Główny port na wyspie Kantai

[Shijima]

Misja rangi D

O guard the pounding sound.

9/15 Wszystko działo się względnie wolno, więc jak to tak? Szukasz w swoim umyśle odpowiednich słów, słowa się nie znajdują - przy ich braku nie sposób ułożyć odpowiedniego pytania, chociaż niby było ich tak wiele, tak strasznie dużo... ciekawska dusza domagała się atencji: no dalej, dalej! Powiedz coś nowego! - a umysł niezręcznie rozkładał się na łopatki, nawet jeśli poczucie swobody niby dominowało. Dość znajome uczucie, każdy z was poczuł je chociaż raz w swoim życiu, jestem tego pewien - nie zawsze przy obcych, czasem przy tej dziewczynie, której jednak chcieliśmy zaimponować, albo przy tamtym kumplu, przed którym chcieliśmy wypaść fajnie - tak to chyba działo tutaj. Skoro ona była kimś lepszym to dlaczego ty miałbyś nie być..?
- Latające, kapeluszowe bestie? - Zapytała ze śmiechem na ustach. Raczej trudno założyć, że na co dzień ma się do czynienia z uciekającymi kapeluszami i panienkami, które próbują ten kapelusz odzyskać. Chyba że chodziło bardziej o to, że na co dzień nie jesteś bohaterem - to znaczy: rycerzem! Albo na co dzień nie zdarza ci się rozmawiać z takimi niewiastami..? Tyle pytań, widzisz? Każde z nich mogłoby wypełnić umysł złotowłosej, ale kobieta wydawała się nie być czymkolwiek zaniepokojona, myśli, choć płynęły, to nie stały w mętnym stawie - były klarowne i czyste jak rzeka górska, strumień zrodzony już parę kilometrów wyżej, ale wciąż tak samo nieskazitelny i już pozbawiony gwałtowności. W końcu to właśnie krystaliczną toń przypominały lazurowe oczęta Mariki. - Taki całkowicie obiadowy obiad! - Zapewniła. Zeszliście z samego portu i zatrzymaliście przed jednym z budynków - piętrowy, dość skromny, ale jednocześnie stabilny - typowy dla tutejszego budownictwa, wyróżniał się jedynie kwiatami, które ktoś chyba dopiero co przywiesił do parapetu - nie były tutejsze, jak dla ciebie to równie dobrze mogły być arcytrujące rośliny, z których robi się jeszcze bardziej trujące mikstury. Przede wszystkim - nie pasowały do tutejszego chłodu. Prawdopodobnie nie pożyją długo. Przynajmniej jak na twoje. I rzeczywiście przed domem, na środku drogi, leżały bagaże - ktoś chyba przywiózł je i miał gdzieś dalszą przygodę kobiety z nimi. Nic dziwnego, że biedna szukała mężczyzny, który jej pomoże - walizki i skrzynie nie były małe, ciężko sobie wyobrazić tą blondynkę szarpiącą się z tym wszystkim. - Tym lepiej, skoro okolica jest bezpieczna od osobistości spod ciemnej gwiazdy. - Kobieta chyba odebrała to trochę inaczej, niż sugerowałeś - albo tak dobrze grała, albo nie miała nic na sumieniu i nie było co się przejmować, że jest nasłaną mścicielką... chociaż może..? Wydawała się trochę niepewna, kiedy wypowiedziałeś te słowa, przez moment się zawahała. Czy to nie powinno być podejrzane? W tym momencie każdy jej najmniejszy gest szedł pod lupę.
Zatrzymała się i wskazała walizki z uśmiechem.
- Oto i moje skarby. - Krótkie zapoznanie, jeszcze krótsze niż z jej kapeluszem. Aczkolwiek akurat z tymi bagażami będziesz raczej miał okazję bliżej się zapoznać. Dokładniej, o! Kobieta wyciągnęła z kieszonki kluczyk i otworzyła drzwi do domostwa. Nie był to nowo wybudowany dom, w jego wnętrzu panował półmrok typowy dla budynków o grubszych murach, gdzie liczyło się przede wszystkim zatrzymanie ciepła, bardzo drogocennego ciepła - otworzyła drzwi szeroko i obejrzała się na ciebie. - Zapraszam! Pokarzę ci, gdzie zanieść walizki i wezmę się za obiad, zgoda? - Zapytała z uśmiechem. Parę rzeczy już zostało rozłożonych we wnętrzu, salon wraz z kuchnią sprawiały wrażenie bardzo przytulnych nawet i bez różnych ozdóbek - Marika sprawiała wrażenie osoby, która nie lubi surowych, pustych wnętrz, ale każdy wie, jak to jest z tymi pozorami. Ty też doskonale wiedziałeś. - Tędy. - Poszła w kierunku drzwi i kątem oka wychwyciłeś źródło fijołkowej, dymnej woni. Pod ścianą w salonie, zasłoniętą ścianą korytarza od strony wejścia, stał ołtarzyk - na nim, w wazonie, stały kadzidła i świeże kwiaty, a o ścianę opierał się malunek jakiejś rodziny. - Aach, niewiele podróżowałam, może teraz zacznę więcej jeździć..? Tylko kto będzie za mnie zarabiał. - Zaśmiała się. - Gdybyś mógł tutaj to porozstawiać... tylko nie jedno na drugim, ładnie proszę. - Wskazała korytarz, który oddzielał od siebie pokoje.

[Shinjo]

Spacerowym tempem zbliżali się do jej posiadłości, która okazała się być... taka sama jak inne. Trochę go to zawiodło, oczekiwał czegoś wyjątkowego, niespotykanego, albo chociaż innego i jeszcze długo zastanawiałby się dlaczego dom z zewnątrz jest taki typowy gdyby tylko miał na to czas. Zobaczył jednak ilość oczekujących na wniesienie walizek i wiedział, że czasu na myślenie nie będzie. Od początku był przygotowany na sporą ilość tobołków, ale to co zastał przebiło jego oczekiwania, oczywiście w negatywny sposób. Widać, że kobieta. Rzucił w myślach.
Chciał zarobić, miał spore plany zakupowe, ale jednocześnie nie chciał się przemęczać, miał jakiś taki dzień leniwca. Zaczął szybko układać plan jak można to wszystko rozegrać, podczas gdy dziewczyna oprowadzała go po domu. Wnętrze również był skłonny uznać za zwyczajne, ale zapach kwiatów i kadzideł wszystko zmieniał, dawał świeżości, poprawiał nastrój. Wizja noszenia ton waliz nie wydawała się już być takim uporczywym zajęciem. Zabawne jak ładny zapach może wszystko zmieniać.
Mariko poszła do kuchni, a chłopak ruszył po pierwszą partię czekających rzeczy, dalej nie chciało mu się biegać z tym wszystkim samemu dlatego wykonał pieczęć tygrysa i obok niego powolutku z wody zaczęła formować się jego podobizna. Kiedy była gotowa Shinjo powiedział do niej. -Witaj kolego, dzisiaj sobie popracujemy. Widzisz te bagaże? Musimy je zanieść do domu. Jak to zrobimy to zarobimy i zjemy coś dobrego! Ekscytacja oryginału nie udzieliła się klonowi. -Chyba raczej ty zjesz i ty zarobisz. Zaraz po robocie się mnie pozbędziesz! Shinjo zignorował marudną kopię i zaczął pracować, klon czy tego chciał czy nie, również zaczął.

10/15

[Shijima]

Misja rangi D

O guard the pounding sound.

11/15 Owszem, Marika wypadała na bardzo typową kobietę! Nie psuła tutaj własnego wizerunku nawet odrobinkę. Kiedy tak spoglądało się na ten stos rzeczy do ogarnięcia, człowiek naprawdę zaczynał wątpić, na czym ten świat stoi i jakim cudem przetrwał tak długo, skoro kobiety potrafiły zgromadzić tak niesamowite ilości rzeczy. Cóż - jakoś stał. Chyba dlatego, że niewiasty miały dwa całkiem silne argumenty.
Dostałeś wytyczne co do tego, gdzie wszystko ma zostać rozłożone, pozostawało tylko to niepewne, zawieszone w powietrzu pytanie, czy aby na pewno piętro wytrzyma i wszystko nie spadnie biednej gospodyni na głowę, ale chyba mury i podłoga były na tyle solidne, że podołają..? Więc oby podołały twoje mięśnie i twój nieszczęsny kręgosłup! Panie świeć nad jego duszą! Albo raczej nad twoją, bo kręgosłupy chyba duszy nie posiadają..? Przyzwałeś swojego klona i wziąłeś się do roboty. Taka sztuczka na podorędziu była całkiem pożyteczna, nie powiem, że nie - pozwalała przynajmniej o połowę skrócić robotę, którą dostałeś. Obaj złapaliście (obaj? To teraz twój klon też jest naszym Przyjacielem? Czy tylko twoim Przyjacielem? Zbyt skomplikowane...) za toboły mimo wzajemnej niechęci co do pracy, której akurat sama Mariko nie zauważyła - ty za to widziałeś, kursując w tą i spowrotem, jak kobieta kręci się po kuchni, czasami do twoich uszu dochodziło nucenie - niewiasta musiała coś śpiewać pod nosem i przyjemne dla ucha dźwięki wysmykiwały się co jakiś czas z kuchni, wydostając spomiędzy trzasku garnków i odgłosów krojenia.
Jak tam twój niepokój, Shinjo? Minął? Kobieta miała teraz przecież dostęp do wszystkich noży. Nie niepokoi cię to nawet odrobinkę, czy może to wszystko dzięki temu przyjemnemu zapachowi, który otulał cały dom, jak oznaczenie, że to konkretne miejsce, nawet jeśli zbytnio nie wyróżnia się na tle pozostałych, należy właśnie do tej kobiety? Teraz się tak zastanawiając to w sumie niewiasta owinięta była tym zapachem. Nie ciężkim, przyjemnym - raczej nie przytłumiał zmysłów, a je wyostrzał swoją delikatnością. Zdecydowanie woń o wiele przyjemniejsza od smrodu ryb w porcie, chociaż... kto co lubi.
Praca zajęła parę chwil, czy była warta zarobionego grosza czy też nie - to już inna sprawa. Na samej końcówce kobieta stanęła przy schodach, chyba chciała nawet jakoś pomóc, ale ciężar bagażu zdecydowanie przerastał ją samą - to, co mogła wnieść, to wniosła - i tak była całkiem odważna, że to zostawiła i poszła szukać kogoś, kto jej pomoże. Nie bała się, ze ktoś to ukradnie?
- Prawdziwy rycerz. - Zachwyciła się, kiedy ostatni tobołek został wtargany na górę. - Obiad już prawie gotowy. Napijesz się czegoś? Zrobiłam kompot. - Zaprosiła gestem dłoni do salonu połączonego z kuchnią.
Kiedy wszedłeś do środka zobaczyłeś sporo powypakowywanych już pudeł ustawionych pod ścianą. Na stole kobieta rozstawiła już skromną zastawę i złapała za dzbanek, by nalać ci do kubka jabłkowego kompotu, zapraszając gestem do stołu.

[Shinjo]

Praca, szczególnie taka monotonna jak ta, wymagała skupienia, wsadzenia sobie do głowy czegoś innego niż myślenie o niepotrzebnych rzeczach, takich jak strach czy smutek. Shinjo liczył kroki, uspokajało go to, a przy okazji pozwalało zapomnieć o niepokoju. Oczywiście swoją rolę odegrał też tu klon, zawsze bezpieczniej można się czuć kiedy sam siebie asekurujesz, no chyba, że nie ufasz nikomu, nawet sobie- Shinjo jednak ufał swojej osobie. Zatopienie się w pracy opłaciło się, nawet nie zauważył kiedy, a wszystkie walizki, torby czy torebki były już w środku, podziękował więc swojemu klonowi i anulował technikę. Całkiem irracjonalne podejście w przypadku osoby, która jeszcze chwilę temu bała się, że może zostać zabita przez tą niewiastę. Uśmiechnięty poszedł w kierunku dziewczyny i powiedział z rozbrajającą szczerością. -W sumie to rycerze, biegało nas tutaj dwóch, takich samych, ale dwóch. Takie tam sztuczki ninja.
Chłopak podążył za jej gestem wprost do salonu. Mieszkanie powoli zaczynało wyglądać na zamieszkałe, widać Mariko też nie próżnowała. -Wielofunkcyjna kobieta. Obiad robi, wypakowuje rzeczy, pewnie jeszcze zdążyła pójść na zakupy i posprzątać. Nieźle. Powiedział do siebie w myślach i uśmiechnął się. Coś często się uśmiechał tego dnia, dawno nie mógł tego robić.
-Jeśli dama proponuję, to nie odmówię. I ruszył w stronę dzbanka.

12/15

Nazwa

Suiton: Mizu Bunshin no Jutsu

Pieczęci

Tygrys

Zasięg

Dowolny, lecz klon nie może się oddalać od zbiornika dalej niż 15m

Koszt

E: 18% | D: 13% | C: 9% | B: 5% | A: 3% | S: 2% | S+: 1% za klona + to, co przekażemy

Dodatkowe

Wymaga niewielkiego zbiornika wodnego; Szybkość równa twórcy; Siła -> 1/10; Reszta jak użytkownik za wyjątkiem wytrzymałości.

Opis Technika żywiołowa polegająca na uformowaniu wody w idealną kopię użytkownika, która nie posiada własnej woli i wykonuje mentalne polecenia twórcy. Możliwości wykorzystania Bunshina jest bardzo dużo i są ograniczane przez wyobraźnię użytkownika, jak również dostęp do źródła wody. Bez wody niemożliwym jest stworzenie klona, który także nie może za bardzo oddalić się od akwenu. Problemy i wymagania rekompensują korzyści. Klon potrafi wykonywać wszelkie techniki Suiton i Tai/Buki (bez wykorzystywania chakry) znane oryginałowi. Klon nie posiada ekwipunku. Zniszczenie następuje po jakimkolwiek trafieniu klona. Chakra pozostała w klonie nie wraca do użytkownika po zniszczeniu.

104%-12%=92%

[Shijima]

Misja rangi D

O guard the pounding sound.

13/15 - Dwóch? - Zapytała lekko zdziwiona i wyglądnęła na korytarz, do którego drzwi ciągle były otwarte - czemu nie, mogło się trochę wywietrzyć i wpuścić trochę morskiej bryzy do środka, zwłaszcza w tak ładny dzień, jakim był ten. Dobry dzień. Nie widząc nikogo, zresztą użyłeś czasu przeszłego, znów zatopiła w tobie morskie oczęta (albo raczej to ciebie zatopiła w nich), przywracając na twarz uśmiech po chwilowym zdziwieniu - zresztą zaintrygowanie wciąż było po niej widać, w końcu nie na co dzień mówi się komuś, że przed momentem twoje bagaże nosiły dwie te same osoby. Nie miała już na sobie kapelusza - ten wisiał na gwoździu, na ścianie, stanowiąc samemu w sobie całkiem ładną ozdobę pomieszczenia. I ozdobę samej kobiety, kiedy na głowę go wkładała. - Jestem pod wrażeniem, że tak szybko sobie poradziłeś. - Chyba miała w sobie trochę naiwności, skoro zostawiła cię ze swoimi rzeczami samemu - zaufała ci na tyle, by nawet nie zerkać na twoje ręce, na tyle, że nawet do głowy najwyraźniej jej nie przyszło, że możesz ją okraść. A może przyszło, tylko nie dawała tego po sobie poznać..? Z tej perspektywy całe to pomieszczenie było o wiele bardziej przytulne. Sofa z rozłożonym kocem stojąca przed kominkiem, pusta biblioteczka, na której dopiero miały się pojawić książki, pojedyncze, już powyciągane ozdoby stanowiące pamiątkę po życiu, które zostawiła gdzieś za sobą - i tylko ten ołtarzyk, na którym właśnie dogasało powoli kadzidło, stanowił przecięcie tego wszystkiego. Obraz, teraz bez problemu mogłeś mu się przyjrzeć, przedstawiał rodzinę, jak to wcześniej zostało wspomniane - starszego już mężczyznę o turkusowych oczach stojącego za fotelem, na którym siedziała starsza, blond włosa kobieta, a na jej kolanach siedziała piękna, złotowłosa dziewczyna - nie mogła mieć więcej jak trzynaście lat - o oczach niczym ocean. Białe kwiaty stojące przy obrazie mogły świadczyć tylko o jednym - było to wspomnienie po rodzinie. Pewnie jedyne, które Mariko zostało.
- Masz jakieś plany na przyszłość, Shinjo? Marzenia, cele? - Zapytała z ciepłym uśmiechem, znów spoglądając na ciebie tak... rozbrajająco. Zupełnie jakby tym jednym spojrzeniem była w stanie przelać na ciebie odrobinę bezinteresownej miłości. Podeszła do piecyka z twoim talerzem i nalała gorącej, bogatej w warzywa - pachniała aż nader apetycznie. - Smacznego! - Postawiła przed tobą talerz i sama nałożyła sobie, siadając naprzeciwko ciebie, zaczynając jeść. - Drugie danie w drodze, nie karmiłabym przecież mojego rycerza samą zupą. - Zapewniła żartobliwie.

[Shinjo]

-Tak jak mówiłem, sztuczki. Może kiedyś będę mógł je dokładniej wyjaśnić. Powiedział to najdelikatniej jak umiał, nie chciał żeby czuła się jeszcze bardziej skołowana, wolał tą radosną atmosferę, która utrzymywała się praktycznie przez cały czas ich spotkania, niech to uczucie trwa. Shinjo pił kompot jednocześnie rozglądając się po pokoju, zapewne wszystko w nim miało jakąś ciekawą historię, ale jego uwagę przykuł obraz, najpewniej przedstawiający jej rodzinę. Uśmiechnął się delikatnie, ale był to uśmiech smutku. Niby zwykłe małe dziełko, które powinno mieć wartość tylko dla właściciela, uderzyło chłopaka z wielką siłą. Zwykła rodzina, zwykły obrazek, ale Shinjo był gotów oddać wszystkie swoje pieniądze żeby mieć podobną pamiątkę. Czasami uświadamiał sobie jak bardzo był niedojrzały w momencie wyruszenia w świat, nie doceniał tego co miał, a teraz mu tego brakuje. Był gotowy znowu pogrążyć się w melancholijnym nastroju jednak Mariko zaczęła mówić i siłą rzeczy skupił się na niej, a nie na sobie. Pyta o cele, marzenia. Czy miał jakieś? Do czego dążył? Czy w ogóle chciał coś osiągnąć? Sam tego nie wiedział. Złapał się za brodę i zaczął myśleć. Chwilę mu to zajęło, ale dotarł do czegoś co mogłoby nadać jego życiu sens. -Tak, mam, jeden, ale wielki. Prosty, ale skomplikowany. Łatwy do osiągnięcia, ale jednocześnie utrzymanie go graniczy z cudem. Ja po prostu chcę być szczęśliwy. Nie wiem gdzie, nie wiem z kim, obojętne. Szczęście, oto mój cel.
Dopiero jak skończył mówić zorientował się jak dziwaczny jest to cel, troszkę speszony szybko przeskoczył na temat obiadowy i rzucił żartobliwie do dziewczyny. -To świetnie, czuję, że dzisiaj to zjadłbym całe jedzenie ziemi i jeszcze więcej.

14/15

[Shijima]

Misja rangi D

O guard the pounding sound.

15/15 Szczęście to cel.
Kobieta uśmiechnęła się do ciebie ciepło, tak ciepło... Tak samotnie. Wyobraźnia? Nie było w niej przecież niczego smutnego, była promieniem słońca, dziecko Amaterasu, które nigdy nie zaznało cienia nocy - zatonąć w jej matczynych ramionach, ach! - wsłuchać się w stabilne uderzanie jej serca i upewnić się, że to nie sen, nie zjawa, że pomogłeś jej i teraz jesz z nią obiad żartujesz, rozmawiasz, nie pytając o nic osobistego - słuchając opowieści o ciepłym Ryuazku no Taki, w którym połacie zieleni kołyszą się pod naporem chłodnego wiatru, ale w samej prowincji jest zawsze cudownie ciepło - na tyle, że można bez problemu zażywać kąpieli słonecznych, za którymi tak przepadała. Potrafisz to sobie wyobrazić? Złociste plaże i woń flory po deszczu, zapach słońca o zachodzie - tego samego, które ku zachodowi chyliło się i tutaj. Czas uciekał przez palce - najpierw noszenie rzeczy, pogawędka z nią, teraz wspólne siedzenie przy stole - jeszcze trochę brakowało do samego wieczora, ale z całą pewnością pomarańczowe cienie wkradające się przez okno dodawały smaku wybornemu towarzystwu.
Wszystko po to, żeby się uśmiechnąć.
Byłeś przecież naprawdę dobrym człowiekiem.
Zapamiętaj każdą chwilę, spisz ją głęboko w swojej pamięci - każda z tych chwil jest twoją bezcenną, twoimi ważnymi zdaniami, których nie da się zgubić - wkładane do księgi, której grzbiet opisano prostym słowem: Życie, były całkiem bezpieczne tak długo, jak długo nie pozwalałeś, by ręka, której nie prosiłeś, nie wpraszała się do twojego świata. Pamiętasz jeszcze, jak mówiłam, że czasami to nie chodziło o to, co ty wybierzesz, a co wybierze Los? Oczywiście, że tak.
W końcu wybrałeś i cukierek i psikus.
Słuchałeś głosu Mariki i czułeś, jak senność cię ogarnia. Była o wiele silniejsza od ciebie - odpływałeś w sen, ułożony na stole, najedzony, syty, całkowicie spokojny, nie myśląc o tym, czy kobieta rzeczywiście była nasłaną zabójczynią, czy tamte kwiaty były trujące i czy trutka nie została podana w jedzeniu. Nie musiałeś o tym myśleć, albo nie chciałeś - to teraz nie było istotne. Wszystko przestawało być istotne poza wrażeniem, że chyba złapałeś Pana Boga za nogi. Musnąłeś palcem Niebo. Zdaje się, że tak właśnie powinno wyglądać szczęście. Mrukliwy głos zaczął nucić tą samą melodię, której urywki słyszałeś, gdy nosiłeś tobołki - kołysanka..? Tonąłeś coraz głębiej w objęciach Morfeusza z uśmiechem na ustach.
Tonąłeś w lazurowych oczach.
Ciemność.

Witaj, Przyjacielu! Chociaż może powinnam szepnąć ci do uszka: dzień dobry..? Powitałeś poranek z uniesionym podbródkiem, zrzuciłeś prawą nogę na ziemię - tak czujesz pod sobą pewny grunt, tak zaczyna się każdą przygodę - wiesz to nie od dziś, taak, wiemy to oboje - ale tylko ty wiesz, że ten dzień musi być dobry.
Ja wiem, że może być zły.
Zacznę od nowa, tak jak powinnam była zacząć...
-Młody, wstawaj!
Krzyk mew wpełznął do twoich uszu, nie drażniący, dość znany. Lenistwo oblekało twoje mięśnie, ale umysł powoli wynurzał się na wierzch, kiedy dość znajomy, obcy głos wpadł do twoich uszu. Męski głos.
- Dzięki za pomoc przy noszeniu towaru. - Coś brzdąknęło obok ciebie. Ach tak, sakiewka. Sakiewka z ryo, którą ci obiecano za... za co..?
Powoli uniosłeś głowę, zaspanymi oczami rozglądając się wokół. Tak, rozpoznawałeś tego gościa, który wynajął cię do załadunku towaru na statek, klasyczna robota nic wielkiego. Rzeczywistość cofała się w tył i tłumaczyła po kolei, co robiłeś, jak się tutaj znalazłeś w tym leniwym dniu, w którym przecież tak wiele się uśmiechałeś.
W tej rzeczywistości nie było Mariki.
Dom, który zapamiętałeś, stał tam, gdzie stał - na krańcu tej uliczki, którą wcześniej byłeś prowadzony - nie stały tam jednak żadne bagaże, a czerwone kwiaty w donicy wiszącej na oknie były całkowicie zeschnięte - heh, no tak, przecież wiedziałeś, że nie mają żadnych szans na przetrwanie...
Drzwi do domu były wyrwane, leżały na ziemi, a całość porastały chwasty.
Z połowicznie spalonej rezydencji nic nie zostało.
I tylko obraz wiszący na ścianie, teraz zakurzony i w pajęczynach, w środku był wciąż taki sam.
Dziewczynka o lazurowych oczach i ciepłym uśmiechu zapraszała, żebyś zatonął w oceanie jej spojrzenia.

Misja zakończona!
Możesz zabrać obraz, jeśli chcesz, jako nagroda dodatkowa ; )

[Shinjo]

Równie niespodziewana jak drzemka była pobudka. Znowu na falochronie, znowu samemu. Ktoś rzucił mu sakiewkę z pieniędzmi, ale nie była to Mariko, był skołowany. Wstał, wziłął sakiewkę, otrzepał się i ruszył w stronę domostwa w którym to jeszcze kilka godzin temu przebywał. Nie był gotowy na to co zobaczył. To nie był dom do którego można się wprowadzić, to była ruina. Pusta, zaniedbana, zniszczona. Wszedł do środka. Ułożenie pokoi było takie samo.To było genjutsu czy co? Powiedział do siebie w myślach i poszedł w miejsce które zapamiętał jako ostatnie. Wszystko było takie samo, no poza tym, że dużo bardziej zniszczone, poza jedną jedyną rzeczą- obrazem. Była na nim spora warstwa kurzu i brudu, ale obraz był praktycznie nieuszkodzony, widział na nim wszystko, widział na nim Mariko. Nie chciał aby to dziełko niszczało, w końcu zawsze będzie mu przypominało o tym miłym i dobrym dniu, nieważne, że nierealnym, ważne, że dobrym. Shinjo wziął obraz, owinął wkoło swojego płaszcza, wyszedł ze zrujnowanego domu i ruszył w swoją stronę.

z/t

[Shijima]

Misja rangi C

My life ain't nothing but this carnival of rust

8/15 Kiwnęła głową - jak zwykle oszczędna w słowach, całkowicie cię aktualnie słuchała, całkowicie ci wierzyła - nie dałeś jej powodów do zmartwienia i nie musiałeś martwić o swoje plecy, dodatkowo miałeś coś z tego zarobić. Wspominałam o ocenianiu książki po okładce, czyż nie? Ta książka należała do tych ciężkich, osobiście źle ci się ją czytało, zrozumiałe - ale coś w kąciku twojej głowy podpowiadało ci, że byłaby o wiele cięższa, gdybyś się naraził tej kobiecie. Teraz była twoją tarczą, dzięki której nie musiałeś się oglądać za siebie - ona czuwała, nie musiałeś mieć wątpliwości, czy pół spała, chociaż... może to kolejne wrażenie? Świat złudzeń był dla ciebie wyjątkowo nieprzyjazny. Mieszałeś się w nim, błądziłeś, nie potrafiąc odpowiedzieć na pytanie, czy twoja świadomość znów nie płata ci figli, ale tak chyba nie mogło być, prawda? Sny, nawet te najbardziej intensywne, nie ciągną się w nieskończoność - zawsze jeden z nich się kończy, a potem się budzisz.
I przeżywasz prawdziwy koszmar, uświadamiając sobie, że obudziłeś się prosto do koszmaru.
Układając w głowie plan zdecydowałeś się go trzymać. Nie zdradziłeś go jej - i nie zdradzisz nawet mi, Twojej wiernej Przyjaciółce? Nie bądź taki, przecież całkiem dobrze się bawiliśmy ostatnim razem..! Zbierasz sakiewkę, portret - chwilowo nie ma żadnych innych poszlak, sprawa wygląda dość mętnie, ale jest parę rzeczy, których można się było chwycić - nic dziwnego, że kobieta nie chciała się tego podejmować sama, skoro nie znała zupełnie tutejszej ludności i okolicy - bardzo łatwo było zrobić fałszywy krok w przód i zapaść się po uszy w bagnie, nawet jeśli odważnie stwierdziła, że tutejszy ród nie będzie problemem. Ale mógłby być.
Minąłeś ten sam, opuszczony, nieco osmolony budynek, który zarósł chwastami i gdzie czerwone kwiaty zamieniły się w ususzone, zwisające z donicy na oknie witki. Tylko wspomnienia trzymały cię w miejscu, by nie zwariować. Tą samą ulicą szedłeś z kobietą będącą zupełnym przeciwieństwem tej ponurej dziewczyny, która za tobą w zupełnej ciszy tuptała -
niemal nie słyszałeś jej kroków za sobą, może po prostu ginęły w świście wiatru i odgłosie fal rozbijających się o pale w wodzie i rozmywające na piasku plaży..? Tam, widzisz? Tam Mariko stała i machała do kogoś, stamtąd właśnie sfrunął kapelusz z jej głowy, który złapałeś. Tam była. Teraz była tylko na portrecie, który zabrałeś z jej domu.
- Oczywiście. - To nawet słodkie, że troszczysz się o kogoś, kogo nawet nie polubiłeś. Wrodzona dobroć? Coś w tym guście. Słodko. Błąkałeś się wystarczająco wiele po tych terenach, żeby wiedzieć gdzie i kogo szukać. Imię wspomniane przez zleceniodawcę nie mówiło zupełnie nic, ale skoro tobie nie mówiło, to może powie komukolwiek tutaj..? Podszedłeś do miejscowych stałych bywalców, którzy zwykli wynajmować swoje usługi dla osób potrzebujących oprowadzenia -
parę znajomych gąb, ale tylko z widzenia, ciężko było wymienić ich imiona - Kantai malutkie nie było to i nic dziwnego,
że nie dało się znać tutaj wszystkich. Przynajmniej dopóki nie było się duszą towarzystwa i nie gadało z każdym wszędzie.
- Sanshin? - Jeden z nich uniósł wysoko brwi i spojrzał na swoich dwóch kumpli - siedzieli przy porcie na drewnianych skrzyniach - pewnie już pustych, po rozładowaniu, które czekały na swój lepszy czas, aż ktoś spowrotem załaduje je na statek, albo schowa do magazynu. - Kręcił się tutaj chyba ostatnio... - Proszę bardzo! Czyli nie był to wcale ślepy trop. - Pewnie jak się pokręcicie to go spotkacie. Smukły facet, z kataną przy boku, przeciętnej urody. - Szczęście głupiego czy może przewodnik miał tutaj więcej interesów niż można było podejrzewać? Goście wydawali się dość zdziwieni poszukiwaniem go.
Rzeczywiście wystarczyło poczekać parę chwil. Czarnowłosa trzymała się z tyłu i nie odzywała. Sanshin, mimo tego, że wyglądem i urodą nie wykraczał ponad przeciętność, wyróżniał się spośród tuszy... to był jeden z tych ludzi, którzy stąpali bardzo miękko. Nie golił się chyba od tygodnia, jego brązowe włosy były potargane, sięgały mu prawie łopatek, aktualnie trzymał je zebrane w niechlujny kucyk. Ponure spojrzenie wbite w punkt przed siebie, dłoń oparta na rękojeści katany - jeden z tych osób, z którymi nie chciało się spotkać w ciemnej uliczce, bo mógł oznaczać kłopoty.

[Shinjo]

Plan był tak tajny, że sam dokładnie nie wiedziałem co będę robił, wiedziałem tylko co zrobić do momentu znalezienia Sanshina, ale co dalej? Gdybym mógł myśleć aż tak do przodu to zapewne podzieliłbym się swoją super taktyką nie tylko z moją towarzyszką, ale też z tobą losie, który mnie prowadzisz, a tak to musiałem improwizować, razem z tobą.
Pewnie łatwiej byłoby mi wracać do tego miejsca gdyby nie te wszystkie wspomnienia, ale gdybym nie potrafił kontrolować swoich uczuć, nie byłbym shinobi. Walczyłem z samym sobą żeby się nie odwrócić, żeby nie stracić tego bezwyrazowego spojrzenia. Musiałem, nie, chciałem pozostać spokojny, tego wymagała sytuacja. Co jakiś czas spoglądałem na swojego zleceniodawcę, wyglądał na skupionego i... spokojnego? Czyżby mi zaufała? Czy moje kurtuazyjne zachowanie, wbijane mi od małego do głowy, zaczęło przynosić skutki? Mimowolnie się uśmiechnąłem, jakoś tak lepiej pracować z uczuciem, że ktoś kto idzie za tobą ufa w twoje umiejętności, napędzało mnie to, ale jednocześnie wiedziałem, że nie mogę tego zaufania zawieść.
Jakimś cudem Sanshin po tych wszystkich lata dalej się tutaj kręcił, musiał mieć jakieś powody, może dalej wyłapywał "łowców artefaktów"? Musiałem zaryzykować i odnaleźć go, a potem... porozmawiać. Nie miałem zamiaru z nim walczyć, ale brałem pod uwagę, że on może chcieć walczyć ze mną, musiałem być przygotowany.
Kiedy tylko go zauważyłem, a naprawdę ciężko byłoby go nie zauważyć, powiedziałem do idącej za mną dziewczyny. -Jest tam. Porozmawiamy z nim, udawajmy poszukiwaczy artefaktów. Jeśli dojdzie do walki to po prostu osłaniajmy się nawzajem. Po tych słowach i ewentualnej reakcji ruszyłem w stronę mężczyzny.
-Witam, nazywam się Shinjo czy mam przyjemność z panem Sanshinem? Pytałem tylko dla upewnienia się. Jeśli skinie głową, potwierdzi czy da jakikolwiek znak, że to on to kontynuuję mówiąc.
-Transportuję dosyć cenną rzecz, można by rzec artefakt i szukam przewodnika, który jednocześnie mógłby posłużyć jako ochroniarz. Co prawda moja towarzyszka i ja znamy się delikatnie na tych całych sprawach "nina", ale nie czujemy się wystarczająco mocni aby udać się w głąb wyspy.
Chciałem go po prostu wyprowadzić z wioski, dopiero tam moglibyśmy porozmawiać na spokojnie. Liczyłem, że udawanie głupka wystarczy, nie czułem się na siłach aby wojować z kimś w handlowym centrum osady.

16/30

[Shijima]

Misja rangi C

My life ain't nothing but this carnival of rust

9/15 Miałeś pole do popisu. Rób co chcesz, idź gdzie chcesz - tako rzecze Zaratustra. Jedyne, co cię ograniczało, to ta myśl, że nie możesz teraz zawalić. Zostałeś wynajęty do poważnej roboty, która prawdopodobnie kruszy tej dziewczynie za tobą serce, ale nawet gdyby nie kruszyła i gdyby sprawa nie była osobista to nie byłoby tutaj wyborów, czy zrobić coś na odpierdol czy może lepiej się skupić. Mimo wszystko wykonywałeś zawód shinobiego, który niósł ze sobą odpowiedzialność - jak zawsze każda moc, potęga w ręce, która wymagała poświęceń i oddaniu się sprawie. Niektórzy z tej drogi błądzili. Nie potrafili się powstrzymać od zerknięcia za plecy, nie byli w stanie powiedzieć sobie dość w odpowiednim momencie - bo wiesz, Shinjo, to sztuka sama w sobie. Sztuka, której Ty właśnie się uczyłeś, stawiając przede wszystkim na naukach wysuniętych z młodości... ach, moment przecież twoja młodość nadal trwała - i jeszcze bardzo długa droga przed tobą, żeby zdobyć więcej tego doświadczenia. Nabrać go w pełne garści i po prostu... żyć.
Dziewczyna kiwnęła głową, wyłapując twoje spojrzenie, nie potrzebowała dalszej zachęty, dalszych tłumaczeń - kto to wie, może okaże się najlepszą aktorką na świecie? Nie wyglądała na takową. Nie żeby oskarżała cię o wielki kontakt z jeszcze bardziej wielkimi aktorami, ale przecież shinobi bardzo często grali role, które od nich wymagano na potrzeby zlecenia - wszak sam byłeś tutaj aktorem, który starał się wypaść jak najbardziej profesjonalnie, nawet jeśli po twojej głowie pałętały się wątpliwości i niepokój. Ona pewnie też coś grała. Nie wiedziałeś tylko jeszcze w jakim przedstawieniu i jaką rolę Los włożył w jej rolę - prócz tej, w której oferowała ci pieniądze w zamian za odnalezienie brata.
Mężczyzna, do którego podszedłeś, zatrzymał się, kiedy wypowiedziałeś jego imię - ciężko było nie zauważyć, że ktoś się do niego zbliża, dzikich tłumów to nie było w tej części portu, zwłaszcza, że akurat kierowaliście się bezpośrednio w jego kierunku, toteż zwolnił początkowo i, jak wspomniałam - w końcu zatrzymał się, spoglądając na ciebie podejrzliwie. Ten wzrok mówił nie podobasz mi się, ale wierz mi - nic personalnego! Ten wzrok mówił to samo jeszcze zanim w ogóle was zauważył. Chyba biedak nie wiódł najłatwiejszego życia, albo po prostu był taki skrzywiony od urodzenia - zwykły zakapior.
- Cenną rzecz, mówisz... - Mężczyzna wyprostował się i ściągnął z ciebie spojrzenie na twoją towarzyszkę, która, nie oszukujmy się - nawet w tłumie przyciągałaby spojrzenia. Kobieta jedynie odpowiedziała spojrzeniem. Sanshin wyprostował się i odetchnął, wracając do kontaktu wzrokowego z tobą. Wyceniał cię - niczym w walce kogucików, gdzie próbował się przekonać, kto tutaj jest górą... i czy czasem nie przyszedłeś mu wciskać jakiegoś kitu. - Dwójka dzieciaków, która niesie cenną rzecz wgłąb wyspy? - Oho, chyba coś mu nie podpasowało i zabrzmiało podejrzanie. Skrzywił się w uśmiechu. Skrzyżował ręce na klatce piersiowej, najwyraźniej domagając się jakichś głębszych wyjaśnień.

[Shinjo]

Nie wiem dlaczego, ale mieszanka złowieszczego spojrzenia i jego głosu wywołały u mnie drobny dreszcz przerażenia zmieszanego ze stresem. Musiałem jakoś nad sobą zapanować, nie mogłem dać się pożreć emocjom, one służą mi, a nie ja im.Dasz radę chłopie.Jesteś shinobi! Pokonałeś już jednego trudnego przeciwnika! DASZ RADĘ! Całkiem łatwo sobie to wszystko powiedzieć i liczyć, że będzie dobrze, czyż nie musiałem teraz w ułamku sekundy zmężnieć i pokazać, że Sanshin ma do czynienia z kimś więcej niż siuśmajtkiem? Musiałem stać się kimś kto mimo swojej słabości jest w stanie coś osiągnąć. Moja reputacja jest stawiana na szali, nie mogę teraz przegrać!
Poczułem to- wewnętrzny ogień, który odgonił wszystkie niepotrzebne i złe emocje, pozostał tylko upór i determinacja. Zobaczysz jak mnie wychowano! Będę uparcie szedł po swoje. Nie poddam się. Moje jaskrawo zielone oczy wpatrywały się w lewy oczodół Sanshina, niech zobaczy, że dzieciaki też mogą być harde. Przez ostatnie sekundy nie byłem już tym zagubionym chłopcem co ostatnio, miałem cel- znalezienie jej brata i będę do tego dążył tak jakby był moim krewnym. Z dużą dozą pewności siebie powiedziałem do niego.
-Cenny, zabawne słowo, nieprawdaż? Co ono w ogóle znaczy? Istnieje jakaś uniwersalna definicja? Dla wielu zapewne chodzi o to co jest dużo warte, ale są też ludzie dla których cenne jest zdrowie, jakiś rodzinny antyk, a może inna osoba. Dla mnie cenna jest wiedza o jednej osobie, o Yinie Hozukim...
Tutaj przerwałem, nie wiedziałem jak zareaguje, ale byłem gotowy na natychmiastową kontrę, wystarczyło przecież, że otworzę usta i wyplutymi igiełkami poważnie zranię jego twarz. Był na tyle blisko, że nie spudłuję. Oczywiście pozostaję neutralny tak długo jak on. Zaplanowałem sobie po prostu moją ewentualną reakcję na jego akcję.

Nazwa

Suiton: Tenkyū

Zasięg Max.

10 metrów

Koszt

E: 24% | D: 18% | C: 15% | B: 12% | A: 9% | S: 6% | S+: 3% (za 5 senbonów)

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Bardzo ciekawa technika, stosowana w przypadku gdy shinobi chce zaskoczyć oponenta atakiem znienacka. Poprzez przesłanie chakry Suitonu do ust, jest on w stanie wytworzyć ze swojej śliny kilka senbonów. Następnie wystrzeliwuje je z zadowalającą prędkością w kierunku wybranym przez siebie. Co prawda nie mają one zbyt dużej penetracji, lecz mają przewagę elementu zaskoczenia.

[Shijima]

Misja rangi C

My life ain't nothing but this carnival of rust

10/15 Podświadomość, pajęczy zmysł, zwierzęcy instynkt - nazywaj to, jak chcesz - podpowiadała ci, że ten mężczyzna rozbiera cię spojrzeniem na czynniki pierwsze. Że nie masz przed nim żadnych tajemnic, bo jego oczy zapały już twoją duszę i teraz przytwierdzały ją gwoździami do twojego kręgosłupa, wyczuwając, że coś kręcisz. Ciężko powiedzieć, ile ten gościu miał lat -
zdawał się być z Czasem na ty, chodzili własnymi ścieżkami, czasem spotykali się na rozdrożach, siadali na zielonej trawie i kierując oczy ku niebu pytali co słychać? Na tym pytaniu wszystko się kończyło. Rozmowa biegła, ale bez użycia słów, łącząc ich w zupełnym spokoju i ciszy, nikt nikogo nie poganiał, nikt nikogo nie męczył. Cisza. Teraz jednak ani ty, ani on, nie byliście na zielonej łące - i spokój nie gościł między wami. Mężczyzna miał może ze trzydzieści pięć lat, to jego oczy sprawiały, że wydawał się być dużo starszy, a może to ten zarost go postarzał..? Był bardziej doświadczony i co najważniejsze - nie tak ufny jak twoja zleceniodawczyni, która stała parę kroków za twoimi plecami i nadal się nie odzywała, jedynie obserwując całą tą scenę - obserwując i słuchając. Wystarczył teraz chyba jeden zły ruch od któregokolwiek z was i sytuacja przestałaby być tak lekka. Napięcie rozplotło się wokół was, weszło ci na głowę i umościło się na miękkich włosach, spływając w dół, na ramiona, doprowadzając barki do napięcia, podczas gdy ty walczyłeś o samokontrolę i o to, by nie okazać żadnej słabości. Rzecz wciąż do wyćwiczenia, albo raczej - przeżycia.
Reakcja na twoje słowa nie była gwałtowna. Byłeś gotów na atak, gdyby ten zrobił cokolwiek, starałeś się uzbroić, przygotować na nieprzygotowane - co za paranoja, nie uważasz? Paranoja całkowicie uzasadniona. Światło piękniącej się na niebie Sol przysłoniło parę mew, które przeleciały nad waszymi głowami, rzucając cień na świat swoimi rozłożystymi skrzydłami. Sanshin przesunął jedną nogę w tył, powoli, jakby od niechcenia i przeniósł na nią ciężar ciała. Uśmieszek spełzł z jego twarzy. Dziewczyna chyba też czuła to napięcie, chociaż nie miałeś najmniejszego pojęcia, co wyprawia za twoimi plecami - usłyszałeś natomiast łopot jej płaszcza, kiedy chłodniejszy wiatr osnuł wasze sylwetki. Cudowny szum. Idealna melodia dla śpiewających mew.
- Dzieciaki szukające śmierci nie są zabawne. - Był poważny. Śmiertelnie poważny, chociaż jeszcze przed chwilą chyba trochę go bawiłeś. Zrobiłeś na nim dobre wrażenie, czy może wrażenie wywarła na nim informacja, której poszukiwałeś? Ciężko stwierdzić. Facet skrzywił się. - Szukacie broni, która jest w rękach Yina? - Szybko połączył twoją pierwszą ściemę z tą drugą. Chociaż nie, tego drugiego najwyraźniej jako ściemy nie potraktował. - Powodzenia. Zajmijcie się tym sami. - I już gotów był iść dalej.
-

[Shinjo]

Czekałem na jakąś rozemocjonowaną reakcję, albo chociaż ofertę pomocy, ale oczywiście nie mogło wszystko pójść tak łatwo jak bym chciał. Musiałem jakoś zareagować, musiałem go tutaj zatrzymać.
-Szukamy człowieka. Pozwól, że wyciągnę z kieszeni jego podobiznę. A co do poszukiwania broni, to była ściema...
Zaryzykowałem, zdradziłem moje prawdziwe intencje, czy postąpiłem słusznie dowiem się w ciągu najbliższych chwil, teraz nie pozostało mi nic innego jak czekać w napięciu na rozwój sytuacji.
Jedna z rąk sięgnęła do torby po rysunek poszukiwanego i przekazała mężczyźnie. -O niego chodzi. Wiem, że go oprowadzałeś po wyspie jakieś trzy lata temu, chcę o tym porozmawiać. Liczyłem, że zatrzyma to Sanshina. Wszystko zależało od jego dobrej woli, ja nie mogłem już zbyt wiele zrobić.

20/30

[Shijima]

Misja rangi C

My life ain't nothing but this carnival of rust

11/15 Sanshin odwrócił już od was spojrzenie. Stał do was profilem, zamarznięty w tym czasie, który klepał go po ramieniu jak dobrego przyjaciela, ale nie zrobił kolejnego kroku w przód - tylko ten jeden, który ciebie od niego dzielił. Coś tutaj zdecydowanie poszło nie tak. W końcu ktoś, kto zarabiał na oprowadzaniu ludzi powinien raczej bardziej energicznie zareagować na możliwość zarobku, tymczasem on stał jak kołek i energicznie to on tylko zareagował na możliwość ulotnienia się stąd - byle dalej od ciebie i twojej szalonej ekspedycji. Powoli obrócił głowę w twoim kierunku i wyciągnął rękę, by wyrwać z twoich dłoni kartkę, niechętnie, bo niechętnie, ale jednak - przynajmniej chwilowo udało ci się go jakimś cudem zatrzymać w miejscu. Przypatrywał się przez moment temu obrazkowi i pokiwał lekko głową - tak sam do siebie, ale za nic nie byłeś w stanie odczytać tego, co dzieje się w jego umyśle. Jego twarz była nieprzeniknioną maską, nawet w jego oczach nie paliły się światełka, które wskazywałyby, że teraz będzie gotów wam pomóc, albo że karze wam stąd spadać - albo że chociaż rozpoznał tego chłopaka, skoro go szukał!
- Zgoda. - Wyciągnął w twoim kierunku kartkę, zwracając ci ją. - Szukacie go? Gość dołączył do zbirów Yina. Szukanie go może być równoznaczne z wyrokiem śmierci. Najemnicy od Yina są niebezpieczni. To nie wasze progi.