Obrzeża osady

[Jun]

Pierwszą zasadą sztuki przetrwania, oraz kilku innych sztuk, takich jak chociażby sztuki walki, a raczej pojedynku, mówi o tym by nie dać się zabić. Kto żyje, ten przetrwał, wygrał, zwyciężył nad zgubnymi skłonnościami ludzi, nad przeciwnikiem, nad... śmiercią. I mimo że nie można wiecznie przed nią uciekać - chyba że pomaga Ci sam Bóg, albo masz... za dużo serc, przecież wtedy jesteś jednocześnie stary i młody, no i masz większe zapasy miłości, co samo w sobie jest już niewyobrażalne! - w każdym razie każdy z nas - normalnych ludzi i większej garstki shinobi - kiedyś będzie musiał zmierzyć się z samą Śmiercią, kim lub raczej czym, ona jest? Nie wiemy. Być może jest to blada kobieta, gnijąca i nosząca przy sobie kosę, przez co skutecznie odstrasza wszystkich wokół, - zapachem, oczywiście, przecież to że ktoś Cię unika, to zawsze wina zapachu - przez co jest jej bardzo smutno i zabija nas, myśląc że w ten sposób w końcu ją zrozumiemy. Może jednak jest to po prostu podsumowanie życia każdego z nas? W końcu jest to zsumowanie naszych czynów, koniec ścieżki, wielu zapamięta nas po tym co zrobiliśmy, ale będą i tacy, którzy zapamiętają jak umarliśmy. Szkoda tylko że wielu z nas umiera skąpanych w nie za ciekawych warunkach, skąpani we własnej krwi i wymiocinach, z wyprutym bebechem... to wszystko nie pachnie zbyt dobrze, a i widok nie zachwyca. Czymże więc jest śmierć na wysypisku ciał i różnych ich części? Czy warto tak umrzeć? Czy warto umierać za coś tak błahego w obliczu śmierci, jak pieniądze, zemsta, czy nieokiełznane zapędy?
Blondyn zginął pod naporem wybuchów. Wcześniejsze sposoby oddalenia śmierci nie sprawdziły się. Ptaki były za szybkie by je trafić, a płaszcz raitonu nie mógł ich sięgnąć, za to one sięgnęły po życie Yamanaki. Pierwszy twór zrobił swoje, odrzucając przeciwnika, który na domiar złego upadł na ziemię, reszta "stadka" dokończyły dzieła, zamykając tym samym kolejny i ostatni rozdział w życiu nieznajomego. Teraz już truchło nie wyglądało nawet jak ludzkie.
Suzaku wreszcie zaspokoił swą żądzę krwi, mordu. Wylądował na ziemi, podchodząc do swego dzieła, lecz nie po to by je podziwiać, ani też opłakiwać. Co się stało, to się nie odstanie. Jego celem była chęć przeszukania zwłok, normalnie tego nie robił, gdyż miał pewnego rodzaju szacunek dla przeciwników, aczkolwiek teraz miał ku temu powód. Musiał dowiedzieć się dlaczego martwy teraz człowiek chciał go zabić. Przeszukał więc odzienie nieboszczyka, o ile coś jeszcze z niego zostało.

[Irie]

Misja dla Suzaku
23/30+

---

W końcu zaspokoiłeś swoją chęć mordu i pragnienie krwi, z triumfem w oczach doglądałeś ostatniego tchnienia twojego przeciwnika zaś w twoim umyśle panowała jedynie ekscytacja, zaś wybuchy przeplatane rozpaczliwym krzykiem brzmiały niczym symfonia dla twych uszów. Czy w takim wypadku można było określić cię jako "dobra osoba"? Lecz czy jakikolwiek shinobi mógł się tak nazywać, skoro był w zasadzie maszyną do walk i zabijania?
Podleciałeś to truchła, a właściwie do rozerwanych części ciała. Krwawe masy były porozrzucane naokoło, zwykłe ciało nie miało szans z taką siłą rażenia. Ekwipunek został rozsypany wokoło, było to głównie kilka kunaiów i shurikenów, 2 notki i w zasadzie tyle. Mogłeś również dostrzec szczątki mapy, lecz była ona niemal całościowo zwęglona i do niczego nie była już przydatna. Był na niej zaznaczony czarny punkt, rysunki zaś przypominały układ domków na uboczu. Oznaczony był jeden z najmniejszych domostw. Ciekawe co to mogło oznaczać? Ten przeciwnik w zasadzie nie posiadał niczego cennego.

[Jun]

Rozerwane na kawałeczki i chaotycznie rozrzucone ciało było idealnym, aczkolwiek makabrycznym obrazem tego, jak kończy się nieudana próba zabójstwa silniejszego shinobi. Cóż, tak działa wszechświat, silniejszy pokonuje słabszego, wspinając się tym samym po szczeblach hierarchii, nazywanej życiem. Oczywiście zdarzały się i będą zdarzać się wyjątki, te jednak jedynie potwierdzają regułę, która brutalnie opisuje realia tego świata. Jedyną ucieczką z tego systemu jest przejście przez bramę śmierci, choć tak naprawdę nie wiemy co dzieje się po drugiej stronie. Niektórzy zakładają że czeka nas tam raj, dobro, którego nie zaznaliśmy za życia, inni że zależy to od naszych uczynków na ziemi, a ci ostatni uważają że jest tam tylko pustka. Oczywiście najłatwiej jest uznać że czeka na nas tam coś lepszego, wtedy wizja śmierci nie wydaje się taka zła, w końcu trafimy w lepsze miejsce, ale dlaczego akurat tam miałoby nam być lepiej? Skoro tutaj jest nam tak źle.
Suzaku rozglądał się w poszukiwaniu czegoś, co pomogłoby mu w znalezieniu powodu, dla którego został zaatakowany przez jasnowłosego shinobi. Szukał jakichś dokumentów, zapisków, czegokolwiek. W końcu znalazł, nie licząc kilku typowych dla shinobi narzędzi mordu, miał on przy sobie mapę. Była ona zwęglona, a zarysy były mało wyraźne, aczkolwiek dało się wywnioskować, iż przedstawiała ona tutejszy teren, a dokładniej domy obok lasu, w którym obecnie znajdował się młodzieniec. Jako że była to jedyna wskazówka dotycząca pobytu Yamanaki na terenie Tsurai, Yotsuki niezwłocznie wszedł na swego wierzchowca i pofrunął w stronę zaznaczonego na mapie punktu.

[Irie]

Misja dla Suzaku
25/30+

---

Odnalazłeś mapę na której prawie nic nie było, jedynie jakieś niezidentyfikowane miejsce. Nie pozostało tobie nic innego jak po prostu sprawdzić zaznaczony punkt. Bez większego zastanowienia wskoczyłeś na swój twór i wzbiłeś się w powietrze by znaleźć podobny układ domostw, który był narysowany na mapie. Nie było to łatwe, większość chat była porozstawiana równomiernie bez charakterystycznych szczegółów. Twoim oczom ukazała się jednak jedna mniejsza rudera w nie najlepszym stanie. Była zbudowana z cegły lecz dachówki były poniszczone, okna pełne smug, gdzie niegadzie w ścianach była dziura od urwanej cegły. Nie wyglądało to zachwycająco jednakże jawnie wskazywało na to, że to jest to czego poszukujesz. Wypadałoby więc zbadać tą budowle, może w środku znajdziesz interesujące poszlaki?

[Jun]

Kolejny przeciwnik, kolejne zwycięstwo, kolejna rana, nowe wskazówki, nowy cel... i tak póki śmierć go nie zaskoczy. Monotonia, wdziera się nawet w nasze życie, mimo że jej nie zauważamy. Nawet w tak z pozoru nieprzewidywalne życie shinobi, misja, przeciwnik, wynagrodzenie, kolejna misja... Wielokrotnie powtarzające się historie, każda inna, jednocześnie każda taka sama. Gdy przestajemy zliczać trupy, stają się one dla nas normalnością, dopuszczamy do siebie tą myśl, że można tak żyć, choć dobrze wiemy że tak nie jest, okłamujemy siebie samych, bo prawda jest zbyt bolesna.
Wzlot ponad chmury jak zawsze był niesamowitym i orzeźwiającym przeżyciem. Suzaku już po chwili mógł ogarnąć wzrokiem całą okolicę, w którą wliczał się także swego rodzaju las palm, który stał się polem jego ostatniej walki. Zobaczył też domostwa, wśród których niedawno przebywał, to w ich stronę leciał. Szukał podobieństwa stojących tam budynków, do zarysów mapy, co było dość trudne, zważając na jej stan. Wkrótce jednak zauważył niewielki podobieństwa, a także zniszczony, niewielki dom, który był oznaczony, na znalezionej przez niego mapie. Wylądował obok domku, badając go wzrokiem. Podszedł do niego ostrożnie, ale z pewnością, próbując otworzyć drzwi był przygotowany na ewentualny atak.

[Irie]

Misja dla Suzaku
27/30+

---

Trafiłeś wzrokiem na ten budynek, który aż wołał całym sobą, że to jest to miejsce którego poszukiwałeś. Postanowiłeś po prostu to sprawdzić. Zniżyłeś lot, zakołowałeś zwinnie by ostatecznie gładko wylądować na niewielkim podwórku. Przez moment lustrowałeś go uważnie by być gotowym na wszelkie niespodzianki. Nic jednak się nie zdarzyło, nic nie wyskoczyło. Postanowiłeś w końcu podejść do budowli i po prostu otworzyć drzwi. Tutaj również nic się nie pojawiło. Drzwi ze skrzypnięciem poddały się twoim dłoniom, nie były nawet zamknięte, jakby właściciel był przekonany o tym, że nikt nie pomyśli o zajrzeniu do środka.
Do twojego nosa zaś trafił dość przykry odór. Metaliczny zapach krwi oraz początki rozkładu jakiegoś ciała. To nie wróżyło najlepiej. Jesteś pewien, że twoja odwaga cię nie zawiedzie?

[Mishima]

To prawda, że kostucha była ostatnimi czasy nad Mishima nieustannie. To pokazywało tylko, jak życie jest kruche i łatwo może się ulotnić, nie zostawiając ani kawałka śladu.
Czarnowłosy poznał miejsce, w ktorym przebywał jego brat. Wioska Asai, byla tylko kawałek, dosłownie parę godzin od miejsca, w którym aktualnie sie znajdowali.
Jako, że nadal był świt podróż okazała sie bezproblemowa i całkiem szybka. Trzeba przyznać, że brat był zaskakująco blisko nim zapadł na chorobę. Można by było założyć, że chciał sie spotkać a przeszkodził mu w tym los. Koniec końcow nigdy nas nie oszczędzał, wiec czemu miałby zacząć teraz?

Podróżując wraz z kapelusznikiem imieniem Kuro, droga mijała w większości cicho. Flegmatyczne podejście do życia Mishimy, jasno dawało aure nieprzystepności. Nie miał zamiaru zajmować czasu gadaniem z obcym człowiekiem. Mimo, że uchodził niegdyś za gadułe, ostatnie lata spędził w większości samotnie.

Czas jednak mijał, kilometry, które przebyli się zwiększały. Słońce, które prażyło było ciężkie do zniesienia, dla osób, które sie tu nie wychowały. Iluzjonistyczne oazy, różnorakie przedmioty i osoby. Takie rzeczy większość osób mogła doświadczyć poruszając sie w tych okolicach.
Oni zaś w końcu mieli lżej aż do momentu gdy to nastąpiło. Jego oczom ukazała sie wioska. Dotarli na jej obrzeża ...

[Katsuko]

Łza tygrysa
#9

---

Dwójka przemieszczała się rzeczywiście bez słów. Miecznik, który prowadził Mishimę początkowo zadał mu jakieś pytania, ale kiedy dostrzegł, że ten nie odpowiada, wzruszył tylko ramionami i szedł przed siebie. Kapelusznik zdawał się być zadowolony z życia, a poważna tematyka śmierci wcale mu nie przeszkadzała. Po pokonaniu kilometra czy dwóch facet zaczął nawet gwizdać. Kuro zdecydowanie olewał sprawę, dostał zadanie od sołtysa i postanowił je wykonać, ale po swojemu. Czyli bez zbędnego smucenia się i posypywania głowy popiołem. Jeśli Mishima chciał bawić się w żałobnika to proszę bardzo, zadawała się mówić jego postawa, ja natomiast wolę cieszyć się życiem.
Dwójka przemieszczała się w znośnym tempie, ponieważ obaj mężczyźni maszerowali. Z racji iż Kuro i Mishima byli w kwiecie wieku, nie zwalniali. Dzięki temu zaledwie w dwie godziny pokonali lwią część trasy. Bohater dowiedział się o tym od swojego przewodnika, który postanowił mu przekazać radosną wieść.
- Dobra nasza. Jeszcze jakieś pół godziny i znajdziemy się w wiosce. - rzucił do Douhito, chociaż nie spodziewał się odpowiedzi. W końcu Uczeń od początku zgrywał niedostępnego, a na wiadomość o kolejnej możliwej śmierci bliskiej osoby mocno spochmurniał. Kuro, jeśli nie doczekał się odpowiedzi, wzruszył ramionami. Po pokonaniu kilku metrów mężczyzna się zatrzymał. - Stop.
Jego słowa były rzucone ni to do Mishimy, ni to do kogoś innego. Kuro powoli sięgnął po katanę i wyciągnął ją z pochwy. Stał dwa metry przed Douhito, ale wpatrywał się przed siebie. Ponieważ dwóch bohaterów otaczała leśna gęstwina, a sylwetka przewodnika zasłaniała Uczniowi widok, w co być może wpatrywał się kapelusznik, członek Szczepu nie miał pojęcia, o co chodzi. Wiał mocny wiatr, który potęgował tylko napięcie. Z racji żywiołu nie dało się słyszeć wielu dźwięków z okolicy, jedynie szum. Mishima i Kuro byli otoczeni drzewami ze wszystkich stron, stojąc w odległości mniej więcej metra od tych najbliższych.

---

• Nie pisz, że dotarliście do wioski, bo to ja o tym decyduję.

[Mishima]

zas leciał w spokoju. To nie była kwestia, załamania Mishimy. Skądże. Czas leczy rany, jak to mówią i owe przysłowie było bardzo trafne. Czuł jednak, że sie zmienia i robi sie coraz bardziej obojetny. Zaskoczyła go wiadomość o sytuacji brata i to normalne jak zareagował. Dalsze jednak momenty były spowodowane jedynie brakiem chęci rozmowy. O czym miał z nim rozmawiać?
Kuro chodził szczęśliwy, cieszył sie wszystkim. Jego własna droga, nic czarnowłosemu do tego.

Podróżowali i byli już blisko wioski. Przynajmniej tak twierdził przewodnik w słomianym kapeluszu. Nic zatem dziwnego, że mieli ochotę przyspieszyć. Poprawiło to nie co humor, ze względu na ostatecznie koniec marszu. Sytuacja jednak, nagle sie zmieniła. Kapelusznik zatrzymał sie w miejscu, zasłaniając swoją posturą dokładny widok Mishimie. Byli blisko drzew, dźwięk został zagłuszony poprzez szemranie liści. Całkiem podejrzane zjawisko..

- Wróg?

Rzucił krótko czarnowłosy. Mimo wszystko nie zamierzał być zdany tylko na mężczyznę. To już nie te czasy, gdzie sobie na to pozwoli. Miał sie zmienić? Właśnie to robi. Obniżył lekko pozycję przyglądając sie bliżej wzorkiem najbliższych z drzew. Próbował wypatrzeć ewentualnego oponenta bądź pułapkę. Jedna dłoń wylądowała w kaburze z gliną. Wyglądało to tylko jakby po coś sięgał i zostawił tam dłoń. Otwory ustne niewidocznie zaczęły ugniatać gline.

[Katsuko]

Łza tygrysa
#11
t h e m e

---

Mishima zastanawiał się co tutaj właściwie zaszło. Na razie Kuro się zatrzymał i dobył miecza. Wydał polecenie zatrzymania się, a bohater je wykonał. Dość szybko skierował rękę do torby, aby ta zaczęła pożerać glinę. Douhito szykował się na najgorsze i swoją drogą bardzo dobrze. Głupio byłoby opierać się jedynie na sile kapelusznika, którego wcale się nie znało.
Sytuacja była o tyle trudna, że szum liści zagłuszał dźwięki otoczenia. Jeśli rzeczywiście na życie dwójki czyhało jakieś niebezpieczeństwo to wiedział o nim jedynie Kuro. Uczeń zdał się na jego osąd, chociaż nie do końca zdawał sobie sprawę z zaistniałej sytuacji. Zadał pytanie, na co kapelusznik ani drgnął, jednak udzielił odpowiedzi.
- Tak. - mruknął. Po czym odwrócił się na pięcie i ruszył w stronę Mishimy. Miecz, którego przed chwilą dobył, przesunął do tyłu, a następnie wykonał zamach w stronę bohatera. Ostrze mknęło i przecinało powietrze [Szybkość 40], a miało jeden cel. Trafić bezbronnego Mishimę, który na moment obecny stał. Bezradny jak do tej pory i niespodziewający się zdrady mężczyzna miał oczywiście czas na reakcję, jednak zależały one od jego percepcji i szybkości. Klinga obrała sobie ca cel prawą rękę mężczyzny. Jeśli bohater nie zareaguje, zostanie bez niej.
Dookoła były drzewa, a wiatr dalej dźwięczał i świszczał. Możesz krzyczeć, Mishima, ale nikt ciebie nie usłyszy, tak zdawał się wołać.

---

• W razie używania statystyk/technik/kg/zdolności/czegokolwiek nie zapomnij o wklejeniu ich do posta w formie tabelkowej. Najlepiej w
  .
  [*]Mapa.

Dla mnie:

Przeciwnik - Kuro:

Siła 30
Wytka 25
Szybkość 40
Percepcja 25
Psychika 10
Konsekwencja 30

Suma atrybutów fizycznych: 120
Dziedziny | Techniki:

• Chanbara C
• Ninjutsu D
• Raiton C

Styl walki: Chanbara [C]

[Mishima]

Czyżby to on był wrogiem? Był podejrzany od samego początku. Totalnie rozbawiony, rozgadany i pojawiający sie znikąd.
Zmysły Mishimy mówiły mu, że coś jest nie tak. A teraz? Miał idealną pewność, że miecznik jest napastnikiem.

Sytuacja była zaskakująca, aczkolwiek nie aż tak bardzo ciężka. Był szybki, choć wydawało sie, że jak na użytkownika broni białej była to znikoma prędkość. Nie znacznie wieksza aniżeli czarnowłosego.
Biorac pod uwagę fakt, że dzielila ich odległość az dwóch metrów a w dodatku Mishima już wcześniej zaczął formować gline w otworach gębowych analogicznie rzecz biorąc, powinien mieć czas na reakcje. Wystarczajacy czas, żeby wykonać tą szybką jedną technikę.

Wyciągnął dłoń lewą starając sie wyrzucić pająka w jego strone, jednocześnie skręcając sie w tył prawym bokiem. Była to prosta i szybka kombinacja, bo tym samym momencie odskoczył do tyłu wykonując znak ręką.

- Katsu.

Patrząc czysto matematycznie, czarnowłosy powinien zdarzyć z tym małym ruchem ze wzgledu na odległość. Bądź co bądź, dwa metry to wystarczająca odległość do szybkiej reakcji. Pajączek powinien albo go zranić albo dać mu szanse na zwiększenie odległości. Jeżeli to by wyszło z automatu uzywa kolejnej techniki tworząc transportowego ptaka, którym od razu zbija sie w powietrze, tworząc bezpieczną odległość miedzy nim a rywalem.

  Ukryty tekst

[Katsuko]

Łza tygrysa
#13
t h e m e

---

Patrząc czysto matematycznie, Mishima miał pecha. Szybkość i percepcja przeciwnika stały na wyższym poziomie niż jego. Pal licho sześć prędkość samego ataku i odległość - Douhito po prostu był za wolny, aby zareagować. Chciał czy nie chciał - został trafiony. Problem polegał na tym, że była to dość paskudna rana. Miecz przeciwnika wbił się w prawą rękę bohatera. Miecznik nie posiadał jednak ogromnej siły, ale wystarczającą [Siła 30], by przeciąć skórę i mięśnie rywala. Ostrze mknęło całkiem ładnie, do momentu natrafienia na kość. Katana zatrzymała się na niej. Na dobrą sprawę, Mishima miał i tak trochę szczęścia. Ostrze zamiast przepołowić go, albo pozbawić kończyny, wywołało u niego ogromny ból. Mężczyzna nie miał czasu na zastanawianie się nad raną, jednak jeśli przeżyje pojedynek, należało udać się do szpitala.
Z drugiej strony, brodacz zachował na tyle rozsądku, że wykonał szybki kontratak. Z jego lewej dłoni wyskoczył pająk oraz ptak. Przeciwnik na widok tego pierwszego zdziwiony odskoczył, wyciągając zarazem katanę z ramienia biednego Mishimy, co wywołało u niego jeszcze większy ból. Uczeń miał jednak wystarczająco wiele czasu, aby stworzyć ptaka i na niego wskoczyć. Wzniósł się na jakieś dwa metry, więc można powiedzieć, że był bezpieczny.
- Kurwa. - powiedział dość głośno kapelusznik. Lewą ręką wykonał zamach [Szybkość 40] w stronę glinianego zwierzątka. Było to zagranie z pozoru bezsensowne, jednak po chwili Douhito zauważył, iż miecznik pokrył swoją dłoń raitonem. Zadziwiające. Żywioł, którego użył, rozbroił bombę, co zdziwiło samego szermierza. - Hmm. A już myślałem, że skończę jak mój brat.
Mishima znajdował się na ptaku, już trzy metry nad przeciwnikiem. Szermierz nie wyglądał jakby chciał ustąpić, jednak nie ruszał się. Czekał na zaczepki ze strony rannego przeciwnika.

---

• Nie wiem czy zwróciłeś uwagę na to, co napisałem w poprzednim poście. Podkreślę więc. W razie używania statystyk/technik/kg/zdolności/czegokolwiek nie zapomnij o wklejeniu ich do posta w formie tabelkowej. Najlepiej w
  .
  [*]Przeciwnik ma wystarczająco wiele percepcji [20+], aby zauważyć atak i szybkości [40+], aby jej uniknąć.
  [*]Rana jest średnio-poważna: przecięte mięśnie wzdłuż prawego łokcia do barku. Kość w okolicach barku skruszona. Krew się sączy. Niewskazane jest korzystanie z ręki w czasie walki.

Nazwa

Raiton: Dendō Hando

Pieczęci

Brak

Zasięg

Bezpośredni

Koszt

E: 14% | D: 12% | C: 10% | B: 8% | A: 6% | S: 4% | S+: 2% (za cios)

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Podstawowa technika Raitonu, idealna dla shinobi którzy dodatkowo specjalizują się w Taijutsu. Użytkownik przesyła chakrę Raitonu do swoich pięści lub nóg, a następnie uwalnia ją. Efektem tego jest wzmocnienie za pomocą błyskawic kończyn użytkownika, dzięki czemu podczas walki wręcz zadaje się obrażenia nie tylko fizyczne, ale również elektryczne. Bardzo niebezpieczne przeciwko użytkownikom Suitonu. Za pomocą tej techniki można również naładować elektrycznie trzymane przez siebie przedmioty (o ile są przewodnikami).

Dla mnie:

Przeciwnik - Kuro:

Siła 30
Wytka 25
Szybkość 40
Percepcja 25
Psychika 10
Konsekwencja 30
Kontrola chakry D [zapomniałem dodać wcześniej]
Suma atrybutów fizycznych: 120
Dziedziny | Techniki:

• Chanbara C
• Ninjutsu D
• Raiton C

Styl walki: Chanbara [C]

Stan chakry: 102-12=90[%]

[Mishima]

Tak, tak, tak! To jest właśnie to. Uczucie, którego nie da sie opisać. Czuł oczywiście rane i ból ale na jego twarzy pojawił się radosny uśmiech w końcu. Jest szalony? Skądże. Walka jest jedną z tych rzeczy podczas, której znów jest w pełni sobą. Nie da sie opisać tego uczucia. Osoba, która nie miała okazji walczyć na pełnym dystansie, w prawdziwej walce na profesjonalnym poziomie, nie zrozumie tego.

Trafił na rywala, który idealnie miał na niego styl. Nie dosyć, że posługiwał się żywiołem Raitonu, to w dodatku walczył z bliska. Mishimie zas było wygodniej trzymać dystans.
Przeszywajace uczucie podjarania, przeszlo po całym jego ciele. Adrenalina, która pomagała skupić sie tylko na jednym. Na walce.

Będąc w powietrzu ponad dwa metry nad rywalem, skierował sie jeszcze wyżej. Na okolice pięciu metrów wzwyż, żeby móc walczyć tylko na dystansue. Był szybki i sprawny. W tym miał dużą przewagę nad brodaczem. Musiał zatem mądrze zawalczyć, żeby pokonać takiego rywala. Uwielbiał takie wyzwania.

Prawa ręka wisiala, nie poruszał nią w ogóle. Lewa zas wsadził ponownie do kabury, pochłaniając gline. Miał już pomysł w głowie więc zamierzał teraz samemu zaatakować.

Wyprodukował pięć ptaszków posyłając ich w stronę rywala cały czas poruszając się w powietrzu, żeby nie dać się łatwo sięgnąć. Ptaszko rzecz jasna nie puścił wprost na niego. Postanowił go otoczyć. Dwa ptaszki poleciały frontalnie na niego w odległości metra od siebie. Dwa kolejne zrobiły lekki łuk atakujac go pod kątem od tyłu. Piąty? Ten wolniej lecąc oczekiwał odpowiedzi rywala. Watpił, że tak łatwy ruch go pokona. Ucieknie, bądź zablokuje. Wtedy właśnie ostatni ptaszek ma go zaatakować.
Gdy cztery ptaszki go zaatakowały, czarnowłosy użył techniki Katsu, powodując wybuchy.
Jeżeli ucieknie ostatnim ptaszkiem atakuje go nie dajac mu chwili odsapniecia. Rzecz jasna, jeżeli trafi to super jeżeli nie to spowoduje chwilowe zasłonięcie sie przed nim. To idealny moment, żeby wykonać ruch, który planował od początku.

Użył kolejnej techniki, samemu znikając w koronie drzewa. Kuro w momencie gdy da rade z tego wyjść dojrzy dalej postać Mishimy latająca na transportowym ptaku. Poruszającym sie w razie unikniecia ataku.

- Cała ta opowieść o moim bracie to zmyłka, mam rację? Kim w ogóle jesteś?

  Ukryty tekst

[Katsuko]

Łza tygrysa
#15

---

Trudno było powiedzieć czy przeciwnik Mishimy był dobrze pod niego skrojony. Rzeczywiście, element pioruna, z którego korzystał, mógł rozbroić gliniane bomby. Weźmy jednak pod uwagę walkę na krótki dystans. Miecznik rzeczywiście był niebezpieczny dla Ucznia z bliska, jednak po oddaleniu się na parę metrów przewagę zyskiwał Douhito. Mógł bez problemu atakować, a sam był bezpieczny. W końcu katana miała długość nieprzekraczającą jednego metra. Już samo to powinno pokazać Mishimie, że nie znajdował się w takiej złej sytuacji. No, nie licząc oczywiście jego rany.
Brodacz skierował swój twór jeszcze wyżej, aby pozostać w bezpiecznej odległości od przeciwnika. Ptak uniósł się na wysokość pięciu metrów. Szermierz patrzył spokojnie, nie okazując żadnych emocji prócz zadowolenia. Zdawał się być szczęśliwy, że wreszcie dorwał Douhito. Co prawda po jego myśli poszedł tylko początek walki, ale cóż... Noc była jeszcze młoda.
Kapelusznik na widok kolejnych tworów mężczyzny tylko się roześmiał. Szybkość przeciwnika była zbyt niska jak na niego, a i percepcja szermierza robiła swoje. Zauważył dokładnie wszystkie pięć tworów z gliny. Stał tylko w miejscu i czekał, aż te go dosięgną. Po upływie parunastu sekund, tuż przed frontalnym atakiem, wyciągnął rękę do góry, aby pokryć ciało piorunem. Doświadczenie z poprzedniej "tury" zrobiło swoje. Przeciwnik domyślił się, że raiton neguje efekt wybuchu.
- Jestem bratem tego, kogo zabiłeś. I przyszedłem po zemstę. - powiedział spokojnie szermierz. Mężczyzna nie dał się nabrać na sztuczkę Mishimy. Piąty twór zneutralizował w ten sam sposób, po prostu podtrzymując efekt obronnego jutsu pioruna. Następnie Kuro ruszył za Uczniem. Spotkał go w momencie kiedy ten podleciał do drzewa.

---

• Koniec tury nastąpił w momencie twojego podlecenia do drzewa. Nie zrobiłeś niczego więcej, bo przeciwnik miał ciebie na oku.
• Odejmij chakrę i glinę za to, co zrobiłeś.

Nazwa

Raiton: Hiraishin

Pieczęci

Brak

Zasięg

Bezpośredni

Koszt

E: 14% | D: 12% | C: 10% | B: 8% | A: 6% | S: 4% | S+: 2%

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Jedna z pierwszych technik z natury Raiton. Jest stosunkowo prosta, gdyż działa na podobnej zasadzie co Dendō Hando. Gromadzimy chakre w naszej dłoni (ta musi być uniesiona nad głowę), przeobrażając ją następnie identycznie co przy Dendo, pioruny następnie otaczają naszą kończynę, by to zaraz udać się wzdłuż organizmu tworząc swego rodzaju barierę przy ciele wykonaną z Raitonu. Od palców u dłoni, po te u stóp rozchodzi się Hiraishin. Technika jest stosunkowo szybka i użyteczna w walce przeciw użytkownikom którzy preferują walkę Taijutsu. Kontakt z techniką kończy się niemałym bólem, jaki i nawet oparzeniami czy chwilowym paraliżem.

Dla mnie:

Przeciwnik - Kuro:

Siła 30
Wytka 25
Szybkość 40
Percepcja 25
Psychika 10
Konsekwencja 30
Kontrola chakry D [zapomniałem dodać wcześniej]
Suma atrybutów fizycznych: 120
Dziedziny | Techniki:

• Chanbara C
• Ninjutsu D
• Raiton C

Styl walki: Chanbara [C]

Stan chakry: 90-12=78[%]

[Mishima]

Nieźle. Trzeba mu przyznać, że jest doskonale wyszkolony pod względem fizycznym. Brodacz nie może sie z nim równać pod względem szybkości czy siły. Jest jednak osobą walcząca bezpośrednio, więc trzeba to wykorzystać i go przechytrzyć.

Dowiedzieliśmy sie także, że jest bratem osoby, którą zabił. Czyżby był bratem jednego z napastników, którzy zmienili całkowicie jego pogląd na świat i aktualną sytuację?
To by wyjaśniało bardzo, ale to bardzo dużo.

Podpuszczenie ptaszkami, nie wyszło. Trzeba zatem szukać, czegoś innego. Podlatując do konarów drzewa i widząc, że miecznik ciągle porusza się w jego kierunku postanawia go przechytrzyć. Może sie uda.

Będąc w powietrzu zaokrągla swój lot, chcąc wykorzystać osłonę liści. Oczywiście, że bedzie wiedział gdzie jest ale nie powinien widzieć co robi Mishima bezpośrednio.
A co robi? Tworzy klony. Początkowo dwa zwykłe bunshiny oraz jednego specjalnego, któremu przekazuje kunai zasłaniając sie skrzydłem ptaka. Jakie jest ich zadanie? Dywersja. Oczywiście nie tak banalna. W pierwszej fazie ruszają dwa bunshiny bezpośrednio na rywala z konarów drzewa. Iluzja, wiec nie do końca interesuje nas efekt, tylko próba rozproszenia. Nie może wiedzieć jakie są to klony. Zapewne spróbuje ich uniknąć, bądź zniszczyć szybkim ruchem jak do tej pory. Wtedy dołącza klon z gliny. Utrzymując dystans w razie gdyby przeciwnik znów użył techniki Raitonu, wyrzuca w jego kierunku kunai obserwując jego reakcje. W miejsce, które odskoczy albo skontruje elektrycznościa doskakuje klon. Powinien być to element zaskoczenia ze wzgledu na kolejnego przeciwnika, który o dziwo użył kunaia. Powinno rozproszyć to jego mysli, ze wzgledu iż wygląda i atakuje jak oryginał. Znając już technikę, która utrzymuje elektryczność na ciele, utrzymuje minimalnie dystans od niego, w końcu jest ona bezpośrednia. Z drugiej strony kto by spodziewał się ataku samobójczego?
Oryginał brodacza uaktywnia wybuch klona poprzez znak dłoni - katsu w momencie gdy ten wykonał powierzony plan.

  Ukryty tekst