Główna droga

[Hitsukejin Shiga]

Misja C 27/30
Banalne i genialne plany są niestety zazwyczaj dobre tylko na krótką metę. Tak też było w tym przypadku - powalenie wroga się udało, gorzej było potem, gdyż Kamui nie założył, że walczy z shinobimi, a nie z oprychami. I że ci mogą go potraktować jakimś niesympatycznym jutsu, tak, to zdecydowanie błąd ze strony Inuzuki, że nie wziął pod uwage konieczności czegoś bardziej skomplikowanego, niż użyłby na zwykłych mięśniaków których jedynym jutsu jest Wpierdol-no-jutsu.
Ale stało się, Kamui. Poczułeś przeszywające twoje ciało wyładowania elektryczne. Każdy mięsień spiął się i zesztywniał, przez skórę przebiegają istne legiony małych mrówek o bardzo ostrych nóżkach, które dosłownie tratują każdy skrawek twojego ciała. W głowie jest obecny dziwny szum lub coś jakby pisk, a oczy wydają się widzieć obraz który nie pasuje do tego, co byś chciał widzieć - wszystko wydaje się jakieś rozmyte. Och cudowne efekty poparzenia elektrycznego...
Przeciwnik się zbliżał, a wtedy wskazałeś na strażnika. Bandyta obejrzał się w jego kierunku i nastąpiła konsternacja.
-To ten debil którego wynajeliśmy by cię zajebał. - Zawył bandyta, widząc człowieka który miał sam rozwiązać problem z Kamuim i zielem, a cała sprawa z przemytem tego towaru miała wtedy spaść na Inuzukę. W sumie to było logiczne, bo przecież martwy by się nie obronił i możnaby było przybić mu każde przewinienie, sfabrykować jakiekolwiek dowody i to by się jakoś ładnie dalej ułożyło, a szajka miałaby kryte plecy na jakiś bliżej nieokreślony czas, ale jednak. Może na dość długo by móc się ewakuować z obecnej siedziby i w spokoju przenieść gdzieś, gdzie straż się nie kręci szukając wiatru w polu, igły w stogu siana.
-To ten mężczyzna który mi zapłacił bym przesadził przy pojmowaniu cię i złożył w raporcie, że nie było innego wyjścia! - Zawył z kolegi strażnik i nie był zadowolony z tego, że w tej opcji prawdopodobnie zawalił i nie dostanie drugiej części zapłaty. A tamta miałabyć wyższa, bo na razie to dostał tylko marne grosiaki na marną zaliczkę, nic sensownego...
Tymczasem, wykorzystując zamieszanie, Kamui wykorzystując bardzo paskudną mechanikę działania dźwigni i tego, co nazywa się Balachą, a w zależności od użytej kończyny czasem Kimurą, powalił bandytę i wyrwał mu ręke ze stawu, owijając się dookoła niej i wyciągając w przeciwnym kierunku. Trzask stawu i chlupnięcie odbiły się echem. Potem uderzenie głową o ziemie i drugi przeciwnik jest nieprzytomny.
Strażnik poczuł lekkie obawy. Dobył noża z kabury i przybrał pozę do ataku, szybko jednak zmienił zdanie i wyrzucił broń, złożył dłonie w pieczeć.
-Ani kroku dalej. Nie mogę nic poradzić, ale jeśli będziesz żył nie dostane zapłaty. Szkoda mi cię, ale znalazłeś się w nieodpowiednim miejscu i w nieodpowiednim czasie. Poddaj się, to postaram się by to było szybkie i bezbolesne.
Strażnik nie żartuje, Shogun drętwy, ale powolutku odzyskuje sprawność. Ty jesteś już zupełnie sprawny, zakładanie Balachy ładnie cię rozruszało, to trzeba przyznać z całą stanowczościa. Bandyci wyeliminowani, żadnego zagrozenia więcej poza strażnikiem. Następne ruchy, następne sekundy będą na wagę złota, bo osiłek jest od ciebie oddalony o jakieś 30 metrów i ma dłonie złożone w pieczęci, gotów do ataku na Ciebie. Musisz byc kreatywny. Znajdujecie się w zaułku, ściany budynków wysokie na 25 metrów odcinają prawą i lewą stronę. Możesz uciekać do tyłu, lub biec w strone strażnika - światło zaułka to około 10 metrów szerokości.

[Kamui]

Starcie przebiegało bardzo prawidłowo mimo początkowych komplikacji jakie posiadał młodzieniec to teraz całkiem efektywnie mógł przystąpić do wyeliminowania drugiego z napastników, który powiedział bardzo ciekawą rzecz przez, którą chłopakowi zagotowała się krew w żyłach, całkowicie go roznosząc. Młodzieniec sprawnie powalił drugiego napastnika pozbawiając go władzy w drugiej ręce i przytomności, teraz zostało mu jedynie pozbyć się tego walonego strażnika oszusta. Jednak gdy bardzo jeszcze żywy pan się odezwał Kamui buchnął śmiechem. - Zapłaty? - zapytał się przez śmiech. - Nie bądź głupi, za to jak spierdoliłeś robotę dostaniesz jedynie nóż pod żebra i głęboki dół poza miastem. - dodał po chwili, przybierając pozy bardziej zabójczej osoby, z wyrazem twarzy pozbawionej emocji, chcącej jedynie mordu. - Wiesz... po tym wszystkim zajebe Cię osobiście, gratis dla tych skurwieli. - rzekł, biorąc do swojej ręki krótkie ostrze, które miał już nieprzytomny mężczyzna. Chłopak był już wystarczająco zły i gardził swoim oponentem, który go zwyczajnie oszukał i chciał wbić nóż w plecy. Chłopak zaczął biec w stronę przeciwnika skacząc od ściany do ściany, tak by nie dotykać podłoża, wzbijając się coraz wyżej ku szczytowi budynków. Jak już był blisko niego wyskoczył na środek ulicy i wyrzucił w jego stronę nóż celując w jego ręce, a następnie ponownie wybił się na ścianę, by dotrzeć do niego, w między czasie swoje dłonie wsadził do torby, która miał po lewej stronie biodra i wyjął dwa krótkie ostrza. Następne ruchy miały być bardzo proste, młodzieniec planował odbić się od ściany i wycelować między nogi mężczyzny, tak by podciąć jego nogi i powalić go na ziemię przy pomocy ostrzy, a następnie wbić mu je w obojczyki by uniemożliwić mu dalszą walkę. A by mieć pewność, że nic mu się nie stanie, planował stać na plecach mężczyzny, chcąc uniknąć niespodziewanego.

Jutsu użyte

Nazwa

Kinobori no Waza

Pieczęci

Brak

Zasięg

Na ciało

Koszt

Minimalny, nieodczuwalny

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Kolejna z podstawowych jutsu, które potrafią wykorzystać nawet największe świeżaki spomiędzy ninja. Technika ta pozwala na odpowiednią kontrolę i kumulację chakry w z góry określonym miejscu - tu są to stopy. Dzięki temu shinobi jest w stanie poruszać się po powierzchniach pionowych, a nawet poziomych (tylko w sprzeczności z grawitacją), czyli prościej - po ścianach i sufitach, drzewach, gałęziach, i po czym tylko nam przyjdzie ochota - nie wliczając wody.
Uwaga: Odpowiednio skumulowana chakra w stopach nie wyklucza korzystania z innych technik w trakcie jej używania.

[Hitsukejin Shiga]

Misja C 29/30
Kamui przyjął bardzo ofensywną drogę rozwoju sytuacji. I po co? Skoro już raz popełnił ten śmieszny myk, którego nie spodziewał się przeciwnik to mógł i teraz. Nikt kto mówi - oddaj X i zrób Y, nie spodziewa się, że rzeczywiście tak zrobimy. A tak przecież było, prawda, Kamui? Przeciwnik kazał ci oddać ziele i zaprowadzić do kolegów, nie miał pojęcia, że to zrobisz. Teraz proponuje ci, abyś dał się grzecznie zabić, ale widzisz, ze nie oczekuje, ze to zrobisz - po tej złożonej pieczeci. Może go zaskocz po raz drugi, taki badź śmieszek, i się poddaj albo nawet sam zabij? To by na pewno było dla niego gigantyczne zaskoczenie i coś, czego się nie spodziewa ani najmniejszy ciutek. To nie, musisz przemocą...
Kamui najpierw zagroził bardzo ładnie przeciwnikowi, chyba tylko po to by dodać sobie animuszu i żeby to tak ładnie wyglądało w praktyce, żeby nie było, że jest jakąś cholerną niemową. Chociaż trzeba przyznać, ze takie przekleństwa w ogóle nie pasowały do jego ślicznej rudej buzi. Aktualnie najbardziej pasowałaby do niej śmierć w męczarniach... I taką własnie planował dać mu strażnik. Kamui wskoczył na ścianę i z prędkością światła musiał odskoczyć w tył. Kamienny kolec przebił podłoże i wyskoczył centymetry przed jego twarzą. Strażnik zrobił ich conajmniej kilka, lecz bardzo szybko okazało się, że są dość stosunkowo miękkie i byle cios je niszczy, dlatego mógł nasz rudy inuzuka kontynuować swoją ofensywę na grubawego doton-usera.
Nóż został ładnie zignorowany przez mężczyzne, a mówiąc dokładniej - przyjął go na swoje ciało, nóż wbił się w jego ręke.
Dalszy plan też był całkiem dobry, tylko że Kamui chyba nie był jeszcze aż tak bardzo rozwinięty fizycznie i sprawny, żeby poradzić sobie z powaleniem takiego bydlaka. Cios który miał powalić mężczyzne jedynie nim zachwiał. Pozwolił zareagować.
Nóż wyciągnięty z ciała, ten sam, którego Kamui użył przeciwko strażnikowi, teraz solidnym machnięciem i ciosem wszedł w ciało Inuzuki, rozcinając je od biodra aż do obojczyka. Zamach na tyle jednak silny, że w połączeniu z atakiem Kamuiego pozwolił powolić kolosa, który ostatkiem sił padł jednak na plecy, kontrolując swój lot... I w sumie tyle ze sprawnej akcji.
Kolos lezy na plecach, uniesiony na ramieniu, wpatruje się w Kamuiego, trzymając nóż w gotowości. Ma pocięte uda i rany w plecach, obolały, obficie krwawi.
Kamui ma płytką dość ranę ale długą od biodra do obojczyka, przechodząca obok sutka. Krwawi obficie ze względu na powierzchnie, ale nie zagraża życiu aktualnie, musi jednak uważać. Zalecana wizyta w szpitalu.
Kolos dotyka ziemi i między nim, a Kamuim wyrasta wielka dość ściana, przez którą można jednak przejść bokami. Kolos próbuje uciekać, czołgając się.

[Kamui]

Każda akcja wywołuje reakcje i tak było w tym przypadku. Młodzieniec miał dosyć i przystąpił do ataku, który był całkiem dobry, może właśnie tego spodziewał się sprzedajny strażnik, ale co go to. On miał swój plan, a nie jakieś gówno polegające na ułatwieniu roboty temu brzydko pachnącemu panu. Pierwsze kamienne kolce zostały zniszczone z niebywałą łatwością, a chłopak mógł ruszyć do błyskawicznego ataku, który odniósł nieco pozytywnych i negatywnych skutków. Pan skunks został całkiem poważnie ranny, a chłopak miał rozległą chociaż płytką ranę przez większość swojego ciała, przydałby się tutaj lekarz albo coś.
- Shogun. - powiedział, wołając swojego psa, który powinien zaraz podejść do niego. - No więc malutki idziemy, zostawimy tych panów samych sobie. - dodał po chwili, patrząc się na kamienną ścianę, która stworzył czołgający się mężczyzna. - No to życzę Ci powodzenia w rozmowie z pracodawcami panie skunksie. Ale to kurwa boli. - powiedział, a na sam koniec dotknął swojej rany, ale dalej nie zamierzał nic mówić, jedynie ruszył przed siebie, chcąc jak najszybciej zwiększyć dystans od ziemnego wojownika, który nawet teraz mógł być sporym zagrożeniem. Jednak gdy odległość była wystarczająca młodzieniec zwolnił nieco tempo, by obniżyć ciśnienie swojej krwi żeby tak nie krwawić, jego obecnym celem było zlokalizowanie strażników, a raczej ich kapitana i poinformowanie go o tym co zaszło w tamtym zaułku i wydanie mu 3 przestępców oraz ich kryjówki z zielem. Zawsze mógł na tym zarobić i zadbać o swoją niewinność, a z obawy o to, że inni strażnicy mogli być przekupieni chciał rozmawiać jedynie z ich kapitanem. Jak doszło do spotkania Kamui wyjawia mu wszystko co wie na temat diabelskiego ziela i ludzi, którzy za tym swoją, a następnie wskazuje miejsce, w którym doszło do walki i jak rozpoznać tych panów, jeżeli zniknęli z zaułka, a samemu po tym wszystkim chciał się udać do szpitala by odpocząć i móc wyzdrowieć, liczył że nie zostanie mu po tym nawet blizna. W końcu bardzo piękny z niego chłopak, a szkoda szpecić takie piękne ciało. Zawsze mógł też pomóc straży w rozpoznaniu podejrzanych, jeżeli będzie to potrzebne.

[Hitsukejin Shiga]

Misja C 31/30
W sumie to zastanawiające, ale przecież Inuzuka w tym trybie powinien też mieć wyczulony węch, a o jego psie to w ogóle nie mówić lepiej. Ale to w sumie musi być przerażający paskudnie smród! Normalny człowiek jak brudas-strażnik-łajza przechodził obok, to odwracał japę i starał się nie oddychać by nie wciągać plugawych atomów kału i moczu które niewątpliwie unosiły się wokół przepoconego mężczyzny w niezbyt świeżych ciuchach... To co taki Inuzuka...
Czujesz bukiet zapachow nieporównywalny tak naprawdę do niczego innego. Sztynks, fetor i odór teraz, kiedy byłeś przez chwilę pod jego nogami, przesiąkł twoją głowę, ciało, strój i duszę niemalże na wylot. Czujesz się źle, czujesz się brudny i czujesz potrzebe utopienia się w ługu byle zmazać z siebie te plugawe przekleństwo braku higieny swojego oponenta.
I znów, niespodziewanie dla wszystkich, Kamui odpuścił i postanowił zawołać Shoguna i sobie pójść. Strażnika rozbiła konsternacja widząc to zjawisko, nie wiedział jak postapić z chłopakiem który mu odpuścił i poszedł sobie w siną dal ze swoim psem.
Kamui udał się do straży i trafił do kapitana, któremu powiedział niemalże wszystko co tylko było do powiedzenia. Szpakowaty mężczyzna słuchał uważnie, a po otrzymaniu raportu niemalże od razu posłał Kamuiego do szpitala, z kieszenią pełną o standardowe wynagrodzenie strażnika za taką akcję. Kamui mimo bycia wyrzutkiem, przez chwile mógł poczuć się jak gdyby był sam miastowym obrońcą miru, spokoju i praworządności... Na pewno dużo lepszym od poznanego przekupnego kolegi.
Kamui do szpitala na szycie i opatrzenie. Kiedy straż dotarła na miejsce znalazła tylko dwóch bandytów, ale ani strażnika ani...
Cały budynek był pusty. Ani troche ziela, ani troche podejrzanych rzeczy, nikogo w środku. A bandyci mieli poderżnięte gardła. Będzie się musiał kamui wytłumaczyć...
I walczyć o swoje życie, albo ze strazą, która uznaje go teraz za sprawcę... albo z kolegami od ziela, którzy wyparowali, ale niewatpliwie się upomną o odszkodowanie za straty moralne w postaci koniecznosci bardzo szybkiej przeprowadzki.

Misja zakonczona.
Polecam uważać na plecy, ciemne zaułki i nie gadać zbyt duzo o tym fakcie, ze strażą, bo możesz mieć pecha.
Standardowe wynagrodzenie.

zt

[Kei]

Spotkanie w lesie 13/15+ D Gdy Shin i Aika dotarli do miasta powoli zbliżał się już wieczór. Cóż jakby nie patrzeć w tych warunkach podróż nie była zbyt łatwa, a jej tempo również nie należało do tych szybkich. Na trasie nasza dwójka musiała zrobić dwa postoje, czego za przyczynę można uznać kostkę ciemnowłosej, jak i szybko upływające siły chłopaka z powodu niemal ciągłego podpierania dziewczyny. W sumie w wyniku tej drugiej sprawy Shin pod koniec drogi nabawił się już bólu pleców, ale że mieli już niedaleko, to musiał zacisnąć zęby. W między czasie Aika starała się zabawiać go rozmową, więc przynajmniej się nie nudził. W bramie strażnicy nie robili problemów, być może znali dziewczynę, bądź też stwierdzili, że ta dwójka nie jest podejrzana. Po wkroczeniu na główną drogę dało się zauważyć, jak ludzie z wolna zamykają swoje sklepy i kierują się najprawdopodobniej do swych domów. Niektóre punkty handlowe jeszcze działały, pytanie tylko jak długo? Podczas przemierzania tej ulicy w pewnym momencie dało się usłyszeć czyjś głos.
- Aika, co ci się stało?! - Odparła zmartwiona kobieta.
Po przyjrzeniu się jej można było zauważyć, iż była trochę podobna do ciemnowłosej. Przeciwieństwie jednak do niej nosiła schludne ubrania odpowiednia dla osoby pracującej za ladą. Widząc ją dziewczyna ożywiła się i opowiedziała całą sytuację. W reakcji na to kobieta skłoniła się głęboko.
- Dziękuję za opiekę nad moją córką i przepraszam za wszystkie problemy, które Ci sprawiła. - Rzuciła z wdzięcznością. - Co powiesz na to by odpocząć chwilę w naszym sklepie i napić się herbaty? - Dodała po chwili wskazując jakiś budynek.

(W sumie jak się zgodzisz to chwilkę jeszcze pogadamy.)

[Shin]

14 / 15+ Podróż minęła mu dość szybko, mimo, że była męcząca, a dystans nie kończył się na kilkuset metrach. Spocona, styrana 'para za przypadku' doszła jednak w kończu do Ryuuzaku.
Miasto wyglądało pięknie. Mimo, że sklepy już się zamykały, ludzie nadal spacerowali po ulicach, a gdzieniegdzie paliły się latarnie nadając przyjemny klimat temu miejscu. Ulice były czyste, wbrew temu co słyszał o wielkich miastach Shin, a ludzie zbyt zajęci swoimi sprawami, by zwracać uwagę na byle przechodniów. I tak spokojnie dziewczyna nawigowała gdzie chłopak ma iść, aż zaczepiła ich osoba, która okazała się być jej matką.
- Nie ma za co, nie mógłbym zostawić kogoś w potrzebie - odpowiedział z lekkim uśmiechem - Z chęcią się czegoś napiję - przystał na propozycję, kładąc ręce na biodrach i odginając się do tyłu z niezbyt zręcznie ukrywanym bólem. - Chciałbym zapytać, czy jest tu w okolicy jakaś gospoda albo miejsce, w którym można wynająć pokój? - spytał od razu, chcąc rozwiązać kolejny problem.

[Kei]

Spotkanie w lesie 15/15+ D Po drugiej wypowiedzi Shina kobieta uśmiechnęła się łagodnie i zaczęła prowadzić do środka. Słysząc jednak kolejne pytanie zatrzymała się na chwilę.
- Tuż za tym skrzyżowaniem jest zajazd, lecz zapewne mają już wszystkie pokoje zajęte. Dlatego proponuję pójść przez najbliższe trzy skrzyżowanie prosto, a następnie skręcić w pierwszą małą uliczkę. Jest tam mniejsza gospoda, ale zwykle mają wolny jakiś pokój. - Odparła uprzejmym tonem, po czym ponownie skierowała się w stronę swojego sklepu.
W środku dało się czuć ziołowy zapach typowy dla tego typu działalności. Wokoło stały regały zapełnione słoikami i pudełkami zawierającymi wszelkiego rodzaju rośliny. Znajdował się tam również stół z krzesłami po obu jego stronach. Na nim leżał także notes w którym zapewne zapisywano wszelkie zamówienia.
- Proszę usiąść, tutaj. - Odparła uprzejmie kobieta wskazując jedno z krzeseł.
- To ja pójdę do taty. - Rzuciła dziewczyna szybko kierując się do kolejnego miejsca podpierając się o meble po drodze. - Jeszcze raz dzięki za pomoc. - Dodała z wesołym uśmiechem i zniknęła w drzwiach.
W międzyczasie matka ciemnowłosej sięgnęła po jakieś dwa słoiki, z których po dwóch szczyptach proszku wsypała do kubka i zalała wrzątkiem.
- Proszę, herbata z tych ziół zregeneruje twoje siły. - Odrzekła uprzejmie stawiając naczynie przed Shinem. - A, to w ramach podziękowanie. - Dodała kładąc mały mieszek do jego ręki.
Nawet jeśli chciałby go oddać, to po jej spojrzeniu było widać, że nie przyjmie tego z powrotem. Co do herbaty miała nieco gorzki smak, ale nawet przyjemny.

(Cóż właściwie nie ma za bardzo już o czym ciągnąć to możesz wyjść teraz jeśli chcesz)

[Shin]

16 / 15+ Chłopak rozejrzał się po pomieszczeniu. Była to zwykła chata jakich wiele, za wyjątkiem jednego szczegółu: zapachu. Pachniało tu mieszankami różnorakich ziół, a aromat był tak mocny, że chłopak był pewien, że będąc tu kilkanaście minut jego ubranie nim przesiąknie. Gospodyni za to zabrała mieszankę ziół i robiła herbatę, nie zważając na zerknięcia chłopaka w stronę dziewczyny i krótkie pożegnanie "Jeszcze się spotkamy" z jego strony.
Chłopak nigdy nie pił takiej herbaty. Zazwyczaj napary były one bez smaku, a ten napar miał przyjemną goryczkę i świetnie koił pragnienie, okazując się również zbawcze na wyschnięte gardło chłopca. Shin uśmiechnął się do siebie i postanowił, że jeszcze kiedyś wróci. Krótko po tym jak wypił herbatę, podziękował za gościnę i udał się w poszukiwaniu miejsca do spania.

z/t

[Kaito]

Misja rangi D dla Yuki
1/15
Młoda kunoichi należąca do szczepu Kami przechadzała się właśnie główną ulicą osady Ryuuzaki no Taki, nie mając najprawdopodobniej w głowie żadnych większych planów. Pogoda dopisywała, było praktycznie bezchmurnie, a słoneczko świeciło, przez co ludzie tłumnie wyszli ze swoich domów, a w samym centrum osady panował ogromny harmider. Dziewczyna mogła na swej drodze spostrzec bogate kramy, a sprzedawcy co chwilę zachęcali potencjalnych klientów do zakupu zwierzęcych skór, jakichś dziwnych ziółek, czy kolorowych smakołyków. Nic dziwnego, w końcu Ryuuzaki no Taki było krajem kupieckim, więc można było tutaj spotkać produkty praktycznie z każdego zakątka świata. Przy kolejnym stoisku w oczy Yuki rzuciła się mieniąca się złotem i srebrem biżuteria, zaś przy jeszcze innym ręcznie szyte kimona. Można by rzecz, żyć nie umierać, gdyby nie te ceny… Handlarze wołali sobie naprawdę sporo, choć prawdopodobnie można było się jeszcze z nimi potargować. Być może nawet na to czekali, by trochę pogawędzić z kupcem i wnieść do ich pracy trochę życia, czy jakichś ciekawszych elementów.
Wtem do uszu młodej Sekino dobiegł jakiś inny dźwięk. Trzeba przyznać, że miała dobry słuch, że wyłapała go spośród tego hałasu. Wydawało się jednak, że w zaułku ktoś krzyczał, a kiedy dziewczyna wyjrzała zza załomu muru mogła dostrzec dwóch bijących się mężczyzn. Mimo że mordobicia w żadnej postaci nie należało pochwalać, to nie wyglądało ono na wyjątkowo groźne. Ot, zwykła przepychanka, która w dodatku zakończyła się chyba jeszcze szybciej niż rozpoczęła, bo nagle jeden z jegomościów zaczął uciekać w przeciwnym kierunku. Ten drugi zaczął go gonić, ale ewidentnie kondycję miał gorszą, dlatego zrezygnował po kilkunastu metrach truchtu i zaczął kierować się z powrotem w stronę Yuki. Po jego zmarszczonej i czerwonej twarzy, jak i po zaciśniętej pięści widać było, że był na coś wściekły. Początkowo praktycznie przeszedł obok panienki z Kami obojętnie, kiedy jednak cofnął się, przyglądając się bacznie kaburze na jej prawym udzie. Dopiero teraz dziewczyna mogła mu się dobrze przyjrzeć. Na oko miał może około czterdziestu lat, miał lekko kręcone, pomarańczowe włosy do ramion, a także czarne jak węgliki oczy. Nie mógł poszczycić się zbyt masywną posturą, w gruncie rzeczy raczej przypominał cherlaka, i jak wcześniej Yuka zdołała zauważyć - raczej nie był wysportowany.
- Kunoichi! – Krzyknął bardziej do siebie, niżeli do szesnastoletniego dziewczęcia, ale ostatnie przystanął, spoglądając jeszcze podejrzliwie, to na typowy dla ninja ekwipunek, to na twarz młodej Sekino.
- Wreszcie ktoś, kto może mi pomóc. – Dodał z nieskrywanym entuzjazmem i już zacierał rączki na myśl o swym demonicznym planie. Uśmiechnął się przy tym tak szeroko, że ukazał całemu światu swoje nie do końca białe i nie do końca zdrowe uzębienie. Niewątpliwie dało się w nim doszukać pewnych ubytku, ale czy było to dla Yuki takie istotne? Z drugiej strony dziewczyna nie miała na razie zielonego pojęcia, czego ten nieznajomy może w ogóle od niej chcieć.
- Ta gnida nie chce mi oddać siekiery, którą mu pożyczyłem ponad miesiąc temu! – Rzucił ze złością, ale taką, której adresatem niewątpliwie nie była sama Sekino. Na nią mężczyzna patrzył przychylnie, wręcz przymilał się do niej, byleby uzyskać tak potrzebne mu wsparcie. Należało jednak przyznać, że zbyt szczegółowy to on nie był, bo samą sytuację opisał niezwykle oględnie i póki co trudno było jeszcze wysnuć jakiekolwiek wnioski. No, można było się tylko domyślić, że „ta gnida” oznaczała faceta, który właśnie dał nogę w przeciwnym kierunku osady, ale w jaki sposób mogłaby pomóc sama Yuka? I czy w ogóle była zainteresowana tego rodzaju zleceniem?

[Yuka]

Dziewczyna z naciągniętym na głowę czerwonym kapturkiem przechadzała się po chyba ulicy handlowej. Dlaczego chyba? Bo znowu udało się młodej Yuce po prostu zgubić. Już nie raz jej absolutnie zerowy brak orientacji w terenie potrafił dać o sobie znać w najmniej spodziewanym momencie. W sumie nigdy jej to nie przeszkadzało, po prostu dłużej przebywała na świeżym powietrzu. Z drugiej jednak strony przez ciągłe błądzenie po wiosce, nie można nazwać czerwonego kapturka osobą punktualną. Wracając do mijanych stanowisk. Znajdowało się tam dużo ciekawych i pięknych rzeczy. Tak jak dziewczyna nie zależało na błyskotkach, no może na jakimś skromnym naszyjniku, tak największe wrażenie zrobiły na niej własnoręcznie tkane kimona. Były po prostu cudowne i bardzo chętnie została by przy stoisku dłużej, a nawet zabrała za przymierzanie gdyby nie dziwne dźwięki dobiegające z pobliskiej uliczki. Dziewczyna niechętnie ruszyła w stronę ciemnej alejki, rzucając ostatnie spojrzenie na piękne tkaniny. Głośno westchnęła i wychyliła się ciekawsko samą głową za rogu. Ujrzała jedynie dwóch osobników płci męskiej załatwiających jakieś swoje porachunki. Trochę niepewnie wychyliła się za rogu i ruszyła uliczką w ich stronę. Było już co prawda za późno, ale mężczyzna który został na miejscu w momencie wymijania, zwrócił się do niej podniesionym głosem.
Mogę się tym zająć ale potrzebuje o nim jakiś informacji - odparła bez większego namysłu. Potrzebowała jednak podstawowych informacji by wiedzieć za co się zabrać. Do tego wszystkiego dochodził problem z umiejętnościami bojowymi dziewczyny. Czerwony kapturek szkolił się na medyka i w tej chwili były to jej jedyne zdolności. Sądząc po bitce to ani jeden, ani drugi nie był shinobi więc chociaż tyle dobrego.
Jeśli jest pan ranny to mogę je trochę połatać - zaproponowała, uśmiechając się odsłaniając przy tym wachlarz białych, młodzieńczych ząbków.

[Kaito]

Misja rangi D dla Yuki
3/15
Zagubiony czerwony kapturek… ktoś mógłby pomyśleć, że nagle zza krzaka wyskoczy jakiś wilk, ale na głównej ulicy nie było ani krzaków ani wilków, zaś Yuka nie niosła pod ręką koszyczka i nie kierowała się w stronę domu staruszki. Czy to jednak oznaczało, że nic jej nie grozi? Nie musiała się przecież wcielać w rolę bohaterki znanej bajeczki, by natrafić na swej drodze na jakiejś kłopoty. A i nie było przy tym pewności, że z pomocą przybędzie jej jakiś myśliwy. O ile w ogóle tak przebiegała cała ta historia? Cóż… brak orientacji w terenie niewątpliwie nie był dobrą cechą w przypadku kunoichi, ale nie oszukujmy się, każdy miał jakieś mniejsze lub większe wady. Trzeba było być dobrej myśli i wierzyć, że ten drobny mankament nie będzie kosztował młodej Sekino zbyt dużej ceny. Podobnie zresztą jak i brak punktualności, który niejako był wynikiem właśnie braku orientacji w najbliższym otoczeniu. Poza tym coś, co powszechnie uznawane było za swego rodzaju niedoskonałość, nieraz mogło zadziałać także i na korzyść. W końcu, jeśli dziewczyna dość często się gubiła, to mogła za to zobaczyć wiele ciekawych miejsc, do których nogi same ją poniosły. Albo być świadkiem nietypowych sytuacji, których w życiu by nie zobaczyła, gdyby nie zboczyła z obranej wcześniej trasy. Jak widać nie wszystko było białe lub czarne, pozostawały jeszcze różne odcienie szarości.
Wracając właśnie do tej szarej rzeczywistości… Yuka pewnie spędziłaby więcej czasu przy stoiskach z tkaninami, gdyby nie usłyszane przez nią odgłosy dobiegające z ciemnej alejki. Ujrzała przepychankę pomiędzy dwoma mężczyznami, a po ucieczce jednego z nich, wdała się z drugim w rozmowę, która sprawiła, że jej plany o przymierzeniu kolorowych ciuchów ze straganu zeszły na dalszy plan. Kunoichi postanowiła bowiem podjąć temat, a także zaoferować swoją pomoc nieznajomemu, oznajmiając mu jednak przy tym, że przede wszystkim musi poznać szczegóły.
- No pożyczyłem temu idiocie ponad miesiąc temu siekierę i nie oddał. Co tu dużo wyjaśniać? – Westchnął ciężko czarnooki mężczyzna, po czym złapał się za brodę i zaczął intensywnie nad czymś dumać. Po chwili uniósł palce prawej ręki do góry, dając tym samym Sekino do zrozumienia, że dopiero teraz zdołał przetrawić jej słowa.
- Nie trzeba, to tylko sińce. Ten frajer w ogóle nie ma siły. He he. - Odmówił także pomocy medycznej, bo nie sądził, by takowej potrzebował. Korzystając zaś z okazji zdyskredytował przed Yuką swojego sąsiada. Tylko czy powinien być taki mocny w gębie, skoro on z kolei nie miał zupełnie kondycji i nie potrafił dogonić swojego przeciwnika? Ninja to oni obaj ewidentnie nie byli, ale za to wojowali ze sobą tak, że aż się za nimi kurzyło.
- Chcesz pomóc? – Upewnił się, że dobrze usłyszał, spoglądając na dziewczynę z szerokim uśmiechem. Po prawdzie mógłby go sobie jednak darować, zważywszy na stan jego uzębienia. Ale jego reakcje chyba nie były do końca od młodej członkini szczepu Kami zależne, więc trzeba było je jakoś zdzierżyć.
- W ogóle jestem Shizuo. – Przedstawił się jeszcze, zdając sobie sprawę z tego, że zapomniał o dobrych manierach. Ręki już jednak nie podał, ale może to i lepiej, że nie przykładał większej wagi do etykiety. Byłoby przecież znacznie gorzej, gdyby chciał ucałować rękę Yuki czy coś w tym stylu, a tak oboje mogli uniknąć tego rodzaju niedogodności.
- Ten, co uciekł to Tora. Mieszka obok mnie w wiosce rolniczej na granicy Ryuzaki. Pewnie już tchórz zwiał do domu i się zabarykadował. – Burknął obrażony na cały świat i założył ręce na piersiach, jakby to miało pomóc mu w rozwiązaniu problemu. Kiedy jednak powrócił swym spojrzeniem na Sekino, nieco się uspokoił. Dostrzegał bowiem w jej oczach iskierkę nadziei i liczył na to, że wreszcie uda mu się za nierzetelność sąsiada odwdzięczyć.
- Chodź za mną, zaprowadzę Cię. – Zaproponował, po czym odwrócił się na pięcie i ruszył powolnym marszem w kierunku bramy wjazdowej, a następnie kierował ich oboje piaszczystą drogą prowadzącą do wspomnianej wcześniej wioski.
- Masz jakiś pomysł, co z nim zrobić? – Zapytał po paru minutach milczenia, skoro podczas tej wędrówki mieli trochę czasu na opracowanie planu działania. Z drugiej strony nadal nie powiedział o sobie, o swoim sąsiedzie ani o łączących ich relacjach zbyt wiele, więc można by rzec, że Yuka zdecydowała się wejść na nieznany sobie grunt. Ale czy nie była do tego w sumie przyzwyczajona, zważywszy na jej kompletny brak orientacji w terenie? Czego by o niej nie powiedzieć, powinna sobie chyba poradzić z ewentualnymi przeciwnościami losu.

[Yuka]

Czerwony kapturek kompletnie nie wiedziała co o tym wszystkim ma myśleć. Z jednej strony była to zwykła siekiera którą można po prostu za grosze odkupić. Z drugiej zaś może wchodził w grę czynnik którego dziewczyna zrozumieć nie mogła: męski honor. Co by to nie było to trzeba temu zaradzić. Przez krótką chwilę mamrotała coś pod nosem a mężczyzna nie miał prawa zrozumieć o co mogło jej chodzić.
Sekino Yuka - odpowiedziała wychodząc z transu paplaniny. Problem polegał na tym, że nie miała bladego pojęcia jak zmusić mężczyznę do rozstania się z nieswoją własnością. Na upartego mogła użyć najlepszej kobiecej niewinności połączonej z maślanymi oczkami ale to chyba ostateczność. Jest jeszcze jedna możliwość, ale w tym przypadku musiała by rozstać się z częścią swoich oszczędności. No nic, na razie musiała dotrzeć do domu domniemanego i na pewno chciała usłyszeć jego wersję wydarzenia sprzed chwili.
Ta-jem-ni-ca - skłamała, śmiejąc się i pokazując mężczyźnie różowy język. W końcu jednak dotarli na miejsce i skończyły się żarty. Yuka jednak postanowiła rozegrać to na spokojnie i zbliżyła się do mieszkania mężczyzny i spokojnym krokiem podeszła do drzwi, zwijając prawą dłoń w pięść by delikatnie zapukać nią w drzwi. Teraz mogła jedynie czekać.

[Kaito]

Przenosimy się tutaj - Wioska na granicy Ryuzaki - i w wiosce napiszę zaraz kolejnego posta w misji.

[Uchiha Izanami]

Cena Wolności
Misja rangi B[1(02]
Seinaru oraz Hayami Akodo
Dojście do osady zajęło młodzieńcom kilkanaście minut. Przeszli przez cały zagajnik, gdzie trenowali, a następnie główną drogą w kierunku centrum, aby odnaleźć jakieś miejsce do spania.

Osada zaczęła się przedmieściami, jak każda. Tutaj właśnie były domy mieszkalne i małe zakłady, gdzie pracowali drobni rzemieślnicy. Domy tutaj były ładne i zadbane, rozsiane na większej przestrzeni. Gdzieniegdzie w obejściu można było zobaczyć jakieś zwierzę - krowę czy kozę, a czasami kilka kur, psa czy wałęsającego się gdzieniegdzie kota. Tutaj droga, mimo jeszcze dość wczesnej pory, była już opustoszała. Jednak im dalej w osadę, tym więcej różności. Budynki wznosiły się tutaj coraz wyżej i były gęściej rozstawione. Zwierząt w obejściach już nie było, a pojedyncze zakłady zostały zastąpione większymi zakładami, sklepami, karczmami, restauracyjkami, hotelikami, domami hazardu, domami uciech, ryokanami, herbaciarniami, budkami z ramenem, gorącymi źródłami aż w końcu budynkiem siedziby władz, a także biblioteką, portem i targowiskiem. Te dwa ostatnie były centrum życia osady w dzień. Wieczorami i w nocy zaś kwitło zupełnie inne życie w tym miejscu. I odbywało się ono właśnie teraz.

Chociaż słońce już zaszło, Kei i Hayami mijali ludzi, którzy zimową porą już wybyli ze swoich domów cieszyć się nocnym życiem Ryuzaki. Zarobione pieniądze wydawali na sake, na hazard, na kobiety (i mężczyzn czasami). Roiło się w całym mieście od bogatych kupców i marynarzy, rzemieślników i najemników. Gdzieniegdzie można było dojrzeć kogoś, kto wydawał się jeszcze bardziej podejrzany. Eleganckie kobiety z twarzami wymalowanymi na biało zmierzały z herbaciarni do herbaciarni, gotowe prezentować swoją sztukę w pięknych kimonach, za to inne były gotowe zrzucać kimona, aby prezentować zgoła inne talenty. To szczególnie one rzucały uśmieszki do Keia i Hayamiego, chcąc zachęcić ich do podejścia, niedyskretnie odsłaniając kolano czy nadgarstek, gładząc się po obi, które było zawiązane tak, żeby łatwo można było je rozwiązać i związać ponownie.

Młodzieńcy szukali miejsca na noc, być może również miejsca, gdzie mogliby coś zjeść i się czegoś napić. Widzieli wiele możliwości. Herbaciarnia po prawej stronie drogi prezentowała się przyjemnie, a kilka karczm z całą pewnością miało do zaoferowania alkohol oraz ciężkie, ale i sycące jedzenie. Wyróżniały się trzy karczmy - kupiecka - bogata i duża, goszcząca bogatą klientelę, - “Kanał” - miejsce wyglądające na całkiem nowoczesne - oraz “Onigiri” - malutkie, tanie miejsce z dala od zgiełku. Restauracji też było kilka, tak samo jak hotelików - małych, otwartych na dole miejsc, ze ludźmi siedzącymi za ladami i schodami prowadzącymi na górę, do pokojów. Droższą opcją był tradycyjny Ryokan, z własnymi gorącymi źródłami, oddalonymi od tych publicznych. Młodzieńcy mogli wybrać, co tylko sobie zapragną. Oczywiście, w miarę możliwości finansowych.

Obaj byli zmęczeni i głodni, a i zapadł już zmrok.

Seinaru - odnieś się proszę do pytań, które wrzuciłam w pierwszej części posta, w gaju. Mniej więcej, ile czasu minęło od utraty Cany
Oboje - odpisujcie tutaj