Farmy

[Jun]

- Rok 388 - Zima -

---

[/color][/b] " Sprawiedliwość " Znał już imię ponad połowy z tej niesfornej bandy - dobrze. Chcąc nie chcąc zrobił sobie z nich wrogów, albo i lojalne sługi pracujące ze strachu - zależało to od punktu widzenia. Nie mniej trudno było oprzeć się wrażeniu, że ich życia rzeczywiście zależały od zachcianek Juna. W trakcie drogi mogło stać się wiele rzeczy, jak zauważył szczur. Z drugiej strony, las skrywał wiele niebezpieczeństw terenowych które mogli wykorzystać przeciwko niemu. Dlatego to właśnie oni mieli iść pierwsi.

Pięć pochodni - powinno na jakiś czas wystarczyć, obyło się to bez komentarza ze strony Suzaku. Dobrze, że ktoś również pomyślał o świetle, chłopak sam z tego najchętniej korzysta. Trzy dla bandy, jedna dla niego. Jedna dla ekipy z wozu, powinno wystarczyć. Zostawała jedynie kwestia samego lasu pełnego wilgotnego powietrza, no i bardzo szybko zachodzącego słońca. Bóg jeden wie co przydarzyło się grubaskowi. Bardzo możliwe, że się zmęczył, albo po prostu wpadł w dziurę. Mniej możliwym byłoby to, że wbiegł ze strachu na drzewo i bał się zejść niczym jakiś kocur.

Podsumowując wszystko czego Jun dowiedział się od staruszka, oraz innych - las był bezpieczny, ale wilgotny i ziemia niezbyt lubiła przechadzających się tam ludzi. Czyli zwyczajny mroczny las w którym może się kryć coś o czym nikt nie ma pojęcia. Jun jednak nie myślał w tych kategoriach. Liczyły się dla niego fakty które poznał. Na słowa starca skinął głową, a na słowa podziękowania nie zareagował - było na to stanowczo zbyt wcześnie. Mógłby dziękować gdyby już coś zrobił, a Akihito był cały. Nie mieli nawet pewności czy Akihito żyje - choć to raczej mroczne założenie.

Polecenia wydane przez staruszka padły i grupa mogła zacząć kierować się do lasu. Jun nie miał pomysłu odnośnie przeszukiwania. Nie potrafił się zdecydować czy lepiej się rozdzielić czy nie, dlatego nawet niczego nie sugerował. Wskazał tylko kierunek racząc gang tylko słowem - Tam — Wskazał też ręką w tamtą stronę i liczył, że zaczną tam iść. Sam miał zamiar iść ostatni. Gdy tylko minęli pierwsze drzewa i znaleźli się głębiej w głuszy westchnął spoglądając na Ryu, szturchnął go lekko w rękę – Wołaj — Sam natomiast rozglądał się i nasłuchiwał. Było tutaj znacznie ciemniej niż przedtem, głównie za sprawą drzew pośród których byli, nie mniej po to właśnie mieli pochodnie. – Gdzie mógłby sobie zrobić krzywdę? — Tym razem zwrócił się do szczura który jako najbardziej cwany z tej gromadki powinien znać takowe miejsca i posłużyć za dobrego przewodnika po leśnych ostępach. Jeśli jednak nie, to może chudzielec wiedział. Tak czy inaczej, Tamori zamierzał się rozglądać, nie nawoływać. Jego głosu mógł nie skojarzyć, przez co w szoku mógłby się nawet nie odezwać jeśli zamieszani w to byli inni ludzie. Jak to mówią. Szanuj wroga swego bo możesz mieć gorszego - w odniesieniu do szajki Ryu. Myśli - Mowa

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Tsuyoshi]

Misja rangi |D|

---

Nienawidzę zimy, bardzo cz. II

---

W lesie było już ciemno, słońce zdążyło zajść nim Ci znaleźli się dostatecznie głęboko, ażeby rozpocząć poszukiwania. Akihito musiał tu być, bo to jedyne miejsce w tych rejonach z którego ludzie potrafili nie wrócić. Ale nie było to dlatego, bo czaiło się tutaj coś groźnego, wręcz przeciwnie. Ich jedynym przeciwnikiem było błoto i brak uwagi na to po czym się stąpa, i jak się stąpa. Tak, jak wspominał staruszek, wiele osób wracało stąd ze skręceniami, zwichnięciami lub złamaniami, czy zadrapaniami. Gęsta mgła przeszkadzała światłu rozproszyć się na tyle, by ich kroki mogły być pewne, musieli wybrać, czy oświetlać podłoże po którym idą, czy to, co było przed nimi. Szli bardzo wolno, aby i im nie przydarzyło się coś nieprzyjemnego.

Cała grupa pokierowała się w miejsce, które wskazał Jun. Mógł mieć rację, tym bardziej, że banda nie protestowała, mogło być to ze strachu, to fakt, ale mogło być to też z uwagi na to, że zgodzili się z nim, toteż nie mieli powodu, aby nie zgodzić się z jego wyborem. Ryu niosący linę szedł blisko Juna, szczur i chudzielec byli oddaleni o parę kroków do przodu. Bandzior na początku wystraszył się klepnięcia w rękę, zabrał ją natychmiast. Ale w momencie, gdy usłyszał polecenie, zrozumiał o co chodziło. Najzwyczajniej w świecie miał się skupić na słowach.

- Akihiso-sama! Jes Pan susaj? - wrzasnął tak mocno na ile pozwoliły mu wybite zęby. - Akihiso-sama! - ponawiał nawoływanie co jakiś czas, przyspieszając nieco. Widać było, że zależało mu na znalezieniu grubaska. Każdy z grupy otrzymanie kunaie trzymał za paskiem. Nie trzymali ich w ręce, bo i nie mieli powodu, ba, ryzyko urazu mogło być większe, gdyby nieśli je w dłoniach w momencie upadku. Nie warto było ryzykować.

Szczur natychmiast odpowiedział na pytanie Juna:
- Wydaje mi się, że tam - wskazał ręką na południowo-zachodnią część lasu. Światło jego pochodni oświetliło ten gest na tyle, że był on zauważalny. Wtedy wtrącił się Hideo, kręcąc przy tym głową.
- Co Ty pieprzysz, Michi? Prędzej bardziej na prawo, tam przecież są te dziwne te… Rowy takie, gdzie wpaść można - wytłumaczył się od razu, sugerując, że to właśnie tam powinni się udać. Wtedy Ryu zaprzestał wykrzykiwanie i odwrócił się do reszty.
- Hideo ma rasje, pofiniśmy iść f prafo - wskazał w tym samym kierunku, co i chudzielec. Gdy tylko każdy obrał nowy kurs, ten odwrócił się ponownie i rozpoczął wykrzykiwać tę samą regułkę, co wcześniej.

Nie trwało to długo, może pięć minut, może dziesięć… Pochodnie powoli rozjaśniały teren coraz bardziej, wyszli z mgły. Nagle do ich uszu zaczęły dochodzić stłumione jęki, jakby ktoś za wszelką cenę, próbował zwrócić na siebie uwagę. Osoba ta odczuwała gigantyczny ból, można było to wywnioskować po drżeniu głosu i wielkiej desperacji w nim zawartej.
- To Akihito! Pospieszcie się! - krzyknął Hideo, wybiegając do przodu. Akcja była zorganizowana co do sekundy, bo Ryu bez wahania wystrzelił w kierunku najbliższego drzewa, aby przywiązać do niego jeden koniec liny, drugi zaś przygotował w pętlę na tyle dużą, aby Akihito mógł się w niej zmieścić. Tę właśnie linę zrzucili w dół niezbyt stromego rowu.

- Dobra, schodzę tam - powiedział chudzielec, aby potem powoli i ostrożnie zejść do grubaska. - Już jesteśmy, zaraz stąd Pana wyciągniemy - próbował pocieszyć mężczyznę, widać było po nim, że leżał tutaj od dłuższego czasu, wyczerpany i zmarznięty. Wszyscy byli gotowi wciągać Akihito w górę, trzymając za linę. Gdy tylko poczuli ciągnięcie od strony Michiego, zarówno Ryu, jak i szczur zaczęli wyciągać grubaska, wkładając w to wszystkie siły. Na ich szczęście i szczęście operacji - grubasek był półprzytomny, inaczej na widok twarzy Juna, jak i reszty bandy wpadłby w panikę. Z żadnym z nich nie miał dobrych wspomnień. Akcja przebiegła pomyślnie, bez żadnych komplikacji.

Grubasek był cały i zdrowy, na ich szczęście, inaczej musieliby go targać całą drogę. A tak wystarczyło wziąć go pod ramię, co zresztą Ryu i Hideo zrobili. Sam Michi, gdy w końcu udało mu się wydostać z rowu, ruszył na sam przód ekipy, aby oświetlić im drogę. Droga powrotna - z racji na odnalezienie Akihito wydłużyła się nieco. Gdy tylko wyszli na drogę, chudzielec począł wymachiwać pochodnią w celu wysłania sygnału Panu Akifumiemu. Ten, gdy tylko zobaczył, że ekipa ratunkowa wróciła z lasu czym prędzej ruszył w ich stronę, a za nim wóz na którym będzie można ułożyć grubaska, bo ten na pewno nie miałby sił dojść do domu na własnych nogach.

Gdyby nie ta ciemność, Jun dałby radę zauważyć szczęście na twarzy staruszka. Jego przyjaciel okazał się cały i zdrowy, wszystkie nerwy mogły już z niego zejść. Mógł się w końcu uspokoić.
- Udało się, Panowie. Dobra robota. - czas było wrócić do domu, dać odpocząć każdemu, a w szczególności grubaskowi, bo ten napracował się dzisiaj za dziesięciu. Położył się zatem na wozie tak, że nogi ciągnęły się po drodze, ale nie przeszkadzało mu to. Co jakiś czas postękiwał z bólu, nie mając siły na wymówienie choć jednego słowa.

Grupa ponownie ustawiła się tak, jak wcześniej, to znaczy tak, że Jun i Akifumi wylądowali na samym końcu.
- Jutro rozwiążę tę sprawę z… Tą grupą. Każdy musi odpocząć, Ty też, Jun-sama. Jeszcze raz Ci dziękuję. - staruszek ukłonił się tak, jak potrafił, w podzięce młodzieńcowi. Droga do domu trochę potrwa, więc Jun mógł podzielić się przemyśleniami ze staruszkiem. Co zrobić z grupą Ryu? Dać im jeszcze jedną szansę? Zgłosić ich do straży? Czy może wygnać? Fakt, terroryzowali ludzi, ale czy przez to zasłużyli na śmierć? Tym bardziej, że pokazali, że stać ich na dobro. Może najzwyczajniej w świecie Akifumi musiał zacząć rządzić twardszą ręką? Wynająć strażników, którzy będą pilnować wszystkiego, co dzieje się na farmach? Było wiele rozwiązań, wiele dróg… Wystarczyło tylko którąś wybrać.

---

Jun
11/15

• Dowódca - Ryu
• Szczurzy ryjec - Michi
• Chudzielec - Hideo
• Szef - Pan Akifumi

Wizualizacja Pana Akifumi:

Mon Rodu Pana Akifumi:

Przybliżony widok mapy, odległości i skala wedle wyobraźni, bo tu akurat jest to mało ważne:

[Jun]

- Rok 388 - Zima -

---

[/color][/b] " Sprawiedliwość " Leśne poszukiwania skończyły się chodzeniem po mrocznej mgle w środku lasu. Tak jak oczekiwali, na swoje szczęście każdy tutaj miał pochodnie. Grupa zdawała się słuchać Juna, dlatego w obecnej chwili jesteśmy w stanie nazwać ich towarzyszami, choćby na chwilę. Chłopakowi wyraźnie nie przeszkadzało, że tutejszy gang znał wiele miejsce w których coś mogło się komuś stać w tym lesie. Zresztą, taki był główny powód dla którego ich zabrał. Znali miejsca które należało sprawdzić i to oni robili za przewodników. Jak na ironię, to Jun był tym najmniej potrzebnym z tej gromady. Był jak ten bat stojący nad nimi, możliwe, że wciąż potrzebny.

Jun nie rozmyślał na temat samego gangu. Rozglądał się i myślał o chwili w której się znajdował. Najważniejszym było sprawdzić najbardziej prawdopodobne miejsca jako pierwsze, musiał zdać się na nich, jak nie jedno, to drugie, a później kolejne. Nawoływanie również zdało egzamin, w pewnej chwili usłyszał głos, możliwe, że wołał i wcześniej lecz byli zbyt daleko. Możliwe też, że wołał bo ich usłyszał. – A więc jest tutaj — Zmarszczył brwi i skierował się w kierunku z którego dochodził cichy głos grubaska. Przyśpieszył kroku pozwalając pozostałym prowadzić. Również się rozglądał, nie chcąc przypadkiem, ze względu na nieuwagę i zachłyśnięcie się dobrą wieścią, zrobić sobie krzywdy - jak i innym. Z pewnym podziwem obserwował poczynania grupy, to nie tak, że im nie pomagał. Również starał się oświetlić poczynania przy drzewie i przy samym rowie. Gdy jednak zaczęli go wciągać tak samo pomógł. Stojąc jednak na końcu. – Nawet nie chcę wiedzieć jak się tutaj znalazł — Zziębnięty i ledwo przytomny Akihito, kto by się spodziewał?

Gdy pozostali zajęli się prowadzeniem zguby, wtedy Jun przejął stery jako pierwszy który prowadził. Miał w ręce pochodnie, częścią tej drogi już szli więc wystarczyło, że ją oświetlał i służył za drogowskaz bandzie która go prowadziła. – Wsadźmy go na wóz — Jun położył na nim ręce i wciągnął go głębiej, by przypadkiem nie zwichnął, albo skręcił sobie nogi o wystający kamień, a i to było możliwe. Rozwiązanie sprawy z przed kilku godzin zdawało się interesować Juna najmniej z tego wszystkiego. Ostatecznie udało się z tej bandy wyciągnąć coś dobrego, za swoje zachowanie w ostatnim czasie już ich ukarał. Czy staruszek zdecyduje się ukarać ich za to co robili wcześniej innym? Nie do końca była to sprawa Tamoriego, sprawiedliwość zawsze znajduje jednak drogę, w taki czy inny sposób i ktoś konsekwencje poniesie. – Zgoda — Odparł krótko, nie miał nic więcej do dodania. Banda na pewno zasłużyła na uznanie za to z jaką determinacją działała, lecz to dalej nie wymazuje ich poprzednich złych uczynków których pewnie była masa.

A w posiadłości? To już zależało od starca. Koza była na miejscu, Akihito też. Czyli wszyscy byli z powrotem. Jedyne co ich jeszcze dziś czekało to pewnie ciepła kolacja z myślą o grubasku, co do reszty... Czas pokaże co przyniesie nowy dzień. Myśli - Mowa

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Tsuyoshi]

Misja rangi |D|

---

Nienawidzę zimy, bardzo cz. II

---

Noc w tych rejonach była piękna. Cicha, spokojna… Gwiazdy i księżyc oświetlały pola ryżowe, odbijając światło w kierunku nieba. Można by namalować nie lada pejzaż inspirując się tym widokiem. Siedmiu jegomości wracających z lasu idealnie wpasowywało się w całość. Mogło to wyglądać podejrzanie, bo wieźli jakiegoś grubaska, który swoją drogą wyglądał na najbogatszego z nich, raz, że nosił najpiękniejsze szaty, a dwa… Tusza pozostałych prezentowała się dość mizernie przy tym, co miał do pokazania Akihito. Każdemu doskwierało zmęczenie, przez całą drogę co słychać było donośny ziew, czy głośnie westchnięcie, a tu jeden się rozciągnął, a tu drugi mlasnął, jakby szykował się do łóżka. Atmosfera zdecydowanie rozluźniła się w porównaniu do tej sprzed paru godzin, Akifumi bardzo cieszył się z takim racji bytu… Bardzo nie chciał karać swoich pracowników, choć wiedział, że będzie musiał zrobić to dla przykładu, wiedział też, że muszą zajść pewne zmiany, które z pomocą Akihito, wprowadzi w życie.

Gdy w końcu dotarli do wejścia na posesję starca, wóz zatrzymał się, a on sam poszedł nieco dalej tak, aby każdy mógł skupić pełnię swojej uwagi na nim. Odchrząknął głośno, po czym zaczął mówić:
- Dziękuję wszystkim za pomoc w odnalezieniu Akihito. Proszę was, abyście odwieźli go do jego domu, a potem udali się do swoich, odpocznijcie trochę. Zasłużyliście. Jutro, gdy w końcu zjawi się jegomość, który kupił kozę, bo ja widzieliście, dzisiaj raczył się nie zjawić, zapłacę wam dodatkowo. Ryu, Hideo, Michi… Z wami jutro odbędę długą rozmowę. Radzę nigdzie nie uciekać i zjawić się na czas. Przed spotkaniem koniecznie doprowadźcie się do porządku. Odwiedźcie szpital w mieście, zapłacicie z własnej kieszeni, jako część… Kary. Wtedy będzie czas na ustalenie co z wami zrobić. Stawcie się tak, jak zawsze, gdy odbieracie zapłatę, czyli po czasie pracy. Życzę miłej nocy - skończywszy przemowę, ruszył w kierunku wejścia. Wszyscy tak, jak zostali poinstruowani, udali się w swoje strony, zostawiając samurajów samym sobie.
- Jun-sama, zapraszam do mnie. Będziesz miał czas na odpoczynek. Jeśli będziesz chciał, potrawka nadal powinna być ciepła. Powinniśmy odpocząć, przespać się trochę. Jutro porozmawiamy o twojej nagrodzie. Nie przyjmę słów sprzeciwu, za dużo dla nas zrobiłeś - starzec machnął dłonią, sugerując, aby młodzieniec udał się za nim do jego domostwa.

Wchodząc do środka, zdjął buty. Jeśli Jun chciał zrobić to samo, ten poinformował go, że nie jest to konieczne, w końcu mógł być nieprzyzwyczajony do zimna panującego na tych terenach, tym bardziej, że tak, jak sam mówił - był wędrowcem, to starzec wolał założyć, że taka sytuacja może mieć miejsce. Jeśli młodzieniec nie miał już żadnych spraw do Akifumiego, ten pożegnał się z nim ukłonem, życzył mu dobranoc, uśmiechając się ciepło i udał się do pokoju po prawej, czyli tam, gdzie znajdowało się jego biuro. Junowi natomiast przypadł zaszczyt spania w pokoju z paleniskiem. Z rana z całą pewnością otrzyma świeżo wyczyszczony płaszcz o który nie musiał się martwić, bo był w odpowiednich rękach.

Pobudka Juna musiała być dla niego piękna. Pierwsze co usłyszał to skwierczące w palenisku drewno, dokładane co jakiś czas przez służki, poruszające się, niczym najlepsi shinobi na świecie, bezszelestnie. Drugą piękną rzeczą był widok białego niczym świeży śnieg płaszcza powieszonego na paliku, był to oczywiście jego płaszcz. Trzecim cudownym widokiem był imbryczek z ciepła herbatą postawiony na stoliku, a zaraz obok niego stał talerzyk z łakociami z tamtejszych regionów (insert łakocie here). Jeśli jego wzrok pozwolił, ujrzał kartę z napisem "częstuj się". W taki właśnie sposób powitany został młodzieniec. W kuchni aż wrzało od roboty, dzisiaj w końcu był ważny dzień. Przyjedzie ktoś, kto zainwestuje sporą sumkę w ich farmę, takich ludzi koniecznie trzeba było ugościć niczym władców. Dziewczyny darły się na siebie, przekrzykiwała jedna drugą, ale dało się to zrozumieć. Stres związany z tym wydarzeniem każdemu mógł dać się we znaki. Gdzie w tym czasie był Pan Akifumi? Staruszek siedział przed domem, paląc fajkę. Czekał na Juna, aby tak, jak obiecał - porozmawiać na temat zapłaty za to, co dla nich zrobił. Staruszek był mu wdzięczny, nie tylko za to, że pomógł odnaleźć Akihito, ale też za to, że przypomniał mu, jak to jest być samurajem. W końcu był to sposób na życie, a nie tylko zawód, który od tak można porzucić. Wiele się zmieni po tej "skromnej" wizycie młodego samuraja, wiele rzeczy zostanie usprawnionych, ale tak właśnie powinno być. Postęp nigdy nie powinien być hamowany.

---

Jun
13/15

• Pan Akifumi

Wizualizacja Pana Akifumi:

Mon Rodu Pana Akifumi:

Przybliżony widok mapy, odległości i skala wedle wyobraźni, bo tu akurat jest to mało ważne:

[Jun]

- Rok 388 - Zima -

---

[/color][/b] " Sprawiedliwość " Tusza Akihito była imponująca w stosunku do tego jak wyglądali pozostali, lecz cóż, tak już widocznie miał. Podjadająca służba wcale nie była czymś co się nie zdarzało u Akifumiego, nie mniej oni nie byli tak spasieni. Jun nie komentował tej dziwacznej dysproporcji do jakiej tutaj dochodziło. Może rzeczywiście Akifumi miał swoich ulubieńców którzy mogli więcej?

Nie można było starcowi odebrać jednego - czuł odpowiedzialność za swoich pracowników, a to oznaczało, że dla każdego z nich chciał rzeczywiście dobrze - nawet gdyby inne rzeczy jeszcze wystarczająco o tym nie świadczyły. Ostatecznie dotarli spokojnie na posesje - dobre zakończenie. Staruszek wygłosił przemowę która dotyczyła każdego z osobna w pewien sposób. Kwestia rozliczenia bandy została odłożona na jutro, dobrze. Jun od początku nie miał ku temu żadnego problemu. Co ciekawe koza która sama wróciła, okazało się, że to właśnie ona miała zostać sprzedana, lecz z jakiegoś powodu kupiec nie raczył się pojawić. Taki to już ten kapryśny los, tym razem okazał się przychylny i Akifumi nie straci na tej transakcji.

Przystanie na propozycje staruszka było jedynym wyjściem na które chłopak mógł sobie pozwolić, po pierwsze wypadało się zgodzić. Po drugie nie zamierzał się błąkać po nocy, a nadarzyła się okazja by rzeczywiście odpocząć w znośnych warunkach, w dodatku bez płacenia, chyba, że za zapłatę uznamy wzięcie udziału w tych wszystkich kłopotach. Wieczór spędził spokojnie, zdecydował się na ponowne skosztowanie potrawki, a później spędził noc w miejscu które wyznaczył mu staruszek. I tak zamierzał zakończyć dzień.

Nastał poranek - wyglądało na to, że nie był pierwszym który się obudził. Może to i lepiej, że służba już od rana pracowała i przygotowywała się do śniadania i kto wie jeszcze czego. Zdziwiło go to, że doszedł część swojego stroju, czystą i białą wiszącą na wieszaku. Nie był wielkim fanem suszenia przy ognisku, nie mniej nie znał się na zmywaniu plam aż tak dobrze, dlatego nie zamierzał marudzić. Co prawda zaskoczył się tempem w jakim wszystko to się odbyło. Zwykle pierwszym co zrobiłby Jun byłoby umycie się rano, tym razem pierwszeństwo miała herbata, nie mógł się powstrzymać. Podobnież jak od spróbowania tutejszych łakoci, pozwolił sobie, choć głównie dlatego, że zobaczył wiadomość. Gdyby nie spróbował mógłby urazić Akifumiego, a nie chciał tego. Gdy już się napił i spróbował łakoci przyszedł czas się umyć, dopiero gdy to zrobił zdecydował się wyjść i porozmawiać ze staruszkiem. Co prawda wyszedł bez miecza i pozostałych rzeczy, to o kapeluszu nie zapomniał. Pozostało jedynie zobaczyć co z Akihito, oraz jakie decyzje podjął staruszek po swoich nocnych przemyśleniach. Myśli - Mowa

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Tsuyoshi]

Misja rangi |D|

---

Nienawidzę zimy, bardzo cz. II

---

Akifumi z początku nie zwrócił uwagi na wychodzącego Juna, był zamyślony, obserwował wschodzące słońca na tle cudownego krajobrazu. Ten widok nigdy mu się nie znudzi, bo za każdym razem był tak samo piękny. Staruszek popalał fajkę, uśmiechając się do siebie. Czuł, że dzisiejszy dzień zakończy się tak, jak się rozpoczął - czyli wyśmienicie. Gdy Jun smacznie spał do staruszka zawitał jeden z parobków, aby zameldować wszystko, co wydarzyło się w nocy. Stan Akihito poprawił się, ale jeszcze nie na tyle, żeby mógł o czymkolwiek mówić, trójka mężczyzn nadal czekała w domostwach, ich także doprowadzili do porządku, opatrzyli rany, nastawili kości i ogólnie zajęli się nimi, aby doprowadzić ich do porządku.

Gdy tytoń w fajce całkowicie się wypalił, mężczyzna wytrzepał popiół ze środka, po czym odłożył ją do szkatułki za sobą. Wtedy też zobaczył Juna. Podskoczył delikatnie, wystraszył się tak nagłej “wizyty” bez zapowiedzi. Nie spodziewał się go tutaj akurat w tym momencie.
- O, Jun-sama. Wystraszyłeś mnie - zaśmiał się krótką chwilę - Wiesz, myślałem, co zrobić z tą trójką… I podjąłem decyzję, nieważne, co nie powie Akihito, zostaną tutaj. Będą zarabiać mniej od reszty do kolejnej zimy, a za pieniądze, których nie dostaną wynajmę paru dodatkowych… Chłopów, którzy ich przypilnują. Ogólnie będzie trzeba zainwestować w obronę tych terenów, w końcu są bardzo ważne. Wiem, że samurajowie z Yinzin chronią nasze tereny, ale sam rozumiesz, same farmy też potrzebują jako takiej ochrony… Kontroli. - wytłumaczył młodzieńcowi to, co chciał zrobić po tym, gdy już wszystko się uspokoi. Nie miał powodów, by mu o tym nie opowiedzieć, w końcu to Jun spowodował niejako zmianę w tym kierunku. Pokazał starcowi, że nawet dobrze traktowani ludzie potrafią dać ponieść się swoim… Zasadom. Jak zwał, tak zwał. Tamci dostali nauczkę od kogoś silniejszego, być może to coś zmieni, jednak kara ominąć ich nie mogła.

Staruszek wiedział, że jeśli nie ukarze ich występków, o ile okażą się prawdą, reszta będzie mogła pójść ich śladem, co z całą pewnością nie skończyłoby się dobrze dla farm. To wszystko musi być zaplanowane co do sekundy, pełnią jedną z najważniejszych funkcji w kraju i choć mogliby pomyśleć, że nie znaczą zupełnie nic - było wręcz przeciwnie, dlatego też Pan Akifumi traktował ich tak, jak traktował - jak ludzi ważnych, jak nie najważniejszych. Każdy z nich był, jak trybik w maszynie, gdy jeden padał, cała reszta szła jego śladem, dlatego właśnie przyszedł czas na zmiany. Jednak nie będą one wprowadzone natychmiastowo, bo byłby to szok dla całej społeczności, to wszystko wymagało pracy… Pracy, pielęgnacji i czasu, ale Akifumi i Akihito znali się na takich rzeczach, więc nie trzeba było się bać o nic.

- I co zamierzasz dalej, Jun-sama? Wyruszasz gdzieś? - zapytał staruszek, tak z czystej ciekawości - A właśnie, byłbym zapomniał. Twoja zapłata, należy Ci się. I nie przyjmę żadnego nie, mówiłem Ci już. Chyba nie chcesz mnie urazić, co? - staruszek uśmiechnął się przebiegle. Wiedział, że Jun jest człowiekiem idącym według zasad, stąd zasugerował, że musi przyjąć zapłatę. Wtedy zza pasa wyjął sakiewkę z odliczoną wcześniej kwotą. Uważał, że taka suma przyda się młodzieńcowi w przyszłości, a pieniędzy miał pod dostatkiem, więc tym bardziej nie miał powodu mu odmawiać.
- Gdy Akihito dojdzie do siebie, porozmawiam z nim o tym, co tu zaszło i jak to zmienić. Jeśli ruszysz przed tym w drogę, możesz dać mi… Jakiś namiar na siebie, abym mógł Cię powiadomić, jak to wszystko się potoczyło, oczywiście, jeśli jesteś ciekaw.

Akifumi podniósł się z siedzenia, aby stanąć naprzeciw Juna. W dłoni wciąż trzymał sakiewkę, wyciągnął rękę w stronę samuraja, czekając aż ten chwyci swoją zapłatę. Uśmiech nie schodził mu z twarzy.
- Dziękuję za wszystko, Jun-sama - jeśli Jun chciał, mógł tu zostać, w końcu staruszek uświadomił go zeszłego dnia, że nigdy nie odmówi mu dachu nad głową, czy jadła. W oczach obserwatora mogłoby wydawać się, że samuraj zrobił niewiele, ale w oczach staruszka - zrobił coś, co nikt nigdy od tak by nie zrobił.

---

Jun
15/15

---

Od tego momentu gracz może kontrolować Pana Akifumi oraz resztę NPC w celach fabularnych, oczywiście zachowując umiar.[/center]

• Pan Akifumi

Wizualizacja Pana Akifumi:

Mon Rodu Pana Akifumi:

Przybliżony widok mapy, odległości i skala wedle wyobraźni, bo tu akurat jest to mało ważne:

MISJA ZAKOŃCZONA SUKCESEM

[Jun]

- Rok 388 - Zima -

---

[/color][/b] " Sprawiedliwość " Przynajmniej mógł odpocząć w domostwie, dobrze zjeść i nie obawiać się poranka, w teorii. Nie mniej już sam poranek przyniósł Junowi zaskakujące - choć wcale nie tak bardzo - informacje. Staruszek jak obiecał tak zrobił. Przemyślał sobie wszystko, znalazł sposób na ukaranie niewdzięcznych pracowników. Zamiast ich wyrzucić i pozbawić wszystkiego, zdecydował się zachować ich przez jeszcze jakiś czas, tym bardziej, że również wykazali jakieś chęci swojej własnej rehabilitacji w oczach pozostałych, głównie za sprawą towarzystwa samurajowi w wyprawie do lasu, oraz próbie uratowania swojej niedoszłej ofiary.

Sam Jun był gotów puścić im płazem ostatnie występki. Ostatecznie, to co Akifumi zaproponował wydawało się rozsądne, tak czy inaczej, dalsze ich losy i decyzje jakie podjął nie były zależne od niego, co doskonale rozumiał. – Rozsądnie — Skwitował wypowiedź staruszka zawierającą decyzje w sprawie pseudosmoka i jego gangu. Nawet nie zamierzał wnikać w imię jednego z łotrów, które hańbiło jego rodzinę samym swoim przypisaniem do takiej osoby. Nie chciał go edukować, nie chciał niczego wymagać, nie było to w żadnym wypadku na miejscu z punktu w którym się znajdował.

Możliwe, że z czasem okażą się godni powrotu na normalnie płatne stanowiska i zasłużą na dobroć staruszka Akifumiego.

– Wyruszam — Na słowa o zapłacie westchnął lekko, nie mniej nie zamierzał urazić Akifumiego, zamierzał przyjąć pieniądze, tak czy inaczej zrobi z nich użytek. – Poszukuje osoby z pewną blizną. Tutaj jej nie znajdę — Tutejsi ludzie mieli zupełnie inne problemy, nie wyglądało na to by miejsce to było dobrym tropem do dalszych poszukiwań. Jun nie zamierzał się zbytnio dopytywać. Na pewno nie staruszka i jego pracowników. Nie omieszkał jednak zaprezentować kształtu blizny którą posiadał osobnik którego chciał odnaleźć. Zapewne teraz nie mieli pojęcia o takiej osobie, lecz gdy takowa się pojawi, na pewno teraz zostanie zapamiętana, a Jun który kiedyś powróci - możliwe, że o niej usłyszy.

– Pojawię się, wtedy mi opowiesz, Akifumi-sama — Ciężko mówić o jakimś kontakcie gdy nie wiesz gdzie będziesz jutro. Mógł jedynie obiecać, że kiedyś wróci i wysłucha historii staruszka. Może dziadek i był stary, to wciąż miał w sobie sporo ikry która przytrzyma go przy życiu przynajmniej kilkanaście lat. Tego był pewien i tej myśli zamierzał się trzymać. Przed samym odejściem Jun zebrał swoje rzeczy, nie omieszkał zabrać trochę jedzenia na drogę, oraz kilku pochodni, Akifumi na pewno mu nie żałował dodatkowej porcji. Po śniadaniu wyruszył w dalszą podróż w poszukiwanie nieznajomego o którym nie wiedział zbyt wiele. Nie wiedział co przyniesie jutro, lecz wypadało pożegnać się ze staruszkiem przed całkowitym odejściem co rzecz jasna uczynił, formalnie, jednak bez większego rozwodzenia się nad słowami. Poprawił kapelusz i opuścił domostwo i ruszył dalej w swoją drogę... - Wioska - Myśli - Mowa

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Ryuujin]

Czasem nawet nie zdajemy sobie sprawy z tego jak wiele można zyskać przez niepozornie drobne uprzejmości czy nic niekosztujące nas dobre uczynki. W końcu wielu ludzi sądzi i ocenia swoją miarą, a to nie zawsze ma faktycznie odzwierciedlenie w rzeczywistości o czym sam się doskonale przekonywałem zostając na tej niepozornej jednak co by nie mówić uroczej i spokojnej wyspie.
Pewnego razu całkowicie przypadkiem trafiłem na ogromne pola uprawne gdzie poznałem mężczyznę wyglądającego nieco jak bezdomny. Zwrócił się on do mnie z prośbą o coś do picia i jedzenia tłumacząc, że nie jadł już jakiś czas więc cóż ja, skromny posłaniec bogów mogłem innego uczynić jak nie poratować biedaka. Oj wielkie było moje zaskoczenie gdy się okazało, że nie jest to zwyczajny biedak.

  Ukryty tekst

Jak się okazało nie było ich tam gdyż sensei nie zdecydował by się zniszczyć mi całego dobytku. Odzyskałem więc swoje rzeczy następnego ranka pożegnałem się z nauczycielem i udałem z powrotem w stronę portu gdyż miałem zdecydowanie już wystarczająco tych przygód w Teiz i nadeszła pora wrócić na kontynet.

z/t