Biblioteka

[Motoko]

Mała przysługa #5 Być może poszczególne słowa, czy też cała rymowanka w swoim wydźwięku była dosyć zabawna, wręcz komiczna i niepoważna, choć ewidentnie ktoś miał w tym jakiś cel. Jeśli nawet nie była to próba zainteresowania kogoś faktem posiadania czegoś istotnego, bądź zlecenia jakiegoś konkretnego zadania, Murai mógł poczuć zew ciekawego podróżnika, a raczej perfekcyjnego zabijaki, któremu być może opłaci się zrobić co nieco zamieszania dla adresata listów, a może nawet niego samego? Jedno było pewne, nadawca pogryzmolonego zwitka z pewnością miał w tym jakiś większy cel, a może i nie? Czcze pytania zawsze były pewnego rodzaju problemem, w szczególności dla ninja, którzy zazwyczaj walczyli, nie musząc zastanawiać się nad podwójnymi znaczeniami oraz ewentualną głębią słów, do których trzeba było odpowiednio się dostosować bezpośrednią, czy też nie, interpretacją.
Wychodząc z bliblioteki, zszyty młodzian z pewnością nie zauważył obecności tego samego mężczyzny w rondlu przy głównej ulicy, opartego o ścianę jakiegoś domu i z zadumą wpatrzonego w biegające wzdłuż ulicy dzieci. Jego przymrużone oczy, dosyć wyluzowana postawa, a także i twarz, która zwyczajnie była schowana pod słomianym kapeluszem nie wyróżniała się wcale spośród tłumu, który mijał Murai. Swoim zachowaniem starszy mężczyzna wcale się nie wybijał, ba, nawet idealnie pasował do obrazka miejsca, w którym się znajdował. Pytanie tylko, dlaczego pojawiał się wszędzie, gdzie Murai, od kiedy tamten tylko przeczytał zawartość zmiętej kartki i zabrał ją ze sobą?
Od początku wyjścia z biblioteki, aż do krzyżówki z ulicą rzemieślniczą Muraia spowijała swojego rodzaju aura grozy, dzięki której żadne z biegających dzieci nie próbowało zwrócić na siebie jego uwagi. Odstraszał nie tylko aparycją, ale również i postawą. Zdeterminowany i w pewnym sensie również buńczuczny, choć za razem bardzo zdystansowany i neutralny. Tak dziwne połączenie sprawiało, że nawet w tak ogromnym mieście był odmieńcem, którego nawet bali się wytykać palcami, ale może to i dobrze?
Z każdą minutą nasuwały się kolejne pytania...Czy z pewnością to była karczma? Czy na pewno chodziło o jakąś ukrytą nazwę? Dlaczego to był właśnie dzik? O co chodziło z tym wędzeniem? Dlaczego słońce miałoby być nad nimi, skoro spojrzeliby w dach? Czy kominek był jakimś centrum pyłu, z którego powstanie jego adresat i przede wszystkim, kiej cholery był w tym tyle komicznej tajemniczości?

---

Proszę napisać pierwszy post, tam gdzie postać się wybiera i przesłać mi na PW, bądź GG.

//zt.

[Murai]

Mimo skorzystania z pomocy Kakuzu nie czuł zażenowania czy wstydu. Nawet najmniejszego, zważywszy na to że czuł tylko niezbędne minimum. Wykorzystywanie innych do swoich celów było powszechnie uznawaną praktyką w społeczeństwie, chociażby w relacji czeladnik-mistrz. Manipulacja opierała się na wielu różnych czynnikach, a jednym z nich były pieniądze. Niewątpliwie kobieta która pomogła Muraiowi czegoś od niego oczekiwała, miała jakiś konkretny powód do podejścia do niego. Nawet jeśli taka była jej praca i oczekiwała za nią zapłaty, to rozpoznawalność jej klienta niewątpliwie była ważnym czynnikiem który pchnął ją do podejścia do niego i ostatecznie włożeniu swojego udziału do rozwiązania zagadki. Tym razem jednak Murai miał zamiar rozwiązać kolejną zagadkę samemu, bez wyraźnej pomocy kogoś z zewnątrz. Dlaczego, skoro wykorzystywanie innych było jak najbardziej poprawne dla mężczyzny? Możliwym było, że chciał sprawdzić swoje możliwości. I tylko swoje. Jego możliwości analityczne stworzone były do wykrywania zagrożeń wokoło swojej osoby, znajdowania słabych punktów u celów i przeciwników, a także zdobywaniu informacji. Co czego doświadczał w tym momencie było kumulacją jego własnych doświadczeń zebranych od początków jego życia w społeczeństwie. Mimo że myśli te zajmowały Kakuzu, ten nie był jakkolwiek nieostrożny na drodze. Tym dziwniejszym był fakt, że potrącił kogoś na drodze. Kogoś czyli starca, którego Murai nie potrafił skojarzyć. Gdyby był jakąś ważniejszą postacią to prawdopodobnie mężczyzna już by o tym wiedział, aczkolwiek struktura hierarchii w Ryuzaku nie była warta zapamiętania. Ważniejszym od jego tożsamości był fakt, że został potrącony. Nie mogło to mieć miejsca z winy Kakuzu, ten kontrolował swoje otoczenie do stopnia wystarczającego, by móc omijać ludzi bez zwracania na niego uwagi. Tak więc pewnym było, że jest to on jest winowajcą.
- Przepraszam, nie chciałem sprawić Panu problemów. Już pomagam. - powiedział po tym,
jak mężczyzna wyraził swoje niezadowolenie z tego incydentu. Nie umknął mu dziwny ton głosu mężczyzny, zawartość jego tobołka, a także ogólny wygląd tajemniczego mężczyzny. Kakuzu podniósł mężczyznę do pozycji stojącej, pobieżnie sprawdzając wzrokiem czy nie doznał jakiś złamań czy innych poważnych obrażeń. Im organizm starszy, tym większą ma tendencję do uszkodzeń. Nie miało to znaczenia dla Muraia, ale gdyby okazało się że starzec doznał potężnych urazów, to dobrze by było wiedzieć o tym fakcie. Wyglądało jednak na to, że nic mu nie było. Po tym incydencie Murai wrócił do biblioteki, gdzie zaczął realizować swoje założenie odnalezienia mapy okolicznych terenów bądź opisów okolicznych lasów.

[Motoko]

Mała przysługa #19 Murai w istocie przejął się faktem nieskoordynowanego zderzenia ze starszym mężczyzną, jednakże jego zainteresowanie było jedynie wielce powierzchowne, co bardzo nie spodobało się staruszkowi, który w pośpiechu zaczął zbierać swój dobytek. Kakuzu już przy nim nie było, kiedy tamten awanturując się, wymachiwał ręką z miską na prawo i lewo, starając się jakoś zwrócić uwagę wojownika. Przy okazji oczywiście pokrzykiwał jakieś słowa, ale ze względu na zadyszkę, bo przecież unieść rękę i nią pomachać kilka razy w pewnym wieku jest zwyczajnie ciężko, wszystko było przerywane przez jego świszczący oddech. Przechodnie obracali się, patrząc w ich stronę, choć akuratnie Murai był już praktycznie przed wejściem do biblioteki, wystarczyło tylko przekroczyć wrota i nie przejmować się starcem, któremu z oburzenia wyskakiwały miski, odbijając się od kamiennego bruku ułożonego w kostkę.

• [*] Wraz z wejściem do biblioteki Murai praktycznie od razu rozpoczął poszukiwania mapy okolicy i zbyt długo mu to nie zajęło! Tym razem jednak nie było żadnego rodzaju liścików, nic, jakby plan był całkiem inny niż zakładano, choć czy w ogóle ktoś mógł mieć plan, żeby ktoś wziął się za to zadanie? Przecież nie bez powodu kartka była stara. Kakuzu w mig rozprawił się z otoczeniem i w całej okazałości rozwinął pobliską mapę, a tam? Wiele zieleni między Sogen, a Ryuzaku no Taki i chyba co najistotniejsze, trochę zalesiony teren w okolicach osady, w której się znajdował. Pytanie tylko, czy kierować się w okolicach własnej prowincji, gdzie jest wiele lasów, czy też zmierzyć ku regionom Prastarego Lasu, gdzie obecność Kakuzu niezbyt by się mogła spodobać poszczególnym personom, a może to właśnie on miałby obiekcje? Ciekawe, czy wystarczająco wiele poszlak, a raczej opisów będzie się zgadzało, bo kto wie, może w tych wersach również są ukryte szczególiki, jak w przypadku tej pierwszej!
  [*]- No i co Ty młokosie? Dumny z siebie jesteś?! Musisz mi teraz pomóc w podróży! - krzyczał do niego zaciekle, już trochę bardziej opanowanym ruchem i krokiem, zbliżając się do Muraia, który nie wszedł do biblioteki, a cofnął się do mężczyzny, czy też przystanął na dłuższą chwilę. Pobojowisko w postaci dobytku starszego dziadka było na swoim miejscu, choć on żwawo i bardzo energicznie podchodził do dwudziestolatka, kołysząc się w przy każdym kroku na prawo i lewo, co dawało dosyć zabawny obraz chodu kaczki, a przecież takich ogromnych bioder nie miał. Pokusić się o stwierdzenie, że staruszek był lichej postury jest prawidłowo. - Idziesz ze mną, czy nie? Potrzebuję przecież tragarza. - powiedział w jego kierunku, obracając się na pięcie i wracając zaraz do swojego dobytku. Stary, namolny typ, ale czy nie lepiej wejść do biblioteki i poszukać tego, czego się szuka? Czy może on sam mógłby zagwarantować jakąś ciekawą robotę Muraiowi?

---

• Wybierając opcję wejścia do biblioteki czytasz pierwszy spojler, natomiast jeśli wybierasz pozostanie i wysłuchanie oskarżeń starszego mężczyzny, wybierasz spojler drugi, z możliwością przejścia na pierwszy po wejściu do biblioteki. Wybieraj mądrze.

[Murai]

Murai przeprosił starszego mężczyznę, który go uderzył. Dyskusja w tym miejscu nie miała sensu, on jako starszy mężczyzna miał niezaprzeczalną przewagę w dyskusji, nawet nie używając argumentów merytorycznych. Dodatkowo charakter Kakuzu i jego sposób myślenia jednoznacznie wykluczał podnoszenie głosu i dodanie do niego sztucznego gniewu. Rozważał to podczas słuchania oskarżeń mężczyzny, brał pod uwagę wiele opcji. Nawet scenariusze, w których używa siły do uspokojenia starca. Z oczywistych względów nie zachował się tak, nie miał zamiaru robić sobie problemów ze strażą. Zamierzał odejść od mężczyzny chwilę po przeproszeniu go, ale mu to nie wystarczyło. Najwidoczniej staruszek chciał, żeby pomóc mu z przeniesieniem rzeczy. Szybka analiza sytuacji ze strony "sprawcy" zdarzenia doprowadziła do kilku wniosków. Pierwszym było, że mężczyzna rości sobie prawa do dysponowaniem czasu Muraia, aczkolwiek nie okazuje tego w żaden gwałtowny sposób. Drugie, Kakuzu nie ma żadnego interesu żeby nieść rzeczy za starca. Trzecim było, że mimo bycia potrąconym, staruszek całkiem żwawo kuśtykał w kierunku Muraia, który kilka chwil później odwrócił się i już stał przy wejściu prowadzącym do biblioteki. Co teraz zrobić? Najbardziej oczywistym byłoby, żeby zignorować mężczyznę i wejść do biblioteki szukać wiedzy. Ale z drugiej strony... Kakuzu analizował rzeczywistość i starał się przywoływać wszelkie możliwe scenariusze. Także ten w którym mężczyzna może coś wiedzieć. Jego sędziwy wiek może oznaczać, że być może będzie wiedział o lesie. Była to teoria pełna dziur, nie obejmująca jego starszej demencji na którą była całkiem spora szansa, a także wielu innych czynników. Jednak starzec wyglądał jakby postrzegał rzeczywistość poprawnie i bez defektów. Szansa na to istniała mimo wszystko. Z drugiej strony poprzednią część zagadki Kakuzu rozwiązał za pomocą ludzkiej pomocy, więc czy rozsądnym byłoby założenie, że tym razem też powinien zaufać tej metodzie? Chwila analizy i rozważań doprowadziła do jednego wniosku - może zarówno potwierdzić przypuszczenia o wiedzy starca, jak i pójść do biblioteki. Jedynym problemem będzie czas, ale w tym momencie wizja nauki technik Fuuton została przytemperowana. I tak zmarnował dużo czasu na poszukiwania, nie zaszkodzi zmarnować go jeszcze trochę.
- Niech będzie. - powiedział, po czym poszedł do kupki rzeczy mężczyzny. Nie miał zamiaru podnosić tego samodzielnie, zamiast tego tworząc prostego klona ze swoich nici. Zwyczajna imitacja która nie miała nawet własnej woli, aczkolwiek sprawi to że noszenie ciężarów nie stworzy u niego luki w obronie. Nawet teraz ktoś mógł chcieć zaatakować Kakuzu, dlatego powinien postępować bezpiecznie. Klon zebrał wszystko, a Murai czekał na wskazanie kierunku przez mężczyznę.

Nazwa

Jiongu Esa

Dziedzina

Klanowe

Ranga

C

Pieczęci

Pies -> Szczur

Zasięg

Nici

Koszt

E: 24% | D: 18% | C: 15% | B: 12% | A: 9% | S: 6% | S+: 3% (za 2 klony)

Dodatkowe

Statystyki klona równe statystykom nici na randze C|Klon nie posiada własnej woli|Nie kopiuje ekwipunku| Siła - 1/2 użytkownika

Opis Technika bardzo prosta w założeniu i zainspirowana technikami polegającymi na stworzeniu swojej kopii. W tym przypadku jednak budulcem nie są elementy natury pokroju wody czy skał, a naszych własnych nici. Przedstawiciel klanu Kakuzu w oka mgnieniu (3s + 1s dla każdego kolejnego Bunshina jednocześnie) potrafi stworzyć swój wzorzec, składając jedynie dwie pieczęci. Wtedy to ogromne ilości nici wychodzą z wybranego przez użytkownika miejsca i formują w bliskim jego sąsiedztwie jego kopie. Od innych klonów różnią się przede wszystkim tym, że są bardzo ciężkie do zniszczenia. Ciosy gołymi pięściami nie przyniosą rezultatu - klon odkształca się lekko, po chwili wracając do normy - podobnie jak cięcia bronią białą. Dodatkowo ciało przeciwnika może utknąć w klonie. Każdy klon musi być podłączony do wykonawcy/innego klona nićmi, przynajmniej kilkoma, a po przerwaniu połączenia klon rozpada się na kupę nici. Co za tym idzie zasięg klonów jest ściśle powiązany z zasięgiem nici. W przypadku zniszczenia klona użytkownik musi wchłonąć odcięte nici swoimi, by odzyskać surowiec. Klony nie mogą korzystać z żadnych technik. Klony mają jedynie kształt oryginału, nici z których są zrobione są doskonale widoczne, przez co bez problemu można stwierdzić że są to kopie.

Link do tematu postaci

KLIK!

Chakra: 106%-5%=101% (połowa kosztu techniki ponieważ tylko jeden klon)

[Motoko]

Mała przysługa #21 Chłodno kalkulujący mężczyzna wybrał pomoc pomarszczonemu nieznajomemu, który swoim donośnym, starczym głosem przyciągał uwagę przechodniów. Być może ta decyzja nie była najrozsądniejszą, choć kto wie! Przecież ostatnie zasugerowanie się pomocą kurtyzany pozwoliło mu wyciągnąć kolejną plątaninę słów, które musiał dobrze zinterpretować, żeby tylko odkryć, co też kryło się za tymi dziwacznymi wersami. Wielu mogłoby się zastanawiać, dlaczego Murai wziął sobie za cel rozwikłanie zagadki, jednakże jak bardzo mężczyzna nie chciałby zaakceptować faktu bycia człowiekiem, wypranym z emocji, ale wciąż człowiekiem, gdzieś w jego duszy iskrzyła się ludzka ciekawość, która wielu pchała w ramiona naprawdę różnych sytuacji. Przynajmniej takie miał wrażenie staruszek, który chciał to wykorzystać, a przynajmniej strzelał, że tak jest, w końcu inaczej nie pchałby się w paszczę niciowatego, który stworzył własnego klona i zwyczajnie mu pomógł. Część przestraszonych ludzi nagłym pojawieniem się nadzwyczajnej kopi Muraia, zwyczajnie uciekła z pobliskiego tłumku. Trzeba przyznać, że nie tylko jego sława robiła swoje, ale również i aparycja, która nie była zbyt zachęcająca. Sam Kakuzu raczej był tego świadom, skoro nawet nie uważał się za człowieka, jak inaczej można było go definiować?
- Ależ Pan Panie jest shinobi! To się pięknie składa, akuratnie potrzebuję kompana do podróży, prosto na wschód, pasuje prawda? No jasne, że pasuje, tym bardziej, że dobrze Panu w z tym tobołkiem. To idziemy. - chyba nie trzeba mówić, że wigor staruszka, tak samo, jak jego przekonanie, że niciowaty z nim pójdzie było co najmniej niepokojące, jakby spodziewał się, że ten mu ustąpi i wspólnie przemierzą te tereny. Nie odwracając się za siebie, powędrował prosto w stronę szlaku transportowego. Przez cały czas było słychać pod nosem jego gwizdanie, jakby w starym ciele zamieszkał młody duch, bardzo dziwaczny, młody duch. Teraz Muraiowi nie pozostało nic innego, jak iść za staruszkiem, w końcu powiedział już 'A'.

---

• Przechodzimy tutaj -> kierunek 'Midori' z doliczeniem pół godziny poza samym przejściem z prowincji do innej.

//zt.

[Kenji]

Kenji nie wiedział co dalej robić. Ciągle powtarza sobie, że czas już opuścić tereny Ryuzaki no Taki i wrócić do domu. Czemu właściwie tego nie robi? Kto wie, na pewno nie on sam. Po wykonaniu poprzednia zlecenia miał dość aktywnego wypoczynku za pieniądze. W jego przypadku przyniosło to jedynie problemy, które później musiał naprawiać. Tym razem w ramach odpoczynku udał się do biblioteki. Gigantyczny wybór książek z bogatą zawartością o przeróżnej tematyce pozwalała odwiedzającym poszerzyć swoją wiedzę. Przy okazji można było odpocząć. Idealne warunki dla takiego lenia jakim jest ostatnio młody Aburame. Po wejściu na do środka budynku zaczął się rozglądać za odpowiednią książką. Nie miał jednak pojęcia co tak naprawdę go interesuje. Po kilkuminutowym spacerku postanowił sprawdzić zebrane tutaj informacje na temat owadów. Wiedział o nich sporo ale na pewno nie wszystkiego. Po odnalezieniu pierwszej lepszej okładki gdzie można było zauważyć słowo "owad" od razu się na nią rzucił. Następnie usiadł w miejscu najmniej zatłoczonym i najbardziej oddalonym od innych osób i rozpoczął ubogacania swojej dziwno-myślącej główki.

[Hisui]

Misja D
1/15

Wejście młodego Aburame do biblioteki nie wzbudziło niczyjego niezwykłego zainteresowania. Chłopak otrzymał powitalny uśmiech od recepcjonistki przy wejściu, nieco dłuższe niż zazwyczaj spojrzenie, które przyciągnął jego niezwykły ubiór.. Ale poza tym nikt nie zakłócał jego spokoju.
Budynek, choć nie wyglądał imponująco na zewnątrz, w środku pokazywał swoje niezwykłe wnętrze. Wysokie do sufitu regały, wypełnione po brzegi książkami o każdej możliwej tematyce, niekiedy bardzo starych i cennych. Książki zajmowały niemal każdą wolną powierzchnię, poza kilkoma wolnymi stolikami do czytania.
Jeden z nich zajął Kenji, po wyszukaniu odpowiedniej lektury. Książek o owadach było całkiem sporo, choć część dotyczyła raczej ich usuwania z gospodarstwa lub sposób na to jak ich unikać. Zdołał jednak znaleźć taką, która go interesowała i mógł zając się powiększaniem swojej wiedzy.
Po pewnym czasie coś mu jednak przeszkodziło. Kilka metrów od niego rozległ się cichy pisk, a po nim przekleństwo. Następnie odgłos upuszczanych książek i klaśnięcie. Jedna z bibliotekarek pokręciła głową, mając wokół swoich stóp rozsypane księgi.
- Znów te mole - wymamrotała cicho, ale na tyle głośno by Aburame ją mógł usłyszeć.

[Kenji]

Cisza, spokój oraz ciekawa lektura. Wydawałoby się warunki idealne aby odpocząć. Cóż, niestety los znów sprawił Kenjiemu małego psikusa. Poprzednio też chciał odpocząć a tu nagle został zmuszony wziąć się za robotę. Przewracając kartkę usłyszał dziwny dźwięk. Nie był to krzyk ale chyba oznaczał to samo. Mianowicie sugerował, że ktoś się czegoś przestraszył. Raczej nic poważnego w końcu tylko jedno brzydkie słowo poszło po nim. Niestety zaraz po tym ktoś upuścił parę książek na ziemie tylko dlaczego zaklaskał? Może ktoś mu bił brawo za to wspaniałe osiągnięcie. Tylko dlaczego raz? Z tego wszystkiego właśnie to zdarzenie najbardziej zaciekawiło zamaskowaną osobę z klanu Aburame. Jedyne co udało mu się dostrzec to jakaś pani kręcąca głową chyba z niezadowolenia oraz jakaś makulatura pod jej nogami. Kenji nie mógł odpuścić przecież to co go zainteresowało miało najprawdopodobniej związek z tą przedstawicielką płci pięknej. Podszedł do niej i zapytał: Przepraszam, dlaczego rzuciła pani książki na ziemie?

[Hisui]

Misja D
3/15


Kobieta głośno westchnęła, widząc zbliżającego się członka rodu Aburame. Kto wie, może spodziewała się już bury od miłośnika książek za tak niesłychane ich potraktowanie, ale Kenji nie zaczął na nią krzyczeć. Jedynie uprzejmie zapytał co się takiego stało. Kobieta uśmiechnęła się nerwowo.
- Przepraszam, jeśli przeszkodziłam - powiedziała niezręcznie, drapiąc się z tyłu głowy. Była to jeszcze młoda niewiasta, brązowe włosy miała związane w luźni warkocz, a oczy miała koloru mlecznej czekolady.
- Zauważyłam mole książkowe - wyjaśniła - nieco mnie przestraszył, bo wyleciał mi prosto w twarz - skrzywiła się nieco - Mieliśmy z nimi problem, ale już to minęło. Teraz najwidoczniej znów wracają - ponownie westchnęła. Rzeczywiście, takie mole książkowe nie są zapewne mile widziane w bibliotece. Kobieta kucnęła i zaczęła zbierać tomy, które upuściła, więc kręcąc z niezadowoleniem głową.

[Kenji]

Kenji nie miał pojęcia co teraz robić. Otwarcie zapytać na nurtujące go pytanie kto zaklaskał? Czy też pomóc dziewczynie w tarapatach. Nawet ładnej dziewczynie co było argumentem na tą drugą opcje. Co tu robić? Co tu robić zastanawiał się chłopak. Zwycięstwo odniosła chęć pomocy. Wypadałoby zrobić dobre wrażenie na nowo poznanej osobie. Przykucnął i pomógł zbierać książki leżące na ziemi. Jak tylko wszystkie zostały zebrane wstał i powiedział: Jeżeli chcesz to mogę się zająć się tymi molami książkowymi. Może na to nie wyglądam ale jestem specjalistą od obrzydliwych rzeczy jak to coś. Po czym uśmiechnął się szczerze w kierunku swojego rozmówcy.

[Hisui]

Misja D
5/15


Kobieta uśmiechnęła się wdzięcznie i pokiwała głową w ramach podziękowania za udzieloną pomoc. Razem ułożenie książek w jeden stosik, który mogła wziąć do rąk nie stanowiło żadnego problemu, no i pewnie poszło znacznie szybciej. A przy okazji Kenji złożył bibliotekarce propozycję. Kobieta założyła kosmyk włosów za ucho, zastanawiać się nad nią.
- Hm.. Nie mogę sama cie zatrudnić, ale.. Zaczekaj tu, dobrze? Nie ruszaj się. Zaraz przyjdę! - powiedziała po tym momencie zastanowienia, po czym odbiegła, wciąż mają stertę tomisk na rękach. Nie było jej jednak jedynie kilka minut, a wróciła ze starszym panem, przygarbionym ale elegancko ubranym. Skłonił się lekko na powitanie.
- Dzień dobry. Podobno może Pan zaradzić coś na te szkodniki? Zaznaczam, ze szukamy tylko metod które nie zaszkodzą książkom - zaznaczył na koniec, podkreślając to zamaszystym gestem. Dość oczywista zasada jak na bibliotekę, ale cóż.

[Kenji]

Czekając na powrót ładnej pani chłopak zaczął myśleć nad planem. Chyba coś mu tam wpadło do głowy bo wyglądał na zadowolonego gdy zauważył jak wraca jego wcześniejszy rozmówca. Odwzajemnił lekki ukłon tym samym, po czym wysłuchał wypowiedzi staruszka do końca. Odpowiedział mu tymi słowami: Spokojna pana głowa już ja dam nauczkę tym molom. Pewność siebie oraz wiara towarzyszyła jego wypowiedzi. Wszystko po to aby dodać wiarygodności swoim słowom. Niestety jak tylko starszy pan oddalił się od Kenjiego, cała ta jego pewność i wiara ulotniła się w ułamku sekundy. Chyba coś co powiedział pokrzyżowało jego plany co do metody pozbycia się intruzów. Nie miał bladego pojęcia jak w inny sposób pozbyć się tych owadów. Wcześniejsze zapewnienia były najwyraźniej tylko na pokaz. Myśląc tak i myśląc w końcu coś wymyślił. Przecież jest w bibliotece. Ktoś już na pewno wcześniej miał z nimi problem dlatego istnieje sposób w jaki można się ich pozbyć. Pewnie się nim podzielił z innymi i jest zapisany w którejś z tomów książek o owadach. Pytanie tylko, której? Kenji rozpoczął poszukiwania książki mniej więcej o takim tytule: Jak walczyć z owadami? Lub jakimś podobnym tytule. Po czym przystąpił do czytania aby dowiedzieć się co i jak zrobić aby tych moli już nie było.

[Hisui]

Misja D
7/15


Chłopak wydawał się być tak pewny siebie, że niemal emanowała z niego aura kompetencji. W końcu kto jak nie Aburame ma się znać na owadach? Nie wiadomo czy właściciel rozpoznał w nim przedstawiciela tego klanu czy po prostu uwierzył w jego słowa, w każdym razie pokiwał głową.
- Dobrze, jak skończysz to daj znać, obejrzymy wszystko i pomyślimy nad wynagrodzeniem - uśmiechnał się i odszedł z bibliotekarką, która wydawała się być zadowolona z tego, że to nie ona musi się z tym męczyc.
Szybko jednak okazało się, że chłopak nie ma najmniejszego pojęcia o molach książkowych. Dlatego zaczął od rzeczy normalnej w bibliotece - od książek. Jak było wspomniane, książek o pozbywaniu się owadów było sporo. Mógł szybko znaleźć informacje jak zabić szkodniki. Ginęły podobno w temperaturze powyżej 20 stopni, nie lubiły intensywnego zapachu, pojawiła się wzmianka o potrzebie dokładnego wyczyszczenia półek, książek i regałów.. Szykowało się naprawdę sporo pracy.

[Kenji]

Informacje zawarte na kartkach papieru czytanej książki mocno ułatwiły sprawę. Zamiast myśleć co i jak zrobić to zwyczajnie przeczytał odpowiedź na swoje pytanie. Opcja z podkręceniem temperatury wydawała się najszybszym sposobem na pozbycie się szkodników. Szkoda tylko, że nasz bohater nie zna żadnych ognistych technik. Na dodatek była mowa aby nie niszczyć książek, a to przecież bardzo dużo ilość kartek do podpalenia. Cóż pozostały jeszcze dwie opcje. Intensywny zapach, jedyny jaki przychodził do głowy Kenjiemu był ciężki do zrealizowania w tych warunkach. Stres nie pozwalał mu się skupić. Zwycięska okazała się ostatnia opcja mianowicie sprzątanie. Coś czego Kenji nienawidził robić. Po co sprzątać jak i tak zaraz brudne będzie? Takie miał właśnie podejście do tej czynności. Niestety teraz nie chodziło o niego tylko o powierzone mu zadanie. Nie mógł dać ciała i splamić dobre imię swojego klanu. Musiał zdobyć w sobie energię i wykorzystać ją odpowiednio. Najpierw zaczął od ściągnięcia książek z regałów i wyczyszczeniu półek. Dopiero później zaczął wycierać z kurzu książki i odstawiać na miejsce. Tak sprzątał powoli bardzo powoli regał po regale.

[Hisui]

Misja D
9/15


Kenji pewnie się nawet nie spodziewał jak ogromnego zadania się podejmował. Wyczyszczenie brzmiało łatwo i prosto było powiedzieć, ale ogromna ilość książek i półek przedstawiała sobą obraz tytanicznej pracy. Nie było to zajęcie na godzinkę czy dwie - żeby samodzielnie to wyczyścić musiałby poświęcić na to cały dzień, jak nie więcej.
Na szczęście zjawiła się kawaleria! Tym razem w postaci trójki bibliotekarek, które wyszły gdzieś zza rogu, trzymając w rękach przybory do sprzątania. Ta, którą znałeś, uśmiechnęła się pocieszająco.
- Pomożemy ci w tym - zaoferowała się, po czym po zgodzi chłopaka zaczęły zajmować się innymi regałami. Praca w czwórkę poszła im nieporównanie szybciej niż w pojedynkę, choć nawet z pomocą zajęło to sporo czasu. Po ściągnięciu wszystkich książek z półek i wytarciu ich, wkładali książki w powrotem, wytrzepane z kurzu, który zaczął nieco unosić się w powietrzu. Kobieta otworzyła okna, by miał gdzie uciekać. I tak regał po regale, a było ich wiele, po kilku godzinach pracy doszli do końca. Półki z książkami lśniły, gorzej wyglądała podłoga, ludzi także te porządki wystraszyły, także miejsce było teraz puste.
Tylko czy to wystarczy by pozbyć się szkodników?