Główna droga

[Hakai]

Kiedy wyszedłem z posiadłości naszego zleceniodawcy odetchnąłem. Wreszcie uwolniliśmy się od tego starca. Myślałem, że tam zginę. I ta niedobra herbata... Kto to pije. Trunki dla bogaczy ja tam wolę zwykłą wodę. No ale dobra czas wziąść się za zalecenie. Lewą rękę włożyłem do torby na pośladku i wymacalem tam parę rzeczy. Tak naprawdę nie wiem po co to zrobiłem. Doskonale wiedziałem co w niej mam. Chyba tylko po to by bardziej podkreślić swoje słowa.
-Dobra .Ja posiadam wszytko czego mi trzeba.
Powiedziałem potwierdzając tym samym swoją gotowość. Moje oczy pokierowalem na bialowlosego chodź i tak pewnie tego nie dostrzegł przez moje włosy. Swoja drogą ciekawe czy w ogóle widział je wcześniej. Raczej nie. Nie wiem pewnie podczas walki zobaczy moją całą twarz ale to i tak nic ciekawego. Chymm apropo walki mam już w głowie małą taktykę która może być kluczem do sukcesu. Przedstawię swoją propozycję swojemu kompanowi w drodze. Najpierw jednak musimy wyruszyć. Odwracając się do Yukiko zapytałem z uśmiechem od ucha do ucha.
-To jak lecimy czy musisz coś jeszcze zrobić?
Szczerze mówić modliłem się by był jak ja gotowy. Chyba jestem nie cierpliwy ale co tam.
[z/t]

[Naguri]

Spojrzałem na Hakai-a i wstałem. To idziemy, ja też jestem gotowy. Ukłoniłem się dziadkowi po czym ruszyłem w stronę wyjścia. -Jeden z nas może przeprowadzić dywersje, a drugi wyskoczyć z rzeki w ramach elementu zaskoczenia, co o tym sądzisz? Oczywiście jak masz jakiś inny pomysł to wal śmiało, tylko jeśli się nie pogniewasz przyśpieszymy trochę kroku, ręce mnie świerzbią. Poprawiłem szalik i faktycznie przyspieszyłem nie co, by jak najszybciej dostać się do celu wyprawy, ciekawy byłem jak nam pójdzie i co ten chłopak w ogóle potrafi. Kurde, wysokiej rangi misja jak na kogoś kto ledwo posiadł umiejętności shinobi, obyśmy faktycznie tam nie polegli.

[Ichirou]

Zapraszam dalej -> http://www.shinobiwar.pl/viewtopic.php?p=11008#p11008

[Ichirou]

Misja rangi C
47/45

---

Po męczących bojach młodzieńcy wreszcie mogli odsapnąć i ruszyć po zasłużoną nagrodę. Mieli kawałek drogi do przebycia, która przeminęła jak najbardziej spokojnie. Jedynym mankamentem była drobna mżawka, która zaczęła padać właśnie podczas marszu. Z drugiej jednak strony było to źródło orzeźwienia, więc o ile żaden z dwójki nie miał awersji do wody, nie powinien czuć nadmiernego dyskomfortu. Po pewnym czasie dotarli do mieszkania staruszka, który otworzył im drzwi. Odetchnął z ulgą, widząc ich całych i zdrowych. Zaraz potem ucieszył się, kiedy ci oznajmili mu wykonanie zadania i z radością przyjął dowody w postaci należących do szajki zapisków.
- Mam nadzieję, że to koniec moich kłopotów i na tych terenach wreszcie będzie spokój. No cóż, zaskakująco dobra robota. Proszę, oto zapłata, właściwa do wypełnionego zlecenia. Chętnie zaprosiłbym raz jeszcze na herbatę, jednakże mam teraz kilka papierkowych spraw do wykonania. Zatem powodzenia -] pożyczył na koniec staruszek i zamknął za sobą drzwi, pozostawiając śmiałków z godziwą zapłatą. I to było na tyle, jeżeli chodzi o pierwszą w ich karierze misję kategorii C. Może w pojedynkę zadanie by ich przerosło, ale jako duet dali sobie radę.

• Misja zakończona z powadzeniem.

[Mitsui]

Szedł spokojnym krokiem, z rękoma schowanymi w kieszeni swojej czarnej bluzy z kapturem, która zasłaniała głowę chłopaka. Było już prawie południe, słońce prażyło wszystko dookoła, a na ulicy tłumy i tłok, jak to na drogach głównych. Maszerował bez celu, rozglądając się zaciekawiony i podziwiając raz po raz wszystko, co było dane mu minąć, zauważyć. Zwracał też uwagę na ludzi, skąd byli, jak wyglądali oraz co sobą reprezentowali. Może natknąłby się na kogoś ciekawego, wartego obserwacji, lub uwagi? Był wypoczęty, nie w pełni sił, bowiem niedawno musiał nosić worki z węglem w łaźni, aczkolwiek jego mięśnie były dobrze rozgrzane i do dyspozycji, gdyby zaszła taka potrzeba. Kto wie - może spotka coś, kogoś ciekawego?

[Naguri]

Misja rangi D
1/15

---

Młody Aburame szedł sobie główną drogą. obserwował wszystkich i wszystko w koło szukając z nadzieją że coś go zaciekawi w ten wyjątkowo słoneczny dzień i faktycznie się tego doprosił, przebiegająca koło niego mała dziewczynka potkneła się i nagle runęła prawie że pod nogi Mitsui-ego. -Au, moja kostka, znowu to samo. Usiadła cała brudna łapiąc się za kostkę u nogi, mając prawie łzy w oczach. Dziewczynka miała może ze trzynaście lat, fioletowe włosy i brązowe, przeszklone oczy, spojrzała po chwili na naszego bohatera i nawet się trochę uśmiechnęła. -Przepraszam, czy może mi pan pomóc, muszę dostarczyć ten list do mojego dziadka, a muszę go przekazać osobiście...czy... Dziecko zaczęło nabierać dużych rumieńców, a po wzroku było widać że nie było jej to na rękę ale...-Nie mógł by mnie może pan tam zanieść? Dziewczynka sięgnęła do kieszeni po kilka drobniaków starając się zachęcić chłopaka, jak na dziecko było to ciut dziwne ale widać w tym świecie nawet dzieci muszą sobie radzić pieniędzmi i wiedzą że nic nie jest za darmo.[/list][/size]

[Mitsui]

Nie zauważył nawet potykającej i upadającej obok niego dziewczynki - fascynacja i entuzjazm otaczającym go środowiskiem przerastał najśmielsze myśli, jednakże starając się tego nie ukazywać trzymał się na uboczu. Powstrzymał swój krok, chcąc wpierw obejść ją naokoło, jednakże gdy ta przemówiła to odrobinę zmiękł i westchnął bezgłośnie, rozglądając się dookoła. Kucnął przy niej, bezceremonialnie chwytając ją delikatnie za kostkę i próbując ustalić, czy to tylko zwichnięcie, czy coś poważniejszego. Niczego nie naciskał, nie ruszał ani nic - nie chcąc bardziej dziewczynki uszkodzić. Dopiero teraz mógł ją zlustrować wzrokiem i była nawet dość specyficzna. Młodsza od niego o góra kilka lat, fioletowowłosa z przeszklonymi oczyma. Odtrącił ręką jej drobniaki, kiwając przecząco głową, po czym podwinął rękawy i ostrożnie złapał ją oburącz - lewą ręką pod kolanami, drugą pod jej plecami, zakładając sobie na szyję jej ręce, ułatwiając w ten sposób obojgu ów transport.
- Dokąd? - spytał krótko, odchodząc nieco na bok w celu uniknięcia tłumu i ruszenia w miejsce, w które wskaże jego nowa towarzyszka.

[Naguri]

Misja D 3/15Dziewczynka była lekko zaskoczona że wziąłeś ją na ręce a nie na przykład na barana, ale z drugiej strony nie stawiała żadnych oporów. -Ta mała ścieżka w prawo. Dziewczynka wskazała palcem piaszczystą dróżkę która odbijała w bok i prowadziła w stronę lasu, las był swojego sposobu specyficzny, już z daleka widać było iż jest dziwnie "pusty", drzewa zwyczajnie zostawiały duży prześwit.
-Jak masz na imię? Dziewczynka zaczęła owijać sobie sznureczek od twojej bluzy, w oku palca i ogólnie się nim bawić.
-Nie chce cię straszyć bo mnie zostawisz, ale słyszałam że w tym lesie są wilki. Ochronisz mnie? Uśmiechnęła się w jej oczach widać było że bardziej kieruje to w żartach, a w samą opowieść o wilkach traktuję jak bajeczkę. -Żartuje chodzę tędy raz w tygodniu i nigdy się z żadnym nie spotkałam, zresztą pewnie już by mnie tu nie było. Gdy weszliście do środka wilgotność powietrza zmieniła się nieco, powietrze stało się wilgotne i ciężkie, na brzegach lasu nie zauważyłeś żywego stworzenia, a na przyjemny śpiew ptaków nie było co liczyć, gdy przemierzyliście kilka metrów w głąb, na co poniektórych drzewach dało się znaleźć jakieś filtrujące okolice wredne oczka, znajdujące się na czarnych kruczych ciałkach, ogólnie bardzo ciekawa okolica prawda? No nic, jeśli młody aburame się nie wystraszy to czeka go przechadzka po dość nierównej ścieżce...zaraz, zapomniałem wspomnieć że po jakimś czasie pod stopami skończyła się też ścieżka, chodź drzewa tworzyły jakąś prowizorkę drogi i przeciągały ją dalej i dalej...

[Mitsui]

Skierował swój wolny krok w stronę piaszczystej dróżki odbijającej w bok i zaczął iść z dziewczynką na rękach w stronę lasu. Starał się oddychać równomiernie i nie przyspieszać tempa, co by za szybko się nie zmęczyć i nie wyczerpać niepotrzebnie organizmu. Przyglądał się uważnie otoczeniu, stając się nieco bardziej czujny. Lubił lasy, bowiem w nich się urodził i w nich wychował, jednak lasy pełne życia, ptaków i bujnej roślinności dookoła. Okolica sprawiała wrażenie niespokojnej i nawet nieco przyprawiającej o ciarki, z krukami na drzewach, jednakże pozytywne nastawienie dziewczyny mogło świadczyć o tym, że to tylko takie wrażenie, a ona chodzi tędy nieraz. No.. ewentualnie jest jakąś psychopatką, chcącą go zaciągnąć do opuszczonego domku w lesie i tam mu zrobić krzywdę, ale to raczej nie jest prawdopodobne. Nie odpowiadał na jej pytania, jednakże nie ignorował ich - w zależności od zadanego starał się kiwnąć głową, zachowując powagę i uważnie się dookoła rozglądając. Po kilku minutach od skończonej ścieżki rozejrzał się za wygodnym miejscem, najlepiej pod drzewem i ostrożnie ułożył tam dziewczynę, by mogła się o nie oprzeć. Sam zaczął rozmasowywać zdrętwiałe już mięśnie i upewnił się, że okolica jest w miarę bezpieczna.
- Dość nieciekawa okolica. - powiedział szczerze, patrząc uważnie na dziewczynę.

[Naguri]

Misja D 5/15Dziewczynka rozejrzała się trochę po okolicy, podrapała się po głowie i z ciężkim westchnięciem stwierdziła. -Kiedyś było tu pięknie aż do czasu tego wypadku, to nawet ciekawa historia, mogę ci opowiedzieć jeśli tylko chcesz? Fioletowłosa stwierdziła że skoro jesteś małomówny to ona będzie gadać, a zapytała pewnie z grzeczności. Okolica faktycznie wydawała się być co raz gorsza, a w dodatku zauważyłeś że wszystkie oczy skierowane są na was, miejscami dało się odczuć że nawet drzewa wydają się być wami zainteresowane, no ale to przecież niemożliwe. nie?
Z twoją zgodą czy bez niej zaczęła mówić. -Trzynaście lat temu rozegrała się tu wielka walka szarego lisa z ludźmi lotosu. Uważnie popatrzyła czy w ogóle jej słuchasz po czym kontynuowała swoją paplaninę. -Wyjaśniam, ludzi lotosu to byli mnisi którzy kiedyś opiekowali się tym lasem, wierzyli że mieszka tu jakieś bóstwo czy coś w tym rodzaju. a lisek był poszukiwaczem przygód który pojawił się znikąd i chciał zdobyć sławę... Po drodze leżało kilka kości, po wielkości i ilości można było stwierdzić że raczej należały do jednej osoby, a tak to się nic nie zmieniło...zaraz znowu przed twoim nosem pojawiła się dróżka. Dziewczynka w jednym momencie zamarła jak by ze strachu lub zdziwienia i faktycznie miała ku temu niezły powód, szybko dostrzegłeś że powodem jej dziwnego zachowania jest mężczyzna ubrany na biało, stał dobre pięćdziesiąt metrów od was i powtarzał dwa zdania w kółko. Odejdź stąd. Nie możesz tu być.

[Mitsui]

Pokiwał potwierdzająco głową, siadając na klęczkach naprzeciwko dziewczyny, co jakiś czas się rozglądając. Lubił historie, ciekawe historia a ta do takich należała. Leżące po drodze kości przyprawiły go o ciarki, jednak nie chciał pozwolić dać tego po sobie poznać, by nie przestraszyć dziewczyny. Obiecał jej pomoc i słowa musiał dotrzymać, mimo wszystkiego, co by się zdarzyło. Jak miałby pomóc swojemu rodowi, skoro nie dałby rady pomóc dostarczyć jakiś list dziewczynce? Nie wiedział kiedy skończyła mówić, więc spojrzał na nią i po mimice twarzy ocenił, że coś nie gra. Spojrzał tam gdzie ona i dostrzegł kogoś, kogo raczej nie spodziewał się tutaj zobaczyć. Zerwał się na równe nogi, wyciągając kunai z kabury i zasłaniając dziewczynę przed potencjalnym atakiem, a sam zaczął uwolnił kilkadziesiąt Kikaichū ze swojego ciała, mających podejść do mężczyzny niezauważalnie. Wysłał też kilka samców, mających za zadanie usadowić się na ubraniach dziwnego mężczyzny, by w razie jego zniknięcia móc go zlokalizować. Aburame nic nie mówił, rozglądał się tylko co chwila, pozostając wciąż czujnym i skupionym, wpatrując się w mężczyznę.

[Naguri]

Misja D 7/15 Robaczki Mitsui-ego do boju! Niestety a może i stety, za nim mali sprzymierzeńcy chłopaka dotarli do celu, ten cofnął się za drzewo i ślad po nim zaginął, zostawiając za sobą tylko cichnące echo jego słów. -Co się tu wyrabia? przecież to było takie spokojne i ładne miejsce, a teraz? Nie dość że obcy się po nim kręcą, a zresztą chodźmy już do dziadka. Dziewczynka chciała spróbować samodzielnie wstać, ale jej kostka nie pozwalała jej ustać w miejscu a co mówić o chodzeniu gdzie kolwiek.
-Już nie daleko. Wskazała palce gdzieś nie daleko, gdzie zauważyłeś faktycznie jakąś chatkę, gdy podeszliście, a raczej ty podszedłeś a ona dotarła na tobie, nieco bliżej ujrzałeś mały domek, który w zasadzie ledwo się trzymał, tu jakaś deska wisi, tam jakaś dziura, ogólnie, bród, smród i ubóstwo Twarz naszego biedactwa, nagle rozpromieniała jak słońce na pustyni które nagle promieniami trafiło w twe paczały, wyglądała jak by chciała zeskoczyć i pobiec tam o własnych siłach, pewnie by tak zrobiła gdyby mogła. -To tam! Szybko, dziadek na pewno robi właśnie swoją pyszną herbatę ziołową, posmakuje ci.

[Mitsui]

Zdziwił się nieco, gdy ów mężczyzna zniknął, jednakże Mitsui nie stracił czujności. Rozglądał się jeszcze przez chwilę, wciąż trzymając kunai w dłoni, wysłuchując niknące echo. Dopiero słowa dziewczynki go w miarę obudziły i schował broń, każąc wracać swoim insektom do swojego ciała, a sam wziął dziewczynę na barana i zaczął iść w stronę chatki. Stary i niemalże martwy las, kości i kruki, a teraz ten domek.. westchnął cicho, zbliżając się powoli do trzymającej się jeszcze w rydzach ruiny i postawił dziewczynkę obok drzwi, sam pukając do nich trzy razy i się oddalając o dwa kroki, rozglądając się uważnie. Uśmiech dziewczynki podniósł go lekko na duchu, jednakże okolica wciąż mu się nie podobała i raczej za nic nie wysyłałby jej z jakimś listem w takie miejsce.

[Naguri]

Misja D 9/15 Gdy dotarliście w końcu do celu wyprawy, postanowiłeś zapukać aż "trzy razy", niestety plan się nie powiódł po pierwszym puknięciu drzwi się same uchyliły, zresztą nic dziwnego patrząc na ich opłakany stan gdyby były zamknięte pewnie by wypadły po trzech puknięciach. -To dziwne, jak sobie o tym pomyśle to dziadek zawsze czekał już na mnie przed domem.
Po tych słowach dziewczynka upadła na ziemie, łapiąc się za głowę i krzycząc w niebo głosy, jedyne co znów można było usłyszeć to słowa pochodzące w sumie...znikąd. Odejdź stąd. Nie możesz tu być. Cała sytuacja działa się dosłownie w sekundach. Dodatkowymi efektami specjalnymi, były odlatujące kruki, niebo poczerniało aż od ich ilości, w pewnym momencie tego horroru, wszystko ustało, dziewczyna prawdopodobnie zemdlała z bólu lub strachu, kruki stadem zniknęły z zasięgu twego wzroku, a dziwny głos zniknął...Ciężko określić co w tym wszystkim było najgorsze, warto było sprawdzić? Czy może pora zostawić tą biedną dziewczynkę i brać nogi za pas.

[Mitsui]

Zdziwił się nieco, gdy drzwi się otworzyły po pierwszym zapukaniu, jednakże ich stan techniczny mówił sam za siebie i wyjaśniał sytuację. Słowa dziewczynki trochę go zdezorientowały i przeświadczyły, że nie dzieje się nic dobrego. Nie stał bezczynnie, gdy dziewczynka upadła i zaczęła krzyczeć, wziął ją natychmiast na ręce i wbiegł do domu, rozglądając się uważnie po nim i szukając w miarę bezpiecznego kąta, ewentualnie kanapy czy sofy, gdzie mógłby ją położyć. Mitsui wyciągnął kunai, zaciskając na nim lewą dłoń, a sam prawą ułożył w odpowiednią pieczęć.
- Kai. - powiedział stanowczo, próbując rozproszyć potencjalną technikę genjutsu, która wydawała mu się w tym momencie najbardziej racjonalna.