Biblioteka

[Ichirou]

Misja rangi D
9/15

---

Starzec usłuchał subtelnej prośby młodzieńca i skinął głową, a potem wraz z nim wyruszył w stronę centrum. Konik, a właściwie kucyk ciągnął wózek z książkami, który na całe szczęście nie wywinął już kolejnego numeru. Dotarli więc do jednej z mniejszych uliczek nieopodal środka miasta, przy której znajdowała się biblioteka należąca do siwowłosego.
- Nie nadużyję twojej cierpliwości, jeśli poproszę, byś pomógł wnieść wszystkie książki do środka? - zapytał uprzejmie, chyląc nieco czoła. Zaraz potem zaprosił go do swojego skromnego azylu, na którego pracował kilkadziesiąt lat. Przez większość swego życia poszerzał zbiór ksiąg, aż w końcu na starość mógł się poszczycić imponującą ilością tytułów. Biblioteka może nie była ogromna pod względem powierzchni, ale całkiem gęsto upakowana. Półki, wysokie aż po sam sufit, wypełnione były najróżniejszymi, często wiekowymi już pozycjami. Była to więc cenna skarbnica wiedzy, nieśmiertelne dzieło zgarbionego mężczyzny, który mimo lekkiej niedołężności nie spoczywał na laurach, a dalej pracował nad wzbogacaniem swojego zbioru. Wielu młodych powinno czerpać od niego wzór w rozwijaniu swojej pasji.

[Ryu]

10/15 Proszę dać już spokój. Pan jeszcze się w życiu nadźwiga, a skoro już tu jestem to proszę tym razem sobie odpuścić noszenie i zostawić to mi. I nie przyjmuję odmowy. – cóż... Ryu czułby się głupio gdyby staruszek mu pomagał wnosić te książki – Senju sam doskonale da sobie z tym radę, a w tym czasie poczciwy zleceniodawca może zająć się innymi rzeczami związanymi z biblioteką... biblioteką której mury od progu przesiąknięte były pasją, oddaniem, i ogromnym poświęceniem. Białowłosy cenił takich ludzi jak ten schorowany starzec – ludzi, którzy poświęcili całe swe życie jednej konkretnej idei, i trwają w niej pomimo mijającego zdrowia i życia.

Zapach papieru unoszący się znad wielowiekowych ksiąg jak i najnowszych wydań wyczuć można było już z ulicy. Miejsce to tętniło atmosferą nauki, sztuki i swego rodzaju wyższej szlachetności rozwoju duchowego. Ryu napawał się właśnie tą odczuwalną atmosferą... Choć pewnie robiłby to mocniej gdyby nie umierał z niecierpliwości, by w końcu chwycić ten dziennik i zabrać ze sobą – studiując go następnie wnikliwie. Tego typu materiały były dla Shinobi bezcenne stąd też chłopak na samą myśl o zdobyciu takiej wiedzy w swoje ręce – nie mógł skupić się na niczym innym. Stąd też jak najszybciej chciał wnieść te książki by na sam koniec móc powiedzieć – To już wszystko... I dorwać się wreszcie do tego dziennika, a być może zostać też na kawę i porozmawiać ze staruszkiem. Kto wie?

[Ichirou]

Misja rangi D
11/15

---

Zadanie nie było w żaden sposób trudne, a prozaiczne i błahe, szczególnie dla kogoś prowadzącego żywot shinobi. Należało trochę czasu spędzić, by poukładać nowy zbiór książek we właściwych miejscach, ale mimo wszystko nie było to męczące zajęcie. Wdzięczny staruszek wykorzystał wolną chwilę na odszukanie nietypowego dziennika, o którym wcześniej wspominał. Zaparzył również herbatę, choć oczekujący kawy Ryu mógłby być akurat tym zawiedziony. To jednak nie było tak istotne. Po skończonej pracy siwowłosy gestem dłoni zaprosił Senju do stolika. Podał mu herbatę, a także przysunął do niego starą książkę, na której leżała odliczona kwota pieniędzy, zapłata za pomoc.
- Proszę, należy ci się. Samemu bym sobie nie poradził - oznajmił stonowanym głosem. Dziennik był stary, nieco wyblakły, zapewne poddany działaniu słońcu przez długi czas. Co ciekawe, między niektórymi kartkami można było odnaleźć ziarenka piasku. Miało to swój sens, bowiem w dzienniku było wiele informacji na temat jednego ze szczepów, który wywodził z się z rozległych pustyń. Zgodnie z informacjami, nie zdobył on tak wielkich wpływów jak znane powszechnie klany, jednakże nie można było lekceważyć siły jego ludzi, którzy na swoim terenie byli niepokonani. Tak, mowa była oczywiście o Sabaku, którzy potrafili władać piaskiem i formować go na dowolny, nieograniczony sposób. Autor dziennika poparł swoją wiedzę wieloma przykładami, wymieniając przede wszystkim popularne techniki szczepu. Ryu musiał jednak spędzić dobrą chwilę, by wczytać się w to wszystko. Spokojny staruszek siedział natomiast naprzeciw niego i przyglądał się mu uważnym spojrzeniem, popijając herbatę.

[Ryu]

11/15 Cóż... Ryu nie oczekiwał dodatkowej zapłaty pieniężnej, i z grzeczności oczywiście przyjmie pieniądze, aczkolwiek wiedział jak to staruszkowi zrekompensować. Zauważył - nosząc książki – skrzyneczkę drewnianą w której można było wrzucać datki na poczet biblioteki. Senju miał pieniędzy dużo, a staruszkowi jak widać się nie przelewało, stąd też skromny datek będzie wskazany – trzeba wspierać ludzi, którzy z takim oddaniem i taką pasją realizują cel swojego życia... Dziękuję. – odrzekł przyjmując pieniądze i co najważniejsze w końcu dostając do ręki dziennik.

Widać było, iż owe zapiski swoje przeżyły, stąd też Senju obchodził się z owym dziełem delikatniej niż z ustami kobiety – najpierw delikatnie przesunął dłonią po okładce, a następnie obejrzał z obu stron, rozbudzając w sobie napięcie jakież to informacje ujrzy w środku. Herbatę odstawił póki co nieco dalej by broń boże nie zalać tych zapisków... Proszę wybaczyć... Ale muszę się z tym zapoznać ponieważ ciekawość mnie zżera od środka. – po czym wczytał się w lekturę, która przerosła jego wszelkie możliwe oczekiwania... Jezu... Co za potężny klan... Co za techniki i umiejętności... Oni są podobni do Senju – na pustynnym terenie, tak jak my na zadrzewionym, mogliby w pojedynkę zabijać całe szwadrony wrogów. Faktycznie dobre uczynki wracają po stokroć... – pochłonięty w lekturze absolutnie odleciał z tego świata, wracając na moment do staruszka... To jest... Nie wiem jak mam panu dziękować. W życiu nie czytałem czegoś cenniejszego. – za taki dziennik można było dać się pokroić, a tu zwykła misja sprawiła, że takie cenne źródło informacji wpadło w ręce Białowłosemu.

[Ichirou]

Misja rangi D
13/15

---

Staruszek popijał herbatę, z zainteresowaniem przyglądając się białowłosemu. Uśmiechnął się nieznacznie i skinął głową na jego słowa, po czym odparł spokojnie.
- Ależ naturalnie, w końcu po to wręczyłem panu nagrodę. - Książka okazała się jak najbardziej ciekawa i pożyteczna, przy której jakiekolwiek pieniądze schodziły na dalszy plan. Bibliotekarz ucieszył się, że wręczony podarunek okazał się strzałem w dziesiątkę.
- To dobrze, że wciąż są ludzie, którzy potrafią docenić informacje. Wiedza to skarb, który trzeba pielęgnować, układ i poszerzać - wyjaśnił z pasją, po czym powoli dopił herbatę. Później wziął w dłoń kapelusz leżący na blacie i niemrawo wstał z krzesła.
- Cóż, pora zamykać - stwierdził, wzdychając cicho. Miał rację, za oknem była już ciemność, rozświetlana jedynie bladym światłem księżyca. Praca została wykonana, nagroda odebrana, więc chyba najwyższy czas się zbierać, prawda?

[Ryu]

14/15 Święte słowa... – odrzekł, nieco zamyślony Ryu podpisując się pod tym co mówi staruszek rękami i nogami, bowiem nie sposób było się nie zgodzić z jego mądrościami podpartymi życiowym doświadczenie. Po chwili bibliotekarz zaczął się zbierać, stąd też Senju uczynił to samo, chowając do kieszeni swojego szkarłatnego płaszcza zarówno dziennik jak i pieniądze, dla potwierdzenia dodając w ciepłym tonie – Cóż... na mnie już pora. Jak znajdę czas to z pewnością przyjdę do pańskiej biblioteki. Tymczasem już sobie pójdę. Do widzenia. Następnie udał się do drzwi, lecz nim wyszedł spojrzał jeszcze czy staruszek nie patrzy, by wrzucić do tej skrzynki z pieniędzmi 300 Ryo. Czemu aż tyle – po pierwsze dlatego, że sam dziennik był wart co najmniej z pięć razy tyle dla Senju, a poza tym chciał nieco ulżyć finansowo starcowi. Udany dzień... Nie ma co. -wymamrotał pod nosem, z wyraźną satysfakcją, udając się w kierunku domu.

[Ichirou]

Misja rangi D
15/15

---

Kto by się spodziewał, że zwyczajna pomoc staruszkowi nabierze takiego obrotu spraw i przyczyni się do tego, że w ręce młodzieńca wpadnie cenny dziennik? Ryu sam niewiele stracił, bo jedynie kwestię fatygi i kilku godzin czasu, zyskał natomiast bardzo ciekawą wiedzę na temat jednego ze szczepów. To nie było pewne, ale być może ta wiedza może mu się kiedyś przysłuży. Senju na tyle był zadowolony z korzyści, że zdecydował się podarować na rzecz biblioteki sumę o wiele większą od tej, którą starzec wręczył mu w podzięce. Piękny gest, prawda? Tak czy inaczej, siwowłosy zaczekał, aż ten opuści budynek, by zamknąć go na noc. Na koniec skłonił się w podzięce, zdejmując kapelusz z głowy i pożyczył wszystkiego dobrego. Później odszedł w swoim kierunku, zapewne udając się na odpoczynek. W końcu było już po zmroku. Tej nocy niebo było bardzo przejrzyste, pełne gwiazd.

• Nagroda z loterii w postaci wiedzy o klanie Sabaku, technikach rangi D i C. Strata 300 Ryo.

[Raito]

Wdzięczy mężczyzna uścisnął prawicę Raito, a ten się uśmiechnął, widząc z jak miłym człowiekim ma do czynienia.
- Jeden dzień? Nie ma sprawy, zaraz się zbieram! - odparł Akolita po wysłuchaniu wyjaśnień. Następnie pobiegł do sypialni, przebrał się w swój typowy strój i zabrał torbę z ekwipunkiem. Miecz postanowił zostawić, gdyż robota wyglądała na spokojną a tak obszerne żelastwo tylko by mu szkodziło. Kiedy powrócił do salonu ochoczo zawołał - Gotowe, możemy ruszać!
Gdy przemierzali ulice Ryuzaku, ninja bacznie się rozglądał, próbując skupić się na szczegółach, które mogłyby mu pomóc w drodze powrotnej. Było to jednak zbędne, gdyż budynek znajdował się wcale nie tak daleko.
Po dojściu do celu, pracodawca opuścił shinobiego. Teraz mógł już tylko pójść i poszukać jego żony, ale wpierw przyjrzał się nieco gmachowi. Niewątpliwie wyróżniał się z pośród reszty, gdyż cały był porośnięty bluszczem. Będzie co potem opowiadać Kyoushiemu. Gdy skończył już napawać się niecodziennym widokiem, postanowił wejść do środka i poszukać swojej przyszłej szefowej.
Przekraczając próg jego wyobraźnia odezwała się po raz kolejny, ukazując piękną, figlarnie ubraną blondynkę w okularach. Potem przyszedł czas drugą stronę medalu, czyli wychudzoną i paskudną staruchę, która z miejsca zacznie się wydzierać na Akoraito. Która wizja będzie bliższa realnej, dowiemy się niedługo...

[Kyoushi]

Misja D [7/15] Zgodziłeś się na swoją nową pracę, która ma nastąpić już zaraz. Chwilę przetrzymałeś tylko swojego gościa dłużej i ruszyłeś do sypialni przebrać się w swój 'roboczy' strój. Nie trwało to zbyt długo i Twój gość nie nudził się za bardzo. Posiedział sobie tylko chwilę dłużej i poobserwował Twoje cztery kąty. Ruszyliście. Rozglądałeś się jakby za jakimiś dupeczkami, jednak nie trwało to zbyt długo i żadnej po drodze nie zaobserwowałeś. Dotarliście przed bibliotekę. Gdy skończyłeś pobieżnie oglądać budynek, który był rzeczywiście nieprawdopodobny i piękny wspomniałeś również o swoim przyjacielu (heh xD). To jednak teraz nie jest istotne, gdyż ochoczo wkroczyłeś do biblioteki ów mężczyzny, który zostawił Cię samego.
Nieźle sobie to wyobraziłeś, ale żadna z nich to nie była właścicielka. Ów stara baba, była jakaś przybłędą. Po chwili zauważyłeś drobną, troszkę pod czterdziestkę, ale naprawdę zadbaną i ładną kobietę o dłuuugich czarnych włosach. Podeszła do Ciebie. Trochę się wyróżniałeś, więc łatwo poznała w Tobie kogoś od zleceń, a nie typowego mola książkowego.
- Ciebie przysłał mój mąż, tak? - zapytała uroczo i przy okazji zatykała uszy patrząc na staruchę, która darła mordę obok.
- Jeśli możesz to nim przejdziemy do meritum, wygoń babę stąd, bo nie ręczę za siebie..

[Raito]

Wewnątrz Raito zobaczył dwie przedstawicielki płci przeciwnej. Jedna bliższa pierwszemu wyobrażeniu chłopaka, następna drugiemu. Miał tylko nadzieję, iż przyjdzie mu pracować z tą bardziej urodziwą. Choć oczywiste było, że bibliotekarz nie wziąłby za żonę jakiejś staruchy, wyobraźnia Akolity działała szybciej niż rozsądek. Kwestia została prędko rozwiązana, kiedy to piękniejsza podeszła do młodzieńca.
- Tak, to ja. Nazywam się Raito. - szczerze wyszczerzył zęby, kłaniając się podczas przedstawiania.
Gdy dostał rozkazy, parodiując stanął na baczność.
- Tak jest, szefowo! - zasalutował, po czym skierował kroki w stronę babci. - Pani wybaczy, ale naruszyła Pani zasady panujące w bibliotece. Jest mi bardzo przykro, lecz jeśli nie opuści Pani budynku w tej chwili, będę zmuszony użyć siły. - zwrócił kobiecie uwagę, mentalnie szykując się na atak poddenerwowanej staruszki. Oczekiwał ciosu z siatki, dlatego przemowę wygłaszał z pewnej odległości, ciężar ciała przenosząc na lewą nogę.
Jeśli zamach zostanie wyprowadzony, shinobi zwyczajnie odskoczy, unikając. Następnie złapie ją za barki i lekko, acz zdecydowanie skieruje przeszkadzającą na zewnątrz.
Podobnie ją pokieruje, jeśli będzie stawiała słowny opór.
Jeżeli jednak pokojowo przystanie i opuści to miejsce, wytłumaczy kobiecie, iż mąż właścicielki właśnie wyjechał, a ona, biedaczka, źle sobie radzi sama. Akoraito oczywiście nie do końca by w to wierzył, zastosowałby tylko wymówkę uspokająpającą widocznie rozjuszoną staruszkę.
Gdyby incydent powiódł się pomyślnie, ninja powróci do pracodawczyni i zamelduje o wykonaniu zadania.

[Kyoushi]

Misja D [9/15] Ona również uśmiechnęła się w Twoją stronę i zostawiła Cie ze starą ropuchą. Postanowiła wrócić do swojego biurka, przy którym segregowała karty klientów. Stała, gdyż pewnie oczekiwała, że szybko się uwiniesz i będzie mogła wytłumaczyć Ci robotę. Ty przystąpiłeś do akcji ze starą cholerą. Nie obyło się jednak bez rękoczynów i bluźnierstw.
- Idź mnie stąd gnoju pieroński, jeszczem nie skończyła z tą młodą wywłoką i taki gamoń się napatoczył! - no cóż. Starość nie wybacza, szczególnie takim dziwakom jak Ty. Dokładnie przemyślałeś cios staruchy, który wymierzyła dokładnie w ten sposób. Pochwyciłeś ją i wyprowadziłeś zgrabnie na zewnątrz nie dając się dalej bić.
- Jeszcze tu wrócę i mnie wszyscy popamiętacie! Gdzie są moje piniendzy za las! - zakończyła odchodząc w dali. Ty mogłeś natomiast kontynuować swoją niezwykle ekscytującą misję, którą zacząłeś z wysokiego C. Wróciłeś i złożyłeś raport właścicielce. Ta już była gotowa tylko dla Ciebie.
- Nie przejmuj się nią. Nachodzi nas co jakiś czas. Jest stałą klientką, ale często miewa problemy z pamięcią.. A więc Raito! Chodź ze mną dalej. - przeszliście do magazynu, gdzie jakiś kolo z fajką w pysku wrzucał ze swojego wozu jakieś pudełka. Zapewne z książkami. Na sobie również miały literki od A-Z.
- No i widzisz tutaj potrzebuję Twojej pomocy. Mój magazynier został wczoraj zwolniony, a ten tutaj.. John to mój brat, który ma to w dupie i rzuca tym po wszystkich kątach. Pomóż mu ogarnąć ten mały nieład, a następnie pootwieraj pudełka i porozstawiaj je na regałach zgodnie z literkami alfabetu.

[Raito]

Tak, jak przewidział Akolita, staruszka stawiała opór. Chłopak starał się nie reagować na jej wyzwiska i miast dać się podpuścić, przeszedł do czynów. W ułamku sekundy uniknął zamachu, po czym przeszedł do kontry, czyli lekkiego złapania babci za ramiona. Nie było łatwo, ale po minutach siłowania się, jędza została wyprowadzona. Na odchodne rzuciła jeszcze ciekawą wiązankę, lecz Niebieskowłosy nie był tu od myślenia. Miał słuchać tylko pracodawczyni, co po powrocie do środka prędko uczynił.
Kolejnym rozkazem okazała się pomoc w uporządkowaniu świeżo dostarczonych książek. Kiedy tylko ujrzał niejakiego Johna, lekko się podirytował. Nie planował zostania biernym palaczem. Tymbardziej, iż zapalona fajka znajdowała się wśród mnóstwa papieru.
- Przepraszam, ale czy nie rozsądniej by było zapalić na zewnątrz? Niech się Pan rozejrzy, o pożar nie trudno. Pan sobie odpocznie, a ja się wszystkim zajmę, stoi? - uśmiechnął się do gościa, mimo iż wcale nie żywił do niego sympatii. Potem, z Johnem, lub bez przystąpił do wykonywania polecenia.
Wpierw zamierzał wyjąć pudła z wózka i poukładać je w małych stosach, aby zawartość nie uszkodziła się przy wywracaniu. Następnie chciał wypakować je, i poustawiać na szafkach, według zaleconej kolejności. Podczas wszystkiego stawiał na ilość powtórzeń noszenia, a nie na ładunek. Znał swoją siłe i wiedział, iż tak będzie bezpieczniej, a przede wszystkim szybciej, bo przy większym obciążeniu jego zwinność by okropnie spadła.
Jeśli sprawnie uwinąłby się z robotą, zawołałby Johna z powrotem i poszedł zameldować mężatce o powodzeniu kolejnego zadania, wyczekując kolejnego.

[Kyoushi]

Misja D [11/15] Zignorowałeś staruszkę i słusznie, gdyż dalsze jej wyzywanie czy też unieszkodliwianie nie należało do Twoich obowiązków. Zająłeś się czymś ważniejszym, mianowicie powrotem do biblioteki i sprawdzeniem co słychać u ślicznej właścicielki. Zirytowała Cię natomiast sytuacja z palącym bratem, który miał tak naprawdę w dupie cały ten interes i nic go nie interesowało. Ów pudełka rzucał bardzo niechlujnie i byle jak.
- Młoooody. Co Ty wiesz o paleniu... Nie ma czasu, robota jest.. - jednak, gdy tylko usłyszał o wyręczeniu go, oczy mu się zapaliły i się uśmiechnął wychodząc z fajką na zewnątrz. Tyle go widziałeś.
Dokonałeś wszystkiego bardzo starannie co się ceni. Na sam koniec zadania chciałeś jeszcze zawołać ów Johna, jednak.. Tak jak wspomniałem wcześniej już nie było. Chyba poszedł ino na jakie wino. Nie Twoja sprawa, mogłeś to powiedzieć bibliotekarce.
Gdy tylko o tym się dowiedziała miała oddelegować Cię już do domu.. Jednak stało się coś niezwykłego! Gdy bibliotekarka już powoli wypraszała swoich gości, przez drzwi od magazynu wyszła.. Stara wiedźma! Tak dokładnie ta sama co wcześniej! Zaczęła kląć i wyzywać, wskoczyła na stół i wymachiwała swoją drewnianą laską krzycząc coś w stylu.. 'Gdzie są moje piniondze!'. Bibliotekarka się nieco przeraziła, bo ta wyglądała na naprawdę ześwirowaną..

[Raito]

Denerwujący braciszek bibliotekarki potraktował Raito jak dzieciaka. "Co ty wiesz o paleniu..." Może i ninja wyglądał na spokojnego, lecz w środku aż się w nim buzowało.
Gniew dodał tylko shinobiemu zapału, przez co sprawnie poradził sobie z całym księgozbiorem. Gdy człowiek jest porządnie zdenerwowany, a wciąż nie pokazuje tego na zewnątrz, kolejne emocjonalne wachania nie robią na nim większego wrażenia. Tak też stało się z Niebieskowłosym, podczas bezskitecznego przywoływania Johna.
Kiedy już młodzieniec zgłosił się po kolejne zadanie, czekała na niego świetna wiadomość. Właśnie miał dowiedzieć się, iż misja dobiega końca, gdy do budynku wkroczyła zwariowana staruszka.
Chora wariatka.
Posrana jędza.
W głowie Akolity przewracały się same najgorsze myśli. Miał niepohamowaną ochotę odreagować stres na psycholce. Pamiętał jednak, że ktoś tu musi zachować spokój i teraz to on był opiekunem żony bibliotekarza. Dlatego zamierzał jak najszybciej doskoczyć do baci i wytrącić jej laskę z dłoni, wyrzucając ją na zewnątrz. Bez oręża była raczej bezradna. Potem w planie miał znaleźć się skok na stół, chwycenie chuderlawej w pas oraz dołączenie jej do drewnianego kostura. Oczywiście nie chciał ciskać starszą o glebę, tylko usadzić ją gdzieś daleko od biblioteki. Jeżeli problematyczka dalej będzie się stawiała, Akoraito zwyczajnie pójdzie po władze. W końcu to one są tu od utrzymywania porządku.
Gdy już wszystko się uspokoi, wróci do środka i przeprosi właścicielkę za całe zamieszanie.

[Kyoushi]

Misja D [13/15] Taki już był John Langusta. Szalony, wylajtowany i miał wszystko w dupie. Potraktował Cię tak jak to zrobił i nic tego nie zmieni. Przyjmij to na klatę nasz bohaterze i nie denerwuj się więcej.. Następnym razem będziesz miał okazję pokazać mu na co Cię stać!
Twój zapał prawie rozpalił bibliotekę ogniem pracowitości jednak powstrzymałeś to i wykorzystałeś do sprawnego ogarnięcia tego małego burdelu. Byłeś szczęśliwy, że Twoje zadanie chyli się ku końcowi, jednak coś przerwało Twój zachwyt. Tak to kolejny punkt, który musiałeś rozwiązać w tej otóż umowie. Weszła legendarna stara jędza, która emanowała energią porównywalną Bijuu. Była niepokonana. Była potężna i pobudzona. Pewnie wypiła garnek kawy przed wyjściem.
Próbowałeś babci wytrącić laskę, lecz to nie było takie proste. Gdy tylko tknąłeś laskę szybko otrzymałeś z drugiej strony luja z reklamówki w głowę. Była niezwykle zwinna i wciąż krzyczała 'Gdzie moje piniondze!'. Wyglądała trochę jak king kong w transie. Kontynuowałeś swój plan mimo nie wytrącenia laski i wskoczyłeś na stół. Tam mieliście zmierzyć się niczym Bruce Lee z Chuckiem Norrisem. Nie było łatwo, bo stara wiedźma była w transie i walczyła jak lew. Jednak po chwili zastosowałeś chwyt w pasie niczym profesjonalny zawodnik mieszanych sztuk walki i wrzuciłeś ją na glebę. Ta odklepała jak zawodowiec i była gotowa do wyjścia z opuszczoną głową i grymasem porażki... Na psy z nią!