Główna droga

[Asaka]

Misja C
Ame
7/30

Pewnie, że uprawianie pola byłoby nudne dla kogoś, kto żył walką. Dla kogo siła mięśni i możliwość spuszczenia komuś łomotu to część życia. Nawet, jeśli teraz szło się bez większego celu po stolicy kraju kupieckiego i… wiało nudą. Jednak zajęcie inne od tego, w którym było się wprawionym mogło być miłą odmianą, nie? Chociaż… Znając życie, to i Ame przeżył w swojej karierze etap prostych zleceń – a część z nich mogła się opierać na gonieniu kota-ucikiniera jakiejś babuleńki, czy na sadzeniu ziemniaków. Albo obieraniu pietruszki. Albo robieniu za chłopca na posyłki. Świeżo upieczeni Doko były do tego wprost… idealni.
Ależ pytania jak najbardziej były na miejscu. Pakowanie się całkowicie w ciemno w jakieś zlecenie nie było żadnym przejawem mądrości – ale tutaj było chyba wszystko jasne, co? Towar, mała podróż, ochrona. A, no i zapłata. Odpowiednia rzecz jasna, ale skoro miał do czynienia z kupcem, to chyba nie powinno być problemu?
- Milczek z ciebie – zauważył mężczyzna i wyszczerzył się, po czym obszedł Amego z jednej strony, a potem z drugiej, robiąc jeszcze dokładniejsze oględziny. Nie, ten mieczyk nie wyglądał na żaden fake, i kurdupel tylko pokiwał do siebie głową, mrucząc do siebie pod nosem. - Ale nie przeszkadza mi to. Chodzi tylko o wykonanie roboty. Nie interesuje cię ile oferuję pieniędzy? – no, Ame profesjonalista, by nie zdradzić za dużo, ale koleś musiał szukać ochrony nie pierwszy raz. Albo miał bardzo przedsiębiorczy i sprytny umysł, albo w ogóle wszystko na raz. Do tego, w odróżnieniu od posiadacza rekinich zębów, grubas był całkiem wygadany.
- Jutro z rana. Dzisiaj na wieczór ma pojawić się ostatnia dostawa, załadujemy resztę na wóz i będziemy gotowi. Przyjdź rano do stajni przy porcie, tam się spotkamy. Trafisz? – no, to umówieni. Nie było tak źle, co? W razie czego służył pomocą by wytłumaczyć jak do stajni trafić: a więc jak w mordę strzelił w drugą stronę główną ulicą, przez targ i w porcie w prawo. Trafi na pewno. Facet już miał się odwrócić na pięcie i pójść w swoja stronę, dość już się nastał przy drogowskazie, ale coś go jeszcze tknęło. - A, nie przedstawiłem się szanownemu panu – błysnął zębami. Swoją drogą miał o dziwo prawie wszystkie. W tym jeden złoty. - Shinobu Hiro – skłonił lekko głowę. - Przyjdź, nie pożałujesz. Tylko jak będziesz iść przez targ to mocno trzymaj swoje kieszenie. Kieszonkowcy są wszędzie.

Shinobu Hiro

Swój kolejny post możesz (ale nie musisz) napisać tutaj - wtedy ten post to [z/t] dla Ame

[Shin Takashi]

-Gdzie by to się tutaj dzisiaj napić. - Takie były myśli mężczyzny, który szedł główną droga wioski, jednocześnie drapiąc się po czole i rozglądając po okolicznych lokalach. Z racji późnej godziny większość ludzi opuściła swoje bezpieczne mieszkania i wyruszyła na podboje alkoholowe, ale i miłosne, przez co w wielu miejscach był taki tłok, że ledwo co się ludzie mieścili w środku. Chociaż Shin nie ma nic przeciwko towarzystwu, tak nie widzi sensu w kiszeniu się w takim tłoku.
Po jakichś dwudziestu minutach udało mu się dojrzeć jakieś puste miejsce. Szybko próbował sobie przypomnieć co to za miejsce, aż w końcu lekko się skrzywił. Akurat do tego baru miał zakaz wstępu po tym jak rot temu tak się upił, że skończył z córką właściciela w łóżku, a rano spotkali się u nich w kuchni, gdy Shin jadł sobie śniadanie. Nago. Od tamtego czasu bał się, że ten nie tak słaby staruszek zamieni go w miazgę przy następnym spotkaniu. Nie pozostało mu nic innego jak szukanie dalej, chociaż chyba będzie albo musiał dzisiaj odpuścić, albo pójść do pierwszego lepszego miejsca i czuć się jak sardynka w puszce.

[Ichiro]

Shin Takashi, misja rangi D, post 1.

Dzień zaczął się dobrze, przynajmniej dla młodego mężczyzny, który kroczył sobie główną drogą, i zastanawiał się nad tym, gdzie tu dzisiaj powinien się udać. Pogoda dopisywała, była godzina dziesiąta, słońce wędrowało po nieboskłonie coraz wyżej i wyżej, wiał lekki wiaterek, a na niebie nie było widać żadnych chmur. W centrum znajdowało się sporo ludzi, jak zazwyczaj zresztą, ale przemieszczanie się główną ulicą było łatwiejsze niż zazwyczaj. Zdawało się wręcz, że jest mniej ludzi niż zawsze. Korzystając więc z przyjemnej aury i dogodne temperatury otoczenia, młodzieniec skierował się do jednego z pierwszych barów jakie napotkał. Przystanął przed nim, zadumał się, przypomniawszy sobie o niefortunnej historii z przeszłości, a następnie już miał się odwracać i iść gdzieś indziej, gdy wtem...
- Shin! Shiiin! - Usłyszał znajomy głos, tuż przed sobą. Jego wzrok bez najmniejszych problemów odnalazł osobę, która wołała jego imię. Była to, oczywiście córka właściciela baru, która najwidoczniej pamiętała o swoim kochanku. Oprócz wołania do mężczyzny, machała do niego ręką, w sposób dość oczywisty, aby ten wszedł do środka. Nie wyglądała na spiętą, lecz na wesołą, co mogło świadczyć o tym, że teraz jest czysty, tj. nie ma jej tatusia. - Wejdź, proszę!
Kobieta krzycząca zza lady miała pewnie mniej niż dwadzieścia lat, miała więc typową przewagę nad pozostałymi kobietami spoza jej wieku - młode i piękne ciało, o jędrnej skórze, zmysłowej figurze, i pełni seksapilu. Tak to już bywa z tymi dziewczynami, im bardziej są niewinne, tym lepsze.

[Shin Takashi]

Shin stał przed barem i z lekkim uśmiechem na ustach wspominał upojną noc z tamtą małolatą. Jednak w końcu obrócił się na piętach z zamiarem udania się w dalsze poszukiwania odpowiedniego miejsca do picia. Jednak usłyszał jak ktoś woła go po imieniu, więc odwrócił się w stronę okna do baru. Była to córka właściciela z którą nie tak dawno był w łóżku i w sumie niewiele się zmieniła. Nadal posiadała swój młodzieńczy urok, który działa jak magnes na mężczyzn. Chyba myślała, że nadal są jakimiś znajomymi, a może nawet myślała o tym, że jest jego kochanką, czy coś w tym guście. Niektóre młode dziewczyny miały dosyć dziwne wyobrażenie o życiu.
-Wybacz, ale nie mam czasu. -Machnął do niej ręką, po czym odwrócił się i udał się w dalszą drogę po głównej ulicy wioski. Lubił się zabawić i nie miał nic przeciwko korzystaniu z ofert dziewczyn, ale wiedział też, że są sytuacje gdy powinien uważać na to co robi. Gdyby jej ojciec się dowiedział o tym, że znowu był w ich przybytku to Shin straciłby swoje klejnoty. Wolał tym razem obejść się smakiem i poszukać jakiegoś miejsca do napicia się.

[Ichiro]

Shin Takashi, misja rangi D, post 3.

Mężczyzna zanim wykonał jakikolwiek dalszy ruch, stał jeszcze przed barem, i z rozmarzoną miną rozmyślał, o tym, co wyprawiał z córką karczmarza. Następnie wykonał obrót w jedną, potem w drugą stronę, i zaobserwował niewiastę, o której właśnie myślał! Cóż za zbieg okoliczności! Kto mógłby się czegoś takiego spodziewać? Na pewno nie Shin Takashi, który wydawał się być faktem całkowicie zdziwiony.
W jego ocenie, dziewczyna niewiele straciła na swojej urodzie od ostatniego razu, i wciąż czuł do niej minimalny pociąg. Mimo wszystko, najwidoczniej perspektywa konfliktu z ojcem małolatki nie była kusząca dostatecznie, aby ninja wkroczył do baru. Co to, to nie, on myśli, a nie skupia się na zadaniach, czy chociażby prośbach. Właściwie, to mężczyzna miał chyba nie do końca pozytywny stosunek do dzieweczki, gdyż zbył ją krótkim zdaniem, a następnie machnął ręką. Nie czekając nawet na dalsze wyjaśnienia, obrócił się, i poszedł sobie dalej. Trudno, niektórzy są po prostu, jak to nie do końca poprawnie określa język angielski, pussy slayerami.
Shin pomaszerował sprawnie do innego miejsca. Zawadiaka, imprezowicz wręcz, nie musiał długo szukać. Barów miał pod ręką, jednak do którego poszedł, to już jego sprawa. Niech sobie siedzi, i pije, i niech nikt mu nie przeszkadza, bowiem przygoda, której mógł łatwo doświadczyć, właśnie go ominęła.

Koniec misji. Misja zakończona niepowodzeniem. Powód: gracz odrzucił propozycję pomocy młodej dziewczynie, dla której miał wykonać odpłatną pomoc.

[Shin Takashi]

Po odmówieniu dziewczynie, Shin ruszył dalej główną drogą w poszukiwaniu odpowiedniego miejsca do spędzenia miło dnia. W końcu natrafił na lokal w którym nigdy wcześniej nie był. Nosił nazwę "Kanał" co było dosyć urokliwą nazwą, a na dodatek lokal znajdował się trochę na uboczu. Po chwili namyślenia wzruszył ramionami i skierował się do drzwi wejściowych z zamiarem sprawdzenia czy serwują tam odpowiednio dobry alkohol. Jeszcze nim wszedł do środka rozejrzał się po okolicy jakby obawiając się, że ktoś go zauważy. W końcu sam lokal nie wydawał się bardzo popularny i przyjazny, ale nie jak nie można oceniać książki po okładce, tak baru nie można oceniać po nazwie, a alkoholu po butelce.

z/t -> Stylowy Lokal "Kanał"

[Rika Kari Matsubari]

Minęło kilka dni od jej "wycieczki" do Kaigan. Spędziła je w otoczonym morzem i lasami domu, położonym raczej z dala od centrum Ryuzaku i całego zgiełku związanego z życiem w dużym mieście. Czekała na wieści od małej Misae. Czekała na obiecany list, w którym powie, że mamusia przeżyła i zapraszają ją na jakiś rarytas prosto z Prastarego Lasu. Listu wciąż nie było, a Rikę jak zawsze ciągnęło do miasta. Ileż osób chciałoby spędzać wszystkie chwile w ustronnym domku! Ale jak to już w życiu bywa, każdy chce tego, czego akurat nie ma.
Dlatego też wyruszyła na jeden z wielu spacerów do miasta. Trwało to blisko pół godziny. Dość czasu by pomyśleć o czymkolwiek. Na przykład jak spędzić czas. Na pewno nie będzie się bawić. Coraz mniej cieszyły ją zabawy z dzieciakami. Poza tym jest teraz a k o l i t k ą i powinna zajmować się innymi rzeczami, prawda? Spośród wszystkich tych "innych rzeczy" przez te wszystkie pobyty w mieście jedną opanowała do perfekcji - pokazywanie wszystkim, że jest.
Ruszyła więc to tu, to tam, szukając Bóg wie czego. Może kogoś zagadnie, może coś poogląda, wystawi się na słońce, bądź czegoś poszuka? A może, tak jak to zwykle bywa, to coś odnajdzie ją?

[Yami]

Misja C
Rika
1/30

Wszystko toczyło się swoim tempem. Rzemieślnicy w swych zakładach po raz wtóry wyrabiali potrzebne narzędzia mieszkańcom Ryuzaku, kupcy zachwalali na rynkach swoje towary o jakości lepszej a cenie niższej niż sąsiada z straganu dalej, starsza pani, która czasem częstowała młodą Rikę świeżym jabłkiem przysiadła się z boku i siedząc w bujanym fotelu zaplatała wełniany sweter dla swego wnuka na urodziny.
Jak jednak sprawa się miała w stosunku do młodej osóbki, która cieszyła się popularnością wśród miejscowych? Długie, ciemne kasztanowe włosy bujały się za sprawą kolejnych podmuchów wiatru gdy “aniołek Ryuzaku”, jak to zaczęto czasem nazywać dziewczynkę, przemierzała ulice. Nadany przydomek zrodził się z bezgranicznej chęci niesienia pomocy innym, nic więc dziwnego, że gdy stawiała kolejne kroki miejscowi przystawali i z uśmiechem na twarzy spoglądali w jej stronę.
To był kolejny dobry dzień. Patrolująca ulicę w poszukiwaniu kolejnej “ofiary”, której mogłaby pomóc, Rika zaczęła oddalać się od głównej ulicy. Skoro nic tutaj się nie działo, może w innym rejonie znajdzie się dla niej jakieś zajęcie? I nie zmyliło to jej intuicji, gdyż po niecałym kwadransie zaczęła słyszeć pierwsze dźwięki rosnącej irytacji oraz łkania.
Dziewczynka dostrzegła starszego, odzianego w sędziwej daty strój, który przeżył już niejedną operację wszycia kolejnej łaty. Szara, krótka lecz postrzępiona broda, pocięte bruzdami lat zmarszczki grubo pokrywające czoło mężczyzny oraz zmęczone, opadłe mięśnie. Należał do niemal najniższej grupy społecznej, która znajdowała się w Ryuzaku. Niżej od ludzi ubogich znajdowali się jedynie złodzieje, wszczynający burdy łapserdaki, ogólnie rzecz biorąc swołocz.
Mężczyzna, który przykuł uwagę dziewczynki przylgnął do jednego ze strażników miejskich, którzy patrolowali miasto. Było ich łącznie 3. Każdy ubrany w barwy miejskie i dzierżący krótkie włócznie. Przy pasie przytroczone mieli proste miecze. Na twarzy strażnika na którego napierał starzec malowało się niezadowolenie.

-Proszę. Błagam. Znajdźcie ją. Oddam wszystko co mam. Tylko ona mi została- łkał starzec.

Strażnik wyszarpał się z uścisku mężczyzny ujął wówczas trzymany w dłoni oręż oburącz i trzonkiem wycelował w podbrzusze. Mężczyzna zachwiał się. Upadł na kolana i złapał za miejsce, w którym padł cios drewnianego kija.

-Może to i dobrze, im mniej hołoty, którą miasto musi utrzymywać tym lepiej dla nas. Kto do cholery kazał wysłać nas w te rejony do jasnej cholery.

Trójka patrolujących mężczyzn odwróciła się i chciała opuścić te “przeklęte” uliczki lecz coś uczepiło się kostki jednego z nich.

-Bła...gam… - wyszeptał starzec leżąc twarzą zwróconą ku ziemi.

[Rika Kari Matsubari]

To był dobry dzień i Rika też miała się dobrze. Nie tylko teraz, ale i w ogóle. Choć lat przybywało, wciąż była tylko małym brzdącem, wobec którego nie można za wiele oczekiwać, ale jednocześnie takim, który zasługiwał już na odrobinkę szacunku. I znowu - wciąż tak młodym i malutkim, aby przywłaszczać garściami bonusową sympatię. Rika Matsubari przemierzała wolnym krokiem uliczki rynku, na którym żaden skrawek podłogi nie był jej obcy. Przeciskała się między straganami, przy których stały znajome, wykrzywione w uśmiechu twarze życzliwych jej osób. Większość z nich jeśli nie znała, to przynajmniej kojarzyła. Oni zaś niemal bez wyjątku kojarzyli jej uśmiechniętą, pełną wigoru buzię. Jedni znali ją osobiście, a inni z zasłyszanych skądś opowieści. W Ryuzaku bowiem ze wszystkich, którzy mieli chronić miasta była jedną z nielicznych kunoichi, jak i w ogóle shinobi, którzy mieli swe korzenie w tym mieście. Naturalnie stawała się maskotką mieszkających tu od zarania tubylców. Dość powiedzieć, że ona sama z rozbrajającą szczerością zwykła upominać w walce swoich przeciwników, że “ona nie jest do bicia, tylko do przytulania”.
Kwestią czasu było, aż dowie się o nadanym jej przydomku, łączącym w sobie jej buzię, lokalny patriotyzm i naiwną niekiedy chęć niesienia pomocy. Usiłujący wydostać się z zatłoczonego placu Aniołek Ryuzaku zostawiał za sobą biel zwiewnej sukni i delikatny zapach przygody. Na nic się bowiem zdawało ślęczenie na rynku wśród zmęczonych ludzi, ciężko pracujących na chleb. Odbiła więc w jedną z uliczek odchodzących na prawo od zbiorowiska i szła tak aż dobiegły jej uszu niepokojące odgłosy. Wyszła zza zakrętu i ujrzała ubogiego mężczyznę zawodzącego coś wpierw niezrozumiale, by potem błagać o odnalezienie kogoś. Ryuzaku no Taki to wspaniałe miejsce, które rządzi się jednak swoimi prawami. O wartości człowieka świadczy majętność, a mieszkańcy lubują się w podkreślaniu swojej pozycji. Nie trzeba było patrzeć na zszargane ubrania podstarzałego mężczyzny, by domyślić się, że był biedny, wszak jego nawoływania o pomoc przypominały żebry. Minęło raptem kilka sekund, a został on przez jednego ze strażników powalony na ziemię. Wtedy Rikę ścisnęło za gardło. Oto ona, beztroska, młoda dziewczyna z dobrego domu spotyka biednego, najpewniej nikomu niepotrzebnego mężczyznę, który - jak wynika z jego słów - właśnie stracił wszystko, co miał. Ciężko wyobrazić sobie gorszy moment w życiu człowieka niż ten, w którym zwijający ciało ból jest najmniejszym problemem, a w życiu brak perspektyw na lepsze jutro. Zrobiła pierwsze kroki w stronę oglądanej sceny. Mężczyzna nie dawał za wygraną i dalej uczepił się nogawki strażnika. Nie trzeba być alfą i omegą by wiedzieć, że za naruszenie jego przestrzeni osobistej zaraz otrzyma kolejny cios.
-Ej! Zostawcie go. Ja mu pomogę. - powiedziała, kończąc swój truchcik w kierunku leżącego mężczyzny. Odczepiła możliwie delikatnie jego rękę od spodni stróża, wymieniając przy okazji porozumiewawcze spojrzenie ze stróżami. Miała do czynienia z wieloma z nich, a oni sami mieli ochotę, a teraz i okazję, by się stąd jak najszybciej ulotnić. Spojrzała na powrót na mężczyznę.
-Ten pan też jest do przytulania, a nie do bicia... - choć sama miała ochotę zaprzestać na dotyku jego dłoni. Chyba sama nie była pewna, czy wiszące w powietrzu słowa bardziej skierowane są do straży, tego biedaka, czy jej samej. Wiedziała z kolei, że nie musi wiele pytać. Zaraz wszystkiego się dowie.

[Yami]

Misja C
Rika
3/30

Strażnik gdy tylko usłyszał kolejne wezwania mężczyzny syknął z niezadowolenia, usta skrzywiły się w poirytowany grymas. Ponownie uchwycił trzymaną włócznię oburącz. Wymierzenie mu kolejnego ciosu tym razem w nadgarstek miało powstrzymać starca i dać wreszcie chwilę spokoju zmęczonej patrolem grupy strażników. Przecież to oni usilnie pracowali i narażali się by zapewnić spokój życia codziennego. Starzec bym im teraz tylko zawadą w wykonywaniu obowiązków. Trzeba było się więc go pozbyć, odsunąć go z drogi.
Głos małej dziewczynki powstrzymał jednak strażnika gotowego do wymierzenia ciosu drewnianym trzonkiem. Razem z towarzyszami zaskoczeni odwrócili się w kierunku nadbiegającemu małemu stworzonku, które przylgnęło do staruszka. Również i starcze przekręcił z trudnością głowę by zobaczyć ów widok. Słowa wypowiedziane przez dziewczynkę całkowicie wybiły strażnika z pantałyku. Jeden z towarzyszy parsknął śmiechem i sarkastycznie zwrócił się do towarzysza i klepnął go przyjacielsko po barku.

- Właśnie właśnie, to może przytulasik na zgodę?

Rzucone przez kompana zdanie nie przypadło do gustu mężczyźnie, który syknął z niezadowoleniem. Zdjął lewą rękę z drzewca i zmiótł nią dłoń kolegi. Szarpnął również nogą aby na dobre uwolnić się z osłabionego chwytu starca.

- A róbcie sobie co chcecie. W dupie to mam. Idziemy!

Ten odwrócił się plecami i zaczął oddalać się od grupy. Ten jednak, który pozwolił sobie na zażartowanie z kolegi spojrzał na Rikę, uśmiechnął się i podniósł lekko hełm, zaciśnięty na głowie.

- To może być trudniejsze niż myślisz, Ojou-chan. Miłego dnia.

Po tych słowach patrol opuścił ulicę zostawiając Ciebie sam na sam z staruszkiem, który z bóle zaczął podnosić się na kolana. Opierając się ramionami o bruk kaszlnął dwukrotnie po czym padł na tyłek.

- Dziękuję, kochana za pomoc ale nie sądzę byś mogła mi pomóc, nie… ja nawet bym Tobie nie pozwolił…

Na twarzy mężczyzny, malował się ból, nie jednak ten wywołany wcześniejszym ciosem. Coś, coś w jego oczach zaczęło gasnąć. Spojrzenie było puste lecz napływające łzy nadawały im pewnego tajemniczego połysku.

[Rika Kari Matsubari]

Ostatecznie to szarpnięcie nogą rozdzieliło strażnika od starca, którego silny, desperacki uścisk jakby zelżał. Czy było to spowodowane zaskoczeniem i wynikającym z niego odwróceniem uwagi? I czy gdy wreszcie wypuścił swoją deskę ratunku, było mu z tym źle?
Nie tylko on zresztą był wytrącony z równowagi. Również sam strażnik, który borykał się ze swoistą kulą u nogi, był wytrącony z równowagi. Filozofia przybyłej dziewczynki była nie tylko naiwna i niedorzeczna, ale tez zupełnie komiczna. Ktoś miałby przytulać tego obdartusa? Jest biedny. Gorszy. Pewnie nic zabawniejszego nie spotka dzisiaj gapiących się na strażnika w szczerych uśmiechach kompanów, z których jeden postanowił sobie z niego zażartować. Reakcja była łatwa do przewidzenia i ten tylko jeszcze bardziej się zdenerwował. Czy był taki z natury, czy po prostu miał zły dzień?
Jak to zwykle jednak bywa przy złym policjancie zawsze stoi ten dobry. Tutaj przyjacielem okazał się Żartowniś i kiedy strażnicy nosili się już z zamiarem kontynuowania patrolu, ten zatrzymał się jeszcze na chwilę, by ostrzec przed wyzwaniem, którego się podejmuje. Najwyraźniej wiedział do kogo mówi i nie zatrzymywał jej. Rika przytaknęła mężczyźnie w podzięce. Prawie nigdy nie jest łatwo.
-Panu i pańskim kolegom również. – odezwała się raczej zatroskanym głosem człowieka, dla którego dzień dopiero się zaczął.
Rika odprowadziła jeszcze wzrokiem odchodzących stróżów. Zastanawiała się, czy powinni byli tak potraktować tego człowieka. Być może prośba którą do nich kierował wykraczała poza zakres ich obowiązków, a on nie bardzo chciał to zrozumieć? Naprawdę miała nadzieję, że to był powód. Teraz to jednak nieważne, bo właśnie została sama z obolałym na wszystkie możliwe sposoby mężczyzną, który powolutku się podnosił. Przykucnęła obok. Patrzyła na niego przez chwilę, dając mu czas na ochłonięcie, a gdy przemówił, również i ona dołączyła do grona zaskoczonych i zdezorientowanych. Facet, który przed chwilą rozpaczliwa błagał o pomoc, teraz nie chce jej przyjąć? Bo co, bo ona nie potrafi? Kto wie, może większe poważanie miała wśród strażników, włącznie z Nerwusem? Nie była pewna, czy dobrze o rozumie. Tyle tylko, że nie po to zareagowała i nie po to pomogła strażnikowi w wyswobodzeniu się i spokojnemu oddaleniu od biedaka, by teraz zostawić tu tego drugiego samego jak palec. Zagryzła wargę i zastanawiała się dłuższą chwilę, co ma mu powiedzieć. Jej mina mówiła to samo. Co mam ci powiedzieć?
-Nie powstrzymywali mnie. – spojrzała w kierunku, w którym odeszli strażnicy. Już dawno zniknęli za jednym z zaułków. – nie dlatego, bo wiedzieli, że pan mnie zbędzie. Zostawili nas bo wiedzą, że mogę to zrobić. – powiedziała bez zbędnego patosu. Miała nadzieję, że rzeczywiście tak jest. Kilka mahoniowych kosmyków drgnęło wtem, unosząc się nad głową dziewczynki. Już na pierwszy rzut oka widać było, że nie jest to spowodowane wiatrem. Te bowiem, niczym dobrze zgrana drużyna tancerzy, w której każdy wie co ma robić, utworzyły owal, a w nim była specjalna wiadomość.

  Ukryty tekst

[Yami]

Misja C
Rika
5/30

Mężczyzna oparł się o kamienną ścianę jednego z budynków aby nie nadwyrężać pleców oraz by zapewnić sobie jakąś formę wsparcia dla podtrzymania tułowia. Spojrzał na dziewczynkę, która pełni entuzjazmu zapewniła o swoich siłach. Rozczulający widok doprawdy. Wielu młodych jest pewnych swoich umiejętności i często odpiera niektóre zjawiska pod ich własną tezę. Czyż strażnicy nie odeszli za sprawą zmęczonego towarzysza? Czy ostrzeżenie strażnika nie miało odstraszyć Riki od wykonanego zadania? Wystarczy jednak spojrzeć z innej strony i ostrzeżenie staje się zachętą, czułość i chęć zapewnienia bezpieczeństwa za oznakę słabości.
Kąciki ust staruszka podniosły się, powieki opadły a głowa zwróciła się ku dziewczynce.

- To niebez…

Mężczyzna przerwał swą wypowiedź w pół słowa. Poruszające się wargi chcące wyrazić chęć możliwego niebezpieczeństwa pozostały otwarte . Podnoszące się powieki spostrzegły jak włosy dziewczyny unoszą się ku górze. Zdawałoby się, że nasilające się podmuchy wiatru tworzyły ów dziwne zjawisko. Wiatru jednak nie było a włosy szybkowały dalej ku górze pokonując prawo ciążenia.

-W… tak młodym wieku? To… godne podziwu dziecko ale… to i tak niebezpieczne. - mężczyzna widząc zapał w oczach dziewczynki wiedział, że ta nie zaprzestanie swoich prób przekonania mężczyzny. Musiał więc powiedzieć jej cóż takiego dzieje się w mieście aby mogła przekonać się, że nie jest to zadanie dla dziecka. - Widzisz kochana, życie wiele mi odebrało jednak wciąż się kurczowo go trzymam. Wielu jest nas takich w mieście i wielu osobom przeszkadzamy. Dlatego… kiedy zaczęli ginąć bez wieści… nikt nie pokusił się aby nam pomóc. Ja też podchodziłem do tego sceptycznie ale… ale kiedy moja wnuczka... jedyne co mnie trzymało przy życiu... zniknęła...

Oczy mężczyzny z każdą chwilą stawały się coraz bardziej szkliste. Kolejne nadchodzące słowa stawały w gardzieli. Głos zaczął łamać się a opowieść przerodziła się w szloch. Ubogimi nikt się nie zajmuje, nikt się nimi nie martwi. Żyją w swojej własnej społeczności lecz to wciąż ci sami ludzie, cierpią głód, pragnienie, czują boleść zadanych ran fizycznych czy to duchowych.
Mężczyzna podniósł rękę i zasłonił nim swoje oczy, z których płynęły cieniutkie kryształowe smugi. Przecierał kawałkiem ubrania twarz by powstrzymać łzy lecz te wciąż uchodziły z jego ciała.

[Rika Kari Matsubari]

Prosta włosowa sztuczka zawsze robiła na ludziach wrażenie. Była swoistym odpowiednikiem robienia zwierząt z użyciem balona. Ot, sztuczka rodem z cyrku, z którym jakiś czas temu miała do czynienia. Jak widać, początkowo zadziałała i na biednego mężczyznę, który powstrzymał się od dalszego zbywania Riki. Nie minęło jednak dużo czasu, gdy bezimienny dobrze się zastanowił i najwyraźniej doszedł do jedynego słusznego wniosku, że włosowy uśmieszek to może być trochę za mało na groźnych porywaczy, zabójców, czy kimkolwiek byli. Również i Rika widziała, że mężczyzna wciąż nie jest przekonany. Co miała więcej zrobić. Użyć czegoś potężniejszego, by dewastując okolicę pokazać, że może więcej? A może chwalić się nie wiadomo czym, zupełnie jakby to było teraz najważniejsze? Nie, nie, nie. Barki opadły jej w geście rezygnacji. Nie było sensu mu przerywać.
Kiedy skończył przemawiać poczuła żal zbliżony do tego, gdy zobaczyła jak pada na ziemię. A czy ona traktowała odpowiednio te wyplute przez społeczeństwo sieroty? Nie biła ich, nie wyzywała ani nie patrzyła z pogardą. Czy jednak przechadzając się uliczkami Ryuzaku no Taki, podziwiając wszystkie cudowności związane z jej miastem kiedykolwiek poświęciła choć trochę uwagi tym siedzącym po kątach w podartych ubraniach biedakom, którym kiedyś coś w życiu nie wyszło? Na pewno nie. A teraz ktoś najwyraźniej chce się ich pozbyć. Zamieść okruszki. Wyczyścić miasto z ludzkich śmieci.
Podniosła się z klęczek widząc pierwsze łzy mężczyzny. Wiedziała, że oni nie lubią płakać w cudzej obecności. Wstała więc pod pretekstem rozciągnięcia kości, odwracając się od niego tyłem. Próbowała przetrawić to, co właśnie usłyszała. Jeśli dobrze zrozumiałam, biedni ludzie giną bez wieści. Ten pan jednak nie zniknął. Ktoś porwał jednak jego wnuczkę… ale po co? Czy licząc, że bez niej wyręczy ich i sam odbierze sobie życie? A czy gdybym ja… to mój tata też..?
Należało coś z tym zrobić.
Złapała głęboki oddech i odwróciła się do mężczyzny. Tym razem nie kucała. Nie była szczególnie wysoka, a na pewno lepiej, by patrzył na nią z dołu.
-Mam na imię Rika. Niedawno dostałam awans i teraz mogę wykonywać takie zadania. Nie są dla mnie niebezpieczne jakoś bardzo. - no powiedzmy.
-Zajmę się tym. Ja tego chcę, a pan jest to wnuczce winien. - nie było tu pytania o zgodę. Nie powinien był się mazać, podczas gdy jej nieszczęście może być jego winą! - najpierw jednak… jak się do pana zwracać? - gdy wszystko zostanie wyjaśnione, będzie mogła przejść dalej.
-Pana koledzy znikają. - stwierdziła fakt. - dlaczego zaginęła wnuczka, a nie pan? Domyśla się pan czegoś?
-Chciałabym też wiedzieć, czy coś was łączy. Czy są jakieś miejsca, w których zbierają się ubodzy ludzie, albo czy ostatnio wydarzyło się coś dziwnego. Nie wiem czy będziemy w stanie pomóc pana kolegom, ale jestem pewna, że wnuczka musi gdzieś tutaj być… - zakończyła, jeszcze raz motywując mężczyznę do działania. A może tylko marnowali czas?

[Yami]

Misja C
Rika
7/30

Widać było po mężczyźnie, że wypowiedziane przez dziecko słowa wyrażały pełnię pewności siebie oraz ciężko było wyczuć w nich kłamstwo. Mężczyzna podniósł głowę. Łzy powoli przestawały płynąć. Wzrok skupił się na małej osóbce która w superlatywach opowiadała o sobie. Palący się do pracy zapał, rzucenie się wir niebezpieczeństwu zaczął przekonywać starca do możliwości dziewczyny, zwłaszcza gdy wypowiedziała swoje imię.

- Rika… Ta młoda dziewczynka, która pomagała w ratowaniu miasta podczas epidemii? Dzięki waszej pomocy tamtego udało się przeżyć mnie, mojej wnuczce i wielu z naszego… kręgu.

Pamiętne wydarzenia z jesieni kiedy to miasto zostało całkowicie odcięte od reszty kontynentu. Rozprzestrzeniająca się zaraza dotknęło tysięcy ludzi. Część z nich wówczas straciła życie za sprawą powodującego agresję patogenu wprowadzonego do studni. Wtedy to właśnie Rice udało się odnaleźć możliwy lek. To ona była prawdziwą wybawicielką Ryuzaku choć sława została rozproszona po członków całej drużyny. Wśród całej kompani miał wsławić się osiemnastoletni chłopak, który okrzyczał biedną Rikę, kiedy rzuciła się po torbę pewnego starszego malarza. Członkowie grupy wiedzieli, że ten tylko się przypałętał ale był w odpowiednim miejscu w odpowiedniej chwili. Nie mniej jednak dzięki tym wydarzeniom imię dziewczyny stało się znane, nic więc dziwnego, że mężczyzna w ten sposób zareagował. Odwodzenie od niebezpieczeństwa przemieniło się w kooperację. W oczach mężczyzny zabłysnęła iskierka nadziei.

-Ach wybacz, nie przedstawiłem się. Nazywam się Uehara Manzo. Chciałbym wiedzieć dlaczego nie powróciła do domu, dlaczego to padło na nią. Przecież ja… ja… gdybym mógł zamienić się z nią miejscem… zrobiłbym to bez wahania. - Ponownie mężczyzna miał problem z wypowiedzeniem kolejnych słów. Wspomnienia o wnuczce bardzo mocno na niego wpływały. Tym jednak razy głośno przełknął ślinę i kontynuował. - Prze...przepraszam. Co nas łączy? Wszyscy pochodzimy z tej samej niszy. Niemal wszyscy ubożsi rezydują w wydzielonej strefie tuż przy portu. Dziwnego? Jedyne co przychodzi mi do głowy to plotka, że ktoś zamknął się i wyjść nie chce. Nic więcej nie wiem ale… jeśli istnieje cień szansy… proszę pomóż mi.
Mężczyzna ubrany w łachmany, który tak wcześniej wstrzymywał się wzbraniał Cię od pomocy, tak teraz przyklęknął i pochylił głowę. Ty jedyna się nad nim pochyliłaś, wysłuchałaś i wyraziłaś chęci ratowania wnuczki. Sława która ciebie otaczała w mieście zmyła wizję bezsilnej dziewczynki.

[Rika Kari Matsubari]

Mężczyzna długo się wahał. Dwie moce przeciągały go to w jedną, to drugą stronę. Chęć ocalenia wnuczki przeciw niebezpieczeństwie podzielenia jej losu przez inną dziewczynkę, która również mogła być czyjąś wnuczką, a przynajmniej córką. Minęło trochę czasu, nim irracjonalne przekonanie o możliwości udzielenia pomocy przez Rikę znalazło jakieś uzasadnienie. Tkwiło ono w jej imieniu. W całej tej przerażającej masówie mało było miejsca na myślenie o jednostkach. Pamiętała głównie bezimienne, pozbawione pierwiastka ludzkiego sterty ciał. To właśnie oni swoim ubiorem najbliżsi byli ubogim mieszkańcom Ryuzaku. Trudno mówić jednak o sukcesie, gdy miasto zostało zdziesiątkowane. A sława? Co się oszukiwać… i co oszukiwać innych. Na bladej skórze wypieki były aż nadto widoczne. Milej się tego słuchało, niż mogłoby się wydawać. Superowo, że jej przygoda, z której zapamiętała najlepiej samuraja Sumairu i kupca Yamiego (chyba wie, że depnęłam go wtedy z sympatii?) została zapamiętana i krąży gdzieś nad miastem. Cudownie też, że dobra sława może się do czegoś przydać. Znaczyła niewątpliwie więcej już włosowe sztuczki z cyrkurodem.
-To… tak naprawdę nic takiego. - wymamrowała wiedząc, że ani ona, ani on nie zwracają uwagi na te bzdury. Bo to jednak było coś. Coś co dawało nadzieję. Widziała to na buzi biedaka i widział stojący nieopodal mężczyzna. Sztaluga zdradzała jego profesję. Mistrz pędzla, starożytny memiarz, niezainteresowany pomocą, a jedynie skoncentrowany na uwiecznianiu tego, co piękne. Umieścił na płótnie minę biedaka, bolesne spojrzenie z grymaśnym uśmiechem pełnym nadziei. Gdy niecodzienny duet bogato odzianej dziewczynki i obdartusa zniknie im z oczu, on z góry i dołu okrasi wizerunek biedaka białym napisem: ten moment kiedy zginęła ci wnuczka, ale masz farciarza na siedem, więc nie wszystko stracone.
Tymczasem Rika słuchała mężczyzny. Znała już jego imię. Nieprzyjemna wymowa jak łaty w jego ubraniu. Od razu wiedziała, że będzie się do niego zwracać po nazwisku. Ciężko było słuchać z trudem wypowiadającego kolejne słowa mężczyzny. Trwało to wieczność i cieszyła się, gdy mogła dojść do głosu.
-Pomogę. Jeśli tylko jest cień szansy… - dodała z zamyśloną miną. Przetwarzała jeszcze to, co powiedział wcześniej.
-Manzo san, czy wnuczka przebywała na co dzień z panem? Jak się nazywa i jak wygląda? Muszę wiedzieć kogo szukam.
-Port… myślę, że od tego zacznę. - biła się z myślami, czy brać mężczyznę ze sobą. Widziała wady i zalety obu rozwiązań, choć chyba wolałaby działać sama. Uehara Manzo z pewnością nie jest jedyną osobą przejętą zaginięciami. W porcie dowie się więcej.
-Jest jeszcze wcześnie… Przyjdę tu najpóźniej o dwudziestej powiedzieć czego się dowiedziałam. Idę do portu. Proszę nie tracić nadziei. - kończyła zdanie odchodząc już od mężczyzny. Wierzyła w powodzenie, ale nie chciała więcej patrzeć w oczy mężczyzny. Właśnie dlatego, by nie przelewać mu złudnej nadziei.