Główny port na wyspie Kantai

[Ichirou]

Misja rangi C
52/45

---

Sytuacja dwójki shinobi była całkiem dobra. Został im już tylko jeden przeciwnik, który był dość bezradny w próbach zranienia Saiki. Jego kolejny cios znowu zatopił się w cieczy, powodując tym samym odsłonięcie gardy, co wykorzystała dziewczyna. Korzystając ze swoich unikalnych zdolności, rozpoczęła wykonywanie Suihō no jutsu, starając się za pomocą tej techniki otoczyć głowę rywala sferą wody, odcinając mu dostęp do tlenu. Kiedy bańka zaczynała się tworzyć, Seiki wystrzelił w przeciwnika salwę wodnych senbonów, które może nie trafiły w punkty witalne, ale i tak zrobiły swoje. Pokiereszowany pirat otworzył usta w krzyku bólu, a że jego głowa w tym czasie znajdowała się w otoczce z wody, co finalnie poskutkowało się z niemym krzykiem i późniejszym zadławieniem się płynem. Jasnowłosa musiała podtrzymywać swe jutsu jeszcze krótką chwilę, aż wreszcie życie w przeciwniku zupełnie wygasło.
Sprawy miały się gorzej po drugiej stronie statku. Ostatni dychający wróg na pokładzie miał właśnie tuż przed sobą kapitana i groził pozostałym poderżnięcie mu gardła. Marynarze nie rwali się więc do ataku. Najbliżej oponenta stała Mariko, który szukała najlepszego wyjścia z tej sytuacji i próbowała udobruchać napastnika. Gestem dłoni nakazała opuszczenie dłoni swym kompanom, co zresztą i sama uczyniła, powolutku zbliżając się do pirata stojącego przy burcie.
- Tylko spokojnie, rozwiążemy to bez rozlewu krwi. Nie będziemy walczyć, wszystko z tego wyjdą ca... - I wtedy próby negocjacji, a raczej gry na czasie zostały przerwane. Hoshigaki pojawił się niemalże znikąd, raniąc kunaiem dłoń pirata. Sytuację wykorzystała Mariko, która najwyraźniej już wcześniej szykowała się na doskoczenie oponenta. Sprawnym ruchem wyjęła ukryty, niewielki sztylet i celnie wbiła go w szyję wroga, nim też zdążył jakkolwiek zareagować. Kapitan wydostał się z objęcia, a kobieta pchnęła przeciwnika, wyrzucając tym samym niemalże bezwładne ciało za burtę. Przywódca załogi głośno odsapnął, gładząc się po karku, na którym było jedynie płytkie nacięcia.
- Huh, było blisko - skomentowała kobieta, rozglądając się po pokładzie.
- Przeklęci piraci. Ten czarny dzień zostanie przez nas na zawsze zapamiętany... - skomentował kapitan w grobowym nastroju. *** Piracki statek, na którym uchowała się zapewne garsteczka piratów, już zdążył się odczepić i odpłynąć, pozostawiając za sobą dość krwawy obraz. Na pokładzie kupieckiego statku leżało wiele trupów zarówno jednej jak i drugiej strony konfliktu. Posadzka była cała czerwona od krwi. Mimo zwycięstwa wśród załogi roztaczała się posępna, przygnębiająca aura. Należało się jednak jakoś pozbierać. Kapitan wraz ze swoją przyboczną wkrótce zaczęli wydawać rozkazy, mającej na celu ogarnięcie zaistniałego bajzlu i wznowienie morskiego rejsu. Opatrzyć rannych, zebrać ciała poległych marynarzy do późniejszego pochówku, wyrzucić truchła przeklętych piratów do morza, obrać kurs, popłynąć dalej.
Każdy miał nadzieję, że dalsza podróż obejdzie się bez problemów. Już i tak spotkali wystarczająco wiele nieszczęścia na swojej drodze.

[Hoshigaki Seiki]

Sytuacja z porwanym kapitanem dość szybko się wyklarowała, kiedy razem z Mariko unieszkodliwiliśmy ostatniego pirata. Bez żalu patrzyłem jak kobieta odpycha bezwładne ciało w wodną toń, by tam mogło opaść na dno i przepaść, zniknąć na zawsze.
Stojąc tuż obok kapitana i jego prawej ręki (Mariko) spojrzałem w stronę reszty załogi oraz Saiki, do której wystawiłem tylko uniesiony w górę kciuk i wyszczerzyłem swoje ostre zęby.
Miałem ochotę odpowiedzieć coś kapitanowi, jednak wiedziałem że strata tak wielu ludzi oraz uszkodzenia jakich doznał statek raczej nie wprawiły go w nastrój do rozmów. Bez słowa odszedłem od niego i ruszyłem pomóc najbliższemu rannemu z naszej załogi.

Było niebezpiecznie. Dzięki za pomoc. - odezwałem się do Saiki, kiedy pomagała mi wykonywać kolejne rozkazy wydawane przez przełożonych.
Mogłabyś podszkolić mnie w tych swoich dzikich skokach. Szkoda tylko, że nie dam rady być tak nietykalny jak ty. Całkiem to przydatne, a ja prawie straciłbym głowę, gdyby nie marna podróbka twoich zdolności. - kontynuowałem, wycierając resztki krwi z pokładu czerwoną już całkowicie szmatą.
Jak zejdziemy z pokładu, co zrobimy dalej? Jakieś pomysły?

[Saika]

Sytuacja potoczyła się naprawdę szybko. W jednej chwili dusiła ostatniego z przeciwników, a w kolejnej napastnik Kapitana umierał z rąk Mariko i Seikiego. Zeszła ze zwłok i przybrała swoją normalną postać. Dopiero teraz rozejrzała się po pokładzie. Nie było czystego miejsca. Wszystko było udekorowane czerwienią i leżącymi truchłami, które traciły ciepło z każdą sekundą. Przerażający widok. Śmierć śmiercią, ale takiej masakry nie miała jeszcze okazji oglądać. Nie było to miłe przeżycie, aczkolwiek nie była to żadna trauma. Podejmując taki zawód, liczyła się z możliwymi scenariuszami. Poza tym żyła w klanie i rodzinie, która od pokoleń zajmowała się tym fachem. Otrząśniecie z tego widoku zawdzięczała jednak swojemu koledze. Podszedł do niej i coś powiedział. W pierwszej chwili nie słyszała tego, dlatego poprosiła o powtórzenie.
Nie ma sprawy... Dobrze, że jesteś cały. powiedziała, a potem ten zaczął swoje śmieszki na rozładowanie tej ponurej atmosfery. Nie udało jemu się to za bardzo, ale żeby jeszcze nie dolewać oliwy do ognia zareagowała w odmienny sposób jak zazwyczaj. Może kiedyś poduczysz się. Nie dorównasz mi, ale możesz się postarać. A jeśli chodzi o plany to zobaczymy. Pomóżmy tutaj. nie była sobą, mówiła raczej nieprzytomnym głosem, ale starała się słuchać Kapitana i wykonywać rozkazy. Chciała pomóc w opatrywaniu rannych, zająć się sprzątaniem i zmarłymi.

[Ichirou]

Misja rangi C
55/45

---

Sytuacja na pokładzie statku się uspokoiła, ale już do końca podróży wszystkim towarzyszył grobowy nastrój. Zniszczenia statku i straty w ludziach namnożyły jedynie roboty tym żyjącym, także jeśli dwójka shinobi wyraziła chęć, mogła w pewnym stopniu odciążyć pozostałych, pomagając im w najróżniejszych czynnościach. Z drugiej jednak strony nikt nie wymagał od nich ciężkiej pracy. Już swoje zrobili, ratując statek kupiecki przed całkowitą tragedią - ograbieniem i wybiciem prawdopodobnie większości marynarzy.
Przynajmniej tyle, że pozostałość rejsu obyła się bez problemów. Tych i tak już było zbyt wiele. Morze, najwyraźniej rozbudzone ostatnią batalią, kołysało statek silnymi falami. Pogoda była znośna, całkiem wietrzna, co przełożyło się na większe tempo i szybszy powrót. Po pewnym czasie załoga wreszcie mogła dostrzec rysujący się w oddali ląd. Dobijali do portu, celu ich podróży.
Zatrzymali się przy właściwym dla nich miejscu, a marynarze zaczęli uwijać się z pracą, gdyż tej było sporo. W grę wchodziło przenoszenie już nie tylko towarów przeznaczonych na handel, ale także ciał poległych, którym należał się jakiś godny pochówek.
Wszystko to oznaczało tyle, że wspaniały duet z Kantai doprowadził swoją misję do końca. Otrzymali słowne (choć utrzymane w niezbyt optymistycznym tonie) podziękowania, których poparciem była sumka pieniędzy, stanowiąca po prostu wynagrodzenie za zadanie. Na koniec, szefostwo statku kupieckiego pożegnało się i poleciło się na przyszłość. I to by było na tyle. Seiki i Saika mogli wrócić do swoich spraw, mając ze sobą bagaż bogatszy o nie byle jakie doświadczenia oraz portfele o nieco obfitszej zawartości niż wcześniej.

• Misja zakończona.

[Saika]

Nie wiem jak ty, ale po tej przygodzie, jeśli tak można nazwać tą krwawą jatkę, mam na razie dość misji... Idę coś potrenować nad jezioro. Muszę popracować nad wodnymi technikami. Teraz dopiero zdałam sobie sprawę, że gdybym była silniejsza zginęłoby miej naszych... powiedziała z wyraźną rezygnacją. Była dobita całą tą walką. Dobiwszy do portu w Kantai pożegnali się z kapitanem i Mariko, odebrali zapłatę i mogli pójść trenować. Przynajmniej ona.
Co mogłaby zrobić? Przecież wiedziała, że wszystkie klanowe techniki są dużo bardziej zaawansowane i nie była jeszcze w stanie ich opanować. Po tej walce nie była z resztą na siłach, żeby cokolwiek trenować.
Nie wiem... Idziesz ze mną czy co robisz? spojrzała się na niego, a potem poszła w stronę Czarnego Jeziora. Musiała przyznać, że techniki zaprezentowane przez Seikiego były niezłe. To, że ich nie znała jej ambicja bardzo mocno dawała jej o sobie znać.

zt

[Hoshigaki Seiki]

Kiedy dobiliśmy znowu do portu z którego ruszyliśmy, a rejs można było uznać za zakończony, zauważyłem że Saika nie zachowuje się tak jak zawsze. Dopiero po chwili podzieliła się ze mną swoimi odczuciami, co wprowadziło mnie w lekkie zdziwienie. Nie sądziłem, że dziewczyna tak pewna siebie oraz swoich zdolności będzie w stanie przyznać się do własnych słabości.
Masz rację... ja też niespecjalnie się popisałem. Ale nie bądź też taka surowa, przeżyliśmy, a nie było łatwo. Traktuj to jako lekcję. Następnym razem będziemy lepsi. - odpowiedziałem Saice, licząc na to, że oboje zmotywujemy się dzięki temu jeszcze bardziej do polepszania naszych zdolności i przede wszystkim współpracy.
Idę! Po co te nerwy?!Wredna z ciebie baba będzie... współczuję przyszłemu wybrankowi. - rzuciłem lekko zirytowany tonem dziewczyny, po czym ruszyłem za nią w stronę dobrze znanego nam, Czarnego Jeziora.

z/t

[Shinjo]

Pośrodku falochronu stał zamyślony człowiek, dziesiątki osób mijały go nawet nie zwracając nań uwagi, każdy biegł w swoim kierunku, wszyscy byli czymś zajęci, tylko nie on, nie Shinjo. Odkąd zakończył swoją misję był częstym gościem w porcie. Ciągle bił się z myślami, nie wiedział co ze sobą zrobić, czuł, że powinien dać sobie spokój, porzucić bycie shinboi, wiedział jak bardzo jest słaby, z drugiej jednak strony tęsknił za adrenaliną, za uczuciem, które pozwalało mu na dalsze działania mimo wszystkich przeciwności, ale brakowało mu też poczucia ważności. Nie miał przy sobie nikogo. Rodzina daleko, znajomych brak, zleceniodawcy byli jedynymi osobami z jakimi mógł porozmawiać. Radził sobie z tym rozbiciem poprzez codzienne obcowanie z wodą, jego żywiołem.
Chłopak nagle podniósł opuszczoną dotąd głowę i spojrzał przed siebie, prosto na bezkresną powierzchnię zimnej morskiej toni, to co ujrzał wywołało u niego mimowolny uśmiech i komentarz, który tak szybko jak wydobył się z jego ust, tak szybko zniknął. Zapewne uleciał wraz ze świstem powietrza i szumem wody. Jednak wprawny słuchacz usłyszałby jego wypowiedź, która była zwykłą pochwałą dla zastanych okoliczności natury. Chłopak stal z podniesioną głową jeszcze przez krótką chwilę, potem znowu ją opuścił, wbił wzrok w ziemię, a podbródek schował pod kołnierzem płaszcza.
Nagle z wielką gracją ruszył powoli w stronę krańca falochornu i usiadł na nim. Wiedział jedno, dzisiejszy dzień będzie dla niego dobrym dniem.

[Shijima]

Misja rangi D

O guard the pounding sound.

1/15 Witaj, Przyjacielu! Chociaż może powinnam szepnąć ci do uszka: dzień dobry..? Powitałeś poranek z uniesionym podbródkiem, zrzuciłeś prawą nogę na ziemię - tak czujesz pod sobą pewny grunt, tak zaczyna się każdą przygodę - wiesz to nie od dziś, taak, wiemy to oboje - ale tylko ty wiesz, że ten dzień musi być dobry.
Ja wiem, że może być zły.
Zacznę od nowa, tak jak powinnam była zacząć... Dzień...
- Dzień dobry! - Miły, ciepły głos - bo tylko taki głos można było usłyszeć tak dobrego dnia. Głos, który należał do kobiety ubranej w długą sukienkę, o długich, złotych zbożach - och, przypominały kołyszące się zboża, w których kąpało się słońce nie mając żadnej konkurencji na ludzkim padole - ktoś taki, jak ona, mógł należeć tylko do miejsca, do którego nie chodzi się na piechotę. Drobna sylwetka, smukła, o niewielkiej głowie, zadartym nieco nosku - i tym uśmiechu, który był jak miód na wszystkie otwarte rany. Miałeś jakieś wątpliwości, Przyjacielu? Obiecałam, że zacznę. Zacznijmy więc od punktu, w którym ciągle biłeś się z myślami, nie wiedząc, co ze sobą zrobić.
- Dzień... oh! - Kobieta nie mówiła do ciebie, jej turkusowe oczy nawet na ciebie nie spoglądały - wołała kogoś w oddali, uniosła nawet dłoń, by do kogoś pomachać - trójka mężczyzn stała w oddali, zajęci sobą - nic dziwnego, że nie słyszeli panienki - szum fal, krzyk mew i wiatr zagłuszał niemal wszystko, co dźwiękiem nie przebijało się ponad ich wezbraną skalę - skalę przyjemną, kojącą myśli i zmysły, co nie zmieniało faktu, że potrzeba było czegoś więcej niż wcale nie tak głośny, kobiecy krzyk, żeby przedrzeć się przez tyle dzielących metrów. "Oh" pojawiło się w momencie, kiedy złotowłosa podniosła swoją dłoń i chciała pomachać do oddalonych - nie widziała cię, stała do ciebie półprofilem, niemal plecami - i kiedy tylko podniosła tą rękę to słomiany kapelusz, w który wpleciono parę ususzonych kwiatów, wiatr porwał z jej głowy - i w ramach prezentu i ugaszenia twojego pozytywnego myślenia zamierzał cię nim trzasnąć prosto w twarz.
Przyroda taka piękna.
Zwłaszcza z kapeluszem na twarzy.

[Shinjo]

Siedząc nad brzegiem morza, pośrodku miejskiego, a może raczej portowego, zgiełku, nie powinno być możliwości zamyślenia się, nie powinno, a jednak komuś się ta sztuka udała. Siedzący chłopak pewnie spędziłby w tej pozycji kolejne godziny gdyby tylko nie ta melodyjna mowa, gdyby nie te cudownie brzmiące słowa: dzień dobry. Shinjo dawno nie słyszał tak przyjemnej barwy głosu, ten dźwięk niczym genjutsu zaczynal go prowadzić. Odwrócił się i zaczął wzrokiem szukać osoby która mogła go witać. Praktycznie od razu wyparzył pewną dziewczynę, wydawała się być całkiem urodziwa, ale Shinjo nie zwracał na to uwagi, widział w niej coś innego, widział w niej potencjalnego rozmówcę. Czuł, że powinien wstać, podejść, porozmawiać i zaspokoić swoją wrodzoną ciekawość. Chwila która dla wszystkich była jedynie kilkoma sekundami, w umyśle Shinjo dłużyła się niczym wieczność. Musiał on podjąć jedną z ważniejszych decyzji ostatnich dni- wstawać czy nie? Kiedy w końcu doszedł do wewnętrznego konsensusu i jego mózg wysłał impuls do nóg, który brzmiał: HALO PANOWIE, WSTAJEMY, RAZ, RAZ dotarło do niego, że ta dziewczyna nie zwraca na niego uwagi, to nie on był pozdrawiany, a ktoś inny, ktoś odległy. Nie wiedział co miał zrobić, znowu musiał podejmować decyzję, znowu nie wiedział co zrobić, oparł głowę na kolanie i, na jego szczęście, jeszcze raz spojrzał na dziewczynę. Ni z gruchy, ni z pietruchy przed jego twarzą znalazł się kapelusz, który to brutalnie go zaatakował. Shinjo jak to schinobi z prawdziwego zdarzenia starał się złapać tego niegodziwego agresora jednocześnie zrywając się na równe nogi.

2/15

[Shijima]

Misja rangi D

O guard the pounding sound.

3/15 Czasami nie trzeba zbyt wiele robić. Czasami nie musisz się na nic decydować, nie ma żadnej potrzeby, żebyś, siedząc tutaj, pozwalał myślom zatapiać swój własny umysł tak jak morze pożerało kamienie - niewiele z tych kamieni widziało już światło dzienne - bo widzisz, Przyjacielu, czasami to bywało tak, że Los bardzo chętnie decydował za nas, jeśli zbyt długo się wahaliśmy. Tylko ile mogło trwać to twoje wahanie..? Życiowa rozterka, doprawdy - wstać czy nie wstawać? Lepiej posiedzieć, zaoszczędzić energię, pozwolić sobie na dalsze nurzanie się w przyjemnym spokoju, który opatulał szczelnym ramieniem i trzymał przy swoim boku jak dobry ojciec, któremu powierzamy całe swoje życie. Czemu nie? Przecież ojciec już te życie nam powierzył. Kiedy nic nie robisz i nie podejmujesz żadnych interakcji, świat bywa o wiele łatwiejszy do zniesienia. Wystarczy stać gdzieś z boku, być biernym obserwatorem i czekać, aż Los, który w jednej garści zakrywał cukierka, a w drugiej nic, sam wybierze, co dostaniemy.
Było zbyt oczywistym, że kiedy nie podejmiesz gry - cukierek zawsze przepadnie.
Kapelusz-nikczemnik zaatakował - no ba, teraz dopiero musisz pokazać, na co cię stać, nie daj swojej męskiej dumie ucierpieć! Zerwałeś się na raz i na drugi już machnąłeś ręką, żeby zatrzymać niespodziewanego gościa, który zmusił cię do klepnięcia garści Losu (czy to cukierek?). Ach nie, przepraszam, klepnąłeś powietrze - dopiero zawrót pozwolił złapać za kapelusz, który w iście komiksowy sposób przysłonił ci na moment wgląd na świat. Całkiem ładnie, nie uważasz? Zupełna ciemność.
W ciemności nie trzeba myśleć o czymkolwiek. Nie trzeba podejmować decyzji.
- Prze... przepraszam! - Zawołała kobieta. Kiedy już zdjąłeś kapelusz z oczu widziałeś wyraźnie - złotowłosa odwróciła się w twoją stronę, ba! - już nawet podbiegła parę kroków w twoim kierunku, ale szybko zwolniła, widząc, że całkiem nieźle poradziłeś sobie z drapieżną bestią zerwaną z jej głowy. Przysłoniła usta muśnięte szminką (widziałeś już kiedyś płonące gwiazdy?) - a jej oczy rozświetliły tysiące blasków - tego ciepłego, niewymuszonego i całkowicie szczerego rozbawienia, choć jeszcze dwie sekundy temu była równie zdziwiona i zaskoczona, co ty. - Najmocniej przepraszam za ten incydent. - Odezwała się już spokojniej, podchodząc bliżej. - Nie chciałam sprawić kłopotu.

[Shinjo]

-Nic sie nie stało nieznajoma! Odpowiedział dziewczynie jednocześnie znajdując się jeszcze w amoku wywołanym przez ten nagły i jakże zdradziecki atak. -Krwiożercza bestia pożerająca ludzkie głowy i twarze została złapana, nikomu nic nie grozi! Dodał uradowany Shinjo i szeroko uśmiechnięty mrugnął do kobiety. Czuł, że zbliża się kulminacyjny moment jego żartów i nie mogąc się powstrzymać krzyknął cały roześmiany. -Czy uratować kogoś jeszcze przed niegodziwymi kapeluszami!? Nie obchodziło go jednak czy ktoś da mu zlecenie na upolowanie jednego, stu czy tysiąca nakryć głowy, wykorzystywał komizm tej sytuacji ponieważ brakowało mu tego, a chciał zaspokoić wewnętrzne żądania na żartowanie. Nieznajoma wydawała się być troszkę zaniepokojona tym wydarzeniem, ciągle go przepraszała, widać dobrze wychowana, musiał więc porzucić swój wesoły ton i zacząć rozmawiać na poważnie. -Nic się nie stało, nie masz za co przepraszać. Tutaj zrobił chwilę przerwy i stuknął się w czoło. Aaaah... tak poza tym, to jestem Shinjo, często się kręcę po okolicy, widok wody mnie uspokaja, ale nie zawsze walczę z takimi nakryciami głowy. Swoje przedstawienie zakończył wyciągnięciem ręki i jeszcze jednym szczerym lecz delikatnym uśmiechem.

4/15

[Shijima]

Misja rangi D

O guard the pounding sound.

5/15 Była mniej-więcej twojego wzrostu, dopiero teraz to zauważyłeś, kiedy przyszło ci stanąć twarzą w twarz z tym darem słońca - dziwne, wcześniej wydawała się wyższa, zupełnie jakby jej nogi sięgały samego nieba, jakby wyciągnięta ręka łapała pojedyncze, chłodne chmury przysłaniające w mniejszej części błękit nieba - te pierzaste, które przypominają puch poduszki, na której z przyjemnością kładzie się głowę, by odpocząć - by odlecieć w świat snów nie dany na jawie. Zwyczajna? Chyba nie. Kwintesencja pięknego południa, ucieleśnienie czegoś lepszego... tylko czy czasem się nie zagalopowuje? W twoich oczach jej piękno umykało na bok, bo ciężko powiedzieć, żeby rzeczywiście piękna była - nawet jeśli dopowiemy, że piękno to bardzo subiektywna rzecz. To, co ją wyróżniały, nie był klasyczny seksapil, to nie była jej kobiecość. Wyróżniało ją chyba właśnie to, że można było z nią porozmawiać. Tak po prostu. Dlatego była o wiele skuteczniejsza od jakichkolwiek mar genjutsu. To ten cukierek, ten obiecany, to Twoje decyzje i zawsze - tylko i wyłącznie - twój wybór.
Cukierek czy psikus?
Kobieta zaśmiała się dźwięcznie i szczerze, nie próbowała się nawet powstrzymywać, chociaż przysłoniła oczywiście usta na samym początku, by nie wyjść na niegrzeczną - w końcu mógłbyś pomyśleć, że śmiała się z ciebie, a śmiała się przecież z tobą - różnica dość spora. Tyle było z tej powagi, która niepokojem wkradła się wcześniej, że urazisz się za ten głupi wypadek, że zaraz podniesiesz na nią głos - nie ma co się dziwić, nie żeby dżentelmeni byli niszą w dzisiejszych czasach, po prostu o wiele łatwiej było natrafić na ten typ ludzi, którzy zabiją cię samym spojrzeniem, ostrzem słów doprawią - a najmniej już spodziewała się kogoś, kto razem z nią będzie śmiać się z nisko latającego kapelusza, który wybrał wolność.
- Takiego rycerza ze świecą szukać w dzisiejszych czasach. - Bardzo gładko podjęła żarcik, wyciągając swoje dłonie, by odebrać swoją zgubę... o ile, rzecz jasna, byłeś do oddania tej zguby chętny. Ach, a tu jeszcze przedstawianie się! Z całą pewnością złotowłosa nie wychodziła na jedną z tych kobietek, które rumienią się przy mężczyznach, wydawała się rozluźniona i już zupełnie niespeszona - przynajmniej jak na twoje. Emanowała z niej pewność siebie, ale nie ta arogancka, która by tłamsiła, nie - to był ten naturalny rodzaj pewności siebie, który sprawiał, że mogłeś zaryzykować stwierdzenie: ta kobieta nie boi się własnego zdania. I potrafi powiedzieć nie w całkiem grzeczny sposób. Wyciągnęła dłoń na powitanie.
- Niezmiernie mi miło poznać. Ma godność Mariko, kocham kąpiele w złotym słońcu, zwłaszcza w cieplejsze dni i raczej nieczęsto kręcę się po okolicy. - Odpowiedziała w przyjaźnie żartobliwym tonie, nieco pochylając się w twoim kierunku. - Ale zamierzam. - Puściła ci oczko. - O ile obieca pan strzec w imieniu prawa okolicę przed takimi bestiami jak ta moja. - O zgrozo, więcej takich kapeluszy?! - Dopiero się przeprowadziłam i liczyłam na to, że znajdę jakąś pomocną duszę przy noszeniu bagaży... może pan mógłby mi pomóc? Oczywiście zapłacę!

[Shinjo]

Rycerz Shinjo stał z uśmiechem i słuchał, z nieukrywanym zainteresowaniem, co jego rozmówczyni ma do powiedzenia. Nie robił tego z typowo "rycerskich" pobudek, one były zdecydowanie egoistyczne! Po prostu nie chciał aby jakiekolwiek słowo wypowiedziane przez dziewczynę umknęło jego uszom, chciał zapamiętać ten głos, wyryć go w głowie tak mocno aby potem bez problemu móc go sobie przypomnieć, może kiedyś wykorzysta ten dźwięk podczas używania Utsusemi, a może po prostu mu się podoba? Sam tego nie wiedział, ale trzeba pamiętać, że w świecie ninja wszystko może być przydatne, nawet czyjś głos. Tym bardziej kapelusz. Pomyślał sobie i spojrzał na trzymany w ręku przedmiot. Nie mógł o nim wiele powiedzieć, ot, zwykły, materiałowy, pewnie już trochę świata widział, przed różnymi warunkami pogodowymi chronił, przydatny jak diabli, zrozumiał, że musi sobie sprawić coś takiego, ale na razie bez słowa, ale za to z uśmiechem oddał trzymany przezeń kapelutek. Rozmowa toczyła się powoli, ale Shinjo nie narzekał, czuł się bardzo komfortowo w aurze pewności wytwarzanej przez nowo poznaną osobę, jego podświadomość mówiła mu, że można z nią spokojnie porozmawiać nawet o rzeczach, które powinni wiedzieć tylko najbliżsi przyjaciele. Było to naiwne myślenie, ale czy wszyscy nastolatkowie od razu wiedzą komu zaufać, a komu nie? Shinjo tego nie wiedział, ale on to nie wiedział wielu rzeczy, no może poza jedną, panem to on na pewno nie jest. Z nutką żartobliwości w głosie zaczął prawić swoje "mądrości" -Proszę mnie nie postarzać! Czy ja wyglądam na tak starego? Mam dopiero piętnaście lat! Jeszcze minie kilka lat nim będę tytułowany panem. Proszę, mów mi po imieniu, będę wdzięczny. Tutaj musiał zrobić dramatyczną przerwę, no idealnie pasowała. - Mariko, jeśli mi obiecasz nazywanie mnie po imieniu, to ja obiecam walczyć z każdym krwiożerczym kapeluszem, a do tego nawet z bagażami pomogę! Chyba wybierał i cukierek, i psikus.

6/15

[Shijima]

Misja rangi D

O guard the pounding sound.

7/15 Rycerz, ach! - czyż to nie brzmi dumniej, niż shinobi? Jak sądzisz? Sądzę, że brzmi. Nie dlatego, że miało znaczyć coś więcej - przecież i rycerz, i shinobi to wojownicy, którzy mają bronić bezradnych, wspomagać damy w opresjach takie, jak ta tutaj chociażby, której uciekł kapelusz - zamysł był ten sam, inna kultura - ale wciąż wracaliśmy do meritum mówiącego: chroń. Właśnie dlatego to jedno słowo brzmiało o wiele godniej, dumniej - bo nie było w tym świecie prawdziwych rycerzy, pozostawali tworami z bajki, tacy wymuskani i idealni, świadomi swych wad czynili z nich tarczę wzmacniającą ich zalety - prawdziwa cnota, ha! Shinobich zaś było aż za dużo i zbyt łatwo było dopatrzeć się wszystkich nieprawości, których się dopuszczali. Troszkę smutne, ale hej - gdyby świat składał się z ludzi idealnych i zabrakłoby zła... to czym w takim razie byłoby dobro? Szczerze wątpię, by wtedy tacy ludzie jak ty byli potrzebni. Całkiem niezłe pocieszenie - znaleźć sens bycia w tym, że ktoś tam umierał - i ktoś jeszcze może umrzeć, dlatego lepiej wziąć sprawy w swoje ręce, zanim dojdzie do kolejnej tragedii.
Niewiasta chyba lekko się zreflektowała twoimi słowami, spojrzała na ciebie - ach, rzeczywiście, widać to było po niej, że ledwo dowierza temu, że chłopak ma 15 lat - albo była słaba w wycenie wieku, albo po prostu wyglądałeś dojrzalej, niż nastolatek. Bo widzisz, Przyjacielu, to było tak: wysportowane ciało, nawet jeśli nie w pełni dojrzałe, swoją drogą - ale przecież pierwszą rzeczą, którą Mariko widziała, były twoje oczy. Jasne, zielone oczy, które blaskiem muskały lica - gdybyś tylko trochę zabarwił je goryczą, nienawiścią, nazwałabym je jadowitymi, a tak..? Były po prostu piękne. Pięknie smutne. Oczy, które widziały więcej, niż oczy nastolatka widzieć powinny.
- Tym bardziej cieszy mnie, że trafiają się jeszcze szarmanccy młodzieńcy! - Ile Mariko mogła mieć lat? Na pewno była z dziesięć lat starsza od Ciebie. Nie przypominała tych dziewcząt, które można było bez obaw ciągnąć za warkocz, chociaż... czemu nie? Akurat ona sprawiała wrażenie, że prędzej by się zaśmiała i odpowiadała kuśkańcem, niż oburzyła, jak na damę przystało. Jakieś takie... przeczucie idące w parze z tym, że można jej zaufać.
Świat przy tej kobiecie wydawał się po prostu lepszym miejscem.
- Hahaha, dobrze, Shinji, zgoda. - Uśmiechnęła się ciepło, miodowo, zapatrując na ciebie, na drobną chwilę. - W takim razie zapraszam! Mam nadzieję, że zostaniesz na obiedzie. - Wskazała drogę, cofając się o krok, ale nie pozwoliła ci wyjść naprzód - ruszyła u twego boku w kierunku domków ustawionych przy porcie. - Czy to spokojna okolica? Kocham morze, ale obawiam się, czy nie bywa tutaj zbyt chłodno, zwłaszcza zimą... chętnie dałabym się oprowadzić któregoś dnia. - Zaproponowała, zaglądając ci w oczy, lekko pochylając w przód, ale zaraz się wyprostowała, w końcu, mimo wszystko, damie nie wypadały takie wygibasy.

[Shinjo]

-Dziękuję za komplement, powiem ci, że fajne to uczucie usłyszeć coś miłego z ust drugiej osoby, dawno nic takiego mi się nie przytrafiło... Powiedział to z wyczuwalną nutką tęsknoty i smutku, brakowało mu rozmów, a teraz kiedy miał do tego idealną okazję nie wiedział co robić. Stała przecież przed nim intrygująca kobieta, którą mógłby wypytać o tak wiele interesujących go rzeczy, ale nie wiedział jak, a ślina nic ciekawego mu na język nie przynosiła, musiał zacząć wysilać swoje szare komórki żeby cokolwiek wartego wypowiedzenia pojawiło się w głowie. Już prawie miał pytanie, już sekundy dzieliły go od zadania go kiedy nagle został zaproszony na obiad. -Oo..obiad? Taki obiadowy obiad? Normalny obiad? Taki jak jada się w domach? Czy to jakaś pułapka? Nie miał przypadkiem pomóc jej w noszeniu pakunków? Shinjo zaczął szybko myśleć, jego umysł zaczął tworzyć najczarniejsze scenariusze i wtedy pojawiła się najgorsza z myśli. Kurwa, a co jeśli to jakiś mściciel od tego łucznika z klanu Nara? Zelektryzowała go to aczkolwiek starał się nie dać po sobie tego poznać, nie chciał spłoszyć dziewczyny, musiał tylko zachować czujność i rozmawiać z nią tak jak robił to dotychczas. - Bezpieczeństwo zależy od tego kim jesteś. Jeśli jesteś poszukiwanym przestępcą to na pewno bezpiecznie się tutaj czuć nie będziesz, okolica jest patrolowana. Odpowiedział jej z uśmiechem i zaczął się rozglądać. -No to gdzie te walizki? Bo chciałbym je zanieść, a potem popytać cię o twoją podróż, o świat, lubię takie opowieści, informacje, a ty na pewno dużo widziałaś. Oto jedna z moich cech- bycie ciekawskim

8/15