Główna ulica

[Rika Kari Matsubari]

Nie do końca o to jej chodziło. Potwierdziły się słowa Asuki, że wydusić coś z zielarza nie będzie tak łatwo. Na sam dźwięk nazwiska „Kihara” nie rozplątał mu się język i skoncentrował się tylko na zawodowej sferze. Pewnie inaczej byłoby w dziale warzywnym, ale tam nie miałaby czego szukać. Z drugiej strony… czy on na pewno coś wie? Jak dotąd nic na to nie wskazywało. Musi zrobić coś, by się tego dowiedzieć.
Tymczasem trzeba przyznać, iż zielarz miał rację. Pytanie o gust Kihary nie było może z rodzaju idiotycznych, ale jego szansa na powodzenie również nie należała do największych. Myślała po prostu, że skoro sensei miał przyjaciół wśród kupców, to może zielarz był jednym z nich.
No właśnie, zielarz. Rika wyobrażała go sobie dokładnie takiego, jakim był. Podstarzały, z licznymi zmarszczkami, a jednak utrzymujący formę okaz zdrowia. Może i istniała rzesza ludzi sceptycznie nastawionych do tego typu specyfików, jakie miał w ofercie, ale mała na pewno do nich nie należała. Sama miała przecież babkę zajmującą się podobnymi rzeczami. Wypada też wspomnieć, że kupiec był całkiem miły. Dla Riki nie było to nic nowego, bo sympatię wzbudza niemal u wszystkich. Teraz jednak jak mało kiedy nie potrafiła stwierdzić, czy aby na pewno chodzi o nią. Może tylko o pieniążki, które dostałam od Asuki. – westchnęła smutno.
Gdy zielarz począł tłumaczyć właściwości kolejnych, ułożonych blisko lady specyfików Rika słuchała z nieudawanym zainteresowaniem. Na bieżąco próbowała sobie wyobrazić ich użyteczność i różne zastosowania. Bardzo jej się to podobało. Sama co prawda nie chciałaby się tym zajmować, ale gdy miała przy sobie parę rąk wyręczających ją w pracy, chętnie mieszała różne kombinacje u babci. Ale właśnie. O ile interesowały ją zioła jako takie, to w ogóle nie postrzegała ich w kontekście prezentu. Nie znaczy to wcale, że na pewno niczego nie kupi.
Efektem pierwszeństwa i świeżości najlepiej zapamiętała pierwszy i ostatni zestaw ziół. Dorzucenie ich do piwa (fe!) lub grzanego wina przywołało jej pewien pomysł, o którym na razie wolała za mocno nie myśleć. I jeszcze ta odporność… pasuje idealnie – myśli jednak nie odpuszczały. Co się zaś miało ostatnich ziółek, to Nitimur In Vetitum, najbardziej kusi zakazane. Zielonooka dziewczynka miała świadomość, że dopytywanie o nie, zwłaszcza teraz, byłoby nietaktem. Jeśli jednak gdziekolwiek znajdzie jakąś etykietę, karteczkę z nazwą czy krótkim opisem, nie oprze się pokusie przeczytania jej.
-Pomysł… - a jest może coś na trawienie? Wiem, że wyjechał z dostawcami jedzenia do Świątyni Okami no… Kami – nazwa była banalna, więc dziewczynie udało się ją odtworzyć z pamięci. – wie pan, co tam się – działo, stało? Wszystkie słowa były zbyt jednoznaczne, kierując albo na jakiś festyn czy inną imprezę w okolicy, albo na wypadek. – Wie pan, co tam się wydarzyło?

[Chise]

Misja D
13/15


Zakazane kusi najbardziej, to prawda. O ile ciekawszy był teraz ten mały pakiecik, wcześniej niczym nie wyróżniający się z podobnych mu, ułożonych starannie w osobnych koszach? Do czego mógł służyć? Gdyby się dowiedziała, pewnie szybko wyleciałoby to jej z głowy, zajętej przecież Ważnymi Sprawami. Tak zostały odrobinkę dłużej.
Mała Rika nadal musiała kombinować jak wydusić informacje z małomównego zielarza. Pytanie po pytaniu, krążyła wokół tematu, powoli zacieśniając je. Jednak zaczynając od początku.
Aptekarz poprawił poły swojego fartucha, odchrząkując cicho.
- Oczywiście, mamy na trawienie. Syrop? Zioła do zaparzania? - zapytał, przechodząc w inną część sklepu i otwierając szufladę zawierającą różne specyfiki. Zapachniało intensywniej. Pochylił się i zaczął w niej grzebać.
- W świątyni? Hm. Może mają jakieś swoje obrzędy. Kto tam za nimi utrafi. A może organizują uroczystość w dojo? Jakiś uczeń skończyl trening? Nie orientuje się w ich sprawach - mruczał, szukając. Po chwili wyjął buteleczkę z ciemnego szkła, starannie zakorkowaną i zalakowaną oraz pudełko z mieszanką ziół.
W mniej więcej tym samym czasie nagle zaczęło dochodzić do jej uszu jakieśy zamieszanie. Dochodziło ono z okolic wejścia do budynku.. Ale tyczyło się chyba czegoś na zewnątrz. Aptekarz tez się tym zainteresował i wyglądał ciekawsko.

[Rika Kari Matsubari]

Od słowa do słowa, Rika była w swoich pytaniach coraz bardziej bezpośrednia. Nie kierowała ich jeszcze wprost, ale kto wie, kiedy to nastąpi? Początkowo nie chciała spłoszyć kupca, później zaś zależało jej na wysondowaniu, czy on cokolwiek wie. Wciąż nie zniechęciła do siebie zielarza, ale czy uzyskała to drugie? Skądże! Odpowiedzi, jakich udzielał na interesujące ja kwestie były raczej wymijające.
Toczona jakby na dwóch płaszczyznach rozmowa przybrała odmienne tempa. Właściwie to dialogiem kierowała Rika, do zielarza należało ostatnie zdanie. Jakkolwiek świadomy był tego faktu, wątek zakupów regularnie popychany był do przodu, zaś ten interesujący długowłosą, owiniętą szalem dziewczynkę - nie. Był to problem trudny do przeskoczenia. Zapytanie go wprost byłoby przecież kłopotliwe. Pieniądze, które dostała od Asuki były rekwizytem i wcale nie wiedziała, czy może coś nimi kupić. Na pewno wolałaby uniknąć wydanie zbyt wiele. Nie wiedziała oczywiście, ile by sobie zażyczył za informacje, ale najlepiej było najzwyczajniej tego nie sprawdzać. Zresztą… wracamy do punktu wyjścia. Czy on coś wie?
Po kolejnej próbie dowiedziała się raptem, że niestrawność można zwalczać ziołami i syropkiem. Delikatnie mówiąc, nie do końca o to jej chodziło. Oh, byłaby zapomniała. Zielarz odniósł się też do świątyni, racząc ją banałami, które mogła usłyszeć od każdego na ulicy. Jedynie potencjalne zakończenie treningu przez jakiegoś ucznia zwróciło na chwilę jej uwagę. Rika chyba też by chciała kiedyś wziąć udział w takiej uroczystości. „Nie orientuję się w tych sprawach”… - powtórzyła w myśli jego słowa.
Nim poczęła zastanawiać się nad kolejnym krokiem, gdzieś w oddali wybuchło zamieszanie. Mogła się mylić, ale wydawało się, że część hałasów może docierać z zewnątrz. Nastawiona na cel zielonooka od razu pomyślała o wyprawie senseia i kupcach, którzy z nim byli. Albo raczej z którymi to on się zabrał. Po powrocie naturalnym wyborem byłoby udanie się tutaj. Czy to oni? – pomyślała, robiąc sobie nadzieję. Kątem oka dostrzegła zainteresowanie u sprzedawcy, który chwilę po niej również wyglądał czegoś w oddali.
-Muszę to sprawdzić – usprawiedliwiła się. Nie chciała go zlekceważyć, ani też dać gwarancji, że jeszcze tu wróci. Trzymane w dłoni pieniążki na powrót powędrowały do torebki i Rika udała się w kierunku odgłosów. Ludzie chodzili bardziej zaaferowani niż zwykle, ale tym razem mała miała to gdzieś. Przepchnie się na ile będzie ją stać, a jeśli sprawa będzie jej dotyczyć, spróbuje się czegoś dowiedzieć.

[Chise]

Misja D
15/15

Przy takim obrocie rozmowy należało zapytać - kto tu bardziej kierował jej przebiegiem? Choć to Rika zadawała pytania i próbowała wypytać, to jednak do przodu posuwała się część bardziej interesująca dla kupca, dotycząca sprzedaży. Tematy poboczne były szybko wygaszane lub zbywane ogólnikami i banałami, które mógłby jej powiedzieć każdy i to bez żadnych podchodów. Może to po prostu Asuka się myliła, wskazując aptekarza jako dobre źródło informacji? Ciężko było ocenić czy był tak oporny do dzielenia się wiedzą czy po prostu jej nie miał.
Uwagę od rozmowy odciągnęło jednak zamieszanie przy wejściu. Oboje się nim zainteresowali, choć zapewne z zupełnie innych przyczyn. Rika wciąż była pełna nadziei, że sensei zaraz się zjawi w drzwiach i poszukiwania się zakończą. U sprzedawcy zapewne jego motywacją była zwykła, ludzka ciekawość, nieco kontrastująca z jego postawą "nic nie wiem".
Jednak nadal nie miał zadowolonej miny kiedy Rika postanowiła się oddalić, by sprawdzić co się dzieje. Zapewne liczył na trochę zysku, kasy bez większego trudu, jakiego wymagało od niego duże zlecenie, nie mógł jednak wiedzieć, że jej pieniądze były zwykłym rekwizytem, a ona sama nie miała zamiaru nic kupować. Teraz jednak mógł zacząć się domyślać, sądząc po jego kwaśnej minie z jaką obserwował oddalające się plecy niedoszłej klientki.
Małe rozmiary potrafiły być też zaletą. Rika sprawnie przesuwała się w stronę wyjścia, kiedy dorosła osoba mogłaby utknąć między ludźmi. W końcu przepchnęła się do miejsca, skąd mogła swobodnie obserwować co się dzieje.
Przed wejście powoli wtaczał się wóz. No, właściwie to nie wtaczał się sam. Nie ciągnął go też koń, choć miał zaprzęg typowo koński. Zamiast tego dwójka ludzi z przodu i czwórka z tyłu popychała wóz w stronę środka placu. Ubrani byli w futra, które było pooblepiane śniegiem, twarze osłaniały chusty i szale, spod czap zerkały jedynie oczy. W środku siedział jeden człowiek, od jego stroju odznaczał się biały, gruby opatrunek na nodze.
W pewnym momencie ponad hałas wydobył się czyjś śmiech. Rika rozpoznała go - wesoły, zaraźliwy odgłos przywoływał wspomnienia, tak, że nie miała wątpliwości kto wydawał ten dźwięk.
Pan Kihara tu był, jednak wszyscy byli tak poubierani, że nie sposób go było rozpoznać. Dopiero kiedy byli przed wejściem zaczęła rozpoznawać kto co mówi, zaczęli zdejmować szaliki.
- ...pójść do karczmy. Trzeba uczcić to, że udało się nam wrócić, mimo przeciwności - mówił jeden z nich, będący z przodu wozu. Miał miły, jowialny głos, kojarzący się z grubawym wujkiem dającym dzieciom cukierki. W większości załoga potakiwała, jednak dwójka się wymigiwała.
- Ja dziękuje bardzo! Żona wystarczająco długo na mnie czekała, nie chce oberwać wałkiem - zawołał wesoło jeden z nich, na co pozostali wybuchli śmiechem i kolejnymi komentarzami. Niektórych Rika nie rozumiała, jednak nikt nie próbował zatrzymywać go na siłę. Drugi z mężczyzn zaś..
- A na mnie czeka gość! - odezwał się wesoło sensei. Był trzecim z mężczyzn pchających wóz. Był dość wysoki, chudawy mimo obszernego stroju, a brązowe oczy błyszczały wesoło. Mimo lat nadal miał siłę, co udowadniał.
- Musisz do nas prowadzić tą małą z kontynentu. Pokażemy jej trochę prawdziwych wysp! - odezwał się inny, na co reszta potaknęła. Pan Kihara chciał coś odpowiedzieć, ale jego oczy przesuwały się po tłumie.. I zatrzymały na małej sylwetce.
- Rika! - krzyknął, odsuwając się krok od wozu, który znacząco zwolnił.
Nastąpiło wesołe przywitanie, przeprosimy i gorączkowe wyjaśnienia. Staruszek ciągnął szalik z twarzy i mogła zobaczyć charakterystyczne sumiaste wąsy, które łaskotały w policzek przy serdecznym ucałowaniu w nie. Wypytywał, od kiedy tu jest, co tu robi i o wszystko, co się działo, po czym sam opowiedział czemu przybył spóźniony.
Wyruszyli nawet wcześniej niż zamierzali. Droga w większości szła im łatwo, jednak później pogoda się załamała. Byli zmuszeni przeczekać śnieżyce w jaskini, przez całą noc. Nad ranem okazało się, że koń nie wytrzymał tych warunków i zdechł. Musieli więc przez resztę ciągnąć wóz, na szczęście już pusty. Przy zakładaniu drugiego obozu za zdarzyło się nieszczęście - woźnica zbierając drewno na ognisko wpadł we wnyki. Pan Kihara mówiąc to był widocznie nadal zdenerwowany i powiedział nieco niepochlebnych słów o kłusownikach. Jednak nadal głównym uczuciem była radość z ponownego spotkania. Teraz pozostało się nim cieszyć.

[Rika Kari Matsubari]

Sprzedawca był z nią jeszcze tylko przez chwilę. Sekundę, może dwie, podczas których było jej go odrobinę szkoda. Potem zniknął, zapomniała o nim jak o wielu innych rzeczach, na które dzieciakom nie wystarcza uwagi. Oddaliła się nieco od stoiska zielarza. Biegła co sił, jak gdyby od tego, jak szybko dotrze do celu mogło cokolwiek zależeć. Mijała jak tyczki niezainteresowanych przechodniów jak i tych, którzy zainteresowani byli nieco mniej niż ona. W parze ze skromnym wzrostem szła zwrotność, która pomagała jej manewrować między ludźmi. To w lewo, to w prawo i gwałtowne hamowanie, gdy zaszła taka potrzeba. Gdyby stał przed nią koszykarz NBA, mogłaby mu przejść między nogami bez pochylania głowy. Minęło kilka chwil, a Rika znalazła się w jednym z pierwszych rzędów z dobrym widokiem na scenę, dla której wszyscy się tutaj zebrali.
Do wejścia przed budynkiem zbliżał się wóz. Nie był jednak prowadzony przez konia, a sześciu śmiałków: dwóch z przodu i czterech z tyłu. W samym wozie był jeszcze jeden mężczyzna, widocznie ranny. Ciekawe jak się czuł, będąc ciężarem dla pozostałych? Mała wypatrywała wśród nich senseia, jednak bohaterowie powstałego zamieszania mieli twarze ukryte chustami.
Wystawiona na próbę wiara Riki Matsubari przetrwała pierwsze chwile zwątpienia i dziewczynka szybko została za to nagrodzona. Do jej uszu dobiegł dobrze jej znany śmiech, który odtwarzał obrazy z jej pierwszego przyjazdu do Hyuo. Początkowo nie mogła rozpoznać, który z mężczyzn to poszukiwany sensei, ale gdy przybysze dotarli na miejsce i jęli zdejmować szale, wszystko stało się jasne. Budząca pozytywne emocje twarz z charakterystycznym, długim wąsem była zwiastunem nadciągających przygód.

[Rika Kari Matsubari]

Choć radość nie miała końca i szczęście rozlało się ciepłem po jej ciele niczym gorąca czekolada, Rika zachowała spokój i powstrzymała się przed szczególną ekspresją emocji. Chyba po prostu nie chciała przerywać tej pięknej chwili.
Przysłuchiwała się radosnym rozmowom przybyłych kupców, którzy swoje dotarcie do wioski zamierzali uczcić w karczmie. Wykruszyć miał się raptem jeden z nich, który obrócił wszystko w żart. Skutecznie. Choć przez ostatnie dni byli ze sobą na dobre i na złe, chciał opuścić zabawę z kumplami i spędzić ten czas z rodziną. Nie wiadomo, czy było to sprawką dobrego nastroju wśród kupców, czy może zrozumienia, ale nikomu nie przeszło przez myśl, aby robić mu wyrzuty czy próbować zatrzymać.
Kolejny z przybyłych – należy wspomnieć, że był to Kihara – oznajmił, iż spodziewa się gościa, co również zdawało się być wykrętem od pójścia do karczmy. Mała słuchała tego jakby zupełnie nie zdając sobie sprawy, iż mowa o niej. Dopiero komentarze jego towarzyszy uzmysłowiły jej, iż chodzi o nią. Jej, to przecież ja! – pomyślała, a myśli te zbiegły się w czasie wyławiającym ją z tłumu wzrokiem Kihary.
Nim sensei zdążył ją zawołać, ta poczyniła już pierwsze, zapadające w śniegu kroki w drodze ku niemu. Targnęła na niego z rozpostartymi ramionami, nie bawiąc się w delikatność.
-Byłam cię szukać. Tak bardzo się cieszę, że cię widzę! – nie kryła zachwytu. Chaotyczny przebieg rozmowy był raczej spełnieniem obowiązku, a na późniejsze wyjaśnienia przyjdzie jeszcze czas. – przybyłam dzisiaj o poranku. Przyjęła mnie Asuka i dała co jeść. Powiedziała mi, że wyruszyłeś do świątyni. Bardzo się martwi! A teraz ja próbowałam się wywiedzieć, czy ktoś słyszał co się u was stało. – relacjonowała zdarzenia z radością w głosie. Niedługo i Asuka będzie mogła się cieszyć. Tymczasem najważniejsze było dla niej, iż wcześniejsze nerwy okazały się bezpodstawne.
-Kolega od żony i wałka – Kihara najwyraźniej liczył, że Rika słyszała ich rozmowy – mieszka tuż za nami. Powiem, aby przekazał Asuce, iż niebawem wrócimy. – wyjaśnił. Najwyraźniej zmienił zdanie i mając dziewczynkę przy sobie postanowił skorzystać ze sprzyjających okoliczności o odwiedzić karczmę choć na chwilę.
-Wiele im o tobie mówiłem. – stwierdził, nie wiedząc chyba, czy nie powinien się wstydzić. Wstał z kucek, skąd bardziej lubił z nią rozmawiać.
-Przyjaciele – wskazał oburącz na dziewczynkę, niby kucharz prezentujący swój najlepszy wypiek – oto ona.

z/t -> Karczma "U gospodarzy"

[Kana Yuki]

SZCZEK-SZCZEK 13/15
[Hosomi - misja D]

---

Chłopak spojrzał na Hosomiego z niemałym zakłopotaniem. Nie należał do osób, które mogłyby wieść pierwsze skrzypce w relacji. Zdecydowanie nie. Na jego policzkach pojawiły się ceglaste plamy obrazujące wstyd. Nerwowo kiwnął dłonią i jeszcze bardziej zacisnął uścisk. Pies uniósł łeb i zimnym nosem trącił brodę czarnowłosego.
— Onee-chan, w-wiesz gdzie jest ten dom? — pokazał Hosomiemu adresatkę, która była przyczepiona mur-beton do obroży. Najwyraźniej był to czyiś cenny towarzysz, a za jego dostarczenie, być może, jest przewidziana jakaś nagroda. Coby nie mówić, jeśli jest się shinobim, warto mieć pieniądze. Chłopak ruszył w asyście Hosomiego wprost do miasta.
— Hm... D-dziadek m-m-mnie nauczył onee-chan. Ż-żaden ze mnie s-s-st-straszny typ — zachichotał nerwowo wzrokiem tkwiąc w futrze kremówki. A ten, wyraźnie uspokojony, coraz rzadziej otwierał swe ślipia. Zmęczenie. Tak to właśnie wygląda. Całe szczęście, znaleźliście się przed drzwiami odpowiedniego domu. Chłopak jeszcze raz spojrzał na adresatkę i numer domu. Zgadzało się.

---

Postacie
1) ??? | Aparycja
Mapa
*klik*
Dla MG

[Hosomi]

"Ahh rozumiem, mądrego dziadka musisz mieć. Zazdroszczę!" ~Sprostował Hosomi. Gdy poprzez analizę, metodę prób i błędów i przy pomocy odrobiny szczęścia wreszcie znaleźli adres docelowy. Stanęli przed drzwiami, podejmując decyzje kto dzwoni a kto pyta. Wreszcie padło na Hosomiego... będzie pukał w końcu to nie on trzymał psa. A zatem chłopak stanąwszy frontalnie do drzwi w bardzo bliskiej odległości. Uformował pieść ze swojej prawej dłoni i szybkimi i dynamicznymi ruchami zapukał w drzwi trzykrotnie, nie za mocno, nie za słabo. W głowie przelatywały mu myśli o możliwej nagrodzie za zwrócenie zguby, wyobrażając sobie jak miło i smacznie spędzi wieczór...Jeśli to przypuszczenie miałoby się okazać prawdą i ten piesek jest czyjąś zgubą. W końcu to będzie jego pierwsza 'nagroda' jako shinobi, jednak jest pewny, że nie wpłynie to na Niego negatywnie. Bowiem o wiele bardziej sobie On ceni umiejętności, nad majętności.

[Kana Yuki]

SZCZEK-SZCZEK 15/15
[Hosomi - misja D]

---

Czarnowłosy skierował wzrok na Hosomiego i potwierdził głową. Dziadek był dla niego najważniejszą osobą, wychowywał go od dziecka. Swoisty wzór, można rzec. Na bezrybiu i rak ryba, lepszy dziadek, niż całkowity brak drugiej osoby. Droga trwała około kwadrans, podczas którego oboje milczeli. W świadomości chłopaka Hosomi był... Płci żeńskiej. Może lepiej nie wyciągać go z tej błogiej nieświadomości? Stali już przed drzwiami. Spojrzeli po sobie wymownie. Chłopiec ruchem głowy zachęcił Hosomiego do wykonania pierwszego kroku. Zapukania. Oczywiście, długowłosy po chwili to uczynił. Zastukał parokrotnie. Raz. Dwa. Trzy. Drzwi uchylają się z piskiem, a w nich stoi starszy mężczyzna w okularach. Najpierw patrzy na Hosomiego, potem na czarnowłosego i na... Psa! Uśmiecha się od ucha do ucha, wyciąga stare, pomarszczone dłonie.
— BUBCIU! MOJA TY KLUSKO TY! GDZIEŚ ŁAJZO UCIEKŁ? — wyszarpał, nieco niegrzecznie, psa z rąk chłopca i zaczął pocierać polikiem o pyszczek psa. On również się cieszył. W końcu był przy swoim właścicielu! — Gdzieście znaleźli tego nicponia? Poczekajcie, poczekajcie — zaczął grzebać w kieszeni, by po chwili wręczyć Hosomiemu sakiewkę — To dla was, za Bubcia. Bawcie się dobrze!

---

Postacie
1) ??? | Aparycja
2) ??? | Aparycja
Mapa
*klik*
Dla MG

[Keizo]

Hosomi D 1/15 Główna ulicy wioski jak zwykle tętniła życiem - kupcy przejeżdżający w tą i w tamtą stronę ze swoimi towarami oraz ci, rozkładający tu i ówdzie stragany, gdzie rozkładali ryby, pieczywo czy nieco bardziej egzotyczne towary, jak cytrusy i północne alkohole. Każdy szukający pracy bez problemu mógłby znaleźć dla siebie jakieś zlecenie - także młody Hosomi, jeśli tylko nieco wytęży wzrok, zauważy parę rybaków wyładowujących ze swojego wozu paczki wypełnione owocami morza. Parę metrów dalej jakiś mężczyzna stał pod znakiem ogłaszającym, iż na zabój wręcz poszukuje ochrony - ninja obdarzeni byli w takich zleceniach zwykle specjalnymi względami z powodu swojego wyszkolenia. No i wreszcie po drugiej stronie ulicy jakaś stara kobiecina rozwieszała na płotach kawałki papieru z narysowanymi na nich drżącą dłonią naszyjnikami i prośbami o pomoc w poszukiwaniach. Do wyboru do koloru - wszystko zależy od upodobań młodego ninja.

[Hosomi]

Młodzik odebrawszy swoją zapłatę, poszedł wzdłuż ulicy. Gdy zobaczył stoisko z towarami egzotycznymi zadziwił sie bardzo i pomyślał... "tutaj wieczny śnieg i lód, a mamy króliki, lisy i drzewa ze szpikulcami. Ciekawe co mają inne regiony." Bowiem mama opowiadała o regionach świata w których temperatura jest wyższa a wilgotność mniejsza. Hosomi zdaje sobie sprawę z tego że nie jest jeszcze gotowy samodzielnie zdobyć takowe towary, wiec podchodzi i zaczyna "Witaj panie, co tutaj oferujesz zza wody". Kątem oka spoglądając na wszystkie strony świata, dostrzegł pewną kobiete wieszającą plakaty. Po uprawie handlu lub dyskusji ze sprzedawcą, podszedł chłopiec do obrazka i Stara się zapamiętać widok medalika, bowiem na pierwszy rzut oka widać że to rodzaj naszyjnika. Zapamiętał więc kształt, kolor i styl, a następnie ruszył w strone mężczyzny, który tylko czeka na nadejście swojego przyszłego ochroniarza.

[Keizo]

D 3/15

Po podejściu bliżej Hosomi zauważył, że mężczyzna który ogłaszał iż potrzebuje ochrony jest niskim, acz dobrze zbudowanym osobnikiem, który na plecach trzyma drewnianą paczkę przypiętą do stroju specjalnymi, popularnymi wśród tragarzy szelkami. Znak wyrysowany był na szybko białą farbą na jakiejś desce - widać było, że osobnik nie stał tu zbyt długo.
Razem z Hosomi podszedł do niego jednak jakiś typowy karko-mięśniak. Najwidoczniej młody ninja miał konkurenta w sprawie zlecenia - od tego jak teraz się przedstawi i zachowa będzie zależało jego powodzenie w przejęciu tejże misji, szczególnie że na pierwszy rzut oka nie prezentował się tak okazale jak góra mięsa, która także widocznie miała ochotę na małą, ochroniarską robótkę.

[Hosomi]

Zatrzymał się w pobliżu pozostałej dwójki w dość widoczny sposób, by jawnie zasygnalizować swoje uczestnictwo w sprawie zlecenia. Wyczekuje kulturalnie na koniec rozmowy między Szefem a konkurentem i zaczyna <<Witam proszę pana, nazywam się Hosomi. Jestem Shinobim, chciałbym się zatrudnić u czcigodnego jegomościa, racz zerknąć na narzędzia, którymi się posługuję>>. Następnie spokojnym ruchem, sięgając swoją ręką do prawego uda w stronę kabury i wyjmuje z niej na oczach obojga Trójkunai. <<Co o tym sądzisz panie?... czujesz się bezpieczny?... To jeszcze nic, bo narzędzie takie jak to jest tylko przedłużeniem prawdziwej broni jaką jest shinobi>> - dodając. Po dłuższej chwili schował swoją zabawkę na jej miejsce w dość dynamicznym i szybkim tempie z optymalną płynnością. Hosomi poczuł się dość pewnie po swoim "przedstawieniu", ponieważ obawiał się, że zbłaźni się przed nimi jakąś prostą pomyłką. Lecz odetchnąwszy cichutko, rozluźnił się troszeczkę oczekując decyzji szefa. Zerkając na swojego rywala. Zwraca uwagę na wzrost, wagę, znaki szczególne, próbuje odgadnąć czy oprócz siły posiada jakiś inny atut oczywiście wszystko to na oko.

[Keizo]

D 5/15

Wielki mięśniak prychnął tylko i wyciągnął z torby na plecach zwój grubego łańcucha na którego końcu znajdowało się coś pomiędzy kamą i hakiem - jeśli mężczyzna umiał się posługiwać tym tak dobrze, jak dbać o wielkość swojego umięśnienia, to nikt zapewne nie wróżyłby trójkunai'owi wytrzymania w starciu z taką bronią.
Ale wyglądało jednak na to, że kark konkurujący z Hosomim o posadę nie miał w zanadrzu nic więcej - może oprócz jakiegoś wyszczerbionego noża czy czegoś innego w tym rodzaju. Jednak jeśli młodzian chciał zdobyć tą pozycję, musiał pokazać nieco więcej "umiejętności".
- Coś jeszcze? - jakby na zachętę rzucił pracodawca, nie będąc jeszcze do końca zdecydowanym. Hosomi nie mógł jednak mieć złudzeń - miał ostatnią szansę na zaimponowanie kupcowi, i musi to być coś więcej niż wyciągnięcie kunai'a z kieszeni bez przypadkowego ucięcia sobie palca.

[Hosomi]

Mały chłopczyk widząc co się święci, zdenerwował się na tępego osiłka. Spojrzał zadziornie na swojego przyszłego pracodawcę i powiedział
<<O niee, nie sprzedam skóry tak łatwo>>. Następnie uniósł swoją lewą rękę ku górze, natomiast prawą uformował charakterystyczną pieczęć tygrysa, ale tylko połowicznie przecież druga ręka została uniesiona. Po chwili wypowiada <<Suiton, Kirigakure no jutsu>> I dookoła wszystkich zgromadzonych zaczęło gęstnieć powietrze, po sekundzie wszyscy zaczynają dostrzegać problemy w widzeniu. Zaś chłopak dobrze wiedząc co zrobił i co należy zrobić następnie, zapamiętał pozycję osiłka. Gdy mgła zakryła nawet najbliższej położoną osobę - pracodawcę. Na twarzy osiłka zagościło zaniepokojenie. Wtedy Hosomi przekradł się za jego plecy, wyciągając tym razem malutkich rozmiarów igiełkę i przykładając ją do prawej strony gardła konkurenta. Dezaktywował technikę po czym z uśmiechem na ustach odparł
<<Nie długość i rozmiar odgrywają na tym świecie kluczową rolę panie kolego>>. Zapewniając pracodawcę że to nie wszystko co potrafi.