Główna droga

[Yami]

Misja C
Rika
9.1/30

Mężczyzna uniósł nieznacznie kącik warg ku górze widząc jak dziewczę pomimo swych zasług nie chełpi się swymi czynami. W czasach gdzie wiele spraw i problemów można załatwić swoim imieniem ta nie chciała czerpać z nich korzyści. Godne podziwu pomimo tak młodego wieku.

- Ma na imię Umi za sprawą błękitnych oczu, które przypominają błękit morza w bezchmurną pogodę. Często chodziła do portu oglądać statki. Jej marzeniem jest aby udać się jednym na podróż po świecie. Tutaj nikt nie pragnął jej krzywdy. Ludzie z naszych kręgów uśmiechali się na jej widok. Dziecięca niewinność. Podnosiła ludzi na duchu. - mężczyzna musiał wziąć chwilę oddechu. Jakby nie spojrzeć wciąż dotkliwa była rana zadana przez strażnika. Chwilowy przypływ adrenaliny i nadziei uśmierzył ból na pewien czas. - Ja… spróbuję jeszcze prosić strażników o pomoc. Może któryś zechce pomóc tak więc… wieczorem będę w mojej chatce niedaleko portu, przy magazynach od strony bram miasta. Jeśli zapytasz kogoś podobnego mnie… powinien powiedzieć dokładnie gdzie jestem.

Pora rozpocząć dochodzenie młodej detektyw Riki. Posiadała wszystkie dostępne informacje aby rozpocząć poszukiwania… być może. Należało w końcu zacząć działać. Zrozumiał to też mężczyzna, który z trudem ale ostatecznie podniósł się o własnych siłach z ziemi.

- Dziękuję ci - odparł krótko obserwując jak młoda osóbka popędziła w kierunku portu. - oby bogowie mieli i Ciebie w opiece.

z/t -> Port

[Rika Kari Matsubari]

Rika ewidentnie chciała o coś zapytać, gdy ten przyszedł z nowiuśką butelką winiarza. Powstrzymała się w ostatniej chwili i zapowiedziała wyjście.
-W drogę! – powiedziała radośnie i otworzyła drzwi. Wyszła przodem.
Panienka Matsubari czuła się prawdziwą, lokalną patriotką. Strasznie się cieszyła, że może być teraz ambasadorką Ryuzaku i oprowadzić po swoich okolicach, a kogoś to naprawdę ciekawiło. O tak, mała profesor Rika.
-Hej ho, hej ho! Po mieście by się szło! – krzyczała radośnie, wymachując łapkami do przodu i do tyłu. Zauważyła, że jest samotna w swoich okrzykach wobec idącego obok niej Yoshimitsu.
-Yoshimitsu..? Dlaczego nie śpiewasz? Hej ho, hej ho!..
-O, spójrz tylko. Tu jest nasz szpital. W Ryuzaku mamy medycynę na bardzo wysokim poziomie. Szpitale nie są fajne, ale jak masz do jakiegoś trafić, to polecam ten! Kilka lat temu pomagałam go odbudowywać! Po tym jak… - troszeczkę zwątpiła, czy mówić dalej. – niechcący wysadziłam go w powietrze.
-O, a teraz wchodzimy na teren targowiska. Jeśli potrzebujesz kupić coś trudnodostępnego, to szukaj tutaj. W RYUZAKU mamy handlarzy z całego świata i docierają do nas rozmaite produkty. Ja mam np. olejek do ciała o zapachu słodkiego kokosu. Chcesz powąchać, Yoshimitsu?
Szli dalej, Rika pozdrowiła kilku sprzedawców, którzy uśmiechali się do niej tym uśmiechem, którego tak bardzo brakowało jej przed kilkudziesięcioma minutami.
-Hej ho, hej ho! Po mieście by się szło!
Szli przez polną drogę na obrzeżach miasta, kierując się do kolejnego punktu ich turystycznej wycieczki. Rika zatrzymała się i założyła ręce na boki z dłońmi ułożonymi palcami do dołu.
-Słyszałeś to co ja? – zapytała czujnie, rozglądając się uważnie na lewo i prawo. Złożyła pieczęć barana. Uszu Kaguyi dobiegł dźwięk piosenki, którą zdążył już dobrze poznać.
-Hej ho, hej ho! Po mieście by się szło! – tym razem usłyszał, znajomy głos w duecie z małą Riką. Chwila moment, to był jego głos!!
Rika położyła się na trawie nieopodal ścieżki i jęła turlać się ze śmiechu.
HIHIHIHIHI! – Potrzebowała odrobinki czasu by powstrzymać śmiech.
-Yoshimitsuuu..? Może tutaj pokażesz o co chodzi z tymi kośćmi?

[Yoshimitsu]

Wycieczka z małą Riką po mieście należała do tych sympatycznych. Yoshiego ciekawiło co myślą sobie Ci wszyscy ludzie widząć białowłosego obok swojego aniołka. Dobra medycyna? To dziewczę chyba nie było na pustyni, Ayatsuri zdaniem chłopaka nie mieli sobie równych. Wysadziła szpital?! Zaciekawiło to kościanego, jakimi umiejętnościami mogła dysponować tak młoda osoba.
Szybko przechodzili z miejsca na miejsce, minęli targowisko, na którym podobno są rzeczy z całego świata. Olejek o zapachu kokosu nie zainteresował Yoshiego. Doszli w końcu na obrzeża miasta i okazało się, że w jakiś sposób on też zączął śpiewać. Tego jeszcze nie grali, Kaguya który śpiewa piosenki. Krewniacy mieli by teraz niezłe używanie z chłopaka, którego obawiają się mafie Shigashi, a on nagle obudził w sobie artyste.
Co to ma być? Genjutsu? Westchnął i rozejrzał się dookoła.
-Obiecałem więc pokaże. Trafiła się okazja, ostatnimi czasy pracował nad jedną z technik rodowych i zdecydował się na to żeby spróbować jej użyć właśnie teraz. Skupił chakre i wysłał ją do swojej czaszki. Liczył, że z jego głowy wyrosną rogi. Nie wiedział czy to się uda ale po dłuższej chwili poczuł delikatny ból, a z jego głowy zaczęły wyrastać dwie śnieżnobiałe kości. Wyglądał teraz jak demon. Białowłosy spojrzał w kierunku Riki. -Mniej więcej tak wyglądają umiejętności mojego rodu. To moja własna technika, którą opracowałem. Ukrył swoje umiejętności dość szybko, nie chciał żeby ktokolwiek zauważył Kaguye w tak dalekich stronach. Nie było to idealne i czyste wysunięcie ale ciężko było uzyskać płynny efekt kiedy korzystało się z danych kości pierwszy raz, technika do dopracowania ale najważniejsze, że udało się jej użyć.
-Powiedz mi proszę, w jaki sposób wysadziłaś szpital? Ciekawiło to chłopca ponad miarę i nie mógł się powstrzymać przed zadaniem pytania.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Rika Kari Matsubari]

Pokaz Yoshimitsu nie przypominał cyrkowych. Brakowało w nim szczególnej efektowności, magicznych póz i głupich min. Przestała się chichrać i patrzyła na dwie chyba-kości, które wybiły się z jego głowy. Przypominały rogi. Ale nie takie poroża jelenia, tylko bardziej rogi diabła. No pięknie, diabełek i aniołek. Obserwowała to z dłonią przyłożoną do ust, jakby w obawie, czy wszystko idzie zgodnie z planem jej nowego kolegi. Po chwili rogi schowały się. Koniec przedstawienia.
-Nic ci nie jest, Yoshimitsu? To były kości, tak? – zapytała, chcąc mieć pewność, czy aby dobrze zrozumiała o co chodzi.
-Hmm, ja też jestem trochę Kaguya. – powiedziała i wyciągnęła prawą dłoń przed siebie, by następnie strzelać palcami w Yoshiego.
Wtedy wrócił temat szpitala. Siedziała na trawie tuż przy ziemistej ścieżce.
-To było dawno i nieprawda, Yoshimitsu. – spuściła głowę i jęła rysować na ziemi losowe szlaczki znalezionym w okolicy patyczkiem. – Ah.
Wstała, podeszła do niego, złapała za rękę.
-Chodź. – powiedziała i poszli dalej. Raptem 200 metrów stąd znajdowało się doprawdy przepiękne miejsce.

z/t -> Kokkyo no Taki

[Uchiha Masako]

Czarna butelka Misja rangi D [1/15] Kimiko Dzień, trzeba było to przyznać, był przepiękny - typowy, niby już jesienny ale w Ryuzaku no Taki nadal noszący tak naprawdę wszelkie znamiona lata. Promienie słońca grzejące miło mieszkańców kupieckiego miasta, przyprawiające sprzedawców ryb o niepokój, czy zdążą sprzedać asortyment nim ten się zepsuje były? Były. Delikatny wiatr schładzający twarze tragarzy zatrudnionych przez rozmaitych handlarzy, by nosili ich towary z wozów wprost do magazynów był? Był, a jakże. Okazjonalna chmura, rzucająca cień na okazjonalne morderstwo dokonywane w jednym z zaułków przez wiernego wyznawcę Jashina i taktycznie ignorowane przez straż była? Była.

W tych pięknych okolicznościach przyrody Kimiko dopiero co opuściła sklep z wyposażeniem, prawdziwy klejnot i mekkę kapitalizmu na dowolnej mapie każdego ninja pragnącego zdobyć wyposażenie z niemal każdego skrawka świata. Niektórzy mówili, że jeśli shinobi nie jest w stanie tutaj czegoś kupić lub przynajmniej zamówić, to prawdopodobnie to nie istnieje. Co bardziej dowcipni (mniejsza o to, czy udanie) mieszkańcy wspominali, że brak tutajna wystawie Bijuu sprzedawanych w paczkach po pięć sztuk za 300 ryo każdy był ostatecznym dowodem na mityczność tychże bestii. Na szczęście młodziutka kunoichi nie miała aż tak wygórowanych oczekiwań względem wyposażenia, dzięki czemu była w stanie wyjść ze sklepu usatysfakcjonowana i gotowa do dalszej drogi oraz przygód, które mogły ją spotkać w podróży.

Nie uszła daleko ulicą - ot, mijając raptem dwie, trzy przecznice - gdy gdzieś z bocznej uliczki usłyszała nieco stłumiony huk i trzask pękającego drewna. Ułamek sekundy wcześniej mignęło jej także coś ciemnego i dość dużego, co spadało chyba z dachu dość wysokiego budynku, wyglądającego chyba na dość bogaty ryokan. Kilkoro przechodniów przystanęło na chwilę, rozglądając się, kiedy ze szczątków jakiejś beczki z trudem wygramolił się młody mężczyzna, niemalże chłopak jeszcze i opierając się o ścianę, pokuśtykał czym prędzej w najbliższy zaułek, ewidentnie pragnąc zejść z oczu postronnym.

[Kimiko]

- Piękny dzisiaj ten dzień, nie ma co... - powiedziała Kimiko, zaraz po wyjściu ze sklepu. Na sobie jak zawsze miała swoje ubrania ninja, które cały czas nosiła. Nie wiedziała, czy dzisiaj przydadzą się do codziennego spaceru, który jak zawsze przeprowadzała w swoich starych ciuchach. Poprawiła tylko swoje zakolanówki, które ponownie spadły jej nieco z kolana i powędrowała w stronę miasta, które żyło codziennością. Gdzieś w tle słychać krzyki nieznanych ludzi, zza winkla słychać krzyczącego na swoich tragarzy kupca a gdzieś, w tle przygrywa temu piękna muzyka składająca się z dźwięków zatłoczonych ulic i śpiewu ptaków. Dziewczyna po swoim krótkim spacerze ze sklepu usłyszała dziwne hałasy i trzask pękającego drewna, nic dziwnego w tym mieście, jednak zaskoczył ją fakt, że z budynku, który wgląda jak gościniec spadł dziwny, ciemny obiekt, który zniknął gdzieś w ciemnej uliczce. Podeszła bliżej, aby zbadać tą, jakby nie patrzeć, ciekawą sytuację. Przepchnęła się przez kilku gapiów, którzy spoglądali w stronę dziwnej, ciemnej uliczki, których jest pełno w tym mieście. Tam zobaczyła dziwnego, młodego mężczyznę, który wychodzi właśnie z beczki - sytuacja naprawdę dziwna, nawet jak na to miasto. Wyglądał nieciekawie, a jego sposób chodzenia nie wydawał się normalny. Owy chłopak przykuł uwagę dziewczynie, która poprawiając plecak na swoich plecach zaczęła powoli iść w jego kierunku.
- Hej, coś się stało? Czy z tą nogą wszystko w porządku? - zapytała Kimiko wiedząc, że coś jest nie tak - Jeżeli boli, to mogę pomóc, jestem medykiem - dodała, powoli krocząc w jego kierunku. Chłopak nie wyglądał na takiego, który skupiałby się na jego nodze, raczej na osobę, która chcę uciec z tego zbiorowiska - może warto za nim pójść?

[Uchiha Masako]

Czarna butelka Misja rangi D [3/15] Kimiko Reszta przechodniów zniknęła za załomem, kiedy tylko Kimiko ruszyła za nieintencjonalnym (prawdopodobnie, bo kto normalny by chciał skakać z dachu?) lotnikiem. A przynajmniej to ona zniknęła z oczu im - nikt inny bowiem nie pokwapił się sprawdzić, czy wszystko w porządku, dopytać czy nie potrzeba pomocy. Nawet straży akurat nie było w pobliżu, bo może oni chociaż by zareagowali, choćby z chęci zabicia czasu podczas patrolu. Ale nie - Kimiko była sama. Uliczka za załomem biegła dość ostro w dół, mijając mury otaczające niewielkie domki zamieszkiwane przez co możniejsze osoby Ryuzaku no Taki, choć na pewno nie przez te najbogatsze. Ot, serce kadry urzędniczej miasta. Osobnik, który spadł niefortunnie, trzymał się za ramię, które było złamane - w zasadzie cud, że chłopak jeszcze nie zemdlał z bólu. Pracując w szpitalu dziewczyna nieraz miała okazję oglądać chłopów na schwał tracących przytomność przy podobnych obrażeniach.

Chłopak dyszał ciężko, zbierając siły do dalszej drogi, Podniósł głowę, słysząc głos Kimiko, a jego spojrzenie miało wyraz szczura zapędzonego w kozi róg. Jednocześnie przestraszone, ale i zdeterminowane walczyć do ostatniej kropli krwi. W jego dłoni pojawił się natychmiast kunai, który przygotował do obrony.

- C-cco? Kim jesteś? Od kogo? Shiranu cię przysłał? Jeśli tak, to mam fanta, przekaż mu, że dostanie go wkrótce. - wystrzelił ochrypłym głosem, a jego pytania miały tembr i tempo trzasków z bicza.

[Kimiko]

Kimiko została sama, wiedziała bowiem, że nikt z gapiów nie ruszy w stronę tej dziwnej uliczki. Straż nie przybywała, w sumie nic dziwnego, ponieważ ochrona obywateli w tym mieście nie zawsze działa. Oboje zniknęli gdzieś w uliczce, która wędrowała w dół, przy okazji mijając kilka domostw, nieco bardziej bogatej części miasta. Dziewczyna nie znała tej okolicy, nie wiedziała nawet dokąd idzie. Chciała tylko ślepo pomóc osobie, która z jakiegoś powodu spadła z dachu i nic sobie nie zrobiła z bólu, który towarzyszy tej dziwnej postaci. Wyciągnął on kunaia i skierował go w stronę różowowłosej. Ta podniosła tylko ręce do góry pokazując nieświadomie, że nie jest uzbrojona i raczej nie ma złych zamiarów. Cóż, z jej uda wystawała co prawda pochwa na kunaia, który zresztą siedział w grzecznie czekając na użycie, jednak ta spokojnie wysłuchała słów chłopaka i nieco zdziwiła się, jego zdenerwowaniem.
- Przepraszam, nie chciałam Cię przestraszyć ale... Jakiego Shiranu? Jakiego "fanta" masz do niego? Dlaczego spadłeś z tego dachu, goni Cię ktoś? - zapytała Kimiko, wręcz zbyt spokojnym głosem. Wiedziała bowiem, że zdenerwowanie i ukazywanie strachu pogorszy tylko sytuację i ciekawska dziewczyna nie dowie się tego, co tu właśnie zaszło. Po zadaniu swoich pytań, dziewczyna nadal stała z rękami w górze, jednak wiedziała o tym, że zachowanie chłopaka może spowodować jakąś nagłą, nieciekawą sytuację, na którą mentalnie była gotowa, jej kunai zresztą również.

[Uchiha Masako]

Czarna butelka Misja rangi D [5/15] Kimiko Uniesione ręce, opanowany ton i brak gwałtownych ruchów zadziałały. Chłopak opuścił nieco broń - zresztą i tak mało prawdopodobnym było, że zdołałby cokolwiek zrobić z obecnymi obrażeniami, jeśli jednocześnie nie byłby doświadczonym shinobi. Odetchnął parę razy płytko, urywanie i już po tym Kimiko mogła z dużą doza pewności stwierdzić, że prawdopodobnie złamana ręka to nie jedyny uraz, jaki odniósł i jakieś pęknięte żebro także się znajdzie.

- N-n..nie znasz Shiranu? Może... - urwał, zerkając na dziewczynę i na uliczkę, z której słychać było jakieś pokrzykiwanie. Spanikowany, ale nadal kalkulujący wzrok wrócił do oczu młodzika. Wbił wzrok znowu w Kimiko. - Słuchaj... mam drobne kłopoty, jak pomożesz mi z tym gównem... - pokazał ogólnie na siebie - ...to ci się odpłacę. A jak będziesz chciała, to polecę Shiranu, na pewno znalazłaby się u niego robota dla medyka. Co ty na to? - zaproponował, krzywiąc się i powoli ruszając już w dół uliczki, chcąc się najwyraźniej czym prędzej ulotnić. W jego obecnym stanie oznaczało to prędkość leniwego osła.

[Kimiko]

Wszędzie krzyki, piski, ktoś woła o pomoc, a mężczyzna przed dziewczyną nie wie co robi - stoi ranny i jest wyraźnie zszokowany całą sytuacją. Dodatkowo nie pomaga fakt tego, że chłopakowi gdzieś się spieszy. Kimiko nie wiedziała co w takiej sytuacji zrobić. Zdecydowanie cała sytuacja, która dzieje się wokół niej nie należała do najbardziej normalnych. Tego faceta ktoś ściga, kiedy ten ucieka, ledwo co żywy. Dziewczyna wzruszyła tylko ramionami na jego słowa i powiedziała:
- Nie no... Dobra, pomogę, jeśli mogę jeszcze na tym jakoś zarobić - uśmiechnęła się i podeszła do rannego, pomagając mu przy okazji w stawianiu kroków. Przy okazji, różowowłosa uważać musiała na jego złamaną nogę, czy coś co przypomina rękę ponieważ ucieczka w takim stanie jest naprawdę ryzykowna. Dziewczyna pomyślała jednak, że temu jednak gdzieś się spieszy i warto jednak odejść przynajmniej kawałek i mu pomóc, niż robić to w dziwnym, zaciemnionym miejscu.

[Uchiha Masako]

Czarna butelka Misja rangi D [7/15] Kimiko - Dz...dzięki. Jestem Dobunezumi. Cho... chociaż większość.. - arrrghh, psiakrew! - ...większość woła na mnie po prostu Dobu. A ty? Jak masz... jak masz na imię? - wydyszał chłopak zerkając spanikowany za siebie i chowając na razie kunai za pas.


Następnie niecodzienna para - młoda dziewczyna w towarzystwie dość mocno poranionego chłopaka o jakby szczurzej fizjonomii - ruszyła zacienioną uliczką w dół zbocza, mijając kolejne domy i rezydencje bogatej dzielnicy w centrum Ryuzaku. Dzięki wsparciu otrzymanemu od Kimiko, poszkodowany był w stanie nieco przyspieszyć tempa, do tego medyczka była w stanie nieco lepiej ocenić jego stan. Noga nie wyglądała na złamaną, co najwyżej na zwichniętą - przeszkadzała, ale bez przesady. Poważniejszym problemem była złamana ręka, gdzie kość niemal przebiła skórę. Szybka pomoc medyczna była co najmniej wskazana, o ile nie niezbędna. Nie było jednak czasu - kiedy bowiem skręcili w jeszcze jedną, boczną uliczkę, gdzieś za nimi można było usłyszeć szybkie, ciężkie kroki należące przynajmniej do dwóch osób. Poruszały się one szybko i z całą pewnością za moment dotrą w miejsce, skąd ujrzą Kimiko oraz jej kompana, który zaczynał powoli tracić przytomność.

Gdyby Kimiko chciała uniknąć konfrontacji, mogłaby spróbować dać nura w wyjątkowo gęsty krzew, który wylewał się za mur niewielkiej rezydencji z pewnością był popularną lokacją do zabawy w chowanego dla wszystkich dzieciaków w okolicy (choć jednocześnie z tego samego powodu pewnie bezużyteczną. Ale przecież ich pościg o tym nie wiedział, prawda?). Gdyby to nie dawało jej pewności, mogłaby pewnie też spróbować przecisnąć się przez dziurę w ogrodzeniu jakiegoś niewielkiego, acz poza tym zadbanego domu po drugiej stronie. To wiązałoby się jednak z ryzykiem, że nie zdąży przecisnąć przez dziurę Dobu oraz siebie samej, nim pościg dobiegnie do skrzyżowania za nimi. Ostatecznie mogła spróbować doprowadzić chłopaka do kolejnej przecznicy znajdującej się kilkanaście metrów dalej, co kupiłoby im może kolejnych kilka sekund.

[Kimiko]

- Kimiko, jestem Kimiko - odpowiedziała krótko na słowa chłopaka. Ten schował na szczęście swojego kunaia, co pozwoliło choć trochę odetchnąć młodej kunoichi. Ta jednak skupiła się na jednoczesnej ucieczce, jak i ocenienie stanu chłopaka. Miał jakby zwichniętą nogę, jednak jego ręka była w stanie ciężkim i jej stan mógł w każdej chwili się pogorszyć. Uciekająca para doszła do dziwnego miejsca i czuła, że niebezpieczeństwo jest blisko.
-Musimy się ukryć i to szybko! - krzyknęła dziewczyna. Trzeba było wymyślić szybką drogę ucieczki, przez co nie było czasu na myślenie. Obok pary stały dość gęste krzaczory, które służyłyby za całkiem niezłą kryjówkę, ta jednak nie mogłaby działać, bo ewidentnie jest to krzak na poboczu jakiejś pobocznej drogi. Chociaż w obecnej sytuacji dziewczyna praktycznie nie myślała i szybko i ostrożnie wrzuciła tam swojego nowego znajomego, po czym sama wskoczyła do krzaka, przy okazji przytrzymując młodemu mężczyźnie usta, aby ten nie wydał czasami z siebie dźwięku. W tym momencie dziewczyna stworzyła również swojego klona, za pomocą "Bunshin no Jutsu" i wysłała go za alejkę, aby zmylić choć trochę przeciwnika i udawać, że ucieka przed strażą.

[Uchiha Masako]

Czarna butelka Misja rangi D [9/15] Kimiko - Kry... kryć, tak. Ukryć się. Masz rację. - zaczął mamrotać Dobu, starając się cały czas utrzymać przytomność. Przy okazji Kimiko przyuważyła, że mimo swojego stanu często sprawdza dość wypchaną torbę przy pasku upewniając się, że jest cały czas przy nim. Na więcej szczegółów nie było czasu - trzeba było działać szybko.

Medyczka wepchnęła pod zwisające gałęzie rośliny swojego "pacjenta", a następnie zanurkowała za nim, słusznie zasłaniając mu od razu usta. Pośpiech sprawił bowiem, że chłopak uderzył w mur skryty za krzakiem akurat złamaną ręką i zawył mimowolnie z bólu - jedynie dłoń Kimiko zredukowała to do w miarę cichego jęknięcia. Zaraz po tym użyła techniki pozwalającej na przyzwanie swoje klona, który zaraz posłusznie pomknął dalej, za rogiem niknąc w momencie, gdy do alejki - co dziewczyna widziała spomiędzy liści - wpadło dwóch dość słusznej postury mężczyzn, z kijami w dłoniach i wyglądających na typowych siłaczy zatrudnianych do ochrony lub spuszczania łomotu. Na pewno nie przypominali straży, choć niewykluczone było, że w końcu się pojawią, skoro coś dziwnego działo się przy głównej ulicy.

- Tam są! - warknął głośno pierwszy z nich, o pociągłej twarzy z krótkim wąsikiem i włosach związanych w kok.

- Daleko nie uciekną, tam zaraz będzie ślepa uliczka! I dobrze, bo Miyamoto nas wywali, jak nie odzyskamy tej trutki! - odparł mu drugi, większy, łysy i okrągłolicy facet o poza tym dość poczciwej twarzy.

Następnie dwójka pobiegła czym prędzej dalej, mijając bezwiednie kryjówkę już dwójki uciekinierów. Udało się uzyskać chwilę spokoju, którą teraz trzeba było odpowiednio spożytkować. Pewnym było, iż Dobu nie pójdzie dalej bez pomocy medycznej - oczy przymykały mu się, widać także było jego coraz bardziej spuchnięte przedramię.

[Kimiko]

Udało się, młoda para uciekła w krzaki a gonitwa chociaż na chwilę zniknęła za zakrętem. Młody chłopak zaczął coraz głośniej jęczeć z bólu, a jego obrażenia nie polepszały się. Kimiko zależało na czasie, więc musiała wymyślić coś, co pozwoli na szybkie uleczenie urazów wewnętrznych i usztywnienia ręki chłopakowi. Najpierw stwierdziła, że najszybciej będzie zająć się jego obrażeniom wewnętrznych i zewnętrznych. Nie miała czasu na konwencjonalne metody leczniczej kunoichi, dlatego głęboko westchnęła, podwinęła rękach swojej yukaty i podsunęła ramię chłopakowi.
Ugryź mnie w rękę... Tylko lekko - powiedziała Kimiko, patrząc się trochę w inną stronę i ukazując przy okazji swoje ugryzienia na szyi, czyli miejsce, które przeznaczone było tylko dla zaufanych ludzi. Po ugryzieniu dziewczyny, młody Dobu powinien zacząć leczyć się czakrą różowowłosej, regenerując swoje tkanki i mniejsze uszkodzenia wewnątrz i na zewnątrz ciała. Po przekazaniu swojej energii leczniczej, dziewczyna szybko spróbowała znaleźć coś, co pozwoli jej na usztywnienie ręki chłopaka po czym zawinęła ją bandażem, który trzymała w swoim plecaku. Jeżeli nie mogła znaleźć jakiejkolwiek rzeczy, musiała wykonać od razu krok 3 - dalsza ucieczka w bardziej bezpieczne miejsce, niżeli krzaki, ponieważ prędzej czy później, tamci goście zorientują się, że gonią tylko klona.

  Ukryty tekst

[Uchiha Masako]

Czarna butelka Misja rangi D [11/15] Kimiko Sytuacja nieco się uspokoiła, o ile za spokojny można uznać fakt nadal trwającego pościgu oraz słaniającego się z bólu chłopaka, gotowego stracić przytomność w każdej chwili. Należało działać szybko, jeśli medyczka chciała postawić pacjenta na nogi. Podarowanie mu leczniczej, bardzo rzadkiej chakry z pewnością byłoby i szybkie, i skuteczne. Tyle, że kiedy dziewczyna podstawiła mu ramię, ten spojrzał na nią rozgorączkowanym i nic nie rozumiejącym wzrokiem.

- Że co kurwa? - wyrwało mu się. Z pewnością nigdy nie miał do czynienia z takim rodzajem pomocy medycznej, przynajmniej nie w sferze codzienności, co najwyżej w sferze bajek i mitów. Może gdzieś słyszał legendę o mnichu Kukoi, który leczył własną krwią, ale lud traktował to jako bujdy. A tymczasem młoda kunoichi zaoferowała mu najwyraźniej tę legendarną formę leczenia. Widać bylo jego rozdarcie, czy pomagająca mu dziewczyna oszalała, czy też mówi z sensem. Ostatecznie jednak rozdarcie to trwało krótko, gdy kolejny spam bólu przeszył jego ciało i nachylił się, gryząc lekko ramię medyczki. Kimiko poczuła, jak część jej chakry odpływa szybko i przenosi się na Dobu. Mogła też natychmiast zauważyć poprawę jego stanu - usłyszała kilka cichych chrupnięć, gdy kość nagle nastawiła się i zrosła, podobnie jak parę połamanych żeber. Dobu zaczął głębiej oddychać, do tego gdy oderwał się od jej ręki - wstał o własnych siłach, najwyraźniej jak nowo narodzony. Podskoczyłby chyba, gdyby nie gałęzie nad jego głową.

- Ożesz ja pier... no, ja nie mogę! Nie wiem co to było, ale jest lepiej niż dzisiaj rano. - wyszczerzył zęby do Kimiko, po czym pociągnął ją za rękę pierwszy, z krzaków i w przeciwną stronę, w stosunku do której pobiegł pościg. Kluczył chwilę między uliczkami, aż Kimiko zorientowała się, że dotarli do niższej, uboższej partii miasta, najwyraźniej niedaleko portu - sądząc po mewach, krążących w okolicy. Dobu wtedy się zatrzymał i odwrócił do niej.

- Noo, jesteśmy już chyba bezpieczni, ładnie ich zmyliłaś tym klonem. Jesteś kunoichi, nie? Dzięki za pomoc, chociaż pierwszy raz widziałem medyka, który tak leczy. Co to takiego? - spytał zaciekawiony, gdy stali na skraju jednej większych uliczek, na której panował spory ruch, gdy wozy i tragarze transportowali najrozmaitsze towary z portu do wyższych partii miasta.