Villa Hikariego

[Rindou Arashi]

Atmosfera przy stole zaczynała się coraz bardziej rozkręcać. Dziewczyny najpierw mocno się śmiały, prawie spadając z krzeseł, po czym Suzu wskoczyła na stół i wyzwała Arisę na pojedynek. Gdyby to była inna osoba, to zapewne zareagowałby i próbował uspokoić sytuację, jednakże wiedział, że jego kuzynka nie planuje nic złego, chcąc jedynie rozpocząć kolejną rozrywkę. Na wzrok gospodarza odpowiedział uśmiechem i lekkim skinieniem głowy, chcąc w ten sposób przekonać go o braku złych zamiarów ze strony kuzynki. Z resztą, ten nie za bardzo zdążył zareagować, gdyż chwilę później wyszedł z jadalni, chcąc sprawdzić kto przyszedł. W tym momencie zielonowłosy znalazł idealną okazję na porozmawianie z Suzią. Złapał ją niewidzialnymi nićmi i ściągnął, sadzając na krzesło. Chciał w ten sposób zwrócić jej uwagę na siebie.
- Panienko Suzu, czy nie uważasz, że nasz gospodarz mógłby coś wiedzieć o osobie, której szukamy? Zwiedził swoje, więc może coś widział, dobrze wiesz, że nasz cel jest trochę charakterystyczny. - powiedział do niej niezbyt głośno, jednakże zapewne wszyscy i tak to słyszeli. Być może zabrzmi to tajemniczo, ale dzięki temu, doda to trochę tajemnicy ich zespołowi. Spojrzał po pozostałych, zastanawiając się jak zareagują, po czym sięgnął do swojej torby i wyciągnął mały zwój, z którego odpieczętował wykonaną z czarnego marmuru planszę do gry. Pionki dla odmiany były białe a wszystkie symbole wymalowane żółto-złotym kolorem. Była to pamiątka, którą otrzymał od wuja na jedne ze swoich urodzin. Nosił ją zawsze przy sobie, jednakże pokazywał tylko w wyjątkowych sytuacjach, a właśnie tym było to spotkanie. Położył ją na środku, tuż przed Arisą, tak aby mogła przyjrzeć się wszystkim pionkom, które póki co były włożone w srebrno-szary, jedwabny woreczek.
W tym czasie Tetsu zdążył przysiąść się już do Inoshi i wraz z nią czytać pewną medyczną książkę. Zdziwiło go to zachowanie, to nie była najlepsza pora na takie zachowanie, w końcu kto czyta na imprezach? Jedynie największe kujony. Zielonowłosy uśmiechnął się do wchodzącego gospodarza i wskazał mu ręką na rozłożoną już planszę. Może nie była ona wykonana z najpiękniejszych materiałów świata, jednakże marmur mógł być egzotycznym surowcem na tych terenach. Być może to ich zaciekawi.
- W takim razie co najpierw? Pojedynek Suzu, czy mecz z Hikarim? - skierował się do Arisy, która ewidentnie była teraz w samym środku całego zamieszania. - Bardzo chętnie z tobą zagram Ariso, jeżeli już uporasz się ze wszystkimi dzisiejszymi wyzwaniami. - uśmiechnął się do niej i wyciągnął rękę przed siebie, łapiąc nićmi chakry za znajdującą się na stole kolejkę. Ciekawiło go jak bardzo spożycie trunku wpłynie na jego percepcje i zdolności kontroli. Odkorkował ją i skupiając się jak tylko potrafił, zaczął polewać wszystkim chętnym kolejną kolejkę. Miał tylko nadzieję, że w tym czasie nikt go nie szturchnie, gdyż szkoda by było rozlać właścicielowi tak dobry trunek. Kiedy już naprawi wszystkie smutne kubeczki na stole, zajmie swoje miejsce i wróci do oglądania całego dziejącego się przy stole zamieszania.

[Kaze Tetsu]

Chłopak wyjął notes i zaczął notować co ciekawsze fragmenty z książki. Cały czas myślał o chorej matce i o tym, czy będzie w stanie jakoś wykorzystać tą wiedzę. Niestety nie rozumiał zbyt wiele z samej treści, brak odpowiedniego wyszkolenia robił swoje. Na szczęście niektóre fragmenty były całkiem zrozumiał nawet dla takiego laika jak on. Tetsu cały czas uważał, by przypadkiem nie przeszkadzać Inoshi. Niestety nie dane mu było dalej zagłębiać się w tajniki medycyny, uznał że awanturnicza natura Suzki wymaga jednak jakiegoś stonowania. Cicho wstał od stołu, by nie rozpraszać czytającej dziewczyny. Wiedział jak to jest, nie chciał jej sprawiać przykrości. Na wypadek gdyby jednak dostrzegła go znad książk ukłonił się lekko w podziękowaniu za dostęp do ciekawej lektury. Podszedł do Suzu i nieco zawiedzionym tonem skarcił ją.
- Naprawdę za nic masz dobre obyczaje? Zostaliśmy ugoszczeni, nie wypada bez bardzo dobrego powodu wszczynać burd.
Shinobi wolałby uczestniczyć w grach. Lub czytać dalej medyczną książkę. Ponoć nie umie się bawić, jednak w jego opinii walki bez powodu wcale nie są zabawne. Żałował, że nie opanował umiejętności klanu lepiej. Wtedy szybko mógłby zakończyć zapał Suzu do walki. Może jeszcze uda się jakoś wrócić do poprzedniego toku wieczoru. Co mu szkodzi spróbować, najwyżej zielonowłosa skieruje na niego swój wybuchowy temperament, zamiast na jedną z osób która ich ugościła. Tetsu chwycił czarkę z alkoholem, i kierując ją w stronę Suzu rzekł.
- Lepiej się napijmy. Chyba, że nie dasz rady dotrzymać mi kroku?
Uśmiechnął się lekko pod nosem, w sposób który jednoznacznie sugerował wyzwanie. Jeśli to się nie uda, może da się namówić Suzu na jakąś grę? Na razie jednak spróbuje w ten sposób.

[Yamanaka Inoshi]

- Rok 385 - Lato -

---

[/color][/b] " Rozmowy przy kwadratowym stole " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=y6Mp7Ge1eUw[/youtube] Blondynka była rozkojarzona wszystkim co się tutaj zaczynało dziać. Zainteresowanie Arisy shogi Arashiego było o tyle ciekawe, że nawet i jej samej przeszło przez myśl by zagrać. Mimo to szybko odrzuciła tę myśl. Sytuację nagle jednak zmieniła Suzka która zdecydowała się wskoczyć na krzesło. Jej zachowanie i ruchy tylko wprawiły blondynkę w niezła konsternacje. To było coś na co kompletnie nie była gotowa.
- Czy ona zgłupiała? - Westchnęła ciężko pogrążając się w tej niezbyt chwalebnej myśli dotyczącej być może już pijanej koleżanki, nie liczyła jej drinków, nie liczyła ich nikomu co prawda. Wiedziała, że sama napiłaby się czegoś, lecz pewnie nie tego. Dźwięk dobijania się do drzwi nieco odwrócił uwagę dziewczyny od trawiastej koleżanki, chociaż właśnie w tej chwili Terumi zdecydował się odpowiedzieć jej na wcześniejsze pytanie gdzie w tej samej chwili szedł sprawdzić kto i po co przyszedł.
Powstała nieznacznie ze swojego miejsca mówiąc do Hikariego który kierował się do drzwi.
- C-co zrobili? Ja? Skąd miałabym... Nie przejmujmy!? Jak nie przejmujmy!? Przecież... - Mówiła, prawdopodobnie do ściany bo Hikari musiał już dawno zniknąć jej z oczu. W tej chwili przełknęła ślinę na chwilę się wyłączając.
Już nie czytała, kompletnie straciła to " coś " w tej chwili. Sama nie znała tajników medycznych ninja, nikt jednak nie powiedział, że nie może próbować ich poznać a i gdy skorzysta z tego ktoś inny nie mogło jej szkodzić, chociaż teraz wyglądało to bardziej na obojętność z jej strony odnośnie tego co robi Tetsu. Teraz siedziała już znowu na krańcu stołu wpatrując się całkiem tępo w " coś " coś bliżej nieokreślonego, na pewno nie w książkę, na pewno nie w nikogo kto siedział na którymś z siedzeń. Wertowała w tej chwili w swojej głowie to co przywiodło ją tutaj do Yusetsu i zdała sobie z czegoś sprawę.
- A więc... To dlatego to wszystko... - Krzywo się uśmiechnęła by zaraz momentalnie wrócić do miny która szczęśliwa nie była, oczka Yamanaki przybrały obraz zwężonych tęczówek. Sama nawet nie wiedziała, że mówi gdzieś w eter, może do kogoś a może do siebie samej.
- Odesłali mnie... Dlatego ojciec był taki poważny tamtej nocy... To był jeden wielki podstęp - Oparła się łokciami o blat stołu zakrywając na chwilę twarz, przetarła lekko oczy przejeżdżając obiema dłońmi z góry na dół po twarzy by ścisnąć je po chwili w piąstki pod swoją brodą.
- Ja... Nic nie wiedziałam, musieli... To dlatego odesłali mnie, wiedziałam, że coś tutaj nie grało... Ojciec działający tak by wymusić na mnie... Potem jeszcze ten list... - Pociągnęła nosem wyciągając przedarty na dwoje malunek, obraz. Jak kto wolał. Jedna część przedstawiała mężczyznę z jasnymi włosami spiętymi w kucyk z czarką sake w dłoni, a druga jego część oddzielona w taki sposób który sugeruje przedarcie, sporo starszego od niego gościa z najbardziej " skowyrnym uśmieszkiem " jaki można sobie wyobrazić [ cokolwiek to znaczy ] Obydwaj siedzieli w karczmie i wydawali się szczęśliwi podczas gdy został owy obraz namalowany.

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

Myśli - Mowa

[Arisa Terumi]

Na widok gruźnej i nebezpiecznej Suzu wyzywającej ją do walki Arisa w pierwszej chwili zdrętwiała ze strachu. To nie tak miało być. Nie chciała...Ta ekspresja uczuć, nie chciała nią obrazić Suzi, poza tym nie była gotowa, by z kimś walczyć tak na poważnie i w ogóle! Jej twarz powlekły znowu ogniste rumieńce, śmiech momentalnie zgasł, a w oczach pojawiło się najpierw zaskoczenie, potem zaś...zrozumienie. Och.

- Ta z nas, która upiecze lepsze ciasto, wygrywa- zdecydowała stanowczo. - Jeśli Hikari-san zezwoli, to wykorzystamy jego kuchnię w celu przygotowania takich naszych...specjałów regionalnych, ty upieczesz super pustynne ciasto, ja przygotuję coś według przepisu mojej matki. Gospodarz, Arashi-kun, Tetsu-kun i Inoshi-chan mogą rozsądzić nasz spór jako osoby bezstronne.

Puściła oko do Arashiego. Ufała ich bezstronnym osądom, a przy okazji mogłaby spróbować z powiedzeniem "przez żołądek do serca". Tyle że...
Nie zapędzaj się.

- Jeśli chodzi o wyzwania, to najpierw Suzia, później Hikari, wreszcie rozgrywka z tobą - zwróciła się pogodnie do zielonowłosego Rindou, mając cichą nadzieję, że ani Inoshi, ani pozostali wzmiankowani a obecni tutaj shinobi nie będą mieli nic przeciwko formie pojedynku, którą zaproponowała. Walka z użyciem piasku na terenie tej posiadłości mogłaby być...nie tyle ryzykowna, co po prostu kłopotliwa. Kto to by potem posprzątał? - Mam priorytety, jak widzisz. I nie mogę odmówić tak uroczemu, piaszczystemu wyzwaniu!

Skłoniła się kuzynowi Suzu, chcąc w ten wytworny sposób podziękować mu za zgodę na pojedynek w shogi. Zarumieniła się, zmieszana nieco, ale i zaciekawiona tym, jak Tetsu próbował wpłynąć na pijaną Suzu. Jej samej powoli zaczynało już szumieć w głowie, odstawiła więc swą pustą czarkę, nie chcąc jej napełniać. Gospodarz w tym czasie wyszedł, gdyż ktoś zapukał do drzwi - pewnie ktoś ważny. Nie powinna była wychodzić ani dopytywać, niepotrzebnie okazywałaby zbędną ciekawość. To nie była jej sprawa, nie była u siebie, siedziała więc i zastanawiała się: czy to ekspresja i dobre serce Arashiego, czy rozsądna cisza Tetsu? Co ma większy wpływ - właściwie będzie go mieć - na Suzu i jej alkoholowe pomysły? Wyglądało na to, że chyba to pierwsze, ale Arashi nie interweniował. Nie traktował tego poważnie? A może miał nadzieję, że Suzu odpuści?
Gdy tylko gospodarz wrócił - jak się okazało, z listem od wspomnianego wcześniej podczas rozmowy Ichirou - Arisa odpowiedziała na jego pytanie.

- Przyjmuję twoje warunki, gospodarzu- rzekła z uśmiechem, splatając dłonie na podołku i rumieniąc się z podekscytowania. Skinęła głową, aby potwierdzić jeszcze dobitniej tę chęć. Zwróciła uwagę na to, że Inoshi mówiła sama do siebie, skrzywiła się, przyglądała się jakiemuś przedmiotowi...zdjęciu? Nie zdawało się jej stosownym teraz o to pytać, ale postanowiła, że gdy to się skończy, pójdzie do pokoju dziewczynki i poprosi ją o chwilkę rozmowy. Może nie powinna była się wtrącać, jednak pociąganie nosem i wyraźny, smutny nastrój małej Yamanaki zwiększał jej przeczucie, że coś jest zwyczajnie nie tak. Bezpieczniej byłoby chyba, gdyby porozmawiała o tym z kobietą? Może i obcą, jednak młoda Terumi liczyła na to magiczne porozumienie, jakie musiałoby się nawiązać między dwiema przedstawicielkami płci - skromnie mówiąc - niebrzydkiej.
- Gdy skończę tutaj z pewnymi sprawami, zajmę się roznoszeniem cię w shogi - zaśmiała się. - Swoje warunki, jakie ci postawię, zachowam jednak na razie dla siebie.

[Suzu]

Coś na kształt szacunku rozlało się w serduszku Suzu, gdy Arisa wyraziła swój pomysł na pojedynek. Najwyraźniej posiadała talent, którego nieformalna Rindou bardzo jej zazdrościła - umiejętność błyskawicznego rozpoznawania słabości przeciwnika. W zielonych oczach nie dało się jednak dostrzec śladu wahania, błyszczały one ekscytacją z powodu rywalizacji. Upiciem też. Nie był to wcale ten stopień upojenia, kiedy myśli urywają się i plączą chaotycznie, zwiastując nadchodzący upadek świadomości. Nic z tych rzeczy. Póki co alkohol działał jak paliwo, podsycając ogień pustynnej duszy.
- Brzmi dobrze! Arashi, zostały ci jakieś składniki...? - ona również zwróciła spojrzenie na kuzyna.
Mógł sądzić, że w oczach dostrzeże prośbę o jakąś dyskretną pomoc, ale składniki były jedynym, czego potrzebowała - przynajmniej własnym zdaniem. Wątpiła, by kuchnia Hikariego była zaopatrzona w wielbłądzie mleko, mąkę kokosową czy choćby daktyle. Stworzenie regionalnego specjału daleko od domu nie jest łatwym zadaniem.
- A może ty coś masz, Tetsu? - zwróciła głowę do chłopaka, który przerwał czytanie książki i zbliżył się do niej.
Nie po to jednak, by zaproponować jej wsparcie. Jak się okazało, Tetsu, ten niepozorny chłopak sprawiający wrażenie, że zawsze tylko płynie z prądem i dostosowuje się do innych, postanowił nie kryć swojego niezadowolenia z zachowania Suzu. Nie dała się jednak zbić z tropu i przekrzywiła głowę na bok, obdarzając go niewinnym uśmiechem. Swoją drogą, jakoś Arisy się nie przyczepił, choć to przecież ona zaczęła! Nie ma sprawiedliwości na świecie...
- Hmm, tak sądzisz? - przeciągnęła ostatnie głoski, wyraźnie dając do zrozumienia, że jej zdanie na ten temat jest zupełnie inne - Jeśli martwi cię nasz grzeczny pojedynek to chyba muszę ci pokazać przy najbliższej okazji, jak wygląda wszczynanie prawdziwej burdy! - dodała z entuzjazmem i teraz już ciężko było określić, czy mówi to na poważnie.
Z krzesła jednak zeskoczyła, bo też i nie było potrzeby na nim dalej sterczeć. Hikari wyszedł na chwilę, zostawiając ich z ciastkowym pojedynkiem i poruszoną Inoshi. Zielonowłosa nie znała jednak wymiany zdań między nimi, sama zaś za bardzo przejęta była wizją swego starcia z Arisą, by zastanawiać się nad zachowaniem Yamanaki. Ale i to na chwilę wyparowało z jej głowy gdy Hikari wrócił do nich z paczuszką w rękach, wspominając o Ichirou. Właściwie w podskokach przebyła drogę do listonosza, który wręczył jej list od kuzyna, również i do niego dołączając niezidentyfikowany pakunek. Wróciła diabelnie radosna, rzuciła zapieczętowaną kopertę na stół i wzięła się za otwarcie paczki - w końcu prezenty są bardziej ekscytujące! Ze środka wyciągnęła butelkę, w której chlupotał przezroczysty płyn. Spojrzała na swoją czarkę, którą wciąż była pełna w oczekiwaniu na podjęcie przez dziewczynę wyzwania Tetsu.
- Ichirou mi wysłał flachę - wyznała ze zdumieniem, po czym przepiła w stronę Tetsu i wychyliła zawartość swej czarki.
Przymierzała się do otwarcia koperty, ale tyle rzeczy się tu działo... Zielonowłosa żałowała też, że nie poznała treści listu dla Hikariego, na to jednak nie miała już co liczyć.
- Racja! - na uwagę Arashiego karuzela emocji Suzu uspokoiła się nieco - Ale to pytanie warto skierować do wszystkich tu obecnych. Widzicie, szukamy pewnego mężczyzny, na imię ma Mibuchi. Kilka lat temu, nim zniknął, wyglądał jakoś tak... - kunoichi wykonała henge, na chwilę przybierając postać podobnego sobie z rysów, długowłosego mężczyzny - Nie kojarzycie czasem nikogo takiego?

[Hikari]

Arashi zdawał się nie przejmować całą sytuacją więc to samo postarał się zrobić Hikari. Ostatecznie to on wiedział lepiej jak może się zachowywać jego kuzynka, czy trzeba się jej lekko obawiać też czasami w takich wypadkach. Wydawało się to raczej naturalną reakcją jej charakteru, może lekko wzmocnioną poprzez alkohol powoli rozchodzący się po organizmie. Wszystko jednak uspokoiła całkowicie Arisa proponując pojedynek w... Gotowaniu. Wykorzystanie kuchni nie było problemem, gorzej z miejscem dla dwóch osób do wykorzystywania jej. Zresztą czy znajdą tam wszystko co konieczne do stworzenia ciasta? Tego Terumi nie mógł wiedzieć, sam nigdy nie przygotowywał żadnych smakołyków w życiu, więc nie ma pojęcia jak się robi te wszystkie specjały.
- Używajcie do woli.
Wolał tego nie zabraniać, aby nie pomyślały dziewczyny o jakimś wiele bardziej złowieszczym pojedynku. Zwrócił też na zachowanie jego koleżanki z przeciwnej gałęzi i coraz bardziej wydawało mu się, że między nią, a zielonowłosym coś jest. Ostatecznie kto komu bronił? Jego serce jest całe sprawione z kamienia, a zachowania to w większości jest chęcią pomocy innym. Nie potrafił zbyt łatwo odmówić potrzebującym, nawet jeżeli sam nigdy nie otrzymywał pomocy. Wierzył w możliwość lepszego świata, nawet jak ten tylko był niszczony do tej pory. Miał taki cel w życiu nie szukając niczego dla siebie. Wiedział jedno, do tego jest mu potrzebna zdecydowanie większa jeszcze siła niż posiadał. Zazdrościł czasem innym posiadania emocji, ale sam takowe dawno odrzucił. Gdyby nie to pewnie nigdy nie znalazłby się w tym miejscu, tylko dawno się powiesił gdzieś na drzewie w wieku młodzieńczym mając ciągle pod górkę. Potem już z spokojem mógł opuścić salę idąc do drzwi, przekazując wcześniej parę słów Inoshi. Słyszał jej odpowiedź odchodząc, ale nie wypadało kazać dłużej czekać komuś przy drzwiach. Tym bardziej jak z pewnością dało się słyszeć wcześniejsze krzyki. Wracając do stołu i po przekazaniu informacji o liście Suzu położył chwilę rękę na głowie uczennicy czochrając jej włosy i odpowiadając na jej wcześniejsze słowa.
- Jak się nie przejmować? Po prostu nie poradzimy nic w tym momencie. Przybyłem do wioski zaraz po usłyszeniu wiadomości, a jutro wyruszymy po pożegnaniu gości do Soso wraz z Arisą. Widziałaś co potrafię, a mam jeszcze parę asów w rękawie. Najpierw będziemy musieli sprawdzić czy to prawda. Na ten moment to tylko plotka.
Wiedział, że to z pewnością nie sprawi, że będzie nagle radosna. ale zwrócił uwagę na zdjęcie widziane znad jej głowy. Jakaś dwójka mężczyzn w bardzo różnym wieku. Co to oznaczało? Nie wiedział, ale przy wszystkich nie miał zamiaru też się dopytywać, po prostu zostawił dziewczynę samą sobie zajmując się całą resztą. Wypowiedział warunki odnośnie przyjęcia rozgrywki w shogi, a te zostały przyjęte. Nie wiedząc jak toczyły się przez chwilę rozmowy przysiadł na wolnym krześle po drugiej stronie dziewczyny z tą samą krwią płynącą w żyłach. Widać było jej pewność w Shogi, ogólnie zgodził się z pewnie jego totalną porażką, ale tylko w myślach.
- Jeszcze nie powiedziałem ostatecznego słowa, ale przygotuj się w razie czego na możliwą przegraną. Mam odpowiednie zadanie już dla ciebie po wszystkim.
Przy tym uśmiechnął się dość ciepło i spojrzał Arisie w oczy. Wszystko to przerwał krzyk Suzu o flaszce. Domyślał się, że zawartość jego pudełeczka jest taka sama. Przy okazji zobaczył, że ominęła go kolejka patrząc na puste czarki gości i szybko za nimi nadgonił. Miał dość twardą głowę, w końcu pił dość często. Nie uważał to też za coś złego, pozwalało łatwiej znosić każdy kolejny dzień w pewnym sensie. W tym też była rozmowa o tajemniczym mężczyźnie, którego wygląd przyjęła najbardziej rozbrykana osóbka w towarzystwie. Postać ta przypominała mu w dużej mierze ojca, przez co delikatnie przygryzł swoją dolną wargę. Nie spodziewał się tego wspomnienia w tej chwili. Wolał nie pamiętać nawet o ich ostatniej rozmowie po latach, o tym jak się dowiedział, że dla rodziców jest jedynie narzędziem... Woleli go porzucić dla własnego celu, który podświadomie przejął, a może oni go wychowali aby właśnie tak się stało? Tego nie mógł wiedzieć.
- Niestety ja raczej nie. Przypomina mojego ojca, gdyby tylko dać mu kruczoczarne włosy są kropla w kroplę, ale nie miałem z nim do czynienia.

Plany domu na szybko:
Z zewnątrz
Dół domu
Góra domu

[Rindou Arashi]

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=BDM0vNJeHPU[/youtube]

---

[/center]
Oczy Zielonowłosego zapłonęły ogniem, kiedy z ust Arisy padła forma pojedynku. Jako kucharz z wieloletnim doświadczeniem nie raz reprezentował swoją rodzinną restaurację na przeróżnych turniejach, gdzie walczono o sławę swojego lokalu. Nieskromnie mówiąc, Arashiemu kilka takich udało się wygrać a jednym z ważniejszych dla niego tytułów był ten z roku 381. Wtedy to został najlepszych kucharzem Pustynnego Festiwalu. Miał szczęście oraz motywację, w końcu chciał pokazać Suzu, swojej niedawno odkrytej kuzynce na co go tak na prawdę stać. Młody marionetkarz znał wszystkie zasady, dlatego też postanowił zadbać nad przebiegiem tego pojedynku.
- Terumi Ariso... Hideki Suzu... zatwierdzam wasz pojedynek kulinarny! - w głosie Zielonowłosego dało się wyczuć tak wielką powagę, że zapewne jego też by to zaskoczyło. Czyżby to przez alkohol?? A może odezwały się w nim dawno nie ruszane kulinarne emocje. To musiało być to! W końcu wszyscy wiemy, że nie ma lepszego sposobu na wyrażenie siebie niż kuchnia. Mieszanki smaków i zapachów idealnie są w stanie oddać nastrój kucharza, oraz to jaką myślą chce się podzielić z częstowanymi.
- Zostanie on przeprowadzony na takich samych zasadach, jak prawdziwe starcie kucharzy. Tematem waszego pojedynku będą wypieki waszych rodzinnych regionów. Będziecie mieli 90 minut na przygotowanie porcji dla trójki sędziów, mnie w roli prowadzącego oraz dla przeciwnika. Oczywiście, możecie też zrobić więcej. Potem każdy z sędziów skosztuje obu potraw i potajemnie wskaże lepszy. Po wszystkim ogłoszę zwycięzcę. Jednakże nim to, chciałbym, aby już teraz każda z was ogłosiła, o co chce walczyć z przeciwniczką, dopiero wtedy, kiedy obie się na to zgodzicie, będziemy mogli przejść do dalszego etapu. - Zielonowłosy tak się rozgadał, że całkowicie nie zauważył wyjścia Hikariego, oraz występu Tetsu. Olał wręcz jego komentarz, wracając do opowiadania o pojedynku. Dopiero teraz dotarło do niego jedno... Jednym z zawodników jest... Suzu... Ta dziewczyna nawet wodę w ognisku potrafi przypalić... No ale słowo się rzekło. Nie mógł już teraz pomóc jej, gdyż był bezstronny, pojedynku też nie można było odwołać, no chyba, że strony nie zgodzą się na warunki. Zielonowłosy wstał od stołu i sięgnął do torby biodrowej, z której wyciągnął dwa zwoje. Była to jego skarbnica przeróżnych przypraw i składników. Zapewne obie zawodniczki znajdą tam wszystko co potrzebują.
- Możecie korzystać z kuchni Hikariego i wszystkich tutejszych sprzętów i składników, oczywiście, za zgodą gospodarza. Dodatkowo użyczam wam te dwa zwoje wypełnione przeróżnymi rzeczami, powinnyście znaleźć tam wszystko. - uśmiechnął się i zajął swoje miejsce przy stoliku. Właśnie wtedy do pokoju wrócił Gospodarz z informacjami o liście od Ichirou. Zdziwiło go to, w końcu w jaki sposób ich namierzył? Musiała Suzia maczać w tym palce. Ciekawiło go co takiego napisał w liście do dziewczyny, czy muszą już wracać do domu? Przecież dopiero się rozkręcają...
Flachę? Najwidoczniej Kuzyn uznał, że jesteś dorosła. Pisał coś jeszcze ciekawego?? Co słychać w domu?? - Spojrzał na Suzu, która przypomniała sobie o jego poprzednich słowach i postanowiła podpytać o swojego ojca. Zaskakującym było, jak Suzia dobrze potrafiła odtworzyć rodzica jedynie z malowideł. Wtedy też odezwał się Hikari. Niestety nie takiej odpowiedzi oczekiwali, Liczyli, że skoro wiele podróżuje, to może miał szansę na niego natrafić. Jednakże tak się nie wydarzyło... No cóż, szkoda, teraz były inne rzeczy do przejmowania się. Trzeba było przeprowadzić pojedynek.
-Panienki Gotowe? W takim razie proszę rozejrzeć się po kuchni. Z zapasów i sprzętu możecie zacząć korzystać dopiero jak dam znak, jednakże możecie spojrzeć gdzie co leży. - po tych słowach zaprosił pozostałą trójkę, czyli Tetsu, Inoshi i Hikariego aby zajęli miejsce po jednej stronie stołu. Musiał im jeszcze wyjaśnić zasady.
- Nasze kochane zawodniczki przygotują dla każdego z nas po kawałku deseru ze swoich rodzinnych stron. Waszym zadaniem będzie zdegustowanie ich i ocenienie. Na tych karteczkach każdy zapisze swojego zwycięzce i poda je mi. Ja ogłoszę kto wygrał. - wyciągnął notes, z którego wyrwał 3 kartki i rozdał każdemu z sędziów, po czym stanął obok stolika i zwrócił się po raz ostatni w stronę kucharek.
- Zapomniałbym, oczywiście możecie wydać danie wcześniej. Dodatkowo zapomniałbym... Wszystkie sztuczki shinobi w pełni dozwolone, jednakże nie możecie sabotować przeciwnika. To ma być pokaz waszych kuchennych zdolności. Gotowe?? - emocje w ciele marionetkarza osiągały powoli szczyt, a to wszystko zanim jeszcze pojedynek się rozpoczął. Czyż nie mógł to być lepszy dzień??

[Kaze Tetsu]

Gdy Suzu wspomniała o wszczynaniu prawdziwej burdy po plecach shinobieo przeszedł dreszcz. Ta dziewczyna to chodząca kula wybuchowych notek. I jeszcze jakby do tego niosła łatwopalny olej. Przynajmniej na chwilę będzie mógł odetchnąć i nie musi już próbować odciągać uwagi Suzu. Czyli jednak konflikt zostanie rozstrzygnięty w cywilizowany sposób. Z poczuciem ulgi wychylił zawartość swojej czarki w ramach odpowiedzi dla zielonowłosej. Chwilę później wyciągnął z torby na pasku notes i ołówek po czym naskrobał na jednej z karteczek przypomnienie na kolejne dni. Czuł, że będzie mu potrzebne.
Nie bardzo miał co mówić. Sytuacja się jakoś ustabilizowała, głupio byłoby teraz wracać do Inoshi i jej książki. Jedyne co wydawało mu się sensowne w tym momencie to dostosować się do przebiegu wydarzeń. W sumie z radością poogląda sobie pojedynek kulinarny, może nauczy się czegoś nowego. Albo wpadnie na pomysł jak ulepszyć technikę, nad którą powoli pracował.
Suzu mimo chwilami zbyt żywiołowego temperamentu, wciąż jednak była swoja. Raz, że była z pustyni, dwa jednak podróżowali razem jako drużyna. Zanim Tetsu zajął miejsce przy stole, podszedł do dziewczyny i wręczył jej wyciągnięty z torby kunai. Na pozór niczym się nie różnił od innych, chociaż ten Tetsu miał w rękach najczęściej. Zastanawiało go teraz, czy Suzu w ogóle rozróżniała go od innych podczas podróży, zwłaszcza gdy gotował. Podając jej ostrożnie broń, rzekł tylko.
- Powodzenia. I uważaj na niego. Nie chodzi mi nawet o ostrość, która powinna Ci pomóc w przyrządzaniu składników. Wykuła go moja mama i zawsze za jego pomocą gotuję w drodze.
Już miał siadać, gdy przypomniało mu się coś jeszcze. Arashi faktycznie posiadał zapewne więcej zapasów niż on, był w końcu znacznie lepszy w pieczętowaniu i mógł ich zwyczajnie zmieścić więcej w takiej samej ilości zwojów co Tetsu. Jednak mimo wszystko chłopakowi zostało troszkę zapasów z drogi.
- Gdybyś potrzebowała... mam jeszcze trochę zapasów od nas. Nie jest tego dużo, zawsze jednak coś.
I teraz z czystym sumieniem mógł usiąść wraz z resztą. Może powinien też dać jakiś kunai Arisie? Chociaż taki miał tylko jeden. Jedyne co mógł teraz zrobić to obserwować.

[Arisa Terumi]

Arisa była gotowa na wszystko. Nawet na pojedynki w gotowaniu. I kiedy zaczęto proponować zasady, gdy gospodarz użyczył im wspaniałomyślnie swej kuchni, nieco się przeraziła. Nie, nie tego, że jej się nie uda, ale tego, że wszystko poszło tak szybko, że Hikari zgodził się tak łatwo. Tak prosto. Bez większych zastanawiań się nad tym, bo przecież dwie zwaśnione kobiety w jednej kuchni nie mogły być dobrą wieścią na przyszłość. Mimo to wysłuchała z najwyższą powagą słów Arashiego i skłoniła się głęboko najpierw przed nim i Hikarim, jako przed mężczyznami. Kobieta winna była traktować mężczyzn zawsze z szacunkiem, nawet jeśli ci mężczyźni byli niewiele starsi i przy tym pijani. Uśmiechnęła się do Suzetty, ale na widok jej henge i pytania o niejakiego Mibuchiego zmarszczyła brwi w skupieniu. Przebiegła myślą wszystkich mężczyzn, w tym tych na literę M, których w życiu poznała, jednak - niestety - nikt nie odpowiadał ani wyglądem, ani imieniem, ani innymi cechami aparycji, którą jej przedstawiono. Chociaż nie...

- Mibuchi...Mibuchi...Mibuchi... - powtórzyła kilkakrotnie w pełnym skupieniu, chcąc się upewnić, że dobrze zapamiętała i zrozumiała imię. - Z panów na M mogę ci, kochana Suziu, zaproponować jedynie Miyoshiego. Kurosawę Miyoshiego. I Mitsukiego, mojego kumpla z sąsiedztwa. Ale żaden Mibuchi, zwłaszcza taki jak ten, nie figuruje w moich wspomnieniach. Kto to jest?

Zadawszy to pytanie, rozważyła jeszcze raz słowa Arashiego. I zgodnie z nimi rozejrzała się bardzo uważnie. W rogu stało palenisko, tam były szafki, tu był blat, w tamtej szafce była chyba mąka...Zaczęła sobie spiesznie przypominać przepis na ciasto, które lubiła podawać matka. Potrzebowała sporej ilości rzeczy, wody...trzeba by chyba zrobić ją z pomocą żywiołu albo przynieść z jakiejś studni...miejmy nadzieję, że mąka się została...może miód? I fasolki azuki? Należałoby to sprawdzić. Przede wszystkim modliła się w duchu, by zielonowłosy miał w zwoju dość dużo miodu. I żeby nikt z dostojnych sędziów nie miał przypadkiem uczulenia ani alergii na nic słodkiego, co znajdzie się w wypieku, który przygotuje. Co prawda ciasto to piekło się tylko w jednym, konkretnym miesiącu, ale Arisa nie sądziła, by było wielkim wykroczeniem podać je w konkursie, odsłaniając tym samym kulinarny sekret rodziny Terumi. Spojrzała na Hikariego, gdy wspomniał o ojcu, ale nie skomentowała tego. Jednak gdyby spojrzał w jej oczy, mógłby tam dostrzec... współczucie?

Jeśli nawet, to było cieńsze niż pasma mgły.

- Mam nadzieję, że zechcesz nam sędziować, Inoshi-chan - powiedziała łagodnie.

[Yamanaka Inoshi]

- Rok 385 - Lato -

---

[/color][/b] " Rozmowy przy kwadratowym stole " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=y6Mp7Ge1eUw[/youtube] Siedziała i niezbyt była w stanie zainteresować się tym co właśnie odbywało się w sali. Mimo to częściowo tylko słuchała tego co każdy mówił, niby to rejestrowała ale nawet po tym jak skończyła mówić do siebie zwyczajnie nie wróciła w pełni sił do świata żywych osób siedzących przy stole. Pojedynek został zapoczątkowany i pierwsze reguły były właśnie ustalane. Gdy Arisa zaczęła wymieniać imiona wszystkich uniosła nieznacznie głowę spoglądając w jej stronę. Słyszała coś o sędziowaniu, mimo to kim ona była by oceniać która z nich jest lepsza w kuchni, czy będzie to Arisa, czy Suzu... Jakie to ma znaczenie gdy ciasto i tak musi poczekać do jutra?
Blondynka przetarła lekko oczy kłykciem palca wskazującego.
- Demo... Przecież jak zaczniecie piec ciasta to i tak musimy z wynikami poczekać do jutra... No i jak za to się zabierzecie to kiedy niby chcecie zrobić to-to wszystko co planujecie? - Skrzywiła się lekko złączając łapki pod stołem uprzednio chowając malunek.
- Poza tym... Arashi-san, Tetsu-kun... Oraz Hikari-senpai - Spojrzała na każdego z osobna nim kontynuowała swoją wypowiedź.
- Arashi-san jest rodziną z Suzu-san, Tetsu-san jest z Suzu-san... Hikari-senpai z kolei... Zna ciebie Ariso-san. Nie widzę tutaj nikogo bezstronnego. - Oczywiście, że nie wspomniała o sobie, mimo to chyba była najmniej związana z kimkolwiek tutaj. Spuściła nieznacznie wzrok nie spoglądając już w niczyją stronę. Trochę się wpakowała bo mówienie tego wszystkiego kosztowało ją sporo energii, bo tak naprawdę jeśli mają iść te ciasta do rzeczywistej oceny powinna to być zdrowa i sprawiedliwa konkurencja a jeśli nie będzie na serio to... Czym właściwie będzie?
- No i... - Wtedy do pomieszczenia wrócił Hikari który na chwilę je opuścił by odebrać jak się później okazało listy, jeden adresowany do Suzu a drugi adresowany do niego. Ciekawe kto mógł być tym tajemniczym osobnikiem który pisał do Terumiego którego serce było zamknięte. Znowu niszczył jej fryzurę ciepłym gestem który zwyczajnie lubiła. Zagryzła nieznacznie wargę słysząc to o czym mówił, częściowo sprawił, że mu uwierzyła, że ich obecność coś zmieni, może Hikari był tym jednym wartym tysiąca, kto wie.
- Hai... Masz rację Hikari-sama ale... To mój dom, nawet jeśli... Nie zawsze się ze wszystkim zgadzałam lub lubiłam. Teraz się poprawiło i nagle to? - Nie poprawiała poczochranych włosów, ot zwyczajnie zostawiła je jak były. Jedynie odgarnęła je nieco by nie przysłaniały jej widoku, chociaż w tej chwili i tak nie robiły tego jakoś nadzwyczajnie, po prostu odruch.
Wtedy wydawało się, że wszystkie sprawy co do turnieju zostały już ustalone i turniej w pieczeniu ciasta zaraz się odbędzie. Mogła tylko wzdychać bo walczyła w tej chwili ze sobą. Z jednej strony zjadłaby nieco ciasta a z drugiej informacja o potencjalnej wojnie w jej krainie skutecznie pozbawiła ją wszelkiego apetytu. Stąd też dalej nie tykała niczego na stole. Blondynka zauważyła, że Suzu jak i Arisa zaczęła już poszukiwanie składników, Suzu do pustynnego ciasta a Arisa do swojego własnego przepisu. Nie było już odwrotu także nie pozostało jej nic innego jak dorzucić swoje trzy grosze.
- Z mojego Mochi zostało jeszcze trochę składników... Jakby ktoś potrzebował - Rozłożyła swobodnie ręce zerkając w stronę Terumiego z niepewnym wzrokiem. Nie uśmiechała się jednak nie wiedziała czy wspominanie o tym nieszczęsnym tworze nocnej pracy jest czymś o czym warto wspominać.
- A więc to jakiś Ichirou... - Skrzywiła się lekko myśląc i wyobrażając sobie w jaki sposób Terumi mógł go poznać, znając go już chwilę i widząc jego podarki miała przed oczami tylko jeden widok. Dwóch mężczyzn siedzących na poduszkach z uwaga, nie czarkami sake a butelkami sake. Tak, dokładnie. Butelkami popijając je jak herbatkę.
Wtedy po parunastu chwilach dalszej konwersacji z innymi siedzącymi przy stole Suzu poinformowała każdego o tym, że poszukują kogoś.
- Mibuchi... Pierwszy raz słyszę to imię - Pomyślała obserwując przemianę młodocianej łobuziary w faceta. Gdy wreszcie zamieniła się w siebie Inoshi podniosła łapkę nieznacznie w górę mówiąc.
- Właściwie to... Widziałam kogoś podobnego. Dwa razy i to całkiem blisko. - Zwróciła uwagę zwłaszcza na jego zielone włosy które nazbyt przypominały te noszone na głowie przez Rindou i Hideki.
Terumi natomiast zdawał się nie znać tej osoby, blondynka też go nie widziała po prawdzie, mimo to znów Hikari wspomniał mimowolnie o swoim ojcu, do tej pory słyszała tylko fragmenty jego historii, fragmenty z których trudno ułożyć jakąś zgrabniejszą całość. Mimo to liczyła, że kiedyś opowie dużo więcej i sprawi to, że zrobi się mu lepiej.
Najbardziej ze wszystkich podekscytowany chyba był Arashi, mimo to Inoshi nie zmieniła miejsca, siedziała tam gdzie siedziała.
- Arashi-san... Z całym szacunkiem ale nie chcę siedzieć tutaj pięć godzin i obserwować jak Arisa-san i Suzu-san tworzą ciasto... To nie jest tak, że robi się je w minutę - Westchnęła spuszczając nieco z tonu i garbiąc się lekko podparła się ręką o blat stołu a samą dłonią podtrzymała swoją brodę. W tej samej chwili złożyła dłonie w pieczęć barana przymykając przy tym lekko oczy i biorąc dwa miarowe oddechy, chciała się uspokoić przed tym co nastąpi.

  Ukryty tekst

Opuściła ręce a potem ponownie podparła się tak jak wcześniej o blat stołu. Zerknęła na Yogańczyka oczekując na jego reakcję. Wtedy dotarło do niej pytanie zadane na koniec przez Arisę, ostatecznie nie został jej zbyt wielki wybór. Kto inny mógł to teraz oceniać jak nie ona? Każdy był z kimś spowinowacony a chyba ona najmniej.
- Hai... Mogę to zrobić ale... Dopiero jak będzie gotowe - Odparła nieco powoli dalej podtrzymując twarz ręką.

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

Myśli - Mowa

[Suzu]

Rindou Mibuchi Kropla w kroplę z ojcem Hikariego? Suzka uśmiechnęła się szeroko i odnalazła wzrokiem spojrzenie swego kuzyna. A może tatko prowadził podwójne życie...?
- Hm? No jak proponujesz to biorę, kto to ten Kurosawa Miyoshi? Mam nadzieję, że zna jakieś fajne sztuczki - z rozbawieniem zwróciła się też do Arisy, niestety jednak w tym przypadku zbieżność literki w imieniu to było za mało - Mibuchi to mój ojciec, choć jego podobieństwo do ojca Hikariego uważam za trochę podejrzane...
Krewni ze strony Rindou nigdy nie opowiadali o rodzinie poza pustynią. Z drugiej strony, w ogóle niechętnie rozmawiali o tych, co zieloną krew nosząc, zielonych włosów przy tym nie mieli. Czarnowłosy, daleki kuzyn raczej nie miał już swojego miejsca na ramionach kaktusa genealogicznego.
- Naprawdę? - choć entuzjazm dziewczyny zaczynał już opadać, niespodziewanie Inoshi zbudziła w niej nową nadzieję - I-no-shi~ kiedy to było, gdzie? Ma się dobrze? - jakoś udało jej się ograniczyć natłok myśli i pytań do tych absolutnie najważniejszych.
Choć to zapewne Arashiego bardziej poruszą owe wieści. Suzu wiedziała jedno - zależnie od odpowiedzi blondynki ich wyprawa do Sogen mogła zostać zepchnięta na dalszy plan. Śpiąca księżniczka czekała już tak długo, że w ostateczności nic jej się nie stanie jeśli podrzemie jeszcze kilka tygodni, ślad po Mibuchim natomiast trzeba było sprawdzić jak najszybciej. Chociaż... gdy Zielonowłosa rozwinęła list od swego drugiego kuzyna, nawet i ta wyprawa stanęła pod znakiem zapytania.
Pierwsze spisane przez Ichirou wywołały u kunoichi szeroki uśmiech, łatwo śmiać się z niebezpieczeństwa gdy było daleko. Zgodnie z instrukcją odkorkowała też butelkę i z miną znawcy upiła spory łyk... zmarszczyła brwi, smakując niepewnie... woda? Czytała dalej, kolejne słowa zapisane znajomym charakterem pisma szybko przemieniły rozczarowanie w radość. Podziemna rzeka! Wszak to niesamowite odkrycie! Nie podzieliła się jednak na razie radością z pozostałymi, tym bardziej po słowach Arashiego, że wreszcie została uznana za dorosłą. Tak pięknego stwierdzenia nie warto było psuć!
- Chwalipięta, awans dostał na Kogō - odpowiedziała na pytanie Arashiego, krzywiąc się trochę, choć nowina ta warta była świętowania - zaraz pewnie dadzą mu jeszcze sekretarkę i już w ogóle nie będę mogła się do niego dobić bez ważnej sprawy... - westchnęła, wolałaby Ichira na nieco niższej pozycji, wtedy mógłby poświęcać jej więcej czasu.
Czytała dalej, nie chcąc się dzielić z pozostałymi marudzeniem na temat ludzi z klanu Kaguya, co do których nie była już tak pewna jak wcześniej. Dobry Kaguya to martwy Kaguya, jasne, ale takie podejście wcale nie pomogło im rozwiązać problemu z kościakami. Trzeba spróbować inaczej, zadawszy sobie najpierw pytanie, co tak naprawdę jest w tej sprawie najważniejsze - dobro klanu (albo i pustyni) czy też przelewanie krwi dla zapewnienia sobie złudnego poczucia bezpieczeństwa?
- O... Hikari, dostałam nieoficjalną misję, by cię odwiedzić i pozdrowić - zwróciła się do czarnowłosego, prawdopodobnie przy okazji pisania listy dla Suzi Ichirou przypomniał sobie, że może wysłać drugi także do dawnego przyjaciela - I kurna fenek... Zdążymy załatwić sprawy w Sogen nim lider mojego klanu się zniecierpliwi? Ichirou pisze, że wujaszek Jou chce mnie widzieć u siebie... Bardzo niedobrze.
Z nieszczęśliwą mordką spojrzała na Arashiego i Tetsu. Bardzo nie chciała jeszcze wracać na pustynię, nie była na to nawet gotowa! Spotkanie z Akari lekkie nie będzie i pewnie Suzka nie opuści znów szybko Atsui, a przecież dopiero zaczęli poznawać świat! W dodatku była jeszcze kwestia tego całego konfliktu na terenie Karmazynowych Szczytów, nie miałaby nic przeciwko by wspomóc klan Inoshi w biedzie - wiedziała przecież, co to znaczy wojna. Miała też niedobre przeczucie, że to jej nadopiekuńcza matka jakoś wpłynęła na lidera, by ten zdecydował się wezwać niepokorną Doko do siebie. Zwykle przecież tego nie robił. Jakoś nie docierało do niej jeszcze, że sytuacja na świecie zmieniała się gwałtownie, co mogło skończyć się bardzo źle dla niedoświadczonych shinobi.
Świat się wali, wojny wybuchają, niepokój kryje się pod głębokimi kapturami wędrowców, a tu trzeba rzucić wszystko i robić ciasto. Po tym wezwaniu lidera Suzka była trochę nie w sosie, co wyraźnie zresztą było widoczne przez fakt, że nie oznajmiła pewnym siebie głosem, jaki jest ich następny krok. Postanowiła się skonsultować ze swoimi towarzyszami, bo choć uwielbiała wskazywać palcem kierunek podróży, sama na tej drodze nie była.
Tymczasem wyglądało na to, że ich niewinny pojedynek zaczął przeradzać się w widowisko. Suzka zdobyła się nawet na uśmiech, słuchając instrukcji Arashiego, przyjęła też kunai od Tetsu - nie, nie zauważyła nigdy, że jego bronie w jakiś sposób się różnią. Tak po prawdzie to nie wiedziała nawet, czy tego rodzaju ekwipunek będzie jej potrzebny, doceniała jednak wsparcie ze strony małomównego kolegi, prawie tak bardzo jak nie rozumiała zachowania Arisy. Po diabła ona się tak kłania Arashiemu i Hikariemu? Nie była przyzwyczajona do zbędnej kurtuazji, a rzekoma wyższość mężczyzn w ogóle nie mieściła jej się w głowie. Panienka Terumi o pięknych oczach była dla Suzi żywą skarbnicą niejasności. Oczywiście sama nie wykonała niczego, co można było choćby w wyniku nieporozumienia wziąć za ukłon. Po prostu sobie była, z uśmiechem usiłując się skupić na zadaniu, gdy niewesoła perspektywa powrotu do domu zaczynała zaczynała jej ciążyć jak kajdany skazańca. Cóż jedna było robić? Stawi się przed matką i cokolwiek się wydarzy, weźmie to dzielnie na klatę.
- Jak wygram, Arisa-chan będzie musiała rymować swoje wypowiedzi przez godzinę po każdym przypadku, gdy zaśmiejesz się ze mnie idącej na Mur. - oznajmiła z szerokim uśmiechem, w końcu nawet jeśli Terumi przegra, nadal mogła po prostu się tak nie wyśmiewać i sprawa się załatwi.
Z drugiej strony wtedy będzie na tyle zabawna, że Suzka zacznie śmiać się razem z nią i wszystko będzie w jak najlepszym porządku. Kunoichi zadeklarowała kuzynowi gotowość i z kunaiem w dłoni czekała na znak do rozpoczęcia, by po usłyszeniu sygnału ruszyć nieco chwiejnie w kierunku kuchennego blatu. Najpierw trzeba rozłożyć składniki i wynaleźć wszystkie potrzebne narzędzia, czy jak tam w kuchni się nazywa miski i resztę przyborów... Usiłowała sobie przy okazji przypomnieć jakiś przepis, na szczęście ciastka robiła chętnie, nawet jeśli nikt poza nią i Akari nie był w stanie ich zjeść. Hideki zdawała sobie sprawę, że potrzebny jej cud, ale przecież tchórzostwem jest toczenie bojów tylko wtedy, gdy ma się przewagę nad przeciwnikiem. A poddawanie się nie leżało w zielonej naturze.

[Hikari]

Po powrocie do towarzystwa w pewnym sensie mógł uznać, że jego uczennicy się poniekąd polepszyło. Nawet w domu, na który ostatnim razem tak bardzo narzekała, biednemu zawsze piach w oczy co? Nie wiedział co mógłby dopowiedzieć, więc się delikatnie uśmiechnął jakby miał pokazać, że wszystko będzie dobrze. Wierzył w to, bo prawdę mówiąc od dawna nie zaznał porażki ostatecznie. Nawet przeciwko niesamowitym ludziom potrafił wyjść naprzeciw. Cesarz co prawda jest poza skalą, ale wciąż był w stanie chociaż mu jakkolwiek odpowiedzieć za co został doceniony. Widział w tym dużą możliwość własnego rozwoju w przyszłości. Zaraz potem wszystko można powiedzieć zamieniło się w kabaret, bo nawet prowadzący tego turnieju wkręcił się jakby był podglądany przez tysiące, jak nie miliony ludzi jednocześnie. Trzeba przyznać, że Arashi się rozkręcił. Na szczęście w głowie znalazł już powód do ucieczki, ale przed tym polał każdemu po kolejce. Przy okazji butelka się skończyła, chociaż nie zamierzał nikomu skąpić.
- Pozwolicie mi, że ominę proces przygotowania? Pójdę przygotować pokoje.
Przed odejściem ukłon wykonany przez dziesiątą wodę po kisielu, czyli jedyna przedstawicielka płci pięknej pochodząca z Terumich. Sam ten gest wywoływał zakłopotanie w Hikarim, w wiosce nie tylko on sam nigdy nie był tak traktowany przez burzliwą historię, ale raczej także nikt tak się nie zachowywał. Różnice pomiędzy gałęziami wychodziły w takim przypadku bardzo łatwo na wierzch. Uśmiechnął się lekko w odpowiedzi.
- Ariso, chociaż twoje ukłony należą do pięknych to jednak nie musisz wobec mnie wykonywać takich
zbędnych gestów. Nie jestem żadnym przełożonym, aby być tak traktowany.
Powiedział to łagodnie, a potem ruszyli w kierunku schodów, i otworzył drzwi przesuwane będące blisko nich.
- Tutaj znajdziecie moje zapasy, możecie brać co chcecie. Także kolejna butelkę sake jeżeli chcecie, później nadrobię kolejkę.
Po tych słowach udał się na gore, gdzie mógł siebie zająć przygotowaniem pokoi gościnnych. Wpierw zajął się swoim pokojem, gdzie nie posiadał zbyt wiele pracy. Głównie upewnić się, że wszystko jest na swoim miejscu. Co innego jeżeli chodziło o sypialnię rodziców, mało kiedy tam wchodził, a także głównie na chwilę. Jak najszybciej zająć się chociaż kurzami, wyjąć z schowka kołdrę i poduszkę, ubrać w poszewkę... Wiecie takie głupoty. Gdy tutaj skończył, aby było szybciej wyskoczył przez okno na zewnątrz i poszedł do pokoi gościnnych z wejściem od ogródka, gdzie uczynił podobną rzecz.


Plany domu na szybko:
Z zewnątrz
Dół domu
Góra domu

[Rindou Arashi]

Wieści z pustyni nie były najlepsze. O ile jeszcze sam awans Ichirou był dobry, w końcu nie raz wsparł on swoją rodzinę, stając się swoistą legendą na piaskowych terenach, to powrót do domu nie był zbyt satysfakcjonujący. Nie w momencie, kiedy to dopiero rozkręcali się i odkrywali miejsce za miejscem. Było jeszcze wiele innych terenów do zwiedzenia i osób do poznania. Czy to na prawdę jest koniec ich przygody? Podpadnięcie w oczach lidera było ostatnią rzeczą, jaką chcieli by osiągnąć, dlatego też trzeba by to przedyskutować. Tylko już nie teraz, w końcu szykują się do kulinarnego pojedynku, a skoro ten już się rozpoczął, to lepiej było go nie przerywać, tak nakazywała tradycja.
- myślę, że musimy to przedyskutować na spokojnie. Być może nie jest to nic ważnego i za tydzień będziemy mogli być w drodze powrotnej do Sogen, zobaczyć Mur, czy też wieżę księżniczki. Obie konstrukcje stoją dawna, więc postoją ten tydzień dłużej, a treścią spotkania może być coś bardzo ważnego... - odpowiedział swojej kuzynce, po czym poklepał ją po głowie, życząc powodzenia w pojedynku. Wiedział, że szanse ma marne, w końcu nie raz widział jej wypieki, jednakże też wierzył w nią. Podpatrywała go nie raz, uczyła się przepisów na pamięć wręcz, więc musi to gdzieś się w niej chować, być może otoczka całej tej sytuacji uwolni w zawartego w niej kuchennego demona.
Słowa Inoshi były zaskakujące dla Arashiego. Jak to poczekać do jutra? Czyżby w jej stronach nie mieli niespodziewanych gości? Nie mieli przepisów na błyskawiczne desery, które już po godzinie były gotowe do jedzenia? Nie był pewien, czy wywodzi się to ze specyficznych warunków w jakich dziewczyna się wychowywała, czy może z kulinarnej ignorancji.
-Inoshi-san, mylisz się. Co prawda są przepisy, które smakują najlepiej dopiero na drugi dzień, jednakże jest też taka gałąź kulinarna, która pozwala przygotować deser w mniej niż godzinę. Wszystko zależy od intencji oraz pomysłu. To właśnie także jest celem takich pojedynków. Często mierzą się w nich bardzo doświadczeni kucharze, jednakże to właśnie dopasowanie się do tematu, umiejętność pracy pod presją czasu i kreatywność wyłaniają zwycięzcę. Nie sztuką jest upieczenie ciasta w zacziszu kuchni, mając gości dnia następnego. Sztuką, jest przygotowanie deseru na ich oczach podczas picia pierwszej herbaty. - odpowiedział młodszej koleżance, starając się wyjaśnić jak to wygląda, przynajmniej w jego rejonach. Wtedy też przypomniał sobie słowa Hikariego odnośnie kraju, w którym żyje wielu łasuchów. Znaczyło to, że jest tam też mnóstwo dobrych kucharzy z którymi mógłby się kiedyś zmierzyć. Oczywiście, jest to plan na którąś z jego kolejnych wypraw. Czy do niej dojdzie, to już tylko zależy od świata.
- Widziałaś go??? - Zielonowłosy na chwilę zamarł, może nawet zbladł. a po chwili na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech. Była to najlepsza informacja dzisiejszego dnia, tylko czy aby na pewno jest z czego się cieszyć? Spojrzał na Suzu, której reakcja była podobna. Nie można było się dziwić, w końcu jej także zależało na odnalezieniu tego człowieka. Był to jej ojciec, którego nie znała. Chwilę później zaczęła zasypywać młodą Yamanakę serią pytań. Czy to na prawdę możliwe? Arashi westchnął i wstał z krzesła, nalewając sobie kolejną kolejkę Sake. Powoli czuł, jak nie jest w stanie w pełni kontrolować swojego ciała, dlatego też zajął swoje miejsce, na którym siedział dotychczas. Ochłonięcie po tak zaskakującej informacji zajęło mu trochę, wziął ze dwa głębokie wdechy, po czym z szerokim uśmiechem spojrzał najpierw na Arisę, a chwilę później na Suzu.
- I jak, gotowe? Jeżeli tak, to zaczynajcie, kuchnie i zapasy są do waszych dyspozycji. Przeniósł krzesło na bok, tak aby móc obserwować kuchnię, w której miałby szaleć dwie kunoichi. Zastanawiało go czy, a jeśli tak to w jaki sposób użyją swoich jutsu w celu polepszenia jakości dania, czy też przyspieszyć jego wykonanie.

[Kaze Tetsu]

Zielonowłosi muszą wrócić na pustynię. Czy to oznacza, że ich drużyna rozpadnie się zanim wykonają wspólnie pierwszą misję? Shinobi był teraz pełen wątpliwości. Z jednej strony, z chęcią wróciłby w rodzinne piaski i podążał dalej za zielonowłosymi. Jakoś już się do nich przyzwyczaił, nawet do żywiołowej Suzu. Jednak jego rozkaz nie dotyczył. I dalej nie znalazł leku dla swojej matki. Może jednak powinien kontynuować podróż sam? Trzeba to będzie solidnie przeanalizować i porozmawiać jutro z towarzyszami, jak już ochłoną i będą trzeźwo myśleć. Na razie może się dobrze bawić i podziwiać pojedynek. W duchu, trochę żałował, że to nie on gotuje. Byłaby okazja użyć techniki nad którą pracuje od pewnego czasu. Innym razem. Może uda mu się dotrzeć do krainy łasuchów i tam ją dopracować?
- Ta kraina łasuchów... jak tam właściwie trafić? - zapytał, nawet nie kogoś konkretnie, bardziej głośno myślał. Trochę sam zaskoczony tym faktem postanowił jednak szybko kontynuować wątek.
- Jest pewna technika, którą mógłbym tam dopracować.
Tetsu miał nadzieję, że odwróci tym trochę uwagę od swojej zmartwionej miny. Mimo wszystko rozdarcie wewnętrzne dawało mu się we znaki. Splótł razem dłonie i oparł się na nich nosem, by choć trochę ukryć swoją twarz. W końcu dobry shinobi nie okazuje swoich uczuć. Miał nadzieję, że pojedynek zaraz się zacznie i wszyscy skoncentrują się na kulinarnych dokonaniach. Łącznie z nim, bo każ dodatkowa chwila analizowania tego co powinien zrobić powodowała w nim coraz większe rozdarcie.

[Arisa Terumi]

Tajemnica ciasta Arisy wymagała przede wszystkim prostoty. Dlatego, obdarzywszy wszystkich uśmiechem, delikatnym jak płatki kwiatu, skupiła się na tym, czego potrzebuje, a było tego sporo.
Mąka...czerwona fasola azuki...przygotować ciasto...Tak. Mąka po Inoshi, zasoby Arashiego (przede wszystkim woda) i trochę innych słodkich rzeczy znalezionych w szafkach Hikariego pozwoliły jej sporządzić dużą ilość ciasta. Dobrze, że w odmętach szafki znalazła się też mąka shiratamako oraz jeszcze kilka innych składników.
Mieszała je ze sobą, potem wyrabiała ciasto, z pomocą sprawnych rąk, krzesiwa i drewna roznieciła palenisko, a następnie nadzorowała pieczenie się gotowego już ciasta na blaszce pożyczonej od nadzwyczaj uprzejmego gospodarza. Tego samego, który zdawał się zakłopotany jej elegancją i dystynkcją. Nadgorliwość gorsza była od nacjonalizmu i od faszyzmu, a także od bycia Yōganem... kopnęła się za to mentalnie w tyłek, bo przecież była na ich terenie. I w towarzystwie dziewczynki z rodu Yamanaka. Przy Yamanakach lepiej było uważać na wszystko. Nawet, jeśli były słodkie.

- Miyoshi jest podróżnikiem. Zwiedzał sporo miejsc, więc może by coś o twoim tacie wiedział? - zasugerowała. - Chcesz potem jego adres? Mieszka u nas, w Sanjin, mama zna go dobrze, bo razem z ojcem i z nim często chodzili na misje we trójkę...

W cieście znalazł się miód - o ile był w zwoju - i generalnie wszystko, co mogłoby mu nadać przepyszny smak. W ostatecznym wyniku, po jakiejś...półtorej godzinie? - może mniej trwała ta męczarnia - przed szanownym gremium na stole znalazło się pięknie wypieczone ciasto z czerwoną fasolą, miodem i oblane polewą z tych dziwnych cytrusów (jeśli nie z cytrusów, to polewę przygotowała z miodu i reszty fasolek, ewentualnie z jakichś miejscowych owoców, o ile takie się znalazły w jej dyspozycji)

- Nie poczuję, gdy zarymuję, tego nie czuje nawet motyl, gdy się farbuje... - mamrotała do siebie, w razie czego ćwicząc w sobie sztukę rymów. - Albo nie. Suzu, piaskownico moja, ty jesteś jak ogień, ile cię trzeba cenić, ten tylko się dowie, kto zmarzł w nocy...czy coś. Mniejsza z tym, cholerka.

Wodę, oczywiście, dostarczała sobie sama, najczęściej klasycznym sposobem (z wiaderka), czasami tylko użyła Suitonu. Nie chciała jednak marnować chakry na zawody, w razie, gdyby naprawdę była jej potrzebna. Podróżnik Kurosawa był niespokojnym duchem i zwiedził sporo miejsc, może gdzieś spotkał w przelocie ojca Suzu? Łagodność Hikariego na, swój sposób ją wzruszyła. Był więc pewnie dobrym, zwykłym człowiekiem...a nawet jeśli nosił brzemię pochodzenia...

Wszyscy dzielimy swój los u bogów, prawda?