Bar "Szkarłatna speluna"

[Miyuki]

15/15
Misja D dla Shouty Bycie wielkim, zapamiętanym przez tłumy, sprawić by opowieści o nas wciąż żyły, kiedy my już dawno będziemy przyzwyczajeni do ziemi. Ale czy to naprawdę takie ważne? Wybudować sobie pomnik trwalszy, niż ze spiżu? Po co? Nawet jeśli ludzie setki lat po śmierci będą śpiewać o nas pieśni to co to zmieni, przecież i tak będziemy martwi. To prawda, że w ciężkich czasach potrzeba było bohaterów, ale dla Shouty one jeszcze nie nastały. Chociaż przez ostatnie konflikty i bitwy ludzie zaczynali określać nową erę, jako erę krwi, dla niego było to za mało. Młody Shinobi nie uważał, że potrzebny jest kolejny wielki bohater i nawet jeśli chciał nim zostać wydawało mu się, że nie ma do tego możliwości. Chociaż rodzice nie wychowali go na barmana, chociaż miał wrażenie, że chcieli oni, by osiągnął coś więcej, on stał za szynkwasem i mimo tej świadomości nie zamierzał rezygnować z danej mu na ten wieczór pracy.
Słowa wydobywające się z ust chłopaka, będące odpowiedzią na zadane przez kelnerkę pytanie zaciekawiły ją, kolejne zamówienia jednak wciąż napływały i nie miała ona zbyt wiele czasu na kontynuowanie rozmowy. I właściwie tak minęła noc. Klienci po pokazie siły w wykonaniu Shouty nie byli skorzy do bójek, ludzie pili do nieprzytomności, a kelnerki uwijały się ledwo nadążając z zamówieniami. Nie było już czasu na rozmowy, gdyż im bardziej pijani byli "goście", tym więcej alkoholu zamawiali. Czarnobrody karczmarz zjawił się przy ladzie dopiero, gdy pierwsze promienie słońca zaczęły przebijać się przez nie do końca czyste szyby.
-Dobrze się spisałeś.- Powiedział siadając i przybijając przysłowiowego gwoździa. Kufle stojące na barze, aż podskoczyły, gdy potężne czoło zderzyło się z blatem. Mężczyzna niemrawymi ruchami położył wyciągnięty z kieszeni mieszek na stole. -Weź klucz od pokoju, tu jest zapłata.- Powiedział nie do końca przytomnie i zasnął...

---------------------------------------
Koniec Misji

[Shouta]

Stojąc zmęczonym za barem doczekał się świtu. Na szczeście był to już koniec popijawy, dostał swoją zapłatę i klucz.To był oto czego potrzebował. Było warto, kto by się nie cieszył z noclegu za który ktoś mu płacił? Może trochę więcej spędzi czasu w tym mieście, ale nie był to problem, ładnie tu było całkiem ,lecz zaczynał już tęsknić za swoimi pustynnymi klimatami
-Ale czy ja muszę być bohaterem? Może to po drugiej stronie barykady będzie mi lepiej, może bycie tym złym nie jest tak naprawdę złe?
Zastanowił się chowając mieszek do torby na biodrze. Był dość niedzisiejszy, ale miał siłę jeszcze myśleć, coś mu świtało w głowie, coś chciał wymyślić... strzępki pomysłów pojawiały się i uciekały. Postanowił na ten czas dać sobie spokój i wyspać się, pewnie obudzi się w południe... ale mógł zostać na jakiś czas za darmo, więc postanowił przeznaczyć ten czas na przewartościowanie swojego życia, bo jakoś żyć trzeba.

Na drugi dzień, kiedy jego myśli powróciły do normalności postanowił usiąść na łóżku i pomyśleć o tym co przyszło wczoraj do jego głowy
-Nie... To nie dla mnie raczej, przecież nikomu krzywdy jeszcze nie zrobiłem... Choć to poczucie władzy wczoraj nad innymi... To było piękne
Opadł plecami na ścianę i spojrzał na sufit. Była tam pajęczyna z pająkiem który owijał muchę w kokon
-Czy dla niego jest to coś złego? Robi to żeby żyć... Czy ja też tak mógłbym? Wszyscy się go boją, nawet ludzie, którzy mogą go zdeptać, zgnieść, czują strach i odrazę do czegoś tak małego... kurna sam czuję
Wziął buta i zabił pająka, nie przepadał za tymi owadami... były ohydne
-No i tyle z Ciebie zostało pajączku
Powiedział patrząc na buta na którym był rozglabany korpus owada. Przed chwilą był Panem swojego życia, teraz go stracił... jednak był on kimś, zabił muchę, zrobił z niej burrito...
-Zobaczymy co z tego wyjdzie. Przecież nie wiadomo co wyjdzie w praniu...
Westchnął, nie był pewien czy to o czym myślał było możliwe do zrealizowania, jednak gdyby ktoś mu takie coś zaoferował, to nie zawahałby się tego wykonać za pieniądze, czy też inną nagrodę.

W wolnym czasie chłopak poszedł do baru, zamówił sobie jajecznice i herbatę na śniadanie. W oczekiwaniu na posiłek, spoglądał w okno szukając wzrokiem czegoś ciekawego.

[Aburame Shotaro]

Shotaro udał się do miejsca, o którym słyszał już kiedyś z opowieści swoich rodziców. Nie było to miejsce, w które, według ich opinii, powinien się zapuszczać. Młody chłopak był jednak zupełnie inny, niż jego rodzice się spodziewali. Uznał, że będzie to idealne miejsce, żeby poszukać sobie nowych kolegów, z którymi mógłby wymieniać się w przyszłości przysługami. Rozejrzał się po okolicy, aby wychwycić kogoś, z kim mógłby nawiązać jakąś dłuższą rozmowę. Jedna osoba rzuciła mu się w oczy. Niebieskie włosy przeważnie charakteryzowały wybitne jednostki. Jak ktoś się czymś wyróżnia z tłumu, to już samo w sobie musi oznaczać, że ma mocną osobowość. Aburame zamówił sobie coś do jedzenia. Jakieś naleśniczki. Nie wiedział, do końca na co miał ochotę, więc postawił na coś słodkiego. Kiedy złożył zamówienie, podszedł do chłopaka, którego już wcześniej sobie upatrzył. Każdy krok stawiał z dbaniem o to, żeby nie nadepnąć żadnego robaka. Wszystkie zwierzątka zdążył zauważyć zanim postawił pierwszy krok w knajpce.
- Cześć. Jestem Shotaro. Jak leci? - odezwał się do niebiesko-włosego. Swoją wypowiedział nawiązał też do robaczków, ale pewnie i tak nie zauważy. Jak leci... bzzzzz... Młody chłopak nie był pewien, czy dobrze zrobił, że podszedł do kogoś obcego i tak go zaczepił. Różnie ludzie mogli reagować. Przeważnie jednak najpierw robił, a dopiero później myślał.
- Niezła knajpka. Muszę częściej tu przychodzić - powiedział, rozglądając się ostentacyjnie po całym pomieszczeniu. Melina taka to była. Ale wśród takich ludzi najwięcej idzie wyhaczyć ciekawych osobników.

[Miyuki]

1/21
Misja D dla Shouty i Shotaro Poranki czasem następują dość późno, ale czy popołudniowa pobudka jest grzechem po pracowitej nocy? Jeden powie, że nie, inny że "taki młody, a ino by społ!", chociaż ci o psychice elastyczniejszej, niż żel-beton należeli do pierwszej grupy. Tak jak po nocy przychodzi dzień, tak i słońce wskazuje coraz to późniejszą godzinę, lecz raczej nie to było bodźcem, który sprawił, że młody Shinobi postanowił zejść na śniadanie. Nie tylko on tego dnia chciał się pożywić, również jedno niewielkie istnienie, nomen omen dość pożyteczne, chciało w jego kwaterze dokonać tego samego. Niewielki, czarny, włochaty, samym swym wyglądem wywołujący strach i odrazę, chociaż w ogromnej większości niegroźny dla ludzi pajęczak. Zwierzęta ta... Chociaż wróć owady, należały do drapieżników i to był niepodważalny fakt, tak jak i inne drapieżniki polowały, by zdobyć jedzenie, by przeżyć. Nie robiły tego z emocji, w przypływie żądz, czy dla zysku, w naturze wszystko było proste, zabij albo giń, ale pamiętaj, że zawsze znajdzie się ktoś kto może zabić ciebie. Działający od wieków, ba od początku świata system. Tylko jeden gatunek mu się sprzeciwił, wyłamał się zabijając inne osobniki dla władzy, pieniędzy, sławy, polujący nie po to, by zaspokoić głód, ale pokazać kto ma większego konia, czy zabije groźniejsze zwierze. Istoty bez pazurów, bez kłów, te które już w mrokach dawnych czasów powinny wyginąć, fizycznie ułomne w stosunku do innych zwierząt, a może i psychicznie?
Ludzie byli różni, dobrzy i źli, drapieżnicy i ofiary, mordujący z miłości, dla przyjemności, czy z nudów, w przeciwieństwie do zwierząt... do owadów kieruje nimi okrucieństwo, czy była to cecha ściśle powiązana z inteligencją? Trudno powiedzieć, pewnym było jedynie to, że zapewniła im przetrwanie. Shouta... Czy rzeczywiście chciałeś taki być? Porównywać się do dumnego łowcy, tak naprawdę będąc jedynie "ostrzem" do wynajęcia? Czy schodząc byłeś pewien tego co myślisz? Nie, wciąż się wahałeś, ale co w tym złego? Każdy czasem wątpi.
Karczma wyglądała dokładnie tak jak ją pamiętałeś, przywitała cię nieco zaspana Rin, która wstała nieco wcześniej i już dzielnie pracowała, za barem stał ewidentnie skacowany brodacz. Zasiadałeś przy jednym ze stolików, nie czułeś na sobie spojrzeń, to czego dokonałeś dzień wcześniej ewidentnie sprawiło, że ludzie nie szukali zaczepki, nie tylko w stosunku do ciebie, w końcu wszystko zaczęło się od bójki dwóch buhajów. Czekając na posiłek miałeś nieco czasu na rozmyślenia. Ten jednak postanowił przerwać ci pewien jegomość, ubrany tak szczelnie jak to tylko możliwe, nie lubił słońca? Shotaro, bo tak zwał się, owy przybysz w pewnym stopniu zdawał się być przeciwieństwem naszego Shouty, każdy krok stawiał uważnie, tak by przy okazji nie ucierpiał żaden owad, bo po co miał je krzywdzić? W końcu nic nie mógł na tym zyskać, "nie potrzebował pożywienia". Przez jakiś czas nikt wam nie przeszkadzał, po około dziesięciu minutach do stolika podeszła urocza, chociaż bardzo młoda dziewczyna z uśmiechem przynosząc wam zamówiony posiłek, nasz drogi morderca po za herbatą otrzymał też kufel piwa, jak powiedziała Rin "za dobrą pracę" i właściwie tyle.
Zapewne moglibyście spędzić ze sobą więcej czasu, lecz już po około półgodziny, kiedy zjedliście pożywne, popołudniowe śniadanie, wasz stolik został po raz kolejny zaatakowany. Tym razem jednak bez pytania przysiadł się do was mężczyzna w wieku maksymalnie dwudziestu lat, kremowy, zimowy płaszcz z wysokim kołnierzem szczelnie otulał jego ciało, a włosy w czarnym kolorze zwisały luźno gdzieś do ramion.
-Pewnie przeszkadzam co?- Zaczął nonszalanckim tonem, by skupić całą swą uwagę na Shoucie. -Widziałem jak wczoraj załatwiłeś tego dużego, nie szukasz szybkiego zarobku?- Zapytał, dość krótko wyjaśniając sytuację i rozparł się na krześle, jakby czekając na odpowiedź...

-----------------------------
Kolejność dowolna.

[Shouta]

W oczekiwaniu na swoją jajecznicę chłopak widział przez okno nadchodzącego jegomościa. Był to człowiek, który albo nie przepadał za zimowym słońcem, albo chciał aby ktoś go rozpoznał. Szczelnie opakowany w ubrania, dumnie sunął przez ośnieżony chodnik
-A to kto? Założę się że zaraz tu podejdzie... i plan posiedzenia samemu wszystko strzeli...
Spojrzał na niego spokojnym wzrokiem, kiedy wszedł do knajpy. Jego wzrok przykuł sposób w jaki zamaskowicz chodził, wypatrywał bóg wie czego na podłodze... Czy on omijał coś?
-No i idzie...
Przyszykował się w myślach na rozmowę z nieznajomym. W sumie dobrze jest do kogoś się odezwać, można zapomnieć o dręczących rozmyślaniach. Można też zawsze dowiedzieć się czegoś nowego, może jest on z tak daleka, że nawet nie będą wiedzieli o sobie nic? Może to właśnie moment, w którym coś w życiu Shouty będzie przesądzone? Nie wiadomo, rozmowa to pokaże
-Witaj, mów mi Shouta. Co cię sprowadza do mnie?
Przywitał i zapytał się, nie ukrywając delikatnego zdziwienia. Przecież cała speluna była praktycznie pusta, mógł usadowić się gdzie tylko chciał. Czy ten wygląd tajniaka był tylko złudzeniem?
-Dziękuję Rin, nie musiałaś
Uśmiechnął się od razu biorąc łyka żółtego napoju. Wierzył teraz że nie było nic ponadprogramowego dodane. Przynajmniej miał taką nadzieje. Jego zachwyt jajecznicą nie trwał długo, bo do ich stolika przybył kolejny inżynier
-Kurna, jak tak dalej pójdzie to pół miasta do mnie przylezie
Pomyślał słuchając co pan miał do powiedzenia. Jak się okazało, stał się dość popularny po wczorajszym zajściu
-Pewnie że tak. Nigdy nie ma zbyt dużo pieniędzy
Powiedział trochę wbrew samemu sobie. No ale jakoś trzeba było sobie radzieć...właśnie, radzić sobie
-A dla tego jegomościa, nie było by miejsca w mojej pracy? Pewnie on też chciałby sobie dorobić, mam nosa do dobrych pracowników, on nada się idealnie
Powiedział to patrząc na Shotaro, pod koniec zdania dyskretnie mrugnął mu okiem, tak aby zleceniodawca tego nie widział. Teraz tylko czekać na wynik tej propozycji. We dwóch było by łatwiej...chyba.

[Aburame Shotaro]

- Twoje włosy. Ktoś z takimi włosami nie może być zwyczajnym człowiekiem - odpowiedział. Nie było wiadomo, o co mu do końca chodziło. Każdy mógł się jedynie domyślać. To że knajpka dzisiaj nie grzeszyła liczbą osób, tylko zwiększało prawdopodobieństwo, że obok niego usiądzie. Nie będzie przecież sam siedział. Co by wtedy robił?
Przyszła dziewczyna, która na chwilę przerwała naszą samotność i wręczyła nam nasze dania. Shotaro już nie mógł się doczekać jego naleśników.
- Smacznego - powiedział bardziej z nawyku, niż tak na prawdę mając na myśli, to co mówił. Nie interesowało go, czy jedzenie będzie smakować drugiemu chłopakowi. Martwił się tylko o siebie. Ale naleśniki, były niebem w gębie. Nigdy nie jadł tak dobrych. Dziwił się, że w takim miejscu spotkała go takie zaskoczenie. Spodziewał się zupełnie czegoś innego.
Po jakiś kolejnym bliżej nieokreślonym czasie pojawił się kolejny gostek, który był bardziej nachalny od samego Shotaro. A przynajmniej tak się mu wydawało w tej chwili. I dodatkowo również był zmarzluchem. Żeby dwie takie postacie znalazły się przy jednym stole to już musiał być cholerny zbieg okoliczności.
- Tak. Przeszkadzasz - powiedział Shotaro, bez żadnych ogródek. Zawsze mówił to, co myślał. Właśnie miał poznać lepiej kogoś prawdopodobnie z innego zakątka świata, a tu ktoś miał mu w tym przeszkodzić. Gdyby wiedział, co miało być powiedziane chwilę później, pewnie by się tak nie odezwał. No ale też głupie pytanie, przyciągało głupią odpowiedź. Następnie pozwolił kontynuować towarzyszowi. Kiedy usłyszał zarobić, w jego głowie zaświeciła się żarówka. Sam poszukiwał jakiegoś sposobu na zdobycie trochę pieniędzy. Oczy zapaliły mu się ognikami. Uśmiechnął się, gdy Shouta go pochwalił.
- Z przyjemnością przytuliłbym jakąś wypłatę. Jeśli byłaby możliwość.
Shotaro był wdzięczny jego nowemu koledze za to, że o nim pomyślał. Nie miał jak wyrazić swojej wdzięczności, więc liczył, że jego pomoc w trakcie zadania może być już wystarczającą zapłatą.

[Miyuki]

4/21
Misja D dla Shouty i Shotaro Niemal pusta karczma, dwójka niezbyt gadatliwych nieznajomych przy wspólnym posiłku, dołączający się trzeci, niezbyt kulturalny, lub nie przejmujący się takimi drobnostkami osobnik. No cóż, co może pójść nie tak? Słowa owadziego władcy zostały przez nieznanego z imienia osobnika mimo uszu, najzwyczajniej w świecie to nie do niego miał sprawę. Niektórzy mawiają, że pieniądze otwierają każde drzwi, czasem zamtuza, czasem speluny, a czasem te kryjące się w umysłach rządnych pieniędzy istot zwanych shinobi. I w tym wypadku wzmianka o zarobku wydała się kluczem, początkowo niemiły Shotaro zmienił swój ton, a Shouta do którego skierowana była niejasna propozycja... Okazał się nad wyraz ufną i empatyczną osobą. W końcu kiedy spotykasz tajemniczego typa, z którym spędzasz półgodziny przy posiłku jasnym jest, że jeśli pojawi się kolejny dziwny, nieznajomy, mówiący o pieniądzach pierwszym co robisz jest zarekomendowanie owego... hmm... "Przyjaciela"? Nie, to raczej nie to, bardziej znajomego, chociaż i w wypadku nazywania tego co łączyło dwójkę Shinobi znajomością trzeba było mocno naciągnąć fakty. Może chodziło o to jak szybko znaleźli wspólny język? Chęć zysku może stosunkowo szybko połączyć dwójkę nieznajomych, inna kwestia, że gdy dojdzie do podziału "łupów", ktoś może zdecydować się na wbicie kunaia, albo i katany w plecy temu drugiemu. No, ale przecież on budzi zaufanie, w swojej bluzie z naciągniętym kapturem, w okularach, no może i Aburame był o głowę niższy, ale czy to powód, by od tak dzielić się zarobkiem?
Na słowa o nowym pracowniku mężczyzna w białym płaszczu uśmiechnął się krzywo. -Nos nosem, moja propozycja jest dość konkretna, to czy pójdziecie we dwójkę, czy któryś z was załatwi to sam... No, cóż to nie za bardzo mnie interesuje.- Sięgnął do kieszeni, a wy mogliście usłyszeć brzęczenie złota. Poprawił się tak, by widzieć was obu. -Więc panowie, skoro zgadzamy się co do tego, że wy potrzebujecie pieniędzy, a ja pracownika, pogadajmy o cenie, powiem szczerze, jeśli odmówicie nie będę się rozczulał tylko pójdę szukać dalej. Oferuje wam 500 Ryo, do podziału jak tylko uważacie za słuszne w zamian za odzyskanie pewnej rzeczy.- Mężczyzna zrobił dramatyczną pauzę, a właściwie czekał na reakcję duetu. -No więc tak, moja ukochana siostra wysłała mi paczkę z dalekich regionów, ale mniejsza o to. Kurier przewożący rodzinne pamiątki krótko mówiąc wykitował po drodze, cholera wie czemu. Wiecie jak to jest w książkach? Goniec umiera, przekazuje ważne wieści jakiemuś młodzikowi, a ten odnosi do właściciela? No więc, ten pieprzony dzieciak postanowił przywłaszczyć sobie paczkę i... Nie, idiota tego nie sprzedał, widocznie nie znalazł pasera na MOJE rzeczy. Tak więc wiem, gdzie te rzeczy będą wieczorem, ale sam będę zajęty. Sprawa jest prosta, znacie szczegóły, pytanie czy wchodzicie?- Historia życia, czy może raczej kradzieży paczki nie była najciekawsza, jednak wasz rozmówca znał się najwidoczniej na przemawianiu, lub nie panował nad emocjami, gdyż każde słowo wyrażało coś, od smutku, przez tęsknotę, aż po gniew.
Znaliście szczegóły, pytanie tylko czy wierzycie? Czy chcecie wierzyć? W końcu nie codziennie ktoś oferuje kwotę, którą płaci się ochronie karawany w zamian za odzyskanie paczki. Sentyment? Podstęp? A może nie miał co robić z pieniędzmi? Może uznał was za "drogich"? Właściwie czy to miało znaczenie? Chcieliście pieniędzy, a te niemal same do was przychodzą... W końcu skoro zamierzał zapłacić 500 ryo, to musiał mieć ich przy sobie o wiele więcej? Może przy dobrych wiatrach można by go okraść? Czy jeden z was nie szukał "tej złej" drogi? No, cóż wyjść jest nieskończenie wiele, a to na które się zdecydujecie jest jak pająk... Właśnie zwisa z jednej belki i kołysze się niebezpiecznie nad kuflem Shouty... Wróć, wyjście się nie kołysze to rzeczywiście średnich rozmiarów pająk...

-------------------------------------
Kolejność dowolna

[Shouta]

Shouta przyjrzał się znudzonym wzrokiem nieznajomemu. Nie był pewien czy to co mówił było prawdziwe, ale jedno było faktem. To że ten facet ma pieniądze. Ale to czy po zrobieniu całej roboty zapłaci, to już inna sprawa
-Zrobimy to pod jednym warunkiem. Płatne z góry albo się nie ruszamy z miejsca. Nie wiemy czy nie chcesz nas zmusić do do kradzieży czegoś, czego ktoś ci wcale nie ukradł. Nie mam pojęcia kim jesteś, nie mam pojęcia kim jest ten "złodziej". Albo gotówka teraz, albo szukaj pomocy gdzie indziej.
Chłopak spojrzał na pająka i przesunął kufel, widząc obrzydliwą kreaturę nad swoim piwem. Nie miał zamiaru robić mu boskiej kąpieli.
-Aby udowodnić naszą uczciwość, możesz wziąć to. Jest to pamiątka rodzinna. Pierwszy kunai jaki dostałem od swojego dziadka, był wielkim wojownikiem... Dla mnie ma wartość sentymentalną. Prawdopodobnie koneser broni zauważyłby ten szlif zastosowany przy ostrzeniu, już nie używają go... Ja oddaję swoją cenną rzecz na przechowanie tobie, w zamian za kasę, teraz tylko ty musisz udowodnić że jesteś prawdomówny i że naprawdę chcesz nam zapłacić, dając nam pieniądze z góry. To jak, wchodzisz w to? O pewność tego że dostaniesz co twoje martwić się nie musisz. Wiem co robię, ten pan co stoi za barem nie narzekał.
Kłamał jak z nut pokazując swojemu zleceniodawcy zwyczajnego kunai'a, którego wyciągnął z torby. Patrzył jednak na ten przedmiot w taki sposób, jakby to była prawdziwa pamiątka. Zależało mu na tych pieniądzach, więc nie mógł sobie pozwolić na to że ktoś go oszuka, kiedy on ma komuś odebrać jakąś paczkę z kij-wie-czym. Tym bardziej, iż możliwe było to że musieli by oni kogoś prawdopodobnie okraść.

[Aburame Shotaro]

Shotaro wsłuchał się w to, co miał do powiedzenia mężczyzna. Gdy usłyszał, ile pieniędzy oferuje, oczy zaczęły mu świecić jeszcze jaśniej. Przez myśl mu przeleciało, żeby zabić mężczyznę i wziąć do siebie wszystko co tam przy sobie nosił. Chwilę później się opanował, zanim zdążył zrobić coś głupiego. Jeśli będzie zabijał wszystkich swoich zleceniodawców, to nie dostanie kolejnych misji, bo ludzie będą się go bali. Swój gniew mógł obrócić w kierunku kogoś innego, bardziej bezstronnego, za kim nikt nie będzie tęsknił.
Shouta wypowiedział swój monolog o zapłacie. Aburame nie wierzył, żeby ktokolwiek się na to pisał. Płacić pieniądze z góry? Raczej nikt nie był aż tak naiwny. Jeśli dostałby teraz pieniądze, jego chęci do wykonania zadania zmalałyby kilkukrotnie. Nie odzywał się, gdyż chciał zobaczyć reakcję ich rozmówcy. Może będzie chciał zapłacić, a wtedy chłopak wykorzystałby okazję. Skoro ktoś już zagadał o tym, to trzeba było korzystać. Uwadze chłopaka nie umknął pająk, który wisiał nad piwem. Na chwilę obecną Shouta nie zamierzał mu robić krzywdy. Shotaro odetchnął z ulgą. Nie musiał przynajmniej interweniować. Shouta postanowił dać w zastaw ... kunai'a. Oczy wielkiego robaczego pana otworzyły się w niedowierzaniu. Dobrze, że miał na sobie ciemne okulary, przez to nikt nie mógł tego zauważyć.
- Oferta wydaję się być dobra. Zgadzamy się na nią. Kunai weź na przechowanie, a pieniądze zapłać z góry - powiedział. Jego sposób mówienia był dosyć specyficzny. Nie zawsze się tak odzywał, ale teraz jego emocje nie pozwalały mu w stu procentach trzeźwo myśleć. Jeszcze raz streścił mężczyźnie, co miał zrobić, aby otrzymać swoją paczkę. Albo przynajmniej co mogłoby się wydawać, że musi zrobić. Shotaro postanowił brać udział w tym przedstawieniu. Nie miał pojęcia, czy Shouta mówił prawdę. Dopiero go poznał. Różni, dziwni ludzie chodzili po tym świecie. Chłopak miał wrażenie, że się dobrze ze sobą dogadają.
- Nikt tak nie odbiera paczek, jak my.
Dwaj kurierzy poznani przy wspólnym posiłku. Zapowiada się ciekawie. Może praca listonosza była bardziej opłacalna, niż shinobiego? Wątpliwości naszły Shotaro odnośnie jego drogi życia.

[Miyuki]

7/21
Misja D dla Shouty i Shotaro Powiedzmy sobie szczerze, głowa do interesów to jedno, podstęp drugie, plan trzecie, a wykonanie czwarte. Wszystkie te rzeczy połączone ze sobą mogły dać wiele, jednak w momencie kiedy trzy pierwsze kulały, a czwarte niedomagało, szanse na to, że w jakikolwiek sposób uda się przekonać rozmówce do irracjonalnej decyzji były maksymalnie zerowe. Z każdym kolejnym wypowiadanym przez Shoute słowem mężczyzna uśmiechał się coraz szerzej, widać było jednak, że ten stara się hamować, może po to by nie urazić swych rozmówców? No cóż, niestety słowa Shotaro, mające potwierdzić, czy uwiarygodnić te jego kompana, no i zakończenie w postaci reklamowania ich zdolności sprawiły, że "płaszczowiec" nie wytrzymał. Najzwyczajniej w świecie wybuchnął śmiechem, przy okazji na chwilę ściągając uwagę tych kilku bywalców, którzy po odbywającej się dzień wcześniej imprezie postanowili wrócić w to miejsce. Salwa śmiechu trwała dłuższą chwilę. Sentyment, sentymentem, ale sprzedać kunai, wart kilka sztuk ryo za pięćset, oferując w zamian słowo, że wrócą... No cóż, żart był to dobry. Przynajmniej tyle im się udało. -Powiem szczerze, wartość sentymentalna wartością sentymentalną. Widziałem co wczoraj zrobiłeś, może masz mnie za głupiego, ale widać że musiałeś już wcześniej walczyć. Równie dobrze te szramy mogą pochodzić z twoich walk.- Powiedział mężczyzna, poprawiając się na krześle. -Jeśli to żart, to marny. Nie powiem, że nie masz jako takiej opinii w tym miejscu, ale jedyne co o tobie wiadomo to, to że pojawiłeś się znikąd i skopałeś tamtego dużego. No i w każdej chwili możesz zniknąć.- Zwrócił się do Shouty, by po chwili przenieś wzrok na Shotaro. -O tobie za to wiem tyle, że jesteś w spelunie i zjadłeś naleśniki.- Mężczyzna westchnął ciężko.
Przez chwilę obserwował swoich rozmówców, jego twarz stężała. -Wiele rozumiem, ale nienawidzę, gdy ktoś mnie oszukuje,czy okrada. Powinienem pewnie iść szukać kogoś uczciwego, ale jestem dość leniwy. Wy ewidentnie próbujecie mnie oszukać, macie tyle szczęścia, że wyglądacie młodo i mogę wam to wybaczyć, a nawet dać radę. Jeśli już próbujecie kogoś oszukać, to zróbcie to chociaż trochę wiarygodnie. No chyba, że macie przed sobą desperata, wtedy żądacie czego chcecie, a on i tak się zgodzi.- Zrobił chwilę przerwy, by dać dwójce bohaterów czas na przemyślenie swoich słów. W końcu dał im cenną lekcje, która kiedyś może uratować ich marne życia, albo przynajmniej sprawić, że w tym brutalnym świecie będą mieli kilku wrogów mniej. -Na zapłatę z góry nie macie co liczyć, ale to pewnie już zrozumieliście. Ostatni raz powtórzę moją ofertę, 500 Ryo za odzyskanie paczki i dostarczenie jej tutaj, płatne przy odbiorze. Wchodzicie, albo nie. Jedno słowo i idę szukać dalej, albo mówię wam gdzie szukać. Proste?- Widać było, że mężczyzna zaczyna się niecierpliwić, a nawet irytować. No, ale główni bohaterowie opowieści czasem dostają jakąś dodatkową szansę... Albo taki był ten mężczyzna? No cóż, pewnym było to, że taka okazja może się już nie powtórzyć.

[Aburame Shotaro]

Shotaro nie zrozumiał skąd reakcja mężczyzny. Jeszcze chwilę temu przyszedł do nas, jakoby Shouta miał jakieś specjalne zdolności w zakresie shinobi, gdyż miał jakaś reputację, a teraz śmiał się, gdy powiedziałem, że byliśmy najlepsi w takich zadaniach. No może było to trochę śmieszne. Shotaro jeszcze raz powtórzył sobie w głowie, co się wydarzyło i musiał to potwierdzić. Ale żeby mówić, że żart był marny, zwłaszcza, kiedy minutę wcześniej się śmiano z niego na głos? To przerastało zrozumienie Aburame. Musiał jednak przyznać, że tamten miał wysoko rozwiniętą percepcję. Zdążył zauważyć, co Shotaro zjadł i gdzie się znajdował. To bardzo pozytywnie mówiło o ich zleceniodawcy. Młody chłopak już był przekonany do brania udziału w tej misji.
- Weźmiemy udział w zdaniu i przyniesiemy paczkę. Podaj szczegóły - powiedział Shotaro, zanim drugi zdążył powiedzieć coś głupiego, co by tylko wytrąciło mężczyznę z równowagi. Swoją drogą, ich zleceniodawca było tylko odrobinę starszy od nich, a już wydawał się być jakoś doroślejszy.

[Shouta]

Kiedy facet zaśmiał się Shouta pomyślał że to już koniec jego zlecenia. Jednak jak się potem okazało, chłopek kontynuował swoje pierdzielenie o szopenie, co dało znak chłopakowi, że jednak było to prawdziwe zlecenie a nie próba zrobienia w ouia. Gdyby tak było to by się nie kłopotał z siedzeniem z Shoutą w zapleśniałej melinie
-Czyli zależy mu na tej paczce... ciekawe co w niej jest
Pomyślał nie słuchając rad gościa który pojawił się znikąd. Spojrzał się na pająka który wisiał nad stołem. Czy one go dzisiaj musiały prześladować? Czy naprawdę opłaca mu się być kimś kto jest po drugiej stronie "muru"? Czy opłaca się w tym świecie oszukiwać? Z drugiej strony można się zastanowić czy w tym świecie opłaca się być dobrym, tylko ci którzy są silni i tylko ci są w stanie pisać historię dla następnych pokoleń.
-Dobra, gdzie ma być ten chłopak i jak wygląda ta paczka?
Zapytał bez dalszego owijania w bawełnę. Nie chciało mu się już gadać, swoje się dowiedział. Facet miał jakieś problemy z samym sobą. Nie wiedział czy jego oferta była śmieszna czy nie. Nie wiedział też czy gardził frajerami co są w desperackiej potrzebie czy też sam był takim frajerem...
Kiedy już dwa nieznajome znajomki dowiedziały się kogo i gdzie szukać, poszli szukać jegomościa... Oczywiście uprzednio dokańczając swoje posiłki. Shouta nie miał zamiaru odpuścić sobie jajecznicy i piwa które dostał. Przez chwilę jeszcze mu przyszło do głowy że mógłby go bez problemu znokautować gdyby tylko podał mu rękę, lecz ilość gapiów była zbyt wielka... po co robić sobie problemy...

[Ichirou]

Misja rangi D
10/21

---

Tak łatwo nie było, żeby dostać pieniądze z wyprzedzeniem za wykonanie zadania. Osobnik o długich włosach nie urodził się wczoraj. Był świadom, że chętnych na zarobek z góry jest wielu, tyle że z pieniędzmi w kieszeni mało kto faktycznie realizował to, co miał w umowie do zrobienia. Kiedy dało się osiołkowi marchewkę, ten przestawał ciągnąć wóz i zajmował się nagrodą. Dwójka młodych shinobi była właśnie takimi osiołkami i na swoją marchewkę musieli zapracować. To, że nawet nie wiedzieli dokąd zmierzają i co za sobą ciągną nie było w zasadzie istotne. W końcu chodziło tylko o nagrodę, czyż nie?
Jakby nie było, 500 Ryo na dwa łebki to dość godziwy zarobek jak za fuchę, która nie brzmiała na szczególnie wymagającą. Shotaroi i Shouta (cóż za zbliżone imiona!) nie opierali zbyt mocno przy swoim i wreszcie zdecydowali się na zaproponowane im warunki. Będzie paczka, będą pieniądze, prosty temat.
- Z tego co wiem, to na obrzeżach dzielnicy rzemieślniczej. Jest tam taka mała uliczka, między zakładem garbarskim i rzeźnikiem... Z pewnych źródeł dowiedziałem się, że to tam dzisiejszego wieczoru chce spieniężyć swoją zdobycz u jakiegoś zainteresowanego kupca. Gość jest raczej młody, szczupły... No ciężki mi więcej detali powiedzieć, ale jak macie trochę oleju w głowie to powinniście go wypatrzeć. W tamtej okolicy za wiele ludzi się nie kręci. A co do paczki... - Tutaj zrobił sobie moment przerwy i pokazał rozstawem dłoni odległość wynoszącą na oko dwadzieścia, może dwadzieścia pięć centymetrów. - Obstawiam, że coś takiego. No, także wracając do sedna sprawy, to nie interesuje mnie aż tak bardzo jak odbijecie mój pakunek. Grunt, to żebym nie miał przez was problemów. Jak postanowicie obić typa, to przynajmniej upewnijcie się, że nikt was potem nie będzie śledził. Żeby nie było tak, że wyśle swoich kolesiów za wami, a wy wracając do mnie przyprowadzicie ich. Zgadza się - będę tu na was czekał. - Westchnął cicho, a potem splótł dłonie i rozparł się wygodnie na krześle. Spojrzał to na jednego, to na drugiego młodzieńca i upewnił się, że wszystko zostało już wyjaśnione. Jeżeli tak było, to skinął jedynie głową i wstał z miejsca, pozostawiając ich samych. Przesiadł do innego, wolnego stolika nieopodal i zajął sobą.
Mieli czas, żeby dokończyć jedzenie bez większego pośpiechu, ale raczej nic ponad to. Czas wspomnianego spotkania nie był dokładnie sprecyzowany, więc lepiej było się nie ociągać za bardzo, żeby nie przegapić okazji do łatwej kasy.

Dajcie [zt] jeśli wychodzicie po tym poście.

[Aburame Shotaro]

No to wszystko się wyjaśniło. Nie pozostało nic innego jak wstać i udać się po paczkę. Shotaro najpierw dokończył swojego naleśnika i zaczekał, aż Shouta dokończy swoje danie. Aż tak w końcu im się nie śpieszyło. Pokiwał kupcowi na znak tego, że zgadza się ze zleceniem i że zrozumiał, co mają zrobić. Kiedy jego nowy znajomy był już gotowy, Aburame opuścił stolik i zostawił brudne naczynia na nim.
- No to chodźmy - powiedział. Nie wiedział jeszcze dokładnie, gdzie ma się udać, ale postanowił zgrywać pewnego siebie, żeby ich zleceniodawca jeszcze się nie rozmyślił. Pewnie nie każda znajomość się zaczyna w ten sposób, ale ich się zaczęła i teraz tylko trzeba podążyć za ciosem. Kiedy tylko wyszli z karczmy, Shotaro rozejrzał się i zapytał kogoś o drogę w miarę możliwości. Nie chciał iść jakiś kawał drogi na marne. Chwilę później zapytał się kogoś innego dla pewności. Podążał za wskazówkami ludzi. Kierował się na dzielnice rzemieślniczą, a dokładniej na zakład garbarski. Próbował utrzymywać przyzwoite tempo podróży, żeby tajemniczy chudy mężczyzna nie uciekł z forsą za paczkę. Na miejscu schował się w jakimś cieniu i udawał niezainteresowanego, zajętego własnymi sprawami. Tak na prawdę jednak rozglądał się dookoła za kimś, kto spełniał warunki bycia młodym i szczupły. I najważniejsze - miał paczkę o ustalonych rozmiarach. Również rozglądał się za kupcem, który miałby odkupić paczkę.
- Myślisz, że jesteśmy na czas? - zapytał swojego kompana. Głupio byłoby jakby się teraz spóźnili. Kasa poszłaby z kretesem.

[z/t]

[Shouta]

Po dowiedzeniu się wszystkich informacji na temat tego gdzie co i jak miało się odbyć, Shouta dokończył swoje jedzenie i picie. Zostawiając naczynia na blacie, zostawił też pieniądze które miały starczyć na opłacenie rachunku
-Lecim... Nie ma co marnować czasu. Damy sobie radę
Stwierdził zbierając swoje manatki. Spojrzał też po ludziach aby być pewnym że nikt ich nie śledzi... nie podsłuchuje, ani coś innego w ten deseń. Nigdy nie wiadomo co komu przyjdzie do głowy, prawda? Jeżeli zauważył taką osobę, postanowił po prostu uważać na nią..to tyle, nie ma co od razu wszczynać bójek.
-Myślę że damy radę. Patrząc na to że jest dopiero późne popołudnie, to my jesteśmy za wcześnie
Stwierdził wypatrując kątem oka kogoś kto by pasował do opisu, danego przez zleceniodawcę. Nie pytał się o nic, starał się też nie rzucać się w oczy. Lepiej być choć trochę incognito.
[z/t]