Ulice

[Isei]

Bohaterstwo na szczęście przynajmniej na razie nie interesowało Iseia, w ogóle. Jedyne czego chciał, to posiąść wiedzę i zdolności które pozwolą wymazać błędy ojca, tym samym przywracając status rodzinie. Służba Katsumi była prawdopodobnie najlepszą możliwą opcją, dzięki której ten mógłby zaskarbić sobie kiedyś poparcie wśród klanowiczów. Mimo tego, nie sądził, by kiedykolwiek osiadł na szczycie hierarchii swojego rodu. Nie łudził się, że ktokolwiek z linii jego ojca będzie kiedykolwiek przewodził klanowi Uchiha, kiedykolwiek. Jednak jak to mawiają, nadzieja umiera ostatnia, a małymi krokami da się dojść do celu oddalonego nawet setki kilometrów od miejsca, w którym aktualnie znajdował się Isei.

Teraz jednak spacerował sobie powoli przez ulice Sogen, a raczej osady Koutei, gdy nagle został zaczepiony przez starszego mężczyznę, który zdesperowany poszukiwał pomocy. Spojrzał na niego, mrużąc delikatnie oczy.

- W czym miałbym Ci pomóc? Przejdź do konkretów starcze, nie mam czasu na zabawę w podchody. - rzekł, przewracając oczami. Skrzywił usta w kształt uśmiechu, który niekoniecznie był prawdziwy. - O ile będę w stanie postaram się pomóc. I tak szukam czegoś do roboty.

[Shins]

Isei: Misja rangi D 3/15 Niezwykły brak ambicji, niespotykany u członków rodu Uchiha, nie przeszkodził Ci w zaproponowaniu pomocy. Ba! Być może to właśnie pogodzenie się z tym, że na wszystko przyjdzie czas i nie należy szukać sławy walcząc z demonami znacznie silniejszymi niż Ty pozwoliło Ci zgodzić się na tak banalną misję, jak pomoc starcowi.

"Oooo" - zawołał starzec - "Z nieba mi spadasz! Już myślałem, że nikt nie pomoże biednemu starcowi. Jestem hodowcą koni i nieszczęśliwie jeden z nich, wielki biały ogier uciekł z zagrody. Potrzebuję pomocy w jego złapaniu. Żaden z moich pracowników nie był w stanie tego zrobić. Proszę, musisz mi pomóc! Jak Ci się uda sowicie Cię za to wynagrodzę!"

[Isei]

Słuchał uważnie co do powiedzenia ma staruszek, by finalnie zrobić sobie krótki rachunek zysków i strat. Straci trochę czasu, a przynajmniej będzie mógł sobie potrenować rzucanie linką czy innym ustrojstwem. Może istniał inny sposób niż siłowy by sprowadzić konia do właściciela, jednak... Isei raczej nie znał się na tego typu wierzchowcach.

- Dobra, i tak nie mam nic innego do roboty. W jaki sposób najłatwiej będzie sprowadzić tego "ogiera". No i jakie wynagrodzenie proponujesz, nie, żebym był wybredny, ale potrzebuje gotówki, dlatego tez wolałbym wiedzieć ile jesteś w stanie zapłacić. - zapytał, a następnie zdjął swój pierścień, obracając go w palcach z nudów. - No i jeszcze jedno, nie mam żadnych narzędzi które mogłyby mi pomóc w złapaniu go, żadnej liny, żyłki, niczego. Więc to też będziesz musiał mi zagwarantować.[/b]

Chłopak spokojnie zakończył, spoglądając na starca i oczekując odpowiedzi odnośnie samego konia, jak i sposobu jego schwytania. Isei nie był kowbojem, więc nie miał zielonego pojęcia o tym, w jaki sposób się do tego zabrać.

[Shins]

Isei: Misja rangi D 5/15 "Proponuję 250 Ryo. Mam wszystkie narzędzie przygotowane, potrzebuję jedynie kogoś odpowiednio silnego żeby go złapać. Mój pracownik, jedyny, który miał siłę by to zrobić, aktualnie jest chory, a pozostali nie mają za wiele siły. Chodźmy, a ja wszystko Ci wyjaśnię" - powiedział mężczyzna, po czym razem ruszyliście ku bramom osady.

Droga do miejsca, gdzie znajdował się rzeczony koń była dosyć spora. Mogło Cię zdziwić, że mężczyzna dobrze wiedział, gdzie należy szukać uciekającego zwierzaka - wszakże mają one tendencję do znikania z pola widzenia. Nawet jeśli nie miałeś żadnych wątpliwości, to i tak mężczyzna uraczył Cię przydługą dyskusją, a w zasadzie monologiem - "Jestem Ci bardzo wdzięczny za pomoc. Koń jest ulubieńcem mojej wnuczki. To ona nadała mu imię. Jemu i wielkiemu delfinowi! Bo musisz wiedzieć jestem Importerem. Sprowadzam wiele zwierząt z dalekich stron. Również tych zupełnie tutaj nieznanych! Spośród moich zwierzaków moja wnuczka upatrzyła sobie dwa - delfina nazwała Ko, a ogiera Kuou. Ko i Kuou - dwaj ulubieńcy Sakury!" - popłyną z opowieścią staruszek, jednak po chwili zorientował się, że miał mówić o czymś innym - "A tak, miałem mówić jak złapać Kuou'a. Otóż moi dwaj ludzie zajdą go od jednej strony, dzięki czemu on ruszy wzdłuż drzew - bo musisz wiedzieć, że konie nie lubią lasu, a ten znalazł sobie małą polankę, gdzie się wypasa - ty zaś zaczaisz się na drzewie i, gdy będzie przechodził pod gałęzią, wskoczysz na niego. Musisz się utrzymać aż się nie zmęczy i wtedy będziemy mogli go zapiąć. Wierzę, że Ci się uda!" - dokończył staruszek, gdy szliście przez las ku małej polance.

Zmiana tematu:
Następny post w tej lokacji - odnośnik do posta przed postem gracza: http://shinobiwar.pl/viewtopic.p ... 94#p122794

[Rika Kari Matsubari]

Droga którą podążali dłużyła się niemiłosiernie. Niczym pisanie drugi raz tego samego posta, który przez nieuwagę został stracony. Goniąc przeciwnika ryzykowali, że ten ukrył się gdzieś na szlaku i czeka tylko, by złapać ich w swoją pułapkę. Dlatego oni, a zwłaszcza Ichi, bardzo uważali i wypatrywali niebezpieczeństwa skądkolwiek usłyszeli jakiś dźwięk, ruch, czy cokolwiek innego, co mogło zwiastować początek końca. Dla nich albo dla Rodziny.
Jednym z powodów był oczy towarzysza Riki. Nie chodziło jednak o to w nich jest, a czego nie było. Dezaktywowany sharingan dla zwykłego śmiertelnika nie był raczej szczególnym problemem, ale dla kogoś kto przywykł do używania go, i owszem. Co więcej, ich dziwaczny duet musiał czuć, że się zbliża. Nawet jeśli nie bezpośrednio do swoich wrogów i przetrzymywanych przyjaciół, to przynajmniej do Sogen – docelowej prowincji, w której spodziewali się wszystko rozstrzygnąć.
Po drodze mimo wielu zrywów, wielu ostrzeżeń i mozolnych zwiadów wokół potencjalnie niebezpiecznych miejsc, nie natrafili na nic groźnego. Zdecydowanie najniebezpieczniejsze były ukryte w trawie miny poślizgowe, zwane potocznie gównem. Nie brakowało przy tym stresu, który raz po raz mobilizował ciało do wzmożonej koncentracji.
Dotarłszy do Sogen nie odnajdując uprzednio uciekinierów, musieli zdecydować się na kolejny krok. Ichi zaproponował, aby się rozdzielili i zdobyli informacje nt. Rodziny. Rika wolałaby tego uniknąć. Już raz rozdzielili się na raptem kilkadziesiąt metrów i od razu doszło do zagrożenia. We dwoje byli znacznie silniejsi niż w pojedynkę. Niestety, jeśli chcieli ich odnaleźć, rozdzielenie się mogło być jedynym wyjściem.
-Zgoda. Spotkajmy się tu za godzinę lub dwie. – zgodziła się niechętnie. – O ile nic się nie wydarzy.
Oddaliła się ścieżką prowadzącą w prawo. Miała mnóstwo możliwości. Mogła szukać po jadłodajniach, pytać przechodniów, wywiesić ogłoszenie na tablicy informacyjnej albo krzyczeć kogo szuka i liczyć, że ktoś odpowie na jej wołania. Żadna z tych opcji nie była rozsądna. Przez jej twarz przemknął smutny uśmiech. Nie będzie łatwo. – pomyślała, rozglądając się na lewo i prawo. Była świadoma tego, jak delikatne stoi przed nimi wyzwanie. Muszą odnaleźć wroga zanim wróg odnajdzie ich i – przynajmniej dla Riki – poruszali się po zupełnie obcym terenie. Dlatego zdecydowała się na dyskrecję. Szukała wąskich uliczek, nie odbiegających za daleko od centrum i co bardziej strategicznych szlaków przecinających osadę. W nich zaś wypatrywała nieodłącznego elementu każdej osady – biedoty, żebraków i obdartusów. Dlaczego ich? Bo choć niedoceniani i wyszydzani, często dysponowali cennymi informacjami. Albo migrując z miejsca na miejsce, albo poprzez gęstą sieć bezdomnych lub biedaków dowiadywali się więcej, niż można by przypuszczać. Musieli przetrwać, a informacja często była ich najcenniejszym atrybutem. Szukała opartych o podniszczone mury, stojących, siedzących lub leżących. Byle przytomnych i trzeźwo myślących. Nieważne, czy mowa o jednym, dwóch czy grupie czterech. Podejdzie do takich, którzy wydadzą jej się odpowiedni. Ona, mała i zadbana w stanowczo za drogich i czystych ubrankach. Z bardziej jak zbędnymi akcesoriami jak kwiatuszek we włosach i złoty naszyjnik. Czego ona tu szuka?
-Dzień dobry. – rozpocznie, zachowując rozsądny dystans. Miała zamiar poczekać, aż ktoś odwróci się w jej stronę. Niezależnie od tego czy to się stanie, podejmie dalej. – szukam kogoś. – starała się od początku być kategoryczna, by chcieli poświęcić jej swój czas. Nie ulegało wątpliwości, że jest obca. – Grupy trzech, do pięciu osób ubranych prawdopodobnie w czarne płaszcze. Możliwe że coś nieśli albo mieli kogoś ze sobą. Musieli pojawić się w okolicy maksymalnie kilka godzin temu. Ktokolwiek widział, ktokolwiek wie coś o nich albo gdzie ich znajdę? – zapytała wreszcie. Jeśli Rodzina była tu znana, nie mogła oczekiwać, że pójdzie jej łatwo. Sięgnęła ręką do torebki i wyszukała po omacku portmonetki ze złociutkimi ryo. Pobrzęczała nimi, próbując przemówić do nich najsilniejszym argumentem stworzonym przez ludzkość. Celowo uderzyła do ludzi, którzy – jak się spodziewała – padną do jej stóp.
-Może ktoś sobie coś dyskretnie przypomina?

[Mujin]

Misja rangi B
33/x Czy dzieci powinny pchać się w takie niebezpieczne sytuacje? Zwykłe dzieci na pewno tak, nieposiadające szczególnych umiejętności i niewychowane w atmosferze ciągłego zagrożenia i czyhającej śmierci. Rika miała ten przywilej nie bycia zwyczajnym dzieckiem. Była nawet groźniejsza od zwykłych ninja. Po nich można się spodziewać zagrożenia, że będą potrafili kilka swoje ninjowe sztuczki. Plucie ogniem, wodą, kolce, włosy, albo nawet proste kunai. W przypadku dziecka nie można było spodziewać się jakiegokolwiek zagrożenia. Wystawi język, obrazi, tupnie nóżką i później. Co bardziej rebelianckie oplują, rzucą kamieniem albo kopną w mniej szlachetną część ciała, o ile dosięgną.
I dlatego właśnie mężczyzna mógł być spokojny puszczając dziecko w całkowicie nieznane tereny. Dziecko to zresztą poszło do najmniej oczywistego miejsca - do biedoty. Do ludzi żyjących na skraju ubóstwa, proszących o pieniądze uczciwych obywateli. Abstrahując od tego, jak się tam znaleźli - ich obecność nigdy nie była przyjmowana dobrze. Dlaczego więc ci ludzie? Mieliby oni tworzyć sieć informacyjną. Widzieć więcej niż ktokolwiek inny. Zajęci szukaniem głupich ludzi którzy spełniliby ich potrzeby kilkoma monetami, mogliby zauważyć coś nietypowego. Coś co próbowałoby pozostać niezauważone. Piękny obraz, wyidealizowany wręcz. Naiwny. Zupełnie taki, jaki dziecko z bujną fantazją mogłoby sobie wyrobić.
Po krótkich poszukiwaniach udało się jej kogoś znaleźć. Przy murach właśnie, całkiem niedaleko wejścia pomiędzy dwa spore budynki. Trójka osobników, którzy idealnie pasowali do słowa "żebrak". Ubrania brudne i nawet nie próbowali ich jakkolwiek maskować. Włosy widocznie strzyżone bez wprawy i na odczepnego. Lekki zarost, nierówny i niechlujny. W dłoniach trzymali bukłaki wypełnione czymś, prawdopodobnie woda to nie była. Dorośli, spełniający wszystkie kryteria.
- A... dobry. - powiedział jeden z nich, jak gdyby nieco zamroczony. Delikatny swąd alkoholu jednoznacznie świadczył o przyczynie. Rika słusznie zachowała dystans, a i oni nie wyglądali jakby chcieli się z nią zapoznawać. Chyba nawet zaskoczyło ich, że ktoś mógłby chcieć z nimi rozmawiać. I to w dodatku dziecko. Pozostała dwójka mruknęła coś pod nosami półgębkiem, ale Rika rozpoznała tylko słowo "smarkula".
- Ten, no ja chyba coś kojarzę.. - powiedział, patrząc niesubtelnie na potencjalny zarobek. - Tylko no dużo się tutaj luda kręci, a i ja nie patrzę na byle kogo.
- Sama Panienka młoda rozumie, nie do końca... moszem pamiętać. Lata już nie te. - wtrącił się mężczyzna który chwilę temu rzucił słowo "smarkula" w rozmowie. I faktycznie jego włosy podchodziły swoją barwą pod biel, więc jego gadka o starości i jej konsekwencjach jakiś sens mogła mieć.
- A ja to wiem chyba nawet króry to. Czterech takich co niosło wielki wały dwa jaki. Zawinięte w coś w bandaże. Wim bo przy bramie siedziałem, a z luda co nieśli to tylko dwie baby szafę i jakiś mięśniak drzewo w tej, doniczce. - wypalił trzeci mężczyzna, drapiąc się po podbródku z iście arystokrackim wyrazem twarzy. Takim, jaki widać u wysoko ustawionych, kiedy uda im się dopiąć swego i patrzą na pokonanego rozmówcę. Wyraz wyższości, chociaż w ich przypadku wyższość była pojęciem iście ironicznym.
- A, ci. No byli byli. Tylko w którym kierunku to już nie pamiętam.
- Nie no, świtać świta. Ale nie za jasno.

[Rika Kari Matsubari]

Zaułki Sogen nie różniły się szczególnie od ryuzackich przedmieść, terenów w których swe miejsce odnajdywała wyszydzana w mieście kupieckim biedota. Owa biedota także nie różniła się zanadto. Tak samo pomarszczone twarze i zniszczone – nie mylić ze „spracowane” – dłonie. Rikę zawsze intrygowało, że ci beznadziejni, ubodzy nieudacznicy nie są bynajmniej bardziej smutni od innych ludzi. Dopiero niedawno, gdy miała okazję poznać kilku z przedstawicieli tej warstwy społecznej, wyrobiła sobie o nich własne, znacznie bardziej ludzkie zdanie. Teraz potrzebowała ich pomocy i wiedziała, że oni niczego nie potrzebują bardziej jak jej pieniędzy. Dlaczego by sobie nie pomóc?
Napotkana przez nią trójka stereotypowych bezdomnych, amatorów taniego alkoholu i biadolenia o niczym we własnym towarzystwie początkowo ledwie zareagowała na jej zaczepkę, jakby była tylko kolejnym brzdącem, który idąc z mamą za rąsię mówi „dzień dobry” każdej napotkanej osobie. Wytrwale jednak czekała, aż zorientują się, że chodzi o coś więcej. Puściła „smarkulę” mimo uszu, patrząc to w lewo, to w prawo na mężczyzn zabierających naprzemiennie głos. Ich mowę można by nazwać kwiecistą tylko pod warunkiem, że kwiaty od niej więdną, mimo to znalazła w nich coś uroczego. Problem tkwił w czymś innym – w absolutnym braku treści. Rika westchnęła bezgłośnie przewracając oczyma w geście dezaprobaty. Przecież udowodniła, że ma piniądz… niestety i w tym aspekcie biedacy okazali się wyznawać podobne zasady, co w jej rodzimym Ryuzaku. A mówi się, że co kraj to obyczaj. Mała kunoichi sama była jedynaczką, objętą wyjątkowo troskliwą opieką. Zawsze musiało być tak, jak ona chce, a oni tylko niepotrzebnie wszystko przeciągali. Przecież bym ich nie oszukała.
-No tak. Ja też nie zawsze wszystko pamiętam. – wykazała się zrozumieniem. – Zwłaszcza, że na pewno przechodzi tędy dużo ludzi, a macie dużo ważnych spraw w ciągu dnia. – ciągnęła dalej w teatralnej roli. Jej przebiegły umysł małej manipulatorki i wyłudzaczki nie musiał znać szalenie skutecznego argumentum ad vanitatem by poprawnie go stosować. Istotnie, jeśli było dla niej coś lepszego od satysfakcji wynikającej ze skopania kilku bandziorskich tyłków, to było to paplanie jęzorem.
-Ale myślę, że mamy trop. Pan widział tych ludzi, których być może szukam. – spojrzała się w kierunku jednego z nich, skracając nieco wcześniejszy dystans. – w końcu coś świta…
-To może zastanówmy się nad tym, a ja w tym czasie… - wyjęła garść monet i podeszła do pierwszego z lewej, wyjmując z piąstki kolejne ryo i pojedynczo kładąc je na wyciągniętą dłoń (bądź podłogę przed nim). Kolejno zrobiła kilka kroków w prawo i powtórzyła czynność, starannie kładąc pojedyncze monety. Po trzykrotnym obsłużeniu biedaków dostrzegła jeszcze dwie sztuki tkwiące w jej prawej dłoni. – za resztę kupicie sobie coś razem jeśli uda się wam coś przypomnieć.
Stała teraz naprzeciw trójcy biedaczków. Zagrała w ich grę, co bynajmniej nie stanowiło problemu. Teraz jednak wgapiała się w nich niczym w automat, który pożarł kasę i przez bite piętnaście sekund nie ruszył się, by wydać batona.

Leci 80 ryo dla moich nowych kumpli!

[Mujin]

Misja rangi B
35/x Niestety dziewczynka nie przewidziała, że może wpaść na prawdziwych rekinów biznesu. Żądnych zarobku przedsiębiorców, którzy nie podzielą się towarem dopóki nie zobaczą kawałka pieniądza w swoich własnych łapach. Samo trząchanie nie wystarczyło. Nie dajesz towaru klientowi zanim ten nie wyłoży pieniądza i tak właśnie prezentowała się smutna rzeczywistość tego świata. Dziecko mogło to poznać teraz i nie rozczarować się później fałszywymi przekonaniami.
Pieniądze zostały dostarczone. Mężczyźni rozdzielili je między siebie, wcześniej sprawdzając ich autentyczność. A jak można sprawdzić autentyczność monety, jak nie próbując jej ugryźć? Najwidoczniej mieli spore doświadczenie w sprawdzaniu jakości metalu po posmaku.
- Poszli w kierunku centrum gdzieś, a dalej ich zgubiłem bo no posterunek brama. - odpowiedział. Monety, jak się okazało, były jednymi z bardziej skutecznych leków, szczególnie na starczą amnezję i niedołężność pamięci.
- No, do jakiegoś domu wchodzili z tego co pamiętam. Ale adresu to już na pewno nie, aż tak uwagi nie zwracałem. - wtrącił się szybko starszy, kończąc przeglądać swoją działkę.
- Nie no, ja znam. Ma taki czerwony dach. A adres... Nie mam zapisać czym, ale znam. Czekaj, młoda... - powiedział trzeci, przykucnął przy ziemi i zaczął kreślić palcem jakieś zawijasy na ziemi. Widząc że są stosunkowo mało czytelne zmazał i raz jeszcze napisał, tym razem bardziej dokładnie. Rika mogła już zorientować się gdzie to jest, to znaczy musiała jeszcze to miejsce znaleźć. Ale adres był. Jakiś postęp.

Poszukiwania odpowiedniego budynku trwały jakiś czas. Około piętnaście minut, już bez trojga włóczęgów, zajęło jej znalezienie odpowiedniego adresu. Czerwony dach był, więc to musiało być to. Domek nie był duży, wolnostojąca chatka pomiędzy dwoma znacznie większymi budynkami. Ze szpiczastym, czerwonym dachem. Okrągłe dachówki nakładające się na siebie wyglądały jak łuski jakiegoś jaszczura albo innego zwierzęcia. Przerwy pomiędzy domami były cienkie, na tyle że wejście w nie byłoby ciężkim zadaniem dla dorosłego. Ale dziecko? Nawet jeśli, to i tak nie było tam żadnych okien. Jedne drzwi, dwa okna obok nich. Zasłonięte od wewnątrz. Dom oznaczony był szyldem, jako "Ochroniarze do Wynajęcia". Z dobitą doń deską "Wkrótce otwarcie!". Przed drzwiami nikt nie stał, a one same także były zabite deskami. Zdecydowanie był to budynek o wątpliwej funkcjonalności.

[Rika Kari Matsubari]

Pieniądze odkąd tylko zaczęły funkcjonować, zawsze miały wielką siłę. Służyły wtedy do handlu i pomagały w wymianie produktami. Ich rola z biegiem lat ewoluowała i teraz jest także doskonałym specyfikiem przeciw utracie pamięci. Rika „poczęstowała” trójkę bezdomnych, ci aplikowali sobie dawkę pewności wgryzając się w twardy kruszec i sprawdzając autentyczność monet i gotowe. Już wszystko pamiętali.
Rika słuchała w skupieniu niczym siedzący w szkolnej ławie uczniowie, którzy byli jednak jakimś nierealnym, wyidealizowanym obrazem. W końcu zapłaciła. Czyżby kolejna funkcja uniwersalnej waluty?
Tak czy inaczej słuchała bo było czego słuchać. Panowie nie byli szczególnie wylewni, ale jakże mogłoby być inaczej, skoro mowa o ludziach niezwiązanych bezpośrednio z nimi, którzy mignęli gdzieś tego ranka, rozczarowująco nie zostawiwszy biedakom jedzenia ani „napiwku za wartę”. Raptem okruszek chleba, którego niemieli za wiele. Mimo to, wspólnymi siłami udało im się ustalić całkiem istotne dla Riki fakty. Jeden wiedział dokąd szli, nim zgubił ich z oczu. Druga para oczu zatrzymała się tam, gdzie nie dosięgła pierwsza, a trzeci z panów był nawet w stanie wskazać jej całkiem dokładny adres. Ten wystarczyło dobrze przestudiować, zapisać w swej pamięci, a nawet – no bo dlaczego nie – przerysować sobie ołówkiem do własnego notesiku. Ot, ku przestrodze, aby czasem jej pamięć nie była równie ulotna co ich.
-Dziękuję. Jesteście wspaniali. – odparła na odchodne. Znikając im z oczu zastanawiała się, kiedy ostatnim razem usłyszeli coś podobnego.

Nie skierowała się prosto do celu. Im bliżej bowiem była wskazanego przez jednego z bezdomnych adresu, tym większe było ryzyko, że rozpozna ją czerwonooki shinobi, z którym walczyli na szlaku. Wychodząc na – jak mniemała – jedną głównych ulic, odetchnęła pełną piersią, jakby zbierała siły. Poświęciła kilka chwil na rozejrzenie się po okolicy, aż wreszcie zobaczyła chłopca, który spełniał jej kryteria. Był bowiem absolutnie przeciętny. Podobno to przeciętność jest najbardziej atrakcyjna dla płci przeciwnej. Przeciętna długość nosa i przeciętny rozstaw oczu zebrane w całość są najbardziej piękne. Ten około dziesięcioletni chłopiec także urodę miał jednak przeciętną. Nadawał się doskonale, by ponownie wtopić się w uliczki Sogen i w niechętnie uczęszczanym miejscu przywdziać jego wizerunek z pomocą Henge. Dopiero wtedy, jako chłopiec, udała się na miejsce.
Trwający kwadrans spacer nie przysporzył szczególnych emocji. Na widok domu o czerwonym dachu zabiło jednak mocniej. Nie dlatego, że był on jakiś szczególny, a przez podejrzenia o to, co znajdowało się w środku. Nie chciała zachowywać się szczególnie podejrzanie. Ot, chłopiec szuka nowego miejsca do zabawy. Omiotła wzrokiem cały kompleks, a następnie udała się do drzwi. Ochroniarze do wynajęcia? No ładnie. Ciekawe czy zamierzali chronić porwanych. Widząc kartkę z napisem o rychłym otwarciu przez ułamek sekundy przeszło jej przez myśl, aby poczekać na otwarcie i wtedy wejść do środka. W wyobraźni palnęła się otwartą dłonią w czoło. Przecież oni tylko chcą, żeby dać im spokój. – zreflektowała się z dozą zażenowania o poprzedniej myśli. Rzuciła okiem na okna, które były zasłonięte. Spojrzała na otaczające czerwonodachy domeczek budynki. Wreszcie postanowiła przecisnąć się przez szczelinę, by zobaczyć co jest po drugiej stronie. Nie zamierzała być przy tym szczególnie cicho. Była przecież dzieckiem szukającym zabawy. Być może tam, na tyłach domu, będzie coś ciekawszego? Jeśli i tam spotka ją rozczarowanie, a sama w międzyczasie nie przykuje niczyjej uwagi, pójdzie po linii najmniejszego oporu. Czasem najłatwiejsze rozwiązania są najlepsze. Czy i tym razem najlepiej będzie złapać za klamkę frontowych drzwi?

[Mujin]

Misja rangi B
37/x Wydawało się, że budynek jest twierdzą. Co prawda z drewna i gliny, ale nadal. Z zabitymi deskami wejściem, z pozasłanianymi oknami. Czy były jakiekolwiek szanse na cichą infiltrację? Rika przebrała się nawet za kogoś innego w celu oszukania potencjalnych straży, ale ich też nie było. Okrążenie budynku nie dało rezultatu - dwa okna z tyłu także były zabite, tym razem od wewnątrz. Na szczelnie, żadnych szpar przez które dałoby się zobaczyć wnętrze. Dodatkowych drzwi - brak. Zero. Dlatego trzeba było spróbować czegoś bardziej wyszukanego. Wejść od frontu. Żelazny uchwyt pełniący funkcję klamki był zardzewiały i widocznie zużyty. Rika pociągnęła za klamkę. Drzwi powoli ustąpiły. Deski którymi były przybite drzwi nie były przybite do drugiej strony. Zmyłka. Otwierały się do wewnątrz. Kolejna zmyłka. W końcu jakoś wchodzić musieli do środka. Słowa żebraka nie były wyssane z palca. Dziewczę mogło wejść do środka. Nikogo tam nie było.
Wnętrze dawało jasny sygnał, że budynek nie został stworzony jako siedziba czegoś. To musiał być bazowo dom mieszkalny. Korytarz idący od drzwi wejściowych był długi, z czterema parami drzwi rozsuwanych. Podłoga była mocno zabrudzona ziemią i brudem samym w sobie. Dawno nikt tutaj nie sprzątał i też nikt nie zamierzał. Przybite tu i ówdzie gwoździe na ścianach straszyły, tak samo jak puste miejsca na świece. W pomieszczeniu było stosunkowo ciemno, ale dało się coś zobaczyć. Nikogo też w nim nie było. W korytarzu, znaczy się. Zza jednych drzwi, na końcu korytarza, dało się usłyszeć dźwięki. Odgłosy cichej rozmowy. Kobieta i kilku mężczyzn. Ale kto to był albo co mówił - tego Rika nie była w stanie usłyszeć. Musiałaby podejść bliżej.

Od teraz KP i techniki. Henge nie powinienem zaliczyć ale już niech będzie

[Rika Kari Matsubari]

Rika w ciele Przeciętnego Chłopca okrążyła cały budynek. Patrzyła to tu, to tam, licząc że zaraz coś ją oświeci i pchnie do odnalezienia podpalaczy, porywaczy, mafiosów i w ogóle. Im dłużej jednak przebywała w tym obskurnym, opustoszałym i budzącym grozę miejscu, tym więcej miała wątpliwości. Od frontu nie było widać nic nadzwyczajnego, przeciskanie się między budynkami także nie owocowało w żadne nowe informacje, a tyły okazały się tylko rozczarowaniem, na który szkoda było trudu. Wreszcie weszła frontowymi drzwiami. Prozaiczna decyzja, która w tym przypadku wymagała trochę nieuzasadnionej odwagi. Pomocowała się chwilę z drzwiami i już była w środku.
Wnętrze prezentowało się jeszcze bardziej zniechęcająco. W takich chwilach potrafiła jednak zwalczyć odrazę i stać w środku niewzruszenie. Obejrzała się po korytarzu. Po jego wybrakowanych, zniszczonych elementach i wszechobecnym brudzie. Nie musiała patrzeć w sufit by wiedzieć, że wiszą na nim pajęczyny. Sama patrzyła na kolejne pary drzwi, prowadzące w nieznane. Zupełnie jak Hugo, gdzie po wykonaniu zadania, odnalezieniu swego celu trzeba było wybrać jedną z trzech opcji i tylko ta właściwa dawała nagrodę. Całe szczęście Rice pomagały głosy, które mogły doprowadzić do właściwego pokoju. Żeby to jeszcze było takie proste…
Co tu dużo mówić. Cykała się. Musiała podejść bliżej, by namierzyć skąd pochodzą głosy i zrozumieć co mówią. Było to prawie tak niebezpieczne, jak po kryjomu szukanie czekolady u babki Akane. Tajemnicą poliszynela było, gdzie jest schowana, a i tak dreszczyk był za każdym razem taki sam. Jeśli było coś, na co należało mieć czuwanie, to była to podłoga. Szczególnie tak licha i zniszczona jak ta. Rika nie robiła sobie wielkich nadziei bo wiedziała, że pod grubą warstwą kurzu może czaić się ta jedna, felerna deska, której skrzypnięcie postawi wszystkich na nogi. Liczyła się też z tym, że już teraz ktoś mógł spodziewać się jej wizyty. Chodziło głównie o to, by nie potknąć się, nie wpaść w żadną dziurę i ogólnie się nie przewrócić.
Przygotowywała się do interwencji. Jeszcze przed postawieniem pierwszego niepewnego kroku przyjrzała się drzwiom, aby przypadkiem przy próbie wtargnięcia do jednego z pokojów nie strzelić sobie drzwiami… Zrobiła kilka kroków do przodu, czując coraz większe nerwy. Najchętniej skończyłaby to jak najszybciej, już teraz, ale tak się nie da. Przysunęła się do drzwi, z których dochodziły ciche głosy. Stopa za stopą, stopa za stopą. Zaczęła słuchać, choć w zasadzie spodziewała się tego, co ma zaraz usłyszeć, a ona chciała mieć to już za sobą. Chciała zaatakować pierwsza i zrobić to w taki sposób, by nikt – zwłaszcza porwani – nie odnieśli trwałych szkód. Wiedziała, że to akurat potrafi.
Dobra, szybko!
Ostatnie przygotowania, kilka wygibasów małymi rączkami i szybki zryw w kierunku drzwi. Rika otworzy je i rzuci się jak tygrys do środka, starając się przykuć uwagę wszystkich. Istotnie, pieczęć tygrysa zwieńczy jej jutsu i stworzy bardzo nieprzyjemne światełko.

Dzięki za uznanie techniki. Znasz okoliczności pisania tamtego posta. W hajdziku nadrabiam:

  Ukryty tekst

[Mujin]

Misja rangi B
39/x Trzeba było podjąć decyzję odnośnie podjęcia kolejnego kroku. Samo wejście do domostwa poszło w miarę płynnie i bezproblemowo, w końcu nie było straży a drzwi pozostały otwarte z nieznanych powodów. Nie można było mimo wszystko zaniechać podstawowych środków ostrożności. Dziecko mimo wszystko było dzieckiem, i wejście w całkowicie nieznane, do pomieszczenia pełnego ludzi którzy najprawdopodobniej zechcą ją zabić, było perspektywą dość przerażającą. Nie musiała tego robić. Mogła poczekać na mężczyznę i razem coś spróbować. Ale nie, chciała zrobić to sama. Też przejawy dziecięcej ułomności? Bardzo możliwe. I mogą spróbować skrzywdzić tych ludzi. Trzeba było zaryzykować. Tzn nie trzeba było, ale ta opcja była najbardziej atrakcyjna.
Wskoczyła od pomieszczenia. Skorzystała z okazji, nikt nie zwracał na nią uwagi na korytarzu. W pomieszczeniu czwórka ludzi, wszyscy całkowicie mu nieznani. Pojmani? Tak, było ich kilku. Zawiniątka, ludzie pokryci warstwami dużych zwojów. Wyglądali bardzo groteskowo, ale w tym momencie liczyło się tylko to, że byli w odpowiedniej ilości i, oby, stanie fizycznym. Inne obiekty wewnątrz? Prosto. Stół w rogu, kilka krzeseł. Beczka obok niego wypełniona czymś, na niej cztery kufle. Bardzo pusto, ale pomieszczenie też nie jest za duże. Wszyscy patrzyli się bezpośrednio na dziewczę, kiedy to użyło swojej techniki. Potężny błysk wyzwolił się z jej ciała. Mogli zobaczyć, jak chłopiec zmienia się w dziewczynkę. Nie tyle jej szczegóły, co kształt ciała.
- A ty tu skąd...?! - powiedział jeden z nich, zanim światło go oślepiło. MImo wszystko wystawił rękę w kierunku drzwi. Podłoga pod dziewczęciem zaczęła pękać, trząść się mocno. Nienaturalnie wręcz.

Czarna kropka - ty
Zielona kropka - przeciwnik-ninja
Błękitna - baryłka
Żółte - stół
Zielone - stojące pod ścianą zazwojowane coś w kształcie człowieka
Odległości:
Ty-Ninja-3m
Ty-Zwykłe ciecie-4m

Proporcje mogą być nieprawdziwe i są, bo źle je wyliczyłem. Przepraszam
Niebieskie - inni, prawdopodobnie zwykli ludzie

  Ukryty tekst

[Rika Kari Matsubari]

Kto nie ryzykuje, ten nie ma. Rika wcale nie wyznawała tej zasady, ale często postępowała w zgodzie z nią. Powinna była czekać na Ichiego. Byli przecież umówieni w wyznaczonym miejscu. Mogła przekazać mu swoje rewelacje i pofatygować się tu wraz z nim. Nie tylko nie zrobiła tego, ale też wewnątrz budynku osiedlonego przez kryminalistów lekkomyślnie wtargnęła do środka. Dość już miała tej presji i nieprzyjemnego stresu. W środku było kilka osób. Jej nagłe wtargnięcie do obszernego pokoju przykuło uwagę zgromadzonych i na to właśnie liczyła, oślepiając ich. Przesadą byłoby stwierdzenie, ze doskonale zorientowała się w pomieszczeniu. Gdyby właśnie znajdowała się na zewnątrz i została zapytana o kolor ścian, prawdopodobnie nie potrafiłaby udzielić odpowiedzi. Jedynie co zanotowała w pełni świadomie to złość jednego z mężczyzn – nie trzeba być mistrzem analizy by domyślić się, że był ich liderem – która bardzo szybko znalazła swe ujście w ataku na Rikę. Trzęsąca się ziemia była zwiastunem niebezpieczeństwa i to także, wyobraźcie sobie, przyszło jej na myśl. Trzeba stąd spierniczać! Rika zmysłem taktycznym nie zaimponowała już podczas swojego improwizowanego ataku i tym razem również nie miała przedstawić światu szczególnej błyskotliwości. Jej cienkie nogi lekko się ugięły, by wystrzelić jej ciało w kierunku lewej ściany. Stamtąd dostrzegła więcej szczegółów. Zezwojowane ciało, kilku cieciów, których ona nazwałaby zapewne rabusiami, stojący na wprost niej stół oraz tajemnicza baryłka. Szczerze mówiąc, nieszczególnie interesowało ją, co jest w środku. Ważne było jak długo pozostanie oślepiony i wiedziała, że musi się śpieszyć.
Gdyby tylko mogła, dalej posługiwałaby się iluzją. Udawałaby, że walczy, aby zyskać cenne sekundy. Teraz jednak obawiała się pozostałych ludzi i musiała wymierzyć prawdziwy atak. Jej ręce powoli zaczęły formować doskonale znane w świecie ninja symbole, podczas gdy jej włosy nastroszyły się gwałtownie. Myli się jednak ten, kto myśli że jest to efekt pieczęci. Z mahoniowej czupryny jęły wyskakiwać lecące ze sporą prędkością igiełki. Nie były to wystrzeliwane w jednym momencie salwy, a raczej szalona strzelanina z karabinu maszynowego. Rata-ta-tat! Ta-ta-ta-tat! Igły były wymierzone w nogi, brzuch i tors, czyli mniej więcej na wysokości wzroku akolitki. To nie była śmiercionośna broń, a same igiełki unikały głowy. Ba, Rice bardziej zależało jej na zajęciu czymś przeciwnika i osłonie samej siebie. Czuła w duchu, że chcąc wyciągnąć stąd swoich kolegów, nie uniknie jatki. Musiała wymyślić coś ekstra, jeśli chce uniknąć poważnie rannych („zabitych” nie przeszło jej przez myśl) i właśnie w tym celu składała pieczęcie. Gdy zbliżyła się do końca sekwencji, jej oczy ozdobiły ogniki. Zuchwałe zadowolenie, jak wtedy gdy kolejna osoba myśli, że jej sok jabłkowy z pianką nie jest piwem, a tymże sokiem właśnie. Tym razem chodziło o coś innego. O to, że – w jej mniemaniu – właśnie teraz miała zostać prawdziwą superbohaterką.
-Kuchiyose: Aian Meiden! – wypowiedziała na głos, bo tak było fajniej.
Ponownie ziemia zadrżała pod wpływem… czegoś. Podniecenie tłumiło przez chwilę poczucie niebezpieczeństwa. Miała własnego megazorda!! Żelazna Dziewica w postaci ogromnego, puchatego misia wycelowana była w sam narożnik pomieszczenia, który miała wyburzyć i pożreć do swego wnętrza zezwojowane ciała. Wstrząsy, gruzy i szok w połączeniu z wystrzelonymi igłami miały być tym, co uchroni ją przed śmiertelnym kontratakiem. Walka rozpętała się na całego.

  Ukryty tekst

[Mujin]

Misja rangi B
41/x Czterech na jedną. Mieli przewagę liczebną, nie mieli natomiast przygotowania w boju. Nie widać było u nich żadnego sprzętu ninja. Ot proste miecze jakich wiele było na tym świecie. W tych czasach wychodzenie bez jakiejś broni graniczyło ze skrajną głupotą, a ci mieliby być jakimiś "najemnikami" i było to widać. Upakowane koksy, ale poza tym - nic specjalnego. Ninja wydawał się bardziej niebezpieczny. Wyglądał jakby niejedną bitwę stoczył, kontrastował wyraźnie w opozycji do Riki. Niewielka dziewczynka kontra potężny mięśniak. Dziewczyna poczuła trzęsienie pod swoimi stopami. Musiała uciec w bok. I to sporo w bok. Ledwo udało się jej uciec, kilka kamiennych kolców wystrzeliło z podłogi. Gdyby tam została, byłaby już martwa. a tak to potrzebowała jedynie chwili na odzyskanie równowagi.
- Jebane iluzje! - krzyknął mężczyzna na głos, składając pieczęć. Kai. Podstawa podstaw. Skąd wiedział? Może mu przekazali? Rika popisała się już swoimi talentami przed jednym z nich, nie było trudnym przekazanie takiej informacji. Szybko się rozglądnął i zlokalizował zagrożenie. Zaczął biec do Riki, a ta w międzyczasie zaczęła składać pieczęcie do swojego włosowego karabinu. Mężczyzna odpowiedział jedną jedynie techniką. Jego ciało szybko zaczęło pokrywać się brązową powłoką, metaliczną wręcz. Igły, normalnie przeszywające ludzkie ciało na wylot, odbijały się jedynie od twardego pancerza. Pomimo noszenia zbroi, mężczyzna był szybki. Mniej więcej tak samo, jak dziewczę. To nie zdążyło złożyć pieczęci do kolejnej techniki. Mężczyzna wykonał prosty kopniak, który trafił prosto w jej ręce. Rika poczuła ból, ale nie ma tyle, żeby zakapior jej coś złamał. Zachwiała się do tyłu przez różnicę w masie.
Pozostali leżeli na ziemi, z poprzebijanymi nogami. Włosowe igły były bardzo liczne i przede wszystkim skuteczne. Nie byli w stanie się ruszać, trzymając się za zranione miejsca i próbując wyciągnąć dziwne bronie ninja. Główny przeciwnik znajdował się dosłownie przy dziewczynce i miał właśnie wykonać kolejne kopnięcie, wycelowane w jej tors. Z tego co zdołała zauważyć, nie korzystał tyle z konkretnego sposobu, co bardziej na czystej sile i swojej masie. Nie lekceważył dziewczęcia, nie po tym co zrobiła jego ludziom.

Twój stan - okej, ale mocno bolą cię ręce po kopnięciu. Nieco wolniejsze składanie pieczęci.

Czarna kropka - ty
Zielona kropka - przeciwnik-ninja
Błękitna - baryłka
Żółte - stół
Zielone - stojące pod ścianą zazwojowane coś w kształcie człowieka
Odległości:
Ty-Ninja-0m
Ty-Zwykłe ciecie-4m

Proporcje mogą być nieprawdziwe i są, bo źle je wyliczyłem. Przepraszam
Niebieskie - inni, prawdopodobnie zwykli ludzie

  Ukryty tekst

[Rika Kari Matsubari]

Panienka Matsubari jak mało kto wiedziała, że siła fizyczna nie jest najlepszym na świecie narzędziem do sięgania po swoje. Jak każda osoba, która szła przez życie dostając wszystko z lewa i prawa za szeroki uśmiech i dobre słowo. Swoje lawirowanie w konwencji w walce o swoje przełożyła także na niewybaczającą błędów drogę kunoichi. Małej i słabej Riki nie broniły ściany stworzone potęgą dotonu, ani wodne zasłony. Broniły ją iluzje, czyli właściwie nic.
I owe nic w istocie było raczej trudne do złamania dla zwykłych śmiertelników. Czy właśnie dlatego otworzyła lekko usta, jakby w szoku, jakby chciała coś powiedzieć? Bynajmniej.
Jebane iluzje? Nie mogła uwierzyć, że temu facetowi aż tak brakuje dobrych manier. Użył brzydkiego słowa, które w jej słowniku było zakazane. Ba, bardzo zakazane! Właściwie to nawet go nie znała, znaczy nie chciała znać.
Niestety oprócz j-słowa mężczyzna zrobił coś jeszcze, co bardzo jej się nie spodobało. Złamał iluzję, używając Kai. Z użyciem jakiegoś jutsu odparł także iglastą nawałnicę i akolitka nie zdążyła nawet wygarnąć mu złego wychowania, gdy w jej stronę poleciał cios. Kopniak przełamał tworzoną w pośpiechu kombinację pieczęci i zadał spory ból. Przewaga w masie zrobiła swoje i Rika odleciała do tyłu o niecały metr. Ona sama pewnie nie zgodziłaby się z takim określeniem i powiedziałaby, że raczej o niespełna metr „się odsunęła”. Niewiele to jednak zmienia. Jej ręce odczuły pierwsze uderzenie, a wiotkie mięśnie nieszczególnie kwapiły się do próby sił. KŁOPOTY; KŁOPOTY RIKI! – parafrazując komentarz z kultowego debiutu Mariusza Pudzianowskiego w spotach walki.
Oprócz standardowych historyjek z dobrym zakończeniem, jakie opowiada się swoim córkom, Hayato Matsubari często mówił Rice o zwierzętach spotykanych w różnych zakątkach świata, które z tytułu pracy odwiedzał. Jedne imponowały gabarytami, inne ubarwieniem lub szybkością. Były też takie, które nie wyróżniały się niczym i wśród nich był jeżozwierz. Rika trzyma blisko serca historię zaatakowanego przez stado lwów jeżozwierza, który idąc przed siebie spokojnym krokiem odparł ataki kilkunastu agresorów, raniąc przy tym dotkliwie część z nich. Podobno nawet pokonany w boju jeżozwierz pośmiertnie pociąga za sobą swojego przeciwnika, który żywiąc się jego mięsem nierzadko połyka jedną z niosących śmierć igieł. Mniejszy nie zawsze znaczy gorszy. Mniejszy nie zawsze znaczy słabszy.
Tymczasem przeciwnik rozpędzony niczym pociąg nosił się z zamiarem kolejnego ataku. Rozpędzony niczym pociąg, przewidywalny jak prowadzące go tory.
Złożyła raptem jedną pieczęć. Pieczęć węża, jakby złożoną w pamięci poprzebijanej na ruszt jeżozwierzymi igłami kobry. Jej włosy rozrosły się szybko, lecz nie tak mocno, jak zwykle. Znaczna część jej czupryny utworzyła szeroki szal, który oplótł jej tułów przed atakiem i wysuwając po zewnętrznej stronie kolce, niczym w Hari Jizo. Drugi kosmyk zadbać ma o to, by wojownik nie miał za wiele czasu na ojojanie rany. Owinie się mocno wokół drugiej nogi i grzmotnie nim o prawą ścianę z impetem, na jaki tylko pozwoli siła. Pierwsze oznaki zmęczenia dają się we znaki kunoichi, która – o ile dotychczasowa część planu się powiedzie - sięgnie pośpiesznie po pigułkę żywnościową.
-A wy się nie ruszać! – wystrzeli palcem w kierunku cieci, ostrzegając przed podejściem bliżej. Mała nie zwykła nikogo lekceważyć, bowiem nawet zwykli ludzie mogli ją łatwo obezwładnić i skrzywdzić. Złożyła pieczęć tygrysa. Z sufitu jęły opadać pierwsze piórka. Zamierzała zadbać, by pan ninja choćby miał zaraz wstać, nie wykaraskał się nawet z Kai.

  Ukryty tekst