ponieważ tam już nie było tylu drzew. W pewnym momencie las się kończył, na co również zwrócił uwagę czarnowłosy. Żałował, że mieniący punkt okazał się tylko wodą, ponieważ liczył na nieostrożność porywacza. Mogło to być przecież mieniące się szkło albo stal, coś w tym stylu. Aczkolwiek nie pozostawał dalej z niczym i mógł dalej podążać śladami na drzewach. Podzielił się jeszcze swoją wiedzą z kobietą, aby być pewnym, że dotrze do zbiornika wodnego. Dodatkowo powiedział, że dobrze by było jakby nie wychodziła z lasu i jak już to obserwowała wszystko z ukrycia nie ważne co się stanie, ponieważ nie wiadomo z czym lub kim będą mieli do czynienia. Oczywiście jasnym już dla niego było, że nie pozbędzie się jej, choć nie było się co dziwić. W końcu kto lubił siedzieć z założonymi rękoma w niewiedzy czekając aż ktoś za nas odwali całą brudną robotę? Na szczęście obiecała, że będzie trzymać się z tyłu. Toshiro miał nadzieję, że brunetka dotrzyma umowy, ponieważ wystawiając siebie narazi tak na prawdę wszystkich na zagrożenie.
Po wszystkich ustaleniach postanowił ruszyć w drogę, tak jak wspominał nie czekał na kobietę, ponieważ na granicy lasu i tak mieli się rozstać. Mogła się ona tam schować za drzewami i obserwować odsłonięty teren będąc w ukryciu. Sytuacja, która satysfakcjonowała Nishiyamę i matkę Akio. Chwilę dawała radę za nim nadążyć jednak dość szybko ją zgubił. Wiedział jednak, że wie dokąd zmierzać i na co może sobie pozwolić. Starał się obserwować wszystko dookoła jednak nic ciekawego po drodze nie dostrzegł. Żadnych pułapek - zupełnie nic. Śladów zwierząt było aż nadto, więc nie musiał w ogóle martwić się o to czy kobieta da sobie radę. W końcu jakoś potrafiła iść spory kawałek tropem niedźwiedzia.
Po jakimś czasie udało mu się dotrzeć do granicy lasu, zapamiętał miejsce, z którego opuszczał skupisko drzew, aby mieć jakieś odniesienie gdzie powinna znajdować się kobieta. Następnie postarał się zrobić rozeznanie w terenie. Wcześniejsze punkty dostrzeżone z oddali okazały się być zwierzętami - tak na prawdę nie liczył na nic innego. Choć gdy przyjrzał się bliżej spostrzegł, że kręci się między nimi coś, co żadnego z tych zwierząt nie przypominało. Jakiś... człowiek? Tylko dość mały, to mógł być Akio! Aczkolwiek nie musiał, jednak zawsze można było spytać. Jednak kiedy odwrócił wzrok w drugą stronę spostrzegł, że w jego kierunku zbliża się samotna jednostka, na pewno większa. Dystans jaki ich dzielił był prawie dwukrotnie większy, więc Toshiro najpierw skierował swoje kroki w stronę skupiska zwierząt. Miał nadzieję, iż okaże się, że jest to poszukiwania zguba. W takim razie postać, która znajdowała się wcześniej po jego prawej stronie musiała być prowodyrem całego wydarzenia, a także zapewne była odpowiedzialna za uprowadzenia chłopaka. Z tym jednak upora się dopiero jak upewni się, że przy zwierzętach na pewno jest chłopak pasujący do opisu kobiety.