Główny port na wyspie Kantai

[Keizo]

Misja D 3/... Kapitan spojrzał na chłopaka nieco zdziwiony - być może nie spodziewał się zobaczyć tutaj naprawdę shinobi. W końcu rzadko zdarzało się żeby jakiś wolny ninja akurat spacerował sobie po porcie. Tym razem jednak widocznie parze się poszczęściło, gdyż zanim dowódca statku zdążył powiedzieć cokolwiek, do Etsuyi dopadł poszkodowany mężczyzna, potrząsając energicznie jego dłoń w witającym i wdzięcznym geście.
- Dzień dobry, drogi panie, dzień dobry, spada nam pan z nieba! - krzyknął prawie w twarz przybysza, puszczając w końcu jego dłoń - Gdyby mógł pan przeszukać ten oto statek w poszukiwaniu naszej rodzinnej pamiątki, otwieranego naszyjnika z perłą i malunkiem mej babki w środku, byłbym niezmiernie wdzięczny!
Kapitan widząc entuzjazm swojego klienta chrząknął i szturchnął - niezbyt delikatnie - shinobiego i wskazał skinieniem głowy na załogę.
- Daj pan znać, jeśli będziesz chciał pan przepytać tych hultajów - powiedział, puszczając mimo uszu uwagi osoby wyglądającej na kucharza, głoszącej stojącej obok kobiecie że naszyjnik ukradła pewnie mewa, która wleciała do kajuty - Na razie okręt jest do pańskiej dyspozycji, skoro tak życzy sobie panicz Seishi.
Etsuyi pozostało więc tylko działać. Co zrobi najpierw?

[Etsuya]

Młodzieniec wysłuchał uważnie człowieka w potrzebie starając sobie wyobrazić w głowie zgubiony przez niego naszyjnik. Mocno wyeksploatowane przez uścisk ramie nieco wybiło go z rytmu i zaburzyło proces myślenia, ale Etsuya postanowił podjąć wyzwanie. Zerknął kątem oka na kapitana, który właśnie się wtrącił do rozmowy, dając mu przyzwolenie na przeszukanie statku. Etsuya kiwnął głową na znak, że rozumie, a gdy tylko będzie czegoś potrzebował z pewnością się do niego zwróci.
Tymczasem jednak swoją uwagę skierował raz jeszcze na bogato ubraną parkę i lekko marszcząc brwi, wytężając przy tym swoje szare komórki, odezwał się w ich kierunku.
- Chciałbym podpytać o parę rzeczy, przejdźmy może nieco dalej - z tymi słowami chłopak od razu ruszył powolnym krokiem nieco dalej wgłąb molo odprowadzając poszkodowanych kilka, kilkanaście metrów dalej. Kiedy już był pewien, że nikt ich nie podsłucha, blondyn zwrócił się do pary raz jeszcze.
- Kiedy ostatnio widzieliście ten naszyjnik? Może kojarzycie jakąś nietypową sytuację; potknięcie, albo przypadkowe szturchnięcie przez jakiegoś członka załogi lub innego pasażera? - podpytał, zaczynając tym samym dochodzenie.

[Keizo]

Misja D 5/... Pan Seishi oraz jego zapewne małżonka odeszli wraz z ninją kilka kroków wgłąb pomostu. Po usłyszeniu pytania Etsuyi mężczyzna zmarszczył czoło i podrapał się po podbródku.
- Inni pasażerowie odpadają. To wynajęty przez nas środek transportu, byliśmy na nim tylko my i załoga - mówiąc to wskazał podbródkiem na czwórkę osób stojących z tyłu, czyli kapitana i jego podwładnych - Brak wisiorka zauważyliśmy wczoraj rano, kiedy wróciliśmy do kajuty po nocnym sztormie. Kapitan zaoferował nam schronienie w jego kwaterze, gdyż, według niego, tam wstrząsy były mniej odczuwalne.
Kobieta pokiwała głową. I tak wyglądała na niewyspaną, ze sporymi cieniami pod oczami, których nie udało się ukryć pod warstwą makijażu.
- Kiedy wróciliśmy do naszej kajuty, naszyjnika i ozdobnej szkatuły w którym spoczywały, już nie było - powiedział jeszcze Seishi, zerkając na załogę - Zostawiliśmy ją zamkniętą. Z tego co nam powiedziano, jedną kopię ma kapitan, a druga wisi u sprzątaczki, tak by mogła posprzątać pokoje... a stamtąd wszyscy mogli go sobie wziąć - zakończył lekko podłamanym głosem. Widocznie był przywiązany do drogiej ozdoby, a może po prostu w jego głosie pobrzmiewał żal z utraty tylu ryo, które zapewne warte był wisior.
Jeśli Etsuya nie miał już żadnych pytań, statek oraz załoga byli do jego dyspozycji.

[Etsuya]

Czyli był jakiś sztorm... - Wywnioskował z rozmowy, wyobrażając sobie wisiorek latający po całym pokoju i obijający się o drewniane ściany jego wnętrza. Młodzieńcowi nieco dziwnym wydawało się również to, że wstrząsy miałyby być mniej odczuwalne w kajucie kapitana. Co prawda nie znał się on wiele na podróżach morskich, ale znajomość podstawowych praw fizyki podpowiadała mu, że coś może się tu nie zgadzać z rzeczywistością. Gdy Etsuya usłyszał chwilę później, że drogocenny medalion znajdywał się w szkatule jeszcze bardziej zaczął wątpić w przypadek. Zastanowił się chwilę, spoglądając kątem oka na resztę załogi, a następnie westchnął cicho i złożył pieczęć barana. Tuż obok niego, dając mały pokaz umiejętności gapiom, wytworzyły się cztery kamienne klony, każdy z minimalnym zapasem chakry. W celu skrócenia czasu przesłuchiwania wszystkich członków załogi z osobna, każdy z klonów wziął na siebie jednego z nich, posiłkując się podobnymi pytaniami; czym się zajmowałeś podczas podróży, na jakiej części statku przebywałeś gdy nastąpił sztorm, czy ktoś znikł ci z oczu na dłuższą chwilę, czy masz dostęp do klucza etc. Klony przepytały rzecz jasna również wspomnianą sprzątaczkę, kucharza i kapitana. W międzyczasie Etsuya nie chcąc tracić czasu udał się na pokład statku i wcześniej podpytując którędy najszybciej będzie do kajuty, uda się w jej kierunku. Będąc już na miejscu, uważnie obejrzy pokój, z którego znikła drogocenna pamiątka. Chciał mieć jak najlepsze wyobrażenie tego jakaż to akcja mogła się tutaj zadziać.

[Keizo]

Misja D 7/... Oględziny kajuty nie wykazały nic specjalnego. Na zamku nie było najmniejszych śladów by ktoś przy nim kombinował, a w środku panował spory bałagan - tak, jak można by się spodziewać po miejscu, które znajdowało się na wzburzonym sztormem morzu. Szafki były pootwierane, rzeczy porozrzucane, meble w najróżniejszych kątach - widocznie sprzątaczka jeszcze tu nie zajrzała.
Klony po przesłuchaniu znalazły swój oryginał i przedstawiły mu następujące wersje wydarzeń:
Kapitan cały sztorm znajdował się u steru, próbując opanować statek, jednocześnie dowodząc bosmanem który zwijał żagle i zajmował się pokładem.
Według bosmana, to on sterował łajbą w zastępstwie kapitana, który znajdował się pod pokładem, a gdzie dokładnie - mężczyzna nie wiedział.
Kucharz zamknął się na czas sztormu w kuchni razem ze sprzątaczką, co potwierdziła kobieta.

[Etsuya]

Etsuya przetrząsnął cały pokój od góry do dołu mając nadzieję, że jakiś cudem uda mu się nie przeoczyć czegoś, co mogło ujść uwadze reszty. Po wyjściu z kajuty rozejrzał się jeszcze po okolicy, czy aby szkatułka może nie wyleciała gdzieś podczas otwierania drzwi, ale wyglądało na to, że nic z tego. Chwilę później powróciły do niego klony i zdały raport z przesłuchań. Na częściowo nieprzychylne wieści blondyn skrzywił się lekko, jednakże paradoksalnie wizja zwykłej kradzieży dawała większe szanse na powodzenie misji, niż zatonięcie błyskotki na dnie morza.
Młodzieniec po chwilowym namyśle co dalej począć, razem z klonami powrócił do załogi i każdy z nich wziął innego członka na stronę. Oryginał postanowił zająć się kapitanem i gdy tylko uznał, że są poza zasięgiem czyichś uszu, odezwał się do niego.
- Mam jeszcze dwa pytania... - zaczął - Czy kucharz zawsze zamyka się w kuchni ze sprzątaczką na czas sztormu? - po udzielonej odpowiedzi od razu zadał drugie - Rozumiem, że bosman miał ręce pełne roboty i nie opuszczał pokładu?
W międzyczasie klony przepytujące kucharza, sprzątaczkę i poszkodowanego podpytały czy ktokolwiek odwiedzał ich pomieszczenia podczas ukrywania się w nich przed żywiołem wody. Inaczej sprawa wyglądała w przypadku klona, któremu przydzielony został bosman. Ten z kolei zadał pytanie identyczne jak to pierwsze zadane kapitanowi, oraz chwilę później dopytał jeszcze czy kapitan często znika z pokładu podczas takich sytuacji, a jeżeli tak to w jakim mogłoby to być celu.

[Keizo]

Misja D 9/... Kapitan pokiwał głową na pytanie shinobi, zerkając przez ramię na kucharza i sprzątaczkę, przy okazji nerwowo drapiąc się po szyi.
- Ta. Wiesz pan, lepiej żeby trzymali się razem w jednym pomieszczeniu podczas sztormu niż latali jak kuraki bez głowy po pokładzie. Zresztą, wiesz pan... - zniżył lekko ton głosu, nachylając się do Etsuyi - Oni to mają się ku sobie, więc nie będę stawiał na drodze miłości, wiesz pan o co chodzi. Ale ja tam nie wiem czy nie mogli wyjść i nie są w tym razem, w końcu i kuchnia i kajuty są pod pokładem, co nie?
Druga odpowiedź na przyniosła kapitanowi większych trudności. Pokiwał szybko głową i zanim jeszcze ninja zdążył dokończyć swoje pytanie, ten już potwierdzał, że bosman niestrudzenie pracował przy masztu i ożaglowaniu, spełniając rozkazy swojego przełożonego, zatroskanego losem podróżnych.
Ani do kucharza i sprzątaczki, ani do podróżnych nikt nie zaglądał. Bosman zaś wyglądał na coraz bardziej zniecierpliwionego ciągle padającymi pytaniami i wzruszył tylko ramionami - był zdenerwowany tym, że kapitan zostawił go samego na szalejącym morzu, sam zaś zszedł pod pokład. Podczas spokojnych okresów zwykle w tym czasie sprawdzał kompas czy mapy, jednak, według wilka morskiego, podczas sztormu powinien być on bardziej zainteresowany przetrwaniem niż utrzymaniem właściwego kursu.

[Etsuya]

Prawdziwy Etsuya kiwnął głową w kierunku kapitana, kątem oka obserwując jak jego repliki kończą powoli swoje krótkie przesłuchania. Jeszcze przed wysłuchaniem ich relacji, miał pewne typy co do podejrzanych w całej tej sytuacji.
- Przeszukamy teraz Pańską łajbę jeżeli kapitan nie ma nic przeciwko - zwrócił się do niego bardziej oświadczając niż pytając - Spotkajmy się za piętnaście minut na statku - dodał, chcąc porozmawiać z nim później w cztery oczy, tak aby nie wzbudziło to podejrzeń w reszcie załogi. Tymczasem razem ze swoimi klonami zgrupowali się ponownie na środku łajby i po wymianie relacji z przesłuchań, podzielili pomiędzy siebie poszczególne części statku. Bez zwłoki rozpoczęli gruntowne przeszukanie, nie oszczędzając przy tym wszystkim rzeczy personalnych członków załogi i starając się nie zostawić żadnych śladów swoich działań. Zarówno oryginał jak jego klony zwróciły uwagę na potencjalne kryjówki lub ukryte przełączniki, które mogły znaleźć się szczególnie w zagraconych pomieszczeniach typu kuchnia lub kajuta kapitana. Niezależnie od wyników po piętnastu minutach zbiorą się raz jeszcze na środku i wymienią raportami, czekając jednocześnie na właściciela łajby. Jeżeli ten w końcu się pojawi, wszystkie bunshiny rozpadną się w kamień, pozostawiając jedynie przed jego oczami oryginał blondyna.

[Keizo]

Misja D 11/... Przeszukanie statku nie przyniosło większych rezultatów, mogących wskazać podejrzanego. Kajuta bosmana była prosta i uprzątnięta - mężczyzna wolał widocznie posprzątać niż zasnąć otoczony bałaganem. Pokoje sprzątaczki i kucharza, tak jak sama kuchnia, wyglądały zaś podobnie do pomieszczenia należącego do pary - wszystko było porozrzucane i poprzekrzywiane przez wiatr. Jedynym interesującym szczegółem - a raczej czymś, co przeszkadzało Etsuyi w przeprowadzeniu śledztwa - było to, że kajuta kapitana zamknięta była na cztery spusty. Przez to klon nie mógł przeprowadzić tam poszukiwań - zamek nie wyglądał jednak na zbyt zaawansowany czy mocny. Jeśli shinobi zdecyduje się go wyważyć lub otworzyć, by mimo wszystko przeszukać pokój kapitana, nie powinno mu to sprawić większych trudności.

Jeśli decydujesz się otwierać drzwi, proszę w uhide o wartość siły/percepcji (w zależności od metody otwarcia) lub opisanie innego sposobu.

[Etsuya]

Blondyn przez stosunkowo dosyć długi okres czasu liczył na to, że coś się zmieni i główny podejrzany okaże się jednak niewinny. Nie chcąc wydawać na niego z góry wyroku, Etsuya brnął w śledztwo dowiadując się o kolejnych dowodach świadczących o najbardziej prawdopodobnym przebiegu wydarzeń. Zamknięty na cztery spusty pokój był trzecim z nich, co dawało już realne podstawy do tego, aby chłopak mógł wierzyć w jego rzeczywistą winę. Postanowił nie wyważać drzwi do kajuty i gdy powrócił na statek, po dematerializacji klonów zwrócił się w cztery oczy do kapitana, który pojawić powinien się w tym momencie na burcie.
- Wiem, że to ty, ale nie rób nic głupiego - rzucił szybko, od razu go przestrzegając przed durnymi pomysłami, które mogły się zrodzić w jego głowie - Dogadamy się - kontynuował - Oddasz błyskotkę, a ja powiem że znalazłem ją walającą się gdzieś w kącie - Jeszcze przed otrzymaniem odpowiedzi dodał od razu - Druga opcja zakłada otwarcie twojej kajuty i skrzętne jej przeszukanie wspólnie z resztą załogi.

[Keizo]

Misja D 13/... Po usłyszeniu słów shinobi kapitan oparł się o ster, oddychając ciężko. Zagryzł wargi i zerkał, to na ninję, to na pokład, to na molo, widocznie szukając jakiejś najbezpieczniejszej drogi do ucieczki. Zwierzyna zapędzona w kąt jednak zawsze walczy najdzielniej, dlatego mężczyzna zamachnął się żylastą, grubą ręką, poznaczoną bliznami po nie zawsze udanych tatuażach, wyprowadzając cios w stronę twarzy Etsuyi.
Ninja otrzymał niewiele czasu na reakcję - czy odskoczy, a może wyprowadzi cios kontrujący, decyzję powinien podjąć jak najszybciej. Kapitan widocznie postanowił jednak nie bawić się w dyplomację czy umowy i cały łup zachować dla siebie, niezależnie od tego czy będzie musiał po drodze zmierzyć się z shinobi czy nie.

Proszę o szybkość w uhide.

[Etsuya]

Niektórzy ludzie, szczególnie żeglarze ciężko przystosowywali się do nowych, nietypowych zwrotów wydarzeń. Kiedy sytuacja szła nie po ich myśli często rozum przyćmiewały emocje i robili wtedy wyjątkowo głupie rzeczy. W tym przypadku nawet ostrzeżenie nie pomogło, bo kapitan wybrał chyba możliwie najgłupszą z możliwych opcji. Etsuya odruchowo zszedł z linii ciosu przechylając się automatycznie w prawą stronę, a za tym manewrem szybko poszła lewa ręka, która zgrywając się z resztą ciała uderzyła kapitana w odsłoniętą część twarzy. Jeżeli wszystko mu się udało, korzystając z oszołomienia przeciwnika szybko ogłuszy go ciosem w tył głowy, a następnie przeszuka. Możliwe, że drobiazg skrywany był w ubraniu przekonanego o swojej sile kapitana.

  Ukryty tekst

[Keizo]

Misja D 15/15 Cios kapitana był zupełnie bezużyteczny w porównaniu z refleksem młodego shinobi. Etsuya bez problemu uchylił się i znokautował mężczyznę o kleptomańskich zapędach, po czym dokładnie przeszukał jego kieszenie. Jego instynkt i dedukcja nie myliły się - po chwili poszukiwań znalazł medalion taki, jaki opisał mu jego klient.
Następnie wydarzenia potoczyły się już lawinowo. Słysząc odgłosy walki, na pokład wbiegła reszta załogi i podróżni. Nie trzeba było żadnych wyjaśnień by zauważyć o co chodzi - poturbowany kapitan oraz wisior w ręku "detektywa" wyraźnie wskazywały na winnego i przebieg całej sytuacji. Mając dostęp do wszystkich kajut, mężczyzna postanowił zarobić nieco na boku - a jak się okazało, zarobił jedynie okazałego siniaka i spotkanie z lokalną strażą miejską, którym o kradzieży nie omieszkali donieść poszkodowani - oczywiście zaraz po tym, jak zapłacili Etsuyi za jego trudy.

Misja zakończona, skierowana do oceny.

[Etsuya]

Początek przygody w Kantai był dla Etsuyi emocjonujący, ale nie miał on nic przeciwko szybkiemu, łatwemu zarobkowi. Sprawę kapitana oraz to jak się będzie musiał tłumaczyć przed stawił, zostawił za sobą i od razu po odebraniu nagrody z podziękowaniami wyruszył wgłąb miasta. Chciał jeszcze zobaczyć parę rzeczy zanim znajdzie kwaterę na noc i dalej ruszy w trasę. Myślał też o jakimś treningu, gdyż słońce nie było jeszcze wystarczająco nisko, aby musiał już udawać się na spoczynek. Blondyn odgarnął włosy, zarzucił na siebie kaptur będący częścią jego białego płaszcza i udał się przed siebie raz jeszcze sprawdzając dotykiem czy Ryo w jego sakiewce się zgadzają.

[z.t]

[Seinaru]

No, i niech nikt więcej nie próbuje stawać mu na drodze, bo skosi jak zboże! Nie był wielce dumny z wygranego "pojedynku", bo koniec końców nie stanowiło dla niego żadnego wyzwania uporanie się z wrogą załogą jeszcze tam na morzu. Zostawił ich tam na pokładzie tak jak leżeli, wrócił na znaną mu łódź należącą samotnego kapitana i tak już razem, bez żadnych przeszkód dopłynęli do wybrzeży Kantai. Kei znał już tutejszą okolicę, w końcu spędził tu sporo czasu podczas Turnieju i chyba jeszcze jakoś chwilę potem? W każdym razie, wypłacił żeglarzowi drugą ratę, aby dobić do umówionych wcześniej trzystu pięćdziesięciu ryo.
- Oto pozostałe sto sześćdziesiąt osiem, zgodnie z umową. - Podał mu pieniążki, ukłonił się i pożegnał. Zanim jednak się rozstali, Kei na odchodne postanowił dać szansę losowi.
- Pan słyszał może o jakimś dobrym tutejszym kowalu? Wiem że są najlepsi i takiego szukam. - I gdy usłyszał odpowiedź z jakimś kierunkiem, podążył we wskazaną stronę. Jeśli jednak nie, Kei jedynie pożegnał się już ostatecznie i ruszył wgłąb lądu, aby dostać się do Hanamury - stolicy Cesarstwa, gdzie spodziewał się ujrzeć stosy najlepszych kowali, które przechodząc w pagórki formowały ogromne połacie usługodawców, tylko czekające na możliwość przerobienia Seinarowi kosy na włócznię.