Góry

[Kagura]

Wszystko szło idealnie, jednak do czasu. Kiedy Kagura wypuściła pierwszą strzałę. Jeden z szóstki bandytów nagle zerwał się z miejsca i złożył pieczęć, wskutek czego jej strzała została praktycznie zdmuchnięta z toru lotu i nie sięgnęła celu. Futon! O kurwa! Shinobi! Była mowa o bandytach, a nie o ninja! Zleceniodawca albo zapomniał jej o tym wspomnieć, albo tego nie wiedział. Cholera! Przecież w takim wypadku nie miała szans. Do tego gość był chyba pierdolonym sensorem, bo jakim kurwa cudem wiedział gdzie jest i kim jest?! Była w dupie i to gówniano głęboko, więc należało w tej chwili obmyślić plan awaryjny, albo szybko spierdalać.
- Kurwa, kurwa, kurwa. - Warknęła pod nosem. - Ale się wjebałam.
Szybko wymacała, czy zaspa, za którą się właśnie chowała, to przypadkiem nie spory kamień. Jeśli tak, to użyje swojej siły i sturla go w dół, wywołując tym samym lawinę, która zmiecie tych skurczybyków, wspinających się do niej. Jeśli nie, to poszuka innego kamienia. Tak czy inaczej, będzie próbowała wywołać lawinę, żeby zmiotło ścigających ją bandytów, albo chociaż ich spowolniło. Po tym fortelu rzuci się do ucieczki, żeby zwiększyć odległość między sobą, a przeciwnikami. Wtedy ponownie spróbuje w nich strzelić. Miała do dyspozycji mgłę, ale w przypadku sensora nie miało to żadnego sensu, więc pozostało jej utrzymywać dystans i strzelać. Ostatecznie przejdzie do walki wręcz, licząc na swoją siłę. W kałużę się nie zamieni, bo nie było tu wody, klony nie podziałają na sensora, tak samo jak Henge no Jutsu. Krótko mówiąc, jest w dupie.
- Chyba nie dam rady. - Stwierdziła. - Kurwa.
Jeśli nie da rady pokonać ich swoją siłą, to ostatecznie rzuci się do ucieczki, porzucając misję. Zobaczy się. Na razie lawina i strzały, potem walka wręcz, tylko żeby nie dać się otoczyć. Na koniec ewentualna ucieczka.

ATRYBUTY PODSTAWOWE:

• SIŁA: 50
  WYTRZYMAŁOŚĆ: 30
  SZYBKOŚĆ: 29
  PERCEPCJA: 10/30/50
  PSYCHIKA: 1
  KONSEKWENCJA: 10

KONTROLA CHAKRY: D
MAKSYMALNE POKŁADY CHAKRY: 103%
MNOŻNIKI:

• Bukijutsu: Kyujutsu (+20 Percepcja)
• Tsūjitegan D: Aktywacja (+20 Percepcja)

POZIOM ROZWOJU DZIEDZIN NINPŌ:

• NINJUTSU: E
  KYUJUTSU: D
  KLANOWE: D
  SUITON: D

Chakra: 85% - 9% Klanowe D = 76%

-1 strzała

Nazwa

Tsūjitegan: Reberu Di

Pierwszy poziom rozwoju Tsūjitegana pozwala użytkownikowi na aktywowanie Doujutsu klanowego. Na czas jego działania oczy delikwenta tracą kolor i stają się szkarłatne, zyskując też swego rodzaju poświatę. Pozwala to na osiąganie wzrokiem dużych dystansów, a także wykrywanie energii życiowej innych. Nie jest to wybitny poziom, potrafimy odróżnić na dystans ciężkość otrzymanej rany, ale jeżeli ktoś jest w stanie śmierci klinicznej, nie odróżnimy go od martwego.

Zasięg

[tdial=50,W linii prostej]1 kilometr[/tdial]
[tdial=50,Wokół siebie]30 metrów[/tdial]

Koszt Chakry

E: 10% | D: 9% | C: 8% | B: 7% | A: 6% | S: 5% | S+: 4% (na turę)

Bonusy

+20 Percepcji przy aktywowanym Tsūjiteganie

[Yoshimitsu]

~Kobiece myśli
~15/30 Misja C

---

Kagura zdecydowała się jednak na pozostanie i podjęcie kolejnej próby na zaatakowanie bandytów, którzy z kolejnymi sekundami zbliżają się do niej. Ciężko było stwierdzić co będzie najlepszym wyjściem z sytuacji, ale dziewczyna zdecydowała się najpierw sprawdzić czy zaspa nie jest przypadkiem utworzona przy podstawie kamienia, jak się okazało niestety, nici z lawiny. Wszystko dlatego, że był to czysty śnieg, w którym nic nie było, pozostało więc wystrzelać ich w pień, ale tym razem starać się celować trochę inaczej. Tak więc też miało być, sięgnęła po strzałę i w mgnieniu oka wystrzeliła prosto do zwyczajnych bandytów, nadciągający z innej strony prawdopodobnie shinobi czy początkujący w tej profesji człek zbliżał się, a Ty strzelałaś do tych co mieli dalej, można powiedzieć, że było to złe wyjście, ale w tym przypadku Twój wybór był bardzo dobry, strzały bez problemu sięgnęły pierwszego celu i drugiego... Po tym musiałaś oddalić się 15 metrów od krawędzi, by nie zostać zaatakowanym zaraz przez ów sensora. Ten wyskoczył za krawędzi i cisnął w Ciebie salwę kunaiów, która wynosiła 3 sztuki. Pozostałymi zwykłymi bandziorami teraz nie ma co się martwić, gdyż mają do Ciebie jeszcze kawałek drogi, pora pomyśleć jak można zabrać się za pokonanie najgroźniejszego z wrogów. Masz 13 metrów do przeciwnika, w Twoją stronę lecą kunaie.

[Kagura]

Niestety, ale w pobliżu nie było żadnego kamienia, który mogłaby sturlać na dół, wywołując przy tym lawinę. Cholera. Zwykli bandyci lecieli na około, chcąc ją otoczyć, jednak shinobi biegł prosto do niej po stoku. Miała jeszcze chwilkę czasu, zanim do niej dotrze, więc skorzystała z okazji i wycelowała w zwykłych oprychów, wypuszczając najpierw jedną, a potem drugą strzałę. Obie dosięgły celu, więc miała dwóch przeciwników mniej, a to znaczyło, że zwiększyła troszkę swoje szanse na przeżycie. Teraz tylko musiała się cofnąć przed shinobim, który na nią nacierał. Nie było sensu się chować, skoro był sensorem, więc musiała podjąć się walki z nim. Innej rady nie było, dlatego cofnęła się na bezpieczną odległość i czekała, aż wdrapie się tu do niej. Strzelanie do niego nie miało sensu, bo tylko zmarnowałaby kolejne strzały, dlatego też, gdy zobaczyła, jak wyłania się i rzuca w nią kunaiami, szybko rzuciła się w bok, aby uniknąć lecących pocisków. Skoro już rzucał w nią bronią, to gdy zrobi unik, Kagura rzuci się po jeden z kunaiów, żeby mieć ostrze do obrony, bo sam łuk na pewno jej nie wystarczy w tym momencie. Czy miała zamiar go odrzucić w stronę shinobi? Nope. Dopiero co zdobyła ostrze, więc tak łatwo go teraz nie odda. Zamiast tego, ruszy biegiem prosto na niego. Skoro nie mogła w niego strzelać, ani odrzucać mu broni, to rzuci się na niego z tym ostrzem i będzie dążyć do zwarcia. Jej już tak łatwo nie zdmuchnie, a przynajmniej taką miała nadzieję. Będzie starała się go dźgnąć, jednocześnie używając trzymanego w lewej ręce drzewca łuku do blokowania jego ewentualnych ciosów. Oby tylko nie okazał się silniejszy od niej. Musi go jak najszybciej pokonać, zanim zjawią się pozostali i ją otoczą. Tak więc Kagura będzie się starała dźgnąć shinobi, najlepiej w szyję, albo gdzieś w okolicę barku, bo tak w serce trudno było trafić, nie znając dobrze położenia żeber, na które można się natknąć po drodze. Jednocześnie będzie blokować jego ataki łukiem, ewentualnie zrobi odskok, albo unik. Teraz liczył się tylko czas. Musi zdążyć przed tamtymi oprychami, którzy mieli ze sobą broń. Jeśli ich nie wystrzela jak kaczki, to może sobie z nimi wszystkimi naraz nie poradzić w zwarciu.

ATRYBUTY PODSTAWOWE:

• SIŁA: 50
  WYTRZYMAŁOŚĆ: 30
  SZYBKOŚĆ: 29
  PERCEPCJA: 10/30/50
  PSYCHIKA: 1
  KONSEKWENCJA: 10

KONTROLA CHAKRY: D
MAKSYMALNE POKŁADY CHAKRY: 103%
MNOŻNIKI:

• Bukijutsu: Kyujutsu (+20 Percepcja)
• Tsūjitegan D: Aktywacja (+20 Percepcja)

POZIOM ROZWOJU DZIEDZIN NINPŌ:

• NINJUTSU: E
  KYUJUTSU: D
  KLANOWE: D
  SUITON: D

Chakra: 76% - 9% Klanowe D = 67%

-3 strzały

Nazwa

Tsūjitegan: Reberu Di

Pierwszy poziom rozwoju Tsūjitegana pozwala użytkownikowi na aktywowanie Doujutsu klanowego. Na czas jego działania oczy delikwenta tracą kolor i stają się szkarłatne, zyskując też swego rodzaju poświatę. Pozwala to na osiąganie wzrokiem dużych dystansów, a także wykrywanie energii życiowej innych. Nie jest to wybitny poziom, potrafimy odróżnić na dystans ciężkość otrzymanej rany, ale jeżeli ktoś jest w stanie śmierci klinicznej, nie odróżnimy go od martwego.

Zasięg

[tdial=50,W linii prostej]1 kilometr[/tdial]
[tdial=50,Wokół siebie]30 metrów[/tdial]

Koszt Chakry

E: 10% | D: 9% | C: 8% | B: 7% | A: 6% | S: 5% | S+: 4% (na turę)

Bonusy

+20 Percepcji przy aktywowanym Tsūjiteganie

[Yoshimitsu]

~Kobiece myśli
~17/30 Misja C

---

Noże mknęły prosto na Ciebie rozcinając przymrożone powietrze, zdawać by się mogło, że to strzela czy pęka pod wpływem rzuconej stali, nie był to może jakiś zabójczy ruch, ale dawał czas przeciwnikowi na wylądowanie, który bardziej skierowany był ku myślą, iż zostanie wystrzelona w niego strzała, ale ta nie miała zamiaru nadlecieć. Wykonałaś więc unika i nawet złapałaś jeden kunai ze skraju w powietrzu by w iście epickim stylu z pół piruetu, unikając pozostałej dwójki wystrzelić na przeciwnika, by to stanąć z nim do walki w zwarciu. Ten uśmiechnął się szeroko i wyciągnął dwa kunaie z torby, ruszając również w Twoim kierunku. Czyżby miała nawiązać epicka walka, jeden znów został rzucony w Twoją stronę, bez problemu został sparowany. Nawiązała się potyczka, gdzie iskry mknęły raz po raz z stykających się stali, wydawał się być delikatnie wolniejszy od Ciebie? Dziwne czy może nie? Ale w pewnym momencie wykonał pół pieczęci barana i z jego ust wypluta została spora ilość igieł, były małe, ale zdołały delikatnie zranić Ci twarz, dzięki swojej percepcji zasłoniłaś się ręką, ale odruchowa obrona była też Twoją słabością, jego kunai przemknął Ci przez ów rękę i zadał potworne obrażenia, właściwie to... Nie były takie straszne, ale w Twoim przypadku nie było teraz mowy o strzelaniu z łuku czy używania tej ręki. A była to ta od kunaia. Chyba cięcie o średniej głębokości naruszyło jakieś ścięgno czy mięsień. Rana od łokcia po dłoń. Zaraz odruchowo również odskoczyłaś i stoisz teraz 6 metrów przed przeciwnikiem.

[Kagura]

Przejęcie jednego z rzuconych kunaiów okazało się całkiem proste. Nawet udało jej się złapać go w locie i obrócić tak, żeby nie dostać resztą ostrzy. Całkiem zgrabne posunięcie, nie ma co. Teraz miała w ręce broń i mogła jakoś się bronić, więc ruszyła na przeciwnika, starając się go dźgnąć zdobytą bronią i unikając kolejnego, rzuconego pocisku. Okazało się, że był całkiem dobry w zwarciu i nawet uśmiechał się wrednie, mówiąc tym samym: ''Nic Ci to nie da, dziewko!'' Zauważyła jednak, że brakuje mu trochę szybkości, więc postanowiła to wykorzystać na swoją kolej. Ostrza spotykały się ze sobą z głośnym brzękiem, sypiąc iskrami, a Kagura nie odpuszczała. Stosowała coraz szybsze ataki i broniła się łukiem, ale nim zdołała spróbować zmylić przeciwnika i przeciągnąć szalę zwycięstwa na swoją korzyść, ten momentalnie złożył połowę pieczęci barana i wypluł jej w twarz igły. Krzyknęła i mimowolnie osłoniła się przedramieniem, był to kolejny błąd, po chwili poczuła, jak shinobi rozcina jej całe przedramię. Krzyk ponownie wydarł jej się z gardła i automatycznie odskoczyła do tyłu, żeby zwiększyć dystans. Z przerażeniem stwierdziła, że nie czuje palców i nie może ruszać dłonią. Została poważnie okaleczona, przez co nie mogła ani składać pieczęci, ani tym bardziej strzelać z łuku. Kunai momentalnie wypadł jej z dłoni, nie trzymany już żadną siłą. O kurwa, była w głębokiej dupie. Szybko oceniła swoją sytuację za pomocą czerwonych oczu i z przerażeniem zdała sobie sprawę, że tamte boby zaraz ją otoczą. Z tyłu miała uzbrojonych bandytów, zaś z przodu wyszkolonego shinobi i górski stok. Chyba najwyższy czas pomyśleć o ucieczce, tylko jak to zrobić? Przecież gość tak po prostu jej nie wypuści i pozwoli zejść na dół! Krzywiąc się z bólu i złości oceniła swoją sytuację jako tragiczną. Nie przewidziała, że może się to tak potoczyć. Wszystko wskazywało na to, że ta góra stanie się jej grobem. Była tak przerażona, że nie potrafiła nic sensownego wymyślić. Nie mogła się posłużyć jutsu, a łukiem mogła jedynie bić, używając drzewca jako kija. Tylko czy to wystarczy?
Ponownie ruszyła na shinobi, chcąc go zaatakować łukiem i po prostu uderzyć, tym samym zmusić do odskoku i uniku. Celowała w żebra, głowę i ramiona. Musi go zmylić, żeby po chwili móc spróbować ucieczki stokiem góry. To była jej jedyna szansa na ocalenie.

ATRYBUTY PODSTAWOWE:

• SIŁA: 50
  WYTRZYMAŁOŚĆ: 30
  SZYBKOŚĆ: 29
  PERCEPCJA: 10/30/50
  PSYCHIKA: 1
  KONSEKWENCJA: 10

KONTROLA CHAKRY: D
MAKSYMALNE POKŁADY CHAKRY: 103%
MNOŻNIKI:

• Bukijutsu: Kyujutsu (+20 Percepcja)
• Tsūjitegan D: Aktywacja (+20 Percepcja)

POZIOM ROZWOJU DZIEDZIN NINPŌ:

• NINJUTSU: E
  KYUJUTSU: D
  KLANOWE: D
  SUITON: D

Chakra: 67% - 9% Klanowe D = 58%

-3 strzały

Nazwa

Tsūjitegan: Reberu Di

Pierwszy poziom rozwoju Tsūjitegana pozwala użytkownikowi na aktywowanie Doujutsu klanowego. Na czas jego działania oczy delikwenta tracą kolor i stają się szkarłatne, zyskując też swego rodzaju poświatę. Pozwala to na osiąganie wzrokiem dużych dystansów, a także wykrywanie energii życiowej innych. Nie jest to wybitny poziom, potrafimy odróżnić na dystans ciężkość otrzymanej rany, ale jeżeli ktoś jest w stanie śmierci klinicznej, nie odróżnimy go od martwego.

Zasięg

[tdial=50,W linii prostej]1 kilometr[/tdial]
[tdial=50,Wokół siebie]30 metrów[/tdial]

Koszt Chakry

E: 10% | D: 9% | C: 8% | B: 7% | A: 6% | S: 5% | S+: 4% (na turę)

Bonusy

+20 Percepcji przy aktywowanym Tsūjiteganie

[Yoshimitsu]

~Kobiece myśli
~19/30 Misja C

---

Akcja rozgrywała się między górami, gdzieś pośród tutejszych śniegów, młoda wojowniczka w starciu z bandytami z początku wyglądała na zdolną pokonać ich i wyjść z tego cało. Ale z biegnącym czasem okazało się, że niestety, ale teraz musi walczyć o własne życie, które być może zaraz zostanie utracone. Krew ciekła z jej ręki, puch pod jej stopami absorbował ciepłą ciecz, która wyrywała malutkie dziurki na tej czystej tafli. Ból, mrowienie, pieczenie... I powstały w jej głowie plan, który zdawał się być istnym brakiem pomysłu czy być może desperacją, okazał się być bardzo głupim posunięciem. Ruszyła, chcąc zmusić przeciwnika do uniku czy odskoku, dając sobie pole do ucieczki, ale on dobrze wiedział, że nie możesz zrobić nic specjalnego, nic co może go zaskoczyć, zaraz klasnął dłońmi i wykonał technikę, będąc dosłownie kilka kroków przed nim, wyciągając już rękę w stronę uderzenia poczułaś uderzenie wiatru, które zbiło Cie z nóg, upadłaś na plecy i przeturlałaś się kawałek, przeciwnik nie czekał bezczynnie, wyciągnął kunai z wybuchową notką i rzucił nim prosto w Twoje ciało... Bum! Historia Kagury została zakończona...

~Śmierć postaci

[Koji]

Koji wypoczął po dniu pracy w szpitalu. Z powodu, że od dłuższego czasu nie miał chwili by wyjść na miasto czy w piękne okolice, dzisiaj wybrał właśnie góry. Widok stąd jest przepiękny i można śmiało obserwować cały krajobraz jaki dała natura oraz widok na wioskę. Wziął parę rzeczy na ząb w razie jakby zgłodniał, dzisiaj pomimo zimy było dość ciepło. Idealny dzień na spędzenie go aktywnie, gdyż nie miał zamiaru gnić w domu całymi dniami, by potem pracować. Nie miał pojęcia czy jutro nie będzie, a może nawet dzisiaj kolejnej pracy, by komuś pomóc. Jak na razie nie był wystarczająco silny by pomagać za murami czy też przy ochronie, więc musiał nacieszyć się prostymi zadaniami, póki jeszcze mógł.

Wstał i rozpoczął od kilku skłonów, potem porozciągał wszystkie mięśnie. Najpierw nogi, chociaż dzisiaj nie będą mu tak potrzebne oraz wszystkie główne mięśnie od pasa w górę. Gdy skończył swoją rozgrzewkę ustawił się w odpowiedniej pozycji i rozpoczął od podstaw tej techniki czyli do szybkiego przemieszczenia się na krótkim dystansie. Stał w miejscu po czym szybko wykonywał kilka kroków do przodu po czym zatrzymywał się. Niby prosto wyglądająca czynność, ale musiała być wykonana bardzo płynnie i dokładnie. W sytuacji bez stresowej jest to banalne, lecz potrzebuje wyrobić nawyk, by podczas walki robić to automatycznie. Po kilku dziesięciu takich ruchów robił chwile przerwy dla nóg i rozpoczynał drugą sekwencje do tej techniki. Mianowicie wyprowadzanie prostego ciosu z rozłożoną dłonią. Skręcał swój tułów wraz z swoim ciosem w celu zwiększenia prędkości ciosu oraz siły. Koji wykonywał ten ruch podobną ilość razy co samych doskoków. Oddzielne korzystanie z tych ruchów, raczej nie jest zbyt użyteczne z tego zdawał sobie sprawę, aczkolwiek gdy się je połączy pomyślał sobie, po czym wykonał pełną sekwencje. Najpierw szybki doskok do przeciwnika i równie szybkie wyprowadzenie ciosu. W początkowych próbach miał pewne problemu z koordynacją i nie zawsze mu się udawało lub trwało to zbyt długo. Koji nie poddawał się i ćwiczył dalej aż nie osiągnął dostatecznego poziomu, który by go zadowolił. Czyli perfekcji. Po kilku seriach wszystkich czynności zauważył, że jest już znacznie lepiej, aczkolwiek nadal nie był zadowolony. Usiadł na chwile i zjadł coś, gdyż zgłodniał. Poruszał swoimi obolałymi mięśniami w tą i we w tą, po czym wrócił do ćwiczenia. Minęło jeszcze parę dłuższych chwil i stwierdził, że już wykonuje tą dość prostą technikę perfekcyjnie.
Taijutsu - Rakanken
Asshō - C

[Kuro]

Misja rangi D (Koji)
1/15

---

Dzień istotnie zapowiadał się idealnie, na spacer po górach, jeżeli ktoś jest oczywiście fanem zimowych spacerów. Słońce stało - o ile można tak w zimie powiedzieć - wysoko na niebie i odbijało nieprzyjemnie swoje światło od leżącego na górach śniegu. Mimo to, zdawało się, że na ten pomysł wpadł jedynie nasz młody bohater - nie licząc pary zakochanych. Ci od jakiegoś czasu szli przed Kojim, a jedyne co było słychać z ich rozmowy, to śmiech dziewczyny. Był to naprawdę miły dla ucha dźwięk, przez co - mimo, że jeszcze nie przyuważona - twarz dziewczyny w wyobraźni młodego ninja była na prawdę ładna. Po prawej stronie znajdował się jeden z wielu w tych okolicach lasów, po lewej zaś, duże i puste połacie śniegu. Pnącemu się mozolnie w górę shinobi towarzyszył więc tylko sporadycznie rozbrzmiewający z przodu śmiech i ciągły, lecz niegłośny szum drzew. Nie można jednak piąć się tak bez celu. A może jednak? W każdym razie dobrze by było wyznaczyć sobie jakiś cel podróży.

[Koji]

Koji był lekko zdziwiony, że ktoś podobnie jak on lubi spacerować po tych górach. Na ogół jest to popularne miejsce, ale nie w zimę. Pogoda dopisywała dzisiaj z czego był bardzo zadowolony, gdyż nie śnieżyło czy też nie wiało zimnem. Problemem jedynie było słońce, a raczej jego blask odbijający się od śniegu, co czasem potrafił porazić oczy chłopaka. Parze zakochanym raczej to nie przeszkadzało, bo nawet nie wracali uwagi na okolice, jedynie patrzyli na siebie i od czasu do czasu przed siebie. Nie dziwiło go to, gdyż dziewczyna była ładna. Dzisiaj mocno nie wiało i było dość ciepło, jak na zimę w tych okolicach oraz nie padał śnieg, więc postanowił wejść na sam szczyt. Widział, że para również zmierzała w tym kierunku. Koji miał pierwszą szansę w tą zimę wejść na samą górę, gdyż w słabych warunkach pogodowych jest to dość niebezpieczne.

[Katsuko]

Misja rangi D (Koji)
3/15

---

Młodzieniec zmierzał na sam szczyt, ale nie ten z przysłów czy motywacyjnych gadek. Nie, Koji chciał po prostu wejść na górę. Tutaj pojawiała się jednak problematyczna kwestia - czy chłopak miał zamiar wejść tylko na pojedynczy wierzchołek pasma gór, czy może osiągnąć wszystkie? Obecnie znajdował się na szlaku i zdobywał Hāfuringu, jeden z niższych szczytów w okolicy. Zresztą, na to wskazywała sama nazwa wzniesienia, a także ścieżka dla turystów. W końcu skoro zakochane pary wchodziły sobie na takie góry, to czy ścieżki na nie prowadzące mogły być trudne? Oczywiście, że nie.
Wszechobecny śnieg przeszkadzał w podróżowaniu. Nie dość, że wchodzenie po stromym trakcie było utrudnione, to jeszcze odbijało się od niego światło i raziło Kojiego. Młody mężczyzna z pewnością irytował się tym faktem, jednak co mógł zrobić? Na razie obrał sobie za cel, aby wyprzedzić parę, która szła przed nim. Przyśpieszył więc, a po parunastu minutach zrównał się z dwójką. Zakochani zauważyli towarzysza na szlaku, oboje skinęli do niego główkami i odezwali się wesoło.
- Cześć. Nowy na szlaku? - spytał facecik w wieku Kojiego. Przynajmniej na takiego wyglądał. Był niższy od ninjy, chudszy, a twarz miał specyficzną, prawie że kwadratową. Włosy miał ciemne, sięgające karku, oczy jasne, a cerę prawie białą. Wyglądał na miejscowego. U jego boku stała dziewczyna młodsza, jeszcze niższa, z kruczoczarnymi włosami. Oboje byli ubrani odpowiednio do zdobywania szczytu. Mieli grube buty za kostkę, grube spodnie, płaszcze, a także plecaki, w których pewnie trzymali resztę przedmiotów potrzebnych w razie potrzeby.

Przejmuję misję.

[Koji]

Szczyt na który szedł nie należał do najwyższych, a do najniższych. Chłopak szybciej szedł od pary, więc z każdą chwilą był coraz bliżej ich, a sam szlak był dzisiaj dość prosty bez całego śniegu, który bardzo często tutaj się znajduje w zimę. Nie był on żadnych wspinaczem, więc dużego pojęcia o tym nie miał. Po prostu lubił przychodzi oglądać widoki akurat z tej jednej góry. Słońce bardzo irytowało Kojiego, gdyż niemiłosiernie go raziło, a nawet oślepiało. W końcu zrównał się z parą, która również zmierzała na szczyt ten małej górki. Zdziwił się nieco, gdy chłopak tej dziewczyny się do niego odezwał.
- Na tym akurat nie. Lubię widoki ze szczytu tej góry, ale nie interesują się wspinaczkami, a co was tu sprowadza?
Spytał równie pogodnie. Zwolnił trochę z tępa i wyrównał go do pary i szedł bliżej wewnętrznej strony szlaku. Mimo wszystko nie czuł się bardzo pewnie, gdyż nadal było ślisko, a słońce wcale nie ułatwiało.

[Katsuko]

Misja rangi D (Koji)
5/15

---

Koji zrównał się z parą. Dwójka zdawała się być mile zaskoczona nową osobą na szlaku. Najwidoczniej wcześniej byli na tyle zajęci sobą, że nie zanotowali pojawienia się trzeciej persony. Niemniej jednak, na twarzy chłopaka i dziewczyny dało się widzieć jedyne pogodne uśmiechy, szeroko otworzone oczy, a także delikatnie uniesione brwi. Rzecz jasna, cieszyli się. I najwidoczniej obecność nowej osoby nie przeszkadzała im, ponieważ nie dali Kojiemu żadnego znaku, czy to werbalnego, czy też nie, że potrzebują samotności i spokoju.
Chociaż chłopak wchodził na szczyt bez celu, dwójka najwidoczniej go miała. Kiedy bohater przemówił, dwójka jedynie spojrzała po sobie, a potem, tak samo uśmiechnięci jak przed chwilą, odezwali się. W zasadzie to zrobił to tylko partner.
- Rzeczywiście. Hāfuringu to łatwa góra, ale widok z niej jest zdecydowanie nieprzeciętny. Wchodzimy już na niego... piętnasty raz, o ile mnie pamięć nie myli. - powiedział. Potem na jego twarzy pojawił się wyraz zakłopotania. Coś go trapiło, jednak po chwili odezwał się ponownie, co powinno rozwiać wątpliwości Kojiego. - Ja jestem Mikuni, a obok mnie idzie Samara. Miło nam ciebie poznać, panie ...
Rzeczywiście, na ich twarzach nie było widać negatywnych emocji. Oboje wciąż obdarowywali ninję uśmiechami, ale też nie spoufalali się zanadto. Co paręnaście sekund jedna zakochana osoba nachylała się do drugiej i szeptała jej coś na ucho. Tego oczywiście Koji nie mógł usłyszeć. Masashi znajdował się jakiś metr na prawo od Mikuniego. Samara zaś była po lewej od swojego partnera. Nagle para zatrzymała się. Chłopak nachylił się i pocałował swoją dziewczynę w czoło. Następnie wskazał na drzewo, które znajdowało się po lewej stronie. Kobieta kiwnęła głową i uśmiechnęła się wyjątkowo szeroko.
- To tutaj pierwszy raz się spotkaliśmy. - wyjaśniła Samara. Na jej bladych policzkach pojawił się delikatny rumieniec. Ścisnęła swojego chłopaka za rękę. I szli razem dalej, nie przejmując się Kojim, który pewnie dotrzymywał im kroku.
- A i zapomniałbym dodać. Poza wchodzenia na samą górę polujemy na frajerów. - oznajmił mężczyzna. Powiedział to tak obojętnym tonem, jakby oznajmił, że ma metr osiemdziesiąt wzrostu i waży osiemdziesiąt kilo. Poza tym, zachowanie pary w ogóle się nie zmieniło. Tylko szli przed siebie.

[Koji]

Koji nadal szedł wraz z nimi w stronę szczytu po ścieżce. Nie jest typem osoby, który rozmawia z każdym nieznajomym. Natomiast tym razem postanowił chwile porozmawiać z dwoma nieznajomymi mu osobami. Gdy tylko chłopak oznajmił, ze również przychodzą tutaj w celu obejrzenia przepięknych widoków pojawił się uśmiech na jego ustach.
-To naprawdę sporo wtedy. Musicie często tutaj przychodzić.
Niedługo po jego słowach, dowiedział się jak się nazywa chłopak i dziewczyna.
- Koji, miło was poznać.
Zastanawiał się tylko, czy im przypadkiem nie przeszkadza, gdyż są prawdopodobnie na randce. Tłumaczył sobie tym, że przecież sami go zaczepili i się nie przejmował tym. Pomimo faktu, że góra wysoka nie była, to jej szerokość mała nie była, przez co droga była dość łagodna i długa. Nagle się zatrzymali co go zdziwiło, ale na dość krótko. Nie zareagował na fakt, ze tutaj się spotkali, nie interesowało go to wcale. Natomiast po słowach, które powiedział Mikuni postawiło chłopaka w stan alarmowy. Nie wyczuwał od niego żadnego zagrożenia, ale nie spodobało mu się to co i w jaki sposób powiedział.
- Mogę spytać co masz na myśli?
Tym razem poważnym głosem odpowiedział. Nadal szedł za nimi ku górze, ale zaczął się rozglądać wokół siebie i zastanawiał się nad faktem pozostawianiem ich w tyle. Aktualnie czekał tylko co mężczyzna będzie miał za odpowiedz.

[Katsuko]

Misja rangi D (Koji)
7/15

---

Dwójka zajmowała się sobą, nie przejmując się za bardzo innym turystom na szlaku. W końcu na moment obecny towarzyszył im tylko jeden, Koji, a i ten raczej nie zwracał uwagi zakochanym. Para, która zdawała się świata poza sobą nie widzieć, utrzymywała jednak znośne tempo. Kiedy wysoki mężczyzna, będący przy okazji ninja, przyśpieszył, ci zrobili to samo. Na dobrą sprawę przemieszczali się w takim samym tempie. Jeśli wielkolud zwolnił, ci robili to samo, jeśli zaś nawet by biegł, wciąż miałby przy sobie niechcianą dwójkę. Nachalna para jednak nie przeszkadzała mu w sposób bezpośredni. Można powiedzieć, że sama ich obecność była niepokojąca i prawdopodobnie Koji nie znajdował się w swojej strefie komfortu.
- Tak, lubimy piesze wycieczki po okolicy. - odpowiedział Mikuni. Mężczyzna po raz kolejny odezwał się tym samym tonem. Miłym, obojętnym, maksymalnie sztucznym. Masashi mógł dostać nawet dreszczy, albo mieć dosyć udawanej przyjacielskości towarzysza. Para jednak była niewzruszona. Maszerowali obok ninjy, głównie milczeli, czasami pokazywali sobie jakieś elementy przyrody, a jeszcze rzadziej szeptali.
- Nam ciebie też. - powiedziała kobieta. Samara miała długie, czarne włosy, którymi teraz się bawiła. Owijała kosmyk na palce, po czym go rozpuszczała. Taka to zabawa, prostych ludzi.
Kiedy Koji usłyszał o rzekomym polowaniu, poczuł się jeszcze mniej pewnie. Zapytał mężczyznę wprost, o co mu chodziło. Jak już pisałem, ninja nie mógł pozwolić sobie ani na wyprzedzenie pary, ani na zostawienie dwójki z tyłu. Na dobrą sprawę musiał z nimi obcować, wbrew swojej woli. A jeśli nie, pozostawały mu mniej konwencjonalne środki ucieczki, odwrócenia uwagi, albo wręcz ofensywy, wystosowanej oczywiście w bogu ducha winną dwójcę.
- Szlak o tej porze roku jest trudny do przejścia. Nie jesteś przygotowany. A takich jak ty jest o wiele więcej. - powiedział mężczyzna. Jego słowa dało się zrozumieć na rozmaite sposoby. Koji musiał więc zadecydować czy bać się dwójki, czy też nie. Może ich olać? A może po prostu zaatakować? Albo się ukryć? Cholera, miał całkiem sporo opcji. Otaczał go śnieg, na prawo miał metr ścieżki, pokrytej oczywiście białym puchem, potem były drzewa. Na lewo była para, potem znowu las. Taka to miła odmiana.

[Koji]

Chłopak myślał, ze nie będzie miał żadnych problemów wyprzedzić dwójkę gdy tylko przyspieszy. Niestety się zdziwił i to bardzo, gdyż kompletnie nie spodziewał się, że oni będę starali się nadążyć za nim. Po prostu to był wyższy poziom stalkingu pomyślał sobie Koji. Pomimo prócz zwalniania i przyspieszania, oni twardo robili to samo, co nie pozwalało mu się od tej pary odczepić. Koniec końców pozostawało mu tylko opcje, z których nie chciał korzystać, gdyż przyszedł tu się odprężyć. Westchnął głośno i spojrzał się na dwójkę. Mikuni działał Kojiemu powoli na nerwy, ale musiał to znieść i wymyślić jak się ich pozbyć. Dziewczyna była dla chłopaka również podejrzana, ale cieszył się że przynajmniej go nie irytuje jeszcze. Kompletnie nie reagował na to co oni mówili, gdyż miał już tego po dziurki w nosi i w końcu musiał zadać to trudne pytanie.
- Czego oddemnie chcecie.
Stanął w tym czasie przed nimi blokując im drogę i zmuszając tym do natychmiastowej odpowiedzi