Zapomniana polana treningowa

[Natsume Yuki]

~ W oparach ~
Wyprawa C 11/x
Yami Yami mógł zobaczyć, że pomiędzy ciemnością panującą wśród gałęzi "naturalnej" klatki demona, na moment błysnęło coś co mogło wyglądać jak uzębienie bestii. Kształt ten jednak widocznie pokazywał, że nie było ono widoczne dzięki uśmiechowi - wręcz przeciwnie, bardziej były one pokazane w jakimś grymasie. Lepiej jednak było nie pytać, co tak naprawdę Kokuo chciała przekazać swoją mimiką. Tyle Yami też już mógł zdążyć zauważyć: demonica jednocześnie nie wahała się okazywać swojego niezadowolenia, co było też swoistą oznaką jej bujnego poczucia dumy - ale przy tym ostatecznie nie kwestionowała decyzji, bo i tak wiedziała że nie ma chwilowo na nią większego wpływu, a ona sama nie lubiła też się niepotrzebnie wykłócać. Ot, los pacyfistów - zamiast walczyć o swoje, woleli dla świętego spokoju iść z prądem.
-Współczuję - odparła sarkastycznie na komentarz Yamiego co do jego preferencji temperatury okolicy. Ostatecznie jednak nie zamierzała tematu roztrząsać bardziej, bo i tak nic by z tego nie wyszło, a tylko ktoś by się zirytował. I tym kimś najpewniej byłaby ona.
-Ty widział gęste skupisko chakry - powiedziała z przekąsem, symulując akcent rozpoznawalny dla ludzi pochodzących spoza terenów miejskich. - Jednym oddechem wydzielam więcej chakry niż ty widziałeś w życiu. Nie porównuj swoich maleńkich pokładów do tego, co mogą sobą reprezentować Ogoniaste. Zresztą, sam zaraz to odczujesz na własnej skórze.
Ponownie coś błysnęło. Zęby. Wyszczerzone, tym razem w uśmiechu.
Paskudnym.
-Zła odpowiedź.
W tym momencie psychika Yamiego ponownie została wypchnięta na zewnątrz, a on sam poczuł narastające ciśnienie wewnątrz jego ciała. Niewiele później zaś, ze wszystkich porów jego skóry zaczęła wydobywać się chakra - zupełnie inna niż ta, z którą miał do czynienia na co dzień, głównie ze względu na to że przyjęła ona barwę śnieżnej, nieprzezroczystej bieli. W efekcie, młodzieniec mógł odnieść wrażenie że jego wzrok zostaje zasnuty mgłą. Cała ta energia miała też zupełnie inną naturę niż ta zwykła: była gorąca, tak że Yami mógł odnieść wrażenie że jego skóra zaczyna pulsować i boleć przy najmniejszym ruchu. Okolica zaczęła być niczym sauna.
I stan duchowy. W którym Yami czuł jednocześnie narastający gniew, frustrację, i... bliskość utraty przytomności.

[Yami]

Część emocji, które odczuwała Kokuou była ciężka w rozpoznaniu, gdyby nie tych kilka strzępków informacji oraz chwilowych przebłysków narastających we mnie uczuć, które pojawiały się miejscami nie wiadomo skąd nie wiedziałbym, nie byłbym wstanie określić co teraz próbowała pokazać przez grymas. Biorąc pod uwagę wcześniejszą rozmowę wolałaby znaleźć się teraz w miejscu, które uznała sama za komfortowe. Podobnie kiedy dwie osoby siedzą w jednym pomieszczeniu i jedna z nich, chce otworzyć drzwi na zewnątrz zaś drugiej jest za zimno i pragnie je zamknąć. To było uczucie frustracji, że to nie ty możesz decydować czy drzwi są otwarte czy zamknięte.
Szybko moje przekonania i ćwiczenia zostały wyśmiane. Byłem świadom różnicy sił jednak wcześniej nie byłem w stanie ustać pod wpływem tej chakry już tam w Iglicy. To właśnie tedy Shikarui widząc co się ze mną dzieje odciągnął mnie od szczeliny. Wcześniej wykonanie kilku technik było wyczerpujące teraz jednak byłem w stanie utrzymywać nie tylko kontrolować znaczne jej ilości ale i utrzymywać dłużej w jednym skupisku. Nie zamierzałem jednak się sprzeciwiać jej słowom. Z całą pewnością miała rację. Nie była przy tym zadowolona o czym świadczyły kolejne słowa oraz wyszczerzone zęby.
Kokuou wypchnęła mnie z własnej świadomości czy może to sam wróciłem za sprawą powoli wydobywającej się z pieczęci chkary. Nie mogłem sobie pozwolić na błąd. Nie mogłem pozwolić poddać się buzującym wewnątrz siebie emocjom. Powoli okalająca mnie chakra była gorąca, nie ona wręcz parzyła. Czym był jednak ten ból w porównaniu do tamtej techniki iluzji, w której moje ciała spalało się w ogniu? Będę w stanie wytrzymać, nie wiem jak na długo lecz dam radę.
Jeśli nic nie zrobię stanie się tak samo jak ostatnim razem, wpadnę w szał. Nie po to stanąłem przed Kokuou prosząc ją o pomoc aby teraz wyjść ponownie na osobę, która nie jest godna zaufania. Nie wiedziałem jak kontrolować tę chakrę. Próbowałem się uspokoić jednak było to ciężkie zaś sam oddech zdawał się cięższy.
Usiadłem, musiałem znaleźć równowagę dla tych dwóch sił, własnej i demona. Próbowałem się skupić i zacząć kontrolować ten przyrost sił. Miałem w planach jeszcze inną rzecz. Jeśli nie uda się chakry kontrolować trzeba będzie ją zmieszać ze swoją i wyrzucić poza własne ciało w postaci techniki. Patrząc na siłę chakry Kokuou efekt będzie przerażający. Musiałem jednak w tym momencie skupić się nad okiełznaniem tej siły oraz okiełznaniem własnych emocji.

[Natsume Yuki]

~ W oparach ~
Wyprawa C 13/x
Yami Cóż, może pyskata i sarkastyczna, ale bestia wciąż miała rację - jej potęga była czymś, co ciężko było objąć rozumem zwykłemu człowiekowi, niezależnie od wyszkolenia, wieku czy doświadczenia. Samo natężenie nawet niewielkiej ilości chakry, którą z siebie wydobywała, sprawiało że skóra płonęła, ciało zdawało się napełniać gazem do granicy eksplozji, a wpływy Ogoniastego Demona całkowicie wykrzywiały zmysły i emocje, sprawiając że nawet ktoś na co dzień zupełnie spokojny potrafił się nagle przekształcić w żądną krwi maszynę. Dlatego też, takie nagłe napełnienie śnieżnobiałą energią wzięło Yamiego zupełnie z zaskoczenia, nawet jeśli sama Kokuo go przed tym ostrzegała. Wiedział, że to nadchodzi - nie wiedział jednak, w jakiej ilości.
A ta była zaskakująco spora.
Młodzieniec spróbował więc jednego ze swoich pierwszych podejść. Pomimo uczucia narastającego bólu, spróbował skupić sie na czymś innym, mając już niegdyś do czynienia z podobnym uczuciem; nawet jeśli tamto było iluzją, a to tutaj, choć nieprawdziwe, było wciąż znacząco bliżej rzeczywistości. Oddychając ciężko, skupił się w podobny sposób jak zazwyczaj podczas ćwiczeń kontroli chakry i spróbował w jakiś sposób zmieszać ze sobą nadchodzącą ze strony pieczęci białą powłokę ze swoją, standardową barwy błękitnej. I chociaż część z niej dawał radę łączyć, cała reszta okazywała się niechętna do mieszania się. Cóż, było jak z cukrem i wodą: jeżeli cukru było za dużo, to choćby woda bardzo próbowała, nie będzie w stanie połączyć się z resztą białej śmierci.
I w aktualnym przypadku, chakra Kokuo była cukrem.
Natłok potężnej energii okazał się zbyt duży, sprawiając że Yami odczuł coś co można było przyrównać do... metamorfozy. Odczuł potrzebę padnięcia na cztery kończyny, i... biegu. Daleko. Jak najdalej. W miejsce, gdzie nikt się nie napatoczy, a jeśli spróbuje - zginie. Uczucia Kokuo. Biała powłoka jarzyła się coraz mocniej, a z okolic miejsca gdzie plecy tracą swą szlachetną nazwę, zaczął się materializować podłużny ogon z chakry.
*... naprawdę? Tylko tyle? Wypuść więcej własnej chakry, albo moja cię pochłonie, na litość. Albo chociaż strzel czymś w okolicę. No, ewentualnie możesz też mnie wypuścić, ale wtedy to będzie nasza ostatnia interakcja.*

[Yami]

Rozpocząłem kontrolę chakry Kokuou, była paląca jednak nie jak ogień lecz jak para gorących źródeł, para, która byłaby w stanie rozpalić ognisko. Pamiętałem wydarzenia z lasu jednak nie przypominałem sobie aby chakra tak paliła moje własne ciało. Miałem również wrażenie, że będę w stanie ją lepiej kontrolować po odbytych treningach, nie sądziłem, że będę w takim błędzie.
Początkowo byłem w stanie utrzymać swoje zmysły w ryzach, narastająca siła i zwierzęce instynkty powoli jednak przejmowały nade mną kontrolę. Narastała we mnie złość na wszystkich oraz na samego siebie. Skąd do cholery brały się te emocje. Czy była to Kokuou a jeśli tak, kto doprowadził ją do takiego stanu? Chciałbym się nad tym zastanowić jednak własne myśli powoli zasnuwała biała mgła i para. Chciałem biec i niszczyć to co było przede mną, zniszczyć to wszystko co powodowało u mnie boleści żołądka. Najlepiej wszystko byłoby obrócić w perzynę. Tak byłoby najlepiej i najłatwiej...
Z zamyślenia wyrwały mnie słowa Piątki. Jej głos pozwolił mi odzyskać część świadomości i zrozumień w jakim jestem położeniu. Zwiększyłem przepływ chakry choć w tym momencie najpewniej nie będę w stanie dostatecznie szybko dojść do stanu równowagi, musiałem możliwie szybko wyzbyć się tej energii, która uniemożliwiała mi racjonalne podejmowanie decyzji, później, kiedy odzyskam większą kontrolę będę mógł ponownie spróbować kontrolować chakrę.
Cofnąłem prawą rękę a następnie wypchnąłem przed siebie posyłając w kierunku drzew wietrzną łapę, jedną z technik, które niedawno poznałem. Próbowałem przelać w nią możliwie jak najwięcej białej chakry. Kiedy tylko pocisk opuścił me ciało zwiększyłem przepływ własnej chakry, którą zacząłem mieszać z chakrą Kokuou.

  Ukryty tekst

[Natsume Yuki]

~ W oparach ~
Wyprawa C 15/x
Yami Natłok chakry, który Kokuo przedstawiła Yamiemu, ostatecznie okazał się zbyt wielki żeby młodzieniec był w stanie nad nim zapanować. Pomimo prób medytacji i przekierowywania własnej energii w celu skontrowania potężnej powłoki bieli, zalewającej całe ciało Yumichiki, i tak emocje zaczęły się przekształcać i wykrzywiać, coraz bardziej przypominając cały ten natłok negatywnych emocji, który nagromadził się w duszy, energii i sumieniu wielkiej, dumnej bestii. Delfinokoń musiał rzeczywiście dużo przeżyć, żeby jego chakra była aż tak przesiąknięta negatywnymi odczuciami i nienawiścią. A może była to tylko fasada, a prawda była zupełnie inna? Póki co ciężko było to stwierdzić jednoznacznie, ale jedno było pewne: cała ta moc to było coś, czego Yami na ten moment nie był w stanie odpowiednio zbalansować.
Słysząc głos Kokuo, syn kupca nieco się otrząsnął, przywracając się ponownie do chociaż częściowej samoświadomości i trzeźwego myślenia. Wiedząc że to wszystko jest dla niego nieco zbyt dużym wyzwaniem, z trudnością i odczuwalnym wysiłkiem Yumichika zdołał spleść własną chakrę ze strzępkami białej energii, i wystawił własną dłoń przed siebie, aby posłać jedną ze znanych mu technik Uwolnienia Wiatru.
Efekt?
Piorunujący.
Łapa, którą wystrzelił Yami, była złożona nie tylko ze standardowej energii wiatru: przypominała ona wręcz fizyczny wytwór, mogący się kojarzyć z demonicznymi łapami które byłyby w stanie podnieść nawet olbrzymie bloki. Ręka uderzyła z potwornym impetem pośród drzewa, wywołując lekki wstrząs ziemi, zaś fragmenty gleby zaczęły latać na wszystkie strony, wraz z elementami połamanych gałęzi, listowia, a czasem nawet i całych elementów bogu ducha winnych drzew. Chakra demona dodatkowo sprawiła, że punkty w które łapa uderzyła bezpośrednio, zaczęły lekko parować, w podobny sposób jak gleba znana Yamiemu spod Iglicy. Może nie na tak wielką skalę, ale efekt i tak był piorunujący.
Chakra demonicy umknęła z ciała Yamiego, a on sam poczuł się tak jakby ważył co najmniej dwa razy tyle co zawsze. Zmęczenie wywołane próbą kontrolowania chakry natury dało mu się we znaki, a on sam powoli osunął się na kolana, dysząc. Kokuo nie żartowała, że ten proces będzie zaskakująco męczący.
*Wciąż mam tego więcej! To co, powtórka?*
W głębi duszy usłyszał sarknięcie demona.
*Mieszanie mieszaniem, ale pozwalasz mojej chakrze się zdominować. Prosisz o jej moc, ale jednocześnie się jej boisz, tak jakbyś nie był pewien czy chcesz jej używać czy nie - a ona używa tego przeciwko Tobie. Więc jak to jest? Chcesz tej chakry bo rzeczywiście chcesz jej używać, czy dlatego że tak wypada?*
W tym ostatnim zdaniu dało się wyczuć lekką irytację ze strony demona. Czyżby możliwość że Yami próbuje to opanować "dla formalności, a nie dla mocy" była w jej oczach patrzeniem na nią z góry?

[Yami]

Chakra opuściła me ciało w postaci pocisku, łapy. Kształt, który poznałem za sprawą nauk starego pierdziela zaś siła która potrafiła łamać drzewa niczym zapałki. Teraz jednak było inaczej. Zmieszana cząstka chakry demona nadała jednak technice niespotykanej dotąd siły, żaru, i emocji. Nigdy nie sądziłem, że taki będzie efekt korzystania z chakry natury, jak to wyraziła się Kokuou.
W momencie kiedy biała energia opuściła me ciało zmęczenie dało się we znaki. Czułem wewnętrzny żar, który utrudniał mi oddech zaś same mięśnie były obolałe jak po wyczerpującym treningu, ten jednak trwał tylko krótką chwilę. Upadłem na ziemię. Kolana dotknęły ugotowanej trawy, podobnie jak dłonie, którymi podtrzymywałem ciężar swego ciała, niemal na czworakach. Próbowałem wziąć głębszy oddech jednak było to dość problematyczne, dopiero po chwili udało mi się dojść do stanu funkcjonalności, choć ten wciąż był daleki od normy.
Miała jej więcej. Takie były jej słowa. Z całą pewnością prawdziwe, przecież doskonale pamiętam kiedy jednego z najemników zdmuchnęła zostawiając wielki krater w ziemi. Czegoś takiego nie mogły zrobić te drobinki, którymi teraz mnie uraczyła.
- Chwila... - odpowiedziałem na pierwsze z pytań chcąc dojść do siebie.
Żar otoczenia był nieznośny i nie pomagał w podejmowaniu decyzji czy prowadzeniu żywej rozmowy nawet jeśli ta działa się tylko w mej głowie. Musiałem pozwolić ustabilizować się jeszcze bardziej oddechowi wsłuchując się w kolejne słowa Kokuou. Problemem była więc wydzielana przeze mnie ilość. Proszę o moc i jednocześnie się boję? Była to siła, którą obawiałby się każdy. Przecież nawet tam w dole takie osoby jak Asaka czy Ichirou musiały czuć lęk, to naturalny odruch obawiać się czegoś czego się nie zna, co może zaważyć o życiu lub śmierci. Westchnąłem.
Dlaczego poprosiłem Kokuou o to aby mi pomogła. Czy powodem był Kyoushi i jego chęć abym opanował tę chakrę? Może powodem była chęć zyskania siły aby móc zdominować innych, bądź może przeciwnie bronić tych, którzy sami nie potrafią. Może była to zwyczajnie obawa przed swoim życiem aby pewnego dnia Piątka nie zaatakowała w najgorszym możliwym momencie uwalniając się na zewnątrz najprawdopodobniej kończąc mój żywot. Zerknął wgłębi samego siebie aby dostrzec błękitne oko, oko wyrażające tyle różnych emocji.
- Czy chcę jej używać? - zatrzymałem się na chwilę - Nie... Czym różniłbym się wówczas od tych, którzy widzą w Tobie tylko narzędzie? Niczym... Pamiętam to spojrzenie kiedy odbierano Tobie wolność, spojrzenie, w którym zgasła nadzieja, jakbyś uważała, że nic nigdy się nie zmieni i że zawsze będziesz wykorzystywana.
Do czego tak właściwie chciałem dążyć z tym wywodem. Słowa mimowolnie same wydobywały się z mych ust zaś każde słowo coraz bardziej ściskało mi pierś. Czy to był strach przed jej złością? Być może. Równie dobrze mogła być to samorefleksja. Wrodziłem się w takiej a nie innej rodzinie. Od młodu miałem narzucony tryb nauki i nie miałem nawet możliwości zastanowić się czego pragnę. Gdy trzeba coś załatwić niewygodnego wysyłano mnie do rozwiązania sprawy, niczym... narzędzie, którego losu nic nie zmieni...
Westchnąłem.
- W końcu po nas przyjdą, po mnie i po Ciebie. Nie zdziwiłbym się gdyby już ktoś rozpowiedział o tym co działo się pod Iglicą. Powoli każdy będzie zastanawiał się jak zyskać Twoją siłę dla własnych potrzeb. Będą próbować najpierw przekabacić mnie a kiedy odmówię przymusem zmuszą do współpracy. Nie chcę aby nas to spotkało.
Ponownie westchnąłem. Powoli czułem, że pewien ciężar powoli upuszczał klatkę piersiową.
- Poza tym... mam wrażenie, że dzięki temu będę mógł lepiej Ciebie poznać. To już drugi raz kiedy po przekazaniu chakry czułem nieokiełznaną wściekłość oraz rozgoryczenie. W podaniach właśnie tym jesteście, zgubą ludzkości, wściekłością natury istotą, która poza zniszczeniem nie zna nic innego. Każda interakcja z Tobą sprawia jednak, że zaczynam się zastanawiać jaka jest prawda.
Podniosłem się z ziemi. Za dużo tego gadania.
- Wybacz, rozgadałem się... możemy kontynuować?

[Natsume Yuki]

~ W oparach ~
Wyprawa C 17/x
Yami Potężny atak, który przed chwilą przy współpracy z demonicą stworzył Yami, zdecydowanie zostawił swój znak na okolicy: ślady połamanych drzew, unosząca się wszędzie wokół para, widoczny ślad w ziemi po którym wcześniej wędrowała wystrzelona przez młodzieńca łapa. Nie mówiąc już o tym, że pomimo tego że ledwie panowała wiosna, na polanie temperatura pewnie przez chwilę bardziej przypominała to co można spotkać na pustyni w środku lata. Teraz temperatura zaczęła powoli zanikać, wracając do normalnej atmosferycznej - no ale co się odczuło, to się odczuło. Trzeba było przyznać, impet tego uderzenia był doprawdy zastraszający, a przecież Yami widział co tak naprawdę potrafiłaby zrobić Kokuo, gdyby tylko zechciała rzeczywiście kogoś zabić...
Kiedy Yami poprosił o krótką przerwę, usłyszał tylko prześmiewcze parsknięcie śmiechem, jak gdyby podkreślając rozbawienie faktem że natłok białej energii tak szybko wyssał jakiekolwiek siły z ciała dwudziestolatka. Jednak rzeczywiście, zamiast niepotrzebnie drążyć, demonica po prostu zaprzestała "pożyczania" chakry Yamiemu, i pozwoliła mu na chwilowe odetchnięcie. Co wymagało zresztą trochę czasu, jako że Yumichika był zupełnie wypompowany.
Kiedy jednak Yami zaczął argumentować swoją postawę, i fakt że wcale jako tako nie odczuwa potrzeby używania chakry demonicy, Kokuo widocznie się zdziwiła - co zresztą Yami też mógł zauważyć przez to, że wszedł do wnętrza swojego umysłu i spojrzał na błękitne oczy demonicy. Nietrudno było zauważyć, że wiadomość że Yami nie chce nadużywać jej pomocy zupełnie wybiła ją z rytmu, co dało się wywnioskować po kształcie przypominającym zmarszczenie brwi, i ogólną ciszę. Nie komentowała, tylko słuchała, zastanawiając się co tak naprawdę miał na myśli młodzieniec. Przez chwilę wydawało się, że Kokuo ponownie wybuchnie irytacją.
To się jednak nie wydarzyło. Co więcej, demonica opuściła wzrok.
-... wiesz, że ciężko mi w to uwierzyć, nie?
Nie był to jednak dotychczasowy, natarczywy i pełen zarzutów ton. Był bardziej... stonowany. I na swój sposób może nawet smutny.
Na ostatnie zdania Yamiego w końcu parsknęła śmiechem.
-Mówił ci już ktoś, że jesteś cholernie dziwny?
Chwilę później Yami ponownie poczuł potężne napieranie białej energii. Tym razem jednak dało się odczuć pewną różnicę od tego, co było wcześniej: tym razem nie uderzyła ona jak ściana, a bardziej stopniowo wpływała do organizmu Yumichiki, przypominając nieco wyciek z tamy. W każdej chwili mogło rozwalić osłonę i wylać całą energię prosto na syna kupca, ale póki co nie było to nic czego nie dało się wytrzymać. Oczywiście, wciąż czuł wysoką temperaturę i napieranie chakry na każdą komórkę swojego ciała, lecz przynajmniej nie było tego dziwacznego bólu. I emocje, choć znów negatywna podświadomość Kokuo zaczęła wpływać na umysł Yamiego, nadal były względnie stabilne.
Ale na jak długo?

[Yami]

Powiedziałem co uznałem za słuszne choć trochę sprzeczało się to z moją ideologią dotyczącą minimum koniecznego oraz piętnowania... naprostowywania przemyśleń innych ludzi, którzy jedyne co uznawali to rozwój siły. Widok z poziomu osoby, która nie jest bezpośrednio związana z walką pozwalał mi na to. Sytuacja jednak powoli zaczynała się zacierać, tak jak wcześniej kwestie dotyczące treningu dla obrony siebie i innych uznawałem za nijakie tak aktualnie sam znalazłem się w położeniu, gdzie musiałem doprowadzać do nieustannego wzrostu, w końcu teraz nie byłem sam... co bardzo źle brzmi biorąc pod uwagę, że mówię o zamkniętej wewnątrz bestii, która mogłaby zdmuchnąć Shigashi gdyby chciała a nie o pięknej... nawet nie musi być piękna, wystarczy aby była lubiła dłuższe drzemki i potrafiła myśleć swoim rozumem. Głęboko westchnąłem.
Kokuou zdawała się być zaskoczona moją odpowiedzią. Przez dłuższy czas milczała zaś jej błękitne oko wyraźnie wskazywało mieszankę emocji, które teraz kłębiły się wewnątrz niej tak jakby nie mogły ustalić, które są tymi prawdziwymi. Ostatecznie przekazała mi swą odpowiedź. Jestem dziwny i ciężko mi uwierzyć? Westchnąłem. Czy to rzeczywiście takie dziwne, że ktoś nie chce bawić się inną osobą. Nie mogłem też jej nazwać zwierzęciem, które zaprzęga się do pracy w polu, gdyż zwyczajnie jest za to zbyt rozumna. Pomijając wszystko chce tak naprawdę spokoju więc zmuszanie kogoś do czegokolwiek nie leży za bardzo w moim wewnętrznym interesie. Skoro sam tego nie lubię czemu musiałbym dusić kogoś w tej sprawie? Co prawda mogę nakłaniać ale nic więcej.
Jaka była więc moja odpowiedź?
- Zważywszy, że zamiast pracy wolę leżeć i drzemać tak pewnie kilka razy padły te słowa - odparłem.
Chwilę później biała chakra zaczęła ponownie napływać jednak tym razem w inny sposób. Powoli tak aby chciała bym łączył ją z własną energią w sposób ciągły i nie dał się tak szybko ponieść negatywnym emocjom. Spojrzałem w kierunku błękitnego oka i lekko się uśmiechnąłem i skinąłem głową w podziękowaniu za wsparcie. Musiałem teraz to wsparcie odpowiednio wykorzystać. Złączyłem dłonie i skupiłem się aby wydzielać jak największe ilości własnej energii tak aby częściowo przytłumić tę, która napływała a następnie łączyć obie te chakry w jedną postać. Czułem rosnącą temperaturę, tę którą lubiła Kokuou, oraz powoli narastające emocje jednak za sprawą zwiększenia przepływu własnej chakry miałem nadzieję, że uda się za sprawą porad Kokuou oraz swoich starań przezwyciężyć narastające trudności.

[Natsume Yuki]

~ W oparach ~
Wyprawa C 19/x
Yami Cóż, co tu dużo mówić - sytuacja, chociaż nadal wydawała się... napięta, nieznacznie się zmieniła. Tym razem, dzięki krótkiej wymianie zdań pomiędzy Yamim i Kokuo, nawiązała się pomiędzy nimi swego rodzaju nić porozumienia: demonicy ciężko było zaakceptować fakt swojego kolejnego uwięzienia, ale już teraz chyba zaczęła zauważać pewną różnicę między tym co było, a tym co jest teraz - i co mogło nadejść. Dlatego, że jak na razie Yami nie pokazywał żadnych cech które mogłaby odebrać negatywnie - nie wyczuwała z niego nienawiści do niej samej, albo żądzy tej siły którą mogłaby mu przydzielić. Tutaj było wręcz odwrotnie; od Yumichiki czuła bardziej mieszankę respektu i strachu, ale też - co zaskakiwało ją najbardziej - współczucia. Ta emocja była jej jak do tej pory nieznana, i nie była do końca pewna jak miała na to zareagować.
Ale wyglądało na to, że dało to odpowiedni efekt.
Fala chakry, która przedostawała się z pieczęci na ciele młodzieńca do jego ciała, była zdecydowanie bardziej skoncentrowana, ale zarazem też przybywała w mniejszych, łatwiejszych do ogarnięcia dla początkującego porcjach. Poprzez kontrolowanie i zwiększanie własnej energii, która mieszała się ze śnieżnobiałą powłoką mocy Bijuu, Yami mógł odczuć że nawet mimo tego że temperatura rosła, a negatywne odczucia demonicy zaczęły wpływać na niego samego - był w stanie utrzymać odpowiednie tempo dodawania własnej mocy.
Efekt? Wokół ciała dwudziestolatka zaczęła się powoli unosić biała para, podobna do tej którą wydzielała z siebie Kokuo pod Iglicą. Obłoki te jednak, zamiast unosić się po prostu w górę i odlecieć, zaczęły nagromadzać się wokół ciała Yamiego, tworząc swoistą powłokę - podobną do tej, którą każdy shinobi mógł wytworzyć z własnej chakry, lecz zamiast barwy błękitnej, zachowując formę śnieżnobiałą. Dodatkowo, przez moment Yami mógł zauważyć, że powłoka zaczynała coś wytwarzać mniej więcej na wysokości lędźwi młodzieńca.
Ogon.
Kiedy ten zaczął przyjmować formę, Kokuo nagle wypuściła znacząco większą ilość chakry, co sprawiło że Yumichika poczuł kolejne szarpnięcie bólu i zmęczenia, a jego emocje zaczęły powoli wymykać się spod kontroli. Jak spróbuje to skontrować? Regulacja technikami, a może próba medytacji i kontroli?

[Yami]

Trening wymagał podejmowania wielokrotnych prób wykonywania poszczególnej czynności aby wraz z poprawianymi w każdym kroki błędami zyskać odpowiednią umiejętność. W przypadku dzisiejszego treningu była to kontrola chakry Kokuou, która wciąż nieufała mojej osobie, bądź zwyczajnie testowała mnie na każdym kroku. Widać było jej niechęć jednak nie mogłem w tej sprawie zrobić nic więcej jak zapewnić jej dostateczną ilość czasy aby mogła przekonać się, że jestem zbyt leniwy na to aby próbować ją oszukać.
Przejdźmy jednak do samej nauki. Powolny przepływ chakry pozwolił mi lepiej zaznajomić się z energią, która była mi dostarczana. Powolne mieszanie z własną zaowocowało utrzymaniem się w ryzach pomimo, że jej ilość mogła być porównywalna z tą z poprzedniej próby. Większą zasługą tutaj były jednak słowne uwagi oraz czynny udzial Piątki w tym treningu. Mogłem jej tylko za to podziękować. Efekt wpływu energii był namacalny gołym okiem. Ponowne uderzenia gorącej pary, które gotowały najbliższą roślinność zaś ja... zasmiast się przeciwstawiać próbowałem nadać jej nowego toru.
W tym momencie przypomniała mi się jedna z najprostszych technik kontroli pozwalająca na chodzenie po wodzie. Przez nieustanne wypuszczanie chakry możemy unosić się na wodzie. Być może to jest klucz do nauki. Kontrola i nieustanne nakierowywanie tej chakry. Zwykłe jej wypuszczanie jak ma się to miejsce w technice chodzenia po wodzie nie wystarczy, znałem jednak technikę, która jest będzie idealnie spełni to zadanie.
Kiedy zastanawiałem się nad tym jak prowadzić dalszą kontrolę chakra utworzyła coś na wzór ogona zaś chwilę później poczułem niesamowity przypływ chakry oraz emocji tych najbardziej negatywnych. Musiałem działać szybko i wdrążyć plan w życie. Póki byłem jeszcze świadomy złożyłem cztery pieczęci i rozłożyłem ramiona. Te spowiła błękitna chakra szybko przybierając kształt szponiastych dłoni. Musiałem utrzymywać je pozwalając chakrze mojej oraz chakrze Kokuou mieć ujście, a tym sposobem zyskać nad nią część kontroli.

  Ukryty tekst

[Natsume Yuki]

~ W oparach ~
Wyprawa C 21/x
Yami W rzeczy samej, same początki treningu wyglądały zupełnie inaczej niż to, co miało miejsce teraz - i to nie tylko przez to, że Yami zaczynał rozumieć jak odpowiednio kontrolować swoją chakrę i łączyć ją z chakrą demona, ale też sama Kokuo zdawała się znacznie chętniejsza do współpracy niż wcześniej. Pomimo jej częstokroć brutalnych i niechętnych słów, jak również kipiących od niej emocji, widać było że starała się chociaż częściowo zrozumieć Yamiego - i pomóc mu w opanowaniu jej własnej energii. Być może dlatego, że w sumie Yumichika podał bardzo dobry argument - tak długo jak Kokuo była zamknięa w jego ciele, tylko kilka osób wiedziało o tym że ona faktycznie tam jest. A jeśli ktoś się później dowie, to będą musieli mieć sposób na obronę i ponowne wycofanie się do bezpieczeństwa - a w takich warunkach pomoc demona byłaby nieoceniona.
I to zapewne Kokuo rozumiała doskonale.
Poza tym, istniała jeszcze jedna rzecz która mogła wpłynąć na jej decyzję. Nawet jeśli ponownie była uwięziona w pieczęci wewnątrz Jinchuurikiego, po raz pierwszy tenże posiadacz pieczęci sam nie był więźniem lub narzędziem w dłoniach innych klanów. Mógł względnie swobodnie podróżować po świecie, funkcjonować jak chce. Taka perspektywa była dla niej czymś zupełnie nowym... i być może dlatego też chciała spróbować pomóc Yumichice? Żeby móc lepiej przyjrzeć się światu jego oczami, i zrozumieć więcej na temat ludzi?
Czując, że chakra demonicy zaczyna się natężać ponad poziom możliwy do kontrolowania, Yami aktywował jedno ze swoich jutsu, pokrywając swoje dłonie silnymi wietrznymi pazurami, przypominając technikę Jūha Reppū Shō. Pomimo tego, że wcześniej już zdarzało mu się widzieć tą technikę, widział zauważalną różnicę: wiatr był zdecydowanie mocniej skondensowany, praktycznie sprawiając że wietrzne kończyny wyglądały jak jego własne, a nie tylko "utworzone tymczasowo". W tym momencie Yami też usłyszał ciche gwizdnięcie w swojej głowie.
*No ładne cacko. Matatabi na pewno by się zaciekawiła czymś takim!*
Następnie też mógł na moment przenieść się do swojego wnętrza, gdzie zobaczył że demonica lekko wyszczerzyła zęby w jego kierunku.
-Technika podtrzymywana, co? Niezły pomysł.
Biała aura z ogonem nadal unosiła się wokół Yamiego. Podtrzymywanie połączenia z chakrą za pomocą wymagającej techniki rzeczywiście okazała się dobrym rozwiązaniem: cała para (pun niezamierzony) szła w utrzymywanie jutsu, zamiast rozrywać Yumichikę od środka. Dlatego też, pomimo tego że oddech młodzieńca robił się dosyć ciężki, a powieki stopniowo chciały się zamykać, utrzymanie techniki troszeczkę ułatwiło funkcjonowanie. Tym razem ból i temperatura nie były dla niego aż takim problemem jak poprzednio.
Problem mógł być innej natury.
Eksplozja wywołana poprzednią techniką musiała dość mocno wstrząsnąć okolicą. I nawet z takiej odległości, Yumichika mógł usłyszeć ludzkie głosy, zbliżające się do polany...

[Yami]

Wykorzystanie techniki podtrzymującej okazało się być strzałem w sam środek tarczy. Nieustanne wypuszczanie chakry pozwoliło mi osiągnąć zamierzony cel w postaci nakierowania chakry Kokuou, przeciwstawianie się jej byłoby zwyczajnie głupie a to robiłem z samego początku. Okazuje się, że prosta technika, którą poznałem wiele lat temu tak bardzo przysłuży mi się dzisiejszego dnia. Mówi się wszak, że czasem trzeba zacząć od podstaw.
Chwilę później usłyszałem gwizdnięcie a wraz z nimi kolejne słowa Kokuou. Matabi... Mata czy nie tak brzmiało imię drugiej z dzieci kogoś tam o którym wspominała dziewczyna z Tajemniczego lasu? Drugiej... Kyoushi również wspominał o tym, że w jego wnętrzu siedzi Dwójka. Czy więc Matabi nawiązywała do Demonie, znajdującym się wewnątrz nim? Bardzo możliwe jedna bardziej zastanawiała mnie kwestia dlaczego to właśnie jej by się to spodobało. Nie miałem jednak zamiaru drążyć tematu zwłaszcza, że nie byłoby to w porządku w stosunku do niej. Dlatego nie powiedziałem nic więcej.
Mogłem jednak odnieść się do jej wypowiedzi dotyczącej techniki podtrzymywanej.
- Coś jednak między uszami mam.
Wciąż przelewałem chakrę do swoich ramion lecz w tym momencie usłyszałem rumor. Głosy wielu osób. Niedobrze nawet jeśli bym powiedział, że to tylko nauka techniki tak powłoka z chakry z całą pewnością będzie działać na mą niekorzyść. Z całą ludność będzie rozmawiać między sobą a taki rozgłos nie będzie mi na rękę.
- Kokuou... możemy przerwać?
Powiedziałem z lekką dozą niepewności wciąż utrzymując technikę. To była jawna prośba o odcięcie dopływów chakry. W aktualnym stanie nic nie będę w stanie osiągnąć. Niezależnie od jej słów wiedziałem, że najlepiej będzie i tak opuścić tutejszą polanę. Gdybym został tak byłbym w centrum zainteresowania nadchodzących ludzi. Najbardziej rozsądną opcją będzie opuszczenie polany. Tym jednak sposobem jeśli ktoś widział jak wchodzę do lasu tak moja nieobecność może wzbudzić czyjeś zainteresowanie. Jaki więc był plan działania? Wybiegnięcie z polany w przeciwnym kierunku co do nadchodzących ludzi a następnie obejście i wyjście z jednej ze stron pod kątem 90 stopni względem nich, czyli w skrócie z boku. Wtedy wyjdzie na to, że przyszedłem dopiero na miejsce a tym samym nie powinno być wątpliwości względem tego, że rzeczywiście tu byłem.
Jak pomyślałem tak zrobiłem dezaktywując technikę.

  Ukryty tekst

[Natsume Yuki]

~ W oparach ~
Wyprawa C 23/x
Yami Na komentarz o tym, jak to jednak coś mu tam się w czerepie kolebie, Yami mógł usłyszeć wewnątrz swojej glowy ciche parsknięcie śmiechem. Najwidoczniej Kokuo doceniła drobny żarcik na który pozwolił sobie syn kupca. I w sumie miał do tego typu docinków pełne prawo - rzeczywiście, poprzez wykorzystanie wysokopoziomowego jutsu podtrzymywanego, młodzieniec mógł zdecydowanie łatwiej kontrolować przepływ chakry natury przez jego ciało: cała nadprogramowa chakra wytwarzana przez demonicę była przekierowywana na podtrzymywanie techniki, a to co pozostało, Yumichika mógł w miarę spokojnie mieszać z własną energią duchową i przemieniać ją w swoją siłę. Biała aura wokół dwudziestolatka utrzymywała się we względnie stałej formie, nawet mimo tego że składała się w większości z gorącej pary - miło że przynajmniej to gorąco już nie parzyło skóry, a dzięki kontroli chakry, po prostu powodowało lekkie mrowienie.
Wtedy jednak wydarzyło się coś, czego się nie spodziewał. Głosy. Ktoś się zbliżał, gdzie "ktoś" było zdecydowanie liczbą mnogą. Najwidoczniej pierwszy atak, który Yami posłał w las w celu rozładowania aury przy poprzedniej próbie, zwrócił uwagę jakiejś grupy która teraz zamierzała znaleźć przyczynę tego procedensu. Sądząc ze sposobu wykrzykiwania poleceń, byli to albo strażnicy, albo silnoręcy jednej z mafii, mający zamiar znaleźć przyczynę chaosu na ich terenie... lub przynajmniej na jego granicach, zważając na to że o tej polanie mało kto w ogóle pamiętał.
Na pytanie o możliwości przerwania, demonica prychnęła.
*Patrząc na to, że po poprzednim byłeś kompletnie wypompowany, to po tym wysiłku teraz nie wiem czy uda ci się aktywować ten tryb ponownie przeciągu... dłuższego czasu. Zwłaszcza że zacząłeś już łapać co i jak.*
Przez chwilę jeszcze panowała cisza. Najwidoczniej Kokuo dała Yamiemu kilka sekund, żeby przywrócił kontrolę obu chakr, bo skupienie na nadchodzących głosach trochę go wytrąciło, i znowu zaczął odczuwać skutki uboczne.
*No dobra, dobra, wiem co masz na myśli. Niech Ci będzie. Ale jak Cię znajdą, to wina nie moja.*
Aura powoli zniknęła, pozostawiając Yamiego przez chwilę z odczuciem zmęczenia, ciężkim oddechem, i... chłodem. Brak ciepłej aury Kokuo sprawił, że podmuchy wiosennego powietrza były zimniejsze niż ustawa przewidywała. Ostatecznie jednak Yumichika znalazł w sobie na tyle siły, żeby dokonać modnego odwrotu z polany tak, jak zamierzał. Mógł teraz też usłyszeć dokładniej nadchodzące głosy. Cztery. Sami mężczyźni.

[Yami]

Kiedy Kokuou chciała kontynuować moja twarz wykrzywiła się w coś co wyrażało krótkie "Naprawdę?", widocznie ten widok sprawił, że jednak uznała pewność moich wypowiedzi. Chakra natury przestała napływać a wraz z nią mogłem przerwać również utrzymanie techniki. Przerwanie napływu chakry doprowadziło również do gwałtownej utraty własnych sił witalnych. Zacząłem gwałtownie oddychać jednak nie miałem tyle luksusów aby odpocząć.
Nim podjąłem jakąkolwiek czynność zwróciłem się myślą w kierunku Kokuou.
*Dziękuję*
Ruszyłem w kierunku gdzie wypuściłem wietrzną łapę. Jaki był tego cel? Bardzo prosty, ukrycie śladów, jeśli jakimś cudem ktoś z czwórki, która przybyła na polanę potrafiła czytać ze śladów. Wtedy ukrycie się bezpośrednio w najbliższych krzakach groziło bardzo szybkim wykryciem. Minąłem więc kilka zwalonych drzew, a następnie zakręciłem w prawo aby zacząć otaczać polanę w leśnej gęstwinie aby nie zostać zauważonym. Z tego powodu kroczyłem wolno i na kucaku, czy jak to tam nazwać. Dzięki temu nie powinienem wytwarzać niepotrzebnego hałasu co z kolei przekładało się na dwa czynniki po pierwsze mniejsza wykrywalność a po drugie mogłem wysłuchiwać toczących się rozmów miedzy tymi, którzy mieli dopiero co przybyć.
Otoczyłem polanę mniej więcej do połowy. Nie byłem na tyle głupi aby schować się w najbliższych krzakach, wówczas gdybym miał wyjść celem pokazania swojej osoby byłby na tyle niespodziewany, że mógłby doprowadzić do uznania, że zwyczajnie ukryłem się przez nich a nie realnie przyszedłem zaciekawiony tym co mogło doprowadzić do takiego wybuchu.
Kokuou mówiła, że będzie to moją winą jeśli dam się znaleźć jednak w rzeczywistości tego właśnie chciałem.
*Jeśli ktoś widział jak wchodziłem do lasu tak krążące plotki mogą rzucić na mnie cień podejrzeń. Jeśli jednak zostanę uznany jako osoba, która przybyła na miejsce zdarzenia niczym nie będę się różnić od tych co sami tutaj się stawili. Kwestia czy to się powiedzie zależy jednak od tych mężczyzn.*
W tym momencie jedyne co mogłem zrobić to chwilę odczekać próbując określić typ ludzi z jakimi miałem styczność. Od ich słów i poczynań będę mógł określić czy cały "teatr" będzie miał rację bytu.

  Ukryty tekst

[Natsume Yuki]

~ W oparach ~
Wyprawa C 25/x
Yami Dezaktywacja chakry Kokuo rzeczywiście okazała się dość męcząca dla młodego Yumichiki: utrzymywanie białej energii w ryzach wymagała ciągłego mieszania własnej energii duchowej, a każdy shinobi wiedział że długotrwałe jej używanie w tak dużym stopniu może być nieludzko wyczerpujące, a w przypadku nieostrożnego korzystania - nawet śmiertelne. Efektem dezaktywacji wspomagania ze strony zapieczętowanego demona stało się więc przyspieszenie oddechu i wrażenie przyciągania wszystkich mięśni do ziemi. Prawdopodobnie gdyby teraz się położył, to zasnąłby jak dziecko - ale to był luksus na który Yami nie mógł sobie pozwolić.
Na pewno nie w tym momencie, kiedy miał na głowie nadchodzące jednostki niewiadomego pochodzenia i zamiarów.
Nie mając zbytnio czasu na obmyślanie poważniejszych planów, młodzieniec ruszył w stronę porastających okolicę drzew i krzewów, chcąc tym samym uniknąć wzroku zbliżających się oponentów i w jakiś sposób podrobić swoje "przybycie na miejsce zdarzenia". Przez uczucie zmęczenia jego zmysły stały się nieco przytępione, ale i tak zdołał dostać się pośród listowie zanim na polanę wkroczyło możliwe zagrożenie dla spokoju jego i Kokuo. Bo to, że to mogło być zagrożenie, dało się zauważyć po strojach, uzbrojeniu i wystających spod ubrań fragmentów tatuaży irezumi.
Yakuza.
Trzech mężczyzn wkroczyło na polanę, trzymając bronie w pogotowiu; jeden z nich, o gęstej i niechlujnej czuprynie, dzierżył przy pasku sasumatę. Następny, z lekkim brzuchem i zaczesanymi do tyłu czarnymi włosami, niósł przy sobie typowy miecz katana, zaś ostatni, wysoki, chudy i najgroźniejszy z twarzy, niósł w dłoniach coś co przypominało kuszę.
-Wygląda na to że dupnęło właśnie tutaj - stwierdził kusznik, przyglądając się placowi i fragmentami zniszczeń w formie generalnego rozgardiaszu i połamanych drzew. - I to walnęło dość mocno. Nie ma szans żeby coś takiego zrobiło się przez przypadek.
-W takim razie trzeba przeszukać plac i okolice, może czegoś się dowiemy - mruknął tęgi szermierz. - Masa, kopsnij się i sprawdź czy w pobliżu nie ma kogoś jeszcze, i zawróć przechodniów. Mune, my idziemy zobaczyć za śladami.
-Jasne, aniki - odparł nazwany Masą gangster z sasumatą, ruszając w kierunku gałęzi po drugiej stronie placu niż był Yami. W tym samym czasie pozostała dwójka ruszyła w stronę wyrwy w ziemi, którą wytworzył podmuch stworzony ręką Yumichiki...