Dom Naokiego

[Yami]

Misja Rangi C
Naoki i Jun'ichi
1/45

Trening. Wieczny trening. Brak zleceń oraz brak jakichkolwiek czynności do robienia poza samodoskonaleniem się. Szczytna idea. Tylko wielcy prawdziwie dążą do doskonałości. Tylko tym, którzy marzą sławy oraz uznania innych osób czeka ta ciężka droga, która jednak z czasem opłaci się każdemu, kto na nią wejdzie. Twoje imię będzie na ustach ludzi. Mieszkańcy będą kłaniać się w pas na twój widok. Będą mówić ci "Mistrzu" i "Szanowny Panie". To nie była jednak jeszcze ta chwila. Przed nimi była jeszcze dość długa droga. Może jednak los zapewni im możliwość wykazania się.
Cień otoczył drzwi domostwa Naokie'go. Zbliżył się do drzwi i wyciągnął ku niemu rękę. Drewniana ściana zatrzymała uderzenie knykciami, które ponowiło się kilkukrotnie. Głos powędrował po niemal każdym zakątku domu. Jeśli młodzieńcy znajdowali się wewnątrz wówczas nie powinni mieć problemu aby usłyszeć, że ktoś właśnie pukał do drzwi domostwa...

[Naoki]

Po skończonych treningach przyszedł czas na odpoczynek w zaciszu domowym, przy przepysznym jedzeniu, jeszcze ciepłym i pachnącym świeżością. Tylko niestety lekko ograniczonym w składniki, mimo że sama struktura dania wyglądała na złociste. Tylko czy w takich chwilach można spodziewać się jakiś gości? Właśnie nie za bardzo. W końcu to miejsce było wcześniej opuszczone, razem z tym jak matka młodzieńca się z niego wyprowadziła. Właśnie, dlaczego takie pukanie do drzwi mogło się rozlegać, właśnie podczas spożywania obiadu, o najgorszej możliwej porze jaką ktoś mógłby sobie wybrać na odwiedziny.
- Ciekawe, kto to. - powiedział sam do siebie, cicho pod nosem. Uśmiechając się do swojego towarzysza (o ile ten zagościł w domu na obiad), a następnie podniósł się ze swojego miejsca przy stoliku i ruszył w stronę drzwi by je otworzyć. Oczywiście zachowując przy tym wszystkie elementy grzecznego przywitania.
- Mógłbym w czymś pomóc? - zapytał się niepewnie, delikatnie przesuwając drzwi. Oczywiście na początku starając się przyjrzeć osobie, która przed nim stała. By nie okazało się, że jest to jakiś przestępca czy co gorsze jakiś poborca podatkowy. Oczywiście jak zazwyczaj młodzieńcowi towarzyszył lekki uśmiech na twarzy, zwiastujący małe zakłopotanie niezapowiedzianą wizytą.

[Jun'ichi]

Dom Naokiego przypadł do gustu młodemu kalece na tyle, że przez kilkanaście kolejnych dni nawet nie przyszło mu do głowy, by ruszyć się gdzieś na krok. Ciągłe treningi, rozmowy z przyjacielem, wspólne wykonywanie prac domowych - te proste czynności zbliżały ich do siebie, zacieśniały więzy przyjaźni jakie tworzyły się między nimi z każdym kolejnym dniem, z każdą następną misją, z każdą sytuacją, gdzie jeden ratował życie drugiego. Zielonowłosy był pierwszą osobą, z którą Jun'ichi miał tak długą i nieprzerwaną styczność, a która nie traktowała go jak gorszego człowieka. Może właśnie dlatego przebywanie w tym miejscu, pełnym spokoju i przyjemnej atmosfery, nie sprawiało mu żadnego problemu, a było wręcz przyjemnością.
Kiedy po domostwie rozniosło się pukanie do drzwi, Jun zaprzestał jedzenia i spojrzał na Naokiego ze zdziwieniem. Nie miał na sobie maski, bo i po co miałby ją nosić w towarzystwie przyjaciela, jednak z tego też powodu nie protestował, gdy to zielonowłosy podniósł się by sprawdzić kim jest tajemniczy gość.
Może ktoś zabłądził i szuka schronienia? - odpowiedział Hyuga, odprowadzając przyjaciela wzrokiem aż do samych drzwi. z pozycji w której siedział, nie był jednak w stanie dostrzec tego kto stał po drugiej stronie, dlatego polegał tylko na swoim słuchu oraz zachowaniu Naokiego, które mogło zdradzić całkiem sporo, gdy tylko ujrzy przybysza.

[Yami]

Misja Rangi C
Naoki i Jun'ichi
3/45

Młody chłopak szukający uznania zbliżył się do drzwi od strony której spokojnym rytmicznym tempem dochodziły kolejne uderzenia. Oparł swą dłoń na nich i rozwarł. Promień światła przemknął po rosnącej szczelinie. Chwila, tyle potrzebowało oko aby dostosować się do ilości wpadającego światła a także nowego obrazu, który rozciągał się przed nim. Ujrzał młodzieńca. Ktoś mógłby uznać że był szczylem, który nie sięgał nawet podróbka. Miał jednak na czole opaskę metalową z symbolem wioski Daishi, która luźno związana powoli opadała na nos zasłaniając tym samym wzrok chłopaka. Padający cień na dół oczny zdawał się tworzyć pewną otoczkę tajemniczości a także zadziorności.
Chłopak pociągnął nosem. Była zima. Chłodne powietrze wdarło się również do mieszkania i niczym matka ujęła w swe objęcia ciała Naokiego a następnie Junichiego. Chłopiec wyciągnął rękę w kierunku Naokiego. W dłoni zaciśnięty był list. Nie był opieczętowany.
- Miałem dostarczyć list od władz wioski.
Chłopak pociągnął ponownie nosem i wzdrygnął się za sprawą kolejnego podmuchu zimna. Skinął głową i zawrócił aby krocząc samotnie drogą dotrzeć do ciepłęgo domu, gdzie popijając mleko czytałby historie wielkich wojowników.

List nie zawierał pieczęci. Dopiero rozpakowany wskazywał krótką informację.

Dostrzegając ostatnie sukcesy oraz zysk jaki prezentujesz wobec wioski chcielibyśmy poddać ciebie kolejnemu testowi. Od powodzenia zadania zależeć może podniesienie Twojej renomy oraz rangi. W celu poznania treści zadania staw się w najbliższych dniach w siedzibie władz miasta.

[Naoki]

Niespodziewany gość okazał się być nieco cóż, mniejszy niż spodziewał się tego zielonowłosy młodzieniec, w końcu było to zwykłe dziecko, a raczej młody posłaniec mający za zadanie dostarczyć list. Oczywiście początkowo młodzieniec chciał dowiedzieć się o tym nieco więcej, ale po chwili jednak stwierdził, że nie ma to sensu, wszystkiego uda dowiedzieć mu się z zawartości listu, a nie od chłopca.
- Dziękuję. - odparł z uśmiechem, odbierając list adresowany do siebie, by po tym pożegnać się z nowo poznanym dzieciakiem z wioski, a następnie wrócił do Jun'ichiego, który najwidoczniej był również ciekawy tego kogo przywiało w miejsce tak dalekie od centrum wioski.
- Nie, nikt nie zabłądził. Był to posłaniec z listem od władz wioski. - odparł krótki, siadając na swoim wcześniejszym miejscu, przykrywając swoje nogi by odrobinę jeszcze się rozgrzać, a następnie otworzył list by przeczytać go na głos, tak by także Jun mógł go usłyszeć.
- Kolejny test... czyli nasza ostatnia misja i ochrona Yukihiry była tylko testem? - zapytał się nieco sarkastycznie. Oczywiście gdyby był to zwykły test, nie powierzyli życia kogoś tak ważnego jedynie osobie, która starają się sprawdzić. W tamtym momencie mogli pokładać już duże nadzieje w zielonowłosym.
- Jednak biorąc pod uwagę, że mi wtedy pomagałeś, ten list jest także dla Ciebie. Więc chyba musimy stawić się razem na miejscu. Co o tym myślisz? - powiedział po chwili, z uśmiechem. W końcu młodzieniec nie załatwił tam wszystkiego sam, a ze swoim partnerem dobrze się uzupełniał tworząc znacznie lepsze połączenie niż gdyby mieli działać pojedynczo. Teraz pozostało jedynie czekać na decyzje jego partnera odnośnie wyruszenia do wioski w sumie podczas dość nieprzyjemnej pogody, lecz już lepiej raczej nie będzie.
Jeżeli Jun'ichi zdecydował się na wyruszenie, młodzieniec przed samym wyjściem z domu, wyciągnął ze swojej torby maskę z czerwonym szalem i kapturem, która założył. Licząc na to, że ona będzie w stanie uchronić go nieco bardziej przed zimnem i pozwoli nieco przyjemniej przebyć tą całą drogę, a przy okazji sam Jun powinien się czuć odrobinę lepiej. W końcu nie będzie teraz jedyną osobą w masce.

Nazwa

Maska z Czerwonym Szalen

Typ

Ubranie/Dodatek

Objętość

20

Opis Biało czarna maska, zakrywająca całą twarz, wykonana z drewna. Połączona razem z czerwonym szalem, który jest do niej przymocowany. Przez co stanowi zarazem dodatek jak i sposób przymocowania maski do twarzy, tworząc przy tym kaptur. Maska posiada niewielkie otwory na oczy, a dodatkowo w stabilizacji maski na twarzy pomaga skórzany pasek, który idealnie trzyma się głowy i jest niewidoczny przez szal.

Wymagania

Założenie

Brak

Pełna sprawność

Brak

Dodatkowe Brak

Cena

450 Ryō

Link do tematu postaci

KLIK!

[Jun'ichi]

Paskudny Hyuga włożył do ust niewielką porcję śniadania, ciągle uważnie nasłuchując tego co działo się przy drzwiach. Naoki nie zdawał się być zdenerwowany więc również sam Jun'ichi nie zamierzał panikować. Kiedy zielonowłosy wreszcie zamknął za sobą drzwi wejściowe i przedstawił sytuację, która właściwie nie była dużym zaskoczeniem.
Pytanie tylko czy władze wioski wiedzą o tym, że było nas dwóch, Yukihira mógł pominąć ten szczegół. Tak czy inaczej ruszam z Tobą, w końcu stanowimy zespół. - odpowiedział paskudek, uśmiechając się przyjaźnie.
Po tych słowach zaczął szybciej wiosłować pałeczkami, by pochłonąć pozostałą część śniadania i zacząć przygotowania. Jego życie bywało ciężkie i nudne, dlatego teraz kiedy tylko miał okazję zrobić coś co lubił, gdy mógł spędzać czas ze swoim przyjacielem i wspierać go w trudnych zadaniach, nie chciał zwlekać ani chwili.
Dopóki ja nosiłem maskę, łatwiej było zrozumieć że jestem zwyczajnie paskudny. Teraz ludzie będą nas brali za wyjątkowo brzydki duet, albo złoczyńców, którzy nie chcą zostać rozpoznani. Ale kto wie, może te maski staną się naszym znakiem rozpoznawczym i wcale nie będą kojarzyć się tak negatywnie ale nad tym chyba będziemy musieli po prostu popracować wspólnymi siłami. - powiedział lekko rozbawiony Jun, kiedy Naoki owijał się czerwonym szalem, a on sam stał już w masce i z kijem uczepionym na plecach.

  Ukryty tekst

[Yami]

Misja Rangi C
Naoki i Jun'ichi
7.1/45

Dwóch zawsze ich jest. Nie mniej, nie więcej. Mistrz i uczeń. W tym przypadku byli to bracia. Nie krwią złączeni lecz więzami przyjaźni. Czasem silniejsze one od tych pierwszych. Jeśli jednak nie na dobru drugiej osoby zbudowana tak skrzydła motyla mogę tę nić przerwać choćby zdawała się być gruba jak belka drewna.

Otrzymany list wzbudził zainteresowanie shinobich. Możliwość wykazania się w kolejnym teście. Możliwość pokazania nowych umiejętności. Wizja zyskania większego rozgłosu. Nie. Teraz nie to było im w głowach. Teraz liczyło się tylko nowe zadanie, a także własne towarzystwo.
Opuścili domostwo i wytyczoną drogą udali się do Siedziby władz miejskich. Wiatr smagał ich ciała niczym rzemienie. Mogli zostać, przeczekać niepogodę lecz szanując drugiego człowiek udali się mimo to na spotkanie z nowym wyzwaniem.

z/t -> Siedziba Władzy

[Naoki]

Podróż trwała wyjątkowo długo, młodzieniec samemu nie widział zbytnio czemu, jednak miał wrażenie, że bardzo długo nie było go w rodzinnych stronach, które opuścił rok temu by odnaleźć przyjaciela. Zabawny kaprys losu, po takim długim czasie powrócić do rodzinnego domu samemu, bez tego czego się szukało. Tylko będąc o wiele silniejszym, czy też bogatszym w doświadczenie wyniesione z dawnych zdarzeń, które cały czas prześladowały zielonowłosego w jego myślach, czy też snach. Jakie było to ironiczne, może wtedy został uznany za niewinnego, w końcu nie zabił nikogo, jednak sam siebie nadal obwiniał. Właśnie przez to, że nie zareagował, jedynie biernie obserwował, aż nie było za późno. Próbując jedynie rozmawiać, chcąc załagodzić cały konflikt słowami. Istna głupota, brak doświadczenia i wiara w przereklamowane ideały, gdzie słowa są potężniejsze od argumentu siły. Może w innej sytuacji, miałoby to sens istnienia. Jednak nie w takiej rzeczywiści, gdzie umrzeć można w każdej chwili, nie posiadając nawet możliwości pożegnania się z bliskimi.
Gorszej, a zarazem lepszej lekcji Naoki nie mógł sobie wymarzyć, czując się jak najgorsze stworzenie żyjące na planecie. Jednak na tyle odważne by być gotowe ponieś konsekwencje swego postępowania. Czy to właśnie było ukazania dorosłego elementu w marzycielu? Chcącym zdobyć jak najwięcej przyjaciół, oraz wiedzę.
Teraz jednak chciał od tego przynajmniej odrobione odpocząć, zajmując się sprzątaniem w swym domostwie, na tyle by nadawało się do ponownego zamieszkania, przynajmniej na krótki okres czasu, przed kolejnym wyruszeniem w drogę, w poszukiwaniu Jun'ichiego. Do tego jednak będzie trzeba jeszcze większej ilości siły, w końcu będzie musiał spojrzeć w oczy przyjacielowi, będąc świadomym własnej porażki i to nie jeden raz, a dwa razy. Gdzie nie zawiódł tylko siebie, ale również innych, którzy na nim polegali.

[Asaka]

MISJA C
Naoki
1/30

Sumienie. Czy wiesz co było w nim takie niesamowite? To, że potrafiło odróżnić człowieka od zwierzęcia. Zwierzęta sumienia nie miały – tylko instynkt samozachowawczy, który pchał je do działania. Do bronienia się, albo ucieczki. Do zakładania rodziny. Do szukania pożywienia. Człowiek natomiast miał sumienie, a wraz z nim całą gamę emocji i odczuć, które potrafiły przynieść w duszy i umyśle niemałe spustoszenie. Jak robiły to teraz, prawda? W końcu wyrzuty sumienia były jak najbardziej prawdziwe. Żal, że mogło się coś zrobić, a się tego nie zrobiło. To było najgorsze uczucie – ten żal za tym, że można było inaczej. Co by było gdyby. Prosta droga do tego, by złamać swoje serce na pół, albo na jeszcze więcej części i poddać się temu tak po prostu, zamiast stać dzielnie i walczyć. Brać w ręce cały los i wszystko, co się działo, wiedząc, że czasu się zwyczajnie nie cofnie i można jedynie iść dalej do przodu. Z podniesioną głową. Wiesz co to znaczy żyć godnie? To znaczy żyć tak, by nie mieć sobie nic do zarzucenia – tak mówiła jedna taka, białowłosa przedstawicielka tej samej rodziny, ale to nie o niej jest ta historia. Historia wszak jest o zielonowłosym młodzieńcu, który dopiero co wrócił z długiej podróży. A jak to podróże mają w zwyczaju – po powrocie często można znaleźć w domu niespodziankę.
Tą niespodzianką był rozum. Naoki żałował tego co zrobił, czy może raczej tego, czego nie zrobił, a mógł. Tak bardzo chciał zrobić to teraz wszystko inaczej – ale przecież łatwo tak powiedzieć, gdy już znało się wynik, czyż nie? Rozmyślania o tym wszystkim mogły być jednak znakiem, że młody Koseki się zmienia. Dorośleje. Każde zdarzenie, trudne czy łatwe, dokładało taką małą cegiełkę w życiu i murek rósł. Przecież nie można było powiedzieć, że był teraz nadal tym samym chłopakiem, co jeszcze rok temu. Nie można też było powiedzieć, ze był tchórzem. Wiesz kto tchórzem jest największym? Powiem ci. Ten, kto robi coś złego, coś wbrew wszystkiemu, czego chcą jego przyjaciele – tylko i wyłącznie dla własnych korzyści. A później wbija sobie miecz w podbrzusze i ciągnie, a krew tryska. Oni zamartwiają się, bo długo nie wraca. I znajdują go martwego na ziemi. Oto był tchórz, który bał się im spojrzeć prosto w oczy, bo wiedział co w nich zobaczy: rozczarowanie. Jednak zbieranie siły na tę konfrontację tchórzostwem nie było. Po prostu każdy potrzebował czasu, jedni mniej, drudzy więcej.
Doprowadzenie domu do używalności po tak długiej nieobecności nie mogło być ani łatwe, ani szybkie. Ilość kurzu, jaka się wszędzie pojawiła sprawiała, że wszystko trwało ze dwa razy dłużej, bo ilekroć Naoki coś ścierał, to kurz ulatywał w powietrze i wirował tak, nim opadł, tworząc kolejną, dużo cieńszą już, warstewkę. Dodatkowym utrudnieniem był upał; zaczęło się już lato, a o tej porze roku w Daishi trudno było dostrzec chmury na niebie. Słońce przygrzewało równo, ogrzewając wszystko niemiłosiernie, aż człowiek miał ochotę po prostu usiąść na tyłku i czekać, aż trochę zelżeje to gorąco. Niby normalne, ale jednak łatwo zapomnieć, zwłaszcza, jeśli sporo czasu spędziło się na chłodnym Yinzin, prawda?
Słońce przesunęło się po niebie w stronę zachodu, sprawiając, że przestawało tak mocno przygrzewać i można było, po przerwie na obiad, znowu zabrać się do roboty.
Stuk, stuk, stuk.
Równo, trzy razy, prosto w drzwi. Naoki dopiero co przybył… I chyba nie spodziewał się żadnych gości, prawda?

[Naoki]

Kto by się spodziewał, że po takim czasie, dom będzie przynajmniej w stanie zdolnym do użytku. Momentami można odnieść wrażenie, że zwykła praca byłaby łatwiejsza niż próba ogarnięcia własnego domu po tak długim czasie, gdzie nic nie było robione przez nikogo, od ponad roku.
Jednak nawet takie rzeczy trzeba przerobić, o dziwo nawet jest to pomocne, pozwala uspokoić w pewnym stopniu myśli, zajmując się zupełnie czymś innym. W końcu człowiek pracujący może uciec od swych zmartwień, oddając się w pełni swym obowiązkom. Czy na dobrą sprawę, właśnie tak powinien postąpić dobry człowiek? Szukać zapomnienia w czymś zupełnie innym? Nie, to byłą zła droga, której najlepiej nie obierać na nazbyt długo. Pokonanie własnego lęku i sięgnięcie na szczyt, gdzie nigdy jeszcze się nie było, to była prawidłowa drogą, o ile nie była pokryta trupami. W końcu lepiej jest pomagać innym, niż starać się dogodzić jedynie sobie. W końcu skoro raz się nie udało wybierając bezpieczniejszą wersje dla siebie, podjęcie jej drugi raz byłoby błędem, bycie zbyt pasywnym i wycofanym. Wtedy kiedy potrzebna jest odwaga i zdolność wypowiedzenia swego zdania z podniesioną głową, bez żadnego lęku.
Na pewno zielonowłosemu udało się tego częściowo dokonać, w końcu zrobił coś, czego nikt o zdrowych zmysłach by nie dokonał. Zamiast uciekać od odpowiedzialności, stawił jej czoła, mimo myśli że może zostać stracony za swe winy. Raczej można nazwać to po części głupotą, która po pewnym czasie może wywołać lekki uśmiech na twarzy, jeżeli wszystko skończy się dobrze. Każdy potrzebował swojej lekcji, Naoki swoją już otrzymał wynosząc z niej nauki idące daleko w przód, przecież już częściowo się poprawił, mimo że nie miało to odbicia na jego wyglądzie, przez wzgląd na lekko przyduże ubrania, nawet wyglądał jak wychudzona dziewczynka, gdzie pod białą warstwą ubrań przybyło mu muskulatury. Wszystko dzięki ciężkiej pracy w trakcie podróży, celowego obierania trudniejszych tras, trzymając się daleko od wygodnych dróg.
Sam obiad jakiego młodzieniec mógł doświadczyć, nie był wyjątkowy w końcu nie odwiedził wcześniej miasta, miał do dyspozycji jedynie to co udało mu się zdobyć w lesie, nie była to raczej zbilansowana dieta, ale wystarczająca by przetrwać do kolejnego dnia. Na pewno pozbawiona słodyczy, które wszyscy za młodu lubią, a potem nienawidzą.
Tylko wszystko zostało przerwane, pukanie do drzwi, dziwne i zastanawiające. W końcu chłopak nie mieszkał jakoś blisko osady, przez co raczej nikt nie mógł go zbytnio zauważyć po drodze do domu. Jednak z drugiej strony, wyruszył tylko na turniej, który już dawno się skończył, a on przybył do domu o wiele później. W sumie, ktoś mógłby się o niego martwić. Raczej było głupotą podróżować, aż tak długo, nie dając przy tym żadnego znaku życia. Jednak wypadałoby coś zrobić, dom z zewnątrz wygląda już o wiele lepiej, świadcząc o tym, że ktoś może znajdować się w środku.
Możliwe jednak, że to pukanie do drzwi pojawia się tutaj od dłuższego czasu, a sama rozmowa w takim przypadku może być lekko ciężka, oraz bogata w wyjaśnienia.
Warto jednak chyba zaryzykować, przez co chłopak spokojnie podszedł do drzwi otwierając je lekko by wyjrzeć przez szparę na zewnątrz, a następnie otworzyć je szerzej, na tyle by dało przeprowadzić się normalną rozmowę. Wcześniej niestety będąc lekko speszonym przyglądając się rozmówcy, zbytnio nie wiedząc co nawet mógłby powiedzieć. Nawet nie mając pewności czy było mu dane kiedyś poznać tą osobę, a mając wizje ile czasu przez niego zmarnowała przychodząc tutaj codziennie od pewnego czasu. Kolejne przyjmowanie najgorszego scenariusza nie było raczej najlepsze. W końcu to mogła być akurat pierwsza taka sytuacja i na szczęście szczęśliwa.

[Asaka]

MISJA C
Naoki
3/30

A kto ocenia czy człowiek jest zły czy dobry? Sam we własnym wnętrzu? Oceniają to inni ludzie? Bogowie? A może nie ma to większego znaczenia i chodzi tylko o sumę naszych dokonań? W końcu nie bez powodu mówi się, że piekło wybrukowane jest dobrymi intencjami. Każdy miał swoje wzloty i upadki, nie można było ciągle żyć tak, by się wznosić i wznosić. Jak wtedy można powiedzieć, że to wszystko jest odpowiednie, skoro nie ma kontrastu, porównania, przy którym wiesz, że jest tak, jak miało być? Wiesz, kiedy wariat jest wariatem? Kiedy nie wie, że robi coś nie tak. A Naoki przecież wiedział. Rozumiał. Widział, co zrobił źle i co należy poprawić na przyszłość, nawet jeśli w tym momencie gniotło to jego serce. Ściskało tak bardzo, że trudno było zmrużyć oczy do snu, a gdy już się udawało – to nawiedzały go koszmary. N był przecież takim delikatnym chłopcem… Takim młodym przede wszystkim. Całe życie jeszcze przed nim. Wnioski trzeba zaczynać wyciągać już teraz i zacząć wzmacniać swoje serce. Otulić je kryształem twardszym, niż najlepsza zbroja.
Musisz przecież wybrać – szklane serce, albo szklana dupa.
Pewien stary mędrzec, zamieszkujący świątynię Amaterasu, tu, w Daishi, daleko daleko w górach powiedział kiedyś bardzo ważne zdanie: kto nie ryzykuje, ten nie ryzykuje. To bardzo mądre przecież, ale prosty lud niewiele z tego rozumiał, dlatego poprawiono jego powiedzenie. Teraz mówiło się, że kto nie ryzykuje, ten nie pije sake – i Naoki zaryzykował. A teraz mógł pić sake. Oddał się, naiwnie ale też i bardzo odważnie, praworządnie, w ręce straży, gdy wiedział, że zrobił źle. I to kupiło mu życie. Ale czy kupiło też spokój ducha? Może częściowo. W końcu łatwiej żyć wiedząc, że zrobiło się wszystko we własnej mocy… A Naoki mógł mieć teraz chociaż częściowo czyste sumienie. W końcu został puszczony wolno, a największą karą było dalsze życie z myślą o tym, że kiedyś się zawiodło. Nie innych – ale samego siebie. I to siebie przecież widziało się przez całe życie, gdy tylko spoglądało się w lustro. Na szczęście czas leczył rany – tak mówią. A ja wiem, że to prawda. Ty też wiesz, prawda?
Pukanie było zastanawiające – tysiąc myśli przebiegło przez myśl Kosekiego, gdy szedł otworzyć drzwi. Czy to przypadek? Czy ktoś się o niego martwił? Czy ktoś codziennie sprawdzał? Czy zna osobę, która przyszła go odwiedzić?
Za drzwiami stał starszy mężczyzna. Nie dziadek o siwych włosach, ale ewidentnie starszy już jegomość, który najlepsze czasy miał już za sobą. Zmarszczki przeorały jego twarz, lekko się garbił, włosy miał już prawie całkiem siwe – ale tylko prawie, bo nadal widać było przebłyski czerni. W młodości musiał być przystojnym mężczyzną, tak mówiły jego ostre rysy twarzy. Ciemnobrązowe oczy ze zmęczeniem spoglądały na drzwi, ale dojrzeć w nich można było wyraźną ulgę, kiedy młodzieniec otworzył. Czy znał tego mężczyznę? Nie… Raczej nie. Może gdzieś kiedyś mignął mu na granicy wzroku, ale przecież w całym życiu przewija się tyle ludzi, że trudno powiedzieć. Nie był to w każdym razie nikt bliżej znany Naokiemu. Ubrany był na klasyczną męską modłę – luźne spodnie, może nawet odświętna koszula – w szarościach i czerni.
- Witaj, dobry człowieku – zaczął i z początku trudno go było zrozumieć. Musiał odchrząknąć i wtedy spróbował raz jeszcze, a za drugim razem poszło mu już zdecydowanie lepiej. - Modliłem się do samej Amaterasu, żeby ktoś tutaj był. Dzięki ci, pani – z tymi słowami uniósł głowę i wzniósł spojrzenie w górę, jakby na same niebo, dziękując Świecącej Na Niebie. - Przepraszam, że zakłócam spokój. Zbłądziłem trochę w lesie i taki gorąc jest, że chyba nie dojdę do siebie o własnych siłach. Mógłbym przycupnąć gdzieś na moment chociaż? Zebrać siły? – mężczyzna na pierwszy rzut oka, jaki mógł mu Naoki poświęcić, rzeczywiście wyglądał na zmęczonego. Zmęczonego i zziajanego, bo oddychał z trudem. Jakby miał za chwilę zemdleć. Nawet gdy mówił, to ledwie brał oddech.

Mężczyzna

[Naoki]

Stres związany z otwarciem drzwi, kto by się tego spodziewał, że tak wyjątkowo prosta czynność może zbudzić aż tak wiele obaw u młodzieńca. W końcu nigdy nie widział kto może znajdować się po ich drugiej stronie, czemu nie ma już wymyślnych metod podglądania przez drzwi bez żadnych obaw.
Niestety takich dobrodziejstw jeszcze nie było dane doczekać chłopakowi, na pewno będzie musiał pomyśleć jak usprawnić możliwość sprawdzania kto go odwiedził. Tylko nie w tym momencie, to była zła chwila, w końcu miał gościa, na którego widok odetchnął z lekką ulgą. Przecież nie był poszukiwany przez swój klan, nie zaginął, ale jakby kogoś wysłali by go znalazł, raczej do końca lata nie mógłby przestać przepraszać swego senseia, oraz lidera i każda inną zaangażowaną osobę w jego poszukiwania. Wliczając w to najpewniej jeszcze prace wymyślone przez mistrza. Ciężko jest być młodym shinobim, chcącym zwiedzić nieco świata czy też potrenować w samotności. Tak wiele zmartwień i tyle problemów, które wynikają z delikatnego charakteru chłopaka, może i udało stać mu się twardszym na ciele, ale w środku nadal był miękką galaretką o dobrym sercu. Właśnie temu nie mógł zbytnio zignorować starca, który do niego zawitał, byłoby to niegrzeczne.
- Miał Pan duże szczęście, dopiero dzisiaj rano wróciłem do domu. - odparł z uśmiechem, otwierając szerzej drzwi. Zapraszając tajemniczego jegomościa do środka. - Proszę mi wybaczyć, ale nie zdążyłem jeszcze wszystkiego dobrze posprzątać. Jednak niech Pan się rozgości i czuje się jak u siebie. - dodał po chwili, chcąc okazać odrobione gościnności. Chociaż same warunki jakie jeszcze panowały w domu nie napawały zbyt dużym optymizmem, w końcu na większości mebli nadal znajdował się kurz, tak samo jak nie brakowało pajęczyn. Wysprzątanie tego wszystkiego zajmie spokojnie raczej kolejny dzień.
Jednak będąc już wewnątrz, młodzieniec nawet nie pytając się o zdanie staruszka, postanowił przyszykować mu kubek z wodą, o ile jeszcze jakaś udało mu się znaleźć, tak samo jak dać coś do jedzenia, co dla niego samego miało być kolacją.
- Proszę, niech się Pan częstuje. Nie ma tego wiele, ale nie było dane mi zrobić jeszcze zakupów. - powiedział, uśmiechając się. Zapraszając jegomościa by usiadł spokojnie przy stoliku i nieco odpoczął.
Może sam mężczyzna nie oczekiwał takiej gościnności chcąc jedynie miejsca gdzie mógłby odrobione odpocząć, to otrzymał o wiele więcej, tylko czy na dobrą sprawę tego oczekiwał? Ciężko było to określić, jednak to wszystko mogło być pomocne w pewnym stopniu.
- Jestem Naoki i miło mi Pana powitać w moim domu. - dodał na sam koniec, kłaniając się lekko w geście przywitania i oddania szacunku osobie starszej. Będąc już nieco bardziej poważnym, bo to co robił wcześniej było bardziej lataniem jak kury z uciętą głową, bo w końcu nawet nie pamiętał gdzie miał jakieś naczynia, a tym bardziej takie nadające się obecnie do użytku.

[Asaka]

MISJA C
Naoki
5/30

Za drzwiami może się przecież znajdować każdy, czy ten stres był więc aż tak dziwny? Zwłaszcza u kogoś, o tak delikatnej psychice, jaką miał Naoki. Złodziej by chyba jednak nie pukał – tak samo jak nie pukałby bandyta. Przecież weszliby jak do siebie nie pytając… A może trzeba było zbadać teren? Strach miał chyba jednak po prostu wielkie oczy, tak przynajmniej mówili. Sprawiał też, że zwyczajnie było się ostrożniejszym. Bardziej uważnym – a dla ninja, zwłaszcza tak młodego, to było niesłychanie ważne.
Starszemu mężczyźnie chyba jednak dobrze z oczu patrzyło. Odetchnął z wyraźną ulgą i wdzięcznością, kiedy Naoki wpuścił go do siebie do domu i zaprowadził głębiej. A gdy młodzieniec wskazał mu wolne, wysprzątane już (a przynajmniej pozbawione kurzu…) miejsce, na którym mógł usiąść – ten spoczął i głośno wypuścił powietrze. Pomasował też swoje kolana, wzdychając przy tym głośniej.
- Więc dobra pani Amaterasu naprawdę się nade mną ulitowała. Będę musiał zanieść do jej kaplicy jakiś podarek w podzięce – westchnął i uśmiechnął się do zielonowłosego. Rozglądał się ciekawie po wnętrzu domu, pomieszczenia, w którym się właśnie znalazł, ale nie robił tego nazbyt nachalnie.
Powroty… Bywały trudne, prawda? Z jednej strony się tęskniło, a z drugiej czuło się takie rwanie w sercu – wiedza, że pora wrócić do obowiązków. Do rzeczywistości. Do odpowiedzialności. Że trzeba się będzie wytłumaczyć z tak długiej nieobecności – surowemu senseiowi, który pewnie się martwił. A może wręcz przeciwnie? Może wiedział doskonale, że Doko byli jak takie wolne duchy, przekonani o własnej wielkości, niepomni na zagrożenia tego świata, bo przecież są młodzi, czyli nieśmiertelni. Widział już takich zbyt wiele i wiedział, że natura sama zrobi swoją selekcję. A może wiedział, że akurat ten jeden niewyrośnięty jeszcze kwiat wróci do domu. Trzeba się będzie pokazać też Shirei-kanowi, prawda? Złożyć raporty z podróży, udowodnić, że się rozwinęło… Ale i on, choć było się jego owieczką, widział już takich Doko wiele. Zbyt wiele. Nie byli prawdziwą siłą, jaką dysponował. Byli przyszłością, tak, ale równie łatwo było ich zastąpić. Kim jednak był Naoki? Na to pytanie pewnie odpowiedzieć będzie musiał sobie sam. Na to… i na wiele, wiele innych. Kolejnych. Równie trudnych, a może i nawet trudniejszych.
- Nie, nie, dziękuję, naprawdę. Chociaż… - mężczyzna chyba był nawet trochę onieśmielony tą dobrocią młodzieńca, jednak było widać, że jest na pewien sposób zadowolony. - Tylko wody bym się napił. Naprawdę, nie trzeba więcej. Posiedzę przez chwilę, nabiorę sił i pójdę. Żona mnie zleje szmatą, jeśli nie zjem kolacji w domu. Ach, ta moja kochana Ria – rozmarzył się wyraźnie, wspominając o kobiecie jego życia. Ciekawe czy zakochali się w sobie przed ślubem, czy dopiero po… Ale czy miało to większe znaczenie, skoro mówił o niej tak ciepło? - Dziękuję, dziękuję, Naoki. Masz bardzo ładny dom. A na mnie możesz mówić Yoshiya – sięgnął po kubek z wodą i napił się z niego, a podnosił go z lekko drżącą ręką. Nie wylał jednak nic. Odsapnął, oparł się wygodniej o oparcie krzesła i raz jeszcze pomasował sobie kolana. - Ajj, nie powinienem biegać tyle w moim wieku zwłaszcza w taki upał. Ale tak żem się zląkł, że nie pomyślałem za dużo i poooleciałem! A potem taki gorąc uderzył, że szedłem i szedłem i myślałem, że do Seiyamy już nie zajdę, a padnę gdzieś w lesie po drodze. Jakie szczęście, że cię zastałem, młody człowieku, jakie szczęście… - gadał i gadał, peplał i peplał – najwyraźniej musiał sobie trochę pogadać.

Yoshiya

[Naoki]

Cóż, wszystko okazało się być lepsze niż człowiek mógłby się spodziewać na pierwszy rzut oka, wyjątkowo nie był to nikt niebezpieczny, przynajmniej na pierwszy rzut oka. Tak samo nie była to żadna osobą, którą było mu dane już wcześniej poznać. Oczywiście miło byłoby zobaczyć jakąś znajomą twarz, jednak wizja niezbyt przyjemnej rozmowy na temat zbyt długiego znikania nie byłaby miła, a tym bardziej przyjemna dla obu stron. Tylko raczej żadna kłótnia by z tego nie wynikła, w końcu delikatna jak i łagodna psychika zielonowłosego nie przepadała na wybuchami agresji, czy też podnoszeniem głosu, będąc praktycznie pozbawiona złych intencji w stronę drugiej osoby. Jednak tak było do czasu, gdzie obecnie posiadał większą wizje jak źle postępował, starając się traktować wszystkich tak samo. Bez znaczenia na ich występki czy też zachowanie, które nawet momentami bolało chłopca. - Jeżeli Pan chce. Mogę pomóc, w końcu miły spacer w dobrym towarzystwie mi nie zaszkodzi, a przynajmniej będę miał pewności, że nic Panu się nie stanie po drodze. - powiedział, uśmiechając się. Przy okazji szczerze przejmując się staruszkiem, który chciał wrócić do swej ukochanej, a coś takiego jak odprowadzenie go nie powinno sprawić mu żadnego problemu, a nawet może być dobrą okazją do zrobienia jakiś wieczornych zakupów.
Najwidoczniej w tym wszystkim, dziwnym zrządzeniu losu, możliwość rozmowy posiadały dwie miłe osoby, które gdyby nie zmęczenie jednego z rozmówców przez większość czasu byłoby w stanie sobie nawzajem dziękować. - Nie ma powodu by mi dziękować. Każdy zrobiłby to samo na moim miejscu. I bardzo dziękuje, nie miałem zbyt wielu okazji by kogoś tutaj gościć. Cieszy mnie to, że się Panu tutaj podoba, mimo że wszystko nie wygląda zbyt dobrze. - powiedział z uśmiechem na twarzy. Siadając naprzeciwko starca. Tak by móc spokojnie z nim sobie pogadać, również dla siebie biorąc kubek z wodą. Tak by dotrzymać mu towarzystwa w piciu, oraz posłuchać jego historii, która była dość zwyczajna na pozór. Jednak posiadała raczej swoje dno, z samego początku chłopak nie chciał się wtrącać w historie wysłuchując jej całej, by potem zadać jedno pytanie.
- Mogę się zapytać, co Pana tak wystraszyło? - zapytał się, nieco zaniepokojony. W końcu momentami w lasach może być wyjątkowo niebezpiecznie, przez zamieszkujące je zwierzęta, tak samo jak i bandytów momentami raczej nie zabraknie kryjących się w gęstwinie. Do tego dość bliskie sąsiedztwo niezbadanych obszarów, może i oddzielone potężnymi górami, których raczej nikt nie byłby w stanie przebyć. Lecz zawsze może zdarzyć się coś dziwnego i jakimś trafem ktoś, bądź coś może przejść na drugą stronę. W takiej sytuacji momentami najlepiej zakładać najgorszy scenariusz, zwłaszcza jak nikomu nic się nie stało. Temu wszystkie informacje mogą okazać się wyjątkowo przydatne by zatroszczyć się o bezpieczeństwo innych osób podróżujących po lasach.

[Asaka]

MISJA C
Naoki
7/30

Świat tak był zbudowany i tak się kręcił, że cały czas nie mogło być źle. Prędzej czy później dobra (no dobrze… kapryśna) Los się do nas uśmiechała i przynosiła przyjemną niespodziankę. Jak dzisiaj, w przypadku Naokiego, kiedy do jego drzwi zapukał obcy mężczyzna. Nie było reprymendy, nie było niewygodnych pytań. Ot tylko i wyłącznie prośba. Niewinna prośba, nic więcej. Lekkie nadużycie gościnności zielonowłosego Koseki. Nie było żadnej kłótni i chłopak miał czas, by nadal oswajać się z sytuacją w jego życiu. Mógł też odetchnąć z ulgą, że nikt ważny niczego wielkiego od niego w zasadzie nie chciał.
- Nie nie nie, nie trzeba! Odpocznę trochę i się napiję, to mi przejdzie i spokojnie sobie wrócę, Naoki-san. Nie chcę sprawiać więcej kłopotów, niż już robię – mężczyzna oparł się wygodniej o oparcie krzesła i przymknął oczy, uśmiechając się z ulgą. Czy to nie było miłe? Móc pomóc komuś w potrzebie i widzieć taką ulgę i wdzięczność w odpowiedzi? Serce aż rosło, wiedząc, że można się było komuś do czegoś przydać. Zwłaszcza, kiedy wcześniej miało się takie pasmo niepowodzeń. To była chyba jednak próba charakteru.
- Żyję już wystarczająco długo, żeby wiedzieć, że nie każdy – ha, jeszcze niektórzy pewnie by mu kazali spadać na drzewo. Albo w ogóle by nie otarli drzwi, chociaż byliby w domu. Oj nie, ludzie żyjący na tym świecie zwykle w pierwszej kolejności patrzyli na własny kraniec nosa i dopiero później sprawdzali, czy opłaca im się pomóc komuś innemu. Zazwyczaj się nie opłacało, bo nic z tego nie mieli. Bo i czy Naoki coś z tego miał? Może i miał… Nazywało się to czystym sumieniem i spokojem ducha. - No skoro dopiero co do domu wróciłeś, to i sprzątania będzie dużo. Chyba długo musiało cię nie być – to ta warstwa kurzu mówiła tak wiele, ale czy był powód do wstydu? Normalna rzecz. Chyba.
Mężczyzna przyglądał się chłopakowi przez chwilę, zorientowawszy się, że pewnie powiedział o kilka słów za dużo.
- Jesteś shinobi, prawda? Nikt inny nie zniknąłby z domu na tak długo, żeby wrócić i musieć wszystko sprzątać – i nikt inny raczej nie mieszkał bez reszty rodziny, nawet jednego członka! Facet milczał jeszcze przez chwilę, po czym podjął temat znowu. - Spacerował żem po lesie, taka ładna pogoda, a tu nie jest jeszcze niebezpiecznie, bo zwierzęta nie podchodzą raczej tak blisko. Naraz patrze! Namiot jakiś. Środek dnia, dziwnie jakoś, bo się raczej z rana zbiera, a rozbija na wieczór, nie? Tym bardziej że tak blisko osady. No ale nic, podchodzę, patrzę. Leży ktoś. Myślę sobie, że może zasłabł, albo co? Nogi wystają z namiotu. Wołam, mówię. Nic. Podszedłem bliżej, szturcham, a tam trup! A w środku drugi. Na raz mi się słabo zrobiło i uciekłem stamtąd. No bo jak to tak, trupy? W namiocie? – ewidentnie widać było, że chciał się z kimś podzielić tą historią. Trochę jak te plotkujące baby, każdy je przecież zna. Że tu niby nie, nie, to takie straszne, nie będą opowiadać, ale gdy tylko znajdą żyzną glebę, to od razu język rozsupłany. Nie inaczej było w tym wypadku, bo pan Yoshiya wydawał się z siebie ewidentnie zadowolony. Podekscytowany. Choć trochę też przestraszony i zmęczony.

Yoshiya