Sklep z narzędziami

[Ichirou]

Misja rangi C
5/30

---

Los chyba uśmiechnął się do młodzieńca, skoro gdy tylko o pomyślał o podjęciu się nowego zadania i zarobieniu kilku groszy, na drzwiach jego domostwa pojawiło się dość ciekawe ogłoszenie. Czemu więc nie zainteresować się sprawą? Pogoda przecież sprzyjała, słoneczko przebijało się przez rzadko rozmieszczone, jasne chmury na niebie. W sam raz, by ubić kilku bandziorów, prawda? Grunt, to się nie przeliczyć ze swymi zamiarami.
Odnalezienie lokalizacji zleceniodawcy nie było trudnym zadaniem i nie wymagało zatrudniania detektywa. W notce przytwierdzonej do drzwi była informacja, żeby stawić się w lokalu w dzielnicy handlowej. Tam też pokierował się Murai, który potrzebował kilku, maksymalnie kilkunastu chwil na odnalezienie konkretnego sklepu z narzędziami wszelakiej maści. Budynek nie był szczególnie duży, miał już trochę lat, ale nie znajdował się w opłakanym stanie. Właściciel wykonał trochę mniejszych remontów, wymieniając te najbardziej zniszczone deski, czy malując wszystko na jasnobrązowy kolor. Kiedy shinobi wkroczył do środka, ujrzał mnogość asortymentu. Jakichkolwiek prac by się nie podjął, wielce prawdopodobne, że tutaj właśnie odnajdzie potrzebne przybory. Oferowane tu przedmioty jednak nie był tak istotne. Ważniejszy był właściciel, a przede wszystkim jego reakcja na wizytę gościa. Ten chudy, średniego wzrostu, o przerzedzonych, szarawych włosach natychmiast zrobił krok do tyłu, mimo że stał za ladą. Był mocno spięty, nerwowo rozglądał się dookoła, jakby szukając narzędzia przydatnego do potencjalnej obrony.
- C-ciebie teraz nasłali? Mówiłem, że nie mam już pieniędzy! - wykrzyknął z przejęciem i obawą. Widać, że chciał postawić na sowim, ale dość straszna aparycja młodzieńca odbierała mu zapał do stawiania oporu.

[Murai]

To nie trwało długo. Mimo, że nie znał osady jak własnego mieszkania, udało mu się w miarę szybko dojść do wskazanego w ogłoszeniu miejsca. Dzielnica handlowa, niedawno tamtędy przechodził, zerkając na kastety z ostrzami połyskujące na witrynie jednego ze sklepów. Może dzięki temu zleceniu będzie miał już wystarczająco dużo pieniędzy, by je zakupić? Byłoby przyjemnie, ale do tego długa droga. Bardziej potrzebował sprawdzenia swoich umiejętności. Przypomniał sobie pierwszą potyczkę w tym cywilizowanym świecie, gdy stanął naprzeciwko komuś, kto potrafił tworzyć drewno z każdego możliwego miejsca. Jak silny się zrobił od tamtego czasu? W Antai nie miał możliwości sprawdzić, jedynie uchronił całą piątkę przed zgubną śmiercią. Ale nie walczył z nikim od tamtej pory. Ochrona przed rabusiami wydawała się idealną okazją do tego typu eksperymentów. W końcu dotarł do odpowiedniego sklepu. Nie trudno było go wyłapać wśród całej reszty, wyróżniał się wystarczająco dobrze. Wszedł do środka, omiótł wzrokiem całe pomieszczenie. Pełne różnego rodzaju młotków, kluczy, łomów, jakiś dziwnych, nieznanych mu z nazwy narzędzi. Faktycznie sklep z narzędziami, kto by pomyślał. Stojący za ladą mężczyzna o szarych włosach zareagował, jakby zobaczył demona. W sumie patrząc na jego wygląd, z czarno-zielonymi oczyma i szwami na całym ciebie, można było zrozumieć jego reakcję. Była różna od reszty, z jakimi się spotkał do tej pory. Zazwyczaj okazywali albo obrzydzenie, albo lęk, albo zwyczajnie ignorowali jego obecność. Ten człowiek otwarcie się bał. Dobrze wiedzieć, na pewno trochę to pomoże. Szkoda tylko, że pomylił go z jakimś wysłannikiem tych rabusiów.
- Nie masz pieniędzy? Więc nie masz jak mi zapłacić za pomoc z przestępcami. - powiedział pozszywany młodzieniec, swoimi oczyma wpatrując się w jego. Powód był oczywisty - skoro tak bardzo się go bał, stworzenie na jego osobie presji psychologicznej pozwoli mu na cudowne odnalezienie jakiejś ilości pieniędzy, których wcześniej nie było. Czytał o tym w jakiejś książce. Presja. W każdym razie czekał na reakcję strachliwego właściciela.

[Ichirou]

Misja rangi C
7/30

---

Fakt, starszy mężczyzna był przestraszony i lekko zdezorientowany, ale to nie wygląd przybysza był głównym powodem strachu. Niezbyt reprezentatywna facjata po prostu sprawiła, że właściciel sklepu uznał Muraia za członka bandy przestępczej, z którą miał w ostatnim czasie styczność. Przecież to za jego sprawą rozwieszono ogłoszenia w okolicy, na których wymienione było jego imię. Obawiał się zatem, że pozszywany bandyta przyszedł, by ukarać za niesubordynację. Kiedy przybysz zaczął mówić, dziadek wystawił przed siebie dłonie w geście bezbronności i chęci załatwienia tego pokojowo. W ciągu kilku sekund zaczął mocno żałować, że w ogóle próbował przeciwstawić się grupie ściągającej haracze. Kiedy jednak Murai skończył swoją kwestię, właściciel lokalu zatrzepotał oczami w znacznym zdziwieniu. Pomoc z przestępcami? Znieruchomiał i stał tak przez krótką chwilę, zastanawiając się, czy aby się nie przesłyszał.
- Jesteś tu w sprawie ogłoszenia? - zapytał wreszcie z dozą niepewności w głosie. - Było tak mówić od razu. Przepraszam najmocniej, wziąłem cię za jednego z tych, tfu, drani. W takim razie spokojnie, znajdą się pieniądze, jeżeli masz na myśli uporanie się z tymi cholernikami. Po prostu nie chciałem kolejny już raz oddawać moich pieniędzy. Jeszcze trochę, a padnie mi cały biznes. Dlatego zdecydowałem się wziąć sprawy w swoje ręce, bo służba porządkowa jest za cienka na to. Oni to tylko potrafią pijanych awanturników na noc przymknąć, albo kary finansowe wystawiać. A jak przyjdzie co do czego, jakaś zorganizowana grupa oprychów, to nic nie robią. Nie chcą ryzykować, w sumie to im się nie dziwię. A co do tych bandziorów... Łażą od lokalu do lokalu i ściągając opłatę za ochronę. Jeden był taki, co protestował, odmówił. Najpierw go postraszyli, a za drugim razem zdemolowali wnętrze całego sklepu. Ech, ale większość się godzi na ten parszywy układ. Wolą zapłacić i mieć spokój. Ale to się nie godzi. To jak, podejmiesz się tego? - Chyba był dość gadatliwy. Byleby tylko małomówny chłopak nie został zniechęcony nadmiernym słowotokiem.

[Murai]

Wreszcie mężczyzna zrozumiał swój błąd. Na jego miejscu zareagowałby pewnie całkowicie inaczej. Ocenił przybyłego młodzieńca tylko na podstawie jego aparycji, co oczywiście było głupotą samą w sobie. Ludzie nauczeni są, że wygląd to wizytówka człowieka, która pokazuje o nim bardzo wiele. Tego typu idiotyzmów nigdy nie był w stanie zrozumieć. Jednak odkładając na bok dziwne zwyczaje ludzi, udało mu się dowiedzieć czegoś więcej o tych bandziorach. W sumie to prawie niczego, jedynie tego, że pobierają haracz w zamian za zostawienie okolicznych zakładów w spokoju. W jednej książce faktycznie była podobna sytuacja, ale tam podpalali całe dobytki. Więc w sumie wizja zdemolowania wnętrza wcale nie wygląda tak źle. Powinni się cieszyć, że bandyci nie odebrali życia im albo ich bliskim. Chociaż skoro zależy im wyłącznie na zarobku, to powinni zostawić swoje małe kopalnie złota w spokoju.
- Potrzeba więcej informacji. Kiedy bandyci przychodzą, gdzie jest ich siedziba? Ich liczebność, uzbrojenie. Kto jest liderem? Im więcej, tym lepiej się z tym uporam. - rzekł pozszywany młodzieniec do mężczyzny. W całym jego potoku słów trudno było wyłapać coś bardziej sensownego. W każdym razie miał już teraz kilka opcji do wyboru - złapać ich, kiedy będą chodzili od lokalu do lokalu, pójść bezpośrednio do ich siedziby, o ile taka jest. A co dalej? Złapanie żywcem albo śmierć na miejscu za swoje zbrodnie. Obie wydawały się równie dobre, ale żywcem złapać jest trudniej. Niemniej jednak jego specyficzne umiejętności i techniki oparte na niciach nadawały się idealnie do obydwu scenariuszów.

[Ichirou]

Misja rangi C
9/30

---

Szarowłosy właściciel sklepu zdążył już się uspokoić. Na całe szczęście przybysz nie należał do przestępczej bandy, choć tak perspektywa była bardzo możliwa, szczególnie ze względu na ostatnie próby przeciwstawienia się. Naturalne, że zainteresowany sprawą Murai, wypytał o szczegóły problemu, by móc potem rozpocząć jakiejkolwiek działania. Choć dziadek wypowiedział już wiele słów, to był bardzo mało konkretny. Absolutne przeciwieństwo pozszywanego shinobi.
- Tak, tak, już mówię - zaczął, kiwając przytakująco głową. - Zjawili się po raz pierwszy kilka tygodni temu. Obeszli wiele sklepów czy innych zakładów w tej dzielnicy, informując, że od teraz oni będą dbali o porządek i w zamian za ochronę należy im się zapłata. Oczywiście nikt z początku nie wziął tego na poważnie, ale sytuacja szybko się zmieniła, gdy w ciągu kilku dni pojawiły się bardzo groźne pogróżki, zniszczenia mienia, do pobić też prawie doszło. Dla świętego spokoju ludzie usłuchali. Woleli zapłacić niż pozwolić swoim interesom na pójście z dymem. Ale ile tak można? Ja też początkowo uiszczałem opłaty, a raczej haracze, ale zdecydowałem się zakończyć wspieranie tych bandziorów. Nie można się na to godzić, o nie. Więc zorganizowałem ogłoszenie o najęciu kogoś do rozwiązania problemu. Nie wszyscy przedsiębiorcy popierali mój pomysł, byli zbyt zastraszeni. Ale kilku zdecydowało się dać pieniądze, a resztę nazwisk i tak dopisałem w zleceniu, żeby nie wyszło, że jesteśmy niesolidarni. Ich szefa nie widziałem nigdy, chyba nikt nie widział. To ten typ, co nic nie robi i wysługuje się podwładnymi. A ci nachodzą nas parami, czasem trójkami. Ilu jest ich? Trudno stwierdzić. Może kilku, może kilkunastu. Nie wiem dokładnie. Uzbrojeni jak zwykłe szumowiny, w co nawinie się pod ręką. Jedni wymachują sztyletami, inni mają wielkie pałki, czasem nabijane gwoździami. No, różnie z tym bywa ogólnie. Nachodzić mają co tydzień, ale często przychodzą co pięć, sześć dni, twierdząc, że tydzień już minął i czas na zapłatę. Jako, że ja dnia wczorajszego odmówiłem, to obawiam się, że dziś mogą mi złożyć wizytę, tym razem znacznie mniej pokojową. - Słowotok, istny słowotok. Mimo wszystko mało kontaktowy Murai powinien wyłapać jakiejś bardziej wartościowe informacje z tej fali słów. Tylko co z tym zamierzał zrobić? Miał wolną rękę w działaniu, staruszek był gotowy odpowiedzieć na ewentualne dodatkowe pytania.

[Murai]

Po kolejnym słowotoku młodzieniec otrzymał znacznie więcej informacji. Przede wszystkim o tym, że nie są za bardzo uzbrojeni. Jakieś prowizoryczne bronie i krótkie sieczne, to na pewno nie stanowiło dla niego problemu. Wątpił, by byli w stanie zrobić mu jakąś większą krzywdę tymi zabawkami. Ale i tak musiał bardzo uważać, używać swoich nici z należytą ostrożnością. Przeciwnika nie można lekceważyć, nie ważne jak lichego. Wielu ludzi straciło życie, tylko przez własną pychę i zbytnią wiarę we własne umiejętności. W każdym razie fakt, że przyjdą dzisiaj, z pewnością wiele ułatwiał, nie będzie musiał latać i ich szukać w nieskończoność. Przyjdą prosto do niego. W sumie ciekawiło go, ile musieli płacić, ale pominął tą cześć pozyskiwania informacji i skupił się bardziej na taktyce. Chyba najlepszym rozwiązaniem będzie zatrzymanie ich przed wejściem do sklepu, by nie narobili zniszczeń. W końcu to był ich dzisiejszy cel, którego nie mogli zrealizować. Miał już nawet pewien pomysł. Pytaniem pozostawało tylko, jak długo to potrwa. Mimo wszystko potrzebował jednego rekwizytu, na wszelki wypadek.
- Potrzebuję jakiejś beczki czy czegoś w tym rodzaju. Sięgającą mi do pasa i ważącą około 30 kilo. Postaw ją tutaj, obok wejścia. I schowaj się na zapleczu, dam znać jak będzie bezpiecznie. Idę się przygotować. - powiedział, po czym poszedł na zewnątrz. Sprawdził, jak dużo ludzi przechodzi w okolicy - umowa nie przewidywała ofiar śmiertelnych wśród cywili. Przypadkowe zabicie kogoś zwróciłoby także uwagę władz, z którymi chciał mieć w miarę neutralne stosunki. Stanął przed lokalem, opierając się o niego i zaczął wyciągać z organizmu swoje nici. tak, by nikt nie widział - szły one przez nogawki spodni i wchodziły w ziemię. Powoli zapełniały obszar przed wejściem, dając mi taktyczną przewagę. Mógłby je potem wyjąć na przykład i szybko unieruchomić oponentów. Robił tak do czasu, aż obszar 15m od wejścia był pokryty podziemnym systemem nici. Zostawił też pewien luźny fragment pomiędzy ziemią, a jego ciałem - by mógł się poruszać bez obawy o to, że zostanie unieruchomiony przez własne nici. Sprawdził ekwipunek. Wszystko się zgadzało, mógł w spokoju i ciszy czekać na tą dwójkę, obserwując swoimi czarnymi oczyma okolicę.

[Ichirou]

Misja rangi C
11/30

---

Murai zakończył zadawać pytania, co uchroniło go przed dalszym słowotokiem. A szkoda, bo właściciel sklepu z wielką chęcią uraczyłby go jeszcze jakąś opowieścią. Przekazane dotychczas informacje okazały się wystarczające, a pozszywany shinobi zdecydował się zabrać do działania. Zleceniodawca z lekkim zdziwieniem skinął głową na nietypową prośbę czarnowłosego. Zniknął na kilka chwil na zapleczu, skąd dochodziły najróżniejsze dźwięki. Staruszek musiał mieć tam sporo rupieci, ale wreszcie udał mu się wygrzebać beczkę, która była potrzebna Kakuzu do tajemniczych celów. Różne ludzie mają zboczenia, dziadek wolał nie pytać. Po prostu dostosował się do rad najętego ninja i pozostał wewnątrz budynku. Stał za ladą, pod którą schował młotek i kilka innych narzędzi, tak na wszelki wypadek.
Zszywaniec zdecydował się zastawić pułapkę na nieproszonych gości, bazując na swoich unikalnych umiejętnościach. Pozostawała jednak kwestia, czy i kiedy nadejdą jegomoście. Pierwszym przeciwnikiem czarnowłosego okazała się nuda. Nie działo się nic, a przynajmniej nic, na co warto było zwrócić uwagę. Jak to w tej okolicy, tu i ówdzie kręcili się jacyś mieszkańcy, którzy dokonywali wszelakich zakupów. Młody śmiałek natomiast przyglądał się temu wszystkiemu i podpierał ścianę jak nudziarz na dyskotece. Jedyną, w miarę ciekawą rzeczą była wizyta właściciela pobliskiego lokalu u szarowłosego zleceniodawcy, który przybył z wyrzutami w sprawie nierozważnego sprzeciwienia się bandziorom. Mężczyzna mówił, że ma żonę i dzieci, woli nie ryzykować i dla świętego spokoju będzie uiszczał opłatę. Dairobou natomiast podniesionym tonem głosu odpierał wszystkie argumenty, przedstawiając, jak wspieranie takiego przestępczego elementu prowadziło do zguby. Po kilku, może kilkunastu minutach burzliwej dyskusji dwójka przedsiębiorców rozstała się bez porozumienia. Czy ta sytuacja miała przełożenie na misję Kakuzu? Absolutnie nie, a staruszek jeszcze bardziej pewny siebie oznajmił czuwającemu młodzieńcowi, że ten przestępczy element należ wykurzyć.
Nuda, niesamowita nuda. Wreszcie jednak nadszedł jej kres, a to z powodu pojawienia się na horyzoncie dwójki osobników, która raczej wyróżniała się aparycją spośród szarych, zwyczajnych mieszkańców. Nosili strój sprawiający wrażenie awanturników, byli krótko ogoleni na głowie, a do tego mieli bronie przy pasie. Ten chudszy i szczupły nosił przy sobie coś na wzór krótkiego miecza lub długiego noża, natomiast drugi, nieco tęższy, miał przy pasie solidną, drewnianą pałkę, za sprawą której zdewastował pewnie niejedno. Obaj szli dość pewny krokiem, bujając się od lewej do prawej, tak jakby byli panami tej dzielnicy. Ich kierunek był raczej wiadomy - przybywali do lokalu Dairobou po pieniądze. Murai miał do nich jeszcze jakieś dwadzieścia, trzydzieści metrów i z pewnością był już w gotowości. Tamci jednak również widzieli pozszywanego młodzieńca, którego obecność mogła budzić jakieś podejrzenia.

[Murai]

Czekanie nie było niczym specjalnym dla pozszywanego młodzieńca. W końcu najskuteczniejsze drapieżniki szczyciły się swoją niebywałą cierpliwością, umiejętnością obserwowania swojej ofiary tak długo, aż ta popełni jakiś błąd. Wtedy następuje atak, po którym oponent pozostaje tylko na jego łasce. Zazwyczaj nie przeżywa kilku sekund. Mimo wyraźnych różnic pomiędzy zwierzętami, a gatunkiem ludzkim, jest zaskakująco wiele rzeczy, które pasują do obydwu tych królestw. Cierpliwie wtłaczał swoje nici, czekając na realizację wszystkiego, co będzie potrzebne. Beczka o odpowiednich wymaganiach? Jest. Ogromne ilości nici pod jego stopami i w okolicy? Są. Przeciwnicy? Tych nie było. Było mnóstwo zwyczajnych ludzi, zwyczajnie kupujących narzędzia czy tam gwoździe, nie dybiących na wątpliwą fortunę mężczyzny. Dzień był też urozmaicony wyjątkowo huczną dyskusją z właścicielem sąsiedniego zakładu. Młodzieniec nauczył się wtedy kilku nowych, soczystych przekleństw, których i tak zapewne nie użyje. Może i nie dbał za bardzo o pielęgnacje swojej kultury językowej, ale nie były mu zwyczajnie potrzebne. Nadal obserwował okolicę, aż gdzieś daleko pojawiła się wyjątkowo podejrzana dwójka. Bronie na wierzchu i dość... przykra aparycja sprawiała, że mogli być oni potencjalnymi przeciwnikami. Chociaż bardziej ze względu na twarz, niż na wygląd. Byli jednak za daleko. Zmierzył ich swoim wzrokiem - patrzył się na nich niczym orzeł wpatrujący się w małą mysz na ziemi, po którą to zaraz będzie pikował i ostatecznie zdobędzie w ten sposób posiłek. Miał nadzieję na osłabienie ich od strony psychologicznej - tak wyglądający człowiek stojący sobie spokojnie obok drzwi i do tego groźnie mierzący ich swoim czarno-zielonym spojrzeniem? To nie mogło się nie udać! Gdy tylko ci byli mniej więcej w odległości 10m, młodzieniec przemówił.
- Stójcie. Macie jakąś sprawę do właściciela? - powiedział groźnie, nadal wlepiając w nich swoje spojrzenie. Lojalne ostrzeżenie? Oczywiście, że nie. Jeśli będą szli dalej, albo zechcą się wycofać pędem niczym przestraszone kurczaki, to nici wypełzną spod ziemi i oplączą im nogi. Padną na ziemię, a wtedy reszta dokładnie ich obwiąże (poza głową) i sprawią, że nie będą w stanie zrobić czegokolwiek, poza błaganiem o litość. Co innego, jak będą grzecznie stać w miejscu. Wtedy zwyczajnie poczeka na ich odpowiedź.

[Ichirou]

Misja rangi C
13/30

---

Porównanie do drapieżnika mogło być całkiem trafne. Wielce prawdopodobne, że czarnowłosemu bliżej było do zwierzęcia niźli człowieka. Jak bowiem można nazwać kogoś, kto pod względem wartości bazuje na sile, przetrwaniu i jest niemalże wyprawny z typowo ludzkich uczuć? No właśnie. Pora zacząć łowy.
Przy dokładniejszym spojrzeniu dwójka osobników niewiele odbiegała od wizerunku, jaki zaprezentowali w pierwszych sekundach. Wyglądali na typowych osiłków, których główną pasją było szukanie guza, a najważniejszym celem życiowym był łatwy dorobek. Bujaniem się na boki i groźnym, średnio inteligentnym spojrzeniem mieli budzić respekt i zaznaczać swoje terytorium. Zostali jednak wybici nieco z tropu, a to wszystko za sprawą pozszywanego ninja, który zupełnie niewzruszony stał sobie pod sklepem z narzędziami i przemówił pewnym, nawet i groźnym tonem głosu w ich stronę. Ha, pewnie chciał zarobić guza! Mimo wszystko duet oprychów przystanął. Też nieco chudszy odpowiedział.
- Mamy i nic ci do tego. Dziadzio z opłatami zalega, więc lepiej stąd znikaj, by przypadkiem i tobie się oberwie. Chyba że, hehe, jesteś przy kasie i zapłacisz za niego. - Ostatnie słowa, choć wydawać by się mogło żartobliwe, miały jednak w sobie trochę z groźby. Oj tak, w przekonaniu obu zbirów ta parszywa, pozszywana japa sama prosiła się o wpiernicz.

[Murai]

Potencjalni przeciwnicy raczej nie mieli pojęcia, że stoją właśnie przed kimś, kto w dowolnym momencie mógłby powalić ich na ziemię i zakończyć ich żywot, na dodatek wcale nie ruszając się z miejsca. Gdyby tylko mieli pojęcie, co właśnie czai się pod ich nogami, prawdopodobnie już robiliby pod siebie. Niestety ich niewiedza dawała im tą śmiałość, której w innej sytuacji mieć nie mogli. Jego wygląd nie zrobił na nich wrażenia... punkt dla nich. Najwidoczniej nie ocenili mnie jako niebezpiecznego przez mój wygląd. No, w sumie był to też błąd. Ale nie zamierzał robić niczego. Po prostu stał w miejscu, mając dokładnie tą samą minę przez cały czas - obojętną, bez wyrazu. Jakby patrzył się na dwie małe mrówki, które po prostu go nie obchodzą swoją egzystencją.
- Niestety nie mam pieniędzy. Ale mam ofertę - jeśli teraz zawrócicie i przyprowadzicie grzecznie waszego lidera, herszta, czy jak on się tam tytułuje, to nie stanie się wam krzywda i może nie zostaniecie kalekami do końca życia. - powiedział, a potem zrobił coś, co powinno być wystarczającym argumentem mówiącym za tym, że nie żartuje. Gdy tylko skończył mówić, z jego ust zaczęły wydostawać się nici. W niewielkich ilościach, jednak były one doskonale widocznie. Było ich tyle, jakby przed chwilą odciął jakiejś dziewczynie warkocz i wsadził sobie do ust. Jego oczy pozostawały w nich utkwione. Otworzył szerzej usta, wypuszczając ich więcej. Taka mała zagrywka psychologiczna. Omamieni strachem przed nieznanym zjawiskiem zaczną błyskawicznie uciekać gdzie pieprz rośnie... na co właśnie liczył młodzieniec. Gdyby nie mieli zamiaru uciekać, po prostu delikatnie wysunie część nici spod ziemi, a te powoli zmierzać w ich kierunku. Jakby jednak byli na tyle głupi, by go atakować, to nici zwyczajnie ich złapią i spacyfikują. Potrzebni mu byli żywi. Na razie.

[Ichirou]

Misja rangi C
15/30

---

A kto mógłby przypuszczać, że tak dziwny z wyglądu młodzieniec okaże się posiadaczem niesamowitych umiejętności? Dla dwójki oprychów, nieszczególnie obytych ze sztukami ninja, czarnowłosy był raczej kimś, kogo pokiereszowali za młodu, stąd te specyficzne szwy na niezbyt zachęcającej twarzy. Nikomu się nie śniło, że nici te, jak i wiele innych, mogą zostać powołane do życia i stać się dowolnie władanymi przez użytkownika. Niebawem miało się to jednak zmienić, a to wszystko za sprawą krótkiej prezentacji, którą zrobił pan Kakuzu.
- Co ty do mnie pierdo... - odparł jeden z dwójki, jednak nie skończył wypowiadać frazy, bowiem właśnie wtedy Murai wypuścił ze swych ust nici, co tworzyło dość paskudny, nieprzyjemny dla przeciętnego śmiertelnika widok. Osobnik, który przed momentem zabrał głos, stracił sporo pewności siebie i wpadł w niemałą dezorientację. Co to, do cholery, za wybryk natury? Zszokowany mężczyzna zrobił krok w tył, chyba nie chcąc mierzyć się z tym czymś.
- Pieprzone dziwadło - skomentował tęższy z duetu oprychów, sięgając już po drewnianą pałkę. Wtedy jednak wcześniej przygotowana pułapka Kakuzu poszła w ruchu. Nici pojawiły się dosłownie znikąd i zaczynały pętać ciała wrogów, którzy raczej nie byli przygotowani na tego typu ofensywę. Ten bardziej zdezorientowany dał się złapać dość łatwo. Masywniejszy stawiał natomiast większy opór i z licznymi przekleństwami na ustach nie poprzestawał w próbach wyrwania się z czarnych więzów. Ogólnie rzecz biorą, plan był wykonany, jednakże należało skupić się na tym drugim, który przy obecnym stanie rzeczy miał jakieś szanse na wydostanie się.

[Murai]

Plan się powiódł. Wymyślony na szybko i opierający się na zbyt dużej ilości niewiadomych, ale jednak. Chociaż jakby nie patrzeć, to w chwili wejścia na specjalnie przygotowany obszar byli już na straconej pozycji. Mimo tego jeden z nich zdołał stawiać czynny opór jego wytrzymałym niciom. Interesujące. Co prawda jeden z nich już leżał zawinięty i spacyfikowany, ale drugi nadal dzielnie się opierał. Wysłał jeszcze większą ilość nici, byleby tylko móc go przyszpilić do ziemi i zneutralizować zagrożenie związane z jego oporem. Co prawda królik krzywdy nie zrobi niedźwiedziowi, ale zawsze może go ugryźć w łapę. Nici wychodzące z ust szybko schowały się, by młodzieniec mógł normalnie mówić. Skupił się ta człeku, który jeszcze nie został całkowicie spacyfikowany. Oczywiście większość jego nici poleciała ku niemu. Niektóre nawet, chcąc by stracił koncentrację, zbliżały się niebezpiecznie w okolice oczu i uszu. Jak gdyby ogromne robaki chciały wejść tamtędy do jego głowy. Porównanie nieprzyjemne, ale pewnie trafione. Nie chciał robić nic pochopnie, czekał na powodzenie tego planu. Mimo swojej postawy nada. stał spokojnie, opierając się o okolice wejścia do zakładu. Był niczym tafla jeziora - idealnie gładka. Nic nie mogło zaburzyć jego koncentracji, skupionej głównie na przerażonych oponentach.

[Ichirou]

Misja rangi C
17/30

---

Niecodzienny spektakl trwał dalej! Murai co prawda już od samego początku wyglądał dość podejrzanie i dwójka oprychów liczyła się z tym, że może nastąpić konieczność przetrzepania mu skóry. Byli więc gotowi na opór z jego strony, a że było dwóch na jednego, to czyli się pewnie. Jednak jakim prawem mieli spodziewać się, że ten dziwny osobnik zamiast wystawić przed siebie pięści lub jakiejś broni, wystrzeli jakieś popieprzone, czarne jak noc macki, czy cokolwiek to było? Tęgi zbir nie posiadał wysublimowanych umiejętności czy taktyk. Po prostu walił drewnianą pałą w łeb aż do skutku, potem ewentualnie kopał i opluwał leżącego. Ale co miał zrobić, kiedy nacierało na niego jakieś cholerstwo w postaci licznych nici? Kilka go oplątało, ale ten rwał się, wymachiwał bronią i nie sprzedawał tanio skóry. Niestety, w ten sposób długo nie mógł pociągnąć. Walenie w nici nie przechylało szali zwycięstwa na jego stronę, a nie mógł po prostu ich tak olać i pobiegnąć w stronę parszywego Kakuzu. Murai wystrzelił kolejne macki i operował nimi aż do skutku. Osiłek skupiony był na tych pędzących na pułapie jego głowy, więc nie skupił się dostatecznie na niciach znajdujących się niżej. W efekcie jego nogi zostały spętane, zaraz później tułów z rękami, co stanowiło już dość dobre unieszkodliwienie. Bandzior próbował się jeszcze wyrywać, ale bezowocnie. Został potraktowany zbyt wieloma więzami.
- Ty pieprzony dziwolągu! - wycedził przez zęby, piekląc się w złości. Co na to Murai? Cóż, teraz miał pełną swobodę działania.

[Murai]

Pierwsza faza planu poszła idealnie. Lepiej być nie mogło - oponenci ani nie byli za bardzo kumaci, ani nie posiadali jakiś szczególnych umiejętności. Jednak możliwość zabaw ze swoimi nićmi i pętania nimi zwyczajnych niegodziwców była satysfakcjonująca. Teraz byli zdani tylko na jego łaskę i niełaskę. Czy zachowa się jak sadysta i będzie ich męczył po trochu, doprowadzając do trwałego skrzywienia psychicznego i fizycznego? Okaże miłosierdzie i uwolni bandziorów, życząc im dobrze i łudząc się, że poprawią swe postępowanie? Oczywiście żadna z opcji nie wchodziła w grę. To znaczy i tak ich nie zabije - pozbawianie życia na terenie osady może nie być takim dobrym pomysłem, jeszcze władze się przyczepią. A i tak narobił sporo zamieszania w Antai, nie miał zamiaru stać się rozpoznawalnym w całym regionie. Dyskrecja była bardzo ważna, mimo tego, że swoimi umiejętnościami i wyglądem mógł o takiej zapomnieć. Ale się starał. Spętani oponenci padli na ziemię niczym worki ziemniaków, całkowicie bezbronni niczym sarna we wnykach. Porównania do świata zwierząt ostatnimi czasu zrobiły się u niego zaskakująco częstym zjawiskiem. Powinien to powstrzymać, zanim będzie za późno. Chociaż nie można powiedzieć, by flora i fauna nie była inspirująca. Nadal stojąc pod ścianą, uśmiechnął się lekko do swoich ofiar.
- Mocne słowa jak na kogoś, kto za chwilę może pożegnać się z tym światem. No to teraz powiedzcie mi o waszym nielegalnym interesie. WSZYSTKO, inaczej na słowach się nie skończy. - rzekł, po czym na dowód jego słów, nici zaczęły powoli się zaciskać na złapanych. Powoli, acz mocno, napór więzów na pewno sprawi im sporo przykrości. Stopniowe i nieustanne gniecenie złapanych w śmiertelnym uścisku. Któryś z nich w końcu puści parę z ust, z obawy o własne zdrowie czy życie. No właśnie... nie chciał jednak ich zabijać, więc robił to w miarę ostrożnie, przede wszystkim uważając na płuca. Co nie zmieniło faktu, że i tak sprawi im to dużo bólu.

[Ichirou]

Misja rangi C
19/30

---

Najwyraźniej miał coś w sobie z drapieżnika, tylko które zwierzę tak bardzo bawiło się ofiarą? Ano takie, które potrzebowało wyciągnięcia od schwytanych konkretnych informacji. Murai z pewnością nie należał do tych humanitarnych, ale z drugiej strony w jaki inny sposób mógł zdobyć pożądane fakty? Wszak próbował po dobroci, lecz na niewiele się to zdało. Pozostaje więc najbardziej klasyczna metoda, za pomocą której każdego prędzej czy później idzie zmusić każdego do śpiewania. Kakuzu dysponował całkiem dobrymi umiejętnościami w tym zakresie i nie musiał się nawet za bardzo trudzić, bowiem pierwszy etap objęcia wrogów czarnymi nićmi miał już za sobą. Nim jednak przeszedł do małego torturowania, ze sklepu nagle wyłonił się staruszek, który pospiesznym krokiem, z miotłą w dłoni wyruszył na chuliganów. Skoro ci byli spętani, mógł spokojnie wymierzyć im karę, każdemu sprzedając po kilka uderzeń kijem. Wykrzykiwał przy tym różne rzeczy, głownie to, że mają za swoje. Dopiero gdy się wyładował, wrócił na swoje miejsce i oddał wolną rękę Muraiowi, który chyba wiedział, co robił. Swoją drogą, w okolicy zjawiło się z dwóch gapiów, którzy po prostu przechodzili nieopodal i zauważyli scenkę, której teraz przyglądali się z dyskretnych pozycji. A co z oprychami? Chudszy wydawał się potulniejszy i milczał z grymasem na twarzy, natomiast drugi dalej próbował szamotania się i bredził ciągle coś pod nosem, psiocząc na wszystko dookoła, przede wszystkim na swego oprawcę. Czarne jak noc macki powoli się zacieśniały.
- My nie konfidenty, nie sprzeda... - wyjęknął tęższy, usilnie stawiając opór.
- N-na obrzeżach! - przerwał mu drugi, który prezentował wyraźnie mniejszą tolerancję na ból. - Oszczędź nas, my tylko polecenia wykonujemy! Reszta jest na obrzeżach... Ugh, kuźwa, boli! Na zachodniej części wioski, pod meliną... Pod Zdechłym Kojotem... My tylko haracze, rabunki i inne wymuszenia robimy. Przedtem po bezdrożach się rozbijaliśmy, ale przyszlimy do miasta, tu więcej okazji... No co mam więcej powiedzieć? Nic nie wiem! Jak masz jakiś problem to do szefa, on tam urzęduje. - Drugi próbował uciszyć towarzysza, ale raczej na próżno jego starania. Zresztą, niebawem ból zaczął sięgać również jego granicy odporności. Murai posiadał zatem już jakieś informacje, które pozwalały mu kontynuować zadanie. Tylko kwestia, czy puści już wolno dwóch oprychów, czy też pomęczy ich jeszcze trochę, a może i nawet wyciśnie z nich ostatnie soki?