Dom Naokiego

[Naoki]

Rozmowa jak zwykle mogła być pochłaniająca, ale nawet w takiej sytuacji mogą się pojawić niezbyt wygodne pytanie, na które nie chciałoby się odpowiadać. Tutaj też niestety tak było, chociaż ich niewygoda leżała bardziej po stronie strachu młodzieńca, który próbował uciec od swoich wyrzutów sumienia poprzez ciężki trening, który raczej dał swe efekty w postaci jego ciała, tworząc z niego o wiele lepszego wojownika.
Tutaj również staruszek miał trochę racji, ślepa wiara, że każdy by pomóc potrzebującemu. Czy to był szczyt naiwności? Możliwe, że przez pewne osoby byłoby tak uznany. - Ma Pan racje, życie momentami jest zbyt okrutne. Nawet jeżeli chce się wierzyć, że wszyscy są dobrzy i skorzy do pomocy. - odparł cicho, przyznając racje swemu rozmówcy. Przy okazji przyznając się do swej wiary raczej w wewnętrzne dobro ludzi, których spotkał na swej drodze. Chociaż samemu już był świadom, że nie każdy tak był i raczej osób podobnych do tej jednostki spotka więcej na swej drodze, w końcu jest shinobi i jego zadaniem jest zajmowanie się takimi problemami.
- Nie było mnie tutaj prawie ponad rok. Wyruszyłem na turniej by odnaleźć swego przyjaciela. Jednak niestety nie udało mi się. Zamiast tego poznałem nowych wspaniałych ludzi, a także było mi przejść ciężką próbę. Przez co mój powrót do domu się znacząco wydłużył. - powiedział, przerywając na chwilę. Tak by móc również się spokojnie napić wody.
- Wybrałem trudniejszą drogę, z daleka od wytyczonych szlaków, by trenować nawet wędrując. Mierząc się z trudami jakie przygotowała matka natura, tak samo żywiąc się tym co mi dała. - dodał, po krótkiej chwili uzupełniając swój wywód, czemu nie było go aż tak długo. Przy okazji raczej odpowiadając na następne pytanie, jakie zadał mi staruszek. W końcu zwykła osoba nie miała by potrzeby aż tak ciężko trenować, by przygotować się na następny dzień.
- Zgadza się. Ma Pan racje, jestem shinobim, chociaż początkującym i słabym w porównaniu do innych. - odparł, cicho się przy tym śmiejąc, oraz opierając swą lewą dłoń na głowie. Robiąc lekko głupkowatą minę.
- Zdecydowałem się na tą drogę, by móc pomagać innym. By nikt więcej nie musiał cierpieć i być w stanie ochronić każdego w takiej potrzebie. - dopowiedział, wyjawiając przy okazji powód. W końcu każdym coś kierowało co wytyczało początek jego drogi. Tutaj były to problemy z dzieciństwa, gdy został porwany przez bandytów. Jednak obecnie były to już zamierzchłe czasy, które nie miały już aż tak wielkiego znaczenia, mimo że ukształtowały młodzieńca na to kim jest obecnie.
Teraz jednak przechodząc spokojnie do dalszej cześć historii staruszka, ta wydała się o wiele dziwniejsza, a raczej niebezpieczna. Ktoś, bądź coś dopuściło się morderstwa w lesie. Zabijając biwakujących tam ludzi. Sytuacja raczej niezbyt miła, a tym bardziej że równie dobrze mogą pojawić się następne ofiary.
- Nie brzmi to zbyt dobrze. Ktoś będzie musiał zbadać to miejsce i tą sprawę. Powinien Pan to czym prędzej zgłosić. Ja niestety nie posiadam odpowiedniej wiedzy medycznej by potrafić określić jak dawno ktoś zginął, czy też w dokładniejszy sposób. Samemu nie dam rady się tym zająć, nawet jeżeli bardzo bym chciał. Mój brak wiedzy w tym przypadku może wszystko utrudnić. - powiedział, przedstawiając swą wizje. Częściowo zgłaszając się na ochotnika, by rozwikłać tą sprawę. Jednak przy okazji piętnując swą wadę. Jeżeli byłby w stanie poradzić sobie w otwartej walce, tak śledzenie czy określenie rodzaju ran nie wchodziło w grę. W końcu jedyne rany jakie do tej pory widział to od zacięcia się nożem podczas gotowania.
- Powinien się Pan udać do siedziby straż albo władzy by to zgłosić i określić dokładne miejsce. Mogę pójść z Panem by ułatwić wszystkie sprawy papierkowe i od razu się tym zająć. - dodał na sam koniec, chcąc nieco namówić mężczyznę, by o wszystkim powiadomił straż. Przy okazji samemu narażając się na konfrontacje ze swym liderem. Czy też innymi urzędnikami, którzy mogli zauważyć jego zniknięcie. Lecz tutaj na szali leżało dobro innych, a także ich bezpieczeństwo. W końcu skoro coś zabija ludzi w lesie, stwarza to spore zagrożenie dla samych okolicznych mieszkańców.

[Asaka]

MISJA C
Naoki
9/30

Prawdą było to, co się mówi – że strach ma po prostu wielkie oczy. I były takie momenty, gdzie był zwyczajnie nieuzasadniony. Jak tutaj – bo czego tu się bać? Skłamać komuś obcemu, kto pewnie ma to właściwie w poważaniu, a jest miły, bo czegoś chciał? Czy bać się odpowiedzieć coś zdawkowo komuś, koto widzi się pierwszy raz na oczy? Czy te pytania były tak bardzo niewygodne…? A może stały się takie w głowie Naokiego, bo tyle niepotrzebnie o nich myślał…?
- Przez te lata nauczyłem się, że jak ma się wystarczającą wiarę i żyje się z godnością, to bogowie odpłacają. Jak dobra jaśniejąca pani Amaterasu odpłaciła dzisiaj mi – ciemnowłosy skłonił głowę, odrobinkę, oddając część najwyższej bogini, która na pewno wszystkiemu się teraz przysłuchiwała. Było widać, że był on człowiekiem pobożnym. Jak wielu prostych ludzi. W zamyśleniu słuchał tego, co mówił zielonowłosy dalej. - Byłeś na turnieju? Tym turnieju na Yinzin? I jak tam było? – wypalił od razu, a oczy mu zabłysły ciekawością. Dla kogoś takiego jak pan Yoshiya to musiało być niesamowite wydarzenie, na które nie było go w ogóle stać, by móc je oglądać. A teraz słyszeć, że młodzieniec, do którego trafił, był tam, albo raczej przypuszczał, że tam, to było naprawdę coś! - Są rzeczy, których nie możemy przewidzieć, ani zmienić, bo takie miały po prostu w naszym życiu być, Naoki-san. Nie zadręczaj się tym, tylko wyciągnij z tego dobre nauki, bo jestem pewien, że miało to swój powód w twoim życiu – uśmiechnął się lekko do chłopaka, który zaryzykował i postanowił mu się zwierzyć. A on korzystał z jego gościny, więc dlaczego nie odpłacić mu się swoją życiową mądrością, możliwością rozmowy i dobrą radą? - Dobrze! To, co przychodzi w naszym życiu łatwo, często nie jest doceniane. Praca kształtuje, zdecydowanie. Jakbym się tak o moją Rię nie starał, to bym nie pamiętał dzisiaj ile się trzeba było nabiegać o jej rękę. Ale jak było warto! – starszy mężczyzna rozmarzył się wyraźnie i aż przymknął oczy, a na jego twarz wpełzł taki błogi uśmieszek, gdy ewidentnie przeniósł się myślami do starych czasów. Pewnie musiał się nagimnastykować, by rodzice Rii wybrali go na kandydata na jej męża, jak to w Daishi było powszechne.
- Ktoś o tak dobrym sercu i tak dbający o przyjaciół i wybierający dłuższą i trudniejszą drogę nie może być słaby, nawet jeśli jest początkujący – czy był to fakt, czy po prostu miłe słowo, albo wyciągnięcie wniosków z tego, co opowiadał Naoki… to tylko młody Koseki mógł sobie wywnioskować. Bo mężczyzna powiedział swoje, a potem pokiwał do siebie głową, gdy zielonowłosy mówił dalej. Chciał pomagać innym. Chciał bronić innych. Yoshiya nie mógł się przecież mylić.
- No… Śmierdzieć tam zaczynało, to nie mogło być długo, bo by się dzikie zwierzęta zlazły. Temu tak szybko żem uciekał, żeby mnie co nie pogoniło przypadkiem… - mruknął jeszcze, kiwając do siebie głową, gdy Naoki przedstawiał swoją wizję. - Może i masz rację, może trzeba to zgłosić, żeby ktoś si tym zajął. Kto inny może mieć mniej szczęścia niż ja – mężczyzna raz jeszcze pomasował swoje kolana i odstawił pusty kubek po wodzie, jaki dostał od chłopaka. - Niee, na pewno masz rację. Jak ze mną pójdziesz, to szybciej mnie wysłuchają, tak – Yoshiya powtarzał to sobie, jakby chciał samego siebie przekonać. I wiesz co? Chyba działało, bo za chwilę kiwnął głową, jakby pewien już tego, co trzeba zrobić. - Tak. Chodźmy więc! Nie ma czasu do stracenia. Mam tylko nadzieję, że nie będę spowalniał za bardzo… - w końcu ledwo tutaj doszedł, a do osady mieli jeszcze kawałek. Jednak odpoczynek swoje zrobił.

Yoshiya

Naoki z/t → swój post napisz tutaj

[Naoki]

Wszystkie wydarzenia, które miały miejsce wczoraj nie należały do najłatwiejszych. W końcu tyle rozmyślań nad właściwym postępowaniem chłopak nie miał już od prawie roku. Gdzie rozwodził się samemu nad tematami działań jakie podejmował i czy były one właściwie. Tutaj przynajmniej miał pewność, że postąpił właściwie dla ogółu, a nie dla jednostki. W końcu dobro grupy jest ważniejsze, niż dobro jednej osoby, mimo że waga ich życia jest taka sama. Czasami lepiej jest ocalić więcej, niż mniej. Tylko czy warto było rozwodzić się zielonowłosemu na takie tematy? Przecież miał jeszcze dużo obowiązków, którymi musiał się zając wliczając w to dalsze sprzątanie swego domostwa, oraz treningi, które dzień wcześniej zaniedbał.
Chociaż w tej chwili był bardziej gotowy na to co przyniesie mu los, mając małe zapasy, które udało mu się zakupić za pieniądze z ostatniej misji,
Tylko czym chciał zająć się w tej chwili? Pomysł z treningiem raczej obecnie ma największe szanse powodzenia, przecież nawet sprzątając można rozwijać swe ciało i przygotować je do większego wysiłku. Temu prace domowe stały się pierwszym elementem ciężkiej pracy nad nową techniką, gdzie teraz już nie zaniedbywał swego ciała, tak jak robił to wcześniej skupiając się jedynie na technikach chakrowych. Tutaj jednak też taka się pojawi, w końcu chłopak nie miał żadnego nauczyciela, potrafiącego posługiwać się bronią. Lecz samemu chciał mieć coś, co mogłoby mu pomoc w walce na nieduży dystans i zapewniło mu niewielką przewagę. Pracę nieco się dłużyły, lecz pozwalały rozgrzać mu mięśnie przed bardziej kontrolna częścią swego ćwiczenia. Gdzie przeszedł do niej bliżej południa, skupiając chakre w swym prawym ramieniu, chcąc zmaterializować na nim coś przypominającego ostrze, a raczej lance. Walka mieczem domontowanym do ciała nie należała do najlepszych pomysłu, a natomiast lanca mogła mu dać spory element zaskoczenia stworzona i użyta w odpowiednim momencie. Pierwsze próby jak zazwyczaj nie wychodziły najlepiej, ale pracowanie z własną chakrą wychodziło mu o wiele lepiej. Problemem natomiast okazywała się długość broni, gdzie nie potrafił określić jej odpowiedniej długości. By nadawała się w starciu. Wszystko co udało mu się zrobić na starcie, było skazane na porażkę, poruszanie się z czymś tak dużym nie wchodziło w grę. Tylko czy musiał poruszać się samemu? Na to pytanie, odpowiedź była zadziwiająco łatwa w końcu znajomość dwóch technik ułatwiających poruszanie się mogła ułatwić sprawę. Właśnie tak można przecież stworzyć zabójczą kombinacje, pozwalająca na bezproblemowe pozbycie się kogoś. Następne dni chłopaka mijały na poprawianiu działania techniki, jej szybkością, a także siłą penetracyjną jaką zapewniała. Właśnie to przyniosło mu sukces, dając do jego arsenału, kolejną silną technikę, tym razem skupiająca się na ofensywie przy użyciu własnej siły. Kto by pomyślał, że połączenie dwóch cech może przynieść takie dobre skutki? Jednak w tym przypadku to działało i to zastraszająco dobrze.

  Ukryty tekst

[Uchiha Masako]

Nowy początek Misja Rangi C [1/30] Naoki

Zbliżało się wczesne popołudnie, które w osadzie rodu Koseki nie oznaczało jednak, że temperatura była wybitnie gorąca. Położone dość wysoko miasto przez cały rok cieszyło się raczej niską temperaturą, zimą zmieniając się w pokrytą białym puchem twierdzę, niemal odciętą od reszty świata. Dom Naokiego oferował mu schronienie i miejsce tak do wypoczynku, jak i treningu - wydawało się, że raptem wczoraj gościł tutaj swojego przyjaciela, Jun'Ichiego - poznanego w czasie dość emocjonalnej (zwłaszcza dla tego drugiego) misji, zakończonej... cóż, ciężko powiedzieć - sukcesem, czy porażką. Teraz jednak zielonowłosy shinobi był sam, nikt mu nie przeszkadzał w szlifowaniu swoich umiejętności, ani w relaksie... do czasu. Kiedy bowiem stopniowo zachodzące słońce rozświetliło dziedziniec przed jego domem, do drzwi głównego budynku rozległo się natarczywe pukanie. Kiedy Naoki podszedł, aby je otworzyć, ujrzał młodą kobietę w lekkim pancerzu straży. Ukłoniła mu się.

- Naoki-san? Jesteście proszeni do budynku władz, Miyamoto-dono z działu administracji potrzebuje waszej pomocy. Moglibyście się tam udać jeszcze dzisiaj? Najdalej z samego rana jutro. - oświadczyła po przywitaniu się.

[Naoki]

Miejsce w jakim znajdował się zielonowłosy, sprzyjało wszystkiemu co robił, mimo lata temperatura nie była aż tak straszna. Jednak podczas ostatnich wydarzeń pokazała mu, że potrafi być nieprzyjemna i utrudnić wszystko, zwłaszcza gdy zostawi się martwe ciała w namiocie. Wspomnienie niezbyt przyjemnego zapachu i towarzyszącemu temu much. Jednak myśli same w sobie potrafiły krążyć o wiele dalej, gdzie niestety nie miał z kim wspominać tego co było. Czy właśnie od tego wszystkiego minął już ponad rok? Niefortunne zdarzenie, przez które rozstał się ze swym przyjacielem i nie potrafił go teraz odnaleźć. Lecz niezbyt się tym przejmując, musiał iść przed siebie. Przecież ich drogi najpewniej jeszcze raz się skrzyżują i będą mogli na spokojnie sobie wszystko wyjaśnić.
Lecz teraz, w okolicach pory bardziej obiadowej ktoś znowu zapukał do drzwi, czyżby to był staruszek sprzed paru dni? W końcu udało im się nawiązać jakąś relacje, która pozwala im spokojnie razem rozmawiać. W końcu znowu mógł szukać schronienia przed gorącem, oraz odrobiony wody po spacerze w lesie, teraz bez niemiłych niespodzianek. Przynajmniej tak mógł myśleć, bowiem po otwarciu drzwi okazało się zupełnie inaczej.
Była to kobieta, widocznie młoda, należąca do służb kosekich, sądząc po jej ubiorze. Kto by się spodziewał, że w straży mogą znaleźć się również przedstawicielki płci pięknej. Nawet sam młodzieniec nie miał zbytnio czasu, żeby się z nią przywitać i zaprosić do środka, bowiem od razu przeszła do rzeczy i przedstawiła powód przybycia aż tutaj.
- Tak, jestem Naoki. - odpowiedział spokojnie, potwierdzając swoją tożsamość ustnie, bez pokazywania odznaki, jeżeli nie było to wymagane. By móc przy okazji przetworzyć kolejne informacje jakie zostały mu przekazane przez kobietę.
- Dobrze, mogę udać się tam w tej chwili. Jednak nie wiesz o co dokładniej chodzi?- odparł, wychodząc już całkowicie przed swój dom nie przyjmując dziewczyny w progu, przecież i tak miał już ruszać w stronę siedziby władzy. Jednak po samym zamknięciu drzwi poprawił lekko swoje włosy, zbierając wszystkie do tyłu, tak by odsłonić ramiona. - Wracasz do siedziby? Jeżeli tak, możemy podróżować razem. Będzie nieco raźniej niż wędrować samotnie. - dopowiedział po, krótkiej chwili. Składając chyba luźna propozycje strażniczce. W końcu skoro oboje mogą potencjalnie podróżować do tego samego miejsca, to czemu mają nie dotrzymać sobie towarzystwa, by ułatwić tą całą wędrówkę najbardziej jak się da, w tonach miłej konwersacji. Jednak w przypadku odmowy, zielonowłosy wyruszy samotnie, by dowiedzieć się o co dokładnie chodzi i nie tracić zbytnio czasu na rozluźniania się w samotni.

[Uchiha Masako]

Nowy początek Misja Rangi C [3/30] Naoki

Zaskoczenie było zrozumiałe - mimo wszystko dość konserwatywne społeczeństwo Koseki nie pozwalało kobietom innym niż kunoichi zazwyczaj rozwijać się w dziedzinach typowo męskich - takich właśnie jak chociażby straż. A jednak strażniczka przed tobą musiała w jakiś sposób przełamać tę kryształową ścianę. Pytanie, czy przebije kiedyś także kryształowy sufit, czy zostanie szeregową przedstawicielką sił Koseki? To osobna historia, którą może kiedyś usłyszysz, a może nie. Na razie rozkazy były proste - stawić się w siedzibie władzy i to też zamierzałeś uczynić.

- Hmmm, nie jestem pewna. Miałam ci w zasadzie tylko przekazać wiadomość. Słyszałam jednak coś o jakimś, eee... nawiedzonym budynku? Ale mogłam się przesłyszeć. - odparła z lekkim zakłopotaniem strażniczka. - Możemy wrócić razem, wracam do siedziby. -

Wspólnie ruszyliście ku budynkom administracyjnym w centrum osady. Dziewczyna - Miyoko - okazała się być całkiem sympatyczną osobą, zaciekawioną twoimi dokonaniami jako shinobi i podpytującą o jakieś szczegóły misji, w których brałeś udział. Kiedy dotarliście na miejsce, doprowadziła cię pod konkretne drzwi, gdzie oczekiwać na ciebie miał twój rządowy zleceniodawca. Zostawiła cię, a ty stanąłeś na progu skromnego pomieszczenia, w którym siedział starszy, siwy już mężczyzna w okularach na twarzy ubrany w proste kimono, klęczący przy stoliku zawalonym papierami.


z/t

[Naoki]

Rozmowa z dziewczyną na polanie, nie należała pod wieloma względami do łatwych. Niestety również nikt mu nie pomagał by to wszystko ująć w zdrowym rozsądku, tylko czy to dało się jakoś pojąć racjonalnie?
Przynajmniej nie musiał się nad tym długo zastanawiać otrzymując w sumie ciekawe informacje, gdzie no było dane mu poznać tajniki treningu Kyane, najpewniej w sporym stopniu różniące się od jego możliwości. W końcu on całe swoje życie trenował samemu jedynie pod okiem mistrza, nie mając żadnego partnera, z którym rozwijałby się równo.
- Ja trenowałem samemu pod okiem mistrza. Mój tata został wygnany z wioski gdy uratował mi życie, przez to że ukrywał swe zdolności. Nie należał do rodu Kosekich. - powiedział, dość spokojnie przyznając się w sumie do części swego dzieciństwa, nie mówiąc o tym co było dalej, jednak samemu po chwili postanowił otworzyć się nieco dalej.
- Parę miesięcy później zostałem sam. Moja matka nie mogłem na mnie patrzeć, zbyt przypominałem jej tatę. Wtedy pomogli mi mieszkańcy wioski, dając pracę i dach nad głową. Jeszcze nim zacząłem trenować. - dodał po chwili, dokańczając chyba najważniejszą część swej historii. Wyjaśniającą chyba najbardziej czemu chłopak nosił w sobie aż tyle dobra, mimo trudności jakie doświadczył, będąc dzieckiem oszusta, otrzymał pomoc, która narastała z czasem. W końcu bez niej skończyłby najpewniej martwy, nawet biorąc jego umiejętności przetrwania, był jedynie dzieckiem.
Lecz już pomijając to wszystko i skupiając się na najważniejszej części czyli Kyane, pozostało w sumie niewiele do zrobienia. Poza uśmiechnięciem się i skorzystam z pomocy dziewczyny by załatwić drobniejsze sprawy, jakimi były zakupy. Przy okazji korzystając z możliwości opowiadając jej nieco o wiosce i o tym gdzie co się znajduję. W końcu miło byłoby poznać dokładniej okolice, a i tak obiecał jej małe zwiedzenie połączone z oprowadzeniem.
By w końcu skończyć poza wioską, w domu rodzinnym Naokiego, miejsce oddalone od centralnej części wioski.
- To mój dom. Możesz czuć się jak u siebie. - powiedział z uśmiechem, wprowadzając dziewczynę razem z ninkenem do środka. Pozwalając się im rozgościć, żeby samodzielnie zająć się gotowaniem.
Samemu miał raczej dość czasu, żeby odzyskać wszystkie siły i czuć się o wiele lepiej w trakcie przygotowania posiłku, a po jego zjedzeniu. Nie powinien czuć się wcale zmęczony, a wręcz przeciwnie pełen energii i gotowość do dalszego działania.

[Kyoushi]

Misja rangi A
(o obniżonych wymaganiach jak dla rangi B)
- Boisz się śmierci? -
Naoki
1/45

---

Wasza rozmowa przebiegała przez pewien czas bez większych problemów. Mogliście pogaworzyć o wszystkim i o niczym, w końcu znaleźliście się domu Naokiego, gdzie dziewczyna wraz z psiakami mogła się poczuć jak u siebie i rozgościć. Oczywistym było, że zielonowłosy będzie gościnny, w końcu jego charakter wskazywał na kogoś o wielkim sercu, które należało doceniać w tych ciężkich czasach. W międzyczasie gospodarz postanowił zająć się jakimś posiłkiem, który przygotowałby dla siebie i nowoprzybyłych i poznanych gości. Wszystko było przygotowane, gdy w pewnym momencie coś zakłóciło pokój, spokój i ład, który panował w tym domu.
Było to nic innego jak stłuczone okno, które usłyszałeś bardzo szybko. Tuż po tobie reagował ninken, który ogarnął się i już zamierzał szczekać, gdy tylko zauważyłeś potłuczone szkło z okna, a między odbijającymi światło kawałkami szkła leżał kamulec owinięty w coś, co przypominało papier. Był dokładnie zawiązany, jednocześnie niezbyt schludny, w końcu przez nieforemność kamienia, był mocno zniekształcony. Gdy tylko zdecydowałeś się to sprawdzić, mogłeś odczytać zawartość 'listu', który otrzymałeś.

...... Jeśli chcesz ją jeszcze ujrzeń, przybądź o północy, dnia kolejnego do domku w górach. Weź ze sobą kasę, którą mi wisisz, a zastanowię się czy ją odzyssss....

~Balr...

Coś już wiedziałeś, jednak nie było to zbyt czytelne, gdzieniegdzie się przecież rozmazał tusz, który osadzony był na materiale. Widać jednak było, że ktoś był w potrzebie, ale dlaczego akurat kamień trafił do twojego mieszkania? To wyglądało na porwanie.

[Naoki]

Czy spokój mógł trwać wiecznie? Oczywiście, w końcu teraz zielonowłosy w końcu nie musiał się obawiać samotności, która przynajmniej na krótki moment była zaduszona przez obecność Kyane. Tak samo jak posiłek smakował o wiele lepiej, mimo że nie był niczym wyjątkowym, zwykłe kulki ryżowe nadziane słodkimi syropami. Posiłek zaskakująco smaczny, którego chłopak miał okazje skosztować w trakcie pobytu na wyspach.
Tylko jednak musiało stać się coś nieprzyjemnego, psującego całą spokojną otoczkę. Nieprzyjemny dźwięk tłuczonego szkła. Reakcja chłopaka najpewniej była szybka, podobnie jak ich gości by sprawdzić co się stało. Już na pierwszy rzut oka nie wyglądało to na normalny akt wandalizmu, w końcu kto rzucałby kamieniem owiniętym w papier?
Pierwsze działania chłopaka skierowały go do wyjścia, by postarać się rozejrzeć po okolicy w poszukiwaniu potencjalnych poszlak dotyczących sprawcy. W końcu kto to zrobił, musiał znajdować się niedaleko.

Jednak co tutaj było niepokojące, to zawartość samego listu, odczytanego dopiero po wejściu do domostwa. Jej treść wydawała się dziwna, z paru podstawowych powodów. Naoki nie kojarzył nikogo o imieniu podanym na liście. Tak samo jak nie spodziewał się, że rozchodzi się o jego matkę. Lecz tutaj nie mógł mieć żadnej pewności, nie mając z nią kontaktu od bardzo dawna.
- Przepraszam, że akurat teraz musiało stać się coś takiego. - powiedział, spoglądając lekko zasmucony na dziewczynę, by raczej razem z nią zabrać się za sprzątanie stłuczonego szkła, by przy okazji zając się przemyśleniami, co powinien z tym wszystkim zrobić.
- Muszę wyjaśnić tą sprawę. Nie znam nikogo o tym imieniu. Więc wątpię, by chodziło o mnie. Jednak jeżeli grozi komuś niebezpieczeństwo, jakoś muszę na to zareagować. Niestety będę musiał Cię na trochę zostawić. Postaram się porozmawiać z osobami, które będą w stanie mi pomóc, a przy okazji zapewnić Ci bezpieczeństwo. - dodał po chwili. Oczywiście mówiąc to, miał już upatrzone osoby, które byłby mu pomocne w dowiedzeniu się czegoś więcej. Dodatkowo zapewniały mu pewnego rodzaju bezpieczeństwo.
W końcu chciał iść porozmawiać ze strażniczką, a takowych w Daishi było bardzo mało, poza nią nie kojarzył żadnej innej. W końcu skoro pokarze jej ten list, ona jakoś mu doradzi co z tym począć
Liczył również na to, że o tej porze uda mu się ją spotkać w okolicach siedziby władzy, chcąc skierować się tam jak najszybciej wyruszył od razu po posprzątaniu bałaganu. Korzystając ze skrótów, by zaoszczędzić jak najwięcej czasu, by na miejscu jak znajdzie odpowiednią osobę, wyjaśnić jej całe zajście.

Wykorzystanie nagrody.
Saiken- Zmniejszona ranga misji wykonanej w tym roku (czyli np. dostajemy wynagrodzenie jak za misję rangi B, ale ilość postów i wymagania jak dla misji C. Uwaga! Nie można wykorzystać tej nagrody na misji grupowej oraz na misji wojennej!)

  Ukryty tekst

[Kyoushi]

Misja rangi A
(o obniżonych wymaganiach jak dla rangi B)
- Boisz się śmierci? -
Naoki
3/45

---

Słuszne wnioski, z niesłusznej sytuacji. Nikt o zdrowych zmysłach nie tłucze komuś okien z informacją o tym, że jest do wykonania robota. Wyglądało jednak na to, że nie będzie tak łatwo jak mogłoby się wydawać, a ten posiłek z Inuzuką zmieni się w całkiem ciekawe popołudnie. Ktoś sobie ewidentnie pomylił domy, do których miał wrzucić kamulec. Domyśliwszy się co to może być, nie czekałeś zbyt długo, by rozejrzeć się po okolicy, jednak nikogo nie zauważyłeś. Dosłownie nikogo - było pusto, ani żywej duszy w okolicy.
Po powrocie do wnętrza, rozwinąłeś kamień z listu by dowiedzieć się o co mniej więcej może tutaj chodzić. Nie wiedziałeś kogo dotyczyć może ten list, ale sprawa wyglądała na poważną. Z niewiadomych przyczyn zareagowałeś jakbyś był temu winny, przepraszając gościa z wydarzeń, na które wcale nie miałeś wpływu. Ta uprzejmość wychodziła bokiem. Ciekawym jednak było, że to ona jako gość miała ci pomóc w sprzątaniu, skrajność obijała się tu o ściany. Postanowiłeś wyjaśnić sprawę, by rozpoznać co się wydarzyło i o co może chodzić. Wiedziałeś mniej więcej co robić, więc ruszyłeś cztery litery, pozostawiając Inuzukę ze swoim psem, a ty ruszyłeś do siedziby władz...

Do siedziby dotarłeś bez większych przeszkód w ten jakże ponury dzień. Nic nie wyglądało jak dotychczas. Delikatna mgiełka przykrywała ulice, jednak to już cię dłużej nie musiało interesować. Przy wejściu już zauważyłeś jedną ze strażniczek, która wyglądała na twoją znajomą. Bajerowała z urzędniczką, która była odpowiedzialna za rozdzielanie misji shinobi, więc trafiłeś do dobrego miejsca by móc się zbliżyć, a strażniczka zapytała: - Tak? - powiedziała z delikatnym uśmiechem czekając na twoje słowa.

Kolejny post tutaj