Polanka koło jeziorka - Okolice wioski

[Nikusui]

Misja D dla Nibuia

9/15 Nie można było ukryć tego, że Nibui obrał całkiem niezłą taktykę. Wiedział jak zagadać, by uzyskać potrzebne mu informację. Miał już swoje plany względem dzieciaka, ale ich nie ujawniał, bo to jedynie by go przestraszyło. Dzieciak był w końcu zdecydowany, by wykonać swoje zamierzenia i na przekór wszystkim udowodnić, że jest zdolnym shinobi, z ogromnymi perspektywami.
- No jak to jak! W Antai najlepszym klanem jest Kaminari. - odpowiedział z dumą, co wyszło dość zabawnie, bo w ustach takiego przekornego dziecka brzmiało nieco komicznie i na wyrost. - A ja nazywam się Renji Kaminari. Radzę zapamiętać, bo serio kiedyś będę najlepsiejszym shinobi na świecie. - dodał, szczerząc się od ucha do ucha, ukazując rządek zębów, gdzie było parę ubytków, jak to u takich dzieci. To jednak nie odejmowało mu uroku, bo jak tu się nie uśmiechnąć na taki widok?
Malec postanowił zaufać nowo poznanemu mężczyźnie. Rzeczywiście był mocno zmęczony podróżą. Dodatkowo załamał go fakt, że cały czas mógł chodzić w kółko. No jak to tak?! Myślał, że jest już coraz bliżej, a tu się okazuje, że nie za bardzo zbliżył się do celu. To te go niepokoiło, bo mógł nie zdążyć dotrzeć do Ryuzaku. Znając swoich rodziców i rodzeństwo, na pewno będą go szukali. Albo już zaczęli. Nie chciał zostać złapany przed wykonaniem swojego planu, bo to oznaczałoby porażkę. I to na całej linii! I zapewne szlaban, co już w ogóle mu się nie uśmiechało. Dlatego zapewnienia mężczyzny go uspokoiły. Dzięki niemu miał większą pewność, że jednak przekroczy mury wioski kupieckiej.
- A to psia sierść! - wyraził swoje niezadowolenie względem swojej głupoty i dezorientacji terenu. No cóż, w końcu był dzieckiem, mógł tego nie wiedzieć, miał prawo się zgubić. Jednak to już się na pewno nie powtórzy. Jego naburmuszona mina jednak szybko złagodniała i potakując lekko głową, łaszcząc sobie nieduże miejsce do spania i owijając szczelnie płaszczem, mruknął coś niewyraźnie na dobranoc. Ciepło ogniska było naprawdę kojące, więc Renji zasnął wyjątkowo szybko. Zbyt dużo wrażeń jak na małego dzieciaka w ciągu jednego dnia.

[Nibui]

• No, tak jak pisałem wcześniej! Nibui byłby doskonałym ojcem, gdyby w ogóle chciał nim zostać. Także, jeśli czyta to jakaś potencjalna kunochi, to niech lepiej się zaczyna do niego dobierać, bo lepszego nie znajdzie! Chociaż mogło to również wynikać z tego, że Kaizaki zwyczajnie posiadał w sobie jeszcze to wewnętrzne dziecko, które u większości dorosłych zostało już dawno temu zatracone. Białowłosy nigdy nie rozumiał takiego podejścia. Lata życia nie oznaczały, że należało poważniej i spoglądać na świat diametralnie inaczej niż do tej pory. To głupota.
  - No już, już. Nie znam Waszych prowincji i klanów tak, jak Wy. Jestem z Teiz, pamiętasz? Tam nawet nie używamy tych Waszych sztuczek, które nazywacie ninjutsu. To jest moją jedyną bronią. - odpowiedział, podnosząc do góry katanę, o którą dbał jeszcze bardziej, niż o własne zdrowie. W sumie to zabawne, że samurajowie mieli coś, co cenili bardziej od siebie. Na dodatek to coś było dla niektórych tylko przedmiotem, ale dla nich zastępowało duszę. Nie byłoby sensu istnieć bez miecza, bo i co mieliby robić? To ich narzędzie, to ich symbol, to ich praca i marzenia. Do tej pory białowłosy nie zauważył u shinobich czegoś podobnego. No, może poza chorą rządzą gloryfikowania klanu i wybijania innego, ale to już inna broszka.
  - Nie martw się, tylko śpij. Wyruszamy przed wschodem. - rzekł do dzieciaka, a kiedy ten poszedł spać, Nibui czuwał nad ogniskiem. Wkrótce sam też zasnął, ale był to na tyle lekki sen, że co jakiś czas się przebudzał, sprawdzał czy dzieciak nadal istnieje, dorzucał do ogniska i znowu szedł spać. Tak też robił do momentu, w którym na niebie zaczynało robić się jaśniej. To była idealna pora na podróż. Szturchnął więc dzieciaka parę razy kataną, żeby się przebudził.
  - Ruszamy do Ryuzaku no Taki. Wstawaj. - chciał go lekko zmotywować. Przecież szkrab nie wiedział, że tak naprawdę będą podróżowali do Antai, nie? Niespodzianka! Jeśli chce zostać najlepszym shinobi świata, to musi też być przebiegły. To będzie dla niego dobra lekcja.

[Nikusui]

Misja D dla Nibuia

11/15 Od razu sztuczki. Miało się swoje metody. Niektórzy byli dobrzy w walce posługując się kataną, a niektórzy używali innych sposobów do ataku czy obrony. W sumie Renjiego zaciekawiło, jak można walczyć jedynie takim ostrzem i nie potrafić nic więcej? Przecież co taka katana może w starciu z potężnym strumieniem wody?! No, tymczasowo dzieciak sobie tego nie wyobrażał, ale był ciekaw jak to wygląda. Nie było jednak czasu na pytania, bo sen szybko go zmorzył. Nawet pierwsze promienie słoneczne nie były w stanie go obudzić. Dopiero szturchanie zaczęło sprawiać, że mruczał coś niewyraźnie pod nosem i marszczył brwi. W świetle dziennym jeszcze lepiej było widać jego dziecinną, ubrudzoną buzię. Na szczęście nie było widać żadnych zadrapań, więc można było powiedzieć, że miał dużo szczęścia.
Renji podniósł się powoli do siadu, praktycznie nawet nie zerkając na to, co i kto go otacza. Wzrok miał jeszcze zamglony, więc przetarł oczy piąstkami i ziewnął bez skrępowania, komunikując światu, że jeszcze trochę snu wcale by nie zaszkodziło. Dopiero chwilę później przypomniał sobie, że przecież miał iść do Ryuzaku! No tak, tak, mężczyzna coś mówił, gdy go budził, ale niewiele wtedy do nego docierało. Ucieszył się jednak niezmiernie, kiedy na niego spojrzał, bo czuł, że lada moment spełni się jego marzenie.
- Tak jest! - mruknął z entuzjazmem, stając szybko na równe nogi i nagle budząc w sobie niesamowite pokłady energii. To było coś! Tej werwy mogłoby mu zazdrościć wielu innych dorosłych! Jednakże, dzieci miały to siebie, że czerpały siły z powietrza. - A wiesz coś o Ryuzaku no Taki? No wiesz, jak tam jest, czy dużo jest tam ludzi, no bo wiesz... ja wiem, że na pewno więcej niż w mojej osadzie. Ale chciałbym wiedzieć na co mam się przygotować. - dopowiedział, mimo wszystko niby przejmując się swoim pobytem w wiosce kupieckiej. Szkoda, że maluch nie pomyślał o tym, czy będzie miał gdzie mieszkać i za co w ogóle by żył. Ale cóż, czego tu wymagać od dziecka. Najważniejsze, że był gotowy iść z Nibuiem i nawet przez sekundę nie podejrzewał, że samuraj wcale nie zaprowadzi go do Ryuzaku no Taki.

[Nibui]

• Sztuka tkwiła w podejściu! Po co walczyć z wodą, kiedy można przejść obok niej lub, dokładniej pisząc, zwyczajnie jej uniknąć? Tylko idiota porywałby się z kataną na wodospad. To pokazuje, że samurajowie mieli bardziej plastyczne umysły. W końcu, żeby wyrządzić komuś krzywdę kataną trzeba było podejść do tego kreatywnie. Nie wystarczyło zwyczajnie biec z kawałkiem żelastwa w rękach i krzyczeć, że się kogoś pozbawi życia. Nie można było się też schować w krzakach, zrobić parę gestów i sprawić, że ostrze samo leciało w przeciwnika. Nie było to takie łatwe! Jednak dostanie się pod Ryuuzaku w wieku kilku lat i to jeszcze w taki sposób, żeby nic sobie nie zrobić również wymagało niemałych pokładów pomysłowości i szczęścia. To Nibui musiał dzieciakowi przyznać, nie ma co! Nie zmieniało to jednak faktu, że malec postąpił jak ostatni idiota, ale o tym później.
  - Obiecaj mi, że utrzymasz ten entuzjazm nawet wtedy, gdy dotrzemy już na miejsce i nie będziesz marudził. Obiecaj jako przyszły, najlepszy shinobi świata! - zwrócił się do dzieciaka, oczywiście mając na myśli Antai. To nie tak, że go oszukiwał, skądże! Po prostu zabezpieczał się na wypadek, gdyby brunecik miał jakieś "ale", kiedy odprowadzi już go do domu. W końcu obietnica wypowiedziana ustami przyszłego, najlepszego shinobi świata musi być brana poważnie, prawda? Inaczej nikt by go nie szanował. A to nam się szczwany lis z białowłosego zrobił.
  - Wbrew pozorom nie jest tak wielka, jakby mogło Ci się wydawać. Problemem jest jednak to, że żeby w niej mieszkać musisz wynająć jakieś domostwo. Do tego z kolei potrzebujesz dość znacznej ilości pieniędzy, a żeby je zdobyć musisz mieć jakąś pracę. Przemyślałeś to wszystko? To jest osada "kupiecka". W niej nikt niczego Ci za darmo nie da. - wyjaśniał jeszcze dzieciakowi, brnąc do przodu bez chwili wytchnienia. Antai może nie znajdowało się wcale tak daleko, ale nadal to jakaś podróż. Możliwe też, że po drodze dzieciak zorientuje się gdzie jest prowadzony, więc na czasie zależało mu tym bardziej. Czas ruszać!

[Nikusui]

Zapraszam tutaj -> http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?f=6 ... 586#p30586