Granica Lasu, Atsui i Tsurai

[Yujiro]

Pomiędzy drzewem a skałą
Ranga B
Post 11/45 Zgodnie z logiką lepiej było zrobić postój, póki jeszcze światło pozwalało na rozeznanie się w terenie i znalezienie dostępnych materiałów na rozbicie obozu. Do celu zostało mu więc jeszcze około półtorej godziny, z tego co mniej więcej się orientował w swojej pozycji. Chodząc po okolicy nazbierał trochę drwa, lecz głównie były to drobne gałęzie. W tej okolicy nie było co liczyć na potężne sągi drewna, które mogły zasilić ognisko przez noc przez wolne dopalanie się. Musiał więc przeznaczyć na to trochę więcej czasu, gdyż zebranie odpowiedniej ilości musiało potrwać swoje. Nie było potrzeby wykonywania piaskowej siekierki, jego ręce dawały radę z patykami. Potężny diaboł kontra patyki i jego piaskowa siekiera - dobry materiał na książkę biograficzną. Wytworzenie piaskowych ścian także nie było wielkim problemem, a zapewniało po pierwsze większą izolację od zimnego otoczenia. Dodatkowo Sabaku wytworzył coś w rodzaju komina, żeby z góry mu nie wiało, a dym z podpalonych gałęzi go nie dusił. W tenże sposób zabezpieczył siebie i swojego kompana przed zwierzętami i zimnem - no i mógł zjeść posiłek, który nie będzie chłodny. Sabaku i Kuro nie rozdzielili pomiędzy sobą jednak wart, ale w sumie po co, jak jest się osłonionym z każdej strony? Na szczęście nie przekonali się jakie mógłby być tego konsekwencje i noc minęła spokojne.
Obudził go poranny, chłodny i porywisty podmuch wiatru. Wybudził z głębokiego snu, Kuro także potrząsnął głową i tak zaczął się dzień. Było jeszcze chłodno na zewnątrz, lecz do przejścia. Okoliczny lasek widoczny był już gołym okiem na horyzoncie. No dobra, nie lasek. Ogromne drzewa już na wejściu witały podróżników i mówiły żeby nie zapuszczać się za bardzo w jego wnętrze. Chłopak musiał teraz odbić trochę z głównej drogi w prawo, by znaleźć się na granicy z Tsurai. Ruszył więc w owym kierunku razem ze swoim wiernym towarzyszem. Po godzinie mogli zauważyć pierwsze ślady na ziemi sugerujące duże stworzenia, które zapuszczały się trochę dalej od lasu. Grube na pięść odnóża wbite w ziemię, szerokie ślady węży... będzie ciekawie. Wypatrując punktu spotkania wspomnianym w liście chłopak nie widział żadnego obozu, żadnego znaku. Może coś bliżej, albo w głębi lasu? A może po prostu wyruszył w złe miejsce. kappa

Za uformowanie ścian z piasku chakra jak za poziom Reberu Bi - 2%. Jednak jest to wykorzystanie chakry na swój sposób. Więc chakra Max-3% za tę turę.

[Ichirou]

Tym razem los dla brązowowłosego był łaskawy i nie sprezentował podczas noclegu żadnych niespodzianek. Prowizoryczna budowla z piasku spełniła swoją rolę i ochroniła młodego Sabaku przed nieprzyjemnym wiatrem i nocnymi drapieżnikami. Ichirou mógł zatem wyspać się we względnym spokoju w warunkach może niespecjalnie komfortowych, ale i tak lepszych od obozowania na zupełnie gołym, nieprzygotowanym terenie. Odpoczynek i wyczekanie świtu w obecnej sytuacji było bardzo sensowne. Nie dało się przewidzieć, ile zajmie mu wędrówka przez Tajemniczy Las. Gdyby zaszła tam konieczność przenocowania, mógł spodziewać się większych niebezpieczeństw w porównaniu do aktualnej lokalizacji obozu.
Zbudził się o świcie, ogarnął w kilka minut przygotowania do dalszej podróży i wreszcie jednym ruchem ręki rozproszył okoliczny piach, sprzątając po sobie i zacierając pozostawione ślady. Mógł ruszyć dalej, rzecz jasna z pociesznym kompanem przy boku. Po niedługim przemarszu na horyzoncie wreszcie zaczęła malować się linia drzew, niezwykle masywnych i potężnych, jakich nie sposób spotkać gdzie indziej na kontynencie. To właśnie tutaj zaczynała się granica Tajemniczego Lasu, czyli miejsca, które większość wędrowców omijała szerokim łukiem. Fakt, że ludzie wciąż nie zamieszkali tego regionu, a żaden z rodów nie przywłaszczył sobie tych ziem, mówił sam za siebie. Ta dzika, nieduża kraina wciąż pozostawała w dużym stopniu nieodkrytą zagadką. Ichirou zdążył się już poznać na niektórych niebezpieczeństwach Lasu podczas poszukiwań Kociej Doliny. Stąd też wymusił na sobie większą koncentrację niż dotychczas, kiedy tylko wszedł między gęstą roślinność.
Nie odnalazł jakichkolwiek śladów ludzi kościanego rodu, a zamiast tego mógł jedynie dostrzec te pozostawione przez zwierzęta o nienaturalnych rozmiarach. Już raz ścierał się z ogromnym wilkiem, który był wilkiem chyba tylko z nazwy, bo przypominał bardziej krwiożerczą bestię. Takich zwierząt chyba jednak roiło się tutaj więcej, a to nie było zbyt optymistyczną wiadomością.
- Myślisz, że gdzieś tutaj mogą się kryć? - zapytał w pewnym momencie Kuro.
- Cóż, tak było w liście. Była tam mowa, by zmierzać za potężnym dębem. Tylko, cholera, wszystkie dęby są tu potężne - stwierdził Ichirou, wzdychając ciężko. Wiedział, że musi znaleźć jakąkolwiek wskazówkę lub trop, bo teren był zbyt rozległy, by przeszukać jego każdy skrawek.
Wszystko było kwestią skali, więc wspomniane potężne drzewo musiało się szczególnie wyróżniać spośród pozostałych. Asahi po chwili zastanowienia postanowił rozejrzeć się po okolicy z lepszego punktu obserwacyjnego. Skupił chakrę w stopach i po prostu wszedł pionowo na koronę jednego z pobliskich drzew. Z tamtego miejsca powinien mieć lepszy wgląd na pobliski las. Być może jakieś drzewo znacznie przerastało wszystkie inne? Była to obecnie największa poszlaka, wiec warto było się jej trzymać.

  Ukryty tekst

[Yujiro]

Pomiędzy drzewem a skałą
Ranga B
Post 13/45 Ogromne zwierzęta zdawały się być obecnie największym problemem, z jakim będzie musiał poradzić sobie młody Sabaku razem ze swoim kocim towarzyszem. Dwuznaczne mogłoby się zdawać pytanie Ichiego - z jednej strony może wspominał o Kaguyach, z drugiej zaś możliwe że o ogromnych zwierzakach... tylko jakim cudem te bestie mogłyby się schować i nie zostać zauważone na takim terenie? Nie byli jeszcze w lesie, nie mogło być więc tak źle. Dobrym pomysłem było wspięcie się na drzewo - z tej perspektywy można było zobaczyć więcej no i wspomniany dąb. Długowieczne drzewo, które dorastało do niesamowitych rozmiarów. Musiał być więc mocno zauważalny nawet w takim środowisku, skoro został wspomniany w liście. Wskazówka nie musiała być oczywista, lecz zauważalna na pewno. Chłopak był już prawie na granicy z lasem, jego kot towarzyszył mu drepcząc przy jego nodze. Usłyszeli szmer. Obydwoje, chociaż można powiedzieć że Kuro najpierw zastrzygł uszami odruchowo słysząc dziwny odgłos. I o ile często zdawało się słyszeć szmer w okolicy czy to od szumu wiatru, czy to od małych gryzoni które dreptały swoimi ścieżkami to w tym wypadku szmer wydobywał się spod ich stóp. Odruch i doświadczenie sprawiło, że ich nogi odruchowo zadziałały nawet bez wiedzy swoich właścicieli. Odskoczyli oni na boki - Ichi na lewo, kot na prawo. Pomiędzy nimi wynurzył się wielki, bo mierzący w kłębie jakieś półtora metra pajączek o długości około trzech. Odnóża zacisnęły się w powietrzu, jedno z nich musnęło Sabaku, lecz nie zdążyło go złapać. Kot natomiast zdołał uniknąć dotyku porośniętych krótkimi, szorstkimi włoskami na odnóżach.
Nie mając zdobyczy pająk wyskoczył ze swojej małej kryjówki. To był jeden z tych osobników, które chowały się w wykopanej dziurze, by następnie zakopać się i wyczekiwać na wroga bez ruchu nawet przez kilka dni. Było to akurat na granicy z lasem, gdzie normalne zwierzęta czasami jeszcze się zapuszczały. Pajęczak uniósł przednie dwie "nóżki" do góry i ruszył wprost na Ichiego. Był dosłownie metr, może półtora przed nim i był niczym rozpędzony tir - ogromna masa, którą nie łatwo będzie powstrzymać.

[Ichirou]

Zamierzał trzymać się chyba jedynej poszlaki, jaką obecnie dysponował. Wielki dąb miał być prawdopodobnie miejscem kryjówki renegatów, ewentualnie stanowił w jakiś sposób wskazówkę. Wypatrzenie tego potężnego drzewa było więc dość istotne i mogło nadać wędrówce konkretny cel. Wspięcie się na jakiś dogodny punkt obserwacyjny było więc dobrym pomysłem, bo z poziomu ziemi nie był w stanie dostrzec drzewa, które wyrastało ponad pozostałe.
Pomysł ten jednak przyniósł negatywne, niespodziewane efekty. W drodze bowiem natknął się na coś, czego aż tak wcześnie chyba nie można było się spodziewać. Natknął się na pułapkę zastawioną przez jednego z typowych mieszkańców Tajemniczego Lasu. Był to pająk, ale nie taki zwykły, bo wielki jak skurwysyn. I polował nie na muchy lub inne owady, lecz na znacznie większe istoty. Na widok takiego skurwiela przerwą myślą była rzecz jasna ucieczka. Automatyczny odruch pozwolił na wykonanie uniku w ostatniej chwili, co udało się również czarnemu kocurowi. Stwór uniósł dwie przednie nóżki i choć Ichirou nie znał pajęczego języka, to domyślał, że nie jest to gest serdecznego powitania.
Nie zdążył skomentować sytuacji nawet krótkim przekleństwem, bo był zmuszony do reakcji, kiedy tylko znajdujący się niebezpiecznie blisko pająk ruszył do ataku. Jedno było pewne - Asahi nie mógł pozwolić sobie na wejście w zasięg odnóży wyrośniętego potwora. Na wykonanie jakichś bardziej wymyślnych technik nie było po prostu czasu. Skoczył do tyłu raz jeszcze, by zyskać w ten sposób na czasie i jednocześnie jak najprędzej wypuścił dość spore ilości piachu ze swojej gurdy. Piasek miał popędzić z niesamowitą szybkością przed siebie, by swym impetem zatrzymać ogromnego stawonoga i utrudnić mu ruch na najbliższe chwile. Jeżeli ten manewr się uda, Sabaku bez większego zastanowienia wytworzy latającą chmurkę pod sobą w celu jak najszybszej ewakuacji. Nie zamierzał prowadzić bezpośredniego starcia z pająkiem, stąd też chęć wzniesienia się przynajmniej kilku metrów nad ziemię i zwiększenie dystansu do cholernego monstrum. W razie jakichkolwiek problemów miał wypuszczać kolejne porcje piachu i odgradzać się od potwora zasłonami. Dopiero wskakując na mobilny podest mógł zyskać większą dozę bezpieczeństwa, co powinno przełożyć się na przyszłą sposobność do wyprowadzenia kontrataku.
Co z Kuro? Chyba nie dziwne, że nie zamierzał uczestniczyć w zaistniałym starciu. Uciekł gdzieś w krzaki, zaszył się gdzieś i zamierzał po prostu czekać i obserwować z nadzieją, że jego pan wyjdzie z walki zwycięsko. Na swoje szczęście był znacznie mniejszy od Ichiego, a więc wydawał się być mniej łakomym kąskiem dla przerośniętego pająka.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Yujiro]

Pomiędzy drzewem a skałą
Ranga B
Post 15/45 Czasu było mało, nawet jeszcze mniej i ta ilość zmniejszała się z każdą, nawet najmniejszą częścią sekundy. Odskok w tył, mięśnie musiały zebrać się do pracy i odbić od twardego gruntu. To jednak tylko wydłużyło drogę, jaką musiał przebyć pająk i tym większej prędkości nabrał, tym większe stanowił zagrożenie. Gdyby nie piasek. Ten z gurdy, ten będący pod ręką, ten który przesiąknięty do cna był jego energią i pozwolił na wytworzenie dużej chmury piasku, na tyle gęstego, by spowolnić wielkiego zwierza. Tylko dzięki szybkiej reakcji chłopak uniknął zderzenia ze zwierzem, gdyż ten przeleciał przez chmarę i ze zdziwieniem odkrył, że jego dzisiejszy obiad jednak nie stawił się na proponowaną godzinę. Spojrzał w lewo, w prawo, lecz Sabaku z sercem bijącym w piersi niczym oszalałe unosił się w powietrzu metr powyżej uniesionych odnóży. Pajęczak odruchowo chciał się zamachnąć na ofiarę, lecz ta była za wysoko. Niespodziewanie jednak uniósł się na tyle odnóża, ogromna masa podniosła się i chciała chwycić Sabaku, lecz kolejna porcja piachu zrobiła swoje i powstrzymała zwierzę. Zdążył odfrunąć chmurką i unosił się teraz jakieś pięć metrów nad ziemią. Zwierz patrzył ze złością sprawiając, że prawie kipiał ze złości. A nasz Sabaku jeszcze nie wszedł do lasu... Co najgorsze z kłów pająka zaczął sączyć się jad, który wypalał w ziemi dziury, powodując że trawa praktycznie od razu zmieniała się w płyn. Co to było za cholerstwo? Pająk obrócił się szukając kota dając chwilę czasu latającej przekąsce, jednak ta może wysunąć jeden, nieprzyjemny wniosek. Co jeśli! Co jeśli ten pająk może pluć jadem, którego piasek nie powstrzyma LUB co gorsza, jeżeli Ichi użyje piasku nasączonego jadem do własnej obrony...

[Ichirou]

Monstrualnych rozmiarów pająk z pewnością budził respekt. Niejeden człowiek na widok takowego zesrałby się ze strachu, albo krzyknął, że stwór jest Diabłem wcielonym. Tyle, że Ichirou również nazywany był przez wielu Diabłem i to nie z byle powodu. Pod względem wizualnym to wyrośnięty stawonóg górował nad brązowowłosym Sabaku i wzbudzał o wiele większą grozę, ale w aktualnym starciu nie chodziło o grę pozorów, a o to, kto jest tym silniejszym. Asahi pod względem klanowych umiejętności prezentował ścisłą czołówkę swego rodu i władany przez niego piach był śmiertelnie zabójczą bronią.
Udało mu się przytemperować szarżę potwora i osłonić się przed kolejnymi zagrożeniami, by wreszcie wzbić się w powietrze. Wysokość oraz utrzymywany dystans były głównymi gwarantami bezpieczeństwa. Nawet jeśli pająk był niezwykle szybki, to jego możliwości ataku przeciwnika znajdującego się nad ziemią były ograniczone.
Niedługo później można było dostrzec sączący się z pyska potwora jad. Nie była to zbyt wesoła wiadomość, szczególnie że ta wydzielina wyżerała dziury w glebie. Fakt, zmieszany z chakrą piasek złotookiego Sabaku był bardzo wytrzymały, ale cholera wie, jak reagować z nim będzie jad pająka. Jedno było pewne - nie mógł dopuścić do sytuacji, w której owym kwasem zostałby potraktowany.
Z braku laku potwór postanowił zadowolić się mniejszym kąskiem, którym rzecz jasna był kot. Kuro nie miał zamiaru wdawać się w jakąkolwiek walkę. Puścił się natychmiast w ucieczkę, szukając bezpiecznego schronienia. Jeżeli potwór pojawi się niebezpieczne blisko niego, to po prostu postanowi opuścić pole walki, odwołując technikę przywołania i tym samym znikając w kłębie dymu. Nie było nic tu po nim, więc najrozsądniejsza opcją byłoby opuszczenie potyczki.
To Ichirou miał zająć się wyrośniętym monstrum. Korzystając z faktu, że pająk chwilowo był zajęty, uformował na ziemi z rozsypanego tu i ówdzie piasku dwa klony. Jednemu z nich pospiesznie podrzucił kunaia z notką wybuchową, a w następnej sekundzie wydał obu bunshinom rozkaz ruszenia naprzód i zaatakowania ogromnego stawonoga. Wiadomo, że klony same w sobie wielkiej krzywdy wyrządzić nie mogły, ale ich zadaniem było przede wszystkim odciągnięcie uwagi i ewentualnie pokrycie piaskiem, z którego zostały stworzone. No i rzecz jasna jeden z nich miał ostrze z notką wybuchową, która mogła wyrządzić już większa szkodę. Oryginalny Ichirou zamierzał rzecz jasna zdetonować karteczkę w momencie, w którym dzierżący ją klon wejdzie w zwarcie z potworem.
Samemu zachowa bezpieczny dystans i wysokość, by wykorzystać przewagę, jaką dawała mu kontrola piasku na dużą odległość. Do szarży klonów na koniec miał dołączyć luźny piach kierowany przez Sentokiego, który został zebrany z okolicy lub nawet wyciągnięty z głębi ziemi, jeżeli znalazł się na to czas. Piasek ten miał dopaść z kilku różnych stron monstrualnego pająka, złapać jego włochate, obrzydliwe kończyny i finalnie poprzebijać tułów stworzonymi kolcami.
W przypadku zagrożenia własnego zdrowia mógł zawsze odfrunąć dalej na piaskowej chmurce oraz zasłonić się piaskową ścianą.

  Ukryty tekst

[Yujiro]

Pomiędzy drzewem a skałą
Ranga B
Post 17/45 Pajęczak wyszukiwał swoimi wszystkimi oczyma czarnego kota, lecz nie mógł go dostrzec w gąszczu krzewów, pomiędzy które tamten się udał. Do tego był zbyt lekki i na tyle poruszał się z gracją, że nie zwracał na siebie uwagi i potrafił się ukryć. Co innego z Ichim, który podniósł rzuconą rękawicę i wolał stanąć do potyczki, niżeli po prostu olać zwierzaka. Może bał się oplucia jadem, a może jednak zagrożenia mogącego ciągnąć się na ogonie? Nie wiadomo. Utworzył jednak za plecami stwora dwa piaskowe klony tworząc długą smugę piasku prowadzącą prosto ku ziemi. Musiał bowiem mieć z nimi stałe połączenie, więc pozostałe dwa klony pomiędzy sobą miały "wiązkę" piasku jeżeli w ogóle można to tak nazwać. Nie było czymś wielce niezwykłym, by rzucić notkę jednemu klonowi, a działo się to mniej więcej w tym czasie, gdy pająk postanowił się odwrócić do swojego pierwotnego celu - latającej przekąsce. Odwracała się, a klony ruszyły do boju i zaatakowały zwierzę. Trochę niezgrabnie, gdyż jedyne co jeden z nich mógł zrobić to obijanie go pięściami, co nie przeszkodziło zwierzęciu spojrzeniu najpierw na Ichiego, potem zaś na dodatkowe dwa smaczne kąski. Drugi z klonów zaś zaatakował ostrzem w odnóże, które zaraz później wybuchło. Kawałki materiału organicznego poleciały we wszystkie strony, klon przestał istnieć, a diabołowi na twarz poleciał jeden z fragmentów nogi pająka. Pozostał tylko kikut, lecz nadal utrzymywało go siedem nóg. Siedem nóg należących do rozwścieczonego zwierzęcia, które nie będzie posiadało już taryfy ulgowej i będzie pastwić się nad swoim wrogiem. Wybuch zadziałał jednak przeciwnie do zamierzeń chłopaka z jednego prostego względu. Piasek zgromadzony przy klonie i użyty do jego wykonania rozsypał się po okolicy na drobne ziarenka na odległość nawet i dziesięciu metrów od stwora. Ten zaś splunął jadem, a wytworzona przez Sabaku piaskowa ściana (piasek z gurdy) połowicznie zatrzymała pocisk. Połowicznie, gdyż ten zaczął się wżerać w niego i topić. Wyglądało to bardzo paskudnie, bo będzie go musiał porzucić. Oczywiście nadal miał spore zapasy piasku w gurdzie, ale takim sposobem wiele nie osiągnie. Na polu bitwy pozostawał zatem jeszcze jeden klon zupełnie ignorowany przez pajęczaka. Ten porusza się niezgrabnie i zbiera się do wyplucia kolejnego pocisku. Jeżeli trafi jednak pod Ichiego jego chmurka może bardzo szybko stać się niestabilna i pozbawi go środka transportu.

[Ichirou]

Plan wykorzystujący piaskowe replikacje oraz wybuchową notkę przyniósł efekty, jednakże znacznie słabsze od zamierzanych. Eksplozja co prawda nastąpiła, ale oderwała tylko jedno z odnóży pająka, co właściwie nie było jakimś wybitnym wyczynem. Uśmiercenie potwora było wciąż tak samo odległe jak przedtem, a monstrualny stawonóg stał się jeszcze bardziej nakręcony do walki. Pozostał już tylko jeden piaskowy bunshin, a pająk przymierzał się do kolejnego ataku, którego cel był jeszcze nieznany. Brązowowłosy, mimo że lubił hazard, w tym przypadku wolał nie ryzykować. Jad wyglądał na zabójczo niebezpiecznego, więc postanowił względem niego zachować szczególną ostrożność. Owszem, kwas mógłby mocno uszkodzić piaskową chmurkę, ale tylko w przypadku jej trafienia. Ichirou nie chciał dopuścić, by doszło do tego, więc zwiększył swoją wysokość do kilkunastu metrów, a przy tym cofnął się w kierunku przeciwnym do głębi lasu. Skoro za pomocą piasku mógł toczyć bój w odległości nawet kilkudziesięciu metrów, to warto było wykorzystać tę umiejętność. Klon w tym czasie miał podjąć walkę z monstrum, chcąc ściągnąć na siebie uwagę. Skoro stwór miał zaraz plunąć jadem, to lepiej, żeby zrobił to właśnie na replikację. Gdyby jednak kwas miał powędrować na Ichiego i zagwarantowany sobie wcześniej dystans okazał się być niewystarczająco, to zawsze mógł polegać na swoim piasku i błyskawicznym tworzeniu osłon. A że w ten sposób straciłby część własnych zasobów surowca, to trudno.
Musiał zmienić nieco taktykę, bo w ten sposób chyba nic by nie zdziałał. Zdecydował się wysunąć poważne działa zamiast bawić się i kombinować. Diabelstwo było duże, całkiem sprawne i zdolne do 'psucia' piasku Sabaku. Ichirou sięgnął zatem po własne zagranie, które było naprawdę zabójcze, a przy tym bardzo szybkie. Wzniósł się jeszcze bardziej na mobilnej chmurce, by zyskać na czasie, a przy tym rozpoczął już pierwsze przygotowania. Uformował piasek w pojedynczego, dużego shurikena, którego materiał został skompresowany do absolutnie mistrzowskiego poziomu. Kiedy tylko pocisk nabrał odpowiednich właściwości, został wprawiony w ruch obrotowy i zaraz po tym wystrzelił naprzód, by dopaść wielkiego pająka. Asahi miał pełną kontrolę nad tym tworem, więc mógł korygować trajektorię lotu na bieżąco, a nawet zawracać w przypadku braku trafienia. Trzeba było wreszcie ubić to skurwysyństwo, bo przeciąganie walki niepotrzebnie nadwyrężało jego siły.

  Ukryty tekst

[Yujiro]

Pomiędzy drzewem a skałą
Ranga B
Post 19/45 Puff - podleciał do góry niczym wystrzelony z procy, albo prędzej olbrzymiej katapulty oddalając się nieco od lasu. Mądre posunięcie, gdyż mógłby narazić się na ewentualne ataki pozostałych zwierzątek, które tam się kryły. Klon nie stanowił jednak przeciwnika dla piaskowego dziada, gdyż no... został po prostu zgnieciony przy jednej szarży wykonanej przez owego zwierza widzącego jak ucieka mu przekąska. Może jednak nie przekąska - cel, zdobycz, natrętna mucha, która rozzłościła je i wzbudziła w nim pierwotny instynkt. Piaskowy klon rozsypał się na cóż... piasek jakby nie spojrzeć. To jednak dawało Ichiemu czas do działania i co najważniejsze nie marnował go. W jego dłoniach zaczął formować się potężnych rozmiarów oręż, który obecnie coraz mniej przypominał piasek. Bliżej mu było do stalowych odpowiedników, co było iście imponujące. Pająk ryknął, powietrze aż zadrżało od tego, bo ziemi nasz diaboł poczuć nie mógł, lecz jej także się dostało. Pająk tąpnął przednimi nogami przed siebie i zaczął od małego skoku. Szykował się do kolejnego, lecz musiał się dobrze odbić. Wyglądało na to, że nikt z nich nie chciał się już cackać, trzeba było to załatwić tu i teraz. Diaboł posłał w świat swój pocisk, który z niewiarygodną prędkością poleciał w stronę pajęczaka, który właśnie wybijał się z tylnych odnóży i leciał w stronę Ichiego - na ile mu to się uda... Ten był po prostu za wysoko, było to jak łkanie osieroconego dziecka na wojnie, które nie miało już szansy na przeżycie, lecz jeszcze tliła się iskierka życia.
Pająk w locie splunął w stronę Ichiego i chwilę później został przecięty przez wirującego shurikena. Niestety jego starania spełzły na niczym - i mamy tutaj na myśli pająka, gdyż piaskowe osłony wniosły się na czas chroniąc młodego Sabaku. Jedna istota zeszła z tego świata. Na tej wysokości chłopak mógł zobaczyć coś więcej, czego wcześniej nie dostrzegał. Nad lasem górowało jedno drzewo, wyraźnie większe i oddalone o dosyć sporą odległość. Ogromny dąb, na którego gałęziach można by założyć miasto.

[Ichirou]

Przerażający pająk nie dawał za wygraną i starał się jak najprędzej dopaść młodego Sabaku, niszcząc jego piaskową kopię po drodze. Choć stawonóg był wielki, niezmiernie sprawny i dysponował zabójczym jadem, to jednak po stronie brązowowłosego znajdowało się więcej atutów. Zapewne pod kątem fizycznych zdolności ustępował potworami, ale na podorędziu miał niesamowicie skuteczny piach, który gwarantował mu szeroki wachlarz zastosowań. I właśnie za pomocą jednego z tych zastosowań uniknął zagrożenia chyba w dość najprostszy sposób, wzbijając się w przestworza i uniemożliwiając pająkowi zbliżenie się. Na szczęście włochaty skurczysyn nie posiadał skrzydeł, no ale był za to dość skoczny. To jednak nie wystarczyło, by uciec przed zabójcza bronią, która stanowiła praktycznie najwyższą półkę z zakresu tworzenia broni z piasku. Wirujący shuriken przeciął powietrze z zadziwiającą prędkością, by zaraz potem werżnąć się w ciało monstrum z wielkim impetem. I to ubiło go w trybie natychmiastowym.
Odrzucił nasiąknięty kwasem piach na podłoże, a potem rozejrzał się po bliskiej okolicy, by upewnić się, czy ta jest bezpieczna. Później zaś spojrzał trochę bardziej ogólnie, na skrawek otaczającego lasu, co było możliwe dzięki nabranej wysokości. Wtedy dostrzegł ogromne, przepotężne drzewo, które znacznie wyrastało spośród wszystkich innych. Jeżeli w liście zawarta była prawda, to właśnie ten majestatyczny dąb mógł być kluczem do dopadnięcia renegatów.
Zanim jednak ruszył w dalszą podróż, zdecydował się uzupełnić utracone zapasy piasku. Obniżył nieco pułap i przelał trochę chakry na pobliską glebę, z której w ciągu chwili wydobył dodatkowe złoża swojego surowca. Uzupełnił swoją gurdę do pełna, a także umieścił możliwie dużo piachu na mobilnej platformie, za pomocą której obecnie się poruszał.
- No nieźle - skomentował w pewnym momencie czarny kot, który wyłonił się z ukrycia i wskoczył na pustynną chmurkę.
- Nieźle to dopiero będzie. Chyba już wiem, gdzie mogę ich dopaść. I chyba będzie lepiej, jeśli wrócisz do siebie, gdy zrobi się gorąco - odrzekł Ichirou, wznosząc się ponowie i ruszając w stronę potężnego drzewa. Kuro westchnął na jego słowa, ale nie mógł im zaprzeczyć. Nie prezentował przecież zbyt wielkiej wartości bojowej. Mimo wszystko to jednak on mógł cieszyć się największą sympatia powiernika paktu, stąd też tak często dotrzymywał mu towarzystwa.
Ichirou przemieszczał się teraz już za sprawą piachu. Koncentrował się na obserwacji otoczenia, by wychwycić zawczasu ewentualne zagrożenie. Tego cholerstwa w Lesie znajdowało się pewnie jeszcze sporo.

  Ukryty tekst

[Yujiro]

Pomiędzy drzewem a skałą
Ranga B
Post 21/45 Piasek wraz z kwasem opadł na ziemię wypalając w niej dziwną dziurę. Wyglądało na to, że trucizna bardzo szybko zżerała organiczną tkankę, a co do reszty to nie wybrzydzała. Byłoby bardzo niebezpieczne schować go z powrotem do gurdy, toteż Sabaku zdecydował się pobrać doń nowy. Wcześniej upewnił się rozglądając się po okolicy czy nie ma tutaj kolejnych, czających się na niego stworów, lecz takowych nie ujrzał. Wylądował na miejscu sprawdzonym, gdzie nie mogły czaić się pajęczaki z jednej, prostej przyczyny. Było to oczywiście miejsce walki, gdzie pająk od razu zapadłby się do pułapki. A piasku było tutaj całkiem sporo - tego wykorzystanego w walce czy to do klonów, czy to do innych technik. Wiatr także zawiewał piasek tu i ówdzie, więc minęła tylko chwilka, a gurda wypełniła się ponownie po brzegi. Nowa gurda, nowy ja. Pojawił się także Kuro, który wyczuł że niebezpieczeństwo się skończyło.
Krótka rozmowa, skok na chmurkę - gotowi do dalszego boju ruszyli mknąc do ogromnego drzewa ponad koronami drzew. Obserwowali obydwoje otoczenie, lecz brakowało tutaj ptaków. Czy to z powodu dużej konkurencji, czy to po prostu nie zapuszczały się tak wysoko, czy też może ich więksi kuzyni nie potrafili latać. Byli jednak na tyle wysoko, że nie musieli obawiać się, że coś wyskoczy spomiędzy liści. Przynajmniej jeszcze. Dąb powiększał się z każdą kolejną sekundą i przerażał ogromem swoich rozmiarów. Będąc coraz bliżej Ichi wiedział, że całkowite jego przeszukanie zajmie dużo czasu. Nawet jeżeli wspomoże się swoim oczkiem. Przydałby mu się teraz pies tropiący, a nie kot chowający się. Zdziwić go mogło jedno. Dookoła dębu, pod jego koroną było o wiele mniej drzew. Tylko gdzieniegdzie ziemię porastały krzewy. Działo się tak z prostej lecz nie wszystkim znanej przyczyny - brak światła. Poniżej korony dębu było po prostu ciemniej, mniej słońca dochodziło i roślinność nie mogła się tak rozwijać. Zniżył lot, osiadł pomiędzy liśćmi na mocnej gałęzi i zobaczył truchła ciał wielkich zwierząt pod koroną dębu. Na kilku z nich mógł rozpoznać charakterystyczne kości hue hue hue.

[Ichirou]

Wznowił swoją podróż niedługo po wyeliminowaniu napotkanego potwora. Tym razem jednak zmienił środek transportu, chcąc uniknąć sytuacji takiej jak ta wcześniejsza oraz by mieć po prostu lepszy wgląd w okolicę. Górował nad koronami okolicznych drzew i całkiem sprawnie pokonywał dystans, sunąc na mobilnej platformie uformowanej z piasku. Z pociesznym kocurem nie rozmawiał zbyt wiele. Przeprawa przez Tajemniczy Las wcale nie była sielankowa i większe rozluźnienie nie było wskazane. Nie było przecież wiadome, czy i kiedy natrafi na kolejne cholerstwo, którym mogło być jakieś kolejne, wyrośnięte wynaturzenie lub ludzie wywodzący się z klanu znienawidzonego przez Sabaku.
Potężny dąb z bliskiej odległości robił wrażenie nie mniejsze niż z daleka. Wydawało się, że niemożliwym jest, by jakiekolwiek drzewo osiągnęło tak niesamowite rozmiary. Okolica dębu była łysa, co nie było dziwne. W końcu tak rozrośnięte, olbrzymie gałęzie i miliony przyczepionych do nich liści dawały niemalże wieczny cień. Przeczesanie całej okolicy zapowiadało się na bardzo czasochłonne zajęcie, ale Ichirou dość prędko znalazł coś, co przykuło jego uwagę. Podczas obniżania swojego ułapu dostrzegł bowiem interesujący go trop na jednej z masywnych gałęzi. Oczywiście, że ruszył w tamto miejsce, by przyjrzeć się śladom bliżej.
Doszło tam do starcia dwóch różnych gatunków potworów i niestety te kościane wyszły ze starcia zwycięsko. Asahi zastał truchła wyrośniętych bestii, których część poprzebijana była broniami wytworzonymi przez wrogi klan. Z tego, co został, można było wyciągnąć wniosek nie tylko o tym, że Kaguya powinni być blisko, ale także i o tym, że dysponują dość dużą siłą bojową. Byle kto nie byłby w stanie ubić zwierząt pochodzących z Tajemniczego Lasu.
- Huh, dasz im radę samemu? - zapytał kot, również dostrzegając, że Ichiemu przyjdzie walczyć z silnym przeciwnikiem.
- Tak sądzę. Najwyżej skorzystam z dodatkowe wsparcia - odrzekł Sabaku, mając na myśli kocich sojuszników. W razie problemów mógł liczyć na któregoś z krewnych Kuro.
Teraz to on był myśliwy, a kościani ludzie zwierzyną. Musiał więc teraz zachować się jak tropiciel, szukając śladów i wszystkich poszlak, które mogły doprowadzić go do tych, którzy jakiś czas temu toczyli tutaj bój. Może ktoś był ranny i zostawił za sobą plamy krwi, a może grupa łamała po drodze gałązki? Opcji było przynajmniej kilka. Ichirou zamierzał więc podążyć na chmurce za ewentualnym tropem, jeżeli na takowy napotka. W innym przypadku zmuszony był szukać na ślepo, błądząc po okolicy i dopatrując się kolejnych poszlak.

  Ukryty tekst

[Yujiro]

Pomiędzy drzewem a skałą
Ranga B
Post 23/45 Obecność pokonanych stworów była ciekawa, tym bardziej iż gołym okiem nie było widać żadnego człeka z rodu Kaguyi. Czy możliwym więc było, że żaden nie padł w walce z takimi stworzeniami? Warto było zobaczyć jak długo i jak wiele wysiłku zajęło chłopakowi jednego takiego stwora a tutaj... Kociak zdawał się mieć więcej instynktu samozachowawczego, ot pewnie nie wystawiałby się sam przeciwko takim przeciwnikom. Ale kochany Sabaku nadal czuł się myśliwym, nadal czuł się górą i wiedział jaki jest jego cel i do niego dążył. Na jego latającej, magicznej chmurce postanowił zlecieć trochę niżej, by przyjrzeć się bliżej owej sytuacji. Musiał znaleźć jakieś tropy, by dowiedzieć się czegoś więcej na temat losu tych stworzeń. Razem ze swoim kocim towarzyszem obniżył lot niedaleko od drzewa na skraju polany. Tak można było nazwać ten duży obszar bez drzew, gdyż tym w większości był. Porośnięta przez w dużej mierze trawę i gdzieniegdzie krzewy płaska powierzchnia z pniem o niezwykłej grubości o średnicy pewnie jakiegoś małego miasta.
Był teraz około metra nad ziemią szukając jakiś znaków mogących sugerować obecność ludzi w niedawnym czasie. Szukał śladów krwi, ale tych tutaj było aż nadto. Większość jednak zaschniętych, lekko już sczerniałych od czasu, lecz im bliżej był pnia, tym ślady stawały się świeższe. Nie było warto mówić tutaj o jakiś gałęziach, bo tych było albo mało, albo (prędzej) były zgniecione przez stwory. Postanowił więc zbadać jedno z ciał, z których to wyrastały bieluteńkie kości. Zazwyczaj były one lekko zżółknięte od starości, lecz te nie mogły należeć do zwierzaków. Po prostu wyglądały inaczej, wyglądały po prostu ludzko. Obserwując je z bliska mógł ze stuprocentową pewnością powiedzieć, że to limit krwi wroga. Zauważył coś jeszcze. Pomiędzy dwoma truchłami, których krew była już zakrzepnięta rozciągnięta była stalowa linka, której końce były ukryte pod stworami.
Szast - dźwięk jakby się coś podpalało, nie było jednak dymu. Dźwięk był bardzo blisko. Co to znaczyło?

[Ichirou]

Fakt, że tutejsi zdołali ubić takie stado potworów bez strat w ludziach z pewnością był imponujący i oznaczał, że wrogowie są dobrze przygotowani do walki. Mimo wszystko nie dało się jednoznacznie ocenić ich sytuacji, bowiem mogli przecież wcześniej nastawić się na to starcie i zastawić jakieś pułapki. To prawda, że Ichirou miał chwilowe problemy z ubiciem jednego monstrum, ale wynikały one głównie z elementu zaskoczenia. Gdyby był świadomy nadciągających potworów lub innych monstrualnych zwierząt, to już by się tak nie ceregielił. Zamiast skupić się na wycofywaniu się, natychmiast wyciągnąłby najcięższe działa, które błyskawicznie ubiłby wszystkie napotkane paskudztwa. Tak to przynajmniej sobie tłumaczy, bo należy przyznać, że brązowowłosy Sentoki miał duże mniemanie o sobie. Możliwe, że przez niektóre przykre zdarzenia jego pycha nieco zmniejszyła się, ale i tak młodemu władcy piasku nie brakowało pewności siebie. Zaobserwowane sceny nie wzbudziły w nim choćby odrobiny zwątpienia do kontynuowania dalszej wyprawy. W kwestii ściągania znienawidzonych wrogów i dopełniania swej zemsty był akurat nieugięty. Jego przydomek nie wziął się znikąd.
Kierował się napotkanymi śladami, starając się doszukać jakich interesujących elementów, które mogły przynieść wartościowe informacje. Mógł dojść do wniosku, że walka miała miejsce już chwilę temu. Jeżeli chodzi o roślinność, to ta w głównym stopniu została zniszczona przez duże cielska ubitych zwierząt. No i rzecz jasna mógł doszukać się kości, których pochodzenie było dość oczywiste. Kaguya, to musieli być oni. Na swój sposób był to dobry znak. Sabaku wiedział teraz, że jego wędrówka ma właściwy cel.
Może i poradzili sobie z monstrualnymi mieszkańcami Tajemniczego Lasu, ale to Asahi miał być na końcu tego łańcucha pokarmowego. Diabeł Świtu pragnął zebrać kolejne krwawe żniwo.
Poszukiwania przerwał dziwny dźwięk, który w pierwszej chwili kojarzył się ze spalaniem. Dość dobry słuch Ichiego zdołał go wychwycić, ale jeszcze nie zlokalizować. Jedno było pewne - to było gdzieś nieopodal, chociaż źródła tego dźwięku nie dało się dostrzec. Pojawił się ogień? A może miało to jakieś powiązanie ze stalową linką, która chyba znajdowała się tu nie bez powodu. Na kalkulacje nie było za wiele czasu, ponieważ Sabaku uznał niepokojące dźwięki za zwiastun zagrożenia. Zagrożenia, którego rzecz jasna nie chciał być ofiarą. Co mógł uczynić w obecnej chwili? Ano oddalić się. I to jak najprędzej. Bez zastanowienia wzbił piaskową chmurę w górę, którą uznał za najbezpieczniejszy kierunek. Kilkanaście metrów powinno wystarczyć, by uniknąć czegoś, jeśli to coś miało zaraz nastąpić, a przy tym umożliwiało dalsze obserwowanie przebiegu sytuacji. Przezorny zawsze ubezpieczony. Zawsze miał jeszcze na swym podorędziu piach w gurdzie, który w przypadku jakichś problemów mógł odgrodzić Sentokiego od nadciągającego zagrożenia.

  Ukryty tekst

[Yujiro]

Pomiędzy drzewem a skałą
Ranga B
Post 25/45 Niebezpieczeństwo było bliżej, niż mógł się tego spodziewać na pierwszy rzut oka. Ślady na to nie wskazywały, co więcej dopiero przy bliższym spojrzeniu zauważył że coś jest nie tak. Ucieczka. Nim zorientował się że coś jest nie tak, nim do jego głowy dotarł ten impuls, nim zaczął się wznosić ku górze czas mijał nieubłaganie. Poczuł coś wgniatającego go w "ziemię" - zaczął się unosić i dosłownie chwilę później jego oczy zauważyły jasny błysk na ziemi pomiędzy ciałami. Był jednak na tyle blisko, że fala uderzeniowa dosięgnęła jego samego i jego chmurę. O ile temu pierwszemu nie stało się za wiele prócz szumu w uszach, to chmurka nie przeżyła tego zbyt dobrze. Aaa no i oczywiście Kuro, który był w podobnym stanie co sam Ichi. Nie była to dla nich jednak najlepsza wiadomość, bo najciekawsze miało się dopiero zaczynać.
Chmurka rozproszyła się od fali uderzeniowej i obydwoje mieli(by) trochę problemów. Sam diaboł jednak planując obronę swoim piaskiem z gurdy, która niestety nie zdążyła na czas wytworzył piaskową poduszkę na powierzchni ziemi, w którą obydwoje w jednym momencie. Nie wiedzieli jednak skąd nadchodzi zagrożenie, musieli szybko reagować, bo mogło się to skończyć szybciej, niż zaczęło. Czujne oczy i uszy kota nie zarejestrowały ewentualnego wroga, od skraju polany dzieliło ich jakieś piętnaście do dwudziestu metrów, podobnie do miejsca, gdzie zaczynała się kora dębu. Jaki mieli więc dalszy plan, skoro zagrożenie było ukryte, a pomiędzy ciałami mogło czaić się więcej takich niespodzianek?
Obydwojgu gwizdało jeszcze w uszach, lekki dymek przez który większość było widać (umykały tylko szczegóły na większą odległość, ale tutaj to nie będzie przeszkadzać), poza tym jednak nie odnieśli większych ran, bo przy upadku mieli dobrą amortyzację w postaci piaskowej poduszki.