Samotne wydmy

[Sabaku Kuroko]

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=FZoU9k0ivJY[/youtube] Kuroko był bardzo skupiony na swoim treningu. Miał jasno określony cel, stać się silniejszym by móc efektywnie i dobrze chronić zarówno swojej wioski jak i ich mieszkańców. Chcąc czy nie, stawanie się silniejszym było czymś niezbędnym by móc to osiągnąć. Tak się zajął całym treningiem, że zapomniał o przysłowiowym "Bożym świecie". Nic więc dziwnego, że nie zauważył staruszki stojącej nieopodal. Jak tylko się zorientował, że nie jest tutaj sam, od razu zwrócił na nią uwagę. Babuszka sprawiała wrażenie zachwyconej wyczynami chłopaka. Fakt, te techniki, które właśnie opanował były w zasadzie flagowymi technikami jego rodu i były dość widowiskowe, ale żeby aż tak? Ciężko obiektywnie stwierdzić. Miała na sobie luźne i przewiewne ubrania co sugerowało, że pochodzi z pustyni lub jej okolic albo, że często na niej bywa. Okazało się, że towarzyszy jej dziewczyna w mniej-więcej wieku młodego Sabaku. Blondynka, drobna, nawet ładna - tylko tyle był w stanie zauważyć i ocenić, ponieważ większość jej ciała pokrywał okrywał wierzchni, szary płaszcz a głowę osłaniał słomiany kapelusz. Było dość wietrznie więc nic dziwnego, że przytrzymywała kapelusz żeby nie odleciał. Zaczęła przepraszać za babcię oraz za zajęcie jego czasu. W sumie nic straconego, bo i tak miał sobie zrobić przerwę.

Nie ma problemu. I tak robiłem sobie właśnie przerwę. - odpowiedział na przeprosiny. Skupił się na rówieśniczce co było chyba w miarę oczywiste. Nie zamierzał się interesować staruszką. Wnuczka była dużo ładniejsza. - Przy okazji zapytam. Czego szukały.... - przerwał. W tym momencie staruszka wyszarpała się z uścisku wnuczki i ruszyła w kierunku czerwonowłosego. Chłopak zaczął się już martwić a w zasadzie nawet zaczął się bać. Nie wiedział co ta staruszka od niego chce, ale wiedział że nie byłoby to nic dobrego. Szczęście w nieszczęściu, piach pod jej stopami się osunął co zaskutkowało przewróceniem się staruszki. Obawy chłopaka zostały chwilowo stłumione. Przewracając się, pech chciał że uderzyła ramieniem w zbite, piaszczyste podłoże.

Nic się Pani nie stało? - zapytał podchodząc bliżej. Zakładał, że wnuczka od razu ruszy na ratunek, ale jeżeli uda mu się pierwszemu dotrzeć, to miał w zamiarze pomóc jej wstać. - Proszę na siebie uważać i patrzeć pod nogi. Mogło się Pani stać coś zdecydowanie bardziej poważnego. - dodał. Zarówno staruszka jak i jej wnuczka wyglądały niegroźnie. Można nawet powiedzieć, że z lekka pierdołowato. Oczywiście w pozytywnym sensie. Nie zamierzał jednak "opuszczać gardy" i mieć się mimo wszystko na baczności. - Swoją drogą, co tutaj robicie? Macie coś do załatwienia w osadzie? - zapytał. Może było to trochę bezpardonowe, ale być może był w stanie jakoś im pomóc. W końcu się tutaj wychował a z tego co wiedział i o czym musiał pamiętać, jego rodowi po niedawnych wojnach zależało na poprawienie stosunków ze światem zewnętrznym.

[Fumiko]

Budulec rodu [ D ]
3 / x
Sabaku Kuroko Kobieta chyba nie do końca sobie zdawała sprawę z tego co się właśnie stało lub nie robiło to na niej większego wrażenia. Na szczęście wnuczka w porę zareagowała i zaczęła podnosić ociężałe ciało babci. Ona sama nie była skora do współpracy, lecz widząc, że przedstawienie się skończyło, powróciła na chwilę do rzeczywistości i posłuchała się swojej latorośli. Mimo wszystko zbliżający się Kuroko mógł zauważyć, że na pomarszczonej twarzy kobiety szczególnie wyróżniają się jej oczy. Błądzące dookoła, czasami wykonujący szybki ruch w jedną ze stron. Nie wiadomo było czy tak naprawdę jest ona tutaj w pełni obecna i rozumie co się w ogóle wokół jej dzieje, lecz pewne było to, że oglądanie wyczynów młodzieńca było dla niej czymś magicznym. Czymś, co pozwala jej zatracić całe swoje myśli w tej jednej rzeczy. Obecnie jej twarz nie wyglądała już na tak uśmiechniętą jak wcześniej, jednak widok zbliżającego się młodzieńca sprawiał delikatne podnoszenie się jej kącików ust.

Dziewczyna natomiast była dość speszona całą sytuacją i, coś cicho bełkocząc pod nosem, starała się przemówić swojej babce do rozsądku. –Nie, nic się jej nie stało – wtórowała od razu młodsza z nich nie pozwalając nawet babci się zastanowić nad odpowiedzią, o ile w ogóle jakakolwiek kiedyś by padła. – Obasan dzisiaj jest dosyć zamroczona. Obstawiam, że kupiła nieodpowiedni kaktus Ameno. Są ostatnio największą plagą. – Uśmiechnęła się niezręcznie w kierunku chłopaka. Nie wydawała się być zbyt pewna w tym co mówi, ale na całkowite kłamstwo to również nie wyglądało. Może po prostu dobrze gra, a może przez całe to zajście jest jej zwyczajnie głupio?

Babcia, gdy dostała chwilę wolności od uścisku dziewczyny, która w czasie rozmowy z Kuroko sprawdzała dokładnie stan swojej torby czy przypadkiem coś nie wyleciało w trakcie całej akcji, ruszyła tym razem już wolnym krokiem w kierunku chłopaka wyciągając swoje kościste dłonie w kierunku jego twarzy. Nie miała chyba złych zamiarów, lecz jej delikatny uśmiech i trzęsące się ręce mogłyby przerazić nie jednego śmiałka. Jeżeli Kuroko pozwolił, babcia zdążyła go delikatnie dotknąć, jednak, czy do ich spotkania doszło czy też nie, dziewczyna ponownie złapała babcię za rękę i tym razem, używając o wiele większej siły, przyciągnęła ją bliżej do siebie. Na twarzy staruszki ukazał się niemały grymas bólu, a z jej ust wydostało się ciche jęknięcie. Blondwłosa, wiedząc, że nie będzie to zbyt dobrze odebrane, puściła wnet swoją babcię i odwróciła się na pięcie ruszając przed siebie. – Mam jedną o wiele za dużą sprawę do załatwienia. – Rzuciła, a jej ton nie był już tak delikatny. Dało się w nim odczuć odrobinkę złości, ale co się dziwić, przed chwilą wręcz zaatakowała biedną staruszkę, która skonfundowana stała w niedalekiej odległości od chłopaka, nie za bardzo wiedząc co ze sobą zrobić.

[Sabaku Kuroko]

Trzeba było przyznać, że co najmniej dziwną była sytuacja, w której Kuroko się znalazł. Z jednej strony jakaś dziwna, schorowana (żeby nie powiedzieć "posrana" patrząc na to co się działo z jej oczami) staruszka. Z drugiej strony całkiem ładna, młoda dziewczyna, która zaczynała sprawiać wrażenie rozwścieczonej niczym osa na cały świat. Chłopak miał niezłego mind fuck'a i ni cholery nie wiedział co z tym przysłowiowym "fantem" zrobić. Ale wszystko po kolei...

Kiedy staruszka się wyrżnęła, wnuczka od razu pobiegła jej pomóc i nie było w tym nic dziwnego. Ta pozwoliła się jej podnieść i w tym momencie niemalże od razu ruszyła w stronę chłopaka. Kuroko stał jak sparaliżowany i z widocznym przerażeniem w oczach jak starsza Pani wyciągała ku niemu swoje łapska. Jakby ją odtrącił, to mogło by się to skończyć bardzo źle. Z drugiej strony jakby tego nie zrobił, mogło stać się jeszcze gorzej. Trwając w tym dysonansie poznawczym, całe szczęście na ratunek przybyła mu wnuczka staruszki, która ją odciągnęła. Chłopak nie był w stanie ukryć uczucia ulgi jakiego doznał. Co prawda dziewczyna dość mocno ją szarpnęła, ale nie był to od razu powód do wstydu. Nie było się czym przejmować. Czerwonowłosy nie powiedział jednak tego mając przeczucie, że nawet gdyby to zrobił, i tak nic by to nie dało. Słowa "Mam jedną, o wiele za dużą sprawę do załatwienia" zaintrygowały chłopaka. Co to mogła być za sprawa skoro aż tutaj zawędrowały? Tak, Kuroko był niemalże pewien, że nie są stąd. W końcu się tutaj wychował i jakby były to by je kojarzył co nie?

Co to za sprawa do załatwienia? Może będę w stanie pomóc? - zaproponował dziewczynie. Jakby nie patrzeć chłopak miał wpływy w osadzie. Mniejsze lub większe, ale jednak. Bądź co bądź był synem szefa straży przybocznej lidera rodu co w sumie przekłada się na szefa straży osady. - Wierz lub nie, ale dość często załatwiam różne sprawy dla różnych ludzi. - starał się upewnić dziewczynę. Taaak, do tej pory pamięta ostatnie, nieszczęsne zadanie pseudo poszukiwacza zaginionego Indiany Jones'a. Może nie było to zadanie, które najbardziej przypadłoby mu do gustu, ale przynajmniej miał z niego fajny amulet.

Coś ewidentnie popychało chłopaka ku pomocy dziewczynie. Tak, zdecydowanie jej a nie staruszce. Staruszkę kolokwialnie mówiąc miał z grubsza "w rzyci". Może to przez urodę niewiasty? Może to przez fakt, że znajdowała się w potrzebie i chłopakowi włączył się tryb rycerza na białym koniu? Cholera wiedziała, ale fakty były takie, że coś wewnątrz czerwonowłosego mówiło mu, że dobrze byłoby im pomóc a do tej pory jeszcze nigdy nie zawiódł się na swoim przeczuciu.

[Nagara]

5/x

Postacie: Haruka, Garoshi, Katsuya, Amiko

Dziewczyna patrzyła się przez chwilę na chłopaka. Wydawało się, że jej nieśmiałość była spowodowana ogólnym charakterem. Była miła, troskliwa, opiekuńcza wobec innych osób. Mogła nawet pasować trochę charakterem wobec samej matki Kuroko. Wiadome jednak było, że jego rodzicielka była bardziej odważna, jednak pewne cechy były te same. Może więc dlatego czerwonowłosy czuł, że mógłby się z nią bardziej gadać niż z jej babką. Rozmowa mogła się imać, kiedy to dziewczyna chcąc odpowiedzieć, zaraz zauważyła, że staruszka zaczęła się oddalać.
— Naprawdę, ja chciałabym... nie wiem... sama. Ale jeśli coś będzie to... to może cię znajdę. Taką czerwień dość łatwo rozpoznać. Może się spotkamy... kiedyś. Obasan, zaczekaj, Obasan! — Dziewczyna zaczęła biec za seniorką, posyłając jeszcze na pożegnanie uśmiech dla obiecującego shinobi ze słów ojca Sabaku. Niby nic więcej miało się nie stać, ale nagle zaraz obok Kuroko pojawił się zziajany i zmęczony mężczyzna, który zwrócił się już bezpośrednio do niego. — Kuroko, twój... huh... twój ojciec chce Cię zobaczyć... huh... huh... przy siedzibie straży. Chodzi o... huh... Garoshiego. — Nie szczędził słów, mówił bardzo lakonicznie, a jednak mógł dać Kuroko do myślenia już coś więcej. Ojciec mu zaufał, skoro chciał z nim porozmawiać, a może nawet zapytać o pomoc. Uznanie ze strony surowego, acz sprawiedliwego ojca? Być może. Kuroko nie miał tak naprawdę czasu na decyzje, bo zaraz miał już iść za mężczyzną.

Pisz tym miejscu → Siedziba Straży

[Ichirou]

Misja rangi C
Mayū
3/30

---

Sanjiro w takim razie sobie postał. Trochę lat już żył na tym świecie i miał świadomość, że panienka z dobrego domu potrzebuje trochę czasu na przygotowania, więc nastawił się na to, że będzie musiał na nią poczekać. Nie spodziewał się jednak, że to wszystko będzie aż tyle trwało. Nawet jeśli nie spieszył się w podziwianiu pięknego domostwa, to i tak swoimi brązowymi oczami zdążył dokładnie obejrzeć wszystkie ornamenty i zdobienia na wybielanych ścianach piaskowca. Zdążył też ze trzy razy przejrzeć zawartość swojej podróżnej torby, a potem, z braku lepszego pomysłu na siebie, zaczął kopać jakimś kamyczkiem po ziemi, co dało mu rozrywkę na kolejne, ciągnące się minuty wyczekiwania.
Pochłonięty prymitywną zabawą, nie zauważył, kiedy wyszykowane i wypachnione dziewczę po trwających ponad pół godziny przygotowaniach stanęło tuż przed okazałym, dosyć majestatycznym wejściem budynku. Wysoki mężczyzna zorientował się dopiero wtedy, gdy kamyk, który właśnie szturchnął swoim butem, zatrzymał się pod sandałem Mayū. To wybudziło go momentalnie z ostatnich minut bezmyślności i sprawiło, że aż się wzdrygnął trochę przed obawą, że swoim działaniem mógł wywołać wzburzenie młodej paniusi.
- Och, ekhm, świetnie, możemy ruszać – zaczął nieco zmieszany, przeczesując dłonią bujną czuprynę i badawczo spoglądając na władczynię złotego pyłu, chcąc wychwycić jej dzisiejszy humorek i ogólny temperament.
Ruszyli głównymi uliczkami Kinkotsu, przez które przewijało się całkiem wielu ludzi. W czasie krótkiego przemarszu posłaniec udzielił odpowiedzi na pytanie młodej Sabaku, układając kolejne zdania raczej bez pośpiechu.
- Yhm, no to tak. Na zachód stąd jest plantacja, w sumie pewnie jedna z kilku, której klan zapewnia protekcję w zamian za regularne dostawy i tak dalej. No i ta regularność została zaburzona. W sensie wiesz, gońcy czy tam tragarze wędrują w te i we w te, a jak się pojawi dzień czy dwa brak jakiegokolwiek odzewu czy znaku życia, no to jest już coś niepokojącego. Może jakaś burza piaskowa, może ktoś napadł na dostawę, może jakieś wściekłe kojoty, może coś… No tak czy siak, władze wolą sprawdzić sytuację i zainterweniować zawczasu, o ile w ogóle interwencja jest potrzebna – rozgadał się, by na końcu wziąć głębszy oddech i przejść do oczywistej konkluzji. – No więc tak, w zasadzie masz rację, brak kontaktu i mamy to sprawdzić. – Podrapał się po podbródku, reflektując się nad tym, że w sumie to odrobinę niepotrzebnie się naprodukował.
Przydługawe wyjaśnienia pozwoliły zapełnić czas spaceru. Dotarli do zachodniej bramy osady, gdzie w cieniu, na utwardzonej glebie siedziała znużona kobieta. Wyglądała na nieco młodszą od Sanjiro, była podobnego wzrostu do Mayū, a przy tym drobnej postury. Ubrania zwiewnie, w kolorach beżu i zieleni z paroma złotymi przeszyciami. Przed szkodliwym wpływem słońca jej głowę chronił biały turban, spod którego wyłaniały się czarne kosmyki nie aż tak gęstych i lśniących włosów, jakimi mogła poszczycić się nastoletnia bogolka.
Kobieta na widok dwójki przybyszów westchnęła ciężko, ospale podniosła się do pionu i narzuciła na ramię podróżną torbę.
- No wreszcie, bo już miałam ruszać sama. Chodźmy, bo szkoda czasu. Mamy kawałek drogi, a za jakiś czas będą najgorsze upały – odezwała się nieco poirytowana i niedbale machnęła ręką, zalecając rozpoczęcie przeprawy przez pustynne trakty.
- Jestem Tokiyo – zaczęła, kiedy mury Kinkotsu były już za ich plecami. - Tak w skrócie, to jestem zaopatrzeniowcem. Głównie szpitale i tym podobne placówki, dlatego przydzielono mnie do tego zadania. Dmuchają na zimne, więc w przypadku jakiegoś mniej wesołego scenariusza będę musiała zadbać o plantację i jak najszybsze wznowienie dostaw. – Jej ton był dosyć chłodny, ale nie nieprzyjazny. Wydawała się być skupiona na zadaniu i z pewnością bardziej sztywna od rozgadanego właściciela gęstego afro o swobodnym stylu bycia.
- Taki jest podział ról. Ja zajmę się kwestiami późniejszych dostaw lub sprawdzeniu potrzeb logistycznych plantacji. Ty, Mayū, jako kunoichi zapewnisz nam ochronę i w razie potrzeby rozwiążesz problemy. No i Sanjiro... – zaczęła, cicho wzdychając i przenosząc spojrzenie na wysokiego mężczyznę.
- Tak, tak, wiem, jestem tutaj popychadłem. Przynieś, podaj, pozamiataj, śmignij do osady i przekaż wieści, już się do tego przyzwyczaiłem przez te lata – stwierdził markotnie, a chwilę po tym przeniósł uwagę na reprezentantkę rodu Sabaku, jako że Tokiyo nie była zbyt chętna do dalszych rozmów z nim.
- A wiesz, że też w sumie za młodu szkoliłem się na shinobi? Heh, tylko tak trochę nie wyszło i jakoś życie się tak potoczyło, że w sumie to wylądowałem w innym miejscu, no ale tak w zasadzie, to nawet nie żałuję. Cholera, trochę moich rówieśników zginęło tu i tam, a ja latam głównie po wiosce czy tam okolicach i jakoś omijam te większe czy tam mniejsze niebezpieczeństwa. Co najwyżej kojoty mnie na bezdrożach pogonią, ale do przeżycia, heh… - przerwał na tym opowieść o wszystkim i o niczym, zerkając znów na nastolatkę, próbując wybadać, czy rokuje na rozmówczynię na kolejne kilometry pustynnej wycieczki. O ile nie został przygaszony w jakiś sposób, to szybko wrócił do niezbyt wartościowej gadaniny, nie pozwalając ciszy na rozgoszczenie się między trójką podróżników.
W słowotoku Sanjiro pojawiło się jednak parę sensownych informacji. Mężczyzna sięgnął bowiem po mapę regionu i oznajmił, że łączny czas przemarszu z Kinoktsu do plantacji ziół to kilka godzin, więc na miejscu pojawią się popołudniu. Przy swoich szacunkach uwzględnił przy tym postój w południe, by uniknąć najgorszego skwaru.
Warunki i tak dawały im się we znaki. Gorąc uderzał nie tylko z przejrzystego nieba, ale również buchał od rozgrzanego podłoża. Zarysy stolicy po pewnym czasie zniknęły za ich plecami. Teraz otaczał ich tylko pofałdowany, piaszczysty ocean.

[Mayū]

Mijała wraz ze swoim nieco roztrzepanym towarzyszem kolejnych przechodniów, którzy kłębili się gęsto na ciasnych ulicach Kinkotsu. Nie miała pojęcia, skąd aż tylu ich się wzięło o tak niekorzystnej porze, kiedy powinni raczej zwolnić obroty i zmusić się do grzecznego przeczekania tych paru godzin. Odrobinę ją uwierało, że, skoro sama nie może sobie teraz pozwolić na przywilej poodpoczywania aż do godzin wczesnowieczornych, ci głupi ludzie wyleźli z domów bez żadnej istotnej przyczyny - a za taką uznawała praktycznie każdą, która nie dotyczyła wykonywanych przez nią aktywności. Część tego wesołego tłumu zbierało się nad wyraz chętnie przy stoiskach z wyjątkowo tandetnymi suwenirami. Ach, no tak, turyści. Mayū od zawsze miała do nich dość ambiwalentny stosunek. Niby nie mogła znieść widoku kolejnych fal turystów i uważała ich za plagę, która regularnie nawiedza jej piękną osadę, ale też nie mogła zignorować ich wkładu w tutejszą gospodarkę, a konkretniej - w sakiewkę jej ojca, gdy odwiedzają jego klinikę, by kupić te egzotyczne specyfiki za cenę kilkukrotnie wyższą niż produkty przeznaczone dla mieszkańców. Z zamyślenia nad plusami i minusami obecności przyjezdnych w Kinkotsu wyrwał ją głos idącego tuż obok mężczyzny, który wreszcie zdecydował się odpowiedzieć na jej pytania. Zbierał się do tego tak ślamazarnie, że prawie zapomniała, że w ogóle je zadała. Naprawdę starała się wysłuchać z uwagą całej wypowiedzi posłańca, ale mówił z manierą tak bardzo na to niesprzyjającą, że już na samym początku jej myśli zdążyły odpłynąć gdzieś indziej - o, na przykład w stronę soczystych owoców, gdy mijali niewielki bazarek. Jakie ładne owoce. Świeże, pachnące. Na pewno pyszniutkie. Palce lizać. Ocknęła się dopiero w momencie, gdy jej rozmówca skończył swój rozwleczony i pozbawiony jakichkolwiek istotnych szczegółów monolog. Przytaknęła mu niedbale, uznając, że jest po prostu bezużyteczny. Przez resztę drogi nie odezwała się do niego ani słowem.
Pokonanie dystansu dzielącego ich od zachodniej bramy nie trwało zbyt długo, więc, na szczęście, udało im się uniknąć niezręczności związanej z przedłużającym się milczeniem. Na miejscu zastali pewną kobietę, która aparycją nie odbiegała od standardowego wyglądu osób, które mają jednak nieco więcej obowiązków niż rozpuszczone panienki - Mayū mogła sobie pozwolić na trochę mniej praktyczny strój, bowiem zazwyczaj działała wewnątrz osady, gdzie warunki są niewspółmiernie bardziej korzystne.
— To jego wina, że przyszedł do mnie tak późno — odparła szybciutko na jej uwagę o spóźnieniu, w ogóle nie widząc w tym swojej winy. Przecież tak czy siak musiałaby się zebrać, a ten cholerny posłaniec mógł przyjść z samego rana. Nie przyszedł. Przyszedł dopiero w okolicach południa, chociaż doskonale wiedział, że już niedługo skwar będzie nie do wytrzymania.
Odpowiedziała ujawnieniem swoich personaliów na jej przedstawienie się, po czym skinęła od niechcenia głową, by potwierdzić, że wysłuchała jej słów. W sumie, to nie powiedziała niczego istotnego. Najprawdopodobniej wynikało to nie z niechęci wyjawienia jakichś nowych informacji, a raczej z tego, że jej wiedza również była mocno ograniczona i dowiedzą się czegokolwiek więcej o tym incydencie zbliżając się do placówki.
Absolutnie nie spodziewała się, że Sanjiro będzie jeszcze chciał się jakoś z nią spoufalać, więc z początku jedynie zerknęła na niego pytająco, gdy zwrócił się do niej mniej formalnie. Wszelkie tego typu zaczepki w godzinach pracy uznawała za dość nieodpowiednie; praktycznie od zawsze utrzymywała sztywną granicę między życiem prywatnym a zawodowym.
— Skoro dajesz sobą pomiatać, to nie dziw się, że tobą pomiatają. Najwyraźniej ci to odpowiada — odburknęła dość nieczule, wzruszając ramionami z jawną obojętnością. Skoro tak bardzo mu to nie pasowało, że poczuł potrzebę pomarudzenia o tym do nieznajomej osoby, to dlaczego nie chciał tego zmienić? To było dla niej kompletnie niezrozumiałe. Zupełnie tak, jakby to nie on kontrolował swoje życie, a życie przejęło kontrolę nad nim. Smutny, słaby człowiek. — Ależ oczywiście, że nie żałujesz. Trochę niefajnie tak umierać jak twoi koledzy, prawda? — Nie mogła powstrzymać prześmiewczego grymasu, który wdarł się nagle na jej usta. — Stchórzyłeś. I tyle. Ale w sumie świat też potrzebuje takich jak ty, więc nie dołowałabym się za bardzo. Po prostu znasz swoje miejsce — skończyła, patrząc na niego z pobłażliwą dobrocią. Dokładnie tak, jak patrzy się dziecko, które zrobiło coś wyjątkowo głupiego. No jest głupie, ale nic z nim nie zrobisz - po prostu pozwolisz mu być głupim. Nie wierzyła, że ktoś taki jak jej obdarzony pokaźnym wzrostem towarzysz mógłby kiedykolwiek się zmienić, ale z drugiej strony - czemu miałby się zmieniać? W końcu ona sama potrzebowała ludzi, którzy jej usługiwali. Bez nich jej życie byłoby dużo trudniejsze, więc uznawała ich egzystencję za pożyteczną.
Im bardziej oddalali się od osady, tym bardziej pustynia weryfikowała przygotowanie władającej złotem kunoichi do tego typu eskapad; wyposażone w niewielki obcasik sandały zapadały się w morzu gorącego piasku, a nieprzyzwyczajony do piekielnego żaru organizm walczył o obniżenie temperatury oblewając nastolatkę potem. Ilekroć narzekała swojej babce, że coś ją boli, to ta zawsze odpowiadała, że jak boli, to znaczy, że żyje, więc… cholera, jak ona teraz żyła! Chyba nigdy nie czuła się bardziej żywa niż teraz, gdy pasy wypełnionej ciężkim kruszcem gurdy wpijały się boleśnie w jej wąskie ramiona, a płuca pochłaniały kolejne porcje rozgrzanego powietrza.
— Tokiyo — przerwała w końcu milczenie, starając się skupić na czymkolwiek innym niż na własnej fizyczności. — Zakładając, że przerwanie kontaktu nie wynika z przyczyn losowych… czy istnieje możliwość, że jest ktoś, kto mógłby zagrozić plantacji? Może niezadowolony klient? Konkurencja? A, jeszcze jedna sprawa. Czy na plantacji znajdowały się jakieś szczególnie rzadkie rośliny? — dokończyła, licząc na to, że wreszcie uda jej się wyklarować pewne kwestie. Poprawiła naczynie na swoich plecach, po czym zgarnęła odrobinę materiału z barków, by ulokować na swojej głowie prowizoryczny turban. Mogłaby już wracać. Daleko jeszcze?

[Ichirou]

Mayu [zt], dalej tutaj -> Plantacja ziół

[Kaisa]

◅ MISJA RANGI D ▻
Satoshi
7/15

Kolejne tereny, mało uczęszczane przez zwykłych ludzi. Może i idealne dla shinobich, którzy szukali dobrego miejsca na trening, lecz na pewno nie dla mieszkańców Atsui, czy nawet podróżnych lub kupców. Piaskowe wydmy, skały, ciche tereny, zamieszkałe jedynie przez pustynną faunę, nic ciekawego do oglądania.
Hitoya zapewnił go, że zapłata za zlecenie dotyczy jedynie pomocy w dotarciu do wnętrza jaskini i zbadaniu jej, choć był święcie przekonany, że ich mała przygoda zakończy się powodzeniem, innej opcji nie dopuszczał do swoich myśli. Ominął obszar zajmowany zwykle przez ninja, nie zwracając uwagi na kamienną grotę, czy też gotowe miejsce na ognisko. Szedł dalej, pokonując wydmy i kierując się w stronę skalnych wzgórz, widocznych na horyzoncie jako pomarańczowe, czerwone i żółtawe wzniesienia terenu. Słońce prażyło niemiłosiernie, choć jemu zdawało się to nie przeszkadzać, jakby wizja czekającego gdzieś artefaktu ochładzała go samym swym potencjalnym jestestwem.
- Żyjesz, Satoshi-san? - zagadnął go z uśmiechem, wygrzebując nogę z piasku. - Już niedaleko, zaraz przy tych skałach - zapewnił, wskazując na rdzawoczerwone pagórki.
Po dłuższej wędrówce dotarli w końcu pod cień, rzucany przez wielki kamień, łączący się karłowatym łukiem z sąsiednim olbrzymem. Z bliska te skalne tereny wyglądały na o wiele większe.
Hitoya dał chłopakowi chwilę na złapanie oddechu i odpoczynek od skwaru, jeżeli takowego potrzebował, po czym wznowił podróż. Sam wydawał się napędzany jedynie przez własne marzenia, dziwny człowiek... Dotarli do kolejnego, na pierwszy rzut oka nie wyróżniającego się niczym, pomarańczowego głazu. Zewsząd otaczały go mniejsze odłamki, jakby coś odłupało znaczną część skalnego grzbietu. Antykwariusz stanął przed gruzowiskiem i wypuścił ze świstem powietrze.
- No, jesteśmy - powiedział, obrzucając kamienny bałagan dziarskim spojrzeniem. - To bierzemy się do roboty. Im szybciej zaczniemy, tym szybciej skończymy. Zdążyłem już odwlec nieco gruzu - Wskazał na sporą kupkę skał, tworzącą się zaraz obok pomarańczowego olbrzyma. - Wystarczy odgarnąć tyle, żeby można było bezpiecznie wejść do jaskini. Jestem... J-jestem pewny, że tam gdzieś jest jaskinia.
Antykwariusz zrzucił torbę z ramienia i zabrał się za sporą skałę, najwidoczniej plując na słońce i rozgrzany piasek. Było tak niesamowicie gorąco...

---

Postacie:
- Kawagishi Hitoya

[Satoshi]

Satoshi nie planował dzisiejszego popołudnia spędzać gdzieś hen daleko na pustyni, a jednak właśnie maszerował obok rozpromienionego ekscentryka w kierunku majaczącej w oddali skalnej formacji. Zagadnięty, Sabaku uśmiechnął się ponuro, po czym powiedział spokojnym głosem:
-Może i jestem młody, Hitoya-san, ale już parę podróży po naszej niegościnnej pustyni odbyłem i jak dotąd żyję. Gorąco mnie nie zabije tak szybko, choć przyznam, że przyjemnie nie jest.

Całe szczęście, że piaskowiec widniejący na horyzoncie nie był fatamorganą i w końcu udało się do niego dotrzeć. Krajobraz nieco się zmienił, wszechobecny piasek ustąpił miejsca różnym dziwnym formacjom wyrastającym z podłoża. Sabaku był wdzięczny antykwariuszowi za propozycję krótkiego odpoczynku, nie chciał jednak tracić czasu, dał więc znak, że mogą ruszać dalej. Satoshi zastanawiał się, skąd zwykły cywil miał tyle siły i determinacji, by pomimo upału pędzić przez pustynię jak jaszczurka goniąca wyjątkowo dużą mrówkę. W końcu jednak, podróży nastał kres, dotarli do niczym niewyróżniającego się głazu.
*Jeśli coś faktycznie tu jest...* - pomyślał shinobi, z uwagą przyglądając się zawalisku - *to faktycznie ma szanse być nietknięte, dobra kryjówka.*

Sabaku nie od razu przystąpił do przenoszenia głazów. Najpierw uważnie przyjrzał się im, zastanawiając się, czy nie dałby rady odwalić brudnej roboty za pomocą swojego piachu, bądź próbując przesunąć nieco tego, który tworzył podłoże, po którym właśnie chodzili. Jeśli istniała jakaś realna szansa na powodzenie takiego manewru, to tak właśnie uczyni. Jeżeli natomiast nie, to po poprawieniu bandaży oplatających dłonie, Satoshi grzecznie weźmie się za przerzucanie gruzu na kupkę wcześniej wskazaną przez Hitoyę.

[Kaisa]

◅ MISJA RANGI D ▻
Satoshi
9/15

Piasek otaczający ich z każdej strony mógł być tutaj narpawdę pomocny, choć może nie w odgarnianiu samych skał. Mógł jednak stanowić pewnego rodzaju barierę lub osłonę przed potencjalnym zagrożeniem ze strony staczających się na ich głowy kamieni. Skały na szczęście nie były tak duże, jak te tkwiące głęboko w piaskowym podłożu, więc jako tako mogli poradzić sobie dzięki sile czysto fizycznej. Kamień za kamieniem, skała za skałą, powoli i do przodu. Satoshi odsunął kolejny głaz, a gdy go już odciągnął, czy to ręcznie, czy też z małą pomocą swojego piasku, natrafił w końcu na ciemną pustkę. Po godzinie lub nawet i dwóch udało się w końcu dotrzeć do wejścia...
- Wiedziałem! - krzyknął antykwariusz, parskając śmiechem i szybko łapiąc za kolejne kamienie, by zrobić większy otwór. - Moje przypuszczenia są nieomylne. Tak, widać już wnętrze groty!
Miał rację, jaskinia naprawdę tu była i nie stanowiła jedynie iluzji czy też fotomorgany, choć to drugie mogło się urzeczywistnić, jeżeli zaraz nie uchronią się od słońca.
Hitoya wlazł pospiesznie do środka i rozejrzał uważnie, poprawiając okulary.
Jaskinia nie była niewiadomo jak duża, choć naprawdę robiła wrażenie. Prawdopodobnie głównie przez wpadające do środka światło słoneczne, które przeciskało się przez okrągłe dziury w sklepieniu. Dodatkową zaletą tego miejsca, pełniącą część estetyczną, był piasek, który pruszył z małych, karłowatych okien jak śnieg, migocząc pod złotymi smugami światła. Promienie sprawiały natomiast, że ściany groty wyglądały krwawo, odznaczając się nie odcieniami pomarańczy, jak zewnętrzne formacje skalne, które widzieli po drodze, tylko szkarłatem, miejscami przechodzącym nawet w ciemne bordo. Wszystko to wyglądało dość złowieszczo, choć groteskowo.
Skalne podłoże pokrywały wydmy z piasku, więc ciężko było się po nim poruszać, a tym bardziej zobaczyć po czym się stąpa, ale zanim Satoshi zdążył cokolwiek na to poradzić, Hitoya stanął na coś, na co nie powinien stanąć. Od razu można było rozpoznać, że to jakaś pułapka, po cichym szczęknięciu, a później chaosie, który ów dźwięk rozpętał.
Wnętrzem jaskini wstrząsnęły niebezpieczne drgania, a kamienie i piach przed nimi wsiąknęły w podłoże, jakby coś zassało je do wnętrza ziemi. Na szczęście nic nie leciało im na głowy. Jedynie podłoga parę metrów przed nimi wydawała się centrum zamieszania i źródłem niepokoju. Po kilku chwilach wszystko to ustało i jedyną pozostałością po owej sytuacji była wielka, ziejąca pustką wyrwa w ziemi. Najwidoczniej ktoś bardzo nie chciał, by zapuścili się głębiej w jaskinię.
- Ach... Cholercia - mruknął Hitoya, drapiąc się z zakłopotaniem po karku i patrząc przepraszająco w stronę Satoshi'ego. - Przynajmniej mamy namacalny dowód na to, że coś tam jest.
Może i tak, tylko jak teraz przejdą na drugą stronę? Wyrwa była nie do przeskoczenia, a przynajmniej nie przez antykwariusza. Można by spróbować przejść bokiem, tuż przy ścianie jaskini, balansując po wystających krawędziach, albo i pokombinować coś z piaskiem, skoro teraz okienka w sklepieniu nie pełniły jedynie części estetycznej tego miejsca.

---

Postacie:
- Kawagishi Hitoya

[Satoshi]

Satoshi przecisnął się do jaskini zaraz za antykwariuszem, obserwując czujnie sufit. Poszedłby pierwszy, by chronić swojego pracodawcę, jednakże ten nie dał mu nawet takiej sposobności, pchając się pierwszy do jaskini. Z drugiej strony jednak wygląda na to, że mężczyzna miał doświadczenie w tych sprawach, shinobi więc nie odezwał się ani słowem. Wypatrywał śladów nadchodzącej katastrofy, choć zapewne bez większej potrzeby, jaskinia istniała już zapewne wieki, więc pewnie postoi jeszcze trochę. Wtem, jak gdyby złośliwy los chciał pogrzebać zaufanie, jakim obdarzył Hitoyę Satoshi, mężczyzna nieuważnie stawiając kolejny krok, aktywował pułapkę. Sabaku już miał uwalniać piach, chcąc ochronić ich przed zawaleniem się sufitu, gdy zobaczył, że opada podłoga przed nimi, szczęśliwie dla nich, projektant chciał najwyraźniej jedynie zablokować możliwość udania się dalej.
-Uff, było blisko. - skwitował jedynie shinobi, a pasma piachu, które były już w trakcie opuszczania gurdy, by ich ochronić, zmieniły tor lotu i uformowały platformę z piachu, na której bezpiecznie będą mogli przelecieć nad zapadliskiem.
-Proszę wchodzić i uważać na głowę, najbezpieczniej będzie, jeśli pan przykucnie i podeprze się rękoma. Nie chciałbym pana łapać, gdy straci pan równowagę. - powiedział Satoshi, wchodząc na swoją platformę. Gdy Hitoya wgramoli się w końcu na piach, Sabaku wydał komendę, odpowiednio manipulując swoją chakrą. Ruszyli, powoli i ostrożnie. Nikt nie powiedział, że dalej w głąb jaskini nie czekają na nich kolejne pułapki.
-Może tym razem ja ruszę przodem? - zaoferował się shinobi, wysuwając się na przód dwuosobowego korowodu. Uważnie stawiał każdy krok, wypatrując pułapek, gotowy będąc chronić za pomocą piachu zarówno siebie, jak i swojego pracodawcę.

[Kaisa]

◅ MISJA RANGI D ▻
Satoshi
11/15

Antykwariusz usłuchał polecenia Satoshi'ego i posłusznie zrobił to, co mu poradził. Bezpiecznie dotarli na drugi koniec wyrwy w ziemi i szli dalej na przód, choć tym razem to niebieskooki prowadził ich w głąb jaskini. Druga jej część była znacznie mniejsza i na pewno grunt był stabilniejszy. Nie zaszli niestety zbyt daleko, bo tutaj właśnie grota się kończyła. Zastali tu jednak nie tylko skalną ścianę, zwiastującą koniec wędrówki, ale i coś innego. Z racji, że Satoshi szedł pierwszy, również jako pierwszy wyczuł, że coś jest nie tak. Piach był jakiś cięższy i coś się pod nim powoli poruszało, jakby pod piaskową płachtą sunął leniwie wielki... ogon?
Hitoya chciał brać nogi za pas, ale nie potrafił wygrzebać buta z piachu. Satoshi także spostrzegł, że ciężko mu po nim kroczyć, nie był też w stanie zebrać go swoją chakrą.
- Ruchome piaski? Tutaj? - spanikował Hitoya, mrugając nerwowo. Po chwili jednak zamarł, wzrok wbijając w drugi koniec groty.
Z wydm wyłonił się wielki ogon skorpiona, pokryty twardym pancerzem. Wynurzył się ponad ich głowy i wycelował ostry kolec jadowy w dół, gotowy do ataku.
To nie było możliwe. Niedorzeczność... Głupota! Tkwili w jakimś dziwnym koszmarze, albo naprawdę dosięgła ich fatamorgana. Co więc mieli poradzić na takie halucynacje? A jeśli to nie złudzenie, a prawda? Prawdziwy potwór w jaskini? Bzdura...

---

Dodatkowe Informacje:

  Ukryty tekst

---

Postacie:
- Kawagishi Hitoya

[Satoshi]

Przez chwilę wydawało się, że najgorsze już za nimi. Przez dłuższą chwilę Sabaku ani nie zauważył, ani przypadkiem nie aktywował żadnej pułapki. Poczytał to sobie za pewnego rodzaju osobisty sukces, uczucie umniejszane było jedynie poprzez świadomość, że może to być podpucha, mająca na celu uspokojenie czujności potencjalnej ofiary. Satoshi więc starał się nie popadać w samozachwyt i nie stracić czujności. W pewnym momencie jednak poczuł, że coś jest nie tak. Nie tylko okazało się, że cały korytarz był ślepym zaułkiem, a jeszcze na złość podłoże okazało się ruchomymi piaskami! Shinobi szybkim impulsem chakry wydał komendę, mającą na celu ustabilizowanie piasku otaczającego jego nogi, co niestety nic nie dało. Już miał krzyknąć, by ostrzec Hitoyę, ale wtedy zorientował się, że jego pracodawca jest w tak samo kiepskim położeniu. Mimo że starał się wychwycić wszystkie pułapki, przeoczył tą jedną, zastawioną przez samą matkę naturę? Wydawało mu się to nieprawdopodobne. Trybiki w jego głowie zaczęły pracować na przyśpieszonych obrotach, nie rozumiał, dlaczego jego próba kontroli nad piaskiem nie zadziałała. Był tutaj jakiś nukenin Sabaku, mający ten piach pod swoją kontrolą? *Cholera, nie czas teraz zastanawiać się nad takimi pierdołami... JAK SIĘ STĄD WYDOSTAĆ?* - w panice pomyślał chłopak, samemu zamierając w bezruchu, nie chcąc przyśpieszyć pochłaniania swojego ciała przez pułapkę. To samo szybko polecił swojemu towarzyszowi niedoli.

Najszybszym wyjściem z całej sytuacji byłoby pewnie wyciągnięcie się za pomocą Reberu, toteż to właśnie Satoshi chciał zrobić w następnej kolejności. W panice przestał zwracać uwagę na otoczenie, nie zauważył wiec podejrzanych ruchów pod piaskiem, zorientował się w sytuacji, dopiero gdy spod piasku wystrzelił ogromny skorpion. Sabaku, niewiele myśląc, zadziałał instynktownie, wysyłając cały swój piach przed siebie, i tworząc w ten sposób barierę, oddzielającą obu poszukiwaczy skarbów od cholernego potwora...

*Zaraz, czekaj chwilę, tak duże skorpiony nie żyją przecież na tych terenach!* - w głowie shinobi'ego zapaliła się ostrzegawcza lampka, a mózg w końcu znalazł odpowiedź, uspokajającą potok pełnych paniki myśli. *Genjutsu* - dotarło do świadomości Satoshiego. Szybko złożył odpowiednią pieczęć, mrucząc pod nosem: -Kai!

Jeżeli chłopak odgadł poprawnie, iluzja powinna się rozproszyć, a prze szczęśliwy Satoshi dotknie biednego Hitoyę, posyłając w jego organizm niewielką porcję chakry, wystarczającą do wyrwania go z iluzji.

  Ukryty tekst

[Kaisa]

◅ MISJA RANGI D ▻
Satoshi
13/15

W momencie, gdy wielki, zakończony szpikulcem ogon nabierał rozpędu, by wbić się całym impetem w intruzów, Satoshi ocknął się nagle z chwilowej paniki, która zaćmiła mu umysł i szybko stworzył piaskową barierę, przed tym, co miało nieuchronnie nadejść. Hitoyę zmroziło ze strachu całkowicie, więc nawet był w stanie wierzgać się w ruchomym podłożu, co tylko pogrążyłoby go jeszcze bardziej w tej beznadziejnej sytuacji.
Skorpion uderzył w barierę, przebijając ją samym, ostrym końcem, który utkwił między ziarenkami piasku. Ta chwila wystarczyła, by Satoshi mógł połapać się w sytuacji i przyjąć do świadomości absurdalność całego zdarzenia. Użył więc prostej techniki, by rozproszyć, jak mu się wydawało, iluzję i pomóc antykwariuszowi w dostrzeżeniu rzeczywistości.
Dzięki bogom, naprawdę było to jedynie genjutsu... Ogon rozpłynął się w powietrzu, pozostawiając barierę z piasku w stanie nienaruszonym, jakby nie przyjęła właśnie ciosu od olbrzymiego, jadowitego skorpiona. Piasek też stał się nagle niewiarygodnie lekki. Nie tkwili już po kolana w ruchomych piaskach, zamiast tego stali na stabilnym gruncie, a jaskinię znów pochłonęła cisza.
Antykwariusz zachwiał się lekko, niemalże upadając na ziemię. Podparł się skalnej ściany i poprawił nerwowo okulary, szukając wzrokiem olbrzymiego ogona.
- Ach... C-co? Co to było? Gdzie ten s-skorpion? - zapytał, nie bardzo wiedząc, co się właśnie stało. Dopiero po chwili dotarło do niego, czego właśnie był świadkiem. - Całe szczęście, Satoshi-san, że masz głowę na karku - mruknął cicho, próbując uspokoić szalejące serce. - Widziałeś to samo co ja? T-tego wielkiego potwora? Kto jest na tyle szalony, żeby używać takich iluzji? Jakby r-ruchome piaski nie wystarczyły...
Usiadł na wystającym z ziemi głazie i rozejrzał się po jaskini, już bardziej trzeźwym okiem. Długo zajęło mu dojście do siebie. W pewnym momencie wzdrygnął się i wstał na równe nogi.
- Czy mnie oczy mylą... Czy tam w piasku coś się błyszczy? - zapytał, wskazując na miejsce, gdzie w rzeczy samej, tańczyły przebłyski słońca, wpadającego przez skalne okna. Tajemniczy przedmiot zakopany był w piachu i gruzie, ale wystawała z niego jakaś drewniane... coś ze srebrnymi klamrami - N-normalnie bym tam podszedł, ale z uwagi na to, co się przed chwilą wydarzyło, może s-s-sam spróbujesz to wyciągnąć? - zaproponował, śmiejąc się nerwowo. W końcu nie mieli pewności, co wydarzy się tym razem, a Satoshi wydawał mu się wyjątkowo zaradny w przypadku takich niespodzianek i był prawie pewien, że poradzi sobie ze wszystkim.

---

Postacie:
- Kawagishi Hitoya

[Satoshi]

Satoshi westchnął z zauważalną ulgą. Podejrzewał, że cała sytuacja wywołana była genjutsu, ale mimo wszystko, prawie narobił w gacie, widząc, jak jego piach nie zatrzymał skorpioniego żądła. Gdy już upewnił się, że stąpają po twardym gruncie i przynajmniej chwilowo nic im nie grozi, Sabaku nieco się rozluźnił i wysłał swój piach na powrót do gurdy. Problem polegał na tym, że genjutsu zazwyczaj ktoś musiał rzucić, a wychodziłoby na to, że byli tu sami. Shinobi nawet nie potrafił sobie wyobrazić, jak silnym shinobi musiała być osoba, nakładająca iluzję jako pułapkę, i jak długo ono czekało na aktywację.
-Genjutsu. Nie spodziewałem się czegoś takiego. Proszę uważać jeszcze bardziej niż dotychczas. Problem w tym, że coś takiego najczęściej wymaga kontaktu wzrokowego. Nie mam nawet pojęcia, czy jest możliwe przygotowanie takiej pułapki "na zapas". Ale przyznam, że iluzja bardzo sprytna, bo prawie w pełni logiczna. Gdyby nie rozmiary tego bydlaka, w życiu bym się nie zorientował.

Wtedy właśnie Hitoya zwrócił uwagę Satoshiego na pobłyskujący przedmiot i zaproponował, by to właśnie Sabaku się po niego udał. Prawdę mówiąc, serce chłopakowi wciąż kołatało jak szalone i nie miał najmniejszej ochoty na postawienie choćby kroku dalej.
-No dobra. Ale niech pan przez ten czas nawet nie drgnie. Podejrzewam, że to może nie być ostatnia pułapka. - z tymi słowami niebieskooki zrobił pierwszy, najtrudniejszy krok w przód. Poruszał się powoli, krok za krokiem, uważnie obserwując otoczenie, wypatrując pułapek wszelkiej maści. W każdym momencie gotów był uskoczyć i wezwać na pomoc swój piach.

Jeśli bez przeszkód udało się Satoshiemu dotrzeć do przedmiotu, to uważnie go obejrzał, a dopiero upewniwszy się, że jest to bezpieczne, dotknął i wygrzebał spod gruzu.