Zachodnie obrzeża Ryuzaku

[Vulpie]

Kartka, którą odnalazł Kyuoshi, była niezwykle stara, na dodatek teraz była pokryta nielicznymi śladami wilgoci. Krawędzie papieru były mocno poszarpane, sama powierzchnia również była dość mocno uszkodzona. Co ciekawe jednak, słowa na niej się znajdujące były doskonale czytelne, tak jakby napisane niedawno...

  Ukryty tekst

[Higaki]

Dla chłopaka rozpoczął się kolejny piękny dzień, wstał on dziś wyjątkowo wcześnie jak na niego, bo około 8:00. Jako, że poprzedni dzień był przesączony treningiem, dzisiaj Higaki, lekko obolały, nie miał ochoty na jakieś intensywne czynności, przynajmniej z początku. Zjadł to co miał w lodówce, ubrał się i wyszedł poszlajać się po mieście. Znał już trochę swoje miejsce zamieszkania, aczkolwiek nie wszystko, więc udał się na zachód, aby trochę pozwiedzać. Szedł tak sobie leniwym krokiem mijając ludzi, stragany czy inne budynki i rozmyślając, kiedy to w końcu opanuje swój żywioł. Wiedział, że musi trenować, ale prośba, ile można? Shinobi to też człowiek, więc odpoczynek mu się należy. Tak więc, jak już wspominałem, nasz Senju szlajał się teraz po zachodniej części miasta bez konkretnego celu, po prostu odpoczywał sobie spacerując po ogrzewanych słońcami ulicach Ryuzaku no tak.

[Ayato]

Misja C
1/30+ Kolejny spokojny dzień w Ryuzaku, tak przynajmniej mogło się wydawać. Delikatna chłodna bryza nawiewała od strony morza. Nawet po tej stronie miasta była doskonale odczuwalna. Zimowy wiatr świstał pomiędzy budynkami, przypominając o zbliżającym się śniegu. Na niebie gromadziły się szarawe obłoki. Pomiędzy nimi przebijały się pierwsze promyki porannego słońca, dając początek nowemu pięknemu dniu. Zapach ryb i świeżego chleba krążył uliczkami miasta, nękając głodnych bezdomnych. Pierwsze stragany rozkładały się przy drogach. Od czasu do czasu przejeżdżała jakaś karawana z zapasami. Gdzieniegdzie ludzie wyglądali przez framugi starych okien, by przywitać nowy dzień. Towarzyszył im trzask drewnianych obramowań. Miasto wręcz sprawiało wrażenie idealnego.
Nie wszystko jednak jest tak piękne jak to malują. Mijałeś wiele bocznych uliczek, wszystkie ciemne. Wysokie ściany budynków i skośne dachy nadawały im mroczny klimat. O tak wczesnej porze, jeszcze nie wiele było w nich widać. Zwykli mieszkańcy wyraźnie unikali ich jak ognia, chociaż nie kiedy były to doskonale znane przez nich skróty. W ciemnych alejach od czasu do czasu było widać jakieś żerujące w śmieciach zwierzęta czy śpiących pod śmieciami bezdomnych. Jedna z takich uliczek, wydała się niezwykle interesująca.
Cichy szloch przebijał się poprzez gwar ruchliwego miasta. Na schodkach do drzwi siedziała drżąca od zimna postać. Nawet w tej ciemności, nie trudno było się domyśleć, że to kobieta. Dłońmi zakrywała twarz, tłumiąc w nich swój płacz. Czarne niczym węgiel włosy swobodnie leżał na jej barkach, delikatnie przysłaniając jej ręce. Ubrana była tylko i wyłącznie w śnieżnobiałą sukienkę, sięgająca lekko przed kolana. Niewielkie szare kropki od łez, pokrywały niemalże cały materiał. Przypominała trochę najzwyklejszą koszulę nocną. Dopiero gdy nieco zbliżyłeś się i dokładnie przyjrzałeś, ujrzałeś coś naprawdę okrutnego. Na jej ciemnej, wciąż lekko opalonej skórze widniały liczne fioletowo-czerwone ślady. Zarówno jej ręce, jak i te części nóg, które były widoczne, były całe posiniaczone.

[Higaki]

Chłopak spacerował sobie główną ulicą i przekręcał jedynie głową to w lewą stronę, to w prawą, oglądając stragany, bary, mieszkania… no niestety jak wszędzie są też ciemne uliczki, nie miłe dla oka i niebezpieczne dla dzieci i ludzi starszych. Ale co tam, jak zwiedzać to wszystko, więc patrzył również w ich głąb. W pewnym momencie Higaki usłyszał jakiś cichy dźwięk, nie wiedział za bardzo co to i czy w ogóle to słyszy, czy tylko mu się zdaje. Po paru krokach skojarzył, że jest to płacz, ale nie taki dziecięcy wrzask, tylko głębokie szlochanie, najprawdopodobniej kobiety. Szedł sobie dalej i nagle stanął w miejscu, bo szlochanie stało się głośniejsze i wyraźniejsze – dochodziło z uliczki do której właśnie zaglądał nasz Senju. Trochę się zakłopotał, bo w sumie to nie jego sprawa, ale co, zostawi płaczącą kobietę i to w takim miejscu? No raczej nie, więc poprawił grzywkę i ruszył w stronę siedzącej postaci. W miarę zmniejszania się dystansu, mógł dostrzec więcej szczegółów, zobaczył, że kobieta siedzi w białej koszuli nocnej zroszonej łzami, a jej skóra jest posiniaczone… Chłopaka krew zalała… Ta kobieta zdecydowanie nie była ninja, więc nie widział usprawiedliwienia pobicia jej. Dając ujście negatywnym emocjom wyjął iglice (senbon) i zaczął nią obracać w lewej ręce. Zobaczył, że kobieta ni podnosi głowy, a raczej powinna już usłyszeć kroki, chociaż kto wie… Nie będąc pewnym sytuacji, Higaki usiadł naprzeciw kobiety na drewnianej palecie. Widząc, że nadal nie zwraca na niego uwagi, albo po prostu nie wie, że ktoś tu w ogóle przyszedł, zastanowił się jak by tu delikatnie dać o sobie znać i spytać czy wszystko w porządku… a raczej co się stało bo w porządku nie było na pewno. Po paru sekundach położył rękę na ramieniu kobiety czekając jak ta zareaguje…

[Ayato]

Misja C
3/30+ Wiatr świstał pomiędzy szczelinami kamiennych budynków. Delikatny chłód bił od ciemnej uliczki w kierunku drogi, wywołując przy tym ciarki i potęgując uczucie zimna. Gwara dnia codziennego tutaj nie docierała. Jedynie jakiś kot odzywał się gdzieś za śmietnikiem. Odór starych ryb, wręcz drażnił nozdrza do łez. Białe płatki śniegu, które zaczęły lecieć z nieba, przy spotkaniu z ziemią barwiły się na czarno. Wąska alejka wręcz odstraszała swoim urokiem wszystkich przechodniów. Sprawiała wrażenie mrocznej i odciętej od kolorowej rzeczywistości. Szukając spokoju siedziała tu młoda dziewczyna, cała we łzach.
Stanąłeś naprzeciw niej, lecz ta nawet nie drgnęła. Nie słyszała, a może nie chciała słyszeć. Jego głowa nawet nie drgnęła przy twoich cichych i wolnych krokach, jakby nie chciał widzieć twarz zbliżającej się osoby. Dopiero chłodny dotyk dłoni wyrwał ją z transu rozpaczy. Głośny krzyk rozległ się na wszystkie strony. Był tak silny, że szyby w oknach zadrżały, a Ciebie rozbolały uszy, że aż zmrużyłeś oczy. Spod przymkniętych powiek widziałeś jak spanikowana dziewczyna odsuwa się od Ciebie, wręcz czołgając się po zimnej, brudnej glebie. Rękoma zasłaniała całą twarz, jakby bała się, że zaraz ktoś ją uderzy.
-Proszę, nie! Odejdź! Nie zbliżaj się! – wrzeszczała wystraszona na tyle głośno, by zwrócić na was uwagę wszystkich przechodniów. Ludzie zaczęli zaglądać w głąb ciemnej uliczki, a po chwili za twoimi plecami wszyscy krzyczeli „Bandyta!” i wołali o pomoc. Nie było w tym nic dziwnego, w końcu tak wyglądałeś w ich oczach. W dłoni trzymałeś senbon, a przed Tobą leżała bezbronna kobieta. Co innego mogli pomyśleć w takiej sytuacji.
-Błagam, zrobię wszystko, tylko mnie nie krzywdź. – wydukała z siebie z trudem czarnowłosa. Jej wielkie, piękne oczy błyszczały niczym szafir od napływających do nich łez.

[Higaki]

Chłopak nie miał złych zamiarów, wprost przeciwnie. Dziewczyna nareszcie zwróciła na niego uwagę… ale nie w taki sposób jak by chciał, chociaż na początek dobre i to. Nagły i okropnie głośny wrzask wprawił Higakiego w lekkie osłupienie, po prostu się wystraszył… a potem zastanowił czy na pewno dobrze zrobił, że podszedł do samotnej postaci. No ale co, już się nie wycofa, nawet jakby chciał. Po wrzasku było tylko gorzej, dziewczyna zaczęła się wydzierać robić z niego bandytę w oczach przechodniów, którzy nagle zainteresowali się ciemną uliczką. Chłopak odwrócił głowę w stronę spoglądających na niego przechodniów, którzy teraz spoglądali na niego z wrogością trochę strachem, ale gdyby nasz Senju przejmował się takimi błahostkami, zapewne nie byłby tym kim jest. Uśmiechną się ironicznie w ich stronę i po prostu zignorował… Teraz musi uporać się z panikującą osóbką, która ewidentnie się go bała, ale czemu? No wiadomo, trauma i tak dalej, ale on chyba nie wyglądał jak by chciał jej zrobić niewiadomo co, chociaż faktycznie, nie dla każdego bawienie się iglicą jest normalne, więc schował narzędzie. Nagle z uliczki wydobył się „klask”, zderzenia dłonią z inną częścią ciała. Senju złapał prawą dłonią miotającą się i krzyczącą dziewczynę zaraz pod nadgarstkiem, uchwyt był lekki, ale wystarczający do utrzymania szalejącej ręki w miejscu. Gdy ta spojrzała co się dzieje, Higaki powiedział głośnym, wyraźnym i chłodnym głosem, tak, aby na pewno zrozumiała:
- Zrobisz wszystko? To uspokój się i wstawaj – gdy uznał, że te słowa do niej dotarły dopowiedział już ciepłym i miłym, normalnym dla siebie tonem, tak, żeby wzbudzić w niej zaufanie – Spokojnie, ja nie z tych złych.

[Ayato]

Misja C
5/30+ Co za ironia losu, gdy ci źli mordują niewinnych, bezbronnych ludzi, prześladują słabszych i znęcają się nad biednymi kobietami, pozostając przy tym bez żadnej kary. Chodzą beztrosko po ulicach miasta, jakby ich to ani trochę nie obchodziło. Poszukują wśród przechodniów swojej kolejnej ofiary, bądź też zastanawiają się jak spędzą resztę dnia i czym go urozmaicić. Z drugiej strony ci prawi i wrażliwi, są niesłusznie oskarżani. Gotowi w każdym momencie wstawić się z słabszego, by tylko mu nic się nie stało, czasem nawet poświęcają własne życie. Często trafiają do złego miejsca, w złym momencie. Tak też było z Higakim. Chciał zrobić dobrze, ale przez zwykłe nieporozumienie został okrzyknięty bandytą. Widząc pobitą kobietę, coś w nim drgnęło, budząc pragnienie pomocy. Potrafił zachować zimną krew w tej ciężkie sytuacji i nie uciekł w panice.
Chłodne słowa nie były w stanie załagodzić sprawy. Kobieta tylko skuliła się bardziej zasłaniając uszy na tyle mocno, że kolejne słowa do niej nie dotarły. Zmrużyła oczy z przerażenia i głośno dyszała. Jej oddech był wyraźnie szybki i nieregularny. Wyraźnie sprawiała wrażenie spanikowanej. Nie było ci niestety dane, podjąć kolejna próbę uspokojenia dziewczyny. Poczułeś lekkie klepnięcie na ramieniu, a później gwałtowne szarpnięcie. Obróciłeś się z trudem utrzymując równowagę na nogach. Dwóch mężczyzny, mniej więcej równych Tobie wzrokiem dokładnie ci się przyglądało. Strażniczy mundur i katany za pasem od razu rzucił Ci się w oczy. Poczułeś na sobie chłodne spojrzenie jednego z nich. Jedną dłonią trzymali mocno na rękojeść miecza, jakby w każdej chwili byli gotowi do ataku.
-To twoja sprawka? – spytał trzeci mężczyzna, o którym nawet nie miałeś pojęcia. Niepostrzeżenie prześliznął się za Twoimi plecami i zbliżył do kobiety, która teraz wyglądała na znaczenie spokojniejszą.

[Higaki]

Niestety kobieta była tak przerażona, że zakryła uszy i nie wszystko do niej dotarło… Siedziała jeszcze bardziej skulona, chyba naprawdę myślała, że chłopak ma zamiar zrobić jej coś złego. Widząc, że wcale nie polepszył sytuacji, chciał spróbować czegoś innego, ale niestety ktoś mu w tym przeszkodził. I to niezbyt uprzejmie, bo klepnięciem i szarpnięciem za ramię, Higaki obrócił się na lewej pięcie mało nie lądując na ziemi. I co ujrzał? Mundurowych, chyba… Przez chwilę myślał, że oni też zainteresowali się kobietą, ale nie… Znacznie bardziej interesował ich chłopak, którego wzięli za bandytę. Senju popatrzył na nich i dostrzegł katany, na dodatek byli gotów na walkę w każdym momencie, to zdecydowanie jeden z tych dni, kiedy masz ochotę rzucić wszystko w cholere, albo zadajesz sobie pytanie czy warto było dziś wstawać z łóżka. Zaraz potem usłyszał zarzut od trzeciego mężczyzny. Obrócił się w jego stronę i zaczął mówić, w sumie na początku to trochę krzyknął:
- ŻE COOOOO?! Sensacji szukacie?! Dziewczyna siedzi tu niewiadomo ile czasu, nikt nawet nie zwrócił na nią uwagi, a teraz nagle zjawiają się „Stróże prawa”??? A gdzie byliście, jak całe zdarzenie miało miejsce ?! Zresztą nieważne… - spojrzał na dziewczynę, która teraz siedziała prawie normalnie, nie drżała, oddychała równo – widzę, że nie jestem tu już potrzebny… Mogę po prostu sobie stąd iść, czy czegoś ode mnie chcecie…? – Higaki poprawił grzywkę i założył ręce, widać było, że jest dość mocno zirytowany całą tą sytuacją i czeka już tylko na odpowiedź władz, aby pójść byle gdzie…

[Ayato]

Misja C
7/30+ Ludzie to najstraszniejsze z wszystkich bestii stąpających po ziemi. Egoiści jakich mało. Tak szybko potrafią stać się obojętni na cierpienie innych. Najpierw zareagowali na głośny krzyk kobiety, tworząc panikę na ulicy, teraz wrócili do swoich nudnych obowiązków nawet nie spoglądając w kierunku ciasnych, ciemnych uliczek, jakby bali się, że i ich może coś złego spotkać. Sprawę kobiety pozostawili straży, kompletnie ignorując ją. To trochę przykre, że w międzyczasie z tłumu nie wyłonił się ani jeden bohater, który spróbowałby powstrzymać młodzieńca.
Głośne krzyki i obarczanie winą strażników nie działało na Twoją korzyść. Wyraźnie przyglądali Ci się, nie wierząc w ani jedno z twoich słów. Byłeś jedynym podejrzanym, a Twoje agresywne podejście budziło niepewność w ich oczach. Nie ufali Ci, nie było co do tego wątpliwości. Sprawiałeś wrażenie, wręcz podręcznikowego przestępcy, który stara się udowodnić swoją niewinność.
Na pytanie czy możesz sobie tak po prostu odejść, spotkałeś się najpierw ze zwykłym uśmiechem. Strażnicy wymienili się kilkoma spojrzeniami, a później zaczęli cicho śmiać. Nim się zorientowałeś, poczułeś na ramieniu zimną dłoń jednego ze strażników. Trzymał mocno za twoje ubrania, nie pozwalając Ci nawet drgnąć.
-Chyba żartujesz. – mruknął, lustrując Cię przy spojrzeniem tak chłodnym jak dzisiejszym dzień. Mroźny wiatr wiał Ci prosto w plecy, wywołując ciarki na całym ciele. –Dopóki nie ustalimy co tutaj się stało, nigdzie się nie ruszysz. – dodał, kiwając głową w kierunku mężczyzny, który właśnie zajmował się kobietą. Wyglądał na przywódcę tej małej, trzyosobowej grupki i na dosyć silnego. Zdecydowanie miał niesamowite podejście do sprawy, bo wyraźnie było widać jak o czymś rozmawiał z czarnowłosą. Na twarzy kobiety od czasu do czasu nawet pojawiał się delikatny uśmiech, jednak był on tak mały i krótki, że ciężko było go dostrzec.
-Jaka jest Twoja wersja? – spytał mężczyzna trzymający Cię za ramie.

[Higaki]

Oczywiście nie było opcji, aby Higaki mógł sobie spokojnie odejść, w końcu skoro już zainteresowali się całą sprawą, to muszą faktycznie ustalić o co tu chodzi. Chłopak zauważył, że mundurowi się z niego śmieją… Trochę to wkurzające, ale pomyślał, że nie będzie pogarszał swojej sytuacji, która i tak była słaba… Uśmiechną się ironicznie i przymknął oczy, nie miał pojęcia co zrobić, powiedzieć, jedyny pomysł to poczekanie aż wszyscy się wygadają i zobaczymy co będzie. Z tego stanu wyrwał go mocny chwyt za ramię, nie było to przyjemne. Potem usłyszał, że musi tu czekać do zakończenia śledztwa, chłopak rozejrzał się dookoła siebie, dostrzegł porozumiewanie się trójki mundurowych za pomocą wzroku czy kiwania głową. Potem zwrócił uwagę na kobietę… Normalnie rozmawiała, czasem uśmiechnęła się… Naszego ninję znowu dopadła fala zażenowania.
~Czemu nagle wszystko jest w porządku? A no tak, mundur… ech… następnym razem przejdę obojętnie jak reszta, skoro i tak mam przez to same kłopoty… - Senju ewidentnie był pod wpływem negatywnych emocji przez które po głowie chodziły mu dziwne myśli. I tak wiadomo, że nie byłby w stanie przejść obojętnie obok takiej sytuacji. Nagle ni stąd ni zowąd, trzymający go mężczyzna spytał chłopaka o jego wersję zdarzeń. Na twarzy Higakiego można było zauważyć zdziwienie, uważał, że i tak jest już winny i nic tego nie zmieni. I nie wiedział co powiedział dziewczyna, miał jedynie nadzieje, że jeszcze bardziej go nie wkopała. Odwrócił się w stronę pytającego i zaczął mówić głosem przesiąkniętym obojętnością:
- Moją wersję? No zobaczyłem kobietę skuloną w ciemnym zaułku, to podszedłem i chciałem spytać co się stało, czy jej pomóc i tak dalej, wtedy ona spanikowała, ja chciałem ją uspokoić i wtedy zjawiliście się wy… dalej wiecie co się działo – Higaki zamyślił się… nagle uśmiechną się i założył ręce za głowę.
~O raju, czego ja się boję? Przecież nic nie zrobiłem… HA! TYLE! Co będzie to będzie! – Złe emocje zaczęły znikać, w końcu w mniemaniu chłopaka to zwykłe nieporozumienie, pierdoła, która nawet nie jest godna jego uwagi.

[Ayato]

Misja C
9/30+ Cała ta sytuacja była bez wątpienia co najmniej dziwna. Poważna i traumatyczna, a zarazem luźna i bezsensu. W końcu kobieta, którą jeszcze przed chwilą ogarniała potworna panika, teraz spokojnie żartowała z przystojnym strażnikiem, nie zważając na nic.
W tym lekkim chaosie, to Ty stałeś się ofiarą strażników. Widzieli w Tobie premię za dobrze wykonaną robotę. Nawet pomimo ciągłego wypierania się, wciąż pozostawałeś jedynym podejrzanym. Uśmiechali się lekko między sobą, stwarzając pozory ciężko przejętych zaistniałą sytuacją, w rzeczywistości myśląc tylko o kilku dodatkowych monetach. Z góry byłeś na straconej pozycji, w końcu jakie znaczenie miał twój jeden głos przeciwko ich trzem, a nawet czterem. Kobieta wyglądał na lekko zauroczoną przez jednego ze strażników. Sztukę perswazji wyraźnie miał opanowaną do perfekcji i łatwo zmanipulował niebieskooką, chociaż w jej stanie to nie było ciężkim zadaniem.
Mężczyzna powoli wstał i zbliżył się do Ciebie, odciągając kawałek na bok. Rękę założył Ci na kark, tak byś nie mógł się od niego oddalić i przycisnął bliżej siebie. Poczułeś jego chłodny oddech za swoim uchem, a zaraz potem zaczął szeptać Ci do ucha.
-Słuchaj mały, sprawa wygląda tak. Masz dwie możliwości. Albo znajdziesz tego kto jej to zrobił, z tego co mówiła to był chyba jej mąż, ale nie ciała o tym mówić, albo idziesz z nami i zostajesz oskarżony o pobicie. Wybieraj. – w jego glosie nie było żadnego zawahania. Powiedział to jakby życie czarnowłosej go nie obchodziło. Obrócił Cie i popchał w stronę kobiety, uprzednio jeszcze dodając. –Masz pięć minut na zdecydowanie, później zabieramy ją do szpitala. Tam nas znajdziesz, gdy złapiesz jej chłoptasia. No chyba, że się rozmyślisz. – wzruszył lekko ramionami, uśmiechając się przy tym krzywo, jakby chciał Ci pokazać, żebyś nie miał mu tego za złe. W końcu takie jest życie.

[Higaki]

Wszystko to było bez sensu… Przynajmniej dla chłopaka. No ale dobra, co może zrobić prócz czekania? Strażnicy znowu ustalali coś między sobą, Higaki miał to wszystko w głębokim poważaniu, jeśli nie powiedzą mu tego wprost, to znaczy, że informacja nie jest kierowana do niego. Po jakimś czasie jeden ze strażników chwycił go za kark i przybliżył do siebie, chłopak odniósł wrażenie, że nie chce, aby ktoś oprócz obecnych tu osób wiedział co tu się właściwie dzieje, trochę to wszystko dziwne. Strażnik powiedział, że albo jestem winny albo znajdę prawdziwego winowajcę, to brzmi całkiem normalnie, ale teraz zaczyna się absurd. Wszystko w porządku, jeśli musi udowodnić swoją niewinność, ale potem strażnik jeszcze coś dopowiedział, mianowicie… Że ten kto pobił kobietę to jej mąż… CO TO ZA SZOPKA?! Gdy Senju właśnie trawił słowa strażnika, ten jeszcze tylko powiedział, że znajdę ich w szpitalu, gdy chłopak uznał, że już może się odezwać powiedział coś głosem w którym dało się wyczuć ironię… Dobrze, że powstrzymał się od wybuchu złości czy śmiechu, bo nie byłoby ciekawie…
- Zaraz zaraz, czy ja dobrze rozumiem? Wiecie, że jestem niewinny, bo powiedziała wam o tym sama poszkodowana, a wy grozicie mi, że mimo wszystko mnie przymkniecie, bo tak wam wygodnie? I za co? Przecież NIC nie świadczy teraz przeciwko mnie… Skoro znacie sprawcę, to czy nie powinniście go złapać? Przecież całe to zamieszenie jest oto, że myśleliście, że to ja jestem zły, ale teraz już macie 100% pewności, że nic mnie z tą sprawą nie łączy. – W gruncie rzeczy właśnie tak to wyglądało, „stróżom prawa” nie chce się wykonywać swoich obowiązków, więc wykorzystują szesnastolatka, aby ten zrobił to za nich. Ale tak to już jest w życiu, że Ci co mają władzę robią co chcą…
- No dobra… wiem, że i tak nic nie wskóram, bo co może zwykły chłopak przeciwko… władzy? Nic… Czy możecie chociaż wyciągnąć z niej gdzie jest ten jej mąż, jak wygląda czy coś? Bo jak ja się do niej odezwę to jeszcze zostanę oskarżony o prześladowanie czy coś… - Higaki czekał jedynie na opis mężulka, którego miał sprowadzić, bo niczego innego się nie spodziewał.

[Ayato]

Misja C
11/30+ Sytuacja mogła się wydawać, dziwna, absurdalna ale na pewno nie bez sensu. Z pewnością była nietypowa. Można powiedzieć, że jedna na milion. Znaleźć się w niej bez wątpienia było trudnym przeżyciem. Trudno było w ogóle połapać się w tej całej sytuacji. Nie warto jednak było starać się jej zrozumieć. Jedyne czego wymagali strażnicy, to pogodzić się z nią. Nie trudno się domyśleć, że chodziło im tylko o pieniądze. Chcieli dostać swoją jakąś, nędzną premię za dobrze wykonane zadanie i utrzymanie porządku w mieście. Sposób w jaki mieli tego dokonać wyraźnie ich nie obchodził. Mieli gdzieś środki czy Twoje zdanie na temat tej sprawy. Doskonale zdawali sobie sprawę, że to oni byli góra w tej sytuacji. Posiadali swoje trzy głosy, mogli dostać czwarty w razie potrzeby, a Ty. Ty byłeś nic nie warty w tej sytuacji, a raczej warty tyle co ich dodatkowa wypłata, którą mogli przeznaczyć na kobiety, wino i inne rzeczy.
Mężczyzna poklepał Cię lekko po plecach. Na jego twarzy malował się szeroki uśmiech. Wyraźnie cieszył się, że w końcu zdałeś sobie sprawę, ze swojej sytuacji. Że znajdujesz się na straconej pozycji i masz robić to co Ci każą, bo inaczej będziesz miał tylko problemy. Zaśmiał się jednak słysząc twoją propozycję, by to oni pracowali za Ciebie. Popchał Cię z całej siły, tak że zatrzymałeś się na krok przed kobietą. Twój nieświadomy lecz gwałtowny ruch spłoszył lekko kobietę. Skuliła się podciągając nogi pod brodę.
-Masz pięć minut. – usłyszałeś rozbawiony głos za swoimi plecami, a zaraz po nim śmiechy reszty strażników. Nim zdarzyłeś cokolwiek powiedzieć, mężczyzna raz jeszcze się odezwał. –I nie próbuj nic głupiego. – dodał, a jego ton był strasznie poważny. Mogłeś się poczuć jakby Ci nawet trochę groził.
Kobieta spoglądała na Ciebie z lekko zaszklonymi, szafirowymi oczyma. Wyglądała jednak na znacznie spokojniejszą niż wcześniej. Jej popękane usta delikatnie drgały, ale ciężko było stwierdzić czy to z zimna, czy dlatego, że chciała coś powiedzieć.

[Higaki]

Teraz już wszystko było jasne, to nie jakieś chore myśli w głowie Higakiego, ci „stróże prawa” naprawdę mieli wykorzystać zarówno całą tą sytuację jak i jego do łatwego zarobku, ale co on mógł na to poradzić? No nic, nie miał wyboru, musiał zgodzić się na propozycję wykonania brudnej roboty, bo na odsiadkę nie miał ochoty. Spytał jeszcze o to, czy mogą podać mu jakieś informacje od dziewczyny na temat jej męża, ale nawet tego nie chcieli mu powiedzieć… Kazali mu spytać się jej osobiście, a jak pamiętamy, ostatnia ich rozmowa nie skończyła się dobrze dla Senju, no ale cóż on może? Stał teraz blisko niej i chcąc nie chcąc, musiał zacząć…
- Eeeeeeeeee… Mogłabyś mi powiedzieć, gdzie jest ten, co Cię pobił? Albo chociaż jak wygląda? Byłbym wdzięczny. – Mówił grzecznie i najspokojniej jak tylko umiał, oprócz tego był cichy i uśmiechał się, aby otrzymać odpowiedź i nie napytać sobie więcej biedy. Co prawda uśmiech był sztuczny, ale co się dziwić… Ty chcesz komuś pomóc, on Cie wrabia i jeszcze jesteś zdany na jego łaskę… Higaki miał nadzieje, że faktycznie czegoś się dowie i to czegoś pomocnego. Po namyśle dodał jeszcze:
- A, jeszcze jakbyś była tak łaskawa i powiedziała, czy jest shinobi, uzbrojony albo coś w ten deseń, bo będę wiedział jak się przygotować. – Jeśli udałoby mu się dowiedzieć to czego chciał, nie powinno być problemu, no chyba, że czarnowłosa jest żoną przywódcy Uchicha czy innego klanu lub szczepu.

[Ayato]

Misja C
13/30+ Strach był uczuciem, które wywoływał u ludzi różne skrajne zachowania. Jedni są gotowi zrobić wszystko, by tylko się nie bać, inni zaś jak szara myszka skulą się i schowają za miotłą. Do tych drugich można było zaliczyć kobietę. Zamknięta w sobie, bała się wspominać na temat męża. Gdy tylko usłyszała pytanie, podkuliła nogi i przymrużyła oczy. Bała się o nim mówić. W przeszłości pewnie nie raz poszukiwała pomocy. Jak widać nieskutecznie. Naruszyła tym samym zaufanie mężczyzny, który by je odbudować, wyżywał się na kobiecie, która teraz miała traumę do końca życia.
Wzrok wbiła w ziemię, nie chcą spoglądać Ci w oczy. Widziała, że nie odpuścisz, dopóki nie zacznie mówić. Otworzyła delikatnie usta i nabrała głęboko powietrza. Popękane wargi zadrżały, gdy ocierało się o nie zimne powietrze. Usłyszałeś przełknięcie śliny.
-Obiecasz, że on nie wróci. – mruknęła, przerażonym głosem. Brzmiała jak małe dziecko, które po głośnym płaczu, tłumaczyło jego powód. Po jej bladych policzkach spłynęły łzy, w których odbiciu mogłeś dostrzec otaczając cię okolice. Wydawało się to takie nierealne. Kobieta błyskawicznie otarła się prawą dłonią. W lewe kolano wbiła mocno swoje zniszczone, białe paznokcie, które wyglądały jakby zaraz miały się doszczętnie połamać.
-On… Pewnie jest ze swoimi kumplami… W knajpie za rogiem… Gra w karty i… pije… - im dłużej mówiła tym większe łzy rozpaczy spływały po jej twarzy, kapiąc na ziemię niczym ulewny deszcz. Głowę ukryła w kolanach, a głośny płacz rozbrzmiewał echem, w pustej przestrzeni pomiędzy, jej kolanami, a klatką piersiową. -Nazywa się… Tomiji… Tomiji Miyagi… – w tym momencie odepchnął Cię strażnik tak, że bezwładnie upadłeś na ziemie. Twarz przycisnąłeś do lodowatego podłoża. Lekko oszołomiony widziałeś jak jeden strażnik stał tuż nad Tobą, a drugi pocieszał zrozpaczona kobietę.
-Chcesz wywołać kolejną aferę? – coś w tym było. Strażnicy, przytomnie powstrzymali kobietę, przed wywołaniem jeszcze jednej sensacji. Co prawda, ludzie już prawie zapomnieli o tym co działo się chwilę wcześniej, ale jednak. –Tylko nic nie kręć! – dodał, a zaraz po tym, mężczyźni zniknęli wraz z kobietą. Tobie pozostało szukać baru o którym wspomniała czarnowłosa, a w nim jej męża.