Domek Sagi

[Sagisa]

Czasem najbardziej ranimy tych, których kochamy najmocniej. Popełniamy nieświadomie błąd za błędem, brnąć w tej matni coraz głębiej i głębiej, aż wreszcie nie będziemy w stanie zrobić już żadnego ruchu więcej. Wszystko przepadnie. Czy można jednak winić kogoś, kto chciał pomóc? Ciężko udzielić jednoznacznej odpowiedzi. "Chciałem tylko pomóc" - staje się najczęstszą wymówką błędnych decyzji.
Tensa dopiero po czasie zdała sobie sprawę, że swoimi czynami coraz bardziej kruszyła już i tak spękaną psychikę siostry. Dopiero moment, w którym ostrze wypuszczone w panice przez Sagę omal jej nie zabiło, uświadomiła sobie, że naprawa tego wszystkiego będzie wymagała czegoś więcej niż tylko słów i gestów. Wszystko przez wydarzenia, które wryły się w umysł młodej Uchiha, pozostawiając na nim swe okrutne piętno.
Brunet ułożył płomiennowłosą na łóżku, poprawiając pościel i okrywając śpiącą córkę. Dopiero wtedy się wyprostował i spojrzał na fiołkowooką, która sama nie potrafiła zapanować nad emocjami. Westchnął ciężko, podszedł do niej i przygarnął ją do ojcowskiej piersi. Zdawał sobie sprawę, że najbliższy czas będzie ciężki nie tylko dla Sagisy, ale również dla Tensy.
- Już wszystko dobrze - mówił, gładząc jej jasne włosy. - To nie była twoja wina. To po prostu... siedzi w psychice Sagi... Wiem, że to trudne, ale ona musi sobie poradzić z tym sama. My możemy tylko ją wspierać, ale naciskanie przyniesie odwrotny skutek.
Odsunął się na moment, by spojrzeć we fiołkowe oczy. Jak miał jej wytłumaczyć, że zbytnim staraniem może tylko osaczyć siostrę, wprawić ją w jeszcze gorszy stan? Jemu również było z tym ciężko. Sam najchętniej wyrwałby płomiennowłosą z tej matni nawet zaraz, wiedział jednak, że to jej nie pomoże.
- Tensa, bądź przy siostrze, gdy będzie tego potrzebowała, ale daj jej też swobodę - poradził w końcu, ścierając zasychającą krew z policzka nastolatki. - Widziałaś, w jakim stanie była. Złamana, osaczona. Mówi się, że ranny lew jest bardziej niebezpieczny, nie bez powodu. Gdybym się nie zjawił...
Zamilkł na moment, próbując zebrać myśli. Nigdy nie był dobry w przemówieniach. Właściwie to z młodszą z córek miał lepszy kontakt. Teraz jednak musiał wziąć na siebie rodzicielski obowiązek i przestrzec córkę przed ewentualnymi konsekwencjami nieodpowiednich działań.
- Wiem, że starasz się chronić Sagę. Od zawsze jej broniłaś. Zwłaszcza w chwilach, gdy ta coś zmalowała. Tak, wiedziałem o tych jej dowcipach. Sam nie byłem lepszy za młodu - tu uśmiechnął się półgębkiem do wspomnień. - Musisz jednak wiedzieć, że nie przed wszystkim można kogoś obronić. Można się starać, ale rzeczywistość potrafi być naprawdę...
Znów westchnął. Czy czasem nie zaczął się gubić we własnych słowach? Sam już nie wiedział, co tak właściwie chciał jej przekazać. A może wmawiał to samemu sobie? Biorąc pod uwagę fakt, że obie jego córki obudziły już sharingana, przeżyły sporo. Nieważne było, w jakich okolicznościach do tego doszło. Jako ojciec nie był w stanie ich uchronić przed niebezpieczeństwem, mimo że pragnął trzymać nad nimi pieczę. Jego dwa skarby, ukochane córki. Wiedział, że w którymś momencie to nastąpi, w końcu obie wybrały ścieżkę shinobi. Dlaczego więc czuł się tak, jakby zawiódł?
- Powinnaś udać się do rady klanu - rzucił cicho po chwili milczenia, zmieniając tym samym temat. - Ta sprawa nie powinna czekać. Jeśli będzie trzeba, pójdę z tobą i wyjaśnimy... sytuację z Kazuo... Raczej kiepskim pomysłem byłoby plątanie w to Sagisy, zwłaszcza teraz. Liderka powinna zrozumieć sytuację.

[Tensa]

Ojciec odłożył płomiennowłosą i przytulił drugą z sióstr do piersi. Niby zwykły ojcowski gest, jednak dla fiołkowookiej znaczył więcej niż można by się spodziewać. Była zagubiona jak dziecko we mgle, nie wiedząc co zrobić. Wtulona w ojca uroniła łzę, wiedząc, że nikt tego nie zauważy. Zmęczenie dawało jej się we znaki, ale nie takie jak po ciężkim treningu, ostatnimi czasy w jej życiu działo się wiele zbyt wiele, miała problemy z udźwignięciem tego wszystkiego. Mimo, że obiecała sobie rozmawiać z siostrą o wszystkim to obarczanie jej w tej chwili nie było dobrym pomysłem, nie tego chciała. Ojciec starał się jej wytłumaczyć, że nic nie mogą zrobić, ale nie mogła się z tym pogodzić. Być przy niej kiedy tego potrzebuje? Tylko kiedy to tak naprawdę się stanie?
-Wybacz tato, ja tylko starałam się to odkręcić.- powiedziała pociągając nosem. Chroniła ją zawsze! I tym razem chciała, ale nie było to takie proste. Kiedy to ona zawiniła i nie była w stanie nic zrobić.
-Pójdę sama, właściwie już idę.- powiedziała odsuwając się od ojca i przecierając twarz wierchem dłoni. Krew rozmyta łzami znalazła się na jej dłoni... wyszła...

[z/t]

[Sagisa]

Tensa musiała się ogarnąć, wszak czekało ją spotkanie z liderką klanu, a odkładać tego w nieskończoność nie mogła. Ojciec zaoferował, że pójdzie z nią, ona jednak odmówiła. Mężczyzna tylko przytaknął, zaraz usadawiając się przy łóżku śpiącej córki, miał bowiem zamiar przy niej czuwać. Jasnowłosa w krótkim czasie była gotowa do wyjścia i opuściła domostwo.

Saga spała. Powiedzieć, że miała kolorowe sny, byłoby kłamstwem, nie śniła właściwie nic. Przetrwała tak w tym błogim stanie nieistnienia prawie cały dzień, a mara senna nawiedziła ją pod wieczór. Wtedy też zaczęła wiercić się niespokojnie w pościeli, a z jej gardła wypływały ciche jęki. W którymś momencie zmieniły się one w krzyk, a dziewczyna zerwała się w panice, szukając ucieczki.Silne, męskie ramiona zamknęły się wokół niej, przyciągając do właściciela. Próbowała się wyrwać, poznała jednak głos.
- Spokojnie, jesteś bezpieczna - powtarzał ojciec raz za razem, gładząc jej włosy delikatnymi ruchami. Świadomość, że rodziciel jest blisko, pozwoliła jej się opanować, choć mimo pozornego spokoju nadal drżała. Brunet ani na moment jej nie puszczał, aż do chwili gdy znów zasnęła. Wtedy też ułożył ją na powrót w pościeli i przykrył.
Powoli robiło się ciemno, a on martwił się jeszcze jednym. Jego starsza córka nadal nie wróciła ze spotkania z liderką. Czy po drodze mogło się coś stać? Czy Shirei-kan wyznaczyła Tensie jakieś zadanie, które ta musiała wykonać? Nie mógł sam odpowiedzieć na te pytania, a gdybanie przynosiło tylko więcej niewiadomych. Postanowił zatem czuwać nad Sagą i czekać na powrót jasnowłosej.

Poranek był nad wyraz spokojny. Płomiennowłosa spała spokojnie i nic nie wskazywało, by ten stan miał ulec zmianie w najbliższym czasie. Tsuyoshi cieszył się, że dziś ma akurat dzień wolny. Nie chciał zostawiać dziewczyny samej z matką, zwłaszcza po ich małym starciu. Wiedział, że stalowooka po części wini za to wszystko właśnie Rin, nie chciał zatem doprowadzać do sytuacji, gdy przestraszona Sagisa znajdzie się sam na sam z rodzicielką, której w chwili obecnej nie ufa.
Korzystając z chwili spokoju, zszedł na parter i postanowił zrobić śniadanie. O ile z krojeniem chleba nie miał większych problemów, z innymi produktami mogło być gorzej. Sam nie wiedział czemu, ale kuchenny nóż dziwnie leżał mu w dłoni i nie potrafił się nim odpowiednio posługiwać mimo wielu lat praktyki z bronią wszelkiej maści. Dlatego masło na kanapki nakładał łyżką, a do krojenia szynki używał kunaia. Z boku mogło to wyglądać trochę dziwnie - grube plastry mięsa odcinane kawałek po kawałku - wolał jednak to od kolejnych rozcięć skóry. Trochę wstyd mu było przyznawać się przed kolegami na misjach, że bandaże na rękach to nie skutek ciężkich treningów, a wypadków w kuchni. Dlatego też przyczyny jego ran zawsze pozostawały dla innych tajemnicą.

[Tensa]

Piękny poranek, ciepłe słońce nie dziwota, ze ruch w wiosce był większy niż zwykle. Pośród ludzi kroczących przez kręte uliczki wyróżniała się jedna postać. Białe włosy zafarbowane przez błoto, twarz przypominająca kolor ziemi... właściwie całą ją pokrywała ziemia, udało jej się dostać nawet do ust. Większość przechodniów spieszyła się, nie przejmując się tym wyłamującym z obrazka osobnikiem, jednak niektórzy reagowali krzywymi spojrzeniami. Może i dzień wcześniej została Akolitą jednak coraz mniej wierzyła w to, że zasłużyła na ten awans. Szła do domu wiedząc, że będzie musiała opowiedzieć o tym co się stało.

W końcu dotarła na miejsce, stojąc przed drzwiami wzięła głębszy wdech. Weszła do środka, postanowiła nie obwieszczać wszystkim swojego powrotu. Po cichu weszła do łazienki i jedynie dźwięk wody mógł zdradzić, że wróciła do domu. Prysznic był tym o czym marzyła, no może jeszcze o tym, aby nigdy nie doszło do wczorajszego starcia...

[Sagisa]

Tsuyoshi ze skupieniem kroił szynkę, a gdy każda kanapka była nią już pokryta, postanowił zabrać się za pomidory. Tu jednak pojawiał się problem - tych warzyw nie dało się pokroić na grubsze kawałki, by ułożone na chlebie można je było na spokojnie zjeść. Kanapka zrobiłaby się za wysoka.
Głowił się więc, jak bez uszczerbku na ciele dojść do cienkich plasterków, kiedy usłyszał... coś. Wyczulone przez lata pracy jako shinobi zmysły poinformowały go, że właśnie w domu pojawił się ktoś nowy. Nasłuchiwał przez chwilę, by zaraz wyjrzeć z kuchni i spostrzec zamykane cicho drzwi do łazienki.
- Tensa? - rzucił trochę niepewnie, jednak wątpił w inną możliwość. Już po chwili słychać było tylko szum wody, a to znaczyło, że córka bierze prysznic.
Na moment odłożył robienie śniadania i przespacerował się na piętro, chcąc przyszykować dla jasnowłosej czyste rzeczy na przebranie. Saga nadal spała, więc starał się to robić jak najciszej, a po kilku minutach był już z powrotem na parterze. Zapukał do drzwi łazienki, oczekując odpowiedzi, by zaraz ponowić tę czynność. Nie natarczywie, ale z nawyku.
- Tensa, przyniosłem ci ubrania na zmianę - poinformował tylko. - Mogę wejść? Zostawię ci je na szafce.
Czekał na odpowiedź córki i jej zgodę. Może i był jej ojcem, jednak była ona nastolatką i niestosownym było wchodzić, gdy brała prysznic. Tego wymagało od niego dobre wychowanie, a przecież był dobrze wychowany i sam wpajał to swoim dzieciom. Czekał.

[Tensa]

Wszystko szło po jej myśli, chociaż nie do końca, czyżby poranki jednak nie należały do momentów w jej życiu kiedy to mózg zdążył się już rozbudzić? Starała się zmyć ziemię która przyschła do jej twarzy kiedy usłyszała pukanie do drzwi. Woda wciąż się lała jednak nie była w stanie zagłuszyć tego dźwięku. Zakręciła wodę i otworzyła drzwi, po drugiej stronie stał ojciec z ubraniami.
-Coś się stało? - zapytał przyjmując zatroskany ton, widząc w jakim stanie jest starsza z jego córek. W takich chwilach cieszyła się, że rozcięty ochraniacz zasłania zszytą ranę na nadgarstku.
-Opowiem potem, muszę się doprowadzić do ładu. Co z Sagą? - chociaż chciała schować się w łazience musiała zapytać, poznać odpowiedź.
-Śpi.- odpowiedział Tsuyoshi
-To dobrze. - powiedziała znów kryjąc się w odmętach łazienki. Rozebrała się i weszła do wanny, ciepła woda, nie była w stanie zmyć wstydu jakiego najadła się dzień wcześniej, rany na nadgarstku również nie zasklepiła, ale przynajmniej oczyściła ciało. Leżała w wodzie zastanawiając się jaki był w tym wszystkim sens. Awans? Za co? W ostatnim czasie przekonała się, że jest warta nie wiele więcej niż szeregowy doko. Najpierw tamta czwórka która zabiła by ją gdyby nie szczęście i przybycie straży w ostatniej chwili. Teraz ten facet, zaraz po awansie, jakim cudem jego sharingan był, aż tak rozwinięty? Co więcej jakim cudem był w stanie skontrować każdy jej cios, nawet ten który skopiowała od "mistrza" podczas starcia z nieumarłymi. Jej najsilniejsza technika, as w rękawie, nawet to nie wystarczyło. Jakim cudem miała poradzić sobie jako akolita, gdy zwykły gwałciciel był w stanie przerosnąć ją swoimi umiejętnościami? Tym razem uratowały ją tylko piersi i nic więcej, oczywiście nie licząc tego, że szczęście uśmiechnęło się do niej i to strażnicy usłyszeli jej krzyk, gdy czołgała się w stronę wioski. Szczęście, jedyna rzecz dzięki której udało jej się awansować i osiągnąć cokolwiek, nic więcej zwykły fart. Nie znała, ani śmiercionośnych technik, ani nie wyróżniała się siłą, jej plany również rzadko kiedy zdarzały się wypalić... inteligencja którą uważała za oręż w swoim arsenale również nie okazała się jej mocną stroną. Musiała to w końcu przyznać, była marnym shinobi i jeszcze gorszym człowiekiem. Wszystko co próbowała zrobić spalało na panewce. Danie kosza Kazuo? Porwanie i tortury płomiennowłosej. Walka z gangiem? Prawie doprowadziła do śmierci kilkunastu o ile nie kilkudziesięciu dzieci. Pomoc Sadze w dojściu do siebie? Tylko pogorszyła jej stan. Starcie z gwałcicielem? Poniżenie i błaganie o pomoc na skraju śmierci.
-Czy naprawdę muszę wszystko spierdolić? - myśl wyrwała się z jej ust. Jej nieudolność zaczynała ją męczyć, zwłaszcza, że obijała się na niewinnych lub ważnych dla niej osobach. Wyszła z wanny czysta, lecz coraz bardziej wątpiąca w siebie, w swoje umiejętności. Ubrała się i poszła do kuchni.

[Sagisa]

Tensa otworzyła po krótkej chwili, od razu było widać, że nie była w zbyt dobrym stanie, co zmartwiło ojca. Dziewczyna postanowiła najpierw się ogarnąć, dopiero potem wszystko wyjaśnić. Zapytała też o siostrę, zaraz potem zamknęła się znów w łazience.
Tsuyoshiemu nie pozostało nic innego, jak zostawić ją w tej chwili samą. Domyślił się, że raczej nie miała okazji nic zjeść przed powrotem, zatem wypadałoby zrobić więcej kanapek. Może to i lepiej? Nie będzie się musiał głowić nad sposobem pokrojenia pomidorów na cienkie plastry. Zabrał się więc za kolejne plastry szynki i smarowanie chleba, co zajęło mu na tyle długo, że jasnowłosa zdążyła skończyć kąpiel.
- Głodna? - spytał, gdy tylko weszła do kuchni. - Jakbyś mogła, to pokrój pomidory. Nie chcę sam się pokroić przy nich.
Uśmiechnął się trochę krzywo, układając kanapki na dużym talerzu, zaś przy pomidorach stawiając mniejszy. Zawsze będzie można dołożyć plasterek na szynkę. Wstawił jeszcze wodę na herbatę i spojrzał uważnie na córkę. Widział po niej, że coś jest nie tak, nie wiedział jednak, w jaki sposób zacząć rozmowę. Przeczesał palcami gęstą czuprynę włosów.
- Więc... powiesz, co się stało? - rzucił w końcu trochę niepewnie. - Jakiś problem u liderki? Jeśli trzeba, mogę do niej iść i wyjaśnić...
Sam nie wiedział, co i jak miałby ewentualnie wyjaśniać, ale czuł, że Tensa potrzebuje jego wsparcia. Mógł się tylko domyślać, że obecna sytuacja i stan jej siostry raczej nie pomagają, a wręcz utrudniają fiołkowookiej wszystko. Czuła się winna i to było widać od razu. Nie mógł pozwolić, by córka dołowała się z tego powodu.

[Tensa]

Kiedy tylko przekroczyła próg kuchni powitało ją pytanie ojca.
-Padam z głodu. - odpowiedziała zgodnie z prawdą. Sądziła, że czeka ją inna odpowiedź, jednak ojciec postanowił nie pytać od razu o to co ją zatrzymało. Była pewna, że to pytanie padnie, ale wolała, aby odwlekło się to w czasie tak długo jak to tylko możliwe. W głowie układała jej się odpowiedź, miała świadomość, że musi pominąć szczegóły. Właściwie to chciała, w końcu nie było to nic przyjemnego.-Już się zabieram. - powiedziała z wymuszonym uśmiechem chwytając nóż, co wyglądało przynajmniej niepokojąco. Krojenie pomidorów nie sprawiało jej trudności, chociaż w jej głowie pojawiała się wizja tego co stało się poprzedniego wieczoru. Jedna myśl wbijała się w jej umysł, czy mogła coś zrobić? Dlaczego nawet teraz nie była w stanie wymyślić niczego co mogło ją uchronić przed upokorzeniem. Nie miała szans i taka była prawda. Niepewny głos ojca dotarł do niej zadając pytanie które musiało w końcu paść.
-Nie musisz iść, chodziło o mój awans... zostałam Akolitą. - powiedziała, jednak bez cienia radości której można było się po niej spodziewać. -Ale ja chyba... - westchnęła ciężko. -Chyba się nie nadaje.

[Sagisa]

Tensa bez oporu zgodziła się pokroić pomidory, za co ojciec był jej wdzięczny. Zajął się resztą przygotowań do śniadania, zastanawiając przy okazji, w jaki sposób zacząć tę poważniejszą część rozmowy. Widząc jednak zachowanie i minę córki, postanowił w końcu zapytać.
Jasnowłosa stwierdziła, że ojciec nie musi się fatygować, bo nie ma żadnego problemu, a sama sprawa u liderki dotyczyła awansu.
- Akolitą? To świetnie! - ucieszył się mężczyzna, choć tej radości nie było widać u córki. Wyglądała raczej na przybitą tym faktem. Nawet więcej niż przybitą. Tsuyoshi podszedł do niej i pochwycił w palce jej podbródek, obracając w swoją stronę tak, by na niego spojrzała.
- Tensa, jeśli liderka uznała, że jesteś gotowa, to tak jest - powiedział powoli. - Wiem, że po ostatnich wydarzeniach możesz w to wątpić, ale jesteś silną dziewczyną. Dasz radę, wiem, że dasz.
Uśmiechnął się do niej delikatnie, puszczając podbródek, by chwilę później zalać kubki z herbatą. Żadne z obecnych właściwie nie zwróciło uwagi na postać schodzącą właśnie po schodach. Płomiennowłosa przecierała właśnie zaspane oczy, przechodząc na bosaka przez korytarz, i zatrzymała się w progu kuchni.
- Mogę wody? - spytała cicho. - Pić mi się chce...
- Właśnie zaparzyłem herbaty, ale woda też może być - brunet znów się uśmiechnął, zalewając szklankę cieczą, która zaraz wylądowała w rękach młodszej córki.
- Dziękuję... - mruknęła pod nosem Saga, upijając drobny łyk, i przeszła do salonu, gdzie usadowiła się wygodnie na kanapie, podciągając nogi pod brodę. Siedziała tak z przymkniętymi oczami, popijając płyn, i więcej się nie odezwała.

[Tensa]

Pomidory dość szybko zmieniły swój kształt z kulistego na emm... plasterkowaty? Uznajmy to za neologizm w pełni oddający to co stało się z czerwonym warzywem które ku swej udręce doznało spotkania pierwszego stopnia z nożem kuchennym dzierżonym przez białowłosą. W sumie to pomidor nie ma zakończeń nerwowych i chyba nie jest samoświadomy, wychodzi na to, że było mu wszystko jedno, a dodając do tego fakt, że jest smaczny... idealna ofiara polowania w sklepie, czy na targu.

Ojciec był widocznie zadowolony z faktu, że Tensa dostała awans chociaż w jej odczuciu ten pytający ton potwierdzał tylko jej wątpliwości. Wiara w siebie nie miała wielkiego znaczenia, w starciu z rzeczywistością wyobrażenia o sobie rzadko okazywały się prawdą. Podstawowa jednostka bojowa nie potrafiąca zadbać o siebie, ani o najbliższych? Wolne żarty. Mimo dotyku ojca i jego słów nie była w stanie wyzbyć się tego przekonania, że nie zasłużyła, to było silniejsze od niej, jak to zwykle bywa z prawdą.
-Będę się starać, zobaczymy co przyniesie przyszłość. - powiedziała zgodnie z prawdą, chociaż przeczucie mówiło jej, że w najbliższym czasie będzie musiała spłacić dług który zaciągnęła u kostuchy, albo przestać się narażać "dla większej sprawy". Musiała jednak przyznać, że lubiła to, nie mogła przejść obojętnie i musiała zareagować, musiała zaryzykować. Odpowiedzialność schodziła na dalszy plan, jednak czy była dobrą osobą? Czy po prostu lubiła ryzyko? Pewne było tylko to, że sama prosiła się o guza i niestety go otrzymała. Spadła z poziomu swojego ego na poziom umiejętności i to bolało najbardziej, zwłaszcza, że była to spora odległość. Mogła wcześniej mówić o swojej słabości o tym jak wiele musi się nauczyć jednak poczucie tego, że poradzi sobie ze wszystkim nie było jej obce. Do tej pory rzadko przegrywała i sądziła, że potrafi pogodzić się z porażką, jednak poniżenie którego doznała były czymś innym. Obcym.

Kolejną serię rozmyślań przerwała schodząca po schodach postać, której nie zauważyła w pierwszej chwili. Zaspana płomiennowłosa zatrzymała się w progu kuchni. Wzrok Tensy spoczął na siostrze i o ile wcześniej fiołkowe oczy na myśl przywieść mogły zbitego psa, teraz można było pomyśleć, że ktoś tego psa ktoś postanowił na żywca wypatroszyć i o panierować... w kwasie solnym. Poczucie winy zmieszane z bólem po ostatnim starciu zrobiło swoje. Białowłosa zamknęła się i cofnęła krok w tył wbijając spojrzenie w podłogę. "Przepraszam" to krótkie słowo kłębiło się w jej głowie, wiedziała jednak, że nie powinna, że to nie pomoże, a może wręcz pogorszyć sprawę. Krótkie pytanie siostry, chciała na nie odpowiedź, jednak może na szczęście uprzedził ją ojciec. Jej siostra siedziała cicho na kanapie, jakby w momencie zapanowała grobowa atmosfera... Tensa chciała podejść, ale nie mogła, sama nie wiedziała czemu, coś w jej głowie mówiło jej, że przynajmniej na jakiś czas powinna odpuścić.

Tak mijał jeden z niewielu dni lata które im pozostały. Cisza, jednak nie z gatunku tych przyjemnych lecz niezręcznych. Pojawiała się ona często i chyba tylko jednego wyjątkowego dnia było inaczej, a przynajmniej takie wrażenie miała Tensa. Spóźnione urodziny młodszej z sióstr Uchiha...

Niedługo później nastała jesień, depresyjna i spokojna, a wręcz leniwa. Przez całe 3 miesiące działo się nie wiele, żadnych niebezpieczniejszych misji czy fatalnych zbiegów okoliczności. Treningi też zeszły na dalszy plan, fiołkowookiej najzwyczajniej w świecie zaczęło brakować motywacji i wiary w to, że przyniosą one jakikolwiek efekt... no może nie jakikolwiek, lecz taki który realnie będzie mógł coś zmienić. Jesienne dni mijały białowłosej na błogim lenistwie, może i nie przystawało to Akoraito, ale nikt jej nie zabronił, no i nie niepokoił jakimiś morderczymi zleceniami. Siedzenie w domu przyniosło jednak jakieś owoce, fiołkowooka powoli odbudowywała kontakt z siostrą. Szło to powoli i mozolnie jednak z czasem niezręczna cisza zniknęła, a siostry zbliżyły się do siebie, chociaż nie tak bardzo jak przed ostatnimi wydarzeniami.

W końcu i jesień przeminęła tak jak przemija wszystko inne. Złote liście opadłe z drzew pokrył śnieżny puch zwiastując dalszy ciąg historii o dwóch siostrach z klanu pełnego czerwieni.

[Sagisa]

Cisza. To było coś, czego potrzebowała. Lato mijało i właściwie jedynym umileniem ostatnich wydarzeń było nieco spóźnione przyjęcie urodzinowe. W końcu zdążyła skończyć szesnaście lat i nawet nie zauważyła, kiedy właściwie to się stało.
Udało jej się również odzyskać wakizashi, które zostało w tamtej tawernie, choć bez ojca nie odważyłaby się znów wejść do środka. Najbardziej jednak wzbraniała się przed pójściem na pogrzeb swego oprawcy. Kazuo żegnany był jak wojownik, nie zaś jako psychopatyczny porywacz i dręczyciel, za jakiego go miała, a to trochę bolało. Ostatecznie jako jedyna z rodziny nie uczestniczyła w ceremonii, zaszywając się na tarasie opatulona szczelnie kocem. I tak minął ostatni dzień lata.

Wkrótce nastała jesień, a wraz z nią lenistwo, ale też w głównej mierze walka z własnymi koszmarami. Saga w dalszym ciągu budziła się z krzykiem po nocach i chyba tylko dzięki siostrze przetrwała te najtrudniejsze chwile. Tensa za każdym razem zrywała się z łóżka, uspokajała ją i pilnowała jej snów aż do rana. Płomiennowłosa nieraz widziała ją śpiącą przy jej posłaniu, gdy tylko się obudziła.
Z czasem koszmary zdarzały się coraz rzadziej, nie zmieniało to jednak faktu, że dziewczyna większość czasu spędzała w łóżku, dużo śpiąc, nieraz spędzając tak cały dzień. Zdarzało jej się nawet zasypiać w różnych miejscach, skąd ojciec lub siostra zawsze odstawiali ją do pokoju. To nie było jedyne dziwactwo, jakie pojawiło się u niej od lata. W dziwny sposób pogłębił jej się zmysł węchu, a ten stał się wrażliwy na niektóre zapachy, dodatkowo miała wahania apetytu. Bywało, że zjadała dwie dokładki obiadu, innym razem zaś ledwo zjadała zawartość talerza. To ostatnie szczególnie nie odpowiadało matce, z którą stosunków Saga nadal nie poprawiła, odkąd tamtego dnia wróciła w ramionach Tensy posiniaczona i umazana krwią. Nadal obwiniała rodzicielkę o całe zajście, za to sama Rin po pogrzebie Kazuo doszła do wniosku, że nie można robić z młodszej córki ofiary. Zdawała się jednak nie rozumieć jej nadwrażliwości na niespodziewany kontakt fizyczny, a także niechęć względem jej osoby. To najczęściej Sagisa była tematem kłótni rodziców, a tych bywało coraz więcej, ilekroć kobieta wychodziła z kolejnymi pomysłami na swatanie córek. Zwłaszcza młodszej. Nic zdawało się jednak do niej nie docierać.
Stalowooka wolała nie wchodzić nikomu pod nogi, więc po prostu zaszywała się w pokoju, zakopywała pod koc i starała nie rozpłakać, co nie zawsze jej wychodziło. Im bliżej było zimy, tym mniej panowała nad własnymi emocjami, na niektóre sytuacje reagując wręcz irracjonalnie. Podświadomie wiedziała, że coś się w niej zmienia, ale przyczyny tego zjawiska odpychała od siebie najdalej, jak tylko była w stanie. Zaufanie do siostry powoli wracało, choć Saga nadal bała się mówić jej o swoich lękach.
A zima zbliżała się nieuchronnymi, wielkimi krokami...


Tego dnia obudziła się bardzo wcześnie i nagle. Po prostu otworzyła oczy, rozglądając się po ogarniętym półmrokiem pokoju. Przy własnym łóżku dostrzegła Tensę, która znów czuwała nad nią po nocnym koszmarze. Na wspomnienie tego ostatniego Saga poczuła dziwny skurcz w żołądku. Bardzo gwałtowny skurcz. Potrząsnęła ramieniem siostry, starając się ją wybudzić ze snu.
- Nee-san... - szepnęła z lękiem w głosie, a jej stalowe oczy zalśniły zalążkami łez. - Nee-san, wstań... Ja chyba... zaraz...
Chciała powiedzieć coś jeszcze, przerwał jej jednak kolejny skurcz żołądka, który wymusił na niej wychylenie się za brzeg łóżka. Zwymiotowała, zaciskając mocno powieki, spod których skapnęło kilka słonych kropel. Nie zdążyła dobrze złapać oddechu, kiedy nadeszła kolejna fala. Z jej ust wypływała głównie woda przemieszana z sokami żołądkowymi i szczątkami przetrawionej późnej kolacji. A w głowie kołatały jej się najczarniejsze myśli...

[Tensa]

Spała w połowie siedząc na krześle, a w połowie leżąc na siostrzanym łóżku. To co działo się w jej głowie pozostawało tylko jej, z resztą gdyby ktoś usłyszał treść jej snów pewnie uznałby ją za niespełna rozumu. Poczuła, że ktoś potrząsa jej ramieniem, przerywając piękny sen z dwiema czerwonowłosymi w roli głównej. Niemrawo podniosła powieki słysząc wołanie siostry, chociaż ostatnie słowa nie brzmiały jak nawoływanie. Sennym wzrokiem ujrzała jak siostra nagle wychyla się za łóżko wymiotując. Nie do końca rozumiejąc sytuacje przechyliła się spadając z krzesła na całe szczęście nie w stronę siostry. Co prawda zdarzało się to nie pierwszy raz, jednak fiołkowooka nie mogła do tego przywyknąć. Wiedziała, że musi poczekać, aż siostra skończy. Po tej nieprzyjemnej chwili zbliżyła się do niej i objęła ramieniem. Chociaż zapach nie należał do najprzyjemniejszych uśmiechnęła się.
-Wszystko w porządku? - zapytała. -Zaraz to posprzątam. dodała po chwili.

[Sagisa]

Znów to samo. W ciągu ostatnich kilkunastu dni coraz częściej jej się to przydarzało. Silne skurcze wnętrzności i wymioty były uciążliwe. Początkowo sądziła, że po prostu coś stanęło jej na żołądku, jednak im częściej do tego dochodziło, tym bardziej wątpiła w tę wersję.
Przebudzona Tensa spadła z krzesła, tego jednak Saga nie widziała, a tylko słyszała. Siostra jak zwykle przeczekiwała nieprzyjemny odruch, jaki wymuszony został na płomiennowłosej, zaraz potem objęła ją ramieniem. Dziewczyna przetarła usta wierzchem dłoni i pociągnęła nosem. Nadal pochylała się nad skrajem łóżka na wypadek, gdyby nudności nawróciły. Nie zdarzało się to często, ale jednak zdarzało.
- N-Nie jest w porządku... - jęknęła Sagisa, roniąc kilka kolejnych łez, które zmieszały się z wymiocinami. - J-Ja już nie mogę... Powiedzmy tacie, on...
Zagryzła wargę. Co właściwie chciała powiedzieć? Że ojciec będzie wiedział, co się z nią dzieje? Jeśli jej obawy się potwierdzą, to prędzej matka znałaby odpowiedź, z nią jednak nie miała zamiaru rozmawiać.
- Nee-san... - wtuliła się w pierś jasnowłosej, łkając cicho. Mimo że ta zawsze ją chroniła, nie mogły wiecznie ukrywać tych incydentów. - Boję się...
Więcej nie mogła z siebie wykrztusić. Chciała zapomnieć o krzywdach i żyć dalej, jak jednak miała to zrobić teraz?

[Tensa]

Białowłosa zdążyła zaliczyć pobudkę, czego nie można powiedzieć o wydarzeniach z jej snu tam niestety do zaliczenia dojść nie zdążyło. Podłoga nie okazała się specjalnie miękka, ale właściwie dałoby się na niej zasnąć, co właściwie miała ochotę zrobić jednak siostra miała pierwszeństwo nad marzeniami o objęciu w swe posiadanie pokaźnych atutów głowy klanu Uchiha, a konkretnie trzech głów. Objęła siostrę ramieniem, a ta opowiedziała jej o powodach swego strachu, chociaż bardziej o tym, że ten strach istnieje. No cóż, fiołkowooka zdążyła już wyrobić sobie teorię. Wszystkie znaki na niebie, ziemi i Sadze wskazywały, iż młodsza siostra pod sercem nosi małego ktosia, no cóż, pytanie jak ten mały ktoś mógłby się tam dostać? Prawdopodobnie drogą płciową, czyżby był tam mały Kazuo? Kilka słonych łez zmieszało się z treścią żołądkową wtulonej w nią stalowookiej.
-Wiesz, wydaje mi się, że tata może się na tym nie znać... - powiedziała nieco niepewnie. W końcu o ciążę lepiej zapytać matkę to ona to przeżywała przynajmniej dwa razy. Właściwie to mogłoby nawet mieć sens, gdyby nie fakt, że mimo upływu czasu między młodszą z sióstr, a matką stosunki wciąż pozostawały chłodne, a może napięte? Jest w ogóle jakaś różnica? Mniejsza o nazewnictwo. Płomiennowłosa najzwyczajniej w świecie miała matce za złe, że próbowała zeswatać Tense z martwym już psychopatą zwanym za życia Kazuo. Każdy miał swoje zdanie co do tego kto był winny temu wszystkiemu, fiołkowooka wciąż twierdziła, że to ona powinna chronić wtedy Sagę, albo przynajmniej pilnować jej. W końcu, gdy otrzymała wiadomość o porwaniu piła w najlepsze z Matsu... o czym jednak nie powiedziała.
-Nie bój się...- powiedziała chcąc jakoś pocieszyć siostrę. Chociaż do sama czuła obawę, w końcu jeśli jej przypuszczenia były prawdziwe to wraz z siostrą musiały by zająć się dzieckiem... inną kwestią jest, że nie tylko nie planowanym, ale przymusowym -Chyba powinnyśmy iść do szpitala...- dodała, licząc, że siostra się zgodzi. Chciała mieć pewność...

[Sagisa]

Trawił ją lęk. Bała się, że ta najgorsza z opcji może być rzeczywistością, a zrobiłaby wszystko, by tak się nie stało. Była gotowa oddać dosłownie wszystko. Nie mogła jednak cofnąć czasu i zmienić zaistniałych zdarzeń, to było poza jej możliwościami. I tylko oparcie w postaci Tensy sprawiało, że jeszcze się trzymała, że nie wpadała w panikę, choć była temu bliska.
Sama jasnowłosa też musiała dojść do pewnych wniosków, bądź choćby przypuszczeń. W końcu tylko ona była świadkiem tych nagłych mdłości, ona jedna pilnowała jej każdej nocy, gdy nawiedzały ją koszmary. Siostra przezornie nie pytała o szczegóły tamtych zdarzeń z lata. Mimo upływu czasu dla Sagisy było to za wcześnie, choć sama nie wiedziała, czy kiedykolwiek nastąpi odpowiednia chwila. Chciała po prostu zapomnieć, wymazać tamten czas z kart historii i po prostu dalej żyć. Widać nawet tak proste życzenie było niemożliwym do spełnienia.
Płomiennowłosa czuła, że powinny komuś powiedzieć o jej dolegliwościach, a najodpowiedniejszą do tego osobą zdawał się być ojciec. Ufała mu, wiedziała, że zawsze stanie po jej stronie, że nie odwóci się plecami i nie zostawi jej samej z problemami. Co innego matka, która może w tym wypadku była praktyczniejszym wyborem, ale z pewnością nie zasługiwała na zaufanie. Biorąc pod uwagę ich wzajemne stopunki, nie miała co liczyć na jakiekolwiek wsparcie, a takowego najbardziej potrzebowała.
Otulona ramionami Tensy zdawała sobie sprawę, że ma ona rację. Ojciec mógł nie zrozumieć jej obecnego stanu, jednak siostry nie mogły ukrywać tego wszystkiego. Jeśli ich przypuszczenia i obawy się ziszczą, nie dadzą rady ukryć tego faktu przed resztą domowników. Starała się pohamować lęk, choć nawet łez nie umiała powstrzymać. Tensa była teraz jej jedyną podporą. Gdyby nagle coś stanęło temu na przeszkodzie...
Krótkie zdanie wypowiedziane prostymi słowami w uszach Sagi brzmiało jak wyrok. Jej serce zadrżało z trwogi, a oddech delikatnie przyspieszył. Szpital? Rozumiała, że siostra chce dla niej jak najlepiej i że tam najłatwiej sprawdzić przyczyny dolegliwości, a jednak myśl, że medycy mogliby potwierdzić to, co zdawało się być pewnikiem, napawała ją tak niewyobrażalnym strachem, że już sama przestawała myśleć.
- N-Nie... nie chcę... - jęknęła, kręcąc głową na boki. A każde kolejne słowo, jakie padło z jej ust, wypowiadane było coraz głośniej i z jeszcze większą paniką. - Nie... nie, nie, nie chcę. Nie, nie, NIE!
Ostatnią frazę wręcz wykrzyczała, próbując wyrwać się z siostrzanego uścisku. Szarpała się, rozkopywała pościel na wszystkie strony, a z jej gardła wydobywał się krzyk trwogi, jakby właśnie odcięto jej ostatnią drogę ucieczki, a ona sama nie miała szans na ratunek. Głos dziewczyny nagle się urwał, a jej twarz wykrzywiła się w grymasie bólu, gdy po raz kolejny przechyliła się na bok i zwymiotowała.
- Co tu się dzieje?! - od strony wejścia słychać było zdenerwowany głos Tsuyoshiego. Wpadł do pokoju córek z ostrzem w ręku, spodziewając się ewentualnego napastnika, zaistniała sytuacja chyba jednak delikatnie go przerastała. - Saga..? Co się..?
Nie mógł składnie ułożyć kolejnych zdań, taki natłok myśli zalał jego głowę. Podszedł powoli do córek, opuszczając broń, i spojrzał na starszą wyczekująco. Cokolwiek miało tu miejsce, Tensa z pewnością o tym wiedziała.