Spory odcinek lasu...

[Sayona Kidori]

W wyniku śmiechu Junpeia twarz Sayony ze zwykłego zaróżowienia ze wstydu zaczęła przechodzić w kolor głębokiej czerwieni, bardziej intensywnej niż jej włosy. Uszy ją całe piekły. No i czemu się z niej jeszcze wyśmiewał, po co? Przecież nie robiła nic złego! To on był taki.. Taki! Taki niemiły! Nabrała głęboko powietrza w płuca i wypuściła mocno nosem, dając upust swojej frustracji. Nie mówiła jednak nic więcej, bo pewnie będzie się będzie jeszcze bardziej śmiał. Stała więc z założonymi rękami, patrząc jak się turla, z obrażoną miną czekając aż mu przejdzie. W końcu jednak westchnęła ciężko i ruszyła z klonem, nie mając nadziei na porozumienie z oryginałem.
Podróż na szczęście minęła im dość spokojnie. Po drodze musieli się zaopatrzyć w zapasy, to znaczy Sayona musiała, bo klon nie potrzebował jedzenia. W końcu był tylko.. Klonem z drewna. Młoda Senju kupiła jedzenie w jakieś wiosce, którą mijali po drodze, nie było to nic szczególnego - kilka onigiri w plecionym pudełku, które schowała do torby. Szło się im spokojnie, rozmawiali ze sobą, dziewczyna usiłowała wydobyć jakieś bardziej przydatne informacje od klona, jednak ten odpowiadał tylko na niektóre pytania. Mimo wszystko, miło było móc otworzyć do kogoś usta i dowiedzieć się czegoś nowego. Z chęcią wysłuchała informacji o klonach i nasionkach, bo przecież były to techniki, które niedługo będzie w stanie opanować! Szczególnie nasionka, bo klony.. Noo, to była wyższa szkoła jazdy! Technika trudniejsza, wysokopoziomowa, no i oczywiście odpowiednio przydatna. Potem zrobili przerwę, Sayona zjadła prowiant, który okazał się zaskakująco smaczny jak na załatwiony całkowicie pobocznie. Wtedy mogli ruszyć dalej.
Kidori zdążyła się już znudzić, wypytać o wszystko i drugi raz znudzić nim dotarli do granic Shinrin. To w sumie była jedna z najdłuższych samodzielnych wypraw dziewczyny, która do tej pory jeszcze sama nie opuszczała granic prowincji. Rodzice będą zapewne wściekli... Ale czego się nie robi dla zaspokojenia ciekawości!

[Ōkami]

Misja D 11/15 - Pośpiech jest obelgą mądrości.

Podróż nie zapowiadała się zbytnio pozytywnie. W końcu były to okolice tajemniczego lasu, a nie było chyba nikogo w Shinrin kto byłby shinobim i nie słyszał przerażających opowieści o tym miejscu. Chyba, że była Sayona nie mająca jakichś głębszych oporów przed wyruszeniem w tamte rejony pod niby opieką klona rangi Sentoki, byle zaspokoić swoją ciekawość. Przecież nie musiała w ogóle kontynuować relacji z Junpeiem, mogła po jego obeśmianiu jej zachowania sobie pójść w drugą stronę. Ale tak zostawić sprawę nierozwikłaną? Taką drakę, która nie dość, że turbo interesująca to jeszcze może stworzyć jej niesamowite pole do popisu w zasługach dla klanu jak się okaże, że znachor do którego prowadzą już teraz dwie ścieżki jest jakimś poszukiwanym zbiegiem? Przecież to materiał na awans i to taki tip top!

Podróż w okolice tajemniczego lasu swoje zajęła, na szczęście wygodne buciki, prowiant zakupiony po drodze bo trzeba wspierać lokalnych przedsiębiorców czyli tak zwane drobne biznesy i jakoś ta podróż lepiej upływała. Zwłaszcza, że Sayona miała cały czas wsparcie i ochronę w postaci klona senju z umiejętnościami na pewno wysokiej klasy, bo samo stworzenie klona świadczyło o poziomie umiejętności Junpeia. Ale nadal, czy zmierzanie w stronę tajemniczego lasu było jakkolwiek dobrym pomysłem? To się okaże. Na tą chwilę nieco zmęczona po drodze z odpoczynkiem i jedzeniem Sayona dotarła na miejsce, na polankę będącą blisko granic Shinrin i oznaczającą początek końca cywilizacji i zaczęcie się czegoś, czego przeciętny ludzki umysł nie obejmie tak łatwo zrozumieniem, a było codziennością w tajemniczym lesie.
-Ja dalej nie wchodzę. Możesz się kawałeczek zbliżyć, ale już tutaj chyba jest dobrze, prawda? - Spytał klon Junpei, i rzeczywiście miał rację. Nawet nie będąc na terenie tajemniczego lasu oficjalnie można było usłyszeć nieludzkie dźwięki, potworne odgłosy zwierząt które nigdy nie powinny nigdy brzmieć tak donośnie i tak głośno, czy przemykające cieniste kształty pomiędzy drzewami, posiadające stanowczo więcej kończyn, kolców, żądeł i kilogramów oraz metrów wielkości niż to w ogóle powinno być dozwolone. Innymi słowy - piekielne bestie w naturalnym piekle na ziemi, niczym połączenie rajskiego edenu z bywalcami krainy Yomi czy innych demonów Oni.
- Jak się napatrzysz i nasłuchasz, to możemy wracać. - Odrzekł po długiej chwili klon, wykonując swoją część w postaci doprowadzenia dziewczyny najdalej jak się dało, a dalej upewniając się, że nic poważnego jej nie grozi.

Napisz tutaj posta, potem następnego ja już będę pisała na szlaku, ale to dam ci link na PW, więc daj ZT po poście.
Junpei
Aon
Azuna
Aragaki

[Sayona Kidori]

Stanęli niedaleko skraju lasu - nawet tutaj wydawał się inny niż w okolicach Hayashimury, dzikszy, bardziej nieprzyjazny.. Jednak nadal nie wiedziała w jakim celu tu przyszła. Spojrzała pytająco na klona, który powiedział, że może podejść trochę bliżej. Tak też zrobiła, zrobiła kilka kroków przypatrując się lasowi.. I wtedy zauważyła coś między drzewami, jakiś ruch. Poruszyło się coś, co definitywnie było za duże by się poruszało na tej wysokości. Zatrzymała się, czując pewną gulę w gardle, obejrzała się niepewnie na klona, po czym znów na las. Przez kilka minut przyglądała się, czując narastajace pulsowanie w głowie. Więc to jest Tajemniczy Las.. Nawet a brzegu nie wyglądał przyjaźnie i zdecydowanie nie czuła się tu komfortowo. Normalnie pewine nawet by nie ustała tyle w ciszy, ale była tu taka atmosfera, która sprawiała, że czuła się jak intruz.
- Możemy iść - powiedziała w końcu przygaszona, ale i zdecydowanie skonfundowana. Bo.. W końcu po co tu przyszli? Zobaczyć tylko Tajemniczy Las? Jaki był w tym cel, nawet nie zrobiła żadnego zadania, niczego przydatnego w zasadzie. Miała trochę poczucie straconego czasu.
- Junpei-san.. Nic nie rozumiem - zagadała w końcu do klona po dłuższej chwili milczenia, nietypowej dla niej - Po co tu przyszliśmy? Powiedz mi! - zatrzymała się nagle, na środku ścieżki, patrząc na niego intensywnie - Wiem, że miałeś nic nie mówić, ale w końcu już tam byłam! Powiedz mi cokolwiek, bo się stąd nie ruszę! - zablokowała się, niemal sztywniejąc w miejscu. Za mało było informacji, a Sayona nie była typem osoby, która podążała za kimś bez pytania, zwłaszcza gdy nie widziała w tym najmniejszego sensu. Dlatego się zatrzymała i dlatego dała klonowi swego rodzaju ultimatum.

[Ōkami]

Misja D 13/15 - Pośpiech jest obelgą mądrości.

Nie było żadnym kłamstwem ani nadużyciem stwierdzić, że Tajemniczy Las nie był miejscem w którym można było przeżyć z łatwością. Dalsze obserwacje Sayony, przerażających kształtów, rozmiarów, dźwięków i zapachów pozwoliły jej zapewne dojść do wniosku, że nie było to miejsce w którym mógł przeżyć jakikolwiek czlowiek, a i sam Shinobi miałby z tym wielkie problemy. Słodki zapach, trupio słodki tak jak pachną zwłoki gdy chwyta je zgnilizna. Ruch i szelest trawy, gałęzi... coś biegało nawet po takich obrzeżach, polując. Było to pole nieustannej walki, istne piekło matki natury. Budziło niewątpliwie respekt zwłaszcza, że... Sayona, unosząc wzrok, mogła ujrzeć korony drzew, niższe i młodsze na obrzeżach ze względu na ekspansję flory. Jedno drzewo zaczęło się ruszać gdzieś w oddali, łatwo było dostrzec jego koronę jak się cała trzęsie. Nagle trzask który wstrząsnął lasem. Drzewo zniknęło z widoku Sayony, zostało przez jakąś bestię złamane..!

Kiedy stwierdziła, że mogą już iść, a potem się zakantowała, stwierdząc, że nie ma zamiaru się ruszać nawet na krok, klon westchnął, mrucząc pod nosem coś, co przypominało "co za dziewucha".
- To, czego właśnie się podjęłaś i wypełniłaś, to zwiad. Zebrałaś informacje, co prawda szczątkowe ale zawsze, o tajemniczym lesie i o tym co w nim czyha. Chyba po tym co zobaczyliśmy nie będziesz miała oporów poświadczyć o monstrach ani o tym, iż jest to miejsce w którym mało kto by przeżył, wypuszczając się tam na spacerek, prawda? A teraz powinnaś informację z tego zwiadu dostarczyć zleceniodawcy, mojemu stwórcy, prawdziwemu Junpeiowi. Jest sentokim, a ty doko, a on zlecił ci zwiad. Wykonałaś go, masz nowe informacje i jesteś teraz ważnym świadkiem i głosem. - Wyjaśnił klon, ale co prawda powoli, ospale, nieco jakby tłumaczył obrażonemu na świat dziecku w taki sposób, by to dziecko dostrzegło bezsens swoich działań i większy cel w tym, przeciwko czemu się zakantowało. Ultimatum przyniosło chyba średni skutek, zwłaszcza biorąc pod uwagę to, że klon zaczął wracać na szlak z którego przyszli. Nie mógł jej przecież kazać zrobić dokładniejszy zwiad głębiej w tajemniczym lesie. To nie było zdecydowanie zadanie dla doko, ale i tak by nie było potrzebne, gdyż jego cel znajdował się zupełnie w drugą stronę względem tajemniczego lasu. To było jedynie potwierdzenie.

Napisz tutaj posta - http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?f=84&t=34
Junpei
Aon
Azuna
Aragaki