[Event] Oniniwa: Grupa broniąca

[Takashi]

♫ Sound ♫

Tymi kilkoma wypowiedziami Hakusei zyskał sobie ogromną sympatię Nary, który do tej pory miał co do dowódcy mieszane uczucia. Początkowe spoglądanie na niego w sposób sceptyczny związane było zapewne z tym, że w ogóle go nie znał, mimo wszystko łeb miał na karku i tym zdobył zaufanie czarnowłosego. Zgodził się z nim, szanował jego punkt widzenia, różnił się od Takashi'ego tym, że spoglądał na potrzeby pozostałych i ponad to przekładał plany oraz poczynania, z kolei ten młodszy starał się wdrożyć taktykę wyłącznie na podstawie własnych przekonań, co mogło pogrążyć całą grupę. Mógł się od niego wiele nauczyć, robił to w sumie na bieżąco, zyskał naprawdę doskonałą okazję ku temu, by stać się lepszym, silniejszym. Wątpił w swoje możliwości tak bardzo, że chyba każdy z tu obecnych poddałby krytyce samą jego obecność w tym miejscu, ale jedna osoba wierzyła w niego od samego początku, a był nią właśnie dowodzący.
-Byłem głupi, chcąc w ogóle podważyć w jakimkolwiek stopniu jego autorytet, już nigdy nie zwątpię w jego słowa. Nie pozwolę również, by stała mu się jakakolwiek krzywda, będę bronić go ze wszystkich sił. - myślał, wpatrując się w niego, jak w obrazek.
Nara na pewnym etapie poczuł skrępowanie, zorientował się dopiero po kilku dobrych sekundach, że obserwuje swojego towarzysza na polu bitwy, dlatego musiał się prędko otrząsnąć. Bodźcem, który na pewno mu to umożliwił, był syk potwora, który pod presją ataku piaskowego staruszka zniknął gdzieś we mgle niemalże tak szybko, jak się z niej wcześniej wyłonił, to by było na tyle? Otóż nie, bo nagle jeden dźwięk wypełnił okolicę, skupiając na sobie całą uwagę, a był nim śmiech małej dziewczynki, do którego dołączyła zaraz krótka zwrotka i już po chwili ktoś biegł w stronę zgrupowania. To nie wszystko, z prawej strony coś warknęło głośno, a trzask świadczył o obecności prawdopodobnie kolejnej osoby.
Tym razem nie mógł stać bezczynnie, przeciwników mogło być znacznie więcej, o czym świadczyły ryki bestii, które wyły niedługo po śmiechu dziewczynki, teraz miało być znacznie ostrzej, niż poprzednio. Takashi od razu zrobił trzy kroki do przodu i stanął przed Hakusei'em, ale ciągle po jego prawej stronie. Wbił wyciągnięty wcześniej kunai w ziemię, zgarbił się nieco, rozszerzając ramiona, po czym złożył dłonie w pieczęć szczura, będąc w każdej chwili gotowym do aktywowania swojej głównej zdolności kontroli cienia. Tym razem zamierzał wspierać całą drużynę także w czynach, nie tylko w słowach, nie zaburzał przy tym także formacji, a więc nie działał niezgodnie z wytycznymi.

Streszczenie: Takashi podziwia Hakusei'a i jego postawę, zwraca uwagę na dźwięki z otoczenia, wychodzi troszkę przed dowódcę. Przyjmuję pozycję gotowości do walki i użycia zdolności klanowej.

  Ukryty tekst

---

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): Torba przy lewym pośladku, torba przy lewym pośladku, kabura na prawym udzie, kabura na lewym udzie, kamizelka shinobi.

  Ukryty tekst

[Toshiro]

Pozostawianie czegokolwiek za sobą? Toshiro zdecydowanie nie był zwolennikiem takiej polityki. Zignorowanie jego spostrzeżeń nie przypadło mu do gustu. Ściągnął jedynie lekko brwi zastanawiając się nad tym, czy ich celem rzeczywiście była ochrona broniących, czy tak na prawdę było to co innego. Na ten moment skłaniał się bardziej ku drugiej opcji, która dużo bardziej mu się nie podobała. Pozostawało dużo niewiadomych i nie wypowiedzianych słów. Mogli zostać najzwyczajniej w świecie okłamani. Choć z początku stawał po stronie Feniksów, tak teraz Hakusei mógłby chociaż zdradzić czym się kieruje. Tym bardziej, że pchali się coraz bardziej na przód, a jak sam stwierdził, wcześniejszy zwiad nie wykrył w ogóle tej bestii. Tym bardziej powinni się tym zająć od razu zanim to coś oflankuje ich z innymi. No, ale cóż. Nie był tutaj osobą decyzyjną. Sam nie wierzył w to co usłyszał. W takim momencie Gazo stwierdził sobie, że będzie im prawić mądrości? Chyba w tym momencie z nich zakpił. Są w samym środku terytorium wroga, a temu zebrało się nagle na mądrości. Toshiro spojrzał tylko w jego stronę z wyraźnym niezadowoleniem na twarzy. Nie zamierzał jednak komentować tego w taki sposób jaki chciał zrobić wcześniej.
-Nie każda bestia zbudowana jest jak ogoniasta bestia. Nie jest ona raczej zwyczajnym klonem, iluzją, czy też henge.- oznajmił chłodno w odpowiedzi dzieląc się przy okazji swoimi przemyśleniami na temat tego co wcześniej zobaczył. Chciał pozostawić jak najmniej wątpliwości co do tego, że nie jest to jakaś tania sztuczka, na którą się nabrał. Gdyby był to zaawansowany klon to po prostu nie mógłby go odróżnić od oryginału i wydawałoby mu się, że to zwykła osoba. Jeśli byłaby to iluzja, od razu by ją rozpoznał. Henge tak samo. Chciał wykluczyć jak najwięcej możliwości, choć powoli mu się kończył, a i tak pozostawali z niczym. Chociaż nie do końca, bo przecież musieli zdawać sobie sprawę z tego, że jest to coś czego po prostu nie znają.
W pewnym momencie z jakiegoś powodu się zatrzymali. Nishiyama miał nadzieję, że nie po to, aby wpaść na wspaniały pomysł rozdzielenia się na mniejsze drużyny, które będą szły w jakiejś tam odległości od siebie sprawiając, że tak na prawdę będą zdani na siebie i nie będą mogli sobie pomagać. W przypadku techniki obszarowej na pewno mieli w swoich szeregach shinobi, którzy byliby w stanie ją zatrzymać. Nie było więc sensu rozdrabniać się na mniejsze grupy tylko po to by zostać rozszarpanym na drobne kawałeczki przez głupotę ich dowództwa. Nie trzeba było długo czekać na pojawienie się pierwszego Jugo, poruszający się na czterech kończynach. Szybko jednak został spacyfikowany przez Ichirou, tutaj nie wiele trzeba było mówić. Nie to jednak przyciągnęło jego największą uwagę. Nagle rozległ się śmiech, kobiecy. Momentalnie skierował w tamtym kierunku swoje oczy wytężając wzrok i słuch jak tylko mógł. Nie brzmiało to dobrze. Oprócz niej dało się dosłyszeć wiele ryków kolejnych jugo, a przynajmniej tak zakładał.
-Kolejna jednostka zbudowana z samej chakry przed nami, biegnie w naszym kierunku. Identycznie zbudowana jak tamten duży. Nie pozwólmy jej się zbliżyć.- czy coś tak małego mogło być zbudowane z samej chakry? Być może tak malutki organizm nie będzie w stanie w końcu wytrzymać jej przebiegu i po prostu... wybuchnie? Czy byłoby to możliwe? Na ten moment był chyba w stanie uwierzyć we wszystko włącznie z tym, że zaraz, z którego z nich wyskoczy na nich rzeczywiście kolejna ogoniasta bestia. Nie miał za bardzo pojęcia co robić dlatego po prostu wyczekiwał na ruch reszty. Kogoś kto to pochwyci i będzie można wtedy zdecydować, oczywiście z bezpieczniej odległości co z tym zrobić. Cały czas pozostawał w gotowości, aby w razie czego ratować sytuację swoją obszarową techniką iluzji. Oczywiście to tylko i wyłącznie w sytuacji bez wyjścia, a jak się okazuje taka obszarówka może być przydatna dużo szybciej niż mogło mu się wydawać.

Chakra:

  Ukryty tekst

Techniki:

  Ukryty tekst

KP:

  Ukryty tekst

[Keira]

Szli dalej, a Hakusei dostał informacje od drugiej grupy. Keira zmarszczyła brwi, gdy ich dowodzący przekazał Ichirou dziwną ciekawostkę. Jak sensorzy nie widzieli olbrzyma, jak oni mieli go jak na dłoni? Coś tu było wyraźnie nie tak, tym bardziej, że Shikarui wydział na naprawdę sporą odległość, z tego co już na początku mogli się zorientować. Nie mogła zrozumieć, na jakiej zasadzie to działało. Skoro oni to widzieli, a tamci nie...może ich grupa była pod wpływem jakiejś iluzji? Już miała o to zapytać Toshiro, który szedł przed nią, wraz z Hakuseiem, gdy Czarnowłosy sam wyjaśnił, że nie jest to klon, iluzja, ani Henge. Więc co to było?
Nagle zaczęło się coś dziać. Trzask łamanego drewna po prawej zaalarmował wszystkich, zaś Keira zaczęła też przepatrywać wkoło okolicę, żeby nie dali się zaskoczyć. Ichirou zareagował od razu, rzucając śmiercionośnym shurikenem i sądząc z odgłosów, trafił doskonale. Nie był to jednak koniec. Przed nimi rozległ się kobiecy śmiech, zaś po prawej odezwał się głos, który wyraźnie odpowiedział tamtej kobiecie. Potwory Juugo nie mówiły, więc mieli do czynienia z kimś bardziej ludzkim, jeśli tak to można było nazwać. Czyżby poplecznicy Hana?
Słysząc słowa Toshiro, że mają do czynienia z kolejnym tworem z chakry i lepiej, żeby się do nich nie zbliżyło, Keira tym razem postanowiła działać, aby sprawdzić, co się wydarzy. Tego nie mogli już ominąć, bo szło prosto na nich, więc Białowłosa schowała kryształowy miecz za pas i zeskoczyła ze smoka, tam, gdzie akurat było miejsce między innymi członkami ekipy, żeby komuś przypadkiem na głowę się nie wpakować. Oczywiście kumulując chakrę w stopach, żeby nie wywinąć orła na błocie, czy coś.
- Zróbcie miejsce. - Powiedziała do tych z przodu.
Biegiem przecisnęła się na sam przód grupy, jednocześnie składając trzy pieczęcie i koncentrując się odpowiednio, by na koniec wyciągnąć dłonie przed siebie, jedna nad drugą i wypuścić z nich skumulowaną chakrę Futonu, formując ją w coś na zasadzie świdra. Technika miała spory zasięg i mogła swoją siłą zmieść grupę przeciwników. Co się stanie z jednym, który był już tak blisko nich? Keira miała nadzieję trafić i zmieść to coś z drogi. W tym czasie kryształowy smok nadal pilnował pleców drużyny. Jeśli dojdzie do jakiegoś wybuchu istoty z chakry, albo czegoś podobnego, co zagrozi drużynie, Keira postawi ścianę z kryształu, aby ochronić wszystkich przed eksplozją. Jeśli nie, to wycofa się ponownie na tyły i pozwoli działać dalej reszcie. Miała nadzieję, że podczas tej akcji, pozostali będą ją jakoś osłaniać. Nadal miała wystarczające pokłady chakry, żeby wspomóc grupę czymś silniejszym i działającym na odległość.

Streszczenie:
Keira zeskakuje ze smoka i przeciska się na przód grupy, jednocześnie składając pieczęcie i koncentrując się, by puścić w stronę dziwnej kobiety świder z Futonu. Jeśli dojdzie do eksplozji tworu z chakry, albo czegoś innego, co zagrozi grupie, postawi jeszcze ścianę z kryształu, żeby ich osłonić. Jeśli nie dojdzie do wybuchu, albo jej technika nic nie zrobi kobiecie, Keira wycofa się i pozwoli reszcie dalej działać.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Ichirou]

Pozostali członkowie drużyny ustawiali się w szyku, napinali, zaciskali dłonie na rękojeściach broni, z kolei Diabeł Świtu jedynie machnął niedbale ręką, jakby odganiał jakiegoś insekta, a jego piaskowy shuriken śmignął za rozkazem w kierunku czworonożnej bestii, która pojawiła się na granicy widoczności nakreślanej przez parszywą, mlecznobiałą zasłonę. Chociaż rezultat tego ataku był już poza zasięgiem wzroku, to ciche gruchnięcie było dowodem eliminacji stwora.
To jednak nie był koniec zagrożeń, ponieważ coś nadciągało od frontu. A raczej ktoś, bo przed zespołem rozbrzmiał dźwięczny, kobiecy chichot. Dziwne, bardzo dziwne, bo spodziewano się tutaj samych potworów z klanu Juugo lub ewentualnie Hana, który na dobrą sprawę też zaliczał się do tej grupy. Tylko czy na pewno mieli do czynienia z człowiekiem? Asahi zmarszczył czoło, kiedy padła wzmianka o tym, że nieznajoma postać jest ulepiona z samej chakry, tak jak tamte dziwne coś, które postanowili ominąć. Skoro nie iluzja, to co? Twór jakiejś techniki? Chyba nikt nie był w stanie tego wyjaśnić.
Po prawej stronie też pojawiły się dźwięki, które mogły się wiązać z zagrożeniem.
Naturalnym odruchem było przygotowanie do kolejnej walki, ale tym razem Ichirou nie zamierzał przesadnie wychodzić z inicjatywą, szczególnie że stojąca na tyłach białowłosa postanowiła wykazać się jakąś ofensywą. Nasączony chakrą piach nie opuszczał jeszcze gurdy, ale w każdym ułamku sekundy mógł wystrzelić i zainterweniować w odpowiedni sposób. Na ten krótki moment złotooki Sabaku wolał obserwować i przynajmniej częściowo zrozumieć, z czym przyszło im się mierzyć. Spotkane do tej pory wynaturzenia były bardziej oczywistymi przeciwnikami, z kolei w tym przypadku władca piasku nawet nie miał pewności, czy konwencjonalna walka ma jakikolwiek sens.
- Też bym się chętnie pośmiał – skomentował cynicznie, badając rozwój sytuacji i będąc gotowym do reakcji w przypadku zbliżenia się zagrożenia z którejś strony. Gdyby atak Keiry się nie powiódł, a ta dziwna dziewczyna kontynuowała skracanie dystansu do drużyny, zamierzał zareagować luźnym piachem w standardowy sposób, dążąc do spętania i unieruchomienia. Podobnie miał zareagować, gdyby warczące coś po prawej stronie wyłoniło się z mgły i zaatakowało zespół. Wtedy też piach miał pójść w ruch i skupić się na unieruchomieniu. W obu tych sytuacjach Asahi brał oczywiście poprawkę na ruchy pozostałych i starał się nie wchodzić im w paradę.
I dalej czekał na ten rewelacyjny dowcip.

• Skrót: Zachowanie czujności. Gdyby któryś z wrogów wyłonił się bardziej z mgły i zaatakował drużynę, posłanie piachu i próba unieruchomienia.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Mujin]

Inni rozmawiali i myśleli zapewne o istotnej kwestii bronienia grupki przed zagrożeniami i konfrontacji technik chakrowych z zimną stalą miecza. Ich robota była przez Mujina rzecz jasna szanowana i poważana, jakby nie było to od nich zależało życie Mujina. Do pewnego stopnia rzecz jasna, ale zależało. Po co komu medyk kiedy nie było kogo leczyć? I komu przeprowadzać zwiad? Każda funkcja w tej grupce miała sens, jego tylko była bardzo istotna i oczywiście bardziej szlachetna niż całej reszty. Oni sami by sobie nie poradzili, może poza największymi zakapiorami. Mujin sam mógłby szybko odlecieć albo stworzyć ogromną ilość klonów i rozproszyć się w cholerę... No dobra, Mujin zależał od nich. Nie chciał tego przyznać, bo fakt że medyk "polowy" jego kalibru musiał polegać na kimkolwiek innym, wzbudzał w nim naturalną irytację. Nie był byle młodzikiem żeby o niego dbać, ale w tym miescu nie miał innego wyboru. Jego duma musiała być schowana, pod warunkiem że było w jego kieszeniach wystarczająco dużo miejsca.
Uderzyło go, kiedy w ciszy i spokoju rozważał nad wszystkimi aspektami tematu i całej sytuacji. Czemu wcześniej o tym nie pomyślał? Przez roztrzepanie prawdopodobnie, ale raz jeszcze przywodząc wszystkie za, przeciw, właściwości jego robactwa i chakry... Jego robaki JADŁY CHAKRĘ. Z czego składał się ten potwór? Z CHAKRY. Czy jego robaki mogłyby zjeść tego potwora? Może. Raczej nie. Chyba. Pownny? Ale warto byłoby spróbować. Mógłby na przykład powiedzieć o tym dowódcy. Nie, raczej nie. Lepiej żeby nie narażać się na gniew. "Dlaczego nie powiedziałeś wcześniej?" zapytałby, a Mujin odpowiedział "Nie byłem pewien, a do potwierdzenia teorii trzeba badań i przetestowania jej" i wyszłoby źle dla niego. Niepotrzebne tłumaczenie, niepotrzebna konfrontacja w grupie. Medyk wolał tego uniknąć, dlatego milczał.
Jednak zamaskowany myśliciel wcale nie zamierzał jedynie myśleć. Dźwięk trzaskanego drewna od razu zwrócił jego uwagę, ale zanim zdążył cokolwiek, nawet wysłać robaki, przeciwnik został ugodzony dużym piaskowym tworem Ichirou. Trzeba było przyznać, że predyspozycje do zabijania Ichirou ma w małym palcu. I że robienie sobie potencjalnego wroga z tej konkretnej jednostki może być dla Mujina problematyczne w najlżejszym tego słowa znaczeniu. Jego robaki poleciały tam, żeby zidentyfikować zagrożenie. Może będzie to kolejne ciało do zabrania i zbadania? Oj przydałaby się Mujinowi kolejna sekcja. Znaczy przeprowadzona przez niego. Dla nauki. Ale pojawiły się kolejne osoby. Mówiły coś. Umiejętność mowy nie sprawiała, że dana jednostka była inteligentna. Byle papuga mogła gdakać pojedyncze słowa, a niektórzy ludzie zdecydowanie nie zasługiwali na miano "inteligentnych". Ale informacja odnośnie tego że to stworzenie jest chakrowe. To już Mujina zainteresowało. Miał okazję przeprowadzić swój eksperyment. Jego robaki wystrzeliły z jego ciała w trzy różne strony. Dwie chmary miały zamiar obejść chakrowy byt od dwóch stron i przeprowadzić nań operację gwałtownego ssania chakry. Trzecia grupa robactwa miała polecieć na prawo, gdzie miał być kolejny atak. Cokolwiek tam znajdą, mają dostać mu się w wrażłiwe miejsca pokroju oczodołów czy ust. Rozproszenie przeciwnika pozwoli innym na łatwiejsze zabicie go i w efekcie na pozyskanie kolejnego ciała.
- Toshiro-san, raportuj o stanie tego chakrowego. - powiedział jeszcze do niego. Byłoby naprawdę dobrze gdyby jego umiejętności wykrywania chakry wyłapały robaki Mujina, które miały przecież jego chakrę, jak wysysają chakrę z przeciwnika. Ten eksperyment mógł być naprawdę bardzo ważny, dlatego potrzebował jak najwięcej informacji odnośnie rezultatów.



1) Mujin wysyła 3 chmary robaków po 15% każda.
- Dwie mają zaatakować chakrowego przeciwnika z 2 stron i próbować wyssać mu chakrę. Jeśli tylko to się uda to kilka robaków podleci do niego i zda raport
- Jedna chmara leci w stronę prawą i stara się usiąść na tym co tam jest. i zdekoncentrować
2) Mujin oczekuje powrotu swoich robaków wysłaych do łamanego drewna. Jeśli to ciało nie żyje to Mujin wysyła kolejne 15% robaków i stara się je przetransportować nieco bliżej.
3) Mujin oczekuje raportów pozostałych robaków gdyby pojawili się dodatkowi przeciwnicy.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

Użyte:

  Ukryty tekst

[Harisham]

Jednostka złożona z samej czakry? Na drugą chorągiew Hachimana, co to za diabelskie pomioty? Przecież podobno takimi stworami są tylko ogoniaste bestie, które istnieją pewnie tylko dlatego, aby Hachiman mógł testować naszą odwagę i męstwo. Takie rzeczy nie powinny mieć miejsca i nie powinny być możliwe. Czyżby Antykreator potrafił stworzyć tak wielkie rzeczy, o których wszyscy myśleli, ze to nie możliwe? Czyżby po tym, jak pokonaliśmy jego ordynarne potwory, zesłał teraz na nas te zjawy. Ichirou pokazał, że można je pokonać. Bardziej jednak mnie zastanawia to, czy one są w stanie pokonać nas.
Utrzymuję swoje miejsce w formacji, uważnie się wszystkiemu przyglądając. W razie niespodziewanego ataku, skraplam się.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Jun]

- Rok 389 - Lato -

---

[/color][/b] " Oniniwa 鬼庭町 " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=IrEm9eW ... U&index=11[/youtube] Kapelusznikowi nie robiło to różnicy kto w rzeczywistości dowodzi, czy był z krwawego pokolenia - które nomen omen nic dla niego nie znaczyło - czy był to zwykły doko, taki jak Takashi. Co prawda wątpił w taktyczne zdolności... lub jakiekolwiek zdolności wodniaka, który tylko za nimi łaził i nie zrobił nic by się przydać - tak Takashi, przynajmniej służył Hakuseiowi jako trzecie oko. Może nie było to najbardziej chlubne zadanie jakie mogło mu przypaść, to wciąż, znaczyło więcej niż stanie jak sierota z czyimś łukiem w ręku.

Sam Tamori również nosił stopień doko, choć już wykazał więcej swoją obecnością niż członkowie klepsydry, którym najlepiej wychodziło ranienie swoich. Owszem - został ranny w walce z Jugo, ale został raniony przez przeciwnika, a nie sojusznika. Teraz byli znów w zbitej kupie - co nie mogło skończyć się dla nich dobrze, zwłaszcza jeśli skoczy na ich jakaś bestia, czy to z lewej strony, albo prawej. Obserwowali każdą flankę, Jun również to robił i nic nie mogło ich zaskoczyć... W teorii rzecz jasna, bo prawda była inna. Nawet tak wyczulona obserwacja i przygotowanie, nie mogło ich uratować ze względu na bardzo małą możliwość manewru jaki oferowała ulica - nie rozciągała się przecież szerokością na dziesiątki metrów. To zwykła wioskowa droga, zwykłe wioskowe błoto...

– Chcecie powiedzieć, ze wyrosła z podziemi, albo ktoś ją przywołał? — To wprawiło miecznika w zakłopotanie. Nie znał się na ninjutsu tak bardzo by wiedzieć o jakim poziomie jest mowa - doświadczenie i to co widział tutaj do tej pory, podpowiadało mu jednak, że poziom ten jest co najmniej duży. Tajemnica wielkoluda pozostawała nierozwiązana i może lepiej by taka została, dopóki odganiał część Jugo. Jedno na co nie mogli sobie pozwolić to walka na dwa fronty, a coś nieubłaganie zbliżało się we mgle. – Mamy potwory po obu stronach — Skwitował krótko Hakuseia, nie zamierzał obrażać w tym przypadku jego, a zauważyć to, że nie wszyscy, nawet w ich grupie zasługują na określenie ich ludźmi. Mogli wiele i myśleli, że chwycili Hachimana, albo jakiegokolwiek innego Boga za nogi, myśląc, że dosięgną gwiazd i ukradną część ich boskiej mocy, albo już ukradli... Kto ich tam wie. A to tylko jedna grupa, byli przecież i ci z poszukiwawczej, którzy... Zapewne bardzo się od nich nie różnili. Tamori wiedział jedno - wszyscy stąd nie wrócą, jedynym co mogło go utrzymać przy życiu nie była, ani pewność siebie, ani przesadzone zdolności - to mogła być tylko odwaga przed nieuniknionym, podejmowanie odpowiedniego ryzyka i rozwaga... To ostatnie najbardziej...

Jun odsunął się nieco w lewą stronę, obserwował i chronił swój rewir - z tego nie rezygnował. Nie chciał jednak stać zbity w "totalną kupę", nie zamierzał obrywać czyjegoś ciosu. Głos który zaczął się rozchodzić nie mówił mu nic. Niezbyt wiedział jak powinien reagować na "dziewczynkę" w wiosce. Pierwszy raz spotykał się z czymś takim, nie znał się na iluzjach wystarczająco by stwierdzić jednoznacznie, że ktoś próbuje nimi manipulować - właśnie dlatego zmierzył uważnie wszystkich spojrzeniem. – Kim jesteś? — Zapytał ciut głośniej. Nie rozwodził się bo i ani nie leżało to w jego charakterze, ani... Nie miał okazji. Toshiro poinformował o istocie tego bytu - a to na pewno nie było nic dobrego... Cóż to mogło być jeśli nie człowiek, ani nie iluzja?

Ich obecność już dawno była zauważona i nic tego nie zmieni. Zwłaszcza, że Keira przejęła wszelką inicjatywę w grupie - Jun był na tyle przezorny, że zrobił miejsce już wcześniej - proszę bardzo, niech im dziewczyna pokaże jak to się robi. Powstrzyma bestię i uratuje ich wszystkich - tak mogło by być... Ale czy będzie? Jun wzruszył ramionami na jej słowa. Niezbyt wiedział czy powstrzymywanie tego tworu o którym nie wiedza nic, coś da. Atakowanie wszystkiego czego nie znał... Co prawda leżało w jego naturze, ale... Tutaj? Tutaj było zbyt dziwnie by mógł kierować się swoją logiką i zasadami. Prawdę mówiąc - czuł się jak totalny osioł bo wiedział tak mało. Nie rozumiał tych istot, a należało działać szybko i zdecydowanie. To był punkt dla Keiry, choć sam kapelusznik wolałby wiedzieć na co się zapisał zezwalając na takie działanie - puszka Hana [bo nie pandory] pełna niewiadomych.

Ichirou czekał aż ktoś opowie żart. Jun również nie słyszał żartu, ale myślał, że wspaniałym żartem byłoby powiedzenie Harishamowi; " Działaj jak klepsydra i wykaż się " - co skończyłoby się ranami pośród członków drużyny... Chyba trzeba uważniej dobierać sobie " party "

Oczywiście kuweciarze to tylko jedna część tego " raidu ", byli tez niezależni, tacy jak Mujin - ten wiedział co robić, słał swoje robaki w celach... Tylko on wiedział jakich. Jun mógł obserwować... Ostatecznie, w razie gdyby po technice Keiry wszystko wzięło w łeb to jest gotowy uskoczyć w stronę budynku obok, po swojej lewej.

Tl;dr
1. Bla bla Klepsydra
2. Pytanie do Hakuseia
3. Utrzymuje formacje, ale ciut się odsuwa
4. Słucha słow Toshiro
5. Keira ratuje sytuacje, Jun daje Keirze okejkę pod filmikiem[atakiem/akcją cokolwiek robi]
6. Obserwuje dalej na swojej ciut odsuniętej pozycji [pare metrów max]
7. Gotowość [z mieczem na wierzchu] do skoku w lewo w razie gdyby wszystko wzięło w łeb.


Myśli - Mowa

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Natsume Yuki]

Cóż, trudno było zaprzeczyć prawdziwości słów, które właśnie wypowiedział w jego kierunku Hakusei. Rzeczywiście, w większości przypadków to właśnie ludzie byli większymi potworami niż to, co potrafili sobą reprezentować przedstawiciele ras nadnaturalnych. Dla Yukiego najlepszym przykładem były tygrysy, z którymi się zbratał: potężne, humanoidalne dzikie koty z daleka wyglądały jak nieludzkie zagrożenie, które istniało tylko po to by odbierać życie. W rzeczywistości jednak były one po prostu oddzielone od świata i niepewne tego, co mogą napotkać; gdy już coś poznają, traktują to jako coś wyjątkowo interesującego - czasem wręcz z dziecinnym entuzjazmem. Tymczasem, gdy na ich wyspie pojawili się inni ludzie niż Natsume, pierwszym czego dokonali było ciężkie okaleczenie części z tych na co dzień stonowanych stworzeń. Ba, później nie bali się próbować zamordować kogokolwiek, kto stał im na drodze... Rzeczywiście, daje to do myślenia pod względem "kto jest prawdziwym monstrum".
Yokai 0:1 ludzie.
Czy to, że swoje porady podsuwał im młokos z rodu Nara, działało Yukiemu jakoś szczególnie na nerwy? By być szczerym - ani trochę. Polecenia przyjmował nie od Takashiego, a od Hakuseia - który, jako doświadczony shinobi i zwiadowca, miał zapewne sporo wiedzy na temat zarządzania oddziałami. Feniks nie przekazałby im poleceń, które byłyby zbędne lub nieprzemyślane, bo wiedział co to mogło oznaczać dla całego ugrupowania - a zarazem mógł przekazać część ze swojej wiedzy temu młodzieńcowi. Podbicie poczucia własnej wartości i szkolenie zarazem, skoro tak naprawdę poza tym nie byłby w stanie na ten moment czegokolwiek zrobić. Więc niech ma.
Wtedy dojrzeli ruch na granicy mgły. Natsume od razu przyjął postawę bojową, z Kubikiriboucho w ręku. Ichirou od razu posłał w kierunku celu swój piach, więc w dużej mierze można było uznać cel za wyeliminowany - a jednak... Yuki nadal nie był w stanie pozbyć się tego dziwnego przeczucia, że ta mgła skrywa więcej sekretów niż powinna. Profilaktycznie uderzył się pięścią w udo, żeby upewnić się że to nie jest żadna forma iluzji, po czym spojrzał na samą osnowę. Może to ona miała jakieś... dziwne właściwości?
Śmiech.
A później kolejne sylwetki we mgle.
-Co tu się, do diabła... - mruknął, po czym zwrócił się do reszty Kenseikai i walczących pod jego komendą. - Luźna formacja, utrzymać pozycje. Nie ryzykujmy zbliżania się, dopóki nie dowiemy się czegoś więcej - i przygotujcie coś dystansowego. Ono RÓWNIEŻ nie zbliży się do nas.
Taktyka prosta, i może w oczach co bardziej zapalczywych zbędna - ale w tym momencie konieczna. Walczyli z czymś zupełnie nieznanym, więc szarżowanie na złamanie karku nie byłoby nawet odwagą. To byłaby najzwyklejsza w świecie głupota. Póki co trzeba zachować dużą ostrożność, i trzymać się defensywy. Zwłaszcza, że... te dźwięki zupełnie nie pasowały do sytuacji. To brzmiało jak rozmowa, i to dość... wesoła. Jak gdyby nie miała miejsca w zapomnianej przez bogów osadzie.
-Trzeba będzie jednak się pospieszyć - te okrzyki wrogów z głębi wioski nie wróżą nic dobrego.

W skrócie? Defensywa. On ne passe pas - nikt nie przejdzie. Skoro Keira i Ichirou tak się wyrywali do walki dystansowej, to szermierze mieli pozostać w pobliżu grupy, gotowi do blokowania natarcia wrogów. Yuki zachowywał odpowiednią formę zarówno do przechwytywania biegnących wrogów na własne ostrze, jak i do uników w przypadku ataków dystansowych (w przypadku tych ostatnich oczywiście ostrzeże również resztę). W razie czego był też gotów zasłonić się Kubikiriboucho niczym tarczą, lub zasłonić nim kogoś innego kto byłby w pobliżu.
No i wspomnienie o tym, by ruszyć w głąb wioski. Mieli odwracać uwagę wroga i ściągać go na siebie - nie marnować czas na tańce z ognikami.

Aktywna technika:

  Ukryty tekst

Używana broń:

Nazwa

Kubikiribōchō

Typ

Ostrze długie

Styl

Chanbara

Rozmiary

Długość ostrza

160 cm

Długość rękojeści

40 cm

Objętość

220

Właściciel

Opis Kubikiribōchō, nazywany też Ostrzem Kata, jest powiększonym mieczem-tasakiem o kształcie wielkiego noża rzeźnickiego, stworzony w pełni z czystego żelaza (nie wliczając wzmacnianej stalą drewnianej rękojeści). Ostrze posiada też dwa otwory, mające funkcję zarówno estetyczną, jak i pozwalającą na torturowanie oponentów poprzez blokowanie w nich kończyn lub przytrzymanie przy ścianach.

Właściwości Saisei - to właśnie dzięki tej zdolności Ostrze Kata jest w stanie istnieć od niepamiętnych czasów w stopniu właściwie nienaruszonym. Broń ta poprzez kontakt z jakąkolwiek krwią jest w stanie wydobyć z niej wszystkie możliwe cząsteczki żelaza - i za ich pomocą odtworzyć ubytki w mieczu, niezależnie od ich wielkości lub struktury. Zaczynając od zwykłych szczerb i pęknięć, przechodząc przez głębsze nacięcia, aż do pełnego złamania ostrza - wystarczy odpowiednia ilość krwi wylanej na chociaż pozostały ułamek przyłączony do rękojeści, by ostrze zregenerowało się w pełni, do idealnie tego samego kształtu które miało uprzednio. W ten sam sposób utrzymuje dużą ostrość, która pozwala przeciąć nawet spore kamienne bloki.

Wymagania

Uniesienie

40 siły

Poprawne użycie

80 siły

Zdobycie

Wyprawa rangi B, duży udział fabularny postaci gracza

Staty:

  Ukryty tekst

[Seinaru]

Ehhh, dlaczego Klepa nie miała takiego lidera jak Kenseikai, który by im mówił gdzie stanąć albo gdzie podbiec? Ichirou był o wiele bardziej wyluzowany i... nonszalancki od Akahosiego, dlatego dawał o wiele więcej swobody. Każdy potrzebuje przywództwa innego rodzaju, żadne nie było gorsze albo lepsze, lecz po prostu inne. Kei preferował bardziej wyrównaną hierarchię, która nie zawierała rozstawiania ludzi po kątach, dlatego tak dobrze mu się współpracowało z Ichirou. To samo dotyczyła chyba Kuroia i Kyoushiego, a także nieobecnego Akaruia. Stojąc na przodzie formacji, samuraj czuł obecność towarzyszy i chyba nawet zaczął troszkę im ufać. Dodatkowo flankę osłaniał również Asagi, który mimo że nie był wtajemniczony w ich małą grupkę, to jednak wciąż dawał dowody na to, że jest wart sympatii, którą darzył go Seinaru.
No i stali tak sobie, czekając aż temu czemuś co kryło się kilkanaście metrów dalej znudzi się krycie i nareszcie wyskoczy na nich w morderczym szale. Zabawa z czymś w kotka i myszkę, i to dodatkowo w charakterze myszki, nie była zbyt atrakcyjna gdy na szali leżało własne życie. Samuraj był gotowy, spodziewał się niespodziewanego, lecz i tak został zaskoczony. Pal licho ten shuriken Ichirou, który uśmiercił skradającą się z boku bestię. Głosy dochodzące z mgły brzmiało o wiele bardziej złowieszczo niż krwiożercze ryki. O wiele trudniej walczyło się z kimś, kto ma mózg zamiast instynktu, a wyglądało na to, że taki ktoś stał teraz przed nimi. Dobrze przynajmniej, że Toshiro był w stanie potwierdzić prawdziwość tego co odbierały ich zmysły, w przeciwnym razie Kei zgłupiałby już chyba do końca.
Nie odzywał się. Inni robili to za niego. Samuraj skupił się już teraz w pełni na odbieraniu bodźców z otoczenia, ponownie nie wiedząc nawet na co powinien uważać. Humor nieco mu się poprawił, gdy to panna Koseki z tyłu grupy postanowiła nie czekać na to, aż zostaną zjedzeni żywcem. Próby przejęcia inicjatywy zawsze były mile widziane, dlatego Kei nie zamierzał wchodzić w drogę i posłusznie usunął się troszkę na prawo, aby zgodnie z życzeniem zrobić miejsce. Gdyby dane było mu zobaczyć, że Keira wystrzeliła wietrznym świdrem, to Kei zapewne z aprobatą nacieszy nim oczy. Może i nie był to najlepszy dobór jutsu do sytuacji, ale być może chociaż trochę pozwoli rozwiać mgłę i przynajmniej zobaczyć, co kryję się troszkę dalej przed nimi?

Streszczenie:
1. Stanie i patrzenie, gotowość opór

  Ukryty tekst

[Kakita Asagi]

Niebieskooki już szykował się do skoku, przedstawił towarzyszą plan i zaczął zawijać dłonie na rękojeści miecza gdy… Ludzki śmiech, a po nim głos były tym, co zupełnie go zaskoczyło i wybiło ze skupienia. Jeśli było coś, czego się nie spodziewał w tym miejscu, to usłyszeć innych ludzi, jasne, że była tutaj jeszcze jedna grupa ninja, jednakże oni raczej daliby o sobie znać w inny sposób. To był pierwszy moment głębokiego zdziwienia. Drugim były słowa Toshiro…
Samuraj mimowolnie przeniósł spojrzenie na „ich człowieka od genjutsu” i otworzył szerzej oczy. Gdzie oni się wyprawili? Przemienieni klątwa w potwory ludzie to było jedno. Straszne i potężne, jednakże zbudowane z krwi i kości, więc poddające się stali. Tutaj natomiast mieli walczyć z… demonami? Cóż takiego mogło się kryć w tej mgle, że zbudowane było z chakry? W jakie zakazane regiony trafili, kto się nimi bawił? Dlaczego nikt wcześniej nie wyczuwał obecności tych istot? Pytań było dużo, poruszały one serce wojownika i wystawiały go na próbę…

Rozkaz dowódcy był jednak jasny. To było coś, co stanowiło remedium na wątpiącego ducha. Kiedy twój własny umysł za daleko odbiegnie, dobrze mieć kogoś, kto pomyśli za ciebie. W przeciwieństwie do Seinaru, Asagi bardzo cenił sobie jasny i wyraźny łańcuch dowodzenia. Wojna nie była miejscem na filozoficzne dyskusje i przerzucanie się argumentami oraz dzielenie punktami widzenia. Tutaj zasady były jasne – Hakusai wydaje rozkazy o znaczeniu strategicznym, taktyką zajmują się Asahi-dono i Akahoshi-dono. On jest mieczem, a miecze nie dyskutują z tym, którzy je dzierżą. Oczywiście tak długo, jak się z nich korzysta poprawnie…
– Hai, Akahoshi-dono. Nie będę wam teraz przeszkadzał. Przepraszam. – odpowiedział z wyraźnym żalem, ale i gniewem w głosie niebieskooki wyjmując swój miecz z saya i złapawszy go oburącz skierował ostrzem w dół, lekko na zewnątrz. Był zły na siebie. Na to, że w tej chwili jest bezużyteczny, nawet jego łuk nie pozwoli mu razić na dystans, a bezpośredni…
To poczucie zabijało jego ducha. Nie wiedział jak walczyć z czymś, co jest zbudowane jedynie z chakry. Posiadał ograniczoną, wysoce energochłonną liczbę technik, które samuraj mógł przeciwstawić czemuś takiemu. W zasadzie były one trzy: Kenryuto, Issen oraz Haddan. Każda uzupełniają inną, ale łączyło je dwie rzeczy – pochłaniały wiele energii duchowej, a najdoskonalsza z nich powyżej 10 metrów stawała się bezużyteczna. Oznaczało to, że trzeba z nich korzystać mądrze, ostrożnie i tylko w momencie pewności, że ma to sens…
Widząc szarżę, jakiej podjęła się Kouseki-dono, niebieskooki jedynie skinął posłusznie głową i zacisnął dłonie na mieczu. Teraz niewiele im pomoże. Jednakże, skoro ona ruszyła to… kupuje mu cenny czas. Ma po swoich stronach dobrych wojowników. Ufa w ich umiejętności. On również nie zamierzał ich zostawiać. Jeśli nie może im teraz pomóc, to dopilnuje by to się zmieniło. Obniżył lekko środek ciężkości, raz jeszcze upewnił się że stoi stabilnie i… obserwował. Nasłuchiwał i obserwował, badał efekty działania wroga, jego wrażliwość na jutsu jakie stosują ninja. Musi mieć informacje, by przekuć je w skuteczną metodę walki. Jest ich wielu, teraz jego pora by się uczyć – zebrać możliwie wiele informacji zanim rzuci się w bój.
Poza tym, trzeba też uważać, by nie oberwać od techniki towarzysza. Niebieskooki nie może pomóc, więc nie będzie przeszkadzał, w razie czego unika nieprzyjacielskich ataków blokując mieczem…


Skrót:

• Asagi zachowuje pozycje, obserwuje zachowanie wroga i jego podatność na jutsu, doba by nie wpaść pod ogień sojuszników.
• Jeśli zostanie zmuszony, blokuje mieczem.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Kuroi Kuma]

-W takim razie... czym może być? - zwrócił się do Toshira, nie za bardzo wiedząc co takiego widział w tej bestii. Czym dokładnie była? To nie iluzja, nie przebranie, nie coś co znali, ale może jego szkarłatne oczy widziały coś więcej? Przeklęci Uchiha i ich zdolności, z jednej strony przydatne, z drugiej strony cholera wie co tak naprawdę mają na myśli. Przyzwyczajeni do tego, co widzą sprawia, że inni nie za bardzo wiedzą jak to zinterpretować. A może sam chłopaczek za bardzo nie wiedział co to takiego? Jak walczyć z czymś, co jest chakrą, co nie jest tworem realnym, czy można było temu w jakiś sposób zagrozić? Pytań było wiele, ale odpowiedzi jak zawsze brakowało.
Jak wiele jeszcze było przed nimi skryte? Mgła zasłaniała widok, pogarszała sytuację, nie mogli być przygotowani na wszystko. Ba, nawet nie byli, bowiem tuż obok siebie mieli przecież stwora, który nie przypominałby nic, co wcześniej widzieli. Jak walczyć z czymś, co jest nieznane? Marnować swoje cenne zasoby, chakre którą przecież mieli skończoną ilość, czy może po prostu zostawić to cholerstwo w spokoju. Pytanie tylko, co jeżeli to właśnie z nim będą musieli walczyć, z większą ilością, z ich agresywną wersją, która nie błądzi we mgle. Sylwetka pojawiła się na skraju mgły, piasek ruszył by zabijać, kolejny stwór padł jak głuchy.
Wtem rozległ się śmiech. Ten dźwięk chyba był zarezerwowany do złoczyńców, których plany szły zgodnie z... cóż, planem. Nigdy nie zobaczył człowieka nawet wśród takiej zbieraniny jak ta, który z uśmiechem na ustach i złowieszczym śmiechem powiadamiałby swoich wrogów "haha! uruchomiłeś moją kartę pułapkę". Pytanie z kim było bardzie nie tak? Pojawiła się sylwetka, drobna, ledwo widoczna postać wybiegła na ulicę, z prawej strony zaś warknięcia. Przyjaciel czy wróg? Keira chyba nie zastanawiała się tak długo, tylko wyszła przed grupę.
Stary dziadku, a Ty co zrobisz w tej sytuacji? Ocir wysyłał piach, Mujin swoje robaki, Keira kryształ, nie którzy w sumie nie robili nic od samego początku - przydatni jak mięso armatnie, tylko że nie pchali się nawet na odwrócenie uwagi wroga, po jaką cholerę się tu w ogóle pchali? Patrz, przyglądaj się, nie marnuj swoich sił. Inni może mieli bardziej masywne zasoby chakry od Ciebie, nie walcz bez sensu, nie próbuj rzucać kamieniami w dinozaury. Bezcelowe działanie było jeszcze gorsze, niżeli bezczynność. Mieli szanse na ujrzenie jak stwór się zachowa, musieli na nich polegać. Trzymał się dalej blisko Mujina, w okolicy medyka, gotów do jego ochrony. Piasek zgromadzony w gurdzie tylko czekał, przyprowadził też z powrotem swoje klony, które zagubiły się w akcji, nie wiem, nie pytaj, wcale nikt o nich nie zapomniał. Stanęły przed nim, lekko po bokach, by przyjąć na siebie uderzenie - piasek to piasek, ochroni, na co drążyć temat.

TL;DR
1. pytanko do Toshira
2. przyglądanie się co zrobią ataki wszystkich, którzy cokolwiek próbują
3. Stojem obok Mujina
4. przyprowadzenie klonów do siebie, kawka, herbatka te sprawy

  Ukryty tekst

[Kyoushi]

• Przygotowania wraz z przemieszczaniem trwały. Białowłosy nie ukrywał tego, że jego flanka zaczynała być po prostu nudnawa. Nie miał nic do roboty, nie stresował się też szczególnie, nie zaciskał za mocno rękojeści miecza. Był po prostu sobą, oczekując kolejnych ataków, wysłuchując także lidera grupy. No cóż, cos tam latało, gdzieś tam Ichirou coś zabijał… No ale od tego były jego dalekodystansowe techniki bez pieczęci, za użyciem własnego piachu. Był do tego stworzony. Kju nie posiadała takich umiejętności, a także to, że raczej preferował walkę w zwarciu nie dawał mu w obecnej chwili wielkiego miejsca na popis. Słyszał jeszcze coś. Kobiecy głos. Z daleka. Nie był mu kompletnie znany, jednocześnie musiał zachować się na baczności i tak też robił.
  W międzyczasie jednak przeszedł do dialogu z Kakitą, który wprost ujawnił plan, w jaki sposób chciał eliminować zagrożenie będąc u boku Kjudasza:
  - Nie bój się o swoje plecy, będę obserwował sytuację i zaatakuje najszybciej jak to możliwe. Uda nam się zgrać, wiem jak walczysz Asagi-san. Możesz mi zaufać. Mój zasięg jest dowolny, na pewno nie pozwolę nikomu się zbliżyć do grupy. Poradzimy sobie – rzekłszy, mrugnął okiem będąc niezwykle pewnym siebie, klasycznie dla białowłosego szermierza. Sharinganowy wojownik, przechodził dalej i dalej, obserwując sytuację i co jakiś czas obracając nadgarstkiem lewą lub prawą katanę wzdłuż własnego ciała. W tym samym czasie, gdy już zaczęło się coś dziać, ktoś nadciągał, białowłosy naprężył się jak kot, by być gotowym odrzucić miecze i przejść do technik Dotonu lub elementu ognia, jednak teraz skupił się na tym, by móc kogoś pociąć na plasterki. Odeprzeć atak mieczami i przejść do kontrataku, był do tego niemal stworzony. Trzymał się formacji, będąc skupionym na obronie towarzyszy, obserwując jak Keira wychodzi przed szereg. Dołącza także do pewnego rodzaju ataku – jeżeli zauważy, że piach Ichira kogoś powstrzymuje to nie boi się rzucić swoim ostrzem w kierunku przeciwnika i dobiec do skurwiela, skracając go o głowę.

Streszczenie:
Ochrania lewą flankę; zdecydowany do obrony obydwoma ostrzami; jeżeli Ichira piach kogoś pochwyci, rzuca w jego kierunku ostrzem i atakuje tnąc na wysokości głowy (jeżeli dzieje się to na jego lewej flance); w razie czego kooperuje z Asagim.

Techniki:

  Ukryty tekst

Karta Postaci

---

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

• Czarny płaszcz (20 obj.),
• Wakizashi przy pasie od lewej strony (30 obj.),
• kabura na lewej i prawej nodze (70 obj.),
• torba pod mieczem za plecami (95 obj.),
• duża torba (150 obj.)
• Katana przy pasie (40 obj.)
• Mugen przy pasie (50 obj.)
• bandaże na obydwu dłoniach (1 obj.)

PRZEDMIOTY SCHOWANE (NIEWIDOCZNE):

  Ukryty tekst

[Rokuramen Sennin]

Welcome to the war, we've only begun. Hakusei trzymał w jednej dłoni ciągle zwój, drugą miał w pobliżu sakiewki, w której trzymał pędzel - zapewne z tuszem. Jego oczy bardzo uważnie rozglądały się na wszystkie strony. Ktoś mógłby powiedzieć, że były rozbiegane, niespokojne, ale jego sylwetka, napięta i gotowa do skoku, jak u drapieżnika, prezentowała sobą pewność siebie - na pewno nie rozedrganie. Bił od niego spokój. Łatwo było połączyć kropki, żeby wiedzieć, że mężczyzna stara się wyłuskać ile może z tej przeklętej mgły, że próbuje dojrzeć każdy cień i przede wszystkim - nasłuchuje. Teraz to słuch był tak przyjacielem jak i największym zdrajcom. Do oczu Takashiego docierały małe szczegóły jego sylwetki, bogato zdobione ubranie mimo tego, że utrzymane w czerni, piękne karwasze, misternie zdobione przez mistrza kowalstwa, rząd specyficznych, drobnych kunaiów zawieszonych na jego pasku, które w zasadzie stapiały się z miękkim materiałem - tak lekkim, że niemal nie szeleścił. Ach... no właśnie - w ogóle nie dało się słyszeć kroków Hakuseia, teraz sobie to uzmysłowiłeś, przypatrując się mu. Nawet na tym mokrym podłożu, w którym jego buty się nie zapadały, poruszał się zupełnie bezdźwięcznie.
Właśnie - iluzja? Czy to mogła być iluzja? Nie. Nie mogła, bo przecież sharingan by ją rozpoznał. Tak samo jak i to przed wami iluzją być nie mogło. Powtarza się ta sama śpiewka - przecież kto jak to, ale Uchiha by o tym wiedział. Tymczasem do grupy potoczyła się informacja, że mieli do czynienia z identycznym tworem co tamta bestia. Teraz porównajcie rozmiary - to, co przed wami, wyrastało ponad metr pięćdziesiąt, ale zdecydowanie nie sięgało wysokości "typowego mężczyzny". A tamto? To coś, co było większe od budynków? Gotowy na niebezpieczeństwo Takashi przygotował się na to, co miało nadejść - cokolwiek to było. Wbił kunai w ziemię, gotów na reakcję.
Mujin badał sytuację. Próbował rozgryźć to, co się wokół nich dzieje z pomocą otrzymanych informacji - i chyba nie on jedyny. Mieliście do czynienia z jakąś techniką, która ewidentnie była nikomu nie znana. Pierwszy etap eksperymentu należało zacząć. Robaki rozbiły się na boki i pierwsze dwie grupy wpadły na twór, gdy trzecia poleciała w prawo. I... och, próbowały ją obsiąść. Wyczuwałeś w zasadzie zmieszanie robactwa, kiedy kazałeś im atakować coś, do czego nie mogły się przyczepić i z czego najzwyczajniej na świecie - wyssać chakry nie mogły. A jednak kobieta się zaczęła rozpadać. Nie reagowała nijak na to, że robaki ją obsiadały, nie odganiała się od nich - widzicie wszyscy, jak beztrosko ogląda się za ramię, a długie włosy unoszą się za nią kurtyną. Tymczasem Keira przecisnęła się tuż obok niego, zostawiając swojego smoka za sobą i zręcznie zebrała swoją chakrę, formując wiatr do swojej woli. Ostry wir powędrował w kierunku kobiety i wbił się prosto w nią - jak i tą, która tuż za nią się wyłoniła. Śmiech zniknął. Tak samo jak zniknęły ciała. Oj tak byczki, dosłownie to mam na myśli - zniknęły. Nie było odgłosu upadania, nie było krwi, flaków i innych pięknych dodatków towarzyszących śmierci. Bo i nie było żadnej śmierci. Chyba? Czy może wróg uniknął tak sprawnie? Tak samo, niestety, zdmuchnięte zostały robaki.
Stare dobre porzekadło mówiło, że ten się śmieje, kto się śmieje z ciebie. Albo nie? Ten się śmieje... kto się śmieje ostatni?
- W razie poważnego zagrożenia cofamy w tył na mój sygnał. Keira - na tył formacji. Rozstawić się i przygotować na przyjęcie zagrożenia. - Hakuseiowi zależało na utrzymaniu wyraźnej linii ofensywy oraz defensywy. Mając niezorganizowanych i niezbyt zgranych ze sobą osobników należało brać poprawki na wszystko - jak to, że nie uda się na przykład każdy atak. Zwłaszcza kiedy ktoś z tyłu przepycha się na przód. W tonie Hakuseia nie było słychać żadnej przygany tak naprawdę, jego głos był ciągle tak samo spokojny, wyprany wręcz z emocji. I chociaż go nie podnosił był dość trudny do zupełnego zignorowania.
Robaki, które poleciały na prawo, zdecydowanie na coś trafiły - ale tak samo jak chwilę wcześniej mogłeś poczuć ich zupełne skonfundowanie. Zaczęły obżerać swój cel - ale nie pobierały żadnej chakry. I... zdecydowanie nie miały do czynienia z jakąś tkanką ludzką.
Kiedy świder zniknął zobaczyliście, jak widok na ulice staje się w końcu wyraźny i klarowny na przynajmniej 30-40 metrów. Gęsta mgła, rozwiana na boki, odsłoniła ponure, stare zakamarki, które modliły się w zapomnieniu do bogów o to, by ktoś pogrzebał je żywcem raz i na zawsze. By odpoczęły. By przestały być zwykłymi reliktami przeszłości. Hakusei już nie czekał na oklaski - rzeczywiście - ruszył w przód. Krokiem zdecydowanym i pewnym. Cokolwiek ta wioska diabła dla was wszystkich przygotowała. Na szczęście nie miał instynktu Leroy Jenkinsa i jego poruszanie się było w pełni skoordynowane z grupą. Spoglądał na wszystkich, czy są na pozycjach, czy pilnują swoich flanek.
- Raport. - Zwrócił się do Mujina, widząc, że moment wcześniej wysłał tam robaki, które jeszcze nie wróciły do swojego właściciela.
W tym samym czasie klony Kuroia przytuptały do niego i wyciągnęły tackę, jeden z nich postawił ciasteczka na talerzyku, drugi wyciągnął termosik, polał kawki... czy coś? Też nie wiem, nie pytajcie.
Na krańcu drogi pojawił się wóz. Ciągnął go leniwy muł, którego woźnica poganiał patykiem z liną na końcu. Bardzo domowa robota. Wóz był wypakowany po czubek - okryty jakąś płachtą, z tej odległości ciężko było stwierdzić. W tym też momencie drzwi domostwa najbliżej was po lewej stronie otworzyły się wręcz z hukiem i wybiegł z niej dzieciak - a, może miał siedem lat? Z dzikim krzykiem ruszył w waszym kierunku, a za nim jakiś mężczyzna.
- Jiro, wracaj tutaj! - Zakrzyknął za nim. Dziecko prawie na was wpadło.
Dwa domy dalej, po prawej stronie, zza domostwa wychynęła kobieca twarz, zarumieniona, ślicznie uczesana i umalowana. Wyglądała, jakby spoglądała prosto na Harishama, błyszcząc oczyma pełnymi miłości i zachwytu. Bo tylko tak można było opisać to dziewczęce spojrzenie.
Można było śmiało uznać, że właśnie trafiliście do bardzo osobliwego wariatkowa.
Zza wozu wyłonił się Jugo, który skoczył na woźnicę z pazurami, przeleciał przez niego, wpadł na muła i zarył karkiem w podłoże, lądując niezgrabnie na ziemi. Wóz zniknął. Teraz widzicie to wyraźnie - zniknął. Tak jak i na ulicy nie było żadnych ciał wcześniej trafionych kobiet. Następny Jugo, takiej samej wielkości - dziwnie drobny i mały, dobiegł do swojego towarzysza, prężąc pokraczne ciało i patrząc na niego pewnie z myślą w głowie: "z kim ja muszę pracować". Najeżył się zaraz i obrócił łeb gwałtownie w waszym kierunku. Z mgły za nimi wyłoniła się stąpająca na dwóch nogach poczwara - wielki na dwa metry, szeroki w barkach osobnik przypominający jaszczura. Tak, tak, to z dedykacją dla PTSD Ichirou.
Uderzenia łamanego drewna po prawej stronie nie ustawało. Po lewej stronie dało się słyszeć rumor - i wycie, podobne nieco do wilczego.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

DEADLINE: 23:30, 30 września

Jeśli coś nie odpowiada w ułożeniu mapki bitewnej to mówić.
Jeśli coś niejasne, czegoś zapomniałam - pisać.

[Harisham]

Na pierwszą i drugą chorągiew Hachimana! Co to za diabelskie wizje i duchy są na nas zsyłane? Co się tutaj dzieje? Kim byli ci ludzie i czego chcą od nas te duchy? Dlaczego też te potwory, z którymi walczyliśmy wcześniej wyglądają jakby nie lubiły tych duchów? To jest zdecydowanie zbyt wiele pytań i zbyt mało odpowiedzi. Muszę jak najszybciej to zmienić. Wiem, że to druga grupa miała zająć się zbieraniem informacji, jednak nie wiem, jak my mamy walczyć z tymi demonami, nie mając najmniejszego pojęcia, co się tutaj dzieje.
Robię parę kroków do przodu, wyciągając miecz w stronę widma patrzącej się na mnie kobiety i wołam:
- Kim jesteś i czego od nas chcesz?! Dlaczego się nam pokazujecie?! Co to wszystko ma znaczyć?! - w przypadku gdy juugo mnie zaatakują, skraplam się.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Toshiro]

Czym to mogło być? Pytanie, które rozbrzmiało, a na które Toshiro nie miał odpowiedzi. Gdyby wiedział, to powiedziałby przecież od razu, po co miałby zwlekać? Narażać siebie i innych na niebezpieczeństwo? Bez sensu. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że im więcej osób polegnie, tym mniejsza szansa na przeżycie całej ich grupy. Zdecydowanie ten twór nie należał do czegoś co było powszechnie znane, a może i było tylko to on był w tym aspekcie niedokształcony? No cóż. Na tę chwilę nie mógł zdradzić nic więcej.
-Na ten moment nie mogę zdradzić nic więcej. Mówię tyle ile wiem i sam widzę.- odparł cicho skupiając się na tym, aby dostrzec jak najwięcej szczegółów, a jeśli chodziło o tego dużego to nie dostrzegł nic więcej. Inaczej miała się mieć sprawa jeśli chodziło o nadchodzącą w ich stronę kobietę. Nie wiedział czego spodziewać się po tym tworze. Jeśli nie wiesz czego się spodziewać to spodziewaj się najgorszego. W myśl tej zasady od razu ostrzegł resztę swoich towarzyszy. Skinął też Mujinowi na znak, że rozumie. Słowa w tej sytuacji były po prostu zbędne. Wolał skupić się na otoczeniu i obserwacji niż czczej paplaninie. Obserwował robaki, które pomknęły bardzo szybko w stronę kobiety, jeśli można tak było ją nazwać. Nie wiedział co dokładnie stało się z... tym czymś. Bo jak nazwać coś co po prostu znika? Nie był to człowiek, tego mógł być pewien. Gdyby był, to przecież widziałby jego chakrę tak jak innych. Zarówno jedna jak i druga kobieta po prostu zniknęły. Zmarszczył nieco brwi wytężając swój wzrok. Co tu się do kurwy wyprawiało? To zdanie cisnęło się na usta na pewno nie tylko jemu, choć tak na prawdę on jako jeden miał szansę dostrzec coś co mogłoby naprowadzić resztę.
-Nie rozumiem...- mruknął pod nosem po czym dostrzegł coś, czego zupełnie się nie spodziewał i czego nigdy wcześniej nie miał okazji spotkać. -Nie mam pojęcia co się właśnie stało, ale gdy zniszczyliście te twory, to na moment... Zniknęły, ale tak nie do końca. W miejscu zniszczenia pozostaje, zakładam dla Was niewidoczna pieczęć, albo jakiś znak, nie wiem co to dokładnie jest. W każdym razie ledwo widoczne, po czym wokół niej po raz kolejny formuje się chakra. To coś zdaje się regenerować.- wytłumaczył najlepiej jak umiał to co ukazało się jego sharinganowi. Czy to cokolwiek, komukolwiek dawało? Nie miał pojęcia. W każdym razie robił wszystko co mógł, aby jak najprecyzyjniej przekazać informacje, które dotychczas uzyskał. Na pierwszą myśl cisnęło się jedno - duchy. Jednak duchy przecież nie istniały, a jeśli tak to raczej nie w takiej formie. To było coś jak... Projekcja? Tak, chyba to słowo było najbliższe. Wtem pojawił się kolejne widma, które zniknęły w podobny sposób po tym jak do ich zacnej gromadki zdecydowały dołączyć się kolejne Jugo. W takim razie dlaczego to coś wielkiego też było zbudowane na podobnej zasadzie? -Wydaje mi się, że to coś nie jest szkodliwe. Nie jestem pewny na jakiej zasadzie to działa, ale najprawdopodobniej może to być coś w rodzaju obrazów z przeszłości, które teraz z jakiegoś powodu się nam pokazują. Tylko dlaczego i w jaki sposób to jest w ogóle możliwe? Tego nie wiem. Ten duży był zbudowany tak samo jak oni, może to on jest źródłem tego wszystkiego? - zupełnie zgłupiał, więc starał się jakoś wyjaśnić to co chodziło mu po głowie i najbliżej pasowało temu czemu się przyglądali. Skoro tutaj projekcje przedstawiały normalne życie, a na dodatek te widma zupełnie na nich nie reagowały, to był to jedyny wniosek jaki mu wpadł do głowy po tym jak to wielkie coś odstraszyło innych Jugo. Dzięki temu przekonał się, że to bydle raczej nie działa na takiej samej zasadzie jak to co mieli przed chwilą przed sobą.
Praktycznie z każdej strony zaczęły dochodzić hałasy, które oznaczały jedno - zostali otoczeni. Nishiyama pozostawał cały czas w środku formacji trzymając się blisko Hakuseia, Keiry i ewentualnie Kuroia, czyli jednostek, które w jakikolwiek sposób mogły pomóc mu obronić się przed ewentualnym atakiem. Miał nadzieję, że wcześniejsza decyzja o pozostawieniu nie była błędna. W razie czego, gdyby zrobiło się na prawdę gorąco trzymał swoją technikę w pogotowiu. Czuł narastające zmęczenie, jednak w obliczu tego co się działo nie mógł pozwolić sobie na moment wytchnienia. Poza tym hej, nie było z nim przecież jeszcze tak źle, bywało zdecydowanie gorzej. Mimo wszystko cały czas skupiał się na obserwacji otoczenia, a w szczególności tego co działo się z tymi dziwnymi chakrowymi tworami. Oprócz tego wypatrywał oczywiście tego największego, który dalej pozostawał dla niego jedną wielką zagadką.

Chakra:

  Ukryty tekst

Techniki:

  Ukryty tekst

KP:

  Ukryty tekst