Gorące źródła w górach

[Jun'ichi]

Misja rangi D
Fuyuki
1/15 Pobyt w gorących źródłach dla niemal każdego był najwspanialszą formą relaksu, ucieczką od pędu dnia codziennego oraz chwilą zapomnienia, podczas gdy ciało grzało się w cieple szemrzącej wody. Spędzając tu więcej czasu, można było obserwować jak obsada źródełek zmienia się co jakiś czas, przybywają nowe osoby, czasami samotnie, innym razem w towarzystwie, bywały nawet rodziny lub ich cząstki jednak w ogólnym rozrachunku należało przyznać, że miejsce to nie było wielce zatłoczone - i może o to chodziło? Może spokój był tym co cenili sobie goście?
- Jeśli tak dalej pójdzie, będziemy skończeni... pójdziemy z torbami, a jeszcze na odejście nas oplują! Prababka musi się w grobie przewracać jak na to wszystko patrzy... no załamałaby się biedna kobieta! Załamała! - męski głos dobiegał z wnętrza budynku, przez który wchodziło się do przebieralni, a następnie do samych źródeł. Kiedy kolejna osoba wracała przez cienką kotarę, na moment dostrzegłaś właściciela, który ślęcząc nad jakimiś zwojami, podpierał twarz na jednej ręce z wyraźnym smutkiem. Stojąca obok niego kobieta, starała się go pocieszyć jednak nie wyglądało na to, aby miała jakikolwiek pomysł by zaradzić jego zmartwieniom.
Kolejna osoba wyszła ze źródła i weszła do przebieralni, ponownie na chwilę ujawniając Ci zmartwioną parę.

[Fuyuki]

Chłopak z którym rozmawiała najwidoczniej nie był chętny do dalszej rozmowy. Ani nie odpowiedział, ani nie zapytał się... po prostu przestał mówić cokolwiek i poszedł spać. Ludzie na których się spotyka na szlaku są dziwni, ale tak perfidnego zignorowania to dziewczyna nie widziała jeszcze. Jak można ignorować małą Fuyuki?
-Hmpf...
Mruknęła pod nosem i zniknęła w wodzie po jego czubek. W sumie mogła by się powoli zbierać, czy to razem z Tetsu czy bez niego, jej życie musiało się toczyć dalej. Pieniądze musiały się zgadzać, nic w tym świecie nie jest za darmo. Postanowiła jeszcze parę minut zostać, uspokoić się po tak chamskim "olaniu" i dopiero wtedy wyjść.
Siedząc tak sobie i zastanawiając się, czy Kyuzo to na pewno dobry kierunek, usłyszała dość głośną i rozpaczliwą rozmowę, a nawet monolog jakiegoś mężczyzny. Starszy facet okazał się właścicielem tego przybytku, postanowiła więc lepiej się przysłuchać temu lamentowi
-Długi? Problemy? Woda stygnie? Co może iść nie tak, kiedy całym interesem jest pozwalanie ludziom na wchodzenie do wody?
Zastanowiła się różowa łepetynka, postanawiając dokładniej się wsłuchać w rozmowę. Przecież nie będzie leciała na pomoc, nie wiedząc o co właściwie może chodzić... Dajmy sobie spokój, nie można się tak wciskać w cudze życia, tym bardziej po usłyszeniu dwóch czy trzech zdań.

[Jun'ichi]

Misja rangi D
Fuyuki
3/15 Niekiedy mawia się, że trzeba łapać okazję, szukać każdej sposobności by spełnić swój cel, nawet jeśli było nim zarabianie pieniędzy. Nie było to jednak łatwe, kiedy było się wstydliwą kluseczką, która bała się być nieco ponad zwykłego obywatela, wyjść z inicjatywą, zaproponować pomoc jak to mieli w zwyczaju prawdziwi, dzielni shinobi. Mimo to los zdawał się nie ustępować i podstawiać kolejne znaki które mogły wskazywać na to, że znalazłaś się w odpowiednim miejscu o odpowiednim czasie - do holu budynku wszedł jakiś mężczyzna, słyszałaś jedynie kroki oraz jego głos, gruby i stanowczy, a towarzyszył mu odgłos jakiegoś pancerza lub innej osłony ciała. Uderzył ręką o blat i zwrócił się do zmartwionych właścicieli dość szorstko.
- Dobry. Szukamy tego wymoczka. Złodziejska menda, zakała społeczna, szczur parszywy... Jak go mendę złapię to mu kudły powyrywam, nogi połamię, zęby powybijam! Staruszki okrada! STARUSZKI! - uderzył dłonią o blat tym razem znacznie mocniej, po czym zapadła chwila ciszy.
- Nie mamy ostatnio za bardzo kogo o pomoc prosić, te wszystkie nindże tylko się między sobą tłuką, a na zwykłych ludzi dupy wypinają to i tak się dzieje. Robim co możem ale skubańce złodzieje też są sprytne. Nie był tu może żeby się ukryć na jakiś czas albo co? Albo macie tu kogo co by go umiał znaleźć? - zapytywał coraz bardziej nachalnie, zaś w jego głosie słychać było szczerą chęć odszukania bandziora. Odpowiedź jaką dostał nie była jednak tym czego oczekiwał.
- Panie, tutaj to już ledwo kto przychodzi, a na pewno nie takie parszywe mordy. - właściciel zdawał się wziąć kartkę z podobizną w dłoń, potrząsnął nią po czym oddał strażnikowi.
- Musisz pan dalej szukać, my tu nie potrzebujemy ani bandziorów, ani straży, chyba że umiesz pan ludzi zabawiać, widosiwko zrobić i ściągać klientów to i sam się dam obić, zagoi się, a interes mi zaraz upadnie i się prababka w grobie przewróci kolejny raz... - zmarnowany głos przepełniony był żalem i zrezygnowaniem, jakby interes był już spisany na straty.
Strażnik parsknął pod nosem i skierował się do wyjścia.
- Jakby się pojawił... ten szczur albo jaki shinobi, to dajta mi znać. Straż też się umi odwdzięczyć, a facety też czasem by do źródeł przyszli jak im dowódca rozkaże o siebie zadbać. No...

[Fuyuki]

Słuchając tych rozmów, Fuyuki zdecydowała iż jest to idealna okazja na dorobienie kilku Ryo. Poza tym, trochę zżerała ją ciekawość i dręczyła nuda, więc takie złożenie losu było wręcz perfekcyjne. Rozejrzała się dookoła, wypatrując niechcianych gapiów. Jeżeli miała pewność że nikt jej nie będzie miał zamiaru podglądać, sięgnęła po swój ręcznik i tyłem do wszystkich wstała, natychmiastowo się w niego owijając. Nudystką to ona nie była i miała resztki godności, które i tak musiały być przysypane toną pewności z powodu tego co już zrobiła, czyli wejścia do gorących źródeł.
Następnie zebrała to co miała tu przy sobie i ruszyła pod prysznic, żeby w samotności się szybo wypłukać, starając się przy tym być odwróconym plecami do każdego, kto mógłby też wejść. Kiedy się już przebrała, zebrała cały swój dobytek i ruszyła w kierunku właściciela z którym miała zamiar porozmawiać.
-Przepraszam...-zaczęła swoim delikatnym i spokojnym głosem -Przypadkiem słyszałam Pańskie, ekhem... zawodzenie. Czy jest w czym można by pomóc? Ciężko by mi było na sercu, gdyby brak mojej pomocnej dłoni, sprowadził ten przybytek do ruiny.
Uśmiechnęła się serdecznie i spojrzała w kierunku wejścia, jeszcze była jedna sprawa o którą chciała się od razu zapytać
-Tamten uzbrojony mężczyzna, kim on był i kogo szukał?

[Jun'ichi]

Misja rangi D
Fuyuki
5/15 Zanim zdążyłaś wyjść ze źródełka, obmyć ciało i zebrać swoje rzeczy, właściciel pozostał już sam, zaś jego małżonka zniknęła gdzieś w innych pomieszczeniach zapewne doglądając tego co jeszcze było do zrobienia. Kiedy mężczyzna usłyszał Twój delikatny, słodki głosik, podniósł się lekko na krześle i wyjrzał zza lady aby lepiej Cię widzieć. Dostrzegłaś, że lekko zmusił się do uśmiechu jednak w jego głosie nie było można już wyczuć aby sprawiało mu trudność robienie dobrej miny do złej gry.
- Och, dziewczynko... to bardzo miłe z Twojej strony ale nie wydaje mi się żebyś mogła cokolwiek zrobić. Widzisz... od jakiegoś czasu mamy coraz mniej klientów, wprawdzie jakoś wiążemy koniec z końcem ale jeśli pójdzie tak dalej, to nie wiem czy zobaczymy się w przyszłym roku. Jeśli jesteś w stanie zorganizować mi tu napływ ludzi, może jakieś wydarzenie czy... no nie wiem... w tym problem, nie mam pojęcia czym zachęcić ludzi. Ale gdybyś Ty wiedziała, byłbym Twoim dłużnikiem, to z całą pewnością. - odpowiedział właściciel, podpierając w końcu brodę na dłoni z lekko zmarnowaną miną.
- A tamten facet to strażnik. Znowu szukają bandziorów, nic nowego. Ja tam wątpię żeby go złapali, złodziejaszki są teraz sprytne, czasami potrafią w mgnieniu oka zmienić wygląd i weź takiego szukaj w tłumie. Przeszukasz każdego na zatłoczonej ulicy? No pewnie że nie! A te staruszki też nie grzeszą rozumem, noszą pieniądze luzem w kieszeniach to się same proszą. Głupich nie sieją, sami się rodzą jak to mawiała moja prababka. - po tych słowach usiadł znowu na krześle przez co widziałaś jedynie czubek jego głowy.
- Może jakie pokazy... promocja to mnie zrujnuje... magik może? Albo kącik dla dzieci? Zbankrutuję na opiekunce... a niechby to szlag! - pod nosem pomrukiwał, ciągle szukając rozwiązania swojego problemu.

[Fuyuki]

Zmarszczyła brwi i poprawiła grzywkę, słuchając jego mętnych tłumaczeń. Potrzebował wydarzenia? Jakiegoś pokazu? Ona potrafiła klika sztuczek, ale jak miało by to pomóc w promocji gorących źródeł? Miejsca w którym ludzie mieli odpocząć, to nie jest miejsce na huczne imprezy. Zresztą, przyjdą do gorących źródeł... ale zaraz, właśnie.
-Myślę że jednak mogłabym jakoś pomóc. Znam kilka sztuczek i mogłabym spróbować za małą opłatą zrobić Panu promocję.
Mówiąc to, wyciągnęła jedną monetę z kieszeni i zaczęła się nią bawić, obracając ją w palcach pomiędzy kostkami w dłoni. Dając zobaczyć mężczyźnie, że jest to jak najbardziej normalna moneta.
-Jak wyglądał ten złodziej? W tłumie szybko o takiego, co go cudze kieszenie interesują... Będzie awers.
Mówiąc to, podrzuciła monetę w powietrze, wybijając ją z kciuka. Następnie złapała tą samą ręką i położyła na wierzchniej stronie dłoni. Zanim jednak odkryła to, co jest pod spodem. Zmieniła wygląd monety na taki, żeby miała awers z dwóch stron.
-Imponujące? Na pewno będzie, kiedy Pan się jej przyjrzy z obu stron
Łapiąc znów monetę w rękę, zmieniła jej wygląd tak, aby z dwóch stron były rewersy. Nie był to szczyt jej umiejętności, ale zawsze jakiś pokaz minimum jej umiejętności.

Genjutsu C: Kokoni Arazu no Jutsu
Technika polegająca na zmianie wyglądu przedmiotu na który narzuciliśmy iluzję. Dzięki temu możemy zmienić przykładowo cyfrę bądź treść na tabliczkę. Iluzję można narzucić również na większe przedmioty co jednak może zaowocować mało realistyczną iluzją.

[Jun'ichi]

Misja rangi D
Fuyuki
7/15 Twoje pierwsze słowa momentalnie zadziałały na mężczyznę niczym odgłos chrupania czegoś smacznego przy śpiącym, wygłodniałym psie. Jego głowa momentalnie wychyliła się znowu sponad księgi, a jego oczy z jednej strony zabłyszczały jakbyś ratowała mu życie samą tylko propozycją, z drugiej widziałaś w nich dozę podejrzliwości.
Dopiero kiedy przed jego twarzą zabłysnęła moneta, zaczął podążać za nią wzrokiem jak zaczarowany i faktycznie magia działa się na jego oczach. Wpatrywał się uważnie ale kiedy przyszedł moment tajemniczej zmiany monety, nie dostrzegł absolutnie niczego co zdradziłoby Twoją sztuczkę. Wziął przedmiot do dłoni, zaczął sprawdzać ale nie doszedł prawy, zaś jego mina zdradziła to, że był pod wrażeniem.
- Całkiem nieźle młoda damo, przyznaję że nie wiem jak to zrobiłaś. Czy to jakaś sztuczka shinobi? No i najważniejsze... myślisz że takie drobiazgi wystarczą, żeby ściągnąć tu klientów i zachęcić do korzystania ze źródeł? Nie skończy się na tym, że rzucą Ci kilka drobniaków do kapelusza i pójdą swoją drogą? - mężczyzna miał trochę racji, chociaż te słowa mogły urazić tak młodą i delikatną, artystyczną duszyczkę jak Twoja.
- Co do rozliczenia... 10% od każdego klienta, którego mi tu ściągniesz. Po wszystkim masz pięć wejść do źródeł na koszt firmy. - powiedział po chwili zastanowienia i zaczął stukać rytmicznie palcami o blat.
- A złodzieja wygląd to diabli wiedzą jaki jest, jakby to jeden się tu kręcił. Jak dla mnie to nie dojdziesz prawdy, oni tak samo są magicy, coś jest, zaraz tego nie ma, ich nie ma, rozpływają się czasami albo co, ja tam nie wiem. Poza tym cholera wie czy to bezpieczne z nimi zadzierać, jeszcze Ci który wbije co w żebra, a z pieniędzmi i tak ucieknie. Ale wróćmy do naszej umowy, młoda damo. Jestem w takiej sytuacji, że nawet i magicznych sztuczek się chwycę jeśli to ma pomóc.

[Fuyuki]

Właściciel onsen był zwolennikiem trzymania ważnych informacji w sekrecie. Kompletny idiota, któremu nawet reklama nie pomoże. Skoro widział faceta na kartce, mógłby chociaż wspomnieć cokolwiek o jego potencjalnym wyglądzie. Czyżby go ukrywał? Kto go tam wiedział, ważne że propozycja jaką dał mężczyzna była zadowalająca dla dziewczyny. 10% od przychodu? Przecież to jeszcze bardziej doprowadzi go do ruiny, ale co ją to miało obchodzić? Dostanie pieniądze, odejdzie. Nawet pewnie nie skorzysta z tych pięciu darmowych wizyt. Ale w portfelu będzie się zgadzać. Czy była materialistką... trochę?
-10% i pięć darmowych wizyt... Niech będzie więc i tak.
Schowała swoją "podrabianą" monetę, zdejmując z niej efekt iluzji kiedy miała rękę w kieszeni. Otrzepała się jakby z kurzu, choć nie miała właściwie z czego i uśmiechnęła się pod nosem, robiąc delikatny ukłon w jego stronę.
-Jak Pan myśli, gdzie najlepiej będzie urządzić moje drobne przedstawienie? Koniec końców, to Pan lepiej zna swoich klientów. Dobrze by było, jakby Pan też o nich samych coś opowiedział.
Zadała pytanie i w momencie kiedy się dowiedziała co nieco, postanowiła się udać w dane miejsce i powoli przygotowywać się do "występu".

[Jun'ichi]

Misja rangi D
Fuyuki
9/15 Właściciel skinął głową z zadowoleniem po czym wysłuchał Twojego pytania, na którego odpowiedź musiał się chwilę zastanowić. Zerknął w sufit jakby szukał w nim odpowiedzi, aż wreszcie ta spłynęła na niego, sprowadzając nieco radości na tą lekko parszywą mordę.
- Nasi klienci dzielą się na dwoje; jedni to mieszkańcy, którzy przychodzą do nas z reguły wieczorami, po pracy, kiedy są zmęczeni i potrzebują chwili wytchnienia. Drudzy to podróżni, a Ci znowu przychodzą do nas raczej w ciągu dnia, od południa do zmierzchu, bo i wtedy docierają do osady. Potrzebują oczyszczenia po podróży, relaksu, chociaż wielu z nich wybiera też karczmy jako pierwszy przystanek przez co czasami musimy wypraszać takich... bardziej porobionych. Ostatnio jednak jednych i drugich jest tu jak na lekarstwo, a ciężko powiedzieć którzy chcieliby teraz chętniej zostawić tu pieniądze... musisz sama to sprawdzić. Mam tu jeszcze trochę ulotek z mapką jak do nas trafić, ale sama pewnie wiesz jak to nimi jest. Ludzie patrzą i zaraz wyrzucają gdzieś na ziemię. Mam nadzieję, że okażesz się bardziej efektywna. - powiedział, wykładając na blat kilkadziesiąt, zwiniętych sznureczkiem karteczek z nazwą miejsca oraz mapką po drugiej stronie.

[Fuyuki]

Podziękowała i kiwnęła głową z szacunku do swojego "zleceniodawcy", nie zważając na to czy rzeczywiście kierowała takie emocje w jego stronę kierowała. Był to dobry zwyczaj, żeby nie wyjść na ostatniego gbura. Zwyczaj, za którego brak już się jej kilka razy oberwało słownie jak i fizycznie.
Biorąc ulotki ze sobą, miała już w głowie pewien trik, który idealnie się spisze z ulotkami. Ale będzie on na sam koniec, najpierw musiała rozgrzać widownię, a jeszcze wcześniej... zaciekawić.
Uśmiechnęła się i ruszyła w kierunku centrum osady, żeby rozpocząć swój mały spektakl. Po drodze zebrała kilka kamieni. Oczywistym było, że nie mogła rozpocząć od sztuczek z kartami, te wymagają już aktywnej widowni. Gdy ustalając sobie w głowie kolejność wydarzeń, ustawiła się w widocznym miejscu, ale tak żeby nie przeszkadzać nikomu w codzienności ich nudnego życia, nic bardziej nie irytowało ludzi, od artystów przeszkadzających im w pracy.
Odłożyła swój bagaż na ziemię, zostawiając wizytówki w kieszeni a wyciągając z niej zebrane kamienie, którymi zaczęła żonglować. Sam początek był dość typowy, trzy kamyczki w dwóch rękach, nic nadzwyczajnego nawet dla zwyczajnego człowieka. Po chwili jednak zebrała je do jednej ręki i podwoiła ich ilość do sześciu sztuk, kiedy widziała że już ktoś zaczyna się nią interesować. Następnie zaczęła żonglować nimi dwoma rękoma, ale rzucając je na krzyż a nie na planie koła. Miała nadzieję że kiedy będzie miała wystarczająco dużą widownię, będzie mogła zapytać się:
-Kto chciałby pomóc mi w następnej sztuczce?
Przy okazji wypatrywała wśród ludzi, czy nie ma jakiegoś podejrzanego człowieka, który by pasował do opisu "typowego złodzieja".

[Jun'ichi]

Misja rangi D
Fuyuki
11/15 Twoje podejście do tematu było iście biznesowe - lubiłaś zleceniodawcę czy też nie, ważne było żeby pieniądze po zleceniu radośnie brzęczały w kieszeni. Ruszyłaś więc na miasto, w głowie układając dość ambitny i złożony plan i po niedługim czasie znalazłaś odpowiednie miejsce do wykonywania swoich sztuczek. Było to rozwidlenie dróg tuż przy samym rynku: na prawo od Ciebie ciągnęła się droga długa na jakieś 10 metrów, za którą zaczynał się wielki plac pełen ludzi i straganów, na lewo od Ciebie znajdowały się już budynki po części mieszkalne, po części karczmy i różne noclegownie, zaś sama ulica długa na jakieś 50 metrów była równie zatłoczona. Przed Tobą znajdowała się jeszcze jedna ulica, tym razem typowo turystyczna, pełna przeróżnych strojów i ludzi, którzy raczej nie byli z tych regionów. Mnogość straganów z kryształowymi pamiątkami i innymi drobiazgami przyciągały ich wzrok i skłaniały do wydania kilku Ryo.
Wreszcie po pewnym czasie żonglowania udało Ci się zebrać przed sobą niewielką grupę gapiów, głównie dzieci które z radością wpatrywały się w latające kamyczki jak zaczarowane. Na zadane przez Ciebie pytanie podniosło się kilka rączek, w tym również kilka dorosłych. Do wyboru miałaś więc kilku pomocników:
- małego smarkacza, który dosłownie ciągnął pod nosem długiego gluta
- małego smarkacza z łapkami lepiącymi od lota, którego skończył dopiero jeść na Twoich oczach
- małą dziewczynkę z paskudnie wredną mordą, widać było że to rozwydrzony bachor
- małą dziewczynkę o dość przyjemnej aparycji
- starszą siostrę miłej dziewczynki, która wyglądała niemal identycznie, jednak była sporo wyższa
- młodego mężczyznę o zawadiackim uśmieszku, który stał z tyłu z nakryciem głowy lekko zasłaniającym mu twarz
- mężczyznę o siwych włosach i wąsach, który najwyraźniej był fanem takich sztuczek
- jego żonę, która zdawała się równie rozbawiona jak dzieci wokół
Wszyscy oni wpatrywali się w Ciebie z nadzieją, że to na nich padnie wybór. Dzieci wręcz podskakiwały w miejscu abyś lepiej widziała ich małe łapki, dorośli zaś stali spokojnie, pokazując tym samym swoją wyższość nad smarkami. Na kogo więc padnie wybór i cóż to będzie za wspaniała sztuczka, która ostatecznie miałaby skłonić widzów do odwiedzenia gorących źródeł?

[Fuyuki]

Była bardzo zadowolona z obrotu spraw, serce jej mocniej biło kiedy mogła przedstawiać sztuczki dla tylu osób. Rozejrzała się teatralnie po małym tłumie który ją obserwował, jeden facet był dość podejrzany, więc postanowiła go zabrać z tłumu, ale nie jako pierwszego. O to na pewno nie, nikt nie chce z tyłu iść jako pierwszy. Najpierw trzeba wybrać kogoś, kto naprawdę chce, najlepiej dziecko. Będzie to pewnego rodzaju dźwignia, no bo jak to. Dorosły nie chce z dzieckiem wystąpić? Dziecko poszło a dorosły nie pójdzie?
-Potrzebuję dokładnie dwóch pomocników. Ciebie, dokładnie ciebie młoda damo!
Wskazała na dziewczynkę o przyjemnej aparycji i zachęciła ją uśmiechem żeby podeszła bliżej dziewczyny.
-Ale mówiłam o dwóch pomocnikach! Niech się Pan nie chowa za plecami, widzę że Pan taki nieśmiały. Proszę zrobić miejsce dla Pana w kapturze i zachęcić go brawami!
Miała nadzieję że jej widownia będzie choć trochę współpracowała z nią. Bez powodu tutaj nie stali, chyba na drobne brawa-zachętę mogła liczyć, prawda?
-Skoro już mamy komplet, może się przedstawimy. Ja jestem Fuyuki, a wy? Może zaczniemy od Pani?
Spojrzała na dziewczynkę, którą "ustawiła" po swojej lewej stronie. Kiedy ta powiedziała jak ma na imię, skierowała się wzrokiem na mężczyznę po jej prawej stronie i teatralnie złapała się za brodę jedną ręką, drugą podpierając się o swoje biodro, dając znak do tego, żeby też przedstawił się. Pod "maską" dziecięcego teatrzyku, była Fuyuki która ciągle szukała wzrokiem wszelkich znaków, które mogły by wskazywać iż któraś z osób pałała się jednym z najstarszych zawodów świata, zaraz po tym, zarezerwowanym głównie dla kobiet...
-Skoro już się wszyscy znamy, możemy zacząć!
Mówiąc to, sięgnęła do kieszeni w której były wizytówki zmieniła ich wygląd za pomocą Genjutsu na karty do gry. Wyciągnęła je z niej i odwiązała sznureczek, którym były związane
-W ręku mam talię kart. Proste, z papieru, nic wielkiego, nic szczególnego. Wielu z was ma je pewnie w domu lub kiedyś je widziała u kogoś znajomego. Teraz poproszę moją małą damę o wzięcie tych kart i podaniu mi 10 z nich, licząc je na głos
Podała talię dziewczynce i wystawiła swoją prawą rękę, żeby ta mogła odliczyć dziesięć kart. Kiedy już podała, kazała oddać resztę kart mężczyźnie, w międzyczasie chowając niepostrzeżenie trzy karty do rękawa
-Teraz proszę cię, weź te karty i schowaj je do kieszeni, tak żeby nikt ich nie widział, dobrze? A teraz, proszę Pana o potasowanie tych kart i również podanie mi dziesięciu, licząc je głośno
Wystawiła rękę, która miała karty w rękawie i kiedy już miała komplet, płynnym ruchem, wsunęła je do reszty kart podczas oddawania mężczyźnie w zamian za resztę talii, którą zaczęła tasować
-Pana też poproszę o schowanie kart do kieszeni. Niestety, nie mam dobrej pamięci. Tyle razy występuję i tyle samo razy zapominam, że będzie mi potrzebna jeszcze trzecia osoba! Okropna ze mnie gapa, ale mam nadzieję, że macie dla mnie choć trochę cierpliwości!
"Tłumacząc" się, szukała trójki lub króla podczas tasowania, wyglądając przy tym, jakby tylko spoglądała sobie z nudów na karty. Następnie, kiedy była gotowa, podeszła do "smarkacza z glutem", jako że wiedziała iż będzie on najbardziej podatny, na podsunięcie mu króla lub trójki, która oczywiście była odwrócona tak, żeby nikt nie wiedział co dziecko "wybiera".
-Proszę cię o wybranie jednej karty z tych, które mi zostały... No proszę. Taka karta, to oznacza że będę musiała przenieść trzy karty z kieszeni mojej pomocniczki, do kieszeni mojej "prawej ręki". Ale jak to zrobię, się pytacie? Oczywiście za pomocą magii! Patrzcie i uważajcie!
Mówiąc to, podciągnęła rękawy wysoko i schowała karty do swojej kieszeni. Następnie pokazała ręce, dając do zrozumienia że nie ma w nich nic
-Dobrze, teraz patrz. Sięgnę do twojej kieszeni i wyciągnę jedną niewidzialną kartę? Widzisz ją? Oczywiście że nie, jest niewidzialna! Teraz wezmę jeszcze dwie i podam je temu przystojnemu Panu, dobrze? - uśmiechnęła się szeroko, pokazując wszystkim "niewidzialne" karty, których oczywiście nie było - Dobrze, teraz poproszę Pana, żeby wziął Pan te trzy niewidzialne karty i schował je do swoich. Dobrze... A teraz, sprawię że wrócą skąd je zabrałam! ... Nie kupujecie tego? Są pewne widownie, którym tylko to wystarcza, haha! Dobrze, w takim razie, proszę cię o wyciągnięcie z kieszeni swoich kart i policzenie ich na głos
Wystawiła swoją rękę w stronę dziewczynki i pokiwała głową, kiedy ta doliczyła do siedmiu. Następnie wystawiła swoją drugą rękę w kierunku mężczyzny i jemu również kazała policzyć swoje karty, których powinno być trzynaście. Kiedy to się udało, uradowana ukłoniła się i zebrała wszystkie karty, potasowała i rozdała każdemu z widzów jako pamiątkę. A kiedy już wszyscy mieli swoje karty, cofnęła technikę Genjutsu i zamieniła je w wizytówki, którymi tak naprawdę były od samego początku.

Genjutsu C: Kokoni Arazu no Jutsu
Technika polegająca na zmianie wyglądu przedmiotu na który narzuciliśmy iluzję. Dzięki temu możemy zmienić przykładowo cyfrę bądź treść na tabliczkę. Iluzję można narzucić również na większe przedmioty co jednak może zaowocować mało realistyczną iluzją.

[Jun'ichi]

Misja rangi D
Fuyuki
13/15 Niewielu było w świecie tak zapalonych magików, którzy swoją miłością dosłownie zarażali stojących obok. Zarówno dzieci jak również dorośli którzy zebrali się wokół Ciebie zdawali się zafascynowani, chociaż w różnym stopniu - trudno bowiem było wymagać od jegomościa w kapeluszu, by klaskał w rączki i podskakiwał jak smarkacz który niemal przewrócił się byś wybrała go do pomocy. Niestety pierwszy wybór nie padł na niego, ale wciąż wgapiał się w Waszą trójkę jak zahipnotyzowany.
Kiedy rozdałaś karty swoim pomocnikom, dziewczynka postąpiła zgodnie z instrukcjami, mężczyzna zaś jakby przez chwilę się zastanawiał, kiedy wziął do ręki "zaczarowane" ulotki. Mimo to nie zrobił niczego podejrzanego, postępował zgodnie z Twoimi zaleceniami, a z czasem zdawał się nawet wciągnąć w tą małą intrygę i z uśmiechem robił co mu kazałaś. Wreszcie policzył karty i uniósł całą trzynastkę ku górze, by każdy widział, podstawił je nawet dzieciom pod noski, by mogły same policzyć i upewnić się, że nie jest to jakieś oszustwo.
Widownia oklaskiwała Cię niezmiernie głośno, a kolejne osoby zbierały się wokół, tworząc coraz ciaśniejszy krąg. Teraz między dorosłymi przeciskały się coraz to nowe dzieciaczki, które uradowane liczyły na kolejne sztuczki, jednocześnie wpatrując się w ulotki które rozdałaś pierwszym widzom. Mężczyzna w kapeluszu ukłonił Ci się uprzejmie i wrócił do tłumu, klaszcząc i również czekając na kolejne przedstawienie. W końcu kogo zadowoliłaby jedna sztuczka?
W tłumie coraz więcej było również rodzin, które mogły być dobrym odbiorcą docelowym całego przedsięwzięcia - z całej rodziny miałabyś dobry zysk, w końcu dzieci same nie udadzą się do takiego miejsca jak Gorące Źródła.
- Zrób jakąś sztuczkę z monetami! - zakrzyknął nagle siwawy mężczyzna, rzucając w Twoją stronę jedną, ku uciesze jego małżonki, która podobna była teraz do dziecka; skacząc i klaszcząc w oczekiwaniu na spełnienie prośby jej kochanego.

[Fuyuki]

Łapiąc monetę w powietrzu jedną z rąk, spojrzała na nią, trzymając w palcach, pomiędzy kciukiem a wskazującym. Następnie pobawiła się ją przez kilka sekund, przenosząc w dłoni pomiędzy palcami po kostkach. Udając, że zastanawia się co zrobi. Następnie, kiedy już "wiedziała" co zrobi, podniosła palec wskazujący drugiej dłoni do góry, aby zasygnalizować, że zaraz rozpocznie się coś ciekawszego
-Czy to nie jest ciekawe? Magicy mogli by używać czegokolwiek w swoich sztuczkach. Małe kamyczki, papierki po cukierkach. Wszystko co jest odpowiednich wymiarów, jednak nic bardziej nie porusza ludzkiego serca, jak pieniądze - w tym momencie, wzięła monetkę znów między dwa palce, równocześnie drugą ręką zasłaniając. W tym czasie, schowała pieniądz między palce i pokazała rękę w której "trzymała niewidzialną monetę"
-Lubimy hazard, lubimy stawiać coś, co ma wartość dla nas wszystkich. Wszyscy lubimy ryzyko. A od ryzyka, tylko lepsza jest wygrana - moneta w tym momencie powinna pojawić znów pomiędzy kciukiem a wskazującym palcem za pomocą jednego szybkiego ruchu ręki, dając efekt zmaterializowania się monety w dłoni
-Jaką jednak jest wygrana dla mnie, kiedy mam tą samą monetę co miałam? Moja publiczność, która nadaje sensu mojemu życiu. Dziękuję wam za chwilę uwagi i zapraszam do gorących źródeł, aby odpocząć od codziennych trosk, tak jak zrobiliśmy to przed chwilą. Jeszcze raz, dziękuję!
Ukłoniła się nisko, a następnie rzuciła monetę jej właścicielowi , wybijając ją w jego kierunku z kciuka prawej dłoni.

[Jun'ichi]

Misja rangi D
Fuyuki
15/15 Publika z zaciekawieniem obserwowała Twoje dłonie, które bardzo sprawnie obchodziły się z rzuconą monetą. Mało kto, a właściwie nikt nie był w stanie dostrzec tych subtelnych momentów, kiedy to chowałaś monetę między palcami albo odwracałaś ich uwagę od tego co faktycznie się z nią działo. Ludzkie oczy były podatne na takie zagrania i Ty doskonale o tym wiedziałaś, a ta wiedza pozwalała Ci sprowadzać uśmiech na twarze dzieci, ale jak się okazało również dorosłych. Wiadome było, że każde z nich chętnie zobaczyłoby jeszcze więcej sztuczek, jeszcze więcej tej "magii", o której tak wspominałaś, coś bardziej widowiskowego lub nawet niebezpiecznego, dlatego z trudem przyjęli do wiadomości że Twój występ dobiegał końca.
Najmłodsza część widowni zaczęła podskakiwać i bić brawo, przebijały się też prośby o więcej ale po chwili rodzice zaczęli wyciągać pociechy z tłumiku i zabierać w sobie tylko znanym kierunku. Wielu z nich dostało prosto do rąk ulotki, które rozdałaś dzieciom, zaś po minach dorosłych widziałaś, że reklama mogła przynieść dobry efekt i zapewne pojawią się oni w tym miejscu jeszcze dzisiaj, ewentualnie następnego dnia. Nawet starsza część widowni zdawała się zainteresowana Twoim występem, bowiem dość uważnie przyglądali się otrzymanym wcześniej ulotkom, a Twoje słowa o odpoczynku, ładnie powiązane z typową dla ludzi pogonią za pieniądzem, najwyraźniej dały im nieco do myślenia.
Wokół panował względny spokój, jak na miejsce w którym się znajdowałaś. Nie było słuchać krzyków, narzekań, ludzie po prostu załatwiali swoje sprawy, a wokół nie było również nikogo podejrzanego. Wyglądało na to, że wypełniłaś swoje zadanie, jednak efekt końcowy wciąż pozostał pewną tajemnicą.