Bar "Szkarłatna speluna"

[Kubomi]

I ruszyła wraz ze swoim nowym towarzyszem, poprawiając maskę na swojej twarzy, a także trzymając parasolkę w swojej wolnej ręce, trochę dla odstresowania, a trochę jako prowizoryczny środek ochrony.
- I jak osoby dołączają do jego szajki? Podejrzane będzie, jeśli losowa dziewczyna podejdzie, zainteresowana współpracą. Wolałabym uniknąć zaskoczeń. – zaczęła, jeszcze w czasie drogi, zerkając kątem oka na Obo. Grała na razie twardą, jednak czuła się trochę nieswojo z kasowaniem potencjalnie paru osób.
- I czy poza… Nieodczuwaniem bólu, coś jeszcze potrafi? Walka w zwarciu, na dystans, może Chakra i żywioły? Cokolwiek? – zadała jeszcze drugie, ważne pytanie. Na razie jedyne co wiedziała, to o jego nieczuciu bólu i sporej percepcji, by uniknąć głupich ran. Tyle zdążyła wywnioskować, utrudni to nieco robotę z ukrytymi mechanizmami jej kukiełek… Ale to jeszcze zależy od okoliczności. Na razie zbliżają się do Szkarłatnej Speluny, niezbyt... Sławny bar, przynajmniej w pozytywnym świetle.

[Ame Uchiha]

Misja rangi C dla Kubomi
7/30

Parasolka była powszechnie znana jako broń masowej zagłady. Obo przypatrywał jej się, ale ostatecznie zrezygnował, zapewne w duchu złorzecząc Blondynowi, że przydzielił mu jakąś paniusie, podczas gdy on potrzebował towarzysza, na którym można polegać.
- Jak Cię przyprowadzę to nikt nie będzie pytał. Chyba. - odpowiedział. Przemierzyli kilka kroków w mileczeniu.
- Znamy się od zawsze. - dodał. Jeżeli jest to jakieś pocieszenie, to wygląda na to, że z samą "rekrutacją" nie będzie problemów.
- Wakama walczy kunaiem. Mówi, że reszta broni jest dla słabych. - teraz dziewczyna dostrzegła miecz obusieczny za pasem chłopaka. Chyba nie podziela poglądów swojego lidera.
- Zna jakieś podstawowe ninjutsu. - cokolwiek przez to rozumieć. To chyba tyle. Zbliżali się do szkarłatnej speluny.
- A i jeszcze jedno. Nie zaczynajmy walki w knajpie. Pewnie o tym nie wiesz, ale karczmarze potrafią dokopać. - Kubomi dostrzegła jak po tym tekście puścił jej oczko. Próba podrywu? Przekazanie jakieś wiadomości? Chciał być fajny? Nie wiadomo.

Speluna sama w sobie się nie zmieniała. Ten sam Szczurołap siedział za barem i czyścił kufle. Nie był to najlepszy lokal w mieście, ale nie ma co narzekać. W końcu mogli siedzieć w jakimś w ogóle niecywilizowanym kawałku podłogi.
- To oni. - wskazał na grupkę przy stoliku pod ścianą. Była to grupka czterech osób. W oczy rzucał się chudy, choć z zarysowanymi mięśniami, rudy i do tego piegowaty osobnik. Miał szpiczasty nos i podbródek. Na szyi nosił czerwone korale, które pasowały do bransoletek w podobnym guście na jego nadgarstkach. Obok siedziała wysoka, niebieskowłosa dziewczyna, która akurat odwrócona była do Kubomi plecami. Widziała tylko, że nosi jakiś brązowy płaszczyk. Obrazu dopełniało dwóch takich samych chłopaków, raczej bliźniacy. Obaj mieli brązowe włosy i zielone oczy, ubrani w normalne koszule i kamizelki. Pewnie dlatego Blondyn nie był pewny ilu ludzi znajduje się w grupie Wakamy.
- Oooo, patrzcie! - Rudy przekrzyczał gwar tawerny, jednocześnie uderzając dłońmi o stół.
- Obo przyprowadził panienkę! - wskazując przy tym na Kubomi i lekko speszonego Obo tuż za nią. Cała uwaga grupy skupiła się na dziewczynie.

[Kubomi]

Białowłosa spojrzała kątem na chłopaka, słuchając jego odpowiedzi… Znają się od zawsze? I mimo to go zdradza, ciekawe jak się z tym czuje? Dziewczyna była pewna, że do czegoś takiego, by się nie posunęła – przynajmniej nie z własnej woli. Chyba. Sama właściwie nie wiedziała, była świadoma tylko tego, że mówi „Tak, zrobiłabym to.”, ale w praktyce? Trudno stwierdzić. W reakcji na żarcik ze strony Obo uśmiechnęła się delikatnie pod maską, doceniając humor lub próbę podrywu. Jednak tak czy siak, pora na najgorszą część zadania… rozmowę.
Po byciu wywołaną wraz ze swoim towarzyszem, Kubomi wyraźnie speszyła się – analogicznie do Obo, momentalnie wbijając wzrok w podłogę, a ręce trzymając z tyłu. Chrząknęła kilka razy, słysząc i czując, że powinna się przedstawić.
- Erm… Jestem Kurayami Kobumi. – zaczęła mówić, niezbyt doświadczona w takich niuansach jak dialog, który nie jest o pracy. – Obo-kun zaproponował mi… Spotkanie z jego kolegami. – dodała po chwili przerwy, wynikającej z jej nieumiejętności rozmawiania i próby teatralnego podejścia, by jakoś zabrzmieć wiarygodniej jako towarzyszka lub nawet dziewczyna jej towarzysza.

[Ame Uchiha]

Misja rangi C dla Kubomi
9/30

Lider wstał od stolika i poszedł do mafijnego duetu. Wysłuchał krótkiego i dość niepewnego przedstawienia dziewczyny. Wydawało się, że zdało to egzamin.
- Wakama. - odrzekł rudy osobnik. Kurtuazyjnie ujął dłoń dziewczyny jakby się wahał czy po dżentelmeńsku złożyć na niej pocałunek, ale w ostatniej chwili się z tego wycofał. Następnie chwycił przyjacielsko Obo za ramię i poprowadził ich do reszty kompanii.
- To dlatego nam tak ostatnio znikałeś. - powiedział szturchając delikatnie czarnowłosego, mrużąc oczy w szczerym uśmiechu. Kubomi została przywitana przez chłodne spojrzenie niebieskowłosej.
- Siema!
- Siema! - oraz przez optymistyczny, jednoczesny okrzyk powitalny bliźniaków. Wakama od razu krzyknął gdzieś w głąb tawerny o dokładkę. Szybko pojawiły się dwa dzbany. Jeden z wodą, a drugi z jakimś alkoholem.
- Idzie z nami? - wskazał jednocześnie skinieniem głowy na Kubomi.
- Yhym. - odburknął Obo.
- Wiesz w co się pakujesz? - zapytał dziewczyny. Nie zdawał też zbędnych pytań. Chyba bardzo ufa swojemu człowiekowi. Wyglądało na to, ze koszmarna interakcja społeczna będzie trwać w najlepsze. Tylko co teraz powiedzieć, żeby nie zaliczyć wtopy?

[Kuroi Kuma]

Co Cię nie zabije, to na pewno skróci Twoje życie
Souei - wyprawa B 17/57 Śmieszne to, że człowiek który nie może się poruszyć mówi o tym, by się wyluzować. Nawet gdyby obecnie mówił nikt by na to nie zwrócił uwagi. Gadanina kogoś, kto jeszcze trzyma się przy swoich myślach, kto ostatkiem swoich sił trzyma się zdrowego rozsądek i próbuje jakoś nawiązać kontakt ze światem. W tym miejscu było niesamowicie cicho. Żadnego dźwięku, tuż po przekroczeniu drzwi kroki kobiety były ledwo co dosłyszalne.
Plan był dosyć prosty, lecz trzeba było jeszcze przejść do jego realizacji, a to już nie było takie proste. Zastrzyk sił był niczym kubeł zimnej wody wylanej na głowę Soueia. Odrobina trzeźwości pozwoliła mu zebrać siły i aktywować klątwę. Nieco mniej już przypominał tego człowieczka co wcześniej. To co widział już nie było całkowicie zamglone. Wyostrzył się wzrok, słuch, nawet nieco węch. Może bardziej - nie były tak przytępione jak wcześniej. Dalej miał pewne problemy z poruszaniem się, dalej świat zdawał się być odrealniony od rzeczywistości. A jednak mógł się poruszać.
Liny będące na dłoniach naszego mafiozy nie były tak wytrzymałe, jak mogłoby się zdawać. Przekształcone dłonie naprężyły sznur, po czym przecięły go uwalniając Soueia z okopów. Był wolny. Przynajmniej pośrednio, bowiem nic go nie krępowało. Jego nogi były niczym z waty i nie był to efekt tego, co mu dodawali. To kwestia czasu. Nieużywane przez tak długi okres po prostu odzwyczaiły się od ruchu, organizm nie skupiał się na nich jak na pozostałych partiach ciała. Początkowo się zachwiały nie mogąc utrzymać swojego wściela - walczyły ile mogły, ale walka ta była straszliwie nierówna.
Podszedł do krat, wyjrzał na zewnątrz i jego oczom nie ukazało się zbyt wiele. Ot prosty korytarz, rozchodzący się na lewo i prawo. Widoczność naprawdę ograniczona - malutki kaganek zawieszony na ścianie pokazywał tylko najbliższe 2-3 metry. Dalej widniała pustka. Po prawej nasz bohater mógł dostrzec drzwi - podobne jak u niego, lecz lekko uchylone. Nie wiedział więc nic - gdzie jest, jaka jest pora dnia, nawet to czy za oknem pada śnieg. Do nozdrzy dochodził zapach zastanego powietrza, stęchlizny, może nieco dymu?

Kobieta - obrazeg
?

  Ukryty tekst

[Kubomi]

Udało się? Był to niewątpliwy sukces, najwyraźniej beznadziejne umiejętności życiowe Kubomi nie są takim zerem! Jednak wewnętrzną euforię przerwało pytanie, które sobie zadała w myślach „Chwila, czy ja podałam im swoje prawdziwe imię i nazwisko?”, a odpowiedź na nie sprawiło, że chciała zapaść się pod ziemię. Sprawiło to lekkie opóźnienie w jej reakcji na przywitania, jedynie ograniczając się do skinięcia głową w kierunku wszystkich – z zawahaniem w kierunku dziewczyny, ostatecznie jednak je wykonując.
Usiadła spięta na wolnym miejscu, dosiadając się do towarzystwa, trzymając ręce między kolanami – sprawiając wrażenie, jakby znalazła się tutaj przez przypadek. A po sekundzie, zdała sobie sprawę, że nie ma sensu siedzieć przy nich w masce na twarzy, więc zdjęła ją, by swobodnie zwisała na jej szyi. Gdy padło pytanie Wakamy przez sekundę-dwie, tępo patrzyła na niego, jakby zastanawiając się, czy powinna odpowiedzieć, dopiero po tym czasie cicho chrząknęła, by oczyścić gardło.
- Erm… jako tako tak. – odpowiedziała cichym tonem, wyciągając rękę w kierunku dzbanka z wodą, by się napić i w ten sposób móc przez dłuższy czas milczeć.

[Ame Uchiha]

Misja rangi C dla Kubomi
11/30

No tak, podanie prawdziwego imienia i nazwiska mogło być problemem, ale nie musiało. W końcu założenie jest takie, że grupka nikomu nic już nie będzie miała okazji powiedzieć. Kubomi przywitała się tylko za pomocą gestu. Niebieskowłosa w dalszym ciągu patrzyła na nią z udawaną obojętnością i prawdziwym lekceważeniem. Bliźniacy uśmiechali się głupkowato wodząc oczami pomiędzy dziewczyną a czarnowłosym. Od czasu do czasu ktoś z grupy podpijał z jednego z dzbanów. Alkohol nie był zbyt mocny, więc szansa, że się upiją jest prawie zerowa. Wakama miał zmartwioną minę. Jakby ważył sens udziału dziewczyny w przedsięwzięciu albo zaczął podejrzewać, że z Obo coś jest nie tak.
- Jako tako? - zapytał z niedowierzaniem. Po raz kolejny zasępił się. Jakby zastanawiał się jak postąpić i miał z tego powodu dylemat.
- Wakama! Potrzebujemy jej w ogóle?! - niebieskowłosa w końcu pękła. Bliźniacy dalej tylko głupkowato wodzili oczami i nie przejmowali się decyzyjnością w zespole.
- Przecież wiesz, że mają obstawę i nie pójdą z nami po dobroci. - odrzekł spokojnie rudy, mierząc dziewczynę przeszywającym spojrzeniem, które mówiło, że powinna zawrzeć gębę.
- Słuchaj. - zwrócił się do Kubomi.
- Mam nadzieje, że umiesz walczyć, a Obo wytłumaczył Ci czym się zajmujemy. Za chwilę musimy wyruszyć, żeby zdążyć przeciąć im drogę. Zatrzymają się nad rzeką, idą od północy z Kyuzo. - przedstawił plan. Wyglądało na to, że przy takich akcjach każda para rąk się przyda, a Rudy darzy Obo takim zaufaniem, że mimo wątpliwości zamierza pozwolić dziewczynie na udział.
- Nie spotkamy się z nimi w granicznej wiosce, bo tam za dużo rzeczy może pójść nie tak. - kontynuował. Cała grupka pogrążyła się w milczeniu i skupiła się na potakiwaniu.
- Nad rzeką zastawimy na nich pułapkę i spokojnie z nimi porozmawiamy, może nawet nie będziemy się musieli brudzić. Chyba, że ktoś ma lepszy plan? - Rzucił pytaniem. Nikt z pierwotnego składu nie zamierzał wchodzić w polemikę z liderem. Jeżeli nikt inny nie zgłosił kandydatury swojego pomysłu to Wakama kontynuował odprawę.
- Dopijać i dojadać, czeka nas długa droga. Gotowi do wymarszu?

[Kubomi]

- Wybaczcie… nie jestem zbyt dobra w rozmawianie. – białowłosa rzuciła przepraszającym tonem, dosłownie na chwilę podnosząc wzrok, a potem momentalnie wbijając go w ziemię. Szczególnie gdy niebieskowłosa wybuchła. Czuła się niezręcznie, niczym na pierwszym zadaniu ściągnięcia długów, gdzie nie potrafiła nawet sensownie ubrać groźby w słowa, nauczyła się na szczęście na pamięć formułek.
- Erm, tak. Umiem walczyć. Specjalizuję się w walce na dystans, jak coś. I tak, Obo-kun wytłumaczył. – odpowiedziała cicho, przerywając picie, stwierdzając, że wystarczająco się napoiła. Zamiast tego wsłuchała się w plan przywódcy szajki, trochę zazdrościła mu, że potrafi mówić do jakiejkolwiek grupy osób, ale to szczegół.
- Mam pytanie. – zaczęła, nieco podnosząc rękę, aby to podkreślić. – Co masz na myśli jako pułapka? Jakieś zastąpienie drogi, atak z zaskoczenia, czy jakieś bardziej… erm, podkopy i takie tam? A i nad rzeką, jaki teren będzie? Będzie las czy raczej pustawo? – zadała nawet nie pytanie, ale pytania, będąc ciekawą i chcąc mieć jakąkolwiek wizję okoliczności. Po otrzymaniu odpowiedzi, bez słowa założy swoją maskę, by zakryć większość twarzy, a następnie wyjść, gdy wszyscy będą gotowi.

[Souei]

Najgorsze było to jedzenie. Stojąca na podłodze micha uśmiechała się do niego zachęcająco, a on musiał się jej opierać. Rozsądek mówił żeby jeść - organizm musiał zaspokoić głód. Serce mówiło żeby jeść - przecież tym razem wcale niczego nie musieli tam dodać, aby podtrzymać jego omamy. Dlaczego więc jego ręka nie słuchała ani rozumu, ani serca? Cały czas świeciła mu się w głowie czerwona lampeczka, która powstrzymywała go przed ulegnięciem pokusie. Miał nadzieję, że już niedługo okoliczności polepszą się na tyle, że będzie mógł najeść się do syta u siebie, ze sprawdzonego źródła.
Wyjrzał przez mały otwór w drzwiach, ale niewiele zobaczył. Żadnego strażnika, chociaż jakiś mógł być bardzo niedaleko. Z krótkich oględzin trudno było wyciągnąć jakieś jednoznaczne wnioski. Żadnego charakterystycznego czynnika, który mógłby naprowadzić go na jakiś trop. Był tylko zapach, tak charakterystyczny dla... miejsc takich jak to. Musiał się stąd wydostać, odzyskać zabrane rzeczy i przy okazji pozabijać wszystkich, których spotka na swojej drodze. W takim stanie nie mógł jednak iść na całość, na pewno nie poradziłby sobie w żadnej wymagającej walce. Musiał wystartować inaczej, aby nieco odrobić straty. Na szczęście wracała mu władza nad ciałem, co tylko utwierdziło go w przekonaniu, że dobrze zrobił, gdy nie szarpał się wcześniej w obecności tamtej kobiety. Gdyby udało mu się wyswobodzić z więzów wtedy, pewnie i tak nie byłby w stanie jej dopaść. Teraz mogło być nieco inaczej. Rozchodził zaspane mięśnie, a następnie jeszcze raz wyjrzał przez lufcik w drzwiach. Jeśli ponownie nikogo nie dostrzegł, wrócił do krzesła na którym siedział i przewrócił je na bok. Chciał aby narobiło nieco hałasu, który zwabiłby do korytarza i do celi kogoś... kogokolwiek. Czujny przysłuchiwał się, czy z ciemności coś zbliża się do niego. Jeśli tak, wówczas miał już gotową dalszą część planu. Jeśli zaś nie wzbudził tym żadnego alarmu, wtedy narobił nieco więcej hałasu, stopniując go do momentu, aż nie usłyszał że ktoś zmierza w jego kierunku.

[Ame Uchiha]

Misja rangi C dla Kubomi
13/30

Problemy z przystosowaniem społecznym niespecjalnie kogokolwiek w tej grupie obchodziły. W mafii zresztą są same społecznie niedostosowane jednostki. Problemem było to, że nawet jak na takie standardy Kubomi sobie nie radziła. Nawet bliźniaki, choć nie wyglądają na koszmarnie bystrych wymienili ze sobą jakąś uwagę, której nie dało usłyszeć się w gwarze tawerny. Przeczucie mogło jednak podpowiadać, że nie była pochlebna. Jeden z nich głupkowato się roześmiał.
- Walka na dystans? - zamyślił się Rudy. - Dobrze wiedzieć. - skwitował po chwili. Jakby jakaś myśl przeszła mu przez głowę.
- Skoro wszystko wiesz, to nie rób nic na własną rękę. Na miejscu ustalimy proste sygnały. - chociaż przeczucie mogło tutaj podpowiadać, że zgrana ekipa ma już swoje sygnały, które wytworzyły się przez praktykę. Dziewczyna raczej nie zdobyła zaufania lidera i grupy. Przynajmniej nie na tyle, żeby zdobyć bardziej kluczowe informacje, które mogły zapewnić jej przewagę.
Wakama miał właśnie się podnosić, kiedy dziewczyna przerwała mu pytaniem. Gdy w pełni przyswoił jego treść, zmarszczył brwi.
- Zależy czy złapiemy ich podczas obozowania czy przed przekroczeniem rzeki. Będziemy się zastanawiać na miejscu. - no tak, nie było czego planować, gdy nie zna się warunków. Ewentualnie nie chciał się podzielić swoimi myślami. Zależy jak leży. Ekipa dźwignęła się z miejsca i wyszła na zewnątrz.

- Dobra. Nie będziemy szli na pałę jak kretyni. - zaczął przemowę już na dworze.
- Musimy zachować jakiś szyk. - dopowiedział jednocześnie spoglądając na swoją publiczność.
- Ina. - zwrócił się do niebieskowłosej. - Idziesz pierwsza jak zwykle. - dziewczyna skinęła głową.
- Dziewczyna Obo 40 metrów za Iną. - spojrzał na Kubomi, żeby upewnić się, że zrozumiała.
- Następnie 20 metrów dalej pójdę ja. Bliźniaki zajmą się skrzydłami. - tutaj był pewny, że bliźniaki wiedzą co robią. Zresztą Ci mieli znudzone miny jakby to była dla nich oczywista oczywistość.
- Obo. - zatrzymał się na chwilę. - Idziesz 30 metrów za mną i bliźniakami. Jesteś tylną strażą. Jakby coś się działo to krzyczeć. - gdy skończył przygarnął niebieskowłosą do siebie i coś wyszeptał jej na ucho. Obo miał co raz kwaśniejszą minę.

Ruszyli w drogę w takiej formacji. Za plecami Kubomi miała Wakame i bliźniaków. Kawałek przed nią szła Ina. Obo był od niej kompletnie odseparowany. Po świecie pełzają w większości kretyni. Ten Rudy jak na złość do tej grupy się nie zaliczał. Wyglądało na to, ze wszystko gruntownie przemyślał. Byli w połowie drogi i właśnie wkraczali do przydrożnego zagajnika. Może to była dobra okazja? A może ryzyko jest zbyt duże i lepsza się jeszcze zdarzy? Nikt nie wie co planuje Kubomi. Formacja pozostaje niezłamana.

z/t, następny post proszę tutaj > http://shinobiwar.pl/viewtopic.p ... &start=165
Jeżeli coś planujesz to w hide proszę staty.

[Kuroi Kuma]

Co Cię nie zabije, to na pewno skróci Twoje życie
Souei - wyprawa B 19/57 Gdyby to był ktoś inny może i by miał problemy z wydostaniem się z pomieszczenia. Bez broni, bez zbroi, bez żadnego, chociażby podstawowego narzędzia shinobi. Tylko z własnym ciałem, z własną siłą, która w tym wypadku była conajmniej wystarczająca. Może i osłabiony, lecz na pewno był sprawniejszy w posługiwaniu się własnym ciałem, niżeli normalny człowieczek. Zaczął robić hałas - zwracać na siebie uwagę po raz pierwszy od przybycia do tego miejsca. Krzesło uderzające o podłogę poniosło się echem po korytarzu - jak daleko? Nie sposób tego ocenić. Już to wystarczyło, by pojawił się znikomy dźwięk kroków - kroków, które były jakby zbyt długie. Poprzednio już po kilku nie słyszał kobiety, ani innych, teraz jednak zdawałyby się być nieskończonością. W końcu jednak ów ktoś musiał się pojawić, musiał wyjrzeć przez lufcik i zobaczyć, że krzesło w środku jest przewrócone, że coś się zadziało, a nikogo tam nie ma. Wsadził odruchowo klucz do zamka, przekręcił go i otworzył drzwi, wszedł głębiej, a Souei mógłby mu poderżnąć gardło, gdyby tylko się to wydarzyło.
Ktoś - sądząc po krokach i oddechu mężczyzna - wsadził faktycznie klucz do zamka, lecz nie otworzył drzwi. Przekręcił zamek tak, jakby chciał go zamknąć. Kłódka jednak się nie ruszyła, co oznaczało jedno - skoro drzwi są całe, kłódka zamknięta, to nikogo tutaj nie było, nikt nie wszedł, nikt nie wyszedł. W głowie owego jegomościa zapaliła się więc lampka krzycząca w niebogłosy, że dzieje się coś niedobrego. Pewnie zdawał sobie sprawę kto był w środku, że po prostu nie skropli się w razie niebezpieczeństwa i nie wyjdzie sobie z "klatki" tak po prostu. Jego ciało sprężało się do biegu, musiał ostrzec resztę - im szybciej, tym lepiej.

Od teraz prosiłym już staty
Z racji na wymęczenie organizmu, efekty trucizny, statystyki fizyczne pomniejszone o 30.
Kobieta - obrazeg
?

  Ukryty tekst

[Souei]

Plan był genialny w swej prostocie, aczkolwiek gdyby było więcej konkurencyjnych rozwiązań, zapewne siedziałby i dumał nad wyborem właściwego nieco dłużej. W tym przypadku jednak rozwiązanie siłowe wydawało się najlepsze, bo Souei miał jeszcze ukryte w rękawie asy, które mogły zaskoczyć jego porywaczy. O ile oczywiście ich rozpoznanie miało jakiekolwiek braki. Zapewne musieli długo obserwować młodego Juugo, aby wszystko tak dokładnie zaplanować i znaleźć jeden z jego słabych punktów. Ile jednak wiedzieli o jego pochodzeniu i czy byli przygotowaniu również na to, co miał zamiar im zgotować?
Krzesło upadło na podłogę, zwracając czyjąś uwagę. Matsuda podejrzewał, że nie ma tu chyba wielu innych więźniów, albo nawet nie przetrzymują tu nikogo oprócz niego. Wokół była cisza, więc każdy podejrzany dźwięk mógł rozejść się po korytarzu bez żadnych przeszkód. Tak samo jak odgłos kroków, które odpowiedziały na przynętę, ciche wołanie z ciemności. Souei przez chwilę zastanawiał się nad szczegółami, lecz sama koncepcja była nad wyraz prosta. Porywacze zapewne większość swojej pewności siebie opierali na założeniu, że będą utrzymywać go w stanie permanentnego osłabienia i otumanienia. Co jednak, gdyby jakimś sposobem udało mu się wzmocnić na tyle, aby wyciąć sobie drogę ku wolności?
Gdy usłyszał kroki naprawdę blisko, zaczął mieszać swoją chakrę z tą, która otaczała go przez cały czas. Mimo że wielu nie zdawało sobie nawet sprawy z życia dosłownie w oceanie naturalnej energii, Souei był na nią wyczulony od urodzenia. Formował ją i wykorzystywał do własnych celów odkąd tylko poznał podstawy swoich zdolności. Jego ciało przemieniło się, a ogromna fala energii dosłownie zalała jego ciało, powodując gruntowne zmiany w wyglądzie. Mimo że był w łachmanach, momentalnie poczuł się tak, jakby był Panem Świata. Było to niezbędne dla jego planu. Stanął w mroku i z boku wizjera w drzwiach tak, aby nie można było go dostrzec zaglądając do środka. On jednak widział. Potrafił teraz wyczuwać obecność, doskonale wiedział, że tylko kilka kroków dzieli strażnika od drzwi... Gdy facet zajrzał do środka, a potem zaczął sprawdzać kłódkę, Souei wystartował. Jego prawa ręka nie miała już formy topora, lecz wielkiej łapy, która miała po prostu roznieść drzwi w drzazgi. Nie dopuszczał do siebie myśli, że jakaś kłódka może mu nie ulec. Zdawał sobie sprawę, że nie jest w szczytowej formie, ale znał też swoje możliwości. Musiał spróbować, choć w obecnej formie kipiał nie tylko energią, lecz także pewnością siebie.
Wyprowadził proste uderzenie w drzwi dokładnie w miejsce, w którym stał strażnik - jego wróg i być może cenna zdobycz. Mimo że chciał jego śmierci na miejscu, to chciał również aby coś z niego zostało. Może razem z drzwiami wbije go w ścianę za sobą? Miał w głowie spodziewany efekt tego ataku i nie był to najprzyjemniejszy widok, ale tego teraz właśnie potrzebował. Był wściekły, drapieżny, był po prostu bestią. A bestie w zamknięciu robią się jeszcze bardziej agresywne.
Jeśli uda mu się wyważyć drzwi i jednocześnie zabić strażnika, wówczas wprowadza w jego ciało igłę wytworzoną przy pomocy Senninki i pożywia się całym jego ciałem, aby samemu odzyskać siły i zaspokoić głód. Gdyby mężczyzna przeżył, wtedy Souei nie tracąc dynamiki atakuje go przy pomocy topora na swojej lewej ręce i próbuje jak najszybciej zakończyć jego życie. Po wszystkim powraca do swojej podstawowej formy.

  Ukryty tekst

[Kuroi Kuma]

Co Cię nie zabije, to na pewno skróci Twoje życie
Souei - wyprawa B 21/57 Naprawdę sądziłeś, że przygotowali to wszystko specjalnie dla Ciebie? Żałosne - ponownie rozległ się głos. Przygotowanie takiego miejsca wymagało ogromu pracy, czy było to jednak na tyle opłacalne, by zamknąć jednego Juugo? Souei może i był znany, może i jego moc były rozpoznawalne wśród innych mafii, ale nigdy nie przygotujesz się na każdą okazję. Gdy Twój plan zakłada pełen sukces, był po prostu zły, niekompletny. Zawsze coś pójdzie nie tak - tak samo jak nie tak było to, że Souei był na "wolności". Czy plan kobiety zakładał, że ktoś się wyrwie z narkotycznego otumanienia?
Nie można powiedzieć, że nasz mafiozo był delikatny. Przynajmniej nie z drzwiami, bowiem jego przemienione łapsko bez problemu rozprawiło się z drewnem, jednocześnie przygważdżając mężczyznę do ściany. Nie miał on zbyt wiele do mówienia - dosłownie i w przenośni, bowiem jego usta zakryte były przez ogromne łapsko. Moc buzowała, chakra natury wypełniała ciało Soueia. Niezwykle przyjemne uczucie móc w końcu poczuć własne ciało - jego każdy skrawek, każdy zakątek - nawet ten najmniejszy. Wcześniej bez energii, praktycznie nią buzował. Mężczyzna przed nim jednak tracił przytomność. W chwili uderzenia rozległ się jakiś dziwny dźwięk, nadal jednak przytłumiony. To były pękające żebra nieszczęśnika, to właśnie one przebiły płuco i kilka wewnętrznych tkanek doprowadzając do potężnego krwotoku w środku. Życie go opuszczało, chociaż tak naprawdę nie widać było sikającej juchy na lewo i prawo. W końcu życie w jego oczach zgasło. Igła wpuszczona w ciało, niczym pijawka przyssał się do biedaka wyciągając z niego ostatnie siły. To było jakby ktoś mu strzelił z otwartej ręki. Świat stał się wyraźny, powróciła równowaga, powrócił węch i słuch. O ile ten pierwszy nie był taki zły - bowiem głównie składał się ze stęchlizny, moczu i krwi, tak dźwięki tego miejsca były o wiele gorsze. Z lewej strony nasz milutki mafiozo mógł usłyszeć krzyk, jakby żywego obdzierali ze skóry. Wżynał się on w uszy, był niepokojący, nawet dla kogoś takiego jak on. Swąd spalonego ciała, nie pomagał, a wręcz działał na wyobraźnię. Po prawej zaś było przeraźliwie cicho. Korytarz dalej był przyciemniony, zdawał się prowadzić donikąd. Czy to wszystko było... rzeczywiste? Czy to nie była po prostu kolejna dziwna wizja sprezentowana przez specyfik? Nie miałeś swojego niewyobrażalnego przedmiotu, by nim sprawdzić prawdziwość tego świata. Pozostawało więc jedno - wybrać która droga będzie prowadzić do wolności.

Kobieta - obrazeg
?

[Souei]

To było przyjemne. Pokonywanie przeszkód, puszczenie wszystkich hamulców. Jego ciało i umysł były teraz inne. Wciąż trzeźwe i świadome, lecz trzask łamanych kości i miażdżonych organów wprowadził go niemal w chwilową euforię. Chciałoby uderzyć jeszcze raz, walczyć i mścić się tu i teraz, jednak nie było już na kim. Zajrzał za wyważone drzwi, w szczelinę w którą wciśnięta była teraz jego ofiara.
- Ha! Skurwysynu... - Zakpił ze zmiażdżonego strażnika z niekłamaną satysfakcją w głosie. Jedną ręką zepchnął drzwi na bok, a ciało osunęło się na podłogę. Nie zwlekał, musiał działać. Uderzenie wywołało wiele hałasu i na pewno zaalarmowało wszystkich w pobliżu. Bez zbędnych ceregieli Souei wytworzył ze swojego ciała igłę i wbił ją swojej ofierze w szyję. Ohhh... to dopiero było przyjemne. Energia życiowa była wręcz pompowana do jego ciała, a on pochłaniał ją chciwie, aż z mężczyzny nie zostało nic więcej oprócz ubrania i ekwipunku. Matsuda głośno wciągnął powietrze przez zęby. Mimo że czuł już otaczające go go zapaszki, potrzebował tego.
- Ssssss... o to chodzi... - Jego ciało wróciło do naturalnego koloru, a włosy i brwi do naturalnej długości. Mógł zacząć myśleć co dalej, teraz gdy odzyskał władzę nad ciałem i umysłem. Czuł się świeży i wypoczęty, zupełnie jakby przed chwilą było mu dane naprawdę dobrze podjeść. Pochylił się nad resztkami swojej ofiary. Facet miał ze sobą klucze, więc może warto byłoby go przeszukać i zabrać co potrzebniejsze rzeczy?
Gdy skończył i był wyposażony co najmniej w pęk kluczy, nareszcie mógł skupić się nad wyborem dalszej drogi, chociaż nie zastanawiał się długo. Odgłosy kaźni z jednej strony skutecznie odstraszały od tamtego kierunku, jednak z drugiej... ucieczka stąd na pewno nie byłaby wystarczającą karą dla tych, którzy go porwali. Chciał rozwikłać zagadkę tożsamości swoich przeciwników, a może buszując wśród drzwi i innych cel znajdzie tutaj jakichś sojuszników? A może kolejnych wrogów do zabicia? Tam gdzie torturowany musiał znajdować się również torturujący, a Souei miał zamiar wybić każdego z nich do nogi. Ruszył więc w stronę krzyków, najpewniejszym krokiem na jaki było go stać, choć cały czas nasłuchiwał ze wszystkich kierunków. Nie chciał zostać zaskoczony, a już na pewno nie miał zamiaru dać się struć kolejną dawką jakiegokolwiek specyfiku.

  Ukryty tekst

[Kuroi Kuma]

Co Cię nie zabije, to na pewno skróci Twoje życie
Souei - wyprawa B 23/57 Jak to było? Spokojny, rozkoszujący się posiłkiem, teraz z radością słuchał orkiestry, którą był dźwięk ludzkiej agonii. Czy można było zwalać takiego zachowanie, taką zmianę na wpływ naturalnej energii? Czy to ona czyniła z Juugo prawdziwe bestie, czy po prostu ułatwiała uwolnienie prawdziwego wnętrza, tego skrywanego na co dzień przed światem. Każdy miał w sercu mrok, nie było ludzi całkowicie "czystych". Dobrych na każdym kroku, chcących pomagać, przedkładających potrzeby innych nad swoje. To nie wstyd być egoistą, dbać o siebie. Przecież to ratownik powinien być najważniejszy, ponieważ to on może nieść pomoc. Czy można było więc winić Soueia za to, że pozbycie się jednej osoby, która dokładała swoją cegiełkę do przetrzymywania go w tym kompleksie sprawiło mu przyjemność?
Wyplute z jego dziwnych ust przekleństwo. Dziwnych, bowiem ciągle jeszcze zmodyfikowanych przez chakrę znajdującą się wszędzie obok. Hałas który wywołał Souei o dziwo nie sprowadził kolejnych strażników, nie zbiegli się wszyscy na raz i nie rzucili się huzia na mafiozę. Oj nie mój drogi. Tutaj każdy był przyzwyczajony do hałasów, do krzyków, tylko Twoja świadomość wcześniej ich nie odbierała. Otumaniona, a może jeszcze dodatkowo przyzwyczajona do nich po prostu je pomijała. Mózg bardzo lubił oszczędzać swoje siły, wygłuszać powtarzające się sygnały, to co jest "normalne". Mężczyzna, który miał pilnować Soueia popełnił ten błąd, zbadał źródło hałasu, który nie powinien powstać i obecnie zostało z niego dosłownie nic. Ciało wchłonięte zostało zupełnie jakby pić drinka przez słomkę. W tym co zostało nie było zbyt wiele. Pęk kluczy - no oczywiście, na kółeczku, przecież jak je inaczej składować? Poza tym malutki woreczek, a w nim kawałki suszonej wieprzowinki, kartka z zakupami - a na niej nic nadzwyczajnego. Mleko, chleb, ryby. Ktoś jednak nie będzie mieć obiadu w domu, bowiem nikt nie przyniesie im składników. Kto mógł tam czekać? Bracia, siostry, żona, dzieciaki, a może jednak człowieczek sam tułał się na tym łez padole i to wszystko było dla niego.
Nasz dziwnobrwisty mafiozo ruszył jednak w kierunku, gdzie kogoś obdzierali ze skóry. Dziwny wybór, jeżeli narrator mógłby tutaj wtrącić swoje trzy grosze, ale niestety nie może. Dreptał sobie na spokojnie, bez pośpiechu, bez zwracania na siebie uwagę, uważając na każdy krok, by nie trafić na jakiegoś osobnika. W końcu zobaczył bardziej oświetlone pomieszczenie.
Było na pewno jakimś wyróżnieniem, gdyż korytarz zdawał się być bardzo klaustrofobiczny, wręcz się zaciskał z każdej strony. Mafiozo najpierw zobaczył blask lampy znajdującej się na środku sufitu - to ono oświetlało nieco przytłumionym blaskiem całe pomieszczenie, to tam też znajdował się wąski otwór. Tuż pod nim znajdował się duży stół z narzędziami wszelkiej maści. Kilka z nich możnaby określić jako chirurgiczne, ale pozostałe prędzej wykorzystywane były do obróbki metalu, niżeli do operacji medycznych. To stąd dochodziły te krzyki, to z tego miejsca, lecz dopiero teraz Souei widział, że ten krzyk nie należał do mężczyzny, lecz do chłopca. Mający może z czternaście lat nie więcej, stała obok niego ubrana na szaro postać z obcęgami w rękach. Mafiozo był świadkiem, jak mężczyzna trzymający obcęgi odcina kolejną część palca, paliczek po paliczku. Jedna dłoń była całkowicie "goła", druga w połowie wyskubana. Nie było tam wiele krwi oj nie, bowiem człowiek ten od razu nakładał coś dziwnego, możliwe iż maść gojącą i wszystko opatulał szczelnie bandażem. Obok niego stała dziewczynka, pewnie z dwa czy trzy lata młodsza, nieprzytomna. Całe pomieszczenie było wręcz zajęte przez dzieciaki w podobnym wieku, wiele z nich miało pusty wzrok. Były brudne, nagie, wygłodzone. Czy nie przypominało Ci to przypadkiem kogoś?

Mapka poglądowa
Legenda:

Fioletowy - Souei
Niebieski - dzieciaki przypięte łańcuchami do ścian
Zielony - dorośli

Kobieta - obrazeg
?