Plac Centralny

[Hitoshi]

Takich trzech jak nas dwóch... nie ma ani jednego.
[8/X]
Misja rangi C dla Kenji'ego oraz Setsu i Hitoshi'ego Wszystko wyszło idealnie! Dołączenie do tej grupki było dobrym pomysłem, a dodatkowo zachował się po męsku. Nie było może idealnie, ale jak na niego to i tak dobrze. Kupiec nie zrobił żadnych problemów z tym, że młody człowiek dołączył do grupki, plan wykonany niemalże stuprocentowo, a nowi koledzy chyba go zaakceptowali. Co prawda to było dziwne jak jeden z nich chciał mnie obwąchiwać, ale po prostu to przyjąłem uśmiechem, szczególnie z względu na psiaka. Uwielbiałem te zwierzaki! Taki duży pies jest prawdziwie męski! Może to jakiś dziwny zwyczaj tej paczki, nie wnikał. Przedstawili mi tak więc i wypadałoby to samo zrobić.
- Miło mi was poznać! Ja jestem... - Dostał tutaj chwili zawahania. Znowu zapomniał jak się nazywa, ale na szczęście szybko złapał za nieśmiertelnik i przeczytał z niego - Hitoshi! Mam nadzieję, że będzie zabawnie i szybko wyrobimy się z tym zadaniem!
Na szczęście ma ten nieśmiertelnik. Uratowany! Nie przejmował się niczym innym i podążał za kupcem, czasem go obserwując i pilnując, aby nie zgubić kupca. Drugi osobnik też się przywitał, nawet schylił. Po co te maniery. Przecież jesteśmy ziomalami nie? Nie ważne. Po prostu ruszył z nową paczką na przygodę! Pierwsza misja i już miał ekipę! Nie ma to jak dobre towarzystwo. No i psa. Chciał się z nim pobawić, pogłaskać, ale nie było okazji. Wydawał się świetny!

Z/T

[Kaz]

1|15 - Misja dla Shinjiego

Plac centralny niemalże codziennie był zapełniony po brzegi. Istny gar zawierający najróżniejsze przyprawy. Ludzie obu płci, mali, wysocy, o różnej tuszy. Rdzenni mieszkańcy, nowo przybyli ninja z odległych szczepów, handlarze, objezdni kupcy. Mnóstwo lokali gastronomicznych i jeszcze więcej zapachów, z których część niby to afrodyzjak drażniła nozdrza przechodniów, zachęcając do udania się w stronę przyjemnej woni. To wszystko w akompaniamencie podniesionych głosów zachwalających dane przedmioty. Ryby! Świeże ryby! Najlepsze ostrza tylko u mnie. Hartowana stal! Kuźnia u Hisato, nie możecie przejść obojętnie! Właśnie w taki wir doznań zarówno fizycznych jak i czysto platonicznych wpadł wychodzący ze szpitala Uchiha - czarnowłosy Shinji. Wędrującego niby to bez celu piętnastolatka otaczały okazje do możliwego zarobku. Bystre oczy przedstawiciela legendarnego doujutsu mogły wychwycić liczne ogłoszenia i sytuacje. Pod jednym z budynków leżała zapłakana kobieta, która opuchniętymi, czerwonymi oczami wpatrywała się w przechodzący tłum. Niedaleko głównego straganu widać było brodatego, wysokiego mężczyznę, który nawoływał, a z wszystkim krążących w powietrzu dźwięków dało się zrozumieć, że potrzebuje posłańca. Tuż przy budynku kuźni znajdowała się zawieszona tablica, a według jej zawartości kowal poszukiwał rąk do pracy. W takich miejscach od możliwości może się zakręcić w głowie. Carpe diem, mój przyjacielu!

[Shinji]

Upały powoli ustawały, nie było już tak niebezpiecznie, jak w samym środku dnia, wiaterek powiewał łagodnie liście drzew i krzaków, ale w środku miasta, nie było już tak dużo drzew, nie mówiąc już o tych rosnących dziko, a właśnie tutaj znajdował się młodzieniec z klanu czerwonookich. Wyszedł ze szpitala, szedł powoli i bez celu, aż w końcu los skierował go do placu w centrum miasta, które tętniło życiem, było to miejsce, w którym była masa różnych możliwości, do wzbogacenia się. Przybywali tu ludzie, różnej maści, od tubylców, którzy całe życie mieszkają w osadzie Ryuzaku no Taki, ci którzy przybyli tu tylko dla bogactwa, sławy i chęci wyrwania się od życia codziennego, oraz dopiero przybyli, między innymi shinobi, którzy zabawić w mieście na dłużej. Nie brakowało tu kupców, kowali i handlarzy zza granicy wioski oraz kucharzy, cukierników i piwowarów. Można było zakupić prawie każdy potrzebny przedmiot, składnik oraz wykwintne potrawy, z czterech stron świata, było też bardzo głośnio, ponieważ każdy ze sprzedawców i rzemieślników, chciał by jego promocje były odbierane, przez jak największą liczbę potencjalnych klientów. Shinji widział oferty, promocje i ogłoszenia, jednymi z nich była pomoc do pracy u kowala, a także różne okazje, jak na przykład wysoki brodacz, który zapewne poszukiwał posłańca. Shinji postanowił sprawdzić ofertę od kowala, ale zanim to zrobił, podszedł do płaczącej kobiety, która leżała, na ziemi. - Przepraszam, jeśli mogę spytać, co się pani stało? zapytał, nadal myśląc o ofercie kowala.

[Kaz]

3|15 - Misja dla Shinj'iego Umysł Shinjiego nie był w zupełności ogarnięty materializmem. Kierując się współczuciem czy ciekawością postanowił skierować się w stronę płaczącej kobiety. Przepychając się między gęstym tłumem, Shinji w końcu dotarł do zagubionej duszy. O ścianę zbudowaną z ciemnego, grubego drewna opierała się ona, o skórze jasnej niczym kość słoniowa, a włosach idealnie komponujących się z tłem. Razem stanowili iście książkowy kontrast. Mieszczanka od razu po usłyszeniu zdania skierowanego w jej stronę otarła twarz i wstała lekko się chwiejąc. Odgarnęła włosy i spojrzała wystraszona na shinobiego, który postanowił się nią zainteresować. Piękne zielone oczy wokół których rósł las gęstych, długich rzęs. Wydatne kości policzkowe i rozcięte usta dopełniały obrazu, który tworzyła swoją osobą. Po chwili wahania uznała, że musi szukać pomocy u nieznajomego i odezwała się do Shinj'iego.

W... wi.. widzisz ten tłum? Przewróciłam się i skręciłam kostkę, a moja ukochana córeczka pobiegła do przodu i nie wróciła. Proszę Cię nieznajomy sprowadź ją z powrotem. Błagam miej litość!

Z początku jąkając się dokończyła swoją wypowiedź. Z pewnością nie był to łatwy wybór dla piętnastolatka. Pomóc w potrzebie rzuconej do lochów złego losu czy udać się do kowala po pewny zarobek i konkretną pracę? To był jeden z wielu wyborów, które będzie musiał podjąć w przyszłości.

[Shinji]

Piękna pogoda, z lekkimi powiewami deszczu i bez chmur na niebie, ogarnęła całą osadę. Na placu centralnym, w Ryuzaku no Taki, tłum był olbrzymi i tak gęsty że ledwo dało się przecisnąć. Kupcy ciągle wykrzykiwali, jakie to promocje, mają dla klientów, nie brakowało ofert, którymi mógł się zająć nasz bohater, tymczasem on przeciskał się, przez ludzi, aż w końcu, Podszedł do ściany budynku, która była zbudowana z grubego, ciemnobrązowego drewna, pod którą, leżała oparta, płacząca kobieta. Miała ciemne włosy, zielone oczy, niczym oszlifowane szmaragdy, a skórę bardzo bladą, jakby zaraz miała wylądować w trumnie, mimo to w oczach Uchihy, nie wyglądała na jakoś specjalnie chorą, co najwyżej wystraszoną, no i oczywiście płacz robił swoje. Po tym jak młodzieniec się do niej odezwał, wstała powoli, ocierając twarz z łez, na początku się wahała, ale szybko zrozumiała, że Shinji wyciągnął do niej pomocną dłoń, której nie mogła odrzucić, zważając na sytuację. Poprosiła go, by pomógł odszukać jej córeczkę, która poszła do przodu i zniknęła gdzieś w tłumie, a także powiedziała mu o skręconej kostce. Oczywiście że pani pomogę, przepraszam że się nie przedstawiłem, jestem Shinji, Shinji Uchiha. Czy mogę obejrzeć najpierw pani kostkę?

[Hikari]

~ Wyprawa ~
1/x
Heiji Dziewczyna jakby nigdy nic poruszała się do przodu, po wydarzeniach niedawnych, które nic w niej nie spowodowały. Nic w niej nie zmieniły, nic w niej nie zrobiły, nie spowodowały niczego. Jak przystało na prawdziwego członka zakon Jashina, no prawie. Powinna z śmierci innych się radować, jak to większość robi, ale dziewczyna tego nie posiada w sobie jednak. Przechodziła po zakupach, które zrobiła po małej można powiedzieć masakrze dla przeciętnego zjadacza chleba i w niej nic. Zero reakcji, norma. I tak właśnie szła przez plac centralny w jej znanym tylko kierunku. Po co? Tego chyba nawet ona sama nie wiedziała. Jednak spotkała kogoś, kogo się nie spodziewała. Żyjąc w zakonie poznała parę osób z pewnością prawda? No właśnie, a że tutaj zakon ma blisko, bo mieszka w tej samej prowincji to nic dziwnego jest spotkać kogokolwiek. Był to chłopak starszy może z trzy lata, który rozkoszował się zawsze cierpieniem innych. Miał czerwone krótkie włosy, parę kolczyków w każdym uchu, długie czarne spodnie z metalowym łańcuchem, krótki czarny przylegający T-Shirt. Był tak ubrany i powiedział do Ciebie:
- O Heiji! Witaj witaj, kogo ja tutaj widzę. Dawno Ciebie nie widziałem. Podrosłaś trochę czy mi się zdaje? A może stałaś się chociaż trochę silniejsza co? Co powiesz na mały sparing jak za starych czasów?

[Heiji]

Idąc że sklepu młoda kunoichi mijała sporą liczbę ludzi, dziewczyna przez cały czas się zastanawiała co mogła by dzisiaj jeszcze robić. Wciąż ją denerwowała poniekąd sytuacja ze zmarłą nastolatką. Heiji nie wiedziała jak można być tak głupim, by wpuścić do swego domu gromadę nieznajomych i jeszcze razem z nimi pić alkohol. Jak na jej osobę był to niepoważny ruch... Po pewnym czasie Heiji znalazła się na placu centralnym. Czemu tutaj była? Sama tego nie wiedziała, po prostu szła przed siebie, jednak w pewnym momencie ujrzała znaną jej twarz. Był to chłopak starszy od niej o około trzy lata, ubrany w typowo modne lecz nie odbiegające daleko od nawyków Jashinistów. Po krótkiej jego wypowiedzie Heiji odpowiedziała mówiąc z uśmiechem na twarzy w jego kierunku.
-Witaj, miło cię widzieć...-gdy tylko usłyszała słowo sparing, odpowiedziała bez zawachania.
-Czemu nie, fajnie było by znów powalczyć.-gdy skończyła mówić rozejrzała się wokół dodając.
-Opowiadaj co tam porabiałeś przez ten czas.-dziewczyna chciała się dowiedzieć co robił jej dawny znajomy przez tak długi czas. Stojąc, czy idąc obok chłopaka zastanawiała się jakiej strategi użyć w ich walce...

[Hikari]

~ Wyprawa ~
3/x
Heiji Kuga. Miał on na imię Kuga o ile nie chcesz sama nadawać mu imienia. No cóż zawsze on był silnym osobnikiem w zakonie, jako wyznawca jeden silniejszych z tam obecnych, więc można się od niego wiele nauczyć mimo iż podczas sparingów lubił poniżać przeciwnika, wyśmiewać go, ale potem też dać rady mimo wszystko. Dlaczego dawał rady? Ano po to, że chciał, aby jego zakon nie miał sobie równych. Od tak prosta sprawa, w innym wypadku nikomu by nie pomógł, bo był też samolubny.
- Skoro tak to chodźmy stąd. Co robiłem? To co zawsze, mordowałem, gwałciłem w imię Jashina jak i po zabójstwach przeznaczałem ofiary dla niego. Czasem innych podpuszczałem do morderstw w imię szybkiej gotówki, wiesz. W sumie nic nowego za bardzo nie robiłem. A Ty co porabiałaś od opuszczenia? Masz swoje pierwsze przygody z mężczyzną?
Tutaj zaśmiał się trochę szyderczo. Taki był jego styl, w sumie jak większości Jashinistów... Co do dnia to było wczesne popołudnie, słońce wznosiło się i dawało dosyć ładny obraz. Dało się też słyszeć ptaki, które sobie śpiewały. Widać było, że to cało dobro i miłość irytowało Kugę. Miał on ochotę spalić tą osadę, ale przyniosłoby to za wiele szkód jego Zakonowi. A szkoda, ciekawie by było.

[Heiji]

Dziewczyna stojąc obok chłopaka patrzyła mu się prosto w oczy kiedy to wypowiadał każde słowo. Heiji lubiła go dlatego też miło jej się z nim rozmawiało. Po kilku chwilach młodzieniec zadał jej pytanie, ta zaś na nie odpowiedziała z uśmiechem na twarzy.
-Trenowałam i to całkiem sporo, chociaż i tak z pewnością nie jestem silniejsza od Ciebie...-po tych słowach młoda kunoichi ruszyła idąc tuż obok chłopaka. Gdzie szli? Tego nawet Heiji nie wiedziała, po prostu zdała się na jego wolę. Idąc co jakiś czas rozglądała się na prawo i lewo szukając punktów orientacyjnych. Nasza bohaterka nie chciała milczeć przez całą drogę, dlatego chciała nawiązać jakiś temat do rozmowy.
-Czy podczas swoich rozbojów natknąłeś się na jakiś ciekawy klan?-zapytała dociekliwym głosem, dziewczyna chciała się czegoś dowiedzieć od chłopaka. Był on starszy, potężniejszy i z pewnością posiadł większą wiedzę od Heiji. Będąc w zakonie Jashina wraz z kunoichi nie powinien mieć przed nią tajemnic. Bo przecież im silniejsi członkowie, tym potężniejszy zakon. Prawda?

Z/t?

[Heiji]

Wraz ze swoją nową koleżanką Heiji dotarła na teren placu centralnego. Było to miejsce szczególnie uczęszczane przez ludzi. Można by śmiało powiedzieć, że jej kumpela nie chciała by tutaj przebywać. Dlaczego? Ponieważ lubi ciszę oraz spokój. Tak wogóle to były tutaj przelotem i jedyne co to przechodziły tędy, aby dotrzeć w jakieś miarę możliwości ciche miejsce. Ostatni raz kiedy tutaj była nie wspominała raczej dobrze. W końcu spotkała tutaj Kugę, który po zakończeniu ich wspólnego "treningu" powiedział że przy kolejnym spotkaniu będzie chciał ją zabić. Ta wiadomość raczej nie przypadała dziewczynie do gustu i teraz stara się zachowywać pełną świadomość swoich ruchów oraz przedewszystkim starać się nie podejmować złych lub nieodpowiednich decyzji. Tak czy inaczej wolała by aby nie doszło do kolejnego ich spotkania, w końcu Kuga był i pewnie wciąż jest silniejszy od naszej bohaterki.Prawda? Raczej droga poza obszary miasta mogła by się wydawać nieco przydługa więc najlepszą decyzją było by znaleźć jakieś ciche miejsce w mieście. Tylko gdzie? Na pozór nigdzie nie ma takiego miejsca w rodzinnym mieście Heiji, ale z tego co pamięta dziewczyna to całkiem niedawno była w pewnym miejscu, które być może mogło by odpowiadać wymogą jej nowej koleżanki.
-Jeszcze został kawałek drogi do przejścia...-powiedziała do Natari aby ta nieco uzbroiła się w cierpliwość. Z tego co udało się zauważyć Heiji Natari nie była dosyć rozmowna, dziewczyna wolała milczeć aniżeli cokolwiek mówić. Z drugiej strony Heiji to wogóle nie przeszkadzało w końcu ktoś ją nie denerwuje i da się z nim wytrzymać. Tak czy inaczej nieznajoma nie daje żadnych powodów do złości na nią, czyżby była to dobra cecha? Kto wie... Bądź co bądź już się stąd wynoszą. Idąc Heiji starała się zwracać uwagę na otoczenie, aby ktoś jej znany nie dostrzegł jej. Dziewczyna nie chciała wzbudzać zainteresowania innych...

Z/t razem z Natari...

[Kagura]

Ryuzaku no Taki było ogromne. Nigdy w życiu nie spodziewała się, że trafi do tak wielkiego miasta. Mieszkając w małym domku na wybrzeżu, daleko na odludziu, trudno było się przyzwyczaić do tego wszechobecnego zgiełku. Niestety, musiała. Pieniądze za szybko jej się kończyły, a jak na złość, złamała swój stary łuk, który kiedyś zrobił jej ojciec i zużyła wszystkie strzały na polowanie. Nawet głupi kołczan jej się podarł o krzaki jeżyn. Takiego pecha to jeszcze nigdy nie miała. Nic, tylko wydrzeć się na cały głos i dać upust swojej frustracji. Jeśli chce sobie kupić coś porządniejszego, to będzie musiała zarobić, a jeśli chce zarobić, to będzie musiała znaleźć jakąś robotę. Tylko czy znajdzie się coś dla zwykłej dziewczyny, która udaje, że nie jest kunoichi? Cóż, okaże się. Ale najpierw trzeba się przedrzeć przez tą lawinę ludzi, którzy tłoczą się na rynku jak śledzie, jakby nie mieli nic lepszego do roboty. Przynajmniej udało jej się upolować dwa króliki na swoje sidła, które sprzedała w knajpie za porządny posiłek i napitek. Trudno było tak żyć, nie mają swojego kąta i zastanawiać się, czy będzie miała za co zjeść obiad, czy kolację. Jeśli szybko nie uda jej się zarobić na nowy ekwipunek, to będzie z nią cienko. Najgorsze było to, że za durny łuk średniej wielkości, kupiec chciał dziewięćset ryo! Chyba go już całkiem powaliło! Nie miała jednak wyboru i musiała się dostosować do nowej sytuacji, skoro chciała przyglądać się shinobim i szukać swoich korzeni. Przynajmniej nauczyła się nieco panować nad swoimi oczami, więc niespodziewanie nie zaczną jej świecić, jak psu jajca na wiosnę. Meh, chyba była lekko poirytowana, a to źle wróżyło, bo zazwyczaj wtedy miała ochotę komuś dać w pysk. Trzeba się jednak skupić na szukaniu roboty, więc Kagura przykleiła na ryjca sztuczny uśmiech i zaczęła pytać to tu, to tam, czy gdzieś nie potrzebują kogoś do pracy fizycznej. Póki nie miała nowej broni, nie mogła oferować swoich umiejętności szpiegowskich, bo jeśli ktoś ją przyczai, to może mieć poważne kłopoty, a wtedy nie obroni się. Nie chciała też póki co rzucać się w oczy, bo planowała tu zabawić dłuższy czas, więc lepiej nie robić sobie problemów. Będzie grzecznie pracować i zarabiać hajsy, żeby ostatecznie odbić się od dna, w którym niespodziewanie się znalazła.

[Nibui]

Misja rangi D dla Kagury
POST 1/15 Samotna, spłukana dziewczyna przyjechała do wielkiej osady z nadzieją na to, że zarobi trochę grosza. Czy taki scenariusz nie jest dość popularnym motywem wielu powieści, których niektórzy nie powinni czytać? Tym razem jednak nie będzie to typowa dama w opałach. Do czynienia mieliśmy bowiem z rudowłosą kobietą o niezwykłych oczach, których niestety nie pokazywała. A szkoda, bo w takim wypadku znalazłaby pracę o wiele szybciej. Należą jej się jednak brawa za podjęty wysiłek. Nie stała biernie i nie poszukiwała ogłoszeń z pracą wywieszonych na jakichś deskach, a zaczęła pytać okolicznych ludzi o zlecenia. Odpowiedzi były różne. Począwszy od zwykłego "Nie", do "chyba śnisz", albo "możesz popracować ze mną nad czymś innym". To ostatnie zostało nawet zwieńczone pięknym, donośnym i rubasznym śmiechem, ale lepiej nie zwracać na to uwagi. Powiadają bowiem, że cierpliwy człowiek zawsze znajdzie to, czego potrzebuje. Chyba to nawet prawda, bo koniec końców Kagura znalazła odpowiedniego zleceniodawcę. Mężczyzna w średnim wieku, na oko czterdzieści lat, stał pod swoim stoiskiem z rybami. Jego sylwetka należała raczej do typowych. Wyraźnie zaokrąglony brzuszek, widoczny drugi podbródek i łysina na samym czubku głowy, która powoli pożerała resztki włosów, którymi mężczyzna starał się zasłonić nagą skórę. Nie wyszło. Kompletnie nie wyszło. W każdym razie to właśnie on machnął do kobiety ręką, aby podeszła trochę bliżej. Na jego twarzy nie było widać żadnego uśmiechu, ale podświadomie można było wyczuwać, że nie jest pospolitym chamem. Pierwsze wrażenia mogą być jednak zdradliwe.
- Tej, panienko. Chodźże no tutej. Jo słyszoł, że Ty roboty szukasz. Skoraś do wysiłku cielesnego? - i chyba właśnie czar prysnął. Co prawda, facet nadal nie był niemiły, ale najwyraźniej nie pochodził z wyższych sfer, jeśli posługuje się zwrotami, których znaczenia nie zna, a na dodatek niepoprawnie wymawia słowa. Nie był to akcent, nie była to gwara, ale za to było to zwykłe lenistwo - Mom do łodebrania perę skrzynek z portu. Cza je zaciepać na wóz i tyla. Część płatna teraz, reszta po robocie. Ale ja ni wiym czy takie chudzinkowate panienisko da sobie radę. Rynka jak gałązka, noga to same łości. Podejmie się? - wszystko było wytłumaczone chyba dość jasno. Zadanie nie należało do trudnych, ale z pewnością będzie męczące. I choć pieniądz nie śmierdzi, a przynajmniej tak powiadają, to ryby i port na pewno będą już posiadały specjalny zapaszek. Nie jest to jednak chyba najgorsza opcja w zamian za parę ryo, nie?

[Kagura]

Poszukiwania jakiegoś zajęcia okazały się być cięższe, niż Kagura myślała. Tylu ludzi wkoło i nikt nie potrzebował pomocy? Co za snoby zasrane! Jeden nawet tak jej dwuznacznie odpowiedział, że Rudowłosa zasadziła mu kopa prosto w klejnoty, gdy ten śmiał się rubasznie z własnego dowcipu. Szkoda, że się nie udławił, gdy śmiech uwiązł mu w gardle. Na szczęście Kagura szybko się ewakuowała, gdy gość zwijał się w bólach na ziemi, a widzący całe zajście gapie, pękali ze śmiechu i nie mieli nawet ochoty interweniować. Lepiej nie robić sobie problemów, ale na takich typków była wyjątkowo uczulona i chciała im pokazać, gdzie ich miejsce. Powoli zaczęła już tracić nadzieję, że znajdzie jakąś robotę, kiedy zawołał ją jakiś gość. Jego mowa typowego chłopa z wiochy sprawiała, że Kagura aż się uśmiechnęła. Podeszła bliżej, przyglądając się uważnie mężczyźnie. Wyglądał całkiem normalnie i pomimo prostej mowy z charakterystycznym akcentem, wydawał się być całkiem normalny, chociaż ten ''wysiłek cielesny'' można było różnie interpretować. Najwyraźniej słowo ''fizyczny'' było za mądre dla tego pana.
- Idę, idę~! Uszanowanie Panu. - Pozdrowiła mężczyznę. - Tak, szukam pracy i mogę popracować fizycznie, nie przeszkadza mi to. Co trzeba zrobić?
Okazało się, że trzeba naginać do portu, załadować na wóz trochę skrzynek i przywieźć mu to wszystko. Łatwizna, pod warunkiem, że skrzynki nie będą ważyć kilkadziesiąt kilosów. Cóż, mięśnie ramion miała trochę rozwinięte, więc może nie będzie tak źle. Ćwiczenia z łukiem i wspinanie się po drzewach zrobiło swoje, także powinna sobie poradzić.
- Tak, biorę tą robotę. - Zgodziła się z entuzjazmem. - Proszę mi tylko powiedzieć, gdzie w porcie znajdę Pana ładunek i na który wóz mam to ładować?
Potrzebowała dodatkowych instrukcji, żeby wiedzieć, gdzie co znaleźć i czy ma to wszystko jemu tu przywieźć, czy jak. Podobał jej się natomiast fakt, że połowę płacił z góry, a połowę po robocie, co było uczciwą umową. Poprawiła skórzane karwasze na przedramionach i uśmiechnęła się przewrotnie do pracodawcy. Może i wyglądała na chuchro, ale siły jej nie brakowało. Co prawda przypłaci to zmęczeniem, no ale nikt nie powiedział, że łatwo będzie zarobić szmal. Przynajmniej będzie bliżej kupienia nowej broni, która zdecydowanie ułatwi jej życie.

[Nibui]

Misja rangi D dla Kagury
POST 3/15 Najwidoczniej Kagura nie była taka miła, na jaką wyglądała. Cios w klejnoty z pewnością był karą przesadzoną. Kobiety po prostu nigdy nie rozumiały, jak to boli. Zresztą całkiem możliwe, że ten rubaszny facecik chciał mieć jeszcze kolejne dziecko, a po takim uderzeniu niekoniecznie może mu się to udać. Dodatkowo ta znieczulica tłumu... Straszne to Ryuuzaku no Taki. Niemniej jednak nie o tym teraz, albowiem kunoichi podeszła do zleceniodawcy i nawet zgodziła się na udział w jego małym zadaniu. Co prawda nie było to przenoszenie gór, ani walka z największym złem tego świata, jednakże skrzynki w porcie tez ktoś musiał przenosić, bo inaczej nie trafiałyby do sklepów, a stamtąd nie docierałyby na stoły ludzi. To z kolei powodowałoby niedożywienie, apatię i śmierć wszystkich w osadzie, więc jeśli rudowłosej brakowałoby motywacji do pracy, to chyba może ją w ten sposób znaleźć. Przenieść kilka skrzynek czy wybić głodem całą wioskę? Oto jest pytanie! No, może sam zleceniodawca umierałby trochę dłużej, ze względu na jego okazały brzuch, ale co tam. Zresztą nie tylko brzuch miał dobry! Na oczy też nie narzekał i widocznie słusznie, bo te bez najmniejszych problemów i przeszkód wychwyciły entuzjazm malujący się na twarzy Kagury.
- Właśnie widzo, że z panynki taka fest kobita. Roboty si ni boi, pomogoć lubi. Bydom z panynki ludzie. - zagadnął zadowolony, a żeby upuścić te wszystkie pozytywne emocje nawet klasnął ze dwa razy w dłonie. Najwidoczniej Kagura przybrała dobrą postawę, bo dzięki byciu miłą czekała ją nawet pierwsza, niespodziewana nagroda. Mężczyzna obdarzył ją uśmiechem, ale nie takim zwyczajnym czy byle jakim. Można o nim spokojnie powiedzieć, że był naprawdę szczery, ale to koniec superlatyw. Dopiero teraz facet ukazał bowiem swój brak uzębienia. Czarne szpary, przez które było widać język i reszta żółtych zębów za to nawet dobrze ze sobą współgrały. Gdyby się tak uprzeć, to można by nawet przysiąc, że ta cała, nietypowa mozaika przypomina swoim ułożeniem i barwą pszczółkę. Czy to nie słodkie?
- Winc suchej, bo ni lubia się dwa razy powtorzoć. Musisz iść do portu, ale to już wjes. Na samym poczyndku trafisz na toki fitulityngeszeft, jok to mojo babcina godała, a po twojimu to bydzie sklyp. Taki niwilki, drywniony i z szyldym koczki. Czekej, narysuja Ci go nawyt. - pytanie trzeba było zadać, ale to chyba nie był najlepszy pomysł. W każdym razie zleceniodawca najwyraźniej polubił Kagurę, skoro poświecił się do tego stopnia, że chwycił kijek stojący niedaleko jego stoiska i zaczął coś skrobać po ziemi. Na efekty nie trzeba było długo czekać. Oto one. Teraz już wiadomo czemu sprzedaje ryby. Malarzem na pewno nigdy nie zostanie, ale za to ma dobrą gadkę.
- No, jak spotkosz tyn sklyp, to musisz ciuleć w prawo, w taka alyjka. Będo tam jakieś zilska, kwiotki i inne takie. Ciulesz dalyj prosto i trafisz na toko łódka. Wilkie toto, biołe, od misioca z portu si ni rusza, jak moja tyściowa sprzed talyrza. Wtedy pociulesz trochę w lywo i zoboczysz wóz z ryszawymi kuńmi. To moje. Powiedz tom, że szukosz Shigeru i Cię do procy przydzielo. - trzeba było przyznać, że chyba ciężko trafić na kogoś, kto tak doskonale i skrupulatnie potrafi wytłumaczyć drogę. Kagura chyba nie powinna mieć żadnych wątpliwości gdzie ma się udać, a jeśli by jakieś były, to wystarczy udać się do portu, znaleźć odpowiedni sklep, skręcić w prawo, iść prosto aż zobaczy się biały statek, następnie udać się w lewo i odnaleźć wóz z ryżymi końmi. Wtedy tylko trzeba zapytać Shigeru o szczegóły i voila, jesteśmy na miejscu! A jeśli chodzi o zapłatę, to mężczyzna nigdy, przenigdy nie powiedział niczego o połowie zapłaty. Właśnie dlatego wręczył teraz Kagurze do ręki całe czterdzieści ryo i nawet się przy tym nie zawahał. Dostała część? Dostała. W dodatku mogła spędzić miłe chwile w jego towarzystwie, więc powinna być zadowolona.


Jeśli chcesz jeszcze z miłym panem porozmawiać, to nic nie stoi na przeszkodzie. Za to jeśli rwiesz się do pracy, to zapraszam do -> tego <- tematu.


Kagura z/t

[Chuichi]

Misja rangi C dla Gyo - post 1 z 30
~Hail to the King, hail to the One~
WIOSNA Wiosna była porą roku, którą wielu ludzi utożsamiało z odrodzeniem. Do życia wracały kwiaty i drzewa, ze snu budziły się co poniektóre zwierzęta, a ludzie nabywali nowych sił do działania. Tak przynajmniej wskazywałaby na to podręcznikowa definicja wiosny. Dla niektórych przejście od lodowatej, mroźnej zimy do trochę cieplejszej i przyjaźniejszej pory roku było kwestią życia, a śmierci. I, choć mało kto by pomyślał, że taka sytuacja dotyczy również mieszkańców Ryuzaku no Taki, tak właśnie było w przypadku ludzi mieszkających na Placu Centralnym. Jak na ironię, nazwa nie miała nic wspólnego z rzeczywistością. Kiedyś ten plac tętnił życiem i był punktem, w którym gromadziła się śmietanka towarzyska miasta kupieckiego. To tutaj rozgrywały się wszystkie dramaty, miłości i sensacje oraz do tego miejsca przybiegały dzieciaki chcące zobaczyć bogatych dostojników, którymi mieli nadzieję w przyszłości zostać. Teraz to miejsce jest jednak marnym cieniem dawnej chwały. Domy dookoła były zdezelowane, na pozostałościach niegdyś wspaniale zadbanych ulic teraz walały się śmieci, a ludzie tutaj zgromadzeni w niczym nie przypominali wspaniałej elity przybywającej tu kiedyś załatwiać swoje interesy. Zresztą wystarczyło spojrzeć na łachmany mieszkańców, żeby ocenić z jaką kategorią obywateli ma się do czynienia. Pomimo stopniowego ocieplania się pogody temperatura nadal potrafiła być zwadliwa, więc oczywistym było, że kawałki szmat bardziej przypominające worki na ryż, aniżeli prawdziwe ubrania, nie wystarczą do zapewnienia odpowiedniej ochrony przed utratą ciepła. A jednak, pomimo tego, "tubylcy" posiadali tylko je. Rzadko można było uświadczyć buty na nogach któregokolwiek z nich, a jakiekolwiek środki czystości były tutaj tak rzadkie, jak diamenty. Również ich postura wskazywała na stan posiadania. Tłuszczyk? Brzuszek? Palce grube niczym dango? Nie tutaj.

Właśnie do takiej dzielnicy zawędrował nasz bohater o imieniu Gyo. Czemu po opuszczeniu szpitala pojawił się akurat tutaj? Tego akurat nie wiem. Za to doskonale wtapiał się w otoczenie dzięki swojemu ubiorowi (w szczególności jest to zasługa szaty postrzępionej od licznych wędrówek ), przez co nie budził zbytniego zainteresowania mieszkańców. Od czasu do czasu ciekawskim wzrokiem spoglądały na niego lekko wychudzone dzieci, które przypadkiem zauważyły niecodzienne, kompletnie biały gałki oczne. Nawet wśród ich znajomych, gdzie choroby są zjawiskiem powszechnym, nie widziały nigdy tak dziwnego przypadku. Z jednej strony był on przerażający, ale z drugiej strony mogły już nigdy nie spotkać podobnego osobnika. Gyo mógł jednak zainteresować się czymś innym. Wydawało się, że dorośli ludzie zaczynają tłumnie zbierać się w jednym, specyficznym miejscu trochę oddalonym od głównej części placu. Im bardziej się do niej zbliżał, tym ludzka rzeka stawała się coraz gęstsza, a przez nią przedzierał się dziwny zapach. I nie ma tutaj mowy o swądzie unoszącym się z powodu braku higieny mieszkańców. Nienaturalny aromat dostawał się do nozdrzy i delikatnie je drażnił. Niestety Itazura nie mógł jednak zobaczyć źródła, z którego dochodzi owa tajemnica z powodu ogromnego tłumu. Mimo tego, część przyczyny zbiegowiska była widoczna. Oczy Gyo mogły wyłapać biały czubek materiału, na którym powiewała szkarłatna flaga. Materiał ten był kontrastem dla obskurnego otoczenia - zadbany, śnieżno biały, higieniczny, czysty, aksamitny. Zupełnie tak, jakby nagle pośrodku Placu Centralnego wyrósł jakiś cud. Jeśli nasz bohater będzie zainteresowany obiektem i całym zbiegowiskiem, to na pewno znajdzie jakiś sposób na lepsze przyjrzenie się całemu zamieszaniu. W końcu dookoła znajduje się wystarczająco wiele budynków z dachami. Niektóre są co prawda podniszczone i mogą być przez to niebezpieczne, ale to już inna kwestia. Sposób działania i jego efekty znajdują się przecież w rękach Itazury, więc wybór należy do niego.