Shi no gēto [miasto - uliczki, brama i mur]

[Kaien]

Utworzenie organizacji zwanej Shinsengumi Misja B 17/45 - Samotnośc Wygnanego Boga czyli będąc kamieniem węgielnym. Na dłuższą mete nieważne jak bardzo rozmyte są więzi krwi w klanie, nadal jest to klan. Nadal są to krewni, dalsza rodzina w których żyłach płynie ta sama krew i mają oni ten sam dar co my. Dar który czyni nas od innych różnymi, która daje nam siłe nad ludzmi spoza klanu, która jest naszą kartą w wielkiej grze wojny i życia, jaka się toczy odkąd ludzie umieją sięporozumiewać inaczej niż poprzez powarkiwanie i pomrukiwanie.
A Uchiha na swoje własne nieszczęście zawsze byli.... Jakby to ładnie nazwać? DUmni? Aroganccy? Coś pomiędzy. Zbyt pewni swoich umiejętności i swojej siły by prosić się innych o pomoc. Zbyt honorowi by liczyć na innych. Tak, tacy właśnie byli Uchiha. Dlatego na murze byli prawie tylko oni. I dlatego największe straty właśnie oni ponieśli. Bo nie było praktycznie żadnego zróżnicowania pod względem ofensywnym. Nie było synergii i combo żywiołów. Gdyby nie jednostki które przybyły jak ci wagabundzi na mur teraz, te jednostki różnych umiejętności i pochodzenia, czy to gigant walczący koścmi, czy tajemniczy ktoś walczący nićmi i przyjmujący bardzo wiele ciosów bez skutku, piaskowa dziewczyna i dwóch chłopaków którzy dopuścili się raitonu o którego skutecznośći się nie wypowiadajmy, no i oczywiście był też Kamiru który swoimi lodowymi sztuczkami też sporo zdziałał. Bez nich, bez tej niezorganizowanej chałastry która przybyła bez wyraźnej potrzeby, Uchiha ponieśli by znacznie większe straty które i tak były wielkie.
Jeśli ma się tylko jedną taktyke, to w końcu się ona stanie całkowicie bezuzyteczna. Bez większej wartości. Tak jak stało się właśnie w tym wypadku.
A teraz brakowało każdego. Brakowało straży, zwiadu i zaplecza. Nie było dość straży, by móc ich rozstawić wzdłuż muru i nie dość,by w razie następnego takiego ataku przetrwali bez ponoszenia gigantycznych strat. Brakowało zwiadu, który byłby jednostką szybkiego reagowania i informowania w razie jakichś większych problemów. No i oczywiście zaplecze, ludzie którzy dbali o wyposażenie, o morale i stan techniczny budynków na murze, a także najważniejsi czyli medycy, których teraz chyba także brakło, bo jakby przypatrzeć się opatrywaniu, stanu ludzi.. To nie byli to najlepsi medycy na kontynencie, co powinno być akurat normalne, że najlepsi medycy trafiają do miejsc najtrudniejszych walk.
Uchiha oddalał się, ale usłyszał pytanie. Rzucił tylko, bez odwracania się, dość głośno by Kamiru usłyszał "Idz się napić".
I chyba tyle. Co dalej pocznie chłopak na murze który jest kierowany albo ciekawością albo jakąś misją o kórej wie tylko on sam?

[Sakebiko]

Młodej kunoichi niewiele zostało. Miała wszystko ze sobą, włącznie z przedmiotami od tamtego starszego pana. Jak dobrze, że wtedy wzięła katanę, w innym wypadku wszystko mogłoby potoczyć się zupełnie inaczej. Nie miałaby się czym obronić, nie mogłaby zaatakować tego osiłka. Niemniej przypadkowo dobrym zrządzeniem losu udało jej się ściąć napastnika, a jej nowy kolega bardzo w tym pomógł. Tak, musiała przyznać, że gdyby nie on, to by sobie najzwyczajniej w świecie nie poradziła tutaj. Nawet jej pokłady niekończącej się nadziei na niewiele by się tutaj zdały, bo czasami pięść jest silniejsza od ideałów.
Niemniej bardziej zdziwiła ją reakcja Hikariego, który to po tym wszystkim... Rzucił się na nią i przytulił. Na twarzy białowłosej od razu pojawiły się rumieńce, bo co jak co, ale tego naprawdę się nie spodziewała. Poznała go przecież tego samego dnia, a on już się do niej przytulał jakby chciał ją udusić. Dobrze, że te czerwone paczałki nie uciekły z orbit.
- Spoko, spoko... Wystarczyło powiedzieć... Znaczy się nie przejmuj się, nic się nie stało, naprawdę. - Uśmiechnęła się, lekko zdezorientowana całą tą sytuacją. Chciała pocieszyć chłopaka, żeby nie czuł się tak jak ona, kompletnie nierozgarnięty.
Później czas minął bardzo szybko. Sakebiko widziała, jak cała ta wioska powoli i stopniowo znika, najwidoczniej już nie było celu, dla którego miałaby w dalszym ciągu istnieć. Dziewczyna jako jeszcze kompletnie niedoświadczona osoba, nie nadawała się do tego, żeby tutaj zostać. Mogłaby co najwyżej zarażać innych swoimi ideałami, albo równie dobrze wyśmiana z tego powodu. Kto normalny wierzy w to, że ludzie mogą żyć bez wojen? No chyba tylko takie ewenementy jak ten króliczek albinosek.
- Myślisz? No to może wybierzmy się na jakąś super-ciekawą, prze-epicką wyprawę! No Hikari, weeeeź! - Szczęśliwa dziewczyna, emanowała szczerym uśmiechem i nadzieją na jeszcze lepsze przygody. Postanowiła, że czym prędzej wybrać jakikolwiek kierunek podróży, który nie byłby Murem, ani terenem za nim. Bo po co takiej małej istotce używanie mózgu?

[z/t z Hikarim]

[Kamiru]

• Taak... Krótka ale burzliwa rozmowa z Uchihą-Wsadź se kij w dupę i czuj mój ból-straciłem rodzinę-san nie przyniosła niczego nowego. No, może uświadomiła Kamiru trochę bardziej o beznadziejnej sytuacji w której znajdują się niedobitki krwistokich. Tamci podróżnicy odeszli, uprzednio piorąc kilka tyłków. Wsparcie liche, ale w obecnej chwili lepsze niż jakiekolwiek. Tymczasem nigdzie nie było nawet śladu tych kościstych wojowników, tak samo jak... No, reszty, jakkolwiek by się nie nazywali. Niemniej, tych kilku wojowników przydałoby się tutaj. Nawet po to, by ożywić miejsce zamieszkałe przez dusze zmarłych. Ilu już poległo w tym miejscu? Wielu. Z obu stron barykady, czyli gigantycznego muru. Choć można dołożyć jeszcze kilka metrów w górę. Do tego wystarczyłoby kilku użytkowników dotonu, ale po co? Najpierw trzeba by mieć innych ludzi do obsadzenia strażnic. Tylko co to interesowało Yukiego? Nie był to jego dom, jedynie dłuższy przystanek na pełnej mroku drodze. Znacz początek i koniec ścieżki był jasny i przejrzysty, jedynie wszystko pomiędzy ginęło w mroku. Postój na murze okazał się, póki co, czasem nie straconym, ale dość produktywnie spędzonym. Gdyby tak udało się złapać te pieski żywcem, potem miot, może dwa oswoić... Nieśmiertelni stróże domu to całkiem niezły pomysł, ne? W celach bojowych też można by je wykorzystać, ale czym by się wtedy różniła ta część świata, od drugiej, skrytej w cieniu muru? Ilością ubrań na osobę? I niczym więcej. A nie o to chodziło w tej służbie, czyż nie?
  Odpowiedź Uchihy na odchodnym nie była niczym odkrywczym. Ale pomijając już całe wykłady o potrzebie picia i jego skutkach... Nie, powrót do karczmy mógł skutkować spotkanie z Łysolem, a tego nie chciała żadna ze stron. Jedno słowo za dużo, a potem trzeba walczyć o życie. Nie, upicie się i straszenie ludzi maską przy jednoczesnemu rozbawianiu zepsutym ciałem... O czym to. A, tak! Trudne decyzje. Pierwszą było przywdzianie maski, po dopinanie wszystkich zapięć by w końcu wyruszyć. Dokąd? Na mur! Co tam ostrzeżenia przerażonego utratą bliskich trzydziestolatka.
  Nie szedł jednak bezpośrednio za swoim rozmówcą, takim idiotą przecież nie był. Wolał poszukać kapitana, starszego wiekiem, umiejętnościami czy czymkolwiek innym. Kogoś ważnego, kto będzie miał na tyle oleju w głowie (albo sake w żołądku) by powiedzieć mu, co tu się odwala. Bo wrzaski nie były raczej spowodowane ot tak, tylko przez świadomość samotności, poczucie straty i inne takie, podniosłe pierdoły. Główna strażnica... Wieża nad bramą? Albo w jej okolicach? Gdzieś tam. Innej opcji nie było. A jeśli spotka swojego rozmówcę? Zleje go. Nie pobije, jedynie zignoruje. Niech pozwoli pracować Bogu.

[Kamiru]

Długość miecza? A może długość macki? [3/30]
Jednak bez obrazka ~(o-o)~

• Nieliczne słowa którymi dzielił się Kamiru z Yuu z pewnością wpłynęły na dziecko w pozytywny sposób. Stał się podejrzliwy, oziębły do reszty świata i gotów rozszarpać gardło karmiącej go babci gdyby zaszła (nie babcia) taka potrzeba. Po prostu malutkie cudeńko z nadzieją na gigantyczne cudo. Wystarczy tego wstępu, bo ktoś będzie gotów sobie pomyśleć, że narrator naprawdę stara się stworzyć coś oryginalnego i ciekawego, coś, co na zawsze zapisze się w pamięci Białowłosego chłopaka.
  Mężczyzna wyglądał teraz na niespokojnego, jakby asertywność ze strony ofiary była czymś niespotykanym. Ofiary...? Puśćmy to między miedzę. Albo uszy. Nieważne. Dopiero po usłyszeniu burczenia jego oblicze pojaśniało, jakby dopiero co zabrany prezent oddano mu z przepraszającym uśmiechem. Machnął dłonią gdzieś przed siebie, kierując palcami gdzieś pomiędzy budynki, a później drzewa... O co mu chodziło? -Tam, między gęstym lasem a miasteczkiem jest karczma. Podobna do tej tutaj, tyle, że jedzenie jest o niebo lepsze. Mój przyjaciel jest tam kucharzem, droga potrwa chwilę... Przejdziesz się ze mną? I wszystko jasne! Dam dam daaam. Ciekawe, ne? Co prawda podczas podróży z Bogiem Wygnanym, Yuu nie zobaczył żadnego budynku przypominającego karczmę, restaurację czy inny lokal z żywnością. Może po prostu go przeoczył, kiedy to wesoło skakał po kamieniach? Wszystko jest możliwe w kontakcie z światem wyobraźni i dziecięcych marzeń Kałuży.
  Chociaż... Czy można ufać komuś takiemu? Czy można ufać komukolwiek? Może asertywność jest czymś potrzebnym w dzisiejszym świecie? Decyduj, młody jedi. Słuszny wybór życie Ci zachowa... Zły pogrzebać zdoła. A, Hoozuki. To wyparować.

Podaj swe staty na pw w poście niżej w uhide ~

[Kaien]

Utworzenie organizacji zwanej Shinsengumi Misja B 19/45 - Samotnośc Wygnanego Boga czyli będąc kamieniem węgielnym. Kamiru jest, nie wiem czy kogoś jeszcze ze wszystkich bóstw na górze i na dole to dziwi, bardzo upartą bestią. Nie wiadomo, w co wierzy, może wierzy sam w Siebie skoro tytułuje się Bogiem. Tak czy siak, Bóstw tyle ile wierzeń i ludzi w nich wierzących, a ponad nimi (Lub całkowicie pomiędzy, czy to ważne? ) Kami-sama. Bozia nad Boziami. I właśnie on to się teraz wziął załamał zawziętością młodego, niepełnoletniego przedstawiciela klanu Yuki, użytkowników lodu. Powinien mieć chyba przez to chłodne serce i umysł, nie? Ale nie, ten zamiast taktyką, pomysłem czy po prostu sobie odpuścić prze jak ten taran do przodu robiąc to co sobie uplanował - Mianowicie ma zamiar dostać się do... kapitana? Tylko cholera po co?
Uchiha z muru nieprzychylnie skwitowany przez kamiru się udał do straznicy-wieży gdzie ktoś dalej strasznie darł ryj. A on sam , w sensie Kamiru, nie ten co drze ryj, choć jest ryzyko że i niedługo Kamiru będzie miał ku temu powody, udał się do bramy. W bramie oto spotkał jednego Uchihę wspierającego się na katanie - Noga którą w ten sposób próbował odciążać była niepokojąco cienka, ale za to mocno obwiązana brudnym od zaschłej już jakiś czas temu krwi - bandazem.
Na widok przybysza od razu zaprezentował swoją klanową dumę, trzy łezkowego Sharingana, ale skończyło się to tym, że z kącików obu gałek ocznych poleciała krew i musiał owe oczy wyłączyć.
-Zbyt zmęczony na to jestem... - Mruknął bardziej do Siebie niż Kamiru, spoglądając na niego. - Brama zamknięta. Teren za ni ą jest na razie spokojny. Co potrzeba? - A kiedy usłyszał, że trzeba spotkania z kapitanem zaczął się śmiać, ale ból szybko mu ten pomysł z głowy wybił.
-Kapitan? Nie mieliśmy oficjalnego kapitana już dłuższy czas. A nieoficjalny pewnie teraz jest... wszędzie wokół nas. Sam pomagałem palić jego ciało. - Odpowiedział na pytanie o kapitana Kamiru, w dość ponury sposób ale który tymczasowo rozwiązał sprawę.
-Coś jeszcze? - W jego głosie nie było złości, ani smutku, jak u tamtego. Nie, był spokojny. Każdy widać radzi sobie w takich ekstremalnych sytuacjach inaczej.

[Yuusuke]

Facet, który zaczepił naszego małego bohatera sprawiał wrażenie typka, który zabiera dzieci do swojej piwnicy, by pokazać im mieszkające w niej małe koteczki. Nya, nya! Kotki są słodziutkie, ale futrzaki, które ów złoczyńcy zwykli pokazywać dzieciom, w niczym kotków nie przypominały… Uciekaj mały Yüsuke!-Krzyczała resztka bojaźliwej osobowości brzdąca w duecie z zaszczepioną mu przez Kamiru szczyptą rozsądku, gdy nieznajomy zorientował się, że… Nie… Tylko kompletny imbecyl albo inne dziecko mogłoby uwierzyć w zaserwowany przez malucha tekst o burzy. Krzyczały po prostu zaraz po tym, jak podstępny brzuszek zdradził chłopca, gdy ten mógł już bezpiecznie oddalić się od podejrzanego. Z drugiej strony pojawił się jednak inny głos… Zaraz głosy?! Czyżby Yüsuke przygarnął od Yuki’ego o wiele więcej niż potrzebował? No chyba wszyscy przyznacie, że chmara wewnętrznych „ja”, które kłębią się w umyśle i wzajemnie przekrzykują, nie jest czymś co jest dziecku do szczęścia potrzebne. Ku uciesze niewiast to wcale się nie działo, bo czegoś takiego nie da się wyuczyć od tak, zresztą Yü nawet nie wiedział o tych istnieniach wewnątrz braciszka.
Wracając do meritum… Wspomniany wyżej drugi głos mówił wyraźnie, że jedenastolatek nie może być dłużej tchórzem, przypominał o obietnicy, którą całkiem niedawno sobie złożył. Do tego żołądek wciąż głośno wołał o swoje.
-Jeśli to niedaleko de gozaru…-Powiedział wygłodzony malec jakby od niechcenia, a tak naprawdę dokonał bardzo trudnego wyboru. Na dodatek ten wybór mógł być dla niego tragiczny w skutkach. Cokolwiek by się nie działo pamiętajmy, że bachor był shinobi i to wcale nie takim słabym na jakiego wyglądał. Cóż, miejmy nadzieje, że złote dziecko poradzi sobie i nic mu nie stanie się, gdy raz przyszło mu do głowy podążać za kimś innym niż za swym wybranym członkiem rodziny.

KEKKEI GENKAI: Suika Kawari
NATURA CHAKRY: Suiton
STYLE WALKI: Kenjutusu (Chanbara)
UMIEJĘTNOŚCI:

• Nabyta -

PAKT: Brak
ATRYBUTY PODSTAWOWE:

• SIŁA 40+10(styl)
  WYTRZYMAŁOŚĆ 20
  SZYBKOŚĆ 37+10(styl)
  PERCEPCJA 1
  PSYCHIKA 1
  KONSEKWENCJA 1

KONTROLA CHAKRY C
MAKSYMALNE POKŁADY CHAKRY: 100%
MNOŻNIKI: Chanbara (10 siła; 10 szybkość)
POZIOM ROZWOJU DZIEDZIN NINPŌ:

• NINJUTSU E
  GENJUTSU -
  TAIJUTSU -
  BUKIJUTSU
  • KENJUTSU D
    SHURIKENJUTSU -
    KUSARIJUTSU -
    KIJUTSU -
  IRYōJUTSU -
  FūINJUTSU -
  ELEMENTARNE
  • KATON -
    SUITON C
    FUUTON -
    DOTON -
    RAITON -
  KLANOWE C

JUTSU:

• NINJUTSU
• Bunshin no Jutsu
• Henge no Jutsu
• Kai
• Kawarimi no Jutsu
• Kinobori no Waza
• Suimen Hokō no Waza
• Nawanuke no Jutsu
  KLANOWE
• Suika no Jutsu
• Suihō no jutsu
  KENJUTSU
• Fūma Ninken
  SUITON
• Suiton: Kirigakure no Jutsu
• Suiton: Mizu Kawarimi
• Suiton: Mizu Bunshin no Jutsu
• Suiton: Mizurappa
• Suiton: Mizukiri no Yaiba
• Suiton: Konbi Kirigakure no Jutsu

[Kamiru]

• Hm... Los nie oszczędzał Kamiru. Tak właściwie to nie los, tylko Los i jego spółka wielbicieli. Panteon zapomnianych bogów był miejscem bardzo ciekawym, pełnym intryg, piękna i zdrady... A może chodziło o cycki? W każdym razie, Yuki nie zaliczał się do tego szlachetnego grona od dłuższego czasu to jest od wypadku w tamtej grocie. Czy naprawdę skazano go na tułanie się po świeci, czy może dzieciak siedzący w zamarzniętej jaskini po prostu ubzdurał sobie, że jest istotą potężniejsza od człowieka? Jasne, shinobi mają większe... Możliwości, niż taki cieśla. Ale nie o ten próg wyższości chodziło Czarnowłosemu, co to to nie. Chodziło o potęgę daną... Potęgę z urodzenia? Z istnienia? Ciężko to określić, w końcu bogowie powstali jednocześnie. Cała ósemka. Dobra, Szósty się spóźnił. Ale on od zawsze był inny, trudno winić kogoś, kto miał zająć się szerzeniem wegetarianizmu wśród lwów. Wola Pierwszego, co poradzić. Skąd Zamaskowany w ogóle znał takie słowo jak lew? To prawdziwa tajemnica. I na tym zakończmy, zanim ktoś tu zabłądzi w labiryntach rozumowania zimnokrwistej maszyny do zabijania.
  Drugi Uchiha spotkany tego pięknego południa. Albo przedpołudnia. W ostateczności popołudnia. Określenie czasu bez maszyn odmierzających jego upływ jest upierdliwe, trudne i nigdy nie ma się stuprocentowej szansy powodzenia. Słońce wisiało mniej więcej na środku nieba, tyle wystarczy. W każdym razie, facet nie robił jakiegoś mega wrażenia na Śmierciotwarzy. Ot, ranny mężczyzna z krwistymi oczkami, na które nie starczało mu nawet siły. Kapitana też nigdzie nie było, a konkretnie to był w niebycie. Chyba, że Czwarty zgodził się od ostatniej rady, na której Kamiru był obecny, zająć się zaświatami. O ile ich do tej pory nie zniszczył to oficjalny, jak i nieoficjalny kapitan tego fragmentu muru mógł być... Eeeee... Pomińmy to.
  Na szczęście upór Kamiru był prawie tak duży, jak jego przyrodzenie. A to oznaczało, że Uchiha mieli problem. Może nie dosłownie z chłodnym przyrodzeniem, ale z człowiekiem zadającym wiele pytań już tak. Jakby nie dość im było najazdów tych barbarzyńców, to jeszcze pałęta się ten gołowąs-kretyn. Jednak okazji do swobodnego zadawania pytań nie było można zmarnować. Kilka sekund formowania ich w głowie, by strudzony życiem śmiertelnik zdołał pojąć intencje istosty stojaćej przed nim.
  Eto... Oczy wasze niezwykłe są. Ciągle szczycie się nimi. Jaki sekret ich jest? Po drugie... Dlaczego nowego kapitana nie mieliście? Innych prowincji o pomoc nie zwołaliście? I... Skąd krzyki te? Przekrzywił badawczo głowę, w nadziei, że ten informator nie zmieni po chwili zdania.

[Rinsari]

Nareszcie się skończyło. Całkiem nagle zresztą, podobnie jak się rozpoczęło. Dzikusy wycofały się, zostawiając mur co prawda zwycięski, ale osłabiony. Straty były naprawdę ogromne. W razie następnego ataku, z tak uszczuplonymi siłami bitwa mogła mieć zupełnie inny przebieg, zwłaszcza, że pomogło sporo przyjezdnych osób, których może zabraknąć. Na szczęście nie był to problem piaskowej dziewczyny, która zamierzała zwijać się stąd jak najszybciej. Miała nieco nowych pomysłów, ale do ich realizacji potrzebowała treningu Teraz świadectwem dramatu który się tu rozegrał było pobojowisko pełne trupów i krwi oraz ranni, którzy trafiali pod opiekę medyków. Ci ostatni okazali się być nieco nad opiekuńczy i kazali zarówno Rinsari jak i reszcie przybyłego towarzystwa przez tydzień odpoczywać pod ich troskliwymi skrzydłami. Dziewczyna spędziła ten czas samotnie, włócząc się po okolicy i poznając jej zakątki, szybko się jej to jednak znudziło. Reszte czasu poświęciła na czytanie nielicznych książek które znalazła i tylko to pozwalało jej zbić jakoś czas. Miała co prawda porozmawiać z Kaienem, ale widziała go tylko w towarzystwie jego mało inteligentnych kolegów. A Kaguya nie zając, nie ucieknie. Zawsze potrafiła na niego trafić, wystarczyło pójść tam gdzie szykowała się jakaś zadyma albo duża impreza (w zasadzie to jedno i to samo) i on na pewno się tam kręcił, rzucając się w oczy jak zielone drzewo pośrodku pustyni.. Z trudem doczekała końca tygodnia, po którym najszybciej jak się dało wymknęła się w stronę traktu. Miała dość wrażeń jak na razie, pora wracać do domu.

Zw

[Kaien]

Utworzenie organizacji zwanej Shinsengumi Misja B 21/45 - Samotnośc Wygnanego Boga czyli będąc kamieniem węgielnym. Żaden z Bogów teraz nie miał najmniejszej ochoty komentować przemyśleć około-przyrodzeniowych Kamiru. To nie znaczy, nie, nie w ten sposób. To nie tak, że nie chcieli komentowac jego przemyśleń w ogóle, że wadziły im jego myśli. Przeciez podobno był jednym z nich, prawda? A jakby to wyglądało jakby swojaka odrzucali, nie chcieli, własnego człowieka słuchać? Jakby się wypierali własnej rasy/grupy/narodu niepotrzebne skreślić? Przecież od tamtej lodowej jaskinii czy tam groty Kamiru był jednym z Bogów, powołanym do czegoś więcej, mającym określone zadanie, istniejącym w okreslonym celu na który składało sie bardzo wiele drobnych czynników które czyniły go takim, jakim był tu i teraz czyli Śmierciotwarzym, jak sam sie określił w swych monologowych dywagacjach zimnokrwistą maszynką do zabijania. Dobrze, że nikt nie ma możliwosci penetrowania czyichś myśli od tak. Wielu, jeśli by mieli okazje zapoznać się z myślami Kamiru, wziełoby go za głupca i wariata, szaleńca nie wartego żadnego większego poznania czy uwagi. A są pewnie tacy, którzy dowiadując się jakim tokiem wędrują przez strumień czasu, przestrzeni i kłebek nici wszelkich istnień myśli klanowicza Yuki z miejsca porzuciliby wszystkie wykonywane czynności i oddali się służebnej posłudze jemu jako swemu nowemu panu, lub jak kto woli i mu ładniej pasuje - Bogu. A teraz powrócmy już Uchihy który cholery nie był w nastroju, ani humorze odpowiadać na pytania młodego chłopaka. Miał na głowie własne problemy, zdrowotne, psychiczne i z murem, każde męczące w różnym natężeniu.
-Dzięki. Szczycimy się, bo nasze oczy są wyjątkowe. Tylko nasz klan je posiada, są naszą wizytówką i dumą. Jak katana dla mistrza samurajstwa. - Podsumował najlepiej jak potrafił skąd wypływa owe przechwalanie się czerwonymi patrzałami. Zignorował pytanie o sekret, coby mu za dużo nie paplać, bo nie warto.
-Kapitan? Mieliśmy kiedyś. Teraz zalewa się w trupa w knajpie. Nie zdzierżył dowodzenia nami. Wiesz jak to jest, niby bawimy się w równość i każdy Uchiha jest równy z innym Uchihą... Ale trzeba pamiętać, że o ile Uchiha są sobie równi w swym braterstwie tak są też równiejsi od innych. Od wszystkich innych. Niektórych to denerwuje. Był więc nieformalny lider i to wystarczało. Władzy nie miał więcej niż my, tylko wszystko koordynował bo mu ufaliśmy. A co do posiłków... O wilku mowa, a tu stado! - Spojrzał na kraniec osady z którego to zmierzało wielu ludzi w ich strone.

Po tym poście nastąpi wrzucenie Notki przez Natsu

[Rokuramen Sennin]

Świeża krew
Notka fabularna Wici zostały rozesłane. Dziesiątki liderów krain otrzymali wiadomość, jakoby na Mur nastąpił tajemniczy szturm, który doprowadził do ogromnych strat po stronie rodu Uchiha i może stanowić zagrożenie dla bezpieczeństwa reszty krajów shinobi. Była to wiadomość o tyle niepokojąca, że wiele klanów nie było po prostu przygotowanych na to, co może nadejść spoza tych starych wałów, które w końcu miały odgradzać ich od znacznie większego niebezpieczeństwa. A skoro takowym udało się jakoś przełamać te obrony i spowodować takie szkody... nawet pomimo odparcia tajemniczych agresorów, strach pozostał. I pewność, że tym razem trzeba zmienić sposób myślenia i zgodzić się na udzielenie wsparcia obrońcom. Wojny wojnami, ale jeśli spoza terytoriów kontrolowanych przez shinobi przybędzie tu jakieś niechciane, a potężne tałatajstwo, może się to skończyć tragicznie dla wszystkich.
Dlatego też dość szybko nastąpiło pospolite ruszenie między ludźmi ze wszystkich okolicznych krain, z wielu prefektur, o różnych kulturach, sposobach myślenia i taktykach bojowych. Ci wszyscy zgodzili się porzucić imię swego klanu, odepchnąć od siebie wszelkie niesnaski z innymi rodami, tylko i wyłącznie dla bezpieczeństwa ogółu. Nadciągali grupami liczącymi po kilku bojowników, którzy zlali się ostatecznie w jedną grupę, oczekującą na dostęp do Shi no Gēto. Poszczególne ugrupowania posiadały również liderów, mających pełne listy wszystkich rekrutów zaprzysiężonych do chronienia Muru. Ich twarze i symbole mogły zdradzać, skąd przybyły oddziały.
Kilkoro nowych Uchiha. Sporo mężczyzn z symbolem Nara na plecach. Kaminari, Inuzuka, Akimichi. A nawet Hozuki i bezklanowcy. Przybywali zewsząd, gotowi do działania i z obowiązkiem w sercu. Jedynym rodem, który nie przysłał jakichkolwiek jednostek, był ród Yuki. To jednak nikogo nie dziwiło - mieszkańcy lodowatej wyspy Hyuo znani byli ze swojej absolutnej neutralności, tajemniczości i niechęci do ingerencji w losy świata.
Niewiele za rodowitymi shinobi znajdował się również oddział, złożony z najzwyklejszych ludzi - strażników, wędrowców, kowali, myśliwych. Wszyscy, którzy chcieli zmienić swoje życie i nadać mu jakiś sens. Uzbrojeni w sposób podstawowy, by nie rzec w niektórych przypadkach - pożałowania godny, w większości bez oznak szkolenia.
Po podliczeniu, wszystkich rekrutów było prawie tylu, co Uchiha stracili w walce tamtego feralnego dnia.
Za pozwoleniem resztek straży Muru, mężczyźni i kobiety zaczęli napływać do wnętrza osady, by oczekiwać na spis i przydzielenie pierwszych obowiązków jako nowe mięso arm... znaczy, jako nowi przedstawiciele Straży. Straży, która niedługo mogła się rozrosnąć...

Za wszystkie nieścisłości przepraszam. Z pytaniami można się dobijać.

[Kamiru]

Długość miecza? A może długość macki? [5/30]
Jednak bez obrazka ~(o-o)~

• Ah, wyraz ulgi, który rozlał się po twarzy nieznajomego był czymś wartym całego poematu. Ba! Całej ody! Sagi opisującej ten skomplikowany proces wewnętrznych przemian odbywających się najpierw w umyśle, a potem na twarzy mężczyzny. Kolejna poczciwa duszyczka dostała się w jego ręce, a ta była taka słodka, że człowiek był gotów poświęcić siebie, by na licu tej duszyczki zagościło szczęście. Żeby było mu dobrze. Szkoda tylko, że każdy miał inną definicję tego, czym jest dobro. Nie mówiąc już o tym, jaka droga wiedzie do Dobra, Szczęścia i Radości. Choć, co prawdziwe, te trzy elementy rzadko kiedy łączyły się ze sobą, a jeszcze rzadziej po zbiórce szukały Bogactwa do kwartety. Niestety, takie było życie. Jednak czasem dawało też coś dobrego, jak chociażby soczysty stek z warzywami i ryżem. O ile ktoś coś takiego lubi, huh... Ta niepoprawna względność względności. Aż szkoda.
  Wracając jednak ze sfery rozważań filozoficznych do gawędzącego wesoło duetu. Mężczyzna przedstawił się jako Aki, imię równie nijakie jak nosząca je osoba. Przeznaczenie po raz kolejny puszcza oko do Yuu? Kto może to wiedzieć? Nie licząc Przeznaczenia rzecz jasna. Albo ciemna, zależy kiedy spojrzeć. I tak oto stało się, że Kantaiczyk powędrował za swoim nowym, chwilowym braciszkiem. Tylko po co? W karczmie, gdzie jeszcze niedawno przebywała dwójka wyspiarzy. Kałuża nie mogła wiedzieć tego, że żona właściciela przygotowała specjalnie dla niego genialny budyń z karmelem. Budyń karmelowy? W każdym razie, coś pysznego.
  Szli więc dalej uliczkami diabelskiego miasteczka, które lizało rany po ostatnim szturmie dzikich wojowników i ich piesków zza muru. Co ciekawe, w trakcie wędrówki natykali się na grupki wędrowców zmierzających w przeciwnym kierunku. Skąd pochodzili? I skąd tak wielu? Odpowiedź była prosta, z całego świata. No, prawie całego, skoro Zimnokrwiści olali sprawę jak zawsze. A Yuu i Aki? Dokąd udało im się dotrzeć? Całkiem daleko, budynki zniknęły gdzieś za drzewami, a droga prowadziła dalej w las. A to oznaczało więcej drzew, taka niespodzianka. Aż w końcu dotarli do gospody. Podniszczona, z rozpadającą się stajnią... Nie, zdecydowanie nie robiła dobrego wrażenia. Ale z komina unosił się dym, co świadczyło o obecności innych ludzi. Albo potworów. To jak, wchodzimy?

[Kamiru]

• Uchiha nie byli zbyt rozmowni. Dzielić się sekretami też nie chcieli. Smutasy tak trochę z nich. Albo cholerycy. Tak czy siak, niełatwo było się z nimi porozumieć, szczególnie wtedy, gdy słowa wiją się na języku niczym węże, nie chcąc wyjść na świat, walcząc z tym, który je stworzył. Kamiru nadal wiedział więc o tym tajemniczym oku, sharinganie tyle, co wcześniej. Czerwone, z jakimiś kropkami, łezkami czy inną biedronką. I że nie da się tego uaktywnić w chwili, gdy ciało jest zmęczone. Czyli ta epicka moc kosztuje, hm? Yuki wolał swoje uwolnienie lodu i możliwości, które oferował ten żywioł. Można chodzić po wodzie, pływać wśród kry, lepić bałwana na środku pustyni... No i nigdy nie poparzysz się herbatą, nigdy! Wystarczy nie pić. Bardzo proste.
  Dalszy wywód dotyczący równości wśród Uchihów i ich wyższości nad wszystkimi innymi... Nie miało to większego sensu. Tacy super shinobi, a taki łomot zgarnęli. Wystarczyło trochę pomyśleć, zamiast lecieć na hop siup za mur się tłuc. Ustawić w szeregu, miotać bronią, pluć ogniem, straszyć oczkami... Nie dopuszczać ich do siebie tak długo jak to możliwe, a w ostateczności przejście do walki w zwarciu. Wystarczyło kilku ludzi podobnych do tego łysola z baru, by sprawnie likwidować najbliższe zagrożenie. Ale nieee, po co to komu. Lepiej biec z okrzykiem na ustach i wraz z nim ginąć. Obserwowanie walczących z muru było widokiem... Tragicznym? Może jednak komicznym? Ciężko jednoznacznie stwierdzić, w każdym razie, jakby to ujął proletariat w typowy dla siebie sposób "Łoo Panie, chujowo im poszło, pomarli wsie.". Na szczęście Bóg Wygnany zauważył jedynie błędy w zarządzaniu, organizowaniu i wielu innych aspektach. Lepiej po prostu być nie mogło, tym bardziej, że ten dziwny, Zimnokrwisty typ... Naprawdę zainteresował się tym, co wyprawia się na końcu świata zwanym Murem.
  Ustawić się lepiej mogliście, zwiad przygotować... Dalej możecie, ale bez wiary nic po tym. Mógł dowalić biednemu weteranowi bardziej, ale czy miało to jakiś sens? Raczej nie, zdecydowanie nie. Zamaskowany miał znaleźć tu sobie przychylną duszę. A przynajmniej neutralną, nie potrzebował nagłych noży w plecach (hehe). I wtedy pojawili się Oni. Tłum bezimiennych postaci wędrujących w stronę osady. Kto by się spodziewał, że po grzecznej prośbie o pomoc ktoś się zjawi. Wręcz zadziwiające, ne? Przecież zawsze wystarczyło krzyknąć, postraszyć okiem i gotowe. Tymczasem wystarczyło trochę kultury a efekt ten sam. Szare oczy prześlizgiwały się po postaciach, wypatrując w nich czegoś niezwykłego. Każdy był na swój sposób szczególny, ale z tej odległości nie dało się tego dostrzec. Trzeba by rozmawiać, poznać, zrozumieć. Dużo pracy. Zawsze mogli zająć się tym Uchiha, sami. Choć znając ich filozofię życiową choć trochę, łatwo wysnuć wniosek, że samodzielne próby dogadania się byłby baardzo trudne. Z drugiej strony, kim jest Kamiru, by w ogóle próbować coś zmienić w tym miejscu?
  Nowa nadzieja? Przekrzywił lekko głowę, patrząc to na Uchihę, to na nowych przybyszy. Sam niedawno był jednym z nich. W oczach rdzennych mieszkańców nadal był.

[Kaien]

Utworzenie organizacji zwanej Shinsengumi Misja B 23/45 - Samotnośc Wygnanego Boga czyli będąc kamieniem węgielnym. Moc Uchiha miała swój koszt. To akurat wiedział każdy, kto znał ten klan. Wiadomo, daje im to siłę, ale nic za darmo. Chociaż... Zależy czy potęga nie jest warta swojej ceny, bo z tego co widać, wnioskując po tym jak cholernie dumni są Uchiha, można dojść do wniosku, że jednak warto płacić jakąkolwiek cene, jaka jest stawiana przez los i bogów. No, głównie Bogów. Ale to już by trzeba Kamiru spytać czy nie ma jakichś informacji co do tego, czy któryś z jego pobratymców nie jest takim dziwakiem by wymyślić jakieś dziwne ograniczenie. Kamiru mówił o swoim przyrodzeniu, może jest to prorocza wizja w wypowiedzi nie do końca wypowiedzianej? Może to właśnie jest to straszne ograniczenie? Może razem z potęgą szkarłatnych oczu idzie wręcz galopująca impotencja?! Albo kuśkająca. Hahaha, kuśkająca bo kuśk... Tak, słaby żart z poczucia humoru boskich i im podobnych. Wiem, Mea culpa, mea culpa, mea maxima culpa.
Tymczasem do Shi No Geto zawitali nowi. Wszelkiej maści. Byli tam ludzie spokojni, dobrze ubrani i eleganccy w swej bojowości z symbolem klanu Nara, byli ludzie co się gabarytowo za trzech czy nawet czterech liczyli z klanu Akimichi, ludzie z psimi towarzyszami i tak dalej. Kamiru jednak zauważył brak pewnych person, których przedstawicieli klanów poznał. Po pierwsze nie zauważył NIKOGO z szczepu Muraia, pozszywańca ktorego spotkał na murze i który siał równie szorstki rozpierdol co sam Kamiru. Nie widział też nikogo z kropkami na czole, pobratymców kościstego, Kaiena, który też troche wybijał. Nie, ich nie było. Były podstawowe, normalne klany, a takich anomalii pogodowych o sporym potencjale null. Może trzeba będzie ich osobiście pozapraszać...?
Uchiha widząc ludzi, ucieszył się. Spojrzał na Kamiru, okazując to, lekkim uśmiechem.
-Jak widać może nie wszystko stracone. - Wydawał się wcale nie przejmować mniejszą ilością jego krewnych - Ale i tak trzeba będzie to jakoś zorganizować. Ech przydałby się stary kapitan. Miał jaja i by tu wszystkich za jaja trzymał.

[Kamiru]

• Nadszedł czas by odejść od tematyki fallusów i wszelkich ich synonimów. Naprawdę, wystarczy już tego ch*jowego tematu, skoro na Murze dzieją się znacznie ciekawsze rzeczy.
  Cała rzesza masa imigrantów ludzi zmierzała w kierunku muru, by wypełnić z dumą zadanie, jakim było chronienie tego miejsca, a w szerszej perspektywie, całego świat. No, z małym wyjątkiem dwóch wysp, które najpewniej niewiele by obeszło, gdyby resztę świata spowiła wojna. Może warto by pomyśleć nad zbliżeniem Kantai i Hyuo? Z pewnością przyniosłoby to korzyści dla obu klanów. I zaniepokojone spojrzenia innych rodów, huh. Zachwianie równowagi we wszechświecie, stary porządek świata, bla bla ble. Jakby jeszcze nie zauważyli, że wszystko się zmienia. Nawet teraz, nawet tutaj. Maszerowali Ci, którzy nie mieli rodzin, bliskich im na tyle ludzi, by ich nie porzucać. A może wręcz odwrotnie? Przybyli tu z miłości? Z troski o swoich? Tutaj mogą ich bronić najlepiej, jeśli patrzeć w dużej skali. Chyba, że większość tych ludzi to degeneraci, których nie chciano trzymać w granicach swoich prowincji... Nawet jeśli i tacy się tam znaleźli to znajdzie się dla nich coś do roboty. Równi i równiejsi? Można założyć i tak. A gdyby równi byli kierowani przez tych, którzy cieszyli się poparciem?
  Kamiru obracał głową to w kierunku Uchihy, to na zbliżający się ludzki rój. Jak szczury kłębiące uciekające przed ogniem, tak Ci szli wprost w płomieni, teraz ledwo żarzące się w popiele.
  Powitać ich trzeba. Dasz radę iść za mną? Bóg wygnany najchętniej sam pobiegłby do zgrai świeżaków, zanim sami zaczną zadawać pytania, rozglądać się... Jeszcze natkną się na kogoś pokroju pijanego wojownika w barze, a wtedy szlak trafi reputację tego miejsca. O ile Shi no Geto miało coś takiego, a jeśli przez nieporozumienie dojdzie do agresji... Eh. O ile kulejący Czarnowłosy strażnik da sobie radę z chodzeniem i uzna, że brama nigdzie mu nie ucieknie... Pójdą razem. Zimno i Ogień, potęga krwi i potęga oczu. A jeśli Kamiru będzie musiał zająć się tym w pojedynkę... Da sobie radę.
  Hop hop hop! Szybkie kroki stawiane po ziemi, budynkach i wszystkim innym, co pozwoli spotkać się z wędrowcami. Ewentualnie stuk stuk stuk, kiedy duet będzie zmierzał wolniej, ale z równi nieuchronną mocą. A gdy w końcu do nich dotrą? Spróbują zwrócić swoją uwagę. Samym pojawieniem się? Możliwe, że to wystarczy. Można krzyknąć. Zdetonować notkę w powietrzu? Inni Uchiha pomyślą, że wróg przedarł się do miasta. Albo, że atakują ich zwykli bandyci, lub oleją to wszystko. Kiedy w końcu zwróci ich uwagę czas na przemówienie, którego słowa układał w trakcie biegu/chodu.
  Witajcie w Shi no Geto. Po ataku ostatnim wasze przybycie cieszy nas! Potrzebni jesteście, każdy z was! Zaczerpnął powietrza, patrząc wzdłuż i wszerz twarzy. Co miał jeszcze powiedzieć? Właśnie wybyli nam w luj ludu, a teraz wy jesteście nowym mięsem armatnim? Rzemieślnicy wszelcy zajęcie znajdziecie w sklepach i pracowniach miasteczka. Potrzebna jest broń, materiały... Wszystko. Shinobi zaś... Mur. To, co za nim jest, zniszczyć chce świat nasz. Najpierw jednak... Kto leczyć potrafi? Rannych wielu jest. Zamilkł, nie wiedząc co jeszcze może zrobić, co powiedzieć. Dopiero teraz w jego głowie zaświtała myśl, że może lepiej było zdjąć maskę przed tym, powiedzmy że publicznym, wystąpieniem. Huh.

[Kaien]

Utworzenie organizacji zwanej Shinsengumi Misja B 26/45 - Samotnośc Wygnanego Boga czyli będąc kamieniem węgielnym. Niech będzie i tak, oficjalnie następuje koniec tematu fallusów, nieważne do kogo one będą należeć. Czy do Uchiha czy do innych. Fallusom w temacie dalszej dyskusji i akcji na murze mówimy stanowczo - Nie, nie jesteście już potrzebne i nikogo nie obchodzicie! Smutny los ale czeka wszystko i wszystkich którzy nie są już potrzebni.
Wtedy więc trzeba walczyć o swoje stanowisko, wykazać się inicjatywą, pokazać swój potencjał, to jak wiele jeszcze możemy zrobić, na jak wiele nas stać. Właśnie to robił teraz właśnie Kamiru. Mimo bycia przybłędą z Shi no geto który trafił tutaj dosc niedawno, ktory z tym miastem i murem nie mial nic wspolnego oprocz jednej bitwy, teraz probowal przewodzic i rządzić się, jakby sam był nie wiadomo kim, jakby był conajmniej nowym kapitanem. Nie miał zamiaru pytać, czy może iść przywitać nowych, albo czy może pomóc Uchiha. Nie, on założył, że to jego niemalże obowiązek jest, że on na bank idzie, że on musi i że ranny najwyzej może go wesprzeć, ale nie musi, bo Kamiru i tak i tak sobie poradzi sam. Śmieszne podejście, ale pewnie czymś podparte. Tylko pytanie - SIłą ciała czy ducha? Może Kamiru był tylko tak pewny siebie, tylko miał w sobie tyle wiary, ale ciało nie szło z tym w parze? A może właśnie to ciało było tak potężne, dając mu dostęp do lodowych mocy jego rodu, co dawało mu powody do takiej wiary w swoją wartość?
Uchiha skinął głową, zgadzając się, że przyjezdnych naprawdę wypadałoby powitać. Przecież to właśnie oni byli nową nadzieją dla muru, nową krwią, nową siłą która ma szanse zróżnicować na tyle zdolności ofensywne jednostek na murze, by nie musieć ich znowu tracić. Inne moce, inne KG, inne taktyki - To wszystko mogłoby pozwolić na zminimalizowanie strat, zwiększenie wartości muru itak dalej. Nikt nie pytał kim z pochodzenia byli przybysze. Przybyli tu sami, bez przymusu. Prócz jednego, człowieka w kajdanach. Który przykuwał uwagę właśnie tym detalem. Jeśli Kamiru spyta to odpowiedzą mu ludzie obok, że sam się skuł bo jest nerwowy. Ciekawe, prawda?
Na powitanie Kamiru i kapitana, bo razem mówili, razem witali, ściągneli się w większą grupę i wszyscy przyklękli na kolano, oddając honory murowi i jego załodze.
-Gotowi służyć! - Wydobyło się z dziesiątek gardeł niemal na raz. Po obwieszczeniu lodowego chłopaka rzemieślnicy i reszta rozeszli się gdzie było trzeba. I tak zostało ponad 2/3 ludzi.
Kiedy spytał o medyków wyszło na sam przód, na pierwszy szereg, dwóch Nara i dwóch bez emblematów.
-My jesteśmy medykami. Z chęcią pomożemy, skierujcie nas do rannych - Powiedział najstarszy z tej szybko utworzonej grupy. Jeden inuzuka stał z boku. Spojrzał na Kamiru spodełba i mruknął.
-Weterynarz. Będe zajmował się ninkenami i innymi zwierzętami, jeśli zajdzie taka potrzeba.
No, ludzie są... Tylko co dalej, co z organizacją tego wszystkiego, bo na razie to panuje jeden wielki chaos?