[Event] Oniniwa: Grupa broniąca

[Ichirou]

Mieli uskuteczniać natarcie, odciągać uwagę, eliminować kolejnych przeobrażonych Juugo, a zamiast tego błąkali się we mgle pomiędzy… zjawami, iluzjami, tworami chakry, czy ciul jeszcze wie, co to mogło być. Nawet jeżeli Toshiro zapewniał, że widziane przez nich obrazy nie są wytworami umysłu, to Ichirou i tak w pewnym momencie złożył dłonie do wykonania elementarnego Kai, które zrobiło najprawdopodobniej wielkie nic.
Ostatnie rozważania władcy piasku, czy napotykane postacie mają w ogóle materialną postać, okazały się jak najbardziej zasadne, czego dowodem były rezultaty akcji białowłosej dziewuchy od kryształowego smoka, która wyrwała się z szyku i zaatakowała nadbiegającą panienkę. Wietrzna ofensywa chyba w ogóle nie zaszkodziła nastoletniej osóbce, chociaż jej kontury rozmyły się w powietrzu. W tym momencie Asahi odniósł wrażenie, że cała drużyna jest ofiarą jakiegoś oszustwa znacznie większego od zwykłego genjutsu.
– Po najmocniejszym haszyszu z fajki wodnej nie miałem czegoś takiego – skomentował z ironią. Cyniczna postawa była pewnego rodzaju mechanizmem obronnym wobec zjawisk, których umysł nie był w stanie do końca zrozumieć. Bursztynowe oczy Diabła Świtu wędrowały bowiem między kolejnymi postaciami i scenami, które działy się… czy one faktycznie działy się tu i teraz, czy były jakimś reliktem przeszłości?
To robiło się tak pogmatwane, że Ichirou naprawdę zapragnął, żeby wyjaśnieniem wszystkiego było to, że ta wszechobecna, pieprzona mgła jest tak naprawdę dymem z olbrzymiej, największej na świecie fajki wodnej, z której Han kopcił na potęgę ze swoimi przydupasami, wymyślając coraz bardziej oderwane od rzeczywistości wizje zdominowania świata shinobi, a wszyscy z drużyny są teraz niemiłosiernie ukopceni jak te kozie sery uwędzone przez koczowników z pustyni.
Przynajmniej tyle, że wszystko to dziejące się wokół robiło wariatów nie tylko z nich, ale również z bestii, które wciąż kręciły się w okolicy. Jeden z potworów, podobnie jak przed chwilą Keira, zaatakował ludzką zjawę, co jedynie rozwiało niematerialną postać.
Moment później mogli wreszcie skupić się na rzeczywistości, ponieważ pojawiły się trzy bestie, a może i nawet więcej, wobec których można było już podjąć konwencjonalne rozwiązania.
– Pilnujcie boków! – odezwał się przede wszystkim do swoich kompanów, bo z obu stron dochodziły niepokojące hałasy, natomiast sam zaatakował trójkę bestii na froncie. To był najlepszy moment na ofensywę, ponieważ jeszcze nikt nie wyrwał się do przodu, więc miał otwartą przestrzeń i nie musiał martwić się o kolizję z pozostałymi członkami ekipy dywersyjnej. Piach kolejny raz już tego dnia wystrzelił z jego gurdy i śmignął do przodu, formując się w locie w podobną salwę, która na samym początku przygody natarła na zniszczoną obecnie bramę – chmarę długich na metr pocisków w kształcie kolców. Salwa była rozproszona, by objąć obszar wokół tercetu przeobrażonych Juugo i zranić je nawet, gdyby te zdążyły się przesunąć.
Miał nadzieję, że w ten sposób ubije wszystkie trzy paskudy, a w szczególności tę jaszczurowatą, która kojarzyła mu się w dość jednoznaczny sposób.
Utrzymywał cały czas pozycję i był gotów do dalszych reakcji, gdyby te były konieczne – kolejna porcja z piachu gurdy ruszy na każde niebezpieczeństwo, które będzie zmierzać w jego stronę lub w stronę tych, których właśnie chronił.

• Skrót: Coś tam o ćpańsku. Nakazanie towarzyszom pilnowania boków. Samemu wyprowadza ostrzał piaskowymi kolcami na trójkę bestii na przodzie.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Mujin]

Medyk zawsze winien próbować szukać nowych rozwiązań, nowych idei i nowych granic do przeskoczenia. Medyk winien jest to światu. Jego powinnością było badanie nowego i używanie tego do ratowania ludzi. I Mujin właśnie to robił. Ratował ludzi. Zajmując się tym czymś, tym chakrowym czymś. Mogło ich zniszczyć, mogło zabić. A Mujin był bardzo kompetentną osobą do pozyskiwania informacji. Dokładnie, mógł zrobić im wielką przysługę i przy okazji zbadać to tajemnicze zjawisko. "Dwie pieczenie na jednym ogniu", tak się chyba mówiło. Medyczny as nie przepadał za pieczenią, ale już sam jej aromat przyprawiał go o ślinotok.
Wiedział co czuły jego robaki, z czym miały styczność. Z czymś... niefizycznym, robaki nie znalazły przecież na nim swoje oparcie. Nie mogła być to iluzja, chyba że wszystkie robaki Mujina byłyby w nią złapane co było irracjonalne do rozważania. Bo to nie było możliwe, iluzje nie miały wpływu na jego robaki... chyba. Oby. Może. Nie miał pojęcia, ale nie powinny. Jak zadziałać chakrą na mózg robaka? Tysięcy robaków? No cóż. Teoretycznie mogła być to iluzja. I wtedy wiatr. Ta kobieta zrzuciła jego robaki. Znaczy się owszem, to coś też zostało zniszczone. Wiatr był ostry. Mujin przywołał do siebie resztkę latającego surowca, który został po ataku dziewczyny. Nie było tego wiele, niestety, ale miał jeszcze swoje zapasy awaryjne. Na czarną godzinę. Keira. Tak się nazywała. Dobrze. Zapamięta to. Z jej kryształowego smoka i tnącego wiatru. Nie mógł winić jej przecież za utratę robaków, które sam tam wysłał ze świadomością że mogą zostać zniszczone przez inne techniki wysłane na wroga. A te na prawo? Robaki na prawo, wysłane na wroga który narobił hałasu? Zdecydowanie tak, miał je na nim. Ruszyli naprzód.
- Robaki nie mogły usiąść na chakrowym bycie. Nie znalazły oparcia. Nie mogły wyssać chakry. Od strony warknięcia brak reakcji. Może kolejny chakrowy. Wcześniej trafiony piaskową bronią potwierdzony martwy. - odpowiedział szczerze i szybko, żeby zminimalizować czas na przetworzenie informacji. W takich sytuacjach nie można było gadać i się zastanawiać jak ten na którego informacje czekali. Musieli mówić szybko, działać szybko. Minimalizm i skuteczność, zero zbędnych ruchów. Skąd niby się oni wzięli, reszta kompanii która mu towarzyszyła? Mujin nie miał doświadcznia polowego ale nadal potrafił odpowiednio się zachować.
I wtedy pojawiła się ta scena. Mujin ani przez chwilę nie wierzył, by było prawdziwe. Może jednak iluzje? Do rozkojarzenia wrogów? A może to mgła? Trybiki kręciły się na najwyższych obrotach, nie było mowy żeby Mujin nie rozwikłał tej zagadki. Był przecież geniuszem, kwiatem medycyny, Yokage Mujin. Światło, wizja. Chyba miał rozwiązanie.
- Echo przeszłości. Chakrowe wizje niegdysiejszych ludzi. Ogromny chakrowy byt też może być wspomnieniem. - powiedział do dowódcy, jak gdyby podsuwając mu na tacy rozwiązanie tego problemu. Tak samo powiedział to do wszystkich, ta informacja mogła mieć kolosalne znaczenie dla reszty. I skupił się na kolejnym zagrożeniu. Trójka przed nim. Większość jego robaków miała za zadanie w rozproszonej formacji uderzyć prosto w nich. Z każdego możliwego kierunku i w każdym możliwym miejscu. Ponownie - rozeźlić, rozproszyć, wyssać chakrę. Osłabić, przede wszystkim. Dopóki inni się nimi nie zajmą. Ale ale niektóre robaki Mujina były nadal rozproszone po okolicy. przesunęły się bliżej flanek i tyłów. Mała asekuracja na wszelki wypadek. Co mógł, to zamierzał zrobić. Z pełną sumiennością i precyzją.

1) Mujin zbiera swoje robaki..
2) Mujin informuje.
3) Mujin atakuje swoimi robakami
4) Mujin reaguje na zagrożenie które może nadejść z boków i tyłu i chroni resztę robaków przed zniszczeniem.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

Użyte:

  Ukryty tekst

[Takashi]

♫ Sound ♫

W kierunku zgromadzenia shinobi'ch zaczęła zmierzać w szybkim tempie niewielka sylwetka dziewczęca, która razem z towarzyszącą jej drugą taką została zupełnie zmieciona z ziemi, a przyczyniła się do tego Keira, która wykorzystała całkiem potężną technikę żywiołu Fūton. Można powiedzieć, że jej atak był istnym zmarnowaniem chakry, lecz prawda była taka, że dzięki temu prostemu manewrowi członkini rodu Kōseki ułatwiła wszystkim możliwość rozejrzenia się po okolicy dzięki rozwianiu mgły. Efekt ten zapewne nie będzie utrzymywał się zbyt długo, dlatego trzeba było z niego skorzystać. Takashi ze wszystkich sił próbował zapamiętać tak wiele aspektów otoczenia, ile tylko był w stanie, skupiając się na wszelkich strategicznych punktach, które mogły stanowić jednocześnie odniesienie przy poruszaniu się, zwracał także wszelką uwagę na każdy ruch, jaki spostrzegł, choć z tym już było nieco gorzej. Na pewnym etapie bowiem w Ogrodzie Diabła zaczęły pojawiać się losowe persony, które niekiedy samoistnie znikały, jakiś rozwścieczony Jūgo sam nawet wbiegł w taką jedną i wylądował dzięki temu na pysku. Te miraże mogły utrudnić zadanie, a sam Toshiro zwrócił uwagę na to, że nie stanowiły one wcale Genjutsu, a to sprawiało, że całe zajście stawało się jeszcze dziwniejszym, niż było do tej pory.
Trzeba było wziąć pod uwagę, że ta ludność rzeczywiście mogła być podpuchą, ale mogła również stanowić pułapkę. Czarnowłosy asekuracyjnie chwycił dwa shuriken'y i rzucił je w tych, którzy znajdowali się najbliżej, chcąc sprawdzić, czy mogą być potencjalnym zagrożeniem, czy może znikną tak, jak wszystko inne. Za cel obrał więc chłopca biegnącego w ich stronę, a także jego ojca, który nawoływał go do powrotu. Nie celował bezpośrednio w środek ich ciał, a w bok, chciał jedynie, by ostrze musnęło ich skórę, wywołany tym sposobem efekt powinien skutkować pojawieniem się krwi w normalnych okolicznościach, ale najlepiej byłoby, gdyby te cholerstwa zupełnie zniknęły. Gdyby jednak pojawiła się krew, trzeba by ich było unieruchomić.
W końcu pojawiło się też więcej bestii. Tymi z przodu zajął się Ichirou, posyłając na nich swój piach, blisko stał również Natsume, który mógł go wspomóc. Pobliskie tereny cały czas sprawdzał Hakusei oraz Mujin, na tył flanki miała wrócić władająca kryształem piękność, dlatego jedynymi otwartymi sektorami wymagającymi interwencji były prawa i lewa strona, z których nadciągały coraz to głośniejsze odgłosy świadczące o obecności tych szalonych zwyrodnień. Tym razem Nara nie chciał pozostawać biernym w całym zajściu, chciał się włączyć do działania. Nie czekał na decyzję Hakusei'a, bo nie musiał aż tak bardzo zmieniać pozycji, z kolei nie poczuwał się do tego, by dyrygować całą grupą, a jego zmysł strategiczny wcale nie był lepszy od tego, którym dysponował dowódca. Mógł śmiało wspomóc towarzyszy. Zrobił jeszcze parę kroków, by zbliżyć się do Jun'a, po czym pogrzebał w torbie i wyciągnął w jego stronę rękę, w której znajdował się kunai z doczepioną notką świetlną. Trzymał za ostrze z rękojeścią wystawioną w stronę jednego z obrońców lewej flanki.
-Jun-san, weź to, proszę. Aktywuj w powietrzu nad wrogami, dam sygnał, gdy będzie odpowiedni moment. - to nie wszystko, dlatego po wręczeni broni opuścił rękę. -Pozwól, że użyję na tobie swojego Kagemane no Jutsu, by przyłączyć mój cień do twojego. W starciu z tymi wynaturzeniami jestem niczym, ale ty dałeś radę stawić im czoła. Pomogę ci. Zasięg mojej zdolności wynosi mniej więcej trzydzieści metrów, w tym obszarze jestem w stanie bez problemów manipulować cieniem. Ty będziesz się mógł normalnie poruszać, ale ja będę mógł w dowolnej chwili unieruchomić wroga, bądź zranić go. Ułatwię ci walkę. Musisz się jedynie zgodzić, ale zrozumiem odmowę.
Zrozumiałby, gdyby Tamori odmówił, ale ich współpraca mogłaby okazać się niezwykle owocną. Gdyby się zgodził, Nara od razu ułożyłby palce w pieczęć szczura i połączył swój cień z jego własnym, ale bez krępowania jego ruchów. Dzięki temu nie tylko będzie w stanie go wspierać, ale twór chakry zyska również na prędkości. Może i będzie musiał podtrzymywać zdolność i tracić chakrę, ale było to konieczne w zaistniałych warunkach. Gdyby się nie zgodził, po prostu wróciłby na poprzednią pozycję i wspierał front, będąc w gotowości do aktywacji innych technik.

Streszczenie: Najpierw Takashi wykorzystuje sytuację stworzoną przez Keir'ę i stara się rozeznać w okolicy tak długo, jak mgła została rozwiana. Potem rzuca shuriken'ami w dwie sylwetki, które wyszły z domu najbliżej grupy, a wszystko po to, by sprawdzić, czy nie stanowią zagrożenia. Na koniec wychodzi z propozycją współpracy do Jun'a.

  Ukryty tekst

Techniki:

  Ukryty tekst

---

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): Torba przy lewym pośladku, torba przy lewym pośladku, kabura na prawym udzie, kabura na lewym udzie, kamizelka shinobi.

  Ukryty tekst

[Keira]

Zmarnowanie chakry? Nic z tych rzeczy. Kiedy tylko jej powietrzny świder trafił w cel, przy okazji zmiatając też część robaków Mujina, który widząc jej działania i tak je tam posłał, zaczęło się robić ciekawie. Przede wszystkim postać z chakry zniknęła. Rozpłynęła się w powietrzu, co dało Toshiro możliwość zbadania sprawy dokładniej. Fakt, jej technika miała wyeliminować zagrożenie, ale wyglądało na to, że nie było zagrożenia, bo niby co może im zrobić...duch? Kolejnym plusem jej działań było rozgonienie mgły, dzięki czemu mogli zobaczyć więcej detali na znacznie lepszą odległość i ujrzeć dziwną scenę kolejnych zjaw. Białowłosa ze zmarszczonymi brwiami obserwowała to wszystko, nie bardzo wiedząc, na co właściwie patrzy. Znikające postacie, pojawiające się nowe, które z całą pewnością nie powinny tu być. Już to zaalarmowało ją na tyle, że coś było zdecydowanie nie tak i pomimo faktu, że Toshiro twierdził, iż to nie iluzja, Keira na wszelki wypadek wypróbowała Kai. Gdy jednak Hakusei nakazał jej wrócić na tyły, kunoichi spojrzała na niego przez ramię, po czym skinęła głową i wycofała się.
- Przepraszam za Twoje stworzenia, Mujin-sama. - Zwróciła się jeszcze do medyka, którego mijała.
Miała nadzieję, że jej to wybaczy. Naprawdę nie chciała zrobić niczego złego i nie spodziewała się, że wysoki medyk będzie chciał posłać też swoje robactwo. Tak czy inaczej, Keira powróciła na tył i ponownie wsiadła na swojego smoka, który uniósł łeb wraz z nią, zaś ona mogła dobrze przyjrzeć się temu, co dalej się działo. Widok tych zjaw był niepokojący, ale po chwili Toshiro spróbował nieco to lepiej wyjaśnić, a wraz z nim też Mujin. Słysząc fakt, że po zniszczeniu mary z chakry, pojawiał się jakiś znak, w postaci niby pieczęci i że to mogą być swego rodzaju obrazy z przeszłości, zupełnie nie szkodliwe dla nich, Keira ponownie zmarszczyła brwi i zwróciła się do Czarnowłosego, który stał przed nią razem z Hakuseiem i resztą.
- Skoro widziałeś znak, który tworzy te zjawy, to nie przychodzi mi do głowy nic więcej, jak jakieś zaawansowane Fuinjutsu. - Stwierdziła z powagą. - Nie mam jednak pewności, bo z tej dziedziny znam jedynie absolutne podstawy, ale to pasowałoby, skoro dostrzegłeś swego rodzaju pieczęć. Musimy być ostrożni i umiejętnie odróżniać marę od rzeczywistości.
W tym momencie pojawił się wóz, na który po chwili napadł jeden z Juugo i zwyczajnie przeleciał przez tą zjawę, upadając na łeb. Najwyraźniej na nich też to działało, ale to wyraźnie pokazało, że ten Juugo był jak najbardziej prawdziwy, a wraz z nim, dwa kolejne, które pojawiły się przed nimi. Kolejni przeciwnicy, którymi będą musieli zająć się ci z przodu.
- Ta trójka z przodu jest jak najbardziej prawdziwa. - Powiedziała do reszty, wyciągając swój kryształowy miecz.
Kolejny trzask łamanego drewna z prawej zaalarmował Keirę, która skupiła wzrok na budynku, który się tam znajdował. Trzask dochodził z wewnątrz, czy może gdzieś z góry? Jeśli z wewnątrz i coś zaraz wylezie, to Keira pokieruje smokiem, żeby zaatakował bestię swoją paszczą. Chyba że ktoś z jej drużyny zdąży ją wyprzedzić, to wtedy wstrzyma smoka, żeby nie zrobić krzywdy towarzyszowi broni. Kiedy dźwięk będzie dobiegać jakoś z góry, smok uniesie łeb na tyle, żeby Keira mogła zbadać dach budynku i upewnić się, czy tam nie czają się przeciwnicy. Jeśli będą, a nikt inny jej nie wyprzedzi, sama stanie do walki. Może jej miecz w końcu się na coś przyda. Zareaguje oczywiście adekwatnie do sytuacji, zarówno z atakiem, jak i z obroną. Oczywiście cały czas ma na względzie osłanianie pleców drużyny.

Streszczenie:
Keira wali Kai, tak na wszelki wypadek, bo jej tu duchy zaczęły znikać z oczu. Następnie wycofuje się posłusznie i wsiada na swojego smoka, dobywając kryształowego miecza. Zwraca się do Toshiro, a potem reaguje na hałas z prawej strony, skupiając się na stojącym tam budynku i źródle hałasu. Jeśli wypatrzy wrogów, a nikt jej nie wyprzedzi, to będzie atakować albo smokiem, albo sama. Jeśli ktoś się jej wciśnie, powstrzyma smoczysko, żeby nie zrobić krzywdy towarzyszowi. Jej ruchy będą zależne od tego, co się wydarzy.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Kakita Asagi]

Słysząc odpowiedzieć białowłosego niebieskooki był już pewien, że teraz może działać spokojnie. Podczas pojedynku z Kyoushim miał możliwość zaprezentować swój styl walki oraz poznać ten, jakim włada energiczny Uchiha i nie chodziło tutaj o konkretne techniki walki, lecz niewiarygodną wręcz zdolność do adaptowania się, improwizacji i nieustraszonego ducha – dokładnie to, co uzupełniało jego zdecydowanie bardziej ostrożny, ale i precyzyjny styl walki…
Czekanie na rozwój sytuacji opłaciło się. Ataki wyprowadzone przez Kouseki-dono oraz owady Mujina przyniosły cenne informacje, podobnie jak wyjaśnienie od Toshiro. Jak się okazywało, to co widzieli stanowiło… jakiś rodzaj ducha. Ducha z przeszłości, uwiązanego w tym miejscu. W zasadzie, wygląd tych postaci ich jasne twarze, czyste ubrania, ta cała sielanka – to wszystko nie mogło być prawdziwe w miejscu zniszczonym zębem czasu i zamieszkałe przez objęte klątwom Jugo. Pytaniem jednak pozostawało, czy te widziadła są w jakiś sposób szkodliwe? Ostatecznej odpowiedzi dostarczyła jedna z bestii, która rzuciła się na obraz. Jugo przeleciał, a obraz znikł. Wydawało się, że potwór w ogóle nie odczuł kontaktu z duchem, a więc… oni również nie powinni się nimi przejmować.
W sytuacji takie jak ta, należało zaufać trzeźwemu myśleniu. Jak wspomniano, w tym zapomnianym przez bogów miejscu, które do niedawna „było” jeziorem trudno się spodziewać ładnych ludzi, mieszkających w takich ruinach. Odpowiedzią mogła być tylko… chakra? Niebieskooki nie był znawcą chakry, ale po tym co już słyszał i widział (od naginania żywiołów do własnej woli, poprzez wskrzeszanie zmarłych) – zapieczętowanie jakiegoś obrazu i jego projekcja wydawały się igraszką. Pytaniem jednak było… co jest źródłem podtrzymującym taką technikę? Ile lat mają ów pieczęci, o ile w ogóle to są pieczęci? Ile energii może kosztować taka sztuka? Cóż, nawet jeśli ułamki, to jednak… nic nie trwa wiecznie. Nawet jutsu muszą się w końcu rozpaść, ale może tylko tak mu się wydawało i jego umysł był za słaby by to ogarnąć? Nie miało to obecnie znaczenia, liczyły się jedynie fakty – potwory mogą im zrobić krzywdę, postacie ludzi nie…
Skoro trójką z przodu zamierzał się zająć Asahi-dono, należało skupić się na tym, co dobiegało z prawej strony. Stałe dźwięki łamania drewna, jeśli coś się zbliżało, to musiało być silne, na pewno nie padnie od jednego ciosu więc…

– Zrobię ci otwarcie, Kyoushi-san. Uskoczę w prawo. – zadecydował wbijając spojrzenie w stronę z której dobiegały niepokojące dźwięki. W tym momencie wystawił miecz przed siebie w pozycji centralnej, szpicem w stronę potencjalnego zagrożenia i… czekał.
Kiedy wróg się pojawi, niebieskooki pierw otoczy chakrą swoje tachi (kenryuto), a nastepnie ruszy w jego stronę, zakręcając w powietrzu szybki młynek techniką Kakita Ryu: Kaitengiri, celem skupienia na sobie uwagi nieprzyjeciela, opcjonalnie zbicia nadlatujących pocisków, kto wie, czy ustrojstwa nie potrafią strzelać koścmi jak Kaguya – celem jest również co innego, obracające się błyskawicznie ostrze powinno zadziałać w połączeniu z kenryuto niczym całkiem dobra piła, wymierzające liczne i szybkie ataki, ale… to nie jest główny plan. Gdyby się jednak okazało, że bestia nie zamierza się pchać w stronę samuraja (może zauroczona kręcącym się mieczem), to po osiągnięciu dystansu ok., 2 metrów niebieskooki przejdzie ostatnim obrotem do pozycji z mieczem przy twarzy, ostrzem w stronę potwora (klik), stając lekko lewym bokiem w jego stronę, by następnie… błyskawicznie wypaść przed siebie z zamiarem wyprowadzenia trzech, niemalże jednoczesnych cięć sięgając po Kakita Ryu: Senkagu. Celem jest tors bestii, który powinien zostać rozryty. Samuraj sięga po to jutsu dopiero gdy odpowiednio się do wroga zbliży, tudzież ten do niego.
Cóż dalej? Jeśli atak trafił, to wykona pad przez prawy bok by przetoczyć się odsłaniając bestię na atak Kyoushi’ego, który w tym momencie powinien wejść z własnym ciosem, najpewniej kończącym życie potwora. Sam Asagi przetoczy się i wstanie błyskawicznie by ogarnąć sytuację – może jednak nie koniec starcia? Może bydle co łamało drewno jest duże? Wtedy, jeśli jeszcze stoi, niebieskooki przejdzie do dalszej ofensywy, ruszy szybko na potwora z zamiarem wyprowadzenia poziomego, błyskawicznego ciosu przez jedną z nóg bestii – zejdzie przy tym nisko na nogach posiłkując się Hiken: Tsukikage. Zadaniem jest zwalić potwora na ziemię, w tym momencie również odciążyć białowłosego, jeśli potwór przeniesie na niego część swojej ofensywy. Cios w nogi – bestia pada, Kyoushi ją dobija? Ta w teorii, możliwe jednak, że i to się nie uda. Wtedy… znów po ataku białowłosego, niebieskooki wybija się wysoko w górę z zamiarem spadnięcie na potwora zadając jedno, potężne cięcie mające na celu rozbić go na dwoje, najchętniej przez głowę Kakita Ryu: Yamaoroshi.
Jak zamierza bronić białowłosego? Odpowiedź jest prosta – jeśli będą atakować odpowiednio szybko, ich przeciwnicy nie dadzą rady ogarnąć komu odpłacić, a jak odpłacą, to drugi zabije. Martwy przeciwnik nic im nie zrobi.

Cóż dalej? No, wracamy do formacji. Wiele rzeczy po drodze może pójść… nie tak. Może tych bestii jest więcej? No cóż, wtedy niebieskooki będzie starał się wykonać zadane już techniki, ale dzieląc je między najbliższe mu stwory, między którymi będzie lawirował i poruszał się sprawnie. On robi otwarcie, Kyoushi, a może i Natsume dobijają to, czego nie udało się jemu zabić. Bądźmy szybcy działajmy bez zbędnych myśli, ale nie wpadajmy w pośpiech i bezmyślność…


Skrót:

• Asagi informuje Kyushi’ego jak zaatakuje i czeka na to, co wylezie z prawej strony.
• Pojawił się wróg -> zaczyna się sekwencja technik, począwszy od kenryuto, przez szermierczy balet, mający na celu zabicie tego, co się wyłoniło,
• Kakita dba o to, by się dobrze zgrać z Kyoushim – uzupełniać go, ale i chronić.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Kyoushi]

• Białowłosy szermierz nie miał już więcej czasu na zabawę. Najchętniej to rzuciłby się na złamanie karku przed sobą wymachując jak pojebany mieczami, tnąc wszystko na swojej drodze. Jednocześnie głupi plan, przyniósłby jeszcze więcej korzyści, niż mogłoby się wydawać, ale nie. Hakuczej mu na pewno na to nie pozwoli i będzie chciał go zatrzymać choćby siłą. Sam czerwonooki nie zwracał raczej uwagi na Takashiego, który ciągle coś gadał. Miał strasznie dużo do powiedzenia, gdy tu nie było czasu pomyśleć o wydarzeniach, które miały miejsce.
  - To znak, że moich skrętów jeszcze nie paliłeś – zarzucił do Ichirou z szelmowskim uśmieszkiem, dawno nie był taki podniecony na myśl o walce, a teraz jeszcze miałby skopcić szlugensa ze swoim liderem, który wydawał się wyluzowany w starciu z Juugo. Jednak trafił do idealnej organizacji z ludźmi jego pokroju – no może czasem trochę spokojniejszych niż ten świr, który nigdy świrem się nie nazwał. Pozostałe rzeczy jak rzucanie o nieludzkich rzeczach go praktycznie nie interesowało. Czerwonooki sam był nie z tego świata, posiadając zapieczętowaną w sobie bestię, co mogłoby być bardziej dziwnego od tego? W tym czasie raczej miał do pogadania z Asagim, z którym rozkminiali jak tu kogoś rachu ciachu i do piachu.
  - Nie mogę się doczekać!- rzekłszy, obrócił ponownie swoimi pięknymi i krwiożerczymi katanami, prostym ruchem nadgarstka. W międzyczasie wysłuchał co ma do powiedzenia użytkownik Sharingana i to co sam widział przed sobą. Te miraże były niezwykle podejrzane i dziwne, ale nie wyglądały na iluzję. Sam nie próbował Kai, widział jak inni to wykonują i to nic nie daje, więc po co i on musi to robić? Widział i potwora i to jak coś się z tym dzieje. Jego umysł był na to za mały, a walka w takim mirażu niebezpieczny. Trzeba było się wysilić i obmyślić plan, jednak pewne informacje przyswoił. Słowa Mujina wiele wyjaśniały i miały rację bytu, ale kto go tam wie, może tak jest, a może nie. Może się wszystko okaże.
  - Więc i ten wielki skurwysyn mógłby być swego rodzaju mirażem? – zapytał w kierunku Toshiro, który w sumie opisywał wszystko całkiem ładnie i szczegółowo, był mu wdzięczny. Niemal podskoczył z zadowolenia, gdy tylko usłyszał jakiś świr, szczelest czy cokolwiek po prawej stronie, by opuścić swoją flankę i tam ruszyć, by w pewnym momencie odwrócił jego uwagę typ, którego wcześniej nawet nie zauważył. Był to niejaki Haszimaran, czy jakoś tak. Gdy usłyszał jego pierwsze słowa, Kyu ruszył do niego stając tuż obok i chwytając mocno za bark, chowając go za siebie mocnym pociągnięciem:
  - Życie ci kurwa niemiłe?! – zapytał wściekły, a w jego oczach zapłonął płomień. Był gotowy pozbawić go w tej chwili życia podczas dotyku, było to jednak ostatnie ostrzeżenie z jego strony. Nikt nie może psuć planu i ryzykować życia grupy. Nawet Kjudasz to wiedział. W razie jakichś kombinacji, białowłosy po prostu odskoczy od niego i wtedy się z nim rozliczy, jednak liczy na przemyślenie przez miecznika sytuacji.
  Sam Kju, jeśli może to dołącza do walki z Kakitą, wykorzystując swoje umiejętności szermiercze – tutaj miał tylko dobijać wroga, który walczyłby w głównej mierze z samurajem. Spoko rola, bo fragi wpadają na jego stronę. Nie miał nic przeciwko, by ucinać łby i patroszyć flaki Juugo! Wykorzystywał obydwa ostrza w agresywnych ruchach i cięciach, z jednej ręki na drugą, by móc się nie tylko osłaniać jednym ostrzem, ale by i błyskawicznie wykonywać kontrataki i czyste ataki na odsłonięte miejsca bestii.

Streszczenie:
Słówko do Ichirou; odpowiedź Kakicie o przygotowaniu do pójście z nim w bój i dobijanie zwierzyny; błyskawiczne doskoczenie do Haczimana, chwyt za bark i mocne szarpnięcie nim w tył oraz groźba; rzeczywiste wyruszenie z Kakitą i realizowanie planu dobijania zaatakowanych, a także osłanianie jego pleców

Techniki:

  Ukryty tekst

Karta Postaci

---

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

• Czarny płaszcz (20 obj.),
• Wakizashi przy pasie od lewej strony (30 obj.),
• kabura na lewej i prawej nodze (70 obj.),
• torba pod mieczem za plecami (95 obj.),
• duża torba (150 obj.)
• Katana przy pasie (40 obj.)
• Mugen przy pasie (50 obj.)
• bandaże na obydwu dłoniach (1 obj.)

PRZEDMIOTY SCHOWANE (NIEWIDOCZNE):

  Ukryty tekst

[Jun]

- Rok 389 - Lato -

---

[/color][/b] " Oniniwa 鬼庭町 " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=IrEm9eW ... U&index=11[/youtube] Działo się bardzo dużo - każdy obecny w grupie na środku ulicy mógł poczuć jak robi się tutaj tylko duszniej, powietrza coraz mniej - nie na stopie fizycznej, a bardziej tego co działo się w koło ich. Otoczenie było niezwykle bogate w wydarzenia, które rozgrywały się dla nich, oraz obok nich. Duchy co i rusz zstępowały na ulice i ciężko było odróżnić to od rzeczywistości... O ile one w ogóle nie były realne... Mogły przecież być. Jun rozważałby myśli, że coś jest nie tak - gdyby nie słowa Toshiro, chłopak potrafił wykrywać chakrę i ją odczytywać przy pomocy swojego wzroku co sprawiało, że Tamori dawał mu pewien kredyt zaufania w tej kwestii.

A więc to było coś innego - nie prosta iluzja którą mogli rozproszyć. Kapelusznik miał proste podejście do takich spraw - jeśli to nie była iluzja i nie można było tego przejrzeć - to należało sprawdzić czy stwarza zagrożenie. Jeśli nie - zostawić to. Jeśli sprawia - zniszczyć. Proste, prawda? Najprostsza droga była najszybszą. Keira jednak została wycofana na tył - na szczęście każdego w zespole jej wiatr oczyścił nieco wizję, uczynił ją bardziej klarowną, przy okazji ukazując kolejną iluzję - a następnie kolejne przeraźliwe bestie będące na przodzie - Atakujące duchy, co sugerowało, że na dobrą sprawę i oni są pod wpływem tego co się tutaj dzieje. Nie mógł stracić koncentracji, nawet mimo tego co się działo. Trzymał lewą flankę, podczas gdy odgłosy zaczynały dochodzić z niemalże każdej, bardziej z prawej - a z przodu już za chwilę miały pędzić na nich Juugo. Frontowcy powinni sobie poradzić. Tamori nie miał czasu na staranne przyglądanie się ich poczynaniom. Jedynie mruknął dając pozostałym znać - głównie Hakuseiowi, że zrozumiał polecenie... Oczywiście Harishama coś zaczepiło, Kyoushi ruszył mu na ratunek... Czyli tak jak być powinno - wzajemne wspieranie się. Kakita również był gotowy i ruszał do boju... Co więc z Junem? On został zaczepiony przez Takashiego. Kapelusznik zerknął na podawany mu Kunai - odebrał go przyglądając się mu pobieżnie - Takashiemu, nie kunaiowi. Skinął delikatnie głową i mruknął w zgodzie na jego słowa. Niezbyt wiedział jaki będzie dogodny moment, ale zakładal, że domyśli się gdy taki wystąpi - najpewniej. Manipulacja cienia była czymś o czym za dużo nie wiedział bo nie miał z tym wielkiej styczności. Miał podejrzenia jednak, że to członkowie tej rodziny, albo ci z Soso brali udział w zamachu na jego ojca, przeprowadzonym przy pomocy jego własnych rąk.

To jednak musiało poczekać - nie miał problemu ze współpracą z Generałem. Po jego słowach spodziewał się, że taka notka najlepiej się sprawdzi rzucona w górę. Wtedy powiększy cienie które rzucają wojownicy - a co za tym idzie, ułatwi Takashiemu wejście do takiego i przejęcie nad nim kontrolę - jeśli tak działały jego techniki... – W porządku. Mów kiedy mam rzucić — Odparł krótko. To też była chwila na którą czekał - będąc pod wpływem tej zdolności, mógł ocenić czy tak właśnie się czuł, gdy zabijał swojego ojca. To było coś co mogło być przełomem w poszukiwaniu faktycznego mordercy.

Kunai został odebrany. Jun trzymał go za paskiem tak by móc szybko go sięgnąć i wyrzucić gdyby nadeszła taka chwila. Lewa flanka była tym co spadało niemal całkowicie na barki Juna jeśli mówimy o ochronie, no i oczywiście Akahoshiego. Odgłosy dochodzące z lewej flanki - wycie, które pasowało do wilków nie zwiastowało niczego dobrego. Drużyna nie mogła zostać zaatakowana z trzech stron na raz - tak bliski kontakt mógł jedynie doprowadzić do dodatkowych - przypadkowych ran w walce. Nikt tego nie chciał. Idąc tym tokiem myślenia Jun wysunął się jeszcze bardziej na lewą flankę. Słuchał i kroczył w stronę dziwnego odgłosu wycia - czy w budynku czy nie - nie miało to znaczenia. Ten przynajmniej nie wydawał odgłosów łamanego drewna, tak jak ten po prawej stronie - czyli nie powinien się walić...

Jun nie zamierzał się oddalać, skakać, ani odłączać od formacji na zbyt długo, ani zbyt daleko - Nawet w budynku zamierzał przyjąć bardziej wyrafinowaną postawę. Miecz trzymał przed sobą jednorącz, gotów do kroku w przód, albo dwóch które miałyby zmniejszyć dystans na tyle by wejść w zasięg. Był gotowy do nagłego chwycenia ostrza oburącz, powinno to zostać okupione zwiększoną siłą pchnięcia do którego miałby użyć całego ciała, nie tylko rąk. Znów uspokoił swój oddech i korzystając z swojej wewnętrznej siły i czekać na atak bestii by zaatakować ją jednym celnym pchnięciem miecza w miejsce które zaboli najbardziej - niech to będzie szyja, czy inne newralgiczne jakie dostrzegł w poprzednim starciu z potworami. Kolejną rzeczą było wykorzystanie ruchów cienia Takashiego by zadać jak najcelniejsze trafienia. Tym razem nie zamierzał zatrzymywać się na kościach.

Tl;dr
1. Obserwacja dziwnych rzeczy
2. Potwierdzenie zrozumienia słow Hakuseia
3. Skupienie się na lewej stronie
4. Zgoda na współpracę z Takashim
5. Objęcie warty nad lewą stroną, potencjalne ruszenie w tym kierunku i ściągnięcie tego co tam się kryje, by nie naskoczyło na drużynę i nie narobilo ambarasu
6. Wedle rozkazów Takashiego rzucenie Kunaiem jeśli padnie sugestia - przygotowanie do walki z bestią i atak - bez przesadnego oddalania się. [maks kilka metrów], korzystanie ze zdjęcia limitu statów (heheszki) i celowanie w punkty witalne, to najłtwiej dostępne - minimum szyja.

Myśli - Mowa

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Seinaru]

Dobrze było chociaż przez chwilę zobaczyć dalej, niż na kilkanaście metrów dookoła. I dobrze było mieć świadomość tego, że ktoś inny stracił chakrę, aby samuraj mógł na tym skorzystać. Dziewczyny stojące przed nimi zostały dosłownie zdmuchnięte, na co Seinaru zareagował sporym zdziwieniem. Po głosach i śmiechach spodziewał się, że będą to ich następni, całkowicie ludzcy przeciwnicy, może trochę zbyt pewni siebie. Teraz jednak trudno było zaszufladkować to co zobaczył, ale z odsieczą przybyły zaraz tęgie umysły ich oddziału, które momentalnie rozszyfrowały zagadkę. Chakrowe echa przeszłości... spoko.
Kei nie do końca zrozumiał kto i po co im to pokazuje, bo wchodząc do wioski nie aktywowali chyba żadnej ukrytej "pułapki", która rozpoczęłaby projekcję. Czy może te sceny rozgrywają się tutaj wciąż i wciąż od... właściwie od ilu lat? Seinaru nie wierzył w to, że są to prawdziwe umęczone dusze, które nie mogły zaznać spokoju. Zwłaszcza po tym co powiedział Toshiro można było stwierdzić, że ktoś celowo spreparował cały ten teatr... tylko po co? Z pozoru mary nie wyglądały na groźne. Nie było nawet pewne, że są świadome czyjejkolwiek obecności w pobliżu, ale czy można było zupełnie je zignorować? O ile treść jaką ze sobą niosły nie wzbudzała zainteresowania samuraja w ogóle, o tyle... potrafiły otwierać sobie drzwi, a to znaczyło, że mogą jakoś wpływać na realny świat. Było chyba więc nieco za wcześnie aby wyciągać jednoznaczne wnioski, dlatego Kei z rezerwą podchodził do pierwszych hipotez, które wygłosił Toshiro i Mujin.
Chwilę później na plac boju w końcu wkroczyły potwory. Jeden z nich nawet wpadł tu pyskiem do przodu, a Kei widząc jak Jugas się wywalił i sobie głupi ryj rozwalił, parsknął tylko śmiechem do Ichira stojącego obok.
No i tyle było z rozluźnienia, ryki nasilały się i mnożyły dookoła nich, a grupa cały czas tkwiła między budynkami, gdzie znaczenie ich liczebności zostało zniwelowane do minimum. Jeśli teraz potwory skoczyłyby na nich z dachów, od razu mogłyby dostać się pomiędzy członków ich formacji i rozszarpać ją od środka. Dobrze że mieli jeszcze trochę czasu, aby samemu podjąć inicjatywę i przynajmniej zaproponować swoje warunki walki, do której na pewno dojdzie już za chwilę.
Prawa strona była zabezpieczona, lewa też. Został środek, którym już zajmował się Ichirou i teraz pytanie... czy komuś takiemu potrzebne jest w ogóle wsparcie? Trudno było wyobrazić sobie, aby na wąskiej ulicy coś przebiło się przez piach Asahiego, ale gdyby tak się stało, Kei postanowił być w pogotowiu. Nikt nie wybrał go do swojej pary ( ), więc musiał znaleźć sobie zajęcie w ubezpieczaniu najsilniejszego członka zespołu, coś jak ochroniarz Supermana.
Póki co Kei stał i patrzył. Jeśli inni pójdą w bój, a bestie naprzeciwko nich okażą się jakimś cudem zbyt potężne dla samego Ichira i spróbują dostać się do Hakuseia i medyków stojących za plecami samuraja, wówczas Kei będzie walczył najlepiej jak umie. Teraz jednak czekał i obserwował, gotów do reakcji na zagrożenie z każdej strony, wyprowadzenie pchnięcia wszędzie tam, gdy coś będzie próbowało go minąć, albo dopaść jego samego.
Streszczenie:
1. Stanie i patrzenie, gotowość opór

  Ukryty tekst

[Kuroi Kuma]

I widzisz przed sobą postać. Kobietę, dosyć małą, w sumie nadal nie wiesz kim ona jest. Czy ma bliskich, czy chce zrobić Ci krzywdę, czy może jednak chce się dołączyć? Spoglądasz tylko na działania innych, nie reagujesz, nie wiesz czy cokolwiek co zrobisz ma sens. Widzisz jak postać zjadana jest przez robaki, chociaż postać się nie odgania, jak ogromna technika zmiata wszystko na swojej drodze nie zostawiając najmniejszego śladu. Nie zostało nic, pustka, tak samo jak pośrodku pustki wydawało się, że stali. Drużyna broniąca, która prędzej przypominała nieporadne dzieci. Otoczeni mgła, zamknięci wśród nieznanego, wystawieni na atak, nieprzygotowani w sumie na nic, co do tej pory nadeszło. Nawet sygnał Hakuseia nie zrobił większego wrażenia na Kuroiu, bowiem ten... w sumie to czuł się jak w jakimś śnie. Stwory, które nie są iluzją, nie działa na nie dotyk, a jednak chakra się ich pozbywa. Co tu się działo? Technika wiatru na coś się przydała, bowiem w końcu zobaczyli coś dalej. Ujrzeli wioskę, przynajmniej w części. Jej świetność już dawno przeminęła, miejsce brzydkie, paskudne wręcz, opuszczone. Gniło, niszczało coraz bardziej z każdym dniem, aż dziw że coś tutaj zostało. Czy w ogóle żyły tutaj jakieś inne istoty? Zwierzęta, owady, czy one także postanowiły omijać wioskę szerokim łukiem? Czyżby po raz kolejny zwierzęta były mądrzejsze niż ludzie, a to ci ciekawostka. W sumie już nic go tutaj nie zdziwi, bo co? Nawet gdyby jego klony przyniosły herbatę, pewnie by ją odruchowo wypił - bez analizowania co jak i kiedy niby zdążyły ją zaparzyć, bo i po co?
-Mógłby go ktoś uciszyć? - rzucił wskazując na Harishama, który wybiegł z ostrzem do przodu, wystawiając je na ludzi. To... to nic nie znaczyło, tutaj nic nie było pewne. Czyżby chłopaczek odchodził od zmysłów? Pewnie wszyscy od nich odchodzili, tylko że każdy sprawiał zdawać sobie z tego sprawę, w przeciwieństwie do niego. Zerknął po pozostałych, lecz raczej nikt nie kwapił się do tego, by mieć styczność z szaleńcem. No może prócz Kjudasza, ale ten akurat nigdy nie wydawał się być nieco inny, nieco inaczej spoglądać na świat. Podobnie można by też sądzić o Toshiro, bo to co mówił - pieczęci, formująca się chakra, które regeneruje się sama - co miał na myśli? Jego słowa może i były dosyć dziwne, wykraczały poza rozumowanie zapewne większości z zebranych, ale w sumie nic dziwnego, nic tutaj nie było normalne. Musieli po prostu przyjąć jego słowa, uznać za prawdziwe, albo przynajmniej zbliżone do prawdy. Gdzie jest człowiek od pieczętowania, gdy go najbardziej potrzeba?
Nie zdziwił go też i wóz, nie zdziwił go dzieciak wybiegający z domu, nie zdziwiło go też i to, że ktoś biegł za nim. Nie zdziwił go krzyk, kobieta, zerkał tylko leniwie przesuwając oczyma po tym co się działo dookoła. Miejscami już nie wierzył swoim oczom, musiał zdać się na inne zmysły, tylko jak? Skoro słyszał dźwięk, jak ojciec woła swoje dziecko? Jedynym, co uznawał za realne, było Juugo. Ooooj tak, tego nie musiał sobie potwierdzać, to było aż zbyt prawdziwe. Ugryzienie, które ciągle miał w głowie, wizja bliskiej śmierci, zbyt bliskiej. Zagryzł zęby, popatrzył na stworki, które pojawiły się w zasięgu wzroku. Gińcie chuje - skomentował widząc jak piasek Ocirka się podnosi. Pierwsza linia także wzięła się do roboty - Kakita gotowy do ataku, podobnie Kyoushi. Seinaru za to się nie ruszał - nagroda leniwca roku leci do tego pana. No i do Kumy, który dalej stał przy Keirze, przy Mujinie, który spoglądał jak inni walczą. Piasek w jego gurdzie wrzał, ale im więcej dział wytoczą, tym łatwiej było zranić swoich (pozdrawiam Pastuszka) i tym więcej energii zużywali. Wymagane minimum, pamiętasz? - stwierdził głos w jego głowie. Nasłuchiwał z boków, bowiem to z tych stron mógł nadejść jakiś atak. Niech reszta skupi się na tej trójce, zaś Kuroi szykował swój piasek na to, by bronić tych, którzy stanęli w kupie. Reszta sobie poradzi.

1) ni mom pojecia co robi Harisham
2) Kuroi nie robi Kai bo tego no... daje kredyt zaufania Toshirowi i jego oczkom
3) Stojem, nasłuchujem, szuruburu piaskiem jak trza

  Ukryty tekst

[Natsume Yuki]

Im dłużej przebywali w tej wiosce, tym mniej byli w stanie zrozumieć. Kiedy tu schodzili, wszystko wydawało się znacznie prostsze, znacznie... łatwiejsze do ogarnięcia. Ot, mgła w kraterze znacząco utrudniająca wizję, więc trzeba było się skupić na używaniu zmysłu słuchu. Mieli do czynienia z normalnymi, materialnymi zagrożeniami, więc wszystko stawało się znacząco... dostępniejsze. Wojownicy schodzący do Oniniwy mieli proste zadanie: jeżeli coś żyje - sprawcie, żeby było inaczej. I z takim pomyślunkiem mogli skupić się na zadaniu, po prostu młócąc wszystko niczym zboże gotowe do żniw. Jeżeli coś istnieje - będzie krwawić przy kontakcie z mieczem. Sam Yuki również był jak najbardziej przygotowany do walki, i nie wahałby się rzucić na dowolnego z oponentów, żeby tylko spełnić swoje zadanie. A jednak... świat postanowił wszystko utrudnić.
I to tak, by sprawić aby najemnicy stracili wiarę w rzeczywistość.
Dwa ataki, ze strony Mujina i Keiry, jednocześnie przyniosły więcej wiedzy na temat zapomnianej wioski, jak i... sprawiały, że wszystko miało jeszcze mniej sensu. A więc wyglądało na to, że nie tylko to wielkie bydlę, ale również wszystkie te widziadła krążące po okolicach, jednocześnie istniały... i nie istniały. Nie były iluzją - pod tym względem nie miał wątpliwości, bo sam również ćwiczył się w odporności na tę sztukę, ale i tak posiadanie w ugrupowaniu eksperta w tej dziedzinie (Toshiro) znacząco ułatwiało ewaluację. Nie były one też materialne, ponieważ nie reagowały zupełnie ani na ich obecność, ani na ich ataki - ot, kręciły się po okolicy, tyle. Na dodatek wychodziło na to, że gdy zostały trafione i rozpadały się, w ich miejscu dało się znaleźć jakąś pieczęć - co mogłoby sugerować jakieś zaawansowane Fuuinjutsu.
Czyżby zostali złapani w pułapkę, nawet nie będąc tego do końca świadomymi? I jaki cel miała mieć ta pułapka? Przecież... nie łatwiej byłoby stworzyć coś, co aktywnie wyniszczyłoby ludzi będących zagrożeniem dla spokoju tej zapomnianej wioski? Cholera wie, jakieś miny, wilcze doły, smolne rowy, cokolwiek? Po co tworzyć wizerunki ludzi, którzy albo dawno już nie żyli, albo w ogóle nigdy nie istnieli?
By przekształcić miasto duchów z formy teoretycznej w dosłowną?
W końcu, korzystając z poprawionej wizji nadanej im przez Keirę, ugrupowanie mogło zauważyć kolejnych wrogów - tym razem byli to rzeczywiści Juugo, identyczni jak tamci z którymi mieli do czynienia pod samą bramą. Żywi, materialni... będący jak drzewa. Padną, gdy dostatecznie długo by ich rąbać siekierą. Pierwszy z nich również spróbował zaatakować jedną z mar, kończąc przez to w dość niefortunnej pozie. Ha, czyli oni również to wszystko widzieli, i dawali się na to nabrać? Kolejny punkcik warty do dopisania do listy.
Trzy cele z przodu, dziwne dźwięki z prawej.
Czas zacząć taniec.
-W takim razie zostawiam wam prawą - powiedział spokojnie do Kakity i Shiroyashy, chociaż wątpił że to usłyszą. Ani żeby specjalnie potrzebowali to wiedzieć, bo i tak zajęli się sobą. - A Jun-san pilnuje lewej... dobrze. Seinaru-san, możesz badać zarówno lewą, jak i przód? W tym czasie sam również pomogę Ichirou.
A że do Ichirou nie dodał żadnego honoryfikatora? Cóż, Diaboł raczej se poradzi z taką zniewagą.
Starając się koordynować swoje ruchy z Ichirou, Natsume zamierzał złożyć sekwencję pięciu pieczęci, aby wytworzyć jedną z najsilniejszych dostępnych mu na ten moment technik Uwolnienia Wiatru: Kazekiri. Celem wiatrowych ostrzy zaś byli stojący przed całym oddziałem Juugo, lecz nie zamierzał uderzać w punkt w którym stali w tym momencie: to, że będą w stanie odskoczyć, było raczej oczywiste. Nie, jego celem było poczekanie na techniki Asahiego, by zobaczyć w którą stronę wrogowie spróbują odskoczyć - lub zaszarżować, cholera wie. I dopiero wtedy, gdy wrogowie nie będą mieli szansy uniknięcia również jego ataku, wysłałby ostrza z wiatru. Po prostu trzeba się upewnić, że jeśli to żyje - to za chwilę już nie będzie.
Dla bezpieczeństwa całej grupy.
Brał oczywiście pod uwagę również to, że któraś ze stron - lewa bądź prawa - nie poradziłaby sobie z atakami. Rzecz jasna, ufał swoim kompanom z Kenseikai (Kakita, oraz na swój sposób również Jun) oraz był skłonny dać możliwość wykazania się tym, którzy chcieli do organizacji dołączyć - ale, na wszelki wypadek, nadal był gotowy do uników i odskoków, by nie dać się trafić nagłym ciosem z którejś ze stron. Skrytobójca-paranoik? Może. Ale nadmierna ostrożność jeszcze nigdy go nie zawiodła.

Aktywna technika:

  Ukryty tekst

Używana broń:

Nazwa

Kubikiribōchō

Typ

Ostrze długie

Styl

Chanbara

Rozmiary

Długość ostrza

160 cm

Długość rękojeści

40 cm

Objętość

220

Właściciel

Opis Kubikiribōchō, nazywany też Ostrzem Kata, jest powiększonym mieczem-tasakiem o kształcie wielkiego noża rzeźnickiego, stworzony w pełni z czystego żelaza (nie wliczając wzmacnianej stalą drewnianej rękojeści). Ostrze posiada też dwa otwory, mające funkcję zarówno estetyczną, jak i pozwalającą na torturowanie oponentów poprzez blokowanie w nich kończyn lub przytrzymanie przy ścianach.

Właściwości Saisei - to właśnie dzięki tej zdolności Ostrze Kata jest w stanie istnieć od niepamiętnych czasów w stopniu właściwie nienaruszonym. Broń ta poprzez kontakt z jakąkolwiek krwią jest w stanie wydobyć z niej wszystkie możliwe cząsteczki żelaza - i za ich pomocą odtworzyć ubytki w mieczu, niezależnie od ich wielkości lub struktury. Zaczynając od zwykłych szczerb i pęknięć, przechodząc przez głębsze nacięcia, aż do pełnego złamania ostrza - wystarczy odpowiednia ilość krwi wylanej na chociaż pozostały ułamek przyłączony do rękojeści, by ostrze zregenerowało się w pełni, do idealnie tego samego kształtu które miało uprzednio. W ten sam sposób utrzymuje dużą ostrość, która pozwala przeciąć nawet spore kamienne bloki.

Wymagania

Uniesienie

40 siły

Poprawne użycie

80 siły

Zdobycie

Wyprawa rangi B, duży udział fabularny postaci gracza

Staty:

  Ukryty tekst

[Rokuramen Sennin]

The dawn is coming to my Town of Strangers Głośny krzyk Harishama poniósł się w głąb ulicy. Rozbił po kamiennych ścianach wspartych drewnianymi szkieletami i zmieszał z powoli powstającym szumem ulicy. Naradzał się jeden po drugim, jakby miasto budziło się do życia z bardzo długiego uśpienia. Mieszkańcy odkrywali kołdrę z gęstej mgły i witali, każdy na swój sposób, nowy dzień. Krzyk nie wywołał echa - mgła je pochłonęła. Dziewczyna, do której słowa były skierowane, chyba zachichotała, chowając się za róg ulicy. Spłoszona dziewoja. Delikatna jak wiatr, którego zdecydowanie tutaj brakowało.
Keira zdecydowanie nie zmarnowała chakry. Fuuton przewiał mgłę i pozwolił rzucić widok na ulicę, którego bez jej techniki byście nie otrzymali. Hakusei skinął kobiecie głową, ograniczając się do tego symbolicznego wyrazu uznania i powiedzenia bezsłownie "dobra robota". Słowa nalżało szczędzić - zwłaszcza w sytuacji, w której mogły być przydatne na wydanie jakiejkolwiek komendy. Zwłaszcza, kiedy było tak wiele rzeczy ważnych do omówienia.
Dwie zniszczone wcześniej dziewczęta pojawiły się z powrotem, dokładnie w tym samym punkcie, z tak samo opartymi nogami w biegu, jak wcześniej, z tym samym ułożeniem włosów - jak zamrożone w czasie. I kiedy pojawiły się w całości, czego odtwarzanie sharingan mógł obserwować, ruszyły biegiem dalej. Ich nogi nie grzęzły w błocie i kiedy się zbliżały w waszą stronę i były już z 5 metrów od was, widać było również, że w ogóle nie zwracają na was uwagi. Ta co biegła z przodu oglądała się przez ramię, podczas gdy goniąca błyszczała rozbawionymi oczyma, ciesząc widokiem zarumienionej, zawstydzonej i zastygłej w zawziętości twarzy. Zawziętości, by dogonić swoją, hmm... koleżankę. Jednak skoro nawet sharingan nie mógł tego zrozumieć, to co mogło? Kto był w odpowiednich kompetencjach? Mistrzowie fuinjutsu?
- Pieczęć? Więc mamy do czynienia z fuinjutsu? - Zwrócił się do czarnowłosego Uchiha. Jeśli nawet przed momentem byli cicho to po wypuszczeniu fuutonu oraz krzyku Harishama o jakąkolwiek ciszę martwić się nie musieli. Mężczyzna rozwinął znów swój zwój, kiedy z mgły wyłoniły się myszy i przebiegły zgrabnie pomiędzy waszymi nogami, jedna za drugą do niego wskakując. Najgorsze w tym wszysktim było to, że brakowało czasu na przystanięcie i zastanowienie się. Nie można było zacząć wymieniać się teoriami, nie było chwili na to, żeby dokładnie rzecz przeanalizować w spokoju. Bestie się zbliżały. Wyglądało na to, że minęły poprzednie grupy - na północy było spokojnie. Brak kolejnych wybuchów, pościgów i innych naleśników. Oznaczało to, że przynajmniej z jednej rzeczy spełniliście zadanie - przyciąganiem uwagi. Czy raczej - odciąganiem ich od reszty. Innymi słowy - cel wykonany. Hakusei wysłuchał tego, co Mujin miał do dodania na ten temat. Tego, co nieco pokrywało się z jego przypuszczeniami i wnioskami, jakie sam z tego wszystkiego wyciągał. Nie można było powiedzieć, że czuł się swobodnie działając w takim obszarze. - Toshiro - prowadź swoimi oczami. Informuj o zmianach. Utrzymać pozycję. Keira, Kuroi - zapewnijcie mi czas. Skontaktuję się z Yuriko. - Hakusei upewnił się, że dwójka odebrała jego rozkaz, po czym złożył dłoń w pieczęć barana i zamknął oczy. Pogrążył się w skupieniu.
Złożone kai niczego nie zmieniło. Nie zachwiało rzeczywistością, która otaczała Ichirou, Keirą i kimkolwiek innym. Fakty nasuwały się same - to musiał być hasz. No i w takich warunkach to musiała być zła jazda, bo jakoś nikomu nie było do śmiechu. Pewnie jakaś mieszanka. Niezaufany diler - tak to się potem kończy.
W Mieście pełnym Nieznajomych łatwo się było pogubić. Łatwo było uwierzyć w duchy, mary i narkotyczne obłoki mieszające zmysły. Łatwo było poczuć się śmiesznie maleńkim, niedoświadczonym, wobec dziwów malowanych pędzlem mgły.
Juugo, rozglądające się na boki, jakby niemal spłoszone, zdekoncentrowane tym, co się dzieje, po usłyszeniu krzyku natychmiast się naprężyły i skierowały w waszą stronę łby. Jak zostało już ujęte - chcieliście odrobiny hałasu? Więc ją macie. Chcieliście uwagi tych spaczonych i przeklętych bytów? Oto ona. W całej okazałości. Jak i w całej okazałości przemknął w ich stronę piasek - zabójczo precyzyjny. Dwunożny potwór wysunął się naprzód. Jego łapska ślizgały się nieco na błocie, ale pazury wbite w ziemię zapewniały stabilność. Podłoże, nietrwałe i miękkie, zapadało się pod jego ciężarem. Wyciągnął obie łapy w przód i przed nim i jego towarzyszami powstała tarcza, na które pociski piaskowe się rozbiły. Jugo nie rozbiły się na boki - przylgnęły do swojego towarzysza. Tarcza zniknęła, a potworzysko wysunęło jedną nogę w przód i pochyliło się w waszym kierunku, wydając z piersi głęboki ryk.
Dwa shurikeny rzucone przez Takashiego trafiły swoich celów, które wcale nie poruszały się jakoś znacząco szybko czy sprawnie. Jak to normalni ludzie - żyli swoim normalnym życiem i w nim trwali. Zaczarowani jak w zamku Królowej Śniegu, która zbierała wszystkie cuda i dziwy i zamykała je w czasie, by sycić się nimi na wieczność. Iluzje ojca i syna rozpłynęły się tak samo jak wcześniej dwie dziewczyny - tylko teraz wszyscy mogli obserwować to zjawisko. Śmignęły praktycznie obok Kyoushiego, albo to raczej on szybko śmignął obok nich, który złapał Harishama za kark tak, jak koty potrafią łapać swoje dzieci, by skarcić je warknięciem i schować za siebie. Jak szczeniaka, którego należy chronić i bronić. Może słusznie, bo zza tamtej trójki wyłoniła się kolejna dwójka przyjemniaczków, która nie zamierzała się zatrzymywać i ruszyła biegiem w waszym kierunku. Seinaru mógł mierzyć je wzrokiem. Leniwie podpierać się o szlachetną broń, która przeszła przez ręce wielu bohaterów, mając świadomość, że w takiej grupie... nie ma co forsować naprzód. A tym bardziej ucząc się tego, że nie ma co forsować przed piach Ichirou. Jego rozwinięta percepcja bez problemu odbierała ruch i dźwięki z okolicy, pozwalając mu dojrzeć zagrożenia, naprzeciwko których wychodziły kolejne flanki.
Rozproszone robaki, uważając na latające techniki i zgubny dla nich fuuton, przeleciały bokami i górą w kierunku Juugo. Te, zdaje się, niekoniecznie miały jak skupić na nich swoją uwagę. Był to więc dla nich doskonały moment na atak, gdy znalazły się przy celu, okrążając go - o ile nikt im nie przeszkodzi. Pierwsze z nich już siadały na grupie Juugo.
Natsume posłał kolejną technikę fuutonu w przód, by dobić to, przed czym potwory skryły się za tarczą - dwie wysunięte naprzód bestie zostały dosłownie przecięte w pół.
Smok Keiry przesunął się na prawą stronę, tworząc dla was mur w dalszym ciągu - udowodnił już, że jest w stanie wiele wytrzymać. I w idealnym momencie uniósł swój łeb, kiedy Keira skupiła się na prawej stronie, łapiąc w locie skaczącego na dach Juugo. Opadł ciężko razem ze stworem w dół, kiedy następny wskoczył na jego szyję i próbował wgryźć się w jego szyję, wbijając w kryształ ostre pazury. Właścicielka smoka mogła poczuć, jak jej wierny twór ulega mocniejszemu zniszczeniu, jak wcześniejsze pęknięcia poszerzają się do tych poważnych. A nawet doświadczyć tego osobiście, kiedy razem z nim runęła w dół i budynek zaczął się jej, bardzo dosłownie, walić na głowę. Smok, Keira i dwa Juugo zniknęli w budynku po prawej stronie, ciągnąc za sobą zadaszenie. Huk łamanego drewna i zapadających się, niestabilnych kamieni tworzących dolną ścianę budynku zagłuszył na moment wszystkie odgłosy.
Jun wysunął się na lewą flankę po przyjęciu odpowiedniego wsparcia od Generała, ostrożnie i powoli, żeby przyjąć ewentualnych wrogów na siebie. I chyba był to dobry pomysł. Przynajmniej dopóki zakładał trzymania się pola widzenia sojuszników. Dom wyglądał jak nowy. Świeża trawa wydawała się wręcz ocierać o jego świeżo pomalowane ściany i jeszcze kilka chwil, a poczułby wręcz zapach kwiatów. Ten dom... coś więcej, niż tylko budynek. W otwartych do niego drzwiach widać było kobietę, która właśnie wychodziła na próg. Jeden z pokracznych potworów pojawił się na dachu w zasięgu twojego pola widzenia i zamierzał smyknąć prosto w kierunku Harishmama. Wypalone dachówki porośnięte mchem zsuwały się z dachu pod naciskiem jego łapsk. Te dachówki, które upadły na ziemię, wcale nie były nowe - były brzydkie i zniszczone.
Za waszymi plecami rozległo się muczenie. Tak, tak - muczenie. Krów. Wyglądało na to, że są jeszcze za bramą... bramą, która wyglądała teraz jak nówka nieśmigana. Ale po jej bokach nadal wystawały zniszczone mury i zebrana ziemia, mulista i błotnista.
Piasek Kuroia wystartował do przodu, witając kolejnego przeciwnika. Oj tak byczku, ze wszystkich stron... nie wspominając o piekielnym zagrożeniu, jakie stanowiły niewidoczne teraz krowy.
Widoczność z przodu oscyluje na 35 metrów. Widoczność po prawej i lewej stronie to 10 metrów. Widoczność tyłu wynosi 15m.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

DEADLINE: 5:00, 4 października

Jeśli coś nie odpowiada w ułożeniu mapki bitewnej to mówić.
Jeśli coś niejasne, czegoś zapomniałam - pisać.

[Keira]

Widząc, jak Hakusei skinął jej głową z uznaniem, Keira odpowiedziała tym samym gestem i wycofała się ponownie na tył formacji, by wsiąść na swojego kryształowego smoka i czekać na to, co będzie dalej. Ponownie trzymając kryształowy miecz w dłoni, z nogami przytwierdzonymi do kryształowego cielska swojego tworu, Białowłosa obserwowała to, co się dzieje, jednocześnie słuchając krótkiej wymiany informacji. Wyglądało na to, że Hakusei wpadł na to, samo co ona, a mianowicie fakt, że mogli mieć przed sobą jakieś zaawansowane Fuinjutsu. Tak czy inaczej, wychodziło na to, że obrazy z pieczęci żyły swoim życiem i nie stanowiły dla nich zagrożenia, więc należało się zająć tym, co je stanowiło, a mianowicie Juugo, którzy znowu się pojawili na przodzie i ruszyli do ataku, słysząc krzyki Harishamia. Kolejny krzykacz, który może źle skończyć podczas tego starcia. Nie było jednak czasu na rozmyślanie o tym i trzeba było działać.
Słysząc kolejne trzaśnięcie drewna po prawej stronie, Keira puściła tam swojego smoka, który uniósł łeb niemal w ostatniej chwili by chapnąć w paszczę pierwszego z Juugo, który znajdował się na dachu. Smok mocno zacisnął swoje szczęki, chcąc zmiażdżyć swoją ofiarę kryształowymi, ostrymi zębami. Jeśli przeciwnik będzie na tyle wytrzymały, że nie da się go zabić w ten sposób, to smok chociaż przytrzyma go w zębach, żeby nie mógł się uwolnić i poczekał na śmierć z ręki Keiry. Niestety, nie był to koniec, bo pojawił się też drugi Juugo, wskakując na szyję kryształowego tworu niebezpiecznie blisko Białowłosej, wbijając się w biały kryształ pazurami i próbując też zębami. Pęknięcia kryształu, które wcześniej posiadał Smok, zaczęły się pogłębiać i jakby tego było mało, wszyscy razem runęli na budynek, zawalając go pod cielskiem smoczyska. Kryształowe cielsko załamało pod sobą dach i wpadło do środka, zabierając ze sobą Keirę i obu Juugo.
Trzymając się mocno stopami i skupiając w nich chakrę, Białowłosa patrzyła, czy przypadkiem coś nie leci jej jeszcze na głowę i w razie czego będzie robić uniki, w postaci odskoków. Musiała jeszcze wykończyć przeciwników, zanim oni wykończą ją i gdy tylko będzie miała sposobność, zrobi użytek ze swojego kryształowego miecza i sieknie nim Juugo po karku, chcąc odrąbać mu głowę. Podziała? Jeśli nie, będzie musiała skorzystać z Futonu, ale to tylko wtedy, jeśli jej cios mieczem nie pomoże. Juugo trzymał się wczepiony w Smoka, próbując go ugryźć, więc był w idealnej pozycji na to, żeby zwyczajnie ściąć mu łeb. Pytanie jeszcze co z pierwszym potworem. Został zmiażdżony w smoczej paszczy, czy tylko uwięziony? Tyle pytań bez odpowiedzi, które zapewne nadejdą w następnej rundzie.

Streszczenie:
Smok łapie pierwszego Juugo w paszczę i próbuje go zmiażdżyć. Jeśli przeciwnik okaże się zbyt wytrzymały, żeby zostać ''zjedzonym'', Smok będzie trzymał go w zaciśniętych zębach, unieruchamiając na tyle, żeby Keira zdążyła się nim zająć. Gdy wpadają do środa budynku, zawalając pod sobą sufit, Keira uważa, żeby nic jej na łeb nie spadło, w razie czego robi odskok i unik. W pierwszej kolejności będzie chciała załatwić potwora, który przytwierdził się do szyi jej kryształowego Smoka i próbuje go ugryźć. Białowłosa robi zamach i chce mu ściąć głowę kryształową kataną. Jeśli się nie uda, będzie kombinować co dalej. W razie ataku na nią, robi odskok, żeby zwiększyć dystans między sobą i wrogiem, by móc ponownie zaatakować w inny sposób.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Harisham]

Na piątą chorągiew Hachimana! Ów Kyoushi chyba nie posiada za grosz honoru! Nie godzi się przecież traktować w ten sposób sojusznika. Wspólnie zmagamy się z tymi piekielnymi pomiotami i zabranianie pobożnemu człowiekowi walki jest wręcz grzechem. Kyoushi przecież nie może mieć pojęcia, jak silny i skuteczny w bitwie potrafię być, więc takie zachowanie jest niedopuszczalne. Niedopuszczalne jednak byłoby też roztrząsanie tego konfliktu w obecnej chwili, gdy jesteśmy w środku walki. Wszelkie nieporozumienia i błędy będzie można wyjaśniać później, gdy się uspokoi i wszyscy już będziemy bezpieczni. W chwili obecnej trzeba zawierzyć swoje życie Bogu Ośmiu Chorągwi i i zaufać, że z jego pomocą doczekamy tych bezpiecznych chwil.
- W imię Hachimana! Wyrzeknij się zła, lub zgiń! - krzyczę odwróciwszy się w stronę Jugo na dachu. Gdy tylko Jugo z owego dachu zeskoczy, dobiegam do niego i atakuje mieczem, wielokrotnie tnąc go w okolice torsu, o ile taki posiada. Jeśli jakiś jego, lub czyjkolwiek inny, atak dosięgnie mnie, skraplam się.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Seinaru]

THEME Wyszło prawie super. Nie dość, że kolejna runda walk w Oniniwie nareszcie się rozpoczęła, to do tego grupa od razu wyszła na prowadzenie. Seinaru patrzył jak piaskowe pociski rozpryskują się na tarczy Jaszczura. Samuraj przyjął to ze spokojem, w końcu nie można było oczekiwać, że załatwią wszystkich od razu. Było to dobre rozpoznanie terenu. Wiedzieli teraz, który z nich jest silniejszy, który słabszy i w jaki sposób Juugo mogą bronić się przed ich kolejnymi atakami. Krótko po tym w zasięgu zaczęły zbierać się kolejne potwory, a naprzeciw pojawiła się jeszcze dwójka potworów. Tymi jednak zajął się zamaskowany szermierz, którego siła przebicia okazała się w pełni wystarczająca na to, aby z łatwością przeciąć dwa wyrywne potwory. Pytanie które od razu pojawiło się w głowie Pasterza było oczywiste: czy dałby radę przeciąć tą techniką również tarczę Jaszczura? Teraz jednak trafienie może być utrudnione. Nie tylko oni zobaczyli na co stać ich przeciwników, badanie działało w obie strony. Póki jednak żadna ze stron nie szarżowała już na siebie bezmyślnie, można było poświęcić nieco uwagi flankom, a zwłaszcza prawej, gdzie działy się rzeczy gwałtowne i nagłe.
Keira, a raczej smok Keiry robił całkiem dobrą robotę już od początku ich pierwszego starcia przed bramą, jednak jego użytkowanie w zwartej zabudowie było co najmniej nieporęczne. Był on jednak w stanie powstrzymać jeszcze jednego potwora skaczącego na grupę i kłapnięciem szczęk wyjaśnić delikwenta. Tak się wydawało, bo jeśli nie zakończyło to życia potwora, to najpewniej go unieruchomiło i poharatało. Szkoda, że zaraz za pierwszym zaatakowało także drugie monstrum, któremu udało się już dostać na grzbiet smoka, gdzie zaczęło czynić poważne szkody. W konsekwencji tego wszystkiego kryształowy twór runął na budynek po ich prawej, burząc go i... grzebiąc pod zgliszczami Keirę razem z jej przeciwnikami? Seinaru poczuł potrzebę sprawdzenia tego, mimo że po akcji wyburzania na pewno pojawiło się mnóstwo kurzu i pyłu, który przez kilka sekund mógł jeszcze bardziej niż mgła ograniczyć pole widzenia po prawej stronie grupy.
- Sprawdzę to. - Powiedział do stojącego obok Ichirou i reszty.
Mając na uwadze, że lewa flanka jest na pewno jakoś zabezpieczona przez resztę grupy, a ryczące z tyłu krowy były chyba częścią tajemniczych projekcji (choć nie wykluczało to możliwości, że kolejni Juugo zaatakują grupę również od tyłu), Kei postanowił osobiście przekonać się, jaki był ostateczny wynik starcia panny Koseki. Nie wbiegał oczywiście ani do, ani na walący się budynek, ale gdy wszystko już poprzewracało się tak jak miało się poprzewracać, samuraj wbiegł na rumowisko i postarał się rozeznać kto przeżył tą budowlaną katastrofę, a komu się to nie udało. Miał nadzieję, że Keirze wystarczyło czasu i refleksu na to, aby stworzyć nad sobą jakąś kryształową kopułę, która uchroniłaby ją od walącego się na nią gruzu. A jak poradził sobie z tym jej przeciwnik? Jeśli przeżył, wówczas Kei natychmiast go identyfikuje i atakuje. Jeśli przez tumany kurzu i pyłu nie miał pewności, że nie jest to członkini jego grupy, wówczas wstrzymuje się do chwili gdy będzie miał absolutną pewność. Gdyby jednak do walki rzeczywiście miało dojść, Kei przede wszystkim uważa na to w jakiej kondycji jest potwór i nie lekceważy go. Następnie korzystając z maksimum swoich możliwości fizycznych i zachowując maksymalny dystans jaki gwarantuje mu dzierżona Nihongou, dobiega do oponenta i wyprowadza pchnięcie w jego tors lub szyję. W przypadku niepowodzenia ataku i kontrataku przeciwnika, wykonuje w pierwszej kolejności bloki, a w przypadku gdyby było to niemożliwe, wtedy ratuje się unikami. Niezależnie od wybranej formy obrony, cały czas utrzymuje dystans pchnięcia włóczni i nie pozwala podejść do siebie przeciwnikowi.
Gdyby scenariusz był inny i to Keira przeżyła i była ranna albo walczyła z potworem, wtedy Seinaru pomaga jej wynosząc ją z gruzowiska albo pomagając walczyć i atakując przeciwnika z drugiej strony w taki sam sposób jak opisany powyżej, aby szybko zyskać przewagę. Cały czas miał świadomość tego, że za chwilę zapewne z tej samej strony nadbiegną kolejni przeciwnicy, toteż trzeba było szybko wykonać to co było zamierzone i wracać do grupy, aby kiepska widoczność ich nie rozdzieliła.
Streszczenie:
1. Fiu, fiu niezła technika panie zamaskowany szermierzu, od pana piaskowego trochę lichsza ale też fajna.
2. Budynek się wali co tu zrobić.
3. Zobaczę co się stało po demolce.
4. Jeśli potwór przeżył to go zabijam, jeśli Keira przeżyła to ją też zabijam pomagam jej wyjść z gruzowiska/zabić przeciwnika.

  Ukryty tekst

[Takashi]

♫ Sound ♫

Post krótki i mało treściwy, bo się zdenerwowałem - miałem długiego, pięknego posta, ale przez przypadek usunąłem, a teraz nie mam siły i muszę iść zaraz spać :/

Rzeczywiście z chwili na chwilę atmosfera robiła się coraz gorętsza, niedosłownie rzecz jasna ujmując, mowa o wzrastającym napięciu wynikającym ze stale powiększającej się liczby wrogów w okolicy. Nadciągali z każdej strony i w sumie każda część formacji była zaaprobowana w potyczkę, no ale przecież takie było główne założenie tejże grupy. Dodatkowym problemem były zjawy pojawiające się w okolicy, które cały czas ciężko było zidentyfikować. Nie było wiadomo, czy należało się nimi przejmować, czy wystarczyło je ignorować, ale można powiedzieć, że miasto wróciło do życia, a powodem tego były prawdopodobne toczone na jego terenach bitwy.
Czasu było coraz mniej, a towarzysz Takashi'ego znikał mu coraz bardziej we mgle, musiał przekazać mu jeszcze jedną ważną informację. Możliwe, że w ferworze walki zapomniał o tym jednym istotnym aspekcie, albo zwyczajnie nie przewidział tego, że straci Jun'a z pola widzenia, w każdym razie podniósł na chwilę swój ton głosu i mówił na tyle głośno, by szermierz go usłyszał.
-Jun-san, daj znać, gdy będę miał uruchomić wroga przed tobą. - wiedział, że takie proste sformułowanie wystarczy.
Wierzył w Tamori'ego i jego kompetencje, ale gdyby tylko dał sygnał, Nara unieruchomiłby oponenta naprzeciwko niego, nawet na niego nie patrząc, bo przecież znajdował się poza zasięgiem jego wzroku. Mimo wszystko bestia zostałaby unieruchomiona, a wtedy wojownik zadałby szybki cios kończący, także dzięki Takashi'emu mógł szybciej wykończyć napastnika.
Bohater miał związane ręce, widząc, jak jego towarzyszka posługująca się Shōton'em wpadła w tarapaty i odcięła się od reszty grupy, nie chciał jednak, by stała się jej jakakolwiek krzywda, dlatego zwrócił się z prośbą do pozostałych, a szczególnie do Kyoushi'ego i Kei'a, gdyż byli najbliżej, a już udowodnili, jak szybcy są.
-Ktoś musi jej natychmiast pomóc! - jego słowa nie miały formy rozkazu, a błagania.
Na szczęście już po chwili Seinaru zmierzał na pomoc kobiecie z rodu Kōseki, dlatego czarnowłosy dōkō mógł odetchnąć z ulgą. Koncentrował się teraz przede wszystkim na nasłuchiwaniu polecenia od osoby znajdującej się na drugim końcu jego cienia, a także na całej lewej stronie i tyle formacji, które były najbardziej narażone na nagły atak.

Streszczenie: Takashi daje Jun'owi jeszcze jedną krótką instrukcję dotyczącą ich współpracy, po czym unieruchamia cel znajdujący się przed nim, gdy dostaje taki znak. Daje tym szansę koledze na szybką eliminację celu. Chłopak denerwuje się o Keir'ę i prosi innych o działanie. Skupia się również na lewej stronie i tyle formacji.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

Techniki:

  Ukryty tekst

---

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): Torba przy lewym pośladku, torba przy lewym pośladku, kabura na prawym udzie, kabura na lewym udzie, kamizelka shinobi.

  Ukryty tekst