Obszar obejmujący kilka posiadłości...

[Ichirou]

Misja rangi C
31/30

---

Razem opuścili korytarz, zostawiając za sobą niezłą masakrę. Czy darowanie życia spętanemu wężowi było dobrym pomysłem? Trudno powiedzieć. Zarówno takie rozwiązanie jak i pozbawienie go głowy wiązałoby się z pewnymi konsekwencjami. Czyniąc kolejne kroki, oboje dostrzegli, jak jakiś cichy obserwator tego zdarzenia, patrzący do tej pory przez niewielką szparę w drzwiach chowa się, przymykając właśnie te drzwi, najwyraźniej w obawie przed samurajem. Był to prawdopodobnie jeden z klientów tego szemranego przybytku, który miał to nieszczęście być świadkiem krwawego konfliktu. Nie stanowił on jednak jakiegokolwiek zagrożenia, więc zostawili go w spokoju, nie trącąc czasu i kierując się bezpośrednio wyjścia.
Znajomość tego miejsca przez kobietę z pewnością pomogła w bezpiecznej ewakuacji. Całe szczęście, że nie napotkali na swej drodze strażników, a jedynie jednego lub dwóch klientów, prowadzonych przez panie do towarzystwa. Kruczowłosa trzymała bezpieczny dystans od postronnych, a że cały przybytek utrzymany był raczej w klimatycznym półmroku, to nikt nie dostrzegł ran miecznika, z których sączyła się szkarłatna posoka.
Wreszcie wydostali się z budynku, trafiając na niezbyt uczęszczaną uliczkę. W pośpiechu przebyli kawałek drogi, oddalając się od domu uciech, aż wreszcie znaleźli się w jednym zaułków, w którym mogli zaznać odrobiny wytchnienia i spokoju od niechcianych spojrzeń.
- Najlepiej będzie, jeśli natychmiast opuszczę miasto... Poszukam nowego życia jak najdalej stąd. Nic mnie już tu nie trzyma... - skomentował w pewnym momencie kobieta, kiedy udało się jej w końcu pozbierać sensowne myśli.
- Wyglądasz fatalnie, na pewno nic ci nie jest? Powinieneś jak najprędzej udać się do szpitala, albo zasięgnąć pomocy u kogoś obeznanego w medycynie. Powinnam cię odprowadzić we właściwe ręce, jestem ci to winna, ale... Boję się, że każda chwila dłużej w tym miejscu może sprawić, że mnie znowu znajdą. Niech chociaż to będzie wyrazem mojego podziękowania za ratunek - powiedziała, po czym wcisnęła w dłonie samuraja niewielki mieszek z pieniędzmi. Najwyraźniej udało się jej zebrać trochę gotówki podczas swojej niechlubnej pracy. Cóż, mimo wszystko nie było to takie zaskakujące. Z takich rozrywek biedni nie korzystali.
- Żegnaj - dodała po chwili, opuszczając uliczkę, celem wtopienia się w tłum i wydostania się z miasta. Sposób, w jaki się pożegnała był jak najbardziej celowy. Chciała pozostawić nieprzyjemną przeszłość za sobą i spróbować zacząć żyć od nowa. Nie było jakiejkolwiek pewności, że się jej to uda, ale mimo wszystko Takeru mógł zakończyć tę przeprawę z świadomością, że przynajmniej dał komuś szansę na lepsze życie.
Jeżeli zaś chodzi o samuraja, to ten ewentualne dywagacje i plany związane z węzami musiał zostawić na potem. Teraz chyba jedną ważną rzeczą, która powinna go obchodzić, był jego stan zdrowia. Bardzo opłakany, należy przyznać. Rana w boku wziąć krwawiła, mocno barwiąc odzienie bohatera. Już podczas ewakuacji z domu uciech czuł wyraźne osłabienie. Ubytek krwi na ten moment był bardzo istotny. Bez zatamowania krwotoku w najbliższych chwilach należało się liczyć z omdleniem. Potrzebował natychmiastowej opieki medycznej.

• Misja zakończona, ale konieczna jest bezzwłoczna wizyta w szpitalu (6h) lub interwencja medyka. Rana w boku wciąż krwawi, a już na ten moment Takeru stracił sporo krwi. Do tego płytko rozcięte plecy. Starczy ci sił tylko na to, by się dotoczyć właśnie do jakieś placówki.

[Takeru]

Mocno osłabiony samuraj mimowolnie co chwila przekładał ciężar swojego ciała na kobietę, chłopak tracił dużo krwi i jak najszybciej chciał się wydostać z budynku, co na szczęście, dzięki kilku czynnikom udało się bez większych przeszkód. Kiedy tylko udało się wyjść w mało zatłoczoną uliczkę, dwójka uciekinierów ruszyła byle jak najdalej od wrogiego terytorium, potrzebowali miejsca by ochłonąć i podjąć dalsze działania. Adrenalina już całkiem zeszła z ciała samuraja, ustępując miejsca jeszcze bardziej intensywnemu bólowi z rany na boku oraz plecach. Krew siwowłosego wciąż przelatywała mu przez palce i nie musiał być medykiem, żeby wiedzieć iż długo już tak nie pociągnie. W końcu udało się im dotrzeć do małego zaułku, gdzie w końcu mogli złapać oddech.
-Taaa... szpital brzmi dobrze... Nie przejmuj się mną, dam sobie radę i też uważam, że to najlepsze rozwiązanie abyś znikła i to jak najszybciej. Spełniłem jedną obietnice a teraz, pozwól że obiecam ci coś jeszcze.. ten cały gang.. Obiecuje że prędzej czy później, odetnę wężowi łeb, masz moje słowo. Wypowiadając ostatnie słowa, chłopak szczerze uśmiechną się do dziewczyny i ruchem reki pośpieszył ją aby już się zmywała. Czekając, aż kobieta zniknie w tłumie chłopak podniósł się z trudem i zasyczał z bólu, jego wzrok robił się coraz cięższy, tak samo jak i reszta ciała. Ranny samuraj ostatkami sił skierował się najszybszą drogą w kierunku szpitala, gdzie miał nadzieję iż ktoś się nim zajmie, miał przynajmniej pieniądze od dziewczyny, które może pokryją koszty leczenia.

z/t

[Mairi]

3/15+
"Wielkie porządki!"
Misja D dla Meido
Kto jak kto, ale nasza młoda Kunoichi należała do osób, które uwielbiają sprzątać dlatego też tego typu czynność z pewnością nie będzie dla dziewczyny jakoś specjalnie hańbiąca, czy coś w tym stylu. Po kilku sekundach Kunoichi postanowiła zerwać kartkę z zamieszczonego ogłoszenia, zaś niedługo po tym dziewczyna udała się w miejsce, które znajdowało się w pobliżu budynku, w którym miała pracować. Meido stojąc w przybocznej uliczce zaczęła się rozbierać. W momencie, w którym miała na sobie tylko bieliznę mogła zauważyć jak jakaś grupa ludzi z końca ulicy wyraźnie się na nią patrzy. Czyżby dziewczyna wybrała złe miejsce na tego typu czynność? Dwie minuty później Kunoichi była znów ubrana, lecz tym razem w strój roboczy. To było z pewnością bardzo wygodne rozwiązanie, aby nosić ze sobą ubrania na każdą możliwą okazję, tylko czy nie było zbyt kłopotliwe? Kto wie... W każdym bądź razie, po minięciu kolejnych pięciu minut Kunoichi znajdowała się już pod wyznaczonym w ogłoszeniu budynkiem. Wchodząc do niego znalazła się w całkiem sporym pomieszczeniu, w którym była ulokowana poczekalnia oraz dział informacji. Dziewczyna napewno powinna w tej sprawie pójść do działu informacji, tam z pewnością powiedzą jej co i jak. Prawda?

[Meido]

Bardzo krępująca sytuacja nastała, gdy zaczęłam się przebierać w publicznym miejscu. Być może nie powinnam jednak robić takich akcji i chodzić ciągle w jednym stroju? Teraz natomiast zaczęli się na mnie gapić jacyś ludzie. Rzuciłam im więc proszące spojrzenie i odwróciłam się do nich plecami. Chciałam im po prostu przekazać, że nie chciałabym być podglądana. Oczywiście istniało ryzyko, że jakiś napalony zboczeniec zajdzie mnie od tyłu. Przywykłam do tego, że spotyka mnie dużo nieszczęść i nawet szczerze mówiąc bym się nie zdziwiła, gdyby tak się stało. Jednak nie zamierzałam do tego dopuścić i bardzo szybko się ubrałam, jednocześnie nasłuchując. Jednakże nic takiego się nie stało. To dobrze, prawda? Ominęłam tych ludzi z rumieńcem na twarzy i ze spuszczoną głową i bardzo szybko pobiegłam w stronę budynku, w którym miałam pracować. Z walizką w ręce i w uroczym stroju pokojówki weszłam do budynku i zaczęłam się bacznie rozglądać. Zauważyłam dział informacji. Nie trzeba było być shinobi, nie trzeba było być nawet byłym shinobi. Wystarczyło być zwyczajnym człowiekiem, a dzieł informacji i tak był doskonale widoczny. Podeszłam więc tam, spodziewając się tego co może się zdarzyć. Pewnie odeślą mnie gdzieś do jakiegoś kantorka czy miejsca, w którym przebywają sprzątaczki i woźne. Jakoś wątpiłam w to, że w dziale informacji mają mopy, wiadra i różne detergenty. Tam pewnie będzie na mnie czekał już ktoś kto ma mi powiedzieć co i jak. Zakładałam, że w dziale informacji nie siedzą osoby, które są odpowiedzialne za sprzątanie. Może nawet siedzą tam osoby, które zwyczajnie stronią od sprzątania i sprzątać nie lubią. Podeszłam tam do nich, to znaczy do działu informacji i ukłoniłam się tak, że mój kręgosłup zgiął się w kąt około 60 stopni.
- Dzię ... dzień dobry - jakoś wydukałam. Ciężko było stwierdzić czy był to wyuczony nawyk, dodający granej przeze mnie roli więcej uroku czy po prostu trochę się stresowałam i ciężko mi było normalnie zagadać - Nazywam się Meido. Ja w sprawie ogłoszenia.
Po tych słowach położyłam karteczkę z ogłoszeniem gdzieś na ladzie czy w okienku czy co to tam było, licząc na to, że nie będę musiała tłumaczyć po co tutaj przyszłam. Oczywiście mogłam i nie był to dla mnie żaden problem, ale po co?

[Mairi]

5/15+
"Wielkie porządki!"
Misja D dla Meido
Jak to zwykle bywa i w takich opowieściach coś mogło się wydarzyć co mogło by nieco bardziej przykuwć uwagę naszej młodej Kunoichi. Niestety tak się nie stało i zapewne dzisiaj nie stanie. Tak czy inaczej dziewczyna musiała zdobyć informacje, dzięki którym będzie mogła rozpocząć pracę by rzecz jasna zarobić na swoje utrzymanie. Kunoichi w tym celu postanowiła podejść do lady, za którą siedziała pewna osoba. A była nią bląd włosa kobieta ubrana w strój biurowy. Siedząc za ladą jedynie zmierzyła wzrokiem możliwie jak najdokładniej naszą bohaterkę, po czym postanowiła do niej przemówić tak jak by znudzonym głosem.
-Tak, było kilka takich ogłoszeń.-oznajmiła, niedługo po tym dopowiedziała kilka następnych słów.
-Podpiszesz jedynie umowę o zlecenio-pracę i będziesz mogła zacząć sprzątać. Dobrze?-słowa te jedynie mogły umocnić naszą bohaterkę w przekonaniu, że z tej pracy dziewczyna z pewnością uzyska mniejsze lub większe wynagrodzenie. Kilka sekund później nieznajoma podała Meido jakiś papier do podpisania, zaś kiedy ta tylko podpisze dokument, kobieta wskaże jej dłonią w pewnym kierunku tym samym mówiąc.
-Udaj się teraz w tamtą stronę...-jeżeli Kunoichi spojrzy w tamtą stronę to ujrzy pewnego mężczyznę ubranego w mundur pochodzący z przepisów bhp. Całkiem przystojny brunet, tak na pierwszy rzut oka trzydziestoletni.
-Zapraszam.-powiedział nieznajomy chcąc zachęcić nieco bardziej niż jego poprzedniczka do współpracy. Tylko co teraz?

[Meido]

Skinęłam głową na potwierdzenie słów kobiety. Jeden podpis i mogłam zaczynać. Odebrałam papier do podpisania i prawdopodobnie jakiś artykuł piśmienniczy, którym mogłam złożyć podpis. I tutaj naszły mnie wątpliwości. Uważnie czytałam umowę i godziłam się na wszystkie postawione tam warunki, jednakże musiałam to podpisać. Wiedziałam jednak, że podpis "Meido" nie będzie autentyczny, więc dokument straci swoją ważność i zostanie tak jakby sfałszowany. Moje autentyczne imię natomiast zdradzi moje kłamstwo. Niemniej jednak już po chwili podjęłam decyzję i podpisałam się swoim pseudonimem. Namalowałam trzy, strasznie krzywe, bowiem podpis ten nie był jeszcze do końca wyrobiony, znaki. Pierwszy znak "Me", drugi znak "I", a trzeci "Do". Oddałam to wszystko i odwróciłam się w stronę wskazaną przez kobietę.
- Rozumiem i dziękuję. - ukłoniłam się raz jeszcze tak jak poprzednio i od razu dostrzegłam przystojnego faceta. Moje serce trochę mocniej zabiło, ale wiedziałam, że i tak nic między nami nie będzie. On był dorosły, a ja byłam jeszcze dzieckiem. Chociaż zabijałam już nieraz i nie dwa, to ciągle byłam dzieckiem. Miałam ten dziwny nawyk przywiązywania się do ludzi, to prawda, jednak teraz postanowiłam go zwalczyć. Nie chciałam się w nim zakochiwać. Był w końcu mężczyzną mieszkającym w obcym mieście, starszym, a do tego jeszcze moim prawdopodobnie bezpośrednim przełożonym. Oczywiście na krótką tylko chwilę, ale jednak. Podeszłam do niego i także się ukłoniłam, tym razem głębiej. Mój kręgosłup zakreślił kąt 90 stopni.
- Dzień dobry.
Po ukłonie i tym lekkim przywitaniu postanowiłam pójść za nim. Pewnie wskaże mi miejsce, które będę miała wysprzątać. To było bardzo typowe, prawda? Jednakże w pracy pewnie nie będzie mi potrzebny ani plecak, który miałam na plecach, ani walizka z ciuchami. Zapytałam więc:
- Proszę Pana, co mogę zrobić z moimi rzeczami?

[Mairi]

7/15+
"Wielkie porządki!"
Misja D dla Meido
Nim nasza młoda Kunoichi ruszyła w kierunku trzydziestolatka postanowiła podziękować kobiecie, następnie pójść we wskazanym wcześniej kierunku. Kilka sekund później stała już przed kolejnym członkiem załogi tego budynku tym samym czekając na jego polecenia.
-Dobrze chodźmy na miejsce pracy...-powiedział, zaś niedługo po tym jego słowa przerwała mu Meido pytając gdzie może zostawić swoje rzeczy.
-Na czas twojej pracy mogą leżeć w schowku na przyrządy do sprzątania. Tam nikt nie zagląda i będą w pełni bezpieczne.-odpowiedział, tym samym serdecznie uśmiechając się do dziewczyny. Kilka chwil później chłopak znów przemówił równie miłym głosem co wcześniej.
-To może pójdziemy zostawić twoje rzeczy i później pokaże ci co masz robić. Co?-kolejne słowa skierowane do dziewczyny. Kiedy nasza dwójka bohaterów uzgodniła już między sobą wszystko ruszyli w wyznaczonym sobie kierunką. Po tym jak Kunoichi zostawiła swoje bagaże w małym pomieszczeniu, ruszyła wraz z przewodnikiem oraz przyrządami do sprzątania na piętro wyżej. Tam dziewczyna uzyskała dalsze informację.
-Masz pościerać podłogi na całym korytarzu ciągnącym się przez to piętro oraz w trzech pokojach.-po tych słowach dziewczyna otrzymała trzy klucze do każdego z pokoi. W przeciągu kolejnych pięciu minut chłopak pokazał jej łazienkę dla serwisu sprzedającego oraz drzwi do wcześniej wspomnianych trzech pokoi.
-Moja praca się już skończyła, teraz twoja kolej. Przyjdzie ktoś sprawdzić postępy za jakieś trzy do pięciu godzin...-kiedy skończył mówić odszedł zostawiając dziewczynę samej sobie. Co jakiś czas Kunoichi mogła zauważyć jakąś osobę przechodzącą przez korytarz...

[Meido]

Udałam się za facetem do schowka na przyrządy do sprzątania. Odłożyłam tam plecak, torbę ninja i moją walizkę. Byłam więc gotowa do pracy. Mężczyzna natomiast był całkiem miły, tak jakby nie rozumiał łączącej nas relacji. On był moim przełożonym, a odnosił się do mnie jak do znajomej czy nawet przyjaciółki. Nie przeszkadzało mi to, chociaż spodziewać się mogłam bardziej formalnego odnoszenia się.
- Jestem gotowa.
Po tych słowach wzięłam to co było potrzebne, a jeśli nie wiedziałam co, to zaopatrzyłam się w najpotrzebniejsze rzeczy takie jak miotła, szufelka, szmata, wiadro z wodą i płynem, coś co by mi posłużyło za przenośny kosz na śmieci i jakieś szmatki. Wszystko inne, gdyby zaszła taka potrzeba, zawsze mogłam sobie donieść, prawda? Tak obładowana poszłam za swoim przewodnikiem. Było mi trochę ciężko, ale koniec końców dałam radę. Jak się okazało, miałam wysprzątać cały korytarz i trzy pokoje.
- Rozumiem - powiedziałam, lekko uśmiechając się. Nie byłam pewna siebie, jednakże tym prostym gestem chciałam dać do zrozumienia, że doceniam to, że mam takiego przełożonego i cieszę się, bo warunki pracy naprawdę mi odpowiadały. Nie musiałam się babrać w jakimś gównie, to raz, a dwa 3 godziny to było bardzo dużo czasu. 5 godzin - jeszcze więcej. Robota może była żmudna i męcząca, ale nie była niewykonalna. Przystąpiłam więc do działania. Na sam początek, dając sobie jeszcze chwilę wytchnienia, postanowiłam oglądnąć cały teren, który miałam wysprzątać. Chciałam sprawdzić jak duży jest ten korytarz. Jak obszerne są pokoje. Musiałam wymyślić jakąś strategię. Jak to najlepiej zrobić i tego typu rzeczy. Moim pierwszym pomysłem było wyniesienie wszystkiego z pokoi, wysprzątanie pokoi, a następnie wniesienie i zrobienie porządku na korytarzu. W innej kolejności mogłabym zabrudzić coś co już wysprzątałam. Tylko ci ludzie, którzy co jakiś czas tutaj przechodzili mnie lekko niepokoili. Oczywiście nie mogłam im zabronić chodzenia po tym budynku, ale to strasznie utrudniało mi pracę, zwłaszcza, że kłaniałam się praktycznie każdemu, oddając tym samym szacunek.

[Mairi]

9/15+
"Wielkie porządki!"
Misja D dla Meido
Dziewczyna była bardzo mądrą i bystrą Kunoichi. Nie chciała dziesięć razy sprzątać tego samego miejsca więc najpierw postanowiła przejrzeć pokoje, a następnie oczyścić je z niepotrzebnych tam mebli, aby sprzątanie było rzecz jasna łatwiejsze. Wszystko zapowiadało się bardzo dobrze. Tak czy inaczej długość korytarzy na tym poziomie oraz ich wielkość nie były czymś co mogło by zadowolić naszą bohaterkę. Dziewczyna musiała pościerać korytarze długości każdy po dziesięć metrów(razem trzy odcinki) oraz szerokości około trzech metrów. Pomieszczenia nie były duże bo ich rozmiary nie przekraczały sześć na siedem metrów. Ot zwykłe biurowce, w których jak sama nazwa wskazuje znajdowały się biurka, krzesła oraz po dwie szafy. Ich stan nawet nie był najgorszy. Jedyne co mogło odstraszać dziewczynę to całkiem spora ilość kurzu na szafach. Tak czy inaczej wnoszenie mebli z pomieszczeń nie należało do tych najlżejszych ćwiczeń. Dziewczyna musiała się wręcz strasznie napracować. Kunoichi po kilkunastu minutach była już strasznie zmęczona. A to tylko było pierwsze pomieszczenie. Prawda? Po piecio-minutowej przerwie dziewczyna wróciła do wykonywanego wcześniej zajęcia. Meido pomimo wcześniej wspomnianego trudu udało się wynieść wszystkie meble z pokoi. Tylko co teraz? W każdym bądź razie minęło już półtorej godziny, a i miny przechodzących obok ludzi nie były zadowalające. No ale cóż można na to poradzić...

[Meido]

Strasznie długo trwało to wynoszenie mebli z tych wszystkich trzech pokojów i było to coś strasznie męczącego. W końcu jednak mi się udało, więc mogłam przejść do dalszych czynności. Trochę mi przeszkadzały krzywe spojrzenia ludzi, ale jakoś trzeba było to zrobić.
- Przepraszam ... - powiedziałam do jakiegoś kolesia, który przechodził obok. Powiedziałam to głosem skruszonym, prawie tak jakbym oczekiwała kary. Nie musiałam się tłumaczyć, jednakże był to element mojej natury. Nie wyzbyłam się bowiem całkowicie dawnej siebie. Trochę mi ulżyło. Może dlatego to zrobiłam. W każdym bądź razie. Trzeba było sprzątać. Meble były zakurzone, więc posprzątanie podłogi w pokojach na nic by się zdało, gdyby stały tam zakurzone meble. Kurz zaraz byłby wszędzie na podłodze, za którą sprzątanie się wzięłam po jakiejś chwili namysłu. Zaczęłam dokładnie zamiatać pierwszy pokój, a potem te śmieci na szufelkę i do kosza. Następnie otworzyłam okno, by się przewietrzyło i poszłam do kolejnego pokoju. Tam zrobiłam to samo co w pierwszym i nagle zachciało mi się siku. Poszłam do toalety i zrobiłam co trzeba. Zeszło ze mnie ze 20 kilo. Czas leciał, a ja powróciłam do pracy. Tym razem trzeci pokój i powtórzyłam czynności, które wykonałam w dwóch poprzednich pokojach. Oczywiście to nie był koniec, ale po wszystkim byłam już bardzo zmęczona, więc musiałam trochę odpocząć. Wiedziałam, że minęło już dużo czasu. Nagle te trzy godziny wydały mi się takie małe, a 5 godzin paradoksalnie jeszcze mniejsze. Nie tak jak zakładałam na początku. Musiałam się spieszyć. A musiałam jeszcze zrobić tyle rzeczy. Po pierwsze wymyć podłogi. Po drugie wytrzeć szafki z kurzu i umyć je, chociaż to nie należało do moich obowiązków. Jednak chciałam zrobić to dość dokładnie, a kurz nie był czymś pożądanym. Później musiałam to wnieść na powrót do pokojów i posprzątać korytarz. To była ciężka i długa robota.

[Mairi]

11/15+
"Wielkie porządki!"
Misja D dla Meido

Kunoichi po przeniesieniu wszystkich mebli na korytarz mogła już przejść do kolejnego etapu jej pracy. Dziewczyna postanowiła pozamiatać by na samym końcu otworzyć okna, aby pokoje nieco się przewietrzyły. Jednak nim nasza młoda bohaterka mogła tego dokonać musiała wpierw pójść do łazienki, aby załatwić pewną sprawę. Kilka minut później dziewczyna dalej pracowała, zaś przechodzący obok pokoju ludzie spoglądali z ciekawością do środka zupełnie tak jak by chcieli sprawdzić jak idzie naszej bohaterce. A dziewczynie szło naprawdę dobrze, w końcu znała się na rzeczy i zupełnie nic nie mogło jej zaskoczyć w takiej jak ta pracy. Z drugiej strony co mogło by się stać w takim jak to miejscu. Przecież żaden potwór z szafy lub z pod podłogi nagle nie wyskoczy. Prawda? Nie mniej jednak i w tego typu pracy trzeba było się nieco wysilić czego dowodem była męcząca się co kilkanaście minut Meido. Tak czy inaczej praca wyraźnie szła do przodu, a nie tyłu. Kunoichi mogła wyraźnie stwierdzić, że czas jaki spędza na swojej pracy powoli zbliżał się ku końcowi. Tylko co dalej zamierzała robić dziewczyna?

[Meido]

Chyba wzbudzałam całkiem spore zainteresowanie i po prawdzie czułam się trochę kontrolowana. No, ale pewnie tak właśnie musiało być. Nie miałam jednak czasu się tym przejmować i musiałam dokończyć to co zaczęłam. Oczywiście nie obyło się bez robienia sobie przerw, bowiem praca była naprawdę męcząca. Także tych na kibelek, gdzie przesiadywałam parę razy. Jednak działałam zgodnie z moim planem, który zakładał wymycie podłogi. Wzięłam więc wiadro, które napełniłam wodą i rozpuściłam w tej wodzie płyn. Następnie owinęłam szmatę wokół miotły, tworząc prowizorycznego mopa. Zamoczyłam go i zaczęłam myć podłogi. Co jakiś czas moczyłam swój mop w wiadrze, czyszcząc go. Co jakiś czas wymieniałam też wodę, bo była brudna. No i tak jakoś robota szła. Po pewnym czasie podłoga w jednym pokoju została wymyta. Później trzeba było ją powycierać, więc wzięłam drugą szmatę, tym razem suchą i tym razem na kolanach zaczęłam to wycierać. Od prawej do lewej i od góry do dołu. Nie obyło się także bez siedzenia na mokrej podłodze i bez przysłowiowego zbijania bąków. Robota była naprawdę męcząca, ale po jakimś czasie skończyłam ją i mogłam przejść do następnych pokoi. Tam zrobiłam dokładnie to samo co w tym pierwszym, a czas leciał i leciał i leciał. A ja nawet nie byłam w połowie. Wychodziło na to, że moja słaba kondycja uniemożliwiała mi szybkie mycie. Jeśli jednak daliby mi jeszcze jakieś 10 godzin to pewnie udałoby mi się to wszystko wysprzątać. Zamierzałam bowiem doprowadzić tą robotę do samego końca. Po prostu nie było innej możliwości. W swojej karierze pokojówki kilka razy zdarzało mi się coś zawalić. Jednak miałam nadzieję, że tym razem wszystko pójdzie gładko. Jeśli nie potrafiłabym bowiem zrobić tak prostej rzeczy jak wysprzątanie określonego terenu w określonym czasie, to jakim cudem mogłabym spełnić swoje marzenia? Jakim cudem mogłabym spełnić marzenia bliskich mi osób? Jakim cudem mogłabym ocalić Ayę? Starałam się więc każdy kolejny pokój posprzątać szybciej niż poprzedni. Próbowałam nawet pomimo bólu i niesamowitego już zmęczenia dokończyć dzieła. Nie robiłam przerw i obciążałam swój organizm, chociaż od mojego pobytu w szpitalu minęło już parę miesięcy, to i tak nie powinnam się przemęczać. To nie było dobre dla mojego zdrowia, ale wykonanie zadania było ważniejsze.

[Mairi]

13/15+
"Wielkie porządki!"
Misja D dla Meido

Meido po pozamiataniu oraz przewietrzeniu pokoi postanowiła przejść do kolejnego etapu jakim było ścieranie podług. Dziewczyna nalała do wiadra wody, następnie dolała do niego płynu. Kiedy już wszystko co było jej potrzebne przygotowała i zaniósła do pierwszego pokoju mogła zabrać się za robotę. Kunoichi cały czas starannie wykonywała powierzoną jej pracę. Dziewczyna z całkowitą dokładnością ścierała podłogi tak, aby nie zostało na nich nic co mogło by niezadowolić jej pracodawcę. Tak czy inaczej przez dokładność Meido traciła sporo czasu dlatego też praca szła dosyć wolno. Z drugiej strony lepiej, aby wykonała coś raz a dobrze, aniżeli żeby później ktoś jej wytykał błędy i tym podobne. Prawda? Przynajmniej w razie kontroli dziewczyna nie będzie później musiała niczego poprawiać. Może wzamian za tak dobrze wykonaną pracę dostanie większe wynagrodzenie? Kto wie... Tak czy inaczej w jej pracy nie obyło się bez małych przerw. Meido co kilkanaście minut dawała sobie chwilę, aby jej organizm mógł dość do siebie. Po pościeraniu wszystkiego na mokro nadszedł czas na ścieranie na sucho. Był to bardzo dobry pomysł. W każdym bądź razie kiedy Meido kończyła robotę przy drugim pokoju mogła spostrzec czyjś wzrok na swym ciele. Dziewczyna była pod kątem odwrócona do drzwi, lecz w pewnym stopniu dokładnie widziała zarys postaci spoglądającej do pomieszczenia, w którym sprzątała. Najwyraźniej była to wspomniana wcześniej osoba, która miała przyjść skontrolować pracę naszej bohaterki. Wszystko wskazywało na to, że minęły już trzy godziny. Po jakimś czasie Kunoichi miała również i trzeci pokój za sobą. Teraz wystarczyło już tylko wnieść do środka wszystkie meble, które wcześniej dziewczyna dokładnie pościerała i można przejść do ostatniego etapu pracy, czyli ścieranie korytarza. Prawda?

[Meido]

Kim ja byłam? Aktualnie byłam sprzątaczką. Zamiatałam podłogi, myłam je i wykonywałam tego typu rzeczy. Właśnie kończyłam wycierać na sucho podłogę w drugim pokoju, gdy spostrzegłam, że jestem obserwowana. Być może jeszcze baczniej niż przez tych wszystkich innych ludzi jeszcze kilka godzin temu. Wstałam więc i poprawiłam swój "kostium" pokojówki. Ukłoniłam się nisko i powiedziałam:
- Przepraszam ... - spuściłam głowę na dół i już wiedziałam, że czas jaki mi dali skurczył się do zera. Można więc powiedzieć, że mimo tego, że zadałam sobie tak dużo bólu i trudu, to nie byłam w stanie wykonać powierzonego mi zadania. Zastanawiałam się czy mi zapłacą za to co do tej pory zrobiłam czy może po prostu odeślą z pustymi rękami i z większym doświadczeniem życiowym. - Zawiodłam. Czy jestem już zwolniona?
Po tych słowach oczywiście oczekiwałam odpowiedzi, ale jeśli nie nadeszła lub była przecząca, to zwyczajnie wróciłam do roboty. Dopóki ktoś mi jasno nie powie, żebym przestała, to nie zamierzałam przestać. Dokończyłam drugi pokój i przeszłam do trzeciego pokoju, który także po pewnym czasie został przeze mnie doprowadzony do porządku. Teraz przyszła kolej na wyniesione przeze mnie meble. Oczywiście w szafkach i różnych szufladach mogły być jakieś dokumenty czy inne skarby, ale stwierdziłam, że nawet jeśli to zamknięte szuflady nie przepuszczają wody i nic się ich zawartości nie stanie. Nie mogłam tak po prostu tego wyciągnąć i położyć gdzieś, bo mogłabym mieć przez to problemy. Zwłaszcza, że mycie mebli nie należało do moich obowiązków. Przeleciałam je (( ͡° ͜ʖ ͡°)) najpierw na mokro, a potem na sucho. Robiłam to tak dokładnie jak tylko mogłam. Szmatki poszły w ruch, ale tym razem inne niż te użyte do podług. Musiałam więc po nie pójść, bowiem wcześniej ich sobie nie przyniosłam. No i przyszła kolej na coś niesamowicie ciężkiego. Pownosić meble do środka. To było bowiem moje kolejne zadanie. Jeszcze w pamięci miałam jak ciężko było je wynieść, a teraz nie miałam już tyle energii co na początku. Teraz byłam słabsza. Ale mój upór także był duży i zaczęłam taszczyć te meble i układać je tak jak były ułożone na samym początku. Starałam się nie robić przerw, ale gdy definitywnie mój organizm odmawiał współpracy z przemęczenia, to wtedy jednak byłam zmuszona. No i przyszła kolej na ostatni etap mojej pracy. Ten, który niektórzy robili na samym początku i potem nie było to dobrze zrobione. Korytarzem bowiem chodzili ludzie i brudzili go na bieżąco. Na korytarzu leżał też kurz z mebli, które tam przytaszczyłam. Nie miałam wpływu na ludzi, ale miałam wpływ na kurz. Przynajmniej będzie trochę czyściej, prawda? Najpierw zamiatanie. Zamieść 90 metrów kwadratowych powierzchni, a śmieci wrzucić do wiadra, które służyło mi za przenośny kosz na śmieci. Później szmatą do podłogi, owiniętą wokół miotły, wymyć tą podłogę, a na końcu wytrzeć do sucha. Taki był mój zamiar, który po chwili zaczęłam realizować. Byłam niesamowicie zmęczona i musiałam iść do toalety. Co tam robiłam? Niech to zostanie póki co tajemnicą. Spędziłam tam jednak z jakieś 5 minut, więc nikt nie powinien mieć pretensji. Zastanawiałam się też co zrobię później. Później to znaczy jak już skończę robotę. W sumie, byłam sama w obcym mi mieście, które przez kilka miesięcy już zdążyłam poznać. Niemniej jednak, było już późno i musiałam się gdzieś przespać. Ciekawe czy mogłabym przekimać w schowku na miotły?

[Mairi]

15/15+
"Wielkie porządki!"
Misja D dla Meido

Czas mijał dosyć szybko, a nasza młoda Kunoichi musiała się bardzo szybko śpieszyć, ponieważ za jakiś czas z pewnością będą się kończyć dniówki wszystkich pracowników... Tak czy inaczej jak narazie Meido znajdowała się w dobrej sytuacji, ponieważ dziewczynie zostało jeszcze wnieść meble oraz pościerać korytarz. Tym razem wnoszenie mebli zajęło dziewczynie półtorej raza więcej czasu, lecz po kilku minutach Meido była jak nowa. Kiedy załatwiła już wszystko z meblami, przyszło jej ścierać podłogi. Ta czynność również zajęła jej sporo czasu, tym bardziej że było tego całkiem sporo. W każdym bądź razie kiedy Meido skończyła swą pracę musiała coś zrobić. W momencie, w którym dziewczyna stała sobie i się zastanawiała ktoś z przechodnich powiedział do niej.
-Jak już skończyłaś to idź do informacji i tam wypłacą ci pieniądze...-kiedy skończył mówić wszedł do jednego z przybocznych pokoi. Gdy dziewczyna uda się do działu wskazanego prze mężczyznę będzie musiała wypełnić kilka dokumentów. Po jakimś czasie nasza młoda Kunoichi uzyska pieniądze i będzie mogła udać się w dowolne wybrane przez siebie miejsce. Oby tylko nie zapomniała o swoim ekwipunku...
Misja skończona powodzeniem, kasa i PH do odbioru w dziale z misjami.