Niewielka Oaza

[Kana Yuki]

Znaczną część nocy spędziła na proszeniu własnego mózgu o to, by pozwolił jej zdrzemnąć się choćby na pół godziny. Wizja rozregulowanego snu nie napawała Harumi optymizmem, a poranna wycieczka do jakiejś osady tym bardziej. Po którejś z kolei pobudce, męczona koszmarami i wybudzana nienaturalną lepkością ciała, rozważała rozpędzenie się i wbicie głowy w drewnianą strukturę kopuły. Z bezsilności zaczęła liczyć gwiazdy. Raz, dwa, trzy... pięćdziesiąt... sześćdziesiąt dwa... Do momentu utracenia świadomości na rzecz snu naliczyła około sto siedemdziesiąt małych, świecących punktów, niektóre - sum sumarum - zapewne już nie istniały, stając się wpierw hiperolbrzymem, a następnie supernovą. Zaskakujące, że można widzieć coś, czego realnie nie ma, wybuchło, zniknęło. Astronomia zawsze była - jedynym z wielu - hobby dziewczyny. Uwielbiała wpatrywać się w gwiazdy, wyszukiwać konstelacje czy też nieokreślone kształty wyznaczane przez linię ciał niebieskich. To, co nieznane zawsze wydawało jej się atrakcyjne, a przeświadczenie, że może być "coś więcej" wprawiało w przyjemny, filozoficzny nastrój. Co prawda, wiedza białowłosej ograniczała się do prymitywnego wyznaczania najprostszych gwiazdozbiorów, niemniej jednak to wciąż dużo jak na szarego obywatela jednej z wielu wiosek.
Noc, jaką przyszło im spędzić na pustyni, była cholernie zimna. Gdyby wziąć termometr można by zauważyć, iż wskazuje temperaturę 0 °C. Nijak nie można porównać tego do "naszej" zimowej Rosji, gdzie klimat potrafi wynieść około -50 °C, jednak wysoka amplituda między piaskowym dniem, a nocą była w stanie równie mocno osłabić układ immunologiczny. Zwłaszcza, kiedy jest się przyodzianym w kończące się na biuście białe body oraz kombinezon z odkrytym ramieniem. Strój, oczywiście, był szyty pod kątem zarówno przepuszczalności jak i izolacji temperatury ciała, jednak materiał okazywał się zwykłą szmatką w starciu z chłodem. Zapewne gdyby nie inicjatywa Etsuyi poranna rutyna rozpoczęłaby się wycieraniem zakatarzonego nosa, a każde wypowiedziane słowo byłoby poprzedzane głośnym kaszlem.
Zegar biologiczny dziewczyny zakwalifikować można jako ten należący do sowy. Zdecydowanie lepiej szło jej funkcjonowanie w nocy, aniżeli w dzień. Niczym dziwnym nie były pobudki o trzynastej po południu, a czasem nawet później. Nocny marek, można rzec, bo skowronkiem z pewnością nie można złotookiej nazwać. Każda przedwczesna pobudka spotykała się z późniejszym rozdrażnieniem, czasami nawet bólem głowy.
Polecenie mężczyzny nie spotkało się z żadną reakcją. Białowłosa w dalszym ciągu nieporuszenie drzemała. Kolejne próby słownego wydobycia Harumi ze sjesty spotykały się wpierw z cichymi, aprobującymi pomrukami w niezrozumiałym dla żadnego śmiertelnika językiem, następnie zwięzłymi kwestiami typu "zaraz, za chwilę, już wstaję". Ostatecznie, pociągnięta za ramię do pionu z trudem otworzyła oczy, mrużąc je na widok drażniącej wiązki światła. Bo, moi państwo, nie ma nic bardziej - wulgarnie mówiąc - wkurwiającego niż wystawienie ledwo uchylonych ślipi na wpływy promieni słonecznych.
Harumi rozejrzała się po "pomieszczeniu", przetarła zaspane, zaropiałe oczy i z gracją słonia w składzie porcelany uniosła tyłek z podłoża, następnie otrzepała odzienie z pozostałości piasku, ponownie przetarła oczęta i spojrzała rozmarzonym, wciąż nieprzytomnym wzrokiem na Etsuyę. Wizualnie nijak nie przypominała wczorajszego obrazu zabójczyni-desperatki. Teraz była po prostu kluchą. Miękką, potulną kluchą.
Posłusznie podstawiła mikroskopijne dłonie, a właściwie napiętą linę pod ostrze kunaia. Uważnie rejestrowała każdy ruch tajemniczego mężczyzny. Nie minęła sekunda, a po żyłce nie było już żadnego śladu. No, nie licząc pręg wokół nadgarstków. Kojące uczucie skapującej wzdłuż smukłych palców cieczy odwracało uwagę dziewczyny od przyglądania się pokiereszowanym dłoniom i szpecącym pozostałościom zniewolenia. Ręce białowłosej w niczym nie przypominały pospolitych, kobiecych, zadbanych dłoni. No, ale jak to mówią - taki mamy klimat.
— Gdzie? - odparła niespecjalnie licząc na konkretną odpowiedź. Najchętniej spierdzielałaby w podskokach choćby i za minutę. Jednak jedno nie dawało jej spokoju - Etsuya nie wyglądał na kogoś, kto znałby tereny, po których aktualnie się poruszają, do kupca mu daleko, a wszelkie odcinki, gdzie występują ruchome piaski omijał zupełnie tak, jakby piasek krzyczał do jego uszu "TU NIE IDŹ!". Dziwny typ.
Widząc powykrzywiane, we wszystkie strony świata, włosy chłopaka nic nie mówiąc wygładziła dłonią swoje własne, sięgające połowy ud kosmyki. Oczywiście uwagi dotyczące aparycji Nakiriego zachowała dla siebie, a jak! Powolnie, przeciągając się opuściła kopułę. Nie ucieknie mu - wiedziała to zarówno białowłosa, jak i Etsuya. Najbliższa osada... Rozejrzała się po okolicy w poszukiwaniu tak zwanych "punktów kontrolnych", prościej mówiąc - wielkich nasypów piasku, wydm. Wokół rozciągał się płaski, niepozwalający na weryfikacje teren. Atsui, Tsurai? Cholera jasna, gdzie jesteśmy. Nie potrafiła określić przybliżonego położenia własnego tyłka. Orientacja w terenie zawsze u niej leżała i kwiczała. I o ile sama przechodziła odcinki, o tyle potrafiła skutecznie powrócić na miejsce rozpoczęcia wędrówki. Jak jest teraz - wszyscy wiemy.
Niespecjalnie zwracając uwagę na znajdującego się za jej plecami mężczyznę zaczęła cicho nucić, a trzeba przyznać, Harumi posiada bardzo przyjemną, łagodną oraz dźwięczną barwę głosu. Idzie się rozpłynąć.
— Był sobie król, był sobie paź i była też królewna. Żyli wśród róż, nie znali burz, rzecz najzupełniej pewna.
Żyli wśród róż, nie znali burz, rzecz najzupełniej pewna...

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=sDKhOgc9Xq0[/youtube]
Łap pioseneczkę ♥

[Etsuya]

Poranki dla Etsuyi również nie były łatwe, ale dyscyplina którą należało nałożyć sobie na szlaku zmuszała do pewnym ustępstw względem komfortu. Bezwzględny impuls wprowadzający motywacje w układ nerwowy chłopaka sprawiał, że rozstanie z pościelą nie było aż tak trudne. Z tego co udało się wywnioskować po postawie dziewczyny, ta z pewnością miała nieco odmienne procedury poranne, z czym na samym początku musiał sobie poradzić. W pewnym sensie nawet mu to było na rękę gdyż rozlazła, posłuszna klucha była znacznie milsza w obyciu i nie trzeba było jej na każdym kroku pilnować.
- Jeśli nie wiesz gdzie jesteś, idź na wschód - odparł, jakby powtarzając w głowie jedną ze swoich zasad podróżnika. Znajomość mapy najbliższego świata oraz położenie ogromnego zbiornika wodnego sprawiały, że Etsuya zawsze czuł się stosunkowo bezpiecznie, nieważne od tego gdzie akurat się znajdywał. Większość przeszkód ze względu na znajomość żywiołu ziemi było mu niestrasznych, natomiast wszystko poza jedzeniem potrafił sobie wyczarować.
Po ogarnięciu białowłosej i poprawieniu jej morale, Etsuya razem ze swoim klonem wzięli się za pakowanie manatków i przygotowywanie się do dalszej podróży. Gdy zawartość plecaka była już na swoim miejscu, młodzieniec stworzył przy pomocy techniki Suiton więcej wody, którą zapełniona została po raz kolejny manierka. Warunki na pustyni wymagały regularnego uzupełniania płynów, z czym blondyn na szczęście nigdy nie miał większych problemów.
Po kilkunastu minutach ruszyli dalej przed siebie, znowu wystawiając się na słoneczny żar. Etsuya był całkiem dobrze wypoczęty, chociaż podobnego entuzjazmu nie widział w ruchach białowłosej. W pewnym momencie zaczęła jednak nucić pewną piosenkę, nadając melodii ich dalszej wędrówce. Śpiew był dla uszu młodzieńca gładki i kojący niczym brzmienie głosu jego właścicielki. Nie protestował, ani nie odzywał się podczas jego trwania, zwyczajnie idąc dalej przed siebie i wpatrując się z zadumą w niekończący się horyzont.

[2x z.t]

[Ario]

Ario pokiwał głową i słuchał opowieści babciulki, starając się jej zbytnio nie przerywać. Rzeczywiście, umiał mieszać chakrę i prawdopodobnie poradziłby sobie z wejściem po pionowej ścianie, ale nie chciał narazie do tego nawiązywać. Z największą uwagą wysłuchał o miejscowych punktach, w których ludzie prowadzili przeróżne biznesy, ale sam chłopak raczej o tym wiedział - wszak wychował się w tym miejscu...no i miał już całe 16 lat. Zdążył poznać topografię.

Gdy babciula zaczęła opowiadać jakimś teatrze i mężczyznie, który nosi noworodka i przenosi towary, to pierwsze co pomyślał, że to musi być bardzo nudne, tak chodzić z jednego miejsca na drugie, no i napewno jakby to Ario miał tak robić, to by sobie zbudował jakiś pojazd, który by pozwalał przenosić większą ilość towaru, aż do momentu, w którym by powstały tory i samo by jeździło. Co zapytacie? A no, tego Ario jeszcze nie wiedzial, ale wiedział, że by jeździło. Młody Kunisaku lubił wprawiać w ruch nie tylko pomysły, ale i mechanizmy.

Dotarłwszy prawie na miejsce, zagaił do babci.
- No no no no....ta sztuka o której babcia mówi, to jakaś dziwna. Ja wolę takich pomysłów nie roztrząsać, bo to jest nieprawdziwe. Ja zajmuje się prawdziwymi rzeczami. Buduję różne ułatwienia, żeby żyło się lepiej. W swojej lepiance nawet podprowadziłem wodę i nie muszę chodzić do oazy. - zagaił. - Czy to już tu? Gdzie te rośliny?

[Uchiha Masako]

W pustynnym zielu zamknięta jest potęga Misja Rangi D [7/15] Ario Kunisaku

- Cóż, chwali ci się pomysłowość. - mruknęła babcia, komentując nieco rozkojarzonym tonem głosu wyczyny lepiankowe Ario, zamiast tego rozglądając się po ścianach oazy, mrużąc przy tym oczy i starając się wypatrzyć najwyraźniej jakieś konkretne miejsce. Podeszła przy tym aż na sam skraj jeziorka, przekręcając głowę to w jedną, to w drugą stronę, wreszcie rzuciła krótkie "Acha!" i wskazała fajką na skrytą w cieniu, czerwonawą plamę na półce położonej jakieś 8 metrów nad poziomem wody. - Widzisz tamte czerwone kwiatki? Potrzebuję liści tej rośliny, musisz je przyciąć przy samej łodydze. Uważaj tylko na sok, nie oblizuj pod żadnym pozorem rąk, ani nie przecieraj oczu jeśli sobie nim zabrudzisz dłonie. Zbierz mi to do tej torby. - podała ci lnianą torbę, wyciągniętą gdzieś zza pazuchy.

[Ario]

Teoretycznie Ario wiedział wszystko, co ma zrobić, jednak nie chciał się o tyle śpieszyć, co by nie przynieść uszkodzonego towaru - bo na tym klientce najbardziej zależało. Wziął więc od staruszki lnianą torbę, którą mu podała, po czym spojrzał na górę by ustalić wysokość. Doskoczyć raczej by nie dał rady, więc po prostu skupił chakrę w stopach i ruszył biegiem po ścianie na samą górę.

Gdy dotarł, rozejrzał się jeszcze po oazie, napawając się przez chwilę widokiem. Młody Kunisaku miał tendencję do podziwiania rzeczy, które potrafią wywołać małe poruszenie - tak też było w tym przypadku. Chłopak cicho westchnął i spojrzał na oazę w oddali, a uśmiech pojawił się sam. Cicho westchnął, stojąc tak przez chwilę, po czym wrócił do pracy. Starał się zlokalizować się szybko miejsce i rośliny, o których mówiła babcia, po czym zgarnąć je do torby i wrócić z wykonanym zadaniem do babiulki. Przy okazji pamiętał też o wszystkich radach, które mu dała.

[Uchiha Masako]

W pustynnym zielu zamknięta jest potęga Misja Rangi D [9/15] Ario Kunisaku

Ario bez większego problemu przedreptał sobie po ścianie z piaskowca, bezstresowo podziwiając widoki - w istocie, z nieco większej wysokości jeziorko ukryte przed żarem pustyni pośród skał prezentowało się nadzwyczaj atrakcyjnie. Zaraz jednak jego uwagę przykuły same roślinki, o których zebranie prosiła poznana starowinka. Jak większość roślin pustynnych, te również musiały radzić sobie z brakiem wody i choć posiadały liście, to były one dość grube, wyraźnie przeznaczone do magazynowania wody i niezbędnych do przetrwania substancji. Przycinanie ich okazało się nieco utrudnione i przy pierwszych paru listkach Ario nie udało się uniknąć poplamienia palców sokiem oraz lekkiego ukłucia się kolcem jakiegoś kaktusa, który postanowił rosnąć w tym samym miejscu, potem jednak już nabrał wprawy i praca szła mu całkiem dobrze. Przy pierwszej półce udało mu się zapełnić niemal do połowy swój pakunek. Krótkie przeczesanie okolicy pozwoliło mu znaleźć jednak kolejną półkę skalną, położoną nieco wyżej, z tymi samymi roślinami, dzięki czemu po kolejnych kilku chwilach przycinania miał pełną torbę liści i mógł wrócić na dół. Kiedy jednak obrócił się, by zacząć schodzić, poczuł nagły zawrót głowy, przez co chakra przestała na moment płynąć w jego stopach i zaczął spadać w dół. Ciało zdążyło zareagować i przytrzymać się półki skalnej jednak zawroty głowy nie ustępowały, do tego Ario poczuł, że zaczyna się podejrzanie pocić pomimo cienia, w jakim się znajdował.

- Ej, chłopcze! Wszystko w porządku? - dotarł do niego z dołu zaniepokojony okrzyk babci.

[Ario]

Ario znalazł się zdecydowanie w niekorzystnej sytuacji. Podszedł zbyt lekko do zadania przez co zatruł się jakąś dziwną rośliną, co spowodowała, że dostał zawrotów głowy i ciężko było mu utrzymać chakrę w stopach. Prawie by zleciał, jednak w ostatniej udało mu się przytrzymać. Do dołu miał jakieś 8 metrów, więc z jednej strony mógłby zbiec i próbowac wylądować, jednakże to byłoby bardzo nieroztropne, ponieważ trucizna mogła zawierać w sobie jakieś bliżej nieznane efekty.

Jeżeli Ario dał radę się podciągnąć i w miarę łatwo wejść, byłoby to najlepsze rozwiązanie, jednak zdawał sobie sprawę, że w kluczowym momencie coś może pójść nie tak.
- Zraniłem się od jakiegoś kaktusa i mi się kręci w głowie! - krzyknął do babciulki. Nie chciał tracić więcej sił, więc po prostu liczył, że babcia poda mu jakiś magiczny sposób, na pozbycie się tej trucizny. W międzyczasie starał się znaleźć dookoła jakieś miejsce zaczepienia, by albo się po tej skale ześlizgnąć, albo przynajmniej skoczyć może na jakieś drzewo. Cokolwiek byłoby w okolicy działające na jego korzyść, chętnie by z tego skorzystał. W przypadku gdy ręka mu odmówi posłuszeństwa i zacznie spadać, wyjmuje kunai i wbija go jak najmocniej w skałę by zawisnąć.

[Uchiha Masako]

W pustynnym zielu zamknięta jest potęga Misja Rangi D [11/15] Ario Kunisaku

Sytuacja ze spokojnej błyskawicznie zmieniła się w pełną napięcia - oto wyszkolony shinobi, dla którego podstawową umiejętnością było chodzenie po pionowych powierzchniach i utrzymywanie się na wodzie, zwisał jak worek kokosów z występu skalnego. Zatruty przez jakąś dziwną toksynę, czuł się stopniowo coraz gorzej - na szczęście jednak zdołał zmobilizować mięśnie do działania i wciągnąć się na półkę skalną, a następnie oprzeć - chwilowo bezpieczny. Odpowiedziawszy staruszce, usłyszał jej siarczyste przekleństwo.


- Psiakrew... to pewnie wilczomlecz sabishański! - odkrzyknęła mu staruszka, ruszając raźno ze swojego miejsca nad jeziorkiem, gdzie odpoczywała. Wyglądała na podenerwowaną lekko. - Hmm, rozglądnij się dookoła, czy nie ma jakichś wnęk w skale. Powinny się tutaj gnieździć też gilaki... na pewno je kojarzysz, takie małe ptaki. Część ich diety to te kaktusy i ich ślina neutralizuje toksynę! -

Ario rozejrzawszy się, w istocie dostrzegł kilka takich wnęk w ścianie po swojej prawej stronie. Dwa z nich wyglądały, jakby były w jego zasięgu, jednak czy w obecnym stanie zdoła złapać jednego z ptaków, o których była mowa?

[Ario]

Jego sytuacja była dość średnia, jednak Shinobi nie zamierzał się poddawać. Dobrze, że babciulka podrzuciła mu pomysł, jak mógł pozbyć się trucizny. Ptaki jedzące kaktusy, ciekawe. Będzie musiał zbadać ten temat dogłębniej, jak tylko uda mu się zejść z tej góry.

Przeanalizował sytuację na szybko. Miał kilka opcji. Pierwszą z nich, było złapanie ptaka dzięki klanowej technice, jednak prawdopodobnie nie utrzyma go w miejscu i ten szybko odleci. Drugą opcją było zabicie ptaka, rzutem shurikenem czy kunaiem, jednak...może nie trafić, a także ślina martwego ptaka może nie pomóc, więc ponownie by spłoszył. Uznał, że użyje starodawnej metody i zdjął swoją bluzę. Miał zamiar złapać ptaka w bluzę, rzucając się na niego, gdy podejdzie jak najbliżej się da. Również mógłby pokombinować z jakimiś dźwiękami, to jest użyć ninjutsu, ale nadal pewnie nie byłby w stanie skupić chakry. Swoją drogą chłopak wpadł na ciekawy pomysł, żeby w przyszłości poświęcić czas i pobadać te rośliny, ponieważ blokada używania chakry jest niesamowicie groźna. Teraz jednak pozostało mu złapać ptaka, więc złapał dwa oddechy i zamierzał zrealizować swój plan. Gdyby udało mu się takiego pochwycić, odrazu przyłoży jego dziób do rany. Gdyby się zdarzyło, że jednak nie uda mu się złapać ptaka, to rzuca po prostu shurikenem w niego, tak, by spadł odrazu na ziemię.

[Uchiha Masako]

W pustynnym zielu zamknięta jest potęga Misja Rangi D [13/15] Ario Kunisaku

Wyposażony przez staruszkę w niezbędne do przetrwanie informacje, a dzięki szczęściu w nieszczęściu także posiadający zbawienne antidotum dosłownie niemal na wyciągnięcie ręki, młody shinobi przygotował plan zdobycia go w swoje... ręce... czy też dokładniej - bluzę. Miał do wyboru dwa cele, jeden po lewej, drugi po prawej stronie, w obu też najwyraźniej byli pierzaści mieszkańcy. Mimo zatrucia, ciało chłopaka było w miarę sprawne i udało mu się zmobilizować siły, rzucając razem z bluzą na pierwszego ptaka, który... zdążył uciec, trzepocząc skrzydłami. Co prawda dosięgnął go shuriken, ale truchło spadło w dół, gdzieś w krzaczki obok jeziorka, zupełnie nieprzydatne. Na szczęście za drugim razem Ario miał więcej szczęścia i tym razem pierzasty pakunek trzepotał panicznie, zamknięty w jego bluzie. Po krótkim siłowaniu się i paru dziobnięciach w ręce, młodemu shinobi udało się wetrzeć nieco śliny ptaka w ranę, która w tym miejscu zdążyła też trochę spuchnąć i zacząć swędzieć. Efekt łagodzący był niemal natychmiastowy i szybko zaczął przynosić ulgę chłopakowi, do którego doszedł znowu głos babci.

- No, jak tam się trzymasz? Udało ci się? Nie widzę dobrze stąd, a byłoby to troszkę głupie, gdybyś mi tam padł na górze! -

Tymczasem Ario czuł, że zawroty głowy stopniowo zaczynają ustępować i za kilkanaście minut będzie zapewne w stanie znowu normalnie funkcjonować.

[Ario]

Plan był prawie doskonały, aczkolwiek wykonanie już inne. Jeden z ptaków dostał się w ręce chłopaka i dzięki ślinie udało mu się zwalczyć truciznę. Swoją drogą, Ario stwierdził, że jest to bardzo interesująca forma trucizny i że w przyszłości napewno będzie chciał zbadać temat dogłębniej...coś takiego mogłoby być bardzo śmiercionośne na polu bitwy, albo przynajmniej dobre do samoobrony. Tak czy inaczej przyda się.
- Tak, już schodzę. - bardziej głosno powiedziął, niż krzyknął do babci.

Gdy tylko się upewnił, że jest w stanie bezpiecznie zejść, to młody Kunisaku skupia chakrę w stopach i bezpiecznie stara się dotrzeć na dół. Pamięta o tym, by wziąć swoją bluzę z góry.
- Proszę, to zioła o które babcia prosiła. - powiedział, przekazując kobiecie pozbierane ziele.

Pamięta też o tym, by zabrać z powrotem swój shuriken z krzaków z ciała ptaka.

[Uchiha Masako]

W pustynnym zielu zamknięta jest potęga Misja Rangi D [15/15] Ario Kunisaku

Cudem niemal ozdrowiony Ario zszedł po kilkunastu minutach na dół, ponownie będąc w stanie posługiwać się chakrą. Przygoda zrodziła w nim ciekawy pomysł na truciznę, choć patrząc na to realnie - zapewne nie był pierwszym i jedynym, który poznał się z wilczomleczem. Czemu zatem nie sprzedawano tej trucizny na tony? Musiały być jakieś przeciwwskazania, jednak chłopak musiałby poświęcić zapewne jeszcze czas na naukę Iryojutsu, by poznać i odkryć te tajniki. Tymczasem jednak wykonał swoje zadanie - staruszka odebrała pakunek, przeglądając go i chrząkając z zadowoleniem.

- Bardzo dobrze, bardzo dobrze... troszkę mnie tam zaniepokoiłeś, dobrze jednak, że wszystko skończyło się szczęśliwie. Chodźmy z powrotem do wioski, dam ci twoją zapłatę. Miałam zamiar ci dać 150 z fatygę, ale ta przygoda troszkę cię kosztowała, więc dostaniesz ode mnie i za to wynagrodzenie.-

Powróciwszy do wioski, kobiecina zaprowadziła Ario do swojego domostwa - jednego z wielu budynków z piaskowca, położonych niedaleko centrum, wręczając mu obiecaną zapłatę, pełne 250 Ryo. Było późne popołudnie, a Ario mógł zdecydować co chce dalej robić ze swoim życiem i szukać kolejnych mocodawców.

[z/t]

Misja zakończona sukcesem.