Shinobi War PBF Naruto

Niemały budynek podzielony na dwie części: Dojo i część mieszkalną. Pierwsza zajmuje praktycznie połowę całej budowli, a przy widać, że jest tą częścią wystawną - niemal zawsze czyste ściany, pielęgnowana dróżka i nieopodal rosnące rośliny, ułożone w dwie linie sprawiają dobre wrażenie. Ta część budynku może pomieścić do 10 osób z zachowaniem komfortowych odległości pomiędzy każdym, nie jest to imponujący wynik jednak jest to lokalny przybytek. Obok znajduje się mała zbrojownia z bronią treningową, zazwyczaj utrzymywany w nienagannym porządku.
Druga część składa się z kuchni połączonej z salonem, która przy tym jest największym pomieszczeniem tej strefy, a także dwóch sypialni - jedna rodziców, druga Natsuki. Kolejnym pokojem jest spiżarnia umieszczona pod ziemią, jako piwnica oraz pokój pełniący rolę gabinetu, zazwyczaj przesiaduje tam Pan Ojciec. W budynku znajduje się także piętro, jednak jest ono niezagospodarowane i jak na razie stoi puste.

- Może dzisiaj przesadziłam z treningami...? - zapytała samą siebie, siedząc na oparta o ścianę zewnętrzną budynku w którym mieszkała. Dawno nie czuła zmęczenia, jednak co by nie powiedzieć, wysiłek ją ekscytował. W takich momentach jak ten czuła, że żyje... Oczywiście, to nie koniec na dzisiaj. Dzisiaj powinna mieć jeszcze sesje treningowe z szermierki, właściwie to ma je co dwa dni, więc można się przyzwyczaić.
- Jeszcze trochę i nie będziesz mi już potrzebny. - mruknęła, spoglądając na swój zasłużony bokken. Szczerze, czekała, aż będzie miała ostrze z prawdziwego zdarzenia, jednak wiedziała, że cena porządnych mieczy nie należy do najmniejszych. Ojciec pewnie nie pomoże jej w sfinansowaniu broni, więc trzeba sobie poradzić samemu, a to nie napawa optymizmem. Szczególnie patrząc na to, jaki oręż sobie zaplanowała. Jej prywatny budżet będzie płakał... Bardzo płakał.
- Jeszcze trochę czasu do wieczora... Może przydałoby się zarobić? Ba! Na pewno przydałoby się! - rzuciła do siebie, dodając sobie pewność dotyczącą tego pomysłu.

Natsuki
Misja rangi D
1/15 Natsuki trenowała i myślała o swoim - ekhem... bez skojarzeń proszę - mieczu, który zamierzała sobie sprawić w przyszłości. Oczywiście taki przedmiot na pewno byłby warty fortunę, a pieniądze na drzewach nie rosły. Trzeba było ruszyć swoje cztery litery i wyjść na poszukiwania pracy. Bo wątpliwe jest, żeby ktoś zapukał specjalnie do domu jakiejś osoby, by zlecić jej robotę. No chyba, że ta osoba była naprawdę kimś ważnym i sławnym i jako jedyna mogła wykonać to zlecenie. Tak na przykład działały zielarki. Siedziały sobie w swoich domach i przyjmowały klientów. A jak nie było klientów, to robiły mikstury, które kosztowały majątek, ale też dawały niesamowite efekty. Przynajmniej w teorii. Czy Natsuki mogła pochwalić się podobną profesją i podobną sławą? Nie? To skąd pomysł, że nagle przyszły pracodawca zapuka akurat do jej drzwi? Może chociażby stąd, że jej dom naprawdę wyróżniał się. Dojo to nie było byle co. W dojo się trenowało i można było znaleźć odpowiednio wykwalifikowanego trenera. Czy jednak Natsuki była takim trenerem? Być może jej ojciec był, ale czy dziewczyna była w stanie wykorzystać umiejętności swojego staruszka do własnych celów zarobkowych? Nie pytam tutaj o stronę moralną, bo z moralnością jest jak jak z tyłkiem. Każdy ma własny. Pytam, czy dziewczyna byłaby zdolna go do tego nakłonić?
Oczywiście dziewczyna miała szczęście i właśnie tacy goście do niej zawitali. Oczywiście najpierw zaczęli pukać w drzwi (czy coś w ten deseń). Poza tym dziewczyna mogła ich dostrzec przez okna. Wyglądali jak ojciec i syn. Może rzeczywiście byli ojcem i synem? A może jeden był po prostu starszym bratem tego drugiego? Oboje blondyni. Trochę różnili się ubiorem i fryzurą, ale rysy twarzy mieli naprawdę bardzo podobne.
- Halo! Czy jest tutaj ktoś?! - zawołał ten starszy. Na pewno był starszy. Wyglądał na takiego.

- No i jak nowe... - mruknęła do siebie, odkładając wilgotną szmatę i przy tym przyglądając się lśniącemu bokkenowi. Zajmowanie się swoją bronią, to obowiązek wojownika - tak przynajmniej ją nauczono. Podobno był to też pogląd największych szermierzy w historii, jednak czy to była prawda? Nie miała pojęcia, musiała uwierzyć słowom Pana Ojca... Innego wyboru nie miała. Jej chwilę satysfakcji sprawnie przerwało pukanie, rzuciła okiem w kierunku okna tuż przy drzwiach i szybko zauważyła dwójkę podobnych do siebie ludzi. Ojciec i syn? Równie dobrze bracia. Ciężko stwierdzić... Może to jacyś uczniowie? Jeśli tak, to przyszli za wcześnie i należało poinformować. Rodzice byli... W sumie trudno stwierdzić. Nie myśląc już wiele podniosła się sprawnym ruchem i podeszła do drzwi, szybko przesuwając na bok i otwierając na tyle, by móc wychylić tylko swoją sylwetkę i przy tym zablokować ewentualne przejście do wnętrza.
- Jeśli przyszliście się uczyć, to jesteście za wcześnie! - rzuciła z tonem, jakby informowała o czymś oczywistym. Przy tym oparła się o framugę, jednocześnie krzyżując ręce i wbijając wzrok w tą dwójkę. Właściwie... Chyba by pamiętała dwójkę tak charakterystycznych typków.
- A jeśli nie w tym celu, to czego? - dodała już mniej mile, nie lubiła nachodzenia a z drugiej strony, to chyba wiązało się z jej zawodem. Najgorsze możliwe połączenie, godne ślepca i kusznika.

Natsuki
Misja rangi D
3/15 Zajęta własnymi sprawami Natsuki - wydawać by się mogło - chciała jak najszybciej spławić tamtych gości. A może po prostu była ciekawa co ich tutaj sprowadza, ale jej styl bycia nakazywał być dla nich niezbyt miłą? W każdym bądź razie, goście całkowicie zlali ten niegrzeczny ton. Mieli swój cel, przychodząc tutaj i zamierzali go zrealizować.
- Czy mogłaby Panienka nas na chwilę wpuścić do środka?
Z pewnością Natsuki wpuściła ich do swojego dojo. Zważywszy, że była sama, a miała do czynienia z dwójką mężczyzn... No co się noże stać? Oczywiście dziewczyna mogła ich zwyczajnie nie wpuścić. Jeśli jednak ich wpuściła, to ten starszy wszedł pierwszy. Trochę nieśmiało za nim wszedł też ten drugi, mniejszy. Mężczyźni przychodzili z realnym problemem, a nie chcieli o tym rozmawiać przez okno. Woleli twarzą w twarz.
- Tak. Chodzi o lekcję - powiedział oczywiście ten starszy. - Chciałbym zapisać swojego syna na zajęcia. Jednak ten chłopak nie ma za grosz takentu. Przydałyby mu się dodatkowe lekcje. Takie bardziej nieoficjalne, jeśli Panienka wie o czym mówię.
Młody popatrzył się na ojca wściekle, gdy ten mówił o jego braku talentu. A Natsuki mogła zwietrzyć interes dla siebie. Bo pewnie wiedziała o co chodzi, prawda?

- Do środka? - powtórzyła od niechcenia, pomimo ewidentnie małej chęci zrobienia tego, zrobiła im przejście odsuwając się na bok, a następnie opierając się o najbliższą ścianę, mając skrzyżowane ręce. Jednak, gdy dowiedziała się po co ta dwójka przyszła, sama zdziwiła się tym, że strzeliła za pierwszym razem. Wychodziło na to, że dzieciak był słaby w walce i ojciec, chce aby ten wziął dodatkowe lekcje. Dobra okazja do zarobienia pieniędzy!
- Dodatkowe lekcje...? Zazwyczaj mój ojciec się tym zajmuje i nie ma czasu na dodatkowe zajęcia, ale... Na szczęście jestem ja! Może nie wyglądam, ale znam się na tym. A czasu też mam sporo, więc mogłabym się tym zająć! - rzuciła z nieukrywaną dumą, gdy tylko mówiła o tym, jaka to jest dobra. Arogancki uśmiech zakwitnął w pełnej okazałości. Teraz tylko musiała poczekać na to, aż ojciec jej przyszłego ucznia się zgodzi i będzie doskonale!
- Rzecz jasna nie za darmo, muszę jakoś zarobić na życie! Ile proponujesz? - zadała pytanie, gdy tylko usłyszała zainteresowanie od drugiej strony. Szczerze, jeszcze nigdy nie miała prywatnego studenta, ale w sumie to dobrze. Dzieciak będzie mógł się uczyć od najlepszych.

Natsuki
Misja rangi D
5/15 Mężczyzna uśmiechnął się tylko. Widać było, że ma do czynienia z naprawdę ambitną młodą damą. Damą, która sama chce na siebie już zarabiać, a nie żyć tylko na garnuszku swojego ojca. Nawet pasowało mu to, żeby to właśnie Natsuki uczyła jego syna. Bo czemu niby nie? Skoro coś tam podobno potrafiła? Gorzej by było, jakby jednak dziewczyna nie potrafiła walczyć i jakby po prostu się przechwalała swoimi umiejętnościami, chcąc wyłudzić tylko pieniądze od biednego człowieka. Jak było w rzeczywistości? Czas pokaże.
- No więc... 125 Ryo? Może być? Płatne z góry oczywiście.
Taka była jego propozycja. Natsuki oczywiście nie musiała się na nią zgadzać, ale czy była aż tak pazerna na pieniądze, by tracić pierwszego swojego prywatnego ucznia?
Natomiast ten pierwszy, prywatny uczeń wcale nie wykazywał jakiegoś entuzjazmu. Wręcz przeciwnie. Miał strasznie niezadowoloną minę i patrzył na dziewczynę tak, jakby ta właśnie zabiła mu matkę. Kto wie? Może tak rzeczywiście było?
- Ja nie chcę... Chcę do domu! Tato! - krzyczał ten chłopak. Czyżby ojciec wysłał go do dojo wbrew jego woli? Chciał mu zapewnić dobry zawód, jak wiadomo śmierć zawsze była w cenie, więc zarówno grabarze, jak i mordercy, jak i zwyczajni wojownicy zawsze mogli znaleźć pracę. Jednak czy to powód, by na siłę robić z kogoś kogoś kim ten ktoś nie chce być? Czy tędy prowadziła droga do szczęścia?
- Daj spokój, synek. Polubisz to. Zobaczysz.
Nowa praca Natsuki stała właśnie pod wielkim znakiem zapytania. Jeśli chłopak postawi na swoim, to nici z dodatkowego zarobku. Jego ojciec zrezygnuje z usług młodej Houzuki, bo w końcu te usługi nie będą potrzebne. Co więc zrobi nasza główna bohaterka? Czy jakoś spróbuje przekonać młodego do siebie? A może to oleje i pozwoli sprawie toczyć się własnym rytmem?

Propozycja padła szybko, niemal natychmiastowo. Czy 125 ryo odpowiadała dziewczynie? Po krótszym zastanowieniu raczej tak, wychodziła z założenia, że każde pieniądze są dobre. A szczerze mówiąc, spodziewała się dwucyfrowej kwoty więc to nawet lepiej.
- Jak najbardziej! - rzuciła zadowolona z tego, że zdobyła możliwość zarobku, do tego przypadkiem. Choć na przyszłość jest nauczka, aby wywiesić jakieś ogłoszenie na tablicy. Bez tego może być problematycznie ze znajdowaniem uczniów, a co za tym idzie, z zarobkiem. Oczywiście, jak mówił Pan Ojciec "Dobre Dojo samo się obroni." Z perspektywy czasu nie jest tego taka pewna, jednak może jednak ma rację...? Pokręciła jedynie głową w odpowiedzi na swe myśli, ze względu na pojawienie się nowego, bardziej problematycznego kłopotu.
- Spokojnie mały, to nie jest takie złe na jakie to wygląda. Naprawdę! Każdemu przyda się wiedzieć, jak się bronić, nie jesteś przecież szkolony do wojska czy na innego Shinobiego! - powiedziała, starając się przyjąć jak najmilszy możliwy ton do dziecka, przy tym kucając, by być jego na wysokości. Wewnętrznie czuła ogromną dumę, że powiedziała do kogoś "mały", było to wspaniałe uczucie, a przy tym kolejny powód, by zagwarantować sobie tą robotę. - Od biedy też się przydaje do popisywania się czy czegoś w tym rodzaju, co by nie powiedzieć, szanse na to, że jakieś knypki będą chciały cię pobić będą mniejsze.mała po chwili namysłu, przy tym wstając i kierując wzrok w stronę staruszka.
- Ile tych lekcji właściwie ma być?

Natsuki
Misja rangi D
7/15 Mężczyzna tylko uśmiechnął się, słysząc, że dziewczyna zgodziła się szkolić jego syna za marne 125 Ryo. Szczerze mówiąc, myślał, że to będzie go więcej kosztowało i generalnie rzecz ujmując, nawet zamierzał zapłacić więcej. Chciał po prostu zobaczyć reakcję tej dziewczyny jak zaproponuje tak marną kwotę. A ta reakcja ciągle była dla niego zagadką. Nie wiedział czy Natsuki tak słabo ceni swoje umiejętności, czy może po prostu jest na tyle skromna, żeby nie żądać więcej. To jednak miało wyjść w praniu. Jednak najpierw przejdźmy do tego małego. Natsuki próbowała go jakoś uspokoić, a może to tylko chwyt marketingowy? W każdym bądź razie jej słowa odniosły jakiś tam skutek. No może nawet nie słowa, a sama aparycja Natsuki. Oczywiście dziewczyna była od niego starsza, ale nie aż tak stara. W wieku 80 lat te kilka lat więcej nie robi dużej różnicy. Czyżby się zauroczył? Czyżby miał słabość do starszych kobiet?
- A to Pani będzie mnie uczyć? - zapytał nieśmiało i chyba nawet się zaczerwienił. - Jeśli tak, to wchodzę w to!
Ekhem... ekhem... nie tak to miało zabrzmieć. Przepraszam. W każdym bądź razie, młody chyba dopiero teraz zajarzył kto będzie jego "sensei". Wcześniej był zbytnio zajęty narzekaniem i wymyślaniem sposobu jak tutaj się wymigać od tej durnej nauki szermierki czy czegoś.
Jego ojciec przyglądał się uważnie synowi i uśmiechnął się pod nosem ponownie. Taki mały, a już zaczyna kochać kobiety. Byleby tylko zbyt szybko nie chciał się hajtać! Później przeniósł wzrok na Natsuki, a jego twarz spoważniała. Trzeba było przecież dograć szczegóły, prawda? Musiał wiedzieć za co płaci i co można jeszcze więcej zrobić.
- Widzi Panienka - zaczął poważnie - Zależy mi na tym, żeby mój syn nauczył się porządnie walczyć. Czy chcę go wysłać do wojska albo wyszkolić na shinobiego? Nie wiem. Po prostu chciałbym, żeby to polubił, bo co innego jest bardziej męskie niż miecz? - Ekhem... ekhem... zignorujcie takie podteksty. - Miecz w dłoniach? - Mówiłem, żebyście zignorowali, prawda? Eh... Wy, buntownicy... - Jeśli przekona go Panienka, że to fajna zabawa, to zapłacę nawet 250 Ryo. Pasuje?
Następnie przeszedł do tematu ilości lekcji. To też było istotne, prawda? Zwłaszcza biorąc pod uwagę to czy te 125 Ryo (a nawet 250!) było za jedną lekcję czy może za wszystkie. Odpowiedź była następująca:
- Panienka mówiła na początku, że przybyliśmy za wcześnie, by się uczyć. Czyli rozumiem, że to dojo prowadzi zajęcia w późniejszych godzinach, prawda? Generalnie chciałbym zapisać swojego syna na te "regularne" zajęcia, ale wcześniej chciałbym, żeby Panienka dała mu lekcję prywatną. Jedna lekcja. Taka wstępna. A potem regularne treningi w tym dojo w godzinach zajęć. Czy Panienka nadąża za moim tokiem rozumowania?

- Czyli ma polubić szermierkę? Da się zrobić. Choć może przypasuje mu co innego, mamy tutaj drewniane atrapy Naginat, Wakizashi i inne bronie ćwiczebne. Coś powinno wpaść mu w oko. - mruknęła, w międzyczasie spoglądając co jakiś czas na chłopca. Szczerze, broń krótka powinna być najłatwiejsza do przyswojenia, choć jeśli faktycznie jest beztalenciem... Nawet Ona nie pomoże...
- Masz mnie za kretynkę? Jasne, że rozumiem o co chodzi! - warknęła, zirytowana zapytaniem, czy nadąża. Poczuła się jakby została potraktowana za najzwyklejszą idiotkę, której trzeba wyjaśnić coś dwa lub trzy razy. Jednak szczerze, nie ma czasu na obrażanie ojca jej ucznia, wolałaby się dowiedzieć na jak niestabilnym gruncie stoi. - Mniejsza. Jeśli to wszystko, to wydaje mi się, że sprawa zamknięte. To nie powinno być takie trudne! - dodała, tracąc całą powagę i zastępując to typową dla siebie pewnością siebie. Ale szczerze, była pewna, że to nie może być takie skomplikowane, nie zna nikogo kto byłby totalnym beztalenciem w szermierce. Każdy ma jakieś predyspozycje, ale może trafiła na specjalny przypadek...?
- Myślałeś, że kto cię będzie uczył? Jasne, że Ja! Zaraz zaczniemy, więc szykuj się! Zaraz przejdziemy się do magazynu. - rzuciła do niego, przechodząc do jak najbardziej władczego tonu, jaki potrafiła wykrzesać.

Natsuki
Misja rangi D
9/15 Facet był naprawdę usatysfakcjonowany. Nie tylko trening walki mieczem, ale także trening za pomocą innej broni - na przykład tej drzewcowej - był dostępny w tym dojo. Duży wybór i synek na pewno znajdzie coś dla siebie. To brzmiało niemalże jak wygrana na loterii, ale niczego innego nie mógł się spodziewać od "dobrego dojo, które samo się obroni". Jednak trochę zmarszczył brwi jak Natsuki wybuchła. Nie spodziewał się czegoś takiego.
- Nie uważam Panienki za głupią - odparł - Po prostu czasem mam problem z wysławianiem się i nie byłem do końca pewny czy mnie Panienka zrozumiała.
Rzeczywiście. To co powiedział mogło nie brzmieć zrozumiale. A może brzmiało, a to był tylko jego wymysł? W każdym bądź razie, podrapał się po głowie, jakby nie wiedząc co powiedzieć. Musiał się przyznać do swojej słabości, którą był - według niego - brak elokwencji. Jednak oczywiście wiedział co powiedzieć. Miał jeszcze trzy dość istotne pytania.
- A proszę mi powiedzieć jeszcze takie trzy rzeczy. Po pierwsze, kiedy odbywają się te "regularne" zajęcia? W jakich godzinach znaczy? Po drugie, czy Panienka da radę przygotować mojego synka do pierwszych zajęć, czy to raczej niemożliwe? Rozumiem, że dobry trening musi trochę trwać, prawda? W pół godziny się tego nie zrobi, nie? - Oczywiście nie wiedział kiedy zaczynają się zajęcia, więc równie dobrze mogły zaczynać się nawet za wspomniane 30 minut. - Po trzecie, czy byłaby możliwość jakichś dodatkowych zajęć, zakładając, że mój synek polubi te treningi? W sensie, że oprócz tych zajęć "regularnych", jakieś takie dodatkowe. Rozumie Panienka, prawda?
To wszystko o co chciał zapytać. Póki co myślał o jednej lekcji, ale jeśli wszystko pójdzie po jego myśli, to może i więcej takich dodatkowych spotkań z Natsuki pewnie by wchodziło w grę. Tylko co dziewczyna na to?
- Rozumiem - odparł, jak tylko dostał odpowiedź - Zostawiam mojego synka w Panienki rękach. Do zobaczenia.
Po tych słowach wyszedł, zostawiając malca sam na sam z Natsuki.
Dziewczyna wspomniała o magazynie. Malec natychmiast podchwycił ten temat. Miał masę pytań, chociaż z początku nie wyglądał na zainteresowanego. Czyżby Natsuki jakoś go jednak przekonała w niecałe 15 sekund.
- A co tam jest, w tym magazynie? - zapytał - Co tam będziemy robić?
Ciężko stwierdzić czy zgrywał takiego idiotę, czy rzeczywiście nie wiedział. Pewnie Natsuki chciała go wyposażyć w jakąś broń, prawda? To się jednak okaże za jakąś chwilę. Co teraz zrobi nasza bohaterka?

- No słucham... - westchnęła, nie chcąc już szczerze marnować czasu na rozmowę z tym człowiekiem. Preferowała czyny, a rozmawianie zwyczajnie zabierało czas na to pierwsze. Jednak pomimo swojego niechętnego nastawienia, słuchała pytań biorąc głęboki oddech, gdy tylko wszystkie padły.
- Więc. Po pierwsze... Albo wcześnie rano, koło 5 lub 6 lub wieczorami od 17 do może 21... Wszystko zależy od mojego Ojca. Dwa, nie wiem jak mam go przygotować do podstaw, co najwyżej mogę go w tak krótkim czasie nauczyć naprawdę bazowych rzeczy, by mógł potem szybciej przejść do rzeczy zaawansowanych, ale to tyle. I trzy, były by możliwe, choć raczej tylko u mnie bo nie ma już nikt czasu, uznajmy, że za cenę 250 ryo i przy tym, wolałabym być poinformowana wcześniej, kiedy mam się spodziewać uczenia kogoś. To wszystko? - po otrzymaniu potwierdzającej odpowiedzi odetchnęła z ulgą, nie lubiła utrzymywać poważnego tonu, mimo wszystko była dość... Dziecinna. Zwróciła jednak całą swoją uwagę, na małego, którym ma przez pewien czas się zająć.
- Jak masz na imię tak właściwie? - zapytała, kierując się korytarzem, w stronę sali treningowej, uprzednio otwierając jedne drzwi tuż przed samą główną salą Dojo, pomieszczenie wypełnione było różnymi, drewnianymi atrapami broni. Wyjęła przy tym najkrótszy dostępny bokken, mimo wszystko była to standardowa broń ćwiczebna i to na nim powinno się operować.
- Trzymaj. - mruknęła podając i przechodząc już do sali. - Jakie masz oczekiwania młody? Nie chcę ci zrobić krzywdy, więc do praktyki od razu nie przejdziemy... Zaczęcie od odpowiedniej postawy to najlepsza rzecz! - klasnęła w dłonie, sama wyciągając już swój osobisty, drewniany miecz, a następnie ustawiając standardową pozycję szermierczą, nogi lekko uchylone, ostrze pod skosem, by trudno było ocenić jego długość.
- Spróbuj tak samo się ustawić. - rzuciła, mając zamiar zobaczyć jak idzie mu naśladowanie, jak źle to go poprawi.

Natsuki
Misja rangi D
11/15 Mężczyzna skinął porozumiewawczo głową. Taka wersja mu się podobała. Do normalnych zajęć zostało jeszcze mnóstwo czasu, a to oznaczało tylko jedno: jego synek miał szansę poduczyć się trochę. Pewnie wielkiego wojownika Natsuki z niego nie zrobi, ale przynajmniej będzie wiedział jak prawidłowo trzymać broń, a to już coś, prawda? 250 Ryo za prywatną lekcję to też było coś. No i godziny regularnych zajęć też mężczyźnie odpowiadały, ale na nie Natsuki nie miała wpływu. Nie mógł z nią tego negocjować, jednak nie czuł potrzeby.
- To wszystko. Dzięki. To ja wrócę wieczorem.
Po tych słowach wyszedł i nie irytował już naszej bohaterki swoją obecnością.
Natsuki nie próżnowała. Od razu zabrała się do pracy. Najpierw jednak zapytała o imię. Rzecz tak trywialną, ale naprawdę ułatwiającą komunikację, a dobra komunikacja to podstawa dobrego treningu, misji, a nawet wojny. Czy to też była część niezwykle skutecznego treningu?
- Jestem Emo. A Pani?
Pytanie za pytanie, ale tak trzeba, nieprawdaż? Później młody Emo został wyposażony w jeden z bokkenów. Kolejne pytanie. Tym razem o oczekiwania. Kolejna odpowiedź:
- Nie mam oczekiwań. Po prostu chcę, żeby tata był ze mnie dumny. Poza tym, mam naprawdę śliczną nauczycielkę. Parę siniaków nie jest mi straszne!
Mały mężczyzna popisujący się swoją odwagą, odpornością na ból i wytrzymałością. Tylko po co? Chciał poderwać naszą bohaterkę? No nic... Chłopak jednak nie mógł popisać się umiejętnościami szermierczymi. Oczywiście bez problemów skopiował postawę Natsuki, ale z jednym wyjątkiem... to aż w oczy kole! Chwycił miecz nie za rękojeść, ale w pobliżu sztychu. Gdyby to byĺa prawdziwa samurajska, ostra jak brzytwa katana, to pewnie nie miałby już palców. Dla niego bokken wyglądał po prostu jak kawaĺek kija. Podczas zabawy nie miaĺo to znaczenia za który koniec się chwyci. Tutaj widać niaĺo.
- Dobrze? - zapytał tryumfalnie. Nie,?. Nie byĺo dobrze. Było tragicznie. Czy ten chłopak w ogóle wiedziak jak katana wygląda? Czy wiedziaĺ za co powinien tą katanę trzymać. Miecz nie przypominał jednolitego kija, więc istniaĺa szansa, że młody Emo chwyci katanę poprawnie i nic sobie nie zrobi. Ale może po prostu nauczyć go walki inną bronią? Np. wĺócznią?

Kopiuj

[b][color=#FFBF00]- Mowa Emo[/color][/b]

A więc chłopak nazywał się Emo, z tego co słyszała to nie miał specjalnie wartościowej motywacji. Chciał, aby ojciec był z Niego dumny, oczywiście, to był jakiś motor napędowy, jednak w jej opinii było to zdecydowanie za mało. Szczególnie, nie wiedząc na jakim poziomie szczebel jest ustawiony, jednak kim Ona jest, by pouczać innych w takich kwestiach? Nie miała uczyć innych rzeczy na poziomie duchowym, a fizycznym.
- Dobra Emo, pokaż co potrafisz. - rzuciła starając się przyjąć zachęcający ton, musiała dowiedzieć się na jakim poziomie stoi jej podopieczny... Oczekiwała wiele, ale czegoś takiego nawet w koszmarach nie widywała. Przez chwilę milczała, po chwili zaczynając się śmiać z rozbawienia, nie ukrywała, że coś takiego ją śmieszyła. Opanowała się jednak szybko, nie chcąc wprawić chłopca w zmieszanie. Podeszła jedynie do Niego i ręką przesunęła jego dłonie, nieco niżej, by trzymał w doskonałym miejscu.
- W tym miejscu powinieneś trzymać tego typu broń, gdyby to nie była ćwiczebna, trzymałbyś za ostrze! Poza tym łatwiej ci będzie wyczuć oręż. A teraz... - mruknęła, przyjmując pouczający ton, choć po mimice raczej uważała to co robi za zabawę, niżeli przykrość. Lubiła rzeczy, przy których okazję ma się śmiać, a takowa do takich należała. Odeszła na jakieś pięć metrów i złapała za swój bokken, by po chwili wykonać z pokazanej pozycji zamach od góry, a potem pchnięcie. Możliwe, że taka sekwencja to było za dużo, jednak wolała pokazać od razu dwie rzeczy.
- Wiem, że to mogło być za dużo, ale było by super jakbyś spróbował to powtórzyć. Chcę zobaczyć czy poprawnie takie rzeczy wykonujesz, w razie czego pokaże ci co robisz źle, więc bez obaw. - powiedziała, podchodząc nieco, by mieć lepszy widok na to co zrobi Emo. To co mu pokazała, było właściwie podstawą podstaw walki ofensywnej, od tego zawsze warto zacząć, tym bardziej, że nie ma czasu na teorię i wyjaśnianie nudnych rzeczy.

Natsuki
Misja rangi D
13/15 Chłopak z początku nie wiedział co się dzieje i z jakiego powodu Natsuki się śmieje. Jednak widok roześmianej dziewczyny naprawdę działał na jego młode, aczkolwiek męskie serce. On też z trudem powstrzymywał śmiech, nie wiedząc, że właśnie został wyśmiany. Natsuki - niczym prawdziwy nauczyciel - postanowiła rozjaśnić sytuację i powiedzieć na czym polegał ten śmieszny błąd. Od razu też pomogła ustawić jego miecz w odpowiedniej pozycji. Jak tylko dotknęła jego dłoni, to od razu się zarumienił.
- Ja,ja,jasne... mó,mój błąd... - Trochę się jąkał. Był lekko zdenerwowany. To było trudne dla niego, a obecność Natsuki dodatkowo go rozpraszała. Hmmm...
Teraz pora przejść do kolejnego ćwiczenia. Atak z góry i pchnięcie. Tutaj nic nie można spartolić, prawda? To łatwe, nie? Okazuje się, że dla Emo to było trudne, a dla Natsuki jeszcze trudniejsze. Cios z góry nie był idealny, ale wyglądało to dobrze. Miał potencjał w uderzaniu od góry. Jednak nie wyszło mu totalnie to pchnięcie. Czemu? Podstawowy błąd nowicjusza. Miecz wypadł mu z ręki i pomknął w kierunku jego nauczycielki...

PS: Robimy jakieś przyspieszenie czasu i zakańczany w następnym poście?

Kopiuj

[b][color=#FFBF00]- Mowa Emo[/color][/b]

Shinobi War PBF Naruto

Mieszkanie Natsuki i Dojo Sugarawa

Mieszkanie Natsuki i Dojo Sugarawa

Re: Mieszkanie Natsuki i Dojo Sugarawa

Re: Mieszkanie Natsuki i Dojo Sugarawa

Re: Mieszkanie Natsuki i Dojo Sugarawa

Re: Mieszkanie Natsuki i Dojo Sugarawa

Re: Mieszkanie Natsuki i Dojo Sugarawa

Re: Mieszkanie Natsuki i Dojo Sugarawa

Re: Mieszkanie Natsuki i Dojo Sugarawa

Re: Mieszkanie Natsuki i Dojo Sugarawa

Re: Mieszkanie Natsuki i Dojo Sugarawa

Re: Mieszkanie Natsuki i Dojo Sugarawa

Re: Mieszkanie Natsuki i Dojo Sugarawa

Re: Mieszkanie Natsuki i Dojo Sugarawa

Re: Mieszkanie Natsuki i Dojo Sugarawa

Re: Mieszkanie Natsuki i Dojo Sugarawa