Dom Suzu

[Suzu]

Typowy pustynny dom, wykonany z lokalnych materiałów, gubiący się zupełnie na tle piasku. Budynek jest spory, piętrowy i zaokrąglony na szczycie, z zewnątrz zupełnie pozbawiony dekoracji. Na świat wygląda tylko kilka wąskich okien, do wnętrza zaś prowadzą solidne drzwi z tabliczką [ Hideki ].

Tutaj mieszkają dwie kunoichi - zielonowłosa Suzu oraz jej matka, Akari. Wnętrze wypełnione jest więc różnorodną bronią, zwojami, tu i ówdzie walają się połatane elementy pancerza, wszystko zaś dodatkowo przysypane ciuchami. Goście raczej nie powinni przychodzić do tego domu bez uprzedzenia. Dzwonek przy drzwiach od dawna jest rozmontowany by żaden upierdliwy kurier nie mógł przerwać mieszkankom snu, pozostaje pukać i czekać w nadziei na jakąś reakcję.
/poprawię opis w wolnej chwili o/

[Rindou Arashi]

"STRAŻNIK"

---

Misja D dla Suzu
1 / ...[/color]

---

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=QAIFonqW4SY[/youtube]

---

[/center]
Jesień wielu ludziom kojarzy się z pięknymi, wielokolorowymi dywanami z liści, pysznymi owocami, szykowaniem przetworów na zimę czy też ostatnimi pracami na polach. Jednak na pustyni wygląda tu zupełnie inaczej, warunku nie zmieniają się jakoś szczególnie. Jesienne słońce grzeje delikatnie słabiej a dzień jest trochę krótszy i w sumie na tym moglibyśmy zakończyć tą listę. Gdyby nie przyjezdni, którzy przywożą różne informacje ze świata to można by pomyśleć, że każdy dzień w tym miejscu jest identyczny, monotonny. Jednak jest to tylko powierzchowne stwierdzenie kogoś, kto nigdy tutaj nie był.
Najlepszym przykładem będzie nasza dzisiejsza bohaterka. Dziewczyna, która żadnej pracy się nie ima, a każda chwila jest dla niej przygodą. Takie osoby jak ona nie wytrzymały by na tej górze piasku jeśli byłaby ona nudna. A cóż takiego właśnie robiła? Ciężko mi powiedzieć, gdyż mój wzrok narratora nie sięga do jej pokoju, jednak jednego możemy być pewni, na pewno dzieje się tam coś ciekawego! Niestety, jak to zawsze bywa, nic nie może wiecznie trwać. Po chwili usłyszała pukanie do swojego pokoju oraz głos matki, która zaprasza ją przed dom, gdyż tam oczekiwał ją specjalny gość. Kiedy opuściła swoje mieszkanie, dostrzegła stojącego przy płocie chłopaka. Był to Jozuo, niski, ciemnowłosy chłopak młodszy o rok od niej. Jeden z podwórkowych kolegów. Ubrany był jak zwykle w luźne ubrania w kolorze piasku a na szyi miał przewiązaną białą chustę. Jednak było w jego wyglądzie coś innego. Otóż pod pachą miał drewniany kij o który się opierał, dodatkowo zdawało się, że jedną z nóg miał zabandażowaną. Kiedy tylko ją dostrzegł, uśmiechnął się i pomachał, zapraszając do siebie. Był sam, co nie zdarzało się zbyt często, dlatego też mogło ją to zaciekawić. Czego od niej chciał??

[Suzu]

Wejdźmy więc po schodach na piętro i uchylmy nieco drzwi do pokoju Suzu... po to tylko, by zamknąć je chwilę później, bo we wszechobecnym bałaganie nie dało się znaleźć nigdzie zielonowłosej kunoichi. Przebywała obecnie w kuchni, gdzie kolorowym lukrem starała się zdobić własnoręcznie upieczone (choć "spalone" byłoby tu zdecydowanie bardziej precyzyjnym wyrażeniem) ciasteczka.
W efekcie wyglądały całkiem nieźle, choć nadal w środku skrywały przykrą niespodziankę.
Skupiona dziewczyna nie spostrzegła nawet matki, która weszła do pomieszczenia i od razu sięgnęła po ciasteczko.
- Kolega do ciebie. Ten tam, Dżozło - oznajmiła, przegryzając ciastko i jak gdyby nigdy nic wypluwając je chwilę później do śmietnika.
Czasami Suzce wychodziło coś jadalnego. Warto było spróbować.
Suzka uniosła brwi i spojrzała na piec, gdzie chwilę temu umieściła kolejną porcję surowych jeszcze ciastek. Miała jeszcze trochę czasu, zdąży więc dowiedzieć się, co takiego przywiało dziś kumpla. Oczywiście zgarnęła też ze stołu dwa ciastka w dłoń.
- Joooooo - zawołała, wychylając się przez wyjściowe drzwi.
Ubrana była w sposób typowy dla siebie - luźną, białą koszulkę sięgającej linii żeber i krótkie spodnie w kolorze intensywnego fioletu. Bosymi stopami przeszła po ścieżeczce w stronę chłopaka.
- No co tam, złamasku? - zapytała z szerokim uśmiechem, wymownie spoglądając na jego nogę.
Wyciągnęła też rękę, by od razu nakarmić go przyniesionym ciasteczkiem. Krawędź drugiego wsunęła sobie do ust.

[Rindou Arashi]

3 / ...

---

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=LuQWzdBcXuM[/youtube]

---

[/center]
Ciastka oczekujące w piecu odetchnęły z ulgą, kiedy opiekę nad nimi przejęła matka młodej bohaterki. Być może dziewczyna miała dobre chęci, jednak to nie wystarczyło aby przekąski nie straszyły swoją zawartością. Niestety młodzieniec, który przyjął od Suzu poczęstunek przekonał się o tym po fakcie. Po ugryzieniu od razu wypluł wszystko na otaczający ich piasek i skrzywił się. Po chwili zlizał lukier z ciastka, chcąc zapomnieć o poprzednim, nieprzyjemnym smaku.
- Cześć Suzu, mogłabyś chociaż raz przejąc się krzywką innych. - odgryzł się koleżance i oparł się o płot otaczający jej domek. Zaczął się powoli zsuwać aż w końcu usiadł na delikatnie ciepłym piaseczku, po czym poklepał wolne miejsce obok siebie, aby ta je zajęła.
- Złamałem nogę wczoraj jak pilnowałem zagrody. Spadłem z płotu i takie tam... - chłopak delikatnie się zarumienił. Co jakiś czas zdarzały się takie przypadki, albo miał złamaną rękę, albo naciągnięty mięsień. Jozuo często pomagał swojemu ojcu przy pracy w jego zagrodzie, a sam był bardzo niezdarny, co owocowało ranami.
- Miałbym do ciebie wielką prośbę a w sumie to raczej mój ojciec by miał. Otóż, dzisiaj wieczorem musimy wyjechać do klienta, obgadać szczegóły jakiegoś tam zakupu,. Problem jest taki, że nie mamy z kim zostawić zagrody. Zwierzęta trzeba na noc zagonić do budynku, rozrzucić jedzenie, nalać wody. a potem zamknąć i można wracać. Pracy na godzinkę. No i... Podjęła byś się tego? Oczywiście nie będzie to za darmo. Sam bym został, ale ze złamaną nogą to nie jest możliwe... - spojrzał na nią z pytającą miną, modląc się w środku aby się zgodziła.

[Suzu]

Tylko czy ciastka z mamą były bezpieczne? Jedna kunoichi wykazywała się wybitnym brakiem talentu w kuchni, druga zaś uważała to za stratę czasu. Prawdopodobnie jednak rzuci na nie okiem. Prawdopodobnie też Suzu wróci nim kolejna porcja zdąży się spalić.
Prawdopodobnie.
Widząc reakcję kolegi na ciasteczko Suzu nie przejęła się zupełnie, pracowicie natomiast przegryzła, przeżuła i zjadła swoje ciastko. Była przyzwyczajona i absolutnie nie zrażała się podłym smakiem. Od czegoś był ten słodki lukier.
- I co jeszcze? - zaśmiała się pogodnie, siadając obok niego - Jestem zbyt zajęta sprzątaniem po tobie by jeszcze się przejmować. Zresztą, pójdź potem do Yuki. Ona się nad tobą rozczuli, ucałuje nóżkę, pochucha i podmucha. - dodała, przechodząc w lekko szydercze tony.
Samej siebie nigdy nie widziała w takiej roli. Była raczej tą, która później znajduje delikwenta odpowiedzialnego za krzywdę kumpla i załatwia sprawę w ciemnym zaułku, oczywiście z szerokim uśmiechem na mordce. Dbać o kogoś, opiekować się, łapać się za głowę, płakać i wzdychać o pomstę do jasnego nieba? Nie ma opcji... Pokiwała jedynie głową słuchając o tym, jak głupio Jozuo się znowu załatwił. Ona by tak chyba nie potrafiła. Znaczy, piach by ją złapał, prawda? W ogóle dało się złamać nogę w ten sposób? Spojrzała znów na bandaż, najwyraźniej się dało. Albo on był specjalny.
- No jasne, mogę. Ale to będzie was kosztować - pogroziła mu palcem, choć oczywiste było, że wcale nie zamierzała zdzierać z kumpla - Kiedy mam tam do was podejść?
Nie raz już spędzali bandą czas u niego w gospodarstwie, wielokrotnie widziała, co tam się przy tych zwierzakach robi. Czasami nawet pomagała, bo lubiła mieć zajęcie. Może pierwszy raz wybierze się tam sama, ale jaki to może być problem...?

[Rindou Arashi]

5 / ...

---

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=vOfFsNnSby4[/youtube][/center]

---

Kiedy chłopak usłyszał odpowiedź swojej koleżanki uśmiechnął się. Widać było, że spadł mu kamień z serca dzieki rozwiązaniu tej jednej sprawy. Założył sobie ręce za głową i wyciągnął się, spoglądając na niebo. Typowa, jesienna pogoda. Świecące słońce i pojedyncze chmury, które zwiastowały opady. Jozuo Wziął głęboki wdech i powoli wypuścił powietrze, w spokoju relaksując się.
- Nie musisz się śpieszyć. Bądź jakoś pod wieczór, wyruszamy o zachodzie słońca. - westchnął i wziął w dłoń garść piasku, która przesypała mu się między palcami. - W sumie Suzu to ci zazdroszczę. Ciekawa przyszłość przed tobą, a ja całe życie będę ganiał zwierzaki po zagrodzie i sprzedawał je do karawan. Wyrwiesz się stąd i zobaczysz kawał świata. Też bym tak chciał... Zobaczyć śnieg, kolorowe opadające liście, kwitnące owoce... - jego wzrok leniwie podążał za płynącymi po niebie chmurkami. Co jakiś czas zatrzymując się gdzieś w przestrzeni. W końcu wrócił na ziemię i spojrzał na swoją koleżankę.
- Obiecaj, że nie zapomnisz o nas jak już będziesz kimś w tym wielkim świecie. - Uśmiechał się do niej, a w jego oku coś błysnęło czyżby to była łza?? Szybko jednak odwrócił wzrok i korzystając z płota zaczął podnosić się.
- Będę już iść, poczekamy z ojcem na ciebie przed zagrodą. Nie spóźnij się. - wystawił jej język i po pożegnaniu zaczął powoli oddalać się w stronę swojego domu, pozostawiając za sobą stukot drewnianego kija.

[Suzu]

Suzka spojrzała na kolegę z mieszanką zdziwienia i zażenowania. Co on, głowę też sobie skrzywdził? Najwyraźniej. Albo po prostu rzadko mieli okazję spotkać się bez reszty bandy i stąd zwykle nie zbierało go na takie sentnymentalne szczerości.
- Ty to jednak gupi jesteś Jozuo. Jak chcesz zobaczyć świat to najmij się do jakiejś karawany i go zobacz. Ja na przykład chcę robić ciastka, choć się do tego nie nadaję. Ze światem jest łatwiej, bo można go zwiedzać na różne sposoby - burknęła, nie rozumiejąc zupełnie jego problemu.
Nie bez powodu jej żywiowym hasłem było proste "mogę". Jak się czegoś pragnie to trzeba podążać za tym pragnieniem, proste.
Na kolejną prośbę zaśmiała się jedynie. Koncert życzeń normalnie, a ona miała ciastka do zrobienia.
- Przyjdę, przyjdę. Przygotujcie mi tam jakąś wyżerkę - zawołała jeszcze za nim i pobiegła zobaczyć, jak mają się ciastka.
Chyba nie gadali aż tak długo...?

Przed zmierzchem zaś zebrała się leniwie i wyszła w stronę gospodarstwa Jozuo. Nie przygotowywała się specjalnie ani nie przebierała, założyła jedynie swoje pomarańczowe buty i bluzę na ramiona, bo niedługo pewnie zrobi się zimno. Zrezygnowała też z narzędzi shinobi, na plecach znalazła się jednak gurda - poćwiczy coś sobie jeśli będzie się nudzić. I w sumie tyle. Poprawiła czerwone okularki na nosie i nawet nie mówiąc nic swojej matce ruszyła raźno, nucąc pod nosem ulubioną piosenkę. Fajnie, bo przynajmniej coś sobie dorobi.
[zt]

[Yamanaka Inoshi]

- Rok 385/6 - Zima/Wiosna -

---

[/color][/b] " List "

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=WhAFiVj ... P&index=25[/youtube] Słońce zawieszone wysoko na horyzoncie świeciło w okna, całkiem dużej ale niezwykle surowej posesji w pustynnym mieście. Tak, zbliżała się pora w której słońce miało opuścić już swoje odwiecznie zajmowane miejsce na szczycie i ustąpić księżycowi, który zawsze zajmował jego miejsce. To były zwykle pory w których ludzie, po dniu ciężkiej pracy wracali, jedni udawali się do karczm a inni, do rodzin prowadząc albo życie towarzyskie lub rodzinne. Nie mniej nie wszyscy mogli powrócić do swoich domów u schyłku dnia.

Bywały takie zawody w których czasami godziny pracy nie były ustalane z góry, głównie, jak się zacznie o tym myśleć to pierwsze co przychodzi na język to " Shinobi ". Nie o kogoś takiego chodziło w tym przypadku, listonosz. Dostarczyciel wiadomości, kurier. Jak go zwał, tak go zwał, roznosili oni listy wtedy kiedy była potrzeba ich dostarczenia, nie inaczej było też i w tym przypadku. List z dalekich stron plątał się z rąk do rąk aż w końcu trafił w dłonie młodego chłopaka, doręczyciela listów w wiosce Kinkotsu. Adres na wiadomości nie dziwił, był w tej osadzie, chłopak znał to miejsce. Także nie chcąc marnować swojego cennego czasu udał się na miejsce i zastukał do drzwi. Ktokolwiek mu otworzył, to przekazał tej osobie list. To mogła być albo Akari, właścicielka domostwa albo jej córka, Suzu. Żadna z nich nie miałaby problemu dostrzec kto jest adresatem listu.

- Dobry, mam tutaj wiadomość dla Suzu! - Tylko ją wręczył, nie wdawał się w dalsze rozmowy, był zajęty swoimi sprawami, swoim życiem a ten list dostarczył by nie musieć dorzucać go do listy rzeczy na jutro.

List, jak to list. Był to zwyczajny zwój, nie wydawał się jakoś szczególnie ozdobiony, nie był do niego dołączony żaden aromat, pachniał zwyczajnie. Nie było towarzyszącej listowi paczki, żadnych prezentów, zwyczajna wiadomość nie okraszona niczym dodatkowym.

[Kaze Tetsu]

Tetsu długo szukał tego adresu. Pamiętał go ledwo, z kartki którą zostawili znajomym Suzu z innej miejscowości. Ileż czasu minęło od tamtego wieczoru. Teraz, robił sobie coraz większe wyrzuty. Najwyższa pora na działanie. Jeśli zielonowłosi nie wrócili do osady, to on wróci do nich. Może mają kłopoty? A może ich wspólne plany były już nieaktualne? W końcu nie spędzili z sobą, aż tak dużo czasu. Tą opcję chłopak też dopuszczał, w końcu nie jest najlepszy w kontaktach z innymi ludźmi. Nawet nie miałby do nich żalu za to. Byleby tylko udało się dowiedzieć, że wszystko u nich dobrze.
Przez chwilę gapił się jeszcze w drzwi. Co ma właściwie powiedzieć, jeśli ktoś otworzy? Zapukał w drzwi z ciężkim sercem. Poczekał dłuższą chwilę, i zapukał znowu, głośniej. Nikogo nie było słychać. Tetsu wyjął notes, starając się nie bazgrolić zbytnio napisał notatkę. Wyciął ją potem z notesu jak to miał w zwyczaju, i zatknął za drzwi, upewniając się, ze nie wypadnie przy podmuchu wiatru.

  Ukryty tekst

Tetsu odszedł spod domu zielonowłosej. Miał nadzieję, że odczyta ona tą wiadomość i zaśmieje się z drobnego żarciku. Chłopak odszedł, planując już wyprawę poszukiwawczą.

[z/t]