Główna ulica

[Kazuya]

Główna ulica osady Sansei, to właśnie ona prowadzi do głównym ośrodków, takich jak szpital, siedziba władzy, czy chociażby do placu targowego. Niedaleko drogi znajduje się również sporej wielkości park. Ulica jest raczej tłoczna, a fakt, że prowadzi do najważniejszego budynku w wiosce, chyba najlepiej tłumaczy częste patrole shinobi. Niemniej jednak, nie jest to miejsce, w którym na każdym kroku człowiek nadziewa się na strażników - głównie, widuje się tutaj spacerujących cywili. Dodatkowy urok ulicy, zapewnia zabudowa, bowiem budynki na około są w naprawdę dobrym stanie.

[Kazuya]

Kazuya po kilku dniach odpoczynku, nareszcie wyszedł z domu. Czuł na sobie wzrok kilku strażników, którzy z oddali obserwowali główną ulicę wioski, jednak nie spodziewał się niczego innego - w końcu tak jak on, tak i wielu innych shinobi przebywało o tej porze w tym miejscu. Z domu wyszedł nieco po dziesiątej, toteż przy głównej ulicy zapewne pojawił się nie długo później. Z uśmiechem na twarzy pokonywał kolejne metry obserwując życie wioski. Poszukiwał kogoś, kto by go zaciekawił. Fakt, nie szukał na siłę przyjaciół, jednak nie przepadał za wykonywaniem misji stricte dla klanu czy wioski - zresztą nic dziwnego, w okresie krwawych wojen, utrzymanie kogoś takiego jak on przy życiu graniczyło z cudem, a jego zdolności... nie ukrywajmy, nijak miały się do umiejętności ludzi, którzy go wychowywali. Niestety, nie mógł nic na to poradzić! Niemniej jednak teraz z uniesioną dumnie głową, stawiał kolejne kroki na jednej z głównych ulic bacznie się rozglądając. Kto wie, co takiego dziś przyniesie mu los...

[Suzu]

Mój skarb
Terumi Kazuya - misja D
1

---

Młoda dziewczyna biegła przez osadę, zupełnie jakby wyzywała wiatr do zawodów. Spieszyła się, przez co od czasu do czasu potrącała przechodzących ludzi, kilka razy też niewiele jej zabrakło do bliskiego spotkania z rozstawionym straganem. Czasami udało jej się wpaść na oblodzony kawałek drogi, zawsze jednak szybko odzyskiwała równowagę, balansując na śliskiej powierzchni. Z rozwianymi włosami barwy słomy dotarła wreszcie do swego celu i nie tracąc nawet czasu by odetchnąć, popchęła ciężkie drzwi prowadzące do lombardu.
- Przyniosłam pieniądze! - wydusiła z siebie już od progu i podeszła do pustej lady.
Siedzący po drugiej stronie, krępy mężczyzna o niesamowicie grubych brwiach i krótkich, czarnych włosach, popatrzył ze zdumieniem malującym się na okrągłej twarzy. Dziewczyna tymczasem wyciągnęła sakiewkę i opuściła ją na drewniany blat, po czym sama oparła się o niego, dysząc ciężko. Miała za sobą naprawdę sporą odległość.
- Proszę mi oddać mój instrument. - dopiero po odzyskaniu oddechu zdołała unieść twarz by spojrzeć na mężczyznę.
W jego oczach tymczasem zdumienie ustąpiło miejsca zrozumieniu, ostatecznie zaś przeszło w złość.
- Spadaj albo będziesz tego żałować.

---

Przechodząc się główną ulicą wioski można było dojść do wniosku, że nie ma czegoś takiego jak "leniwe popołudnie". Ludzi było sporo, może nie tak wielu jak w dzielnicach handlowych wielkich miast, dostatecznie jednak, by wypełnić uszy jednolitą papką sklejonej ze sobą masy słów wypowiadanych dookoła. Było głośno i szybko, choć nie aż tak tłoczno by konieczny był spacer z dłonią na własnej sakwie. Osada, mimo zimy, wypełniona była życiem.
Kazuya, poszukując sobie produktywnego zajęcia, naturalnie zerknął też na tablicę ogłoszeń, gdzie każdy mógł wywiesić swoje zlecenie - nie było to jednak bardzo popularne zimą, gdy śnieg w każdej chwili mógł zniszczyć treść pozostawionej wiadomości. Teraz też wisiało tam kilka smętnych, pomarszczonych arkuszy papieru pokrytych smugami rozmytego tuszu, i jedna jedyna kartka, o którą walczyła ze strażnikiem młoda dziewczyna w wielobarwnej sukience i włosami barwy słomy, opadającymi na lewe ramię.
- Nie obchodzi mnie twoja historia. Kartka ma zniknąć, Hiwaru-san jest szanowanym - odchrząknął - przedsiębiorcą i takie ogłoszenia szkodzą jego biznesowi. Żadna przybłęda nie będzie tu siać zamętu!
- Ale ja muszę to odzyskać! - pisnęła płaczliwie, wciąż blokując strażnikowi drogę do tablicy, z desperacją godną walki o życie.
A na karteczce Kazuya zobaczył jedno z tych ogłoszeń, o których opowiada się znajomym dla rozbawienia towarzystwa.

Łotr z lombardu ukradł mój cenny przedmiot! Uwaga, trzymajcie swe skarby z daleka od "Głębokiego mieszka Hiwaru", bo nawet jak przyniesiecie pieniądze, i tak nie zechce oddać wam waszej własności i jeszcze wywali za drzwi!!!!!
Zapłacę za pomoc, muszę odzyskać swój przedmiot, to pamiątka rodzinna. Airi, pomieszkuję w namiotach wędrownych artystów rozbitych pod osadą.

[Kazuya]

Kazuya, przechadzał się, ręce trzymając w kieszeni. Wiatr co jakiś czas owiewał jego postać, jednak on, nie miał zamiaru się mu poddać. Pewnie stawiał kolejne kroki, na czasami oblodzonej posadzce. Długi, ciemny płaszcz, chronił go przed mroźnymi podmuchami na tyle, by ten nie musiał się zbytnio martwić o temperaturę. W oddali widział, że przy tutejszej tablicy, która nie była zbyt popularnym miejscem na umieszczanie zleceń o tej porze roku wszczęła się mała awantura. Dziewczyna o długich słomkowych włosach, broniła czegoś co musiało być dla niej bardzo ważne, bowiem Terumi z oddali widział, że w obronę tablicy wkładała całe swoje serce. Pomimo słabości długi czas udawało jej się stawiać opór większemu, silniejszemu rywalowi. Był nim jeden ze strażników osady - co prawda Kazuya nie miał pojęcia kim jest, jak się nazywa, oraz jak silny jest jednak mógł z łatwością określić, iż był o wiele silniejszy od niego. Szybszy, bardziej spostrzegawczy.
Przyśpieszył nieco kroku, zmierzając w stronę tablicy, a w głowie kłębiło mu się od różnych pomysłów na temat tego, czego dziewczyna tak naprawdę stara się bronić. Kolejne pewnie stawiane kroki, aż wreszcie, chłopak zaszedł za plecy strażnika, który najwidoczniej nie mógł dopuścić by ogłoszenie słomkowowłosej pozostało na tablicy... Kiedy tylko podjął próbę przeczytania tego, co znajdowało się na kawałku papieru, na jego twarzy pojawił się uśmiech. Z pewnością, nie było to coś, czego szukał, jednak z drugiej strony - panience zdecydowanie zależało na tym, by ktoś zauważył to zlecenie. Zresztą, nie bez powodu siłowała się z strażnikiem, prawda? Chłopak miał sporo pomysłów, jednak nie umiał wybrać jednego, najlepszego który okazałby się planem idealnym, wreszcie po kilku chwilach zebrał się w sobie by wkroczyć do akcji.
Kazuya delikatnie poklepał strażnika po jego lewym ramieniu, stojąc również z tejże strony, uśmiechnął się do niego serdecznie jeżeli ten odwrócił się do niego, po czym powiedział miłym, spokojnym i pewnym głosem w jego stronę.
- Widzę, że panience, strasznie zależy, by ktoś zauważył tę karteczkę... - wskazał na słomkowowłosą, a następnie na samo "zlecenie". - Panu natomiast, zależy, by zniknęło ono z tablicy, prawda? Chyba znalazłem rozwiązanie, które pozwoli nam załagodzić ten spór. - Powiedział nad wyraz spokojnie, starając się obserwować reakcję dwójki rozmówców. Kiedy tylko zauważył, że oboje oczekują, jakie rozwiązanie znalazł Kazuya, ten ruszył przed strażnika, tak by móc sięgnąć kartkę, zapewne przekładając rękę obok głowy dziewczyny, która tak zaciekle broniła tablicy. - Zechce mi panienka opowiedzieć, o tym, co się wydarzyło? Chętnie posłucham, a ludzie w osadzie, nie muszą oglądać scen pod tą tablicą, zwłaszcza... z powodu tak błahej sprawy... Przedmiot który straciłaś, z pewnością da się jakoś odzyskać, jednak wypisywanie takich bzdur nie jest najlepszym pomysłem! Dlatego nalegam, by opowiedziała mi pani, przy szklance gorącej herbaty całą historię, a na pewno coś poradzimy!
Po tych słowach uśmiechając się i trzymając kartę w ręku, o ile udało mu się jej sięgnąć obrócił się na pięcie.
- Zgodnie z Pańską wolą, kartka zniknęła z tablicy, co jest równoznaczne, z tym, że Panienka może iść, prawda? Do zobaczenia! - rzucił na pożegnanie, po czym ruszył wzdłuż ulicy, bez względu na to, czy dziewczyna ruszyła za nim, czy też nie. Szukał jakiegoś przytulnego miejsca, w którym mógłby wypić kubek gorącej herbaty - w końcu w taki ziąb, lepiej ogrzać się właśnie przy pomocy takiego napoju, niż marznąć na dworze podczas rozmowy, czyż nie?

[Suzu]

Mój skarb
Terumi Kazuya - misja D
3

---

Są takie bitwy, których nie da się wygrać samodzielnie. Jasnowłosa Airi toczyła właśnie jedną z nich, beznadziejną potyczkę ze strażnikiem, skazaną z góry na marny koniec. Cóż takiego mogła zrobić? Podrapać go? Ugryźć? Kopnąć w goleń? Mimo wszystko nie był to byle jaki zakapior a strażnik, co bardzo ograniczało dziewczynie możliwości działania, jednocześnie jednak nie była w stanie porzucić swojej sprawy i tak po prostu się poddać. Och, jak żałowała, że ten cały Hiwaru nie wysłał za nią zwykłego awanturnika!
Okazało się jednak, że gdzie dama w potrzebie, tam Kazuya się znajdzie! Choć może było to trochę nad wyrost, bo dziewczyna z pewnością nie była dobrze urodzona. Właściwie to przyglądając się bliżej Airi shinobi mógł stwierdzić, że jej pokryta piegami twarz nie jest nawet specjalnie ładna. Ale wszak najważniejsze to by miała czym zapłacić, prawda?
Nawiasem mówiąc, strażnik również był nieco w kropce. W głębi ducha był dobrym człowiekem i za takiego zdecydowanie się uważał. Na tyle też wychowanym, by mieć opory przed używaniem siły w stosunku do kobiety, nawet tak dzikiej jak ta, która właśnie stroszyła się i pokrzykiwała na niego pod tablicą. I co później powiedzą koledzy? Że nie umiał sobie poradzić z jedną małą panienką bez użycia siły?
Kiedy więc Kazuya wypowiedział pierwsze słowa, obie strony znacznie ograniczyły swoje przepychanki, pozostawiając je na poziomie niezbędnego minimum, tak tylko, by nie utracić osiągniętego do tej pory pola. Dwie niezbyt cierpliwe twarze zwróciły się w jego stronę, próbując na szybko ocenić, czy warto w ogóle zawracać sobie głowy obcą osobą. I bardzo szybko Terumi w obu parach oczu dostrzegł ten sam wniosek. Warto było.
- Wykonuję tylko polecenia. Takie ogłoszenie nie może tu wisieć - usprawiedliwił się nawet strażnik, naprawdę źle się czuł z rolą, jaką musiał w tym wszystkim odegrać.
- Jasne. Pewnie ten łotr daje wam łapówki! - dziewczyna jednak bardzo się starała, by pozbył się wszelkich oporów.
- Zamilcz wreszcie, bo naprawdę będziesz mieć problemy!
Ona jednak nie słuchała, bo bardziej interesowała się ramieniem Kazuyi sięgającym po kartę z jej ogłoszeniem. Nie była jednak zdolna bronić świstka przed kolejną osobą - albo blokowała strażnika, albo shinobi. Czerwonowłosy skończył więc z pergaminem niezgody w dłoni, jej nie pozostało zaś nic innego, jak odpuścić i wysłuchać.
- Błaha sprawa... - poczerwieniała, słysząc te słowa, nawet jej piegi zrobiły się jakby nieco mniej widoczne - Błahe to może być być twoje życie, ten instrument jest cenną pamiątką...
Tak, Airi nie była zbyt ładna, dodatkowo nie była też specjalnie miła. A może po prostu słowa Kazuyi naprawdę ją zabolały? W efekcie wyglądała, jakby wahała się nad przyjęciem jego pomocy, a w każdym razie nie bez chwili słownej przepychanki. I poczerwieniała jeszcze bardziej, gdy Kazuya po prostu sobie poszedł, ona zaś pozostała pod czujnym okiem strażnika, który jeszcze z satysfakcją rzucił złośliwą uwagę o wzgardzeniu ostatnią deską ratunku.
- Przepraszam, zaczekaj! - zawołała i puściła się pędem za odchodzącym shinobi.

---

---

Lokal "Trzy Kuropatwy" był niemal pusty, kiedy Kazuya wraz z Airi dotarł do jego progów. Nie znaczyło to jednak, że biznes nie szedł dobrze - po prostu godziny były jeszcze zbyt wczesne dla tutejszych bywalców. Można było w spokoju zamówić sobie coś do picia lubi jedzenia i rozgrzać się przy sympatycznym trzasku ognia w kominku, patrząc na pustą scenę. Tutaj bowiem, kiedy zmrok otulał osadę, wyciągali instrumenty rozmaici artyści i zabierali swych słuchaczy w podróż na poszukiwanie czegoś pięknego, czasem wzniosłego, a czasem też zabawnego lub rubasznego. Różne śpiewano tutaj pieśni, ale w tym momencie pozostała im wyłącznie umiarkowana cisza. Airi oznajmiła, że niczego nie będzie pić, więc pracownica poszła przygotować jedną herbatę.
- Przepraszam, mam naprawdę podły dzień - westchnęła, z ociąganiem ściągając z ramion swój zimowy płaszcz - Nazywam się Airi... - zawahała się na moment - żyję z muzyki, moja grupa podróżuje z występami. Musiałam dać pod zastaw mój cenny flet, pamiątkę po matce, by spłacić przypadkiem wyrządzoną szkodę. Nie zrozummy się źle, mam pieniądze. Musiałam po prostu po nie pobiec do obozu! A kiedy przybiegłam z powrotem, ten czort, ten demon w ciele człowieka powiedział, że mam się wynosić, on mojego fletu już nie ma! - podniosła na Kazuyę oczy, w których znowu zaczynały zbierać się łzy - Co ja mam teraz zrobić...? Jak ojciec się dowie, że straciłam pamiątkę po matce, wywali mnie na zbity pysk!

[Kazuya]

Chłopak wszedł do baru, nie odwracając się nawet na moment za dziewczyną. Nie dlatego, że był niegrzeczny, a dlatego, że rozmowa o takiej sprawie na środku ruchliwej ulicy, nigdy nie jest dobrym pomysłem. Powoli rozejrzał się dookoła po czym wybrał stolik w możliwie najbardziej odizolowanej strefie - tak by nikt im nie przeszkadzał. Kiedy tylko Airi dołączyła do chłopaka, ten uśmiechnął się do niej serdecznie. Pozwolił jej powiedzieć, co tylko miała do powiedzenia. Rozumiał, że to co powiedziała wcześniej powiedziała tylko i wyłącznie z powodu gniewu, który wtedy jej towarzyszył. Nie miał jej tego za złe, toteż nie zamierzał się zgrywać i udawać kogoś, kto byłby rozgniewany, za tak błahe słowa.
- Miło mi Cię poznać Airi. Ja jestem Kazuya, Terumi Kazuya. Może i moje życie jest błahe, jednak kłótnią z tamtym strażnikiem niczego byś nie załatwiła, a jedynie wyrządziła sobie więcej szkód. Pomogę Ci odzyskać flet - jednak aby to zrobić, muszę wiedzieć wszystko. Od tego jak wyglądał, kończąc na tym ile ten człowiek za niego wziął. No i najważniejsze, ile mam czasu? - zaśmiał się, biorąc łyczek herbaty, kiedy ta tylko pojawiła się przy stoliku. - Nie zrozum mnie źle, nie mogę obiecać, że go znajdę, jednak zrobię wszystko, by go odzyskać... A teraz, przestań się mazać, tym mi, ani sobie nie pomożesz. Weź się w garść i proszę powiedz mi jak najwięcej możesz o flecie, który oddałaś temu mężczyźnie.

[Suzu]

Mój skarb
Terumi Kazuya - misja D
5

---

[/center]

---

Cierpliwością podobno da się zdziałać cuda i Kazuya ewidentnie postawił na tę właśnie kartę, podejmując rozmowę z jasnowłosą dziewczyną. Czyżby tak bardzo zależało mu na garści monet? A może naprawdę czuł wewnętrzną potrzebę, by pomagać innym, nawet tym nie potrafiącym tego należycie docenić. Airi, choć zmieniła swoje podejście i oczami nie ciskała już gromów na każdego dookoła, nie przeszła niestety magicznej przemiany w uprzejmą i słodką panienkę. W milczeniu poczekała, aż Kazuya dostanie swoją herbatę, odprowadziła kelnerkę ponurym wzrokiem i dopiero wówczas odpowiedziała na zadane pytania.

- Mieliśmy wyruszyć w drogę dzisiaj wieczorem, ale dam namówić ojca by zaczekał dzień lub dwa. - mówiła spokojnie, ale nerwowe splatanie palców na blacie jasno dawało do zrozumienia, że daleko jej do wewnętrznego opanowania - Nie dał mi za flet wiele. Zgodziłam się tylko dlatego, że nie potrzebowałam więcej, a i tak miałam zaraz instrument odzyskać. Dwieście pięćdziesiąt ryō. Sam flet jest taki długi - dwiema dłońmi pokazała długość łokcia - z czerwonego, lakierowanego drewna. Jest charakterystyczny, bo od spodu ma wyryte imię "Michiko". No nie da się pomylić. Zamknięty był w długim, czarnym futerale, niewiele szerszym od samego fletu.

Spojrzała w stronę okna, za którym przechodzili spacerujący przechodnie. Osada wydawała się dość przyjazna, ale dziewczynie daleko było do ciepłych uczuć w jej stronę.

- Głupia byłam, że zaufałam temu facetowi. Kayo, dziewczyna z mojej grupy, mówiła, że słyszała same złe plotki o tutejszym lichwiarzu. Dlatego tak się spieszyłam, by załatwić wszystko od razu. No i mam - prychnęła z goryczą.

[Kazuya]

Chłopak był dosyć cierpliwym człowiekiem, więc nie chciał poganiać dziewczyny. Ta usiadła przy jego stoliku, a sam Kazuya niezbyt czekał na swoją herbatę. Kiedy po paru chwilach siedzenia w milczeniu dostał swój napój w wysokim, drewnianym kubku. Młody Shinobi spokojnie złapał za kubek, dmuchając delikatnie do środka, by lekko ją ochłodzić. Następnie siorbiąc głośno wziął spory łyk, i odsapnął ciężko. Po chwili Airi wreszcie raczyła odpowiedzieć na kilka pytań chłopaka, zadanych przed otrzymaniem herbaty. Wysłuchał całej opowieści, a następnie wreszcie sam przeszedł do powiedzenia wszystkiego co o tym myśli.
- Czyli mamy jeden dzień, maksymalnie dwa... Mówisz, że sam lichwiarz nie ma tego fletu, więc... kto mógłby taki posiadać? Na pierwszą myśl przychodzi mi ktoś, kto po prostu potrafi grać na takim flecie... Może jakiś kolekcjoner? Sam nie wiem, ciężko jest mi teraz cokolwiek wymyślić. Swoją drogą, może Ty masz jakiś pomysł? Kto mógłby kupić taki flet? - Zamyślił się, ściskając dłonie na kubeczku. - Jedyne co mogę stwierdzić, to to, że zależy Ci na nim bardziej niż na czymkolwiek innym... Dobra, mniejsza o to - pomogę Ci odzyskać flet, jednak musisz mi coś obiecać, dobra?
Zapytał cicho, po czym uśmiechnął się szeroko. Złapał za jedną z serwetek które leżały na stoliku, a następnie podszedł do barmana, pytając go o cokolwiek czym dałoby się na niej pisać. O ile coś takiego dostał, rozpisał wszystkie tropy na serwetce, by łatwiej było mu rozpocząć zadanie.
- Obiecaj mi, że nie będziesz wprowadzała zamętu w tej osadzie, tak jak robiłaś to przed chwilą, przy tablicy ogłoszeń. W tym świecie jest już wystarczająco dużo wojen i sporów, nie potrzeba nam konfliktów również wewnątrz wioski! - powiedział, kończąc notować na serwetce. Następnie podsumował wszystko w paru zdaniach. - Najpierw, zapytamy lichwiarza, komu sprzedał flet, o ile w ogóle go sprzedał. Później o ile zyskamy jakiś trop, ruszymy w kolejne miejsce, w innym przypadku postaramy się znaleźć kogoś, kto kupuje podobne rzeczy, lub po prostu zarabia z muzyki. Jeśli to zawiedzie, zajmiemy się znalezieniem kolekcjonerów w naszej osadzie. Nie wiem ile odkupienie samego fletu może kosztować, jednak jeśli Ci nań zależy, cena nie powinna grać roli. Wchodzisz w to Airi? Czy jednak wolisz powiedzieć ojcu o całej sprawie i zająć się tym sama?

[Suzu]

Mój skarb
Terumi Kazuya - misja D
7

---

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=r0gqQn7ndGw[/youtube][/center]

---

- Obiecuję...
Airi, pechowa dziewczyna z grupy wędrownych artystów. Niespecjalnie ładna, niespecjalnie uprzejma, niespecjalnie też interesująca z charakteru. Kazuya nie musiał spędzić z nią wiele czasu by wiedzieć, że blondynka nie miała specjalnego wyboru, on zaś jawił się jako jej ostatnia szansa. Zacisnęła mocno splecione palce swych dłoni i pokręciła pochyloną głową, wbijając wzrok w blat stolika.
- Mój ojciec nie może się dowiedzieć, ten flet to pamiątka po mojej matce... - zawahała się, po czym dodała ciszej - Tak naprawdę to jestem beznadziejna w muzyce, ciągle wszystko zawalam, jestem rozczarowaniem. Jak usłyszy, że straciłam szczęliwy flet zmarłej matki, dostanie szału.
Nic dziwnego, że jej zależało. Gdy Kazuya notował, zbierając myśli, ona snuła ponure rozmyślenia nad swoją przyszłością. Nie była największą pomocą głównie przez własny pesymizm i przekonanie, że i tak każdy zrobi jej na złość. Z pewnością spora część jej problemów dałaby się rozwiązać tylko dzięki zmianie nastawienia.
- Do lichwiarza lepiej, jak pójdziesz beze mnie, bo jak mnie widzi to mu odbija. I sama nie wiem, kto tu może zajmować się muzyką. Moja grupa raczej nie szuka kontaktu z konkurecją, dajemy swoje pokazy, załatwiamy sprawy finansowe i ruszamy dalej.
Słysząc o możliwej konieczności odkupienia fletu skrzywiła się mocno, zdecydowanie nie w smak jej było płacić za coś, co było jej własnością. Skinęła jednak głową, ciężko i z fochem. Wyglądało na to, że nie mając innej opcji, otworzy kieszeń. Chyba...
W końcu przyszła pora opuszczenia ciepłej knajpy i powrotu na mróz ulicy, kiedy to Airi przejęła prowadzenie i ruszyła w stronę "Głębokiego mieszka Hiwaru", marudząc coś cicho pod nosem. Idąc obok Kazuya mógł zauważyć, że dziewczyna wyróżnia się swym strojem od tego, do czego przywykł w rodzimej osadzie - jej wielobarwna spódnica była zdecydowanie bardziej obszerna od schludnych, klasycznych kimon. Zdecydowanie pasowało to artystycznym duchom, rzucało się jednak w oczy na tyle, że już po chwili znajomi strażnicy znów zaczęli wpatrywać się w ich stronę czujnym spojrzeniem.

"Głęboki mieszek Hiwaru" był sporych rozmiarów sklepikiem, położonym tuż przy głównej ulicy. Do drzwi prowadziły trzy odśnieżone schodki, wnętrze zaś witało zapachem drewna i przeszłości. Na prawo od wejścia znajdywało się szerokie biurko, puste wprawdzie, od drugiej strony jednak zaopatrzone w kilka szuflad i szafkę. Tam też na dużym krześle siedział niewysoki, krępy mężczyzna, którego karykaturalnie wręcz grube brwi marszczyły się teraz w grymasie zadumy. Reszta sklepu wypełniona była stojącymi regałami, gdzie można było obejrzeć dobra pozostawione w rękach lichwiarza. Nigdzie jednak nie dało się znaleźć przedmiotu opisanego wcześniej przez Airi, jedynym zaś instrumentem w sklepie był niewielki bębenek, którego skóra pośrodku wytarta była niemal do białości. Bez rozmowy z lichwiarzem się zdecydowanie nie obejdzie.

[Kazuya]

Chłopak powoli zaczynał coraz bardziej rozumieć Airi. W gruncie rzeczy, nie różnił się dużo od niej, no może prócz nastawienia do życia. Również był wychowywany przez jednego z rodziców, również nic mu nie wychodziło, niemniej jednak żył z nadzieją, że uda mu się kiedyś zapobiec szerzącej się nienawiści, przemocy. Niemniej jednak, teraz miał całkiem inne zadanie do wykonania, odnalezienie rodzinnej pamiątki, niezdarnej, niekoniecznie poradnej oraz nie obdarzonej zbyt wielką urodą dziewczyny. Mógł naprawić świat chociaż w jakimś stopniu, tej zagubionej osóbce. Wyszli z karczmy razem, powoli wędrując w stronę miejsca w którym ostatni raz widziano flet. Dziwny ubiór od razu po wyjściu z karczmy rzucił się w oczy. Mogło to oznaczać parę rzeczy - albo dziewczyna nie pochodzi stąd, co zresztą fakt o podróżowaniu wraz z grupą muzyczną miałoby sens. Albo po prostu dziewczę lubiło rzucać się w oczy. Kazuya osobiście zdawał się obstawiać tę pierwszą opcję. Niemniej po krótkim dialogu odnośnie pierwszego punktu podróży, musiał on przytaknąć na słowa Airi.
- W takim razie... widzimy się za kilka minut, nie odchodź za daleko i nie rób niczego, co miałoby przynieść kłopoty. Zaraz wrócę! - Pomachał jej na pożegnanie, po czym przekroczył próg, wcześniej pokonując kilka schodków. Uśmiech nie schodził z jego twarzy, chłopak bacznie obserwował wnętrze, w poszukiwaniu czegoś, na wzór kajetu, zeszytu, papirusu czy notatnika, w którym sam lichwiarz mógłby zapisywać swoje transakcje. Były to czasy, gdy nie było kas fiskalnych, zatem jakoś musiał prowadzić swoją księgowość. Miało to pomóc chłopakowi w przypadku, gdyby lichwiarz nie chciał współpracować. Bez względu na to czy mu się to udało czy nie - znalezienie takowego rejestru, rozpoczął on od miłego przywitania gospodarza. - Dobrze Pana widzieć! Całkiem niezły ma Pan tutaj asortyment! W sumie, to wpadłem zapytać o pewien, specyficzny przedmiot. Parę godzin temu, widziałem go u Pana, ale najwidoczniej ktoś go kupił! Chodzi o flet. Zwykły, prosty, drewniany flet. Czerwonej barwy, lakierowany. O ile dobrze pamiętam, miał wyryte imię "Michiko". Chciałem podarować go mojej matce, ale najwidoczniej ktoś zdążył go od Pana kupić. Mógłby mi pan zdradzić, kto taki wpadł w jego posiadanie? O ile to nie problem oczywiście...
Zakończył wzdychając i obserwując dokładnie zachowanie mężczyzny, samemu stojąc dosyć pewnie, ręce trzymając blisko klatki piersiowej, opierając je właściwie na pasie. Miał nadzieję, że mężczyzna będzie gadał, bo inaczej, niestety nici ze zdobycia jakiegokolwiek tropu.

[Suzu]

Mój skarb
Terumi Kazuya - misja D
9

---

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=pQFKABDBnaU[/youtube][/center]

---

Jasnowłosa skinęła nerwowo głową i swój piegowaty nos zwróciła w stronę strażników, którym nie zapomniała raczej akcji z ogłoszeniem. "Nie rób niczego, co mogłoby przynieść kłopoty" było bardzo dobrą radą, ale czy realną? Airi w ciągu jednego tylko dnia zdołała zwrócić przeciwko sobie każdą napotkaną osobę, a jeśli jeszcze do tego nie doszło to dlatego tylko, że - jak w przypadku jej ojca - wieści jeszcze nie dotarły.

Pomysł znalezienia księgi rachunkowej byłby może dobry, nic takiego jednak nie leżało na widoku czekając na Kazuyę. Owszem, jeden z regałów posiadał kilka książek i zwojów, były to jednak mało interesujące woluminy z przepisami kulinarnymi, ziołami, a nawet poezją. Ostatnia pozycja była "uczonymi" rozważaniami na temat wpływu faz księżyca na hodowlę ryżu. Jeśli lichwiarz prowadził księgi rachunkowe, zapewne były przechowywane w szufladach jego biurka, tego samego, przy którym siedział obecnie, nieskory do opuszczenia swojego miejsca.
Komplementy Kazuyi trafiły na podatny grunt, któż nie lubi miłych słów? Tym bardziej, że facet zdawał się naprawdę dumny ze swojego biznesu. Po prostu urósł w oczach, rozpromienił się i nawet nieco zaczerwienił, po to tylko, by moment później sflaczeć jak uwiędnięty kwiat.
- Nie mam fletu. A ty coś kręcisz - zmarszczył te swoje grube brwi, co nadało mu naprawdę nieprzyjemny wyraz twarzy - Ta dziewucha wykupiła go z powrotem w przeciągu chwili, dosłownie dwóch modlitw, nikogo w tym czasie u mnie nie było. Knujesz razem z nią, co?
Złość narastała w nim, zanim jednak wyraził ją w pełni, zamieszanie zaczęło się na zewnątrz. Ktoś pokrzykiwał coś gniewnie, znacznie bardziej wzburzonym głosem niż obecny w pomieszczeniu lichwiarz. Kazuya słyszał też Airi, choć nie mógł rozpoznać konkretnych słów. Najwidoczniej nie dała rady zbyt długo trzymać się z daleka od kłopotów.
- W nic mnie nie wrobicie. Ja przedmiot oddałem, sumienie mam czyste, reputacja w wiosce też mnie obroni. Jak macie czas knuć podobne intrygi i porządnym ludziom krew psuć, lepiej byście się wzięli za uczciwą pracę. Tfu! - lichwiarz splunął na sucho i wskazał Kazuyi drzwi.

[Kazuya]

Chłopak spokojnie wysłuchał, co lichwiarz miał mu do powiedzenia, chwilę później jednak usłyszał z zewnątrz również doszły głosy, brzmiące raczej na gniewne pokrzykiwanie. Spojrzał raz jeszcze na lichwiarza - wydawał się nie kłamać...
- W nic nie chcę Pana wrobić, chcę raczej rozwiązać tę sprawę by w naszej skromnej osadzie nikt nie musiał kwestionować zarówno pańskiej reputacji, oraz by nikt nie zakłócał spokoju, tylko tyle. - westchnął, po czym odwrócił się w stronę drzwi. - Skoro nie ma pan fletu, to nic tu po mnie. Narka!
Chłopak dosyć spokojnie przyjął do wiadomości fakt, że lichwiarz nie ma instrumentu, miał już w głowie zarys pewnej sytuacji. Miał też dwa rozwiązania, które rzecz jasna były oczywiste. Dziewczyna chciała naciągnąć lichwiarza na zwrot pieniędzy, które chwilę temu zapłaciła za flet, pod groźbą utraty reputacji, lub też... Airi miała w planach coś znacznie gorszego niż tylko wyłudzenie pieniędzy. Tylko co? W jakim celu chciałaby się pozbyć lichwiarza. Nie mógł teraz tego pojąć, więc po prostu zakładał opcję numer jeden za prawidłową. Pojawiła się też opcja trzecia - jakoby lichwiarz kłamał i dalej posiadał flet, a w celu wzbogacenia się bardziej, niż przy natychmiastowym wykupie, zatajał taką możliwość. Niemniej jednak, teraz na głowie Kazuyi pojawił się dodatkowy problem. Blondynka niedługo była w stanie wytrzymać bez stwarzania kłopotów, toteż po wyjściu z budynku młody Terumi bardzo nerwowo się rozglądał w celu odnalezienia dziewczyny, oraz określenia w jakiej sytuacji się znajdują.

[Suzu]

Mój skarb
Terumi Kazuya - misja D
11

---

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=qnpiFz-pnbg[/youtube][/center]

---

Wychodziło na to, że Kazuya powoli zaczynał rozumieć intrygę mającą miejsce przed jego oczami. Choć motywy Airi pozostawały dla niego niejasne, bardziej skłonny był uwierzyć lichwiarzowi. Jak wszyscy zresztą. Kazuya wyszedł z budynku by zobaczyć, jak jasnowłosa dostaje siarczysty policzek od rozzłoszczonego, szczupłego mężczyzny o długich włosach, odzianego w śmieszną, błękitną szatę. Za nim stała czarnowłosa dziewczyna w wieku podobnym do Airi, ubrana zupełnie jak ona, z pewnością cała trójka należała do jednej grupy. W przeciwieństwie do mężczyzny nie było jednak po niej widać furii, jej piegowata twarz rozciągnięta była w pełnym zadowolenia uśmiechu.
- Jak śmiałaś - mężczyźnie łamał się głos, Kazuya przegapił większą część jego krzyków - Żadnej świętości, żadnego wsparcia. Własną matkę wymieniłaś na pieniądze!
- To nie była moja matka! - przerwała mu zranionym głosem.
- Wiesz jak się poczułem, gdy Kayo mi o wszystkim powiedziała? Zawsze cię broniłem, ale tego nie potrafię ci wybaczyć... nie jesteś już moją córką, umarłaś dla nas. Przynajmniej grupa nie będzie już musiała zmagać się z twoją nieudolnością - zakończył mężczyzna, jego głos drżał od napięcia i żalu.
Czyżby kolejny pokaz? W końcu byli artystami. Airi wspominała wprawdzie o muzyce, w żaden sposób jednak nie wykluczało to możliwości przekonywującej gry. Obecna sytuacja wydawała się aż nadto realna, policzek dziewczyny puchł, oboje drżeli, a przechodzący ulicą ludzie mijali ich szerokim łukiem, nie chcąc ingerować w dziwne problemy obcych. Tylko strażnicy powoli ruszyli w stronę kolorowej grupki, ich twarze wyrażały proste zniecierpliwienie.

[Kazuya]

Kazuya wychodząc z budynku nerwowo się rozejrzał. Jego oczom ukazała się trójka podobnie ubranych osób, oraz staże, które zmierzały w ich kierunku. Przedstawienie mogło się podobać, zapewne do momentu uderzenia dziewczyny. Chwilę później usłyszał słowa wypowiedziane przez mężczyznę w stronę Airi. Zawahał się na moment, nie chciał zrobić niczego głupiego. Cała sytuacja nie wyglądała na jakiś teatrzyk, a ze słów faceta wynikało, że to on jest ojcem, którego obawiała się Airi. Chłopak zacisnął pięść, jednak wiedział, że w tej sytuacji jest raczej bezsilny, niemniej jednak obiecał blondynce odzyskać flet, a dziewczyna w czerwonych włosach, najwidoczniej była tą, która owy instrument odzyskała od lichwiarza - tak zresztą wydawało się Kazuyi.
Następnie Airi wypowiedziała kolejne słowa, a Kazuya otworzył szeroko oczy. Teraz do końca nie wiedział co ma zrobić. Z jednej strony chciałby to wszystko powstrzymać, kolejne zdania jednak wylewały się z ust mężczyzny. Wreszcie jednak, chłopak przełamał się by zakończyć tę farsę.
- Dosyć! - krzyknął głośno, a jego dłonie ułożyły się w pieczęć ptaka. Długą na dziesięć metrów linę która obwiązała Airi. Kazuya pociągnął ją w swoją stronę, po czym wypuścił gumową linę z rąk i drugi raz użył tej samej techniki, tym razem na mężczyźnie, próbując związać go jak najciaśniej się da. - Dosyć tego widowiska. Nie wiem kim jesteś, ani kim jest ta dziewczyna, ale nie pozwolę wam zakłócać spokoju w tej osadzie. Chłopak trzymając linę owiniętą wokół mężczyzny (o ile oczywiście mu się to udało), zrobił parę kroków w jego stronę.
- Co z Ciebie za ojciec, traktując tak własną Córkę, co? Przy tych wszystkich ludziach? Myślisz, że policzek w takim miejscu i wyrzeczenie się Airi Ci w czymś pomoże? Będziesz miał mniej kłopotów? Gardzę takimi jak Ty, myślisz, że Twoja córka, jest twoją własnością, masz w nosie to, czego ona tak naprawdę chce! Mam ochotę Ci przywalić, ale nie będę sobie brudził rąk takim szczurem, który zamiast wstawić się za córką, pomóc jej - poniża ją przy tych wszystkich ludziach! - w tym momencie jego wzrok zdecydowanie zmienił się na nieco bardziej gniewny. - Tobą też gardzę! Nie wiem kim jesteś dla Airi, ale to prawdopodobnie Ty odkupiłaś flet od lichwiarza, próbując tym samym obrócić jej ojca przeciwko niej samej... Nie wiem jaki miałaś w tym wszystkim cel, ale z miłą chęcią starł bym Ci ten cholerny uśmiech z twarzy! Gardzę ludźmi takimi jak wy!
Chłopak pociągnął sznur z całych sił, tak by obalić ojca Airi, tym samym spojrzał na straże, które zapewne zdążyły już do nich dobiec. Kazuya nie miał żadnego planu B - jeżeli strażnicy uznają, że to Kazuya zrobił tutaj coś, co byłoby niezgodne z prawem, ten nawet nie miałby okazji się obronić, co za tym idzie, został pozostawiony na pastwę strażników...


Technika:

Nazwa

Yōton: Gomunawa

Pieczęci

Ptak

Zasięg Max.

30 metrów

Koszt

E: 14% | D: 12% | C: 10% | B: 8% | A: 6% | S: 4% | S+: 2% (za 2 metry)

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Kolejna technika, wykorzystująca lawę ze zmodyfikowaną strukturą. Tym razem jednak używa się jej znacznie oszczędniej - zamiast wytwarzać spore przedmioty, shinobi po prostu wypuszcza ją w kształcie powrozu, wytwarzając bardzo mocny sznur z gumowatej liny. Dzięki temu można albo szybko zawiązać ją wokół sojusznika i wyciągnąć go z niebezpieczeństwa, albo obwiązać oponenta i obalić go. Można nawet wykorzystać ją w formie liny do wspinaczki lub... bungee. Lina dość mocno się rozciąga - nawet trzykrotnie, dlatego wytworzenie metra sznura może przy pełnym rozciągnięciu osiągnąć nawet trzy metry.

Chakra: 102%-16%=86%

[Suzu]

Mój skarb
Terumi Kazuya - misja D
13

---

[/center]

---

Bywają takie problemy, w obliczu których sami nie potrafimy się obronić. Nie ma znaczenia, jak twardzi jesteśmy ani jak bardzo wygadani. Szczególnie dotkliwe zaś są ciosy wymierzone przez osoby bliskie, te zaufane, które wiedzą jak i w co uderzać, by rzeczywiście zabolało. W obliczu rozwścieczonego ojca Airi była zupełnie bezradna i choć starała się odpierać jego ataki, wychodziło jej to chaotycznie i źle, w efekcie zaś osiągała zupełnie odwrotny skutek. Żadne z nich nie myślało w tej chwili jasno.
Ingerencja Kazuyi, paradoksalnie, najbardziej wystraszyła tę trzecią osobę, czarnowłosą dziewczynę o tak samo jak Airi wzorzystej spódnicy. Blondynka zdawała się nie zwracać większej uwagi na to, co się z nią dzieje, nawet pociągnięcie ją sznurem do tyłu okazało się niespodziewanie proste. Niby spodziewała się takiego obrotu spraw, a jednak usłyszenie tych słów z ust ojca wprawiło ją w niemały szok. Gdy jedna piszczała, a druga zwyczajnie poddała się zabiegom Kazuyi, najciekawsza okazała się reakcja mężczyzny.
- C-co... Airi! - wyciągnął w jej stronę rękę i postąpił kilka kroków ku córce, ale kolejny sznur nadleciał zbyt szybko, krępując go dokładnie.
Odruch? Pchany impetem nie utrzymał równowagi i padł na ziemię, ciasno otoczony swymi więzami. Nie było tu żadnej walki, mimo wszystko jednak strażnicy podbiegli szybciej, zaalarmowani użyciem sztuk shinobi. I to ich nadejście sprawiło, że nikt nie był nawet w stanie odpowiedzieć na zarzuty czerwonowłosego. Niepotrzebnie jednak Kazuya martwił się ich nadejściem - zamiast nagany czy wezwania do zaprzestania swych działań, chłopak spotkał się z wyraźną aprobatą.
- Miarka się przebrała. Nie chcemy was tu więcej widzieć.
Jeden ze strażników pochylił się, by chwycić za więzy i postawić spętanego mężczyznę do pionu. Drugi natomiast ruszył ku czarnowłosej, która z oburzeniem zakrzyknęła, iż tak się nie traktuje artysty. Wyrwała mu się nawet, prezentując niezłą zręczność, mężczyzna zdołał jednak utrzymać w rękach torbę, której długi pas spoczywał na jej ramieniu. W szamotaninie spomiędzy dwóch warstw sztywnego materiału zaczęły wystawać jasne kosmyki włosów. Peruka. Nie zauważyła tego jednak Airi, przybitym wzrokiem wpatrująca się w przestrzeń przed sobą, nie zauważył też jej ojciec, brutalnie szarpany przez strażnika. Kazuya poproszony został o pomoc w zapewnieniu "eskorty" blondynki. Cała trójka miała zostać wyrzucona za bramy miasta.