Leśna droga

[Shin]

7 / 30+ Mężczyzna mocno się przestraszył słysząc szelest flory, i odskoczył, szykując w stronę dźwięku prowizoryczną gardę. Gdy zleceniobiorca zamachnął się, kupic niemal nie umarł ze strachu. W końcu mógł to być jednak jeden z bandytów - ale wszystko okazało się być zupełnie bezsensowne, gdy na końcu jego dłoni pojawiła się koperta wysłana wcześniej przez mężczyznę.
- Aleś mnie przestraszył - powiedział mężczyzna, a Riu zauważył bez trudu, że ciężkie warstwy tradycyjnej szaty kupieckiej nie były przystosowane do czasowych wzrostów temperatury nawet o tej porze roku - Mogłem zejść na zawał ze strachu! - powiedział, jak zwykle przesadzając - Spodziewałem się też kogoś... starszego. - powiedział, przyglądając się shinobiemu. Cóż, chyba nie powinien oceniać ludzi po pozorach - w końcu zgłosił się ktoś do zajęcia się problemem, a on jeszcze wybrzydzał - No nic, liczy się skuteczność. Od miesiąc na drodze stoi bandyta i grożąc takim krótkim, prostym mieczem wymusza myto - powiedział, mniej więcej wskazując długość przedramienia - Niektórzy twierdzą, że jest jeszcze ktoś z nim. A czym podróżny ma więcej złota, tym więcej bierze od niego haraczu. Jak tak dalej pójdzie, to wszyscy pójdziemy z torbami! - krzyknął, wymachując rękami ze złości - No to... jeśli tylko zgodzisz się podjąć zadania, to my ten, złożyliśmy się na nagrodę. Narysuję miejsce, gdzie ich widziano ostatnio. To... co Ty na to? - powiedział kupiec, wyciągając druczek i ołówek...

[Riu Uru]

Riu słuchał mężczyzny uważnie. Zleceniodawca przypominał mu jego ojca. Po prostu typowy kupiec, który zważa na to co mówi tylko w jednym wypadku. Gdy to mu się opłaca. Uwaga o wieku nie spodobała się białowłosemu chłopakowi, ale skoro płacą to Riu postanowił nie zważać na tego typu kąśliwości. Natomiast uwaga o tym, iż bandyta który jest celem zlecenia może nie działać sam. Uru znał swoje możliwości i wiedział, że przewaga liczebna wroga oznacza dużo cięższe zadanie. Gdy człowiek przednim wypowiedział ostatnie zdanie Riu tylko kiwnął głową na znak przytaknięcia. Następnie nachylił się nad rysującym by dokładnie przeanalizować miejsce w jakie będzie musiał się udać. Był całkowicie poświęcony jakimkolwiek uwagą pana Hyou, czas na plan będzie po drodze.

[Shin]

9 / 30+ To naprawdę deprymujące, gdy twój rozmówca nie odpowiada na pytania, stwierdził w myślach kupiec, starając się wyczytać cokolwiek z ruchów zleceniobiorcy. Mężczyzna wyznawał jednak starą zasadę, mówiącą o tym, że "milczenie oznacza zgodę" i widząc jedynie skinienie głową obrał tę taktykę jako poprawną.
- Tutaj jest mapa - powiedział kupiec, rozciągając kawałek materiału wielkości swojego przydużego brzucha przed sobą - Nie dostaniesz jej! Wydałem na nią majątek - kąśliwie dodał - Ale pokażę Ci miejsce, do którego powinieneś dojść. Spójrz, idziesz jakieś pół godziny tą ścieżką, potem skręcasz w boczny, szeroki trakt. Tam koło wielkiego drzewa zazwyczaj zastępowano drogę i kazano płacić sobie haracz. Udaj się tam i zrób wszystko, czego potrzeba, żeby usunąc zagrożenie. Po wszystkim wróc tu - rozkazał miękkim głosem, jak gdyby badając reakcję Riu Uru. W końcu to on był zleceniodawcą, a ninja powinien mu służyć! Tym właśnie byli shinobi, najemnymi zbirami którzy za pieniądze wykonują zadania, których nie mógłby podjąć się nikt inny. Mimo to kupiec nie mógł się wysilić na bezwzględny ton, bo w chłopaku widział raczej kolejnego człowieka, mimo, że według opowieści innych kupców miał on się stać maszyną do zabijania...
- Powodzenia! - krzyknął jeszcze, gdy Riu oddalał się, podążając na miejsce zbrodni.

[Riu Uru]

Riu wyciągnął notes i szybko naszkicował wyznaczoną trasę jaką podał mu kupiec co prawda nie była skomplikowana, ale zawsze warto ją mieć gdzieś zapisaną. Następnie schował notes z powrotem. Przyjrzał się dokładnie jeszcze oryginalnej mapie by ocenić miejsce gdzie znajduje się. a przynajmniej powinien znajdować się bandyta. Białowłosy miał już plan, a przynajmniej jego zalążek. Wcześniejszą uwagę o mapie puścił płazem, a może i nawet lekko go rozbawiła. Młody chłopak już wiedział na pewno, że wszyscy kupcy są tacy sami niezależnie od wieku, ani od statusu społecznego. Spostrzeżenie to stawiało jego ojca w lepszym świetle. Gdy pan Hyou skończył swoją wypowiedź chłopak odparł.
-Dziękuje.
I kiwnął uprzejmie głową, następnie obrócił się na pięcie i ruszył na swoją misję, po paru jednak krokach przekrzywił lekko głowę w stronę zleceniodawcy i krzyknął.
-Mam nadzieję, że za szybkie wykonanie zlecenia będzie sowita premia.
Po tych słowach roześmiał się i przyśpieszył. Miał nadzieje, że kupiec zrozumie jego żart, a jeżeli nie to może faktycznie uwzględni premię. Oczywiście, jeżeli Riu będzie rzeczywiście szybki. Gdy chłopak był już kilkaset metrów dalej wskoczył na najbliższe drzewo i dalszą część podróży przemierzał po tych zdrewniałych roślinach.

Jeżeli Riu dociera na miejsce bez żadnych komplikacji to próbuje zostać w ukryciu i ocenić miejsce.

[Mairi]

Droga do mego celu była dosyć długa, ale czy ma to jakieś znaczenie kiedy to pogoda jest ładna, a i wokół dziewczyny równeż był piękny krajobraz. Tylko cóż można poradzić, gdy droga jest tak długa. Mairi idąc rozmyślała nad swą przeprawą ku jej celu. Mimo to dziewczyna była przez cały czas uważa i nie przestawała zwracać uwagi na całe otoczenie. Najmniejszy szmer dziewczyna była w stanie usłyszeć, nie wspominając o czym naprawdę znaczącym... Droga nie była, a raczej nie jest ciężką dla niej do przebycia. Tak więc Mairi szła, szła i szła... Jeżli dziewczyna będzie zagrożona robi unik lub wykonuje inną czynność, która to uchroni ją przed czymś lub kimś...

[Tamiko]

Misja rangi C
11/30 Postanowiłeś jak najszybciej ruszyć we wcześniej wskazanym kierunku, widać, że chciałeś jak najszybciej wykonać zadanie, a przecież zmuszenie człowieka do posłuszeństwa wcale nie było takie ciężkie. Wystarczyło przecież użyć tylko swoich mięśni i siły perswazji. Przecież ktoś taki jak ty na pewno sobie da radę. Nic wielkiego.
Skakałeś po drzewach w poszukiwaniu określonego miejsca. Jak to było? Pół godziny prosto? Twój zleceniodawca, chyba nie zwrócił uwagi na jeden mały detal, byłeś shinobim, który poruszał się o wiele szybciej niż przeciętny człowiek, dlatego też już po piętnastu minutach mogłeś zauważyć w oddali wcześniej wspomniany trak. Jak się okazało były to tylko pozostałości po owej maszynie. Obok budynki też były zniszczone, wszystko legło w gruzach. Mężczyźni, kobiety, a nawet dzieci straciły swój jedyny zarobek, dzięki któremu musieli się oni utrzymać.
Wszystko wyglądało dość dziwnie, nieco spalony budynek, jakby od błyskawicy, która rozprzestrzeniła się i zajęła ogniem. Jedna kobieta siedziała przy drodze i szlochała w chusteczkę, mężczyźni wściekli krzyczeli na siebie. Jakby tego było mało to dziewczynki w różowych sukienkach krzyczały i płakały w niebogłosy. Co się tutaj działo?

[Jūgo Tomoko]

Trzask grubej warstwy śniegu pod ciężkimi ciepłymi butami wydawał się idealnie komponować z muzyką wygrywaną przez leniwie podrywający płatki śniegu, zimowym wiatrem. Opady niezbyt gęste sprowadzały na ziemię piękne wzory splatane z myśli matki natury. Trzaskanie ustało, najwyraźniej ktoś dotarł już do celu swojej podróży.
Od głównego traktu skromnie wydeptanego odbiegały jedne ślady. Odciski drobnych stóp, najprawdopodobniej nieco starszego dziecka. Prowadziły krętą i zawiłą ścieżką między zasypanymi białym puchem drzewami i pagórkami, a gdzie zaprowadzały? Zimowy, senny las gdzie nie gdzie pozbawiony był gęstego zaludnienia swoimi dużymi i potężnymi roślinami. To zaś można byłoby nazwać - bardzo śmiele z resztą - polanami. Ślady kierowały właśnie do jednej z takich "polan".
Nie sposób było nie zauważyć dziewczyny na drugim krańcu polany stojącej przy drewnianej prostej konstrukcji karmiska. Odziana w gruby kożuch, ciężkie ciepłe buty do połowy łydki i ocieplane spodnie stała - stała nieruchomo przez długi czas. Wydawała się nawet nie zauważyć zwierząt wyłaniających się z gęstwin białego lasu. Nie czując nawet odrobiny lęku do człowieka - którego nie bez powodu zazwyczaj unikały niczym ognia.
Ciemne oczy zahipnotyzowane wzorami w jakie układały się pojedyncze płatki śniegu na małej zaróżowionej od zimna dłoni, nie potrafiły się oderwać. Zamieniające się w drobne krople zastępowane były innymi płatami, a każdy z nich utkamy w inny wzór. Dziewczyna musiała utonąć we wspomnieniach ponieważ nie zauważyła kiedy jej ciało pozbawione ruchu przestało się dogrzewać i stawało się coraz bardziej ochładzane. Zaróżowione policzki, nos i końcówki uszu delikatnie piekły choć i to nie mogło wyrwać członkini szczepu Jūgo ze szponów rozmyślań. Wzory bowiem wiele znaczyły wśród istot - ponieważ miano człowieka niechętnie było stosowane w stosunku do potworów opętanych chakrą nautry, przynajmniej nie bezpośrednio - jej rodzaju. Gdyby nie leniwie opadający płatek śniegu wdzierający się między kołnierz kozucha a krótko ścięte ciemne włosy to nie zorientowałaby się nawet, że jej goście już przybyli. Mały płatek ułożył się na karku wciskając szpilkę zimna i powodując natychmiastową gęsią skórkę. Dziewczyna od razu wybudziła się z transu i rozejrzała dookoła widząc znajome jej pyszczki, dzioby i ryjki. Naciągnęła na jedna nagą dłoń grubą rękawiczkę, która znacznie utrudniała precyzyjne, manualne zdolności. Ściągnęła z ramion duży pojemny plecak i zaczęła wykładać istne rarytasy na obrzydłym już sianie. Lubiła nazywać ich swoimi gośćmi, ponieważ to ona zbudowała to karmisko i ona przygotowywała "potrawy" do "przyjęcia". Ktoś trzeci mógłby pomyśleć, że dziewczyna oszalała ponieważ zaczęła mówić do przybyłych zwierząt przyjemnym dla ucha głosem. Choć najdziwniejsze było chyba to, że zwierzęta te wydawały się rozumieć jej słowa. Młoda dziewczyna więc wykładała powoli resztki jedzenia, zepsute owoce i inne dania śmiejąc się melodyjnie racząc wszystkich szczerym uśmiechem. Tak jakby pani Sarna przed momentem opowiedziała jej najlepszy żart świata. Nim minął moment na polanie zjawiło się naprawdę dużo przeróżnych zwierząt i choć smakołyki już dawno się skończyły to przybywały jakby na samo spotkanie z dziewczyną, która bardzo żywo i radośnie dyskutowała.
Przyjęcie trwało cały poranek aż do późnego popołudnia, kiedy to dziewczyna kierowała już się do swojego skromnego domu w towarzystwie jelenia. Szli przez główną leśną drogę, a dziewczyna wsłuchiwała się z zainteresowaniem w parsknięcia zwierzęcia od czasu do czasu wtrącając co od siebie i gładząc gęste śliczne futro na grzbiecie ssaka.

[Murai]

Załoga Wesołków
Misja C dla Jūgo Tomoko
1/30+ Spędzanie czasu w lesie z własnej woli, kiedy na dworze szalał mróz, zdecydowanie należało do zajęć nietypowych. Ludzie woleli siedzieć w ciepłych domach, rozgrzewając się nad paleniskami. A przynajmniej ci którzy mogli sobie na ten luksus pozwolić, trzeba było wychodzić zarabiać na życie. Na targ iść, kupować jedzenie. W lesie można było spotkać najczęściej myśliwych bądź drwali produkujących drogocenny opał. Tomoko wolała jednak te zwierzątka dokarmiać, spędzać z nimi czas. Oni byli ciekawymi towarzyszami, rozmówcami, potrafiły błysnąć dowcipem i pomóc w zażegnaniu smutków. Nic dziwnego że przedstawicielka Jugo wybrała akurat ich towarzystwo. Chociaż mogła nie mieć żadnego wyboru poza nimi? Na to pytanie nie ma sensu odpowiadać. Tomoko spędziła ze swoimi przyjaciółmi dużo czasu, od rana do popołudnia. Najwidoczniej nie miała nic lepszego do roboty. Wracając umilała sobie czas pogawędką z jeleniem. Ciekawy wybór, na pewno nietypowy. Drogą tą nikt poza tym dziwnym duetem nie szedł, więc nie miał kto reagować na tą sytuację. Szok, niedowierzanie, zaskoczenie? Takie emocje z pewnością można byłoby zobaczyć u innych. Chociaż z drugiej strony tutejsi mogli przywyknąć do tego, że w ich prowincji zamieszkują tacy dziwacy umiejący się zmieniać w potwory i rozmawiać ze zwierzętami. Po jakimś czasie spaceru Tomoko mogła usłyszeć muzykę. A po chwili z jednej z odnóg drogi wyłonił się ciekawy duet. Ciekawy pod wieloma względami. Obydwoje byli podobnego wzroku i odziani w zielone płaszcze ukrywające to co pod nimi, ale prawie na pewno było tam coś ciepłego. Ich twarze natomiast były skrajnie różne. Jeden miał stosunkowo ciemną karnację, gęste czarne loki opadające na twarz i pokaźnych rozmiarów wąs w stylu "janusza". Drugi był blady i łysy. Chyba łysy, bo kaptur osłaniał jego głowę. Gęste brwi i wzrok niczym u jastrzębia. Zwieńczeniem była elegancka kozia bródka, na którą nawinął sobie jakieś kolorowe paciorki. Obydwoje trzymali w dłoniach instrumenty, ich kroki były całkowicie zsynchronizowane do wygrywanego rytmu. Obydwoje trzymali w dłoniach lutnie, a ich zwinne palce prześlizgiwały się po strunach tworząc miłą dla ucha melodię. W wesołych podskokach kontynuowali melodię i skręcili w kierunku w którym aktualnie szła Tomoko. Najwidoczniej byli zbyt zajęci grą by zauważyć niezwykły fenomen w postaci jelenia. Dopiero po minucie czy dwóch jeden z nich zakończył grę i szturchnął swojego towarzysza. Tomoko była na tyle blisko by móc to usłyszeć.
- Ty patrz, jeleń sobie idzie po drodze. A obok niego jakaś piękność.
- ...faktycznie idą. Co on, oswojony czy jak? Nigdy nie widziałem rogacza posłusznego. - ciemnoskóry towarzysz przytaknął i odszepnął, po czym zbliżył się nieco w stronę Tomoko. I tym razem, nieco głośniej już, skierował swe słowa do idącej obok jelenia dziewczyny:
- Przepraszam urodziwa panienko, czy ten jeleń jest wytresowany? Nigdy nie widziałem takiego dziwnego zjawiska, by jeleń i człowiek obok siebie szli drogą. Jeleń wszak zwierzem jest płochliwym, stroniącym od towarzystwa ludzi. Czyżby od młodu do panienki przyzwyczajany?

[Jūgo Tomoko]

Mówi się, że zwierzęta wyczuwają obecność ludzką na długo przed usłyszeniem czy zobaczeniem zagrożenie. Nie była to do końca prawda, ponieważ były one wyposażone - najczęściej - w tyle samo zmysłów co człowiek lecz niektóre z nich wyjątkowo wyostrzone. Tym razem to właśnie jeleń zaprezentował swoje wyższość słuchu nad ludzkim i pierwsza dotarła do niego cicha jeszcze melodyjka. Zatrzepotał uszami, zwolnił tępa aż w końcu kiedy dziewczyna również usłyszała muzykę zrobiła niemalże to samo i gdyby mogła położyłaby uszy niczym zaniepokojone zwierzątko. Jeleń i człowiek stanęli jak wryci i patrzyli w stronę dobiegającego dźwięku nie będąc pewnymi jak zareagować.
Najprawdopodobniej po prostu wraz z pojawieniem się dwójki mężczyzn na horyzoncie uciekliby gdyby nie muzyka. Byli bowiem jej ciekawi w równym dużym stopniu. W końcu nie ma co się dziwić, każde istoty są w stanie docenić piękną melodie, a ta roznosząca się pomiędzy drzewami należała do takich i z trudem można było opanować członki, aby nie podrywały się w jej rytmie. Jeleń i dziewczyna stali więc na środku szlaku między szczelnie otulonymi białym puchem drzewami pozwalając się zbliżyć dwójce mężczyzn zalewając uszy wyraźniej i głośniej muzyką.
Towarzyszka jelenia wyglądała jak naprawdę mała istota przy potężnym szarym czteronożnym ssaku o rozłożystym porożu. Jej ciemne oczy niepewne i płochliwe bacznie obserwowały ruchy nieznajomych mężczyzn, a kiedy muzyka ustała wyglądała jak spłoszona sarenka mająca zaraz puścić się w las w szaleńczej ucieczce. Nie uczyniła tego jednak cofając się o mały krok w tył jakby zasłaniając nieco swoją postać porożem jelenia. Jej dłoń odziana w rękawiczkę leżała na grzbiecie jelenia zaciskając się nerwowo na długim szarym włosiu. - Spokojnie, może spytają o drogę i sobie pójdą - Przemówiła cichutko pocieszając bardziej siebie niż jelenia, który prezentował się wyprężony.
Grajkowie nie przemówili po to, aby spytać o drogę. Nie poszli również tak nagle jak się zjawili. Postanowili natomiast zbliżyć się nieco bardziej i przemówić do dziewczyny, która z początku uciekała niepewnym spojrzeniem nie utrzymując go za długo na mężczyznach. Jeleń za to stuknął porywczo kopytem rozgrzebując trochę śnieg i parsknął, lecz szybko został utemperowany przez zaciskającą się dłoń na futrze. Widocznie dziewczyna nie pochwalała jego chęci wszczynania jakichkolwiek agresywnych zachowań. Poza tym dalej była ciekawa i zafascynowana fantazyjnym sprzętem którzy mieli ze sobą wędrowcy i to właściwie jemu ciemne oczy dziewczyny poświęcały najwięcej czasu. - Oh nie, to wolny mieszkaniec lasu. - Odpowiedziała cicho i krótko nie do końca rozumiejąc czemu miałaby mieć na własność jakiekolwiek zwierze, albo trenować w nim jakieś odruchy. W tych stronach nie było to aż tak wielką rzadkością, aby widzieć kogoś rozmawiającego ze zwierzętami. Choć od takich osobników najczęściej trzymano się z daleka. Było więc dla dziewczyny naturalnym ta zdolność i nigdy nie zastanawiała się nad rzadkością tej umiejętności. - Polubił mnie pewnie, bo co zimę częstuje jego i innych leśnych mieszkańców resztkami jadła. - Dodała po chwili uśmiechając się niewinnie co rusz zerkając na lutnie. - A dobrzy panowie nie zabłądzili? Drogi wskazać, aby nie trzeba? - Zapytała grzecznie widząc po wędrowcach nutę niezbadanego i kolorowego świata. Poza tym nie była pewna siebie, a wędrowni mężczyźni bywali różni. Najlepiej więc będzie jak każdy uda się w swoją stronę i to jak najszybciej, aby serduszko dziewczyny nie wybuchło od nadmiernych uderzeń. Choć dalej w głowie siedziała jej ciekawość i chęć posłuchania jeszcze raz pięknej melodii. Tak rzadko miała okazje słyszeć muzykę wygrywaną prze z ludzi, a ta zawsze napełniała dusze Tomoko letnimi barwami i zmywała wiele trosk.

[Murai]

Załoga Wesołków
Misja C dla Jūgo Tomoko
3/30+ Dwójka muzyków była niecodziennym zjawiskiem w tej części świata. Co prawda dla utalentowanych grajków zawsze znajdzie się jakieś zajęcie, a publiczne występy objazdowe zawsze przynosiły trochę grosza. Taka praca właściwie była całkiem ciekawa. Podróżowanie przez świat długi i szeroki, dzielenie się swoją twórczością, swobodne życie bez zobowiązań... Brzmi całkiem kusząco, ale po co grać na instrumencie, skoro można być najemnikiem z niesamowitymi mocami? Na jedno wychodzi. I pieniędzy więcej. Tomoko nie przejmowała się takimi przyziemnymi aspektami zawodu grajka, bardziej skupiając się na muzyce i swoim zwierzęcym kompanie. Ten drugi raczej zadowolony z obecności obcych nie był, w końcu dzikie zwierzęta stronią od towarzystwa ludzi i starają się ich unikać. Jednak dziewczyna zauroczona była muzyką do tego stopnia, że postanowiła tolerować obecność nieznajomych. Ich cel pozostawał nieznany, praktycznie każdy ich aspekt był wielką niewiadomą. Poza jednym - naprawdę znali się na grze na lutni. Delikatne szarpania strun tworzyły miłą dla ucha i duszy kompozycję. W chwili nawiązania dialogu z dziewczyną, Tomoko miała lekkie obawy. Najchętniej chciałaby by zwyczajnie sobie poszli. Zaciekawił ich zwierz idący obok dziewczyny, co faktycznie było dość niecodzienne. Dla tych którzy nie znali umiejętności Rodu i Szczepu które na tych terenach mieszkają, faktycznie takie zjawisko może budzić zaskoczenie i fascynację. Otrzymawszy odpowiedź obydwoje wyrazili swoimi twarzami lekkie zaskoczenie.
- Acha, takie coś. Musi cię bardzo lubić, skoro twoja obecność go nie płoszy. Do mnie kiedyś przyleciały słowiki i zaczęły ćwierkać w rytm muzyki, ale to co innego. - muzyk z kozią bródką nie ukrywał lekkiego podziwu. Cóż, dla niego to faktycznie dziwne. Chociaż... ptaki ćwierkające do jego gry? Brzmiało troszkę jak bajeczka, ale skoro jelenia można ugadać, to czemu nie ptaków? Towarzysz jego natomiast odpowiedział na pytanie odnośnie ich celu.
- Tak się składa że tak, poszukujemy pewnego miejsca. My i nasi przyjaciele rozdzieliliśmy się, a ponowne spotkanie ma odbyć się gdzieś nieopodal. W wiosce zwanej Mikoshi, jeśli chodzi o ścisłość. Wcześniej zaczerpnęliśmy języka po drodze, ale teraz całkowicie straciliśmy orientację. - więc historia faktycznie wyglądała tak a nie inaczej. Tomoko dobrze myślała i przez przypadek odgadła intencje nieznajomych.
- Jesteśmy częścią dość znanej grupy bardów, Załogi Wesołków. Słyszałaś o nas może? Co jakiś czas wszyscy się zbieramy, wymieniając się utworami i doświadczeniami. Ale i tak najważniejsza jest dobra zabawa. - powiedział i brzdęknął kilka razy strunami lutni, uśmiechając się do nieznajomej. Zazwyczaj kiedy dorosły mężczyzna uśmiechał się do małej dziewczynki, wyglądało to dość niepokojąco. Chociaż jakby się uprzeć to w tym przypadku też tak było. Ale trzeba było przyznać że to brzmiało ekscytująco. Jeśli oni wszyscy grają tak pięknie jak ci dwaj... Aczkolwiek nazwa "Załoga Wesołków" była dość nietypowa, chociaż pasowała do grupki bardów którzy lubią imprezować co jakiś czas w swoim wspólnym gronie. Tomoko wiedziała gdzie jest ta wioska, była w sumie niedaleko. Jakieś piętnaście minut niezbyt szytkim spacerem stąd.

[Jūgo Tomoko]

Gruba rękawiczka z każdym wypowiedzianym słowem mężczyzn drgała przemierzając niezliczone ilości grubego futra jelenia. Nerwowe ruchy mimowolnie wprowadzały zwierze w stan głębszego niepokoju. Napinało ono swoje mięśnie zauważalnie za każdym razem gdzie grzbiet potraktowany był zaciśnięciem dłoni przez dziewczynę. Chowająca większość swojego ciała z boku zwierzęcia i niewielką część twarzy porożem przypominała motyla który w każdym momencie mógł wzbić się i odfrunąć. Nie pomagał również wygląd mężczyzn, który poza dzierżonymi lutniami nie wydawał się zbyt przyjemny. Stąd nie było się co dziwić, że niewiasta o tak drobnej budowie nie pałała pewnością siebie a tym bardziej odwagą.
Zmiane wywołała w niej opowieść wątpliwej wiarygodności, gdzie grajkowi towarzyszyły słowiki podczas wygrywania cudnych melodii. Łatwowierna dziewczyna wychyliła się znacznie zza jelenia puszczając jego grzbiet i zsuwając dłoń na żebra. Jej niewinne lico wyłoniło się całkowicie zza poroża zwierzęcia, które wyraźnie się uspokoiło. Słowiki płochliwe i niestroniące od ludzi nie mogły przecież zaufać złemu człowiekowi. A zły człowiek wcale nie weseliłby się na ich towarzystwo tylko czym prędzej spłoszyłby podniebnych gości albo i nawet nastał na ich życia. - Musiała im się spodobać Pańska piosenka. - Wydobyła z siebie głos znacznie pewniejszy w którym już nie ukrywała ekscytacji muzyka, która nie tak dawno miała okazje usłyszeć. Z wpatrywania się w lutnie wybiło ją parskniecie jelenia i zatrzepotanie uszami. Jej ciemne oczy skierowały się na ssaka jakby z grzeczności okazującej się aktualnemu mówcy. Jej buzia ugięła się pod wyrazem zmartwienia i natychmiast przytuliła potężną futrzastą szyje. Jeleń poruszył porożem, spiorunował wzrokiem po raz ostatni dwóch mężczyzn i ruszył w głąb lasu pozostawiając po sobie jedynie ślady i typowy zapach zwilżonego futra. - Mieszkańcy lasu nie przepadają za obcymi - Wyjaśniła uśmiechając się tak jakby chciała uśmiechem przeprosić. Jeleń pozostawił dziewczynę samą przez co wyglądała teraz jak mały szczeniaczek zagubiony pośród miejskich uliczek. Splotła ręce przed sobą jakby nie wiedząc co z nimi począć. Padły kolejne słowa a z rozpromienionej buzi dziewczyny łatwo można było wyczytać, że może pomóc ponieważ zna drogę. - Ah, więc jest panów Minstreli więcej! - Prawie, że klasnęła w dłonie czując napływające ciepłe myśli związane z miejscem pełnym grajków i przecudownym melodii. Po chwili jednak opanowała się pozostawiając rumieniec lekkiego wstydu. Nie wypadało jej zachowywać się jak dziecko, w końcu już nim nie jest.
Dziewczyna obróciła się w kierunku w którym powinna znajdować się wspomniana wioska. Popukała palcem w brodę i po chwili krótkiego zastanowienia wskazała dłonią miejsce gdzie powinna znajdować się wioska. - Mikoshi powinno znajdywać się już niedaleko. Wystarczy, że mili panowie pójdą w tym kierunku i nim przybędzie wieczór już będziecie mogli ogrzewać się przy kominkach. - Uśmiechnęła się po czym znów obróciła do dwójki po chwile oblewając buzie smutkiem - Niestety nie. Ja nigdy.. - Urwała przypominając sobie, że opuszczała już raz te rejony - lecz wspomnienia wojny i to co widziała nie wywołały dobrych uczuć. - Ja rzadko kiedy mam okazję zobaczyć miejsca poza granicami Daishi. - Podniosła wzrok i zobaczyła uśmiech mężczyzny. Jej oczy znów spadły na ziemię otulona białym puchem. Powolnie podniosła ciemnie ślepia ponownie i odwzajemniła niepewnie uśmiech. - Musi być niezwykle ciekawie na takich zebraniach. - Stwierdziła nie będąc pewną co ma powiedzieć i czy nie wolałaby aby mężczyźni wyruszyli już w stronę wioski do której zmierzali.

[Murai]

Załoga Wesołków
Misja C dla Jūgo Tomoko
5/30+ Dziewczyna cały czas schowana była za jeleniem. Zwierz stanowił doskonałą ochronę przed zagrożeniem w postaci dziwnie wyglądających muzyków. I o ile ich instrumenty wydające z siebie piękne dźwięki były mile widziane, to ich właściciele niekoniecznie. Duet wydawał się całkiem miły i sympatyczny, ale zwierzątko nie chciało się do nich przekonać. No i jego koleżanka ukrywająca się za nim. O dziwo wzmianka o przywołaniu swoją grą ptaków nie wywołało obsesyjnego śmiechu czy niedowierzania ze strony dziewczyny. Mało tego, wychyliła się zza jelonka. W końcu człowiek do którego lgną zwierzęta nie może być zły, prawda? No prawda. Następnie jelonek uciekł, spłoszony przez obecność dwójki mężczyzn.
- Oj, wybacz w takim razie. Nasza wina. - powiedział jeden z grajków z wyraźnym zakłopotaniem. Cóż, bywa i tak. Przynajmniej zrozumiał że to jego wina i przeprosił. Chociaż z drugiej strony on sam nie zawinił, po prostu był. Chyba że to też klasyfikować jako przestępstwo. Oby Tomoko była wyrozumiała.
- Ano więcej. Tak z dziesięć osób z nami włącznie. Trochę tłoczno się robi jak nie ma miejsc w gospodach, ale wiele razy pod gołym niebem spaliśmy. Chociaż teraz zima, więc niezbyt mądrze tak. - powiedział mężczyzna wyrwany z lekkiej zadumy słowami dziewczynki. Dziesięciu bardów w jednym miejscu. Każdy ma swoje instrumenty, swoje kompozycje, swoją muzykę. Dla osoby lubującej się w słuchaniu utworów był to istny raj. Chociaż pewnie byłoby lepiej gdyby zebrali się tutaj w cieplejszej porze roku, przykładowo w lato. To byłoby chyba nieco lepsza opcja, szczególnie jeśli była mowa o spędzaniu czasu na zewnątrz.
Dziewczyna znając położenie wioski dała dwóm podróżnym wskazówki. Chyba nie było powodu by im skłamać, a mieszkanka tego regionu do istot wrednych raczej nie należała. Uśmiech który zagościł na twarzy dziewczynki szybko został przygaszony przez smutek. Entuzjazm zniknął tak szybko jak się pojawił. Po słowach dziewczynki można było się domyślić, że mieszkała tutaj i w zasadzie nie znała świata poza tą prowincją. Cóż, to dość... przygnębiające okoliczności. Obydwaj bardowie również wydawali się tym zasmuceni, ale tylko przez chwilę.
- Potwierdzam, jest ciekawie. Ej, wiesz co? Ten... może chciałabyś się dołączyć? To nie tak że tylko my się bawimy na takich spotkaniach, skądże znowu! Połową radości jest granie dla innych, zwykłych słuchaczy. Kiedy wieść się rozniesie to nawet przychodzą z okolic, specjalnie by posłuchać. - powiedział radośnie. Hojna oferta z jego strony dla dziewczyny może okazać się zbyt kusząca. Szczególnie że ta była bardzo zainteresowana nowymi doświadczeniami muzycznymi.

[Jūgo Tomoko]

Oblicze dziewczyny o drobnej budowie zmieniało się niemalże co chwilę. Z min które przybierała czytało się tak samo prosto i gładko jak z otwartej książki. Powodować to mogło czystą niewinność i szczerość dziewczyny, bądź też bardziej prawdopodobne w czasach w jakich przystało żyć wszystkim istotom - doskonałą grę aktorską i wyrachowanie. Które z tych dwóch powodów było prawdziwe? Pierwsze, lecz czy podróżni bardowie tak bardzo obeznani ze światem mogli w ogóle założyć istnienie czystości? Dziewczyna nie miała zbyt wielu możliwości spaczenia, poza okrutnym dzieciństwem które wyparła już dawno temu z pamięci oraz świeżą raną na duszy wywołaną wojną na którą przyszło jej patrzeć. To w efekcie nie skaziło młodej członkini rodu Jūgo, a pchnęło do działań. Jej oporność na skażenie złem tego świata byłą godna podziwu, lecz mało wiarygodna. A jeśli już to prędzej czy później niewinność musiała ustąpić, a to chyba było jednym z gorszych obrazków na które można było patrzeć.
Zimowy, chłodny wietrzyk postanowił zmienić nieco tor swojej niekończącej się podróży i podwiać od dołu z nieco większą zaciętością niżeli do tej pory. Gruby kożuch dziewczyny napompował się jakby bardziej przez zimne powietrze które dostało się miedzy niego a ciało dziewczyny. Momentalnie przez całą gładką skórę przebiegł dreszczyk. Na karku najeżyły się włoski, a z ust wydobył dźwięk bliżej niezidentyfikowanego zaskoczenia zimnem. Dłonie od razu przywarły do po podbrzusza zatrzymując wlot zimnego powietrza. Twarz zaś oblana rumieńcem - spowodowanym zakłopotaniem z wydanego z siebie dźwięku , bądź zimnem które coraz bardziej doskwierało przez brak ruchu - przechyliła się lekko na bok. Ciemne włosy opadły na policzek a po drugiej stronie odsłoniły ucho. Spod kołnierza objawiła się część bladej szyi. - To panów ludzie miejscowi za ładne granie nie proszą na strawę i nocleg? - Spytała zdziwiona pomysłem spania na zewnątrz w taką pogodę. W końcu co jak co, ale ludzie bywali w miarę poczciwi i pozwalali nocować podróżnym w stodole, a Ci bardziej ufni i przyjaźni nawet i na poddaszu. Tu jednak chodziło nie o byle wędrowców, a o bardów. Ci zaś nieśli niesłychane opowieści i pieśni, a to nie byle rozrywka dla typowego, osiadłego tubylca.
Na zaróżowionej buzi dziewczyny emocje zmieniały się co uderzenie serca. Radość przeplatywała się ze zwątpieniem i poczuciem obowiązku. Ciemne oczy kierowały gdzieś w dal po czym wracały tak jakby sprawdzała czy wszystko gdzieś tam w dali było w porządku. Była bowiem osobą odpowiedzialną za utrzymanie domu, a w zimie takiej jak tak było to wielce istotne. Czy aby drzewa na opał było wystarczająco. Czy jest jakieś jedzenie, żeby Shūsuke mógł cokolwiek sobie przyrządzić po powrocie ze swoich bliżej nieokreślonych wędrówek. Dziewczyna walczyła ze sobą i z ciekawością, lecz ta wzięła stanowczo górę. W końcu co mogło się stać jeśli pójdzie na chwilę i zerknie na Załogę Wesołków. A to i przy okazji może coś kupi w miejscowości. Przecież mleko się skończyło. Tak! Mleko się skończyło. Nie ma rady trzeba więc iść, a przy okazji tylko zerknąć na licznych bardów i posłuchać przez chwile ich pieśni i niestworzonych opowieści. - Naprawdę, mogła bym? Nie sprawiłabym wiele kłopotów. Usiadłabym sobie gdzieś w kącie i popatrzyła przez chwilę. Obiecuje! - Przegrana batalia odpowiedzialności z ciekawością, pozwoliła dziewczynie na chwile radości. Nie codziennie bowiem na radość jest możliwość, więc należy się jej chwytać kiedy tylko można. Przy odrobinie szczęścia zdąży posłuchać kilku pieśni i wrócić przez Shūsuke. Ba! Nawet ugotować mu jakąś porządny obiad. Na pewno nie pogardziłby gorącym i tłustym rosołem w tak chłodny dzień.

[Murai]

Załoga Wesołków
Misja C dla Jūgo Tomoko
7/30+ Dziewczyna zaskoczona zimnem wydała z siebie dźwięk dość nietypowy. Sama poczerwieniała, zawstydzona swoim nietypowym zachowaniem. Ktoś bardziej otwarty mógłby to uznać po prostu za powód do przemilczenia bez wskazania na wstydliwy aspekt tego dźwięku. Albo też uznać to za dziwotę wartą wyśmiania. Dwójka bardów wykazała całkowicie różne reakcje. Pan Loczek uniósł brwi nieco zaskoczony, podczas gdy Kozia Bródka z trudem powstrzymywała śmiech. Widząc zakłopotanie Tomoko, ciemnoskóry walnął kompana w głowę. Ten prosty gest wyrażał mniej więcej "Zamknij się kretynie, nie widzisz że ją zawstydzasz?", a uderzony zrozumiał przekaz i skupił się na odpowiedzi na pytanie dziewczynki.
- No to zależy akurat. Czasami gospodarze pozwalają, a czasami nie. Raz trafi się hojny i doceni nasz kunszt, a czasami skąpią. Przywykliśmy szczerze mówiąc do takich rzeczy, świetnie sobie radzimy. - cóż, faktycznie taki żywot może być czasami problematyczny. Jak właściciel jest skąpy to zechce pobrać hajs i trzeba się z tym pogodzić. Albo siedzisz w ciepełku i płacisz albo idziesz na zewnątrz. Oni natomiast byli zahartowani pod tym względem, najwidoczniej parali się tym od dłuższego czasu. Następnie zaoferowali Tomoko podróż wraz z nimi, by mogła zobaczyć na własne oczy wesoła grupkę muzyków. Chociaż bardziej zależało jej na usłyszeniu niż zobaczeniu, aczkolwiek każda forma poznania chociaż niewielkiego fragmentu większego świata była niezmiernie kusząca. Jej reakcja była bardzo pozytywna, podobnie zresztą jak wesołego duetu.
- W takim razie chodźmy. Gwarantuję ci, nie będziesz żałować. O właśnie, jeszcze nie zdążyliśmy się przedstawić. Wybacz nasz brak kultury. Mam na imię Ayame Tokugara. A to mój brat, Ayame Akari. - po słowach tych cała trójka udała się drogą w kierunku osady.
Podróż nie była specjalnie długa, sama Tomoko miała tego pełną świadomość jako tutejsza. Podczas marszu obydwaj muzycy wykonywali dokładnie tą samą melodię którą przyciągnęli Tomoko i jelonka. Jeden grał główny rytm, a drugi dopełniał go malowniczym tłem i dopełnieniem. Brzmiało to bardzo dobrze, dziewczyna jako koneserka-amatorka mogła docenić kunszt dwójki bardów. Braci na dodatek. Chociaż prawie wcale nie wyglądali. Może z innego ojca? Jeden czarny a jeden biały? Co prawda teoretycznie mogło coś takiego mieć miejsce, ale było to dziwne zjawisko. W każdym razie po pierwszych dziesięciu minutach na szlaku z przewidywanych piętnastu, do melodii męskiego duetu wkradł się obcy dźwięk. Dość niewyraźny, ale z pewnością nieprzypadkowy. Wraz z każdym kolejnym krokiem nasilał się, ostatecznie tworząc kolejną melodię. Na zupełnie innym instrumencie, flecie. Całkowicie inny od lutni, jeszcze bardziej delikatny i subtelny. Jednocześnie dorównywał finezją pobrzdękiwaniom na strunach, a może nawet je przebijał? Bardzi szybko oprzytomnieli i zaczęli dopełniać motyw główny fletu lekkimi pociągnięciami strun. Najwidoczniej dobrze znali tą melodię. Szybko odnalazł się również sprawca całego zamieszania, twórca tej melodii. Na jednym z drzew, a dokładniej na gałęzi, siedziała białowłosa dziewczyna ubrana w czerwony płaszcz. Wyglądała bardzo młodo, na oko można by jej dać z 25 lat albo coś około tego. Jej kształty ukryte były pod płaszczem, ale nawet przez niego widać było, że Matka Natura była w jej przypadku hojna. Z czystym sumieniem można bylo nazwać ją pięknością Bardowie podeszli do drzewa, wtedy to dziewczę przerwało grę i z gracją zeskoczyło na ziemię. Następnie dosłownie rzuciła się na duet lutnistów, obejmując ich i ściskając tak mocno, że to z ich gardeł wydobyły się dość niepokojące dźwięki. A może to były ich karki?
- NO W KOŃCU! Wiecie jak bardzo mi was brakowało? Tyle czekałem na kolejne spotkanie~! - jej wysoki głos przez chwilę mógł przysporzyć bólu uszu, a co dopiero tej dwójce która miała jej głowę dosłownie przy swoich uszach. Jak można było się domyślić, dobrze się znali. Jak przystało na grupkę zaprzyjaźnionych bardów. Następnie sprzedała im po całusie w polik.
- We wzajemnością, kochana. Tylko mój kręgosłup nie tęsknił, i w sumie wiem dlaczego. - odpowiedział z widocznym wysiłkiem i położył rękę na jej głowie.
- No przyznam, że teraz brzmiało to znacznie lepiej niż pół roku temu. Ale nadal sporo ci do nas brakuje, Hina-chan. - drugi z braci odwzajemnił uścisk i poklepał ją po plecach. Jedną ręką, druga była raczej przygnieciona przez nią i nie była zdatna do użytku. Gdzieś musiał trzymać tą lutnię. Tomoko na razie została trochę zignorowana, ale raczej można to było wybaczyć. W końcu to dobrzy znajomi którzy dopiero co mieli okazję się spotkać. Po dłuższej chwili takiego bliskiego kontaktu przyszła pora na rozstanie.
- Zapuściłeś brodę? Mówiłam ci wiele razy, że nic ci to nie pomoże. Jedynie worek mógłby dać jakąś poprawę. - po tej jakże pieszczotliwej wrzucie kobieta zauważyła w końcu Tomoko. Ta była od niej mocno mniejsza, tak z 20cm różnicy. Podobnie jak dwójka mężczyzn, żadnego z nich nie można było nazwać karzełkiem, w przeciwieństwie do tutejszej. W oczach kobiety pojawiły się wesołe iskierki podekscytowania. Jakby zobaczyła jakiegoś ultrasłodkiego pieska. - - A co to za śliczność wzięliście ze sobą? Nie mówcie mi że to jednego z was?

[Jūgo Tomoko]

Rozłożyste gałęzie drzew osłaniały swoich leśnych braci przed nadmiernymi opadami śniegu. Tylko na trakcie, gdzie człowiek wyciął stare, potężne rośliny można było wpaść w biały pych po kolana. Tą właśnie drogą podróżowała trójka ludzi. Kobieta trzymająca się na uboczu o drobnej budowie sprawnie przedzierała się prze zaspy otrzepując co jakiś czas grzywkę z drobnych płatków o niezliczonej ilości wzorów. Warunki pogodowe nieco utrudniały i spowalniały podróżowanie, lecz było tak jak dziewczyna powiedziała. Miejsce do, którego wszyscy chcieli się udać położone nieopodal za lasem miało zaraz wyłonić się i ogrzać serca przyjemnym widokiem dymiących się kominków. Zanim jednak to się stało w na szlaku zagościła cicha muzyka. Dziewczyna gdyby mogła postawiłaby uszy niczym sarna i nasłuchiwała by dokładniej, lecz po jej minie i ciekawości wkradającej się w oczy można było wyczytać jej zainteresowanie. Melodia i wygrywane dźwięki nasilały się, a to co później okazało się fletem spodobało się mieszkańce Daishi znacznie bardziej niżeli klasyczna lutnia. Delikatny i błogi dźwięk uderzał w uszy coraz bardziej, a nieświadoma Tomoko przyśpieszała kroku wyprzedając grupę o kilka kroków.
Kiedy na horyzoncie pojawiła się osoba tworząca tą piękną melodie, dziewczyna stanęła w miejscu prostując się i badając okolicę. Pozwoliła wyprzedzić się mężczyzną czując się nieco bezpiecznej kiedy Ci pierwszy podejdą do nieznanej osoby. Ruszyła kilka uderzeń serca później, pozwalając aby jej ciekawość została zaspokojona. Siedząca na gałęzi dziewczyna wyglądała pięknie. Niczym potok górski wśród drzew iglastych, pasowała do miejsca i zachwycała go swą melodią. Tomoka potrzebowała chwili, aby móc się zachwycić tym co ujrzała i usłyszała i nim się obejrzała została w tyle. Jak się okazało kobieta z fletem znała grajków i szybko rzucili się sobie w ramiona. Członkini szczepu Jugo powoli i cicho zbliżała się aż stanęła kilka sporych kroków za plecami mężczyzn nie przerywając w rozmowach. Choć wydawało się, że raczej używała ich jako ochrony tak jak robiła to z jeleniem. Mimo to, nie dało się jej nie zauważyć a białowłosa kobieta koniec końców zwróciła całą swoją uwagę na drobną, ciemnooką dziewczynę. Na jej twarzy pojawił się nieśmiały uśmiech, a spojrzenie niepewnie podróżowało między bezkresnym śniegiem, drzewami a kobietą. Kiedy w końcu odezwała się do niej uśmiech zmienił się w niezrozumienie, a później w zrozumienie i lekkie przestraszenie. Policzki oblał rumieniec, chociaż wydawało się być to nie możliwe ponieważ przez panujący mróz prawie każdy był czerwoni niczym rozgrzany węgiel. - Oh nie Pani. Ja tylko pokazuję drogę. - Powiedziała cicho, choć wyraźnie i melodyjnie. Po chwili rumieniąc się jeszcze bardziej i spuszczając wzrok, bo nie była pewna czy nie uraziła mężczyzn. Właściwie nie wiedziała w ogóle jak się zachować, w końcu nikt nigdy nie sugerował żeby taka brzydulka jak ona mogła być czyjaś w sensie fizycznym.