[Event] Oniniwa: Grupa broniąca

[Ichirou]

Diabeł Świtu rozpoczął walkę na poważnie, ale trudno było nazwać jego początek wyjątkowo spektakularnym. W tej beznadziejnej pogodzie nie lśnił ani on sam, ani tym bardziej jego piach, który śmignął z prędkością może i przekraczającą postrzeganie niektórych członków drużyny, ale wciąż niewystarczającą, by zaskoczyć i unieszkodliwić olbrzymie monstrum przy pierwszej próbie. Stwór zareagował przytomnie, odsuwając się na bok przy jednoczesnym wyzwoleniu czystej chakry ze swojego ciała, która zarówno pomogła przy odskoku, jak i odrzuciła w tył nacierający pustynny surowiec.
Pieprzeni Jūgo, zawsze byli problematyczni.
Akcje towarzyszy przeciwko rogatemu kolosowi również przyniosły średni skutek. Kakita wypuścił kolejne strzały, z czego tylko jedna ukłuła skrzydlatego potwora, a druga wymierzyła na tyłku Seinara mniej lub bardziej planowaną zemstę za zdewastowanie barku podczas pokazowego sparingu w Yinzin. Aż się prosiło o skwitowanie sytuacji w jakiś kąśliwy sposób, ale nie pozwalała na to dynamika walki. Działo się zbyt wiele, zbyt szybko i zbyt intensywnie, by rzucać błyskotliwe komentarze. Oprócz wciąż nieposkromionej, rogatej bestii szalały w okolicy przecież jeszcze inne, z którymi zmagali się obecnie pozostali członkowie zespołu dywersyjnego.
Jeszcze większym zaskoczeniem od nieudanej próby przy pomocy piasku było to, jak stwór poradził sobie z pełnym impetu pchnięciem samuraja. Oznaczało to, że bydle było jeszcze bardziej twarde niż zwinne i do ubicia go trzeba będzie się bardziej napocić. Asahiego w tym momencie aż zaswędziała flądra, bo aktualna konfrontacja była świetną okazją do sprawdzenia niszczycielskiej siły nietypowego mieczyska. Mimo tej kuszącej myśli Sabaku pozostał jednak na swojej aktualnej pozycji. Nie mógł przecież odebrać całego bitewnego spektaklu Pasterzowi z Teiz i – co ważniejsze – był obecnie jedyną osobą ulokowaną pomiędzy bramą, a grupką skupioną przy dowódcy. Rzucenie się w szarży na prawą flankę oznaczałoby więc pozostawienie otwartej drogi wszystkiemu, co mogło od frontu wyłonić się z mgły.
Nawet nie miał czasu westchnąć nad tym, że jak zwykle musi dbać o wszystko.
- Dajesz, Szogunie! - zachęcił towarzysza do dalszego boju, chociaż ten już chyba był dobrze rozgrzany.
Nie porzucił piachu, którym przed momentem zaatakował rogatą bestię. Zamierzał skorzystać z tego, że Jūgo jest zaabsorbowany walką w zwarciu z Keiem, i tym razem podjąć ofensywę z zaskoczenia. Poderwał surowiec z murów i zebrał go z powrotem w chmarę, w międzyczasie tworząc z części ożywionych pokładów pojedynczą broń – dużego shurikena o średnicy jednego metra. Po tym błyskawicznym przygotowaniu rozpoczął natarcie luźnym piachem na potwora od tyłu i od lewej strony, jako że Kakita zakomunikował szarżę środkiem, a Seinaru przesuwał się na prawo. Swobodny piasek miał przede wszystkim robić za przeszkodę – znów dopaść nogi i ręce stwora, by ograniczyć jego ruchy, przytrzymać i ułatwić ciosy samurajom, ale tym razem też dopaść głowę, by zasłonić te jakże nieromantyczne ślepia i ograniczyć widoczność do zera. Zaraz po tym Ichirou planował właściwy atak. Potężny shuriken miał ruszyć z pełną prędkością na wroga od strony jego pleców i ze wznoszącą trajektorią (by w razie zamieszania i ewentualnego chybienia nie zagrozić kompanom) wbić się w szyję, by skosić ten głupi, rogaty łeb.
Po ataku nie porzucił swojego shurikena i jeżeli udało się wreszcie zgładzić potwora, to przyciągnął wirującą broń do siebie. Pole walki wciąż było pełne zagrożeń.
No właśnie, zagrożeń. Asahi pamiętał, że skrzydlata bestia nie jest jedyną, z którą mierzy się cała kompania. Wciąż zwracał uwagę na sytuację przede wszystkim w okolicach oblężonej bramy, z kolei lewej flance poświęcał minimum uwagi, licząc na to, że reszta ekipy sobie poradzi lub przynajmniej zdobędzie trochę czasu. Gdyby jednak złotooki Sabaku stał się celem jakiegoś ataku, to instynktownie reagował piachem wypuszczonym w swojej gurdzie.
Kiedy pojawiła się komenda przesunięcia całej grupy w prawo, postąpił zgodnie z wolą Hakuseia i utrzymywał swoje pierwotne położenie względem reszty, czyli przed grupą, na przodzie defensywnej formacji. Ze względu na grząski grunt wspomógł się kontrolą chakry w stopach. Był pełen gotowości do podjęcia się kolejnych działań, ale te były już uzależnione od konkretnej sytuacji, jaką zastanie na polu walki.

• Skrót: Ponowienie ataku piachem - tym razem od lewej strony i od tyłu na przeciwnika zajętego walką z Seinarem. Głównie unieruchomienie kończyn i zakrycie oczu. W tym samym czasie stworzenie piaskowego shurikena i skierowanie go na szyję bestii, próbując ściąć łeb. Potem orientacja w tym, co się wokół dzieje, obrona piaskiem w razie potrzeby i przesunięciem się z resztą drużyny, by zachować szyk.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Takashi]

♫ Sound ♫

Odgłosy bitwy szalejącej w okolicy nie dawały chłopakowi spokoju, można powiedzieć, że z każdej strony docierały do jego uszu dźwięku wzbudzające zarówno niepokój, jak i strach. Głównie przez nieznanym, a to z powodu otaczającej ich mgły, która nie zamierzała zniknąć tak po prostu, przez co znacząco utrudniała wszystkim działanie. Łatwiej na pewno mieli ci posiadający zdolności wyczuwania, sensorzy, Takashi nie był niestety jednym z nich, w związku z czym trudno było mu się w tym wszystkim odnaleźć. Na pewnym etapie starał się wspomóc sojusznika walczącego na prawej flance, a mowa o Seinaru, niestety nie był w stanie precyzyjnie wszystkiego dostrzec, musiał więc zrezygnować z działania. Kunai'e z doczepionymi notkami wybuchowymi z pewnością by zadziałały, tylko nie w sytuacji, kiedy widoczność była ograniczona w tak dużym stopniu, wówczas manewr z ich użyciem mógł tak naprawdę zaszkodzić nawet posługującemu się lancą wojownikowi. Tego nie mógł się shinobi dopuścić. Schował broń z powrotem do torby, stale rozglądając się po okolicy.
-Cholera, ta mgła bardzo wszystko utrudnia. Gdyby był jakiś sposób na to, żeby się jej pozbyć, walczyłoby się znacznie łatwiej. - no tak, może jakiś sposób był, ale z pewnością ten szarak nie był w stanie go wykorzystać, bo najzwyczajniej w świecie takiego nie znał.
Już wcześniej któryś z jego kompanów wspomniał coś o możliwości rozproszenia jej za pomocą zdolności żywiołu Fuuton, jednak efekt byłby chwilowy, co wiązałoby się jedynie z niepotrzebną utratą chakry. Jak do tej pory cała grupa jakoś funkcjonowała i chociaż walka zaczęła się właściwie chwilę temu, to jednak do tej pory wszystko przebiegało bez większych problemów. Chyba.
Szczególną uwagę czarnowłosego zwrócił wytworzony wcześniej smok z kryształu, który był dziełem Keiry. Użytkownicy rodu Kōseki byli naprawdę niesamowici, a ta jedna dziewczyna tutaj zrobiła na nim niemałe wrażenie, wszystko za sprawą tej konkretnej głównie zdolności. To nie wszystko, inny członek drużyny, Kyoushi, użył tegoż właśnie elementu do ataku, wyglądało to naprawdę zjawiskowo, ale tylko do któregoś momentu, bo potem zniknęło we mgle i jednocześnie ze wzroku chłopaka. Ogólnie, większość akcji działa się tak naprawdę poza zasięgiem wzroku ninjy i było to nieco frustrujące. Na pewnym etapie walki Kakita-sama wbiegł w mgłę po prawej stronie, chcąc wspomóc Kei'a, przez co również był poza zasięgiem wzroku młodzieńca. Ciężko było cokolwiek zdziałać w takich warunkach, dlatego musiał pozostawić sprawy pozostałym. Sam koncentrował się na obszarze wokół niego tak mocno, jak tylko umiał, szczególnie wytężając wzrok na obszarze widoczności wokół niego, a także słuch, dzięki któremu przede wszystkim można było odpowiednio wcześnie zwrócić uwagę na nadciągające zagrożenie.
Głośny krzyk Hakusei'a zwrócił w jednej chwili uwagę Nary. Prosty rozkaz miał przenieść całą formację w prawą stronę. Takashi czuł opór w trakcie poruszania się, prawidłowe funkcjonowanie utrudniała mgła, dlatego co chwila uwalniał niewielkie ilości chakry, które pozwalały mu się już bez problemów przemieszczać. Utrzymywał między towarzyszami taki sam dystans, starając się jednocześnie podtrzymywać całą formację, ale pozostawało pytanie - skąd decyzja o relokacji? Związana była z tymi głośnymi dźwiękami przypominającymi tąpnięcia nadchodzące od strony bramy głównej, a może Hakusei-sama był w stanie wyrzuć inne zagrożenie? Ciężko było stwierdzić, ale ta bezczynność pozwalała bohaterowi skupić się na wielu innych zagadnieniach, nie tylko na okolicy i dźwiękach dobiegających z odległości, ale także na strategii. Wiedział, że odgłosy walki stłumią w pewnym stopniu jego krzyki, ale musiał przekazać wiadomość pozostałym. Komunikat musiał być krótki.
-Potrzebuję albo kogoś, kto dobrze celuje, albo kogoś, kto jest szybki w bezpośrednim starciu. Do mnie? - krzyknął tak, by pozostali byli w stanie go usłyszeć.
Ostatnią kwestię chciał ująć w formie rozkazu, jednak w obliczu otaczających go person najzwyczajniej w świecie nie był w stanie i dlatego właśnie się zawahał. Na szczęście przekazał swoją wiadomość i liczył na to, że ktoś go posłucha, bo jego pomysł na pewno byłby w stanie wspomóc niejednego walczącego na polu bitwy. Pojedynek z Jūgo do najłatwiejszych nie należał i było to widać gołym okiem, przecież gdyby każdy zakończyłby swój pojedynek, wróciłby do formacji, a tymczasem nie wróciła żadna z osób, które się wcześniej oddaliły.

Streszczenie: Takashi rezygnuje z próby pomocy Seinar'owi z powodu zbyt dużego ryzyka zranienia towarzysza. Bacznie i bezustannie przygląda się wszystkiemu, co jest w stanie ogarnąć jego wzrok, a także przysłuchuje się dźwiękom w okolicy. Gdy Hakusei wydaje rozkaz przesunięcia formacji, od razu wykonuje polecenie i się przemieszcza. Na koniec krzyczy do towarzyszy informację, która może z pewnością wspomóc wszystkich w walce.

  Ukryty tekst

---

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): Torba przy lewym pośladku, torba przy lewym pośladku, kabura na prawym udzie, kabura na lewym udzie, kamizelka shinobi.

  Ukryty tekst

[Jun]

- Rok 389 - Lato -

---

[/color][/b] " Oniniwa 鬼庭町 " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=B5O8MC_ ... U&index=31[/youtube] Ich ciała połączyły się w tym okrutnym tańcu, choreografii stworzonej przez pazury, pięści, młoty i miecze. Tańczyli wspólnie, a krew tryskała na boki - to była już bardzo bliska znajomość - aż po kość. Właśnie wtedy, gdy miecz uderzył w kość, wszystko się zatrzęsło, Jun chciał wykorzystać moment jak tylko mógł. Coś jednak poszło nie tak, czy to było przeoczenie, czy może zbytnia wiara we własne umiejętności? Nie, to była walka z nieprzewidywalną, szponiastą bestią która mogła w każdej chwili stać się czymkolwiek - to mogło spotkać każdego. Na całe szczęście trafiło na niego, ktoś inny mógłby już nie żyć. Kapelusznik nie mógł stracić miecza, delikatny taniec pięści nie wchodził w grę. Zarówno on i bestia preferowali brutalni taniec miecza.

Bestia zaczęła się ślizgać, a zakleszczony miecz pociągnął w impecie i Tamoriego. Element którego nie przewidział, którego się nie spodziewał. Tamori warknął groźnie gdy został zadrapany pazurem, lecz w tym nie o sam pazur chodziła. To mógł znieść, lecz poczuł coś innego, ukłucie w swojej nodze. Stwór to wykorzystał i zaatakował go przy pomocy dziwnej igły, dokładnie wtedy Junowi zebrało się na wymioty, zacisnął jednak zęby. Ta sytuacja wybiła go ze skupienia i idealnego oddechu - można powiedzieć, że było to na jego korzyść, dzięki temu, mógł wykorzystać pozostałe zdolności jakimi obdarzała go chakra.

Musiał się uwolnić, to ten stwór przyprawiał go o te uczucie, tak się składało, że miecz wbity był w ramię tej bestii, potwór do wbicia igły musiał skorzystać z drugiej ręki. – Nie zabiłeś mnie tym jednym ciosem... Teraz tego pożałujesz... —

To była idealna okazja do wykorzystania innego ruchu, aczkolwiek...

Natsume przychodzi na pomoc i bestia trup

Wtedy pojawił się Natsume, cały na biało z mieczem katowskim w dłoni, zrobił co potrafił najlepiej - dał jej śmierć na jaką zasłużyła, a raczej miał taki zamiar - bo z tymi bestiami nigdy nie było wiadomo, a trzeba było przyznać, że Natsume był najlepszym szermierzem jakiego mieli w tej grupie. Jeśli bestia padła pod falą ciosów zamaskowanego Jun mógł odetchnąć z ulgą i podnieść się, odskakując w tył w chwili gdy potwór był atakowany. Ruch był to prosty, zamierzał oprzeć się rękami na mieczu i od niego odepchnąć z całej siły jaką posiadał. W tym momencie najważniejsza była ocena rany, Jun sprawdził jak bardzo krwawi i jak źle z nim będzie. Dopiero potem zamierzał ponownie chwycić za miecz który powinien dalej tkwić w bestii...

Natsume przychodzi na Pomoc ale Jun był szybszy/bestia wciąż żyła

Tamori nie mógł pozostać w tej pozycji długo - bestia wbiła w niego swoją przedziwną igłę, ale pozycja rąk potwora była dla niego dogodna, w ułamku sekundy to dostrzegł. Wciąż trzymał miecz w dłoni, dlatego zaczął przelewać na niego chakrę by następnie odbić się zdrową nogą od boku/pleców bestii - z bezpiecznego miejsca. Również wspomógł się rękoma przy wybiciu, odpychając rękojeść na którą przelewał chakrę. Wtedy złożył pieczęć węża, a ostrze rozświetliło się błękitną energią, przedłużając je i zwiększając możliwości tnące, jak zwykle miało to miejsce przy Kenryūtō, nie trzymał jednak miecza w dłoni, ten zaczął dociskać się do ręki bestii - z tak zwiększoną siłą, Jun pokierował chakrą i ostrzem tak by chalsnęły obie łapy bestii jeśli były wciąż blisko siebie. Jeśli nie to zamierzał przebić potworowi krtań przy pomocy swojego miecza - był obosieczny, wystarczył odpowiednio skierowany ruch pod kątem w górę. Jeśli bestia dalej dychała, to ciosy Natsume powinny ją wykończyć. Nie mniej Jun zamierzał trzymać swoje latające ostrze w pobliżu bestii tak długo aż ta padnie. Sam trzymał się w odległości do około pięciu metrów od niej.

Wspólne

Niezależnie od tego co stało się przed chwilą – Akahoshi-dono, nie mogą przejść — Skinął głową do swojego doświadczonego towarzysza. Nie była to chwila na podziękowania i uprzejmości, nie mieli na to czasu. Gdyby to Akahoshi potrzebował pomocy, Jun zrobiłby podobnie. Sam w tej chwili nie ruszał się z miejsca. Pieczęć węża którą miał złożoną/złożył teraz miała przydać się znowu - miecz już latał/zaczynał latać, posłał go więc w kierunku bestii najblizej siebie, tej którą widział na krańcu swojego zasięgu wzroku, było to około dziesięć metrów, jeśli musiał zbliżył się delikatnie by mieć lepszą widoczność. Ostrze było kierowane tak by kręciło się jak rzucony shuriken z zamiarem nabrania siły obrotowej i trafienia w bardziej miękkie fragmenty potwora - szyi, głowy. Jeśli miecz wyprzedził bestię to miał wrócić, tym razem w ruchu prostym, by ją przebić jeśli do niej doleci. Kapelusznik słysząc rozkazy Hakuseia dotyczące odwrotu zmarszczył zdenerwowany brwi, złapał kilka głębszych oddechów wciąż podtrzymując kontrolę ostrza pieczęcią – WRACAJCIE I WALCZCIE TCHÓRZE! — Ryknął głośno w kierunku oddalających się bardziej na lewą flankę towarzyszy - jeśli pójdzie tak dalej, zostawią ich. Gdzie honor wojownika i nie zostawianie swoich za plecami? Poza tym, wybrali to miejsce nie bez powodu, mieli chronić drugą grupę. Jeśli wrogowie przestaną się nimi interesować, to druga grupa ma problem, jakiemu mogli zapobiec... Jun nie zamierzał zostawać tutaj sam, to byłaby głupia śmierć, jeśli jednak Natsume nie ruszył w lewo... To on też został, nie mógł teraz opuścić jego boku... Może to krwawe pokolenie nie było wcale takie silne? Gdzież oni byli, ci wszyscy którzy przetrwali? Chyba się wycofywali. – GDZIE TA KLEPSYDRA?! — Ryknął znów zajadle Jun. Sam zabił jedną bestie, nawet nie w całości sam, ale to nie on był z krwawego pokolenia o którym krążyły legendy i historie, on był prostym szermierzem z kapeluszem. To oni byli bohaterami tej historii, bohaterowie nigdy się nie wycofują... Może i ściągał na siebie uwagę - ale o to po części chodziło. Mieli trzymać bestie z dala, a drużyna chyba potrzebowała wytchnienia... Jun też mógłby złapać oddech...

Pozostawała kwestia lekarza i jak rzeczywiście źle Jun się czuł - był twardy i mógł to przetrwać, ale asysta Mujina będzie konieczna, prędzej czy później, a teraz nie mieli chwili wytchnienia.

Tym czego się obawiał, była brama/kanion. Coś wielkiego nadchodziło z tamtej strony i jedyne co mogli uczynić w tej chwili to postarać się wybić wszystkie bestie po tej stronie, wycofanie się wiele nie pomoże... Oby plan Hakuseia zadziałał w połączeniu z klepsydrowym piachem... Każda chwila którą tutaj spędzali rysowała się coraz gorzej, Tamori nawet przez moment pomyślał o drugiej grupie. Jun nie zamierzał się poddać, zobaczył dzisiaj coś, co nie powinno nigdy powstać. W przyszłości, jeśli przeżyje dzisiejszy dzień, miał zamiar dopilnować by podobne bestie nigdy nie poruszały się już po świecie.

Tl;dr
1.Dwa warianty tego co robi Jun - Z Natsem i bez natsa [wolę ten co natsu wchodzi i razem go tniemy ]
Odpala "kenryuoto" i tnie ręce i głowę potwora. - w skrócie.
2. Latające kenryoto leci na bestię w zasięgu wzroku Jun'a [ta kropeczka nad kryształowym smokiem] i tą tak samo atakuje w odsłonięte fragmenty ciała
3. Jun marudzi, że drużyna ucieka na prawo i pyta gdzie klepsydra. Wyraża niezadowolenie odwrotem i zostawieniem ich z tyłu.
4. Trzyma się Natsume, jeśli Natsume wraca, to on też wraca. Jeśli Natsume zostaje to też zostaje.

Myśli - Mowa

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Toshiro]

Toshiro odniósł wrażenie, że od jego ostatniej poważniejszej misji nie zmieniło się nic. Zupełnie nic. Dalej był głównie bezużytecznym ciężarem, który mógł służyć jedynie do konkretnego celu albo ewentualnie posłużyć jako mięso armatnie. Dalej nie nadążał nawet wzrokiem za ruchami innych, a teraz okazało się, że nawet za ruchami bestii. W tej całej swojej żałości zaczęła się w nim zbierać bezsilność połączona ze złością. Co prawda udało się posłać jedną bestię do piachu, ale wymagało to też najprawdopodobniej działania trzech innych osób. Nawet w tym swoim przebłysku geniuszu Keira nie zdecydowała się mu potowarzyszyć, aby chociaż spróbować być bardziej użytecznym. Iluzji jak na razie nie spodziewali się żadnej, ale żeby choć trochę lepiej nadążyć za tym wszystkim co się tutaj dzieje musiał cały czas korzystać ze swoich oczu. Tych oczu, które były zarówno jego błogosławieństwem jak i przekleństwem. Tak na prawdę jak na razie więcej było z nimi problemów niż pożytku, to właśnie te geny były powodem wielu jego wcześniejszych przykrości, a teraz pracowały na jakąkolwiek rekompensatę, a trzeba było przyznać - za wiele w tej chwili mu to nie dawało.
Przejaw "bohaterskości" Juna w tym momencie był jedynie godny pożałowania. Przepuścili mnóstwo bestii, które miały nawet nie dotrzeć do środka. Sami jedynie zajęli się... Dwoma? Trzema? A tak w ogóle to gdzie oni byli gdy mieli osłaniać centrum, czyli najważniejszy element formacji? Jak na razie wydawało mu się, że jedyne co ten gość potrafi to gadać i się wydzierać próbując przejąć jakąkolwiek inicjatywę, co niestety nie wychodziło mu za dobrze. Poza tym nie słyszał tego czegoś co nadchodziło? Byli idealnie zebrani w jedną kupę, aby wymierzyć jeden ogromny, precyzyjny cios potrzebny do ich natychmiastowego zmiażdżenia, a to coś co nadchodziło w ich stronę z pewnością posiadało ku temu odpowiednie rozmiary.
Jego genjutsu rzeczywiście zadziałało! Chociażby na chwilę, czyli jednak była w końcu nadzieja na użyteczność. Bardzo mała, ale jednak. Niestety nie było mu dane zbyt długo się nią nacieszyć, ponieważ stwór został na chwilę zatrzymany po to, aby po krótkim momencie piach Kuroia bądź Ichirou rzeczywiście skrępował jego ruchy łapiąc go za nogi. Teraz oprócz tego, że bestii wydawało się, że ugrzęzła w piachu, to rzeczywiście tak było. Swoją drogą oni też nie poruszali się teraz najpłynniej, a wszystko przez to cholerne błoto, które wcześniej jakoś nie dawało się we znaki, ale hej, przecież wcześniej nie walczyli. Toshiro od razu jak się na tym złapał to wyciągnął swoje stopy z błota i gdy to zrobił zaczął przesyłać do nich śladowe ilości chakry, aby lepiej utrzymywać się na śliskiej powierzchni.
No dobra, ale teraz pora kolejnej próby bycia użytecznym. Udało mu się dostrzec lukę, w której mógł wykorzystać swoją technikę, do której poniekąd nawet specjalnie się przygotował. Wykorzystując swoją pozycję zamierzał jak najszybciej złożyć cztery pieczęci i wypuścić przed siebie chmurę dymu. Tam w stronę tych trzech pędzących w ich stronę abominacji, tej którą wspólnie unieruchomili także, a następnie gdy technika się rozprzestrzeni to kłapnął swoimi zębami tworząc iskrę, która była zapalnikiem dla tej techniki. Wszystko co nie znajdywało się na jej obrzeżach... Cóż. Powinno otrzymać nie małe obrażenia, ale jak będzie? To się okaże. Po tym manewrze zdawał sobie sprawę, że teraz będzie musiał się oszczędzać jeśli chciał być jeszcze jakkolwiek użytecznym w przyszłości. Postawił na jedną kartę i pomógł jak mógł, teraz inicjatywa będzie należała do reszty. Oczywiście wszystkie akcje były podejmowane w tzw taktycznym odwrocie. Po komendzie Hakuseia nie wahał się ani chwili i ruszył zaraz za nim w międzyczasie wiążąc chakrę i składając pieczęci. Oprócz tego jego technika mogła też skupić uwagę innych bestii, które jeszcze nie koniecznie były nimi zainteresowane tworząc drugiej grupie większe pole do manewru. Koniec końców takie było przecież ich zadanie.

tl;dr
Jestem useless, uciekam i szczylam katonem, który robi duże bum i zwraca uwagę w trójkę przyjemniaczków przed(a później za) sobą, bo lecę za Hakuseiem

  Ukryty tekst

Techniki:

  Ukryty tekst

KP:

  Ukryty tekst

[Mujin]

Te tajemnicze istoty o których Mujin nie wiedział za dużo.. fascynowały go. Zazwyczaj gdy człowiek spotyka się z nieznanym dochodzi do kilku różnych reakcji. Jest strach, wiadomo że to coś może być niebezpieczne. Nie znamy tego, nie wiemy do czego jest zdolne. Stąd też ostrożność. Agresja, lepiej zabić to coś niż żeby zabiło ciebie. A także ze względów czysto moralnych. Strach. Ale także zainteresowanie. Ciekawość. Żądza lepszego poznania tego nieznanego była, co by o nim nie powiedzieć, pociągająca. Dla ludzi pragnących wiedzy i łaknących nieznanego okoliczności poznania nowych technik, umiejętności i co najważniejsze przypadków medycznych, taka okazja była nie do przegapienia. Mujin chciał z początku po prostu uratować ich życia, być w miejscu zagrożonym potencjalnym atakiem żeby uleczyć potencjalnych poszkodowanych. Dlatego wybrał bardziej zagrożoną grupę. Ale teraz, kiedy pojawiło się coś takiego? Mujin czuł się więcej niż zadowolony z obecnego przebiegu zdarzeń. Gdyby jeszcze dało się jakoś pozyskać ciało jednego z nich... To byłoby dopiero cudowna okoliczność. Zbadanie tego tajemniczego zjawiska mogło sprawić, że Mujin dowiedziałby się o kilku rzeczach z nimi związanymi i tym samym mógłby nawet pomóc Shikaruiowi z jego niewielkim problemem. Przyjemne z pożytecznym.
Nic więc dziwnego że Mujin przykładał ogromną uwagę do tego, co dzieje się w miejscach bliższego kontaktu z wrogiem. Jego możliwości widzenia były nieco ograniczone, owszem, ale powinien móc zauważyć potyczki. Dostrzec szczegóły anatomii tych... stworów. Każdy z nich był unikalny, inny od reszty. Od czego to zależało? Od osoby? Od sposobu aplikacji? Może od osoby aplikującej? Bardzo dobre pytanie i Mujin miał ogromną ochotę zbadać dokładnie ten temat, ale w końcu pojawiło się wezwanie do jego osoby. Ranny. Dostrzegł że ktoś był owszem, ranny. Jego robaki nieco robiły w kwestii przeszkadzania wrogom i miał zamiar dalej zachować tą filozofię. Pod jego stopami pojawiła się sporych rozmiarów chmura robaków na której zaczął sunąć w kierunku rannego. Z tego co widział, to już ktoś mu pomagał z tym potworem. Ale na wszelki wypadek Mujin wysłał jeszcze na potwora nieco swoich robaków, żeby w jakiś sposób go rozproszyć i utrudnić poruszanie się. Miały zająć część jego głowy w szczególności, utrudniając widzenie i tym samym ograniczając możliwości ofensywne. Mujin trafił na miejsce tak szybko, jak był w stanie.
- Pokaż ranę, szybko. - powiedział do kompana. Nie miał bladego pojęcia jak się nazywał, nie do końca nawet kojarzył jego umiejętności. Cóż, raczej walka fizyczna. Niestety nie był w stanie zmieścić w pamięci każdego jednego. Było ich zbyt dużo. Ale trzeba było się tym zająć, bezwarunkowo. Nie musiał nawet przykładać dłoni do rany, wystarczyło że zbliżył doń swoją rękę. Strumień szmaragdowej chakry wystrzelił z jego dłoni i skierował się prosto do rany, przynosząc prawdopodobnie ulgę. Mujin przy okazji wysłał swoje robaki z chmurki w celu potencjalnej ochrony.
Padł rozkaz. Ziemia zaczęła się trząść. Cholera jasna, co tym razem? Technika spod ziemi? Dowódca kazał zmienić kurs i faktycznie trzeba było go skorygować. Mujin nie podważał kompetencji, w żadnym wypadku.
- Kto nie może nadążyć to do mnie, mogę was zabrać! - krzyknął jeszcze Mujin. Był w stanie zapewnić możliwość lotu za pomocą swoich robaków, tworząc pod sojusznikami chmury. Gdyby ktoś faktycznie zechciał skorzystać, Mujin użyczyłby ich z wielką przyjemnością. To znaczy no, nie tyle z przyjemnością co z akceptacją.

1) Podlatuję na robakach do Juna
2) Atakuję po drodze robakami tego bydlaka
3) Leczę Juna
4) Oferuję podwózkę
5) Uciekam na poprzednią pozycję, moje robaki zabierają tego martwego przeciwnika, jeśli faktycznie jest martwy. Jeśli nie to zostawiam.
6) Po drodze otwieram średni zwój i pieczętuje w nim ciało, jeśli jest martwy.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

Użyte:

  Ukryty tekst

[Keira]

Potwór wskoczył na smoka i zaatakował go, na co Keira odetchnęła z ulgą, osiągając tym samym zamierzony cel. Wróg skupił się na jej kryształowym tworze, a nie na samej grupie, a to pozwoliło reszcie odpowiednio zareagować. Smok już miał zacząć oplatać się wokół bestii, kiedy wkroczył Kyoushi, wskakując na jej kryształ i atakując Juugo. Tamten był jednak szybki i zrobił unik, a Keira zdała sobie sprawę, że rzeczywiście nie da rady go dopaść. Nie mogła uwierzyć, że jedna z jej najsilniejszych technik, była tak cholernie powolna i tak mało przydatna. Smok jednak po części spełnił swoje zadanie, czyli odwrócił uwagę od grupy. Resztą już zajmą się pozostali, którzy obalą bestię i dobiją ją. Tymczasem Białowłosa zdała sobie sprawę, że Jun i Akahoshi zniknęli we mgle.
- Nie widać dwóch naszych. - Rzuciła do Hakuseia. - Mogą potrzebować pomocy.
Zdecydowanie nie powinni tak się oddalać, zwłaszcza gdy mgła tak mocno ograniczała widoczność. Musieli pozostać w zasięgu swojego wzroku, żeby móc nawzajem sobie pomagać. Najwyraźniej Mujin uznał, że przyda się tam medyk, bo pofrunął w tamtym kierunku na...robakach?! Czy to były robaki?! Nie czas jednak było się nad tym zastanawiać. Czyżby któryś z nich był ranny? Serce na chwilę jej zamarło i już miała wysłać za Mujinem smoka, żeby chociaż osłaniał medyka, kiedy ziemia zaczęła dudnić, a Hakusei wydał rozkaz przemieszczenia się w prawo. Natychmiast! Keira więc ruszyła biegiem, zabierając swój kryształowy miecz i trzymając się dowodzącego, jednocześnie oglądając się za siebie i kontrolując smoka, który teraz dostał nowe zadanie, a mianowicie osłanianie grupy przed kolejnymi potworami, które ponownie nadeszły z lewej strony. Dwa kolejne. No i to dudnienie. Jakby coś wielkiego zbliżało się od strony kanionu, który na początku zrobił Kyoushi. Cały czas trzyma się Hakuseia i monitoruje sytuację, ustawiając smoka tak, żeby odgrodził ich od kolejnego zagrożenia. Obawiała się, że tamte stwory też mogą się okazać za szybkie, ale na to nie mogła nic poradzić. Postara się odciągnąć ich uwagę i ponownie skupić ją na smoku. W tej chwili zdała sobie sprawę, jak bardzo jest słaba i mało przydatna.

Streszczenie:
Keira zauważa brak towarzyszy i chciała wspomóc Mujina, jednak pojawienie się nowych przeciwników zmusiło ją do zmiany planów. Biegnie razem z Hakuseiem i innymi, jednocześnie stawiając smoka na straży, pomiędzy nowymi potworami a grupą. Smok zaatakuje, gdy tylko bestie się zbliżą i będzie starał się je zatrzymać, skupiając ich uwagę na sobie.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Rokuramen Sennin]

Welcome to the war, we've only begun. W prawo.
Wywrzeszczana komenda powinna poruszyć tłumy - ale do kogo tak naprawdę trafiła?
Poderwany miecz pochłonął żelazo z krwi, która go zdobiła, a która zmieszała się z błotem. jak i błotem ubrudziły się palce zamaskowanego Yukiego. Wystarczył krok - mocniejsze wybicie się, doskoczenie do potwora, ciągnąc za sobą potężne ostrze tasaka. Świsnęło w powietrzu, wzniesione ponad głowę drobnego mężczyzny i opadło w dół. Prawdziwe ostrze kata. Potwór stracił rękę równie szybko, co Natsume stracił swoją równowagę na śliskiej powierzchni przy takiej prędkości ruchów. Juugo poleciał w tył - w przód poleciał Jun. Natsume zasłonił swoim ciałem przeciwnika, przełożył nogę w przód, aby równowagę gładko i sprawnie odzyskać i przeszedł w przód. Jun zaś - krok w tył. Jeden mocny, noga uderzyła o podłoże, znalazła w niej oparcie. Ale wiesz co? Wiesz, wiesz na pewno. Na twoich oczach, jeszcze milisekundę wcześniej, ciało potwora częściowo zasklepiło swoje rany. Masz omamy, Jun? Jesteś szalony! Ocięcie ręki, nawet mimo cofnięcia, nie pozwoliło potworowi rozorać bardziej jego nogi, dzięki czemu, mimo, że pulsująca bólem, nadawała się do użytku. Potwór w poślizgu, z otwartą paszczą, łbem wyciągniętym w górę w dzikim ryku, był pożywką dla ostrza Juna.
Tak, tak, tego przypadkowo przechrzczonego przez Los, bo Los z tych stron nie znała najwyraźniej takiego egzotycznego języka jak angielski.
Szybki zwrot akcji ze strony Juna pozwolił mu odrąbać mieczem lśniącym od chakry łeb bestii, doskonale synchronizując się z cięciem Natsume, który nabił potwora na legendarny miecz. Unoszący się w powietrzu miecz zaraz zawrócił i zatopił w głowie jedynego przeciwnika w zasięgu wzroku Juna. Ten był o wiele łatwiejszy do trafienia. Wolniejszy. Mniejszy. Słabszy? Ciało przejechało w mgłę razem z twoim mieczem, widziałeś jego cielsko w błocie i skrzący Język Smoka wystający z niego.
Dobrze, szermierze. Utrzymujcie pozycje. Jak nie Wy, to kto? Ta Klepsydra, której nie widzieliście?
Za tymi waszymi plecami, gdzie wzrok już tonął we mgle, a wszystkie sylwetki mieszały się w tańcu, Kyoushi sięgnął po swój miecz. Potwór jednak zdążył wydrzeć się naprzód i skoczył do próbującego się obronić piaskiem Kuroia - za późno. Paszcza potwora wbiła się w jego bark, a pazury przygwoździły go do ziemi. Widząc to, Kyoushi wybił się ze smoka i skoczył do potwora, dekapitując go. Czerwona krew polała się wartkim strumieniem - och, zobacz, jaka podobna do Twoich oczu, Słodziutki. Czerwień splamiła ubranie mężnego Uchiha, gdy ciało padło za jego plecami. Nie spoglądał na nie. Nie było czasu, nie było nawet istotne, co się dzieje z tą bezwartościową na ten moment kłodą. W kącie oka widział łeb, co padł w błoto - to wystarczyło. Odwrócił się w kierunku dwóch napastników, na których wpadł właśnie smok. Mogłeś obserwować, jak kierowany przez użytkowniczkę Kryształu gad wpada z impetem, ze swoimi ostrymi kłami, na stwora po twojej prawej i od razu wrzuca go na tego drugiego. Perfekcyjnie. Szybko złożone pieczęci pozwoliły posłać w kierunku zgrupowanej dwójki fale płomienia. Zaraz za tymi płomieniami poleciał dym - doskonałe zgranie się Toshiro z wysuniętym w przód Kyoushim spowodowało, że wielki wwybuch wstrząsnął lewą stroną bitwy, rozpraszając płomienie na wszystkie bestie. Smok wyleciał z dymu i huków, zawijając z powrotem do swojej właścicielki, przez co stworzył swoisty mur lewej flanki.
Rozedrgane powietrze śmierdzące zgnilizną i błotem, poruszone od pędu technik i pracujących ciał, zaplotło się ze smrodem palonej skóry.
Tymczasem po przeciwnej strony toczyła się zupełnie inna walka. Bardzo prywatna. Tętniąca ekscytacją wyzwania. No już! Atakuj! Szybki wślizg pod potworem - masz rację, masz rację! Jest zbyt toporny, dlatego się zatrzymywał na murze przed ruszeniem dalej! Ma dobrą szarżę, ale zerową zwrotność! Juugo zaczął hamować - tracił na rozpędzie i impecie. A Ty przyśpieszyłeś. Czekają do każdej cholernej, ostatniej milisekundy. Błyskawiczne cięcie przebiło się przez skórę i wbiło głęboko w bebechy potwora, rozcinając go od dołu. Czułeś, jak drżały Twoje mięśnie, jak włócznia wręcz jęczała pod twoimi rękoma, wyginając się niebezpiecznie, usłyszałeś wręcz ciche skrzypnięcie broni, która sprzeciwiła się takiemu traktowaniu. Za to ostrze bardzo chętnie spiło krew, w której zostało nużone. Wyszarpnąłeś broń, stając na równe nogi za nim i zablokowałeś na niej ostry kolec. Miałeś rację - machnął skrzydłem. I wtedy ze skrzydła wyrósł drugi - za wolny jednak dla ciebie.
To ten słodki kopniaczek w zgrabne pośladki Seinaru zadziałał na niego tak pobudzająco.
Kakita mógł być z siebie dumny.
Warto było jednak zauważyć, że technika stworzona do chodzenia po wodzie nie zapewniała pełnej stabilności - choć zdecydowanie ją ułatwiała.
Rzecz działa się jednocześnie. Piasek Ichirou, wymierzony na oślep, poleciał w kierunku potwora z drugiej strony, tak i krzyknął Kakita - ruszam! Również wsparty chakrą na niepewnym podłożu, doskonale balansując na niebezpiecznym terenie, lekko pochylony łapał kropelki wody na krańce swoich rzęs. Krok był pewny i równy, oddech samuraja spokojny, kiedy pewnym wypadem, tak samo jak Natsume i Jun wcześniej, wysunął się naprzód, żeby dołączyć do walczącego Seinaru. Bieg na oślep we mgle w końcu wyłonił sylwetkę samuraja. Jak i wyłonił piasek, który stworzył shurikena piaskowego, a który to (również na oślep), poleciały w stronę hałasu. Co za różnica Diabłowi Świtu, kogo piach trafi - krew to krew, takiego samego koloru była ta Juugo, co jego czy jego znajomego. Może już przyjaciela? Więc czy shurikeny trafiły?
Odpowiedź brzmi: otóż tak.
Ogromny, piaskowy shuriken wbił się od boku w Seinaru, który akurat robił unik przed potworem, częściowo sparowany przez jego kamizelkę. A i tak w bok się wgryzł. Masa piasku zaś wpadła na plecy Kakity - ten również mógł poczuć, że stal chroniła jego plecy i zamortyzowała część obrażeń. Tak i Ichirou mógł być usatysfakcjonowany - no w końcu się udało, tak? Czuł, że jego piasek miał opór!
Trafił to trafił, na chuj drążyć temat?
Seinaru mógł poczuć ulgę, bo shuriken zaraz opuścił jego ciało, przecinając bok mocniej, przyciągany do swojego stwórcy. I cieplutko się zrobiło, kiedy krew obficie zalała jego skórę. Brakuje tchu, co, kolego? Wytrzymałość Seinaru pozwalała mu utrzymać stabilność na nogach.
Kakita zaś dokończył swój ruch. Potwór padł u jego stóp, brocząc krwią. Brawo, żołnierzu. Niech pochwalony będzie Hachiman, w imieniu którego składane są dziś te ofiary.
- Kenseikai! Do szeregu! - Zawołał głośno Hakusei za znikającą zupełnie dwójką we mgle, która nie poruszyła się za nimi z formacją i została po lewej flance. Dopełnił polecenie Takashiego. Nie wiedział, co Nara chodzi po głowie, ale nie badał tego teraz i nie pytał. Każdy tu miał swoje zadanie. Zostawił chłopakowi myślenie, znając możliwości wybitnych strategów, jakimi Nara byli. Oczywiście jeśli można było liczyć - lepiej było liczyć na siebie. Ale tutaj współpraca była rzeczą konieczną. - Kyoushi! Do mnie! - Albo raczej - do Nary! Ale już, biegiem marsz. Szybko, szybko, czasu nam brakowało!
Mujin przesunął się na robakach w kierunku dwóch mieczników i wtedy mógł zobaczyć, że Jun opiera ciężar ciała na drugiej nodze - jego jedna krwawiła. U stóp dwóch wojowników leżał trup. Mieliście bezpieczną podwózkę z powrotem. Medyk jednak najpierw pochylił się nad nogą rannego, lecząc jego obrażenia - nie pozostał nawet ślad. Potem pochylił się nad ciałem, żeby zapieczętować je w zwoju. Robaki kłębiły się w powietrzu, tworząc chmurkę, na którą spokojnie mogliście we trójkę wejść.
Grupka po lewej stronie była niewidoczna dla nikogo. Tak samo jak Kakita i Seinaru. Z dodatkiem dymu i bez powietrza, o którym myślał Nara, mgła i dym pomieszały się, przysłaniając widok na wszystko po lewej stronie bardzo skutecznie.
Kroki wydawały się być tuż-tuż za bramą.
Ichirou mógł zobaczyć malowanego ptaka, który przesunął się nad bramą i leciał bardziej w lewo.
Głęboki ryk ogromnej bestii przysporzył o pisk w uszach.

Legenda:

• Hakusei
• Kitku

Mapa terenu
Mapa bitewna

• Ciemny niebieski - Natsume
  Jasnoniebieski - Jun
  Bardzo jasno niebieski vel błękitny - Kakiteł
  Zółty - Ichirou
  Bardzo jasny zielony prawie jak żółty vel nie wiem - Kuroi
  Jasny brąz - Seinaru
  Pomarańcz - Harisham
  Ciemny fiolet - Toshiro
  Jasny fiolet - Keira
  Ciemny zielony - nasz pan generał Nara
  Jasny zielony - Mujin
  Czarny - nasz zwykły szeregowy Hakusei
  Czerwony - zapomniany Kyoushi
  
  1 kratka = 2m!

Tajne/poufne, Ocir nie patrz.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

DEADLINE: 11:00, 21 września.

Jeśli coś niejasne, czegoś zapomniałam - pisać.

[Keira]

Smok sunął w kierunku kolejnych potworów, zgodnie z sugestią jego twórczyni. Niestety, jeden z Juugo zdołał dopaść Kuroia, któremu rzucił się na pomoc Kyoushi, zeskakując z kryształowej bestii, na której wcześniej się znajdował. Szybko wyeliminował kreaturę, ale wyglądało na to, że Sabaku jest ranny. Keira, osłaniając tą dwójkę, rzuciła smoka z impetem na dwa pozostałe potwory, które chciały atakować, ale ostatecznie wpadły na siebie i po chwili spłonęły w ogniu Katonu. A już myślała, że była tutaj bezużyteczna, tak jak jej smok. Może jednak coś z tego będzie. Zatrzymała się, bo smok zaczynał jej znikać z oczu (dobrze że był sporych rozmiarów), tak jak Kyoushi i Kuroi. Skupiła więc ponownie swoją wolę i smok zawrócił, trzymając się blisko Kyoushiego i Kuroia, zwyczajnie ich osłaniając własnym cielskiem przed ewentualnym atakiem i asekurując do czasu, aż nie dotrą do reszty grupy.
Gdy już będą bezpieczni, wyśle swoje dziecię w stronę, w której zniknął Mujin, ale tylko na zasięg swojej widoczności, żeby przypadkowo nie wpakował się w nich, jak będą wracać. Zawróci smoka, gdy tylko zobaczy całą trójkę i ich także odprowadzi nim do grupy. Pozostał już tylko Asagi, który zniknął z prawej strony, gdzie udał się też Seinaru. Ich też stąd nie widzieli. Czy wszystko było z nimi w porządku? Oby tak, ale będzie czuła się pewniej, jeśli zobaczy ich wyłaniających się z mgły. Smok teraz będzie się kręcił w tamtych okolicach, po prawej od Ichirou, który wysłał piasek we mgłę i najwyraźniej czekał na rezultaty. Na obecną chwilę nic więcej na razie nie mogła zrobić, więc trzymała się przy Hakuseiu, bo innych przeciwników nie było póki co widać, a przynajmniej Feniks niczego więcej nie zgłaszał, poza tym niepokojącym dudnieniem, które rozbrzmiewało za kanionem. Cokolwiek to było, musiało być całkiem spore, albo tak ciężkie, że chodząc, wprawiało w drganie ziemię. I wtedy rozległ się rozdzierający ciszę ryk bestii, który sprawił, że Keira poczuła dreszcz na plecach i wcale nie był to przyjemny dreszcz.
- Co to jest? - Zapytała Hakuseia, licząc że jego ''szpiedzy'' coś ustalili.
Cokolwiek to było, zdawało się być sporych rozmiarów, a to z kolei znaczyło, że już tak łatwo sobie nie poradzą. Tutaj będą potrzebne przede wszystkim silne techniki, żeby powalić monstrum. Na nic miecze, którymi spora część tutaj władała. Jeśli będzie trzeba, stanie na przodzie szeregu, żeby razem z innymi użyć jednej z technik Futonu, ale to już w następnej rundzie, jak już wszystko się okaże co i jak, i kiedy wszyscy bezpiecznie znajdą się z powrotem i przegrupują. Sama Keira trzymała w dłoni swój kryształowy miecz, od czasu do czasu rozglądając się uważnie na boki i za siebie, zaś jej Smok dryfował sobie po prawej od Ichirou, gotowy na kolejne rozkazy Matki.

Streszczenie:
Smok asekuruje Kyoushiego i Kuroia w powrocie do grupy, potem leci w stronę Mujina, Kenseia i Juna, a na końcu przelatuje obok Ichirou i czeka w pogotowiu na powrót Asagego i Seinaru. Sama Keira, trzymając kryształowy miecz w dłoni, trzyma się blisko Hakuseia i czujnie monitoruje otoczenie po bokach i za plecami na tyle, na ile wzrok jej pozwala.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Seinaru]

Mimo że potwór nie żył, tego ataku Seinaru nie mógł zaliczyć do udanych. Chciał przebić potwora włócznią, a tylko pomerdał nią trochę w jego bebechach, przy okazji samemu obrywając piaskowym shurikenem. Całe szczęście, że Asagi stanął na wysokości zadania i zdołał ostatecznie zgładzić przeciwnika. Kei czuł spory ból, jednak mógł się jeszcze poruszać, więc nie czekał dłużej na to, aż kolejne monstra wyłonią się z mgły i spróbują go dobić.
- Potrzebuję lekarza! Kuroi! Mujin! - Zawołał w mgłę, wycofując się w kierunku Hakuseia. Nie zamierzał już oddalać się od grupy, lecz postępować z większą rozwagą. Sam nie do końca wiedział, czy to jego brawura spowodowała ranę w boku, czy może był to od początku do końca niefortunny zbieg okoliczności.
Po dotarciu do grupy i spotkaniu któregoś z medyków poprosił o pomoc i dał się uleczyć, jeśli znalazł się ktoś skłonny mu pomóc. Następnie przegrupowuje się z resztą oddziału i czeka na rozkazy oraz zapewne kontynuowanie potyczki.
Streszczenie:
1. Przeklina Los i wraca do grupy aby skorzystać z pomocy medyka i przegrupować się.

  Ukryty tekst

[Takashi]

♫ Sound ♫

Pomoc, którą chciał zaoferować pozostałym, wcale nie miała być czymś szczególnie wyjątkowym, chodziło bowiem o prostą technikę, którą posługiwali się członkowie jego rodu. Chciał po prostu działać. Bezczynnie stanie w miejscu już go irytowało, szczególnie, że jego towarzysze narażali własne życie w walce, a on jedynie przyglądał się z daleka i nawet nie był w stanie wszystkiego dojrzeć przez całun mgły tulący Oniniwę. Miał wokół siebie potężnych kamratów, ale nadal pozostawała kwestia tych, którzy zniknęli mu z pola widzenia, brak zdolności sensorycznych z każdą chwilą doskwierał mu coraz bardziej, ale to nie był czas na narzekanie, a na działanie. Był już gotowy do działania, ale nim do tego doszło, musiał się w czymś upewnić.
-Potrzebuję informacji - jak wielu przeciwników jeszcze zostało? Nie potrzebuję dokładnych liczb, a oszacowania, czy jesteś w stanie to określić? - teraz najbardziej liczył na wykrywanie Hakusei'a, choć może ktoś inny usłyszał jego słowa i był w stanie się wypowiedzieć. -Chciałem pomóc, ale odgłosy walki w pewnym stopniu ustały, dlatego chyba nie ma potrzeby, bym trafił chakrę. Proponowałbym mimo wszystko, by formacja nie rozchodziła się tak bardzo, w tej mgle nawet wspierający na odległość nie są w stanie pomóc tym walczącym w zwarciu. A to oni się oddalili.
Zdecydowanie. Nawet Kagemane Shuriken no Jutsu, którym chciał wspomóc pozostałych, miałoby sens w przypadku walki z mniejszą ilością silniejszych celów, ale teraz, gdy wrzaski bestii Jūgo ustały, nie było powodów do utraty energii. Jedynymi niepokojącymi dźwiękami, nie licząc rzecz jasna tych głośnych stąpnięć, były krzyki towarzyszy wołających o pomoc. Na szczęście mamy ze sobą medyka. Teraz natomiast trzeba było też skupić się na potężnych odgłosach nadciągających z okolicy bramy, które świadczyły o niebezpieczeństwie.
-Nadchodzi coś wielkiego. - to było oczywiste, ale rzucił te słowa mimowolnie. -Szermierze niech natychmiast wrócą do formacji!
Stało się coś, czego zupełnie się nie spodziewał, bowiem sam zaczął przejmować inicjatywę. Był świadom między innymi tego, że brakuje mu doświadczenia, a także tego, że wszyscy tu obecni go nie znają, ale w obliczu zagrożenia i misji, którą wykonywali, musieli sobie ufać. Współpraca jest kluczem do rozwiązywania problemów i do sukcesu. Nie poczuwał się nigdy do bycia dowódcą i zapewne nie zmieni się to w najbliższym czasie, ale zbliżenie wszystkich do siebie znacząco ułatwiało poruszanie całą formacją i osłonę wszystkich w razie wypadku. Kilkoro zostało rannych, a już samo to świadczy o problemach, które mogły się jeszcze pojawić, nie należy sobie utrudniać niepotrzebnie zadania.
Miał kilka pomysłów na wykorzystanie swojej zdolności, aczkolwiek w tych okolicznościach zdałaby się na nic. Musiał czekać na odpowiedni moment i w szczególności na powrót wrogów, bowiem jak do tej pory żaden nie zbliżył się do niego nawet na chwilę. Najlepiej sprawdziłby się, gdyby wróg miał przewagę liczebną i zaatakowałby w jednej chwili, wówczas jego cień sprawdziłby się idealnie.

Streszczenie: Takashi spostrzega, że większość przeciwników padła, tudzież nie było potrzeby wdrażania poprzedniego planu. Można odwołać Kjosza. Martwi się też o rannych. Mimo wszystko zaczyna bardziej angażować się w działanie całej grupy i nawołuję pozostałych wojowników na powrót do formacji. Zwraca też szczególną uwagę na głośne tąpnięcia, które świadczą o niebezpieczeństwie.

  Ukryty tekst

---

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): Torba przy lewym pośladku, torba przy lewym pośladku, kabura na prawym udzie, kabura na lewym udzie, kamizelka shinobi.

  Ukryty tekst

[Ichirou]

Wielki, rogaty potwór w ułamek chwili zniknął mu z pola widzenia przez cholerną mgłę, a zaplanowane ataki zostały wykonane na ślepo. Dumnemu Sabaku wydawało się, wszystko poszło zgodnie z planem. Trajektoria ataku shurikenem przecież została zaplanowana tak, aby w razie chybienia śmignąć jeszcze bardziej w górę i nie narazić sojuszników, no ale że piaskowa broń napotkała opór, to znaczy, że musiała trafić, czyż nie? Ichirou nie rozwodził się nad tym atakiem. Uznał go za udany i w sumie bardzo dobrze, bo gdyby znał faktyczny san rzeczy, to pewnie zgłupiałby w tym momencie, że stało się coś kompletnie niezrozumiałego, a utkwiony w błogim stanie niewiedzy mógł być dalej skupiony i analizować przebieg sytuacji na polu walki.
A sytuacja była trudna do ocenienia. Gdzieś na lewej flance działał okryty mlecznobiałym płaszczem duet mieczników, z czego jeden z nich bezsensownie darł japę. Wciąż po lewej stronie, ale nieco bliżej centrum grupy pojawiły się techniki ognia, które chyba poradziły sobie z nadchodzącym zagrożeniem. Krzyknął medyk podczas przemieszczania się, Hakusei wydawał kolejne komendy, młody chłopaczek nie wiedzieć czemu poczuł się do roli generała i zaczął wydawać komendy, wracający Seinaru wołał o pomoc, Siwy chyba dawał sobie radę, a Kuroi… co jest, kurwa, z Kuroiem?
– Pozbierajcie się do kupy, kurwa mać – odezwał się do towarzyszy z organizacji, gdy tyko zobaczył poranionego Pasterza oraz zorientował się co do kiepskiej sytuacji starego Sabaku. W międzyczasie przyciągnął shurikena, utrzymując go na bezpiecznej wysokości kilku metrów, by niefortunnym zrządzeniem losu nie ciachnąć nikogo ze swoich.
Utrzymywał cały czas ustaloną na początku formację – przesuwał się wraz z grupą, wspierając się kontrolą chakry w stopach, będąc wysunięty o kilka metrów przed zbieraninę zgromadzoną wokół dowódcy. Póki co samotnie, ale może po przegrupowaniu reszta ekipy miała dołączyć do trzonu defensywnego.
Dostrzegł malowanego ptaka wznoszącego się nad bramą. Trudno było z niego wywnioskować coś więcej, niż prawdopodobne położenie kolejnej bestii, która zresztą ryknęła hałaśliwie – właśnie gdzieś za bramą. Asahi zwrócił więc uwagę na tamto miejsce i wykorzystał krótki moment napięcia na przygotowanie sobie warunków do dalszej batalii. Ożywił na nowo wcześniej użyty piach do defensywy, a także kolejną dziesiątą część pełnych zapasów z gurdy i przemieścił surowiec na obszar znajdujący się przed bramą. Shuriken lewitujący gdzieś obok również miał zostać wprawiony w ruch, o ile tylko pojawi się jakieś zagrożenie w postaci kolejnego wroga. W takiej sytuacji jako pierwszy miał zareagować piach z podłoża, którego celem było zatrzymanie stwora w miejscu i unieruchomienie w jak największym stopniu. W drugiej kolejności zaatakować miał shuriken, lecąc po łuku na bok wroga, najlepiej celując w szyję, ale tylko przy założeniu, że pocisk cały czas będzie w zasięgu wzroku władcy piasku. Bez żadnych ataków na ślepo, żeby nie kusić losu.

• Skrót: Ciągłe trzymanie szyku - utrzymywanie się przed grupą wokół lidera. Przesunięcie starego i nowego piachu z gurdy na obszar przed bramą celem przygotowania pułapki. Przyciągnięcie shurikena. W przypadku dostrzeżenia wroga zaatakowanie wpierw piachem, potem shurikenem.

  Ukryty tekst

[Kakita Asagi]

Walka na ślepo nie była tym, co niebieskooki lubił, lub w czym się specjalizował, ale hej, jakieś ogarniecie w tym posiadał, może nie takie jak nieodżałowana Uchiha-hime, ale chyba dosyć…
Jak się szybko okazało, zabranie ze sobą rodzinnego opancerzenia było bardzo słuszną decyzją – tu była wojna, więc zbroja być musi. Smagnięcie po plecach czymś, co okazał się piaskiem Asahi-dono oznaczało, że należy niewiarygodnie uważać – cios bronią od wroga boli tak samo mocno, jak od przyjaciela, czyż nie?
Kiedy z mgły wyłonił się obraz potwora i mierzącego się z nim samuraja, niebieskooki wiedział, że nie ma chwili do stracenia. Zwłaszcza w momencie, gdy w powietrzu zawirowało coś dużego i ostrego, co następnie spadło na Kei’a. Asagi wyciągnął więc ze swojego ciała wszystko co mógł, każdą, najmniejszą komórkę zmusić siłą woli do maksymalnego wysiłku, którym było doskoczenia do bestii i zakończenie jej życia jednym cięciem, które zrobiło robotę. Kwintesencja samurajskiego stylu walki – jedno cięcie, jeden trup…
Chociaż z tym do końca nigdy nie wiadomo. Jeśli główka nie odpadła odpowiednio, to Kakita błyskawicznie dotnie, po czym wyprowadzi równie szybkie pionowe pchnięcie tam gdzie serce, skręci klingę by „sprawdzić puls” (a raczej go „wyłączyć”) po czym zajmie się rannym towarzyszem broni.
- Asahi-dono, wstrzymaj atak. Wróg zabity. – zamelduje piaskowemu władcy, po czym doskoczy do Seinaru zamiarem osłaniania jego odwrotu.
– Wesprzyj się na mnie, jeśli musisz senpai. Uciskaj ranę. – zwróci się do niego po czym zaoferuje pomocną dłoń. To nie moment na unoszenie się dumą tudzież siłą. Teraz trzeba przetrwać, wycofać się w stronę głównych sił i przegrupować…
Może się okazać, że będzie trzeba jednak walczyć, że z mgły wyłoni się jeszcze jakieś bydle i wtedy będzie osłaniał odwrót swojego towarzysza. Niebieskooki jest gotowy stoczyć walkę, wycofując się w stronę głównej formacji, jednakże jeśli tak będzie w istocie, to jego miecz zapłonie błękitną chakrą – każda dodatkowa przewaga się przyda – tak by blokować ciosy, jak i odcinać kończyny… Walki z wielkim gigantem jeśli ten po drodze ich napadł nie toczy – tutaj trzeba szybko uciekać, może nawet ponieść Kei’a gdyby było trzeba.


Kakita Asagi i Seinaru Kei, wycofujemy się w wasza stronę. Wstrzymać ogień! – huknie jeszcze niebieskooki, który zbliżając się do głównej kolumny sił shinobi woli nie zgarnąć kilku „przyjacielskich kuksańców” (friendly fire is never friendly) – robi się chaos, a to niedobrze. W takim razie trzeba się z tej mgły wycofać w miejsce, gdzie bestie ich nie rozerwą. W czasie powrotu pomaga sobie pod stopami chakrą – już wiadomo, że inaczej się nie da. Chce jak najszybciej dostać się do jakiegoś medyka któremu przekaże Seinaru, a następnie zgodnie z rozkazami „generał” pozostanie już w formacji, szykując się na to, co ma nastąpić.
Po drodze pewnie zauważy, że Jun również otrzymał obrażenia. Szybko idzie… będzie trzeba się przegrupować, w tym przypadku.
– Akahoshi-dono, musimy brać jednego we dwóch. – krótkie, aczkolwiek jak bardzo prawdziwe? Niebieskooki odnajdzie swojego bezpośredniego przełożonego, będą musieli ustalić nowy plan, zwłaszcza że… idzie coś wielkiego. Wielkie to nie jest chyba najlepszy dla niego przeciwnik, ale świat jest taki jaki jest, a nie taki, jaki się ma podobać.


Skrót:

• Asagi eskortuje Seinaru do głównej formacji, starając się uprzedzić resztę, by ich nie zabili – woła pierw do Ichirou, a potem do reszty sił,
• Jeśli zaatakuje ich jakaś bestia, Kakita odpala Kenryuto i staje do walki, cofając się w stronę formacji, unika ciosów, odpowiada cięciami etc.,
• Jeśli zaatakuje ich OLBRZYM to nie walczy z nim, tylko przyspiesza, co by z Kei’em wrócić do formacji, jak będzie trzeba, to go nawet poniesie.
• Jak dotarł do formacji, to przegrupowanie, odnalezienie Natsume i dalsza walka wg., rozkazów.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Kuroi Kuma]

To było jak szok. Dosłownie jakby w jednej chwili cały świat zwalił mu się na głowę. Poczuł rozlewającą falę bólu, zęby wbijające się w bark, to jak pada na ziemię. OBUDŹ SIĘ STARCZE - rozległ się głos... nie, krzyk w jego głowie. Bijący na alarm komunika, mówiący że było miło, ale się kurwa skończyło. Pierwsza rana, pierwsza krew. Totalnie go to oszołomiło, przez chwilę nawet myślał, że to ostatnia jego chwila w tym życiu. Co widział? Ponoć ludzie w ciągu sekund mogą obejrzeć całe swoje życie, mogą zobaczyć wszystkie swoje dobre i złe uczynki, przeanalizować czego dokonali, co stracili, przypomnieć sobie jeszcze raz to wszystko. Spojrzeć z innej perspektywy, docenić na nowo. Kuroi zaś nie widział nic, prócz mordy stwora, który przygniótł go do ziemi. Prawdziwej bestii, przygniatającej go ciałem. Odruchowo chciał się podnieść, lecz w tej pozycji mógł pomarzyć, a rana nie ułatwiała mu tego zadania. Skurwysyn przebił się przez zbroję, zupełnie jakby jej tam nie było, chociaż kto wie, może to właśnie ona ocaliła go przed wyszarpaniem ogromnego kawałka ciała? Sądził, że już po nim, że skończył martwy tak szybko. Jeszcze nie zdążyli dobrze wejść do wioski, nawet się rozgrzać, a ten już leży jak długi. Możliwe, że nawet częściowo pogodził się ze swoim losem. Byłeś słaby, więc umierasz. Żyłeś tyle czasu, może w końcu nadszedł moment, gdy schodzisz ze sceny? Krew bryznęła, tylko że nie poczuł ulgi. Nie odchodził do drugiego świata, jeszcze nie teraz. Białowłosy szermierz pojawił się znikąd.
WSTAWAJ KURWA - kolejny krzyk, tym razem donośniejszy, który wstrząsnął nim całym. To nie Twoja krew staruszku, lecz stwora, to jego łeb przetoczył się dalej, na boczek. Mrugnął kilka razy oczyma, nie wiedział co się dzieje. Umysł jednak działał instynktownie, nie mógł pozwolić, by ciało dalej leżało na ziemi. Podniósł się, złapał ręką za bark, analizując co takiego tam się stało, jak to szybko naprawić.
-Dziękuję - rzucił do białowłosego, zawdzięczał mu życie i co do tego nie było wątpliwości. Dług, który pozostanie przy nim na całe życie, którego nie da się z siebie zmyć. Pomyślał o wszystkim, co go tutaj trzyma. O Klepsydrze, o swojej rodzinie, o Kimiko. Naprawdę chciał to wszystko stracić? To na co pracował tyle czasu. Ooooj nie. Dotarł tak daleko, a teraz miał tak po prostu umrzeć? Ni cholery. Otarł krew z twarzy, po czym jego dłonie rozbłysły zielonkawym blaskiem. Technika medyczna, musiał się połatać, bez tego raczej nie będzie mógł działać normalnie. Nie stał w miejscu, to nie byłby najlepszy pomysł. Widząc, że kryształowy smok osłania i jego i białowłosego, zaczął wracać do formacji. Widział, że nie tylko on otrzymał ranę, był jeszcze Pastuszek. Przyspieszył więc pędząc do grupki, do Hakuseia, cały czas zaleczając swój bark. Gdy tylko będzie w pobliżu samuraja, czując że jego przestała już krwawić, zajmie się Seinarem, jego bokiem. Trzeba było go poskładać jak najszybciej się dało. Z tego letargu najbardziej obudził go ryk. Ryk stwora, który był po drugiej stronie bramy, coś nowego. Kim byli Ci Juugo, skąd pochodziła ich moc? Jak takie bestie mogły funkcjonować, jak mogli tworzyć społeczeństwo, gdy gniew mógł nimi zawładnąć do tego stopnia. Musiał dać z siebie wszystko, by zdążył połatać ich dwójkę, nim ten potwór ich dopadnie.

TL;DR - wstaje, dziękuje Kjudaszowi, leczę swoją ranę, biegnę do grupki, leczę ranę Seinara

  Ukryty tekst

[Natsume Yuki]

Przeciwnik walczący z Junem popełnił kilka błędów. Jednym z nich, i prawdopodobnie największym, było to że pozwolił sobie na unieruchomienie własnego ciała, kiedy w pobliżu znajdował się nie tylko jego przeciwnik, ale również inny cel który może go wspomóc. Drugim, równie dużym błędem z jego strony, był fakt że nie dosłyszał że Yuki zbliża się w jego kierunku z jebucko wielkim mieczem, który za chwilę skończy w jego kałdunie. Oczywiście, zamaskowany nie był człowiekiem który pozwoliłby sobie na niedocenianie przeciwnika - w tym przypadku jednak wróg sam się nieco wpakował w kabałę. Mało kto chciałby zauważyć, że w jego stronę zbliża się kieszonkowy książę z mieczem dobrym do przecinania koni na pół.
Yuki potrzebował tylko kilku sekund. Kiedy tylko wróg spróbował ponownie zaatakować Juna, zamaskowany białowłosy doskoczył od boku i potężnym machnięciem Kubikiriboucho odłączył rękę wroga od jego tułowia. Paskudny widok, sporo krwi - ale akurat tego ostatniego potrzebował również do zregenerowania ostrza tasaka, więc zupełnie mu nie przeszkadzała. Tak długo jak używał Miecza Kata - musiał się przyzwyczaić do pryszniców z krwi. Wróg odsunął się, zaskoczony nagłym okaleczeniem, i to też wykorzystali obaj wojownicy: Natsume zamachnął się ponownie mieczem, trafiając szerokim mieczem w tułów potwora, podczas gdy cięcie ze strony kapelusznika gładko zdjęło głowę potwora z jego ramion.
Yuki wyszarpnął oręż z bezwładnego truchła oponenta i spojrzał na ostrze, które aktualnie najpewniej pochłaniało płynącą po nim posokę, aby zregenerować się do naturalnego stanu. Proces ten nie objawiał się żadnymi dźwiękami ani obłokami dymu: po prostu, krew spływała po mieczu niczym woda, a uszkodzenia broni ponownie się wypełniały i ostrzyły.
Wtedy w końcu spojrzał na Juna, obok którego pojawił się nagle Yokage Mujin. Przyleciał na robakach, huh... Yuki skinął lekko głową w stronę Mujina i Jina.
-Jak będziesz znów gotów do walki, zgłoś się na prawą stronę, Jun-san - powiedział tonem bez śladów emocji - jak to zwykle, kiedy pozwalał Shiranui przejąć stery.
Następnie, pokrywając stopy powłoką chakry, ruszył biegiem w stronę oddziału, kierując się okrzykiem ze strony Hakuseia. Oczywiście, pamiętał z której strony przybiegł, ale mogło dojść do różnych przetasowań, kiedy dwójka szermierzy rzuciła się do walki z pierwszymi wojownikami Juugo. Cały czas pozostawał czujny, nie zamierzając dać się zaskoczyć przez żadne ataki albo pułapki; słuchał, i obserwował na tyle, na ile będzie w stanie.
Kiedy przybliży się do Hakuseia, wróci na swoją pozycję, wciąż trzymając Kubikiriboucho w pogotowiu.
-Jun oberwał, Yokage-san właśnie go skleca, za chwilę dołączą - zaraportował bezbarwnie dowódcy grupy bojowej. - Dwóch dość twardych Juugo, wyeliminowani. Wybaczcie za poślizg. Jak sytuacja tutaj?
Oparł ostrze Miecza Kata o ziemię, czekając na kolejne polecenia - i rozglądając się, żeby być gotowym do reakcji na przypadek pojawienia się nowego zagrożenia. Tym harmidrem na pewno ściągnęli na siebie więcej, niż tych kilku przeciwników...

Używana broń:

Nazwa

Kubikiribōchō

Typ

Ostrze długie

Styl

Chanbara

Rozmiary

Długość ostrza

160 cm

Długość rękojeści

40 cm

Objętość

220

Właściciel

Opis Kubikiribōchō, nazywany też Ostrzem Kata, jest powiększonym mieczem-tasakiem o kształcie wielkiego noża rzeźnickiego, stworzony w pełni z czystego żelaza (nie wliczając wzmacnianej stalą drewnianej rękojeści). Ostrze posiada też dwa otwory, mające funkcję zarówno estetyczną, jak i pozwalającą na torturowanie oponentów poprzez blokowanie w nich kończyn lub przytrzymanie przy ścianach.

Właściwości Saisei - to właśnie dzięki tej zdolności Ostrze Kata jest w stanie istnieć od niepamiętnych czasów w stopniu właściwie nienaruszonym. Broń ta poprzez kontakt z jakąkolwiek krwią jest w stanie wydobyć z niej wszystkie możliwe cząsteczki żelaza - i za ich pomocą odtworzyć ubytki w mieczu, niezależnie od ich wielkości lub struktury. Zaczynając od zwykłych szczerb i pęknięć, przechodząc przez głębsze nacięcia, aż do pełnego złamania ostrza - wystarczy odpowiednia ilość krwi wylanej na chociaż pozostały ułamek przyłączony do rękojeści, by ostrze zregenerowało się w pełni, do idealnie tego samego kształtu które miało uprzednio. W ten sam sposób utrzymuje dużą ostrość, która pozwala przeciąć nawet spore kamienne bloki.

Wymagania

Uniesienie

40 siły

Poprawne użycie

80 siły

Zdobycie

Wyprawa rangi B, duży udział fabularny postaci gracza

Staty:

  Ukryty tekst

[Harisham]

Sytuacja na polu bitwy zaczyna się mocno komplikować. Padło kilka potworów, co, na Hachiamana! jest bardzo dobrą wiadomością. Niestety okupiliśmy to tym, że kilku naszych zostało rannych. Ja niestety w tym wszystkim nie jestem w stanie w żaden sposób pomóc. Wszystko dzieje się zbyt szybko i zbyt gwałtownie. Nie jestem w stanie przez to w żaden sposób reagować i pomagać reszcie drużyny. Jestem zdecydowanie za słaby i jeśli tylko uda mi się wyjść z tego wszystkiego cało, to będę musiał popracować nad swoją spostrzegawczością i szybkością. W przeciwnym razie nigdy nie będę prawdziwie godnie reprezentował Boga Ośmiu Chorągwi.
Biegnę w prawo, aby utrzymać swoje miejsce w formacji. W przypadku gdy trafi we mnie jakikolwiek atak, skraplam się, a jeśli pojawi się blisko mnie jakiś przeciwnik, atakuję go mieczem.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst