Przydrożna polana w cieniu drzew

[Ichirou]

Światowa sława wcale nie oznaczała, że będzie rozpoznawany wszędzie i przez każdego na obcych terenach. Znajomość jego imienia, świadomość o sile czy dokonaniach to jedno, ale kojarzenie jego dokładnego wyglądu to drugie. Plotki na temat jego osoby, wieści z pustynnych bitew lub globalnych wydarzeń, w których uczestniczył, raczej nie zawierały zbyt często szczegółowych opisów jego aparycji lub odzienia. Złotookiemu władcy piasku brakowało jednak obiektywnego spojrzenia na ten temat. Chociaż nie raz lub nie dwa spotykał się z takimi sytuacjami, to jednak za każdym razem jego reakcja była taka sama – obruszał się dość wyraźne nietaktownym brakiem absolutnie podstawowej wiedzy. Przecież nie po to dokonał tylu wzniosłych rzeczy, by musiał przedstawiać się każdemu napotkanemu typkowi na swojej drodze.
– Ewidentnie urwałeś się z palmy, albo raczej choinki – odpowiedział zaczepnie, nawiązując do słów strażnika, robiąc przy tym swoje grymasy i kręcąc noskiem. Jeśli nie liczyć gniewu, niezadowolenie w jego przypadku było najbardziej ostentacyjnie prezentowaną emocją. – Z tej czy z tamtej? – dodał, niedbale wskazując palcem na jedno, a potem drugie pobliskie drzewo iglaste.
Na pytanie o jakąś dwójkę rosłych osobników pokręcił jedynie przecząco głową i splótł ręce na klatce piersiowej. Spoglądał dalej z niechęcia na strażnika, który teraz zaczął wyjaśniać cel swoich poszukiwań. Według relacji ten czaił się na kłusowników grasujących w okolicy, czyli w zasadzie nic wartego uwagi.
– Nic się tu nie działo – oznajmił oschle, nie mając wcale a wcale ochoty tłumaczyć się ze swojego obozowania. To raczej intruz z łukiem powinien tłumaczyć się przed nim i przede wszystkim przepraszać za przypadkowe najście. No właśnie, czy ono było całkowicie przypadkowe? Gdzieś tam z tyłu głowy Seinina krążyła myśl, że równie dobrze to mogła być jakaś podpucha, chęć wciągnięcia lidera Klepsydry w zasadzę. Na ile bowiem odznaka strażnika była powodem do wzbudzenia zaufania, jeśli mafijne rodziny trzęsły całym kupieckim miastem, a więc i pewnie miały jakieś wpływy w samych służbach porządkowych?
– Zdajesz sobie sprawę, ile kosztują moje usługi? – zapytał lekko rozbawiony, bo proszenie go o pomoc w sprawie dopadnięcia dwóch leśnych wandali brzmiało tak absurdalnie, że można to było przyjąć chyba tylko jako żart.
Pomyślał jednak przez chwilę. Po pierwsze, nie podobało mu się, że ktoś obcy w ogóle kręcił się po okolicy, bo miejsce ich obozowiska miało być w pełni bezpieczne i pozbawione jakichkolwiek postronnych osób. Po drugie, wciąż nie był do końca pewien, na ile może wierzyć napotkanemu strażnikowi, więc chciał go sprawdzić. No i po trzecie, chyba najważniejsze w tym wszystkim, był już kompletnie znużony ostatnimi dniami, które mijały w identyczny sposób i przez które popadł w rutynę.
– Załóżmy, że wielkie szczęście i trafiłeś na mój wspaniały nastrój, że aż zechciałem kiwnąć palcem w tej twojej sprawie – stwierdził, wzdychając ciężko. Klapnął sobie z powrotem na pniaczku, na którym siedział jeszcze parę chwil temu. – To jesteś w ogóle na tropie tych skurczysynów? Bo na ten moment, to dość kiepsko ci idzie. Jeśli miałbym się stąd ruszać, to musiałbym najpierw wiedzieć, gdzie – wyjaśnił krótko, nie poświęcając w tym momencie zbyt wiele uwagi strażnikowi, bo pochłonięty był oglądaniem swoich zadbanych paznokci. Sprawdzał, czy aby na pewno są równiutko przypiłowane. Na szczęście były.

[Kuroi Kuma]

  Ukryty tekst

[Souei]

Misja C
9/30 Jak to dobrze, że są na świecie takie szlachetne serca, których sława w ogóle nie zmienia. Niestety dla wszystkich tych szlachetnych serc, sam jeden Ichirou był idealną przeciwwagą. Brak rozpoznania, uznania, nie wspominając już o prośbie o autograf były dla niego jak policzek, który jednak znosił z właściwym dla siebie wyrachowaniem i nieskromnością. Pan Tanaka był lekko zmieszany tą nietypową, pyszną reakcją Asahiego. Dlatego kilka chwil zajęło mu przetrawienie tego boskiego oburzenia, które jednak nie wzbudziło zamierzonego szacunku. Strażnik przypatrzył się uważnie tej pięknej sławie. Czy nie prościej byłoby powiedzieć o swojej niezwykle wysokiej pozycji w hierarchii klanowej? Na służbistów zawsze działały tytuły, ale Staruszek Hiro dowiedział się tylko tego, że nie jest na bieżąco ze swoją znajomością światowych sław. Między wierszami wyczytał jednak, że Sabaku ostatecznie zainteresowała jego chęć współpracy w śledztwie, dlatego postanowił obchodzić się z pięknym Ichirou jak z kwiatkiem, narcyzem.
- Najlepszą zapłatą jest poczucie dobrze spełnionego obowiązku i wymierzonej sprawiedliwości! - Zacisnął dłoń w pięść wygłaszając ten slogan. W to konkretne zdanie włożył naprawdę sporo serca.
- O podział zysków się nie boję. Widzę że na biednego nie trafiło, to na pewno mnie nie oskubiesz, co nie? Ha ha! - Odpowiedział pogodnie, bo widocznie dla niego na pierwszym miejscu było zadanie, a dopiero na którymś z kolejnych gotówka za jego wykonanie.
- Ja nawet wiem kim oni są, tylko żeby ponieśli konsekwencje, muszę złapać ich na gorącym uczynku. - W zasadzie było w tym trochę racji. Trudno oskarżyć o kłusownictwo kogoś, kto siedzi grzecznie w domu w kapciach. Tutaj trzeba było naocznego świadka, który będzie jednocześnie zdolny zareagować i powstrzymać ten niecny proceder.
- Wiem, że dzisiaj wyszli do lasu. Nie ma ich na północy ani zachodzie, więc idziemy tam! - Wskazał całym ramieniem kierunek południowo-wschodni.
- Chodź, resztę opowiem ci po drodze. Czy może powinienem najpierw rozwinąć ci pod stopami pozłacany gobelin? - Puścił do Ichirou oczko, po czym ruszył przodem, oglądając się za siebie, czy Sabaku naprawdę zdecydował się go wspomóc.
Kolejny post tutaj: http://shinobiwar.pl/viewtopic.p ... &start=135

[Misae]

  Ukryty tekst

[Kuroi Kuma]

  Ukryty tekst

[Misae]

  Ukryty tekst

ZT + Kuroi Kuma

[Ichirou]

  Ukryty tekst

[Kyoushi]

• Koniec końców jego przygoda mogła być kontynuowana, gdy tylko bez skrupułów oddał dziewczynę porwaną z karawany. Posiadając wszystkie niezbędne informacje dotyczące kolejnego osobnika wiedział, że to odpowiedni czas na spotkanie z liderem, który powinien także o tym wiedzieć. Potwierdził i doświadczył, zaufał także, gdy to zaufanie niedawno temu przecież zniknęło jak ręką odjął. Teraz, gdy był już przekonany, że wywiązał się z zadania, mógł śmiało założyć, że to dopiero początek wydarzeń, które miały nastąpić.
  Białowłosy nie czekał zbyt długo, jednocześnie wyjście z leśniczówki było nagle i niespodziewane, że chyba sama Kaede nie zauważyła kiedy młodzian wyszedł, a raczej zniknął. On był już w trasie, jednocześnie po drodze musiał się... Przespać. Było zbyt późno, on był trochę zmęczony, więc zdecydował się na pojedynczy nocleg. Jeden dzień naprawdę go już nie zbawi, więc postanowił to wykorzystać.
  Gdy tylko nastał świt, białowłosy skopcił swojego szluga i miał okazję wyrwać się z przytułku, w którym się zatrzymał. Teraz tylko ruszyć do miejsca, gdzie obozowała jego grupa. Nie trwało to nie wiadomo ile, ponieważ już przed południem stawił się na miejscu, gdzie ostatni raz spotkał się ze wszystkimi, by wejść tam jak do siebie, pełen energii i entuzjazmu.
  - Halko, gdzie się chowacie?! Wróciłem! Chyba się stęskniliście, co!? - wykrzyczał, rozkładając ręce na biodra i spogladając dookoła. Jego uśmiech rozświetlał wszelkie smutki, mimo pory roku, która była im obecna.

[Ichirou]

Nawet gdyby miał pod ręką jakiś ówczesny kalendarz, to i tak zdążyłby już pogubić się w rachubie upływających dni. Na samym początku Kyoushi wyfrunął z obozowiska, a jakiś czas później do kupieckiej stolicy udali się również Kuroi oraz Misae, tym samym zostawiając Ichirou samego. I chociaż odosobnienie w cichej, spokojnej okolicy sprzyjało żmudnym, wymagającym treningom, to jednak nie sprzyjało samemu Seininowi, dla którego żywot pustelnika chyba mógł być największą torturą. Tak naprawdę, to dostałby kota, gdyby nie towarzystwo kotów właśnie, które wspierało go podczas ostatnich ćwiczeń. Nie był mistrzem w spędzaniu wolnego czasu z samym sobą. Ba, przecież on na co dzień tego unikał, szukając zajęć pośród ludzi w tętniących życiem miejscach. Owszem, czasem dobrze było odpocząć samemu, ale nie aż tyle i nie w tak prymitywnych warunkach. W jego rezydencji czas z pewnością upływałby milej, bo mógłby leżeć w wygodnym łożu, wygrzewać się na tarasie, relaksować przy aromatycznych kąpielach lub zajmować pielęgnacją własnego ciała. Mając tyle wolnego czasu, pewnie zdążyłby nawet lepiej przyjrzeć się tym wszystkim obrazom, które wywiesił na ścianach swojego domostwa. Świetnie oddawał ducha Ichirou fakt, że ten o wiele chętniej zajmowałby się obserwacją dzieła jednego ze sławnych malarzy, niż zachwycał nad otaczającym, naturalnym krajobrazem, nawet jeśli wspomniany obraz przedstawiałby dokładnie tę samą leśną scenerię.
Udało mu się zaliczyć istotny progres w swoich zajęciach, a sytuacją z pozostałymi członkami Klepsydry wciąż się nie rozwijała. A nawet jeśli się rozwijała, to Sabaku jakoś nie miał okazji tego zauważyć. Narastało więc jego zniecierpliwienie. Nie wiedział do końca, ile dni dokładnie upłynęło, ale był pewien, że to niemała liczba, na co jasno wskazywało nastanie wyraźnych chłodów, które niejednej nocy przemroziły mu dupsko. Całe szczęście, że jak na modnisia przystało, miał w zwyczaju wyruszać w podróże z całą garderobą ze sobą, więc w odpowiednim momencie zmienił przewiewne, letnie szaty na grubsze materiały. Niestety, w innych kwestiach nie było tak kolorowo. Poświęcał co prawda swojej higienie bardzo wiele uwagi, ale niektóre kosmetyki, które zabrał z pustyni, zaczynały mu się po prostu kończyć. Po pewnym czasie obozowania musiał więc ograniczyć na przykład częstotliwość balsamowania skóry do co drugiego dnia, co wcale mu się nie uśmiechało, szczególnie że zapotrzebowanie na wszelakiego rodzaju kremy i inne mazidła coraz bardziej rosło. Pewnego dnia bowiem, kiedy z nudów przyglądał się dokładnie swojej facjacie w lustereczku ze złotą ramką, dostrzegł kilka zmarszczek, których wcześniej nie było, co było fatalną informacją i zepsuło mu nastrój na cały dzień.
Miał wrażenie, że zaraz się tutaj zapuści korzenie, zestarzeje i niedługo po tym uschnie. Nie mógł przecież tracić swojej cennej – i niestety ulatniającej się – młodości na siedzenie w jakimś leśnym zadupiu. Zamierzał już złamać swoje pierwotne postanowienia, poszukać swoich towarzyszy i samemu zająć się sprawami, ale na całe szczęście został uprzedzony zanim z planów przeszedł do czynów. Siwy wreszcie wrócił do obozowiska.
– Coś ci się nie spieszyło – odpowiedział na powitanie markotnym tonem, przekręcając się na pieńku w stronę przybysza. Przyjrzał się Shiroyashy. Miał dwie ręce, dwie nogi, raczej nie był jakoś pokiereszowany, a więc nic katastrofalnego się nie wydarzyło. Z drugiej strony, biorąc pod uwagę długość nieobecności, pewnie zdążyłby się w tym czasie połamać i poskładać ze dwa razy.
– Już myślałem, że będę musiał się ruszyć i iść cię szukać jak... – urwał na krótki moment, bo ugryzł się właśnie w język. – Jak kłusownik dzika albinosa – dodał moment później porównanie pierwsze z brzegu. Prawda jednak była taka, że na samym początku nawiązać do szukania poległego samuraja.
– Naszym gołąbeczkom znudziły się leśne treningi i ruszyli w stronę miasta – wyjaśnił sytuację towarzyszy, a zaraz potem przeszedł do sedna. – No dobra, udało się czegoś dowiedzieć? – wycedził prosto z mostu, bo luźne rozmówki mieli już za sobą, a Ichirou był zbyt niecierpliwy, by odkładać najważniejszy temat na później.

[Kyoushi]

• Białowłosy jakby zatracił się w swojej roli poszukiwacza, by na wiele dni zniknąć będąc przecież tak blisko swojej kryjówki. Chociaż może nazywać to kryjówką to zbyt wiele. Po prostu blisko przyjaciół, jednak na tyle daleko, że musiał prowadzić swoje śledztwo nie mając okazji do powrotu. Chciał to załatwić jak najszybciej, jednak nie było to takie proste na ile mogłoby się wydawać. Dał jednak pozostałym trochę czasu na przemyślenie jak wiele dla nich znaczył i mogą za nim zatęsknić. Nie spodziewał się jednak by tak było, bo po co miał się oszukiwać.
  Pojawił się rycerz w kruczoczarnej zbroi, jednak bez swojego rumaka, ponieważ takowego nie posiadał, a czas był najwyższy by takowego się dorobić. Pojawił się w miejscu, z którego już dawno wybył, by wrócić w chwale i glorii, przynosząc dobre wieści. Nie była to najprostsza misja, którą do tej pory przeprowadził, jednocześnie widać było, że musiał się postarać. Nie zaprzątał sobie tym jednak głowy, bo wiedział, że ma kontakt, na który czekał z utęsknieniem. Teraz, posiadając informacje w garści musiał podzielić się nimi z ichniejszym liderem - tym, któremu najbardziej zależało na zemście, czy też dowiedzeniu prawdy. Nieoczywistej, ale wciąż prawdy. Zobaczyli się już po chwili, by zostać klasycznie zbesztanym, do czego zdążył się już dawno przyzwyczaić, ukazując swój szczery uśmiech do samego piaskowego księcia.
  - Trochę to trwało, ale będziesz zadowolony. Mamy dojście do informacji, których nam brakuje. Chyba nawet więcej niż chcieliśmy! - powiedział dumnie mówiąc o swoim niemałym wręcz sukcesie. Teraz pozostało tylko ujawnić te informacje swojemu druhowi. Wypowiedź Iczira nie była do końca zrozumiała dla czerwonookiego, który musiał ruszyć kopułą, co robił nieczęsto, jeśli chodziło o jakieś gierki słowne.
  - Jakiego dzika... Dobra, ale na dzika to miałbym smaka, ale to chyba nie jest odpowiednia pora... O, to nie spotkałem ich w mieście, a jednak chwilę czasu tam spędziłem. Dobrze się ukrywali przede mną. - dodał żartobliwie. W sumie niezauważyć spalonej strażnicy na pewno nie było zbyt trudne, a także łatwo można było przypisać sobie kto mógł to zrobić, kto rzeczywiście niezbyt odpowiedzialnie operuje swoim elementem ognia.
  - Mam dojście do kontaktu, który ma wszelaką wiedzę. Pozostało do niego pójść i zapytać o to co chcemy. Wyciągnąłem to po dobroci od pewnej ze strony mafii, dokładnie Akiyamy. Mamy rekomendację stamtąd, jednocześnie sama mafia nie wie kim jestem i nie mogą mnie do czegokolwiek przypisać. Warto to wykorzystać. - powiedział już w pełni poważnie.

[Ichirou]

Odetchnął cicho z ulgą, kiedy Shiroyasha zapewnił, że jego długa nieobecność nie poszła na marne. Według słów Siwego udało się nawiązać jakiś cenny kontakt, dzięki któremu rzekomo mogli zdobyć odpowiedzi na więcej pytań, niż z początku zamierzali zadać. Była to pozytywna nowina, więc Ichirou skinął głową w geście aprobaty.
– I może jeszcze powiesz, że nie postawiłeś przy tym połowy Shigashi w ogniu? – skomentował zaczepnie, oczywiście nie będąc w ogóle świadom, że w tej żartobliwej odpowiedzi minął się jedynie odrobinę z prawdą.
Z powodu naprędce zmienionej myśli w połowie wypowiadanego zdania temat rozmowy zupełnie nieplanowanie przeszedł na dzika albinosa i wilczy lub raczej – jeśli brać pod uwagę nazwisko – demoniczny apetyt Kyoushiego. Przygoda o strażniku, kłusownikach i niezwykle rzadkiej, białej świni z kłami nie była na tyle porywająca, by teraz Ichirou opowiadał ją towarzyszowi z zapartym tchem. Zamiast relacjonować swoją małą, leśną wyprawę, machnął jedynie niedbale ręką, zbywając temat.
– Może ten brwiasty z mafii serwuje dziczyznę. Prędzej czy później pasuje go znowu odwiedzić i sprawdzić, czy podjął już temat z szefostwem. Najpierw jednak twój kontakt, bo jak się będziemy guzdrać, to jeszcze się rozpłynie i tyle z tego będzie – skończył, wzdychając cichutko i rozglądając się dookoła. Zaraz po tym zrobił zamaszysty gest otwartą dłonią, oznaczający tyle, co ”rozgość się”. Seinin był dobrym gospodarzem tylko wtedy, gdy miał pod ręką służbę lub inną obsługę, której mógł sypnąć pieniądzem. Teraz jednak nawet wypełnionym po brzegi mieszkiem nie był w stanie zbyt wiele wskórać, w związku czym zaproszenie do ugoszczenia się w obozowisku było niezwykle ubogie.
– Ten kontakt w Shigashi? W sumie to i tak kończą się zapasy, a mnie zaraz zacznie boleć dupsko od tego siedzenia, jeśli się nigdzie nie ruszę – stwierdził luźno, schylając się po jakąś butelczynę znajdującą się w zasięgu ręki. Potrząsnął nią, a obaj byli w stanie usłyszeć cichutkie chlupnięcie sugerujące, że przyniesionego do obozu trunku został jedynie łyczek. Sabaku w związku z tym odstąpił tego honoru koledze, który wyraźnie zasłużył właśnie wykonanym zadaniem.

[Kyoushi]

• To był jednak bardzo dobry moment na to by pojawić się akurat teraz. Pojawić się w obozie, gdy większej ilości jego pobratymców tak naprawdę nie było, bo pozostali z Ichirem sami i to była także okazja do przekazania pewnych informacji, które jeszcze nie mogły wyjść na jaw - jednak sam lider powinien mieć świadomośc kim tak naprawdę jest... Jinchuuriki. Jednocześnie, do tego momentu jeszcze nie doszło, mieli rozmowę na temat tego iż... No właśnie, wtedy spłynęła kropla potu po czole siwego.
  - Eee, yyymmm, no jakby to powiedzieć... Tylko jakąś strażnicę czy coś... Reszta jest w dobrym stanie, obiecuję! - powiedział nieco zestresowany, jednocześnie z wielkim uśmiechem. Widać było, że takie rozwiązania dawały mu przyjemność i radość. Lubił po prostu, gdy wszystko za jego plecami się waliło i paliło. Trochę to chore, ale jednak taki już miał charakter. Buńczuczny. Później przeszli do brewki, który zyskał w oczach czerwonookiego, który wiedział, że go nie wystawił byle komu. Dał mu kontakt, od którego uzyskał to czego chciał, gdy tak naprawdę nie znali się wcale. Teraz może go jednak traktować zupełnie inaczej.
  - Jasna sprawa! To dzięki niemu w ogóle dotarłem do tych informacji i tej osoby. Jesteśmy mu raczej coś winni... Zgadzam się, powinniśmy się ruszyć. - dodał, tym razem dość poważnie, jak nie on. Widział także co zmajstrował Ichi, który odnalazł przy okazji jakąś niedopitą flaszkę, a przez nią zaświeciły się oczy samego Shiroyasha. - Dla-dla mnie? - niczym zakochany nawet nie zapytał czy ma się podzielić, opróżnił i odetchnął z ulgą, gdy ciepło w te nieciepłe dni spłynęło po jego gardzieli.
  - Centrum Shigashi, reszta już na miejscu. Tam dowiemy się całej reszty. Przy okazji, nim pozostali się dowiedzą. Mam dla Ciebie jeszcze jedną ważną informację, o której do tej pory nie mówiłem. Niechciałbym by to kiedykolwiek grało na naszą niekorzyść, więc dobrze by było jakbyś był świadom tego skąd posiadam tak dużą wiedzę na temat naszych Ogoniastych przyjaciół. A może raczej moich przyjaciół... - w tym momencie, będąc sam na sam po prostu uniósł kawałek stalowej zbroi wraz z koszulą, która przykrywała jego brzuch, na którym widniał jeden wielki 'tatuaż'. A raczej pieczęć bestii. To była chwila, w której nie chciał nic mówić. Po prostu zapadła cisza, nie wiedząc do końca co na to Ichir. W tym momencie podczas każdej przygody narażał ich równie mocno co wszystkich dookoła. Stąd ten niepokój i niepewność, która po chwili mogła się zamienić w euforię, którą jednak Kjudini preferował jak nikt inny.

[Ichirou]

No tak, zupełnie zapomniał, że w przypadku wyczynów Siwego należało oszczędnie dawkować humor, ponieważ w jego przypadku rzeczywistość niejednokrotnie przebijała to, co powiedziane w żartach. Ichirou naprawdę przez chwilę myślał, a raczej miał nadzieję, że jego towarzysz całą akcję wykonał w miarę dyskretnie, ale puszczenie z dymem jakiejś strażnicy jednak zbyt dyskretnym nie było. Przywódca Klepsydry otworzył już więc usta, zamierzając wypytać o szczegóły i powody narobienia zamieszania, ale w ostatnim momencie zaniechał. Może lepiej było nie wiedzieć pewnych rzeczy? Mimo wszystko Kyoushi musiał z tego wybrnąć, bo w innym wypadku nie zjawiły się tu z dobrymi nowinami, a nawet jeśli, to pojawiłby się z ogonem. Żadnych intruzów w okolicy nie było, w czym zresztą Sabaku właśnie się upewnił, uważnie rozglądając się po okolicy.
– Nie mów nigdy żadnemu mafiozie, że masz u niego jakiś dług – odpowiedział spokojnie na wzmiankę o specyficznym właścicielu niezbyt luksusowej knajpy, któremu rzekomo mieli być wdzięczni za nawiązane kontakty. Nie, żeby Ichirou był jakimś ekspertem mafijnych klimatów, bo prawda była taka, że o tych rodzinach trzymających władzę w Shigashi wiedział niewiele, ale nie zamierzał uchodzić na laika i bazował swoich przekonaniach i domysłach, które pewnie nie do końca pokrywały się z rzeczywistością.
Skoro na horyzoncie wreszcie pojawił się jakiś enigmatyczny informator, należało wkrótce ruszyć na spotkanie, bo nic istotnego nie trzymało ich teraz w obozie. Oczywiście, bez pędzenia na złamanie karku, szczególnie że Kyoushi mógł potrzebować chwili przerwy, ale nie było sensu zbierać się dłużej niż dzień, góra dwa. I kiedy Asahi właśnie myślał nad tym, kiedy powinni wyruszyć w stronę wspólnego celu, Siwy wypalił z dość dziwną, zupełnie niespodziewaną potrzebą zwierzenia się. Seinin spojrzał wtedy na niego z wymalowanym na twarzy wyrazem niezrozumienia. Wpierw Siwy jakoś dziwnie zbierał się do wyjaśnień i robił podkład pod zaserwowanie poufnych informacji, a zaraz po tym wypalił zupełną głupotą, na którą Ichirou zareagował krzywym uśmiechem, trochę niezrozumienia i konsternacji, a trochę rozbawienia.
– Przyjaciół? Spadłeś na łeb z tej strażnicy, zanim puściłeś ją z dymem? – wycedził z niedowierzaniem i łatwo wychwytywalną kpiną. – Widzieliśmy przecież te same ogoniaste kreatury, więc nie wiem, jak w ogóle można byłoby się z tym czymś zakolegować – stwierdził, przechylając głowę na bok i krzyżując ręce na piersi. Zamilknął jednak na chwilę i dał szansę kompanowi na wyjaśnienia, choć tak naprawdę to w tej chwili zastanawiał się, czy ten czasem nie popił czegoś mocnego przed powrotem do obozu i nie gadał teraz od rzeczy.
A może jednak wcale nie gadał od rzeczy. Asahi bowiem otworzył szerzej oczy, kiedy Shiroyasha pokazał swój brzuch celem przedstawienia charakterystycznego tatuażu. Tatuażu, który musiał oznaczać jedno. Tak, to było pewne, bo inaczej temat ogoniastych bestii nie byłby teraz podejmowany. A więc cały te czas Kyoushi był jednym z nich? Wszystko powoli zaczynało układać się w spójną całość, ale Sabaku potrzebował chwili na przetrawienie informacji.

[Kyoushi]

• To nie było takie proste by opanować się z dozowaniem wszystkiego co w zasięgu białowłoseego. Każde, dosłownie każde słowo mógł wziąć poważnie i obrócić ze swojej perspektywy na tyle, by to nie wyglądało najlepiej. Przynajmniej pod względem przypału, bo tego to potrafił narobić bez liku. Idealnym odzwierciedleniem jego osoby było - spodziewaj się niespodziewanego. Wtedy już wiedziałeś na co stać białowłosego bydlaka, który nie przebierał w słowach, a w czynach. Nie było to jednak w tej chwili takie ważne, jego mimowolny uśmiech wyklarowany na twarzy doskonale oddawał brak powagi w tej sytuacji.
  - Nie znam się na tej całej mafii, nie są zbyt przekoloryzowani? Chociaż skoro ojciec Yoichiego jest jednym z liderów... Zapamiętam. - strefa rozważań została szybko zamknięta, gdy tylko przypomniał sobie o ich celu, którym była właśnie głowa lidera jednego z mafiozów. Mimo wszystko jakoś nie zdawał się bać jakiegokolwiek z nich. Nawet nie zaprzątał sobie nimi głowy, ze względu na negowanie ich umiejętności.
  A wtedy nadszedł czas na coś czego właśnie można się było po czerwonookim szermierzu z Sogen spodziewać - niespodziewanych rzeczy. Taka też była deklaracja, którą wyznał liderowi na temat posiadania wewnątrz siebie demona. Widać było, że to planował, ba! Tak było. Chciał to poprowadzić pierw bardziej prywatnie, tak jak w tej chwili, więc była to dosłownie najlepsza chwila i moment by ją wykorzystać na przekazanie tego typu informacji. W końcu wyznał co mu leżało na sercu i zakończył tę grę, w której musiał gryźć się nie raz w język, jednak nie mógł przewidzieć reakcji Ichirou. Na komentarz, w którym Książę Pustyni podjął temat uderzenia się w łeb, białowłosy się delikatnie zaśmiał. To akurat go rozbawiło, bo wszystko było dość prawdopodobne w jego przypadku.
  - Jakby to powiedzieć. Lepiej w tę stronę, niż tworzyć sobie wrogów u kogoś tak potężnego jak ogoniaste bestie. Jestem na dobrej drodze by zgłębić tę wiedzę i rozwiązać to, o czym nikomu o zdrowych zmysłach się nie śniło. Wolę drogę pojednania i zdobycia wiedzy oraz siły, którą oferują bestie niż ekstrakcję demona, po której jak obydwaj już wiemy, nieunikniona jest śmierć Jinchuuriki. Mówię to póki to Tobie byś wiedział z czym to się wiąże mimo wszystko. - zaśmiał się, delikatnie rozczesując włosy, które zawsze były dość chaotycznie ułożone, więc niczego to nie zmieniało w jego specyficznym wyglądzie. Czy teraz mogą kontynuować podróż?
  - Trochę mnie jednak suszy.. - dodał, przy okazji rozglądając się za tą flaszką, którą miał opróżnić. A może coś jeszcze gdzieś się ostało? Czy to konieczne by zahaczyli o jakiś sklep z napojami, gdy tylko ruszą? Otóż na pewno!

[Ichirou]

Nie przepadał za obnażaniem braku wiedzy i kompetencji, ale prawda była taka, że nieszczególnie orientował się w mafijnych sprawach i jego świadomość nie wykraczała wiele poza to, co w przypadku innych osób, którzy jedynie wgryźli się w temat. Shigashi no Kibu było dla niego jedynie sąsiednią wioską, która żyła swoimi sprawami i wedle swoich porządków. Był mocno zaangażowany w politykę pustyni, udzielał się w światowych wydarzeniach shinobi, a wątki mafii dopiero co przecierał.
– A może i trochę przejaskrawiłem – stwierdził po odpowiedzi towarzysza, przeczesując brązową czuprynę zachowującą pewien dualizm niczym światło, bo jednocześnie była ułożona i zarazem utrzymana w nieładzie. Niestety, powoli kończyły mu się niektóre specyfiki, w tym i te do układania fryzury, więc był aktualnie nieco bardziej zapuszczony niż zazwyczaj, co i tak oznaczało wysoki poziom zadbania.
– Może wcale nie są tacy nadzwyczajni. Ten cały Matsuda prezentował się dosyć normalnie, ale chyba o to w tym chodzi. Na co dzień lepi pierożki w tej swojej obskurnej knajpce, a po nocach robi za rębajłę albo jakiegoś szpiega – dodał, uznając ostatecznie, że ta nadmierna konspiracja, którą zachował przy spotkaniu z mafiozą, była jak najbardziej zasadna. Może to przez te kilka nowych zmarszczek zrobił się starszy, a przez to mniej przebojowy i bardziej zachowawczy?
A potem zmarszczył czoło i splótł ręce na klatce piersiowej, kiedy Siwy zaczął niesamowicie owijać w bawełnę, zupełnie jak nie on. I owszem, jego słowa były dość wzniosłe, ale Seinin wciąż zachowywał sporą sceptyczność co do koncepcji zaprzyjaźniania się z bestiami, które poznał jedynie z perspektywy potężnej siły do niszczenia.
– No dobra, w sumie odkąd siedziałeś w temacie ogoniastych, ale czemu teraz do niego pijesz? Przecież w krytycznej sytuacji nie będzie możliwości na kolegowanie, więc lepiej mieć w rękawie pieczętującą technikę. Dopiero potem można byłoby iść w stronę tych szlachetnych intencji... – urwał, a potem westchnął cicho. Nie do końca wiedział, do czego zmierza ta rozmowa i coś mu się to nie kleiło.
– Tylko dlaczego mi to mówisz? Masz jakieś plany co do tych dwóch chłopaczków – spod Iglicy i z Midori? – dopytał, obdarowując kompana spojrzeniem oczekującym wyjaśnień.