Plac Centralny

[Murai]

Wężowaty przyjął transakcję, co nieco ucieszyło pozszywanego młodzieńca. Jeden kotek został i będzie miał wolne, z kieszenią wypełnioną pieniędzmi. A co z tymi kotami się stanie? A co go to, on miał tylko je sprzedać, nie zastanawiać się nad tym, czy trafią one w dobre ręce. Nie jest członkiem stowarzyszenia praw zwierząt, tylko Ninja. Mężczyzna przekazał mu pieniądze, on przekazał mu koty i rozeszli się w swoich kierunkach. Z pewnością kotki trafiły do dobrych rąk... no, nieważne. Kolejny klient okazał się dzieckiem. Typowym, niewinnym dzieckiem. Małym, ciekawskim i nie rozwiniętym nawet w połowie człowiekiem. Zapytał się on, czy kotek należy do niego. To była okazja, by móc pozbyć się ostatniego kotka.
- Nie należy. Szukam kogoś, kto mógłby się nim zaopiekować. Ja nie mogę, a szkoda porzucić takiego kotka. - rzekł mężczyzna z udawaną empatią, żalem. Wiedział, jak manipulować głosem, by uzyskać odpowiedni efekt. A przynajmniej miał taką nadzieję. Miał już bardzo dużo jak na takie zadanie, więc nawet jeśli dziecko odda mu jakieś drobniaki, będzie zadowolony z przebiegu misji.

[Kaien]

Misja D 13/15 Chłopaczek tylko czekał na słówko, a raczej na zdanie brzmiące że Murai szuka kogoś by kotka mu oddać.
Dziecko od razu zaczeło pytania "A ile kotek będzie żył.'' "A kto jest tatusiem kotka" "A kto jest mamusią kotka" "A jaki kotek będzie jak dorośnie" "A ile kotek będzie żył?" "A czy kotek mnie polubi? " "Czy kotek może życ razem z moim pieskiem?" Pytan było, jesli by ktoś liczył, kilkadziesiąt. Dokładnie trzydzieści jeden, gdzie pytanie o życie kotka i polubienie przewijało się kilkukrotnie. Piszczącym głosikiem dzieciaka zadane chyba miliardy pytań, które wylatywały z jego buzi i wylatywały, prosząc się by mu tą główke obciąć. Dziecko nie odpuszczało, wypytywało oco się tylko dało nawet o o głupoty, jakby tamte był mądre, w stylu czemu kotek ma takie pazurki, czemu takie futerko, czemu jedno oczko takie, czemu kotek tak pachnie, czemu kotek mrugnął...
Ogólnie stos marnujących czas i niepotrzebnych pytań.

[Murai]

Dzieciak był bardzo, ale to bardzo ciekawy. Każdego detalu, każdego szczegółu dotyczącego kotka. Może nawet za bardzo? Chciał wiedzieć dosłownie o wszystkim, co tego kota się tyczy. Może jeszcze poprosi o dokładną długość jego pazurków i wskazówki, gdzie jedzenie wchodzi, a gdzie wychodzi. W sumie to dziecko, dzieci zazwyczaj są bardzo ciekawskie. Znaczy się tak słyszał, swojego dzieciństwa albo nie pamięta, albo zna tylko nieliczne fragmenty wspomnień. No a co do kota, to nawet jakby znalazł gdzieś chęci, by odpowiedzieć na cały ten natłok pytań, to i tak nie może na nie odpowiedzieć - nie posiada stosownych informacji. Co prawda niektóre pytanie są tak oczywiste, że nawet bez dokładnej historii kota dałoby się na nie odpowiedzieć, no ale po co? Chłopak cierpliwie poczekał, aż młody skończył bombardować go pytaniami, po czym wyjął z kosza jednego kociaka. Był naprawdę mięciutki, to trzeba było przyznać.
- To jak, zechcesz się nim zaopiekować? Jego mamy już nie ma. Potrzebuje jakiejś opieki. - powiedział, podsuwając dzieciakowi koteczka i nawet zmuszając się do lekkiego uśmiechu. Co prawda wątpił, by była to osoba odpowiedzialna, jednak przecież nie była to jego działka. Miał rozdać koty? Miał. Rozdał. Ich późniejsze perypetie nic go nie obchodzą. Ciekawiło go, czy jednak dzieciak się skusi i go weźmie, czy jednak odpuści.

[Kaien]

Misja D 15/15 Dziecko zalewało Muraia pytaniami, a jedyne co otrzymało wzamian było psychiczne zranienie. Bo zamiast mu odpowiedziec, wyjaśnić wszelkie niecierpiące zwłoki kwestie uśmiechnął się do niego jak pedofil. To nie jest normalne, jak starszy chłopak sprzedaje małe kotki małemu chłopcu i się do niego dziwnie usmiecha. Aż ludzie sie zatrzymali i patrzyli na Muraia, co on chce z tymi kotkami zrobić. Dziecko przerażone złapało Kocię i zwiało. Ludzie częstując Muraia kilkoma nieprzychylnymi słowami i spojrzeniami - Także się rozeszli.
Podeszła za to do niego staruszka, wpadając na koszyk i psując go.
-I jak wnusiu? Udało ci się dostać jakieś grosiki? - Spytała klepiąc go po ramieniu jak swojego prawdziwego wnuka.
-Oj wybacz. Mówiłam ci, że jesteś podobny. Bardzo podobny, gdy żył... - Powiedziała smutno i podziekowała ładnie za koty. Za pomoc w rozdaniu ich w 'dobre' rece. Wszelki utarg został w kieszeni pozszywanego.

Dziękuje za misje.

[Murai]

Udało mu się pozbyć ostatniego kociaka. Co prawda został przy tym mocno obrzucony gnojem przez ludzi wokoło. A sam dzieciak też najwidoczniej bardzo się śpieszył. Może to dlatego, że młodzieniec się uśmiechnął do dziecka? Kurde, ciekawe. Czegoś takiego nie wiedział. Jeśli uśmiechniesz się do dziecka, trzymając małego kotka, zostaniesz uznany za zakałę społeczeństwa i ostro zganiony, a dziecko ucieknie ile sił w nogach. Nigdzie w książkach nie było opisanej takiej sytuacji. W sumie to nic dziwnego. W każdym razie kilka chwil później odnalazła go babcia. Zapytała się o to, czy udało mu się coś zarobić. I wyjawiła jeden, całkiem dziwny fakt. Nie zaskakujący czy szokujący, po prostu. Ludzie umierają w tych czasach prawie cały czas, więc nic dziwnego, że i jej wnuk miał taki los. Trudno się mówi - nie znał go, nie spotkał, nie był dla niego nikim ważnym. W zasadzie to nie ma on w obecnej chwili nikogo ważnego. Chociaż też zależy, jak to definiować. Podziękował również staruszce za możliwość zarobienia, po czym odwrócił się i postanowił wrócić. Do domu. Wystarczyło mu kontaktów z ludźmi jak na jeden raz. Chociaż widać było, że mają całkowicie inne podejście, gdy ukrył swoje szwy. Ech, będzie musiał o tym pomyśleć. Gdyby wyglądał naturalnie i powtórzył tą akcję z kotkiem, pewnie by go nabili na pal. Co prawda nic by to nie dało, no ale taki akt czystej agresji nie był dla niego niczym nowym. Przy wyjściu z Placu anulował Henge, przyjmując swoją pierwotną postać.

z/t

[Kamiru]

Kłębek nerwów, podwodny trójkąt [1/30]

• Młody Potwór zawitał ponownie do Ryuzaku no Taki, jednego z dwóch największych miast kupieckich. Co takiego kierowało łowcą serc by przybyć właśnie w to miejsce? Okolica nie była ładna. Nawet określenie "średnia" nie pasowało. Być może dawny plac centralny, obecnie miejsce dla wszelkiego marginesu społecznego. Czyżby nostalgia za domem? Kto wie? No, Murai wie. Ale Wszechwładny Narrator miał znacznie prostsze zadanie, relacjonował jedynie wszystko, co było istotne dla opowieści, tej krótkiej przygody która miała dotknąć Kłębek Nici. A może nie będzie to wcale takie krótkie, epizodyczne wydarzenie? Może wywrze długofalowy wpływ na życie wszystkich występujących w niej postaci? Zaczynajmy przedstawienie!
  Słońce chyliło się ku zachodowi, powoli opadająca na dno ognista kula. Na całej przestrzeni placu, nie licząc śmieci w mniejszych i większych ilościach, panowała pusta i samotnie wędrujący Murai. Jakim cudem tu zawędrował? Ciężko powiedzieć, po prostu szedł przed siebie. Czyżby wszyscy uciekli na jego widok? Chyba nie wszyscy, bo nagle przez ciszę przebił się gwizd. Ustalenie jego źródła nie było trudne. W jednej z bocznych uliczek stała jakaś osoba, za daleko by wskazać coś szczególnego. O co chodziło? Sądząc po posturze, był to mężczyzna. I delikatnie poruszał ręką, jakby przyciągając efekt eksperymentów ku sobie. Pułapka? Propozycja? Pomyłka? Wystarczyło zrobić kilka kroków, pokonać piętnaście metrów i koniec końców... Podjąć decyzję. Albo w odwrotnej kolejności. Ewentualnie całą sprawę można by olać i żyć dalej jakby nigdy nic.

Jeśli możesz mi wysłać na pw, wstawić tu staty to byłoby miło. Albo podsyłać na bieżąco w trakcie ~

[Murai]

Powrót do Ryuzaku był szybki i spokojny, jak zawszy. W mieście prawie nigdy nie działo się nic wartego jego uwagi czy cennego czasu, jaki spędzał a to trenując, a to ścierając z nici ślady krwi, co przydałoby się mu chociażby w tej chwili. Na szczęście on sam zachował nienaganną higienę, głównie dla świętego spokoju. Ciekawe czy strażnicy by go wpuścili umazanego krwią? W sumie to przepuszczali go już wiele razy, a i był na tyle charakterystyczny, że nie powinni go zapomnieć, ale kto tam ich wie? Ludzie są nieprzewidywalni. Szedł cały czas w jednym kierunku, w którym to znajdował się jego "dom". Po dłuższej chwili zdał sobie jednak sprawę, że musiał zabłądzić. Znowu. Jego orientacja w terenie była tragiczna i w najbliższym czasie chyba przysiądzie nad planem miasta i na spokojnie wkuje sobie drogę do swojego mieszkania z każdego możliwego punktu osady. Trafił na całkowicie pusty, poza paroma odpadkami, plac. Przypomniało mu się, jak kiedyś jakaś babcia poprosiła go tutaj o sprzedaż kotów. Zajęcie łatwe i jednocześnie ogłupiające, dlatego nigdy więcej takiego się nie podejmie. Chociaż fakt, pieniędzy nie za dużo mu zostało. Może pomyśli nad czymś poważniejszym? Z rozmyślań wyrwał go głośny gwizd. Dochodził ze strony jakiejś bocznej uliczki, gdzie stał jakiś jegomość. Nie poznał go, zresztą był nieźle skryty w cieniu budynków. Ponieważ na placu nie było nikogo innego, gwizd mógł być skierowany tylko do niego. Decyzja była natychmiastowa, ale dobrze przemyślana. Murai podszedł do mężczyzny. Powoli, nieśpiesznie. Kiedy już znalazł się przy uliczce w której się znajdował, dokładnie się rozglądnął i całkowicie neutralnym tonem zapytał się:
- Słucham?

ATRYBUTY PODSTAWOWE:
SIŁA 10
WYTRZYMAŁOŚĆ 65
SZYBKOŚĆ 80 (90)
PERCEPCJA 53 (63)
PSYCHIKA 1
KONSEKWENCJA 5

[Kamiru]

Kłębek nerwów, podwodny trójkąt [3/30]

• Murai nie lubił owijać w bawełnę. W nici też nie. Chyba, że chodziło o ponętne i młode kobiece ciało. Choć i to nie było takie pewne, skoro nikt go w takiej sytuacji nie znalazł. W tej chwili miał do czynienia z mężczyzną, więc obie strony mogły czuć się w miarę bezpiecznie. Nie licząc podejrzeń o potencjalnej pułapce, noży w plecach i niciach tam, gdzie słońce nie dociera. A co konkretnie się wydarzyło?
  Tajemniczy człowiek przeżył już jakieś pół wieku, może więcej, jego włosy zdążyły już pokryć się białym pyłem czasu, podobnie jak gęsta broda. Pięćdziesiąt lat to sporo, ne? Może miał szczęście, może był bardzo mądry... Ciężko powiedzieć, ale sama ilość lat robiła wrażenie. Nadal miał jednak posturę której pozazdrościłby niejeden młodzik. Może nie trzydrzwiowa szafa, niemniej widać było, że kiedyś parał się walkami. Albo pracował w tartaku, kamieniołomie czy innym miejscu łamiącym ludzi. Najwidoczniej on był wyjątkiem łamiącym takie miejsca.
  Wyglądasz mi na kogoś, kto pracy się nie boi a nie śmierdzi groszem. Robota jest prosta, idziesz ze mną w pewne miejsce, tam tłuczesz kilka osób a potem dostaniesz trochę forsy czy co tam się pod ręką znajdzie. Wchodzisz w to? Głos miał głęboki, jakby przed gardłem miał jeszcze studnię. Całkiem ciekawy efekt, a biorąc pod uwagę fakt, że facet był od Ciebie wyższy, zabrzmiało to raczej jako stwierdzenie faktu, a nie pytanie. Ewentualnie pytanie retoryczne. Ale musisz przyznać, Kłębku, propozycja prosta, treściwa i dość... Brak tajemnic to tajemnica? Brak haczyków to jeden wielki hak?

[Murai]

Dużo się nie dowiedział, zarówno o tym, czego chciał jegomość, ale również o nim samym. Gdy tylko podszedł, dokładnie zlustrował go wzrokiem. Pierwszą charakterystyczną cechą były jego lekko siwe włosy, ale postura zdecydowanie na starca nie odpowiadała. Całkiem spory i umięśniony człek z niego. Widać robił w jakimś ciężkim zawodzie wymagającym sporej krzepy fizycznej. Drwal, cieśla, magazynier? Jego propozycja była równie niejasna, co on sam. Podejść w jedno miejsce i pobić kilku ludzi. Równie dobrze może być to jakaś podrzędna speluna, a może to jakaś w miarę cywilizowane miejsce. W każdym razie człek był dość wysoki, a na pewno dużo wyższy niż on. Odmówienie jemu będzie problemem. Kurde, miał teraz mały dylemat. Właśnie wtedy, kiedy trochę potrzebował pieniędzy, trafiła się okazja na ich zdobycie. Jednak czy będzie to tego warte? Postanowił zobaczyć na miejscu i w zależności od sytuacji albo odmówić i spacyfikować kolesia, albo zaakceptować i skopać tych kilku ludzi.
- Zobaczymy na miejscu. - rzekł chłodno, po czym wskazał nieznajomemu, by go do tego miejsca zaprowadził. Skoro to mu na tym zależy, to niech przejmie inicjatywę. On przecież nie wie, gdzie iść. Cały czas pozostawał czujny na wypadek niespodziewanego ataku ze strony potencjalnego pracodawcy.

[Kamiru]

Kłębek nerwów, podwodny trójkąt [5/30]

• Mężczyzna tylko skinął głową i odwrócił się na pięcie, uśmiechnięty. Czyżby fakt, że nie musiał uciekać się do przemocy i innych środków przymusu aż tak na niego podziałał? Poprowadził Muraia przez wąskie uliczki, choć ich wąskość lepiej oddaje określenie przesmyk, albo korytarzyki. Kluczyli kilka minut, co chwilę zmieniając kierunek, dawali pochłonąć się tajemnicy skrywanej przez plac centralny. Czyżby gdzieś tam, w starożytnych katakumbach kryła się bezimienna groza? Tego niestety żaden z mieszkańców nie wiedział. No, prawie, jeden bezdomny włóczęga zakochany bez wzajemności z sake. Ten jeden człowiek jakimś cudem wyczuwał Zło czające się głęboko pod miastem, ale działo się to tylko w chwilach, gdy był trzeźwy. A to nie stawało się często.
  Zatrzymali się obok podniszczonego domu, nie różnił się niczym od innych budynków wokół. Barczysty przewodnik podszedł do czegoś, co teoretycznie było kiedyś drzwiami, a teraz, ze względu na przybite deski, przypominało ścianę. Kilka rytmicznych uderzeń w spróchniałe drewno, parę niewyraźnych mrugnięć i gotowe, wrota otwarły się, zachęcając mrokiem i metalicznym zapachem krwi. Ciekawe miejsce, ne? Po drugiej stronie stał mężczyzna, zupełnie przeciętny. Powitał was skinieniem głowy i zamknął za wami drzwi. Małe lampiony, a czasem i pochodnie, dawały wystarczająco wiele światła, by nie wpakować się na ścianę. Mężczyzna poprowadził Cię w dół po skrzypiących, zakręconych schodach. I chyba trafiliśmy do meritum.
  Sala była spora, jej końce ginęły w mroku. W centralnym punkcie odgrodzono kwadratową arenę. Co ciekawe, barierą było światło. Wszystko inne, w tym prowizoryczny bar, stare kanapy i całe towarzystwo, było skryte w półmroku. Wasze wejście nie robiło wrażenia, każdy był zajęty sobą. Także duet trenujący ze sobą na ringu, uważnie wymieniając ciosy.
  Jestem Kyu. Masz jakieś pytania? Olbrzym zatrzymał się pod jedną ścianą, opierając na niej ciężar ciała.

[Murai]

Tajemniczy mężczyzna odwrócił się i zaczął go prowadzić na miejsce. Nie wiedział, czego się spodziewać, określenie "idziesz w pewne miejsce, tłuczesz kilka osób" pozostawiało ogromne pole do interpretacji. W razie czego odpuści, ale to zobaczy dopiero na miejscu. Kluczył wraz z mężczyzną stosunkowo długo, nawet za długo. Wydawało się, że kręcili się w kółko. On całkowicie stracił orientację już po pierwszych minutach. Pewnie nieznajomy nie chciał, by prowadzony nie mógł samodzielnie wrócić, albo też obawiał się jakiegoś ogona, który usilnie starał się zgubić. W końcu stanęli przed niczym niewyróżniającym się domostwem przybitym dechami. Ogólnie trochę wyglądał jak rudera, albo też jego dom, ale najwyraźniej to było tutaj. Nie wyłapał żadnych podejrzanych dźwięków, co trochę go zaniepokoiło. Pułapka? Nie, jednak nie. Osoba która go zaprowadziła zapukała kilka razy w ścianę. Po chwili okazało się, iż są to tak naprawdę drzwi. Najwyraźniej istniało tutaj jakieś podziemie, przestępczy świadek. Drzwi otworzyły się i chwilę później obydwoje weszli do ciemnego korytarza, oświetlanego a to lampami, a to pochodniami. Zeszli na dół. Tam zobaczył obraz, którego raczej się nie mógł spodziewać. Niczym jakiś podziemny klub walk, najpewniej nielegalnych, ze świetlistym ringiem na na środku. A, więc o to chodziło. Nieznajomy się przedstawił i od tej pory nieznajomym przestał być. Przynajmniej pozwoli mu zadać kilka pytań.
- Jakie zasady? Ilu do pokonania? Jaka zapłata? - proste trzy pytania mające na celu potwierdzenie obaw i ujawnienie stawki. Może nie będzie mu się opłacało? I czy walki są na gołe pięści? Jeśli tak, to jest to pewien problem, jego ciosy nigdy do najsilniejszych nie należały, ale z kolei szybkość to już inna sprawa. Cóż, poczeka na odpowiedź.

[Kamiru]

Kłębek nerwów, podwodny trójkąt [7/30]

• 
  
  Kyu nie robił problemu i rozpoczął rzeczową odpowiedź na pytania Kakuzu. -Nie radzę używać technik obszarowych. Architekta też nam tu nie trzeba, budynek stoi na słowo honoru i kilku gwoździach. Walka trwa tak długo, aż jedna strona się nie podda lub nie będzie w stanie kontynuować pojedynku. Chyba tyle z głównych zasad.- Skończył nabijać fajkę i... Nie, nie nastąpiło magiczne pstryknięcie palcami, pojawienie się iskry i małej kulki żaru. Zamiast tego Kyu przystawił powolnego niszczyciela organizmu do pochodni i po chwili z jego ust wyszły pierwsze kłębu szaro-błękitnego dymu. Chyba było mu już obojętne, czy sobie zaszkodzi. A może palił jeden z tych leczniczych gatunków ziół? Któż wie. Przynajmniej nie deprawował młodszych, nie dzieląc się z Muraiem. Na słowo o wygranej, coś zmieniło się w twarzy mężczyzny, jakiś dawno zapomniany blask... Albo po prostu światło padało w inny sposób.
  Sława. Im więcej wygranych walk, tym większa sława. Sięgająca ponad prowincję, a czasem i kontynent.- Zaciągnął się i wypuścił kilka kółek wchodzących w siebie. -Ciebie jednak interesuje coś bardziej namacalnego, huh... Po sto ryo za każdego pokonanego. Kiedy wygrasz, możesz decydować, czy chcesz walczyć dalej, czy odejść z wygraną. Jeśli przegrasz, tracisz wszystko. Radzę uważać, bo każdy kolejny przeciwnik będzie silniejszy. Zamilkł na chwilę, rozglądając się brązowymi oczami po sali. -Nikt na początku nie potraktuje Cię serio, ale potem zrobi się... Ciekawie. Jeśli poczujesz się gotowy, to po prostu wejdź na arenę, tamci powinni przerwać trening.- A potem ruszył przed siebie, z każdym krokiem zbliżając się do baru. No, panie wojowniku, czas podjąć męską decyzję.

[Murai]

Człek, który go tutaj przyprowadził, bardzo chętnie udzielał wszystkich stosownych informacji. Szybko skrócił warunki zwycięstwa i system, jaki będzie panował. Takich ludzi sobie cenił trochę bardziej od reszty - same konkrety, zero zbędnych informacji. Esencja tego, co powinien wiedzieć. Wydedukował, że przeciwnik niestety będzie musiał zostać żywy. A nawet jakby go zabił, to najpewniej reszta nie za bardzo chciałaby z nim walczyć. Nie może używać technik obszarowych, też warto powiedzieć. Ogólnie to interes wydał mu się zaskakująco prosty, ale na pewno czyhał za tym jakiś podstęp. Człek ten najpewniej wprowadzał takich jeleni regularnie i miał z tego swoją działkę w tym biznesie. Idealna organizacja, nie ma co. Przez chwilę patrzył na walczących na "ringu", obserwując ich ruchy i starając się wychwycić ich ogólny poziom. On co prawda w walce bezpośredniej nie był mistrzem, jednak całkiem niezłe wyszkolenie połączone z umiejętnościami kontroli nici powinny przynieść mu upragnione zwycięstwa. A ile? Myślał początkowo nad pełnym tuzinem, ale zobaczy jak bardzo poziom będzie wzrastał, by ostatecznie podjąć odpowiednie dla sytuacji działanie. Aspekt sławy całkowicie pominął - na co mu ona była? To, że ludzie cię rozpoznają gdziekolwiek się pojawisz? Jedynie trochę materialnej waluty przydałoby mu się na najbliższe dni, nic więcej. W końcu, po jakiś pięciu minutach, podszedł w kierunku ringu ze światła. Genialna zagrywka psychologiczna swoją drogą - skupiony na swoim przeciwniku otoczonym światłem maruder całkowicie oleje widownię, niewidoczną przez kontrast. Wkroczył w strumień światła i tym samym najpewniej przerwie trening dwójki aktualnie urzędujących na arenie.
- Walczcie ze mną, chce to mieć szybko z głowy.

[Kamiru]

Kłębek nerwów, podwodny trójkąt [9/30]

• Amator walki wręcz wkroczył na arenę, tym samym przerywając trening nieznanej dwójce. O dziwo, kobieta okładała się z kobietą. Szczególnymi pięknościami to one nie były, może przez obecny, luźny strój jak i brak jakiejkolwiek dbałości o swoją urodę. Przyszyły tu się pobić, a nie podrywać facetów. Albo podrywać facetów na bicie, kto tam wie co sobie myślą kobiety. Usłużnie zeszły z ringu, zostawiając Muraia samego w rozświetlonym kwadracie. Chyba nie uśmiechała się im walka z jakimś pozszywanym typem, zresztą nie ma co się dziwić, sam wygląd nie zachęcał do bezpośredniej konfrontacji. Te wszystkie blizny wyraźnie świadczyły o tym, że nieznajomy zawodnik swoje w życiu przeszedł.
  Sekundy mijały bezpowrotnie, a Kłębek nici nadal stał na arenie w pojedynkę. Czyżby zapowiadał się pojedynek z cieniem? Na szczęście natura nie znosi próżni i w świetlisty krąg wkroczył jakiś mężczyzna. O ile przed tym jednym, decydującym krokiem był po prostu zlewającą się z otoczeniem bryłą, tak teraz stał się doskonale widoczny. Wygolona głowa, oprócz zabawnego kucyka na środku głowy i bujnych wąsów pod spiczastym nosem. Reszta aparycji nie robiła wrażenia, szczupły, można zaryzykować stwierdzenie, że żylasty. Do tego opalona skóra, mniejsza część ciała schowana za strojem ze skór. Zrobił kilka kroków by stanąć naprzeciw naszego Gladiatora i łatwo było wywnioskować, że porusza się lekko, dość zastanawiająco stawiając przy tym nogi. Pijany? Ktoś mógłby pomyśleć, że to od jazdy konnej. Cóż za niedorzeczność, ne?
  Pozostała część lokalu przycichła, nawet Ci, którzy pili czynili to w jakiś mniej słyszalny sposób. A potem ktoś uderzył w gong i walka się rozpoczęła. A właściwie powinna się zacząć, bo facet z kitką nawet nie ruszył się z miejsca, nie licząc lekkiego bujania na boki. Chyba nie lubił zaczynać pierwszy, albo układał jakiś podstęp. W dłoniach nie miał broni, a cztery metry to całkiem optymalny dystans, ne?

[Murai]

Osoby będące na ringu okazały się być przedstawicielkami płci przeciwnej do jego. Niektórzy zwali ją piękną, ale czy w tej dwójce było coś, co można by tak nazwać? On co prawda się nie znał, ale odpowiedź była oczywista. W każdym razie sparingujące się panie postanowiły sobie pójść, widząc jego pokiereszowaną twarz. Ech, nawet w takim obskurnym miejscu? Już miał lekką nadzieję, że chociaż tutaj nie będzie musiał izolować się od reszty, ale najwidoczniej tak już musiało być. Nie, żeby specjalnie tego chciał czy coś. W każdym razie przez kilka sekund stał w świetlistym ringu, czekając na pojawienie się godnego, pozbawionego obaw oponenta. W końcu taki się znalazł. On sam nie wyglądał szczególnie groźnie i sprawiał wrażenie pijaka, który postanowił spróbować swoich sił. Mimo wszystko nie należało lekceważyć przeciwnika, nie ważne kim by on nie był. Przez takie głupie postępowanie mógł stracić czujność i zmusić się nieświadomie do popełnienia błędu w obronie. Zabrzmiał gong obwieszczający początek walki. Zachować przy życiu czy nie? Niestety musi - łatwe zabicie go przestraszy innych i w ten sposób utraci szansę na większy zarobek. Postanowił zaszarżować, jako pierwszy zaatakować i tym samym poznać możliwości oponenta. Krzywdy gołymi rękoma przecież mu nie zrobi. Chyba, ostrożność nie zaszkodzi. Błyskawicznie się pochylił i w dosłownie chwilę pojawił się blisko oponenta, cztery metry to nic dla jego prędkości. Pochylił się na tyle nisko, by wykonanie ataku pięścią oponenta było maksymalnie nieefektywne. Jeśli już to zrobi, to wykona błyskawiczny unik w kierunek przeciwnym do ręki z której został wyprowadzony. Następnie wykona kop w tył jego kolana, które to powinno automatycznie się ugiąć. Jeśli zechce kopnąć, to wykona odbicie w bok i zrobi dokładnie to samo. Chwilę po tym złapie go za szyję i kilkoma cieniutkimi nićmi wychodzącymi z jego dłoni ściśnie mu gardło. Nogą przyciskał jego staw kolanowy, by wywołać ból i ograniczyć ruchy. Drugą ręką obejmie mu szyję, by publiczność nie widziała nici wychodzących z ręki drugiej. Taki przynajmniej jest pierwotny plan.